Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Monday, February 28, 2011

႐ိုးသားမႈ၊ ပြင့္လင္းမႈ


(၁)
ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ၊ ေမဂ်ီေခတ္၊ တိုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဆရာႏွစ္ဦးရွိတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အက်င့္စ႐ိုက္ခ်င္းေတာ့ မတူၾကဘူး။ ရွင္ဂြန္းၿမိဳ႕က အြန္႐ႈိလို႔ေခၚတဲ့ ဆရာတစ္ဦးက ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ထားတဲ့ အက်င့္သီလေတြကို အျပည့္အ၀ လိုက္နာက်င့္သံုးတယ္။ အရက္၊ ေဆး…စတဲ့ မူးယဇ္ေစတတ္တာေတြ မသံုးဘူး။ ေန႔ခင္း ၁၁-နာရီေက်ာ္ၿပီဆိုရင္ ဘာကိုမွ မစားေတာ့ဘူး။ အင္ပါယာတကၠသိုလ္ ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တန္ဇန္းလို႔ေခၚတဲ့ အျခားဆရာကေတာ့ သီလဆို လံုး၀ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ စားခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ စားပစ္လိုက္တာပဲ။ အိပ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ကေတာ့ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးလည္း အိပ္ပစ္လိုက္တာပဲ။ 

တစ္ေန႔မွာ အြန္႐ႈိဟာ တန္ဇန္းဆီကို သြားလည္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တန္ဇန္းက ၀ိုင္ေသာက္ေနတယ္။ တကယ့္ဗုဒၶဘာသာဆိုရင္ ဒါမ်ိဳးကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔ေတာင္ တို႔တာ မဟုတ္ဘူး။ တန္ဇန္းက အြန္႐ႈိကို ေတြ႕တာနဲ႔ “ဟလို ညီေမာင္၊ တစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ပါအံုး”လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ “က်ဳပ္လံုး၀ မေသာက္ဘူး”လို႔ တည္တည္ၾကည္ၾကည္နဲ႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ တန္ဇန္းက “ခင္မ်ား မေသာက္ဘူးဆိုရင္ လူဘယ္ဟုတ္ေတာ့မလဲ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ 

“ဟာ…. အရက္မေသာက္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ကို လူမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုရသလား၊ က်ဳပ္က လူ မဟုတ္ရင္ ဘာလဲ”လို႔ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါ တန္ဇန္းက စကားတစ္လံုးတည္းနဲ႔ ေျဖလိုက္တယ္။ “ခင္ဗ်ားဟာ လူမဟုတ္ဘူး၊ ဘုရားတစ္ဆူပဲ”။

(၂)
ဒီပံုျပင္ေလးအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဒါေလး ဖတ္ၿပီးေတာ့ ဒို႔ဆီက ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးအေၾကာင္း သြားသတိရမိတယ္”လို႔ ဆိုၿပီး ဆက္ေျပာပါတယ္။ သူတို႔နယ္ဘက္မွာ ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးရွိေၾကာင္း တစ္ပါးက ၀ိနည္းစည္းကမ္းကို အလြန္လိုက္နာတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါး။ ဣေျႏၵလည္း အလြန္ႀကီးတယ္။ သူ႕ဆိုရင္ တပည့္ေတြ၊ ဒကာေတြက အလြန္ေၾကာက္ၾကတယ္။ တစ္ပါးကေတာ့ စကားေျပာတာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းနဲ႔ တည့္ဒိုးေျပာတတ္တယ္။ ကြမ္းအလြန္စားတယ္။ ကြမ္းအစ္နဲ႔ေထြးခံနဲ႔ သြားေလရာ ယူသြားတယ္။ သူ႕ထက္ ႀကီးတဲ့၊ ငယ္တဲ့ ဆရာေတြ ေလးေလးစားစား ႐ို႐ိုေသေသ ဆက္ဆံတယ္။ ဒကာဒကာမေတြအေပၚမွာလည္း အလြန္ငဲ့ညွာတယ္။

