အညၾတ ခရီးသည္ (၂)

(၅)
ကပၸိယေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္လာႀကိဳသည့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က အေဆာင္မ်ား၊ အခန္းမ်ားကို လိုက္ျပသည္။ ေက်ာင္းမွာ ေရးထားသည့္စာမ်ားမွာ ဂ်ာမန္၊ ထိုင္း ၂ ဘာသာျဖင့္ ေရးထားသည္။ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးတဲြၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္၊ ေလးစားအထင္ႀကီးဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းေသာ ထိုင္းရဟန္းေတာ္မ်ားကို အားက်ေလးစားမိသည္။

အေနာက္တိုင္းအိမ္မ်ား ထံုးစံအတိုင္း အျပင္ကၾကည့္လွ်င္ အိမ္ပုေလး၊ အိမ္ေသးေသးေလးဟု ထင္ရေသာ္လည္း အထဲေရာက္သည့္အခါ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းပစၥယမ်ားက စံုလွသည္။ အပူေပးစက္မ်ား၊ ေရခ်ိဳးခန္းမ်ား၊ အိပ္ခန္းမ်ား၊ စာၾကည့္ခန္း၊ ႐ံုးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ထမင္းစားခန္း၊ အမႈိက္ပံုးအမ်ိဳးမ်ိဳး စနစ္တက် သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ထားရွိၾကသည္။ အိပ္ခန္း ၆ ခန္းသာရွိေသာ္လည္း အိမ္သာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းက ၅ ခန္းရွိသည္။

အခန္းအဝင္တံခါးမ်ားတြင္ ထိုင္းစာမ်ား ေရးထားသည္။ ထိုင္းပစၥည္းအသံုးအေဆာင္မ်ားလည္း ေနရာအႏွံ႔ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြက်ေတာ့ တိုင္းတစ္ပါးသားေတြႏွင့္ အလုပ္အတူလုပ္ႏိုင္ၿပီး တို႔ျမန္မာေတြကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲ စုစည္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ဟုလည္း ကိုယ္ကိုယ့္ကို အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္း ေတြးေနမိခဲ့သည္။

အခန္းမ်ားအတြင္းကိုလည္း လိုက္ျပသည္။ အခန္းတစ္ခန္းကို ေရာက္ေသာအခါ အမွန္ေတာ့ ဒီအခန္းမွာ အရွင္ဘုရား ေနခ်င္ ေနလို႔ ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုး ေနာက္ ေတာတန္းထဲက ကုဋိ(ေက်ာင္းငယ္ေလး)မွာ ေနေစခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို သေဘာရလဲဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းက ဆိုသည္။ အရွင္ဘုရားတို႔ကေကာ ဘယ္မွာ ေနတာလဲဟု ေမးေသာအခါ သူတို႔လည္း ေတာထဲက ေက်ာင္းငယ္ေလးေတြမွာ ေနၾကေၾကာင္း ေျပာသည္။

သို႔ျဖင့္ တပည့္ေတာ္လည္း ေတာထဲက ေက်ာင္းငယ္မွာ ေနပါ့မယ္ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ေက်ာင္းငယ္ေလးဆီကို ဆက္လက္ထြက္ခြါၾကသည္။ တကယ့္ကို ေတာႀကီးျဖစ္သည္။ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ားက စီတန္းၿပီး တေဝါေဝါ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလသံမ်ားကိုသာ ၾကားရသည္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ားကလည္း အသံမ်ိဳးစံု သီက်ဴးေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သမင္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယုန္မ်ားကိုေတာ့ ခဏခဏ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။

ရထားတဲြပ်က္လိုအရာတစ္ခုကို ေတြ႕ေသာအခါ ဒါ အရွင္ဘုရား ေနရမယ့္ေနရာပဲဟု ဆိုသည္။ စိတ္ထဲတြင္ အားလံုးအတြက္ အသင့္ျပင္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတာင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္ၾကည့္၊ သစ္ပင္ေတြသာ ရွိသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ စိတၱလေတာအုပ္တြင္ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ပံုရိပ္မ်ားက စိတ္ထဲတြင္ အစီအရီ ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။ လွ်ပ္စစ္မီးေကာ ရွိလားဘုရားဟု ေမးေသာအခါ ရွိပါတယ္၊ အပူေပးစက္လည္း ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္သာေတာ့ မရွိဘူး၊ သြားခ်င္ရင္ ဟိုေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကို သြားခ်င္သြား၊ ေတာထဲမွာပဲ သြားခ်င္သြား၊ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးဟု ၿပံဳးရယ္ကာ ဆိုသည္။ စကားေျပာရင္း ေက်ာင္းေလးတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အံ့ၾသသြားသည္။

