ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၄) ……… - အရိုးရွင္းဆံုး သီအိုရီ -

Zawgyi/Unicode

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၄)

………………………………………………

- အရိုးရှင်းဆုံး သီအိုရီ -

………………………

လောကမှာ ရှိတဲ့လူတိုင်းကို “မင်း ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”လို့ မေးလိုက်ရင် စီးပွားရေး လုပ်နေတယ်၊ ငွေရှာနေတယ်၊ ဘဝကြင်ဖော်ရှာနေတယ်၊ စာကျက်နေတယ်၊ ပညာသင်နေတယ်၊ ကားမောင်းသင်နေတယ်၊ ထမင်းစားနေတယ်၊ ခရီးသွားနေတယ်၊ စိတ်ပျက်နေတယ်၊ ပျော်နေတယ်၊ ကြည်နူးနေတယ်၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အားမလို အားမရဖြစ်နေတယ်၊ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတယ်၊ သူ့ကို (သားကို၊ သမီးကို) အားမရဖြစ်နေတယ်၊ သူ့ကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေတယ် … အော် … များလိုက်တဲ့ ပညတ်တွေ။ 

တစ်လောကလုံးမှာရှိသမ ျှ “လုပ်နေတယ်”ဆိုတဲ့ခေါင်းစဉ်တွေကို အကျဉ်းချုပ်လိုက်တဲ့အခါ 

“၁။ မျက်စိနဲ့ကြည့်မြင်နေတယ်၊ 

၂။ နားနဲ့နားထောင်နေတယ်၊ 

၃။ နှာခေါင်းနဲ့အနံ့ကို ရှုရှိုက်နေတယ်၊ 

၄။ လ ျှာနဲ့အရသာကို မြည်းစမ်းနေတယ်၊ 

၅။ ကိုယ်ခန္ဓာနဲ့နူးညံ့မှု၊ ကြမ်းတမ်းမှုတွေကို ခံစားနေတယ်၊ 

၆။ စိတ်နဲ့အာရုံခံစားမှုတွေ ဖြစ်နေတယ်”ဆိုတဲ့ 

ဝါကျ (၆)ခုကနေ လွတ်သွားတာ တစ်ခုမှ မရှိပါဘူး။

ဒီအသိအမြင်က ဘာမှ မထူးဆန်းသလိုဖြစ်နေပေမဲ့ ကိုယ်ဘာလုပ်နေတာလဲ၊ ကိုယ်ဘာဖြစ်နေတာလဲဆိုတာကို သိမြင်နားလည်အောင် ကြိုးစားတာဟာ ဗုဒ္ဓဝါဒရဲ့ အရေးအကြီးဆုံးလုပ်ငန်းစဉ်တစ်ခုပါ။ ဘယ်အလုပ်ပဲဖြစ်ဖြစ်၊ ဘယ်အခြေအနေမှာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီဝါကျ(၆)ခုကို သိမြင်နားလည်နေမှ၊ သတိထားတတ်ပါမှ ဘဝရဲ့နောက်ဆက်တွဲဝါကျတွေက လှပလာမှာပါ။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အလေ့အကျင့်လုပ်သွားရင် မခက်ပါဘူး။ 

ပုထုဇဉ်တွေလည်း ဒီဝါကျ(၆)ခုကိုပဲ နေ့စဉ်အသုံးပြုတယ်။ ဘုရားရဟန္တာတွေလည်း ဒီဝါကျ(၆)ခုကိုပဲ နေ့စဉ်အသုံးပြုတယ်။ ပုထုဇဉ်တွေရဲ့ဝါကျတွေက “အကြိုက်နဲ့မကြိုက်”နှစ်မျိုးကြောင့် တုန်တယ်။ လှုပ်တယ်။ ဘုရားရဟန္တာတွေရဲ့ဝါကျတွေကျတော့ “အကြိုက်နဲ့မကြိုက်”ကြောင့် မတုန်လှုပ်တော့ဘူး။ 

စိတ်ဓာတ်အဆင့်အတန်း အထက်တန်းမရောက်နိုင်သေးသူတွေကျတော့ “အကြိုက်”တွေ့ရင် လောဘနဲ့လှုပ်တယ်။ “မကြိုက်”တွေ့ရင် ဒေါသနဲ့လှုပ်တယ်။ အထက်တန်းကျသူတွေကျတော့ “အကြိုက်”တွေ့တဲ့အခါပဲဖြစ်ဖြစ်၊ “မကြိုက်”တွေ့တဲ့အခါပဲဖြစ်ဖြစ် လောဘနဲ့ဒေါသမဖြစ်အောင် သတိလေးကပ်ထားနိုင်ကြတယ်။ လောကမှာ ငြိမ်းချမ်းတဲ့သူ၊ မငြိမ်းချမ်းတဲ့သူဆိုတာကို ဒီသီအိုရီကို ဘယ်လောက်အသုံးချတတ်သလဲဆိုတာက အဆုံးအဖြတ်ပေးပါတယ်။