ပထမဣေျႏၵႀကီးတဲ့ ဘုန္းႀကီးကို လူေတြေကာ၊ တပည့္ေတြေကာ ဘယ္သူမွ မေလးစားၾကဘူး။ ၀ိနည္းသာ ေလးစားတာ၊ စိတ္ေကာင္းမရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ မနာလို၊ ၀န္တိုစိတ္မ်ားတယ္။ ဂိုဏ္းဂဏခဲြျခားတယ္။ သူ႕ဂိုဏ္း၀င္ မဟုတ္ရင္ ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ဘူးလို႔ကို ထင္တာ။ အခ်ိဳ႕(အခ်ိဳ႕) ေထရ၀ါဒဘုန္းႀကီးေတြလို ေနမွာေပါ့။ ေရႊက်င္မွ ေရႊက်င္၊ ေရႊက်င္ဂိုဏ္းမွမဟုတ္ရင္ ဘုန္းႀကီးမဟုတ္ေတာ့သလိုလို။ ဆြမ္းအတူမစားခ်င္တာနဲ႔ အတူစကားမေျပာခ်င္တာနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ေလ တခ်ိဳ႕(တခ်ိဳ႕)ေထရ၀ါဒဘုန္းႀကီးေတြက မဟာယာနဆိုရင္ တစ္တန္းထဲ မထိုင္ခ်င္ရတာနဲ႔။ ဆြမ္းတစ္၀ိုင္းတည္း မစားခ်င္ရတာနဲ႔။ ကိုယ္က သူတို႔ထက္ ပိုက်င့္ေနရင္လည္း ဟုတ္ေသးတယ္။ အခုဟာက ဘာမွလည္း ထူးျခားၿပီး က်င့္တာမရွိဘဲနဲ႔ ဟိတ္ဟန္ႀကီး လုပ္ေနၾကတာ။ အခ်ိဳ႕(အခ်ိဳ႕)ေထရ၀ါဒဘုန္းႀကီးေတြက မဟာယာနဆိုတာနဲ႔ အထင္ေသးခ်င္ၾကတယ္။ တကယ္ဆိုရင္ ေထရ၀ါဒထက္ေတာင္ စည္းကမ္းႀကီးတဲ့ မဟာယာနေတြရွိတယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ အခု ဒီဘုန္းႀကီးကလည္း အဲ့ဒီလိုပဲ ေနတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူ႕ကို ဘယ္သူမွ မေလးစားၾကဘူး။

ေနာက္တစ္ပါးကိုေတာ့ တစ္နယ္လံုးက ေလးစားၾကတယ္။ ၾကည္ညိဳၾကတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ္ျမင္မိတာက ပထမဘုန္းႀကီးရဲ႕ ပြင့္လင္းတဲ့ ႐ိုးသားတဲ့ စိတ္ဓာတ္ကိုပဲ။ အစကေတာ့ စည္းကမ္းမရွိဘူးဆိုၿပီး အထင္ေသးမိမလို႔။ ေနာက္ဆုံးစကားက သူ႕စိတ္ဓာတ္ကို ထင္ဟပ္သြားခဲ့တယ္။

ပထမဘုန္းႀကီးက သူ က်င့္ႏိုင္လို႔ က်င့္တယ္။ ဒုတိယဘုန္းႀကီးက မက်င့္ႏိုင္လို႔ မက်င့္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ က်င့္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ကို ခ်ီးမႊမ္းတယ္။ အမႊမ္းတင္တယ္။ ကိုယ္မက်င့္ႏုိင္ဘူးဆိုၿပီး က်င့္တဲ့သူေတြကို အျပစ္မျမင္ဘူး။ “သင္က လူမွ မဟုတ္တာ၊ ဗုဒၶ”တဲ့။

(၃)
“ကိုယ္လည္း သူ႕ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ကို အေတာ္ေလးစားမိပါတယ္”လို႔ စကားရင္း တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ ေလာကလူသားေတြအားလံုးရဲ႕ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမွာ ဒီတရားေလးက ဆိတ္သုဥ္းေနတယ္။ ကိုယ္ေတာ့ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ လုပ္ႏိုင္သူက လုပ္လို႔ အက်ိဳးရသြားတဲ့အခါ ခ်ီးမႊမ္းဖို႔ ေနေနသာသာ အျပစ္ကို ရွာၿပီး မေကာင္းေျပာတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္အျပစ္ကို ဖံုးကြယ္ထားတတ္ၾကတယ္။ သူတို႔က သူမ်ားအျပစ္ကို ေျပာရင္ ကိုယ့္အားနည္းခ်က္၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္။ ဒါက မွားေနတဲ့ လူသားေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုပါပဲ။

