သီရိလကၤာအမွတ္တရမ်ား(၁) Sri Lanka (1)

https://photos.app.goo.gl/eXqYAec7YNqLnZbm6 

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၂) - ႀကီးမားတဲ့ အသိဉာဏ္ -

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၂)

………………………………………………

- ကြီးမားတဲ့ အသိဉာဏ် -

………………………………..

သဘောတရားအမှန်ကို သိမြင်ဖို့၊ မှန်မှန်ကန်ကန် နားလည်ဖို့အတွက် ဆရာလိုတာတော့ မှန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဆရာပြောပြတာက အပေါ်ယံပဲ ဖြစ်နိုင်တယ်။ ကိုယ်ကိုယ်တိုင် အသိဉာဏ်နဲ့နားလည်မှ တကယ်နားလည်တယ်လို့ ခေါ်နိုင်ပါတယ်။ ဆရာဆီကနေ အပေါ်ယံ (ယေဘုယျအသိ)အမြင်ကို သိပြီးတဲ့နောက်မှာ ကိုယ်တိုင်နားလည်အောင် ကြိုးစားရမယ်။ အချို့က ဆရာပြောတာနဲ့တင် ကိုယ့်ကိုယ်ကို သိလှပြီဆိုပြီး ရပ်တန့်ပစ်တတ်ကြတယ်။ ဆရာပြောတဲ့(စာအုပ်ကပြောတဲ့)သဘောတရားတွေနဲ့ ပိတ်မိနေတတ်ကြတယ်။ ဒါကို သတိပြုရမယ်။

အချို့က ဆရာက ထိုင်ဆိုတာနဲ့ ထိုင်လိုက်တာပဲ။ ထိုင်ပြီးတော့ ပင်ပန်းသွားတယ်။ စိတ်ပျက်သွားတယ်။ ငြီးငွေ့သွားတယ်။ အထိုင်မှာ တရားရှိတယ်လို့ ထင်သွားတာကိုး။ အမှန်တော့ ထိုင်ခြင်း၊ ရပ်ခြင်း စတာတွေမှာ တရားရှိတာ မဟုတ်ဘူး။ အထိုင်၊ အရပ်စတာတွေက ပစ်မှတ်မဟုတ်ဘူး။ ပစ်မှတ်က သတိကပ်နေဖို့၊ သတိမလွတ်စေဖို့ပါ။ သတိမလွတ်သရွေ့ တရားအမှန်က အနားမှာရှိနေပါတယ်။

မျက်စိနဲ့ ကြည့်စရာကို ကြည့်တယ်။ မျက်စိကလည်း အမှန်တရား မဟုတ်သလို ကြည့်စရာကလည်း အမှန်တရား မဟုတ်ဘူး။ နား၊ နှာ၊ လ ျှာ၊ ကိုယ်၊ စိတ်လည်း ထို့အတူပါပဲ။ မျက်စိနဲ့ကြည့်စရာ တွေ့တယ်။ ကြည့်တယ်။ မြင်တယ်။ အကြည့်လောကတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ နားနဲ့ကြားစရာ တွေ့တယ်။ အကြားလောကတစ်ခု ပေါ်ပေါက်လာတယ်။ ဒီလိုပဲ ကျန်တဲ့ နှာ၊ လ ျှာ၊ ကိုယ်၊ စိတ်တွေလည်း ဒီလို လောကအသီးသီး ရှိကြတယ်။ အကျဉ်းချုပ်ပြီးပြောရရင်တော့ အာရုံငါးပါးနဲ့ကြည့်စရာ၊ မြင်စရာ စတာတွေ တွေ့ဆုံမိကြတယ်။ အဲဒါ လောကကြီးပဲ။ လောကကြီးတစ်ခုလုံးဟာ အဲဒီအမြင်၊ အကြား၊ အနံ၊ အရသာ၊ အတွေ့အထိတို့ကနေ ပေါက်ဖွားလာတဲ့၊ ပေါက်ဖွားလာနေတဲ့ ဖြစ်စဉ်အစုအဝေးတစ်ခုမ ျှထက် ဘာမှ မပိုပါဘူး။ အဲဒီအာရုံငါးပါးဆုံတဲ့အခိုက်အတံ့တိုင်းမှာ သတိရှိနေခြင်းဟာ အမှန်တရားသိမြင်နားလည်ရေးလမ်းစဉ်ရဲ့ အဓိကအချက်ပါ။ လောကတစ်ခုလုံးဟာ အာရုံငါးပါးရဲ့ထိခတ်မှုကြောင့် ဖြစ်ပေါ်နေတဲ့အရာမ ျှသာလို့ သဘောပေါက်လိုက်ရင် အမှန်တရားကို သိမြင်ဖို့ နီးကပ်လာပြီဆိုတဲ့ သဘောပါပဲ။