အရှင်ကုသလသာမိ

၂ရ ဇွန် ၂ဝ၁၈

 ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၄)

………………………………………………

- အရိုးရွင္းဆံုး သီအိုရီ -

………………………

ေလာကမွာ ရွိတဲ့လူတိုင္းကို “မင္း ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ရင္ စီးပြားေရး လုပ္ေနတယ္၊ ေငြရွာေနတယ္၊ ဘဝၾကင္ေဖာ္ရွာေနတယ္၊ စာက်က္ေနတယ္၊ ပညာသင္ေနတယ္၊ ကားေမာင္းသင္ေနတယ္၊ ထမင္းစားေနတယ္၊ ခရီးသြားေနတယ္၊ စိတ္ပ်က္ေနတယ္၊ ေပ်ာ္ေနတယ္၊ ၾကည္ႏူးေနတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမလို အားမရျဖစ္ေနတယ္၊ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္၊ သူ႔ကို (သားကို၊ သမီးကို) အားမရျဖစ္ေနတယ္၊ သူ႔ကို မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတယ္ … ေအာ္ … မ်ားလိုက္တဲ့ ပညတ္ေတြ။ 

 

တစ္ေလာကလံုးမွာရွိသမ ွ် “လုပ္ေနတယ္”ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ေတြကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခါ 

“၁။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္ျမင္ေနတယ္၊

၂။ နားနဲ႔နားေထာင္ေနတယ္၊

၃။ ႏွာေခါင္းနဲ႔အနံ႔ကို ရႈရႈိက္ေနတယ္၊ 

၄။ လ ွ်ာနဲ႔အရသာကို ျမည္းစမ္းေနတယ္၊ 

၅။ ကိုယ္ခႏၶာနဲ႔ႏူးညံ့မႈ၊ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြကို ခံစားေနတယ္၊ 

၆။ စိတ္နဲ႔အာရံုခံစားမႈေတြ ျဖစ္ေနတယ္”ဆိုတဲ့ 

ဝါက် (၆)ခုကေန လြတ္သြားတာ တစ္ခုမွ မရွိပါဘူး။

 

ဒီအသိအျမင္က ဘာမွ မထူးဆန္းသလိုျဖစ္ေနေပမဲ့ ကိုယ္ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊ ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနတာလဲဆိုတာကို သိျမင္နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားတာဟာ ဗုဒၶဝါဒရဲ႕ အေရးအႀကီးဆံုးလုပ္ငန္းစဥ္တစ္ခုပါ။ ဘယ္အလုပ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီဝါက်(၆)ခုကို သိျမင္နားလည္ေနမွ၊ သတိထားတတ္ပါမွ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြဝါက်ေတြက လွပလာမွာပါ။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အေလ့အက်င့္လုပ္သြားရင္ မခက္ပါဘူး။ 

 

ပုထုဇဥ္ေတြလည္း ဒီဝါက်(၆)ခုကိုပဲ ေန႔စဥ္အသံုးျပဳတယ္။ ဘုရားရဟႏၲာေတြလည္း ဒီဝါက်(၆)ခုကိုပဲ ေန႔စဥ္အသံုးျပဳတယ္။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ဝါက်ေတြက “အႀကိဳက္နဲ႔မႀကိဳက္”ႏွစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ တုန္တယ္။ လႈပ္တယ္။ ဘုရားရဟႏၲာေတြရဲ႕ဝါက်ေတြက်ေတာ့ “အႀကိဳက္နဲ႔မႀကိဳက္”ေၾကာင့္ မတုန္လႈပ္ေတာ့ဘူး။ 

 

စိတ္ဓာတ္အဆင့္အတန္း အထက္တန္းမေရာက္ႏိုင္ေသးသူေတြက်ေတာ့ “အႀကိဳက္”ေတြ႕ရင္ ေလာဘနဲ႔လႈပ္တယ္။ “မႀကိဳက္”ေတြ႕ရင္ ေဒါသနဲ႔လႈပ္တယ္။ အထက္တန္းက်သူေတြက်ေတာ့ “အႀကိဳက္”ေတြ႕တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ “မႀကိဳက္”ေတြ႕တဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ ေလာဘနဲ႔ေဒါသမျဖစ္ေအာင္ သတိေလးကပ္ထားႏိုင္ၾကတယ္။ ေလာကမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သူ၊ မၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့သူဆိုတာကို ဒီသီအုိရီကို ဘယ္ေလာက္အသံုးခ်တတ္သလဲဆိုတာက အဆံုးအျဖတ္ေပးပါတယ္။

 

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၇ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၃) … - အေတြးအလ်ဥ္ေတြကို သတိထားပါ -

Zawgyi/Unicode

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၃)

………………………………………………

- အတွေးအလျဉ်တွေကို သတိထားပါ -

………………………………..

