Type your summary here.Type the rest of your post here.

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (နိဂံုး)

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁၄)

အရွင္ကုမာရကႆပက ေနာက္ထပ္ ဥပမာတစ္ခုျဖင့္ ထပ္မံေျပာၾကားခဲ့ပါသည္။ ထိုဥပမာသည္ ယေန႔ေခတ္ကာလ အမ်ားသိဥပမာတစ္ခု ျဖစ္ပါသည္။

“တစ္ခါက သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ စီးပြားရွာထြက္ၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ေတြကို ေတြ႕လို႔ တစ္ထုပ္စီ ထမ္းခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေနရာမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒီအခါ တစ္ဦးက “သူငယ္ခ်င္း ဒီမွာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို ေတြ႕ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို ပစ္ထားခဲ့ၿပီး ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္ကို သယ္သြားၾကရေအာင္”လို႔ ေျပာတယ္။ အျခားသူငယ္ခ်င္းက “ဒီပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးကို အေ၀းၾကီးကတည္းက သယ္လာရတာ၊ လႊင့္ပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာၾကီး”လို႔ဆိုကာ ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ထမ္းခဲ့ေလတယ္။ တစ္ေနရာမွာ ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ေတြ႕ျပန္တယ္။ တစ္ဦးက ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ခ်ည္ကို ထားခဲ့ၿပီး ဂံုေလွ်ာ္ထုပ္ကို ယူတယ္။ တစ္ဦးက မူလပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ကိုသာ ဆက္လက္သယ္ခဲ့တယ္။ အစဥ္အတိုင္း ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္ထုပ္၊ ဂံုေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္ထုပ္၊ ၀ါဂြမ္း၊ ၀ါခ်ည္၊ ၀ါခ်ည္အ၀တ္၊ သံ၊ ခဲပုပ္၊ ဘင္၊ ေငြ၊ ေရႊ…တို႔ကို ေတြ႕ခဲ့ရာ တစ္ဦးက တန္ဖိုးနည္းရာကို စြန္႔ပစ္ၿပီး တန္းဖိုးၾကီးရာကို ယူခဲ့တယ္။ အျခားတစ္ဦးက မူလတန္ဖိုးနည္း ပိုက္ဆံေလွ်ာ္ထုပ္ၾကီးသာ သိမ္းပိုက္လာခဲ့တယ္။ ဉာဏ္ပညာရွိတဲ့၊ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိတဲ့ သူကေတာ့ အေဟာင္းၾကီးကို အျမတ္တႏိုး မထားေတာ့ဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့အရာကို ေတြ႕ရင္ စြန္႔ပစ္ႏိုင္တယ္။ အသိဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့သူကေတာ့ ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အသစ္ကို ေတြ႕ေနတာေတာင္ အေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ၾကဘူး။

ၿမိဳ႕စားၾကီး သင္ဟာလည္း ဆင္ျခင္ဉာဏ္ကင္းမဲ့တဲ့ သူလိုပဲ။ အခု ေကာင္းမြန္ျမင့္ျမတ္တဲ့အရာေတြျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားဓမၼအယူအဆေတြကို ေတြ႕လာရၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သင္က သင့္ရဲ႕ အယူ၀ါဒအေဟာင္းၾကီးကို မစြန္႔ပစ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အသိတရားရွိလာပါေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၊ သင့္အယူအဆေတြကို ေျပာင္းလိုက္ပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး ၀န္ခံၿပီ
ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ ရယ္ရခက္ခက္၊ ငိုရခက္ခက္ စကားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။ သူတို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာလိုက္ပံုၾကပံုက
“အရွင္ကုမာရကႆပ… ေရွ႕မွာ သင္ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြ၊ ဥပမာေတြကို ၾကားရကတည္းက အရွင္ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ေနတာ”ဟူ၍။

ထိုအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက
“ေအာ္… ဒါနဲ႔မ်ား စကားေတြ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေျပာေနရသလား၊ ေစာေစာကတည္းက အယူ၀ါဒေဟာင္းကို စြန္႔လိုက္ပါၿပီ၊ အရွင္အယူအဆေတြကို လက္ခံလိုက္ပါၿပီလို႔ ေျပာလိုက္ပါလား (အခုေတာ့ စာဖတ္သူေတြ မ်က္စိေညာင္းကုန္ၾကၿပီ…း) း) း)”ဟု အားမလိုအားမရ ဆိုလိုက္သည္။ ထိုအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက
“ကၽြႏ္ုပ္က ေစာေစာစီးစီး အရွင္ေျပာတာကို လက္ခံလိုက္ရင္ အရွင့္ဆီက အခုလို ထူးထူးဆန္းဆန္း တရားစကားေတြ ဘယ္လိုလုပ္ ၾကားရေတာ့မလဲ၊ အရွင့္အေနနဲ႔ တပည့္ေတာ္ ကန္႔လန္႔တိုက္ေနတာေတြကို ဘယ္လိုမ်ား တုန္႔ျပန္မလဲလို႔ သိခ်င္တာေၾကာင့္ ေပေတၿပီး ျငင္းေနရတာပါ (သူေျပာလိုက္ေတာ့လည္း အဟုတ္သား၊ ၿမိဳ႕စားၾကီးသာ ေပေတၿပီး ျငင္းမေနခဲ့ဘူးဆိုရင္ စာေရးသူတို႔ ဒီေလာက္ဗဟုသုတေတြ ဘယ္တိုးမလဲ)”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးထံမွ အဆိုပါစကားကို ၾကားရေသာအခါ အရွင္ကုမာရကႆပက ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ သာဓုေခၚၿပီး တရားဓမၼမ်ား ဆက္လက္ေဟာၾကားခဲ့ေလသည္။ ဤမွ်ေလာက္ ကပ္သီးကပ္သပ္ ဆိုတတ္ေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မည္သို႔ေသာတရားမ်ား ေဟာေလသနည္း။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼက ထူးျခားမႈေတာ့ မရွိပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ဒါန၊ သီလႏွင့္ ဘာ၀နာသာ ျဖစ္ပါသည္။ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္သည္ မည္၍မည္မွ် က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း ေဟာေနသည္ျဖစ္ေစ လိုရင္းက ဤသံုးမ်ိဳးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုသံုးမ်ိဳးသို႔ သတၱ၀ါမ်ား၏ ဓေလ့စ႐ိုက္မ်ားအရ ခ်ဥ္းကပ္ပံု အမ်ိဳးမ်ိဳး ကဲြျပားသျဖင့္ သူ႕နည္း၊ ကိုယ္နည္းမ်ားအျဖစ္ ေတြ႕ျမင္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ ေဟာၾကားခဲ့ေသာတရားမ်ားက ဤသုတ္ေတာ္တြင္ ရွည္လ်ားစြာ ပါ၀င္ေနပါသည္။ ထိုတရားမ်ားကို မေဖာ္ျပေတာ့ပါ။ အက်ယ္ဖတ္႐ႈလိုပါက ဒီဃနိကာယ္၊ မဟာ၀ဂ္၊ ပါယာသိသုတ္ကို ၾကည့္ရႈႏိုင္ပါသည္။

စာဖတ္သူမ်ား ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ဗဟုသုတ၊ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ အိႏၵိယတြင္ ဗုဒၶဘာသာ လႈပ္ရွားခဲ့ပံုမ်ား၊ သာသနာျပဳခဲ့ၾကပံုမ်ား…စေသာ သုတမ်ားကို ရရွိၾကလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ….ဤေနရာတြင္ ၿပီးပါၿပီ…

မြတ္စလင္တစ္ဦး၏ ရင္တြင္းစကား

(အီးေမလ္ကေန ရလာတဲ့ Tawfik Hamid ရဲ႕ From the heart of a Muslim ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။)