အာရုံငါးပါးနဲ့ထိခတ်သမ ျှအချိန်တိုင်းမှာ ပျော်စရာ၊ ငြီးငွေ့စရာ၊ ကြည်နူးစရာ၊ စိတ်ပျက်စရာ … ဘယ်လိုအခြေအနေဖြစ်နေပါစေ၊ အရေးမကြီးပါဘူး။ အရေးကြီးတာက ဘယ်အခြေအနေပဲဖြစ်ဖြစ် ကာလတစ်ခုပြီးတာနဲ့ ပျောက်ပျက်သွားမယ်ဆိုတဲ့ အသိလေး ထားပေးလိုက်ရုံပဲ။ ဒီအသိလေးက အသိဉာဏ်ပညာလမ်းစဉ်ရဲ့ အဓိကသော့ချက်ပဲ။ 

တစ်ခါတစ်ရံ ပျော်ရွှင်ရတယ်။ တစ်ခါတစ်ရံ ဝမ်းနည်းပူးဆွေးရတယ်။ ငိုကြွေးရတယ်။ ဘယ်လိုအခြေအနေနဲ့ကြုံပါစေ … ဒါကလည်း အမြဲဖြစ်နေမယ့်အရာမဟုတ်ဘူးဆိုတဲ့ အသိလေးကို ကိုင်စွဲထားရုံလေးပါ။ ဒီအသိလေးကို ကိုင်စွဲထားတတ်တဲ့အကျင့်လေးက တစ်နေ့မှာ ကြီးမားတဲ့အသိဉာဏ်ကြီးအဖြစ် ပေါ်ထွက်လာပါလိမ့်မယ်။ ဘုရားကလည်း ဒါကို အာမခံပေးထားတယ်။ 

အရှင်ကုသလသာမိ

၂၅ ဇွန် ၂ဝ၁၈

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၂)

………………………………………………

- ႀကီးမားတဲ့ အသိဉာဏ္ -

………………………………..

သေဘာတရားအမွန္ကို သိျမင္ဖို႔၊ မွန္မွန္ကန္ကန္ နားလည္ဖို႔အတြက္ ဆရာလိုတာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေျပာျပတာက အေပၚယံပဲ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အသိဉာဏ္နဲ႔နားလည္မွ တကယ္နားလည္တယ္လို႔ ေခၚႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာဆီကေန အေပၚယံ (ေယဘုယ်အသိ)အျမင္ကို သိၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ္တိုင္နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ အခ်ိဳ႕က ဆရာေျပာတာနဲ႔တင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိလွၿပီဆိုၿပီး ရပ္တန္႔ပစ္တတ္ၾကတယ္။ ဆရာေျပာတဲ့(စာအုပ္ကေျပာတဲ့)သေဘာတရားေတြနဲ႔ ပိတ္မိေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါကို သတိျပဳရမယ္။

အခ်ိဳ႕က ဆရာက ထိုင္ဆိုတာနဲ႔ ထိုင္လိုက္တာပဲ။ ထိုင္ၿပီးေတာ့ ပင္ပန္းသြားတယ္။ စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ ၿငီးေငြ႕သြားတယ္။ အထိုင္မွာ တရားရွိတယ္လို႔ ထင္သြားတာကိုး။ အမွန္ေတာ့ ထိုင္ျခင္း၊ ရပ္ျခင္း စတာေတြမွာ တရားရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ အထိုင္၊ အရပ္စတာေတြက ပစ္မွတ္မဟုတ္ဘူး။ ပစ္မွတ္က သတိကပ္ေနဖို႔၊ သတိမလြတ္ေစဖို႔ပါ။ သတိမလြတ္သေရြ႕ တရားအမွန္က အနားမွာရွိေနပါတယ္။

မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္စရာကို ၾကည့္တယ္။ မ်က္စိကလည္း အမွန္တရား မဟုတ္သလို ၾကည့္စရာကလည္း အမွန္တရား မဟုတ္ဘူး။ နား၊ ႏွာ၊ လ ွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္လည္း ထို႔အတူပါပဲ။ မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္စရာ ေတြ႕တယ္။ ၾကည့္တယ္။ ျမင္တယ္။ အၾကည့္ေလာကတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ နားနဲ႔ၾကားစရာ ေတြ႕တယ္။ အၾကားေလာကတစ္ခု ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဒီလိုပဲ က်န္တဲ့ ႏွာ၊ လ ွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ေတြလည္း ဒီလို ေလာကအသီးသီး ရွိၾကတယ္။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ၿပီးေျပာရရင္ေတာ့ အာရံုငါးပါးနဲ႔ၾကည့္စရာ၊ ျမင္စရာ စတာေတြ ေတြ႕ဆံုမိၾကတယ္။ အဲဒါ ေလာကႀကီးပဲ။ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးဟာ အဲဒီအျမင္၊ အၾကား၊ အနံ၊ အရသာ၊ အေတြ႕အထိတို႔ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ့၊ ေပါက္ဖြားလာေနတဲ့ ျဖစ္စဥ္အစုအေဝးတစ္ခုမ ွ်ထက္ ဘာမွ မပိုပါဘူး။ အဲဒီအာရံုငါးပါးဆံုတဲ့အခိုက္အတံ့တိုင္းမွာ သတိရွိေနျခင္းဟာ အမွန္တရားသိျမင္နားလည္ေရးလမ္းစဥ္ရဲ႕ အဓိကအခ်က္ပါ။ ေလာကတစ္ခုလံုးဟာ အာရံုငါးပါးရဲ႕ထိခတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့အရာမ ွ်သာလို႔ သေဘာေပါက္လိုက္ရင္ အမွန္တရားကို သိျမင္ဖို႔ နီးကပ္လာၿပီဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။

အာရံုငါးပါးနဲ႔ထိခတ္သမ ွ်အခ်ိန္တိုင္းမွာ ေပ်ာ္စရာ၊ ၿငီးေငြ႕စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ … ဘယ္လိုအေျခအေနျဖစ္ေနပါေစ၊ အေရးမႀကီးပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္အေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ ကာလတစ္ခုၿပီးတာနဲ႔ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမယ္ဆိုတဲ့ အသိေလး ထားေပးလိုက္ရံုပဲ။ ဒီအသိေလးက အသိဉာဏ္ပညာလမ္းစဥ္ရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ပဲ။ 

တစ္ခါတစ္ရံ ေပ်ာ္ရႊင္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဝမ္းနည္းပူးေဆြးရတယ္။ ငိုေၾကြးရတယ္။ ဘယ္လိုအေျခအေနနဲ႔ႀကံဳပါေစ … ဒါကလည္း အၿမဲျဖစ္ေနမယ့္အရာမဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အသိေလးကို ကိုင္စဲြထားရံုေလးပါ။ ဒီအသိေလးကို ကိုင္စဲြထားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးက တစ္ေန႔မွာ ႀကီးမားတဲ့အသိဉာဏ္ႀကီးအျဖစ္ ေပၚထြက္လာပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားကလည္း ဒါကို အာမခံေပးထားတယ္။ 

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၅ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၁) - တန်ဖိုးရှိသောအခိုက်အတံ့များ -

ငြိမ်းချမ်းစေရာ ဓမ္မကထာ (၁)

………………………………………………………….

- တန်ဖိုးရှိသောအခိုက်အတံ့များ -

အမှန်တရားဆိုတာ ဘာလဲ။ အမှန်တရားဆိုတာ သဘာဝတရားပဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ဘာလဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ လောကမှာ ဖြစ်နေပျက်နေတဲ့အရာမှန်သမ ျှကို ခေါ်တာပဲ။ သဘောတရားတွေအပေါ်မှာ ထင်ယောင်မှားနေတာဟာ အမှန်တရားအပေါ် ထင်ယောင်မှားနေတာပဲ။ အမှန်တရားအပေါ် ထင်ယောင်မှားနေတာဟာ လောကအရှုပ်ထဲမှာ လမ်းပျောက်နေတာပါ။ ထင်ယောင်မှားမှုတွေနဲ့လမ်းမပျောက်ဖို့ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ဘုရားက ဟောခဲ့တယ်။ ဒီသုံးခုက တစ်ခုနဲ့တစ်ခု ဆက်စပ်နေတယ်။