ကိုယ့္အျမင္မွာေတာ့ အျပစ္လုပ္ျခင္း၊ မလုပ္ျခင္း၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္း၊ မရွိျခင္း၊ လိုက္နာႏိုင္ျခင္း၊ မလိုက္နာႏိုင္ျခင္း….အဲဒီဘက္ေတြအားလံုးကို သိပ္မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ဟာ လုပ္ႏိုင္တာရွိမယ္၊ မလုပ္ႏိုင္တာလည္း ရွိမယ္။ အစြမ္းအစရွိတဲ့ေနရာ ရွိမယ္။ မရွိတဲ့ေနရာ မရွိဘူး။ ဒါက ျပႆနာလို႔ မထင္ဘူး။ ျပႆနာက အျပစ္ရွိတာကို မရွိသလို လုပ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိဘဲနဲ႔ ရွိသလို ဟန္ေဆာင္တာ၊ မလိုက္နာႏိုင္ဘဲနဲ႔ လိုက္နာႏိုင္သလို ဟန္လုပ္တာ….ၿခံဳေျပာရရင္ ႐ိုးသားမႈမရွိတာဟာ ေလာကရဲ႕ အႀကီးမားဆံုး ျပႆနာပဲ။

(၄)
 စကား၀ိုင္းေလး ၿပီးသြားေတာ့မွ သိမ္ေမြ႕ေအးျမေသာ ေလႏုေအးေလးေတြ တိုက္ခတ္ေနတာကို သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ေကာင္းကင္ယံမွာ ၾကယ္တစ္လံုးက ေၾကြက်သြားတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။

Wednesday, February 23, 2011

ေမြးေန႔တဲ့ဗ်ာ...


ဘ၀မွာ အမွတ္တရေလးေတြ လူတိုင္း ရွိေနတတ္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းမွာလည္း အမွတ္တရေလးေတြ ရွိသေပါ့။ ၂-လပိုင္း၊ ၁၇-ရက္ေန႔ဟာ ဦးဇင္းရဲ႕ ေမြးေန႔။ ဘယ္ေသာအခါကမွ ေမြးေန႔ပြဲရယ္လို႔ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ ဘာအထိမ္းအမွတ္ ညာအထိမ္းအမွတ္ေတြ စိတ္က သိပ္မပါလွဘူး။ အားလည္း မက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလေတာ့ ေမြးေန႔မွာ သူမ်ားေတြက အရမ္းေတာင္းဆိုလို႔ စာအုပ္ေလးဘာေလး လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတာေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ရန္ကုန္က သားတစ္ေယာက္လို ခင္ေနတဲ့ ဆရာမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာရွိစဥ္က ႏွစ္စဥ္ေမြးေန႔ပဲြ လုပ္ေပးေလ့ရွိတယ္။ ဒါကလည္း သူ႕သမီးနဲ႔ ေမြးေန႔ခ်င္း တူေနေတာ့ အတူတူ ေရာလုပ္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိကရဲ႕ အေတြးအေခၚေလးတစ္ခုလည္း ဖတ္ဖူးတယ္။ ေမြးေန႔ဆိုတာ သူ႕အတြက္ ဘာခံစားခ်က္မွ မျဖစ္ေစတဲ့အေၾကာင္း၊ အျခားေန႔ေတြလိုပဲ ကုန္လြန္ေစေလ့ရွိေၾကာင္း Snow in the Summer ဆိုတဲ့စာအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ အရမ္းသေဘာက်ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ႏွစ္ေတြမွာ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကို ေမ့ေနတတ္တယ္။ ေမြးေန႔ေက်ာ္သြားမွ ဦးဇင္းကို ခင္တဲ့သူေတြက Happy Birthday ဆိုမွ သတိရမိတာရွိတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ မႏွစ္ကဆိုရင္ ဦးဇင္းေမြးေန႔ကို ၂-ရက္ေလာက္ေက်ာ္မွ သတိရတယ္။ ဘာေၾကာင့္ သတိရတာလဲဆိုေတာ့ Facebook မွာ ဒကာမတစ္ေယာက္က ေမြးေန႔ဆုေတာင္း ပို႔လိုက္တာေၾကာင့္ပါ။ သူမ်ားေတြေတာ့ မသိ။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ရယ္ေမာေနျဖစ္ခဲ့တယ္။

