Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Wednesday, April 23, 2014

အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံႏွင့္ေခါင္းစီးစစ္တမ္း

အေနာက္တိုင္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို “မင္းမ်က္ႏွာေလးက ဖိုးလမင္းေလးလိုပဲ”ဟု တင္စားခ်ီးမႊမ္းလွ်င္ သူ႕ကို ေစာ္ကားသည္ဟု ယူဆၿပီး စိတ္ဆိုးလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္တုိင္းသူတို႔၏ ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ လမင္းႀကီးသည္ ဝိုင္းစက္ေနသည္။ လမင္းလို ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္ႏွာသည္ ဝက္ႏွင့္တူၿပီး မည္သို႔ လွပါေတာ့မည္နည္းဟု ယူဆၾကသည္

အေရွ႕တိုင္းမွာေတာ့ “မင္းမ်က္ႏွာေလးက ဖိုးလမင္းေလးက်ေနတာပဲ”ဟု ဆိုလွ်င္ သေဘာက်သည္။ “သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ဝိုင္းစက္ၿပီး ခ်စ္စရာေလး”ဟုပင္ ဆိုၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အေနာက္တိုင္းတြင္ “မင္းေလးက က်ားသစ္မေလးက်ေနတာပဲ”ဟု ဆိုလွ်င္ သေဘာေခြ႕ၾကျပန္သည္။ သြယ္လ်က်စ္လစ္ၿပီး သြက္လက္ဖ်က္လက္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုၾကဟန္ရွိသည္။ တစ္ဖန္ အေရွ႕တိုင္းသူတစ္ဦးကို က်ားသစ္မေလးနဲ႔တူတယ္ဟုဆိုလွ်င္ကား ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းသည္ က်က္သေရမဂၤလာ၏ ျပယုဂ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ကား ေခါင္ရမ္းပန္းကို အသုဘပန္းဟု ေခၚၾကသည္။ အသုဘခ်သည့္အခ်ိန္တြင္သာ အသံုးျပဳတတ္၍ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာကိုပင္ တစ္တီတူးငွက္သည္ အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ငွက္ဆိုးျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ သာမန္ငွက္တစ္ေကာင္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ဇီးကြက္သည္ မဂၤလာရွိေသာ ပညာရွိငွက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ငွက္ဆိုးဟု သမုတ္ၾကသည္။ ေလာက၏ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား မည္မွ် ေထြထူးမ်ားျပားလွပါသနည္း။ အထက္ပါ ဖြင့္ဆိုသတ္မွတ္ၾကပံုမ်ားသည္ တစ္ေလာကလံုးႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။ အမွန္အားျဖင့္ သတၱေလာက၏ အျပင္ပန္း ဖြင့္ဆိုသမုတ္ထားခ်က္မ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်ေသးသည္။

လူသားတို႔၏ စိတ္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ကဲြျပားေသာ၊ ဆန္းျပားထူးေထြ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားသည္ကား အဘယ္မွ် ကဲြျပားထူးျခားၿပီး စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလိုက္ပါမည္နည္း။ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ဦးက လူဆိုး၊ လူယုတ္မာဟု ေျပာသည္။ တစ္ဦးက သူေတာ္ေကာင္းဟု ဆိုသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အခ်ိဳ႕က လူမွန္ဟု ဆိုၿပီး အခ်ိဳ႕က လူညစ္ဟု သမုတ္ၾကျပန္သည္။ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အခ်ိဳ႕က လူေတာ္ဟု ဆိုၿပီး အခ်ိဳ႕က လူေရွာ္ဟု ေျပာၾကျပန္သည္။

လူေကာင္း၊ လူဆိုး၊ လူမွန္၊ လူေျဖာင့္၊ လူညစ္၊ လူေကာက္က်စ္၊ လူယုတ္မာ၊ လူေတာ္၊ လူေရွာ္၊ ပရဟိတသမား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမား၊ ေၾကာင္သူေတာ္၊ သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ ျမင့္ျမတ္သူ၊ ယုတ္ညံ့သူ …. အိုး …. ပညတ္ခ်က္မ်ား၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား မ်ားျပားလွစြာတည့္။

ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေခၚေဝၚသမုတ္ခ်က္မ်ားသည္ မွန္သည္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ မွားသည္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္ေသာ ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ အမွတ္တံဆိပ္သည္ လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထားသင့္သက့ဲသို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္ထားသည္ဆုိတိုင္းလည္း အမွန္ သို႔မဟုတ္ အမွားဟု တစ္ထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္၍ မသင့္ေလ်ာ္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူဆိုသည္မွာ အမွန္၊ အမွား၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ မုဒိတာႏွလံုးသား၊ မနာလိုမႈ၊ အျဖဴ၊ အမည္း စေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္စိတ္အေျခအေနမ်ားကို တယုတယ သိမ္းပိုက္ထားဆဲ ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းဆန္႔က်င္ဘက္စိတ္အေျခအေနမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။

အမွန္၊ အေကာင္း၊ အခ်စ္၊ မုဒိတာႏွလံုးသား၊ အျဖဴ စေသာ အျမဳေတမ်ား ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေနခ်ိန္တြင္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေခါင္းစီးသည္ အမွန္ႏွင့္နီးစပ္ႏိုင္ၿပီး အမွား၊ အဆိုး၊ အမုန္း၊ မနာလိုမႈ၊ အမည္း စေသာ အျမဳေတမ်ား ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေနခ်ိန္တြင္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေခါင္းစီးသည္ကား အမွားႏွင့္နီးစပ္သည္။

ေလာကတြင္ အျငင္းအပြားရဆံုးျပႆနာမွာ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕လူေတာ္တယ္၊ ငါ့လူေတာ္တယ္၊ သူက လူယုတ္မာ၊ သူက သူေတာ္ေကာင္း စသည္ျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေခါင္းစီးတပ္ေနၾကသည္။ ထိုေခါင္းစီးမ်ားေၾကာင့္ အျငင္းပြားရသည္။ ျပႆနာတက္ရသည္။ ရန္ျဖစ္ရသည္။ စစ္ပဲြႀကီးေတြ ျဖစ္ရသည္။ မညီမညြတ္ျဖစ္ျခင္း၊ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကဲြထြက္ျခင္း၊ မိသားစုပဋိပကၡမွသည္ ကမၻာ့စစ္ပဲြႀကီးမ်ားအထိ ရွိရွိသမွ် ျပႆနာတိုင္းသည္ ေခါင္းစီးအေပၚ အေျခခံသည္။

“ငါကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္မယ့္ ျမင့္ျမတ္သူလို႔ ယံုၾကည္တယ္”။ “အင္း ငါကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ဘူး၊ မျပတ္သားသူ ဝါးတားတားသမားလို႔ ယံုတယ္”။ “ငါကေတာ့ ဦးသုတဟာ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့သူလို႔ ထင္တယ္”။ “အဲ ဟုတ္ပါဘူးဟ၊ သူက ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔သမားပါဟ”။ “ဟိုေကာင္ ဘိုနီဟာ ငပ်င္းပဲ”။ “ဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္၊ ငါ့အျမင္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားတဲ့သူပါ”။ တစ္ေလာကလံုး မိမိတို႔ သိမႈ၊ ျမင္မႈ၊ ခံယူမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ေခါင္းစီးမ်ား အမ်ိဳးတပ္ၾကသည္။