သီလဆိုတာ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေကို စွန့်လွှတ်ခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေနဲ့ ကျင်လည်နေတဲ့သူဟာ သူ့ဘဝက ပူလောင်နေပါတယ်။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာ အပြုမှား၊ အပြောမှားတွေကို စွန့်လိုက်တာနဲ့ သူ့ဘဝက အေးသွားပါတယ်။ တည်ငြိမ်သွားပါတယ်။ အပြုမှား, အပြောမှားတွေကို သတိထားရင်း၊ စွန့်လွှတ်လာရင်းကနေ တည်ငြိမ်အေးဆေးတဲ့ စိတ်ဓာတ်အခြေအနေကို ရောက်သွားပါတယ်။ တည်ငြိမ်အေးချမ်းတဲ့စိတ်က ကြည်လင်တယ်၊ ဖြူစင်တယ်၊ အေးချမ်းတယ်။ ကြည်လင်ဖြူစင်တဲ့စိတ်က အမှန်တရားကို မြင်နိုင်စွမ်းတဲ့ပညာကို ဖြစ်ပေါ်လာစေတာပဲ။ ဥပမာပြောရရင် ကြည်လင်နေတဲ့ရေကန်ထဲကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ကိုယ့်မျက်နှာကို မှန်တစ်ချပ်မှာကြည့်သလို မြင်ရမှာပါ။ အောက်ခြေမှာ ဒိုက်တွေ၊ မှော်တွေ၊ ကျောက်စရစ်ခဲလေးတွေကိုလည်း မြင်ရမှာပဲ။ ကန်ဘေးက တဲလေးကိုလည်း မြင်နေရမှာပဲ။ တဲလေးအပေါ်မှာ နားနေတဲ့ ငှက်ငယ်လေးကိုတောင် မြင်နိုင်ပါတယ်။ ဒါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာရဲ့ အချင်းချင်း အပြန်အလှန် အမှီသဟဲပြုနေပုံပါ။ 

အမှန်တရားကို နားလည်ရေးမှာ စာအုပ်တွေက နည်းလမ်းပေါင်းစုံ ဖော်ပြနေတာပဲ။ သီလ, သမာဓိ, ပညာ ကျင့်စဉ်သုံးရပ်၊ သမထ, ဝိပဿနာကျင့်စဉ်၊ ဝိသုဒ္ဓိခုနှစ်ပါး … ဘယ်လိုပဲဖော်ပြဖော်ပြ အဆက်အစပ်ရှိရှိ တည်နေတဲ့ကျင့်စဉ်တစ်ခုပါပဲ။ ဥပမာ သရက်သီးတစ်လုံးဆိုပါတော့။ သရက်သီးအသေးလေးလည်း သရက်သီးပဲ။ တဖြည်းဖြည်း ကြီးလာတဲ့သရက်သီးလည်း သရက်သီးပဲ။ မှည့်နေတဲ့သရက်သီးလည်း သရက်သီးပဲ။ ဒါက သရက်သီးတစ်လုံးတည်းမှာ ပြောင်းလဲဖြစ်တည်နေတဲ့ဖြစ်စဉ်တစ်ခုပါပဲ။ ကျင့်စဉ်တွေအပေါ်မှာ ဒီဥပမာပေးနိုင်သလို သဘာဝအမှန်တရားအပေါ်အမြင်မှာလည်း ဒီသဘောပါပဲ။

ကိုယ်ကိုယ်တိုင်မှာ ဖြစ်ပျက်ကြုံတွေ့နေရတဲ့အရာတွေဟာလည်း သရက်သီးလေးတစ်လုံး ပြောင်းလဲနေသလိုပါပဲ။ တစ်လောကလုံးမှာဖြစ်ပျက်သမ ျှတွေဟာလည်း ဒီသဘောမ ျှပါပဲ။ ကိုယ်တွေးနေတာတွေ, သူများတွေးနေတာတွေ၊ ကိုယ်လုပ်နေတာတွေ, သူများ လုပ်နေတာတွေအားလုံးဟာ မမြဲဘူး၊ ပြောင်းလဲနေတယ်၊ ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ မရဘူး။ မြဲတယ်, မပြောင်းလဲဘူးဆိုပြီး ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်တာနဲ့ မငြိမ်းချမ်းမှုနဲ့ဒုက္ခနွံထဲ ဆင်းရတော့တာပဲ။ 

ကိုယ်လုပ်တာတွေ, သူလုပ်တာတွေ၊ ကိုယ်ပြောတာတွေ, သူပြောတာတွေအားလုံးအပေါ်မှာ တွယ်တာတဲ့စိတ်ကို စွန့်လွှတ်ပစ်လိုက်တဲ့ အခိုက်အတံ့တိုင်းဟာ ဘဝမှာ တန်ဖိုးအရှိဆုံးအခိုက်အတံ့တွေပါပဲ။ ဒီလိုအခိုက်အတံ့တွေ ဘဝမှာ များများစားစား ရှိလာရင်တော့ အတိုင်းထက်အလွန်ပေါ့။

အရှင်ကုသလသာမိ

၂၄ ဇွန် ၂ဝ၁၈

ၿငိမ္းခ်မ္းေစရာ ဓမၼကထာ (၁)

………………………………………………………….

