Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Sunday, January 31, 2010

ဘာသာေျပာင္းေတာ့မလုိ႔ပါ


ႏွင္းေတြ ခဲေနတတ္ေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕။ တိတ္ဆိတ္ေသာ ဆင္ေျခဖံုးမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္။ ဖြားလ်ားက်ေနေသာဆံပင္မ်ားက ကုတ္ပိုးအထိ ၀ဲက်ေနသည္။ ဤေန႔ဤရက္သည္ သူ႕အတြက္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနသည္ဟု ခံစားခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္တို႔ကို လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေလသည္။ ဆင္ေျဖဖံုးေလးမွတစ္ဆင့္ ဘာရယ္မဟုတ္ ေတာတန္းေလးဘက္သို႔ လမ္းေလွ်ာက္ေနမိခဲ့သည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္က ထူးျခားမႈမရွိ၊ အပ်င္းေျပလမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွ်သာ။ “ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့”ဆိုသလို စြန္႔ခြာမိေသာဘာသာတရားကိုေရာ ေမ့လိုက္တတ္ၾကသလား။ မေ၀ခဲြတတ္ပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူကေတာ့ ဘာသာေျပာင္းေတာ့မည္ဟု ယတိျပတ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

ေတာစပ္ေလးေရာက္ေတာ့ တဲေလးတစ္လံုးဟု ယူဆရသည့္ေနရာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ တဲေလးက ၀ါးထရံေတြႏွင့္၊ တိုင္ကလည္း ၀ါးလံုးတိုင္ေလးလံုးမွ်သာ။ အမိုးက ထန္းရြက္ေတြႏွင့္။ တဲေလး၏ေရွ႕မွာ စဥ္းအံုးေလးတစ္လံုး၊ ေရအိုးေလးျဖစ္ပံုရသည္။ တဲေလး၏ပတ္ပတ္လည္ သံုးေပခန္႔သာ ျမတ္ေပါင္းပင္မ်ားကို ရွင္းလင္းထားသည္။ လယ္ယာလုပ္မည့္သူမ်ားေနဖို႔ ေဆာက္ထားသည္ဟု မထင္ရ၊ အၿမဲေနသည့္တဲေလးတစ္လံုးဟု လူရြယ္ယူဆမိလိုက္ခဲ့သည္။ အနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ေသာအခါ အထဲတြင္ တစ္ေယာက္ေယာက္ရွိသည္ကို သိခဲ့ရသည္။

လူငယ္ တဲေလးေရွ႕ ေရာက္သည္ႏွင့္ အထဲမွ ေခ်ာင္းဟန္႔သံတစ္ခ်က္ၾကားရသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထြက္လာသည္။ “ေအာ္….ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးပါလား” လူရြယ္အံ့အားသင့္သြားသည္။ “အေတာ္ပဲ ငါေမးခ်င္တာ ေမးပစ္လိုက္မယ္”ဟု စိတ္ထဲမွာ ၾကံဳး၀ါးလိုက္မိသည္။ လူငယ္က ေက်ာင္းထဲသို႔ ၀င္ခြင့္ျပဳဖို႔၊ စကားအနည္းငယ္ေျပာခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာေသာအခါ ဘုန္းၾကီးက ေက်ာင္းနေဘး သစ္ပင္ၾကီးေအာက္သို႔ ညႊန္သျဖင့္ သစ္ပင္ၾကီးေအာက္ ေရာက္သြားခဲ့သည္။

လူငယ္က ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနတဲ့ ျမင္းေကာင္းျမင္းလွၾကီးတစ္ေကာင္လို တက္ၾကြလန္းဆန္းေနသည္။ ဘုန္းၾကီးက အေနကထိုင္ေလးကို အသာအယာခင္းလိုက္သည္။ ၿပီး ေအးေဆးစြာျဖင့္ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းထဲက ထြက္ေသာအခါမွစၿပီး ေနရာျပင္ေနသည္အထိ လူငယ္ကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္။ ေနရာခင္းၿပီးေသာအခါမွသာ လူရြယ္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လိုက္သည္။ ထိုအၾကည့္ထဲတြင္ “ကဲ ဘာေျပာခ်င္သလဲ”ဟု ဆိုသည့္သေဘာပါ ပါေနသည္ဟု ခံစားမိလိုက္သည္။
“ဘာသာေျပာင္းေတာ့မလို႔ပါ”ဟု တံုးတံုးတိတိပဲ ေျပာလိုက္သည္။

“ေအး…အဲဒါ ဘာျဖစ္လဲ၊ ငါက ဘာေျပာရမလဲ” ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျပာသည္။ လူရြယ္အံ့အားသင့္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ဘာသာတစ္ခုက ဘာသာတစ္ခုကို ေျပာင္းေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ ဘုန္းၾကီးေတြက တုန္လႈပ္တတ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။ “ဒီဘုန္းၾကီးက ဘယ္လိုပါလိမ့္”ဟု ေတြးေနသည္။

“အဲဒါ ဘုန္းၾကီးကို မထင္မွတ္ဘဲ ေတြ႕လို႔ ဘာသာအေၾကာင္း၊ တရားအေၾကာင္းအနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ ေဆြးေႏြးမလားလို႔ ဒီကို ေရာက္လာတာပါ”

“တပည့္ေတာ္ တည့္တည့္ပဲ ေမးခ်င္ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘာသာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္ဘာသာက ေကာင္းသလဲ”။
“အဲဒါ ငါ့ကို လာမေမးနဲ႔ကြ”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“ပထမ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ကို သြားေမး၊ ၿပီးရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ကို သြားေမး၊ ဒါဆို အေျဖကို မင္းသိလိမ့္မယ္ကြ၊ ဒီထက္ပိုသိခ်င္ရင္ ဟိႏၵဴတစ္ေယာက္၊ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္၊ ဆစ္ခ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္ဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၊ အဲဒါေတြပါ ဆက္ေမးလိုက္၊ ဘယ္ဘာသာေကာင္းလဲ သိလိမ့္မယ္”။

“အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္လဲ သိတာေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ သူတို႔ဘာသာေကာင္းေၾကာင္းပဲ ေျပာမွာေပါ့။ အခု သိခ်င္တာက ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဘယ္ဘက္မွ မလိုက္ဘဲ အဲဒီဘာသာေတြရဲ႕ က်င့္၀တ္သိကၡာပိုင္း၊ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈပိုင္း၊ ခိုင္မာတဲ့ဘ၀ရပ္တည္ေရးအပိုင္း..စတဲ့ ႐ႈေထာင့္ေတြအရ ဘယ္သာသာက ေကာင္းတယ္ဆိုတာကို ေဘးလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေျဖေပးဖို႔ပါ”

“ေအး…မင္းေျပာတာ လြယ္တယ္။ မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တယ္လို႔ ခံယူလိုက္ရင္ မင္းက ဗုဒၶဘာသာဘက္ကို လိုက္လိုက္တာပဲကြ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဗုဒၶဘာသာပါ၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာစဲြမရွိပါဘူးလို႔ ေျပာတာ အ႐ူးကြ၊ မသိစိတ္က အဲဒီဘာသာဘက္မွာပဲရွိတယ္” သက္ျပင္းခ်ရင္း ဆက္ေျပာသည္။

“ေအးးး…အဲဒါ ခက္တာပဲကြ၊ ငါက ေဘးလူမွ မဟုတ္ဘဲ၊ ေဘးလူအေနနဲ႔လို႔ စကားခံၿပီး ငါေျပာလိုက္ရင္လဲ သူက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ေျပာတယ္လို႔ ေျပာမွာေပါ့ကြ၊ ဒီမွာ ဒီမွာ ငါေျပာလိုက္မယ္ ငါ ငယ္ငယ္က မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးရွိတယ္ကြ “Beauty is on the eyes of beholder” တဲ့ကြ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ တစ္စံုတစ္ရာကို စြဲလန္းၿပီဆိုပါစို႔။ အဲဒီစဲြလန္းစိတ္ မကုန္ဆံုးေသးသေရြ႕ အဲဒီတစ္စံုတစ္ရာဟာ သူ႕အတြက္ တန္ဖိုးပဲ၊ မင္းသြားမထိနဲ႔၊ ျပႆနာတက္သြားမယ္။ သေဘာေပါက္လားကြ၊ ဒါေၾကာင့္ေပါ့..…ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္က ခရစ္ယာန္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကို ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္ “က်ဳပ္က ဗုဒၶဘာသာမို႔လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔က်မ္းစာက ဘာမွ ေလးစားစရာ မရွိပါဘူးကြာ။ သူတို႔ဘုရားကလည္း စစ္ဘီလူးၾကီးပါ။ စစ္ဘီလူးဆိုတာမွ ကမၻာမွာ ဘယ္တုန္းကမွ မရွိခဲ့ဖူးတဲ့ စစ္ဘီလူးၾကီး။ သူတို႔က်မ္းေဟာင္းကို ေသခ်ာဖတ္ေလ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ဘီလူးဆိုတာ ေပၚလြင္ေလပဲ။ မယံုရင္ တကယ္ဖတ္ၾကည့္ ၿမိဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ရြာေပါင္းမ်ားစြာ၊ လူေပါင္းမ်ားစြာ၊ တိရစၧာန္ေပါင္းမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္တာ။ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာအရေတာ့ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ ဘက္ႏွစ္ဘက္ဆိုတာ မရွိဘူး၊ သတ္ျဖတ္ျခင္းမွာ တစ္ျခားအမွတ္တံဆိပ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဥပမာကြာ ထာ၀ရက သူ႕စကားနားမေထာင္သူ လူမ်ိဳးေတြ အျခားဘုရားကိုးကြယ္သူေတြကို သတ္တယ္၊ လုယက္ခိုင္းတယ္၊ သံု႔ပန္းေတြအျဖစ္ ဖမ္းခိုင္းတယ္၊ ေကာင္းကင္က မီးက်ီးမိုးေတြ၊ ျပာပူမိုးေတြ ရြာခ်ေစတယ္၊ ဒါေတြဟာ ဒို႔ဗုဒၶဘာသာအလိုအရေတာ့ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏုိင္စရာေတြပဲေလ…….”စသည္ စသည္ ေျပာၾကမွာပဲကြ”

ကဲ…ဟုတ္ၿပီ…မင္းခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ကို သြားေမးရင္လည္း “ကၽြန္မက ခရစ္ယာန္မို႔လို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီ႐ုပ္တုၾကီးေတြကို ရွိခိုးေနတာကို နားကိုမလည္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ဘုရားကလည္း ကယ္တင္ရွင္မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မတို႔ဘုရားက အားလံုးကုိ ကယ္တယ္ေလ”စသည္ စသည္ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဒါ အေသအခ်ာပဲကြ၊ က်န္တာေတြ ဆက္ေတြးေပါ့ကြာ၊ တကယ္ေတာ့ လူဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတဲ့သူေတြပါကြ”

“ဒါဆို ကိုယ္ေတာ္ကေရာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတာလား”

“ဒါလည္း မင္းအျမင္က မင္းအတြက္ အမွန္တရားေပါ့၊ ဒီဘုန္းၾကီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညာေနတာပါလို႔ ယူဆရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူက အမွန္တိုင္း ျမင္ေနတာပါလို႔ ယူဆရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာမွ ကိစၥမရွိပါဘူး။ မင္းယူဆခ်က္က ယူဆခ်က္မွ်သာျဖစ္ၿပီး ငါ့အျမင္က ငါ့အျမင္ပဲ ျဖစ္ေနမွာပဲေလ”

“ဒါနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ေက်နပ္လား”

“သိပ္ေက်နပ္တာေပါ့”

“ဘာျဖစ္လို႔….”

“ဒါကေတာ့ ငါ့အျမင္၊ ငါ့ခံစားခ်က္နဲ႔ ငါ့ေက်နပ္မႈပဲေလ။ ငါ့ခံစားခ်က္က ဘာသာျခားေတြအတြက္ေတာ့ ႐ႈးမိုက္မႈတစ္ခု ျဖစ္ေနမွာပဲေလ”

“ဘာျဖစ္လို႔…..”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အရာရာကို ထာ၀ရဘုရားက ဖန္ဆင္းျပဳမူတယ္၊ ေကာင္းတာလုပ္လုပ္၊ ဆိုးတာလုပ္လုပ္ ေသခါနီးမွာ ဗတၱိဇံခံလိုက္ရင္ ထာ၀ရေကာင္းကင္ဘံုကို ေရာက္တယ္၊ ေကာင္းတာေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လုပ္ ထာ၀ရဘုရားကို လက္မခံရင္ ထာ၀ရငရဲမွာ ခံစားရမယ္၊ ဒီေလာက္ လူေပါင္းမ်ားစြာ သတ္ျဖတ္ေနတဲ့ဘုရားကို ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္တယ္၊ …..ဒါေတြက ငါ့အျမင္အရေတာ့ ႐ူးသြပ္မိုက္မဲမႈေတြပဲေလ”

“ခရစ္ယာန္က်မ္းစာေတြကို ေသခ်ာဖတ္ဖူးလား”

“အင္း”

“ဗုဒၶဘာသာက်မ္းစာေတြနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်ိန္ထိုးၾကည့္ဖူးလား”

“စာဖတ္တယ္ဆိုတာ ခ်ိန္ထိုးႏႈိင္းယွဥ္ၾကည့္တတ္ေအာင္လို႔ မဟုတ္ဘူးလား”

“ကိုယ္ေတာ္က ေျဖလိုက္ရင္ တစ္မ်ိဳးၾကီးေတြခ်ည္းပဲ။ တိုက္႐ိုက္ဘာျဖစ္လို႔ မေျဖရတာလဲ”

“တုိက္႐ိုက္ေျဖရင္ ငါ့အေျဖျဖစ္သြားမယ္၊ မင္းကိုယ္တိုင္စဥ္းစားၿပီး မင္းေျဖရင္ မင္းအေျဖပဲျဖစ္မယ္ေလ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သူမ်ားအေျဖေတြထက္ ကိုယ့္အေျဖေတြကသာ ဘ၀ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္တာမဟုတ္လား။ ဗုဒၶဘာသာဆုိတာကိုက ကိုယ့္ႏွလံုးသား၊ ကိုယ့္ခံစားခ်က္၊ ကိုယ့္ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ကိုယ့္အက်ိဳးရလဒ္ေတြကို တာ၀န္ယူခိုင္းတာပဲေလ”

ညေနေစာင္းေတာ့ ပုစဥ္းရင္ကဲြအသံေတြက ဆူညံစြာ ေပၚထြက္လာခဲ့ေလသည္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ အလာတုန္းက တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳးထက္ မ်ားစြာသာလြန္ေသာ တည္ၿငိမ္မႈမ်ိဳးျဖင့္ ျဖည္းညွင္းစြာ လမ္းေလွ်ာက္လာေနခဲ့သည္။ အေမေမြးတုန္းကတည္းက ဗုဒၶဘာသာ၊ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ဖာသိဖာသာ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာကို အားမရလို႔ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္လို ေနလာခဲ့။ အတည္တက် ခရစ္ယာန္ျဖစ္ဖို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးရက္က ဆံုးျဖတ္ခဲ့ေလသည္။ ဒီစကား၀ိုင္းေလးမျဖစ္ခင္အခ်ိန္အထိ

“ဘာသာေျပာင္းေတာ့မယ္”လို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေတာေက်ာင္းကိုယ္ေတာ္က ဘယ္ဘာသာက ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာ၊ သူ႕ဘာသာကို ၀င္ပါလို႔လည္း မဆြယ္၊ မင္း ဘယ္ဘာသာကေန ဘယ္ဘာသာကို ေျပာင္းမွာလဲလို႔ေတာင္ မေမးခဲ့။

လမ္းေလွ်ာက္ရင္း၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းျဖင့္ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚမွာ ကိုယ္ရပ္ေနတာကို နက္နက္နဲနဲ ခံစားမိလိုက္သည္။ ႏွလံုးသားတြင္ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ၀ါဒက ေနရာအျပည့္ယူလိုက္သည္ကို ၾကည္ျဖဴစြာ လက္ခံမိလုိက္ေၾကာင္း ၾကည့္ႏူးသိျဖင့္ ပီတိေတြ ျဖာေနမိခဲ့သည္။

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၅)





ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပအားျဖင့္ နိမိတ္စားရျခင္း၊ အာ႐ံုနိမိတ္အဆံုးအပိုင္းအျခားမရွိ လႊတ္ရျခင္းဟူေသာ ဗဟိဒၶသံုးခ်က္႐ႈနည္းမ်ားကို သိရွိခဲ့ရၿပီးျဖစ္သည္။ ယခုအခါ အဇၥ်တၱအတြင္းသက္သက္အားျဖင့္ သံုးခ်က္ရပံု၊ ပဋိဘာဂနိမိတ္သြင္းထုတ္ရပံုကို ျပဆိုပါဦးမည္။

အထက္တြင္ေဖာ္ျပထားေသာ နံပါတ္ ၃၅-ပံုသည္ ေယာဂီ၏နိမိတ္ကို အဇၥ်တၱျဖစ္ေသာ မိမိ၏၀မ္းေခါင္းအတြင္းသို႔ သြင္းရန္ျပသထားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အစအလယ္အဆံုးသတ္မွတ္ထားေသာေလတို႔၏ သက္ခ်ည္တက္ခ်ည္ျဖစ္ေနပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ နံပါတ္ ၁၇-တြင္ျပသထားသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ဤ၌ ထူးသည္မွာ မႈတ္ေသာေလႏွင့္ မိမိ၏ငယ္ထိပ္မွ အတုတ္လက္ညွိဳးခန္႔၊ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔မွတ္ၿပီး ထုတ္ရမည္။ ၿပီးလွ်င္ အလြန္လင္းေအာင္ ျပဳလုပ္ရမည္။ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာရန္ လိုေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ႐ႈိက္ေသာေလႏွင့္ ၀မ္းဗိုက္အတြင္းသို႔ ႐ႈသြင္းရန္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

