Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Monday, August 30, 2010

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၄)



ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၄)

ေသတဗ်ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား တျဖည္းျဖည္း ပိုမို စည္ကားလာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္ကုမာရကႆပတို႔ အယူအဆေရးရာမ်ား အၿပိဳင္အဆိုင္ ေျပာဆိုေနေၾကာင္း ေသတဗ်ၿမိဳ႕နယ္တစ္၀ိုက္ကို ေတာမီးပမာ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားခဲ့သည္။ မ်ားျပားလွေသာ ပရိသတ္မ်ားမွာ ဆူညံမႈမရွိဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ နားစိုက္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ တိတ္ဆိတ္မႈမ်ားထဲမွ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ၾသဇာျပည့္၀ေသာ အသံက ေပၚထြက္လာခဲ့ျပန္သည္။

“အရွင္..ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကို မေျပာင္းႏိုင္ေသးပါ။ ကၽြႏ္ုပ္ေလ့လာထားသည္မ်ား ရွိပါေသးတယ္။ တစ္ခါက ေသဒဏ္အေပးခံရတဲ့ သူခိုးတစ္ေယာက္ကို စဥ္းအိုးထဲမွာ ထည့္၊ စဥ္းအိုးကို အလံုပိတ္ၿပီး အျပင္ကေန မီးတိုက္ခိုင္းပါတယ္။ မီးတိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြႏ္ုပ္က အျပင္ကေန ေစာင့္ၾကည့္ေနပါတယ္။ အဲဒီစဥ္းအိုးထဲကေန အသက္ဆိုတဲ့ အေကာင္ ထြက္သြားတာကို မျမင္မေတြ႕ရပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ျပေနတာပါပဲ”

ဤေနရာတြင္ အသက္ဆိုတဲ့အေကာင္ ထြက္သြားတာကို မေတြ႕ရဘူးဆိုေသာ စကားသည္ ထိုေခတ္အခါက လူအမ်ားစု ယံုၾကည္ေနေသာ အတၱ၀ါဒ အေငြ႕အသက္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ အတၱ၀ါဒအရ အတၱဟူေသာ အေကာင္ကေလး၊ ၀ိညာဏ္ကေလးသည္ သတၱ၀ါေသသည့္အခါ တစ္ဘ၀မွ တစ္ဘ၀သို႔ ကူးေျပာင္းက်င္လည္ေနသည္ဟု ယံုၾကည္ၾကသည္။ ထိုအတၱဟူေသာအေကာင္ကို ေတြ႕လွ်င္ “ေနာက္ဘ၀ရွိတယ္၊ ေနာက္ဘ၀ကို ကူးတယ္”ဟု ယံုၾကည္ႏိုင္စရာ ရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿမိဳ႕စားၾကီးအေနျဖင့္ “အတၱ၊ အသက္၊ ၀ိညာဏ္ဟူေသာ ကူးတတ္ေသာအရာမရွိလွ်င္ အကူးခံရႏုိင္ေသာ တမလြန္ဘ၀မရွိ”ဟု ဆံုးျဖတ္ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပံု ရပါသည္။

သို႔ရာတြင္ အရွင္ကုမာရကႆပကား ဤပြိဳင့္(ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏အားနည္းခ်က္)ကို ေထာက္ျပေ၀ဖန္ျခင္း မျပဳခဲ့ပါ။ အျခားဥပမာတစ္မ်ိဳးျဖင့္ ေျပာျပခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၇)

“ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာအံုးမယ္။ သင္ ၾကိဳက္သလို ေျဖပါ”

“ေကာင္းပါၿပီ၊ ေမးပါ”

“သင္ အိပ္တဲ့အခါ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာ ဥယ်ာဥ္ေတြ၊ ေရကန္ေတြနဲ႔ အျခားၾကည္ႏူးစရာေလးေတြကို အိပ္မက္ဖူးသလား”
“မက္ဖူးပါတယ္၊ တစ္ေန႔က ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေမာင္းမမိႆံအေျခြအရံေတြနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေနတုန္း အိပ္မက္မက္တာကို အမွတ္ရပါတယ္”

“သင္ အိပ္မက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေျခြအရံေတြဟာ သင့္ေဘးမွာ ရွိေနသလား”

“ရွိပါတယ္”

“သင့္ေဘးမွာ ရွိေနတဲ့ အေျခြအရံေတြဟာ သင့္ အသက္ထြက္သြားတာ၊ ၀င္သြားတာကို ျမင္ရသလား”

“မျမင္ရပါဘူး”

“ဒီလိုဆိုရင္ သင္ေျပာတဲ့ သူခိုးအသက္ထြက္တာကိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္ ျမင္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး … သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းပါေတာ့”

“မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ ဒီဥပမာေလာက္နဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆၾကီးကို ေျပာင္းလဲမပစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေျပာစရာအေၾကာင္းေတြ ရွိပါေသးတယ္”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဤဥပမာသည္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မဆဲြေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အမွန္အားျဖင့္လည္း အလြန္ေလးနက္ေသာ ဥပမာမဟုတ္ေသးဟု ထင္မိသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပအေနျဖင့္ “အိပ္မက္မက္ျခင္းဟူသည္ အသက္က အျပင္သို႔ ထြက္ၿပီး အိပ္မက္နယ္ထဲသို႔ သြားေရာက္ျခင္းဟု ဆုိလိုေနေရာ့သလား”ဟုပင္ သံသယျဖစ္မိပါသည္။ အမွန္အားျဖင့္ အိပ္မက္မက္ျခင္းဟူသည္မွာ အသက္က အျပင္သို႔ ထြက္သည္ မဟုတ္ပါ။ အိပ္မက္မက္သူ၏ စိတ္အစဥ္တြင္ ထင္ျမင္မိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အိပ္မက္ျခင္းအေၾကာင္းမ်ား

ဤေနရာ၌ သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ကထာႏွင့္ မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္ လာ အိပ္မက္မက္ျခင္း အေၾကာင္း ၆-ပါးကို ဗဟုသုတအျဖစ္ ေဖာ္ျပလိုသည္။ ၎တို႔မွာ
(၁) ေလဓါတ္ပ်က္၍ မက္ျခင္း (၀ါတိက)
(၂) သည္းေျခပ်က္၍မက္ျခင္း (ပိတၱိက)
(၃) သလိပ္ပ်က္၍မက္ျခင္း (ေသမွိက)
(၄) နတ္တို႔ လွည့္ပတ္၍မက္ျခင္း (ေဒ၀တူပ သံဟရတ)
(၅) ေလ့က်က္သံုးေဆာင္ဖူး၍ မက္ျခင္း (သမုဒါစိဏၰတ)
(၆) ပုဗၺနိမိတ္ျဖစ္လတၱံ႕ကိုျမင္မက္ျခင္း (ပုဗၺနိမိတၱ) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ မိမိတို႔ ျမင္မက္တတ္ေသာအိပ္မက္မ်ားကို ဂ႐ုစိုက္ၾကည့္ႏုိင္ပါသည္။
အိပ္မက္ကိုလည္း ရဟႏၲာမ်ား မျမင္မက္ၾကေတာ့ပါ။ သေမၼာဟ၀ိေနာဒနီအ႒ကထာတြင္ အိပ္မက္ေသာအခ်ိန္ကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ တင္ျပထားသည္။

အိပ္မက္မက္ခ်ိန္

အမ်ားအားျဖင့္ “အိပ္မက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ မက္သလဲ”ဟု ေမးလွ်င္ “အိပ္မက္ပါဆို အိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ မက္တာေပါ့”ဟု ေျဖၾကေပလိမ့္မည္။ အထက္ပါ က်မ္းဂန္အဆိုအရ မဟုတ္ပါ။ အိပ္ေနေသာအခ်ိန္မွာ အိပ္မက္မက္သည္ မဟုတ္။ ေပ်ာ္တစ္၀က္ ႏိုးတစ္၀က္၊ သို႔မဟုတ္ အိပ္မေပ်ာ္တေပ်ာ္ အခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္ပါသည္။ “ေမ်ာက္အိပ္ျခင္းႏွင့္တူေသာ အိပ္ျခင္းမ်ိဳး ရွိေနခ်ိန္တြင္ အိပ္မက္သည္”ဟု ဆိုထားသည္။ ေခတ္သစ္သုေတသနသမားမ်ား ေလ့လာၾကည့္ၾကပါကုန္။ ဤေနရာတြင္ကား အိပ္မက္အေၾကာင္း အဓိက ေျပာလိုရင္းမဟုတ္၍ ဤမွ်သာ။ ဆိုလိုသည္မွာ အိပ္မက္သည္ အရွင္ကုမာရကႆပေျပာသကဲ့သို႔ အသက္က ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ မဟုတ္သည္ကို ေ၀ဖန္တင္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၅)

“အရွင္… အကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနလုပ္ၾကည့္ထားတာ ရွိပါေသးတယ္။ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးကို ခႏၶာကိုယ္ကို တစ္ခုမွ အပ်က္အစီး မျဖစ္ေစဘဲ၊ နည္းနည္းမွ မပြန္းမပဲ့ေစဘဲ သတ္ခိုင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေလးခ်ိန္ကို ခ်ိန္ၾကည့္ပါတယ္။ အဲဒီလိုု ခ်ိန္ၾကည့္ေတာ့ မေသခင္ (အသက္မထြက္ခင္)က ခႏၶာကိုယ္က ေသၿပီးေနာက္ (အသက္ထြက္ၿပီးေနာက္) ခႏၶာကိုယ္ထက္ ပိုေပါ့ေနတယ္။ ေသၿပီး(အသက္ထြက္ၿပီး)ခႏၶာကိုယ္က အေလးခ်ိန္ အမ်ားၾကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူး”

သာမန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ နားမလည္ႏိုင္စရာ ျဖစ္ေနသည္။ ခႏၶာကိုယ္အေလးခ်ိန္ မ်ားသြားျခင္းႏွင့္ ေပါ့ေနျခင္းျဖင့္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆလိုက္ရသနည္း။ ၿမိဳ႕စားၾကီး ယူဆပံုမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ပါသည္။

“မေသခင္က လူ႕ခႏၶာသည္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အသက္ ႏွစ္မ်ိဳးတဲြေနသည္။ ေသေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ တစ္မ်ိဳးသာရွိၿပီး အသက္က မရွိေတာ့ပါ။ သို႔ျဖစ္၍ ေလးမည့္ေလးလွ်င္ ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္အသက္ ႏွစ္မ်ိဳးတဲြေနေသာ အေနအထားက ေလးရေပမည္။ အသက္မရွိေတာ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္က အေလးခ်ိန္ ပိုမ်ားစရာ အေၾကာင္းမရွိေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ ဟိုဘ၀ သည္ဘ၀ ေျပးလႊားက်င္လည္တတ္ေသာ အသက္ေကာင္ဟူ၍ မရွိ။ ဟိုဘ၀ သည္ဘ၀ေျပးသြားတတ္ေသာ အသက္ေကာင္ဟူ၍ မရွိလွ်င္ ေရွ႕ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀ဟူ၍လည္း ရွိမည္မဟုတ္”ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပံု ရပါသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏အေတြးအေခၚမ်ားမွာ ဗုဒၶ၀ါဒသေဘာတရားႏွင့္ အလြန္းေ၀းေနၿပီး မိမိ ထင္ရာျမင္ရာ ေတြးေခၚထားခ်က္မ်ားေပၚတြင္ အေျခခံေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ မည္သို႔ဆိုေစ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ေသာ စ႐ိုက္ႏွင့္ လက္ေတြ႕က်မွ ယံုၾကည္တတ္ေသာစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကိုကား ခ်ီးက်ဴးရမည္သာ ျဖစ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

Wednesday, August 25, 2010

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၃)



အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၃)

“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္၊ ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”
ဤတြင္ “ပညာရွိဆိုတာ ဥပမာေတြနဲ႔ေျပာတဲ့စကားကို သေဘာေပါက္ၾကတယ္”ဟူေသာ စကားကို သတိျပဳေစခ်င္ပါသည္။ ေရွ႕က ဥပမာေပးေတာ့မည့္အခါမ်ိဳးတြင္ ဤစကားရပ္မပါခဲ့ပါ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အနည္းငယ္ မခံခ်င္ေအာင္ ထည့္လိုက္ေသာစကားျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။

“အမိန္႔ရွိပါ”

“ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မစင္တြင္းထဲကို က်သြားခဲ့တယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို မစင္တြင္းကေန ထုတ္ၿပီး အၾကိမ္ၾကိမ္ အထပ္ထပ္ ေရခ်ိဳးေပးမယ္။ အေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔ လိမ္းက်ံေပးမယ္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွေတြ ဆင္ယင္ေပးမယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ ျပသာဒ္ၾကီးအထက္မွာ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ၊ ေလာကီစည္းစိမ္ေတြ ခံစားဖို႔ အဆင္သင့္လုပ္ထားတဲ့ဆီကို ေခၚသြားၿပီး ကာမဂုဏ္ေတြ ခံစားေစမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဲဒီေယာက္်ားဟာ မစင္တြင္းကို ျပန္သြားလိုတဲ့ စိတ္ဆႏၵ ရွိအံုးမလား”

“မစင္တြင္းဆိုတာ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့တဲ့ေနရာပဲ။ အခုေနေနရတာက စင္ၾကယ္သန္႔ရွင္းၿပီး ခံစားစရာ ကာမဂုဏ္အာ႐ံုေတြ ျပည့္ေနတဲ့ေနရာျဖစ္ေတာ့ မစင္တြင္း ျပန္သြားခ်င္တဲ့စိတ္ ဘယ္လိုလုပ္ ရွိေတာ့မလဲ”

“ဟုတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕စားၾကီး..ဒီဥပမာလိုပဲ ေကာင္းရာေကာင္းက်ိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၿပီး နတ္ျပည္ေရာက္သြားတဲ့သူဆိုတာလည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ လူ႕အျဖစ္ဆိုတာ နတ္ေတြအတြက္ေတာ့ ရြံရွာဖြယ္ျဖစ္တယ္၊ ညစ္ညမ္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကေန သင့္ဆီလာၿပီး ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္လာေျပာခ်င္စိတ္ ရွိပါေတာ့မလဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့။ တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္စမ္းပါ”
“တမလြန္ဘ၀ရွိတယ္လို႔ မယံုၾကည္ႏိုင္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အေၾကာင္းျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၃)

ဤေနရာတြင္ ေျပာၾကားေသာ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏စကားမွာ ေရွ႕တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားႏွင့္ သိပ္မထူးျခားလွပါ။ ေရွ႕စကားရပ္တြင္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္ေဆာင္ၿပီး ေသသူသည္ နတ္ျပည္သို႔ ေရာက္ႏုိင္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း သူနတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း သတင္းစကား ျပန္မေျပာလာသည္ကို ေျပာခဲ့သည္။ ဤတြင္ကား ေကာင္းမႈကုသိုလ္မ်ား လုပ္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ရဟန္းမ်ားက တာ၀တႎသာနတ္ျပည္သို႔ ေရာက္သည္ဟု ဆိုသည္။ နတ္ျပည္ဟူေသာ သာမညစကားရပ္ႏွင့္ တာ၀တႎသာဟူေသာ ၀ိေသသစကားရပ္သာ ကြာျခားပါသည္။ ထံုးစံအတိုင္း ထို႔ေၾကာင့္ တမလြန္ဘ၀မရွိဟု ယူဆေၾကာင္း အရွင္ကုမာရကႆပကို ေျပာခဲ့သည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၄)

ယင္းသို႔ ေျပာၾကားခ်က္ကို အရွင္ကုမာရကႆပက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ရွင္းျပသည္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားက တျဖည္းျဖည္း ေလးေလးနက္နက္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