- တန္ဖိုးရွိေသာအခိုက္အတံ့မ်ား -

အမွန္တရားဆိုတာ ဘာလဲ။ အမွန္တရားဆိုတာ သဘာဝတရားပဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ဘာလဲ။ သဘာဝတရားဆိုတာ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနပ်က္ေနတဲ့အရာမွန္သမ ွ်ကို ေခၚတာပဲ။ သေဘာတရားေတြအေပၚမွာ ထင္ေယာင္မွားေနတာဟာ အမွန္တရားအေပၚ ထင္ေယာင္မွားေနတာပဲ။ အမွန္တရားအေပၚ ထင္ေယာင္မွားေနတာဟာ ေလာကအရႈပ္ထဲမွာ လမ္းေပ်ာက္ေနတာပါ။ ထင္ေယာင္မွားမႈေတြနဲ႔လမ္းမေပ်ာက္ဖို႔ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာကို ဘုရားက ေဟာခဲ့တယ္။ ဒီသံုးခုက တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ဆက္စပ္ေနတယ္။

သီလဆိုတာ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြကို စြန္႔လႊတ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြနဲ႔ က်င္လည္ေနတဲ့သူဟာ သူ႔ဘဝက ပူေလာင္ေနပါတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ အျပဳမွား၊ အေျပာမွားေတြကို စြန္႔လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ဘဝက ေအးသြားပါတယ္။ တည္ၿငိမ္သြားပါတယ္။ အျပဳမွား, အေျပာမွားေတြကို သတိထားရင္း၊ စြန္႔လႊတ္လာရင္းကေန တည္ၿငိမ္ေအးေဆးတဲ့ စိတ္ဓာတ္အေျခအေနကို ေရာက္သြားပါတယ္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့စိတ္က ၾကည္လင္တယ္၊ ျဖဴစင္တယ္၊ ေအးခ်မ္းတယ္။ ၾကည္လင္ျဖဴစင္တဲ့စိတ္က အမွန္တရားကို ျမင္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ပညာကို ျဖစ္ေပၚလာေစတာပဲ။ ဥပမာေျပာရရင္ ၾကည္လင္ေနတဲ့ေရကန္ထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာကို မွန္တစ္ခ်ပ္မွာၾကည့္သလို ျမင္ရမွာပါ။ ေအာက္ေျခမွာ ဒိုက္ေတြ၊ ေမွာ္ေတြ၊ ေက်ာက္စရစ္ခဲေလးေတြကိုလည္း ျမင္ရမွာပဲ။ ကန္ေဘးက တဲေလးကိုလည္း ျမင္ေနရမွာပဲ။ တဲေလးအေပၚမွာ နားေနတဲ့ ငွက္ငယ္ေလးကိုေတာင္ ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါက သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာရဲ႕ အခ်င္းခ်င္း အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနပံုပါ။

အမွန္တရားကို နားလည္ေရးမွာ စာအုပ္ေတြက နည္းလမ္းေပါင္းစံု ေဖာ္ျပေနတာပဲ။ သီလ, သမာဓိ, ပညာ က်င့္စဥ္သံုးရပ္၊ သမထ, ဝိပႆနာက်င့္စဥ္၊ ဝိသုဒၶိခုႏွစ္ပါး … ဘယ္လိုပဲေဖာ္ျပေဖာ္ျပ အဆက္အစပ္ရွိရွိ တည္ေနတဲ့က်င့္စဥ္တစ္ခုပါပဲ။ ဥပမာ သရက္သီးတစ္လံုးဆိုပါေတာ့။ သရက္သီးအေသးေလးလည္း သရက္သီးပဲ။ တျဖည္းျဖည္း ႀကီးလာတဲ့သရက္သီးလည္း သရက္သီးပဲ။ မွည့္ေနတဲ့သရက္သီးလည္း သရက္သီးပဲ။ ဒါက သရက္သီးတစ္လံုးတည္းမွာ ေျပာင္းလဲျဖစ္တည္ေနတဲ့ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပါပဲ။ က်င့္စဥ္ေတြအေပၚမွာ ဒီဥပမာေပးႏိုင္သလို သဘာဝအမွန္တရားအေပၚအျမင္မွာလည္း ဒီသေဘာပါပဲ။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မွာ ျဖစ္ပ်က္ႀကံဳေတြ႕ေနရတဲ့အရာေတြဟာလည္း သရက္သီးေလးတစ္လံုး ေျပာင္းလဲေနသလိုပါပဲ။ တစ္ေလာကလံုးမွာျဖစ္ပ်က္သမ ွ်ေတြဟာလည္း ဒီသေဘာမ ွ်ပါပဲ။ ကိုယ္ေတြးေနတာေတြ, သူမ်ားေတြးေနတာေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ေနတာေတြ, သူမ်ား လုပ္ေနတာေတြအားလံုးဟာ မၿမဲဘူး၊ ေျပာင္းလဲေနတယ္၊ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႔ မရဘူး။ ၿမဲတယ္, မေျပာင္းလဲဘူးဆိုၿပီး ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္တာနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းမႈနဲ႔ဒုကၡႏြံထဲ ဆင္းရေတာ့တာပဲ။