သဘောတရားတွေကို မှန်မှန်ကန်ကန် သုံးသပ်ပြီး တည်ငြိမ်တဲ့ အပြုအမူ၊ အပြောအဆိုတွေဖြစ်လာရေးဟာ လူတိုင်းအတွက် အရေးကြီးပါတယ်။ ဘဝမှာ အောင်မြင်ဖို့အတွက် လောကီမှာဆိုရင်လည်း တက်ကျမ်းတွေ၊ နည်းလမ်းတွေကို သုံးတယ်။ အမှီအခိုပုဂ္ဂိုလ်တွေရဲ့စကားကို နားထောင်တယ်။ လောကုတ္တရာမှာဆိုရင်လည်း ဘာသာရေးစာအုပ်တွေပြောတာကို လိုက်နာတယ်။ ဆရာတွေပြောတာကို လိုက်လုပ်တယ်။ ဒါတွေက သူ့အတိုင်းအတာနဲ့သူ အရေးပါတာ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာ(စာအုပ်)ကို အားကိုးတဲ့နေရာမှာ လှေဖောင်တွေကို ဘယ်လိုလှော်ခတ်ရမယ်ဆိုတာကို ပြောပြပေးသူအဆင့်မ ျှပဲ အားကိုးရပါမယ်။ 

အမှန်က ကိုယ့်ရဲ့ကြိုးစားအားထုတ်မှု၊ ကိရိယာတွေကို အသုံးချတတ်မှု တစ်နည်းပြောရရင် ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံကိုပဲ အားကိုးရပါတယ်။ ဒါမှ ဘုရားနည်းပါ။

စာအုပ်တွေနဲ့စာအုပ်ကပြောတဲ့အရာတွေက တစ်ဆင့်ခံအရင်းအမြစ်တွေ (Secondry Sources)ပါ။ ကိုယ်တိုင်သိမြင်ရတာတွေကမှ တကယ့်အရင်းအမြစ် (Primary Sources)တွေပါ။

စာသိနဲ့ကြားသိက ဉာဏ်သိဆီကို ရောက်မလာရင် သူ့မူလစာအုပ်၊ မူလပြောသူဆီပဲ ပြန်ရောက်သွားတာ။ ဉာဏ်သိက စာထဲမှာ မရှိဘူး။ ပြောသူစကားမှာ မရှိဘူး။ ဉာဏ်သိက ကိုယ်ပိုင်အတွေ့အကြုံ(Personal experience)ထဲမှာပဲ ရှိတာပါ။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ ဒီအမြင်(Concept)က လောကုတ္တရာရေးအတွက်သာ ကောင်းတာမဟုတ်ဘူး။ လောကီအဆင်ပြေရေးအတွက်လည်း အရေးပါတယ်ဆိုတာကို ဆင်ခြင်ကြည့်ဖို့ လိုအပ်တယ်။ 

ဘဝမှာ ငြိမ်းချမ်းစေဖို့ သစ္စဓမ္မကို လိုအပ်တယ်ဆိုရင် အဲဒီသစ္စဓမ္မဟာ ကိုယ်စီစိတ်ကူးတွေထဲမှာ တည်နေတယ်ဆိုတာ သိဖို့ လိုတယ်။ မြင်၊ ကြား စတာတွေကနေ အချိန်တိုင်း ဖြာထွက်နေတဲ့ အတွေးအလျဉ်တွေကို သတိထားရမယ်။ ဒီအတွေးအလျဉ်တွေကပဲ ကိုယ့်ဘဝကို ပုံဖော်မှာ။ ငြိမ်းချမ်းတဲ့အတွေးအလျဉ်တွေကသာ ငြိမ်းချမ်းတဲ့ဘဝကို ဖြစ်ပေါ်စေမှာပါ။

အရှင်ကုသလသာမိ

၂ရ ဇွန် ၂ဝ၁၈

 ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၃)

………………………………………………

- အေတြးအလ်ဥ္ေတြကို သတိထားပါ -

………………………………..