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆႏၵအရဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ႏွလံုးသားအရေတာ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ေဒါက္တာ ဟာမစ္ဆိုတာ တယူသန္ မြတ္စလင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ အီဂ်စ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးလိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဘ၀တူ မြတ္စလင္ေတြက ကမၻာ့အေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕အျပားက အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရဖန္မ်ားလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခု ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လူသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဒီခံစားခ်က္က အစၥလာဟ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ကပ္ေဘးေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတိုက္ပြဲေတြကေန ကာကြယ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံပါတယ္။ လက္ရွိ အစၥလာဟ္တရားေတြဟာ မြတ္စလင္မဟုတ္သူေတြအေပၚ အမုန္းတရားနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဖန္တီးေပးေနတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ မိန္းမအမ်ားၾကီးယူတဲ့စနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး မြတ္စလင္ကေန အျခားဘာသာေျပာင္းသြားသူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အက်င့္ေတြက ရွိေနဆဲျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ေနရာမွာ ျပတ္သားတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ မရွိေသးတာပဲျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င့္ကန္႔ကြက္တာေတြ မလုပ္တဲ့အျပင္ အဲဒီကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဖန္တီးၿပီး အစၥလာဟ္သာသနာျပန္႔ပြားေအာင္၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြကို မြတ္စလင္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဇီယာ (Jizia)လို႔ေခၚတဲ့ မတရားအခြန္ေငြေတြ ေကာက္ခံေနၾကပါတယ္။ (မေလးရွားမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို ႏွိမ္ထားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါတယ္…စာေရးသူ)
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ “အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ ကမၻာ့လူသားေတြကို ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗလီေတြမွာ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း အျခားအစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူေတြကို (အာရဗီဘာသာစကားနဲ႔) ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဂ်ဴးေတြကို ၀က္နဲ႔ေမ်ာက္ကေနဆင္းသက္သူမ်ားလို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္ကေလးငယ္ေတြကို ဘယ္လို မက္ေဆ့ေတြ (သင္ၾကားခ်က္ေတြ) ေပးခ်င္တာပါလဲ။ ဒါဟာ ေမတၱာတရားနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေဆာင္ေတြလား။ အမုန္းတရားလက္ေဆာင္ေတြလား။ ကၽြန္ေတာ္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းေတြကို ေရာက္ဖူးတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္မ်ိဳးဆက္ေတြကိုလည္း သူတို႔ (အျခားဘာသာ၀င္ေတြ)ကို မုန္းတီးရြံရွာဖို႔နဲ႔ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားအျဖစ္ ေခၚၾကဖို႔ သင္ၾကားေပးေနၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က “မိုဟာမက္ဆိုတာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြအေပၚမွာ ကာမစပ္ယွက္သူ”လို႔ စြပ္စဲြတဲ့အခါ မိုဟာမက္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ၾကိမ္းေမာင္းကန္႔ကြက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မြတ္စလင္ေတြဟာ အစၥလာဟ္က်မ္းစာမွာလာတဲ့ “တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေသာအခါ အသက္ ၇-ႏွစ္မွ်သာရွိေသးေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကို လက္ထပ္ေတာ္မူတယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုေနၾကျပန္ပါတယ္။
ေျပာရမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ မြတ္စလင္မ်ားစြာဟာ (အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး) အေမရိကန္က ေ၀ါထရိစင္တာကို ၀င္တိုက္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၁၁-ရက္အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားက အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈေတြကို ၾကားရတိုင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကမၻာ့မီဒီယာေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဒီလို အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေၾကညာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြတ္စလင္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို မြတ္စလင္ေတြဟာ သေဘာေခြ႕ေနၾကပါတယ္။ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ အၾကမ္းဖက္ရျခင္းအေၾကာင္းကိုေတာင္ ရွာၾကံၿပီး အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သနားေနၾကပါတယ္။ ဥပမာအေနနဲ႔ ဘယ္အစၥလာဟ္အဖြဲ႕အစည္းက အၾကမ္းဖက္ေခါင္းေဆာင္ ဘင္လာဒင္ကို “ဘာသာေရးေသြဖီသူ၊ အစၥလာဟ္တရားေတာ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္သူ”လို႔ တရား၀င္ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ပါသလဲ။ ေရွ႕ေနာက္မညီတာတစ္ခုက စာေရးဆရာ ရပ္ခ်္ဒိုင္း (Rushdie)ကိုေတာ့ အစၥလာဟ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့စာအုပ္ ေရးသားမႈနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ပိုရဖို႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ဥပမာ ျပင္သစ္မွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းကိစၥကို ပယ္ဖ်က္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာက ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အစၥလာဟ္အစြန္းေရာက္ လူသတ္သမားေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳၾကဖို႔နဲ႔ အစဲြအလန္းေတြ သိပ္မၾကီးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ အခုထိ ဒါေတြကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း၊ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳပါေၾကာင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြ မေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သေဘာထားကို မေဖာ္ျပဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနေနၾကတာဟာ အစၥလာဟ္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သတ္ျဖတ္ျခင္းလုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ အားေပးေနတာ၊ တိုက္တြန္းေနတာ၊ စြမ္းအင္ေတြ ျဖည့္ေပးေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွတာေတြအတြက္ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔အျခားသူမ်ားအေပၚကို အျပစ္တင္၊ လက္ညိႈးထိုးေနၾကတာကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ အစၥေရးႏိုင္ငံဆိုတာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕အလင္းေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားရဲ႕ စံထားရာႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။
မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြဟာ က႐ုဏာတရားမဲ့စြာနဲ႔ ဘာနစ္နာေၾကးမွမေပးဘဲ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ပထုတ္ေနၾကတယ္။ “လြတ္လပ္ေသာဂ်ဴးႏိုင္ငံေတာ္”ကို ခြင့္မျပဳၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အာရပ္လူမ်ိဳးသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သူတို႔ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သူတို႔ေျမေပၚမွာ လက္ခံေပးထားပါတယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးတန္းတူ ခံစားခြင့္ေပးထားပါတယ္။ အစၥေရးမွာ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တရား၀င္ ႐ိုက္ႏွက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဘာသာတစ္ခုကေန ဘာသာတစ္ခုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အစၥလာဟ္မွာလို ဘာသာေျပာင္းလဲျခင္းဥပေဒအရ သတ္ျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အစၥလာဟ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ရႏိုင္လို႔လား။ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ခံစားၾကရလို႔လား။ (ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက အစၥေရးဘက္ေတာ္သား မြတ္စလင္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလိမ့္မယ္)။ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြ ဒုကၡခံစားေနရတယ္ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဒုကၡခံစားေနရတာေတြဟာ အစၥေရးေတြ(ဂ်ဴးေတြ)ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါလက္စတိုင္းက အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ (ပ်က္စီးေနတဲ့)ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။
အစၥေရးႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳးေတြ အာရပ္တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေနခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတာကို ေတြ႕ျမင္ရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳး မြတ္စလင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ အစၥေရးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အစၥေရးနယ္ေျမထဲကို ၀င္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာေနၾကသလို အစၥေရးေတြက ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံၾကတယ္ဆိုရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန (ပါလက္စတိုင္းေတြက အစၥေရးနယ္ေျမထဲ မ၀င္ဘဲ၊ အစၥေရးထဲက အာရပ္ေတြကသာ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမထဲ ၀င္ေနၾကမယ္ဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန… စာေရးသူ) ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္လက္ခံၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေျဖရွင္းၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွသာ လူသားထုတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ ညီညြတ္မွ်တစြာေနႏိုင္မယ့္ ေခတ္သစ္တစ္ခုကို စတင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔
-မယားမ်ားစြာယူျခင္း၊
-အရြယ္မေရာက္သူမ်ားကို လက္ထပ္ျခင္း၊
-ကၽြန္စနစ္၊
-အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေသြဖီသူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊
-အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းနဲ႔
-အစၥလာဟ္ဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္ေၾကျငာျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဒီလို လုပ္ေဆာင္ျပမွသာလွ်င္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ အျခားသူေတြကို ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္တတ္တဲ့အက်င့္”ေတြကို ရပ္တန္႔ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြ ေျပာင္းလဲရမယ္”လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ပါပဲ။