နံပါတ္ ၃၆-ပံုကို အေသအခ်ာ စဥ္းစဥ္းစားစား သေဘာေပါက္ေအာင္ တရားကြက္ပိုင္ေအာင္ အထပ္ထပ္ ဖတ္၊ အထပ္ထပ္ ၾကံစည္စဥ္းစားဖို႔ လိုပါသည္။ သို႔မွသာ အခက္အခဲမရွိ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အဇၥ်တၱသံုးခ်က္႐ႈမွတ္ၾကရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ မ်က္စိကို အသံုးျပဳသျဖင့္ အဇၥ်တၱမျဖစ္ဘဲ ဗဟိဒၶျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။ အာ႐ံုမွန္မွန္ႏွင့္အတြင္းဘက္ျဖစ္ရန္ကား ေနာက္ေက်ာဘက္မွ ႐ႈမွတ္က လြယ္လြယ္ကူကူျဖင့္ အတြင္းသေဘာမွန္ကန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေက်ာဘက္မွ ႐ႈမွတ္ပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အားထုတ္တိုင္း အားထုတ္တိုင္း မိမိတို႔၏ စိတ္ကေလးကို ေနာက္ေက်ာဘက္မွသာ စိတ္ကို ထား၍ ႐ႈမွတ္ၾကပါေလ။
အားထုတ္႐ႈမွတ္ရပံုမွာ ၃၅-ပံုတြင္ ထုတ္ေလႏွင့္ထုတ္ထားခဲ့ၿပီးေသာ အလင္းနိမိတ္ကို ၃၆-ပံုတြင္ ငယ္ထိပ္မွျမားလမ္းအတိုင္း ႐ႈိက္ေသာေလႏွင့္ ႐ႈိက္လိုက္ရမည္။ ၀င္ေလဆံုးေသာအခါ ခ်က္ႏွင့္တဲ့တဲ့ျဖစ္ေသာ ၀မ္းေခါင္းၾကီးထဲတြင္ အေရာင္မ်ား တလဲ့လဲ့ျဖာထြက္လွ်က္ သံပရာသီးလံုးခန္႔၊ လိေမၼာ္သီးလံုးခန္႔ ပဋိဘာဂနိမိတ္အလံုးၾကီး ကြန္႔ျမဴးစမၸာယ္ေနသည္ကို ထင္ရွားစြာ ေတြ႕ျမင္ရေပလိမ့္မည္။

ထိုကဲ့သို႔ အဇၥ်တၱသို႔ ႐ႈိက္၍ဆဲြခ်လိုက္ရာတြင္ ၃၅-ပံုအတိုင္း ထုတ္၍ထားေသာအလင္းေခ်ာင္းသည္ ပုတိုလွ်က္၀င္သြားသည္ကို ပုလင္းျဖဴျဖဴၾကီးထဲ ျပဒါးေရမ်ား ေလာင္းခ်လိုက္ေသာအခါ ျမင္ေတြ႕ရသကဲ့သို႔ ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ ခ်က္အရပ္တည့္တည့္တြင္ အဘယ့္ေၾကာင့္ တည္ရသနည္းဟုဆုိလွ်င္ ၀င္ေလသည္ ႏွာသီး၀မွစၿပီး ရင္လယ္ကို ဗဟိုျပဳကာ ခ်က္အရပ္တြင္ ေလအဆံုးသတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အလံုးမွိန္မွိန္ႏွင့္႐ႈလွ်င္ စိတ္ၾကည္လင္မႈ မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အလြန္လင္းေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။

ထိုွ႔ေနာက္ နံပါတ္ ၃၆-တြင္ ျပခဲ့သည္အတုိင္း ႐ႈမွတ္ၿပီး ေလဆံုးရာအရပ္ ခ်က္တည့္တည့္တြင္ အလင္းနိမိတ္ ထြန္းပေနပံုကို သိခဲ့ရၿပီ။ ယခုအခါတြင္ အဆိုပါ ခ်က္အရပ္မွာ တည္ေနေသာအလင္းနိမိတ္ကို ျပန္ထုတ္ရပံုကို ျပလုိ၍ နံပါတ္ ၃၇၊ ၃၈-ပံုမ်ားကို ျပရျပန္ေလသည္။ အထူးမွတ္ရန္မွာ ၀င္ေလသည္ ႏွာသီး၀အစ၊ ရင္အလယ္၊ ခ်က္အဆံုး။ တစ္ဖန္ ထြက္ေလသည္ ခ်က္အစ၊ ရင္အလယ္၊ ႏွာသီး၀အဆံုးဟု သိထားရမည္။ အတြင္း႐ႈနည္းျဖင့္ ႐ႈရာတြင္ အလင္းနိမိတ္ကို အျပင္ပသို႔ မေရာက္ရေအာင္ အထူးဂ႐ုစိုက္ရမည္။ ၃၇-ပံုသည္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလတို႔၏အလယ္ျဖစ္ေသာ ရင္လယ္တြင္ ထြန္းပေနပံုကို ျပသထားျခင္းျဖစ္သည္။ ၃၈-ပံုသည္ ထြက္ေလ၏အဆံုးျဖစ္ေသာ ႏွာသီး၀တည့္တည့္ လည္ေခ်ာင္းအေခါင္းတည့္တည့္တြင္ ထြန္းပတည္ေနပံုကို ေတြ႕ျမင္ရပံု ျဖစ္ေပသည္။

အခ်ိဳ႕က ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ပကတိေလကိုသာ ႐ႈမွတ္ရမည္ဟု ဆိုတတ္ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ပကတိေလကို ႐ႈမွတ္၍ မရ။ ေလႏွင့္အတူတကြ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကိုသာ သံုးခ်က္႐ႈ၍ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ….

၁။ အစတစ္ခ်က္ကိုုသာ ျမင္ေသာ အာဒိလဒၶပုဂၢိဳလ္

၂။ အလယ္တစ္ခ်က္ကိုသာ ျမင္ေသာ မေဇၥ်လဒၶပုဂၢိဳလ္

၃။ အဆံုးတစ္ခ်က္ကိုသာ ျမင္ေသာ အေႏၲာလဒၶပုဂၢိဳလ္

၄။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးမ်ိဳးလံုးကို ျမင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ဟု ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ ထိုတြင္ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးပါးလံုးကို ျမင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ ပြားမ်ားၾကရပါမည္။

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၄)


အထက္တြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၂၉၊ ၃၀၊ ၃၁-ပံုတို႔သည္ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၂၇၊ ၂၈-ပံုတို႔တြင္ ထြက္ေလႏွင့္မႈတ္ထား၊ ခ်ဲ႕ကားထားေသာ တစ္ဘက္နားအျပင္ဘက္ရွိ အလင္းနိမိတ္တံုးၾကီးကို ႐ႈေလ၊ ႐ွိဴက္ေလတို႔ႏွင့္ဆဲြယူလိုက္ၿပီး က်န္နားတစ္ဘက္တြင္ တည္လာပံုကို ျပဆိုထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ဖန္ ထုတ္ေသာေလႏွင့္ တစ္ဘက္နား၊ ႐ွိဴက္ေသာေလႏွင့္တစ္ဘက္နားအားျဖင့္ ထုတ္ခ်ည္မႈတ္ခ်ည္ အျပန္အျပန္အလွန္လွန္ တရစပ္ၾကိဳးစားအားထုတ္ရမည္။ အလင္းနိမိတ္တံုးၾကီးသည္ ေလွမ်ားလြန္းထိုးေျပးသြားေနသကဲ့သို႔ ေျပးခ်ည္ျပန္ခ်ည္ အေရာက္တလက္လက္၊ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တရိပ္ရိပ္၊ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ကူးသန္းေနပါလိမ့္မည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ပုခံုးအထက္တြင္ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ မီးရဲေနေသာသံတံုးၾကီးႏွင့္ ေဆာင့္ေန တိုက္ေနသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အေရာင္လင္းေသာ တိမ္တိုက္ၾကီး တိမ္လံုးၾကီး အုပ္ဖံုး၍ အုပ္ဖံုး၍သြားေသာ လ၀န္းေန၀န္းၾကီးမ်ားပမာ မိမိ၏ဦးေခါင္းေပၚသို႔ အလင္းတံုးၾကီး အုပ္ဖံုးၿပီး ေပ်ာက္၍ေပ်ာက္၍ ေနရွာေပလိမ့္မည္။ မီးစကို ကန္႔လန္႔အေနအထားျဖင့္ ျမန္ျမန္ရမ္းလွ်င္ မီးတန္းၾကီးတစ္ဆက္တည္း ျမင္ရထင္ရသကဲ့သို႔ နိမိတ္ၾကီး ဆက္လာေပလိမ့္မည္။

အကယ္၍ နိမိတ္တံုးၾကီး လိုသေလာက္ အလင္းကို မရလွ်င္ ေနပူပူတြင္ မွန္ေထာင္ၿပီး ၾကည့္ပါ။ မၾကည့္ရဲေလာက္ေအာင္ေသာအလင္းကို ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ေနာက္ မ်က္စိကိုမွတ္၍ အဆိုပါ အလင္းမ်ိဳး ငါ၏နိမိတ္လင္းေစရမည္ဟု စိတ္ကမွန္း၍ အားထုတ္ေပးရမည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ အားထုတ္ရင္းအားထုတ္ရင္း မွိတ္ထားေသာမ်က္စိမွ မ်က္ရည္မ်ား စီးက်လာတတ္သည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဟု ေမးေသာအခါ မိမိအားထုတ္လိုက္ေသာနိမိတ္က မ်က္စိစူးလို႔ပါဟု ေျဖတတ္ၾကသည္။ အဆိုပါနိမိတ္မ်ိဳးကား အတိုင္းထက္အလြန္ လင္းလွေပသည္။
အထက္ပါနည္းအတိုင္း အားထုတ္ေသာအခါ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၂၉၊ ၃၀၊ ၃၁-ပံုမ်ားအတိုင္း အလင္းနိမိတ္တန္းၾကီး တစ္ဆက္တည္းကဲ့သို႔ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ အစပထမတြင္ ဦးေခါင္းအလယ္၌ ေရးေရးသာျမင္ရေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၃၂-အတိုင္း ဦးေခါင္းျပတ္လွ်က္ ပခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚတြင္ ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တံုးၾကီး တင္ထားသကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

ေနာက္တစ္ဖန္ အလင္းတံုးၾကီးကို ခါးက အထက္ပိုင္း တဲ့တဲ့ခ်ိန္လွ်က္ တစ္ဖန္ထုတ္ေလ၊ ႐ွဴေလတို႔ႏွင့္ ဆဲြျပန္တြန္းျပန္သျဖင့္ အထက္တြင္ ျပထားသည့္အတိုင္း နိမိတ္ဆက္မိေသာအခါ တင္ပလႅင္ေခြအျပတ္ၾကီးသာ ကန္ေတာ့လွ်က္ ထိုတင္ပလႅင္ေခြ၏အထက္တြင္ ဖန္တံုးၾကီးတင္ထားသကဲ့သို႔ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၃၃-အတိုင္း ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

ထို႔ေနာက္ က်န္အျပတ္ၾကီးကို ဆက္လက္တိုက္ဖ်က္ပါက နံပါတ္ ၃၄-တြင္ျပထားသည့္အတိုင္း တစ္ကိုယ္လံုးေပ်ာက္လွ်က္ အလင္းတံုးၾကီးသာ က်န္ေနေပေတာ့မည္။ ဤကား ၀ိပႆနာသို႔ ဆက္လက္႐ႈမွတ္ပြားမ်ားလိုေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ အလြန္အက်ိဳးမ်ားေသာ နိမိတ္စားနည္းတို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းကို အဇၥ်တၱံ ၀ါ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ဟူေသာပါဠိေတာ္အရ ဗဟိဒၶသံုးခ်က္႐ႈနည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အဇၥ်တၱသံုးခ်က္႐ႈနည္းမွာ ေနာက္တြင္ ထင္ရွားပါလိမ့္မည္။

Monday, January 18, 2010

ဘက္မ်ား



(၁)
အျမင္က်ယ္ေလေလ ဘက္ေတြက မ်ားေလေလျဖစ္သည္။ သမုတိသစၥာျဖစ္တဲ့ ေလာကမွာ ဘယ္အရာျဖစ္ျဖစ္ ဘက္က တစ္ခုတည္းရွိမေန။ အသိပညာႏွင့္စဥ္းစားဆင္ျခင္ႏိုင္စြမ္းမ်ားလာေသာအခါ အရာရာတြင္ ဘက္ေပါင္းစံုရွိေနေၾကာင္း သိလာတတ္ၾကသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျငင္းၾကသည္၊ ခုန္ၾကသည္၊ ရန္ေစာင္ၾကသည္၊ ရန္ျဖစ္ၾကသည္။ မေခၚႏိုင္မေျပာႏုိင္ေတြ ျဖစ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖစ္သမွ်အားလံုးသည္ ဘက္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္ႏိုင္စြမ္းနည္းပါးမႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ “ဒီလူက အတၱသိပ္အားၾကီးတယ္၊ သူ႕ဘက္ ကိုယ့္ဘက္ကေလးေတာ့ ၾကည့္မွေပါ့”လို႔လည္း ေျပာတတ္ၾကသည္။ “ေဟ့…ကိုယ့္ရွိမွ ကိုယ္စားရတာ၊ ကိုယ့္မရွိရင္ ဘယ္သူမွ လာေကၽြးေနမွာ မဟုတ္ဘူး”လို႔ေျပာကာ ဇြတ္လုပ္ၾကသူမ်ားလည္း ရွိေလသည္။
(၂)
စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အရင့္က်က္ဆံုး အေျခအေန သို႔မဟုတ္ လံုး၀ဘက္ေပါင္းစံုမွန္ကန္ေသာနယ္ (ပရမတ္နယ္)သို႔ မေရာက္ေသးသူမ်ားသည္ လိုသလို ေကာက္ခ်က္ဆဲြ၍မွန္ကန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ သမုတိအမွန္တရားမ်ားကို အတၱမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္၍ တိုက္ပဲြ၀င္တတ္ၾကေလသည္။ “လူသည္ လြတ္လပ္သည္၊ သို႔ျဖစ္၍ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏုိင္သည္၊ ကိုယ့္ဖန္တီးမႈ၏ အသီးအပြင့္ကိုလည္း ေက်နပ္စြာ လက္ခံႏုိင္ရမည္”ဟု ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒက ဆုိသည္။ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ယန္းေပါဆက္ၾကီးတို႔၏ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒမွာ ဗုဒၶအျမင္ႏွင့္ဤေနရာမွ်အထိ တူေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္းဖန္တီးရမည္ဟူေသာအပိုင္းတြင္ကား ဗုဒၶ၀ါဒႏွင့္ ႏႈိင္းမရ။ ဗုဒၶ၀ါဒက ကံကို ဖန္တီးရာတြင္ က်င့္၀တ္၊ စံႏႈန္းမ်ားစြာျဖင့္ ၀န္းရံထားသည္။ လြတ္လပ္တာမွန္ေသာ္လည္း လုပ္ခ်င္တိုင္း မလုပ္ရ။ လူ႕က်င့္၀တ္စည္းမ်ဥ္းမ်ားအရ သူ႕ဘက္ကိုယ့္ဘက္ ငဲ့ေစာင္း၊ ငဲ့ညွာ ၾကည့္ရသည္။ လုပ္သင့္မသင့္၊ ေျပာသင့္မသင့္၊ ေတြးသင့္မသင့္ ၾကံဆရသည္။ ၿပီးမွ အေကာင္အထည္ေဖာ္ရသည္။ စာအားျဖင့္ အတၱႏွင့္ပရဟု သံုးႏႈန္းသည္။ ကိုယ့္ဘက္ကိုကား အတၱဟု သံုးႏႈန္းၿပီး သူမ်ားေတြ၏ဘက္ကိုကား ပရဟု သံုးႏႈန္းသည္။

(၃)
“ဓမၼေစတီဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္က သာသနာဖ်က္ပဲ၊ မိစၧာ၀ါဒကို အသက္သြင္းေနတဲ့ မိစၧာေကာင္”။ လူငယ္တစ္ဦးက ေပါက္ကြဲစြာ ဆိုလိုက္သည္။ ေဘးက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရဲွျဖစ္သြားသည္။ “နင္က သူမ်ားေတြေျပာတိုင္း လိုက္ေျပာေနတယ္။ ဆရာေတာ္ေဟာလို႔ ဒို႔ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္၊ ဗုဒၶဘာသာမွ ေထရ၀ါဒဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ကိုျဖစ္ခဲ့တာ။ ဆရာေတာ့္တရားေတြသာ မနာခဲ့ရင္ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘာမွန္းေတာင္ သိအံုးမွာ မဟုတ္ဘူး………..ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့ ေထရ၀ါဒနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့တရားေတြကို နင္နာၾကည့္စမ္းပါ…….နင္ ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ေျပာတာပါ”။