သေဘာတရားေတြကို မွန္မွန္ကန္ကန္ သံုးသပ္ၿပီး တည္ၿငိမ္တဲ့ အျပဳအမူ၊ အေျပာအဆိုေတြျဖစ္လာေရးဟာ လူတိုင္းအတြက္ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘဝမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ေလာကီမွာဆိုရင္လည္း တက္က်မ္းေတြ၊ နည္းလမ္းေတြကို သံုးတယ္။ အမွီအခိုပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕စကားကို နားေထာင္တယ္။ ေလာကုတၱရာမွာဆိုရင္လည္း ဘာသာေရးစာအုပ္ေတြေျပာတာကို လိုက္နာတယ္။ ဆရာေတြေျပာတာကို လိုက္လုပ္တယ္။ ဒါေတြက သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ အေရးပါတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာ(စာအုပ္)ကို အားကိုးတဲ့ေနရာမွာ ေလွေဖာင္ေတြကို ဘယ္လိုေလွာ္ခတ္ရမယ္ဆုိတာကို ေျပာျပေပးသူအဆင့္မ ွ်ပဲ အားကိုးရပါမယ္။ 

 

အမွန္က ကိုယ့္ရဲ႕ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ ကိရိယာေတြကို အသံုးခ်တတ္မႈ တစ္နည္းေျပာရရင္ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အႀကံဳကိုပဲ အားကိုးရပါတယ္။ ဒါမွ ဘုရားနည္းပါ။

စာအုပ္ေတြနဲ႔စာအုပ္ကေျပာတဲ့အရာေတြက တစ္ဆင့္ခံအရင္းအျမစ္ေတြ (Secondry Sources)ပါ။ ကိုယ္တိုင္သိျမင္ရတာေတြကမွ တကယ့္အရင္းအျမစ္ (Primary Sources)ေတြပါ။

 

စာသိနဲ႔ၾကားသိက ဉာဏ္သိဆီကို ေရာက္မလာရင္ သူ႔မူလစာအုပ္၊ မူလေျပာသူဆီပဲ ျပန္ေရာက္သြားတာ။ ဉာဏ္သိက စာထဲမွာ မရွိဘူး။ ေျပာသူစကားမွာ မရွိဘူး။ ဉာဏ္သိက ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕အႀကံဳ(Personal experience)ထဲမွာပဲ ရွိတာပါ။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဒီအျမင္(Concept)က ေလာကုတၱရာေရးအတြက္သာ ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူး။ ေလာကီအဆင္ေျပေရးအတြက္လည္း အေရးပါတယ္ဆုိတာကို ဆင္ျခင္ၾကည့္ဖို႔ လိုအပ္တယ္။ 

 

ဘဝမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေစဖို႔ သစၥဓမၼကို လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ အဲဒီသစၥဓမၼဟာ ကိုယ္စီစိတ္ကူးေတြထဲမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတာ သိဖို႔ လိုတယ္။ ျမင္၊ ၾကား စတာေတြကေန အခ်ိန္တိုင္း ျဖာထြက္ေနတဲ့ အေတြးအလ်ဥ္ေတြကို သတိထားရမယ္။ ဒီအေတြးအလ်ဥ္ေတြကပဲ ကိုယ့္ဘဝကို ပုံေဖာ္မွာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့အေတြးအလ်ဥ္ေတြကသာ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဘဝကို ျဖစ္ေပၚေစမွာပါ။

 

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၇ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

သီရိလကၤာအမွတ္တရမ်ား(၁) Sri Lanka (1)

https://photos.app.goo.gl/eXqYAec7YNqLnZbm6 

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၂) - ႀကီးမားတဲ့ အသိဉာဏ္ -

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၂)

………………………………………………

- ကြီးမားတဲ့ အသိဉာဏ် -

………………………………..

သဘောတရားအမှန်ကို သိမြင်ဖို့၊ မှန်မှန်ကန်ကန် နားလည်ဖို့အတွက် ဆရာလိုတာတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာပြောပြတာက အပေါ်ယံပဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အသိဉာဏ်နဲ့နားလည်မှ တကယ်နားလည်တယ်လို့ ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ ဆရာဆီကနေ အပေါ်ယံ (ယေဘုယျအသိ)အမြင်ကို သိပြီးတဲ့နောက်မှာ ကိုယ်တိုင်နားလည်အောင် ကြိုးစားရမယ်။ အချို့က ဆရာပြောတာနဲ့တင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိလှပြီဆိုပြီး ရပ်တန့်ပစ်တတ်ကြတယ်။ ဆရာပြောတဲ့(စာအုပ်ကပြောတဲ့)သဘောတရားတွေနဲ့ ပိတ်မိနေတတ်ကြတယ်။ ဒါကို သတိပြုရမယ်။

အချို့က ဆရာက ထိုင်ဆိုတာနဲ့ ထိုင်လိုက်တာပဲ။ ထိုင်ပြီးတော့ ပင်ပန်းသွားတယ်။ စိတ်ပျက်သွားတယ်။ ငြီးငွေ့သွားတယ်။ အထိုင်မှာ တရားရှိတယ်လို့ ထင်သွားတာကိုး။ အမှန်တော့ ထိုင်ခြင်း၊ ရပ်ခြင်း စတာတွေမှာ တရားရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ အထိုင်၊ အရပ်စတာတွေက ပစ်မှတ်မဟုတ်ဘူး။ ပစ်မှတ်က သတိကပ်နေဖို့၊ သတိမလွတ်စေဖို့ပါ။ သတိမလွတ်သရွေ့ တရားအမှန်က အနားမှာရှိနေပါတယ်။