လူတို႔သည္ ေခါင္းစီးမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး အျငင္းပြားၾက၊ ဘက္ေတြ ကဲြျပားသြားၾကသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ငါႏွင့္မတူ ငါ့ရန္သူျဖစ္ၿပီး ပဋိပကၡမီးပြားမ်ား လြင့္စင္ျပန္႔က်ဲကုန္ရသည္။
မတူညီေသာဘက္မ်ားကို ပဋိပကၡမ်ားဆီ ဦးမလွည့္ႏိုင္ေအာင္ တူညီေသာ ဘံုရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရွာၾကရျပန္သည္။ ထိုဘံုရည္မွန္းခ်က္ ရွာကာမွပင္ ပဋိပကၡမ်ားက ႀကီးထြားသြားသည္မ်ား ရွိေနတတ္ေသးသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ ေခါင္းစီးတပ္မႈမ်ား၏ ေလာကအေပၚ ႐ိုက္ခတ္မႈမွာ နက္႐ႈိင္းေလေလ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္၊ ေယ႐ႈ၊ မိုဟာမက္ စေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေပၚ ကမၻာ့လူသားမ်ား ေပးအပ္ေသာေခါင္းစီးမ်ားကို သတိျပဳႏိုင္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးက “ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ေလာကမွာ အႀကီးက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး”ဟု ဆိုလွ်င္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္က “အိုး ႏိုး … မင္း ႐ူးေနလား၊ ေယ႐ႈကသာ အႀကီးက်ယ္အျမင့္ျမတ္ဆံုး”ဟု ဆိုလိမ့္မည္။ မူဆလင္ကေတာ့ “ဟား ဟား ခင္မ်ားတို႔ အ႐ူးေတြပဲ၊ ဗုဒၶတို႔ ေယ႐ႈတို႔ဆိုတာ မိုဟာမက္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈကို ဘယ္မီလိမ့္မတုံး”ဟု အားရပါးရ ဆိုေပလိမ့္မည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္သာ အႀကီးက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဆုတံဆိပ္ကို ေရြးခ်ယ္ပါက ဗုဒၶဘုရားရွင္မွာ စတုတၳဆုႏွင့္သာ ေက်နပ္ရေပလိမ့္မည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မိမိႏွင့္ဆက္စပ္ေသာလူသားမ်ားအေပၚ ေလာကလူသားတို႔ ေခါင္းစီးတပ္ပံုႏွင့္ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၏ နက္႐ိႈင္းမႈကို သတိျပဳေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းစီးတပ္ပံု ကဲြျပားျခားနားျခင္းမွာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံု ကဲြျပားျခားနားျခင္းအေပၚ အေျခခံသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မိမိတို႔ႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူသားမ်ားအေပၚ မည္သို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္နည္း။ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔ မည္သည့္ေပတံကို အသံုးျပဳရမည္နည္း။ မည္သည့္ေပတံကို အသံုးျပဳမွ မွန္ကန္ေသာဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဖြင့္ဆိုႏိုင္ၿပီး သဘာဝက်ေသာ သို႔မဟုတ္ လိုက္ဖက္ေသာေခါင္းစီး ေပးႏိုင္မည္နည္း။ ဤေမးခြန္းကို ေျဖလိုသျဖင့္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး နိဒါန္းခ်ီလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညႊန္ျပေတာ္မူေသာ “ေခါင္းစီးစစ္တမ္း”ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

ဤေခါင္းစီးစစ္တမ္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ “အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံ”ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
“အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံ”ကို ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္ျခင္း၊ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာ သပၸာယ္ျခင္းႏွင့္ သူ၏တရားဓမၼမ်ားေၾကာင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား၊ ပညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္းက အစ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားအဆံုး အလႊာေပါင္းစံုက ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့ေသာ ကဲြျပားေသာအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာအေပၚ သတ္မွတ္ထားေသာ ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ အမွတ္တံဆိပ္သည္ကား အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ကဲြျပားေနခဲ့သည္။