ေတာ္ဖစ္ ဟာမစ္

About

VEN. KUSALASAMI

GUTLEUTSTR 127, 60327, FRANKFURT AM MAIN
Telephone: +4915214489565 Email: kusalasami@gmail.com

Venerable Kusalasami was born in 1981 at Pyawbwe Township, Mandalay Division. He was ordained as a novice at the age of 14th. From 1995 to 2001, he studied primary and elementary Buddhist education at several famous monasteries in Myanmar; Visuddharama monastery (Taungoo Township), Kankalay forest monastery (Oak Twin Township), Brahmanimmitarama monastery and Nyaung Tone Pali University (Yangon). At the age of 21st, he was ordained as a Buddhist monk.

In 2001, he passed the entrance examination and joined State Pariyatti Sasana University which is situated in Kabaraye hill, Mayangone Township, Yangon; in which he studied higher Buddhist education; B.A and M.A. In 1st and 2nd year, he passed with all distinctions in all of seven subjects and obtained 1st price. In 3rd year, 3rd price and final year 1st price again he finished successfully with flying colors. Within his education period, he sought many scholarships from that University.

In 2003 as a student of State Pariyatti Sasana University, he set Sasanadhaja examination held by the Government and passed. That’s why he is awarded Sasanadhaja Dhammacariya degree which is equivalent to B.A by the Government.
In 2008, he went to Sri Lanka and joined Buddhist Study of Kelaniya University where he obtained M.A degree.