မျက်စိနဲ့ ကြည့်စရာကို ကြည့်တယ်။ မျက်စိကလည်း အမှန်တရား မဟုတ်သလို ကြည့်စရာကလည်း အမှန်တရား မဟုတ်ဘူး။ နား၊ နှာ၊ လ ျှာ၊ ကိုယ်၊ စိတ်လည်း ထို့အတူပါပဲ။ မျက်စိနဲ့ကြည့်စရာ တွေ့တယ်။ ကြည့်တယ်။ မြင်တယ်။ အကြည့်လောကတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ နားနဲ့ကြားစရာ တွေ့တယ်။ အကြားလောကတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ ဒီလိုပဲ ကျန်တဲ့ နှာ၊ လ ျှာ၊ ကိုယ်၊ စိတ်တွေလည်း ဒီလို လောကအသီးသီး ရှိကြတယ်။ အကျဉ်းချုပ်ပြီးပြောရရင်တော့ အာရုံငါးပါးနဲ့ကြည့်စရာ၊ မြင်စရာ စတာတွေ တွေ့ဆုံမိကြတယ်။ အဲဒါ လောကကြီးပဲ။ လောကကြီးတစ်ခုလုံးဟာ အဲဒီအမြင်၊ အကြား၊ အနံ၊ အရသာ၊ အတွေ့အထိတို့ကနေ ပေါက်ဖွားလာတဲ့၊ ပေါက်ဖွားလာနေတဲ့ ဖြစ်စဉ်အစုအဝေးတစ်ခုမ ျှထက် ဘာမှ မပိုပါဘူး။ အဲဒီအာရုံငါးပါးဆုံတဲ့အခိုက်အတံ့တိုင်းမှာ သတိရှိနေခြင်းဟာ အမှန်တရားသိမြင်နားလည်ရေးလမ်းစဉ်ရဲ့ အဓိကအချက်ပါ။ လောကတစ်ခုလုံးဟာ အာရုံငါးပါးရဲ့ထိခတ်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့အရာမ ျှသာလို့ သဘောပေါက်လိုက်ရင် အမှန်တရားကို သိမြင်ဖို့ နီးကပ်လာပြီဆိုတဲ့ သဘောပါပဲ။

အာရုံငါးပါးနဲ့ထိခတ်သမ ျှအချိန်တိုင်းမှာ ပျော်စရာ၊ ငြီးငွေ့စရာ၊ ကြည်နူးစရာ၊ စိတ်ပျက်စရာ … ဘယ်လိုအခြေအနေဖြစ်နေပါစေ၊ အရေးမကြီးပါဘူး။ အရေးကြီးတာက ဘယ်အခြေအနေပဲဖြစ်ဖြစ် ကာလတစ်ခုပြီးတာနဲ့ ပျောက်ပျက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ အသိလေး ထားပေးလိုက်ရုံပဲ။ ဒီအသိလေးက အသိဉာဏ်ပညာလမ်းစဉ်ရဲ့ အဓိကသော့ချက်ပဲ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ ပျော်ရွှင်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဝမ်းနည်းပူးဆွေးရတယ်။ ငိုကြွေးရတယ်။ ဘယ်လိုအခြေအနေနဲ့ကြုံပါစေ … ဒါကလည်း အမြဲဖြစ်နေမယ့်အရာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အသိလေးကို ကိုင်စွဲထားရုံလေးပါ။ ဒီအသိလေးကို ကိုင်စွဲထားတတ်တဲ့အကျင့်လေးက တစ်နေ့မှာ ကြီးမားတဲ့အသိဉာဏ်ကြီးအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာပါလိမ့်မယ်။ ဘုရားကလည်း ဒါကို အာမခံပေးထားတယ်။ 

အရှင်ကုသလသာမိ

၂၅ ဇွန် ၂ဝ၁၈

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၂)

………………………………………………

- ႀကီးမားတဲ့ အသိဉာဏ္ -

………………………………..