“ၿမိဳ႕စားၾကီး… ဒီလိုဆိုရင္ သင္နားလည္ေအာင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္အေၾကာင္းကို သင္ ဘယ္ေလာက္ သိသလဲ”

“မသိပါဘူး”

“သင္ မသိရင္ ေျပာျပမယ္။ တာ၀တႎသာနတ္ျပည္ဆိုတာ အဲဒီမွာ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ တာ၀တႎသာကို ေရာက္သြားတဲ့သူဟာ ငါေတာ့ ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္အံုးမယ္။ ၿပီးမွ လူ႕ျပည္က ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆီ သြားၿပီး အေၾကာင္းၾကားလိုက္မယ္လို႔ စိတ္ကူးၿပီး ၂-ရက္၊ ၃-ရက္ စည္းစိမ္ခံစားၿပီး သင့္ဆီ လာေျပာလို႔ ျဖစ္ပါ့မလား”

“မျဖစ္ပါဘူး။ သူ ၁-ရက္ေလာက္ နတ္စည္းစိမ္ခံစားလိုက္ရင္ ကၽြႏ္ုပ္က ေသလြန္ၿပီး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္”

“ဒီလို သိရင္ တမလြန္ဘ၀မရွိဆိုတဲ့ အယူအဆကို စြန္႔လႊတ္လိုက္ပါေတာ့”

“မစြန္႔လႊတ္ႏုိင္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရွင္က တာ၀တႎသာနတ္ေတြရဲ႕ ၁-ရက္က လူ႕ျပည္သက္တမ္းနဲ႔ ႏွစ္ ၁၀၀-ရွိတယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ အဲဒါလို ရွိတယ္လို႔ ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ။ သူမ်ားေျပာတိုင္း မယံုတတ္ပါ။ လက္ေတြ႕ျဖစ္မွသာ ယံုပါမယ္”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၅)

“ေအာ္ သင္က လက္ေတြ႕ျပမွ လက္ေတြ႕သိမွသာ အရွိတရားကို လက္ခံမယ္ဆိုတဲ့သေဘာလား”

“ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြႏ္ုပ္က ကိုယ္တုိင္ ယံုၾကည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ အေတြ႕အၾကံဳမ်ိဳးရွိမွ လက္ခံတတ္ပါတယ္”

“ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ အမိ၀မ္းထဲမွာကတည္းက ကန္းေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူဟာ ေလာကၾကီးထဲေရာက္လာေတာ့ အျဖဴ၊ အနီ၊ အစိမ္း…စသည္ကို ဘာမွန္း မသိႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ျမင္ႏုိင္စြမ္းကလည္း သူ႕မွာ မရွိဘူး။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္ေယာက္ေယာက္ ဒါက အနီေရာင္၊ ဒါက အျပာေရာင္လို႔ လာေျပာမယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူက အနီဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ အျပာဆိုတာ မရွိပါဘူးလို႔ ေျပာမယ္။ သင္လက္ခံမလား”

“လက္မခံပါဘူး။ အနီ..အျပာအေရာင္ေတြဟာ တကယ္ရွိေနတာပဲ”

“ေအး…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းပဲ။ သင္ဟာ သင့္မ်က္စိနဲ႔ မျမင္ရတိုင္း မရွိဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ ဒါဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းသူနဲ႔ ဘာမွ မထူးျခားဘူး။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ဆိုတာေတြဟာ မံသစကၡဳဆိုတဲ့ သာမန္မ်က္စိနဲ႔ ျမင္ရတာေတြ မဟုတ္ဘူး။ ထိုက္သင့္တဲ့ အက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး ဒိဗၺစကၡဳလို႔ဆိုတဲ့ အရာအားလံုးကို အတားအဆီးမရွိ ျမင္ႏိုင္တဲ့ မ်က္စိနဲ႔မွသာ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ သင္ဟာ ၀မ္းတြင္းကန္းလို မေျပာပါနဲ႔လား။ သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

တမလြန္ဘ၀ျပႆနာစကား၀ိုင္းက အနည္းငယ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း စကားလုံးခပ္ျပင္းျပင္းမ်ားျဖင့္ ဥပမာမ်ား တန္ဆာဆင္ကာ ေျပာသည္။ ၿမိဳ႕စားၾကီးကလည္း အားမနာတမ္း တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုသည္။ အရွင္ကုမာရက အထက္ပါအတိုင္း ေျပာၾကားသည့္အခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးက ေအာက္ပါအတိုင္း ဆက္လက္ ေခ်ပသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ေခ်ပခ်က္

“အရွင္က ဒီလိုေျပာရင္ ကၽြႏ္ုပ္ကလည္း ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ အရွင္တို႔ ရဟန္းေတြ အက်င့္သီလေတြကို ေစာင့္ထိန္းၾကတယ္။ ေကာင္းမႈေတြ အမ်ားၾကီး ျပဳၾကတယ္။ ေသလို႔ ရွိရင္ ဒီဘ၀ထက္ အစစအရာရာ သာလြန္တဲ့ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏုိင္တယ္ေပါ့။ အဲဒီလို ေရာက္ၿပီး နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာမင္းစည္းစိမ္ေတြ ခံစားလို႔ ရတယ္ေပါ့။ ဒီလို ပိုမိုေကာင္းျမတ္တဲ့ နတ္စည္းစိမ္ျဗဟၼာ့စည္းစိမ္ေတြ ခံစားရမယ္မွန္း က်ိန္းေသ သိတယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသလိုက္ၾကပါလား။ အရွင္တို႔ ဒီေလာက္ ေသခ်ာေနမွေတာ့ လူ႕ဘ၀ရဲ႕ ခက္ခက္ခဲခဲ ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနရတာေတြကို စြန္႔လိုက္ၾကပါလား၊ မေသခ်ာလို႔ ကိုယ္ကိုကိုယ္ သတ္မေသရဲၾကတာေပါ့။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသတယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးပါ။ အဆိပ္ေသာက္ၿပီးလည္း ေသႏိုင္တယ္။ ဓားနဲ႔ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ခုတ္ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တယ္၊ ၾကိဳးဆဲြခ်ၿပီးလည္း ေသႏုိင္တယ္။ ေခ်ာက္ကမ္းပါးကေန ခုန္ခ်ၿပီးေတာ့လည္း ေသႏိုင္တာပဲ။ အခု အရွင္တို႔ သမဏေတြထဲက ဘယ္သူေတြ အဲဒီလို သတ္မေသၾကတာလဲ။ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ မေရာက္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိလို႔သာ မေသၾကတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကၽြႏ္ုပ္က တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ ယံုၾကည္ေနတာပါ”

ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ ဤသို႔ေသာ ေျပာဆိုခ်က္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္ စကားမ်ိဳးကို ရွရွားစာေရးဆရာၾကီး လီယိုေတာ္လ္စတြိဳင္းလ္ကလည္း ေျပာဆိုဖူးေလသည္။ သူက “ေဂါတမဗုဒၶဟာ ေလာကၾကီးဟာ ဒုကၡသစၥာအတုံးအခဲၾကီးလို႔လည္း ေျပာေသးတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္က်ေတာ့ သတ္မေသဘူး”ဟု ဆိုသည္။ သူ႔စကားအတိုင္းပင္ ေတာ္လ္စတြိဳင္းသည္ ေနာင္အခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အဆံုးစီရင္ခဲ့ေလသည္။

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၆)

“သင္က ဒီေျပာေတာ့ ဥပမာတစ္ခု ထပ္ေျပာရတာေပါ့။ ေယာက်္ားတစ္ဦးမွာ မယား ၂-ေယာက္ရွိတယ္။ မယားတစ္ေယာက္မွာက ၁၀-ႏွစ္၊ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ေနာက္မယားတစ္ေယာက္မွာက ကိုယ္၀န္လြယ္ထားရတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားေလးက အေမြေပးဖို႔ ေျပာလာတယ္။ သားေလးကို အေမြေပးလိုက္ရင္ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္မွာ ဘာခံစားခြင့္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ သားရဲ႕ မိခင္တစ္ေယာက္ပဲ ခံစားခြင့္ရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္က -သူ ကေလးေမြးၿပီးတဲ့အထိ ေစာင့္ပါအံုး၊ သားေလးေမြးရင္ အေမြကို တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီ ခဲြယူရမယ္။ သမီးေမြးခဲ့ရင္ သားေလးရဲ႕ အခိုင္းအေစအျဖစ္ ေပးမယ္-လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက အေမြကို အခုပဲ ေပးဖို႔ အတင္းေျပာေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကိုယ္၀န္သည္မိခင္ဟာ ဓားနဲ႔မိမိဗိုက္ကို ခဲြၿပီးေတာ့ သားေလးလား၊ သမီးေလးလား ၾကည့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမြးဖြားခ်ိန္ကို မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ ဒီလိုလုပ္လိုက္ေတာ့ ဒီဓားဒဏ္ရာနဲ႔ပဲ ေသဆံုးသြားရတယ္”

“ေတာ္ေတာ္အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့”

“ဟုတ္တယ္။ အသိဉာဏ္မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ ရဟန္းေတြဟာ ေနာက္ဘ၀မွာ ဒီထက္ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့အေျခအေနရွိေနတာကို သိေပမယ့္ အခ်ိန္အခါကို သိလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္မေသၾကဘူး။ မိမိတို႔ ရရွိထားတဲ့ အသိဉာဏ္ပညာနဲ႔ လူ႕ေလာကေကာင္းက်ိဳးေတြ အမ်ားၾကီး သယ္ပိုးေပးတယ္။ အခ်ိန္အခါေစ့လို႔ (ေသခ်ိန္တန္လို႔) ေသရတဲ့အေျခအေန၊ အခ်ိန္အခါအထိ ေစာင့္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သတ္မေသၾကတာပါ။ အခုေတာ့ သင္က အခ်ိန္မေစ့ေသးဘဲ ဗိုက္ခဲြတဲ့ အမ်ိဳးသမီးလိုပဲ မိုက္မဲတဲ့အေတြးမ်ိဳးကို ေတြးေနတယ္။ ၿမိဳ႕စားၾကီး သင့္အယူအဆကို ေျပာင္းလိုက္ပါေတာ့”

အရွင္ကုမာရကႆပက ထိုကဲ့သို႔ ေျပာေသာ္လည္း ၿမိဳ႕စားၾကီး ပါယာသိမွာ နည္းနည္းမွ ၿဖံဳပံုမရဘဲ သူစမ္းသပ္ခဲ့ေသာ သုေတသနမ်ားကို ဆက္လက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....

Saturday, August 21, 2010

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ (၂)



အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၁)

“ကဲ…ၿမိဳ႕စားၾကီး…ဒါဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာမယ္။ လ၊ ေနေတြဟာ တကယ္ရွိသလား”

“ရွိတာေပါ့”

“ဒီေလာကမွာ ရွိတာလား။ တျခားေလာကမွာ ရွိတာလား”

“တျခားေလာကမွာ ရွိတာေပါ့”

“လ၊ ေနေတြဟာ လူေတြလား၊ နတ္ေတြလား”

“လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”

“ဒါဆိုရင္ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူးလို႔ မယူဆလိုက္ပါနဲ႔၊ ရွိတယ္လို႔ ယူလိုက္ပါ”

“ဒီဥပမာေလးနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ပါဘူး။ အသင္ ဒီလို ေျပာလည္း ကၽြႏ္ုပ္အယူအဆကေတာ့ မေျပာင္းပါဘူး။ အရင္အတိုင္းပဲ ယူဆေနဆဲပါ”

ဤဥပမာတြင္ စဥ္းစားစရာ အခ်ိဳ႕ ရွိပါသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပအေနျဖင့္ ပါယာသိလို ပညာရွင္ၿမိဳ႕စားၾကီးကို မေျပာပေလာက္ေသာ ဥပမာေလးျဖင့္ အယူ၀ါဒၾကီးတစ္ခုလံုးကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျပာင္းခိုင္းပါသနည္း။ ေနာက္ထပ္ တင္ျပလာေသာ စကားအေျခအတင္ေျပာပံုမ်ားကို ၾကည့္၍ အရွင့္အေနျဖင့္ အလြယ္မွ အခက္ တျဖည္းျဖည္း ေျပာျပသြားလိုပံုရသည္ဟု ယူဆမိေပသည္။

တစ္ဖန္ လ၊ ေန တို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ စကၡဳ(မ်က္စိ)ျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ႏိုင္ေသာအရာမ်ားသာ ျဖစ္ေနသည္။ သို႔ျဖင့္၍ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ရမွ အမွန္ဟု ယူဆထားေသာ ပါယာသိအတြက္ မၿဖံဳေလာက္ေသာ ဥပမာတစ္ရပ္ပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လ၊ေနတို႔သည္ အာ႐ံုငါးပါးတြင္ ႐ူပါ႐ံုစက္ကြင္းမွ မလြတ္ႏိုင္ေသးေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စကားကို ကပ္သီးကပ္သပ္ ေတြးၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ပါယာသိသည္ ဤအခ်က္ကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မေထာက္ျပခဲ့သလဲဆိုသည္ကို စဥ္းစားမရႏိုင္ ျဖစ္မိပါသည္။

တစ္ဖန္ “လ၊ ေနတို႔ကို လူေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္ေတြပါ”ဟု ေျပာေသာ ပါယာသိစကားကိုလည္း အရွင္ကုမာရက မည္သို႔မွ် ျပန္မေျပာခဲ့ပါ။ စာေရးသူ တို႔ျပခဲ့ေသာ ဤအခ်က္မ်ားမွာ သူတို႔ဆိုလိုေသာ ပြိဳင့္(အေၾကာင္းအရာ)မဟုတ္သျဖင့္ ေမးခြန္းထုတ္ျခင္း၊ ထပ္မံရွင္းျပျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ဟု ဆိုလွ်င္ ရႏိုင္ေကာင္းပါသည္။ အမွန္မွာ လ၊ ေနတို႔သည္ နတ္မ်ားလည္း မဟုတ္ၾကပါ။ စၾကာ၀ဠာအနႏၲအတြင္းမွ ကမၻာတစ္ခုစီသာ ျဖစ္ၾကပါသည္။

ပါယာသိ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ လက္ေတြ႕ သုေတသန (၁)

“ကၽြႏ္ုပ္အေနနဲ႔ တမလြန္ဘ၀ မရွိဘူးလို႔ ယူဆရတဲ့အေၾကာင္းေတြထဲက လက္ေတြ႕ သုေတသနလုပ္ထားတာေလးကို အရွင့္ကို ေျပာျပမယ္”

“ထူးဆန္းလွခ်ည္လား ပါယာသိ….၊ ဘယ္လိုမ်ား သုေတသနေတြ လုပ္ထားလဲ…၊ ေျပာပါ”

“ငါးပါးသီလေလးကိုမွ မေစာင့္ထိန္းႏိုင္ရင္၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းေတြ မေမြးျမဴႏိုင္ရင္၊ အယူမွားရင္ ေနာက္ဘ၀မွာ အပါယ္ငရဲ က်မယ္လို႔ အရွင္တို႕ ေဟာၾကတယ္ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ ေဟာပါတယ္”

“ကၽြႏ္ုပ္ သုေတသနအရေတာ့ ငရဲကို မက်ပါဘူး”

“ဘယ္လို” အရွင္ကုမာရ အာေမဋိတ္သံထြက္လာသည္။

“ဒီလိုပါ…၊ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြးမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလကိုလည္း ခ်ိဳးဖ်က္တယ္၊ စိတ္ဓာတ္ကလည္း ဆိုးမွဆိုး၊ အယူအဆေတြကလည္း မွားေနတဲ့သူ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အျပင္းအထန္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ တကယ္ေသေတာ့မယ္ဆိုတာကို သိတာနဲ႔ ကၽြႏ္ုပ္က သူ႕ကို သြားေျပာလိုက္တယ္”

“ဘယ္လိုမ်ား သြားေျပာလိုက္သလဲ”

“သင္ ငရဲေရာက္တယ္ဆိုရင္ ငရဲမွာ တကယ္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို ျပန္လာၿပီး အေၾကာင္းၾကားပါလို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ဒီေန႔ထိ ကၽြႏ္ုပ္ဆီကို လာအေၾကာင္းမၾကားပါဘူး”

“ဒါနဲ႔ပဲ သင္ဟာ တမလြန္ဘ၀မရွိဘူး၊ ေကာင္းဆိုးကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးမရွိဘူးလို႔ ယူဆလိုက္တာေပါ့”

“ဟုတ္ပါတယ္”

အရွင္ကုမာရကႆပ၏ ဥပမာ (၂)

“ဒီလိုဆိုရင္ သင့္ကို ဥပမာတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ သင့္ၿမိဳ႕နယ္မွာ ျပစ္မႈ ထင္ရွားလို႔ ေသဒဏ္အေပးခံရေတာ့မယ့္ သူခိုးတစ္ေယာက္ရွိတယ္ဆိုပါစို႔။ သူ႕ကို ၾကိဳးေတြ တုပ္ထားၿပီၿပီ။ ေခါင္းျဖတ္ၿပီး သတ္ေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေသဒဏ္ေပးခံရတဲ့ သူခိုးက ေတာင္းဆိုတယ္ ဆိုပါစို႔”

“ဘယ္လို ေတာင္းဆိုတာလဲ”

“အခ်င္း သူသတ္ေယာက်္ားတို႔… ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေဆြးမ်ိဳးသားခ်င္းေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိပါတယ္။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြနဲ႔အတူတကြ သြားေနၿပီးမွ ျပန္လာပါ့မယ္။ ျပန္လာမွ သတ္ၾကပါလို႔ ေတာင္းဆိုလို႔ ရမလား”

“မရပါဘူး။ သူေျပာေနတုန္းမွာပဲ သူ႕ေခါင္းက ျပတ္ၿပီးသြားေလာက္ပါၿပီ”

“ေအး…အဲဒီလိုပဲေပါ့။ သင္ ၿမိဳ႕စားၾကီးရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးဟာ ငရဲျပည္ေရာက္ၿပီး ငရဲသားေတြက ညွဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ၾကေတာ့မယ္။ အဲဒီအခါမွာ အခ်င္း…ငရဲသားတို႔ ခဏေစာင့္ပါအံုး။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးဆိုတဲ့ ေဆြမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူ႕ကို စကားအနည္းငယ္ သြားေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္ျပန္လာမွ ဆက္လက္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ၾကပါလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ခြင့္ေတာင္းလို႔ ရပါ့မလဲ။ ဒါေၾကာင့္ သင့္အယူ၀ါဒကို ေျပာင္းပါလာေလာ့”

“မေျပာင္းႏုိင္ပါဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ကၽြႏ္ုပ္မွာ အျခားျပစရာ သုေတသနလုပ္ထားတာေတြ ရွိပါေသးတယ္”

ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး၏ သုေတသန (၂)

“အရွင္…ကၽြႏ္ုပ္မွာ ေနာက္ထပ္ျပစရာ အေၾကာင္းေတြ ရွိတယ္။ အရွင္တို႔ တရားေတြ ေဟာတယ္မလား။ ငါးပါးသီလလံုရင္ စိတ္ေကာင္းရွိရင္ နတ္ျပည္ေတြ ေရာက္တယ္လို႔။ ကၽြႏ္ုပ္ေဆြမ်ိဳးေတြထဲမွာ ငါးပါးသီလလည္း လုံတယ္။ စိတ္ေကာင္းလည္း ရွိတယ္။ အဲဒီလူဟာ ေသေလာက္ေအာင္ ေရာဂါျဖစ္တယ္။ သူ အသက္မရွင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိေတာ့ “အေမာင္… မင္းနတ္ျပည္ေရာက္ရင္ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အေၾကာင္း ငါ့ကို လာေျပာပါအံုး”လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။ သူဟာ ေသၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီ ျပန္လာၿပီး ဘာမွ အေၾကာင္းမျပန္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ နတ္ျပည္ဆိုတဲ့ တမလြန္ဘ၀ဆိုတာ မရွိလို႔ေပါ့။ ကၽြႏ္ုပ္က ဒီတမလြန္ဘ၀မရွိ၊ ေကာင္းမႈမေကာင္းမႈ အက်ိဳးမရွိဆိုတဲ့အယူကို အရမ္းကာေရာ လက္ခံယုံၾကည္ေနတယ္လို႔မ်ား ထင္သလား။ ဒီလို အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြနဲ႔မို႔ ဒီလို အယူအဆ ရွိေနတာပါ”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

Tuesday, August 17, 2010

ၿမိဳ႕စားၾကီးပါယာသိႏွင့္ တမလြန္ဘ၀ျပႆနာ



အမွာစကား အနည္းငယ္….

ပိဋကတ္က်မ္းစာမ်ားကို အခုလို ဟန္ျဖင့္ ေရးသားေနျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ၾကားရေသာအသံေလးမ်ားအတြက္ စကားအနည္းငယ္ ေျပာၾကားလိုပါသည္။ အခုဆိုရင္ ပိဋကတ္ထဲမွ စာေရးသူအၾကိဳက္လည္းျဖစ္၊ အားလံုးအတြက္လည္း မွတ္သားစရာ၊ သခၤန္းစာယူစရာျဖစ္ေသာ သုတ္(၀တၳဳ)အခ်ိဳ႕ကို အမ်ားနားလည္လြယ္ေအာင္ႏွင့္ သခၤန္းစာယူစရာျဖစ္ေအာင္ ခံစားေရးဖဲြ႕လာသည္မွာ အေတာ္မ်ားပါၿပီ။ အခ်ိဳ႕၀တၳဳမ်ားက ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္စာႏွင့္ အဆင္ေျပေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕၀တၳဳမ်ားက အခန္းဆက္ႏွင့္ေရးမွ ၿခံဳမိႏိုင္ပါသည္။

“ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္မ်ားကို ဘာသာျပန္ထားေသာ ျမန္မာျပန္က်မ္းစာမ်ား ရွိၿပီးၿပီပဲ။ ဒါမ်ိဳးလိုေသးလို႔လား”ဟု ေမးစရာရွိပါသည္။ “လိုအပ္ပါတယ္”ဟုသာ ျမင္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပါဠိေတာ္ဘာသာျပန္မ်ားသည္ (ျမန္မာလို ေရးထားတာျဖစ္ေပေသာ္လည္း) စာေရးသူလို ရဟန္းတစ္ပါးေတာင္ နားမလည္ႏိုင္ေသာေနရာမ်ားစြာ ရွိပါသည္။ “ဘာဆိုလိုတာလဲ။ ဘာေျပာခ်င္တာလဲ” မသိေသာေနရာမ်ား အမ်ားၾကီး ရွိေနသည္ကို ျမန္မာျပန္မ်ား ဖတ္သူတိုင္း သိပါသည္။ ထိုသို႔ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မူရင္းပါဠိေတာ္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ဖတ္႐ႈရသည္။ မူရင္းပါဠိေတာ္ႏွင့္ မရေသးလွ်င္ အ႒ကထာကို လွန္ရပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ဖတ္ပါမွ အဓိပၸာယ္က ေပၚလြင္ပါသည္။

တစ္ဖန္ ဘုရားေဟာက်မ္းစာမ်ားကို အမ်ားနားလည္ေအာင္ လုပ္ရေသာအလုပ္ကလည္း မလြယ္ကူလွပါ။ အက်ယ္ၾကီးျဖစ္ေနသည္ကို ခ်ံဳးရသည့္အတြက္ လိုရင္းဆိုလိုခ်က္မ်ား က်န္ခဲ့တတ္ျခင္း၊ ဆိုလိုခ်က္မ်ား ျပဳတ္ေနခဲ့ျခင္းမ်ိဳးမ်ားလည္း ျဖစ္တတ္ပါသည္။ တစ္ဖန္ ေခတ္ေ၀ါဟာရ၊ ေခတ္အသံုးအႏႈန္းျဖင့္ ဖလွယ္တဲ့ေနရာမွာလည္း သတိထားရပါသည္။

မည္သည့္ေနရာမ်ိဳးတြင္ျဖစ္ေစ တိုက္႐ိုက္ဖလွယ္ျခင္းႏွင့္ သြယ္၀ိုက္အနက္ကို ယူ၍ ဖလွယ္ျခင္း (၂) မ်ိဳး ရွိပါသည္။ အခ်ိဳ႕ေနရာတြင္ တုိက္႐ိုက္ဖလွယ္မွ အဆင္ေျပႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ သြယ္၀ိုက္ၿပီး ဆိုလိုခ်က္ေပါက္ေအာင္၊ အမ်ားနားလည္ေအာင္၊ ရသေျမာက္ေအာင္ ဖလွယ္ပစ္ရတာမ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ ဆာအက္ဒြင္အာႏိုး(Sir Edwin Arnold) ေရးထားေသာ “အာရွတိုက္ရဲ႕ အလင္းေရာင္ (Light Of Asia)”စာအုပ္တြင္ ဒုတိယဖလွယ္နည္းျဖစ္ေသာ သြယ္၀ိုက္အဓိပၸာယ္ သို႔မဟုတ္ ဂယက္အနက္ကို ယူၿပီး သံုးႏႈန္းထားသည္မ်ားကို ေနရာမ်ားစြာတြင္ ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕၀ါက်မ်ားသည္ ဘုရားရွင္ တိုက္႐ိုက္ေဟာထားသည္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ဤသို႔ ေရးထားသည္ကိုပဲ “ဘုရားက ဘယ္ေနရာမွာမွ ဒီလို ေဟာထားတာ မရွိပါဘူး”ဟု သြားေျပာေနရင္ ေျပာသူဟာ ဗဟုသုတမရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ဆိုလိုသည္မွာ အခု ဤစာကို ေရးသူသည္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ တိုက္႐ိုက္မေျပာ၊ မေဟာေသာ္လည္း ေျပာထားသကဲ့သို႔ တင္ျပထားပါသည္။ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း အျငင္းပြားၾကစဥ္က ဆရာဒဂုန္တာရာ၏ လူသိမ်ားေသာ စကားတစ္ခြန္း ရွိပါသည္။ “ကာရံမဲ့ခ်င္မဲ့ပါေစ၊ အဘိဓမၼာ မမဲ့ေစနဲ႔”ဟူ၍။ “အႏွစ္သာရကို စာဖတ္သူ ထိေတြ႕ႏိုင္ဖို႔က လိုရင္း”ဟု ခံယူထားပါေၾကာင္း။ ဗုဒၶ၀ါဒအမွန္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည့္ အေျပာအဆို၊ အယူအဆမ်ား ပါေနသည္ဟု ယူဆၿပီး အၾကံျပဳေ၀ဖန္လာလွ်င္ ၀မ္းေျမာက္စြာ ခံယူပါမည့္အေၾကာင္း ေျပာၾကားလိုက္ပါသည္။)

ေသတဗ်ၿမိဳ႕ေလးမွာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္

ေကာသလတိုင္းက ေသတဗ်ၿမိဳ႕ငယ္ေလးတြင္ လူေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဟိုနား စုစု၊ ဒီနား စုစုျဖင့္ တစ္ေနရာရာသို႔ သြားဖို႔ ျပင္ေနၾကဟန္ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕က ငါးေယာက္တစ္ဖြဲ႕၊ အခ်ိဳ႕က ဆယ္ေယာက္အဖဲြ႕၊ အခ်ိဳ႕က မိသားစုအလိုက္၊ အခ်ိဳ႕မွာေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း၊ တစ္ေနရာသို႔ ဆူဆူညံညံ သြားေနၾကေလသည္။ အခ်ိဳက ပန္း၊ ဆီမီးထုတ္ေတြ ကိုင္ေဆာင္ထားသည္။ အခ်ိဳ႕က မိမိတို႔ အသံုးအေဆာင္မ်ားကို ကိုင္ေဆာင္လွ်က္ သြားေနၾကေလသည္။ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ဆိုသည္မွာ ေကာသလတိုင္း၏အရွင္သခင္ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးက ပါယာသိအား အပိုင္စားေပးထားေသာ ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခု ျဖစ္သည္။

အိႏၵိယသည္ ထိုေခတ္အခါက အယူအဆအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြးအေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးကို မိမိတို႔ ထင္ျမင္ယူဆသည့္အတိုင္း လွည့္လည္ေဟာေျပာေနၾကသူ ဆရာၾကီးမ်ား မ်ားစြာရွိၾကေလသည္။ မိမိတို႔၏ အေတြးအေခၚ၊ အယူအဆမ်ားကို လြတ္လပ္စြာ ေျပာေဟာစည္း႐ံုးႏိုင္ခြင့္ အျပည့္အ၀ရွိေသာ ေဒသၾကီး ျဖစ္သည္ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ နာမည္ၾကီးလာလွ်င္ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာသူမ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။ ဆရာၾကီးတစ္ေယာက္ မိမိတို႔ေနထိုင္ရာ ၿမိဳ႕၊ ရြာအနီးေရာက္လာၿပီဆိုလွ်င္ သြားေရာက္ အကဲျဖတ္တတ္ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အခုလည္း အရွင္ကုမာရကႆပ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနၿပီဟု ၾကားသိရေသာေၾကာင့္ ဆူဆူညံညံ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ သြားေရာက္ေတြ႕ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခ်ိန္သည္ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးအတြက္ စည္းစိမ္ခံစားေနခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

“အမတ္ၾကီး… ဆူဆူညံညံနဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”

“မွန္လွပါ… အရွင္ကုမာရကႆပ ဆိုတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးဟာ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕နားကို ေရာက္ေနပါတယ္။ သူ႕ဆီကို သြားေနၾကတာပါ”

“ေဟ… ဒီရဟန္းေတြက ေနာက္ဘ၀ရွိတယ္၊ ဘာညာနဲ႔ မဟုတ္မတရားေတြ ေလွ်ာက္ေဟာေနၾကတာ မဟုတ္လား၊ ဒီလို လက္ေတြ႕ျပလို႔လည္း မရ၊ အဓိပၸာယ္လည္းမရွိတဲ့တရားေတြ ေဟာေနသူေတြကို ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အလုပ္႐ႈပ္ခံ သြားေတြ႕ေနၾကတာလဲ၊ ကဲ ကဲ… ဒီရဟန္းေတာ့ ငါနဲ႔ ေတြ႕ေတာ့မွာပဲ။ အမတ္ၾကီး… အဲဒီကိုယ္ေတာ္ဆီ သြားေနတဲ့သူေတြကို ေျပာလိုက္”

“မွန္ပါ့”

“သင္တို႔ မေတြ႕ခင္ အဲဒီရဟန္းကို ငါ အရင္ေတြ႕မယ္၊ ငါေတြ႕ၿပီးမွ ေတြ႕ၾကလို႔၊ ငါတို႔ ေဆြးေႏြးတာကို ေစာင့္ေနၾကပါလို႔ ေျပာလိုက္”

“မွန္ပါ”

အမတ္ၾကီးလည္း ျမင္းစီးၿပီး လူစုလူေ၀းမ်ားသို႔ သြားေရာက္ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔မွာ အံ့ၾသကုန္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ သူတို႔ ၿမိဳ႕စားၾကီးမွာ ေရွ႕ဘ၀၊ ေနာက္ဘ၀မ်ားကို ယံုၾကည္သူမဟုတ္။ အယူအဆေရးရာမ်ားကို ေျပာဆိုေဆြးေႏြးၾကလွ်င္လည္း အေတာ္လက္ေပါက္ကပ္သူတစ္ေယာက္ဟု သိထားၾကသည္။ သူႏွင့္ေဆြးေႏြးသူမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ လန္႔ေျပးရသည္က မ်ားေလသည္။ ပညာလည္း တတ္သည္။ အေတြးအေခၚကလည္း ေကာင္းသည္။ စကားေျပာကလည္း ထူးခၽြန္သည္။ သူ႕ကိုဘက္ၿပိဳင္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ေဆြးေႏြးႏုိင္သူဟု မၾကားဖူးေခ်။ အခု ၿမိဳ႕စားၾကီး အရွင္ကုမာရကႆပဆီ သြားမည္ဟု ၾကားသိရေသာအခါ စိတ္၀င္တစား ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

သူႏွင့္ေတြ႕ရမည့္ အရွင္ကုမာရကႆပကလည္း ေခသူ မဟုတ္ပါ။ ဗဟုသုတ ၾကြယ္သည္။ အေျပာေကာင္းသည္။ စကားေျပာသည့္အခါတိုင္း ဥပမာဥပေမယ်မ်ားျဖင့္ တစ္ဖက္လူ က်ေအာင္ ေျပာႏိုင္စြမ္းရွိသည္။ တစ္ဖန္ နယ္တကာသို႔ လွည့္လည္သာသနာျပဳေနသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္ႏွင့္အညီ က်မ္းဂန္ဗဟုသုတ၊ ေဒသႏၲရဗဟုသုတႏွင့္ အယူအဆေရးရာတိုက္ပဲြမ်ားကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ႏႊဲခဲ့ဖူးေသာ အေတြ႕အၾကံဳရင္ ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ပါသည္။

ေသတဗ်ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား ပဲြၾကီးပြဲေကာင္း ၾကည့္ရေတာ့မည္။ တမလြန္ဘ၀မရွိ၊ အေကာင္းအဆိုး သတ္မွတ္ထားခ်က္မ်ားသည္ အဓိပၸာယ္မရွိဟု ယံုၾကည္သူ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္ ၃၁-ဘံုရွိေၾကာင္း ယံုၾကည္သူ အရွင္ကုမာရကႆပတို႔ စကားႏိုင္လုပဲြၾကီး၊ အယူအဆေရးရာၿပိဳင္ပဲြၾကီး ျဖစ္ေတာ့မည္ဆိုတာကို တြက္ဆမိေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားမွာ အေတြးကိုယ္စီ၊ ခန္႔မွန္းခ်က္ကိုယ္စီျဖင့္ ေျပာဆိုျငင္းခုံေနၾကေလသည္။ အစက အရွင္ကုမာရကႆပကို ၾကည္ညိဳသူတို႔သာ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အခုအခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕စားၾကီး၏ အယူအဆ၀ါဒကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္သူမ်ားလည္း အရွင္ကုမာရကႆပရွိရာသို႔ ဦးတည္ေနခဲ့ၾကေလသည္။ ေသတဗ်ၿမိဳ႕ေလးသည္ တစ္ခဏအတြင္းမွာ ဖုန္တစ္ေထာင္းေထာင္း ထေနခဲ့ေလသည္။ ထိုေန႔က ရာသီဥတု သာသာယာယာ ရွိလွသည္။

ပညာရွင္ႏွစ္ဦး ေတြ႕ဆံုျခင္း

ရဟန္းတစ္ပါးက သူ႕ဆရာကို ေျပာေနသည္။
“ဆရာအရွင္ ကုမာရကႆပ… ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးက အရွင္နဲ႔ တရားေဆြးေႏြးလိုပါသတဲ့”

“ေကာင္းၿပီေလ”

ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္ အရွင္ကုမာရကႆပတို႔က အနည္းငယ္ျမင့္ေသာ ေနရာမ်ားတြင္ အသီးသီး ေနရာယူထားၾကသည္။ အရွင္ကုမာရကႆပ၏ တပည့္ ၅၀၀ တို႔က ဆရာအရွင္၏ ေနာက္တြင္ ၿငိမ္ၿငိမ္ဆိတ္ဆိတ္ ေနေနၾကသည္။ အရွင္၏ေရွ႕တြင္ ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီး ေနရာယူထားသည္။ သူ၏ ေဘးဘက္၀ဲယာတြင္ သူ၏ ေနာက္လိုက္တပည့္မ်ား၊ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၊ ထို႔ေနာက္တြင္ ေက်းကၽြန္မ်ား။ ထို႔ေနာက္တြင္ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ား။ အသီးသီး ေနရာယူထားၾကသည္။

ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္တို႔မွာ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္စကားမ်ား ေျပာၾကသည္။ ယေန႔ေခတ္ လူကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ “ေနေကာင္းလား၊ မေတြ႕ရတာ ၾကာၿပီ၊ စားရေသာက္ရ အဆင္ေျပလား”စသည္ ေမးသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔ ေျပာၿပီးေသာအခါ ၿမိဳ႕စားၾကီးႏွင့္အရွင္တို႔သည္ အယူ၀ါဒဆိုင္ရာမ်ားကို စတင္ ေျပာခဲ့ၾကသည္။

“ပါယာသိ… သင္က ဘယ္လို အယူ၀ါဒ ရွိသလဲ”

“ကၽြႏ္ုပ္ အယူ၀ါဒမွာ ေနာက္ဘ၀ဆိုတာ မရွိဘူး။ သတၱ၀ါေသရင္ ျပန္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ အေကာင္း၊ အဆိုးကံေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆိုတာလည္း မရွိဘူး”

“ေအာ္… ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး သင့္မွာ ရွိသလား။ ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး ရွိသူေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ယူဆရတာလဲ”

ဤေနရာတြင္ “ဒီလို အယူအဆမ်ိဳး ရွိသူေတြကို တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။ ၾကားလည္း မၾကားဖူးဘူး”ဟုဆိုေသာ စကားမွာ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းေနသည္ဟု ထင္သည္။ အရွင္ကုမာရကႆပေခတ္က ထိုကဲ့သို႔ ယူဆသူမ်ား မ်ားစြာရွိေၾကာင္း ပိဋကတ္စာေပလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားအရ သိရပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ “မျမင္ဖူးဘူး၊ မၾကားဖူးဘူး”ဟု အဘယ့္ေၾကာင့္ ေျပာသနည္းဆိုသည္ကို နားမလည္ႏုိင္ခဲ့ပါ။

ပါယာသိၿမိဳ႕စားၾကီးက ဆက္ေျပာသည္။
“မရွိလို႔ မရွိဘူးလို႔ ယူဆတာေပါ့။ ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အာ႐ံုငါးပါး (အမွန္က ပသာဒငါးခု = စကၡဳ (မ်က္စိ)၊ ေသာတ (နား)၊ ဃာန (ႏွာေခါင္း)၊ ဇိ၀ွါ (လွ်ာ)၊ ကာယ (ခႏၶာကိုယ္))နဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ ရတဲ့ အရာေတြကိုပဲ အရွိတရားအျဖစ္ ကၽြႏ္ုပ္ ယူဆပါတယ္။ အာ႐ံုငါးပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လို႔ မရတဲ့ အတိတ္ဘ၀၊ အနာဂတ္ဘ၀နဲ႔ နတ္ျပည္ျဗဟၼာ့ျပည္ေတြဟာ စိတ္ကူးထဲမွာပဲ ရွိတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလို ယူရတာပါ”

ဆက္လက္ေဖာ္ျပသြားပါမည္.....
ဇာတ္လမ္းက အခုမွ စတာ..:) :)

Friday, August 13, 2010

အ႐ူးလြယ္အိတ္



တစ္ခ်ိန္က ေမွာ္ပီ ဆရာသိန္းၾကီး၏ အ႐ူးလြယ္အိတ္ ဆိုေသာ စာအုပ္ကို ဖတ္ရသည္။ ဆရာၾကီးက သူဖတ္ဖူးေသာ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကို မွတ္စုသဖြယ္ ေရးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရွးေခတ္ကဗ်ာအတိုအစမ်ားက မ်ားသည္ျဖစ္၍ မိမိအၾကိဳက္ႏွင့္ သိပ္ေတာ့ အံ၀င္ဂြင္က် မျဖစ္ခဲ့ပါ။ မည္သို႔ဆိုေစ အခု ဆရာၾကီး၏ ေခါင္းစဥ္ကို အသံုးျပဳဖို႔ စိတ္ကူးရလာသည္။ ဆရာၾကီး၏ အ႐ူးလြယ္အိတ္သည္ စာေကာင္းေပေကာင္းမ်ား၊ အမွားအမွန္ မေသခ်ာေသာ အတိုအစမ်ား…စသည္တို႔ကို စုေပါင္းထည့္ထားျခင္းကို တင္စားထားေသာ စာအုပ္ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က တိတၳိဆရာၾကီး ေျခာက္ဦးအေၾကာင္းကို ဗုဒၶဘာသာ၀င္တိုင္းလိုလို ၾကားဖူးၾကသည္။ ဗုဒၶစာေပေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ သူတို႔အေၾကာင္းကို ေတြ႕ရသည္။ အ႒ကထာဆရာမ်ားကလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ခ်ဲ႕ကားဖြင့္ဆို ေ၀ဖန္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုဆရာၾကီးတို႔မွာ နာမည္ေက်ာ္ၾကားေသာ ဆရာၾကီးမ်ား၊ တပည့္ေနာက္လိုက္ပုဂၢိဳလ္မ်ားစြာ ရွိသူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶစာေပကို ဖြင့္ဆိုေရးသားၾကေသာ အ႒ကထာဆရာမ်ားအလိုအရ ဘာမွ အဆင့္မရွိ၊ ေပါက္တတ္ကရပုဂၢိဳလ္ၾကီးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနေလသည္။

မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ အ႒ကထာလာ စကားတစ္ရပ္ကိုေတာ့ အလြန္သေဘာက်မိေပသည္။ ထိုဆရာၾကီးမ်ားအနက္ နိဂ႑နာဋပုတၱအေၾကာင္း ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ အ႒ကထာဆရာက “ဖဲြပံုေပၚ၌ စိုက္ထားေသာ သစ္ငုတ္ကဲ့သို႔ (သူတို႔အယူသည္) မခိုင္ၿမဲ။ လႈပ္ရွား၏။ မုန္႔ပဲ သေရစာ၊ မစင္၊ ႏြားေခ်း…စသည္တို႔ ေရာေထြးၿပီး ေကာင္းေသာအရာမ်ား၊ မေကာင္းေသာအရာမ်ား အစံုထည့္ထားေသာ အ႐ူး၏ ေတာင္း(အိတ္)ကဲ့သို႔ သူတို႔အယူသည္လည္း တခါတရံ ေကာင္းေသာအရာမ်ား၊ တခါတရံ မေကာင္းေသာအရာမ်ား ပါရွိေနေပသည္”ဟု ဆိုသည္။ မွန္ပါသည္။ ယေန႔ေခတ္ အ႐ူးမ်ားသည္လည္း သူတို႔၏ လြယ္အိတ္ထဲတြင္ ေကာင္းေသာပစၥည္း၊ မေကာင္းေသာပစၥည္း အစံု ထည့္ထားတတ္ၾကေလသည္။

ဗဟန္းမွာ ေနစဥ္က ေက်ာင္းအနီးက ဇရပ္တစ္ခုတြင္ ေနေသာအ႐ူးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ မည္သည့္ေနရာသြားသြား လြယ္အိတ္အစုတ္ၾကီးၾကီးတစ္လံုးကို လြယ္သြားေလ့ရွိသည္။ သူသည္ အခ်ိန္မွန္ ေရခ်ိဳး၊ အခ်ိန္မွန္ စားသည္။ စကားေျပာသည္ကိုကား မေတြ႕ရ။ သူ႕ကို စကားသြားေျပာလွ်င္ ၿပံဳးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည္။ သာမန္ၾကည့္လွ်င္ အ႐ူးတစ္ေယာက္၏ပံုစံမ်ိဳးလံုး မရွိေပ။ သို႔ရာတြင္ သူသည္ အမႈိက္ပံုမ်ား၊ လမ္းေဘးစသည္တို႔တြင္ စက္ပစၥည္းအပိုင္းအစမ်ား၊ မိုးကာ အပိုင္းအစမ်ား ေတြ႕လွ်င္ သူ႕လြယ္အိတ္ၾကီးထဲထည့္ၿပီး သူေနထိုင္ရာ ဇရပ္သို႔ သယ္ေဆာင္သြားသည္။

သူသည္ ထိုပစၥည္းအစုတ္မ်ားျဖင့္ ကားမ်ားကို တစ္စီးၿပီးတစ္စီး တီထြင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုကားမ်ားေပၚတြင္ ပါးစပ္က တ၀ွီး၀ွီး တ၀ူး၀ူးေအာ္လွ်က္ ေမာင္းေနတတ္သည္။ ေျပာခ်င္သည္မွာ အ႐ူးလြယ္အိတ္ဆိုေတာ့ ထိုအ႐ူး၏ လြယ္အိတ္ၾကီးကိုလည္း သတိရေနမိပါသည္။

အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာစကားကို အ႒ကထာက ဆက္လက္သုံးသပ္ျပသည္။ “ေကာင္းတာေလးေတြ ပါေနရင္ သူတို႔အယူ၀ါဒကို အဘယ့္ေၾကာင့္ မိစၧာဒိ႒ိလို႔ ဆိုရသလဲ”ဟု သူကိုယ္တိုင္ ေမးခြန္းထုတ္သည္။ “ဒို႔ ဗုဒၶ၀ါဒနဲ႔ ကိုက္ညီတာ အခ်ိဳ႕ေတာ့ ပါပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတာေတြ၊ မေကာင္းတာေတြ ေရာေထြးပါ၀င္ေနတာကိုက မစင္ၾကယ္တဲ့အတြက္ သူ႕တို႔၀ါဒ အကုန္လံုးက မိစၧာဒိ႒ိအယူေတြ ျဖစ္ပါတယ္”ဟု သူကိုယ္တိုင္ အေျဖထုတ္သည္။

အျခား ယေန႔ေခတ္ အယူ၀ါဒမ်ားကိုလည္း အထက္ပါ သံုးသပ္ခ်က္အတိုင္း သံုးသပ္ႏိုင္လိမ့္မည္ ထင္သည္။ ခရစ္ယာန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ အယူ၀ါဒဆိုင္ရာ ေဆြးေႏြးမိခဲ့စဥ္က ထာ၀ရဘုရားသခင္၏ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈႏွင့္ သခင္ေယ႐ႈတို႔၏ ေမတၱာတရား ၾကီးမားပံုတို႔ကို ေျပာဆိုျဖစ္ၾကသည္။ ထာ၀ရဘုရားက ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ား (သမၼာက်မ္းအဆို ဣသေရလ)ေကာင္းစားေရးအတြက္ အျခားလူမ်ိဳးမ်ား (သူ႕ကို မကိုးကြယ္သူမ်ား)ကို မညွာမတာ ရက္စက္သတ္ျဖတ္သည္။ သခင္ေယ႐ႈ၏ လမ္းစဥ္တြင္ကား သတ္ျဖတ္ေရးလမ္းစဥ္မ်ား မပါ။ သမၼာက်မ္းစာ(ေဟာင္း)တြင္ မကိုးကြယ္သူ၊ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးျခား ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာကို ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္မႈမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။

အေနာက္တိုင္း ပညာရွင္တစ္ဦးကလည္း “ကမၻာ့အရက္စက္ဆံုး လူသတ္ပဲြၾကီးမ်ားကို အေတြ႕ျမင္ႏိုင္ဆံုးေသာ ေနရာသည္ သမၼာက်မ္းစာ(ေဟာင္း)ျဖစ္သည္”ဟု ဆိုခဲ့သည္။ “ထိုကဲ့သို႔ ရက္စက္မႈမ်ားသာ ပါ၀င္သေလာ၊ ေကာင္းတာေလးေတြ မပါေတာ့ဘူးလား”။ ပါပါသည္။ “သင္၏ အိမ္နီးနားခ်င္းမ်ားကို သင္ႏွင့္ ထပ္တူ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေလာ့”ဟူေသာ စကားမွာ ကမၻာေက်ာ္သည္။ ေကာင္းလည္း ေကာင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘာသာျခားလူမ်ိဳးျခားတို႔ကို သတ္ျဖတ္ေနျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕က်မ္းခ်က္မ်ားကို ေထာက္႐ႈ၍ “အိမ္နီးနားခ်င္း”ဟူသည္မွာ အကန္႔အသတ္မဲ့ ေ၀ါဟာရ မဟုတ္။ “ဘာသာတူ၊ လူမ်ိဳးတူ အိမ္နီးနားခ်င္း”ဟုသာ အဓိပၸာယ္ထြက္ေလသည္။

ထာ၀ရဘုရားက သူ၏ ဗိမာန္အနီးသို႔ အနာၾကီးေရာဂါသည္(အႏူမ်ား) မလာရဟု ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အမိန္႔ထုတ္သည္။ သူ၏ သားေတာ္ေယ႐ႈက အနာၾကီးေရာဂါသည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လက္ကိုကိုင္ၿပီး ျပဳစုေပးသည္။ ထာ၀ရဘုရားက “eye for an eye”ဟူေသာ ဂလဲ့စားေခ်၀ါဒကို ေဟာသည္။ သားေတာ္ေယ႐ႈက ညာဘက္မ်က္စိကို ယူေသာသူအား ဘယ္ဘက္မ်က္စိကိုပါ ေပးလိုက္၊ ……….စသည္ျဖင့္ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ စြန္႔လႊတ္ျခင္း၊ အနစ္နာခံျခင္း၀ါဒကို ေဟာၾကားသည္။ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ခရစ္ယာန္မိတ္ေဆြႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေသာအခါ “က်ဳပ္က အ႐ိုးဖယ္ၿပီး အသားစားတာပါဗ်ာ”ဟု ေျပာသည္။ အထက္ပါ အ႒ကထာဆရာ သံုးသပ္သကဲ့သို႔ သံုးသပ္လိုက္လွ်င္……..။

အ႐ူးလြယ္အိတ္အေၾကာင္းကို ညအခါ တစ္ေယာက္ထဲ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ ပထမ အ႐ူးလြယ္အိတ္ႏွင့္ တူေနေသာ အယူ၀ါဒမ်ားကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနခဲ့သည္။ ထို႔ထက္…ထို႔ထက္ နက္နက္နဲနဲ ေတြးမိလာေသာအခါ ျမားဦးက မိမိရင္ဘတ္ဆီသို႔ တည့္တည့္လွည့္လာေနခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ငါ့ ရင္ဘတ္ကေရာ….”။ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးပါတကား။

“ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ = ပုထုဇဥ္ဆိုတာ ဥမၼာ..အ႐ူးေတြ”။ အဘယ့္ေၾကာင့္နည္း။ အ႐ူးတစ္ေယာက္သည္ မူမမွန္။ တခါတရံ ေကာင္းခ်င္ေကာင္းသည္။ တခါတရံ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ဆိုးသြမ္းသည္။ တခါတရံ ….. တခါတရံ။ အ႐ူးတို႔အတြက္ ေကာင္းျခင္းႏွင့္ဆိုးျခင္းသည္ တခါတရံဟူေသာ ေရွ႕ဆက္စကားျဖင့္ ကာရံေပးထားရေလသည္။

“ငါ အၿမဲေကာင္းခဲ့သလား”။
တခါတရံ ႏွလံုးသားထဲတြင္ စိတ္ေကာင္းစိတ္ျမတ္ကေလးမ်ား ထည့္ထားသည္။ တခါတရံ စိတ္ဆိုးစိတ္ညစ္မ်ား ထည့္ထားသည္။ တခါတရံ တကယ့္ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးလို ေနခ်င္သည္။ ေနသည္။ တခါတရံ လူစိတ္ေပါက္သည္။ လူအလုပ္ေတြ လုပ္ခ်င္သည္။ တခါတရံ ဣေျႏၵရရ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း၊ တခါတရံ မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း။ တခါတရံ အမ်ားအက်ိဳးျပဳ၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ခ်င္သည္။ တခါတရံ အတၱဆန္သည္။ တခါတရံ…. တခါတရံ…။ ပုထုဇဥ္တို႔၏ ႏွလံုးသားသည္ အၿမဲတမ္း ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေနသည္ဟု မရွိပါေလ။ “တခါတရံ”ဟူေသာ ေရွ႕ဆက္စကားျဖင့္ အစဥ္အၿမဲ ဒြန္တဲြေနၾကရေလသည္။

အ႐ူးလြယ္အိတ္ကဲ့သို႔ အေကာင္းအဆိုး ေရာေနေသာ ႏွလံုးသားမ်ားကို ေဆးေၾကာပစ္ဖို႔ဆိုလွ်င္ သမထ၊ ဘာ၀နာအလုပ္မွတစ္ပါး အျခားမရွိပါေလ။ အဆံုးစြန္ သန္႔စင္သြားေအာင္ မေဆးေၾကာႏိုင္ၾကေသးဘူးဆိုလွ်င္ေတာင္မွ စုေဆာင္းမိေသာ အဆိပ္အေတာက္မ်ားကို မစားမိဖို႔ ကူညီေပးႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တစ္ေန႔နည္းနည္း၊ တစ္ေန႔နည္းနည္း သိမ္းဆည္းထားမိေသာ အမႈိက္မ်ားကို မိမိတို႔ ရင္ဘတ္အတြင္းမွ ဖယ္ရွားႏိုင္ေအာင္ေတာ့ ၾကိဳးစားေနသင့္ၾကပါသည္။

“အ႐ူးလြယ္အိတ္”အေၾကာင္းကို တေမွ်ာ္တေခၚ စဥ္းစားရင္း ၿပံဳးမိေသာအရာေလးတစ္ခု ေျပာခ်င္သည္။ ယခု ဤစာေရးသူသည္ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးကို လြယ္ထားရင္း ေရးလိုက္သည္။ အ႐ူးလြယ္အိတ္ၾကီးထဲက ထြက္က်လာေသာ ဤစာကို အ႐ူးလြယ္အိတ္မ်ား ကိုယ္စီပိုက္လွ်က္ လာေရာက္ဖတ္႐ႈၾကေပအံုးေတာ့မည္။ ၿပံဳးမိသည္။

ၿပံဳးေနရင္း ပီတိကေလးျဖစ္လာေသာအခါ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ ေထြးလိမ္ေနေသာအရာမ်ားအားလံုးကို ေရွ႕မွာ သြန္ခ်လိုက္သည္။ ၿငိမ္းေအးသြားေသာ စိတ္အစဥ္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ အခိုက္အတံ့သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မနက္ျဖန္မွာ ပန္းေတြ ပြင့္အံုးမလား။ မေသခ်ာ။

Tuesday, August 10, 2010

အခြင့္အေရး


(၁)
“အခြင့္အေရး”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို ေန႔စဥ္ဘ၀၊ ေန႔စဥ္အသံုးမ်ားတြင္ အဓိပၸာယ္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ႐ႈေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာဆိုေလ့ရွိၾကသည္။ အသံုးမ်ားသေလာက္ အမွန္တကယ္ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေလေလ သိမ္ေမြ႕ေသာ၊ ေလးနက္ေသာ အဓိပၸာယ္ေလးမ်ားရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စကားလံုးက တစ္လံုးတည္းပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ေနရာဌာနအားေလွ်ာ္စြာ ေကာင္းေသာဆိုလိုခ်က္ႏွင့္ ဆိုးေသာဆိုလိုခ်က္ ႏွစ္ခုစလံုးကို သယ္ေဆာင္ေပးႏိုင္သည္။ “အခြင့္အေရး”ဟူသည္ “အခြင့္အေရးယူတယ္၊ အခြင့္အေရးသမား”လို႔ သံုးႏႈန္းလိုက္လွ်င္ မေကာင္းေသာအဓိပၸာယ္ထြက္ၿပီး “အခြင့္အေရးကို အမိအရ အသံုးခ်လိုက္တယ္”လို႔ဆိုလွ်င္ ေကာင္းေသာအဓိပၸာယ္ျဖစ္ဖို႔ မ်ားေလသည္။

(၂)
ဗုဒၶ၀ါဒက လူ႕အျဖစ္ကို “တကယ့္မဟာ အခြင့္အေရးၾကီး”အျဖစ္ ေဖာ္ျပသတ္မွတ္ေပးထားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဗုဒၶ၀ါဒသည္ ၃၁-ဘံု၀ါဒႏွင့္ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို တည္ခင္းထားသည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္ပန္းတုိင္သို႔မဆို လူ႕ဘ၀ကေန သြားရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ (ျခြင္းခ်က္….သုဒၶါ၀ါသဘံုမွလည္း ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာသို႔ သြားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုဘံုေရာက္ဖို႔အတြက္ လူ႕ဘ၀က အားထုတ္မႈမ်ား ရွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္သည္)။ လူ႕အျဖစ္ကိုသာ မရခဲ့လွ်င္ အထက္အထက္လြတ္ေျမာက္ရာႏွင့္ ျမင့္ျမတ္ရာ ဘ၀မ်ားသို႔ မေရာက္ႏုိင္ေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ လူ႕ဘ၀၊ လူ႕အျဖစ္ကို မဟာအခြင့္အေရးၾကီးအျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး ထိုအခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံၾကဖို႔ ေျပာထားျခင္းျဖစ္သည္။

(၃)
နယ္ေျမေဒသတစ္ခုသို႔ စီးပြားရွာထြက္ေသာအခါ၊ အဆင့္ျမင့္ႏိုင္ငံၾကီးမ်ားသို႔ သြားေရာက္ၿပီး ပညာသင္ခြင့္၊ စီးပြားရွာခြင့္ ရေသာအခါ….. စေသာ ေကာင္းမြန္ၾကီးက်ယ္ေသာအရပ္သို႔ ထြက္ခြာမည့္သူမ်ားကို လူၾကီးမိဘ၊ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ မိတ္ေဆြမ်ားက ေျပာတတ္ၾကသည္။ “အခြင့္အေရးကို ရေအာင္ ယူခဲ့”။ “ရလာတဲ့အခြင့္အေရးကို လက္လႊတ္မခံနဲ႔”။
စီးပြားေရးသမားမ်ားကလည္း မိမိတို႔လုပ္ငန္းအတြက္ ေငြေၾကးအျမတ္မ်ားမ်ား ရႏုိင္ေသာလုပ္ငန္းခြင္မ်ား ေပၚေပါက္လာလွ်င္ “ဒါက ငါတို႔အတြက္ မဟာအခြင့္အေရးၾကီးပဲ၊ လက္လြတ္ခံလို႔ မျဖစ္ဘူး”ဟု ေျပာတတ္ၾကသည္။ တိုင္းတစ္ပါးလက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ေနရေသာ တိုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္တို႔သည္လည္း အျခားတိုင္းျပည္က စစ္အကူအညီမ်ား ေပးဖို႔ ကမ္းလွမ္းခံရလွ်င္ “ဒါက ဒို႔ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အခြင့္အေရးပဲ”ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္….. အခြင့္အေရးကို မည္သို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကမည္နည္း။ “အခြင့္အေရး”ဟူသည္ မိမိ၏ ပုဂၢလိကေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ သို႔မဟုတ္ မိမိတိုင္းျပည္ႏွင့္လူမ်ိဳး ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဇြဲသတၱိအျပည့္ျဖင့္ ေဆာက္ရြက္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္ဟု ဆိုႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဤအဓိပၸာယ္က မိမိ၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ မိမိ၏ ဇြဲလံု႔လ၊ အသိပညာမ်ားကို အသံုးခ်သူ၊ ေပးဆပ္သူမ်ားကို ရည္ညႊန္းႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

(၄)
“အခြင့္အေရး”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရသည္ ထိုမွ်ႏွင့္ မရပ္ေသးပါ။ တစ္ေန႔က ျမန္မာႏုိင္ငံက ဗုိလ္ခ်ဳပ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းက “ဒီလူကို ကိုယ္ သိပါတယ္၊ ဒီလူက အခြင့္အေရးသမားပါကြာ”ဟု ဆိုသည္။
ေနာက္ၿပီး အဖဲြ႕အစည္းၾကီးတစ္ခုက ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း ေျပာသံၾကားရသည္။ သူသည္ ထိုအဖဲြ႕အစည္းအတြက္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ထိုက္သူ အရည္အခ်င္း မရွိသည္ကို လူတိုင္း သိျမင္ထားသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ သူသည္ လက္ရွိေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနသည္။ ထိုအထဲမွ တစ္ဦး၏ေကာက္ခ်က္တြင္ “ဒီလူက အခြင့္အေရးကို ေခ်ာင္းေနတဲ့သူပါကြာ၊ သူ ဒီရာထူးရဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံစည္ေနခဲ့တာ”ဟု ၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ “ဒီလူက အခြင့္အေရးသမားကြာ”ဆိုေသာ စကားမ်ိဳးကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ဆုိသလုိ ၾကားသိေနရေလသည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ “အခြင့္အေရး”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရကို မည္ကဲ့သို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကအံုးမည္နည္း။ “အခြင့္အေရး”ဟူသည္ မိမိ၏ပုဂၢလိကခ်မ္းသာအဆင္ေျပေရးအတြက္ (ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ စံႏႈန္းမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး) အတၱကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ သူတစ္ပါးအေပၚ အျမတ္ထုတ္ခ်င္ေသာ စိတ္ဓာတ္ကို ကိုယ္စားျပဳေနသည္ဟု ဆိုႏုိင္လိမ့္မည္ဟု ယူဆမိျပန္သည္။ ဤအဓိပၸာယ္က မိမိ၏ တစ္ကိုယ္ေရခ်မ္းသာျပည့္စံုမႈ၊ အာဏာရွိမႈအတြက္ အမ်ားကို အသံုးခ်တတ္ေသာ ကလိမ္ကက်စ္ အေခ်ာင္သမားမ်ားကို ရည္ညႊန္းႏုိင္ပါလိမ့္မည္။

(၅)
“ေပးဆပ္သူ”တို႔၏ စိတ္ဓာတ္က မိမိလိုခ်င္တာကို ဇဲြလံု႔လအျပည့္ျဖင့္ ရေအာင္ၾကိဳးစားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုဇဲြ႕လံုလ၏အက်ိုးရလဒ္ကို မွ်ေ၀စိတ္ျဖင့္ ခံစားသည္။ “အေခ်ာင္သမား”တို႔၏ စိတ္ဓာတ္သည္လည္း မိမိလိုခ်င္တာကို စိတ္ရွည္ရွည္ျဖင့္ ရေအာင္ၾကိဳးစားသည္။
သူတို႔ႏွစ္ဦး ကြာဟေနသည့္အခ်က္မွာ ေပးဆပ္သူက သူ၏ လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ စံႏႈန္းမ်ားျဖင့္ ထိန္းကြပ္ေပးထားသည္။ အေခ်ာင္သမားက မိမိလိုခ်င္သည့္အရာအတြက္ ကိုယ္က်င့္တရားေဘာင္ေတြကို မထား၊ “မရရသည့္နည္းျဖင့္၊ မျဖစ္ရင္ ျဖစ္သည့္နည္းျဖင့္”ဟူေသာ မူကို လက္ကိုင္ထားသည္။

ထို႔အျပင္ ေပးဆပ္သူက မိမိႏွင့္ထိုက္တန္သမွ်ကိုသာ ဆုပ္ကိုင္သည္။ အေခ်ာင္သမားက အကုန္ ေမာင္ပိုင္စီးခ်င္သည္။ မည္သည့္အရာကိုပဲလုပ္လုပ္ သူ႕လက္သူ႕ေျခ ျဖစ္ခ်င္သည္။ ေပးဆပ္သူက အာဏာရခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ငါမွငါဟူေသာ စိတ္ဓာတ္ကို မက်င့္သံုး။ အေခ်ာင္သမားက အာဏာရသည္ကို ဘီလူးေခါင္းတပ္ဆင္လိုက္ရသလို ထင္မွတ္သည္။

ေပးဆပ္သူက အဖဲြ႕အစည္း၏စုေပါင္းအားႏွင့္ တစ္ဦးခ်င္းအရည္အခ်င္းကို အသိအမွတ္ျပဳသည္။ အေခ်ာင္သမားက ငါၿပီးမွၿပီးသည္ဟု ထင္သည္။ ေပးဆပ္သူက လဲေနသူကို ေတြ႕လွ်င္ ထူေပးခ်င္သည္။ အေခ်ာင္သမားက လဲေနသူကို တက္နင္းသြားခ်င္သည္။

(၆)
လူဆိုသည္မွာ တပ္မက္မႈ၊ ဆာေလာင္မႈတစ္မ်ိဳးစီျဖစ္ရာ မိမိတို႔ တပ္မက္ရာပန္းတုိင္ကို အေရာက္လွမ္းေနရေပမည္။ လိုရာပန္းတိုင္ေရာက္ဖို႔အတြက္ မည္သို႔မည္ပံု အားထုတ္က်င့္သံုးရမည္နည္း။ မိမိတို႔ဘ၀ခရီးေလွ်ာက္လွမ္းၾကရာတြင္ အခြင့္အေရးကို မိမိႏွင့္အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အမိအရအသံုးခ်သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ အလြန္ပင္ အေရးပါလွေပသည္။
အေခ်ာင္သမားအခြင့္အေရးသမား မျဖစ္ဖို႔အတြက္ ကိုယ့္က်င့္တရား၊ သို႔မဟုတ္ လူ႕က်င့္၀တ္တရားဟူေသာ ၀တ္စံုကို ၀တ္ဆင္သြားရေပမည္။ အေခ်ာင္းသမားတို႔သည္ကား ဘ၀ခရီးကို ဇဲြနပဲႏွင့္ေတာ့ ေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္က်င့္တရားဟူေသာ ၀တ္စံုကို ဆင္ျမန္းထားျခင္း မရွိသည့္အတြက္ ကိုယ္လံုးတီးလမ္းေလွ်ာက္ေနသူကဲ့သို႔ ရွက္စရာပင္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

(၇)
အခြင့္အေရးကို အသံုးခ်ဖို႔အတြက္ ပန္းတုိင္ထားရွိရမည္။ ထိုပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ရွိေရးအတြက္ ထုိက္သင့္ေသာ (ထိုပန္းတုိင္သို႔ ေရာက္ေစႏိုင္ေသာ) လုပ္ေဆာင္ခ်က္ရွိရမည္။ ထိုလုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို ကိုယ့္က်င့္တရားမ်ားႏွင့္ ၀န္းရံထားရမည္။ ထိုအခ်က္ျပည့္စံုလွ်င္ မည္သည့္ခရီးကိုမဆို ေလွ်ာက္လွမ္းသင့္သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “သင္တို႔ သူေဌးၾကီး ျဖစ္ခ်င္သလား။ သူေဌးၾကီးျဖစ္ခ်င္ရင္ သူေဌးၾကီးတစ္ဦး ျဖစ္ေစႏုိင္တဲ့ (၁) ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္မႈ (၂) ကိုယ္က်င့္သီလျဖည့္ဆည္းမႈ (၃) သူေဌးၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို သိရွိထားမႈ (ဗဟုသုတ) (၄) မွ်ေ၀သံုးစဲြမႈ (ရဲေဘာ္စိတ္ထားရွိမႈ) ႏွင့္ (၅) သူေဌးၾကီးျဖစ္ေၾကာင္း အတတ္ပညာတို႔ကို ျပည့္စံုေအာင္ ျဖည့္ဆည္းက်င့္သံုးၾကပါ။ ၿပီးလွ်င္ မိမိ၏စိတ္ကို သူေဌးၾကီးျဖစ္ရမယ္လို႔ အၿမဲတမ္း ႏွလံုးသြင္းပါ။ ဒါဆိုလွ်င္ မလြဲမေသြ သူေဌးၾကီး ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူသည္။ (မွတ္ခ်က္…လိုသမွ်ေလးကိုသာ ယူထားသည္။ အက်ယ္ၾကည့္လိုက ဥပရိပဏၰာသပါဠိေတာ္၊ သခၤါ႐ုပပတၱိသုတ္ကို ႐ႈေတာ္မူ)။

ထို႔အျပင္ နတ္သားျဖစ္လိုလွ်င္၊ ျဗဟၼာျဖစ္လိုလွ်င္၊ မည္သည့္ဘ၀မွာမွ မျဖစ္လိုေတာ့လွ်င္….(မိမိတို႔ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ရာပန္းတိုင္သို႔ ေရာက္လိုလွ်င္) အထက္ပါ အခ်က္ငါးခ်က္ကို က်င့္သံုးလို္က္နာၿပီး အၿမဲမျပတ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမည္ဟု ႏွလံုးသြင္းထားႏိုင္လွ်င္ လုိရာဆႏၵအတိုင္း ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ဆက္လက္ေဟာၾကားထားသည္။

အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္ကို ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ လူတို႔၏ ျဖစ္လိုမႈ၊ ရလိုမႈကို ပိတ္ပင္ထားျခင္း မရွိသည္ကို ေတြ႕ရမည္ျဖစ္သည္။ ပန္းတုိင္ကို မိမိတို႔ စိတ္ၾကိဳက္ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုပန္းတိုင္ကို အေခ်ာင္သြားလို႔ မရ။ ထိုက္သင့္ေသာ အမူအက်င့္၊ အေတြးအေခၚ၊ စြန္႔လႊတ္မႈႏွင့္အတတ္ပညာမ်ားျဖင့္သာ သြားေရာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုငါးခ်က္တြင္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို လုပ္ေဆာင္ခ်က္အတိုင္း မထားဘဲ လူတစ္ဦး၏ ကိုယ္က်င့္သီလႏွင့္အသိပညာမ်ား ပါ၀င္ေနသည္ကို သတိျပဳသင့္သည္။

(၈)
အေခ်ာင္သမားအတြက္ ခဏတာ ေအာင္ျမင္မႈသာရွိသည္။ ဆႏၵတစ္ခုအတြက္ ကိုယ္က်င့္တရားႏွင့္အလုပ္ကို တြဲစပ္ခ်ည္ေႏွာင္ေပးထားႏုိင္သူမ်ားအတြက္မူကား တိက်ခိုင္မာတည္တံ့ေသာေအာင္ျမင္မႈက သူ႕အလိုအတိုင္းျဖည္းဆည္းေပးဖို႔ အဆင္သင့္ေနပါလားဆိုတာကို ေတြးမိေသာအခါ “အခြင့္အေရး”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရေလးက ရင္ထဲတြင္ လင္းလက္လာေနခဲ့ပါသည္။

Friday, August 6, 2010

ဘာသာေရး အေမးအေျဖ


ေမး။ ။ အမိဝမ္းထဲမွာ သေႏၶတည္ေနတဲ့ကေလးက မေမြးဖြားလာဘဲ ၀မ္းထဲမွာတင္ ေသတယ္။ အဲဒီသတၱဝါက
စုတိစိတ္က်တဲ့အခါ အျခားသတၱဝါေတြနဲ႕တူတူဘဲလား။ ဘယ္လိုကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ လူမျဖစ္ရတာလဲ။

ေျဖ။ ။ ပဋိသေႏၶအေၾကာင္းကို နားလည္လိုက္တာနဲ႔ “အမိ၀မ္းထဲမွာ သေႏၶတည္ေနတဲ့ကေလးက မေမြးဖြားလာဘဲ အမိ၀မ္းထဲမွာပဲ ေသတယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္းက ရွင္းသြားပါလိမ့္မယ္။ ဒါက တိုက္႐ိုက္ၾကီး “ဟုတ္တယ္၊ မဟုတ္ဘူး (yes or no)”နဲ႔ ေျဖလို႔ မရေတာ့ ပဋိသေႏၶအေၾကာင္း၊ ေသဆံုးျခင္းအေၾကာင္းေတြကိုလည္း ေျပာမွျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္။

ဗုဒၶ၀ါဒအရ ပဋိသေႏၶတည္ပံု

ပဋိသေႏၶတည္တာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဦးဇင္းေရွ႕က ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္မွာလည္း ေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒီမွာနည္းနည္း ထပ္ေျပာပါအံုးမယ္။ သေႏၶသားေလာင္း (လူျဖစ္လာမည့္သူ)တစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္
၁။ မိဘျဖစ္မည့္သူႏွစ္ဦး ကာမစပ္ယွက္ျခင္း၊
၂။ မိခင္ျဖစ္မည့္သူ ဥတုလာၿပီးစ ျဖစ္ျခင္း၊
၃။ ပဋိသေႏၶေနမည့္သူက အဆင္သင့္ျဖစ္ျခင္း ဟူေသာ အေၾကာင္းသံုးခ်က္ ျပည့္စံုဖို႔ လိုပါတယ္။ (မဟာတဏွာသခၤယသုတ္) မ်ားေသာအားျဖင့္ မိဘတို႔ရဲ႕ ေသြးသားကို အေျခခံတယ္လို႔ ဆိုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ဆိုတာက တစ္ခါတစ္ရံ မိဘတို႔ေသြးသားမပါဘဲ ျဖစ္တတ္လို႔ပါပဲ။

ဒီပဋိသေႏၶအေၾကာင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားတာေတြကို သိလိုက္ရရင္ ေတာ္ေတာ္အ့ံၾသစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ပဋိသေႏၶတည္ေနပံုကို ေခတ္သစ္ေဆးပညာရွင္ေတြက အေသးစိတ္ရွင္းျပတယ္။ သူတို႔ရွင္းျပႏိုင္တာက ခႏၶာကိုယ္ထဲကုိ ေခတ္သစ္နည္းပညာေတြ အကူအညီနဲ႔ ၾကည့္႐ႈၿပီးမွ ရွင္းျပႏိုင္တာျဖစ္တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကေတာ့ ဘာနည္းပညာအကူအညီမွ မပါဘဲနဲ႔ ခေရေစ့တြင္းက် အေသးစိတ္ ေဟာၾကားထားနိုင္ပါတယ္။

အဲဒီသံုးခ်က္လံုး ျပည့္စံုၿပီဆိုပါေတာ့ သေႏၶသား(ကေလး)က ဘယ္လို ျဖစ္တည္လာသလဲ။
ပဋိသေႏၶစတည္သူေလးမွာ
-ကာယဒသကကလာပ္ (ကိုယ္ကာယဆိုင္ရာ ႐ုပ္မ်ားအစုအေ၀း)
-၀တၳဳဒသကကလာပ္ (ဟဒယ၀တၳဳ သို႔မဟုတ္ စိတ္တည္ရာ ႏွလံုးအိမ္ဆိုင္ရာ ရုပ္အစုအေ၀း)
-ဘာ၀ (မိန္းမ၊ ေယာက္်ား လိင္အဂၤါ သို႔မဟုတ္ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ အဂၤါႏွစ္မ်ိဳးလံုး)
ဒီသံုးခု စျဖစ္တယ္။ စျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း တန္းျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး။ မေရွးမေႏွာင္း ျဖစ္ျဖစ္လာၾကတာ။

ဘယ္လို ျဖစ္လာသလဲဆိုေတာ့
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က
“ပထမဆံုး ကလလမည္ေသာ ေရၾကည္ျဖစ္၏။
ေရၾကည္ကေလးမွ အၿမွပ္ျဖစ္၏။
အျမွပ္မွ သားတစ္(အသားတံုး)ေလး ျဖစ္လာ၏။
သားတစ္ေလးမွ အစိုင္အခဲေလး (အစုအပုံေလး) ျဖစ္လာ၏။
အစိုင္အခဲေလးမွ ခက္မငါးျဖာ (ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း၊ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဦးေခါင္း)တို႔ ျဖစ္လာၿပီး
ဆံပင္၊ ေမႊးညွင္း၊ ေျခသည္းလက္သည္းတို႔လည္း ျဖစ္ေပၚလာၾက၏။
မိခင္စားေသာ အစာႏွင့္ မိခင္ေသာက္ေသာအရည္တို႔ျဖင့္ အမိ၀မ္းတြင္းမွ သေႏၶသားေလးက မွ်တရ၏”
လို႔ ေဟာၾကားထားပါတယ္။ (သဂါထာ၀ဂၢ၊ ယကၡသံယုတ္၊ ဣႏၵကသုတ္)

ဒီ႐ုပ္ေတြ ဘာေၾကာင့္၊ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ျဖစ္လာေနၾကရတာလဲ။
အဲဒါေလးေတြ ျဖစ္တည္လာရတဲ့ အၿခံအရံ အေထာက္အပံ့က ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။
၁။ ကမၼဇ႐ုပ္ (ကံေၾကာင့္ ႐ုပ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္)
၂။ စိတၱဇ႐ုပ္ (စိတ္ေၾကာင့္ ႐ုပ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္)
၃။ ဥတုဇ႐ုပ္ (ဥတုေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္)
၄။ အာဟာရဇ႐ုပ္ (အာဟာရေၾကာင့္လည္း ႐ုပ္ေလးေတြ ျဖစ္လာတယ္)။

ဒီေလးမ်ိဳးကို အေျခခံၿပီး သေႏၶသားေလးက ၾကီးထြားလာတာျဖစ္တယ္။ ထြားထြားၾကိဳင္းၾကိဳင္း၊ သန္သန္မာမာျဖစ္ဖို႔ ကံပါသူက ထြားထြားၾကိဳင္းၾကိဳင္း ျဖစ္တည္လာတယ္။ ေျခေထာက္မပါေစတဲ့ ကံလုပ္ထားသူက ေျခေထာက္က ျဖစ္တည္မလာေတာ့ဘူး။ မ်က္စိအားနည္းဖို႔ ကံပါလာသူက မ်က္စိအားနည္းနည္းနဲ႔ ျဖစ္တည္လာတယ္။ သေႏၶသားေလးရဲ႕ ကံအားေလွ်ာ္စြာ ႐ုပ္ေတြက ျဖစ္တည္လာတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးကံက ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို ရုပ္ေလးေတြက ေကာင္းေကာင္းလာတယ္။ အဲဒီမွာလည္း ျဖစ္ပ်က္ရွိတယ္။ ပ်က္တဲ့ဟာေတြက ပ်က္ၿပီး ျဖစ္တဲ့ဟာေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္။ ပြားပြားလာတယ္။ ကံေၾကာင့္ ျဖစ္လာၾကတာေပါ့။ ကမၼဇ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။

ဒါဆိုရင္ အရာအားလံုးအတြက္ ကံကိုပဲ ပံုခ်သလား၊ ကံေၾကာင့္ပဲ ႐ုပ္ေတြက ျဖစ္ၾကတာလားဆိုေတာ့….။ မဟုတ္ဘူး။ စိတၳဇ႐ုပ္တဲ့။ ပဋိသေႏၶစိတ္ရဲ႕ ဥပါဒ္ခဏကေန စၿပီးေတာ့ စိတ္ေတြ စျဖစ္တယ္။ (ပဋိသေႏၶစိတ္ရဲ႕ ဥပါဒ္ခဏ…စတာေတြက အဘိဓမၼာကို သင္ဖူးမွသာ ေသခ်ာသိပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာေတာ့ အဲဒါေတြ အကုန္ရွင္းလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါ)။ အဲဒီစိတ္ေတြ စျဖစ္ကတည္းက ႐ုပ္ကို ဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒါကို စိတၱဇ႐ုပ္လို႔ ေခၚတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဥတုဇ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ဥတုဇ႐ုပ္ဆိုတာ အေငြ႕ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ႐ုပ္ကို ေျပာတာျဖစ္ပါတယ္။ အမိ၀မ္းရဲ႕ အပူ၊ အေအး…စတာေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ႐ုပ္ေတြ ပ်က္တယ္။ ဒါကို ဥတုဇ႐ုပ္လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္က အပ်က္ထက္ အျဖစ္ေတြကမ်ားေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ပြားလာတယ္။ ၾကီးလာပါတယ္။
ပထမ ၇-ရက္မွာ မိခင္စားတဲ့အစာက ကေလးကို မထိေသးဘူး။ ဒုတိယ ၇-ရက္လြန္တဲ့အခါမွာေတာ့ အဆီ၊ ၾသဇာေတြက ခ်က္ၾကိဳးက တစ္ဆင့္ ၀င္လာၿပီ။ အာဟာရဇ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္လာပါၿပီ။

ဒါဆိုရင္ ပဋိသေႏၶအေၾကာင္းေတာ့ သိတန္သေလာက္ သိၿပီေပါ့။ ဒီေနရာမွာ စုတိ-ဆိုတာေလးကို နည္းနည္း သိထားသင့္ပါတယ္။ စုတိ-ဆိုတာ အလြယ္ေျပာရရင္ ေသဆံုးျခင္းေပါ့။ ဗုဒၶ၀ါဒက ပဋိသေႏၶအခါ၊ ပ၀တၱိအခါနဲ႔ စုတိ တို႔ကို ေသခ်ာခဲြျပထားတယ္။ ပဋိသေႏၶအခါဆိုတာ အမိ၀မ္းမွာ ကံအဟုန္ေၾကာင့္ေရာက္လာရတဲ့ ပဋိသေႏၶစိတ္၊ အဲဒီပဋိသေႏၶစိတ္ကေလးရဲ႕ စျဖစ္ရာ ဥပါဒ္ခဏဟာ ပဋိသေႏၶအခါ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီပဋိသေႏၶခဏကေန စုတိစိတ္က်တဲ့(ေသဆံုးတဲ့)အခါအထိက ပ၀တၱိအခါ ျဖစ္ပါတယ္။

ကဲ…ဒါဆိုရင္ အမိ၀မ္းတြင္းက ကေလး ေသဆံုးတာနဲ႔ အျပင္ကလူေတြ ေသဆံုးတာ အတူတူလားဆိုေတာ့ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးကို သိဖို႔ လိုျပန္တယ္။
၁။ သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသျခင္း
၂။ ကံကုန္လို႔ ေသျခင္း
၃။ သက္တမ္းေရာ၊ ကံေရာ ႏွစ္ခုလံုးကုန္လို႔ ေသျခင္းနဲ႔
၄။ ႐ုတ္တရက္ေသျခင္း…လို႔ ေလးမ်ိဳးရွိတယ္။

သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသတယ္ဆိုတာ လူ႕သက္တမ္းဆိုတာ အပိုင္းအျခားရွိတယ္။ အႏွစ္တစ္ေသာင္း သက္တမ္းမွာ လူျဖစ္တဲ့သူက အဲဒီသက္တမ္းကုန္ရင္ ေသရတယ္။ အႏွစ္ ၁၀၀ သက္တမ္းမွာ လူျဖစ္သူက အႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္လို႔ ေသတယ္။ ဒါက သက္တမ္းကုန္လို႔ ေသရျခင္းေပါ့။

ေနာက္ ကံကုန္လို႔ ေသရတယ္။ သက္တမ္းက အလြန္ရွည္တဲ့ကာလမွာ ျဖစ္လာရေပမယ့္ သူ႕မွာ ပါလာတဲ့ကံက မရွိေတာ့ရင္ ေသရတဲ့သေဘာပါ။ ေနာက္ သက္တမ္း၊ ကံ (ႏွစ္ပါးစံု)ကုန္လို႔ ေသရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးရျခင္းဆိုတာကေတာ့ ကားတိုက္လို႔ ေသတာ၊ ရထားတိုက္လို႔…စတဲ့ ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးျခင္းကို ဆိုလိုပါတယ္။

ဆိုေတာ့ အမိ၀မ္းတြင္းက ကေလးေသဆံုးတာနဲ႔ အျပင္ကလူေတြ ေသဆံုးတာဟာ တူပါတယ္လို႔ အေျဖထြက္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပ၀တၱိအခါမွာ ႐ုပ္ေတြဟာ ျဖစ္လာတယ္။ ပ်က္သြားတယ္။ ျဖစ္လာတယ္။ ပ်က္သြားတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ လည္ပတ္ေနရင္း ေဖာက္ျပန္ေျပာင္းလဲေနရင္း အထက္ပါ ေသျခင္းေလးမ်ိဳးထဲက တစ္မ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသဆံုးသြားၾကရတယ္။

ဒီလိုဆိုရင္ အမိ၀မ္းထဲက ကေလးက ဘယ္လို ေသျခင္းမ်ိဳးနဲ႔ ေသမလဲ။ သက္တမ္းကုန္ဖို႔ မေျပာနဲ႔ လူ႕ဘ၀ကိုေတာင္ မစရေသးဘူး။ ဒီေတာ့ သက္တမ္းနဲ႔ကံ ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ကုန္လို႔ ေသျခင္းမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီကေလး ေသဆံုးရဖို႔အတြက္ ႏွစ္မ်ိဳးပဲ က်န္ပါတယ္။ ကံကုန္လို႔ ေသတာျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ မဟုတ္ရင္ ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးတာမ်ိဳး ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ကံကုန္လို႔ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ ႐ုတ္တရက္ေသဆံုးရမလဲ….။ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးေသေစႏုိင္ေလာက္တဲ့ မတည့္တဲ့ေဆး၀ါးကို စားလုိက္တာဟာ အျပင္မွာ အဆိပ္ေသာက္လို႔ ေသတာနဲ႔ အတူတူလို႔ပဲ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ အျခားပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိႏုိင္ပါေသးတယ္။ ခ်ဲ႕ေတြးၾကည့္လို႔ ရမယ္ ထင္ပါတယ္။

ေမးခြန္းရဲ႕ ဒုတိယအခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဘယ္ကံေၾကာင့္ လူမျဖစ္တာလဲဆိုတာကို ၾကည့္ရေအာင္။ ဗုဒၶ၀ါဒအရေတာ့ အမိ၀မ္းတြင္းကေလးကလည္း လူျဖစ္သြားပါၿပီ။ ပဋိသေႏၶစိတ္ရဲ႕ ဥပါဒ္ခဏကေန စၿပီး လူျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဒကာဆိုလိုခ်င္တာက အမိ၀မ္းတြင္းကေန ဘယ္ကံေၾကာင့္ လူ႕အျဖစ္ကို ေရာက္မလာတာလဲလို႔ ဆိုခ်င္ပံုရပါတယ္။ ဘယ္ကံရယ္လို႔ တိတိပပ ေျပာလို႔ ရမယ္ မထင္ပါ။ အသက္တိုေစတတ္တဲ့ ကံအသီးသီးေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရမွာပါ။ ဒီလိုဆိုေတာ့ အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ ေသျခင္းႏွစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေသဆံုးသြားလို႔ လူ႕အျဖစ္ကို ေရာက္မလာတာလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။

ဦးဇင္းရဲ႕ အေျဖက ဒီေလာက္ပါပဲ။ မရွင္းတာရွိရင္ ထပ္ေမးလို႔ ရပါတယ္။ ဒီကိစၥက အလြန္ကို က်ယ္ျပန္႔တဲ့ကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။

Tuesday, August 3, 2010

ကံမ်ားႏွင့္စကားေျပာျခင္း


အခ်ိန္ကာလကို ပိုင္းျခားသတ္မွတ္ေခၚေ၀ၚေျပာဆုိဖို႔ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ရယ္လို႔ ကာလသံုးပါး သတ္မွတ္ထားၾကတယ္။ အတိတ္ျပဳမူခ်က္မ်ားက ပစၥဳပၸန္ကို ေမြးဖြားေပးသလို ပစၥဳပၸန္ျပဳမူခ်က္မ်ားက အနာဂတ္ကို ေမြးဖြားေပးတယ္။ အတိတ္နဲ႔ကင္းတဲ့ ပစၥဳပၸန္မရွိသလို ပစၥဳပၸန္မရွိရင္လဲ အနာဂတ္ဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကာလသံုးပါးဟာ အခ်င္းခ်င္း ဆက္စပ္မွီခိုေနရပါတယ္။

ေလာကမွာ တစ္ခ်ိဳ႕က `ပစၥဳပၸန္ဆိုတာ အတိတ္က ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားရဲ႕ အသီးအပြင့္ျဖစ္တယ္´လို႔ တရားေသမွတ္ယူထားတတ္ၾကတယ္။ ပစၥဳပၸန္အေျခအေနမွာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အတိတ္ကိုသာ လႊဲဖယ္ပံုခ်တတ္ၾကတယ္။ ဒါဟာ ပစၥဳပၸန္လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားက အနာဂတ္ကုိပံုေဖာ္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳလုိက္တာပဲ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ ကာလသံုးပါးနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ဟာ အေၾကာင္းအက်ိဳးခဲြျခားလို႔ မရဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမွာ ျဖစ္ေနတာက ပစၥဳပၸန္အဆင္မေျပမႈက်ေတာ့ အတိတ္ကံ မေကာင္းလို႔ဟု ယူဆၾကၿပီး ပစၥဳပၸန္ေကာင္းရင္ အနာဂတ္ေကာင္းႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာတရားကို ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ေနၾကတယ္။ `ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္းအေကာင္းခ်ည္းပဲ၊ အတိတ္က မေကာင္းခဲ့လို႔ ဒို႔ဒီလို ျဖစ္ေနရတာ´၊ အဲဒီလို တရားေသ ယူဆေနသ၍ေတာ့ ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံထားေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ပါဘူး။ ပုေဗၺကတေဟတုဒိ႒ိဆိုတဲ့ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း ေရွးကံအေဟာင္းခ်ည္းပဲလို႔ ဆိုတဲ့ မိစၧာဒိ႒ိစာရင္း ၀င္သြားပါၿပီ။ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္း၊ အဆိုးအားလံုးကို အတိတ္ကို ပံုခ်လိုက္တဲ့သေဘာပါ။

ဗုဒၶဘာသာမွာ အဓိက ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ `သေဗၺ သတၱာ ကမၼႆကာ၊ ကမၼံ သေတၱ ၀ိဘဇၨတိ - သတၱ၀ါေတြဟာ ကံသာလွ်င္ ကိုယ္ပုိင္ဥစၥာရွိၾကတယ္၊ သတၱ၀ါေတြကို ကံက ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားေပးတယ္´ဆိုတဲ့စကားထဲက `ကံ´ဆိုတဲ့စကားကို နားမလည္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြဟာ `လွံထမ္းလာတာပဲ ျမင္ရတယ္၊ ကံထမ္းလာတာ မျမင္ရ´စေသာ စကားမ်ားျဖင့္လဲ ကံကို အဓိပၸာယ္အေကာက္အယူ မွားေနၾကပါတယ္။ `ကံ´ဆိုတာ မျမင္ရတဲ့၊ မိမိတို႔လက္လွမ္းမမီႏိုင္တဲ့ မိမိတို႔ဘ၀ အေကာင္းအဆိုးကို ျပဳျပင္ဖန္တီးေပးေနတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ဘုရားတစ္ဆူလိုျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့အျမင္အထိ လြဲမွားယူဆေနမိၾကတယ္။ ဒီလိုသာ ယူဆမိရင္ ဖန္ဆင္းရွင္က အရာရာကို ဖန္တီးေပးတယ္ဆိုတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒနဲ႔ ဘာမွထူးမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒက ဖန္ဆင္းရွင္၊ ဗုဒၶ၀ါဒက `ကံ´။ ဒီေလာက္ပဲ ထူးျခားေနပါလိမ့္မယ္။

ဖန္ဆင္းရွင္၀ါဒမွာ `ျဖစ္ေပၚျခင္း၊ တည္ရွိျခင္း၊ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္ျခင္း´အားလံုးဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ျပ႒ာန္းလိုက္တဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေပၚေနရတယ္။ အေကာင္းအဆိုးသတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ဖန္ဆင္းရွင္သာလွ်င္ အဓိက ခြဲျခားေ၀ဖန္ႏုိင္တယ္။ ဖန္ဆင္းရွင္က ေကာင္းဆိုလွ်င္ေကာင္း၊ မေကာင္းဆိုလွ်င္ မေကာင္းပဲ။ လူသားအေနနဲ႔ ထူးျခားၿပီး စဥ္းစားစရာမလိုဘူး။ လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အေျခအေနအတြက္ ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးသည္ျဖစ္ေစ ဘာမွ ေစာဒကတက္ခြင့္မရွိဘူး။ ဖန္ဆင္းရွင္ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ပံုစံကြက္ထဲမွာ အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာလိုက္ရံုပဲ။ အခ်ိဳ႕ဗုဒၶဘာသာေတြဟာလဲ မိမိတို႔ဘ၀ကို `မေကာင္းလဲ ကံ၊ ေကာင္းလဲ ကံ´လို႔သေဘာထားၿပီး `ကံ´ကိုပဲ ၀ကြက္အပ္ထားၾကတယ္။ `ကံ´ဆိုတဲ့ ပံုစံခြက္ထဲမွာ ေရစုန္ေမွ်ာ စီးဆင္းလြင့္ပါေနၾကတယ္။

ေလာကမွာ အခက္အခဲအက်ပ္အတည္းေတြဟာ တစ္ခ်ိန္မဟုတ္တစ္ခ်ိန္ ၾကံဳေတြ႕ေနၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတိုင္းအတာ၊ ကုမၸဏီစတဲ့အဖဲြ႕အစည္းအတိုင္းအတာ၊ မိသားစုအတိုင္းအတာ စသည္အေလ်ာက္ အက်ပ္အတည္းေတြက မိမိတို႔ အသက္ရွင္စဥ္ကာလမွာ ေတြ႕ေနရမွာပဲ။ အဲဒီလို အခက္အခဲေတြ ေတြ႕ၾကံဳရတဲ့အခါ ေဖာက္ထြက္ေက်ာ္လႊား လြန္ေျမာက္သြားသူေတြရွိသလို `ကံေပါ့ကြာ´ဆိုၿပီး ေရစုန္ေမွ်ာကာ `ကံ´ကို `၀´ကြက္ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနသူေတြလဲ အမ်ားၾကီးရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးေတြဟာ အရႈံးသံသရာထဲမွာ ရႈံးၿပီးရင္းရႈံး၊ နစ္ၿပီးရင္းနစ္ ဒုကၡပင္လယ္ေ၀ေနၾကရေတာ့တာပဲ။