After finished M.A degree in Kelaniya University, he entered the Cittalapabbata forest that is second biggest forest in Sri Lanka and pracitsed Buddhist meditation in the cave for 60 days. Then he wrote a book in Myanmar language about his meditation experiences. Now he has already written many articles and published four books.

In 2010, he was invited by Dhammikarama Myanmar Chinese Buddhist Temple in Penang, Malaysia where he taught Buddhist meditation for one year. In 2012, he backed to Myanmar and established Dhamma School Foundation. As a general secretary of foundation, he opened hundreds of Dhamma School throughout Myanmar. In 2014, he was invited by Myanmar community in Frankfurt, Germany.
Now he is teaching Buddhist meditation, Abhidhamma and other basic Buddhist knowledge in Germany.

သံေယာဇဥ္

သံေယာဇဥ္

.....................

(၁)

“ဗရုက္သုကၡႀကီးနဲ႔ … ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ ရဟန္းမ(ဘိကၡဳနီ)လုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ အခ်စ္ႀကီးရသလား”

ၾကည္လင္ေအးျမၿပီး တည္ၿငိမ္လွေသာ ေရကန္မ်က္ႏွာျပင္လို ပကတိတည္ၿငိမ္ေသာ ဣေျႏၵျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔စကားသံက ကရုဏာေဒါသသံ ပါေနသည္။ ရဟန္းမႀကီးသည္ စိတ္အေတာ္ ထိခိုက္သြားသည္။ “ေအာ္ ငါ့မွာျဖင့္ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကို တမ္းတတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့လိုက္ရတာ၊ သူ႔ကို လြမ္းလို႔ တရားနဲ႔ေတာင္ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ တစ္ရက္မွ မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ သူကေတာ့ ေျပာရက္လိုက္တာ”စသည္ျဖင့္ ေတြးမိၿပီး သူ႔အေပၚ စိတ္နာသြားသည္။

ၾကမ္းတမ္းလြန္းၿပီး သူ႔အေပၚ ငဲ့ညွာမႈကင္းမဲ့စြာ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး က်ခဲ့ရေသာ၊ လြမ္းေဆြးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ေနာင္တေတြ ရမိသည္။ “သူလည္းပဲ ငါ့ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနမယ္ ထင္ထားတာ၊ အခုေတာ့ ေျပာရက္လိုက္တာ”ဟူေသာ ေနာင္တတရားႏွင့္အတူ တစ္ခုတည္းေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလး ပ်က္ေတာက္သြားသည္။ အျခားတြယ္ေႏွာင္စရာသံေယာဇဥ္ဟူ၍ တစ္မ ွ်င္မ ွ် မရွိေတာ့။ ရဟန္းမႀကီး၏ စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္သြားသည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ရဟန္းမႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ေတြကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။

(၂)

ရဟန္းမႀကီးကို ကရုဏာေဒါသႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မငဲ့မညွာ ေျပာလိုက္သူမွာ “အရွင္ကုမာရကႆပ”ျဖစ္သည္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ မိခင္ႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ရသြားသျဖင့္ ေျပာရက်ိဳးနပ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ 

မိခင္ရဟန္းမႀကီးသည္ သာမန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျပည္၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးစဥ္ သူက သူေဌးသမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘဝါဘဝက ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေသာ ပါရမီေတြေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရဟန္းမ ဝတ္ခ်င္သျဖင့္ မိဘေတြထံမွာ ခဏခဏ ဝတ္ခြင့္ေတာင္းသည္။ မိဘမ်ားက ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ ရဟန္းမ ဝတ္ခြင့္ မျပဳသည့္အျပင္ ေယာက်္ားေပးစားလိုက္သည္။ မိဘေပးစားသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ္လည္း မယားဝတၱရားေက်ျပြန္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ ဤသို႔ ေနထိုင္ရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ သူမ၏ စိတ္ကူးဆႏၵကို လင္ျဖစ္သူကို ဖြင့္ဟေျပာမိသည္။ ထိုအခါ လင္ျဖစ္သူက ရဟန္းမ ဝတ္လိုလ ွ်င္ ဝတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳေပးလိုက္သည္။ 

အမ်ိဳးသမီးေလးမွာ သူမ၏ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ သို႔ျဖင့္ နီးစပ္ရာ ရဟန္းမ(ဘိကၡဳနီမ)ေက်ာင္းမွာ ရဟန္းမ ဝတ္ခဲ့သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္သူက အရွင္ေဒဝဒတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