သေဘာတရားအမွန္ကို သိျမင္ဖို႔၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ဖို႔အတြက္ ဆရာလိုတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေျပာျပတာက အေပၚယံပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသိဉာဏ္နဲ႔နားလည္မွ တကယ္နားလည္တယ္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဆီကေန အေပၚယံ (ေယဘုယ်အသိ)အျမင္ကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ္တိုင္နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အခ်ိဳ႕က ဆရာေျပာတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလွၿပီဆိုၿပီး ရပ္တန္႔ပစ္တတ္ၾကတယ္။ ဆရာေျပာတဲ့(စာအုပ္ကေျပာတဲ့)သေဘာတရားေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါကို သတိျပဳရမယ္။

အခ်ိဳ႕က ဆရာက ထိုင္ဆိုတာနဲ႔ ထိုင္လိုက္တာပဲ။ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းသြားတယ္။ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ၿငီးေငြ႕သြားတယ္။ အထိုင္မွာ တရားရွိတယ္လို႔ ထင္သြားတာကိုး။ အမွန္ေတာ့ ထိုင္ျခင္း၊ ရပ္ျခင္း စတာေတြမွာ တရားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အထိုင္၊ အရပ္စတာေတြက ပစ္မွတ္မဟုတ္ဘူး။ ပစ္မွတ္က သတိကပ္ေနဖို႔၊ သတိမလြတ္ေစဖို႔ပါ။ သတိမလြတ္သေရြ႕ တရားအမွန္က အနားမွာရွိေနပါတယ္။

မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္စရာကို ၾကည့္တယ္။ မ်က္စိကလည္း အမွန္တရား မဟုတ္သလို ၾကည့္စရာကလည္း အမွန္တရား မဟုတ္ဘူး။ နား၊ ႏွာ၊ လ ွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လည္း ထို႔အတူပါပဲ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္စရာ ေတြ႕တယ္။ ၾကည့္တယ္။ ျမင္တယ္။ အၾကည့္ေလာကတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ နားနဲ႔ၾကားစရာ ေတြ႕တယ္။ အၾကားေလာကတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ က်န္တဲ့ ႏွာ၊ လ ွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ေတြလည္း ဒီလို ေလာကအသီးသီး ရွိၾကတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ အာရံုငါးပါးနဲ႔ၾကည့္စရာ၊ ျမင္စရာ စတာေတြ ေတြ႕ဆံုမိၾကတယ္။ အဲဒါ ေလာကႀကီးပဲ။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ အဲဒီအျမင္၊ အၾကား၊ အနံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိတို႔ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့၊ ေပါက္ဖြားလာေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္အစုအေဝးတစ္ခုမ ွ်ထက္ ဘာမွ မပိုပါဘူး။ အဲဒီအာရံုငါးပါးဆံုတဲ့အခိုက္အတံ့တိုင္းမွာ သတိရွိေနျခင္းဟာ အမွန္တရားသိျမင္နားလည္ေရးလမ္းစဥ္ရဲ႕ အဓိကအခ်က္ပါ။ ေလာကတစ္ခုလံုးဟာ အာရံုငါးပါးရဲ႕ထိခတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အရာမ ွ်သာလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ရင္ အမွန္တရားကို သိျမင္ဖို႔ နီးကပ္လာၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

အာရံုငါးပါးနဲ႔ထိခတ္သမ ွ်အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္စရာ၊ ၿငီးေငြ႕စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ … ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ေနပါေစ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္အေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလတစ္ခုၿပီးတာနဲ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္ဆိုတဲ့ အသိေလး ထားေပးလိုက္ရံုပဲ။ ဒီအသိေလးက အသိဉာဏ္ပညာလမ္းစဥ္ရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ပဲ။ 

တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဝမ္းနည္းပူးေဆြးရတယ္။ ငိုေၾကြးရတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနနဲ႔ႀကံဳပါေစ … ဒါကလည္း အၿမဲျဖစ္ေနမယ့္အရာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အသိေလးကို ကိုင္စဲြထားရံုေလးပါ။ ဒီအသိေလးကို ကိုင္စဲြထားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးက တစ္ေန႔မွာ ႀကီးမားတဲ့အသိဉာဏ္ႀကီးအျဖစ္ ေပၚထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကလည္း ဒါကို အာမခံေပးထားတယ္။ 

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၅ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၁) - တန်ဖိုးရှိသောအခိုက်အတံ့များ -

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၁)

………………………………………………………….

- တန်ဖိုးရှိသောအခိုက်အတံ့များ -

အမှန်တရားဆိုတာ ဘာလဲ။ အမှန်တရားဆိုတာ သဘာဝတရားပဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ဘာလဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ လောကမှာ ဖြစ်နေပျက်နေတဲ့အရာမှန်သမ ျှကို ခေါ်တာပဲ။ သဘောတရားတွေအပေါ်မှာ ထင်ယောင်မှားနေတာဟာ အမှန်တရားအပေါ် ထင်ယောင်မှားနေတာပဲ။ အမှန်တရားအပေါ် ထင်ယောင်မှားနေတာဟာ လောကအရှုပ်ထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတာပါ။ ထင်ယောင်မှားမှုတွေနဲ့လမ်းမပျောက်ဖို့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ဘုရားက ဟောခဲ့တယ်။ ဒီသုံးခုက တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ဆက်စပ်နေတယ်။