“ေအး…ဟုတ္တယ္ကြ၊ ငါလည္း သူမ်ားေရးတာကိုဖတ္ရင္းနဲ႔ အဲဒီလိုပဲ ယူဆမိတာ။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ အဓိကအယူအဆက ေထရ၀ါဒစစ္သလား၊ မစစ္သလား ငါက ပိဋကတ္ေတြ မသိေတာ့ မေျပာႏုိင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေ၀ဖန္ေရးေရးတဲ့စာေတြကလည္း ေ၀ဖန္ေရးအဆင့္မရွိဘူးလို႔ ငါထင္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ ဆဲသလို ျဖစ္ေနတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးစာေတြ ေရးေပးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြကိုလည္း ငါ မျပစ္မွားပါဘူး။ ငါ့အျမင္ေျပာျပတာ၊ ဥပမာကြာ…ဘယ္တရားေတာ္မွာ ဘယ္အခ်က္အလက္ေတြက ဘယ္လိုမွားေနတယ္။ ဘယ္တရားေတာ္ကေတာ့ လူငယ္ေတြ သို႔မဟုတ္ ပရိသတ္ကို သာသနာစိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ဘာသာေရးအသိအျမင္ေတြ ေပးတယ္၊ ဓမၼေစတီအေနနဲ႔ ဘယ္လိုအယူအဆမ်ိဳးေတြကို မေဟာသင့္ဘဲ ဘယ္လိုေလးေတြပဲေဟာရင္ အရမ္းအက်ိဳးရွိႏုိင္ပါတယ္…စသျဖင့္ေပါ့ကြာ။ အဲဒီလိုေလး ေ၀ဖန္လိုက္ရင္ ဗုဒၶဘာသာလည္း လူၾကားလို႔ မေကာင္းတဲ့အရာေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အခုဟာက ဘုန္းၾကီးေတြကလည္း ရန္ေတြျဖစ္ေနသလိုၾကီးပဲကြာ။ အခု ငါေျပာတာ သိလို႔တတ္လို႔ မဟုတ္ပါဘူး၊ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ပါ၊ ဘာသာျခားေတြ ဟားတိုက္ေနၾကတာကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကိုမေကာင္းဘူး” တတိယလူရြယ္က ေျပာသည္။

(၄)
လူဆိုသည္မွာ ေထာက္တည္ရာဘက္တစ္ခုခုကိုေတာ့ စဲြၿမဲေနတတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ မည္သည့္ဘက္တြင္ျဖစ္ေနေန လူသားတို႔၏ လြတ္လပ္မႈစံႏႈန္းအရ ေလးစားမႈေလးေတာ့ ေပးရမည္ျဖစ္ေလသည္။ ဘက္တစ္ခုခုကို စဲြၿမဲေနျခင္းမွာလည္း ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္သာျဖစ္၍ အျပစ္မဆိုသာ။ အရာရာတြင္ “ငါ”ဟု ယဥ္ပါးေနေသာသတၱ၀ါမ်ားအတြက္ “အတၱ”ႏွင့္ေပါင္းဖက္ရပ္တည္ေနသည္ကိုလည္း ရန္ေစာင္ေန၍ ရမည္မဟုတ္။ ကိုယ့္အတၱႏွင့္ကိုယ့္စဲြလမ္းမႈအရ ဘက္တစ္ဘက္ဘက္တြင္ ရပ္တည္ႏုိင္သည္။ အတၱေတြအားၾကီးၿပီး “ငါ့ဘက္ကသာ အမွန္တရား၊ ငါ့ဘက္ေတာ္သားသာ အသိဉာဏ္အျပည့္၀ဆံုး၊ ေတာ္ေတာ္တံုးတဲ့ ဟိုဘက္သားေတြဟာ ေလာကမွာ မရွိသင့္ဘူး”စေသာအေတြးမ်ားျဖင့္ အျခားဘက္တစ္ခုခုကို တိုက္ပဲြ၀င္ေနလွ်င္ကား ရပ္တည္မိေသာဘက္က မွန္ေကာင္းမွန္ေနႏိုင္ေသာ္လည္း ဘက္အေပၚတြင္ ႐ႈျမင္မႈက လူသားဆန္မႈကို အလဲြသံုးစားျပဳမူလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုရႏိုင္ေလသည္။

(၅)
“နင္တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ သိပ္သနားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”။ “ဟဲ့ ဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း…၊ နင္က ေနရင္းထုိင္ရင္း သနားေနရေအာင္”။ “အင္း….ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ထာ၀ရေကာင္းကင္ဘံုဆိုတာ ရွိသလို ထာ၀ရငရဲဘံုဆိုတာ ရွိတယ္။ နင္တို႔က ထာ၀ရငရဲမွာ ေရာက္ရမွာေလ၊ ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီငရဲက တက္ႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”။
“မင္းတို႔ ခရစ္ယာန္ေတြ ေတာ္ေတာ္သနားစရာ ေကာင္းတာပဲေနာ္”။ “ဟဲ ဘာျဖစ္ေနလို႔တုန္း….၊ မင္းက ေနရင္းထိုင္ရင္း သနားေနရေအာင္”။ “အင္း….ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ ဒီေလာကၾကီးက ဘယ္သူမွ ဖန္ဆင္းထားတာ မဟုတ္ဘူး၊ သူ႕သဘာ၀အတုိင္း တည္ေနတာ၊ လူဆိုတာလည္း သူ႕ကံနဲ႔သူ ျဖစ္လာၾကတာ၊ အခုေတာ့ မင္းတို႔က လုပ္သမွ်ဘုရားခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ရယ္စရာၾကီးကြာ၊ ၿပီးေတာ့ မင္းတို႔ထာ၀ရဘုရားက က်မ္းေဟာင္းထဲမွာ ဣသေရလေတြကို ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္ပဲြေတြ အမ်ားၾကီးတိုက္တယ္ကြာ၊ မင္းေသေသခ်ာခ်ာဖတ္ၾကည့္ရင္ စစ္ပဲြေတာင္မွ ဒီေန႔လို စစ္ပဲြမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ကို ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့စစ္ပြဲေတြ၊ သူကိုယ္တိုင္ ေရွ႕ကဦးေဆာင္ၿပီးကို အျပတ္ခ်ဲတာ၊ သတ္တာမွ လူတင္မဟုတ္ဘူး၊ သိုးတို႔၊ ႏြားေပါက္တို႔၊ ဆိတ္တို႔စတဲ့ တိရစၧာန္ေပါင္း ငါ့အထင္ အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္သိန္းနီးပါးေလာက္ရွိမယ္၊ အဲဒါေတြကိုလည္း အၿမဲတမ္း စားတယ္တဲ့ကြာ၊ သူမ်ားေျပာတာ မဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ဖတ္တာ၊ အဲဒီလို ဘုရားကို အဟုတ္လုပ္ၿပီး ကိုးကြယ္သတဲ့ကြာ။ အဲဒီလို အယူအဆအယံုအၾကည္ရွိေနတာကိုက သနားစရာပဲကြာ”။ စသည္ျဖင့္…စသည္ျဖင့္ ဘက္မ်ားစြာ ရွိေနခဲ့ေလသည္။

လူမ်ားက ဘာသာေရးကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ လက္နက္အျဖစ္ ဆြဲငင္ယူလိုက္သည္။ သူတို႔လက္ထဲေရာက္ေသာအခါ အတၱတန္ဆာ၊ လူသတ္လက္နက္၊ ခိုက္ရန္လက္နက္၊ အျငင္းပြားလက္နက္အျဖစ္သို႔ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။

(၆)
“ဟိုလူၾကီးက ေပးတာကမ္းတာ ေတာ္ေတာ္ရက္ေရာတာပဲ၊ အၿမဲတမ္းပဲ သူမ်ားကို ကူညီေနတဲ့သူ”ဟု အနားကျဖတ္ေလွ်ာက္သြားေသာ အသက္ ၅၀-ေက်ာ္ခန္႔ လူၾကီးကို ရည္ညႊန္းၿပီး လူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ “မင္းက ခ်ီးက်ဴးေန၊ အဲဒီလူၾကီး အကူအညီေကာင္းလို႔ ဘ၀ပ်က္သြားတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ႏွေယာက္မွန္း မသိဘူး၊ ထြြီ..ေတာ္ေတာ္ရြံစရာေကာင္းတဲ့လူၾကီးပါကြာ”ဟု ေျပာလိုက္သံကို တစ္ဆက္တည္း ၾကားလိုက္ရျပန္ေလသည္။ တစ္ေယာက္က လူၾကီးဘက္မွ ရပ္တည္လိုက္ၿပီး တစ္ေယာက္က လူၾကီးဘက္ကို ပယ္စြန္႔လိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္သည္။ သူတို႔ျမင္လိုက္ေသာအရာသည္ တစ္ခုတည္းပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ရပ္တည္လိုက္ၾကေသာဘက္မွာ ကဲြျပားေနေတာ့သည္။

(၇)
စာေစာင္တစ္ခုတြင္ ဖတ္ဖူးသည္။ မိသားစုတစ္ခုတြင္ သမီးျဖစ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္း စားပဲြေပၚက ပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ကို တိုက္မိၿပီး ျပဳတ္က်ကြဲသြားေစခဲ့သည္။ ထိုအခါ သူ႕အစ္မကို “နင္က ပန္းကန္ကို စာပြဲအစြန္မွာထားတာကိုး၊ ျပဳတ္က်မွာေပါ့၊ ငါ့အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ နင့္အျပစ္”ဟု အျပစ္ဆိုသည္။ တစ္ဖန္ အစ္မျဖစ္သူက “အစ္ကိုက စားပြဲေပၚမွာ သူ႕ပစၥည္းေတြ လာထားလို႔ ထားစရာမရွိလို႔ အစြန္းမွာ ထားရတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ငါ့အျပစ္မဟုတ္ဘူး၊ အစ္ကိုအျပစ္”ဟု လဲြခ်သည္။ ထိုအခါ အစ္ကိုျဖစ္သူက “ဒါက အေမက ထားခိုင္းလို႔ ထားလိုက္တာ၊ ငါထားခ်င္လို႔ ထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အေမ့အျပစ္”ဟု အေမျဖစ္သူကို လက္ညွိဳးထိုးသည္။ ထိုအခါ အေမျဖစ္သူက “ဒါ နင့္အေဖ၀ယ္ထားတာခ်ည္းပဲ၊ နင္တို႔အေဖကလည္း ကဲြတတ္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲ အမ်ားၾကီး ၀ယ္ေနတာ”ဟု အေဖကို ပံုခ်သည္။

သူတို႔သည္ အျပစ္ကို ေရွာင္လဲႊလိုသူမ်ား သို႔မဟုတ္ တာ၀န္ယူမႈကို ေဘာလီေဘာပုတ္တမ္း ကစားေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

ဒုတိယမိသားစုကား ထိုသို႔မဟုတ္။ ပန္းကန္က်ကဲြသည္ႏွင့္ သူ႔အျပစ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ၀န္ခံသည္။ ထိုအခါ အစ္မျဖစ္သူက “ငါကိုက မလြတ္မလပ္ထားလို႔ ျပဳတ္က်ရတာ၊ အစ္မအျပစ္ပါကြယ္”ဟု ၀န္ခံသည္။ အစ္ကိုသိသြားေသာအခါ အစ္ကိုျဖစ္သူက “ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြကို စားပဲြေပၚတင္ထားလို႔ ျဖစ္ရတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္”ဟု ဆိုသည္။ အေမျဖစ္သူကလည္း “ဒီပစၥည္းေတြကို ငါက ထားခိုင္းတာ၊ ငါ့အျပစ္ပါကြယ္”ဟု ေျပာသည္။ အေဖလုပ္သူကလည္း “မင္းတို႔အျပစ္ တစ္ခုမွ မဟုတ္ပါဘူးကြာ၊ ငါကိုက ကဲြတတ္တဲ့ပစၥည္းေတြပဲအမ်ားၾကီး ၀ယ္ထားလို႔ပါ”ဟုဆိုၿပီး တာ၀န္ခံသည္။

မိသားစုႏွစ္ခုစလံုးသည္ မဇၥ်ိမပဋိပဒါမက်၊ အစြန္းထြက္ေနၾကသည္ဟု ထင္သည္။ ေနရာတကာတြင္ သူမ်ာကိုခ်ည္း အျပစ္တင္ေန၍ မျဖစ္သလို အမႈကိစၥတိုင္းတြင္ တာ၀န္ခံေန၍လည္း အဓိပၸာယ္ရွိေနလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အရာရာကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး တာ၀န္ယူေနျခင္းက သင့္ေတာ္မည္မဟုတ္သလို အရာရာကို ေခါင္းေရွာင္ေနျခင္းကလည္း မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးမဲ့ေအာင္လုပ္ရာက်သည္။

(၈)
ဘက္မ်ားကိုေျပာၾကရာတြင္ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ဘက္၊ သူ႕ဘက္ဟု သံုးရသကဲ့သို႔ ဘက္ႏွစ္ခုလံုး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ေနရေသာအခါလည္း ရွိသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဖန္တီးမည့္သူက တတိယလူ (Third Person)ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ လူဆိုသည္က ခက္သည္။ တတိယလူဆုိေသာ္လည္း တတိယေနရာတြင္ ေအးေအးေဆးေဆးမေနတတ္။ အျဖစ္အပ်က္ႏွစ္ခု သို႔မဟုတ္ မိမိေတြ႕ျမင္ခံစားရမႈႏွစ္ခုတို႔တြင္ တစ္ခုခုဘက္မွ သြားေရာက္ေနေပးတတ္သည္။ အမွန္တကယ္က တတိယလူအျဖစ္ႏွင့္ ေအးေဆးစြာ ေနႏိုင္ေသာ္လည္း လူ႕သဘာ၀အရ မွန္သည္ထင္သည့္ဘက္သို႔ ေျပး၀င္ေနမိတတ္ၾကသည္။ သူခို၀င္မိေသာအရပ္သည္ သူ႕အတြက္ အဓိပၸာယ္အရွိဆံုးႏွင့္ အမွန္ကန္ဆံုး ေနရာျဖစ္ေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သူမေရြးခ်ယ္မိေသာ (ပယ္ထားမိေသာ)ဘက္သည္ သူ႕ခံစားမႈအရ သနားစဖြယ္အရပ္တစ္ခု ျဖစ္ေနရေပသည္။ ဘက္ႏွစ္ဘက္စလံုးသည္ တစ္ဘက္ႏွင့္တစ္ဘက္ ထုိကဲ့သို႔သာ(သာ) ျမင္ေနတတ္ၾကေလသည္။

(၉)
စကၤာပူ၏ေကာင္းကင္က လူေတြႏွင့္ ပိုနီးစပ္သည္ဟု ထင္သည္။ ၀ရံတာတြင္ ဖ်ာေလးတစ္ခ်ပ္ခင္းၿပီး ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ တိမ္လိပ္ျဖဴျဖဴၾကီးေတြ အလိပ္လိုက္ အလိပ္လိုက္ ေျပးလႊားေနၾကသည္။ အစပထမ စိတ္ထဲတြင္ တိမ္ျဖဴလိပ္ၾကီးမ်ား၏ အထက္ေကာင္းကင္ယံက ၾကယ္ကေလးမ်ား ေျပးလႊားေနၾကသည္ဟု ထင္ျမင္မိခဲ့ေလသည္။ ေသခ်ာၾကည့္မွ ၾကယ္ေတြက မေျပး၊ တိမ္ေတြသာ ေယာက္ယက္ခတ္ေျပးေနၾကသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ ဘ၀တြင္ အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျမင္၊ ၾကားသိရေသာအရာမ်ားတြင္လည္း ထိုကဲ့သို႔ အထင္အျမင္လြဲမႈေလးမ်ား ရွိေနႏုိင္သည္ဟု ေတြးမိေသာအခါ စိတ္ေလးက အလြန္ၾကည္လင္ခဲ့ေလသည္။

(၁၀)
ဘက္မ်ားအေၾကာင္းကို ေတြးရင္းေတြးရင္းျဖင့္ တင္းက်ပ္စြာဆုပ္ကိုင္ခဲ့မိေသာ၊ စြဲလန္း႐ူးသြပ္ခဲ့ေသာအရာေလးမ်ားသည္ ေခါင္းထဲတြင္ မပီ၀ိုးတ၀ါး ေပၚထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး ရင္ဘက္ထဲမွ က်ကဲြသံအခ်ိဳ႕ကိုလည္း က်ယ္ေလာင္စြာ ၾကားလိုက္မိခဲ့ေလသည္။

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၃)


နိမိတ္စားရပံု နည္းတစ္နည္းကို ဆက္လက္ ျပဆိုပါအံုးမည္။ အလ်ားကန္႔လန္႔စားနည္းဟု ေခၚပါသည္။ ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာနည္းမွာ အထက္ႏွင့္ေအာက္ မုန္႔ေထာင္းသလို တိုက္ဖ်က္ရေသာေၾကာင့္ ေဒါင္လိုက္စားနည္းဟု ေခၚသည္။ အခုစားနည္းမွာ ကန္႔လန္႔လႊဆဲြသကဲ့သို႔ေသာ စားနည္းျဖစ္ေလသည္။ ဤမွ်သာထူးပါသည္။ အက်ိဳးသေဘာကား အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၂၇-ပံုသည္ ကန္႔လန္႔နိမိတ္စားရန္ နားတစ္ဖက္မွ မႈတ္ေသာထြက္ေလႏွင့္ နိမိတ္ထုတ္ထားရပံုကို ျပသထားျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ထုတ္ပံုမွာ မႈတ္ေသာေလႏွင့္ ငါ၏နားတစ္ဖက္မွ အတုတ္လက္ညွိဳးခန္႔၊ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔ လင္းလင္းႏွင့္ အဖ်ားညီညီထုတ္၍ ထားအံ့။ ထိုကဲ့သို႔ ထုတ္လိုက္လွ်င္ ဖန္မီးေခ်ာင္းၾကီး ခလုတ္ကို ဖြင့္ထားလိုက္သကဲ့သို႔ လင္းခနဲ ေပၚထြက္လာေပလိမ့္မည္။ ေပၚသည္ဆုိေသာ္လည္း ဦးစြာ စိတ္က ညႊတ္၍ ေပၚေပးရသည္။ စိတ္မညႊတ္ဘဲ နိမိတ္သက္သက္ကိုသာ အေျပးအျပန္စသည္ျဖင့္ နိမိတ္ကစားလွ်င္ မရႏိုင္ဟု အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ား ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကသည္။