(၃)

ရဟန္းမေက်ာင္းတြင္ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ စာေပသင္ၾကားလိုက္၊ တရားအားထုတ္လိုက္ျဖင့္ ေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ကံဆိုးမႈတစ္ခု ေပၚေပါက္လာသည္။ သူေဌးသမီးတစ္ျဖစ္လဲ ရဟန္းမေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္သြားသည္။ တိုးတိုးတစ္ဖံု၊ က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ေဝဖန္ၾကသည္။ ရဟန္းမ လုပ္ၿပီး ကိုယ္ဝန္ရရသလားဟုဆိုကာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ အႀကီးအကဲျဖစ္သူ ရဟန္းမ က ေမးျမန္းေသာအခါ “အရွင္မ … တပည့္ေတာ္ဟာ သီလကို လံုၿခံဳစြာ ထိန္းပါတယ္၊ ရဟန္းမအျဖစ္နဲ႔ လြန္က်ဴးၿပီး ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ပါ”ဟု ရွင္းျပသည္။ သို႔ရာတြင္ “ခက္ေခ်ၿပီ၊ သင့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ရရ၊ ဒီသကၤန္းႀကီး ဝတ္ၿပီး ကိုယ္ဝန္နဲ႔ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပဘူး၊ ငါတို႔ ဆရာထံ အဆံုးအျဖတ္ခံဖို႔ သြားၾကမယ္”ဟုဆိုကာ အရွင္ေဒဝဒတ္ထံသို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ 

အရွင္ေဒဝတ္ထံ ေရာက္၍ အေၾကာင္းစံုကို တင္ျပလိုက္သည့္အခါ “အင္း …. ဒါက ဘယ္တုန္းက ရတဲ့ကိုယ္ဝန္ျဖစ္ျဖစ္ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ေတာ့ မသင့္ေတာ္လွဘူး။ လူဝတ္သာ လဲေပးလိုက္ေတာ့”ဟု ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ ရဟန္းမေလးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အရွင္ေဒဝဒတ္က သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ႏိုင္ေၾကာင္းသာ တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ အရွင္ေဒဝဒတ္အေဆာင္မွ အျပင္ေရာက္ေသာအခါ “အို … အရွင္မတို႔ … တပည့္ေတာ္မကို လူဝတ္မလဲလိုက္ၾကပါနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္မ ဟာ အရွင္ေဒဝဒတ္ကို ၾကည္ညိဳလို႔ ရဟန္းမ ဝတ္လာတာ မဟုတ္ပါ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကည္ညိဳလို႔ ရဟန္းဝတ္လာတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံကိုသာ ပို႔ေပးေတာ္မူၾကပါဘုရား”ဟု ေတာင္းပန္ေသာအခါ အျခားရဟန္းမမ်ားက ျမတ္စြာဘုရားထံ ပို႔ေပးခဲ့ၾကသည္။

(၄)

ျမတ္စြာဘုရားလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ အခုလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဟု ယံုၾကည္ေသာ္လည္း ရဟန္းမေလးခမ်ာ စိုးရိမ္စိတ္ကိုေတာ့ ပယ္ေဖ်ာက္၍ မရ၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္စြာျဖင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကေတာ့ ရဟန္းမေလးကို ၾကည့္လိုက္ကတည္းက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို သိေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းမ မဝတ္ခင္ကတည္းက ရခဲ့ေသာကိုယ္ဝန္ျဖစ္တာကိုလည္း သိေတာ္မူသည္။ ရဟန္းမမ်ားႏွင့္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီးသည့္အခါ လာရင္းအေၾကာင္းကို ေလ ွ်ာက္ထားၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက သူ သိသည့္အတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီး အျပစ္မရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္မည္လား။ ဤေနရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုကို နာယူသင္ၾကားလိုက္ရသည္။ 

ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ မည္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုမ ွ် ေပးေတာ္မမူခဲ့ေပ။ ဝိနည္းကၽြမ္းက်င္သူ (ဥပေဒပညာရွင္) အရွင္ဥပါလိကို အေခၚလႊတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေကာသလမင္းႀကီး၊ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၊ သူေဌးငယ္၊ သာဝတၳိၿမိဳ႕မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ား၊ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ဝိသာခါတို႔ကို ေက်ာင္းကို လာခဲ့ၾကဖို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ထူးထူးျခားျခား ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕သူေဌးမ်ား၊ လူႀကီးမင္းမ်ားကို တစ္ၿပိဳင္တည္း အေခၚလႊတ္သည္ကို ၾကားသိရေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားၿပီဟူေသာအသိျဖင့္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ စုရံုးေရာက္လာၾကေလသည္။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ လူေတြ ျပည့္သြားသည္။ လူေတြအားလံုး၏ အလယ္တြင္ ကန္႔လန္႔ကာျဖင့္ ကာထားၿပီး ရဟန္းမေလးကို ေနေစသည္။ အျပင္က လူေတြက ဘာမ်ား လုပ္ဖို႔ပါလိမ့္ဟု ေတြးကာ ၿခံရံေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ဝိသာခါကို အနားကို လာဖို႔ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ 

ဝိသာခါသည္ ျမတ္စြာဘုရားစကားကို နားေထာင္ၿပီး ကန္႔လန္႔ကာအတြင္း ျပန္ဝင္သြားသည္။ ရဟန္းမေလး၏ သားျမတ္၊ ဗိုက္၊ ခ်က္ စေသာ ကိုယ္အဂၤါတို႔ကို ဝိသာခါက အေသးစိတ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ဝန္စျဖစ္သည့္ ရက္၊ လ၊ အခ်ိန္တို႔ကို တြက္ဆသည္။ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္သည့္အခါ ကိုယ္ဝန္သည္ ရဟန္းမ မဝတ္မီ အခ်ိန္ကျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ သိလိုက္ရသည္။ အရွင္ဥပါလိ က ကန္႔လန္႔ကာအျပင္မွ ေစာင့္ေနသည္။ “ေက်ာင္းအစ္မႀကီး … ေတြ႕ရွိသည့္အတုိင္း ေျပာပါဦး”ဟု ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရင္ႏွင့္တကြ ပရိသတ္အားလံုးေရွ႕တြင္ ေမးလိုက္သည္။ ဝိသာခါက “ဤရဟန္းမေလး၏ ကိုယ္ဝန္သည္ ရဟန္းမ ဝတ္ၿပီးေနာက္ သီလပ်က္ျပားၿပီး ေဖာက္ျပန္သျဖင့္ ရသည့္ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ပါ၊ ရဟန္းမ မဝတ္မီကတည္းက ရလာခဲ့ေသာကိုယ္ဝန္ျဖစ္ပါသည္ဘုရား”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။ 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္း ေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးတကားကားႏွင့္ ရဟန္းမေလးလည္း နာမည္မပ်က္၊ သာသနာလည္း သိကၡာက်စရာ မရွိေတာ့ဘဲ သာဝတၳိၿမိဳ႕တြင္ လြတ္လပ္စြာ သြားလာ၍ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။

(၅)

ေန႔ေစ့လေစ့ရွိေသာအခါ ရဟန္းမေလး မီးဖြားသည္။ ရဟန္းမေက်ာင္းမွာ ကေလးထိန္းရ၊ ကေလးအႏွီးေလ ွ်ာ္ရ စသည္ျဖင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ေကာသလမင္းႀကီးက ကေလးကို ေမြးစားလိုက္သည္။ “ကုမာရကႆပ”ဟု အမည္ေပးလိုက္သည္။ နန္းေတာ္ထဲတြင္ ဘုရင့္သားေလးလို ႀကီးပ်င္းခဲ့ရေသာ္လည္း သူ နည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးသဘာဝ ေဆာ့ကစားသည့္အခါတိုင္း အျခားကေလးမ်ားက “မိဘမဲ့ အေဖမရွိ၊ အေမမရွိ”ဟု စၾကေနာက္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေကာသလမင္းႀကီးကို ေမးတိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ေျပာဆိုခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ တိတိက်က် အေျဖမရခဲ့ေပ။