(၆)
အျပင္က ၾကည့္ေတာ့ ရထားတဲြဆိုင္းအေဟာင္းႀကီး။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔။ အထဲမွာေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လွသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကည္လင္သြားသည္။ အပူေပးစက္လည္း ၂ လံုး တပ္ေပးထားသည္။ ေရေႏြးအိုး၊ ေရသန္႔၊ တရားထိုင္သည့္နိသီဒိုင္ … စံုေနသည္။ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္က ဘယ္မွာလဲဟု ေမးသည့္အခါ သူက ဒီကေန မီတာ ၄ ရာေလာက္က တစ္ပါးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္၊ မနက္က်မွ ေတြ႕တာေပါ့ဟု ဆိုသည္။

အခန္းထဲ တစ္ပါးတည္း က်န္ခဲ့သည္။ ေခါင္းစဥ္တပ္မရသည့္ ခံစားခ်က္က အရင္ ဝင္လာသည္။ အားငယ္သည္လား၊ တိတ္ဆိတ္မႈလား၊ ေတြးေတာေငးေမာမႈလား၊ တည္ၿငိမ္မႈလား၊ ေတြသလိုလို၊ ေတြးသလိုလို၊ ၿငိမ္သလိုလို။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းလိုက္သည္။

အခန္းထဲက ဆင္းတုေတာ္ကို အေသအခ်ာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ ဖူးေျမာ္လိုက္သည္။ ေဘးနားက အေမႊးတိုင္ေလးကို မီးညွိပူေဇာ္လိုက္သည္။ ရင္ထဲက ေခါင္းစဥ္က တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာသည္။ ၿငိမ္လာၿပီ။

(၇)
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက မဟာသမယသုတ္စာအုပ္ႏွင့္ ပ႒ာန္း(အက်ယ္)စာအုပ္ႀကီးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသ(ျမတ္ေရာင္နီ) ေျပာေလ့ရွိေသာ ဘုရားကို ယံုစမ္းပါ ကိုယ္ေတာ္ရာဆိုေသာ စကားကို သတိရေနမိသည္။ ဦးစြာ မဟာသမယသုတ္ကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပ႒ာန္းရြတ္သည္။ ၁ နာရီေက်ာ္ ၾကာသြားသည္။ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနျဖစ္သည္။

တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ရိပ္ေလးမ်ား သန္းလာသည္။ ေက်းငွက္အသံမ်ားက ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသလို ခံစားရသည္။ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဟိုး အေဝးက ထင္း႐ွဴးပင္ေတြရဲ႕အထက္ တိမ္တိုက္ေတြထဲကို လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ သိမ္းငွက္အခ်ိဳ႕ ပ်ံဝဲေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေလယာဥ္မ်ား ျဖတ္ျဖတ္သြားေနၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စိတ္က ထိုမွတစ္ဆင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံက စိတၱလေတာအုပ္ထဲက ရက္ ၆ဝ တရားအားထုတ္ခဲ့ရာ ေက်ာက္ဂူေလးဆီ ေရာက္သြားသည္။

ၾကည့္စမ္း … ဒီေနရာကို ငါ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာပါလိမ့္၊ ဥေရာပတိုက္ႀကီးထဲက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာေက်ာင္းတစ္ခုက ေက်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနရသည့္အျဖစ္။ ကံေကာင္းသည္လား၊ ကံဆိုးသည္လား။ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔ တျဖည္းျဖည္း ဝင္ေရာက္လာသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလမ်ားဆီသို႔ ျပန္လည္ငဲ့ၾကည့္ၿပီး အတိတ္ေျခရာမ်ားကို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ တူးဆြေနမိသည္။ အမွန္က လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္ကတည္းက ဒီေနရာကို ဖိတ္ေသာ္လည္း ခရီးစဥ္ မျဖစ္ခဲ့၊ မလာျဖစ္ခဲ့။ အခုမွ ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္က စတင္ပင့္ဖိတ္စဥ္က မလာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ဖက္ကၾကည့္လွ်င္ ဘဝအတြက္ အလြန္တန္ဖိုးရွိခဲ့သည္။

ထိုစဥ္က မလာျဖစ္သည့္အတြက္ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ပီနန္ၿမိဳ႕၊ မဟာဓမၼိကာရာမျမန္မာေက်ာင္းအတြင္းရွိ Golden Pagoda Bell Tower ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္လွစ္ေပးသည္အထိ လုပ္ေဆာင္ေပးခြင့္ရခဲ့သည္။

ထိုမွတစ္ဖန္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ Dhamma School Foundation တည္ေထာင္သူမ်ားအနက္ တစ္ဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခြင့္ရသည့္အျပင္ အမည္ခံ တည္ေထာင္မႈမဟုတ္ဘဲ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္သည္အထိ စိတ္ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။

