Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Friday, January 24, 2014

တေစၧသုေတသန ဦးခႏွင့္ သူ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား (၂)





အားလံုးပဲ မဂၤလာပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ ေနာက္တစ္ခုကို ေျပာျပမယ္။ အခ်ိဳ႕လည္း အေတာ္စိတ္ဝင္စားၾကပံုပဲဗ်။ ခ်က္ေဘာက္စ္ကေန တကယ္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာလား၊ အဲဒီရြာကို အခု သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတာင္ ျဖစ္မိတယ္ …. စတဲ့စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ၊ စိတ္ပါဝင္စားမႈေတြ ေပးပို႔ၾကတယ္။ ဒီေတာ့လည္း က်ဳပ္ဦးခ သုေတသနျပဳရက်ိဳး၊ တင္ျပရက်ိဳး နပ္တာေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခနဲ႔မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုတစ္ေန႔က MRTV 4 မွာ အေမရိကမွာလည္း တေစၧသုေတသနျပဳၾကတယ္ဗ်။ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာတင္ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔လည္း သုေတသနျပဳၾကတာပဲဗ်။ ခင္မ်ားတို႔ ယံုယံု မယံုယံုဗ်ာ။ သူတို႔ သုေတသနျပဳထားတာ က်ဳပ္ဦးခေတြ႕ရွိခ်က္ေတြကို မမီွပါဘူးဗ်ာ။ 

အဲဒီမွာ ယံုတဲ့သူေတြ၊ မယံုတဲ့သူေတြကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္တာေလးေတြ ပါတယ္ဗ်။ ယံုတဲ့သူကလည္း ဘာေၾကာင့္ယံုတယ္ဆိုတာကို ရွင္းျပတယ္။ မယံုတဲ့သူေတြကလည္း မယံုတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္ဗ်။

သူတို႔ေတြက သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတဲ့ အိမ္ေတြကို သြားၿပီး ေလ့လာၾကတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ သူတို႔ေျပာတဲ့အထဲက စိတ္ဝင္စားစရာတစ္ခုကေတာ့ သရဲေျခာက္တယ္ဆိုတဲ့ ေနရာေတြမွာ သံလိုက္ဓာတ္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒီဓာတ္ေတြေၾကာင့္ အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ စိတ္ခံစားမႈေတြ ေျပာင္းသြားတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီဓာတ္ေတြရွိတဲ့ေနရာေရာက္ရင္ စိတ္ေျခာက္ျခားသြားတတ္ၾကၿပီး သရဲေျခာက္တယ္ေတြ ဘာေတြ ျဖစ္သြားတာတဲ့။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ 

သူတို႔ေတြက က်ဳပ္ဦးခလို လက္ေတြ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို သိမွ မသိၾကတာ ဟဲဟဲ။ ကဲဗ်ာ ေျပာေနတာၾကာတယ္။ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္(၂)ကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေတြ႕ရွိခ်က္က အရမ္းရွည္တယ္တဲ့ တိုတိုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးပဲ လုပ္ပါတဲ့။ စာဖတ္ပ်င္းတဲ့သူေတြက အဲ့လို ေျပာၾကသကိုးဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီတစ္ခါ ခပ္တိုတိုေလးကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ 

က်ဳပ္ဦးခလည္း တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏွံ႔ သုေတသနျပဳခရီးသြားရင္းနဲ႔ မိတၳိလာၿမိဳ႕ကို ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ တည္းတာေပါ့။ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ကို သြားကန္႔ေတာ့တဲ့အခါမွာ ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ေဘးမွာ လဲေလ်ာင္းေနတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာေတာ္တစ္ပါးနဲ႔ ေတြ႕တယ္ဗ်။ ဆရာေတာ္ႀကီးက အသက္ႀကီးၿပီ။ ၉၄ ႏွစ္ေတာင္ရွိေနၿပီ။ ညက်ေတာ့ က်ဳပ္ဦးခလည္း ဒီဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ေထရ္ႀကီးဝါႀကီးဆိုေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ စံုေလာက္တယ္။ ငါ့ရဲ႕ တေစၧသုေတသနအတြက္ တစ္ခုခုေတာ့ ရႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ညက်ေတာ့ ဝတ္ျဖည့္(ႏွိပ္ေပး)တာေပါ့။ ဝတ္ျဖည့္ရင္းနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးက မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ၊ ဘယ္ကေန ဘာကိစၥနဲ႔လာတာလဲ စသျဖင့္ ေမးတာေပါ့ဗ်ာ။

အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလည္း က်ဳပ္နာမည္ ဦးခလို႔ ေခၚေၾကာင္း၊ တေစၧအေၾကာင္း သုေတသနျပဳေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ တစ္ႏိုင္ငံလံုး ေနရာအႏွံ႔လွည္လည္ၿပီး တေစၧအေၾကာင္းမ်ားကို ေလ့လာမွတ္သားေနေၾကာင္း ေျပာျပရတာေပါ့။ ေဟာဗ်ာ က်ဳပ္ဦးခလည္း အဲဒီလို ေျပာေရာ ဆရာေတာ္ႀကီးက သြားမရွိတဲ့ သြားဖံုးေတြ အကုန္ေဖာ္ၿပီးေတာ့ အားရပါးရ ရယ္ပါေလေရာဗ်ာ။ ႐ိုး႐ိုးေနရင္ ၾကည္ညိဳစရာႀကီးျဖစ္ေပမဲ့ အခုလို သြားဖံုးေတြေပၚေအာင္ အားရပါးရ ရယ္လိုက္ေတာ့ ေၾကာက္စရာႀကီးဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးဘုရား ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္ရတာလဲဘုရားဆိုေတာ့ ေအာက္ပါအတိုင္း ေျပာျပပါေတာ့တယ္။

ငါ ရယ္တာက ငါ့အေၾကာင္းနဲ႔ငါပါကြာ။ မင္းနဲ႔ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ မင္းက တေစၧသုေတသနလုပ္တယ္ဆိုေတာ့ ငါငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းကို သြားသတိရမိလို႔ကြ။ ၾကာေတာ့ ၾကာပါၿပီေလ။ ငါ့အသက္ ၂၁ ႏွစ္၊ ဦးဇင္းျဖစ္စေပါ့။ အခု ငါ့အသက္က ဘာတဲ့ ၉၄ ႏွစ္။ ၇၃ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားၿပီေပါ့ေလ။ ဒါေပမဲ့ ငါ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေတြးမိတိုင္း ရယ္လည္း ရယ္ရသလို ၾကက္သီးလည္း ထမိသကြ။ ဒီလိုကြ။ ငါလည္း ပဥၥင္းျဖစ္စဆိုေတာ့ သုသာန္ဓုတင္ေဆာက္တည္ခ်င္စိတ္ျဖစ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေခၚၿပီးေတာ့ သုသာန္ကို ေန႔တိုင္း သြားတယ္ကြာ။ ရြာမွာ ေျပာစမွတ္ေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ဒီသုသာန္က ၾကမ္းတယ္တဲ့။ ငါကေတာ့ စိတ္အားထက္သန္ေနေတာ့ ေၾကာက္စိတ္လည္း မရွိပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ သုသာန္မွာ တရားထိုင္လာတာ ၁၅ ရက္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။

သုသာန္က တို႔ရြာ အေနာက္ဘက္က ေတာအုပ္ေလးထဲမွာ ရွိတာ။ ေတာဓေလ့အတိုင္း သုသာန္နားက သစ္ပင္ေတြဆို လူေတြက မခုတ္ရဲၾကေတာ့ အဲဒီနား သစ္ပင္ႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြ။ အံု႔ဆိုင္းမႈန္မႈိင္းလို႔ ေနတာေပါ့။ ေတာအုပ္ႀကီးဆိုေတာ့ ေန႔ခင္းသြားရင္ေတာင္ ေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆို စိတ္လႈပ္ရွားစရာႀကီးပါ။ အုတ္ဂူေတြၾကားထဲ သုသာန္အလယ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ေညာင္ပင္ႀကီးဆို ေတာ္ေတာ္သက္တမ္းရင့္ေနၿပီ။ ပင္စည္ကလည္း အႀကီးႀကီးပဲ။ အကိုင္းအခက္ေတြကေနေရာ ပင္စည္ကေနပါ ႏြယ္ပင္ေတြ တဲြတဲြက်ေနတာ ည ေမွာင္ရီဝိုးတဝါးဆိုရင္ ထိတ္လန္႔စရာႀကီးေပါ့ကြာ။

ညဆိုရင္ ေတာအုပ္ႀကီးက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ ေကာင္းကင္က ၾကယ္ေရာင္နဲ႔ အုတ္ဂူေဖြးေဖြးေလးေတြ ေရးေတးေတး ျမင္ေနရတယ္။ ၁၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ လျပည့္ေန႔ႀကီးကြ။ လျပည့္ေန႔ဆိုေတာ့ အုတ္ဂူေလးေတြလည္း ေဖြးေဖြးျဖဴေနေတာ့တာပဲ။ ဒီေန႔မွာ ရြာထဲက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္လည္း ေသထားတယ္။ အုတ္ဂူအသစ္ေလးက ထုံးျဖဴအသစ္ေလးေတြနဲ႔ ပိုျဖဴေနတာ သတိထားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေလးက ငါ စာသင္ေပးထားတာ။ ေတာ္ေတာ္လည္း ဉာဏ္ေကာင္းတဲ့ကေလး။ လိမ္လည္း လိမၼာတယ္။ တရားမထိုင္ခင္ ငါလည္း သူ႕အေၾကာင္းကို နည္းနည္းေတြးမိေသးတယ္။ ထားပါေတာ့။ ငါလည္း ထံုးစံအတိုင္း တရားထိုင္တာေပါ့။

၁ နာရီေလာက္ ထိုင္ၿပီးေရာ လူသံေတြ၊ လွည္းသံေတြ၊ ကေလးငိုသံေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားလာရတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း တရားဆက္မထိုင္ဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့။ တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ လွည္းေတြေရာ လူေတြေရာ ငါ့ဆီ ေရာက္လာၾကတယ္။ လွည္းေတြ ျဖဳတ္သူက ျဖဳတ္၊ အနားယူသူက အနားယူ။ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ သူတို႔ ကေလးေတြနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကေလရဲ႕။ ငါလည္း ေမးရတာေပါ့။

“ဒကာႀကီးတို႔ ဘယ္က လာၾကတာလဲ”
“တပည့္ေတာ္တို႔ ခရီးသြားေတြပါ။ ဒီမွာ တစ္ညေလာက္ တည္းမလို႔ပါ”
“သုသာန္ႀကီးမွာ မေကာင္းပါဘူးကြ။ ရြာထဲမွာ တည္းခိုၾကေပါ့”
“ရပါတယ္။ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မိုးလင္းခါနီးက်ရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ျပန္ထြက္ၾကမွာပါ”
“ေအးကြယ္၊ ဒီသုသာန္က ၾကမ္းတယ္လို႔ လူေျပာသူေျပာမ်ားတယ္။ ကေလးေတြ မေၾကာက္မလန္႔ေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ေနၾကေပါ့”
“တင္ပါ့ဘုရား၊ အရွင္ဘုရားကို အလွဴအတန္း လုပ္ခ်င္ပါတယ္။ ညႀကီးမင္းႀကီးဆိုေတာ့ စားစရာလည္း လွဴလို႔ မရဘူး။ အရွင္ဘုရား ေနာက္တစ္ေန႔ ဘုဥ္းေပးလို႔ ရေအာင္ ငွက္ေပ်ာသီးအုန္းသီးေလးေတြ လွဴခ်င္ပါတယ္”
“ေအး ေကာင္းတယ္။ လွဴၾကေလ၊ ဘုန္းႀကီးေတာ့ ၿပီးရင္ တရားဆက္ထိုင္အံုးမယ္”

သူတို႔လည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီ လွဴၾကေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြဟာ မီးေတြဖို၊ ဟင္းခ်က္ထမင္းခ်က္န႔ဲ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ငါလည္း တရားဆက္ထိုင္တာေပါ့။ တရားထိုင္လိုက္တာ ၃ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ၾကာသြားတယ္။ ဆက္ထိုင္ရင္ေတာ့ ရေသးတယ္။ သမာဓိအရွိန္တက္ေနတာ။ အတူပါလာတဲ့ ေက်ာင္းသားက ေအာ္လို႔ တရားျဖဳတ္လိုက္ရတာ။ “အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား မ်က္လံုးဖြင့္ပါအံုးဘုရား၊ မ်က္လံုးဖြင့္ပါအံုးဘုရား”နဲ႔ ေအာ္ေနတာ။

“ဟဲ့ေကာင္ ဘာလဲကြ၊ ဒီမွာ တရားထိုင္လို႔ေကာင္းတုန္းရွိေသးတယ္”
“ေစာေစာက လူေတြ မရွိေတာ့ဘူးဘုရား”
“ဟဲ့ မိုးလည္း မလင္းေသးဘူး။ ေစာေစာစီးစီး ခရီးဆက္ထြက္သြားၾကၿပီ ထင္ပါရဲ႕”
ဒါနဲ႔ သုသာန္ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ စႀကံေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ မီးဖိုထားတဲ့ေနရာေတြမွာ ဘာအစအနမွ မရွိေတာ့ဘူး။ အမွန္ဆို ျပာေတြ၊ ထင္းစေတြ က်န္ေနရမွာမို႔လား။ အခုေတာ့ ဘယ္သူမွ လာမသြားတဲ့ပံုစံပဲ။ ဘုန္းႀကီးလည္း အဲဒီေတာ့မွ နည္းနည္းစိုးရိမ္စိတ္ဝင္လာတယ္။ ငါ အိပ္မက္မက္ေနတာလားေပါ့။ 

အိပ္မက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဟိုမွာ ၾကည့္ပါလား။ သူတို႔ လွဴထားတဲ့ အထုပ္ေတြေတာင္ ရွိေသးတာ။ စဥ္းစားေနတုန္းမွာ “အရွင္ဘုရား အရွင္ဘုရား”နဲ႔ ေက်ာင္းသားက လွမ္းေအာ္ပါေလေရာ။
“ဟဲ့ မင္းကလည္းကြာ အလန္႔တၾကားနဲ႔။ ဘာျဖစ္ျပန္တာလဲ”
“တပည့္ေတာ္တို႔ကို လွဴထားတဲ့ဟာေတြကို ၾကည့္ပါအံုး”
လွဴထားတဲ့အထုပ္ေတြ ျဖည္ၾကည့္ေတာ့ လားလား အသားပုပ္ငါးပုပ္ေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ 

ဒါနဲ႔ “ေဟ့ေကာင္ ေစာေစာကပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ လူေတြ မဟုတ္ဘူးဟ”ဆိုၿပီး ရြာေက်ာင္းကို သုတ္ေျခတင္ေျပးလိုက္တာ ေက်ာင္းကို ဘယ္လို ေရာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။ စိတ္ေျခာက္ျခားလို႔လားေတာ့ မသိဘူး။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ငါ အိပ္မက္မက္တယ္ကြ။ ငါ့ကို လွဴဖြယ္ပစၥည္းေတြ လွဴတဲ့ ဒကာႀကီးက “ကိုယ္ေတာ္တို႔ တရားအားထုတ္ေနလို႔သာေပါ့။ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တို႔ အဲဒီညက က်ဳပ္တို႔ အစာျဖစ္ၿပီေပါ့”လို႔ အိပ္မက္ထဲမွာ ေျပာတယ္ကြ။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အဲဒီလို ေျပာၿပီး တဟားဟား ရယ္ေနပါေရာလား။

အဲဒီကစၿပီး အဲဒီသုသာန္ကို ညအခ်ိန္ဆို ဘယ္သူမွ မသြားရဲေတာ့ဘူးတဲ့။ ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ သုေတသနေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္ဦးခလည္း သုေတသနသမားပီပီ ဒီေလာက္နဲ႔ မေက်နပ္ဘဲ ဆရာေတာ္ႀကီးျပန္တဲ့အခါ အဲဒီရြာကို လိုက္သြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ရြာက အဲဒီသုသာန္ကို သြားမယ္။ ရြာသားေတြနဲ႔လည္း ေမးရျမန္းရတာေပါ့ေလ။ အဲဒီညက က်ဳပ္ဦးခဟာ ေၾကာက္ရမယ့္အစား ဆရာေတာ္ႀကီး သကၤန္းတဖားဖားနဲ႔ ေက်ာင္းကို ေျပးေနတာ ျမင္ေယာင္လို႔ ၿပံဳးေတာင္ၿပံဳးမိေသးတယ္။ 

ဒီလိုနဲ႔ ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔ ရြာကို လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ရြာမွာ ထပ္ေတြ႕ရတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ သုေတသနေတြ႕ရွိခ်က္ အဆက္ေတြေတြေပါ့ဗ်ာ။ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ေစာင့္ဖတ္ၾကဦးေပါ့။

Sunday, January 19, 2014

မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒႏွင့္လူ႕အခြင့္အေရး


ဒီအေၾကာင္းကို ေရးဖို႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ဒါေပမဲ့ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေရးမယ္လုပ္လိုက္၊ မေရးေတာ့ဘူးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားခဲ့တယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို ခ်ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေရွ႕မၾကည့္၊ ေနာက္မၾကည့္၊ ေရးပစ္လိုက္တာပဲ။ မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းေတြထဲမွာ တစ္ခုကေတာ့ ေနာင္ေတာ္ႀကီးအခ်ိဳ႕ရဲ႕ မွတ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ပါသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဂဃနဏ မသိေသးတာေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ ေနာင္ေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ေျပာတယ္။ “မေအာင္ျမင္ေသးခင္မွာ ရန္သူမမ်ားေစနဲ႔”တဲ့။ သူဆိုရင္ “သူတစ္ပါး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာ၊ အခ်ိဳ႕သူေတြ ဝမ္းသာမွာျဖစ္ေပမဲ့ အခ်ိဳ႕သူေတြ ၿငိဳျငင္မယ့္စာမ်ိဳးကို မေရးေသးဘူး။ ေအာင္ျမင္တဲ့တစ္ခ်ိန္က်မွ ေျပာမယ္”လို႔ ေတးထားတာတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုေတာ့ ေရးျဖစ္သြားခဲ့ျပန္ၿပီ။

မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒဆိုၿပီး ဆရာေတာ္ဦးေဆကိႏၵေက်ာင္း၊ သံဃာ့ညီလာခံကေန စတင္ၾကားခဲ့ရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ “ကိုယ့္ဘာသာ၊ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ လုပ္တာေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္၊ လုပ္ငန္းစဥ္(procedure)ကေတာ့ မွားေနတယ္၊ ဘုန္းႀကီးေတြဆီကေန မထြက္ဘဲ အမ်ိဳးသမီးအသင္းအဖဲြ႕ေတြကေန ဒီကိစၥအရင္ ထြက္လာရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”စသျဖင့္ တစ္ဦးက ေဝဖန္တယ္။ လုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္ဆင့္ မွားခဲ့တယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ အသံေတြ မ်ိဳးစံု ထြက္လာခဲ့တယ္။ ေဒၚဇင္မာေအာင္ စတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကေရာ၊ အျခားအမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕အစည္းေတြကပါ ေဝဖန္လာၾကတယ္။ ေဝဖန္တာ႐ိုး႐ိုးဆိုရင္၊ အခ်က္အလက္နဲ႔ ေသခ်ာေဝဖန္ေထာက္ျပရင္ ကိစၥမရွိဘူး၊ အခုဟာက ဘုန္းႀကီးေတြ ဘာမွ နားမလည္ဘဲ လူကိစၥေတြကို မဆီမဆိုင္ လာလုပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးထိ ေဝဖန္ေျပာဆိုလာၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲ အမ်ားေလးစားရတဲ့ ေဒၚဇီးကြက္လိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းကို ေသခ်ာမေလ့လာဘဲ၊ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ေစတနာနဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ထည့္သြင္းမစဥ္းစားဘဲနဲ႔ ျပစ္တင္ေျပာဆိုလာျပန္ေတာ့ ဇာတ္ရွိန္က ပိုျမင့္သြားခဲ့တယ္။

ဇာတ္ရွိန္ျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေလးစားရတဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကပါ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ကိုင္ၿပီး ေျပာဆိုလာတယ္။ အဲဒီမွာ အသံေတြက ဆူညံလာေတာ့တယ္။ သံဃာေတြနဲ႔အမ်ိဳးဘာသာအေရး အေလးထားတဲ့သူေတြက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေထာက္ျပလာတဲ့အခါ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ပုဂၢိဳလ္ေရးကိုးကြယ္မႈက ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေလေတာ့ တိုက္ပဲြက ျပင္းထန္သြားေတာ့တယ္။ အေၾကာင္းအရာနဲ႔အႏွစ္သာရအေပၚ ျငင္းခံုေဆြးေႏြးျခင္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးအားၿပိဳင္မႈ၊ အဖြဲ႕အစည္းအားၿပိဳင္မႈအေျခအေနေတြထိ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ ရခိုင္ဘဂၤါလီအေရးနဲ႔အစၥလာမ္ဘာသာနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ျပတ္သားမႈ မရွိဘူးဆိုတဲ့ ေဝဖန္သံေတြလည္း ထြက္လာခဲ့တယ္။

ပိုဆိုးတာက ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေျပာတာကနည္းနည္းရယ္၊ သူ႕ေနာက္က သံေယာင္လိုက္သူေတြက ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းေတြပါ ေျပာလာၾကတယ္။ နီးစပ္ရာလည္း ေျပာဆိုေဝဖန္ၾက၊ စာနယ္ဇင္းေတြကလည္း ေဝဖန္ေရးသားၾက၊ အခမ္းအနားေတြကေနလည္း ေျပာၾကတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ အခမ္းအနားတစ္ခုမွာ ေတာ္ဝင္ႏွင္းဆီဦးစိုးညြန္႔ကဆိုရင္ “ေခြးက ေခြးအလုပ္လုပ္၊ ႏြားက ႏြားအလုပ္လုပ္၊ လူက လူအလုပ္လုပ္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို မလုပ္ရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ”စသျဖင့္ ႐ိုင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းကို ေစာ္ကားေျပာဆိုရဲတဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေလာက္ထိ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဆရာေတာ္ေတြကိုေတာင္ ပစ္မွားတဲ့စကားေတြ ေျပာတာကို ေအာက္က လူ႕အခြင့္အေရးသမားဆိုသူေတြက လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ သေဘာကို က်လို႔။ ဘုရား … ဘုရား …။ ဘုရား တမိပါရဲ႕။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေနနဲ႔ကလည္း “လူ႕အခြင့္အေရး”ဆိုတဲ့စကားနဲ႔ “ႏိုင္ငံတကာ”ဆိုတဲ့စကားလံုးႏွစ္လံုးကို တြင္တြင္သံုးၿပီး ခုခံကာကြယ္တယ္။ တစ္ဖက္က ေဝဖန္သူေတြကလည္း စာရြက္ထဲက လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ ကမၻာမွာက်င့္သံုးေနတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးကို ႏိႈင္းယွဥ္ေထာက္ျပၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ျပန္ေဝဖန္ျပတယ္။ “လူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္းအတိုင္း ႏိုင္ငံတကာက လက္ခံက်င့္သံုးၾကပါသလား၊ ႏိုင္ငံတကာဆိုတာ ဘယ္ႏိုင္ငံေတြကို ေျပာတာလဲ”လို႔လည္း ေမးခြန္းထုတ္ၾကတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ စာေရးသူ မ်က္စိလည္ခဲ့ပါတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ မညီဘူးလို႔ ေလးစားရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္က ေျပာလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ပို႐ႈပ္ေထြးသြားရတယ္။ “ဆရာေတာ္ေတြက ဘယ္သူ႕အခြင့္အေရးကို ပိတ္ပင္ေနလို႔လဲ၊ ဘယ္သူ႕ကို အၾကမ္းဖက္ေစာ္ကားေနလို႔လဲ”။ ေမးခြန္းေတြက တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ထြက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အေမရိကန္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဘရာဇီး၊ အင္ဒိုနီးရွား၊ မေလးရွား၊ စကၤာပူ စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြက အေျခခံဥပေဒေတြကို ေလ့လာၾကည့္မိတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ဥပေဒေတြကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေလ့လာၾကည့္တယ္။

အဲဒီလို ေလ့လာလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ႐ႈပ္ေထြးေနတာေတြ ရွင္းလင္းသြားခဲ့တယ္။ ဥပမာေလးနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ေဒသတစ္ခုမွာ ရြာ(၄)ရြာ ရွိတယ္။ အဲဒီထဲက ရြာ(၃)ရြာကေတာ့ သူတို႔ရပ္ရြာတည္ၿငိမ္ေရး၊ တည္တံ့ေရးအတြက္ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒသေတြ ခ်မွတ္ထားၾကတယ္။ ရြာ(၁)ရြာမွာေတာ့ အဲဒီစည္းမ်ဥ္းဥပေဒသမ်ိဳး မရွိဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏွစ္ေပါင္းၾကာလာတဲ့အခါမွာ စည္းမ်ဥ္းမရွိတဲ့ရြာဟာ အသိအျမင္ေတြ ပြင့္လာၿပီး နစ္နာမႈေတြ မ်ားလာတာေတြ႕ေတာ့ အျခားရြာ(၃)ရြာလို စည္းမ်ဥ္းဥပေဒရွိခ်င္လာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အျခားရြာေတြလိုပဲ စည္းမ်ဥ္းေရးဆဲြဖို႔ အႀကံျပဳလာၾကတယ္။ ဒါကို အျခားရြာ(၃)ရြာက အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြက “ဒီစည္းမ်ဥ္းမရွိေသးတဲ့ရြာသာ သူတို႔လို စည္းမ်ဥ္းဥပေဒရွိလာရင္ ……”လို႔ သူတို႔နစ္နာႏိုင္တာကို ေတြးမိၿပီး စည္းမ်ဥ္းဥပေဒေပၚေပါက္မလာေရး အမ်ိဳးမ်ိဳးလုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ ဒီဥပမာကို ၾကည့္မယ္။ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒမရွိေသးတဲ့ ရြာမွာ အျပစ္ရွိပါသလား။ သူတို႔ရြာေတြမွာေတာ့ စည္းမ်ဥ္းဥပေဒ ထားရွိၿပီး အျခားသူေတြ လုပ္လာေတာ့ “မတရားဘူး၊ မမွ်တဘူး”လို႔ ေျပာတာ လက္ခံႏိုင္စရာ ျဖစ္ပါသလား။ လူ႕အခြင့္အေရးကို ခ်ိဳးေဖာက္တယ္လို႔ စြပ္စြဲလို႔ ရႏိုင္ပါသလား။

မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒကို အေကာင္အထည္ေပၚေစခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ္မ်ားမွာလည္း ဥပေဒမရွိလို႔ ထိခိုက္နစ္နာရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိေနပါတယ္။ ဒီလို ထိခိုက္နစ္နာမႈေတြ ေနာင္မျဖစ္ရေလေအာင္ဆိုတဲ့ ေစတနာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကို ကာကြယ္တဲ့ဥပေဒ ျပ႒ာန္းေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဟိႏၵဴဘာသာဝင္တစ္ဦးဟာ အျခားဘာသာနဲ႔ တရားဝင္လက္ထပ္လို႔ မရႏိုင္ဘူး။ မြတ္စလင္ကလည္း မြတ္စလင္ျဖစ္မွ လက္ထပ္ႏိုင္တယ္။ ခရစ္ယာန္ကလည္း ခရစ္ယာန္ထံုးတမ္းစဥ္လာနဲ႔ပဲ လက္ထပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီဘာသာႀကီးသံုးခုရဲ႕ဥပေဒေတြဟာ လူ႕အခြင့္အေရးေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္(၁၆)က အရြယ္ေရာက္တဲ့သူတိုင္း ခ်ဳပ္ခ်ယ္ကန္႔သတ္ျခင္းမရွိဘဲ လြတ္လပ္စြာ ေပါင္းသင္းေနထိုင္ခြင့္ရွိသည္ …. ဆိုတဲ့အခ်က္ကို ေဖာက္ဖ်က္လြန္က်ဴးထားၾကတယ္။ အဲဒီဥပေဒေတြကိုေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔မညီဘူး၊ ဘာညာ မေျပာဘဲ ဆရာေတာ္ေတြက ဗုဒၶဘာသာမွာလည္း အဲဒီလို ဥပေဒရွိဖို႔သင့္တယ္ဆိုေတာ့ ဘာသာေရးအစြန္းေရာက္ေတြ၊ အၾကမ္းဖက္အားေပးေတြလို႔ လူ႕အခြင့္အေရးသမားေတြက စြပ္စဲြေနၾကပါေရာလား။ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔အမ်ိဳးဘာသာကို တန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြကလည္း အျခားဘာသာေတြ အဲဒီလို ဥပေဒရွိသလို ကိုယ့္ဘာသာမွာလည္း ရွိေစခ်င္႐ံုသက္သက္ပါ။ ဘာအၾကမ္းဖက္မႈ၊ ဘာလူမ်ိဳးေရးျပႆနာေတြကိုမွ ဖန္တီးေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔အမ်ိဳးဘာသာကို တန္ဖိုးထားတဲ့သူေတြ လုပ္ေနတာ “လူ႕အခြင့္အေရး”နဲ႔ မညီဘူးလား။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီလို ျပ႒ာန္းထားတဲ့ အျခားဘာသာေတြရဲ႕ ဥပေဒေတြကေရာ ညီေနပါသလားလို႔ ေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ မသင့္ဘူးလား။ ဆရာေတာ္ေဒါက္တာဓမၼပိယ မိန္႔ၾကားတဲ့ “အျခားဘာသာေတြရဲ႕ ရွိၿပီးသား ဥပေဒေတြ ပယ္ဖ်က္ေပးမလား၊ ကိုယ့္ဗုဒၶဘာသာအတြက္ ထပ္မံျပ႒ာန္းေပးမလား၊ ဒီေမးခြန္းႏွစ္ခုအနက္ တစ္ခုခုကို လုပ္ရမွာပဲ။ ဒါ မညီမွ်ဘူး၊ မမွ်တဘူး ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ လူ႕အခြင့္အေရး ႐ႈေထာင့္ကပဲ ၾကည့္စမ္းပါ။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာ တရားမွ်တမႈ၊ ညီမွ်မႈကို အေလးထားရမယ္”ဆိုတဲ့ စကားက မွတ္သားသင့္ပါတယ္။

စာေရးသူလည္း လူ႕အခြင့္အေရး ေၾကျငာစာတမ္းပါ အခ်က္အလက္ေတြကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီလို သေဘာက်စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ဘယ္ႏိုင္ငံေတြက တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ အသံုးျပဳပါသလဲ။ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမွ တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ အသံုးျပဳလို႔ မရပါဘူး။ လူ႕အခြင့္အေရးကို လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံႀကီးေတြကိုယ္တိုင္ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး၊ ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳး၊ ေပၚေပၚတင္တင္တစ္မ်ိဳး၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္နည္းနဲ႔တစ္သြယ္ ခ်ိဳးေဖာက္ေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံ၊ မိမိတို႔လူမ်ိဳး အက်ိဳးစီးပြားကို ထိခိုက္လာၿပီဆိုရင္ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတဲ့ ႏႈန္းစံကို လက္ကိုင္ျပဳၾကေသးပါရဲ႕လား။ တကယ့္ေတာ့ ေျပာမယ့္သာေျပာရတာ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြား မထိခိုက္ဘဲနဲ႔ကို ခ်ိဳးေဖာက္ေနၾကတာပါ။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာကို ခ်ိဳးေဖာက္ခ်င္တိုင္း ခ်ိဳးေဖာက္ရမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီစံတစ္ခုတည္းနဲ႔ မွတ္ေက်ာက္တင္ၿပီး အလုပ္လုပ္လို႔ မရဘူးဆိုတာနဲ႔ကိစၥရပ္တိုင္းမွာ “လူ႕အခြင့္အေရး”ဆိုတာကို ေအာ္လို႔ မရဘူးဆိုတာ ေျပာခ်င္တာ။

အျခားႏိုင္ငံေတြက အေျခခံဥပေဒေတြ ေလ့လာၾကည့္တယ္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံဆိုရင္ ခရစ္ယာန္လူဦးေရ ၇၇% ရာခိုင္ႏႈန္း။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာျပ႒ာန္းၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာအသားေပးတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆဲြထားတယ္။ အဲဒီနားက ဒိန္းမတ္စတဲ့ႏိုင္ငံေတြလည္း ထူးမျခားနားပဲ။

မေလးရွားႏိုင္ငံဆိုရင္ မြတ္စလင္လူဦးေရ ၆၁% ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ မြတ္စလင္အသားေပးတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ေရးဆြဲထားတယ္။ အစၥလာမ္ဘာသာကို ကာကြယ္ေပးတဲ့ ပုဒ္မေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္သြင္းထားတယ္။ ဘယ္ေဒသ၊ ဘယ္ေဒသေတြမွာ အစၥလာမ္မွလဲြၿပီး အျခားဘာသာေတြ ျပန္႔ပြားေရး မလုပ္ဖို႔ ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြလည္း ထည့္သြင္းထားတယ္။ အစၥလာမ္ကို ဦးစားေပးထားတာကို နမူနာတစ္ခု ေျပာရင္ Article 12 မွာ “…………………… it is lawful for Federation or a State to establish or maintain or assist in establishing or maintaining Islamic Institutions or provide or assist in providing institutions in the religion of Islam and incur such expenditure as may be necessary for the purpose”လို႔ ပါရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး Article 11 မွာ “…………….., Federation Law may control or restrict the propagation of any religious doctrine or belief among persons professing the religion of Islam”လို႔ ျပ႒ာန္းထားတယ္။ ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေတြ က်မ္းသစၥာက်ိန္ဆိုတဲ့အခါမွာလည္း “ …….. we shall at all times protect the religion of Islam and ……”ဆိုတဲ့စကားကို ထည့္သြင္းသစၥာျပဳရတယ္။

ေနာက္ အင္ဒိုနီးရွားႏိုင္ငံဟာ မြတ္စလင္လူဦးေရ ၈၇%ရာခိုင္ႏႈန္းရွိတယ္။ အစၥလာဟ္အသားေပးတဲ့ အေျခခံဥပေဒေရးဆဲြထားတယ္။ အေျခခံဥပေဒ Article 29 မွာ “……. The independence of Indonisia shall be formulated into a constitution of Republic of Indonisia which will be built into a soverign state based on a belief in the One and Only God”လို႔ ထည့္သြင္းထားတယ္။
ေနာက္ ဘရာဇီးႏိုင္ငံမွာ ခရစ္ယာန္လူဦးေရ ၆၄%ရာခိုင္ႏႈန္းပဲ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာအသားေပးၿပီး အေျခခံဥပေဒကို ေရးဆဲြထားတယ္။

ဒါက နမူနာပဲ ျပထားတာပါ။ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာသာသနာကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ဥပေဒေတြ ေရးဆဲြထားတယ္ဆိုတာ သိရလိမ့္မယ္။ ေလးစားရတဲ့ ျမန္မာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကေတာ့ တစ္ခါလာလည္း “လူနည္းစုကို ေလးစားရမယ္”။ တစ္ခါလာလည္း “လူနည္းစုကို လူမ်ားစုက အႏိုင္မက်င့္ရဘူး”။ မွန္ပါတယ္။ ေလးစားရမယ္။ အႏိုင္မက်င့္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ လူနည္းစုကလည္း လူမ်ားစုကို ေလးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ လူနည္းစုရဲ႕ဆႏၵကို ဦးစားေပးၿပီး လူမ်ားစုကို ဥေပကၡာျပဳတာက်ေတာ့ေကာ တရားပါ့မလား။ စဥ္းစားဖို႔ လိုပါတယ္။

အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေတြ စတဲ့ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတြက အေျခခံဥပေဒေတြကို ဘယ္လို ေျပာၾကမလဲ။ သူတို႔ေတြဟာ လူနည္းစုေတြရဲ႕ ခံစားမႈကို မေလးစားတ့ဲႏိုင္ငံေတြလား။ လူနည္းစုေတြရဲ႕ ဆႏၵကို မ်က္ကြယ္ျပဳတဲ့ ႏိုင္ငံေတြလား။ အခုျဖစ္ေနတာက ဗုဒၶဘာသာကို ဦးစားေပးရင္ပဲ လူမဟုတ္ေတာ့သလုိလို။ လူ႕အဆင့္အတန္းမရွိေတာ့သလိုလို။ တစ္ကိုယ္ေကာင္းပဲ ဆံေနသလိုလို။ ကမၻာ့ေရးရာေတြကို ဘာမွ မသိတဲ့သူေတြလိုလို။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ ၈ဝ%ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ရွိတဲ့ႏိုင္ငံတစ္ခုပါ။ (အထက္မွာဆိုခဲ့သလို) ေနာ္ေဝမွာ ခရစ္ယာန္က ၇၇%ရာခိုင္ႏႈန္းတည္းရယ္ပါ။ မေလးရွားက မြတ္စလင္ ၆၁%ရာခိုင္ႏႈန္းတည္းရယ္ပါ။ ဘရာဇီးက ခရစ္ယာန္ ၆၄%ရာခိုင္ႏႈန္းတည္းရယ္ပါ။ ဘာျဖစ္လို႔ သူတို႔ေတြ လူနည္းစုရဲ႕ဆႏၵကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူမ်ားစုကိုးကြယ္ရာလိုက္ၿပီး အေျခခံဥပေဒေတြ ေရးဆဲြၾကပါသလဲ။ ႏိုင္ငံတကာမွာ အေျခခံဥပေဒေတြ ေရးဆဲြတဲ့အခါ မိမိတို႔ရဲ႕အမ်ိဳးဘာသာကို ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ကာကြယ္ထားတဲ့အခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္သြင္းေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံမွာ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာကို ကာကြယ္တဲ့ဥပေဒမ်ား ဘယ္ေလာက္ထိ ရွိပါသလဲ။ စဥ္းစားၾကဖို႔ပါ။

ဒါေတြကို ေျပာျပရတဲ့အေၾကာင္းက အခု မိမိတို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားရဲ႕ နစ္နာမႈေတြ၊ အနာဂတ္မွာ စိုးရိမ္ဖြယ္ျဖစ္ေနတဲ့အေနအထားေတြကို ေျမာ္ျမင္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကို မျပစ္မွားေစခ်င္လို႔ပါ။ အခုဟာက ဆရာေတာ္ေတြက ဘာေျပာေျပာ “ဒီဘုန္းႀကီးေတြ ႀကံဖြတ္ဘုန္းႀကီးေတြ၊ စစ္တပ္က ေျမွာက္ေပးတိုင္း လိုက္လုပ္ေနတာ၊ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လို႔ကေတာ့ ဒီဘုန္းႀကီးေတြ တရားခံပဲ”စသျဖင့္ ေစာ္ကားေနၾကတာကို ရပ္ေစခ်င္တယ္။ အခုဟာက ဗုဒၶဘာသာတည္တံ့ျပန္႔ပြားေရး ေၾကြးေၾကာ္တာဟာ ဦးသိန္းစိန္ကို ေထာက္ခံၿပီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ဆန္႔က်င္တာလို႔ ယူဆေနၾကတယ္။

တစ္ေန႔က အတိုက္အခံပါတီႀကီးရဲ႕ ဦးေဆာင္သူတစ္ဦးကဆိုရင္ “အဲဒီ ၉၆၉ ဘုန္းႀကီးေတြေပါ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ အဓိက႐ုဏ္းေတြ ျဖစ္တာ။ ဒါဟာ သူတို႔န႔ဲ လုံးဝဆက္စပ္ေနတယ္”လို႔ ဆိုတယ္။ ေနာက္ၿပီး “ဦးဇင္းစဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ OIC ကို ကန္႔ကြက္ၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဒါ လံုးဝ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥပဲ။ သူတို႔က လူသားခ်င္းစာနာၿပီး အကူအညီေပးတဲ့ အဖြဲ႕ပဲ၊ ဘုန္းႀကီးေတြက ေနရင္းထိုင္ရင္း မြတ္စလင္ေတြအေပၚ စိုးရိမ္မႈ လြန္ကဲေနတယ္”လို႔ ဆိုျပန္တယ္။ အေတာ္ပဲ စိုးရိမ္မိပါတယ္။
ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔ဗုဒၶဘာသာကို အေလးထားတဲ့ လူေတြမွာ စိုးရိမ္ရတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြ မ်ားစြာရွိပါတယ္။ နမူနာတစ္ခု ထုတ္ျပခ်င္တယ္။ ေမာင္ေတာၿမိဳ႕နယ္မွာ ၁၉၂၁ ခုႏွစ္က ဘဂၤါလီ ၆ ေသာင္းခန္႔၊ ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ၃ သိန္းနီးပါးျဖစ္လာတယ္။ ဘူးသီးေတာင္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ၁၉၄၂ ခုႏွစ္က ဘဂၤါလီ ၁ဝဝ ေက်ာ္၊ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ၃ သိန္းနီးပါး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါ နမူနာပဲ ရွိေသးတယ္။ ကမၻာ့နမူနာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ျပည္မမွာလည္း လူဦးေရတိုးပြားႏႈန္းက အဆမတန္ တိုးလာေနတယ္။

ဒါေတြ ေျပာလာရင္ ေခါင္းေဆာင္စကားေနာက္ သံေယာင္လိုက္တဲ့ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာေလ့ရွိတာက “ဟာ ဒါေတာ့ စစ္အစိုးရေၾကာင့္ ခိုးဝင္လာၾကတာ၊ စစ္အစိုးရရဲ႕အျပစ္ပဲ”လို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စစ္အစိုးရလက္ထပ္မွာ ဝန္ထမ္းေတြ လာဘ္စားမႈေၾကာင့္၊ ၿခံစည္း႐ိုးမလံုလို႔ပါ။ (အျခားအေၾကာင္းတရားေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္)။ ဒါ လူတိုင္းသိေနတာပဲ။ ဘယ္သူမွ မျငင္းဘူး။ ဒါေပမဲ့ စစ္အစိုးရကို အျပစ္တင္ေနလို႔ေကာ ဒီျပႆနာက ေျပလည္သြားမွာလား။ ေျပလည္မသြားႏိုင္ပါဘူး။ သီေပါဘုရင္ အေျမာ္အျမင္မရွိလို႔ တိုင္းျပည္သူ႕ကၽြန္ဘဝေရာက္ရတာဆိုၿပီး သီေပါဘုရင္ကို အျပစ္တင္ေန႐ံုနဲ႔ သူ႕ကၽြန္ဘဝက လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဒီျပႆနာဟာ ဦးသန္းေရႊကို အျပစ္တင္ေန႐ံုနဲ႔ ဘာမွ ျဖစ္မလာႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သိေစခ်င္တာပါ။ ဆိုေတာ့ ဒီျပႆနာေတြ မျဖစ္ပြားေအာင္ အထက္မွာဆိုခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေတြ သူတို႔ဘာသာကို ဥပေဒနဲ႔ ကာကြယ္ၾကသလို ကာကြယ္ႏိုင္ၾကဖို႔ ဆရာေတာ္ေတြ ေဆာ္ၾသေနၾကတာပါ။

လူ႕အခြင့္အေရးသမားေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ လူနည္းစုတို႔၊ လူမ်ားစုတို႔၊ လူ႕အခြင့္အေရးတို႔၊ ႏိုင္ငံတကာတို႔ ဆိုတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရနဲ႔အဓိပၸာယ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံတကာအေျခခံဥပေဒေတြဟာ လူမ်ားစုရဲ႕ဆႏၵကို အဓိကထား ေရးဆဲြၾကတာကို ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ ဆရာေတာ္ေတြနဲ႔အမ်ိဳးဘာသာ သာသနာကို တန္ဖိုးထားသူေတြကလည္း ဗုဒၶဘာသာလူမ်ားစုဆႏၵအတိုင္းခ်ည္း တဖက္သက္ေရးဆဲြေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာကို ကာကြယ္ေပးႏိုင္မယ့္ ဥပေဒတစ္ခုမွ်ကိုသာ ေတာင္းဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အစၥလာမ္ကို ထိရင္ ဆတ္ဆတ္ထိမခံျဖစ္ျဖစ္ေနတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးသမားမ်ား သံုးသပ္ႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။

ေျပာစရာေတြေတာ့ အမ်ားသား။ ေျပာခ်င္တာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး။ စာကလည္း ရွည္သြားၿပီ။ ေဆာင္းပါးကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ မျပည့္စံုတဲ့၊ ဟာေနတဲ့ ကြက္လပ္ေလးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဟိုပါတီ၊ ဒီပါတီ စြပ္စဲြႏိုင္စရာေတြလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စာေရးသူကေတာ့ ေဆာင္းပါးကေန တစ္စံုတစ္ရာ စဥ္းစားစရာ၊ သံုးသပ္စရာတစ္ခုခု ရသြားတယ္ဆိုရင္ ေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ လံုပါတယ္။

ဒီေဆာင္းပါးကို စာေရးသူ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အေမရိကန္သမၼတနဲ႔ ကမၻာ့အခ်မ္းသာဆံုးႏိုင္ငံေတြအနက္ တစ္ႏိုင္ငံျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ စကၤာပူေခါင္းေဆာင္ႀကီး လီကြမ္းယုတို႔ ေတြ႕ခ်ိန္က ေျပာၾကတာေလးနဲ႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်င္ပါတယ္။ က်န္တာေတြ မမွတ္မိေတာ့ေပမဲ့ စိတ္ထဲမွာ စဲြေနတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းရွိတယ္။ လီကြမ္းယုက “က်ဳပ္က စကၤာပူႏိုင္ငံသူ/ႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို အေလးထားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္မ်ားတို႔ အေမရိကန္မွာလို ေသနတ္ေတြ လမ္းေဘးခ်ေရာင္းတ့ဲအထိေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္ မေပးႏိုင္ဘူး”တဲ့။ သူမ်ားႏိုင္ငံစံေတြကိုခ်ည္း အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္စံကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာဆိုက်င့္သံုးရဲတဲ့ေခါင္းေဆာင္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳမိတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာကို သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔ပါ။
အားလံုး ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

Monday, January 13, 2014

ဤခရီး နီးသလား


ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အတိတ္၊ အနာဂတ္၊ ပစၥဳပၸန္ေတြဟာ ဘယ္အခါမွ မျပတ္သားခဲ့ပါလား။ ျမန္မာျပည္မွာေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံသူႏိုင္ငံသားတိုင္း မိမိတို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ကို လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ သြားေနတာကို ျမင္ခ်င္ၾကမွာပါ။ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္လို႔ သူ႕ကၽြန္ဘဝေအာက္ ႏွစ္ေပါင္း (၁ဝဝ)ေက်ာ္က်ေရာက္ခဲ့တယ္။ 

တိုင္းတစ္ပါးသားေတြရဲ႕ ေသြးခြဲအုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္၊ ျမန္မာျပည္က သယံဇာတေတြကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သူတို႔ႏိုင္ငံကို တင္ပို႔တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ေျမ၊ ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ သယံဇာတေတြကိုေတာင္မွ ကိုယ္မသံုးခဲ့ရ။ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဂုတ္ေသြးစုပ္ခံခဲ့ရတယ္။ သူ႕ကၽြန္ေအာက္မွာ အရာအားလံုး ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ ဒီၾကားထဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ထြန္းေတာက္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶသာသနာ၊ ဗုဒၶယဥ္ေက်းမႈေတြ စိမ့္ဝင္ေနတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြလည္း အစြန္းအထင္းေတြ ေပက်ံလာခဲ့ရတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံအႏွံ႔ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြ တည္ေထာင္။ အရာရာနိမ့္က်တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကေလးေတြ စိတ္ဝင္စားလာေအာင္ အထင္ႀကီးလာေအာင္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာသိမ္းသြင္းျခင္းေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းမွ မတက္ရင္လည္း စာက မတတ္၊ လူရာမဝင္ဆိုေတာ့ မိဘေတြကလည္း မိမိတို႔ရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာကေလးေတြကို သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြကို ပို႔ခဲ့ၾကရတယ္။ သာသနာျပဳေက်ာင္းေတြဟာ ဘာသာေရးဆိုင္ရာေတြ သင္ေပးတာ မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာသာေရးအေငြ႕အသက္ေတြကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ေနရာတိုင္းမွာ ထည့္သြင္းသိေစခဲ့တယ္။ ဥပမာ ထမင္းစားခါနီးမွာ ဘုရားသခင္ကို ေက်းဇူးတင္ရတာမ်ိဳး၊ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းမွာ ဓမၼသီခ်င္း သီဆိုရတာမ်ိဳးတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားမွာ ခရစ္ယာန္ေတြလည္း တိုးပြားလာေတာ့တယ္။ တစ္ဖက္မွာလည္း အဂၤလိပ္အစိုးရဟာ အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားတို႔ကေန အစၥလာဟ္ဘာသာဝင္ေတြလည္း ေခၚသြင္းလာခဲ့တယ္။ (မူလကတည္းက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္ရွိေနတဲ့ မြတ္စလင္ေတြလည္း အနည္းအက်ဥ္း ရွိပါတယ္)။ ေျပာခ်င္တာက ဘာသာေရးဆိုင္ရာ ေဒြးေရာယွက္တင္မႈေတြလည္း ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့ရတယ္။

အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ေပၚလစီေတြေၾကာင့္ ကုလားဗမာအဓိက႐ုဏ္းေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေသြးခဲြအုပ္ခ်ဳပ္မႈမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြအၾကား သံသယေတြ ႀကီးထြားခဲ့ရတယ္။ အခ်င္းခ်င္း သံသယမ်က္လံုးေတြနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကရတယ္။ လြတ္လပ္ေရး ရတဲ့အထိဆိုပါေတာ့။ လြတ္လပ္ေရးရခါနီးနဲ႔ ရၿပီးစေလာက္အထိေတာ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ ကတိစကားေတြ၊ စည္း႐ံုးေရးေကာင္းမႈေတြ၊ “ရွမ္းျပည္မွာေနတဲ့ ဗမာေတြ ရွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားနဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ညီရင္းအစ္ကိုလို ေနၾကပါ။ အႏိုင္မက်င့္ခ်င္ၾကပါနဲ႔။ အႏိုင္က်င့္မယ္ႀကံရင္ က်ဳပ္နဲ႔အရင္ အိုးစားကဲြရလိမ့္မယ္”စတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြေၾကာင့္ သံသယေတြ အနည္းငယ္ ေျပေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔အာဇာနည္ေတြ က်ဆံုးကုန္ေတာ့ ဖဆပလအစိုးရက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိစကားေတြကို အစေဖ်ာက္ပစ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ပ်က္သုဥ္းၿပီး သံသယႏွလံုးသားေတြနဲ႔ ျဖစ္သြားခဲ့ရျပန္တယ္။

တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ သံသယေတြကို ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးမယ့္ ေခါင္းေဆာင္လည္း မေပၚ။ သံသယကင္းေစမယ့္ လုပ္ရပ္ေတြလည္း လုပ္ေဆာင္ျခင္း မရွိ။ ဒီၾကားထဲ ဗမာလူမ်ိဳးႀကီးဝါဒကလည္း ျပည္မေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ စိတ္ထဲ ကိန္းေနျပန္တယ္။ ျပည္နယ္ေတြက ထြက္တဲ့ ေက်ာက္မ်က္ရတနာေတြ၊ ကၽြန္းသစ္ေတြနဲ႔ အျခားသယံဇာတေတြဟာ ျပည္နယ္ေတြအတြက္ မဟုတ္ဘဲ ျပည္မအတြက္နဲ႔ လူတစ္စုအတြက္ပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ျပည္မမွာေတာ့ ေဆး႐ံုေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ၊ စက္႐ံုေတြနဲ႔ စည္ကားတိုးတက္လို႔။ ျပည္နယ္ေတြမွာေတာ့ စုတ္ျပတ္သတ္လို႔။ ဒီလို မညီမွ်မႈေတြေၾကာင့္ တိုင္းရင္းသားေတြမွာ လက္နက္ကိုင္တုိက္ပဲြဝင္ဖို႔ ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ စစ္တပ္ေတြ ဖဲြ႕စည္းၾကေတာ့တယ္။ အစိုးရကေတာ့ သူပုန္၊ ေသာင္းက်န္းသူလို႔ နာမည္တပ္ၿပီး တိုက္ပဲြေတြ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖစ္လာရတာပဲ။ စစ္ပဲြေတြအတြင္းမွာ အစိုးရစစ္သားေတြဟာ ေရာက္ရာအရပ္မွာ မုဒိမ္းက်င့္၊ ဓားျပတိုက္ စတ့ဲ ဒုစ႐ိုက္မ်ိဳးစံုကိုလည္း က်ဴးလြန္ခဲ့ၾကေတာ့ သံသယအဆင့္ကေန အမုန္းတရားေတြ တိုးပြားလာရေတာ့တာပဲ။