ကိုယ္လုပ္တာေတြ, သူလုပ္တာေတြ၊ ကိုယ္ေျပာတာေတြ, သူေျပာတာေတြအားလံုးအေပၚမွာ တြယ္တာတဲ့စိတ္ကို စြန္႔လႊတ္ပစ္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတံ့တိုင္းဟာ ဘဝမွာ တန္ဖိုးအရွိဆံုးအခုိက္အတံ့ေတြပါပဲ။ ဒီလိုအခိုက္အတံ့ေတြ ဘဝမွာ မ်ားမ်ားစားစား ရွိလာရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ေပါ့။

အရွင္ကုသလသာမိ

၂၄ ဇြန္ ၂ဝ၁၈

Type your summary here.Type the rest of your post here.

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (နိဂံုး)

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၄)

အရွင္ကုမာရကႆပက ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ထပ္မံေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုဥပမာသည္ ယေန႔ေခတ္ကာလ အမ်ားသိဥပမာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

“တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စီးပြားရွာထြက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ေတြကို ေတြ႕လို႔ တစ္ထုပ္စီ ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ဦးက “သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို ေတြ႕ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို သယ္သြားၾကရေအာင္”လို႔ ေျပာတယ္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဒီပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို အေ၀းၾကီးကတည္းက သယ္လာရတာ၊ လႊင့္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာၾကီး”လို႔ဆိုကာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ထမ္းခဲ့ေလတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ေတြ႕ျပန္တယ္။ တစ္ဦးက ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ကို ထားခဲ့ၿပီး ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ယူတယ္။ တစ္ဦးက မူလပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ဆက္လက္သယ္ခဲ့တယ္။ အစဥ္အတိုင္း ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္၊ ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္ထုပ္၊ ၀ါဂြမ္း၊ ၀ါခ်ည္၊ ၀ါခ်ည္အ၀တ္၊ သံ၊ ခဲပုပ္၊ ဘင္၊ ေငြ၊ ေရႊ…တို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရာ တစ္ဦးက တန္ဖိုးနည္းရာကို စြန္႔ပစ္ၿပီး တန္းဖိုးၾကီးရာကို ယူခဲ့တယ္။ အျခားတစ္ဦးက မူလတန္ဖိုးနည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးသာ သိမ္းပိုက္လာခဲ့တယ္။ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့ သူကေတာ့ အေဟာင္းၾကီးကို အျမတ္တႏိုး မထားေတာ့ဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့အရာကို ေတြ႕ရင္ စြန္႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အသစ္ကို ေတြ႕ေနတာေတာင္ အေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ သူလိုပဲ။ အခု ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အရာေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼအယူအဆေတြကို ေတြ႕လာရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သင္က သင့္ရဲ႕ အယူ၀ါဒအေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အသိတရားရွိလာပါေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၊ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး ၀န္ခံၿပီ
ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ ရယ္ရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ စကားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ပံုၾကပံုက
“အရွင္ကုမာရကႆပ… ေရွ႕မွာ သင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ဥပမာေတြကို ၾကားရကတည္းက အရွင္ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ေနတာ”ဟူ၍။

ထိုအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက
“ေအာ္… ဒါနဲ႔မ်ား စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာေနရသလား၊ ေစာေစာကတည္းက အယူ၀ါဒေဟာင္းကို စြန္႔လိုက္ပါၿပီ၊ အရွင္အယူအဆေတြကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါလား (အခုေတာ့ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေညာင္းကုန္ၾကၿပီ…း) း) း)”ဟု အားမလိုအားမရ ဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက
“ကၽြႏ္ုပ္က ေစာေစာစီးစီး အရွင္ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္ရင္ အရွင့္ဆီက အခုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း တရားစကားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကားရေတာ့မလဲ၊ အရွင့္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တုန္႔ျပန္မလဲလို႔ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ေပေတၿပီး ျငင္းေနရတာပါ (သူေျပာလိုက္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား၊ ၿမိဳ႕စားၾကီးသာ ေပေတၿပီး ျငင္းမေနခဲ့ဘူးဆိုရင္ စာေရးသူတို႔ ဒီေလာက္ဗဟုသုတေတြ ဘယ္တိုးမလဲ)”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ အဆိုပါစကားကို ၾကားရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၿပီး တရားဓမၼမ်ား ဆက္လက္ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ကပ္သီးကပ္သပ္ ဆိုတတ္ေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မည္သို႔ေသာတရားမ်ား ေဟာေလသနည္း။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼက ထူးျခားမႈေတာ့ မရွိပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ဘာ၀နာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္သည္ မည္၍မည္မွ် က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေဟာေနသည္ျဖစ္ေစ လိုရင္းက ဤသံုးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသံုးမ်ိဳးသို႔ သတၱ၀ါမ်ား၏ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားအရ ခ်ဥ္းကပ္ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားသျဖင့္ သူ႕နည္း၊ ကိုယ္နည္းမ်ားအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမ်ားက ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ရွည္လ်ားစြာ ပါ၀င္ေနပါသည္။ ထိုတရားမ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အက်ယ္ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂ္၊ ပါယာသိသုတ္ကို ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတ၊ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ အိႏၵိယတြင္ ဗုဒၶဘာသာ လႈပ္ရွားခဲ့ပံုမ်ား၊ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပံုမ်ား…စေသာ သုတမ်ားကို ရရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ….ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ…