ျဗဟၼဏမ်ားက ဇာတ္စနစ္အရ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟူေသာ တံဆိပ္ကပ္ထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္မ်ားက ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေလာကအေပၚ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံုကို သေဘာမတူၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က ဗုဒၶျမတ္စြာကို ဘုရားတံဆိပ္ မခတ္ႏွိပ္လိုၾက။ အခ်ိဳ႕က အယူဝါဒေရးရာအရ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟူေသာ ေခါင္းစီးကို လက္မခံၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အယူဝါဒေရးရာအရ ဗုဒၶျမတ္စြာ မွန္ေၾကာင္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ ေလာဘ၊ ေက်ာ္ေဇာမႈ၊ မနာလိုမႈစေသာတရားမ်ား ႏွလံုးသားတြင္ ကိန္းေနသျဖင့္ လက္မခံၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါက ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဆြမ္းခံၾကြရင္း အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားအိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူသည္ ဇာတ္စနစ္အရ သူ႕ကိုယ္သူ အျမင့္ျမတ္ဆံုးအလႊာထဲမွတစ္ေယာက္ဟု ယံုၾကည္ေနသူျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာကို ၾကည္ညိဳသူ မဟုတ္။ လူအမ်ား ေပးအပ္ထားသည့္ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္”ဟူေသာေခါင္းစီးကို သေဘာမက်။ အျမင္ကပ္ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶျမတ္စြာက သူ႕အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၿပီး ဆြမ္းရပ္ေနေသာအခါ စိတ္တိုသြားသည္။ သူသည္ စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ “ေဟ့ ကတံုးစုတ္ အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ စိတ္ဆိုးလာသည္။ သို႔ျဖင့္ “ေဟ့ ရဟန္းယုတ္ အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဟု ေအာ္ျပန္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာထံမွ တုန္႔ျပန္မႈ မရေသာအခါ “ေဟ့ လူယုတ္မာႀကီး အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဟု လွမ္းဆဲလိုက္သည္။

ထိုအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာက စကားျပန္ေျပာသည္။ “အို …. ပုဏၰားႀကီး …. သင္က ငါ့ကို လူယုတ္မာႀကီးလို႔ ေခၚလိုက္တယ္ေနာ္။ လူယုတ္မာဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို လူယုတ္မာလို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာကို သင္သိသလား”ဟု ေမးေသာအခါ သူက “အိုး …. လူယုတ္မာပါဆို လူယုတ္မာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာက “အို ပုဏၰားႀကီး … လူယုတ္မာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ လူယုတ္မာလို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာေတြကို သင့္ကို ေျပာျပမယ္”ဟု ဆိုကာ လူယုတ္မာအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေပးခဲ့သည္။

“ပုဏၰားႀကီး … ေအာက္မွာ ငါ ေျပာမယ့္အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ ၿငိေနရင္ အဲဒီလူကို လူယုတ္မာလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္”