ဒီႏွစ္ေတာ့ Facebook လည္း သံုးေနေတာ့ ကိုယ့္ေမြးေန႔ကို ရီမိုင္းလုပ္သူေတြ အေတာ္မ်ားလာတယ္။ ဒီေတာ့ ေမြးေန႔ကို မေမ့ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမြးေန႔ကို ခံစားလို႔မရတဲ့စိတ္ကေတာ့ မေျပာင္းလဲပါဘူး။ တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ Happy Birthday လို႔ Facebook မွာ သို႔မဟုတ္ တစ္ေနရာရာမွာ စာေလးေတြ႕လိုက္ရင္ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမိတာေတာ့ အမွန္ပဲ။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ သူမ်ားေတြလို ေမြးေန႔ပဲြေလးတစ္ခုခု လုပ္လိုက္ရရင္ …. ဆိုတဲ့စိတ္ကေလးလည္း ဒီႏွစ္မွာ ျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။

Happy Birthday လို႔ Facebook မွာ ပို႔ထားတာေလးေတြကို ၾကည့္ေနဆဲမွာ အခန္းကို လာလည္ေနက် တ႐ုတ္ဒကာတစ္ေယာက္နဲ႔ ဒကာမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ “လြန္ခဲ့တဲ့ ၂-ရက္က ငါ့ေမြးေန႔မို႔လို႔ ေမြးေန႔ဆုေတာင္းထားၾကတာ”ဆိုေတာ့ “ဘာျဖစ္လို႔ ဦးဇင္းေမြးေန႔ပဲြ မဖိတ္သလဲ”လို႔ ေျပာတယ္။ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ ေမြးေန႔ပဲြ လုပ္ကို မလုပ္တာလို႔ ေျပာျဖစ္တယ္။ ငါက ေမြးေန႔ပဲြကို ငါ ခ်စ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အတူ လုပ္ခ်င္တာ။ သူတို႔က အခု ငါ့အနားမွာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ငါ ေမြးေန႔ပဲြ မလုပ္တာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒါက အမွန္ေျပာရရင္ အမွန္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားျဖစ္ေအာင္ ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္တာ။ “ဟုတ္လား ဒါဆို ဦးဇင္းကို ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးခ်င္တယ္”လို႔ ေျပာတယ္။ မလိုဘူး၊ ငါကပဲ ေပးခ်င္တယ္၊ မင္းတို႔ မေပးပါနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ မရပါဘူး။ တစ္ေယာက္က အခန္းေမႊးတဲ့ ေရေမႊးဗူးေလး၊ တစ္ေယာက္ စေတာ္ဘယ္ရီမုန္႔ေသးေသးေလးေတြ ေနာက္ေန႔မွာ လာေပးပါတယ္။ အျခားတ႐ုတ္ဒကာမေတြလည္း သိေတာ့ ဖုန္းမက္ေဆ့ေတြထဲမွာ Happy Birthday ေတြနဲ႔အတူ ဖုန္း Top up ေတြပါ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔ထည့္ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံက မမ်ားပါဘူး။ နည္းနည္းစီ ထည့္ေပးၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ေပ်ာ္မိပါတယ္။

ဒီေန႔ေတာ့ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ဆိုၿပီး ဂ်ပန္စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ လိုက္ၿပီး ဆြမ္းကပ္လို႔ လိုက္စားခဲ့ရတယ္။ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ ဆိုင္ေလးပါ။ ျမင္ကြင္းေတြကလည္း ထူးဆန္းပါတယ္။ စားေသာက္ဆိုင္က ၂-ျခမ္းခဲြထားတယ္။ တစ္ခန္းက စားေသာက္ဆိုင္ သီးသန္႔။ တစ္ခန္းက ညက်ရင္ အေသာက္ေတြ၊ အေပ်ာ္ေတြလည္း ပါတယ္တဲ့။ ေန႔ခင္းဆိုေတာ့ ဘာမွမရွိလို႔ အခန္းေတြ အကုန္လိုက္ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။