အရြယ္ေရာက္သည့္တစ္ေန႔ေသာအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ “သင့္အေမသည္ ရဟန္းမတစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလုိက္ေလသည္။ ထိုအခါ ကုမာရကႆပသည္ သို႔ဆိုလ ွ်င္ သူလည္းပဲ နန္းေတာ္ထဲ မေနလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ ရဟန္းျပဳလိုေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းသျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ေသာအခမ္းအနားျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးလိုက္ေလသည္။ ရဟန္းျပုၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼ႒ာန္းနည္းမ်ားကို နာၾကားကာ ေတာထဲ၌ တရားအားထုတ္သည္။ ၁၂ -ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ၁၂ - ႏွစ္ျပည့္မွ တရားထူးတရားျမတ္ ရသြားခဲ့သည္။ သူ တရားအားထုတ္ေနသည့္ ၁၂ - ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း သူ႔မိခင္ ရဟန္းမႀကီး သူ႔သားကို သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္ျဖင့္ တငိုငို တယိုယိုျဖစ္ေနသည္ကို သတိမထားမိဘဲ တရားကိုသာ စိတ္ႏွစ္ၿပီး အားထုတ္ေနခဲ့ေလသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ တရားထူးတရားျမတ္ရၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံထြက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔မိခင္ ရဟန္းမႀကီးက အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျမင္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

(၆)

မိခင္ရဟန္းမႀကီးသည္ သားအေပၚထားသည့္ သံေယာဇဥ္က ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ သားရဟန္းကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဣေျႏၵမဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သပိတ္ႀကီးပိုက္လ်က္ သားဆီသို႔ အူယားဖားယား ေျပးသြားေလသည္။ သားေဇာျဖင့္ ေျပးသြားရာ ခလုတ္တိုက္ကာ လဲလိုက္ေသးသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေပက်ံကုန္သည္။ သားဟူေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ သားျမတ္မွ ႏို႔ရည္မ်ားလည္း လ ွ်ံထြက္လာသည္ (ဟု ဆိုသည္)။ ရဟန္းမႀကီးမွာ မည္သို႔မ ွ် ၾကည့္မေကာင္းေတာ့။ သားရဟန္းဆီေရာက္သည့္အခါ တစ္ကိုယ္လံုး ညစ္ပတ္ေပေရၿပီး ျမင္မေကာင္းေအာင္ ဣေျႏၵပ်က္လ်က္ ရွိေလသည္။ 

မိခင္ရဟန္းမႀကီး၏ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ မိခင္ႀကီး၏ သားဟူေသာ သံေယာဇဥ္ကို ပ်က္ေတာက္သြားေစဖို႔အတြက္ စိတ္နာသြားေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူေျပာလိုက္သည့္ေန႔မွာပင္ သူ႔မိခင္ႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ေတြ ရသြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

(၇)

အထက္ပါ သားအမိႏွစ္ေယာက္တို႔၏ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတို႔ … ေလာကမွာ သူတစ္ပါးကို သြားၿပီး အားမကိုးနဲ႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားကိုးၾက၊ သူတစ္ပါးေတြ လုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈနဲ႔ သင္တို႔ကို နတ္ျပည္ပို႔လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ သူတစ္ပါးေတြ အားထုတ္တဲ့တရားနဲ႔ သင့္မွာ တရားထူးမရႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွသာ အက်ိဳးရလဒ္ကို ကိုယ္တိုင္ ရမွာျဖစ္တယ္”စသည္ျဖင့္ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” အစျဖာေသာ ဓမၼေဒသနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ ပရိသတ္မ်ားစြာတို႔ တရားအသိေတြ ထူးကုန္ၾကေလသည္။

(၈)

သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို အေျခခံေသာ တရားေဒသနာကို သိရွိၿပီးေသာအခါ “သံေယာဇဥ္”ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္း၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအေၾကာင္းကို ေမးခြန္းထုတ္ကာ အဖန္ဖန္ ေတြးေနမိသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ရဟန္းမႀကီးမွာ “သံေယာဇဥ္”ဟူေသာအရာေလးတစ္ခု ရင္ထဲမွာ ရွိေနခ်ိန္မွာ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ေသာကေတြ ေဝခဲ့ရသည္။ ထိုအရာေလးတစ္ခု ပ်က္ေတာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အၿငိမ္းဓာတ္ျပည့္ဝစြာ ဘဝက ရွင္သန္လာခဲ့ရသည္။ “သံေယာဇဥ္မွာ ဘာေကာင္းက်ိဳးေတြ ရွိေနပါသလဲ”၊ “ပူေလာင္ျခင္းအျပင္ ဘာအက်ိဳးေတြ ေပးတတ္ပါေသးသလဲ”။ စာေရးသူကေတာ့ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း အားလံုး ဝိုင္းေျဖၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ …

အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)

က်မ္းကိုး ... ကုမာရကႆပမာတုေထရီဝတၳဳ၊ ဓမၼပဒ

Learn to meditate, free meditation class with Venerable Kusalasami