Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Thursday, November 29, 2012

ဘဝထဲက အမြင်၊ အမြင်ထဲက ဘဝ

ဘဝထဲက အမြင်၊ အမြင်ထဲက ဘဝ

(၁)

ဇင်ဆရာကြီး ဟက်ကူအင် (Hakuin)ကို အနီးအနားဝန်းကျင်က အိမ်ထောင်မပြုဘဲနေတဲ့ သူတော်စင်ကြီးတစ်ဦးလို့ ချီးကျူးထောမနာပြုကြတယ်။ စားသောက်ဆိုင်ပိုင်ရှင်ရဲ့ လှပကြော့ရှင်းတဲ့ ဂျပန်မလေးကလည်း သူ့ကျောင်းအနီးအပါးမှာ နေပါတယ်။ တစ်နေ့မှာ သူ့မိဘတွေဟာ သမီးလေးမှာ ကိုယ်ဝန်ရှိနေကြောင်း မမျှော်လင့်ဘဲ ဗြုန်းစားကြီး သိလိုက်ရတယ်။ ဒါက သူ့မိဘတွေအတွက် အလွန် ဒေါသထွက်စရာကောင်းတယ်။ ဘယ်လိုမေးမေး ဘယ်သူနဲ့ရတဲ့ ကိုယ်ဝန်ဆိုတာကို မပြောဘူး။ နောက် ခြိမ်းခြောက်မေးမြန်းကြည့်တော့မှ ဟက်ကူအင်နဲ့ ရတာပါလို့ ပြောလိုက်တယ်။

ဂျပန်မလေးမိဘတွေဟာ ဒေါသူပုန်ထပြီး ဟက်ကူအင်ဆီကို သွားခဲ့တယ်။ “သင့်ကြောင့် ကျွန်ုပ်တို့သမီး ကိုယ်ဝန်ရနေပြီ”လို့ ဆိုတော့ ဟက်ကူအင်က တစ်လုံးပဲ ပြန်ပြောတယ်။

“အော်…ဒီလိုလား”

ဒီလိုနဲ့ ကလေးလေး မွေးဖွားလာတယ်။ သူ့မိဘတွေက “ဒါ မင်းနဲ့ရတဲ့ ကလေး မင်းမွေးစား”ဆိုပြီး ဟက်ကူအင်ဆီကို ခေါ်သွားပြီး ပေးလိုက်တယ်။ ဟက်ကူအင်က ဘာစကားမှ မပြောဘဲ မွေးစားထားလိုက်တယ်။ ဒီလို လုပ်လိုက်ခြင်းကြောင့် ကလေးအဖေအဖြစ် ဝန်ခံတယ်လို့ သဘောရပြီး လူတွေက သူ့ကို မကြည်ညိုတော့ဘူး။ ဂုဏ်သတင်းတွေလည်း မှေးမှိန်သွားခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ဟက်ကူအင်ဟာ နည်းနည်းမှ စိတ်အနှောက်အယှက်မဖြစ်ဘူး။ ကလေးကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန် ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့တယ်။ အိမ်နီးချင်းအချို့ဆီကနေ နို့နဲ့ အခြားလိုအပ်တာလေးတွေ တောင်းရတယ်။

ဒီလိုနဲ့ ကာလတွေ ကြာညောင်းသွားတော့ ကလေးအမေဖြစ်တဲ့ ဂျပန်မလေးဟာ မနေနိုင်တော့ဘူး။ ဟက်ကူအင် သူ့ကြောင့် ဒီလို ဒုက္ခတွေ ခံစားနေရတာ၊ နာမည်တွေ ပျက်နေရတာကို မကြည့်ရက်တော့ဘူး။ နောင်တတွေ ရလာတယ်။ သူ့မိဘတွေကို ငါးဈေးမှာ အလုပ်လုပ်နေတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ဟာ အဲဒီကလေးရဲ့အဖေဖြစ်ကြောင်း အဖြစ်မှန် ပြောပြလိုက်တယ်။ အဲဒီစကားကိုလည်း ကြားလိုက်ရော ဂျပန်မလေးရဲ့ မိဘနှစ်ပါးဟာ ဟက်ကူအင်ဆီကို ချက်ချင်း သွားရောက်ပြီး ခွင့်လွှတ်ဖို့ အနူးအညွတ်တောင်းပန်တယ်။ ကလေးကိုလည်း ပြန်တောင်းပါတယ်။ ဟက်ကူအင်ကလည်း လိုလိုလားလား ခွင့်ပြုပါတယ်။ စကားတော့ တစ်ခွန်းမှ မပြောပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ကလေးကို လှမ်းပေးရင်း တစ်ခွန်းတော့ ပြောလိုက်ပါသေးတယ်။

“အော်…ဒီလိုလား”

(၂)

ဒီဇာတ်လမ်းလေးကို ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ပြောပြတော့ “ဒီကောင်မ တော်တော်ဆိုးတာပဲ၊ ကိုယ့်ဟာကိုယ် ကမြင်းပြီးတော့၊ ဘုန်းကြီးတော့ သနားစရာပဲ”လို့ ပြောပါတယ်။ နောက်တစ်နေ့ကျတော့ သူက ဆက်ပြောတယ်။ “ညက အိပ်ယာဝင်တော့ ဒီဇာတ်လမ်းလေးကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်လာတယ်၊ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုလေးမှန်း မသိဘူး၊ ဇင်ဘုန်းကြီးရဲ့ “အော်…ဒီလိုလား”ဆိုတဲ့ အသံက နားထဲမှာ ကြားယောင်လာတယ်၊ အေးချမ်းမှုတစ်ခု ကူးစက်ခံလိုက်ရသလိုပဲ”တဲ့။ တွေးတွေးလေး ပြောပြပါတယ်။

(၃)

တစ်ယောက်ကတော့ “ငါကတော့ ဒီဇာတ်လမ်းလေးကြည့်ပြီး မြတ်စွာဘုရားရှင်ကို သတိရတယ်။ စိဉ္စမာနကိုလည်း သတိရတယ်။ စိဉ္စမာနဟာ မြတ်စွာဘုရားကို နာမည်ဖျက်ချင်တော့ ညနေစောင်းပြီဆိုတာနဲ့ ဘုရားကျောင်းတော်ကို ဝင်၊ လူမသိအောင် ပြန်ထွက်၊ မနက်မိုးလင်းခါနီးကျတော့ ဘုရားကျောင်းတော်ကို ပြန်သွားပြီး ကျောင်းထဲမှာပဲ ညအိပ်ခဲ့သလိုလို လူတွေ ထင်ယောင်ထင်မှား ဖြစ်အောင် လုပ်၊ စာတွေမှာ သူ့ကြောင့် ဘုရား နာမည်ပျက်တယ်လို့ မရေးပေမယ့်၊ ငါကတော့ သေချာပြောနိုင်တယ်၊ အနည်းအကျဉ်းတော့ နာမည်ပျက်ခဲ့မှာပဲ၊ ဘုရားရှင်အပေါ်မှာ အကြွင်းမဲ့ယုံကြည်သူတွေကတော့ သူဒီလိုလုပ်နေတာကို ဘယ်ယုံမလဲ၊ မြတ်စွာဘုရားကို မယုံကြည်သူတွေကတော့ စိဉ္စမာနဟာ ဘုရားရှင်နဲ့ ဘာညာဘာညာ စွပ်စွဲကြမှာပဲ၊ ဒီတော့ ဘုရားရှင်လည်း အနည်းအကျဉ်းတော့ နာမည်ပျက်မှာပဲ။ ဒါပေမယ့် အဖြစ်မှန်ပေါ်တဲ့အခါကျမှ အားလုံး သဘောပေါက်သွားခဲ့ကြရတာ။

အခုလည်း ကြည့်လေ။ ဟက်ကူအင်ဟာ ဒီစိဉ္စမာနအဖြစ်မျိုးထက်ဆိုးတဲ့အဖြစ် ကြုံရတာပဲ။ ဂျပန်မလေးက စွပ်စွဲတော့လည်း မငြင်းခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို မငြင်းလိုက်လို့ သူ နာမည်ပိုပျက်မှာလဲ သိမှာပါ။ မွေးလာတဲ့ကလေးကို လာပေးတော့လည်း မငြင်းပြန်ဘူး။ ကလေးလက်ခံလိုက်လို့ သူနာမည် ထိပါးသွားမှာ၊ ဂုဏ်သိက္ခာကျဆင်းရမှာကိုလည်း သူ သိမှာပါ။ ဒါပေမယ့် သူ ဘာမှ ဖြေရှင်းချက် မပေးဘူး။ ဒီတော့ ငါ ပြောချင်တာက အမှန်တရားလမ်းပေါ်က လူတွေဟာ ဘယ်တော့မှ ကြာရှည် ကျရှုံးမှု မဖြစ်ဘူးဆိုတာပဲ”ဟု ပြောရင်း နံရံထက်က ပြက္ခဒိန်တစ်ချပ်ကို လှမ်းငေးနေခဲ့တယ်။

(၄)

တစ်ချိန်လုံး ငြိမ်လာခဲ့တဲ့ ဘေးကသူငယ်ချင်းက စကားစဖို့ ဟန်ပြင်တယ်။ အားလုံးက သူဘာပြောမလဲဆိုတာကို စောင့်နေလိုက်တယ်။ “ငါ့ကို ကွမ်းတစ်ယာလောက် ပေးစမ်းပါ”လို့ ဆိုလိုက်တော့ ရယ်မောလိုက်ကြတယ်။ “ငါတို့က တစ်ခုခု ပြောတော့မယ် ထင်နေကြတာ”လို့ ဆိုလိုက်တော့ “အေး … ငါလည်း ပြောဖို့ စောင့်နေတာ၊ ဒါပေမယ့် မင်းတို့ ပြောနေတာတွေက ကောင်းလွန်းတော့ ငါ စကားပြတ်သွားမှာ စိုးလို့ ငြိမ်နေတာ”လို့ ဆိုတယ်။ “အေးပါကွာ… နိဒါန်းတွေ ဒီလောက်ပျိုးမနေတော့နဲ့ ပြောချင်တာ ပြောလိုက်ကွာ”လို့ အားမလို အားမရသံနဲ့ တစ်ယောက်က ဆိုတယ်။

“ငါ မြင်မိတာက ဒီလိုကွ၊ မင်းတို့ပြောနေတဲ့ ဇာတ်လမ်းလေးရယ်၊ မင်းတို့ သုံးသပ်တဲ့ စကားတွေရယ်၊ ငါ ရလိုက်တဲ့အတွေးလေးရယ်… ဒါတွေကို ပေါင်းလိုက်တော့ ငါ့ရင်ထဲမှာ စကားစုလေးနှစ်ခုက ပဲ့တင်လာထပ်တယ်။ -ဘဝထဲက အမြင်၊ အမြင်ထဲက ဘဝ-”
“ဟ ဆန်းလှချည်လား၊ ပြောပါအုံး”လို့ အားရပါးရအသံနဲ့ တစ်ယောက်က ဝင်ထောက်တယ်။ “ပထမဆုံး အမြင်ထဲက ဘဝပေါ့။ ဘဝဆိုတာက တိုက်ရိုက်အားဖြင့် ဇာတ်လမ်းထဲက ဇင်ဘုန်းကြီး ဟက်ကူအင်၊ ဂျပန်မလေး၊ မိဘများနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်လူများရဲ့ ဘဝ၊ သွယ်ဝိုက်သောအားဖြင့် လူသားအားလုံးရဲ့ ဘဝ။ အဲဒီမှာ အားပြိုင်မှုနှစ်ခုက ဟက်ကူအင်နဲ့အခြားသူများပေါ့။ နှစ်ဘက်၊ ဟက်ကူအင်ရဲ့ဘဝဟာ ဖြူစင်တယ်၊ မြင့်မြတ်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဂျပန်မလေးရဲ့မိဘတွေရဲ့ အမြင်မှာတော့ ကြောင်သူတော် ကြွက်သူခိုး ဖြစ်နေတယ်။ အဲဒီတော့ ကြည့်စမ်း၊ ဘယ်လောက်တောင် ဆန့်ကျင်နေလိုက်သလဲ။ အဲဒီတော့ ငါ ကောက်ချက်ချမိတာက ငါတို့တွေကော ကိုယ့်အမြင်ကို ဟုတ်လှပြီဆိုပြီး ဘဝင်တွေ မြင့်နေလိုက်ကြတာလေ။ တကယ်တော့ အမြင်ထဲက ဘဝတွေဟာ အစစ်အမှန်ဖြစ်ဖို့ မသေချာဘူး။ အတွေးထဲကဘဝတွေဟာ အဖြစ်မှန်နဲ့ ဝေးနေတတ်တယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ငါတို့ အတွေးတွေထဲကို အင်ဖော်မေးရှင်းအမှား၊ အချက်အလက်မှားတွေက တရစပ် ဝင်လာနေတယ်။ အဲဒီအမှားတွေ ရောစပ်လိုက်တဲ့ ငါတို့အမြင်၊ ငါတို့အတွေးတွေဟာ တစ်ယူသန်လာတယ်၊ တစ်ဖက်သက်ဆန်လာတယ်။ တစ်ခါ နောက်တစ်ခုက ဘဝထဲက အမြင်ပေါ့။ ဒါကို ငါ သဘောကျနေမိတယ်။ ငါတို့တွေ ပြောကြမယ်၊ လုပ်ကြမယ်ဆိုရင် တကယ့်ဘဝထဲမှာ ဖြစ်နေတဲ့ အခြေအနေအရပ်ရပ်အပေါ်မှာ အခြေခံတဲ့ အမြင်မျိုးကိုသာ အားကိုးသင့်တယ်လို့ ငါထင်တယ်။ ဘဝထဲက အမြင်သာ ဖြစ်သင့်တယ်လို့ ငါတွေးနေမိတာ”လို့ ပြောပါတယ်။

(၅)

စကားဝိုင်းလေး ပြီးသွားတော့ စကားလုံးလေးတစ်လုံးက သူ့ဆီမှာ တရစ်ဝဲဝဲ ဖြစ်နေတယ်။ “အမြင်ထဲက ဘဝ၊ ဘဝထဲက အမြင်”လို့ ထပ်ခါထပ်ခါ တီးတိုးရွတ်ဆိုနေမိတယ်။ “ငါလည်း ငါ့အမြင်၊ ငါ့အတွေး သက်သက်လေးနဲ့ ဖြူစင်တဲ့ အခြားသူတွေရဲ့ဘဝကို မှားမှားယွင်းယွင်း ဘယ်လောက်များများ ယူဆမိခဲ့သလဲ”။ ပြီးတော့ “ငါ့ဘဝကိုရော အမြင်မှားတွေနဲ့ မှားမှားယွင်းယွင်း ကောက်ချက်ချနေမိသူတွေ ဘယ်လောက်များများ ရှိနေနိုင်မလဲ”။ သူနှင့်လောကကြီး အပြန်အလှန် မြင်နေမိပုံကို သုံးသပ်နေမိတယ်။ အမြင်ထဲက ဘဝကို အာရုံမထားဘဲ ဘဝထဲက အမြင်တွေသာ မြင်မိအောင် ကြိုးစားရမယ်။ ဘဝတွေကို အစစ်အမှန်အတိုင်း သိမြင်ဖို့ ဘယ်လို လုပ်မလဲလို့ စဉ်းစားကြည့်တော့ မေတ္တာတရားက ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်နိုင်ကောင်းရဲ့လို့ အဖြေတစ်ခု ရသည့်ပမာ ခံစားလိုက်ရတယ်။

အရှင်ကုသလသာမိ
ဥရောပသာသနာပြု

Zawgyi  Version ............

ဘ၀ထဲက အျမင္၊ အျမင္ထဲက ဘ၀

(၁)

ဇင္ဆရာႀကီး ဟက္ကူအင္ (Hakuin)ကို အနီးအနားဝန္းက်င္က အိမ္ေထာင္မျပဳဘဲေနတဲ့ သူေတာ္စင္ႀကီးတစ္ဦးလို႔ ခ်ီးက်ဴးေထာမနာျပဳၾကတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လွပေၾကာ့ရွင္းတဲ့ ဂ်ပန္မေလးကလည္း သူ႔ေက်ာင္းအနီးအပါးမွာ ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူ႔မိဘေတြဟာ သမီးေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနေၾကာင္း မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ျဗဳန္းစားႀကီး သိလိုက္ရတယ္။ ဒါက သူ႔မိဘေတြအတြက္ အလြန္ ေဒါသထြက္စရာေကာင္းတယ္။ ဘယ္လိုေမးေမး ဘယ္သူနဲ႔ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္ဆိုတာကို မေျပာဘူး။ ေနာက္ ၿခိမ္းေျခာက္ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့မွ ဟက္ကူအင္နဲ႔ ရတာပါလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

ဂ်ပန္မေလးမိဘေတြဟာ ေဒါသူပုန္ထၿပီး ဟက္ကူအင္ဆီကို သြားခဲ့တယ္။ “သင့္ေၾကာင့္ ကြၽႏ္ုပ္တို႔သမီး ကိုယ္ဝန္ရေနၿပီ”လို႔ ဆိုေတာ့ ဟက္ကူအင္က တစ္လုံးပဲ ျပန္ေျပာတယ္။

“ေအာ္…ဒီလိုလား”

ဒီလိုနဲ႔ ကေလးေလး ေမြးဖြားလာတယ္။ သူ႔မိဘေတြက “ဒါ မင္းနဲ႔ရတဲ့ ကေလး မင္းေမြးစား”ဆိုၿပီး ဟက္ကူအင္ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ေပးလိုက္တယ္။ ဟက္ကူအင္က ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေမြးစားထားလိုက္တယ္။ ဒီလို လုပ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ကေလးအေဖအျဖစ္ ဝန္ခံတယ္လို႔ သေဘာရၿပီး လူေတြက သူ႔ကို မၾကည္ညိဳေတာ့ဘူး။ ဂုဏ္သတင္းေတြလည္း ေမွးမွိန္သြားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဟက္ကူအင္ဟာ နည္းနည္းမွ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ဘူး။ ကေလးကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းအခ်ိဳ႕ဆီကေန ႏို႔နဲ႔ အျခားလိုအပ္တာေလးေတြ ေတာင္းရတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကာလေတြ ၾကာေညာင္းသြားေတာ့ ကေလးအေမျဖစ္တဲ့ ဂ်ပန္မေလးဟာ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဟက္ကူအင္ သူ႔ေၾကာင့္ ဒီလို ဒုကၡေတြ ခံစားေနရတာ၊ နာမည္ေတြ ပ်က္ေနရတာကို မၾကည့္ရက္ေတာ့ဘူး။ ေနာင္တေတြ ရလာတယ္။ သူ႔မိဘေတြကို ငါးေဈးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အဲဒီကေလးရဲ႕အေဖျဖစ္ေၾကာင္း အျဖစ္မွန္ ေျပာျပလိုက္တယ္။ အဲဒီစကားကိုလည္း ၾကားလိုက္ေရာ ဂ်ပန္မေလးရဲ႕ မိဘႏွစ္ပါးဟာ ဟက္ကူအင္ဆီကို ခ်က္ခ်င္း သြားေရာက္ၿပီး ခြင့္လႊတ္ဖို႔ အႏူးအၫြတ္ေတာင္းပန္တယ္။ ကေလးကိုလည္း ျပန္ေတာင္းပါတယ္။ ဟက္ကူအင္ကလည္း လိုလိုလားလား ခြင့္ျပဳပါတယ္။ စကားေတာ့ တစ္ခြန္းမွ မေျပာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကေလးကို လွမ္းေပးရင္း တစ္ခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။

“ေအာ္…ဒီလိုလား”

(၂)

ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပေတာ့ “ဒီေကာင္မ ေတာ္ေတာ္ဆိုးတာပဲ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ကျမင္းၿပီးေတာ့၊ ဘုန္းႀကီးေတာ့ သနားစရာပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ “ညက အိပ္ယာဝင္ေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္လာတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေလးမွန္း မသိဘူး၊ ဇင္ဘုန္းႀကီးရဲ႕ “ေအာ္…ဒီလိုလား”ဆိုတဲ့ အသံက နားထဲမွာ ၾကားေယာင္လာတယ္၊ ေအးခ်မ္းမႈတစ္ခု ကူးစက္ခံလိုက္ရသလိုပဲ”တဲ့။ ေတြးေတြးေလး ေျပာျပပါတယ္။

(၃)

တစ္ေယာက္ကေတာ့ “ငါကေတာ့ ဒီဇာတ္လမ္းေလးၾကည့္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို သတိရတယ္။ စိၪၥမာနကိုလည္း သတိရတယ္။ စိၪၥမာနဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို နာမည္ဖ်က္ခ်င္ေတာ့ ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကို ဝင္၊ လူမသိေအာင္ ျပန္ထြက္၊ မနက္မိုးလင္းခါနီးက်ေတာ့ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကို ျပန္သြားၿပီး ေက်ာင္းထဲမွာပဲ ညအိပ္ခဲ့သလိုလို လူေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္၊ စာေတြမွာ သူ႔ေၾကာင့္ ဘုရား နာမည္ပ်က္တယ္လို႔ မေရးေပမယ့္၊ ငါကေတာ့ ေသခ်ာေျပာႏိုင္တယ္၊ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ နာမည္ပ်က္ခဲ့မွာပဲ၊ ဘုရားရွင္အေပၚမွာ အႂကြင္းမဲ့ယုံၾကည္သူေတြကေတာ့ သူဒီလိုလုပ္ေနတာကို ဘယ္ယုံမလဲ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို မယုံၾကည္သူေတြကေတာ့ စိၪၥမာနဟာ ဘုရားရွင္နဲ႔ ဘာညာဘာညာ စြပ္စြဲၾကမွာပဲ၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္လည္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ နာမည္ပ်က္မွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ေပၚတဲ့အခါက်မွ အားလုံး သေဘာေပါက္သြားခဲ့ၾကရတာ။

အခုလည္း ၾကည့္ေလ။ ဟက္ကူအင္ဟာ ဒီစိၪၥမာနအျဖစ္မ်ိဳးထက္ဆိုးတဲ့အျဖစ္ ႀကဳံရတာပဲ။ ဂ်ပန္မေလးက စြပ္စြဲေတာ့လည္း မျငင္းခဲ့ဘူး။ အဲဒီလို မျငင္းလိုက္လို႔ သူ နာမည္ပိုပ်က္မွာလဲ သိမွာပါ။ ေမြးလာတဲ့ကေလးကို လာေပးေတာ့လည္း မျငင္းျပန္ဘူး။ ကေလးလက္ခံလိုက္လို႔ သူနာမည္ ထိပါးသြားမွာ၊ ဂုဏ္သိကၡာက်ဆင္းရမွာကိုလည္း သူ သိမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးဘူး။ ဒီေတာ့ ငါ ေျပာခ်င္တာက အမွန္တရားလမ္းေပၚက လူေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကာရွည္ က်ရႈံးမႈ မျဖစ္ဘူးဆိုတာပဲ”ဟု ေျပာရင္း နံရံထက္က ျပကၡဒိန္တစ္ခ်ပ္ကို လွမ္းေငးေနခဲ့တယ္။

(၄)

တစ္ခ်ိန္လုံး ၿငိမ္လာခဲ့တဲ့ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက စကားစဖို႔ ဟန္ျပင္တယ္။ အားလုံးက သူဘာေျပာမလဲဆိုတာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ “ငါ့ကို ကြမ္းတစ္ယာေလာက္ ေပးစမ္းပါ”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ရယ္ေမာလိုက္ၾကတယ္။ “ငါတို႔က တစ္ခုခု ေျပာေတာ့မယ္ ထင္ေနၾကတာ”လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ “ေအး … ငါလည္း ေျပာဖို႔ ေစာင့္ေနတာ၊ ဒါေပမယ့္ မင္းတို႔ ေျပာေနတာေတြက ေကာင္းလြန္းေတာ့ ငါ စကားျပတ္သြားမွာ စိုးလို႔ ၿငိမ္ေနတာ”လို႔ ဆိုတယ္။ “ေအးပါကြာ… နိဒါန္းေတြ ဒီေလာက္ပ်ိဳးမေနေတာ့နဲ႔ ေျပာခ်င္တာ ေျပာလိုက္ကြာ”လို႔ အားမလို အားမရသံနဲ႔ တစ္ေယာက္က ဆိုတယ္။

“ငါ ျမင္မိတာက ဒီလိုကြ၊ မင္းတို႔ေျပာေနတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးရယ္၊ မင္းတို႔ သုံးသပ္တဲ့ စကားေတြရယ္၊ ငါ ရလိုက္တဲ့အေတြးေလးရယ္… ဒါေတြကို ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ငါ့ရင္ထဲမွာ စကားစုေလးႏွစ္ခုက ပဲ့တင္လာထပ္တယ္။ -ဘဝထဲက အျမင္၊ အျမင္ထဲက ဘဝ-”
“ဟ ဆန္းလွခ်ည္လား၊ ေျပာပါအုံး”လို႔ အားရပါးရအသံနဲ႔ တစ္ေယာက္က ဝင္ေထာက္တယ္။ “ပထမဆုံး အျမင္ထဲက ဘဝေပါ့။ ဘဝဆိုတာက တိုက္႐ိုက္အားျဖင့္ ဇာတ္လမ္းထဲက ဇင္ဘုန္းႀကီး ဟက္ကူအင္၊ ဂ်ပန္မေလး၊ မိဘမ်ားနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္လူမ်ားရဲ႕ ဘဝ၊ သြယ္ဝိုက္ေသာအားျဖင့္ လူသားအားလုံးရဲ႕ ဘဝ။ အဲဒီမွာ အားၿပိဳင္မႈႏွစ္ခုက ဟက္ကူအင္နဲ႔အျခားသူမ်ားေပါ့။ ႏွစ္ဘက္၊ ဟက္ကူအင္ရဲ႕ဘဝဟာ ျဖဴစင္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဂ်ပန္မေလးရဲ႕မိဘေတြရဲ႕ အျမင္မွာေတာ့ ေၾကာင္သူေတာ္ ႂကြက္သူခိုး ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ ၾကည့္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆန႔္က်င္ေနလိုက္သလဲ။ အဲဒီေတာ့ ငါ ေကာက္ခ်က္ခ်မိတာက ငါတို႔ေတြေကာ ကိုယ့္အျမင္ကို ဟုတ္လွၿပီဆိုၿပီး ဘဝင္ေတြ ျမင့္ေနလိုက္ၾကတာေလ။ တကယ္ေတာ့ အျမင္ထဲက ဘဝေတြဟာ အစစ္အမွန္ျဖစ္ဖို႔ မေသခ်ာဘူး။ အေတြးထဲကဘဝေတြဟာ အျဖစ္မွန္နဲ႔ ေဝးေနတတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ အေတြးေတြထဲကို အင္ေဖာ္ေမးရွင္းအမွား၊ အခ်က္အလက္မွားေတြက တရစပ္ ဝင္လာေနတယ္။ အဲဒီအမွားေတြ ေရာစပ္လိုက္တဲ့ ငါတို႔အျမင္၊ ငါတို႔အေတြးေတြဟာ တစ္ယူသန္လာတယ္၊ တစ္ဖက္သက္ဆန္လာတယ္။ တစ္ခါ ေနာက္တစ္ခုက ဘဝထဲက အျမင္ေပါ့။ ဒါကို ငါ သေဘာက်ေနမိတယ္။ ငါတို႔ေတြ ေျပာၾကမယ္၊ လုပ္ၾကမယ္ဆိုရင္ တကယ့္ဘဝထဲမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေျခအေနအရပ္ရပ္အေပၚမွာ အေျခခံတဲ့ အျမင္မ်ိဳးကိုသာ အားကိုးသင့္တယ္လို႔ ငါထင္တယ္။ ဘဝထဲက အျမင္သာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ ငါေတြးေနမိတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

(၅)

စကားဝိုင္းေလး ၿပီးသြားေတာ့ စကားလုံးေလးတစ္လုံးက သူ႔ဆီမွာ တရစ္ဝဲ၀ဲ ျဖစ္ေနတယ္။ “အျမင္ထဲက ဘဝ၊ ဘဝထဲက အျမင္”လို႔ ထပ္ခါထပ္ခါ တီးတိုး႐ြတ္ဆိုေနမိတယ္။ “ငါလည္း ငါ့အျမင္၊ ငါ့အေတြး သက္သက္ေလးနဲ႔ ျဖဴစင္တဲ့ အျခားသူေတြရဲ႕ဘဝကို မွားမွားယြင္းယြင္း ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ယူဆမိခဲ့သလဲ”။ ၿပီးေတာ့ “ငါ့ဘဝကိုေရာ အျမင္မွားေတြနဲ႔ မွားမွားယြင္းယြင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ေနမိသူေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ရွိေနႏိုင္မလဲ”။ သူႏွင့္ေလာကႀကီး အျပန္အလွန္ ျမင္ေနမိပုံကို သုံးသပ္ေနမိတယ္။ အျမင္ထဲက ဘဝကို အာ႐ုံမထားဘဲ ဘဝထဲက အျမင္ေတြသာ ျမင္မိေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ ဘဝေတြကို အစစ္အမွန္အတိုင္း သိျမင္ဖို႔ ဘယ္လို လုပ္မလဲလို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ေမတၱာတရားက ထိုးေဖာက္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လို႔ အေျဖတစ္ခု ရသည့္ပမာ ခံစားလိုက္ရတယ္။

အရွင္ကုသလသာမိ
ဥေရာပသာသနာျပဳ

Wednesday, November 14, 2012

အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ

တစ္ေန႔က ရခိုင္ဒကာေလးတစ္ေယာက္ ေပၚလာၿပီး စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ သူႏွင့္စကားေျပာတိုင္း ေျမးဇင္းေတာရ သမထနည္းမ်ားအေၾကာင္းကို ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။ ယခုေတာ့ ေျပာသည့္စကားမ်ား ေျပာင္းသြားသည္။ ေျပာသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားက ရခိုင္အေၾကာင္းသာ ျဖစ္ျဖစ္ေနသည္။ ၾကားရသည့္သတင္းမ်ားက တစ္ခုမွ် မေကာင္း။ ရင္ေလးစရာခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ ရခိုင္ပဋိပကၡမ်ားကို စဥ္းစားရင္း သူ တရားလည္း အားမထုတ္ျဖစ္ဘူးဟု ဆိုသည္။ အခုတေလာ သူက အရာရာကို အားမရ ျဖစ္ေနသည္။ 

ရခိုင္အေရးကို သူ မၾကာခဏ သြားေရာက္ေနတတ္ေသာ ဆရာတစ္ဦးထံ သြားေရာက္ရင္ဖြင့္ၾကည့္သည္္။ ဆရာက “ဥပေဒအတိုင္း ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္ကြာ၊ ဘာမွ ပူမေနပါနဲ႔၊ ဒါေတြက ဥပေဒမစိုးမိုးလို႔ ျဖစ္ေနတာကြ၊ မင္းတို႔ လုပ္လို႔လည္း ဘာမွ မထူးဘူး၊ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ လုပ္ၾကလိမ့္မယ္၊ မင္းက ကိုယ့္တရားကို အားထုတ္ၿပီးေန၊ ဥပေဒစိုးမိုးတဲ့ တစ္ေန႔က်ရင္ အားလံုး ၿပီးသြားလိမ့္မယ္၊ တကယ္ေတာ့ မြတ္စလင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူတကြ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနရမယ္ကြ၊ လူမ်ားစုျဖစ္ၿပီးေတာ့ လူနည္းစုကို အႏိုင္က်င့္တာမ်ိဳး မျဖစ္ေစရဘူး၊ မင္းတို႔က လူမ်ားစု”ဟု ဆံုးမလႊတ္လိုက္သည္။ သူ ေလးစားရေသာ ဆရာ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးလိုက္ကာမွ ပိုဆိုးသြားသည္။ စိုးရိပူပန္မႈက ပိုတိုးသြားခဲ့သည္။ 

သူႏွင့္အလြန္ရင္းႏွီးေသာ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကို ထိုအေၾကာင္းမ်ား သြားေျပာျဖစ္ျပန္သည္။ “ဘုရားေဟာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱဆိုတာ၊ တစ္ေန႔ေန႔တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ပ်က္စီးရမွာပဲ၊ ဘာကိုမွ တြယ္တာမေနနဲ႔၊ မင္း တရားအားထုတ္ရတာ ေပ်ာ္တယ္မဟုတ္လား၊ ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းကိုယ္တိုင္ တရားအားထုတ္ၿပီး မင္းအင္တာနက္မွာ တရားအားထုတ္တဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ၊ ‘ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္’လို ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ စကားေလးေတြ၊ သူတစ္ပါးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေအာင္ အရင္လုပ္၊ သူတစ္ပါးအျပစ္ကို မေျပာခင္ ကိုယ့္အျပစ္ကို အရင္ၾကည့္ ဆိုတာမ်ိဳးေလးေတြ…၊ အဲဒါေလးေတြ ေျပာေပးရတယ္၊ ကိုယ္ေတာင္ မလုပ္ႏိုင္တာေတြပဲဟာကိုး .. ေခါင္းေဆာင္ေတြ ဘယ္တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ မင္း မလုပ္ႏိုင္ဘဲနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အျပစ္မေျပာနဲ႔ဟ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႀကီးမွာ သာသနာေတာ္ ထြန္းကားေနတယ္၊ တိုးတက္ေနတယ္၊ အနာဂတ္သာသနာအတြက္ အားတက္စရာေတြ အမ်ားႀကီးဆိုတာေတြရယ္၊ အဲဒါမ်ိဳးေလးေတြပဲ သူတစ္ပါးကို ေျပာေပးပါကြာ၊ မင္းေျပာတဲ့စကားေတြကို ေတြ႕သူတိုင္း စိတ္ၿငိမ္းခ်မ္းပါလိမ့္မယ္၊ ကဲ ကဲ … ငါ့လူ ကိုယ့္တရား ကိုယ္က်င့္ေန၊ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္တာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္မေနနဲ႔၊ ျဖစ္ခ်ိန္တန္ျဖစ္ ပ်က္ခ်ိန္တန္ ပ်က္ရတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္”ဟု ဆံုးမလႊတ္လိုက္ျပန္သည္။ 

သူသည္ ရခိုင္အေရးကို ေျပာဖန္မ်ားသျဖင့္ သူႏွင့္လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကပါ အျမင္မၾကည္ၾကေတာ့ေၾကာင္း၊ ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း သူႏွင့္ဆက္စပ္ရာ ဆရာေတာ္မ်ား၊ အေပါင္းအသင္းမ်ားက ဆံုးမစကားမ်ား ေန႔စဥ္ေျပာၾကားေနသျဖင့္ သူ၏ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ား၊ ေျပာစကားမ်ား အားလံုးကို အမ်ားသေဘာက် အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱတရားမ်ား၊ တရားအားထုတ္ျခင္းဆိုင္ရာမ်ားကိုသာ တင္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ္မလုပ္ႏိုင္သည့္ကိစၥမ်ားကို ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ား မလုပ္ႏိုင္လွ်င္ မေ၀ဖန္ေတာ့ေၾကာင္း၊ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားေလာက္ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္မွသာ ေ၀ဖန္ေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဆာင္းေဆာင္မ်ား လုပ္ခ်င္တာလုပ္၊ လုပ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္၊ မွန္ရင္ လက္ခုပ္တီးေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရပ္တည္ခ်က္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား မွားယြင္းပါကလည္း ‘ေအာ္ သူလည္း လူထဲက လူပါပဲ၊ လူဆိုတာ အမွားနဲ႔မကင္းႏိုင္ပါဘူးေလ’ဟု သေဘာထားကာ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ ခြင့္ျပဳေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တရားႏွင့္အညီသာ ေနေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာၾကားသြားခဲ့ေလသည္။

Sunday, November 4, 2012

အေကြ႕အေကာက္မ်ား


ေလယာဥ္ႀကီး စီးလို႔ လာခဲ့သည္။ မသြားဖူးသည့္ခရီးမို႔ အနည္းငယ္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ေက်ာင္းက ဆရာေတာ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားႏွင့္အတူ နံနက္စာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေလႊးၾကသည္။ ဆိုင္မွအျပန္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထုတ္ပိုးၿပီး သူတို႔ႏွင့္အတူ ေလဆိပ္ဆင္းသည္။ အနည္းငယ္ ေစာေနေသးသည္။ မိုးအနည္းငယ္ အံု႔ေနသည္။ "ဒကာႀကီး အဲကြန္းဖြင့္ဗ်ာ၊ ပိုက္ဆံပိုေပးမယ္"ဟု ေျပာၿပီး တကၠစီဆရာကို အဲယားကြန္းဖြင့္ခိုင္းသည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားဆိုရင္း ေလဆိပ္ကို ေရာက္သည္။ 

ဓာတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ ျပင္လိုက္မွ ကင္မရာထဲမွာ ေမမိုရီကဒ္ ပါမလာခဲ့မွန္းသိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ Check in ၀င္၊ Immigration ျဖတ္ခဲ့သည္။ Immigration မွာ ရပ္ေနစဥ္ မီးပ်က္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားတစ္အုပ္ Woo ဆိုကာ ေအာ္ၾကသည္။ ေလယာဥ္ေပၚမတက္ခင္ ေစာင့္ေနတုန္း ကြန္ျပဴတာသံုးဖို႔ အိတ္ကို ဖြင့္သည္။ ဘတၱရီႀကိဳး ပါမလာခဲ့ျပန္။ "ေအာ္ ငါ့ႏွယ္"ဟု ေရရြတ္ရင္း သူမ်ား(သူငယ္ခ်င္း)ေတြ သိသြားမွာ စိုးရိမ္မိလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့ ေလယာဥ္ေပၚ တက္ခဲ့သည္။

ခုံနံပါတ္က ေကဖိုက္(K5)၊ ျပတင္းေဘးမွာ က်သည္။ တိမ္ေတြ ၾကည့္ရတာ ေပ်ာ္တတ္သျဖင့္ ႀကိဳက္သည္။ ေလယာဥ္ႀကီးက ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေနာက္ဆုတ္ေရြ႕သည္။ ေျပးလမ္းရွိရာသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရြ႕ေနသည္။ ေျပးလမ္းအဆံုးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ေကြ႕သည္။ ေဘးဘီ၀ဲယာၾကည့္ေသာအခါ ေလဆိပ္အေဟာင္းႀကီးေဘးက ျဖတ္လာသည္။ ေလဆိပ္အေဟာင္းႀကီးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ရဆိုးေနၿပီပဲ။ နည္းနည္းဆံုးေတာ့ ေျပးလမ္းထိပ္နားမွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္း ေတြ႕သည္။ ေလယာမ်ား တစ္ခုခု ျဖစ္လို႔ကေတာ့ အဲဒီေက်ာင္းေတာ့ ဒုကၡပဲဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိသည္။ ေလယာဥ္ႀကီးက ေျပးလမ္းေပၚမွာ စတည္မိၿပီဆိုတာႏွင့္ အားကုန္႐ုန္းၿပီး ေကာင္းကင္သို႔ လႊင့္ပ်ံလာခဲ့သည္။ မ်က္စိက တစ္ခ်က္ေလးမွ အလြတ္မေပး။ ျပတင္းေပါက္ကေန လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ အေဆာက္အအုံမ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေသးလာသည္။ ျမင္ကြင္းက ပိုပိုက်ယ္လာသည္။

ေလယာဥ္ႀကီးက ေျပးလမ္းေပၚ ၿငိမ္သြားသည့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေျမျမင္ကို ခပ္ေရးေရးသာ ျမင္ရေတာ့သည္။ ျမစ္က်ယ္က်ယ္မ်ား၊ က်ဥ္းက်ဥ္းမ်ား ေျမာက္ျမားစြာ ျမင္ေနရသည္။ တိမ္ေတြက ထူလာလိုက္၊ ပါသြားလိုက္ ရင္ဖိုစရာအေတာ္ေကာင္းသည္။ ကိုယ့္ကို ေတြးျဖစ္ေစဆံုးအရာမ်ားအနက္ တစ္ခုက ေကြ႕ေကာက္ေနေသာ လမ္းမ်ားႏွင့္ ျမစ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေျဖာင့္ေနေသာလမ္း၊ ေျဖာင့္တန္းစြာ စီးဆင္းေနေသာျမစ္ဟူ၍ တစ္ခုမွ် မေတြ႕ရ။ အားလံုးက ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ျမစ္မ်ား(ေခ်ာင္းမ်ားလည္း ျဖစ္ႏိုင္)ဆိုလွ်င္ ဧရိယာေသးေသး(ေသးေသးဟု ျမင္ရ)ေလးတြင္ အေကြ႕အေကာက္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ စီးဆင္းေနေသည္။ 

အခ်ိဳ႕ျမစ္မ်ားက ေျမြႀကီးမ်ား ေကြ႕ေကာက္သြားေနသလားဟုပင္ ထင္ရသည္။ ျမစ္တို႔၏ မာယာဟူေသာ စကားကို အမွတ္ရမိသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမစ္မ်ားသည္ ေကြ႕ေကာက္ေနရသနည္း။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ျမစ္မ်ားကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္မိသည္။