၁။ အလြန္ေဒါသႀကီး၊ ရန္ၿငိွဳးထားတတ္၊ ေက်းဇူးတရားနားမလည္၊ ေကာက္က်စ္တတ္သူ
၂။ လူစတဲ့ သတၱဝါ၊ ငွက္စတဲ့ သတၱဝါေလးမ်ားကို ညွဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္တတ္သူ
၃။ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ဖ်က္ဆီးတတ္သူ
၄။ ခိုးတတ္သူ
၅။ သူမ်ားဆီက အေၾကြး ယူထားတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အေၾကြးလာေတာင္းတယ္။ ရွိရဲ႕သားနဲ႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတတ္သူ
၆။ လက္နက္အားကို ျပၿပီး အႏိုင္က်င့္လုယူတတ္သူ၊ ဓားျပ
၇။ စည္းစိမ္ဥစၥာေၾကာင့္ လိမ္လည္မုသား ေျပာတတ္သူ
၈။ ေဆြမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ မယား၊ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ မယားကို သေဘာတူလို႔ျဖစ္ေစ၊ မတူဘဲျဖစ္ေစ လြန္က်ဴးတတ္သူ
၉။ မိအိုဖအိုတို႔ကို လုပ္ေကၽြးႏိုင္ပါလ်က္ မျပဳစုမလုပ္ေကၽြးသူ
၁ဝ။ မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ေယာကၡမ၊ ေယာကၡထီးတို႔ကို ႐ိုက္တတ္သူ
၁၂။ လုပ္ထားတဲ့ မေကာင္းမႈကို ဖံုးထားတတ္သူ
၁၃။ သူမ်ားေတြရဲ႕ အိမ္ကို သြားေတာ့ အားရပါးရ စားခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကို လာလည္ေတာ့ ရွိေပမဲ့ မေကၽြးတတ္သူ
၁၄။ အိမ္ကို လာ(ၾကြ)ခဲ့ပါ၊ ဘာလွဴပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ “ဘယ္တုန္းက ေျပာတာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ လွဴမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါဘူး”လို႔ လိမ္ေျပာတတ္သူ
၁၅။ ပါးစပ္က ေပးမယ္၊ လွဴမယ္ ေျပာၿပီး တကယ္မလွဴတတ္သူ၊ စကားနဲ႔ပဲလွဴၿပီး လက္နဲ႔မလွဴသူ
၁၆။ ပစၥည္းဝတၳဳကို ရွာၿပီး မသူေတာ္စကားေျပာတတ္သူ (ဒီအခ်က္ကို ေသခ်ာမရွင္းပါ။ အဖြင့္က်မ္းေတြလည္း ၾကည့္ဖို႔ လက္လွမ္းမမီလို႔ ဒီလို သာမန္ပဲ မွတ္ေတာ္မူၾကပါ။ သိသူရွိရင္လည္း ရွင္းျပေပးပါ)။
၁၇။ ကိုယ့္ကိုက်ေတာ့ ခ်ီးမႊမ္းဝါၾကြားၿပီး သူမ်ားက်ရင္ေတာ့ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်တတ္သူ
၁၈။ သူမ်ားေတြ ရွိလို႔၊ သဒၶါေပါက္လို႔ လွဴေနတာကို ၾကည့္ၿပီး မနာလိုသူ၊ သူမ်ားပစၥည္းနဲ႔ ႏွေျမာေနတတ္သူ
(ေရႊတိဂံုႀကီးကြာ ေရႊေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒါေတြကို ဘာလုပ္လိုက္ရင္ ဘာညာဆိုတာမ်ိဳး ေနမွာေပါ့)
၁၉။ ဘုရားစတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ၊ တရားက်င့္တဲ့ ရေသ့စသည္ကို စြပ္စဲြဆဲေရးသူ
၂ဝ။ ရဟႏၲာမဟုတ္ဘဲ ရဟႏၲာလို႔ လိမ္ေျပာသူ

“ပုဏၰားႀကီး … သင္တို႔က ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမင့္ျမတ္သူလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒီမွာ ငါ ေျပာမယ္။ အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္လည္း လူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္လည္း သူေတာ္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေၾကာင့္ပဲ လူယုတ္မာတို႔ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာရတာပဲ”။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လူယုတ္မာဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ပုဏၰားႀကီး သေဘာက်သြားၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လူယုတ္မာစစ္တမ္းကို ဖတ္႐ႈၿပီးေသာအခါ မိမိကိုယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ “ငါ ဘယ္အခ်က္ေတြနဲ႔ ၿငိေနသလဲ”။ စာဖတ္သူတို႔ကိုလည္း မိမိကိုယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။

အမွန္အားျဖင့္ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းႏွင့္ မိမိမွအျခားသူတို႔ကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက ကိုယ့္ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို ပထမဦးစြာ စစ္တမ္းထုတ္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကိုယ့္ေခါင္းစီး၊ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို သိမွ အျခားသူမ်ားအေပၚ သဘာဝက်က် တံဆိပ္ကပ္ေပးႏိုင္မည္ဟု မီးေမာင္းထုိးျပသည္။ သို႔ရာတြင္ အျခားသူမ်ားကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းထက္ ကိုယ့္ေခါင္းစီး၊ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို အဓိကအာ႐ံုျပဳၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ကို အရည္အေသြးျမွင့္တင္ဖို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာက အားေပးသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ညႊန္ျပခဲ့သည့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံကို အသံုးျပဳၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ဘဝအမွတ္တံဆိပ္ကို အရည္အေသြးျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမည္။ ေလာကသဘာဝအရ အျခားသူမ်ားကို တံဆိပ္ကပ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္လာလွ်င္ ထိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံကို အသံုးျပဳၾကမည္။ ေလာကႀကီးလည္း ပဋိပကၡမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေလာကႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)

No comments: