ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။
(၁၁)
“မအိပ္ဘူးလား”ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏အသံေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသည္။
“ငါ အိပ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္မရေသးဘူး၊ ငါ ဥေရာပကို စေရာက္ကတည္းက
စိတ္ကို လႊတ္ထားလိုက္တုိင္း ငါတို႔ႏိုင္ငံကို သတိရတယ္၊
ျပႆနာေတြေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္၊ မေျပလည္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေတြကို
ေတြးၿပီး ေမာေနတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္ေတာင္
ပညာသင္ၾကားခြင့္မရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးငယ္ေတြကို သနားတယ္၊ ငါတို႔ရြာမွာေလ
အလယ္တန္းအဆင့္ထိ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးက ၁ဝဝ မွာ ၁ဝ ေယာက္မရွိဘူး၊ အထက္တန္းဆို
၁ဝဝ မွာ ၂/၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။
အထက္တန္းတက္တယ္ဆုိလည္း အလကား
စနစ္မက်တဲ့ ပညာေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးလည္း လယ္ထြန္တဲ့သူထက္ ပိုထူးတာဆိုလို႔
ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးတာပဲ ပိုပါတယ္၊ ငါ ဒါေတြကို ေတြးေနမိတာ”စသျဖင့္ ေျပာျပမိသည္။
မီးေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားၾကားက စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏မ်က္ႏွာကို စိတ္မေကာင္းသည့္ဟန္ျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။
(၁၂)
“ငါ ေျပာတာေတြ မ်ားသြားၿပီ၊ မင္းလည္း ေျပာပါဦး”ဆိုမွ သူက
သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပသည္။ သူက ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသူ၊ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္
ေက်ာင္းသူ၊ မိ႐ိုးဖလာခရစ္ယာန္၊ ဘုရားေက်ာင္းကို အခမ္းအနားရွိမွ
ေရာက္ဖူးသည္။
အစက စကားမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာမည့္ေျပာေတာ့
ခရားေရလႊတ္သလို ေျပာသည္။ အလြန္သိခ်င္၊ စပ္စုခ်င္ေသာ ဥေရာပသားတို႔ ထံုးစံ
ေပၚလာပုံရသည္။ အဂၤလိပ္လိုေန႔စဥ္ မေျပာျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္
ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ျပန္ေမးရသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္
အနည္းငယ္ဖတ္ဖူးသည္။ ေရွာင္လင္ဘုန္းဘုန္းမ်ားႏွင့္
တိဗက္ဘုန္းႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။
(၁၃)
သူက ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္ သြားမည္၊ ၿပီးလွ်င္ စက္ဘီးျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံကို လွည့္လည္မည္ဟု ဆိုသည္။
“ဒါနဲ႔ မင္းက တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာလား”။
“ေအးေပါ့ … တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ လြတ္လပ္တယ္၊ ညိွႏႈိင္းရတာေတြ လုပ္စရာ
မလုိဘူး၊ စက္ဘီးနဲ႔ သြားႏိုင္သေလာက္ သြားမယ္၊ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ
ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး အိပ္မယ္၊ ငါ့မွာ စက္ဘီးလည္း ပါတယ္၊ ရြက္ဖ်င္တဲလည္း
ပါတယ္”။
“ေဟ … မင္းအတြက္ လံုၿခံဳမႈေကာ ရွိရဲ႕လား”။
“အင္း … ဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုၿပီး အေျပာင္အပ်က္သေဘာနဲ႔ေတာင္ မေႏွာက္ယွက္ၾကဘူး”။
“ဘုရား … ဘုရား … တို႔ႏိုင္ငံက မင္းလို လွပတဲ့ အမ်ိဳးငယ္ေလးေတြ မေျပာနဲ႔
အသက္ ၄ဝ ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ စိတ္မခ်ၾကဘူး၊
လံုၿခံဳမႈကို မခံစားရဘူး”။
“အင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ အီတလီတို႔
ျပင္သစ္တို႔ကေတာ့ သိပ္မလံုၿခံဳဘူး၊ အီတလီက အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြမွာ လုတတ္တယ္၊
ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာလည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ယီး ယား ဆိုၿပီး လွမ္းစတတ္တယ္၊
ျပင္သစ္ကေတာ့ လုတာေတြ ခိုးတာေတြ ေပါတယ္”
(၁၄)
သူ႕စကားေတြကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ေနမိတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ - ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ။ အစပ္အဟပ္က သိပ္မမိခ်င္ေတာ့။ အသားအေရ၊
အရပ္အေမာင္း၊ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ အစစအရာရာ ေျပာစရာမလုိေသာ
အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လွည့္လည္၊ အဆင္ေျပသည့္ေနရာ
ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး ေန၊ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္ ေဘးရန္မွ မျဖစ္ဘဲ
ခရီးသြားေနပံုမွာ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာ က်က္သေရျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ထဲမွာလည္း အံ့ၾသေနသည္။
လံုၿခံဳလိုက္သည့္ဘဝေတြ။ မည္သည့္အရာမ်ားက ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးေပးေလသနည္း။ လူခ်င္းမတူလို႔လား။
(၁၅)
အရင့္အရင္က ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈဆိုၿပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္၊
ပါးစပ္ရဲြ႕ခ်င္တတ္ေသာ အေျပာအဆိုမ်ားကို ျပန္ျမင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္
မလံုမလဲ ျဖစ္ေနမိသည္။
ဥေရာပဆိုတာ အရွက္မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊
ဟိရိၾသတၱပၸဆိုတာ သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး … စသျဖင့္ ေျပာတတ္ခဲ့ေသာ၊
ေျပာေနၾကဆဲစကားသံမ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။
ေခ်ာေခ်ာလွလွအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္
စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ခရီးသြားျခင္းတစ္ခုကပင္လွ်င္
စာေရးသူအတြက္ ေလးစားစိတ္ဝင္ခဲ့ရသည္။ အျခားအျခားေသာ တာဝန္ယူစိတ္၊
မိမိဂုဏ္သိကၡာအေပၚ တန္ဖိုးထားမႈ စေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားလည္း
မ်ားစြာ ရွိေနသည္။
စာေရးသူက ထိုသို႔အျမင္မ်ားကို တင္ျပလာတိုင္း
တို႔က သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရတယ္၊ သူတို႔က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ရဘူး၊ တို႔ကေတာ့
အားမက်ပါဘူး၊ ပတိ႐ူပေဒသဝါသ ဘာညာနဲ႔ လာေရာက္တုန္႔ျပန္မႈကို အႀကိမ္မ်ားစြာ
ခံရဖူးသည္။
ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး သူခိုးျဖစ္ေနသူႏွင့္
ဘာသာမဲ့ျဖစ္ၿပီး သမၼာအာဇီဝလုပ္ကိုင္စားသူ ႏွစ္ဦးမွာ ဘယ္သူက ဗုဒၶဝါဒီလည္း
ဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါသည္။
အေဖအေမက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔
ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ႐ံုႏွင့္ ငါ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႕ရတယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ဟု
မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ မွတ္ပံုတင္ထဲႏွင့္ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဗုဒၶဘာသာဟု
ေၾကညာထား႐ံုႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၿပီဟု မယူဆလိုက္ပါႏွင့္။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ အေပၚယံပညတ္တစ္ခုမွ်သာပါ။ သမၼာအာဇီဝ စတဲ့ အက်င့္တရားမ်ားကသာ
အႏွစ္သာရပါ။
အကာ၊ အႏွစ္ ကြဲသိေစခ်င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တာတစ္ခုတည္းႏွင့္ တလဲြဂုဏ္မယူေစခ်င္ပါ။ အက်င့္ပ်က္မႈေတြ
နည္းပါးေအာင္၊ ခိုးမႈေတြ နည္းေအာင္၊ မုဒိမ္းမႈေတြ နည္းေအာင္၊
လိမ္ညာလွည့္စားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါေအာင္ … ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ လိုပါသည္။
တာဝန္ကိုယ္စီ ယူတတ္ၾကဖို႔ လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္၊
တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္
ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သူမ်ားကိုလည္း တာဝန္သိသိ၊ ေခါင္းရွိရွိျဖင့္
ဝိုင္းဝန္းက်ားကန္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
တိုင္းျပည္မွာ
အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ
သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ
ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ
မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊
ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို
အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု
ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
............................
..........................
ဆက္ပါဦးမည္ ....
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၄၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးက အပိုင္း(၃) ေရာက္ေနၿပီ။
ရထားေပၚကကို မဆင္းႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနေတာ့မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ေဆာင္းပါးထဲက တစ္ခုခုရေနတယ္ဆိုရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လားေနာ္ ...
ယခင္အပတ္မွ အဆက္ ....................
..........................................................
ပထမ လူကိုယ္တုိင္ သြားခဲ့သည္။ ယခု ဤေဆာင္းပါးေရးျခင္းကေတာ့
စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။
စာဖတ္သူမ်ားလည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္း
ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ စကန္ဒီေနဗီယားႏိုင္ငံမ်ားသို႔
စာေရးသူႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
(၅)
စေနေန႔တစ္ေန႔လံုး ကေလးမ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္
အဘိဓမၼာသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်သည္။ သင္တန္းမ်ားၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးသြားဖို႔
ျပင္ရသည္။ ေျခအိတ္ ၅ စံု၊ ဆြယ္တာ ၁ ထည္၊ သကၤန္းႏွစ္စံုႏွင့္
အျခားတိုလီမိုလီအနည္းငယ္သာ ထည့္ျဖစ္သည္။
ဂ်ာမနီႏိုင္ငံအပူခ်ိန္ႏွင့္သိပ္မကြာဟု ထင္သျဖင့္ ေခါင္းစြပ္မ်ား မယူျဖစ္ခဲ့ပါ။
ရထားက ည ၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္။ ၉ နာရီခဲြေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရထားဘူတာသို႔
တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ားလည္း ရွင္းေနသည္။
အေသြးအေရာင္စံုေသာ လူမ်ားကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
ဂ်ာမနီ ၉ နာရီခဲြက အလင္းေရာင္ ရွိေနေသးသည္။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔
လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။ ညအခ်ိန္မွာေတာင္ ဘူတာႀကီးက
ရထားမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ရွိေနသည္။
(၆)
ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာသည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဒုတိယေျမာက္ အႀကီးဆံုး
ရထားဘူတာႀကီးျဖစ္သည္။ Departure Hall ၅ ခုႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းေပါင္း ၂၅
ခုေက်ာ္ ရွိသည္။ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕မွ ျပင္သစ္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ နယ္သာလန္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊
ဒိန္းမတ္၊ ၾသစႀတီးယား စေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔
ေျပးဆဲြေနေသာ ရထားေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဆံုရာလည္း ျဖစ္သည္။
ေန႔စဥ္
ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ ဝင္ထြက္ေနၿပီး ခရီးသည္ေပါင္း ၃၅ဝ,ဝဝဝ ခန္႔
သြားလာေနသည္ဟု သိရသည္။ ေရႊျပည္ႀကီးသား စာေရးသူအတြက္ အံ့ၾသစရာမ်ားပင္
ျဖစ္သည္။
ေရႊျပည္ႀကီးက အစည္ကားဆံုး ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို မ်က္စိထဲ
ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္ ထြက္ရမည့္ရထားက ေနာက္ရက္မနက္ခင္းအထိ
မထြက္ႏိုင္ေသးလို႔ ေစာင့္ခဲ့ရသည့္အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ နယ္က ဘူတာေလးတြင္
နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်သျဖင့္ အလဟႆျဖစ္ခဲ့ရသည့္
စိတ္ပန္းလူပန္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း အေတြးထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္
ေရာက္လိုက္ၾကေသးသည္။
ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ဆိုေသာ္လည္း ၉၅
ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔က အခ်ိန္တိက်ပါသည္။
အခ်ိဳ႕အခ်ိန္မမွန္သည့္ရထားဆိုသည္မွာလည္း ၅/၁ဝ မိနစ္ခန္႔သာ ျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ပိုေနာက္က်သည့္အျဖစ္အပ်က္က နည္းပါသည္။
(၇)
စီးရမည့္ရထားက City Night Line ရထားျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ နယ္သာလန္၊
ဒိန္းမတ္ စသည့္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေန႔စဥ္ေျပးဆဲြေနသည့္ ညရထားျဖစ္သည္။
အိပ္စင္ပါယူလွ်င္ ေစ်းပိုသျဖင့္ ထိုင္ခံုသာ ဝယ္ထားသည္။
ရထားက
ဘူတာတြင္ မဆိုက္ေသးျဖင့္ ဘူတာအတြင္း ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ခဏထိုင္ေစာင့္သည္။
ဘူတာအတြင္း သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားမွာ
အာဖရိကန္မ်ားႏွင့္အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးမ်ားသာ
မ်ားသည္။
ဘူတာအတြင္းရွိ အမိႈက္ပံုးမ်ားကို လွန္ေလွာၿပီး
ပုလင္းအေဟာင္းမ်ား၊ ေရဗူးခြံႏွင့္အခ်ိဳရည္ဗူးအခြံမ်ားကို
ေရြးယူေနသူအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရြးယူေနၾကျခင္းမွာလည္း
အေၾကာင္းရွိပါသည္။
အခ်ိဳ႕ဗူးခြံမ်ားတြင္ ဖန္းဟုေခၚေသာ (Fund ကို
ဆိုလိုသည္ဟု ထင္သည္) တံဆိပ္ေလးမ်ား ပါတတ္သည္။ ထိုတံဆိပ္ေလးပါေသာဗူးခြံကို
စူပါမားကတ္အတြင္းရွိ စက္တြင္ ထည့္လိုက္ပါက တစ္ဗူးကို ယူ႐ို ၂၅ ဆင့္
ျပန္ရသည္။
အမႈိက္ေကာက္ရသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ထားသည့္စနစ္တစ္ခု
ျဖစ္သျဖင့္ သေဘာက်မိသည္။ ထိုစနစ္ေၾကာင့္ ဗူးခြံမ်ားကို ေရာက္တတ္ရာရာ
မစြန္႔ပစ္ဘဲ အိမ္မွာစုထားလွ်င္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ရႏိုင္ေလသည္။
အမႈိက္အလြန္ေပါေသာ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အတုယူစရာစနစ္တစ္ခုဟု
သေဘာပိုက္မိသည္။
(၈)
၁ဝ နာရီခန္႔တြင္ ရထားက ဘူတာတြင္
လာရပ္သည္။ ရထားမထြက္ခင္ အေပါ့အပါးသြားဦးမွ စိတ္ကူးမိသည့္အခါ
ဘူတာရွိအိမ္သာမွာ ယူ႐ို ၁ က်ပ္ (ျမန္မာေငြႏွင့္ဆုိလွ်င္ ၁၃ဝဝ
ခန္႔)ဆိုသည္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ ရထားထြက္မွ ရထားေပၚေရာက္မွ
ကိစၥရွင္းေတာ့မယ္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
တစ္ခါမွ
မသြားဖူးသည့္ခရီးျဖစ္သျဖင့္ ရထားဆိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရထားေပၚတက္သည္။
အတြဲနံပါတ္ ၁၉၄၊ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ၆၄ ကို လုိက္ရွာသည္။ ရထားတဲြေပၚတြင္ လူ ၆
ေယာက္စီပါေသာ အခန္းေလးမ်ား ကန္႔ထားသည္။ တူရကီဆန္ဆန္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္
ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးပါသည္။ အမ်ိဳးသားက ကိုယ့္ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ေနသည္။
လက္မွတ္ျပၿပီး ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။
ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔
အကဲခတ္ၾကည့္ေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းငုံ႔ကာ မ်က္လံုးေမွးေနသည္။
အမ်ိဳးသမီးငယ္က စာအုပ္အထူႀကီးကို ဖတ္ေနသည္။ ကိုယ္လည္း အားက်မခံ
စာအုပ္ဖတ္႐ံုႏွင့္တရားထိုင္သလို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသြားတတ္ေသာ
စြန္းလြန္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ကို အိုင္ပက္ထုတ္ၿပီး
ဖတ္ေနလုိက္သည္။
(၉)
ရထားထြက္ခါနီးေသာအခါ အဘိုးအိုတစ္ဦး
တက္လာသည္။ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး
ဝင္လာသည္။ စာအုပ္သာ ဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။
၅
မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ
ဘူတာအတြင္းရွိ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ရထားမ်ားျဖင့္
႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျပင္ပေလာကကို ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။
၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္အတိတြင္ ရထားစထြက္သည္။
ရထားထြက္ၿပီး ၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အဘိုးအိုက အခန္းမီးပိတ္ခ်င္တယ္။
သေဘာတူလားဟု ေမးသည္။ အားလံုးသေဘာတူလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျမင္ႏိုင္႐ံု အလင္းမွိန္မွိန္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။
မီးပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးအိုႏွင့္အာရပ္ျဖစ္ဟန္တူသူတို႔
ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အိပ္ၾကသည္။ အျခားတစ္ဦးက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္
ၾကည့္ေနသည္။
အမ်ိဳးသမီးက တံခါးအျပင္ကို မိမိလိုပင္ ေငးေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ အျပင္ခဏသြားခ်င္တယ္၊ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ခဏၾကည့္ထားေပးပါဟုဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးအျပင္ထြက္သြားသည္။
ခဏၾကာေသာအခါ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုမွစကာ
မိတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအမည္ကို မနည္းေျပာယူရသည္။
နီးယားထိုင္းလန္းဆိုမွ နည္းနည္းၾကားဖူးတယ္ဟု ဆိုသည္။ “ဟဲ ဟဲ
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္လိုကြ၊ တို႔ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ
ဘယ္ဂုဏ္ယူစရာကြ”နဲ႔ ထင္လာလိုက္တာ ဥေရာပေရာက္မွ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မသိသူမ်ား
ေျမာက္ျမားစြာရွိေနပါလားဆိုသည္ကို သိရသည္။ ေရာက္စက “ျမန္မာ”ဆိုတာကို
မသိဘူးဟု ေျပာလာလွ်င္ “ဒီလူ အေတာ္ဗဟုသုတနည္းတာပဲ”ဟု ယူဆမိသည္။ ယခုေတာ့
႐ိုးသြားပါၿပီေလ။
(၁ဝ)
ရထားအျပင္မွာ
မီးေရာင္မိွန္မွိန္ေလးမ်ားကို ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္းေနသည္။
အလင္းမကဲြေသးေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိမ္လိပ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။
ညအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တိမ္မ်ားက အမည္းေရာင္ အနည္းငယ္သန္းေနသည္။
မီးေရာင္တဖ်က္ဖ်က္ႏွင့္ဥဒဟိုေျပးသြားေနေသာ ေလယာဥ္မ်ားက စာေပထဲမွ စ်ာန္ရ
ရေသ့၊ ရဟန္းမ်ား တန္ခိုးျပၿပီး စ်ာန္ပ်ံေနသလို ထင္ရသည္။ စိတ္က
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိမ္ႀကိဳတိမ္ၾကားတိမ္လိပ္ေလးမ်ားၾကားကေန
အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို လွမ္းၾကည့္ လြမ္းဆြတ္မိေသးသည္။
႐ုတ္တရက္
တိမ္လိပ္ခၽြန္ခၽြန္ေလးမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ ျမန္မာျပည္ေျမပံုေလးအလား စိတ္က
မွန္းမိသည္။ ျမန္မာျပည္က ေျမပံုကိုက ေျခေထာက္က တစ္ေခ်ာင္းတည္းရယ္။
ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းရွိလို႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရတာမ်ားလား ျမန္မာျပည္။
စိတ္ကူးထဲတြင္ တနသၤာရီဘက္သို႔ ခၽြန္ထြက္ေနေသာ ေျခေထာက္ႀကီးလိုမ်ိဳး
ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္
ထပ္တပ္ေပးလိုက္ရလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး တည္ၿငိမ္သြားမလား။
အေတြးမ်ားက ရထားတဲြႀကီးလို အမွ်င္မျပတ္ တရစပ္ေျပးလႊားေနသည္။
ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ နလန္မထူႏိုင္ေသာ
နာတာရွည္ေရာဂါသည္ႀကီးလို ျဖစ္ေနေသာ အမိျမန္မာကို ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ
ဗေလာင္ဆူရသည္။ အေတြးထဲက ထြက္ၿပီး စိတ္က ပစၥဳပၸန္မွာတည္လာေတာ့ ရထားတဲြေလးထဲ
အတူခရီးသြားေတြအားလံုး ငိုက္ျမည္းေနၾကေလၿပီ။
ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။
.........................................
............................................
ဆက္ပါဦးမည္ ..................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၁၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