ထိုအခါ ျမစ္မ်ားက ကိုယ့္ကို ေမးခြန္းျပန္ေမးသည္။ ကိုယ္အံ့ၾသသြားခဲ့သည္။ ျမစ္မ်ားက အသက္မရွိ၊ ေမးခြန္းမထုတ္တတ္၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကို တည့္တည့္ေမးေနသည္။ "မင္းက ငါ့ကိုမ်ား ေကြ႕တယ္၊ ေကာက္တယ္ေလးနဲ႔၊ မင္းဘ၀ကေရာ ဘယ္ေလာက္ေျဖာင့္တန္းခဲ့လို႔လဲ"။
ေလယာဥ္ထိုင္ခံုကို ေနာက္အနည္းငယ္ လွန္လိုက္သည္။ အျပင္အာ႐ံုႏွင့္ ခြာလိုက္မွ ေနာက္ဘက္ထိုင္ခံုက ဘီယာအရက္နံ႔က ေထာင္းခနဲ ၀င္လာသည္။ အနည္းငယ္ မွိန္းလိုက္သည္။ ျမစ္မ်ား ေမးလိုက္ေသာေမးခြန္းအတြက္ အခ်ိန္ယူရမည္။ ကိုယ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး လွမ္းခဲ့ရာ ေျခလွမ္းမ်ားကို တစ္လႊာခ်င္း ျပန္ျမင္ၾကည့္သည္။ အဲဒီလို ျပန္ျမင္ၾကည့္လိုက္မွ ကိုယ့္ဘ၀၏ ေရြ႕လ်ားျဖတ္သန္းရာ ခရီးရွည္တစ္ခုလံုးက ေကြ႕ေကာက္ေသာ ျမစ္မ်ားသဖြယ္ ေပၚလာေနၾကသည္။ စီးဆင္းလို႔ ရသမွ် ကိုယ္စီးဆင္းခဲ့သည္။ စီးဆင္းရတာ အရမ္းလြယ္ကူသည့္ေနရာ ေရာက္သည့္အခါ ဘ၀ျမစ္ျပင္က က်ယ္ကားသြားသည္။ စီးဆင္းမႈ ေႏွးေကြးသြားသည္။ အားအင္မ်ား ျပန္႔က်ဲကုန္သည္။ စီးဆင္းရခက္ခဲသည့္ေနရာ ေရာက္သည့္အခါ ကိုယ္အားကုန္ထုတ္သည္။ ခက္ခက္ခဲခဲ ပင္ပန္းပန္း စုစည္းကာ စီးဆင္းရသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဘ၀ျမစ္က အားပါသည္။ မာန္ပါသည္။ အရသာရွိသည္။
တစ္ခါတစ္ရံ မည္သို႔မွ် ေရွ႕ဆက္စီးဆင္းလို႔ မရေသာအခါ စီးဆင္း၍ ရေသာေနရာမွ ကိုယ္စီးဆင္းရသည္။ ဘ၀ျမစ္ျပင္က ေကြ႕ေကာက္သြားသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေအာက္သို႔ အဆင္တေျပ စီးဆင္းလာၿပီးမွ အားမတန္မာန္ေလွ်ာ့ကာ အထက္ျပန္တက္၊ ၿပီးလွ်င္ ေအာက္ျပန္ဆင္း၊ ဤသို႔ျဖင့္ ဘ၀ျမစ္သည္ ေလာကျမစ္ပမာ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနရေလသည္။

ေလယာဥ္ႀကီးက တိမ္ေတြ ၾကားထဲေရာက္လာသျဖင့္ (တိမ္ထူထပ္လာသျဖင့္) ဒုတ္ဒုတ္ျဖင့္ အနည္းငယ္ လႈပ္လာသည္။ သို႔မွ မ်က္လံုးဖြင့္ၿပီး ျပတင္းေပါက္မွေန၍ ျမစ္ႀကီးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူက ျပန္ၿပံဳးျပေနသည္။ "သိၿပီးလား၊ ငါတို႔ျမစ္ေတြ ဘာျဖစ္လို႔ ေကြ႕ေကာက္ေနရသလဲဆိုတာ၊ မင္းတို႔ဘ၀ေတြနဲ႔ငါတို႔ျဖစ္ေတြ ဘ၀က အတူတူပါပဲကြာ"ဟု ေျပာေနသေယာင္။

၄-နာရီခန္႔ ရွိေသာအခါ ထိုင္၀မ္(တိုင္ေပ)ကို မိနစ္ ၂၀ အတြင္း ေရာက္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္၀မ္ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္ထူထပ္ေနေၾကာင္း ေၾကညာသည္။ ေျမျပင္ကို လံုး၀မျမင္ရေတာ့။ ေလယာဥ္ႀကီးက အနည္းငယ္ တုန္ခါေနသည္။ တိမ္မ်ားကို ထိုးခြဲဆင္းသက္ေနသည္။ ေျမျပင္သို႔ သက္ခါနီးမွ ေျမျပင္ကို ျမင္ရသည္။ မိုးေတြ အံု႔ဆိုင္းေနသည္။ Immigration officer က မင္း ဒီမွာ ေနေတာ့မလို႔လားဟု ေမးသည္။ ဟုတ္တယ္ဟု ေျဖလိုက္သည္။ တံဆိပ္တုံး တစ္ခု ထုေပးသည္။ ဘာေတြမ်ား ရစ္မလဲဟု ေတြးခဲ့တာ မွားသည္။ 
လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ေက်ာ္ျဖတ္လာသည္။ ႀကိဳသူမ်ားရွိရာ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထိုင္၀မ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး၊ ကေနဒါဆရာေတာ္၊ က်ံဳးလီဆရာေတာ္တို႔ကို ေတြ႕ရသည္။ "ဆရာေတာ္တို႔ အျခားဘယ္သူ႕ကို လာႀကိဳရတာလဲ"ဟု ေမးၾကည့္ရာ "မဟုတ္ဘူး၊ ကိုယ္ေတာ့္ကိုပဲ လာႀကိဳၾကတာ"ဟု ေျပာသျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ အားနာမိပါသည္။ ေလဆိပ္မွ ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ မိုးက ခပ္သည္းသည္း ရြာခ်လိုက္သည္။ ထိုင္၀မ္က မိုးႏွင့္ႀကိဳလိုက္သည္။ မိုးမိသြားသည္။ ႏွာေတြ ေစးသည္။

ကားေလးက တၿငိမ့္ၿငိမ့္ သြားေနသည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း ကိုယ္က ကားေပၚမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ျမစ္တစ္စင္း ျဖစ္ေနသည္။ ကားေလး ေကြ႕လိုက္တိုင္း ျမစ္တစ္စင္း ေကြ႕ေနသလို ထင္ရသည္။ ကိုယ့္ဘ၀ျမစ္ေလး ထိုင္၀မ္ေျမေပၚမွာ စီးဆင္းေနသည္။ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနသည္။ ဒီကေန ဟို၊ ဟိုကေန ဒီ ... ဟိုဟိုဒီဒီ စီးဆင္းရေပဦးမည္။ ျမစ္ျဖစ္လို႔ စီးရဆင္းရ၊ ေကြ႕ရေကာက္ရသည္။ ဘ၀ႏွင့္ျမစ္က ထူးမျခားမို႔ ဒီကေန ဟို၊ ဟိုကေန ဒီ၊ ဟိုဟိုဒီဒီ စီးဆင္းရေပဦးမည္။ ကိုယ့္ဘ၀ျမစ္ေလးေဘးက စိုက္ခင္းမ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ား စိမ္းလန္းၾကေစဖို႔ အားသြန္ခြန္စိုက္ ေကြ႕ကာေကာက္ကာ စီးဆင္းေနပါမည္။