အဓိစိတၱ၊ စိတၱ၀ိသုဒၶိတို႔၏သေဘာကား ၿပိဳင္ဘက္မရွိေသာ တန္ခိုးသတၱိရွိေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ ဥပစာရနိမိတ္သေဘာကို မဆိုထားဘိ။ သာမန္စိတ္သည္ပင္ စၾကာ၀ဠာအနႏၲကို မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္မွ်ႏွင့္ လွည့္ပတ္ၾကည့္႐ႈႏိုင္ေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ အဓိစိတၱအလုပ္မ်ိဳးကို အစိုးရေသာ ေယာဂီအေနျဖင့္ အဘယ္မွာ ႐ႈမွတ္၍ မရဘဲ ရွိႏုိင္ပါမည္နည္း။ ေနရာတက် ႐ႈတတ္ဖို႔သာ အေရးၾကီးေသာ အခ်က္ျဖစ္ပါသည္။

ပုဏၰကဘီလူးမင္း စီးနင္းေသာ အႆဓိုရ္နတ္ျမင္းသည္ အလြန္လ်င္ျမန္စြာ ေျပးသြားႏုိင္ေပသည္။ ေကာရပၸနတ္မင္းအား ျမင္း၏အစြမ္းကို ျပ၏။ အႆဓိုရ္နတ္ျမင္းတို႔၏သေဘာသည္ အရွိန္ျဖင့္ေျပးသြားရာ၌ မီးစကို ၾကိဳးခ်ည္၍ အားစိုက္ရမ္းေသာအခါ မီးကလာပ္ခ်င္းဆက္စပ္လွ်က္ မီး၀ိုင္းၾကီးျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ရသကဲ့သို႔ ျမင္းမ်ားအတန္းလိုက္ေျပးေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာရတတ္သည္။ အလြန္လ်င္ျမန္ေသာ္လည္း အာ႐ံုတစ္ခုႏွင့္တစ္ခုေပၚသို႔ ေက်ာ္၍ေျပးလႊားေနေသာ စိတ္၏လ်င္ျမန္ျခင္းကိုကား မမွီႏိုင္။ လ်င္ျမန္ေသာအရာတို႔တြင္ စိတ္သည္ တန္ခိုးအၾကီးဆံုးႏွင့္ အလ်င္ျမန္ဆံုးျဖစ္ေပသည္။ စိတ္ႏွင့္တူေသာလ်င္ျမန္ျခင္းဟူ၍ မရွိႏိုင္ေပ။

တစ္နည္းအားျဖင့္ သင္ဓုန္းဓားသြားတစ္ေထာင္တပ္ဆင္ထားေသာ လွ်ပ္စစ္စက္၀ိုင္းအတြင္း၌ အရွိန္မျပတ္ဒရစပ္လည္ေနစဥ္ ဂုမၻာန္နတ္ေယာက္သည္ ကၽြမ္းဘားအကကို ကလွ်က္ ထိုသင္ဓုန္းဓားသြားတစ္ေထာင္ကို လြတ္ေအာင္ ကျပႏုိင္၏။ အလြန္လ်င္ျမန္လွေပသည္။ ထို႔ထက္ စိတ္၏လ်င္ျမန္ျခင္းသည္ ပို၍ လ်င္ျမန္သည္။ စိတ္သည္လည္း ထိုစက္၀ိုင္းအတြင္း၌ အလွည့္ခိုင္းလွ်င္ ဂုမၻာန္နတ္၏ကၽြမ္းဘားအကႏွင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သင္ဓုန္းဓားသြားတစ္ေထာင္ႏွင့္လည္းေကာင္း ဘာႏွင့္မွ် မထိရေအာင္ ေျပးႏုိင္ေရွာင္တိမ္းႏုိင္ေသာ အစြမ္းသတၱိရွိပါသည္။


ဤမွ်တန္ခိုးၾကီးလွေသာ ေယာဂီ၏စိတ္ျဖင့္ နံပါတ္ ၂၈-ပံုတြင္ ျပသထားေသာ လက္ညွိဳးခန္႔အက်ယ္ခ်ဲ႕ရန္၊ နိမိတ္စားရန္ ခက္ခဲေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ထိုမွ်ေလာက္တန္ခိုးသတၱိရွိေသာ သမၼာသမာဓိစိတ္ရွိပါလွ်က္ အားထုတ္၍မရဟုဆိုလွ်င္ ေျခာက္လံုးျပဴးေသနတ္ကိုင္ထားသူကို သားေရေလးဂြႏွင့္လူက ပစ္သတ္၍ေသရေသာသူဥပမာကဲ့သို႔ ထိုေယာဂီထက္ညံ့ေသာသူ ဘယ္မွာရွာ၍ ေတြ႕ပါေတာ့အံ့နည္း။

Thursday, January 14, 2010

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၂)

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးေသာ နံပါတ္ ၁၈-ပံုအတိုင္း အက်ယ္ခ်ဲ႕ထားၿပီးေသာ နိမိတ္အလင္းၾကီးကို ႐ႈိက္ေလႏွင့္ဆဲြ၍ခ်ရပံုကို ျပဆိုခဲ့ေပၿပီ။ ယခုတစ္ဖန္ ထုတ္ေလႏွင့္ သူ႕ေနရာအထက္သို႔ ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဆဲြယူရေပဦးမည္။ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၂၂၊ ၂၃၊ ၂၄-ပံုမ်ားသည္ မိမိေအာက္သို႔ေရာက္ေနေသာ အလင္းတံုးၾကီးကို ထုတ္ေလျဖင့္ အထက္ျပန္ေရာက္ေအာင္ တင္ပို႔ရပံုကို ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။ ေယာဂီ၏စိတ္က အလင္းတံုးၾကီး ထုတ္ေလႏွင့္တစ္ကိုက္တည္း ရိပ္ရိပ္ရိပ္ရိပ္ႏွင့္တက္လာသည္ကို သိရေပလိမ့္မည္။ ထုတ္ေလဆံုးလွ်င္ ၂၄-ပံုအတုိင္း နိမိတ္အလင္းၾကီး မိမိ၏ဦးေခါင္းထိပ္သို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ့သည္။

ဤကဲ့သို႔ ထုတ္ေလႏွင့္အထက္တက္၊ ႐ႈေလႏွင့္ေအာက္ျပန္ဆင္းေအာင္ အားထုတ္ျခင္းအားျဖင့္ ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳ၊ ျမန္ျမန္႐ႈ႐ႈိက္ကာ အားထုတ္ရမည္။ နိမိတ္အလင္းၾကီးသည္ မိမိ၏ကိုယ္ေပၚ၌ျဖတ္လွ်က္ တက္တံုသက္တံု (တက္လိုက္ဆင္းလိုက္)ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕လာေပလိမ့္မည္။ ၾကာေသာအခါ အထက္ ၆-ေတာင္၊ ေအာက္ ၆-ေတာင္အားျဖင့္ နိမိတ္ဆက္မိကာ တစ္ဆက္တည္းဆက္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

ထိုအခါ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္သည္ အလင္းနိမိတ္ၾကီး၏ အလယ္တြင္ တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္လာရေလသည္။ မွန္တိုင္ၾကီး၏ အလယ္တြင္သြင္းထားေသာ ေရႊဆင္းတုေလးကဲ့သို႔ မိမိကိုယ္ကို ေတြ႕ျမင္လာေပလိမ့္မည္။ မီးစတစ္စကို ကိုင္၍ အထက္ေအာက္ျမန္ျမန္ ရမ္းၾကည့္ေသာအခါ မီးတန္းၾကီးတစ္ဆက္တည္းျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ မႈတ္ေလထြက္သက္ႏွင့္ အထက္ေရာက္၊ ႐ႈေလ၀င္သက္ႏွင့္ေအာက္ေရာက္အားျဖင့္ ေဖာ္ျပလတံေသာ နံပါတ္ ၂၅-ပံုအတိုင္း နိမိတ္ခ်င္းဆက္သြားသည္ကို သတိျပဳႏုိင္သည္။

အထူးအားျဖင့္ နံပါတ္ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁၊ ၂၂၊ ၂၃၊ ၂၄-ပံုမ်ားမွာ ၆-မ်ိဳးခဲြျခားၿပီးျပသထားေသာ္လည္း အခိုက္အတန္႔ကေလးအရသာ ျဖစ္ပါသည္။ ႐ႈေလတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁ ပံုမ်ား၊ ထုတ္ေလတစ္ခ်က္တည္းႏွင့္ ၂၂၊ ၂၃၊ ၂၄-ပံုမ်ား ျဖစ္သြားေပလိမ့္မည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္သေဘာေပါက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီးမွ ႐ႈမွတ္လွ်င္ ပို၍လြယ္ကူေပလိမ့္မည္။ အက်ယ္ကို ႐ႈမွတ္လိုပါက အာနာပါနပါရဂူက်မ္းတြင္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။


ျပဆိုၿပီးသည့္အတိုင္း အထက္ေအာင္ အလင္းနိမိတ္ခ်င္း သႏၲတိစပ္၍တစ္ေခ်ာင္းတည္း၊ တစ္ခုတည္းကဲ့သို႔ေနေသာအခါ ခႏၶာကိုယ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားရသည္ဟု ဆိုရာတြင္ နံပါတ္ ၂၅-ပံုကဲ့သို႔ အလင္းတုိင္ၾကီး၏အလယ္တြင္ မိမိကိုယ္ကေလးတျဖည္းျဖည္း ေသးငယ္သြားၿပီး ေနာက္ဆံုး၌ ရိပ္ခနဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္ေပသည္။ ထိုသို႔ေပ်ာက္ကြယ္ၿပီးေနာက္ နံပါတ္ ၂၆-ပံုအတုိင္း တဖ်က္ဖ်က္ျဖင့္ သက္တံုတက္တံုျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔တျဖည္းျဖည္း ေသးငယ္သြားၿပီး ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္ကို အာနာပါနပါရဂူက်မ္းတြင္ အက်ဥ္းေပ်ာက္ဟူ၍ ျပဆိုထားေပသည္။

အက်ဥ္းေပ်ာက္ဟုဆိုသျဖင့္ အက်ယ္ေပ်ာက္လည္း ရွိရေပမည္။ အက်ယ္ေပ်ာက္ဟူသည္မွာ - ပူေဖာင္းကို မႈတ္လိုက္ေသာအခါ ပူေဖာင္းသည္ တျဖည္းျဖည္းၾကီး၍ၾကီး၍ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေပါက္ကဲြေပ်ာက္ပ်က္သြားေပသည္။ ထိုဥပမာကဲ့သို႔ပင္ တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၿပီး ေနာက္ဆံုးတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားရေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ၾကီးလာၿပီးေပ်ာက္ပ်က္သြားျခင္းကို အက်ယ္ေပ်ာက္ဟု ဆိုရေပသည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာနည္းမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ရျခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ားစြာ ရွိပါသည္။ မိမိအားထုတ္မႈအားၾကီးသည္ထက္ အားၾကီးလာေစႏိုင္သည္။ မိမိ၏စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္စြမ္းရွိမရွိကိုလည္း အကဲခတ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤအဆင့္၌ပင္ နိမိတ္ကို အဇၥ်တၱကာယသို႔ သြတ္သြင္း႐ႈမွတ္ေသာအခါ တည္ၿငိမ္ေသာသမာဓိရွိမရွိကိုလည္း စမ္းသပ္ႏိုင္ပါသည္။ ထို႔အျပင္ ႐ုပ္နာမ္တို႔ကို ၀ိပႆနာဉာဏ္စိုက္၍ ႐ႈမွတ္လုိက္ေသာအခါ နာမ႐ူပပရိေစၧဒဉာဏ္မွစ၍ အႏုေလာမဉာဏ္တိုင္ေအာင္ ႐ႈႏိုင္စြမ္းရွိမရွိတို႔ကိုလည္း ခန္႔မွန္းသိႏုိင္ပါသည္။ ထိုအက်ိဳးမ်ားကို ရည္ရြယ္၍ နိမိတ္စားျခင္းျဖင့္ အားထုတ္ေစရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

အထူးမွတ္ထားသင့္သည္မွာ အာနာပါနအလုပ္ကို က်က်နနျပသသူ ဆရာမရွိဘဲ၊ အားထုတ္နည္းျပ ဤကဲ့သို႔ေသာက်မ္းစာမ်ားကို မဖတ္ဖူးဘဲ စာေတြ႕စိတ္ထင္ႏွင့္ အားထုတ္လွ်င္ အခ်ိဳးက်က် အဇၥ်တၱ၊ ဗဟိဒၶ႐ႈမွတ္နည္းမ်ားကို ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အားမထုတ္ဖူးပါကလည္း ဤက်မ္းတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ႐ုပ္ပံုမ်ား၏ သေဘာသဘာ၀ကို သိျမင္နားလည္လိမ့္မည္ မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ ထိုသို႔ နားမလည္သည့္အျပင္ အကန္းကို အ႐ုပ္ေရးျပသကဲ့သို႔သာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ “အလကားဟာေတြပါ”ဟု မေျပာၾကလွ်င္ ေတာ္ေသး၏ဟု ဆိုရေပမည္။ ကိုယ္ေတြ႕ဒိ႒သိရွိၾကရေအာင္ ဆရာႏွင့္ အျမန္ဆံုး သြားေရာက္အားထုတ္ၾကည့္ေစလိုပါသည္။

Monday, January 11, 2010

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ


ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိရရွိခဲ့ေသာ အလင္းနိမိတ္ကို ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို ျပန္႔ႏွံ႔ေစလွ်က္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလကို ျဖစ္ေစ၍ အားထုတ္ရျခင္းသည္ တတိယအဆင့္ အာနာပါနအားထုတ္နည္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးကလည္း ဤအဆင့္ကို “လံုးစံုလင္းရာ တ-၌သာ”ဟု မိန္႔ဆိုေတာ္မူခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ေဖာ္ျပပါ ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၇-ပံုတြင္ ျပဆိုထားသည့္အတိုင္း ဗဟိဒၶနည္းျဖင့္ နိမိတ္စားရပံုကို ျပဆိုပါမည္။ ဤနည္းျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္ကို မိမိရရွိခဲ့ၿပီးေသာ အႆာသပႆာသပဋိဘာဂအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ ေက်သံုးေပ်ာက္ပ်က္ျခင္းျဖစ္ေအာင္ စားရျခင္းသည္ ငါးဆင့္ေျမာက္၀ိပႆနာအားထုတ္ရာတြင္ အက်ိဳးေက်းဇူးအလြန္မ်ားသည္။ နိမိတ္စားျခင္းသည္ ၀ိပႆနာသို႔ဆိုက္ေအာင္ အားထုတ္မည့္ေယာဂီအတြက္ အလြန္ကို အေရးၾကီးပါသည္။ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး သုညတသေဘာဆိုက္ကာ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည့္တုိင္ေအာင္ နိမိတ္ႏွင့္တိုက္ဖ်က္ပစ္ျခင္းကို နိမိတ္စားသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ ထိုနိမိတ္စားျခင္းမွာလည္း ေဒါင္လိုက္စားနည္း၊ အလ်ားလိုက္ကန္႔လန္႔စားနည္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။

နံပါတ္ ၁၇-႐ုပ္ပံုသည္ ေဒါင္လိုက္စားနည္းအစကို ျပသထားျခင္းျဖစ္သည္။ အားထုတ္ရမည့္အစီအစဥ္မွာ နိမိတ္ကို လက္ညွိဳးခန္႔အတုတ္ကိုျဖစ္ေစၿပီး မိမိ၏ ငယ္ထိပ္တည့္တည့္မွ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔ မႈတ္ေလႏွင့္မႈတ္၍ ထုတ္လိုက္ရမည္။ ထြက္ေလမဆံုးမီ မိမိ၏ငယ္ထိပ္တည့္တည့္မွ ဖန္မီးေခ်ာင္းၾကီး ေဒါင္လိုက္စိုက္ထားသကဲ့သို႔ တလက္လက္တထိန္ထိန္ ထြန္းလင္းေတာက္ပေနေပလိမ့္မည္။ အစြမ္းကုန္ လင္းၿပီး အေရာင္မ်ားေတာက္ပေနပါေစ။ ေစ ၈-ခ်က္ပိုင္လွ်င္ အလြန္လြယ္ကူပါသည္။


နံပါတ္ ၁၈-႐ုပ္ပံုသည္ နံပါတ္ ၁၇-တြင္ျပခဲ့ေသာ လက္ညွိဳးခန္႔နိမိတ္ကို ရာ၀င္အိုးၾကီးခန္႔ (ၾကီးေစ အားထုတ္နည္းအတိုင္း) အၾကီးခ်ဲ႕ရပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အၾကီးခ်ဲ႕ရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးကို အလင္းနိမိတ္ျဖင့္ တိုက္ဖ်က္ရာတြင္ တစ္ကိုယ္လံုးကို လြယ္လြယ္ႏွင့္ ငံုမိေစရန္ ျဖစ္ပါသည္။ အရွည္ ၆-ေတာင္ခန္႔သာ ထားရျခင္းမွာလည္း အထက္ေအာက္ ဆဲြခ်၊ ဆဲြတင္ျပဳလုပ္အားထုတ္ေသာအခါ ထုတ္ေလ၊ မႈတ္ေလတို႔ႏွင့္ ျမန္ျမန္ကိုက္မိေစရန္ မပင္ပန္းေစရန္သာ ျဖစ္ပါသည္။