ဆိုင္တစ္ခုလံုးကို ထိုင္ခံု၊ စားပဲြ၊ နံရံ၊ လိုက္ကာ၊ အားလံုးကို ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြလို လုပ္ထားတယ္။ ၾကည့္ရတာ အသြင္အျပင္က ၾကည္ႏူးစရာ၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ၊ ေအးခ်မ္းဖြယ္ အျပင္အဆင္ေတြ။ ဒီလို ေအးခ်မ္းဖြယ္ေနရာေလးမွာ ညခ်မ္းေရာက္တာနဲ႔ အေပ်ာ္အပါးေတြ စံုလာလိမ့္မယ္။ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ခံစားမိခဲ့တယ္။

စားေသာက္ဆိုင္ အ၀င္၀မွာ ျမတ္စြာဘုရား ရပ္ေတာ္မူ႐ုပ္တုတစ္ခု ထားတာကလည္း ဘက္ႏွစ္မ်ိဳး ႐ႈျမင္လို႔ ရတယ္။ တစ္မ်ိဳးကေတာ့ ဒီလို မေကာင္းတာေတြ၊ ေကာင္းတာေတြ ေရာေထြးဆူညံေနတဲ့အေဆာက္အအံု အ၀င္၀မွာ ဒီလို ႐ုပ္တုကို ထားရွိတာ ျမတ္စြာဘုရားကို မေလးစားရာ က်တယ္။ ေနာက္အျမင္တစ္ခုကေတာ့ ဆိုင္အတြင္း ၀င္၀င္ခ်င္းမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ ျမတ္စြာဘုရား႐ုပ္တုကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေအးခ်မ္းဖြယ္ျဖစ္တယ္။

အရင္က မစားဖူးတဲ့ ဂ်ပန္အစားအေသာက္ေတြ စားရလို႔ ရပါ့မလားလို႔ အနည္းငယ္ ထင္ထားခဲ့ေပမယ့္ မႀကိဳက္တဲ့ဟင္းကို မေတြ႕ခဲ့ဘူး။ အသားအစိမ္းဆိုလည္း စားလို႔ ေကာင္းတာပဲ။ ငါးအစိမ္းလည္း စားလိုက္တာပဲ။ ေဘးက တ႐ုတ္ဒကာနဲ႔ဒကာမက အ့ံၾသေနတယ္။ အရင္က စားဖူးလားတဲ့။ မစားဖူးဘူးဆိုေတာ့ ပိုအံ့ၾသေနၾကတယ္။ ထမင္းမပါ၊ ဟင္းေတြခ်ည္းပဲ ေန႔လည္စာ ၿပီးခဲ့တယ္။

အဲဒီဆိုင္ကိုေရာက္ဖို႔ ပီနန္း၊ ေက်ာင္းကေန ၁-နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ကားနဲ႔သြားရတယ္။ အျပန္မွာေတာ့ ေကာင္းေကာင္းအိပ္လိုက္လာမယ္လို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့ေပမယ့္ အိပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။ သိတာမွ မၾကာေသးတဲ့သူေတြက ကိုယ့္အတြက္ ေမြးေန႔အထိမ္းအမွတ္ေတြ လုပ္ေပးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေဖာ္မျပတတ္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြက လူးလားေခါက္တုန္႔ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ခဏေလာက္ၾကာေတာ့ “ဦးဇင္း မအိပ္ဘူးလား၊ ဘာေတြးေနတာလဲ”လို႔ တ႐ုတ္ဒကာမက ေမးမွ “ငါ ေပ်ာ္ေနတယ္လို႔ ေျပာရင္ မင္း ယံုမလား”လို႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။




