လူေတြ ေျပာေနၾကတာပဲ။ `ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားတာ´တဲ့။ မွန္ပါတယ္။ ဒီသေဘာတရားကို ခ်ဲ႕ထြင္သြားၾကဖို႔ပဲ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရတာ၊ ကိုယ္လုပ္တာ ကိုယ္ခံရတာ၊ ကိုယ္တိုက္ပဲြ၀င္မွ ကိုယ္ေအာင္ပဲြရတာ၊ ကိုယ္ေတာင္းဆိုမွ ကိုယ္ရတာ၊ ကိုယ္တိုက္ထုတ္မွ ကိုယ္ႏိုင္တာ၊ အရာရာမွာ ကိုယ္ဆိုတဲ့ မိမိအေပၚမွာ မူတည္ေနတာခ်ည္းပဲ။ ေကာင္းက်ိဳးခံစားရတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆိုးက်ိဳးခံရတာျဖစ္ျဖစ္ အဓိကလက္သည္တရားခံက ကိုယ္မွတစ္ပါး အျခားသူမရွိဘူး။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေနတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ဆိုတာလဲ မရွိဘူး။ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာပဲ။ ကိုယ့္အားကို ကိုယ္ပဲ ကိုးစားရမွာ။ မျမင္ရတဲ့ ကံဆိုတဲ့ အျခားအရာလဲ မရွိဘူး။

`ကံ´ဆိုတဲ့စကားရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားလည္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ `ကံ´ဆိုတာ `ကမၼ´ဆိုတဲ့ ပါဠိစကားကို ပါဠိသက္ျမန္မာစကားေျပအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသံုးစြဲထားတာ ျဖစ္တယ္။ လိုရင္းဆိုရလွ်င္ `အလုပ္´၊ `အျပဳအမူ´၊ `လုပ္ေဆာင္ခ်က္´လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ အျပဳခံသတၱိ သို႔မဟုတ္ Passive Type သေဘာရွိပါတယ္။ Active Type သေဘာရွိသူေတြ သို႔မဟုတ္ သတၱ၀ါေတြ ျပဳသမွ်၊ ေျပာသမွ်၊ ၾကံစည္သမွ်အရာေတြဟာ `ကံ´ေတြပါပဲ။ ကံဆိုတာ မျမင္ရတဲ့ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားၿပီး လူေတြရဲ႕ဘ၀ထဲ ေရာက္လာတဲ့ သေဘာတရားမဟုတ္ပါဘူး။ ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဘလိုင္းၾကီးလာေရာက္ၾကိဳးကိုင္ ျခယ္လွယ္ေနတဲ့အရာ မဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ပါလို႔ျဖစ္ေစ၊ မပါဘဲျဖစ္ေစ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျပဳမူ၊ ေျပာဆို၊ ၾကံစည္ခဲ့တဲ့ `ကံ´က မိမိတို႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈကို အေကာင္းအဆိုးစီမံေပးေနတာပါ။

ေမြးရပ္ေျမက အသိမိတ္ေဆြထဲမွာ `ကံေပါ့ေလ´လို႔ အၿမဲေျပာတတ္တဲ့ အေဒၚၾကီးတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူကဆိုရင္ အၿမဲတမ္း ဘာေတြပဲ ၾကံဳေတြ႕ေတြ႕ ကံပဲ။ သူ႕ဟာသူ ေရခ်ိဳးမွားလို႔ ဖ်ားေနသူကို ေတြ႕ရင္လဲ `ေအာ္ သူခမ်ာ ကံမေကာင္းရွာဘူး´။ ၾကီးပြားေနသူတစ္ေယာက္ သူ႕ဟာသူ အရက္ေသာက္ မ်ာေပြၿပီး လုပ္ပံုလုပ္နည္းမမွန္လို႔ ဆင္းရဲသားဘ၀ေရာက္သူကိုေတြ႕လဲ ကံပဲ။ အရက္အလြန္အကၽြံေသာက္ၿပီး ရမ္းကားလို႔ ေဆးရံုတက္ေနရသူကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့လဲ ကံပဲ။ အေဒၚၾကီးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေျပာေျပာေနတဲ့ ကံက အဓိပၸာယ္အေကာက္အယူလြဲေနတယ္။ `ကံမေကာင္းဘူး´လို႔ ေျပာတာဟာ `လုပ္ပံုလုပ္နည္း မမွန္ဘူး´လို႔ ေျပာမွ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ကံကို ထင္ဟပ္မိေစလိမ့္မယ္။ အမ်ားစု ရည္ညႊန္းတဲ့ကံဆိုတာ လက္ရွိျပဳမူခ်က္ေတြကို မရည္ညႊန္းဘဲ အတိတ္ကံကိုပဲ ရည္ညႊန္းတတ္ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွန္ေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မွားတယ္လို႔ ဆိုရမွာျဖစ္ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က လက္ရွိကိုယ့္လုပ္ရပ္ေတြ အသံုးမက်လို႔ အမွားအယြင္းေတြျဖစ္၊ ဆိုးက်ိဳးေတြ ခံစားေနရတာကို မျမင္ရတဲ့ကံကို သြားၿပီးလႊဲခ်ေနတတ္ၾကတယ္။ အမွားအယြင္းတစ္ခု၊ ဆံုးရႈံးမႈတစ္ခုနဲ႔ ၾကံဳေတြ႕လာရၿပီိဆိုရင္ အမွန္တကယ္ စဥ္းစားသင့္တာက `ငါလုပ္တာ ဘာေတြ မွားေနလဲ၊ ဘာေတြ လိုအပ္ေနခဲ့သလဲ´ဆိုတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္သင့္ပါတယ္။ အဲဒီလို ကိုယ့္လက္ရွိလုပ္ရပ္ရဲ႕ အမွားအယြင္း၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြကိုျမင္မွ ေကာင္းမြန္တဲ့ သစ္လြင္တဲ့ အက်ိဳးၾကီးတဲ့ လုပ္ရပ္ေတြအျဖစ္ ေပၚထြက္လာမွာပါ။ `ငါကေတာ့ အေကာင္းဆံုးလုပ္တာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ကံမေကာင္းလုိ႔ ဘာမွျဖစ္မလာခဲ့ဘူး´လို႔ ဆိုတာဟာ ေရွ႕စကားေနာက္စကား မညီပါဘူး။ ကိုယ့္အျမင္နဲ႔ကိုယ္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးဆိုတာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္မွာ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခုရွိေနလို႔ မေအာင္ျမင္ျခင္းျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ေအာင္ျမင္ခ်င္ရင္ အဲဒီလိုအပ္ခ်က္ေတြကို ေတြ႕ေအာင္ရွာရပါလိမ့္မယ္။ လိုအပ္ခ်က္ကို မရွာဘဲ `ကံမေကာင္းလို႔´ဆိုၿပီး ယူဆေနသမွ် လမ္းေၾကာင္းမွန္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေတြ႕မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ေလာကမွာ ေျပာေျပာေနတတ္ၾကပါတယ္။ `ဒီေကာင္က ဘာလုပ္လုပ္ သိပ္အားမထုတ္ရဘူး၊ အကုန္ေအာင္ျမင္တာခ်ည္းပဲ´လို႔။ အဲဒီလို လူမ်ိဳးကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ရင္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အားသာခ်က္တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိေနလို႔ပါ။ အေျပာေကာင္းျခင္း၊ စိတ္ရွည္ျခင္း၊ ေစတနာထားျခင္း စတဲ့ လက္ရွိေကာင္းကြက္ေလးေတြက သူ႕ကိုေအာင္ျမင္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးေနတတ္ပါတယ္။ `သူက အတိတ္က ဘာကံေတြမ်ား လုပ္ခဲ့သလဲမသိ၊ အမ်ားျမင္ခ်စ္ခင္ေနတာပဲ´လို႔လဲ ဆိုတတ္ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ အတိတ္ကံဆိုတာထက္ လက္ရွိသူရဲ႕ ေျပာပံုဆိုပံု၊ လုပ္ပံုကိုင္ပံု ဆက္ဆံပံုေတြကိုက ခ်စ္ခင္စရာ ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ေနပံုက လူတစ္ေယာက္ဟာ ေအာင္ျမင္မႈေတြ ရယူေနရသူေတြကို ေတြ႕တိုင္း `ဒီလူက ေတာ္ေတာ္ အတိတ္ကံေကာင္းခဲ့တာေနာ္´။ အဲဒီလိုခ်ည္းပဲ ေျပာေျပာေနတတ္ၾကတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ အမည္ခံထားေပမယ့္ မိစၧာဒိ႒ိဘ၀ေရာက္ေနရတဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးပဲ။

အမ်ားသိ ပံုျပင္ေလးနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ကုန္သည္ႏွစ္ဦး ကႏၱာရခရီးကို ျဖတ္ေက်ာ္သြားၾကတဲ့ ပံုျပင္ပါ။ တစ္ဦးက ေနာက္လိုက္ လွည္းငါးရာနဲ႔ ကႏၱာရခရီးကို အရင္ သြားႏွင့္တယ္။ ကႏၱာရထဲေရာက္ေတာ့ ဘီလူးေတြက ေရွ႕မွာမိုးေတြ ရြာေနတဲ့အေၾကာင္း၊ ေရေတြကို အပင္ပန္းခံ သယ္စရာမလိုေၾကာင္း…ေျပာပါတယ္။ သူတို႔ကိုယ္ေတြမွာလဲ ေရေတြရဲႊေနတဲ့ဟန္၊ ၾကာဖူးၾကာစြယ္ေတြ စားေနဟန္ သရုပ္ေဆာင္ၿပီး ေျပာတာဆိုေတာ့ အဆိုပါ ကုန္သည္ေခါင္းေဆာင္က ဘီလူးေတြရဲ႕ စကားကို နားေယာင္မိသြားတယ္။ ယံုၾကည္သြားခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ေနာက္လိုက္ ခရီးသည္လွည္းသမားေတြကို ရွိသမွ်ေရေတြ အကုန္သြန္ခ်ထားခဲ့ဖို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သြားရင္းသြားရင္း ကႏၲာရက ေျခာက္ေသြ႕၊ ေရကလဲ မေတြ႕နဲ႔ လွည္းသမားေတြအားလံုး ပင္ပန္းကုန္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘီလူးေတြက အလြယ္တကူပဲ လွည္းကုန္သည္ေတြကို စားပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ဒုတိယအဖြဲ႕လာေတာ့လဲ ဘီလူးေတြက ေရွးနည္းတူ ျဖားေယာင္းၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကုန္သည္က အေျမာ္အျမင္ၾကီးတယ္။ ဉာဏ္ရွိတယ္။ ႏႈိင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ လုပ္ေဆာင္တတ္တယ္။ ေရွ႕မွာ မိုးရြာေနတယ္ဆိုရင္ မိုးရိပ္ေတာ့ ေတြ႕ရမွာပဲ။ မိုးနံ႔ေတာ့ ရမွာပဲ။ ဒီလူေတြၾကည့္ရတာ အရိပ္လဲ မထြက္ဘူး။ မ်က္ေတာင္လဲ မခတ္ဘူး။ လူမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဘီလူးေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ယံုၾကည္လိုက္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ေနာက္လိုက္ လွည္းသမားေတြကို ေရေတြ သြန္မပစ္ၾကဖို႔၊ ဘီလူးေတြရဲ႕စကားကို နားမေယာင္ၾကဖို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဒုတိယကုန္သည္ဟာ ပထမလွည္းကုန္သည္ရဲ႕ ကုန္ပစၥည္းေတြေရာ၊ ေစ်းႏႈန္းအျမတ္အစြန္းေတြပါရၿပီး အိမ္ျပန္ခရီးလွခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီပံုျပင္မွာ ေျပာခ်င္တာက ပထမကုန္သည္နဲ႔အဖြဲ႕ ဘီလူးေတြအစားခံရတာ၊ ကုန္ေတြ ဆံုးရႈံးရတာ၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးသားသမီးေတြ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ဒုကၡေရာက္ၾကရတာဟာ `ေအာ္… သူတို႔ခမ်ာ ကံမေကာင္းရွာၾကဘူးေနာ္´လို႔ ဆိုမလား။ ဒုတိယကုန္သည္နဲ႔အဖဲြ႕ကိုေရာ `ေအာ္… သူတို႔ျဖင့္ ကံေကာင္းလိုက္ၾကတာ´လို႔ ဆိုမလား။ လုပ္ရပ္ဟာ ကံလို႔ သေဘာေပါက္ထားသူေတြအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ပထမအဖြဲ႕ဟာ `ကံဆိုးတယ္´။ ဒုတိယအဖဲြ႕က `ကံေကာင္းတယ္´လို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အသက္ပါ ဆံုးရႈံုးၿပီး မေကာင္းတဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြ ခံစားသြားရတဲ့ ပထမအဖြဲ႕ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ မေကာင္းခဲ့ပါဘူး။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြ၊ စဥ္းစားဆင္ျခင္ပံုေတြက မမွန္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ ဆံုးရႈံုးမႈေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ၾကရတာပါ။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ သူတို႔လုပ္ရပ္ေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး `မျမင္ရတဲ့ ကံ´ကို လႊဲခ်ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအယူအဆဟာ မွားယြင္းသြားပါၿပီ။ ပထမအဖြဲ႕ဟာ ဉာဏ္ပညာနဲ႔ ႏိႈင္းႏိႈင္းခ်ိန္ခ်ိန္ မလုပ္ေဆာင္ဘဲ မွားယြင္းဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအဖဲြ႕ေတာ့ မိမိရဲ႕ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဉာဏ္၊ ဆည္းပူးထားတဲ့ ဗဟုသုတေတြနဲ႔ မွန္ကန္စြာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သူတို႔ရဲ႕ အက်ိဳးရလာဒ္ေတြ ျခားနားသြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဘယ္နယ္ပယ္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ရႈံုးနိမ့္ျခင္းႏွစ္ခုလံုးမွာ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေလးေတြ တစ္ခုမဟုတ္တစ္ခု ရွိေနတတ္ပါတယ္။ တၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ အဲဒီ လွ်ိဳ႕၀ွက္ခ်က္ေလးက ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ရႈံးနိမ့္ျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းတရား ျဖစ္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ေအာင္ျမင္မႈရဖို႔ရန္အတြက္ ဗုဒၶဘာသာက ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယ သံုးခုညီဖို႔ ေျပာပါတယ္။ အတိတ္ကာလက ၿပီးျပက္ခဲ့တဲ့ မိမိတို႔ရဲ႕ ေကာင္းကံ၊ ဆိုးကံေတြကို ဘာမွ ျပဳျပင္လို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့အရာေတြက ၿပီးသြားခဲ့ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပစၥဳပၸန္လုပ္ေဆာင္ခ်က္(ကံ)ကို ဉာဏ္၊ ၀ီရိယနဲ႔ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ မွ်မွ်တတ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ျခင္းအားျဖင့္ အတိတ္ဘ၀က ဆိုးကံေတြကို အေကာင္းဘက္ေရာက္ေအာင္ လမ္းေၾကာင္းလႊဲပစ္ႏိုင္ပါတယ္။

အတိတ္ကံဆိုတာ ပယ္ဖို႔မဟုတ္၊ လက္ေတြ႕ဘ၀လုပ္ငန္းစဥ္မွာ ေမ့ထားလိုက္ဖို႔ပါ။ ပစၥဳပၸန္လုပ္ငန္းေတြမွာ ပစၥဳပၸန္က်က် ေတြးေခၚေျမာ္ျမင္ၿပီး အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အသစ္ေတြကို ရဲရဲတင္းတင္း ထားရွိလုိက္ၾကဖို႔ပါ။ `ငါတို႔ကိုယ္က ကံဆိုးတာပါကြာ´ဆိုတာေတြကို ေမ့ေဖ်ာက္ၿပီး ကိေလသာတိုက္ပဲြ၊ ဘ၀တိုက္ပဲြ၊ အမွန္တရားတိုက္ပဲြနဲ႔ တိုက္ပဲြေပါင္းမ်ားစြာကို ဇြဲမေလွ်ာ့တမ္း၊ ေနာက္မဆုတ္တမ္း ဆက္လွမ္းၾကပါစို႔….။