နံပါတ္ ၁၈-ပံုအတိုင္း ခ်ဲ႕ၿပီးေသာအလင္းနိမိတ္ၾကီးသည္ မိမိ၏ဦးေခါင္းေပၚတြင္ အလြန္လင္းေသာျပာသာဒ္ၾကီးကို ရြက္ထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးၾကည္တိုင္ၾကီးကို ရြက္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဦးေခါင္းေပၚတြင္ မီးတိုင္မီးေတာင္ၾကီး ရွိေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၇၊ ၁၈-ပံုမ်ားအတိုင္း နိမိတ္ထုတ္ရျခင္း၊ အက်ယ္ခ်ဲ႕ေပးရျခင္းတို႔မွာ ထုတ္ေလတစ္မ်ိဳးတည္းႏွင့္သာ ထုတ္ရခ်ဲ႕ရေပသည္။ ထိုသို႔ထုတ္၍ထားေသာနိမိတ္ကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ရာ၌လည္း ရာ၀င္အိုးခန္႔ထုတ္ေသာ နိမိတ္ၾကီးတစ္ခုလံုးကို အေရာင္အလင္းညီမွ်ေအာင္ သတိျပဳအားထုတ္ရမည္။ မလင္းေသးလွ်င္လည္း လင္းလာေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္တီး၍ အားထုတ္ႏုိင္သည္။ မွိန္မွိန္ေမွးေမွးသာျဖစ္ေနေသးေသာ အာ႐ံုနိမိတ္မ်ားႏွင့္ မ႐ႈမွတ္ရ။ လင္းေအာင္အားထုတ္ၿပီးမွသာ ညႊန္ၾကားခ်က္အတိုင္း အားထုတ္ရမည္။ လိုအပ္ေသာအတိုင္းအတာရွိမွသာ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁-ပံုမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ရမည္။


အခ်ိဳ႕ပရိယတၱိသမား(စာေပသမား)မ်ားက ဤကဲ့သို႔ နိမိတ္စားျခင္းသည္ ဘုရားမေဟာ၊ က်မ္းဂန္တြင္ မျပ၊ အပိုအလုပ္မ်ားဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ဘာေ၀တဗၺ၊ သမၺႏၶာဟာရ၊ ၀ိတကၠာဟတဟု က်ယ္၀န္းစြာ ေဟာထားေသာေၾကာင့္ အပိုအလုပ္မဟုတ္၊ ၀ိပႆနာဉာဏ္အျမင္ ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေစရန္ႏွင့္ အထက္အထက္တက္ႏိုင္ေစရန္ ညြန္ျပအားထုတ္ေစရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤနိမိတ္စားရျခင္းႏွင့္ သံုးခ်က္႐ႈရျခင္းတို႔သည္ သေတာဒုကၠရကာရီအဆင့္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သတိကို ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္ထားၿပီး ၿငိဳျငင္စြာ အားထုတ္ရပါသည္။ အနီးကပ္ညႊန္ျပသူ ဆရာရွိမွသာ အဓိပၸာယ္ရွင္းလင္းလြယ္ကူၿပီး အားထုတ္မွ ပို၍အဆင္ေျပႏိုင္ပါသည္။ ဤက်မ္းတြင္ ျပဆိုၿပီး၊ ျပဆိုဆဲ၊ ျပဆိုလတံ့ျဖစ္ေသာ ႐ုပ္ပံုမ်ားအရ လိုက္နာအားထုတ္ေနျခင္းသည္ ဘာ၀နာပြားေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ အားထုတ္ႏုိင္ေလေလ ဘာ၀နာကုသိုလ္ရေလေလ ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ အဓိစိတၱမဂၢင္၊ အဓိစိတၱသိကၡာအလုပ္ကို က်င့္ေဆာင္ေနျခင္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ သမၼာ၀ါစာ၊ သမၼာကမၼႏၲ၊ သမၼာအာဇီ၀၊ သမၼာ၀ါယာမ၊ သမၼာသတိ၊ သမၼာသမာဓိဟူေသာ မဂၢင္ ၆-ပါးကို ထူေထာင္ေနျခင္းဟုဆိုလည္း မမွားႏိုင္ေခ်။ ထိုအက်င့္ျဖင့္ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တို႔၏သႏၲာန္၌ ကုသိုလ္စိတ္တို႔သည္ လြန္ၾကဴးကုန္၏။ ထိုကဲ့သို႔ လြန္ကဲေသာ ဘာ၀နာကုသိုလ္ရွင္၊ သမာဓိရွင္ျဖစ္ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ စိတ္တန္ခိုးၾကီးမားလွရကား မည္ကဲ့သို႔ပြားမ်ားပြားမ်ား ခဲခဲယဥ္းယဥ္း မရွိႏုိင္ေတာ့။ လြယ္လြယ္ႏွင့္သာ ၿပီးေျမာက္ႏုိင္ေပေတာ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ေဖာ္ျပပါ ၁၉၊ ၂၀၊ ၂၁-႐ုပ္ပံုမ်ားအတိုင္း ႐ႈိက္ေလႏွင့္နိမိတ္ပါလာပံု၊ အာ႐ံုညႊတ္၍ရလာပံုမ်ားမွာ ၁၇၊ ၁၈-ပံုတို႔တြင္ျပထားသည့္အတိုင္း အၾကီးခ်ဲ႕ၿပီးေနာက္တစ္ဆက္တည္း ႐ႈိက္ေလႏွင့္ မိမိေအာက္သို႔အေရာက္ ဆြဲၿပီး သိမ္းလိုက္ရပံုမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ဆြဲစ၊ ဆြဲလယ္၊ ဆဲြဆံုး၏ေနာက္တြင္ နံပါတ္ ၂၁-ပါပံုအတုိင္း အလင္းနိမိတ္က ေအာက္ကျဖစ္၍ ေနပါလိမ့္မည္။

ထိုပံုမ်ားအတိုင္း ဆဲြခ်လိုက္ၿပီးေသာအခါ မီးလံုးၾကီး မိမိ၏ကိုယ္ေပၚသို႔ က်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သက္တံ့ၾကီးက်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း။ ေရတံခြန္ၾကီး ခႏၶာကိုယ္ေပၚသို႔ က်လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။ နံပါတ္ ၂၁-ပံုပါအတုိင္း ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တိုင္ၾကီး၏အေပၚတြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔ နိမိတ္၏အေပၚတြင္ ထိုင္ေနရပံုကို ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

နံပါတ္ ၁၈-ပံုအတိုင္း ခ်ဲ႕ၿပီးေသာနိမိတ္ကို ႐ႈိက္ေလႏွင့္တစ္ခ်က္တည္း နံပါတ္ ၂၁-ပံုအတိုင္းၿပီးသြားေအာင္ ဆဲြခ်လိုက္ရပါမည္။ အစတြင္ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သေဘာပိုင္ေသာအခါ မုဆိုးစိုင္သင္ဆိုသကဲ့သို႔ အၾကိမ္မ်ားစြာအားထုတ္ဖန္မ်ားၿပီး ကမၼ႒ာန္းပါး၀လာလွ်င္ အစဥ္ေခ်ာကာ အားထုတ္၍ အဆင္ေျပလာပါလိမ့္မည္။

Friday, January 8, 2010

ဒုမွာ တိုရွည္သိ (၃)


နံပါတ္ ၁၅-ပံုသည္ အာနာပါနဒုတိယအဆင့္ အရွည္၊ အတို႐ႈနည္းတြင္ အဓိကအခ်ဳပ္စခန္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤအဆင့္တြင္ ေယာဂီတိုင္းေယာဂီတိုင္း ေစ (၈)ခ်က္ကို ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏိုင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ အေရးၾကီးေပသည္။ ထိုေစ ၈-ခ်က္ကို ပိုင္ႏုိင္စြာ အားထုတ္ႏိုင္ပါက တတိယအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းအားထုတ္သင့္ေတာ့သည္။ မႏိုင္မနင္းျဖစ္ေနေသးလွ်င္ကား မကူးေျပာင္းသင့္ေသးပါ။ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။ ေစ ၈-ခ်က္ဆိုသည္မွာ -

၁။ ေထာင္ေစ

၂။ လဲေစ

၃။ ေကြးေစ

၄။ ေကာက္ေစ

၅။ ၾကီးေစ

၆။ ငယ္ေစ

၇။ တိုေစ

၈။ ရွည္ေစ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ေထာင္ေစဟု ႐ႈမွတ္လိုက္လွ်င္ မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အထက္သို႔သာ၍ အဆံုးမရွိ ေထာင္ေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ လဲေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း မည္သည့္ဌာနကထုတ္ထုတ္ အတန္းလိုက္ အဆံုးမရွိလဲေနေအာင္ အားထုတ္ရမည္။

ေကြးေစဟု ႐ႈလိုက္လွ်င္လည္း ပံုျပအတုိင္း မႈတ္ေလႏွင့္ လျခမ္းသ႑ာန္ေကြးကာ နားတစ္ဖက္မွ နားတစ္ဖက္၊ ပုခံုးတစ္ဖက္မွ ပုခံုးတစ္ဖက္၊ ရင္၀မွ ေနာက္ေက်ာ၊ ဒူးတစ္လံုးမွ ဒူးတစ္လံုးအထိ အက်ယ္အ၀န္း လိုသေလာက္ခ်ဲ႕၍ ေရာက္ေအာင္ပို႔ရမည္။ တစ္ဖန္ ႐ႈိက္ေလႏွင့္အေကြးအတိုင္းျပန္၍ ႏွာေခါင္း၀ သို႔မဟုတ္ စတင္လႊတ္ရာဌာနသို႔ျပန္ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္ေျပး ျမန္ျမန္ျပန္ေစရမည္။

ေကာက္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို လိုသေလာက္ေကာက္ေစလွ်က္ အပို႔အယူလုပ္ကာ အားထုတ္ရသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္ေလႏွင့္မႏၲေလးေတာင္၊ ထိုေတာင္မွတစ္ဆင့္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားသို႔အေရာက္ လိုသလုိေကာက္ေစၿပီးလွ်င္ ေလထုတ္၍ေျပးပို႔၊ ေလ႐ွဴ၍ျပန္လာေစေအာင္ အားထုတ္ရသည္။

(ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း မိမိရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ပမာဏကို ၾကီးေစ၊ ငယ္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရသည္။ တိုေစ၊ ရွည္ေစဟု ႐ႈမွတ္ရာတြင္လည္း အလင္းနိမိတ္ကို တုိေစ၊ ရွည္ေစဟု အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ (မိမိအလိုသို႔လိုက္ေအာင္) အားထုတ္ရသည္။ အက်ယ္ကို ဒႆနပါရဂူက်မ္းတြင္ ေလ့လာႏိုင္ပါသည္။ အထူးမွာလိုသည္မွာ ဤအခန္းကို ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ဆရာမရွိဘဲ အားထုတ္၍ မလြယ္ကူႏိုင္ေပ။ အနီးကပ္ညႊန္ျပသူ ဆရာရွိမွသာ ခရီးေရာက္ႏုိင္ေပသည္။ ထိုအျပင္ အားထုတ္ပံုကို တသမတ္တည္း ပံုေသမွတ္ထားရမည္ဟု မဆိုလိုပါ။ ေစ ၈-ခ်က္တြင္ မိမိႏွစ္သက္သလို၊ မိမိဉာဏ္ရွိသလို ႐ႈမွတ္ႏုိင္ၾကသည္။ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရရွိထားေသာနိမိတ္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ေစစားႏိုင္မႈကို စမ္းသပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။(တင္ျပသူ)


ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ ၁၆-ပံုကား ေနာက္တြင္ ျပခဲ့ၿပီးသည့္ပံုမ်ားအတိုင္း အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို အေခ်ာင္းလုိက္မလႊတ္ေတာ့ဘဲ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔၊ သံပရာသီးခန္႔၊ ေရွာက္သီးခန္႔၊ အံုးသီးခန္႔၊ တင္းေတာင္းခန္႔၊ ရာ၀င္အိုးခန္႔၊ အိမ္ၾကီး၊ ေတာင္လံုးၾကီးခန္႔….မိမိလိုသလို အၾကီးအငယ္ဖန္တီးကာ လႊတ္၍လႊတ္၍ အားထုတ္ရပံုကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

အလံုးပဋိဘာဂကို လႊတ္ရာတြင္ ထုတ္ေလႏွင့္အေျပး၊ ႐ွဴေလႏွင့္အျပန္ တစ္ၿပိဳင္တည္း တစ္ထပ္တည္းျဖစ္ေအာင္ ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳၿပီး အားထုတ္ရသည္။ အေရာင္အဆင္းကို အ၀ါ၊ အျဖဴ၊ အနီ၊ အျပာစသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးကာ လႊတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရသည္။ အေရးအၾကီးဆံုးမွာ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းသထက္လင္းေစဖို႔ႏွင့္ အေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ဥပါဒ္ေပးႏုိင္ဖို႔သာ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕အရပ္မ်ားတြင္ ကေလးမ်ားသည္ စပါးရိတ္သိမ္းခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ ပင္လံုးၾကီးေသာစပါးပင္ကို ညီညီညာညာျဖတ္ၿပီး အဖ်ားတစ္ဖက္တြင္ အစိတ္အစိတ္ ျဖာၿပီးခြဲထားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ထိုပင္လံုးထိပ္တြင္ ရႊံ႕လံုးငယ္ေလးကို တင္ၿပီး ေအာက္ပိုင္းအဆစ္မွ ပါးစပ္ျဖင့္မႈတ္ေပးကာ ကစားၾကသည္။ ၾကဴလံုးမ်ားျဖင့္လည္း ကစားၾကသည္ျဖစ္၍ ၾကဴလံုးမႈတ္ကစားနည္းဟု ေခၚသည္။ ထိုသို႔မႈတ္ေပးရာတြင္ ေလအားမ်ားလွ်င္ အဆိုပါ ရႊံ႕လံုးေလးမွာ အေပၚသို႔ျမင့္ျမင့္ တက္သည္၊ ေလအားေလွ်ာ့လိုက္လွ်င္ ျပန္ျပန္က်လာသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ခပ္ျပင္းျပင္းမႈတ္က အေပၚသို႔ ျမင့္ျမင့္တက္သည္၊ အားနည္းနည္းျဖင့္မႈတ္က အေပၚသို႔ နည္းနည္းသာ တက္သည္။ ထိုသို႔ ျမင့္ခ်ည္၊ နိမ့္ခ်ည္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းနိမိတ္ကို မႈတ္ေလႏွင့္ လိုရာအရပ္သုိ႔ေရာက္ေအာင္ ျမန္ျမန္မႈတ္၍ ႐ႈိက္ေလႏွင့္ ျပန္ယူလိုက္ေသာအခါ လွစ္ခနဲျပန္ပါလာၿပီး ႏွာေခါင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း ေျပးေအာင္ျပန္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သေဘာေပါက္ေအာင္ စဥ္းစားၿပီး ရႈမွတ္ၾကႏုိင္ၾကပါသည္။

သေဘာကိုသိလွ်င္ မည္သည့္အလုပ္မွ် မခက္ပါ။ မည္သည့္အလုပ္တြင္ျဖစ္ေစ သေဘာတရားသည္ အေရးၾကီးပါသည္။ သေဘာတရားကို ေသခ်ာပိုင္ႏိုင္ပါက လြယ္လြယ္ႏွင့္ၿပီးႏုိင္ေၾကာင္း သိရသည္။ ဤအလုပ္တြင္လည္း သေဘာပိုင္ႏိုင္ဖို႔က အေရးၾကီးလွေပသည္။

ဒုတိယအဆင့္ ဒုမွာ တိုရွည္သိ ၿပီးၿပီ။

Tuesday, January 5, 2010

ဒုမွာ တိုရွည္သိ (၂)


အလင္းနိမိတ္ရသည္အထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ ေရွ႕ဆက္၍ အားထုတ္ဖြယ္မ်ား ရွိပါေသးသည္။ မည္သည့္အရာမဆို ရေအာင္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္သကဲ့သို႔ ရၿပီးသည္ကို မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းဖို႔လည္း လုိအပ္ပါသည္။ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ နည္းတစ္နည္းသာ ရွိပါသည္။ ၎မွာ အျခားမဟုတ္ ဆက္လက္ၿပီး ၾကိဳးစားအားထုတ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ အၾကိမ္ၾကိမ္အထပ္ထပ္ အားထုတ္မႈ (ဘာ၀နာ၊ ဘာေ၀တဗၺ၊ ဗဟုလီကတ၊ အႏုယုဥၹႏၲ)သည္ပင္ ေရွ႕အမွတ္သတိက ေနာက္အမွတ္သတိအား (အာေသ၀န၊ ဥပနိႆယ၊ အနႏၲရ၊ သမနႏၲရ စေသာပစၥည္းမ်ားျဖင့္) အဆင့္ဆင့္ ေက်းဇူးျပဳအားေပးေပလိမ့္မည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာသည္ (ဗလ၀တရ) အရွိန္ျပင္းျပစြာ အားရွိလာေလေတာ့သည္။

ထိုသို႔ အာနာပါနဘာ၀နာအားရွိသည္ထက္ အားရွိလာေသာအခါ ေနတစ္ရာ၊ လတစ္ရာတို႔ထက္ ပို၍လင္းေသာ အလင္းနိမိတ္မ်ားကို ရလာတတ္ပါသည္။ ထြက္ေလ၀င္ေလပဋိဘာဂနိမိတ္သို႔ သိသိသာသာ သက္ေရာက္လာတတ္သည္။ အာ႐ံုနိမိတ္ထင္ရွားစြာ ထင္လာျမင္လာၿပီျဖစ္၍ သံုးဆယ့္တစ္ဘံုအတြင္း ထြင္းေဖာက္ခါ ျမင္ႏုိင္စြမ္းေသာ ဒိဗၺစကၡဳတန္ခိုးကို ရရွိႏုိင္ေပသည္။