Monday, February 21, 2011

အစားမက္တဲ့ ဗုဒၶ



ဓာတ္ပံု http://ramkshrestha.wordpress.com/2010/12/04/the-greedy-buddha/

အဂၤလန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ သီရိလကၤာသံ႐ံုးက ထိုင္း၊ ျမန္မာႏွင့္ နီေပါတို႔ကဲ့သို႔ေသာ ဗုဒၶဘာသာသံတမန္မ်ားကို ဖိတ္ေခၚၿပီး ျမတ္ဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္မ်ားကို စီးပြားေရးအတြက္ အသံုးခ်ေနၾကျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေသာၾကာေန႔က ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာသံ႐ံုးမွ ေဒၚသီတာေအာင္၊ ထိုင္းသံ႐ံုးမွ ဘြန္းေရာက္ႏွင့္ နီေပါသံ႐ံုးမွ ဘူဆဲလ္တို႔ တက္ေရာက္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေဆြးေႏြးပဲြ၏ အဓိကအေၾကာင္းအရာမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၊ ဖူဟမ္းအရပ္မွာရွိတဲ့ Greedy Buddha (အစားမက္ေသာ ဗုဒၶ) စားေသာက္ဆိုင္ ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။ ထိုစားေသာက္ဆိုင္မွာ နီေပါအစားအေသာက္မ်ား ေရာင္းခ်ေသာ ဆိုင္ျဖစ္ပါတယ္။

အဆိုပါ အစည္းအေ၀းတြင္ တစ္ဦးခ်င္း၊ တစ္ႏိုင္ငံခ်င္းျဖစ္ေစ၊ စုေပါင္း၍ျဖစ္ေစ အေရးယူလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႔ သေဘာတူညီခဲ့ၾကေၾကာင္း သီရိလကၤာသံမွဴးက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။ သံတမန္မ်ားကလည္း စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ေတြဟာ သူတို႔ဆိုင္ရာ ဘာသာေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈအဖဲြ႕အစည္းမ်ားကို ကိုယ္နဲ႔ဆက္စပ္ရာကိုသာ ေဖာ္ျပေရးသားဖို႔ ေျပာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။ နီေပါသံ႐ံုးကလည္း ျပည္ပေရာက္ေနတဲ့ နီေပါျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို ဗုဒၶနာမည္ကို သံုးၿပီး ဗုဒၶဘာသာကို ေစာ္ကားေႏွာက္ယွက္ေနမႈမ်ားကို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ၾကဖို႔ ေဆာ္ၾသလိုက္ပါတယ္။ အျခားသံ႐ံုးတာ၀န္ခံမ်ားကိုလည္း အလားတူ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ သီရိလကၤာသံ႐ံုးက ေပးပို႔တဲ့သတင္း ျဖစ္ပါတယ္။

မူရင္း သတင္းကေတာ့ ဒီမွာ ပါ
အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြ ယဥ္ေက်းတာတို႔ ဘယ္ဘာသာေတြက ယဥ္ေက်းတာတို႔ ဆိုတာ ဘယ္မွာလဲ။ ဒါေတြဟာ တစ္ဦးခ်င္းေတြ၊ အမ်ားနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ ဆိုရေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ခရစ္ယာန္ေတြရဲ႕ ခရစ္ေတာ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ေစာ္ကားေမာ္ကားလုပ္တဲ့ စားေသာက္ဆိုင္အပါအ၀င္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာေတြမွာ ေယ႐ႈနာမည္ကို အသံုးမျပဳၾကဘူး။ အခု ကမၻာမွာ ေတြ႕ေနရတာက ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ ဗုဒၶပံုေတာ္ေတြကို ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔မွာ ေစာ္ကားေမာ္ကား ျပဳလုပ္ေနၾကတယ္။ ကဲ ……

Friday, February 18, 2011

၂၁၂၁ ပံုျပင္


စာဖတ္သူေတြ အပ်င္းေျပေအာင္ ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ေျပာျပဖို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ပံုျပင္ကို ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရမယ္မွန္း မသိတာနဲ႔ “ပံုျပင္”လို႔ပဲ နာမည္ေပးလိုက္တယ္။ ပံုျပင္ေလးက ဒီလိုပါ။