သီလဆိုတာ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေကို စွန့်လွှတ်ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေနဲ့ ကျင်လည်နေတဲ့သူဟာ သူ့ဘဝက ပူလောင်နေပါတယ်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေကို စွန့်လိုက်တာနဲ့ သူ့ဘဝက အေးသွားပါတယ်။ တည်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အပြုမှား, အပြောမှားတွေကို သတိထားရင်း၊ စွန့်လွှတ်လာရင်းကနေ တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ စိတ်ဓာတ်အခြေအနေကို ရောက်သွားပါတယ်။ တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့စိတ်က ကြည်လင်တယ်၊ ဖြူစင်တယ်၊ အေးချမ်းတယ်။ ကြည်လင်ဖြူစင်တဲ့စိတ်က အမှန်တရားကို မြင်နိုင်စွမ်းတဲ့ပညာကို ဖြစ်ပေါ်လာစေတာပဲ။ ဥပမာပြောရရင် ကြည်လင်နေတဲ့ရေကန်ထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ကိုယ့်မျက်နှာကို မှန်တစ်ချပ်မှာကြည့်သလို မြင်ရမှာပါ။ အောက်ခြေမှာ ဒိုက်တွေ၊ မှော်တွေ၊ ကျောက်စရစ်ခဲလေးတွေကိုလည်း မြင်ရမှာပဲ။ ကန်ဘေးက တဲလေးကိုလည်း မြင်နေရမှာပဲ။ တဲလေးအပေါ်မှာ နားနေတဲ့ ငှက်ငယ်လေးကိုတောင် မြင်နိုင်ပါတယ်။ ဒါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာရဲ့ အချင်းချင်း အပြန်အလှန် အမှီသဟဲပြုနေပုံပါ။ 

အမှန်တရားကို နားလည်ရေးမှာ စာအုပ်တွေက နည်းလမ်းပေါင်းစုံ ဖော်ပြနေတာပဲ။ သီလ, သမာဓိ, ပညာ ကျင့်စဉ်သုံးရပ်၊ သမထ, ဝိပဿနာကျင့်စဉ်၊ ဝိသုဒ္ဓိခုနှစ်ပါး … ဘယ်လိုပဲဖော်ပြဖော်ပြ အဆက်အစပ်ရှိရှိ တည်နေတဲ့ကျင့်စဉ်တစ်ခုပါပဲ။ ဥပမာ သရက်သီးတစ်လုံးဆိုပါတော့။ သရက်သီးအသေးလေးလည်း သရက်သီးပဲ။ တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတဲ့သရက်သီးလည်း သရက်သီးပဲ။ မှည့်နေတဲ့သရက်သီးလည်း သရက်သီးပဲ။ ဒါက သရက်သီးတစ်လုံးတည်းမှာ ပြောင်းလဲဖြစ်တည်နေတဲ့ဖြစ်စဉ်တစ်ခုပါပဲ။ ကျင့်စဉ်တွေအပေါ်မှာ ဒီဥပမာပေးနိုင်သလို သဘာဝအမှန်တရားအပေါ်အမြင်မှာလည်း ဒီသဘောပါပဲ။

ကိုယ်ကိုယ်တိုင်မှာ ဖြစ်ပျက်ကြုံတွေ့နေရတဲ့အရာတွေဟာလည်း သရက်သီးလေးတစ်လုံး ပြောင်းလဲနေသလိုပါပဲ။ တစ်လောကလုံးမှာဖြစ်ပျက်သမ ျှတွေဟာလည်း ဒီသဘောမ ျှပါပဲ။ ကိုယ်တွေးနေတာတွေ, သူများတွေးနေတာတွေ၊ ကိုယ်လုပ်နေတာတွေ, သူများ လုပ်နေတာတွေအားလုံးဟာ မမြဲဘူး၊ ပြောင်းလဲနေတယ်၊ ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ မရဘူး။ မြဲတယ်, မပြောင်းလဲဘူးဆိုပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တာနဲ့ မငြိမ်းချမ်းမှုနဲ့ဒုက္ခနွံထဲ ဆင်းရတော့တာပဲ။ 

ကိုယ်လုပ်တာတွေ, သူလုပ်တာတွေ၊ ကိုယ်ပြောတာတွေ, သူပြောတာတွေအားလုံးအပေါ်မှာ တွယ်တာတဲ့စိတ်ကို စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်တဲ့ အခိုက်အတံ့တိုင်းဟာ ဘဝမှာ တန်ဖိုးအရှိဆုံးအခိုက်အတံ့တွေပါပဲ။ ဒီလိုအခိုက်အတံ့တွေ ဘဝမှာ များများစားစား ရှိလာရင်တော့ အတိုင်းထက်အလွန်ပေါ့။

အရှင်ကုသလသာမိ

၂၄ ဇွန် ၂ဝ၁၈

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၁)

………………………………………………………….