တိုင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ဒီလို ပဋိပကၡေတြျဖစ္႐ံုသာမက ျပည္မမွာလည္း အားကိုးရတဲ့ အမ်ားက ယံုၾကည္ေလးစားမႈရွိတဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔လို အာဇာနည္ေတြ လုပ္ႀကံခံရေတာ့ သူတစ္လူငါတစ္မင္း အာဏာေတြ လုၾကရင္းနဲ႔ တိုင္းျပည္က နလံမထူႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္၊ ဒီမိုကေရစီ၊ အရင္းရွင္၊ ပစၥည္းမဲ့၊ လူတန္းစားတုိက္ပဲြမ်ားနဲ႔ စိန္ေခၚမႈေပါင္းမ်ားစြာေအာက္မွာ တိုင္းျပည္က ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ပဋိပကၡေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးတစ္ဦး ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္ေခ်ာက္ထဲ မက်ရေလေအာင္ဆိုၿပီး ေၾကြးေၾကာ္ရင္း ခ်ီတက္လာခဲ့တဲ့ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ေခ်ာက္ထဲက်႐ံုမက သံသယမီးလွ်ံေတြ၊ အမုန္းမီးေတာက္ေတြထဲကို က်ေရာက္ခ့ဲရတယ္။ ကယ္တင္ရွင္ႀကီးကို ဆက္ခံသူအဆက္ဆက္ကလည္း ပိုပိုၿပီး လက္ေဇာင္းထက္လာေတာ့ တိုင္းျပည္ဟာ အဖတ္ဆယ္လို႔မရေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲတြင္း ႏြံထဲမွာ က်ေရာက္လာရေတာ့တယ္။

တိုင္းျပည္က ဆင္းရဲတြင္းႏြံထဲ က်ေရာက္တယ္ဆိုေပမဲ့ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔သူတို႔ရဲ႕ အေပါင္းအပါေတြကေတာ့ ဆယ္သက္စားမကုန္သံုးမကုန္ႏိုင္တဲ့ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ျပည္မမွာရွိတဲ့ သယံဇာတေတြသာမက ျပည္နယ္ေတြမွာရွိတဲ့ ေျမေပၚေျမေအာက္ သယံဇာတမ်ားကို ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားအတြက္ အျမတ္ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးကို ျပန္လည္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တုိင္းတစ္ပါးသားကၽြန္အျဖစ္က လြတ္လာ႐ံုပဲ ရွိတယ္။ ျပည္သူေတြအတြက္ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္လံုၿခံဳမႈ၊ ပညာေရး၊ စီးပြားေရး စတဲ့ ဘက္ေပါင္းစံု ခၽြတ္ယြင္းနိမ့္က်သြားခဲ့တယ္။ ျပည္မကလူေတြအတြက္ေတာင္ ဒီေလာက္ဆိုးဝါးေနတာ ျပည္နယ္မွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြအတြက္ေတာ့ ပိုဆိုးသြားေတာ့တာေပါ့။ 

တိုင္းျပည္ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္း စပ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္း နားေထာင္လည္း ေထာင္နန္းစံရ၊ ဓာတ္ပံုေလးေတာင္ ကိုင္ေဆာင္မထားရဲ။ အရာအားလံုး ေရငံုႏႈတ္ပိတ္။ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားစြာနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနလာခဲ့ရတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို ေက်းဇူးကန္းတဲ့ တိုင္းျပည္ႀကီး ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။ တိုင္းျပည္ကို အသက္တမွ် ခ်စ္ခင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း ေတာခိုသူခို၊ ျပည္ပေရာက္လိုေရာက္၊ ေထာင္နန္းစံသူစံ၊ ဘုရားအေလာင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ အညြန္႔ခ်ိဳးခံလာခဲ့ရတယ္။ ပညာတတ္စရာ မလိုဘူး၊ စိတ္ထားေကာင္းျခင္း,မေကာင္းျခင္းေတြ ဂ႐ုစိုက္စရာ မလိုဘူး၊ ပါးနပ္ဖို႔ လူရည္လည္ဖို႔ပဲ လိုတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚေတြ ထြန္းကားလာခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာတိုင္းျပည္နဲ႔မလိုက္ဖက္ေလာက္ေအာင္ လူလည္၊ လူလိမ္၊ လူညစ္အေတြးအေခၚေတြ ျမန္မာေတြရဲ႕စိတ္ထဲ ယဥ္ေက်းမႈပမာ စီးဆင္းလာခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ အေျပာင္းအလဲတစ္ခု ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ ေဘာလံုးကြင္းဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စစ္တပ္ကေပးတဲ့ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာ လူစုၿပီး အထက္က ေျပာသမွ် “ေထာက္ခံပါတယ္၊ ေထာက္ခံပါတယ္”လို႔ ေအာ္ၿပီး ေထာက္ခံေပးရတဲ့ ဒီမိုကေရစီျဖစ္လို႔ ေဘာလံုးကြင္းဒီမိုကေရစီလို႔ ဆိုရတာပါ။ မယံုရဲယံုရဲ ေနလာရင္းက တျဖည္းျဖည္း အာဏာေတြ၊ အခ်ဳပ္အခ်ယ္ေတြ ေျဖေလွ်ာ့လာခဲ့တယ္။ မတရားဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ခံရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလည္း ေထာင္က လြတ္လာခဲ့တယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ NLD လည္း ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပဲြ ဝင္ရင္းနဲ႔ ရန္သူေတြလို ေနလာခဲ့ရာကေန အတူတကြ အလုပ္လုပ္သူေတြ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဒါကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဆိုးရြားလွတဲ့ ရင္နာစရာ အတိတ္ဇာတ္ေတြကို စာေရးသူ လက္လွမ္းမီသမွ် ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားကာ ေကာက္ေၾကာင္း ဆဲြၾကည့္ျခင္းပါ။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ဘဝဟာ အေတာ့္ကို သနားစရာ ေကာင္းပါတယ္လို႔ သံုးသပ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီလို ေကာက္ေၾကာင္းဆဲြျပတာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ စာေရးသူတို႔ဟာ ဟိုတုန္းကလည္း မညီညြတ္ခဲ့ၾကလို႔၊ ျပည္သူအခ်င္းခ်င္း၊ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းကဲြခဲ့လို႔၊ သူ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ငါ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ တစ္ယူသန္ခဲ့လို႔၊ သူရဲေကာင္းကိုးကြယ္မႈဝါဒ(Heroism)ကို စဲြကိုင္ခ့ဲလို႔ ဒုကၡေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့။ အမုန္းမီးေတြ ပြားခဲ့။ သံသယေတြနဲ႔ ေနလာခဲ့ၾကရတယ္။ တုိင္းျပည္ဒုကၡေရာက္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္စဲြေတြ၊ သူရဲေကာင္းကိုးကြယ္မႈေတြ၊ သံသယမီးပြားေတြနဲ႔ စိတ္ဝမ္းကဲြမႈေတြကို ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ ဆက္လက္ကိုင္စဲြေနၾကဦးမွာလား။

ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္ကာလဟာ စာေရးသူတို႔ တစ္သက္တာမွာ လြတ္လပ္မႈရဲ႕အရသာကို စတင္ခံစားေနရတဲ့ ကာလပါ။ လြတ္လပ္မႈေျခလွမ္း၊ လြတ္လပ္ပြင့္လင္းတဲ့ လူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ သ႐ုပ္သကန္ေတြကို လက္လွမ္းမီေတာ့မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေနႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒုကၡသုကၡေတြ၊ အသက္ေသြးေခၽြးေတြနဲ႔ ခ်ီတက္လာခဲ့ရတဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဒီခရီးဟာ ဒီေန႔အခ်ိန္ေလာက္ ေမွ်ာ္လင့္စရာေကာင္းခဲ့တဲ့ကာလ မရွိဖူးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ မတိမ္းမေမွာက္ေအာင္ အားလံုးသတိရွိဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ သူ႕ေခါင္းေဆာင္၊ ငါ့ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့ တစ္ယူသန္အစဲြေတြ၊ သူရဲေကာင္းကိုးကြယ္မႈဝါဒေတြ၊ ဒါေတြကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး ညီညြတ္တဲ့၊ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သံုးသပ္ႏိုင္မႈေတြ ရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ 

To forgive is not to forget ဆိုတဲ့ ဂႏၵီရဲ႕စကားလို အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ဆိုးေတြကို ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ခြင့္လႊတ္ဖို႔နဲ႔ သခၤန္းစာယူတတ္ဖို႔ လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပါ။ ဒါမွသာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္ဟာ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ ျဖစ္လာႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ မတရား ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈေတြ မရွိေတာ့ဘူးဆိုရင္၊ မိမိတို႔အျမင္ကို လြတ္လပ္ပြင့္လင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခြင့္ေတြကို မဖ်က္ဆီးဘူးဆိုရင္ တစ္နည္းအားျဖင့္ လြတ္လပ္စြာ ေျပာေရးဆိုခြင့္ (Freedom of Speech)၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားထုတ္ေဝခြင့္ (Freedom of Press)ေတြသာ ရွိေနရင္ စာေရးသူတို႔ဟာ အရာအားလံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ခြင့္ ရွိေနပါတယ္။ 

တိုင္းရင္းသားမ်ားနဲ႔ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္စီမံပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ျပည္ေထာင္စု(စစ္စစ္)စနစ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ကိုလည္း မေဝးေတာ့တဲ့ အနာဂတ္မွာ လွမ္းကိုင္ႏိုင္မွာပါ။ အခုအခ်ိန္ဟာ ေကာင္းဖို႔အတြက္ လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနသလို ဆိုးဖို႔အတြက္လည္း လက္တစ္ကမ္းမွာ ရွိေနတယ္လို႔ သံုးသပ္မိေၾကာင္းပါ။

တေစၧသုေတသန ဦးခႏွင့္ သူ၏ ေတြ႕ရွိခ်က္မ်ား


က်ဳပ္နာမည္ ဦးခ ပါ။ တေစၧဆိုတာကို ခင္ဗ်ားတို႔ ယံုၾကလား။ က်ဳပ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက တေစၧအေၾကာင္းေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားဖူးတာပဲ။ ဦးခရဲ႕ အဘိုးအဘြားေတြ၊ အေမနဲ႔အေဖဆီကေန တေစၧပုံျပင္ေတြ အမ်ားႀကီး ၾကားခဲ့ရတယ္ဗ်။ ေနာက္ၿပီး ရြာဦးဘုန္းႀကီးကလည္း တေစၧပံုျပင္ေတြ ေျပာျပတယ္။ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး။ ေနာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အျခား အသိမိတ္ေဆြေတြေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္က တေစၧဆိုတာကို သိပ္မယုံဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ ထူးဆန္းတာက ယံုတဲ့သူေရာ မယံုတဲ့သူပါ တေစၧအေၾကာင္းေျပာရင္ စိတ္ဝင္စားၾကသဗ်။ အျခားပံုျပင္ေတြထက္ကို စိတ္ဝင္စားၾကတာ။ ခင္ဗ်ားေကာ အတူတူပဲလား။ တေစၧပံုျပင္မ်ား ညအခါ ေျပာရင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားေနက်ေနရာေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရဲေတာ့ဘူးဗ်။ ညညေသးေပါက္ထရင္ေတာင္ သူမ်ားကို ႏိႈးရတာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ ႀကံဳဖူးလား။ ဘုရားေဟာတရားေတြမွာလည္း တေစၧအေၾကာင္း၊ ၿပိတၱာအေၾကာင္းေတြ ေဟာထားတယ္ဆိုပဲဗ်။

ဒီလုိနဲ႔ က်ဳပ္ဦးခ ႀကီးျပင္းလာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္အေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာရဦးမယ္ဗ်။ က်ဳပ္ဦးခဟာ ေနရာတကာဝင္ပါခ်င္တယ္ဗ်။ ရြာက အလွဴပဲြဆိုလည္း မေတာက္တေခါက္ သိထားတာေလးေတြကို ေလာ္စပီကာႀကီးနဲ႔ ေအာ္တယ္ဗ်။ ဘိသိက္သြန္းၿပီဆိုလည္း ဦးခပဲ။ မဂၤလာေဆာင္ဆိုလည္း ဦးခ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဘုရားပင့္သြားလည္း ဦးခ၊ ေနာက္ဆံုးဗ်ာ အသုဘခ်တာေတာင္ ဦးခပဲ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ က်ဳပ္ဦးခဟာ သူမ်ားထက္ သိခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အားတာနဲ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြား၊ ဘုန္းႀကီးဆီမွာ ရွိတဲ့ စာအုပ္ေတြ အကုန္ဖတ္တာပဲ။ ထူးျခားတာက ဘာစာအုပ္ဖတ္ဖတ္၊ တေစၧအေၾကာင္းတို႔၊ ၿပိတၱာအေၾကာင္းတို႔မပါဘူးဆိုရင္ က်ဳပ္ သိပ္ၿပီး စိတ္မဝင္စားဘူးဗ်။ ဒါက ဖတ္ရင္းနဲ႔မွ သတိထားမိတာ။ ေနာက္ၿပီး ရြာက ဦးဇင္းသာေအးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ၿမိဳ႕မွာေန၊ ေနာက္ၿပီး တကၠသိုလ္တက္တယ္။ ခု သူက သီရိလကၤာကေန ေဒါက္တာဘဲြ႕လုပ္ဖို႔ စာအုပ္စာတမ္း လာရွာတာတဲ့။ ေျပာခ်င္တာက အဲဒီဦးဇင္းဆီက “သုေတသန”ဆိုတဲ့ စကားတစ္လံုးကို ခဏခဏ ၾကားရေတာ့ က်ဳပ္ဦးခ စိတ္ဝင္စားသြားတာ။ ဒါနဲ႔ သူ႕ကို ေမးရေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ သူက ရွင္းျပတယ္ဗ်။ သုေတသနလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္သိခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုခုကို ႐ႈေထာင့္စံုကေန လက္ေတြ႕၊ စာေတြ႕ေလ့လာတာကို ေျပာတာဗ်ဆိုၿပီး ထသြားေတာ့တယ္။ က်ဳပ္မွာေတာ့ ဆက္ေမးခ်င္တာေတာင္ မေမးရေတာ့ဘူး။ သူကေတာ့ ေတြးရင္ေတြးမွာေပါ့။ ဒီေတာသား မတန္မရာ လာေမးေနတယ္ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့ေလ။ အဲဒီေန႔ကစၿပီး က်ဳပ္စိတ္ထဲမွာ ဦးဇင္းသာေအးလို သုေတသနလုပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဦးဇင္းသာေအးေျပာရင္ က်ဳပ္ကုိ ေလွာင္မွာဗ်။ ေလးတန္းေတာင္ မေအာင္တဲ့ေကာင္က သုေတသနလုပ္မယ္ဆိုေတာ့ေလ။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္လည္း ဦးဇင္းသာေအးဆီကို ေန႔တိုင္းသြားတာ။ ေျပာခ်င္တာက သူ႔ကို မေျပာရဲေပမဲ့ သုေတသနဆိုတာ လူတိုင္း လုပ္လို႔ရတယ္ဆိုတာ နားလည္လုိက္တယ္ဗ်ာ။ ဦးဇင္းသာေအး ရြာမွာ ရွိတုန္းေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကူးနဲ႔ကိုယ္ ပီတိေတြ ျဖစ္လို႔ေပါ့ဗ်ာ။ ဦးဇင္းသာေအးလည္း ျပန္သြားေရာ ရြာသားေတြကို က်ဳပ္ဆရာလုပ္ေတာ့တာပဲ။ ေတြ႕တဲ့သူတိုင္းကို “ခင္ဗ်ားတို႔ တေစၧသရဲအေၾကာင္း သိခ်င္ၾကတယ္မလား။ အဲဒီအေၾကာင္းကို က်ဳပ္သုေတသန လုပ္မယ္ ဟဟဟဟ”လို႔ အၿမဲေျပာေတာ့တာပဲ။

ဒီလိုနဲ႔ ျမန္မာႏိုင္ငံအႏွံ႔ လူေတြ႕ေလ့လာစစ္ေဆးတာေတြ လုပ္၊ စာအုပ္စာတမ္းေတြ ဖတ္၊ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ သုေတသနလုပ္ငန္း စေတာ့တာပဲ။ ဦးဇင္းသာေအး ျပန္မလာခင္ ၿပီးေအာင္ လုပ္ရမွာဗ်။ သူျပန္လာရင္ က်ဳပ္ကို ကဲ့ရဲ႕မွာ ေသခ်ာတယ္။ ကဲ နိဒါန္းေတြ ပ်ိဳးတာလည္း မ်ားၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သုေတသနလုပ္ထားတာေလးေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာျပမယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္ဦးခ အဂၤလိပ္စာတတ္လို႔ကေတာ့ က်ဳပ္ေတြ႕ထားတာေတြကို အဂၤလိပ္လို႔ ေရးလိုက္ရရင္ ဦးဇင္းသာေအးလို ေဒါက္တာဘဲြ႕ေတြ ရခ်င္ရေနမွာ။ က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြက အမ်ားႀကီးဗ်။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း စိတ္ဝင္စားမွာ ေသခ်ာတယ္။

ပထမဆံုး ေျပာခ်င္တာက သရဲေျခာက္ျခင္းအေၾကာင္း တစ္နည္းေျပာရရင္ သရဲေျခာက္ျခင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ေလးေတြကို က်ဳပ္ဦးခ ဒီလို ေတြ႕ထားတယ္ဗ်။ အားလံုးေပါင္း အၾကမ္းဖ်င္းအေနနဲ႔ (၁ဝ)မ်ိဳး ရွိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က အဲဒီ(၁ဝ)မ်ိဳးကို အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာမွာပါ။
၁။ ကံနိမ့္၍ေျခာက္ျခင္း
၂။ ေျပာင္ေလွာင္က်ီစယ္လို၍ ေျခာက္ျခင္း
၃။ ခ်စ္ခင္၍ေျခာက္ျခင္း
၄။ အမွ်အတန္းခံလို သာဓုေခၚလို၍ေျခာက္ျခင္း
၅။ ခင္မင္၍ေျခာက္ျခင္း
၆။ ေၾကာက္၍ေျခာက္ျခင္း
၇။ စားခ်င္ေသာက္ခ်င္၍ေျခာက္ျခင္း
၈။ ဥစၥာေပးလိုု မစလို၍ေျခာက္ျခင္း
၉။ မွာထားလို၍ေျခာက္ျခင္း
၁ဝ။ ႏႈတ္ဆက္လို၍ေျခာက္ျခင္း ဆိုၿပီး (၁ဝ)မ်ိဳးရွိတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္ဦးခရဲ႕ သုေတသနအရ အက်ဥ္းခ်ံဳးျပတာေပါ့ဗ်ာ။

ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို ထင္လဲ။ အဲဒီ(၁ဝ)မ်ိဳးကို အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔အတူ က်ဳပ္ေတြ႕ရွိထားတာဗ်။ ဒီထဲက က်ဳပ္ဦးခ စိတ္အဝင္စားဆံုး ဇာတ္လမ္းေလးကို ေျပာခ်င္တယ္ဗ်ာ။ အနီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ႐ိုးမေတာထဲက ဆည္လယ္ဆိုတဲ့ ရြာကေန ၅ မိုင္ေလာက္ေဝးတဲ့ ေတာထဲမွာ အိမ္ေျခ ၇ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ ရြာေလးရွိတယ္ဗ်။ အဲဒီကို ေရာက္သြားတာ။ ထံုးစံအတိုင္း က်ဳပ္ဦးခဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ “တေစၧသုေတသနဦးခ”ဆိုၿပီး မိတ္ဆက္တာေပါ့ဗ်ာ။ (၄ တန္းပဲေအာင္တာကိုေတာ့ ထည့္မေျပာဘူးေပါ့ဗ်ာ)။ 

ရြာဦးေက်ာင္းဘုန္းႀကီးကလည္း ၃ တန္းေအာင္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ဦးခကို ပညာရွင္ႀကီးလို ဆက္ဆံတာဗ်။ အဲဒီလို မိတ္ဆက္ရင္းနဲ႔ “ေအာ္ ခင္ဗ်ားက တေစၧအေၾကာင္း ေလ့လာေနတာဆိုေတာ့ ရြာထဲက ေက်ာင္းဒကာ ဘတုပ္တို႔ အိမ္ကို ပို႔ေပးရမွာေပါ့”ဆိုၿပီး အိမ္ေခၚသြားတာနဲ႔ ဘတုပ္ဆီက ဒီဇာတ္လမ္းကို ၾကားခဲ့ရေတာ့တာပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔ မယံုမရွိနဲ႔ေနာ္။ ဒီအေၾကာင္းက လတ္လတ္ဆက္ဆက္ႀကီး။ ကာယကံရွင္ကိုယ္တိုင္ ေျပာျပတာ။

တကယ္ေတာ့ ဘတုပ္တို႔ လင္မယားဟာ ေအာက္ျပည္ကေန ေရာက္လာတာ။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ့ သမီးငယ္နဲ႔အတူေပါ့။ ေအာက္ျပည္မွာေနရင္း လုပ္စားစရာ လယ္ေျမက မရွိ။ အလြန္ဆင္းရဲလြန္းလို႔ ႐ိုးမေတာထဲမွာ ေျမ႐ိုင္းေတြ ေပါတယ္။ သီးႏွံေတြလည္း ျဖစ္တယ္လို႔ ၾကားတာနဲ႔ ဒီရြာကို ေရာက္လာၾကတာ။ ရြာကို ေရာက္တာနဲ႔ ရြာဦးဘုန္းႀကီးကို ဝင္ေတြ႕ရင္း ေက်ာင္းဒကာ ဦးသာလွနဲ႔ စေတြ႕တယ္။ ေက်ာင္းဒကာဆိုေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္ကေတာ့ သိပ္ေကာင္းတဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ ဘတုပ္တို႔ကေတာ့ မသိဘူးေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဘတုပ္တို႔နဲ႔ စကားေျပာရင္း အေၾကာင္းစံုကို သိေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးသာလွက “ေမာင္ရင္တို႔ကို သနားတယ္ကြယ္။ က်ဳပ္မွာ လယ္တစ္ကြက္ေတာ့ ရွိတယ္။ စပါးထြက္ႏႈန္းကလည္း သိပ္ေကာင္းတာ။ အဲဒါ ေမာင္ရင္တို႔ လုပ္ကိုင္စားၾကဖို႔ ေပးမယ္။ ရတာကို ၃ ပံု ပံုမယ္။ ၁ ပံုကို မင္းတို႔ စား။ က်န္တာ ငါ့ကို ေပး။ ေက်နပ္ရင္ လုပ္ကြာ”ဆိုေတာ့ ဘတုပ္တို႔ လင္မယား ထခုန္မိေတာ့မတတ္ ဝမ္းသာသြားတာေပါ့။

ဒါနဲ႔ ဦးသာလွကပဲ လယ္ထဲမွာ တဲေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေပးတယ္။ ဘတုပ္တို႔ အဲဒီမွာ ေနတယ္။ ရြာထဲမွာေတာ့ ေျပာေနၾကတာေပါ့။ “ေအာက္ျပည္သားေလး သနားပါတယ္ဟယ္၊ ဦးသာလွတို႔ကေတာ့ စိတ္ေကာင္းကို မရွိဘူး”ဆိုၿပီး ေျပာေနၾကေတာ့တာေပါ့။ ရြားသားေတြ ဘာလို႔ အဲဒီလို ေျပာၾကတာလဲဆိုေတာ့ အေၾကာင္းရွိတယ္ဗ်။ ဦးသာလွက ဘတုပ္ကို ေပးလိုက္တဲ့ လယ္က ခိုက္တယ္တဲ့။ အဲဒီလယ္မွာ သီးႏွံေတြ ဝင္းမွည့္ၿပီး ရိတ္သိမ္းၿပီးတာနဲ႔ လယ္လုပ္သူေတြဟာ အကုန္ေသၾကတာပဲတဲ့။ တိုက္ဆိုင္မႈလို႔ မထင္လိုက္ၾကနဲ႔ဦး။ လယ္သမားေျခာက္ဆက္ရွိၿပီတဲ့ဗ်။ ေျခာက္ဆက္။ အကုန္ေသတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာၾကတာ။ အဲဒီလို လယ္သမား ေျခာက္ဆက္ေလာက္ ေသၿပီးေတာ့ ရြာသားေတြက အဲဒီလယ္ကို “မလုပ္ေကာင္းလယ္”လို႔ ေခၚၾကတယ္ဗ်။ အခုခ်ိန္ထိ အဲဒီနာမည္ရွိေသးတယ္။ ဦးသာလွကေတာ့ လယ္လုပ္သူေသတာနဲ႔ လယ္က ထြက္သမွ် သူအကုန္ပိုင္တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ဘတုပ္တို႔ မိသားစုေလးဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးနဲ႔ လယ္တဲေလးမွာ ေရာက္ကုန္ၾကတာေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ ထူးဆန္းတာတစ္ခု စျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ ဘတုပ္ဟာ သူ႕သမီးေလးကို ပဲပင္စိုက္ဖို႔ လယ္တဲအေရွ႕ဘက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ တြင္းေလးေတြ တူးခိုင္းၿပီး လယ္ထဲမွာ ထြန္ယက္ေနခဲ့တယ္။ ညေနေစာင္းေတာ့ တဲကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေလးဟာ တဲထဲမွာ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးနဲ႔။ “ဟဲ့ သမီး ဒီေန႔ တြင္းတူးတာ ဘယ္ႏွတြင္း ၿပီးလဲ”။ “တစ္တြင္းပဲၿပီးတယ္ အေဖ”။ “ဟယ္ ဒီသမီး အပ်င္းႀကီးလွခ်ည္လား။ ဒီေလာက္အပ်င္းႀကီးတာ ဘယ္လိုလုပ္ တိုးတက္မွာလဲ။ အလသႆ ကုေတာ သိပၸံ၊ အသိပၸႆ ကုေတာ ဓနံတဲ့။ နင္ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြားမွာ မဟုတ္ဘူး”ဆိုၿပီး ဘတုပ္ဟာ ငယ္ငယ္က ရခဲ့ဖူးတဲ့ ေလာကနီတိေတြနဲ႔ သမီးကို ဆံုးမေတာ့တာပဲ။ ဘတုပ္လည္း ဆံုးမၿပီးေရာ “အေဖကလည္း ဆူဖို႔ပဲ။ ဒီလို အေဖရဲ႕။ အေဖေျပာသလို တြင္းသြားတူးတာပဲ။ တြင္းတစ္တြင္း တူးၿပီးတာနဲ႔ က်ဳပ္နားကို ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လာတယ္။ နင္တို႔က စည္းကမ္းကို မရွိဘူး။ ဒါ ငါတို႔ေနရာဟဲ့။ ေျမႀကီးကို ဟိုဆြဒီဆြ မလုပ္နဲ႔။ ေနာက္ဆက္လုပ္ရင္ ငါ့အဆိုးမဆိုနဲ႔”လို႔ ေျပာတယ္ အေဖရဲ႕”ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာျပလိုက္တယ္။ ဘတုပ္ဟာ ဖ်က္ခနဲ႔ဆို တဲအျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနဝင္ရီတေရာကာလဆိုေတာ့ အျပင္မွာ ေမွာင္ရိပ္သန္းေနၿပီ။ “ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ အဲဒီကေလးမက ဘယ္ကို ထြက္သြားတာလဲ”။ “ဟိုး အေရွ႕ဘက္ ပိႏၷဲပင္နားကို ထြက္သြားတာပဲ”။ “ေအးေအး ထားလိုက္ေတာ့။ စိန္စိန္ေရ ထမင္းက်က္ၿပီလား။ စားရေအာင္ကြာ။ အင္းးးးး ေနဦး ေနဦး မစားနဲ႔အံုး။ ငါ ရြာထဲသြားလိုက္ဦးမယ္။ ငါျပန္လာမွ စားၾကရေအာင္”ဆိုၿပီး ဘတုပ္ ရြာထဲက ဦးသာလွဆီကို ဦးတည္သြားေတာ့တယ္။

“ဟဲ့ ဘတုပ္၊ မင္းလကြာ ညႀကီးမင္းႀကီး ဘာကိစၥတုန္းဟ”။ “ေမးစရာေလးရွိလို႔ပါ”။ “ေအး ေမးကြာ ေမး”။ “ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ေပးထားတဲ့ လယ္ေျမကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ စပ္တူ ပိုင္တဲ့သူမ်ား ရွိလား”။ “ရာရာစစကြာ ဒီေျမတစ္ကြင္းလံုး ငါတစ္ေယာက္တည္း ပိုင္တာပါကြ။ မင္းမယံုရင္ ရြာထဲ လိုက္ေမးၾကည့္”။ “ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ယံုပါတယ္။ မေမးေတာ့ပါဘူး”။ အင္း ဒီေျမဟာ ရြာမွာ ဦးသာလွတစ္ေယာက္ပဲ ပိုင္တာေတာ့ ေသခ်ာသြားၿပီ။ ဒါဆိုရင္ မနက္က သမီးကို ငါတို႔ပိုင္တဲ့ေျမလို႔ ေျပာသြားတဲ့ ကေလးမက ဘယ္ကလဲ” ဘတုပ္လည္း တစ္စံုတစ္ရာကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး ၾကက္တစ္ေကာင္ဝယ္ၿပီး လယ္တဲဆီကို ျပန္လာခဲ့ေတာ့တယ္။

“ေရာ့ စိန္စိန္ ဒီၾကက္ကို ခ်က္ကြာ။ ၿပီးမွ ညစာ စားၾကတာေပါ့”ဆိုၿပီး ၾကက္ကို ပစ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘတုပ္လည္း သူတတ္သမွ် ၾကားဖူးသမွ်ေလးေတြနဲ႔ စဥ္းစားေနေတာ့တယ္။ “ကိုဘတုပ္ ထမင္းစားလို႔ ရၿပီ”လို႔ စိန္စိန္ေခၚမွ သတိရသြားတယ္။ “စိန္စိန္ေရ ငါ့ကို ေဟာ့ဟိုပန္းကန္ထဲ ၾကက္သားထည့္ေပးစမ္းကြာ”လို႔ဆိုေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူလည္း ဘုမသိဘမသိနဲ႔ ေပးလိုက္တယ္။ “ကိုဘတုပ္ … ဒီေန႔ ေတာ့္ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳးပဲေတာ္၊ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”။ “အသာေနစမ္းပါဟာ နင္ဘာမွ မသိပါဘူး”ဆိုၿပီး တဲအျပင္ကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးေျပာတဲ့ ပိႏၷဲပင္ေတာစပ္ေလးမွာ ရပ္ၿပီး “အိမ္နီးခ်င္းမ်ားခင္မ်ာ၊ ဟင္းမ်ား ကမ္းလွမ္းပါသည္၊ စားေသာက္ေတာ္မူၾကပါ၊ ေမတၱာျဖင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေပါင္းသင္းဆက္ဆံျခင္း ျဖစ္ပါသည္”လို႔ ေျပာၿပီး ဟင္းပန္းကန္ကို ခ်ထားခဲ့တယ္။
မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဘတုပ္ဟာ လယ္ထဲ မဆင္းေသးဘဲ မေန႔က သမီးတြင္းတူးတဲ့ေနရာကို သြားၿပီး တြင္းမ်ားကို ဆက္တူးေနခဲ့တယ္။ ဘတုပ္ တြင္းတူးေနတုန္း မေန႔က ကေလးမ ေရာက္လာၿပီး “တကတဲ ရွင္တို႔ဟာေလ မေန႔ကလည္း ေျပာၿပီးသြားၿပီ။ ဒီေျမက ငါတို႔ေနရာ။ မတူးပါနဲ႔လို႔။ ခု ဆက္တူးေနျပန္ၿပီ။ ၿပီးမွ က်ဳပ္အဆိုးမဆိုနဲ႔”လို႔ က်ိန္းေမာင္းေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘတုပ္က “အမိရယ္ စိတ္မဆိုးပါနဲ႔။ အမိကို ေတြ႕ခ်င္လို႔ ဒါကို ဆက္လုပ္ၾကည့္တာပါ။ တြင္းမတူးရမယ့္ေနရာကို ေသခ်ာေျပာျပပါလား။ အဲဒီျပတဲ့ေနရာကို ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ မတူးေတာ့ပါဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကေလးမဟာ ေဟာဒီကေန ေဟာဒီေနရာဆိုၿပီး ေျမေနရာသက္မွတ္ေပးလိုက္တယ္။ ဘတုပ္လည္း ကတိေပးၿပီး လယ္ေတာထဲ လယ္ထြန္ေနလိုက္တယ္။

ညေနေရာက္ေတာ့ ဘတုပ္လည္း ရြာထဲသြားၿပီး အမဲသားသြားဝယ္တယ္။ မေန႔ကလိုပဲ ပိႏၷဲပင္အစပ္သြားၿပီး “အိမ္နီးခ်င္းမ်ားခင္မ်ာ၊ ဒီေန႔ ဟင္းကေတာ့ အမဲသားဟင္းပါခင္မ်ာ၊ ေစတနာျဖင့္ ေကၽြးပါတယ္။ သံုးေဆာင္ၾကပါခင္မ်ာ”လို႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာၿပီး ဟင္းခြက္ကို ခ်ထားခဲ့လိုက္တယ္။
က်ဳပ္ဦးခ ၾကားဝင္ရဦးမယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို႔ေတာ့ မသိဘူး။ က်ဳပ္ေတာ့ အေတာ္ စိတ္ဝင္စားေနၿပီဗ်ာ။ က်ဳပ္သာဆိုရင္ ေၾကာက္တာနဲ႔ အဲဒီရြာကေန ေျပးမွာပဲ။ ဘတုပ္ကေတာ့ တေစၧသရဲေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူ႕ရြာဘုန္းႀကီးက ေျပာထားတဲ့နည္းကို သံုးတာတဲ့ဗ်ာ။ တေစၧသုေတသနေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္လာတဲ့ က်ဳပ္ဦးခေတာင္ ၾကက္သီးထတယ္ဗ်ာ။ ကဲဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ေျပာတာ စိတ္ဝင္စားမွာ ဟုတ္ပါဘူး။ ဘတုပ္ဇာတ္လမ္းပဲ ဆက္ရေအာင္။

ဒီလိုနဲ႔ ဘတုပ္လည္း မိသားစုနဲ႔အတူ ထမင္းစားၿပီး ညအိပ္ယာဝင္လိုက္ၾကတယ္။ ညအိပ္မေပ်ာ္ခင္မွာ စိန္စိန္က “ကိုဘတုပ္ ေတာ့္ႏွယ္ ခါတိုင္းဆို ေခၽြတာရမယ္ဆို၊ အသားဟင္းဆိုတာ ေန႔တိုင္း မခ်က္ရဘူးဆို၊ ခုေတာ့ ရွင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ မေန႔က ၾကက္သားဟင္း၊ ဒီေန႔ အမဲသားဟင္း၊ ကိုယ္ေျပာတဲ့စကားကို ကိုယ့္ဟာကို မေစာင့္ထိန္းဘူး၊ ေတာ္ ရွာေကၽြးႏိုင္ရင္ ခ်က္ေပါ့ေလ၊ က်ဳပ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ပိုက္ဆံက သိပ္မရွိေတာ့ဘူး”လို႔ စကားနာ ထိုးတယ္။ ဘတုပ္လည္း အျဖစ္မွန္ေျပာျပလိုက္ရင္ စိန္စိန္တို႔ သားအမိ ေၾကာက္ၿပီး မေနရဲေတာ့ဘူးေျပာမွာစိုးလို႔ ဘာမွ ေျပာမျပဘဲ ေနလိုက္တယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ လယ္ေတာထဲ ထံုးစံအတိုင္း သြားၿပီး လယ္ထြန္၊ ေနပူေတာ့ လယ္ေဘးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ ခဏနားေနလိုက္တယ္။ နားေနရင္းနဲ႔ ထြန္သြားေလးေတြ ခၽြန္ေနတုန္း အသက္ ၅ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ဘာေတြမ်ား လုပ္ေနတာလဲဗ်”။ “ထြန္သြားေတြ ခၽြန္ေနတာပါခင္မ်ာ”။ “ဘယ္ကမ်ား ၾကြလာပါသလဲ၊ ေရေသာက္ပါဦး၊ ကြမ္းယာေလးမ်ား ဝါးပါဦး”လို႔ ဘတုပ္က ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ လူႀကီးဟာ အေၾကာင္းသိအစင္းသိ ရင္းႏွီးတဲ့သူတစ္ေယာက္လို ဘတုပ္နားမွာ လာထိုင္တယ္။

“ေအးဗ်ာ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္တို႔ကို ဟင္းေပးစားတာ ၂ ရက္ရွိသြားၿပီ။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔က ဘာမွ ေက်းဇူးျပန္မဆပ္ရေသးဘူး”။ “မလိုပါဘူးဗ်ာ။ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆိုေတာ့ ေစတနာနဲ႔ ေကၽြးတာပါ”။ “ေအးဗ်ာ … ခင္ဗ်ားအရင္က လူေတြက မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ သူတို႔လုပ္ခ်င္ရာ စြတ္လုပ္ၾကတာ။ က်ဳပ္တို႔ ေတာင္းပန္လည္း မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒုကၡေရာက္ကုန္ၾကတာ။ ဟိုတစ္ရက္က ေကာင္မေလးက က်ဳပ္သမီးေပါ့။ သူက ငယ္ကလည္း ငယ္၊ စိတ္ကလည္း ထက္ေတာ့ သူနဲ႔အဆင္မေျပရင္ ဒုကၡေရာက္ကုန္တာပဲ၊ ဒီသမီးေလးဆိုးတာကို ခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ”။ “ရပါတယ္ဗ်ာ … ကိစၥမရွိပါဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ စိတ္ဆိုးေအာင္၊ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ အိမ္နီးခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္သာ ေနထိုင္လိုပါတယ္၊ တစ္စံုတစ္ရာ အမွားလုပ္မိရင္ က်ဳပ္ကို ေျပာပါ။ မသိလို႔ လုပ္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ သင္တို႔ ေျပာလာရင္ ေနာက္မလုပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ပါ့မယ္”။ “အင္း ခင္ဗ်ားၾကည့္ရတာ လူ႐ိုးလူေကာင္းပုံပါပဲ။ က်ဳပ္မျပန္ခင္ တစ္ခု ေျပာပါရေစဦး၊ အရင္ေန႔ကလို က်ဳပ္တို႔ကို အသားဟင္းေလးေတြ ေပးပါဦး၊ အင္း … ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ေတာ့ က်ဳပ္က ဟင္းဖိုးေပးမယ္။ ေရာ့ ေငြ ၁ဝ။ ဒါနဲ႔ဝယ္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးပါ။ ေနာက္မ်ားလည္း ေငြလိုရင္ ထပ္ေပးပါဦးမယ္၊ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ဟင္းမွာ အူ၊ အသဲ၊ ကလီစာေတြနဲ႔ဦးေခါင္းေလးေတာ့ ပါပါေစဗ်ာ”။ လူႀကီးဟာ ဘတုပ္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ပိႏၷဲေတာဘက္ကို ထြက္ခြါသြားေတာ့တယ္။

ဘတုပ္လည္း ညေနေရာက္တဲ့အခါ အမဲသားမ်ား အိုးလိုက္ခ်က္ၿပီး အိုးကိုပါ ပိႏၷဲေတာမွာ သြားခ်ေပးလိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္မ်ားမွာလည္း လူႀကီးဟာ ရံခါရံခါ ေရာက္လာၿပီး အလႅာပသလႅာပမ်ား ေျပာကာ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနထုိင္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဘတုပ္တို႔ဟာ လယ္သမားဆိုေတာ့ စပါးမေပၚခင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ေနရစားရတာေပါ့ဗ်ာ။ လယ္ေတာေဘးက ၿခံေလးက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေလးေတြကို စိန္စိန္က ရြာထဲ လည္ေရာင္းၿပီး စားဝတ္ေနေရး ေျဖရွင္းရတာေပါ့။ တစ္ေန႔ေတာ့ လူႀကီးက ဘတုပ္တို႔ ဆင္းရဲေနတာကို ၾကည့္ၿပီး “ခင္မ်ားတို႔ ၾကည့္ရတာ သိပ္ဆင္းရဲေနၾကပံုေပၚတယ္။ က်ဳပ္ ကူညီေပးပါရေစ၊ ခင္မ်ားမိန္းမကို ရြာထဲမွာ ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ဖြင့္ခိုင္းပါ။ က်ဳပ္ ေငြရင္းေပးပါ့မယ္”လို႔ဆိုၿပီး ေငြအရင္းအႏွီးေပးလို႔ စိန္စိန္က ရြာထဲမွာ ဆိုင္ေလးဖြင့္၊ ေန႔ဘက္မွာေရာင္းၿပီး ညေနဘက္က်မွ ျပန္လာရတာေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘတုပ္တို႔ မိသားစုဟာ စားဝတ္ေနေရး ေခ်ာင္လည္လာခဲ့တယ္။

ခုဆို စပါးေတြကလည္း ဝင္းမွည့္လာၿပီ။ ဘတုပ္တုိ႔ကေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ရြာထဲမွာေတာ့ ေျပာေနၾကၿပီဗ်။ ဟိုေအာက္ျပည္သားေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္။ အသုဘဟင္း စားရေတာ့မယ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ဆို “ဦးသာလွေရ ဒီႏွစ္ လယ္ႀကီးက သိပ္အထြက္ေကာင္းမယ့္ပံုပဲဗ်။ မသာဟင္းကိုေတာ့ အသားဟင္းငါးဟင္းေလးနဲ႔ ေကာင္းေကာင္းေကၽြးပါဗ်ာ”လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဦးသာလွတို႔လည္း ၿပံဳးၿပံဳးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ရြာသားေတြ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနတယ္။ ဘတုပ္တို႔မိသားစုရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနက တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးတက္လာတယ္။ သမီးေလးဆိုရင္ ေရႊနားကပ္ေလးေတာင္ ပိုင္ေနပါေပါ့လား။

ဒီလိုေနလာရင္း တစ္ေန႔မွာ ဘတုပ္ အႀကီးအက်ယ္ စိုးရိမ္သြားခဲ့ရတယ္။ ဒီလိုဗ်။ ေတြ႕ေနက် လူႀကီးက ေဒါသတႀကီးနဲ႔ေရာက္လာတယ္။ ျမင္ရတာကေတာ့ သူတစ္ေယာက္တည္းပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေျခသံေတြ တဗုန္းဗုန္းနဲ႔ အမ်ားႀကီးလာတာဗ်။ ေနာက္ၿပီး “ဟင္းးး ဟီးးးး”စတဲ့ မေက်မနပ္အသံေတြကလည္း ၾကားေနရေသးတယ္။ လူႀကီးက “ခင္မ်ား လုပ္တာ ေကာင္းေသးလားဗ်ာ။ ခင္မ်ားတို႔ကို လူ႐ိုးလူေကာင္းေတြဆိုၿပီး အိမ္နီးခ်င္းေကာင္း ပီသေအာင္ က်ဳပ္ေနခဲ့တယ္။ ခင္မ်ားတို႔ကို ေပးကမ္းသင့္သေလာက္ ေပးကမ္းခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ဗ်ာ။ မေန႔ညက က်ဳပ္တို႔ မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳးေတြ အကုန္လံုး ေနစရာကို မရွိဘူး။ တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ေသာကေတြ ေရာက္လိုက္ရတာဗ်ာ။ အဲဒါ က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးေတြက ခင္မ်ားတို႔မိသားစုကို မ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္မယ္တဲ့။ အဲဒါ က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းလို႔ လာေျပာတာ”။ အဲဒီအခါ ဘတုပ္ဟာ ျပာျပာသလဲလဲနဲ႔ “မိတ္ေဆြႀကီး ဘယ္လို ျဖစ္ရတာလဲဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔ ဘာအမွား လုပ္မိလို႔ပါလဲ။ က်ဳပ္ကို ေျပာပါ။ အမွားလုပ္မိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္”။

“ဒီလိုဗ်ာ … မေန႔ညက ခင္မ်ားနဲ႔ခင္မ်ားသမီး က်ဳပ္တို႔နားကို လာတယ္ဗ်ာ။ လာၿပီးေတာ့ သမၺဳေဒၶေတြ ရြတ္တယ္။ ပ႒ာန္း ၂၄ ပစၥည္းေတြလည္း ရြတ္တယ္။ လာပဲလာေသးတယ္။ ခင္မ်ားက ခင္မ်ား ရြတ္႐ံုတင္ မဟုတ္ဘူး။ သမီး ရြတ္ရြတ္ဆိုၿပီး ခင္မ်ားသမီးကိုေတာင္ ရြတ္ခိုင္းေနေသးတယ္”။ “က်ဳပ္ မွားသြားပါတယ္ခင္မ်ာ။ ေနာက္မရြတ္ေတာ့ပါဘူး။ မသိလို႔ လုပ္မိျခင္းျဖစ္၍ ခြင့္လႊတ္ပါခင္မ်ာ။ ေနာက္မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ေနပါ့မယ္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ေဆြမ်ိဳးေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ေပးပါခင္မ်ာ”။ “ေအး ေကာင္းၿပီေလ။ က်ဳပ္ ေျပလည္ေအာင္ ေျပာၾကည့္ပါ့မယ္။ အတတ္ႏိုင္ဆံုးေတာ့ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ မရရင္ေတာ့ ခင္မ်ားအတြက္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ”လို႔ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။

ဘတုပ္လည္း စိုးရိမ္တႀကီးနဲ႔ စိန္စိန္ကို ေခၚၿပီး အမဲသားဟင္း ခ်က္ခိုင္းေတာ့တယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ေတာစပ္သြားၿပီး ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔မွာ လူႀကီးေရာက္လာၿပီး “မေန႔က ခင္မ်ား ေတာင္းပန္တာကို က်ဳပ္ေဆြမ်ိဳးေတြ ေက်နပ္ကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ခင္မ်ားကို ဒီမွာပဲ ေနေစခ်င္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ ရွိတဲ့ေငြေလးစုၿပီး ခင္မ်ား ဒီလယ္ကို အပိုင္ဝယ္ဖို႔ ပိုက္ဆံပါ ေပးလိုက္တယ္။ ေရာ့ ဒါ သူတို႔ လယ္ဝယ္ဖို႔ ေပးလိုက္တာ။ အဲ ခင္မ်ား သိထားရမွာက က်ဳပ္နဲ႔ခင္မ်ား ဒီလို ဆက္ဆံေနတာ၊ က်ဳပ္က ေငြေပးတာေတြကို ဘယ္သူ႕ကိုမွ မေျပာမိေစနဲ႔”ဆိုၿပီး ေငြ ၄ဝဝ ေပးၿပီး ျပန္သြားတယ္။ ဘတုပ္လည္း ဝမ္းသာလိုက္တာ လြန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ ဘတုပ္ဟာ ဦးသာလွဆီကို သုတ္ေျခတင္ သြားေတာ့တယ္။

“ဟာ ေမာင္ဘတုပ္ … မင္း ဒီပိုက္ဆံေတြ ဘယ္က ရလာတာလဲ”။ “တလဲြမထင္ပါနဲ႔ ဦးသာလွ၊ က်ဳပ္ေအာက္ျပည္က လာကတည္းက ဒီပိုက္ဆံေလးေတြကို မသံုးရက္ဘဲ စုထားခဲ့တာပါ”။ “ေအးကြာ … တကယ္ေတာ့ မင္းျမင္တဲ့အတိုင္း ဒီလယ္က အထြက္ႏႈန္း သိပ္ေကာင္းတာကြ။ တကယ္ဆို ၁၅ဝဝ ေလာက္တန္တာ။ ဒီေတာ့ မင္းကို ၁ဝဝဝ နဲ႔ ေပးမယ္ကြာ။ စပါးေပၚမွ က်န္ေငြကို ထပ္ေပးပါ့။ ေက်နပ္ရင္ မင့္ေငြ ၄ဝဝ ထားခဲ့”။ “ေကာင္းပါၿပီဗ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”။ ဘတုပ္လည္း လယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကို ေတြးၿပီး တစိမ့္စိမ့္ ၾကည္ႏူးေနေတာ့တာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ လယ္ရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ စပါးေတြ ထြက္လာတာမွ လြန္ေရာ။ အျခားလယ္ေတြထက္ကို အထြက္ႏႈန္းေကာင္းတယ္။ ရြာထဲမွာေတာ့ တီးတိုးစကားေတြ မ်ားမွမ်ားေပါ့ဗ်ာ။ ဘတုပ္တို႔ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ဒုကၡေရာက္ေတာ့မယ္ေပါ့။ သိတဲ့အတိုင္း ဘတုပ္တို႔က မိတ္ေဆြေတြ ျဖစ္္ေနၾကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဦးသာလွနဲ႔ သေဘာတူထားတဲ့အတိုင္း စပါးေတြကို ၃ ပံု ပံုတယ္။ ၁ ပုံကို ဘတုပ္ယူတယ္။ ဦးသာလွကေတာ့ ဘတုပ္တို႔ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာဆိုေတာ့ ၃ ပံုလံုး သူရေတာ့မယ္ဆိုၿပီး ႀကိတ္ေပ်ာ္ေနတာေပါ့။ ၁ ပံုထဲက လယ္ဖိုးအတြက္ ထပ္ျဖည့္လိုက္ေတာ့ ဘတုပ္တို႔လည္း လယ္ပိုင္ရွင္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဦးသာလွတို႔ ေစာင့္ေနလိုက္တာ ေနာက္တစ္မိုးေရာက္လည္း ဘာမွ မျဖစ္၊ ေနာက္တစ္မိုးေရာက္လည္း ဘာမွ မျဖစ္နဲ႔ ၆ ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားခဲ့တယ္။ ဘတုပ္တို႔လည္း ဟိုတုန္းကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတေျပာင္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီ။ သမီးေလးေတာင္ ကြမ္းေတာင္ကိုင္ ပန္းေတာင္ကိုင္ေလး ျဖစ္ေနၿပီ။ အလွဴအတန္းဆိုလည္း ဘတုပ္တို႔ လင္မယားက ထိပ္ဆံုးကဆိုေတာ့ ရြာဦးဘုန္းႀကီးကလည္း ဒကာဘတုပ္ ဒကာဘတုပ္ျဖစ္ေနၿပီ။

ဒီလိုနဲ႔ ၆ ႏွစ္ျပည့္ၿပီးလို႔ မိုးက်ခါနီးမွာ ဝမ္းနည္းစရာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ လျပည့္ညတစ္ညမွာေပါ့။ ပိႏၷဲေတာဘက္က ေအာ္ဟစ္သံ၊ ႏြားခေလာက္သံ၊ ငိုယိုသံ စတဲ့ အသံေတြ ဆူညံေနတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့။ “စိန္စိန္ေရ ထစမ္းပါဦး၊ ဟိုဘက္မွာ ဆူညံေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ မသိဘူး”ဆိုေတာ့ “ကိုယ္ေတာ့္ႏွယ္ ဘာေတြမ်ား ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ဘာသံမွ မၾကားပါေတာ္၊ အိပ္မွာ ဆက္အိပ္ပါ”ဆိုၿပီး ျပန္အိပ္သြားတယ္။ “ေအာ္ ဒီအသံေတြက ငါတစ္ေယာက္တည္း ၾကားရတာပါလား”ဆိုတာကို သတိထားမိသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အိမ္အျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးေရာက္လာတယ္။ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းဘူး။
“မိတ္ေဆြႀကီးေရ … က်ဳပ္တို႔ သြားရေတာ့မယ္။ နယ္ပိုင္က က်ဳပ္တို႔ကို ႏွင္ေနၿပီ။ ဒီေနရာမွာ မေနရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ အားလံုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ငိုကာယိုကာ ပစၥည္းေတြ သိမ္းေနၾကတာ။ က်ဳပ္ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ ခင္မ်ားနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ရတာ ဝမ္းသာပါတယ္။ ေက်းဇူးလည္း တင္ပါတယ္။ ေနရာသစ္မွာ ခင္မ်ားလို လူကို ေတြ႕အံုးပါ့မလား မသိဘူး။ ေနရာသစ္က ပရိတ္ေတြ၊ ပ႒ာန္းေတြ ရြတ္ၾကတဲ့ေနရာဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔ တစ္ေဆြမ်ိဳးလံုး ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မွာပဲ။ အဲဒီလို ေနရာမ်ိဳးဆိုရင္ သူတို႔က ပရိတ္၊ ပ႒ာန္းနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ကို ဒုကၡေပး။ က်ဳပ္တို႔ကလည္း သူတို႔ ကံနိမ့္တာနဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ ျပန္လုပ္။ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ သြားမယ္ဗ်ာ”ဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားေတာ့တယ္။ ဘတုပ္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရတာနဲ႔ “ဗ်ိဳ႕မိတ္ေဆြႀကီး ခဏေနပါဦး၊ ခင္မ်ားတို႔ေနရာမွာ ေနာက္ေရာက္လာမယ့္သူေတြက ဘယ္လို လူေတြ ျဖစ္မလဲ”လို႔ ေမးေတာ့ “အဲဒါေတာ့ မပူပါနဲ႔၊ ဒီေနရာမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မထားေတာ့ဘူးတဲ့၊ လူေတြနဲ႔ သိပ္နီးသြားလို႔တဲ့”လို႔ ေျဖေပးလိုက္မွ ဘတုပ္လည္း စိတ္ေအးသြားခဲ့တယ္။

အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘတုပ္တို႔ဟာ ရြာမွာ လယ္ရွင္သူေဌးႀကီး ျဖစ္ေနၿပီ။ က်ဳပ္ဦးခလည္း ဘတုပ္တို႔ရြာက ျပန္လာတာ ႏွစ္၂ဝ ေတာင္ရွိေနၿပီ။ သူတို႔ေတြ အသက္ထင္ရွားရွိေသးလား၊ မရွိေတာ့ဘူးလားေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ ဒါကေတာ့ က်ဳပ္ တေစၧသုေတသန ဦးခရဲ႕ ေတြ႕ရွိခ်က္တစ္ခုပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သခၤန္းစာယူစရာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ အမ်ားႀကီး ရလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဆင္ျခင္စရာ၊ သံုးသပ္စရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီး ပါမွာပါ။ မယံုေတာ့ မရွိနဲ႔ေနာ္။ သိတယ္မလား၊ တေစၧသုေတသန ဦးခပါ။ ေနာက္ထပ္ ေတြ႕ရွိခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္ဗ်။ ခင္မ်ားတို႔ စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ဆက္ေျပာျပရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။