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ျမန္မာဆိုတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခု ရွိခဲ့ဖူးသတဲ့။ ျမန္မာေတြဟာ အေတာ္ဆင္းရဲၾကသတဲ့။ ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္တဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံတို႔၊ မေလးရွားတို႔၊ စကၤာပူတို႔ … စတဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ အလုပ္သြားလုပ္ရွာၾကရတာေပါ့ကြယ္။ သူတို႔ေတြဟာ ကံေကာင္းတာနဲ႔ ကံဆိုးတာ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိသတဲ့။ ကံေကာင္းတာက သူတို႔ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ႏိုင္ငံျခားမွာ လုပ္ကိုင္ေနရေပမယ့္ က်န္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာကလူေတြက ႏိုင္ငံျခားထြက္ အလုပ္လုပ္သူဆိုၿပီး အထင္ႀကီးၾကတာပါပဲတဲ့။ ကံဆိုးတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ တစ္သက္လံုးေနလို႔ မရဆိုေတာ့ ျပန္လာတဲ့အခါ ဘာမွ မလုပ္တတ္မကိုင္တတ္ျဖစ္ကုန္ၾကတာပဲေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔ေတြဟာ ကိုယ့္ေနရပ္မွာ အဆင္မေျပေတာ့ ေျပတဲ့အရပ္ကို လာၿပီး အလုပ္ေတြ လုပ္ေနခဲ့ၾကရတယ္။

အဲ့ဒီလို အဆင္မေျပၾကတဲ့အထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေတြဟာ ႏူရာ၀ဲစဲြ၊ လဲရာသူခိုးေထာင္း လုပ္ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီေခတ္က နာမည္အႀကီးဆံုးကေတာ့ ဒမိဠ ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီး ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ သူက စာကလည္း တတ္တယ္။ အေျပာကလည္း ေကာင္းတယ္။ မဟုတ္တာ၊ မမွန္တာ အကုန္ေျပာတတ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၾကည္ညိဳသူ အေတာ္ေပါသတဲ့။ သူက ႏိုင္ငံျခားကို လာ၊ လူေပါင္းဆံ့တဲ့သူေတြကို လိုက္ရွာ။ အဲဒီလိုလူေတြကို လိုက္ေပါင္း။ တရားပြဲေတြ က်င္းပ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ အဲ့ဒီအခါက ဗုဒၶဘာသာကို အသည္းစဲြ ၾကည္ညိဳေထာက္ပံ့ၾကတယ္တဲ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ သဒၶါအားေကာင္းမႈကို အသံုးခ်တာေပါ့ကြယ္။ ဒမိဠကို အားက်ၿပီး စားေပါက္စားလမ္း ထြင္တဲ့ဘုန္းႀကီးေတြလည္း ေပါလာတာေပါ့ကြယ္။ ဒါကလည္း ဒို႔ဘာသာ လႊမ္းမိုးဖို႔ အခြင့္ေကာင္းေပါ့ကြယ္။

အဲဒီေခတ္က ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တဲ့ ျမန္မာေတြဟာ အလုပ္ေတြ အပ်က္ခံ၊ ေက်ာင္းေတြ အပ်က္ခံၿပီး တရားေတြနာ၊ အလွဴေတြလုပ္…စတာေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ၾကတယ္တဲ့။ စီးပြားေရးသမားကလည္း စီးပြားေရးေတြအပ်က္ခံၿပီး တရားေတြ နာ၊ တရားေတြ ထိုင္၊ ေက်ာင္းသားကလည္း ေက်ာင္းစာမက်က္၊ တရားေတြ က်က္၊ တရားေတြ နာ။ ဘုန္းႀကီး ေ၀ယ်ာ၀စၥေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္။ သူတို႔ ေဂါတမဘုရားက ေလာကီေလာကုတ္မွ်ေအာင္ အားထုတ္ႀကိဳးစားဖို႔ ေဟာထားေပမယ့္ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ ေျမွာက္လံုးပင့္လံုးေတြနဲ႔ ျမန္မာေတြကလည္း အေျမွာက္ႀကိဳက္၊ အၾကြားသန္လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ လူေတြဟာ ေလာကီကို စိတ္မ၀င္စားဘဲ ေလာကုတ္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားလာေတာ့တာေပါ့ကြယ္။