ထိုအခါ မိမိဖူးေျမာ္လိုေသာ ဘုရားေစတီအဆူဆူကို စိတ္က ရည္ရြယ္ၿပီး နံပါတ္ (၁၃)ပံုအတိုင္း ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာေပလိမ့္မည္။ ေလအာ႐ံုအလင္း ပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီးသည္ ျမင္လိုရာ ဘုရားစေသာ အရာ၀တၳဳတို႔အထိ သြယ္တန္းလွ်က္ ဆလိုက္မီးမိ၍ေနေသာေလယာဥ္ပ်ံကဲ့သို႔ အေရာင္အလင္းတန္း၏အဆံုးမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေပၚထြက္လာၿပီး ဖူးေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ အထက္ပါပံုသည္ က်ိဳက္ထီး႐ိုးဘုရားကို ဖူးေျမာ္ေနပံုျဖစ္ပါသည္။ အျခားေသာ ေစတီပုထိုးမ်ားကိုလည္း ရရွိထားေသာအလင္းနိမိတ္ျဖင့္ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ႏိုင္ၾကေလသည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ တန္ခိုးၾကီးဘုရားေစတီမ်ား၊ အိႏၵိယရွိ သံေ၀ဇနိယေလးဌာနစေသာ အထြတ္အျမတ္ေနရာမ်ားႏွင့္ ေစတီပုထိုးမ်ား၊ သီရိလကၤာရွိ ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္၊ ေဗာဓိေညာင္ပင္စေသာ ပူေဇာ္ထိုက္ေသာေနရာမ်ား၊ နတ္ျပည္၊ ျဗဟၼာ့ျပည္ရွိ စူဠာမဏိေစတီ၊ ဒုႆေစတီစေသာ လူ႕ျပည္၊ နတ္ျပည္ဘုရားမ်ားကိုလည္း အထက္ပါအတိုင္း ပကတိမ်က္စိျဖင့္ ေတြ႕ျမင္ေနရသကဲ့သို႔ ပို႔လႊတ္ဖူးေျမာ္ႏိုင္စြမ္းရွိလာေပလိမ့္မည္။

ထိုထက္ပို၍ ဘာ၀နာအစြမ္းမ်ား ျပည့္စံုလာေသာအခါ ေရွးေရွးကမၻာက ပြင့္ေတာ္မူၾကကုန္ေသာ ဒီပကၤရာ၊ ေမဓကၤရာ၊ ပဒုမုတၱရ၊ ၀ိပႆီစေသာ ဘုရားရွင္မ်ား၏ ဇာတိ၊ စုတိစေသာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုပင္ ျမင္လာႏိုင္ေၾကာင္း အ႒ကထာက်မ္းၾကီးမ်ား၌ ျပဆုိထားသည္။
နံပါတ္ ၁၄-တြင္ ျပဆိုထားသည့္အတုိင္းလည္း ခေရပြင့္ျပထားရာ ငယ္ထိပ္၊ ပုခံုးစေသာ ဌာနမ်ားမွလည္းေကာင္း၊ ၾကြင္းက်န္ေသာခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းမ်ားမွလည္းေကာင္း အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္တန္းၾကီး ေျပးေစျပန္ေစရေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။ အမွန္တကယ္ ၾကိဳးစားမႈရွိပါက အခက္အခဲ မ်ားစြာ မေတြ႕ႏုိင္ေတာ့ေပ။ ပါရမီအထူးရွိ၍ ထူးကဲစြာ ၾကိဳးပမ္းအားထုတ္ေသာသူတို႔မွာ ျဗဟၼာမင္း၏လက္ညွိဳးကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုးမွ စၾကာ၀ဠာအနႏၲကို ထြင္းေဖာက္ေျပးသြားေစႏိုင္ေပလိမ့္မည္။



နံပါတ္ ၁၄-႐ုပ္ပံု၏ သေဘာတရားအထူးမွာ အားထုတ္သူေယာဂီသည္ “ငါ၏ အလင္းနိမိတ္ကို အၾကင္အရပ္သုိ႔ ေျပးေစေရာက္ေစမည္၊ ထိုအရပ္မွတစ္ဖန္ျပန္လာေစမည္”ဟု ပို႔လႊတ္အရပ္ကို သက္မွတ္ၿပီး ပို႔လႊတ္တိုင္း ပို႔လႊတ္တုိင္း ထြက္ေလႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္တည္းျဖစ္ေစရသကဲ့သို႔ ျပန္လာတုိင္းျပန္လာတုိင္း ၀င္ေလႏွင့္တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစရမည္။ မိမိစိတ္က ျမန္ျမန္အာ႐ံုျပဳေပးရသည္။

ေလထုတ္ေလသြင္းကိုလည္း လႊတ္လိုရာအရပ္သို႔ စိတ္က ေျပာင္းေရႊ႕ၿပီး ႐ွဴေစ၊ ထုတ္ေစရမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အလင္းနိမိတ္သည္ ျဗဟၼာ့ျပည္သို႔တုိင္ေအာင္ ထုတ္လိုက ထြက္ေလသည္ ငယ္ထိပ္မွ ထြက္သည္။ ထိုထြက္ေလမကုန္ဆံုးမီ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေက်ာ္တက္၍သြားသည္ဟု ထြက္ေလကို ေျပာင္းေပးရမည္။ ၀င္ေလႏွင့္ျပန္၍ အလင္းတန္းၾကီးကို ဆဲြခ်လိုက္ေသာအခါမွာလည္း ၀င္ေလသည္ ငယ္ထိပ္အတုိင္း ျပန္၀င္သြားသည္၊ ႐ွဴသည္၊ ႐ွဴိက္သည္ဟု ပကတိေလကို စိတ္အမွတ္ကေျပာင္းေရႊ႕ေပးရမည္။ သို႔မွသာ ဘာ၀နာပြား၍ ရေပလိမ့္မည္။ ဤအရာ၌ မိဂဇာတ္ေတာ္တြင္ ပဲခင္းရွင္၏ ပိုက္ကြန္အတြင္းမွ လြတ္ေျမာက္၍ လ်င္ျမန္စြာထေျပးေသာ သမင္းငယ္ကဲ့သို႔ ေလ႐ွဴ၊ ေလမႈတ္၊ ေလသြင္း၊ ေလထုတ္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ (အက်ယ္ကို ၀ဋၬပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ွဴႏိုင္ပါသည္)။

ဒုတိယအဆင့္ကို အားထုတ္ၾကရာတြင္ အႆာသပႆာသဟူ၍ ေဟာေတာ္မူေသာ္လည္း မိမိႏွာသီး၀မွ ပကတိေန႔စဥ္၀င္ထြက္ေနေသာ ေလ႐ိုး႐ိုးကို ေဟာေတာ္မူလိုရင္း မဟုတ္ေပ။ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို ေဟာေတာ္မူသည္ဟု မွတ္ရပါမည္။ (အႆာသပႆာေသ နိႆာယ ဥပၸႏၷနိမိတၱေမတၳ အႆာသပႆာသသမညေမ၀ ၀ုတၱံ)။

အထူးသတိျပဳရန္မွာ ပထမအဆင့္ အားထုတ္စဥ္က ခိုင္ခိုင္ၿမဲၿမဲ စဲြတည္ခဲ့ေသာ နိမိတ္ရွိေသာေၾကာင့္ ဤဒုတိယအဆင့္သို႔ တုိး၍ လြယ္လြယ္ကူကူ အားထုတ္ႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အခိုက္အတန္႔ေပၚေသာ နိမိတ္မ်ိဳးျဖင့္ ဤအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ အမ်ိဳးအစားသံုးမ်ိဳးကို မွတ္သားသင့္ေပသည္။ ၎တို႔မွာ

၁။ အခိုက္အတန္႔သာ နိမိတ္ရတတ္ေသာ ဥပ႒ာနသား၊

၂။ အခိုက္အတန္႔ နိမိတ္ ဥပ႒ာနအျဖစ္မွ စဲြစဲြၿမဲၿမဲတည္ေသာ အေျခအေနေရာက္လွ်င္ ဥဂၢဟသား၊

၃။ ပထမအဆင့္တြင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္ေသာ္လည္း နိမိတ္ကား မရခဲ့။ သို႔ရာတြင္ မွတ္တိုင္းမွတ္တိုင္း အမွားမရွိ ေရတြက္အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ မ႑လသားတို႔ ျဖစ္ေပသည္။

နိမိတ္မရရွိေသးေသာ္လည္း မ႑လသားအဆင့္ျဖစ္ေသာသူကိုလည္း ဒုတိယအဆင့္သို႔ ကူးေျပာင္းအားထုတ္ေစသင့္သည္ဟု ေက်းဇူးရွင္ဆရာေတာ္ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ေရွ႕တိုးထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္၊ ငုတ္တုတ္ထိုင္ ပုဂၢိဳလ္သံုးေယာက္စလံုး အၿပီးအဆံုးသို႔ ေရာက္ႏိုင္ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ ေရွ႕တိုးထိုင္မ႑လသားသာလွ်င္ ခရီးလမ္းဆံုး သြားႏိုင္ေပမည္။ ငုတ္တုတ္ထိုင္၊ ေနာက္ဆုတ္ထိုင္တို႔ကား ဆက္လက္အားထုတ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ေရွ႕တုိးထိုင္စေသာ ပုဂၢိဳလ္သံုးမ်ိဳးအေၾကာင္းကို ဤတြင္ ဖတ္ရႈႏုိင္သည္။ အထူးျပဳရွင္းလင္းထားခ်က္ကား မဟုတ္ေပ။ အထိုက္အေလွ်ာက္ သေဘာေပါက္ေစပါလိမ့္မည္။)

ထို႔အျပင္

၁။ အႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလကိုသာ မွတ္ႏုိင္ၿပီး ၀င္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၂။ ပႆာသပုဂၢိဳလ္ (၀င္ေလကိုသာ မွတ္ႏိုင္ၿပီး ထြက္ေလကို မမွတ္ႏုိင္သူ)

၃။ အႆာသပႆာသပုဂၢိဳလ္ (ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို ထင္ရွားျပတ္သားစြာ မွတ္ႏိုင္သူ)ဟုလည္း သံုးမ်ိဳးသံုးစားရွိေလသည္။ ထိုသံုးမ်ိဳးလံုး အာနာပါနဘာ၀နာကို ရႏိုင္သည္ျဖစ္၍ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရန္ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသည္။

Monday, January 4, 2010

ရိုးသားမႈျဖင့္ သမိုင္းတြင္ျခင္း





We must shape our own destiny ဟူေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ့္ၾကမၼာကို ကိုယ္ကိုတိုင္ ဖန္တီးပံုေဖာ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲပံုေဖာ္ေဖာ္၊ ဆိုးတာပဲပံုေဖာ္ေဖာ္ ရလဒ္ကား ေသခ်ာေနၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ထိုရလဒ္သည္ပင္ ကိုယ့္သမိုင္း ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။ လူ႕ဘ၀ဟူသည္ ေရပြက္ပမာတစ္ခဏသာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခဏသာ အခ်ိန္ေလးသည္ပင္ မိမိႏွင့္ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုး အတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လံုေလာက္ေသာအခ်ိန္ျဖစ္ ေနပါတယ္။ တိုေတာင္းတဲ့အခ်ိန္ေလးနဲ႔ ဘ၀သမိုင္းကို အႀကီးအက်ယ္ ေရးထိုးခဲ့သူေတြ ကမၻာမွာ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အသက္ ၃၃-ႏွစ္သာ ရွင္သန္ခြင့္ရခဲ့ေပမယ့္ သူေရးခဲ့ေသာသမိုင္းကား ယေန႔ထိ ရွင္သန္ေနဆဲ၊ ၿပိဳင္ဘက္ကင္းဆဲပင္ ရွိေနပါေသးတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ားစြာထိ သူ႕ေရးခဲ့ေသာ သမိုင္းကား ငွါးငွါးစြင့္စြင့္ ပြင္းလန္းေနဦးမည္သာ ျဖစ္ပါတယ္။


လူ႕ဘ၀ျဖစ္ျဖစ္၊ တိရစၦာန္ဘ၀ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားသက္မဲ့သစ္ပင္စသည္တို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အရာမဆို ေမြးဖြား ျခင္း၊ ျဖစ္ေပၚျခင္းႏွင့္ ေသဆံုးျခင္း၊ ပ်က္စီးျခင္းတုိ႔ျဖင့္ ပိုင္းျခားကန္႔သတ္ခံထားၾကရတယ္။ ဒီကန္႔သတ္ထား တဲ့ေဘာင္ႏွစ္ခုၾကားမွ ဘယ္အရာမွာ ေရွာင္ေနလို႔ မရပါဘူး။

လာျခင္းေကာင္းဖို႔ လိုအပ္သလို၊ ျပန္ျခင္းေကာင္းဖို႔လဲ ေကာင္းဖို႔လဲ လိုအပ္ပါတယ္။ “သင္လာေသာအခါ လူအမ်ား ၿပံဳးေပ်ာ္ၾက၍ သင္ျပန္ေသာအခါ လူအမ်ား ၀မ္းနည္းၾကရတဲ့သူမ်ိဳး ျဖစ္ဖို႔လိုေၾကာင္း” ျမတ္ဗုဒၶမိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ကိုယ့္အေနအထားကို ျပန္လည္ဆန္းစစ္ၾကည့္ ၾကေစလိုပါတယ္။


ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ရြက္ေလးေတြ၊ ပန္းပြင့္လႊာေလးေတြ ေၾကြက်ေျခာက္ႏြမ္းေနတာကို ေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္ မယ္။ ထိုသစ္ရြက္ေလး၊ ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ပင္စည္ႀကီးမွ ေပါက္ဖြားလာခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလွစိုက္ပ်ိဳးထားေသာ အပင္က အပြင့္ေလးမ်ားကို သတိျပဳမိခ်င္ ျပဳမိႏိုင္ေသာ္လည္း ေတာႀကီးမ်က္မဲထဲမွ ပန္းပြင့္၊ သစ္ရြက္ေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ဘယ္သူမွ သတိျပဳမိႏိုင္လိမ့္မွာ မဟုတ္ေပဘူး။ ထိုသစ္ရြက္ပန္းပြင့္ေလး မ်ားလို လူမသိသူမသိျဖင့္ ရွင္သန္လာခဲ့ရၿပီး သူမသိသူမသိဘ၀ျဖင့္ပင္ ေသဆံုးေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကသူမ်ား ေလာကတည္းဟူေသာ ေတာႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ သူတို႔ ေမြးဖြားလာ၍ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္မလာသလို ေသဆံုးသြား၍လည္း မည္သူမွ် ဂရုစိုက္ေနစရာအေၾကာင္းမရွိေခ်။

မိတ္ေဆြတို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွာ အသက္ရွင္ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့ၾကမလဲ။ သင္တို႔၊ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့သက္ေသေတြက သင္တို႔၊ အကၽြႏု္တို႔ရဲ႕ သမိုင္းျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထားခဲ့တဲ့ သက္ေသေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကၽြႏ္ုပ္တို႔သမိုင္းကို အကဲျဖတ္ရစ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္လိုသက္ေသေတြ ထားရစ္ခဲ့သင့္လဲ။

ေကာင္းတာေတြ မြန္ျမတ္တာေတြ သန္႔စင္တာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား၊ ဆိုးတာေတြ ေအာ့ေၾကာလန္စရာေတြ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာေတြ ထားရစ္ခဲ့မလား။ ဒါကေတာ့ ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားရမယ့္ အခ်က္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။


ေကာင္းတာျဖင့္ သက္ေသျပလွ်င္ သင့္အား လူအမ်ားက ခ်ီးမြမ္းေထာမနာျပဳၾကလိမ့္မယ္။ မေတြ႕ဖူးသူမ်ား က တသသနဲ႔ ေတြ႕လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚေနပါလိမ့္မယ္။ အကယ္၍ ဤကမၻာေလာကကို သင္ေက်ာခိုင္း သြားခဲ့ရလွ်င္ေတာင္မွ သင့္အား ၀မ္းနည္းတသ ျဖစ္ေနၾကလိမ့္မယ္။ သင့္အား နမူနာအျဖစ္ထားရင္း သင့္နာမည္ကို မ်ိဳးဆက္ေပါင္းမ်ားစြာထိ သယ္ေဆာင္သြားၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီအတြက္ ဘယ္သူကမွလဲ တားျမစ္လို႔ ရလိမ့္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင့္နာမည္ တိမ္ေကာေအာင္ ဘယ္သူမွ ဖံုး၀ွက္လို႔ရႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ အားလံုးက ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ေနၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။


မေကာင္းတာ၊ မရိုးသားတာျဖင့္ သင္ သက္ေသျပခဲ့လွ်င္ေကာ? ဒါလဲ သင့္သမိုင္းဟာ က်န္ခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ လူအမ်ားဟာ သင့္အား ေအာ့ႏွလံုးနာၾကလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြား၍ သင့္နာမည္ က်န္ခဲ့ႏိုင္ ေသာ္လည္း သင့္ကဲ့သို႔မျဖစ္ေအာင္ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္မ်ားကို သတိေပးတားျမစ္ဆံုးမေနၾကပါလိမ့္မယ္။ သင္ေသသြားေသာ္ သင့္က်ဆံုးမႈအတြက္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာမျဖစ္ရင္ေတာင္မွ ၀မ္းနည္းမႈမျဖစ္မွာက ေသခ်ာပါတယ္။


အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႏွစ္မ်ိဳးကို ဥပမာေလး ေပးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေဆာင္မွာ လီေဆာင္းဦးဆိုတဲ့ ေခြးမေလး တစ္ေကာင္ရွိပါတယ္။ ေခြးေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ၀ိုင္းၿပီးေကၽြးၾက၊ စၾကနဲ႔ အားလံုးက ခ်စ္ၾကပါတယ္။ ၃-လေလာက္ ၾကာသြားေတာ့ ေခြးေလးဟာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေရာဂါနဲ႔ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါ တယ္။ အေဆာင္အားလံုးဟာ ေခြးမေလးအတြက္ ၀မ္းနည္းတသျဖစ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ေခြးမေလးဟာ အဟိတ္တိရစၦာန္ဘ၀ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ လူတိုင္းရဲ႕ေမတၱာကို ရသြားခဲ့ပါတယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူဟာ သူ႔အတိုင္းအတာနဲ႔သူ သမိုင္းက်န္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ သူလာတုန္းက ၀မ္းသာ၊ သူရွိေနတုန္းက ေပ်ာ္ရႊင္၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ၀မ္းနည္းၾကရပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ သူလာတုန္းကလဲ ေအာ့ေၾကာလန္၊ သူရွိေနတုန္းမွာလည္း စိတ္ဆင္းရဲ၊ သူထြက္ခြါသြားေတာ့ ေစာေစာက လီေဆာင္းဦးေလး ဆံုးသြားသေလာက္ေတာင္ လူေတြ ၀မ္းမနည္းၾကပါ ဘူး။ အားလံုး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာေတာင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာ ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ အဲဒိပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆိုသူ လူယုတ္မာ စိုး၀င္း ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူေသသြားတဲ့သတင္းကို ၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္ မွာ သတိထားၾကည့္ေတာ့ လီေဆာင္းဦးေသတုန္းကေလာက္ ၀မ္းမနည္းၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ သမိုင္းတြင္ေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ေနရာမွာ ရိုးသားမႈရွိဖို႔ လိုအပ္တယ္။ ရိုးသားမႈမရွိတဲ့ သမိုင္းဟာ ေခြးတစ္ေကာင္ရဲ႕ သမိုင္းေလာက္ေတာင္ မခန္႔ျငားဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာပါပဲ။ ေခြးမေလး လီေဆာင္းဦးေလာက္ သမိုင္းမွာ မလွပခဲ့ၾကတဲ့ စိုး၀င္းလို လူမ်ိဳး သင္ျဖစ္ခ်င္ပါသလား။


အလုပ္ရဲ႕အတိုင္းအတာ ပမာဏမွ် သင့္သမိုင္း တင္က်န္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ့္။ အခ်ိဳ႕က မိသားစုအတိုင္းအတာ ပမာဏမွ်၊ အခ်ိဳ႕က တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတိုင္းအတာ၊ အခ်ိဳ႕က ကမၻာ့အတိုင္းအတာ…….နာမည္မ်ား ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မိသားစုအတိုင္းအတာပမာဏမွ် လုပ္ေဆာင္ခဲ့လွ်င္ သင့္မိသားစုက သင့္အား မ်ိဳးဆက္တစ္ခု၊ သို႔မဟုတ္ ႏွစ္ခုစသည္တိုင္ေအာင္ အမွတ္တရရွိေနလိမ့္မယ္။ တိုင္းျပည္တစ္ခုလံုးအတြက္ သင္လုပ္ေဆာင္လွ်င္ကား တစ္တိုင္းျပည္လံုးက သင့္အား အမွတ္ရေနလိမ့္မယ္။ ကမၻာ့အတိုင္းအတာထိ က်ယ္ျပန္႔ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့လွ်င္ကား ကမၻာ့သမိုင္းမွာ သင့္အမည္ ထည့္သြင္းခံထားရလိမ့္မယ္။ သင့္နာမည္သည္ သင္ထားခဲ့ေသာ အေျခအေနမ်ားအတိုင္း ေကာင္းရင္ေကာင္းသလို၊ ဆိုးရင္ဆိုးသလို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တည္ရွိေနလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သမိုင္းရဲ႕ နိယာမတရားတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၊ ဦးေန၀င္း၊ ဦးေစာေမာင္၊ ဦးသန္းေရႊ၊ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၊ သိန္းေဖျမင့္၊ သခင္သန္းထြန္း၊ သခင္စိုး၊ ……..ျမန္မာ့ လြတ္လပ္ေရးသမိုင္းမွာ က်န္ခဲ့တဲ့နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ နာမည္ေတြ က်န္ခဲ့ပံုခ်င္းကေတာ့ အမ်ားႀကီး ကြာျခားလွပါတယ္။ အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားသည္ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာမ်ား၊ နာက်ည္းစရာမ်ား၊ အရွက္ရစရာအျဖစ္မ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕နာမည္မ်ားကေတာ့ ဂုဏ္ယူစရာ၊ ၀င့္ၾကြားစရာ၊ အားက်စရာမ်ားရဲ႕ သေကၤတျဖစ္ေနပါတယ္။


ဦးေန၀င္းလိုပဲ ေနာင္အနာဂတ္သမိုင္းမွာ ထင္က်န္ရစ္မယ့္သူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ႕ သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားကို လွန္ၾကည့္မိလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း အရွက္ရစရာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ရိုးသားစြာ အလုပ္မလုပ္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္း ျပည္ကို လိမ္တယ္။ ညာတယ္။ ၿဖီးတယ္။ ေကြ႕တယ္။ ေကာက္တယ္။ ညစ္ပတ္တယ္။ ယုတ္မာတယ္။ ေနာင္အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္ဟာ ေန၀င္းနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ရတာထက္ ေခြးေသေကာင္ ပုပ္ကို ၾကည့္ရတာဟာ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ သူတို႔ေရးခဲ့တဲ့၊ သူတို႔ေရးေနတဲ့ သူတို႔ရဲ႕သမိုင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။


ဗိုလ္ခ်ဳပ္အသံၾကားလွ်င္ ၾကက္သီးေမြးညွင္းထရတယ္။ အားက်မိတယ္။ လြမ္းဆြတ္မိတယ္။ တမ္းတမိတယ္။ မ်က္ရည္၀ဲမိတယ္။ ၾကည္ညိဳမိတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုရိပ္ေတြၾကည့္ရတာ ကုသိုလ္ေတြ တိုးပြားရတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆိုတာ ရိုးသားမႈရဲ႕ပံုရိပ္ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ရိုးသားမႈနဲ႔သမိုင္းကို ေရးခဲ့ၾက သူတိုင္းဟာ ဒီလုိပါပဲ သူတို႔သမိုင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားဟာ လွပက်က္သေရရွိေနပါလိမ့္မယ္။

မိတ္ေဆြတုိ႔ ဘယ္လိုသေဘာရလဲ? ဘယ္လို သမိုင္းမ်ား ေရးခဲ့ၾကမလဲ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေလာက္ ႀကီးက်ယ္ေအာင္ မေရးႏိုင္လွ်င္ေတာင္မွ ေန၀င္းတို႔လို သမိုင္းမ်ိဳး မေရးျဖစ္ဖို႔ အေရးႀကီးသည္ဟု ယူဆပါတယ္။

ရည္ညႊန္းခ်က္…..ယခင္က တင္ဆက္ဖူးေသာေဆာင္းပါးအေဟာင္းကို လြတ္လပ္ေရးေန႔အမွတ္တရအျဖစ္ ျပန္လည္တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရိုးသားမႈျဖင့္ သမိုင္းတြင္ရစ္ခဲ့ၾကေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အာဇာနည္မ်ားအား ဤေဆာင္းပါးျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။

Sunday, January 3, 2010

စကၤာပူက ရင္ခုန္သံမ်ားႏွင့္ ဦးညႊတ္အေလးျပဳမိေသာ စကားတစ္ခြန္း



စကားဆိုတာ ေန႔တိုင္းေျပာေနရတာျဖစ္လို႔ ေန႔တိုင္းၾကားေနရတယ္။ ေကာင္းတဲ့စကား၊ မေကာင္းတဲ့စကား။ ေျပာေနရသလို ၾကားလည္းၾကားေနရတာပဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ပံုမွန္လည္ပတ္မႈအတိုင္း ဘာမွမထူးဆန္းသလို တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ထူးဆန္းတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ထူးထူးဆန္းဆန္း သို႔မဟုတ္ မွတ္သားဖြယ္ရာစကားဆိုတာ ေန႔စဥ္ၾကားရဖို႔ မလြယ္ဘူး။

စကၤာပူရဲ႕ မနက္ခင္းက ေအးျမသာယာေနတယ္။ ေက်ာင္းေရွ႕က လမ္းမေပၚက ကားသံမ်ားနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္တ႐ုတ္ေက်ာင္းက ဘုရားစာရြတ္သံမ်ားမွလဲြၿပီး ဘာဆူဆူညံညံမွ မရွိ။ ပကတိေအးခ်မ္းေနပါတယ္။ သကၤန္းမ်ား႐ံုၿပီး ဆြမ္းစားပင့္သူကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။ ထိုစဥ္ “တပည့္ေတာ္တို႔ ေက်ာင္းနားေရာက္ေနပါၿပီ”ဆိုၿပီး ဆြမ္းစားပင့္သူက ဖုန္းဆက္အသိေပးပါတယ္။ “ဦးသုတေရ..ဆင္းခဲ့ေတာ့ အားလံုးအဆင့္သင့္ျဖစ္ေနၿပီ”လို႔ လွမ္းေအာ္မွ အေပၚက သံဃာေတြ ၾကြလာၿပီး လာပင့္တဲ့ကားနဲ႔ ဆြမ္းစားအိမ္ကို ဆက္သြားခဲ့ၾကတယ္။

ေရွ႕ခန္းက ဆရာေတာ္၊ ေနာက္က ဦးသုတအပါအ၀င္ သံုးပါး။ ကားေလးက ညီညာျပန္႔ျပဴးတဲ့လမ္းမၾကီးထက္မွာ အလ်င္အျမန္ ေရြ႕လ်ားေနခဲ့တယ္။ ကားထဲမွာလည္း ဆရာေတာ္က စကားတစ္ခြန္းမွ မဟ၍ ဘယ္သူမွ စကားမစရဲ။ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ ဆရာေတာ္ကလည္း တရားႏွလံုးသြင္းေနသည္လား မေျပာတတ္။ မ်က္လံုစံုမွိတ္ၿပီး လိုက္ပါတယ္။

“ေနာက္က ဦးဇင္းတို႔က ဘယ္ကၾကြလာတာလဲဘုရား”။ ကားသမားက တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြဲလိုက္တယ္။ “ဦးဇင္းကေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက ၾကြလာတာပါ”။ “ေအာ္…ဦးဇင္းက သီရိလကၤာမွာ စာသင္ၿပီး ၾကြလာတာ”။ “ဒါနဲ႔ဘုရား…ဟို ဦးသန္းေရႊ လာေတာ့ ဦးဇင္းတို႔ အဲဒီမွာ ရွိမွာေပါ့”။ “မရွိဘူးဗ်”။ “ဦးဇင္းက မေလးရွားမွာ ေရာက္ေနခဲ့တာေလ”။ ဦးသုတ ဆရာေတာ္ဘက္ကို တစ္ခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖ်က္ခနဲ႔ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ဆရာေတာ္မ်က္လံုး ဆက္ခနဲဖြင့္လိုက္တာကို သတိျပဳမိခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲ။

“ေအးဗ်ာ….က်ဳပ္တို႔ ႐ႈံုးတယ္ဗ်ာ။ ႐ႈံးတာမွ ဂိုးျပတ္ကို ႐ႈံးခဲ့တာပါ။ ၁၅၀+၈၀ တဲ့ဗ်ာ။ ေျခလည္း႐ႈံး ဂိုးလည္း႐ႈံုးဆိုတာ ဒီပြဲကို ေျပာတာဗ်။ ဒီ႐ံႈးပဲြကေတာ့ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ ဘယ္လိုမွ ေဖ်ာက္လို႔ ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”။ ဦးဓမၼ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ဖြင့္အံျပေနပါတယ္။ ဘယ္သူမွ စကားမဆက္ၾက။ ဆရာေတာ္အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီး သူကပဲ ဆက္ေျပာေနပါတယ္။ “ဦးဇင္းျဖင့္ဗ်ာ…ခုခ်ိန္ထိ အဲဒီအေၾကာင္းေတြးရင္း ရင္ထဲမွာ လႈိက္ေနေအာင္ ခံစားေနရဆဲပဲ။ စက္တင္ဘာရဲ႕ အေငြ႕အသက္ေတြ၊ စက္တင္ဘာမွာ ငိုေၾကြးခဲ့ရတဲ့ မ်က္၀န္းေတြ၊ လမ္းမေပၚမွာ က်ေနခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္၊ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ေသြးေတြ၊ ေခၽြးေတြ၊ မေကာင္းဆိုး၀ါးကမၻာမွာ ေရာက္ေနရသလို ျဖစ္ေနရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ အိုဗ်ာ….ေတြးမိတိုင္း အသဲနာပါတယ္”။ ဆရာေတာ္ဆီက ဘာသံမွ ထြက္မလာ၍ ဦးဓမၼလဲ စကားကို ျဖတ္လိုက္တယ္။

ကားကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာနဲ႔ ဆက္လက္ေျပးေနဆဲ။ ဦးဓမၼကေတာ့ စကားျဖတ္လိုက္ရေပမယ့္ သူ႕အေတြးက မျပတ္။ သူ႕စိတ္အလ်ဥ္က အမိျမန္မာျပည္သို႔ ေရာက္ေနခဲ့တယ္။ ဆင္းရဲက်ပ္တည္းစြာ (ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ လူလုိသူလို မေနရဘဲ) အသက္ဆက္ေနရတဲ့ ေက်းလတ္ကျပည္သူေတြ၊ အသက္က ၁၄-ႏွစ္၊ အလုပ္အကိုင္က လယ္ထြန္၊ သစ္ခုတ္ေနရတဲ့ လူငယ္ေလးမ်ား၊ အသက္က ၁၀-ႏွစ္၊ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ဘ၀ကို ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ ညိွဳးညွိဳးေရာ္ေရာ္မ်က္၀န္းေလးမ်ား၊ ေနတဲ့အိမ္ကို အလကားမတ္တင္းနဲ႔ သိမ္းသြားလို႔ ေနစရာအိမ္ေပ်ာက္သြားရွာတဲ့ ေဆြးေျမ့ယိုင္နဲ႔စြာ တုန္ခါေနတဲ့ ရင္ခုန္သံမ်ား……အမ်ားၾကီး….အမ်ားၾကီး…..အေတြးတန္းထဲမွာ ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ ကားကေလးက တိတ္ဆိတ္စြာ ေျပးလႊားေနဆဲ။

“တပည့္ေတာ္ ဂႏၶာရံုကိစၥ အရွင္ဘုရားတို႔ သိၿပီးျဖစ္မွာေပါ့။ လူညီခ်က္ကေတာ့ လက္လန္တယ္”။ ဦးစရိယက ဒုတိယမၸိ တိတ္ဆိတ္ေနမႈကို ၿဖိဳခြင္းလိုက္ျပန္တယ္။ “အရွင္ဘုရား..လုပ္ပါအံုး။ တပည့္ေတာ္တို႔ သိရေအာင္ ဆိုပါအံုးဘုရား”။ ဦးသုတက စကားကမ္းလိုက္တယ္။ “ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲ။ အစဥ္ေတာ့ က်ခ်င္မွ က်မယ္။ တပည့္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပါခဲ့တဲ့ပဲြဆုိေတာ့ အားလံုးကေတာ့ အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ။ သံဃာ ၅၀၀-ေလာက္ရွိတာ ကိုယ္ေတာ္ရာ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လို႔မရတဲ့ ဘုန္းၾကီးႏွစ္ပါးပဲ တက္တယ္။ အဲဒီေကာင္ေတြ ဆြမ္းကပ္မယ္လည္းဆိုေရာ ေက်ာင္းထဲမွာ ဟိုနားက်ိတ္က်ိတ္၊ ဒီနားက်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ တီးတိုးစကားေတြ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ ေျပာေနတဲ့စကားေတြရဲ႕ အဓိကစကားကေတာ့ ဒို႔ မတက္သင့္ဘူးဆိုတာပဲ။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း ေအး…ဟုတ္ၿပီကြာ။ မတတ္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။ ေက်ာင္းေ၀ယ်ာ၀စၥ၊ စာ၀ါကိစၥ အားလံုးက ပံုမွန္ပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၁၁-နာရီထိုးလာခဲ့တယ္။ ဆြမ္းေက်ာင္းက တုန္းေမာင္းေခါက္လိုက္တယ္။

သံဃာေတာ္ေတြအားလံုးက တိတ္ဆိတ္စြာ၊ ၿငိမ္သက္စြာ။ (ဂႏၶာ႐ံုထံုးစံအတိုင္း) စီတန္းညီညာစြာ ေမွာက္ထားတဲ့ သပိတ္စင္ေပၚက သပိတ္ေတြကလည္း ၿငိမ္သက္စြာ။ တိတ္ဆိတ္စြာေပါ့။ ေတာ္ေတာ္အားရစရာေကာင္းပါတယ္ ကိုယ္ေတာ္ရာ။ ဦးဇင္းတို႔ သီဟိုဠ္က က်က္သေရတံုးတဲ့ အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ေတာ့ ကြာပါ့”။ ဦးစရိယက သူ႕အေတြ႕အၾကံဳမ်ားကိုေျပာရင္း ေဘးက ဦးသုတကို ခနဲ႔သလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ဆက္ေျပာေနခဲ့တယ္။
“အဲဒီမွာ ကိုယ္ေတာ္ေရ…ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာေတာ္ကလည္း အျပင္ဆြမ္းစားၾကြသြားတာေလ။ …..အေဆာင္က ဘုန္းၾကီးလဲ ပါသြားတာ။ အဲဒီအေဆာင္က သံဃာေပါက္စေလးေတြပဲ ရွိတာ။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ကို ေျပာဖို႔တာ၀န္ရွိတဲ့ဘုန္းၾကီးက ဆြမ္းစားမသြားရင္ ေက်ာင္းထုတ္မယ္ဘာညာနဲ႔ဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြက သပိတ္ကိုလွန္၊ သကၤန္းကို သပ္ရပ္စြာ၊ အေနကထိုင္ေလးကို ပုခံုးေပၚတင္…ညီညာစြာ ေက်ာင္းေဆာင္ထဲက ထြက္လိုက္ၾကတယ္။ ဒါနဲပဲ က်န္တဲ့အေဆာင္က သံဃာေတြက ဟ…ဘာလဲ အားလံုးက ညီေနၾကတာ၊ သပိတ္ေမွာက္ေနၾကတာ၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ေတြက ဘာလဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ လွမ္းေအာ္ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစနဲ႔ လွမ္းေျပာတဲ့အသံေတြက ဆူညံသြားေတာ့တယ္။ ခံစားခ်က္ျပင္းတဲ့ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးႏွစ္ပါးက စစ္သားေတြလာၾကမ္းရင္ ျပန္ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔ဆိုၿပီး ယူထားတဲ့ ခဲနဲ႔လွမ္းေပါက္ပါေလေရာ။

ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးကလည္း ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ သူ႕ေဘးမွာ ခဲမရွိေတာ့ ရွိတဲ့ေဘးနားက သပိတ္နဲ႔ လွမ္းေပါက္လိုက္ေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆြမ္းေက်ာင္းၾကြေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလဲ သူ႕အေဆာင္သူ ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ၿခံဳၾကည့္ရင္ ပက္ပက္စက္စက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ပဲြပဲ ကိုယ္ေတာ္ေရ…။ ဒါက ဂႏၶာ႐ံုရဲ႕ သမုိင္းမွာ ဘယ္လိုေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ မေပ်ာက္ေတာ့မယ့္ သမိုင္းပဲ”။ ဦးစရိယက ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ စကားကို ဆ-က္ေနခဲ့တယ္။
“ေနာက္ ၁၅-မိနစ္ဆို ေရာက္ေတာ့မယ္ဘုရား”။ ကားဆရာက လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။ ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ဆရာေတာ္ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟတာကို ဦးသုတ စဥ္းစားေနခဲ့တယ္။ “ဟာ..ကိုယ္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕က ၿပီးၿပီလား။ ဒီမွာ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတုန္း ရွိေသးတယ္”။ ဦးဓမၼက အသံျမွင့္ၿပီး တုိက္တြန္းသံၾကားလိုက္ရတယ္။ “ဒါပါပဲ ကိုယ္ေတာ္ရာ…သမိုင္းျဖစ္စဥ္တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူစရာ ေကာင္းေပမယ့္ အယုတ္တမာေကာင္ေတြရဲ႕ လူမဆန္မႈေၾကာင့္ လက္ေတြ႕ စေတးသြားရတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလဲ ရွိခဲ့သေပါ့”။ “ဘယ္လို ဘယ္လို စေတးသြားရတာလဲ”။ “ဟာ ကိုယ္ေတာ္ကလည္း စကားကို ဆံုးေအာင္နားမေထာင္ဘူး။ ဆက္ေျပာမွာေပါ့။ သက္ျပင္းခ်စရာေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းအရာမို႔ သက္ျပင္းခ်ခြင့္ေလးေတာ့ ေပးပါအံုး”။

“ကဲ…ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ ခ်..ခ်…ခ်”။ “ဒီလိုနဲ႔ ကိုယ္ေတာ္ေရ…ဆြမ္းစားမတတ္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြကို ဖမ္းဆိုၿပီး အထက္က အမိန္႔ခ်သတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ေျပာမွာေပါ့။ ဆြမ္းေက်ာင္းက အကုန္မတတ္တာ၊ ဘယ္လုိလုပ္မလဲေပါ့။ ဒါဆိုရင္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဖမ္းေပါ့။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္ေတာ္ရာ…ဒီေကာင္ေတြ ဦးေႏွာက္မရွိဘဲ ထင္ရာစိုင္းၿပီး အမည္တပ္လို႔သာပါ။ တကယ္ေတာ့တပည့္ေတာ္ သိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ မပါပါဘူး။ အားလံုးနီးပါးက သူ႕အသိစိတ္နဲ႔သူ မတတ္ဘဲ ေနခဲ့ၾကတာ။ အဲဒါကေတာ့ တပည့္ေတာ္ေျပာရဲတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စစ္တပ္က ထံုးစံအတိုင္းပဲ အထက္လူၾကီး မ်က္ႏွာသာရေအာင္ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ သံဃာစာရင္းၾကည့္ၿပီး အပါးသံုးဆယ္ေလာက္ကို ေခါင္းေဆာင္ဆိုၿပီး ေရြးလိုက္ၾကတာပဲ။ အဲဒီတုန္းက ၂၆-ပါးလား မသိဘူး။ ေထာင္ခ်ခံခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ ခံစားရတယ္ ဦးဇင္းရာ။ ဆြမ္းစားမတက္လို႔ ေထာင္ႏွစ္ရွည္ခ်ခံရတာ ဒီႏိုင္ငံနဲ႔ ဒီအစိုးရပဲ ရွိမွာ”။

“ဟိုးေရွ႕ အခၽြန္အတက္ၾကီးနဲ႔ တိုက္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္တို႔အိမ္ေရာက္ၿပီဘုရား။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္လည္း သီရိလကၤာက ၾကြလာတာ မဟုတ္လားဘုရား”။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး တိတ္ဆိတ္စြာ လုိက္ပါလာခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ကို ဒကာေတာ္က စကားကမ္းလိုက္သည္။ “ေအး…ဟုတ္တယ္”။ “ဦးသန္းေရႊလာတုန္းက ဆရာေတာ္လည္း ရွိခဲ့တယ္ေပါ့”။ “ေအး..ရွိတာေပါ့”။ “ေအးေနာ္…ဆရာေတာ္ တက္စားတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြလည္း အျပစ္ေတာ့ မဆိုသာပါဘူး။ သူတို႔လည္း ဒီအစိုးရကို အားမေပးသင့္ဘူးဆိုတဲ့ အသိစိတ္ေတာ့ ရွိၾကေလာက္ပါတယ္။ သူတို႔ခမ်ာ ေက်ာင္းစရိတ္ သံုးစရာ မရွိလို႔ ျဖစ္မွာပါ”။

တစ္လမ္းလံုး ေနာက္ကေျပာေနခဲ့တဲ့စကားေတြကေန ခံစားခ်က္ေတြ ကူးစက္သြားခဲ့လို႔လား မေျပာတတ္။ ဆရာေတာ္ဆီက ထြက္က်လာတဲ့ တစ္ခြန္းတည္းေသာစကားကေတာ့ ဦးသုတအတြက္ တစ္သက္စာ မေမ့ေတာမွာ ေသခ်ာတယ္။

“ေထာက္ပံ့တဲ့ စပြန္ဆာမရွိဘဲ သီဟိုဠ္ကို ဘယ္သူေတာင္းစားမွ ပညာသြားမသင္ဘူး။ ဒကာရဲ႕”

မွတ္ခ်က္။ ။ ေျပာခဲ့ေသာစကားမ်ားက အမွန္အကန္ျဖစ္ၿပီး အစီအစဥ္တင္ျပပံုမွာ ဖန္တီးထားပါတယ္။

Saturday, January 2, 2010

ဒုမွာ တို-ရွည္သိ

အာနာပါန(ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ)နည္းကို ေရွ႕အခန္းတြင္ ျပဆိုၿပီးသည့္အတိုင္း ႐ႈမွတ္အားထုတ္ၿပီး ဥဂၢဟနိမိတ္စဲြထင္ရရွိခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သည္ ႏွာသီး၀က ထြက္ေန၀င္ေနသည့္ ေလအာ႐ံုရိုးရိုးကိုလႊတ္ကာ (ေလအာ႐ံုရိုးရိုးကို မ႐ႈမွတ္ေတာ့ဘဲ) နိမိတ္ကိုသာ စိတ္မွတ္လွ်က္ (နိမိတ္ကိုသာ အဓိက ကမၼ႒ာန္းအာ႐ံုအျဖစ္ထားလွ်က္) အထက္အဆင့္စသည္သို႔ ကူးေျပာင္းသင့္ေၾကာင္း အ႒ကထာၾကီးမ်ားတြင္ မိန္႔ဆိုထားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအခန္းတြင္ ဒီဃ၊ ရသ (အတိုအရွည္)႐ႈနည္းမ်ားကို ျပဆိုပါေတာ့မည္။
အရွည္႐ႈနည္းအရ နိမိတ္တန္းဟူေသာ ေလအာ႐ံုကို ရွည္ရွည္ထုတ္၊ ရွည္ရွည္႐ွဴ၊ သို႔မဟုတ္ ျပင္းျပင္းမႈတ္၊ ျပင္းျပင္း႐ႈိက္ရမည္။ ေလအာ႐ံုကို တိုတိုထုတ္၊ တိုတိုရွဴ၊ သို႔မဟုတ္ သာသာမႈတ္၊ သာသာရႈိက္ရမည္။ ထိုကဲ့သို႔ အတို၊ အရွည္အားျဖင့္ ႐ွဴ႐ႈိက္ေနေသာ နိမိတ္ဟူေသာေလအာ႐ံုတန္းကို အမွတ္သတိထားၿပီး ႐ႈမွတ္ပြားမ်ား အားထုတ္ေနျခင္းကိုပင္ တို၊ ရွည္ရႈနည္း(ဒုမွာ တိုရွည္သိ)ဟု ေခၚေပသည္။



ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၀-တြင္ ေလနိမိတ္၏ အတိုအရွည္႐ႈမွတ္ေနပံုကို ျမားျပထားသည္။ ႏွလံုးသြင္း႐ႈမွတ္ပံုကား မိမိရရွိစဲြၿမဲစြာ ထင္ျမင္ေနေသာ ေလနိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို လက္ေလးသစ္ခန္႔ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု ႐ႈမွတ္ရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ တစ္ထြာခန္႔၊ တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ ႏွစ္ေတာင္ခန္႔၊ သံုးေတာင္ခန္႔ စသည္အားျဖင့္ ရွည္ရွည္ထုတ္မည္၊ ျပန္၍႐ႈိက္မည္ဟု တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္ ပြားမ်ားအားထုတ္ရပါမည္။ ဤအဆင့္သည္ မိမိ၏စိတ္ကို သတိျပဳၿပီး အာ႐ံုကို ထင္ရွားျပတ္သားေစလွ်က္ ျပဓာန္းထားရေသာေၾကာင့္ သတုပၸ႒ာနကာရီအဆင့္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိ၏စိတ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေပးရျခင္း ျဖစ္သည္။
အားထုတ္ပံု ထင္ရွားေအာင္ ဆုိပါအံုးမည္။ ေလနိမိတ္တန္း တစ္ေတာင္ခန္႔ ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု စိတ္ျဖင့္ ထြက္ေလကို ထုတ္လိုက္ေသာအခါ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးခလုပ္ကို ႏွိပ္လိုက္ဘိသကဲ့သို႔ ထင္းခနဲ႔လင္းခနဲ အလင္းတစ္ေတာင္ခန္႔ ေျပးထြက္ေစရမည္။ တစ္ဖန္ မိမိစိတ္ျဖင့္ ထိုအလင္းတန္း ျပန္၀င္လာေစဟု စိတ္ကို ထိုအာ႐ံုႏွင့္ တစ္ကိုက္တည္းလွစ္ခနဲ ျပန္၀င္လာေစလွ်က္ အားထုတ္ရမည္။
နိမိတ္အာ႐ံုတန္းကို တစ္ေတာင္ခန္႔ေရွ႕သို႔ ထြက္ေစဟု ႏွာသီး၀မွ ထုတ္ေလႏွင့္မႈတ္လိုက္ေသာအခါ ဖန္ေခ်ာင္းၾကီးကို သြင္းလုိက္ထုတ္လိုက္ လုပ္ေနသကဲ့သို႔ အလင္းတန္းၾကီး ထြက္လုိက္၀င္လိုက္ လုပ္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္လာတတ္ပါသည္။



ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ နိမိတ္ရအာနာပါနေယာဂီသည္ နံပါတ္ ၁၁-ပံုမွာကဲ့သို႔ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ ပို႔လႊတ္၍ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ ေယာဂီေလးမ်ိဳး ကဲြျပားသြားတတ္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ
၁။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အလယ္၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အာဒိလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၂။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္သူ (မေဇၥ်လဒၶပုဂၢိဳလ္)
၃။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အဆံုး၌သာ ထင္ျမင္(ထင္ရွား)၍ အစ၊ အလယ္တို႔၌ မထင္ျမင္သူ (အေႏၱာလဒၶပုဂၢိဳလ္)
၄။ နိမိတ္ေၾကာင္း၏ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးဌာနလံုး၌ ထင္ျမင္သူ (တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေလးပါးတို႔တြင္ နံပါတ္ေလးျဖစ္ေသာ တေယာလဒၶျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္သူျဖစ္မွသာ အထက္အထက္ အဆင့္တုိ႔သို႔ ကူးေျပာင္း႐ႈမွတ္သြားႏိုင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုး သံုးပါးလံုးတို႔ကို ထင္ထင္ရွားရွား ႐ႈမွတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္သည္ မိမိပို႔လႊတ္လိုက္ေသာ နိမိတ္တန္းေၾကာင္းမွာ အရင္းအဖ်ား တညီတညာတည္းရွိလွ်က္ မီးရထားေခါင္းသေဘၤာဦးဖ်ားက အေ၀းၾကည့္ ဆလိုက္မီးတန္း လင္းေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္အားေကာင္းေသာ လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးကို ဖြင့္လိုက္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ရန္သူ၏ေလယာဥ္ပ်ံကို ထိုး၍ရွာေသာ ဆလိုက္မီးတန္းၾကီးကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ၾကည္လင္ျပတ္သားေသာ နိမိတ္မ်ိဳး ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဤကဲ့သို႔ ပြားမ်ားအားထုတ္ရေၾကာင္းကို “ဣတိ ဗဟိဒၶါ ၀ါ ကာေယ ကာယာႏုပႆီ ၀ိဟရတိ”ဟူ၍ ေဟာေတာ္မူထားသည္။



ဤ႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၁၂-တြင္လည္း အစ၊ အဆံုးတို႔၌ မထင္ျမင္၊ အလယ္၌သာ ထင္ျမင္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပသထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖစ္ေနလွ်င္ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုးကို ထင္ျမင္ေအာင္အားထုတ္ႏုိင္ေသာ တေယာလဒၶပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ေအာင္ အားထုတ္ဖို႔ တိုက္တြန္းလုိပါသည္။ အစ၊ အလယ္၊ အဆံုးသံုးပါးလံုး၌ ထင္ျမင္ၿပီး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပတ္ျပတ္သားသားျဖစ္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ဘာ၀နာဗလ(ဘာ၀နာအား)ျဖစ္ႏုိင္ေလသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ဘာ၀နာအားရွိလာေသာအခါ အထက္တြင္ျပဆုိခဲ့ေသာ ဆလိုက္မီးတန္းစေသာ ဥပမာမ်ားကဲ့သို႔ ထင္ျမင္လာေပလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ နိမိတ္လႊတ္ရာ၊ သိမ္းရာတို႔၌ လိုရင္းပဓာနအခ်က္ကား ျမန္ျမန္ႏွင့္လင္းလင္းေျပးေစ၊ ျပန္ေစႏိုင္ျခင္း၊ ၾကီးလိုသမွ် ၾကီးေစၿပီး ငယ္လိုသမွ် ငယ္ေစႏိုင္ျခင္း၊ အ၀ါေရာင္ျဖစ္ေစ၊ ျပာေစ၊ နီေစ၊ စိမ္းေစ၊ ျဖဴေစစေသာ အေရာင္အႏုအရင့္ စသည္အားျဖင့္ ေယာဂီ၏စိတ္ၾကိဳက္ လိုက္ပါေစျခင္းတုိ႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ ခႏၶာကိုယ္ျပင္ပ (ဗဟိဒၶ)သက္သက္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို ပြားမ်ားအားထုတ္ရျခင္းသည္ ေရွ႕တြင္အဓိကအာ႐ံုျဖစ္လတံ့ေသာ ပဋိဘာဂထင္လာေစရန္အတြက္ ျဖစ္ပါသည္။ အကယ္၍ ေလနိမိတ္ကား ေျပးေစ၊ ျပန္ေစေအာင္ ျပဳႏုိင္ပါ၏။ အလင္းသေဘာမရႏုိင္ဘဲ ရွိပါမူ မိမိစိတ္ျဖင့္ ဓာတ္မီးေခ်ာင္းၾကီး မိမိ၏ႏွာေခါင္း၀မွ ထြက္ရမည္၊ ၀င္ရမည္ဟု စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္၍ (ဖန္ဆင္း၍) အားထုတ္ရမည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ အားထုတ္ၿပီးေသာအခါ အမွန္တကယ္ လင္းထိန္ေနေသာ ပဋိဘာဂနိမိတ္အလင္းတန္းၾကီး ထင္ရွားျဖစ္ေပၚ၍ လာေပလိမ့္မည္။ ေနမြန္းတည့္အခ်ိန္တြင္ ထြက္ေပၚေနေသာ စူးရွေနေသာ ေနမင္းၾကီး၏အလင္းေရာင္ကဲ့သို႔ မိမိ၏ အလင္းနိမိတ္ကို လင္းထိန္ေနေအာင္ စိတ္ကျပဳျပင္ဖန္ဆင္း၍ ဆထက္ထမ္းပိုး ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကရပါမည္။