စာေရးသူတို႔ ေဖာက္လုပ္ေပးခဲ့ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လမ္းသစ္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လမ္းသစ္ျဖစ္ျခင္း၊ စနစ္က်ျခင္း၊ တိက်ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေဖာင္ေဒးရွင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာေရးသူတို႔ ေဖာက္လုပ္ေပးခဲ့ေသာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမ္းသာလွသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္က ဂ်ာမနီမသြားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေတြးေနမိသျဖင့္ ဝမ္းသာရသည္။ ေလာကအတြင္ အေကာင္းအဆိုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ားသည္ ဒြန္တြဲေနတတ္ပါလားဆိုတာကိုလည္း ဘဝသတိျဖင့္ ႐ႈျမင္တတ္လာၿပီဟု သေဘာပိုက္မိသည္။

(၈)
အနည္းငယ္ အလင္းေလွ်ာ့လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာမနီမွာက တစ္ခါတစ္ရံ ည ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီခန္႔ထိ အလင္းေရာင္က အနည္းငယ္ ရွိေနတတ္ေသးသည္။ အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ အျပင္က အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တုန္သြားသည္။ အထဲျပန္ဝင္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ယူၿပီး ေျခအိတ္တစ္ထပ္ ထပ္ဝတ္လိုက္သည္။

စႀကၤန္ေလွ်ာက္တရားမွတ္ဖို႔ လမ္းကေလး လုပ္ထားသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေနရာသစ္ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ ထိတ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စႀကၤန္လမ္းအဆံုးတြင္ အ႐ိုးစုမ်ားကို စုပံုထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပထမ စၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ တြန္႔သြားသည္။ ၿပီးမွ သတိျပန္ထားၿပီး အေသအခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အသုဘကမၼ႒ာန္း၊ အ႐ိုးစုကမၼ႒ာန္း႐ႈမွတ္ႏိုင္ေစရန္ ခ်ထားေပးပံုရသည္။ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ရသည္မွာ သမာဓိမရႏိုင္သျဖင့္ နည္းေျပာင္းၾကည့္သည္။ ေျခလွမ္းအေရအတြက္ကို ေရမွတ္ၾကည့္သည့္အခါမွ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္မႈ ရလာသည္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ စိတၱလပဗၺတတြင္ ရခဲ့ဖူးေသာ သမာဓိအေနအထားကို သတိရသြားသည္။ ထိုစဥ္အခါက ေျမဇင္းနည္းအရ ထြက္ေလဝင္ေလကို ေရတြက္ရသည္ျဖစ္ရာ ထိုနည္းကို အေသအခ်ာ ျပန္စမ္းၾကည့္ဖို႔ ေက်ာင္းေလးေပၚ ျပန္တက္လိုက္သည္။ ပိုၿပီး သမာဓိရေအာင္ အိပ္ရာခင္းထားသည့္ေနရာ သြားဦးမွဆိုၿပီး အိပ္ရာေပၚ တက္လိုက္သည္။ ဘုရား ဘုရား ဘုရား …။ ၾကက္သီးပင္ ထသြားသည္။

ဒီအိပ္ခန္းေနာက္နံရံကို တစ္ခါမွ မၾကည့္မိပါလား။ စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္သည္ မသိ။ ထိုပံုကို ခ်က္ခ်င္း ဆဲြျဖဳတ္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အိပ္ရာေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဟာ … မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ငါ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု သတိျပန္ကပ္ၿပီး ထိုပုံကို ျပန္ယူၿပီး စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္လာသည္။ ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္း ထသည္။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ငွက္မ်ား အိပ္တန္းျပန္ေနၾကၿပီ။ အလင္းက ပိုပိုနည္းလာသည္။

ျပည္မ်ား၊ ေသြးမ်ား၊ ေလာက္ေကာင္ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ား၊ အရိအရဲႊမ်ား ယိုဖိတ္က်ေနသည့္ အေလာင္းေကာင္ပုပ္ဓာတ္ပံုကို နဂိုမူလေနရာကို ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ၿငိမ္သြားသည္။ မိမိစိတ္ကို စိတၱလေတာအုပ္ထဲက ေက်ာက္ဂူထဲေရာက္ေနသလို အာ႐ံုျပဳႏိုင္ေစရန္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ပိတ္လုိက္သည္။ အတိတ္က ရခဲ့ဖူးေသာ သမာဓိအခ်ိဳ႕ ျပန္ရသျဖင့္ ေက်နပ္ခဲ့သည္။

(ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္ရတာ ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႔ ျဖတ္ထားလိုက္သည္။ ခဏေလာက္ အေမာေျဖလိုက္ၾကဦး၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေတာရကိုယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို ဆက္ဖတ္ၾကေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ပါ၏။)