အဲဒီေခတ္အခါက သနားစရာေကာင္းတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ (တစ္ႏိုင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔) စုတ္ျပတ္သတ္ၿပီး စား၀တ္ေနေရးက အဆင္မေျပ၊ စာလည္း ေကာင္းေကာင္းမသင္ရ၊ လူ႕အဆင့္အတန္းလည္း မမီ၊ ပိုက္ဆံကလည္း မဲြ၊ အေျခခံ႐ုပ္၀တၳဳေလးေတာင္ မျပည့္စံုတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္း ဘယ္မွာ လူ၀င္ဆန္႔ေတာ့မလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ဒီအေျခအေနျဖစ္ေနေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူျဖစ္ရတာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ သနားစဖြယ္ ေျပာေနခဲ့ၾကသတဲ့ကြယ္။

ဒီေတာ့ မဲြေနတဲ့ ျမန္မာေတြဟာ မဲြၿပီးရင္း မဲြၾကတယ္တဲ့။ မဲြေတာ့ ပညာသင္ခြင့္ေတြ ဆံုး႐ႈံး၊ ပညာမတတ္ေတာ့ စိတ္ဓာတ္ေတြက ေအာက္တန္းက်၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ ေအာက္တန္းက်ေတာ့ မဲြ၊ …… ဒီလိုနဲ႔ပဲ သံသရာ လည္လာလိုက္တာ။ ေနာက္ဆံုး ဗုဒၶဘာသာလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ကြယ္ေပ်ာက္ခဲ့ရသတဲ့။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ အာဖဂန္တို႔၊ ပါကစၥတန္တို႔၊ မေလးရွား၊ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံတို႔လို ဗုဒၶဘာသာ အႀကီးအက်ယ္ ထြန္းကားခဲ့ဖူးတာေပါ့။

“အမွန္တရားဆိုတာ ၾကာၾကာ ဖုံးကြယ္ထားလို႔ မရ”ဆိုတဲ့ စကားလိုေပါ့၊ ဒို႔ရဲ႕ ျမင့္ျမတ္မွန္ကန္တဲ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာ အခု ဗုဒၶဘာသာအေမွာင္ကို ထြင္းေဖာက္ၿပီး အလင္းေရာင္ေအာက္မွာ ထြန္းေတာက္ခဲ့ရတာေပါ့ကြယ္။ ဒို႔ဘုရားသခင့္သာသနာ ျမန္မာမွာ လႊမ္းေအာင္ ဘိုးဘြားေတြ ဘယ္ေလာက္အားထုတ္ခဲ့ရမလဲဆိုတာ အခု ေတြ႕ေနရတဲ့ ေရႊတိဂံုျပတိုက္ကို ၾကည့္ရင္ သိမွာေပါ့။ အဲဒီေခတ္က ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အဲဒီေရႊတိဂံုျပတိုက္ႀကီးကို ေန႔စဥ္လာၿပီး ဦးတိုက္ၾကသတဲ့။ သမိုင္းအခ်က္အလက္ေတြအရ ဗုဒၶဘာသာ အေတာ္ထြန္းကားခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ အခု ေရႊတိဂံုေရွးေဟာင္းျပတိုက္ႀကီးဟာ အဲဒီေခတ္အခါက ဗုဒၶၶဘာသာကိုးကြယ္သူေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္စည္ကားခဲ့တယ္တဲ့။ 

အာဖဂန္မွာ၊ ပါကစၥတန္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုတာ ရွာလို႔ မရေတာ့သလိုမ်ိဳး အခုေတာ့ ျမန္မာမွာလည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ဆိုတာ ရွာလို႔ မရေတာ့ဘူးေပါ့ကြယ္။

ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။ ပံုျပင္ေလး ေပၚေပါက္တဲ့ ေခတ္ကာလကို သမိုင္းပညာရွင္ေတြက ခရစ္ႏွစ္ ၂၁၂၁-ခုႏွစ္လို႔ မွတ္တမ္းျပဳထားပါတယ္။ သမိုင္းဆိုတာ တစ္ေယာက္အျမင္ တစ္ေယာက္မတူေတာ့ ဒီပံုျပင္ေလးကို ၂၁၂၁ လူသားေတြထဲမွာ သေဘာမက်သူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိပါမယ္။ အမွန္ေျပာတာ မႀကိဳက္တဲ့ လူမ်ိဳးထဲမွာ ျမန္မာက ထိပ္ဆံုးမွာ ပါသတဲ့ကြယ္ဆိုတဲ့ စကားေလး ပံုေျပာသူက ထည့္မသြားခဲ့ဘူး။