- တန္ဖိုးရွိေသာအခိုက္အတံ့မ်ား -

အမွန္တရားဆိုတာ ဘာလဲ။ အမွန္တရားဆိုတာ သဘာဝတရားပဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ဘာလဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနပ်က္ေနတဲ့အရာမွန္သမ ွ်ကို ေခၚတာပဲ။ သေဘာတရားေတြအေပၚမွာ ထင္ေယာင္မွားေနတာဟာ အမွန္တရားအေပၚ ထင္ေယာင္မွားေနတာပဲ။ အမွန္တရားအေပၚ ထင္ေယာင္မွားေနတာဟာ ေလာကအရႈပ္ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတာပါ။ ထင္ေယာင္မွားမႈေတြနဲ႔လမ္းမေပ်ာက္ဖို႔ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ဘုရားက ေဟာခဲ့တယ္။ ဒီသံုးခုက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ေနတယ္။

သီလဆိုတာ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြကို စြန္႔လႊတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနတဲ့သူဟာ သူ႔ဘဝက ပူေလာင္ေနပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြကို စြန္႔လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ဘဝက ေအးသြားပါတယ္။ တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။ အျပဳမွား, အေျပာမွားေတြကို သတိထားရင္း၊ စြန္႔လႊတ္လာရင္းကေန တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ စိတ္ဓာတ္အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္က ၾကည္လင္တယ္၊ ျဖဴစင္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္။ ၾကည္လင္ျဖဴစင္တဲ့စိတ္က အမွန္တရားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ပညာကို ျဖစ္ေပၚလာေစတာပဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေရကန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္တစ္ခ်ပ္မွာၾကည့္သလို ျမင္ရမွာပါ။ ေအာက္ေျခမွာ ဒိုက္ေတြ၊ ေမွာ္ေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကိုလည္း ျမင္ရမွာပဲ။ ကန္ေဘးက တဲေလးကိုလည္း ျမင္ေနရမွာပဲ။ တဲေလးအေပၚမွာ နားေနတဲ့ ငွက္ငယ္ေလးကိုေတာင္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာရဲ႕ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနပံုပါ။

အမွန္တရားကို နားလည္ေရးမွာ စာအုပ္ေတြက နည္းလမ္းေပါင္းစံု ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ သီလ, သမာဓိ, ပညာ က်င့္စဥ္သံုးရပ္၊ သမထ, ဝိပႆနာက်င့္စဥ္၊ ဝိသုဒၶိခုႏွစ္ပါး … ဘယ္လိုပဲေဖာ္ျပေဖာ္ျပ အဆက္အစပ္ရွိရွိ တည္ေနတဲ့က်င့္စဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ဥပမာ သရက္သီးတစ္လံုးဆိုပါေတာ့။ သရက္သီးအေသးေလးလည္း သရက္သီးပဲ။ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတဲ့သရက္သီးလည္း သရက္သီးပဲ။ မွည့္ေနတဲ့သရက္သီးလည္း သရက္သီးပဲ။ ဒါက သရက္သီးတစ္လံုးတည္းမွာ ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ေနတဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပါပဲ။ က်င့္စဥ္ေတြအေပၚမွာ ဒီဥပမာေပးႏိုင္သလို သဘာဝအမွန္တရားအေပၚအျမင္မွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အရာေတြဟာလည္း သရက္သီးေလးတစ္လံုး ေျပာင္းလဲေနသလိုပါပဲ။ တစ္ေလာကလံုးမွာျဖစ္ပ်က္သမ ွ်ေတြဟာလည္း ဒီသေဘာမ ွ်ပါပဲ။ ကိုယ္ေတြးေနတာေတြ, သူမ်ားေတြးေနတာေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြ, သူမ်ား လုပ္ေနတာေတြအားလံုးဟာ မၿမဲဘူး၊ ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မရဘူး။ ၿမဲတယ္, မေျပာင္းလဲဘူးဆိုၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တာနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ဒုကၡႏြံထဲ ဆင္းရေတာ့တာပဲ။

ကိုယ္လုပ္တာေတြ, သူလုပ္တာေတြ၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြ, သူေျပာတာေတြအားလံုးအေပၚမွာ တြယ္တာတဲ့စိတ္ကို စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတံ့တိုင္းဟာ ဘဝမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအခုိက္အတံ့ေတြပါပဲ။ ဒီလိုအခိုက္အတံ့ေတြ ဘဝမွာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိလာရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၄ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

Type your summary here.Type the rest of your post here.