မြတ္စလင္တစ္ဦး၏ ရင္တြင္းစကား

(အီးေမလ္ကေန ရလာတဲ့ Tawfik Hamid ရဲ႕ From the heart of a Muslim ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။)

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆႏၵအရဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ႏွလံုးသားအရေတာ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ေဒါက္တာ ဟာမစ္ဆိုတာ တယူသန္ မြတ္စလင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ အီဂ်စ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးလိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဘ၀တူ မြတ္စလင္ေတြက ကမၻာ့အေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕အျပားက အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရဖန္မ်ားလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခု ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လူသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဒီခံစားခ်က္က အစၥလာဟ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ကပ္ေဘးေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတိုက္ပြဲေတြကေန ကာကြယ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံပါတယ္။ လက္ရွိ အစၥလာဟ္တရားေတြဟာ မြတ္စလင္မဟုတ္သူေတြအေပၚ အမုန္းတရားနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဖန္တီးေပးေနတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ မိန္းမအမ်ားၾကီးယူတဲ့စနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး မြတ္စလင္ကေန အျခားဘာသာေျပာင္းသြားသူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အက်င့္ေတြက ရွိေနဆဲျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ေနရာမွာ ျပတ္သားတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ မရွိေသးတာပဲျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င့္ကန္႔ကြက္တာေတြ မလုပ္တဲ့အျပင္ အဲဒီကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဖန္တီးၿပီး အစၥလာဟ္သာသနာျပန္႔ပြားေအာင္၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြကို မြတ္စလင္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဇီယာ (Jizia)လို႔ေခၚတဲ့ မတရားအခြန္ေငြေတြ ေကာက္ခံေနၾကပါတယ္။ (မေလးရွားမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို ႏွိမ္ထားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါတယ္…စာေရးသူ)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ “အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ ကမၻာ့လူသားေတြကို ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗလီေတြမွာ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း အျခားအစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူေတြကို (အာရဗီဘာသာစကားနဲ႔) ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဂ်ဴးေတြကို ၀က္နဲ႔ေမ်ာက္ကေနဆင္းသက္သူမ်ားလို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္ကေလးငယ္ေတြကို ဘယ္လို မက္ေဆ့ေတြ (သင္ၾကားခ်က္ေတြ) ေပးခ်င္တာပါလဲ။ ဒါဟာ ေမတၱာတရားနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေဆာင္ေတြလား။ အမုန္းတရားလက္ေဆာင္ေတြလား။ ကၽြန္ေတာ္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းေတြကို ေရာက္ဖူးတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္မ်ိဳးဆက္ေတြကိုလည္း သူတို႔ (အျခားဘာသာ၀င္ေတြ)ကို မုန္းတီးရြံရွာဖို႔နဲ႔ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားအျဖစ္ ေခၚၾကဖို႔ သင္ၾကားေပးေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က “မိုဟာမက္ဆိုတာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြအေပၚမွာ ကာမစပ္ယွက္သူ”လို႔ စြပ္စဲြတဲ့အခါ မိုဟာမက္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ၾကိမ္းေမာင္းကန္႔ကြက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မြတ္စလင္ေတြဟာ အစၥလာဟ္က်မ္းစာမွာလာတဲ့ “တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေသာအခါ အသက္ ၇-ႏွစ္မွ်သာရွိေသးေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကို လက္ထပ္ေတာ္မူတယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုေနၾကျပန္ပါတယ္။
ေျပာရမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ မြတ္စလင္မ်ားစြာဟာ (အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး) အေမရိကန္က ေ၀ါထရိစင္တာကို ၀င္တိုက္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၁၁-ရက္အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားက အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈေတြကို ၾကားရတိုင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကမၻာ့မီဒီယာေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဒီလို အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေၾကညာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြတ္စလင္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို မြတ္စလင္ေတြဟာ သေဘာေခြ႕ေနၾကပါတယ္။ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ အၾကမ္းဖက္ရျခင္းအေၾကာင္းကိုေတာင္ ရွာၾကံၿပီး အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သနားေနၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဘယ္အစၥလာဟ္အဖြဲ႕အစည္းက အၾကမ္းဖက္ေခါင္းေဆာင္ ဘင္လာဒင္ကို “ဘာသာေရးေသြဖီသူ၊ အစၥလာဟ္တရားေတာ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္သူ”လို႔ တရား၀င္ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ပါသလဲ။ ေရွ႕ေနာက္မညီတာတစ္ခုက စာေရးဆရာ ရပ္ခ်္ဒိုင္း (Rushdie)ကိုေတာ့ အစၥလာဟ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့စာအုပ္ ေရးသားမႈနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ပိုရဖို႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ဥပမာ ျပင္သစ္မွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းကိစၥကို ပယ္ဖ်က္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာက ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အစၥလာဟ္အစြန္းေရာက္ လူသတ္သမားေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳၾကဖို႔နဲ႔ အစဲြအလန္းေတြ သိပ္မၾကီးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ အခုထိ ဒါေတြကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း၊ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳပါေၾကာင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြ မေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သေဘာထားကို မေဖာ္ျပဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနေနၾကတာဟာ အစၥလာဟ္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သတ္ျဖတ္ျခင္းလုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ အားေပးေနတာ၊ တိုက္တြန္းေနတာ၊ စြမ္းအင္ေတြ ျဖည့္ေပးေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွတာေတြအတြက္ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔အျခားသူမ်ားအေပၚကို အျပစ္တင္၊ လက္ညိႈးထိုးေနၾကတာကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ အစၥေရးႏိုင္ငံဆိုတာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕အလင္းေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားရဲ႕ စံထားရာႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြဟာ က႐ုဏာတရားမဲ့စြာနဲ႔ ဘာနစ္နာေၾကးမွမေပးဘဲ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ပထုတ္ေနၾကတယ္။ “လြတ္လပ္ေသာဂ်ဴးႏိုင္ငံေတာ္”ကို ခြင့္မျပဳၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အာရပ္လူမ်ိဳးသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သူတို႔ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သူတို႔ေျမေပၚမွာ လက္ခံေပးထားပါတယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးတန္းတူ ခံစားခြင့္ေပးထားပါတယ္။ အစၥေရးမွာ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တရား၀င္ ႐ိုက္ႏွက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဘာသာတစ္ခုကေန ဘာသာတစ္ခုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အစၥလာဟ္မွာလို ဘာသာေျပာင္းလဲျခင္းဥပေဒအရ သတ္ျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အစၥလာဟ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ရႏိုင္လို႔လား။ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ခံစားၾကရလို႔လား။ (ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက အစၥေရးဘက္ေတာ္သား မြတ္စလင္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလိမ့္မယ္)။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြ ဒုကၡခံစားေနရတယ္ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဒုကၡခံစားေနရတာေတြဟာ အစၥေရးေတြ(ဂ်ဴးေတြ)ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါလက္စတိုင္းက အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ (ပ်က္စီးေနတဲ့)ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
အစၥေရးႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳးေတြ အာရပ္တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေနခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတာကို ေတြ႕ျမင္ရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳး မြတ္စလင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ အစၥေရးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အစၥေရးနယ္ေျမထဲကို ၀င္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာေနၾကသလို အစၥေရးေတြက ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံၾကတယ္ဆိုရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန (ပါလက္စတိုင္းေတြက အစၥေရးနယ္ေျမထဲ မ၀င္ဘဲ၊ အစၥေရးထဲက အာရပ္ေတြကသာ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမထဲ ၀င္ေနၾကမယ္ဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန… စာေရးသူ) ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္လက္ခံၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေျဖရွင္းၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွသာ လူသားထုတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ ညီညြတ္မွ်တစြာေနႏိုင္မယ့္ ေခတ္သစ္တစ္ခုကို စတင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔
-မယားမ်ားစြာယူျခင္း၊
-အရြယ္မေရာက္သူမ်ားကို လက္ထပ္ျခင္း၊
-ကၽြန္စနစ္၊
-အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေသြဖီသူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊
-အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းနဲ႔
-အစၥလာဟ္ဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္ေၾကျငာျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဒီလို လုပ္ေဆာင္ျပမွသာလွ်င္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ အျခားသူေတြကို ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္တတ္တဲ့အက်င့္”ေတြကို ရပ္တန္႔ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြ ေျပာင္းလဲရမယ္”လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ပါပဲ။

ေတာ္ဖစ္ ဟာမစ္