Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Friday, December 19, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၈)


ယခင္အပတ္မွ အဆက္ ....

(၃၅)

သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။

စားဖို႔ ပူစရာမလို၊ ေနဖို႔ပူစရာမလို၊ ေဆးကုဖို႔ ပူစရာမလုိေသာ သူတို႔ဘဝမ်ားကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရသည္။ ဝမ္းသာျခင္းက သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းက အမိျမန္မာျပည္က ျပည္သူမ်ားကို သတိတရ ျမင္ေယာင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေနဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ စားဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ တစ္သက္လံုး တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေသာ္လည္း ဝမ္းက မဝ၊ ခါးက မလွ။ တစ္စံုတစ္ရာ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းပါက ဘဝပ်က္ရ။ ေဆးကုစရာမရွိလို႔ ေသရသည့္ေဝဒနာရွင္မ်ားက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေရႊျပည္ႀကီးသားမ်ားအတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္က အဘယ္မွာနည္း။ ဒီၾကားထဲ ျမတ္ဗုဒၶတရားကို ေသခ်ာစြာ သေဘာမေပါက္ထားသူအခ်ိဳ႕က "ကံေပါ့"ဟု ေျပာလာေသာစကားေအာက္တြင္ လမ္းစက စုန္းစုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရကိန္းႀကံဳရသည္လည္း ရွိသည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ၿပီး ပံုမွန္အခြန္ေဆာင္ထားေသာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကသည္။

အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားလို႔လည္း ပူစရာ မရွိပါ။ အစိုးရက တစ္သက္လံုး ေထာက္ပံ့ကူညီသြားမည္။ အနည္းဆုံး ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသဖူးေသာသူမ်ားတြင္ ေအးေအးသက္သာေနမည္ဆိုက ေနႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိသည္။

သူတုိ႔ဆီတြင္ Handicap ေခၚ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသခံဖူးသူမ်ား၊ အျမင္အာ႐ံုအားနည္းသူမ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္မ်ား ရွိသည္။ ရထားလက္မွတ္ အခမဲ့ စီးခြင့္ျပဳျခင္း၊ ျပတိုက္, ပန္းၿခံ, စာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔တြင္ အခမဲ့ဝင္ေရာက္ခြင့္ေပးျခင္း၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားျခင္း (အလုပ္မလုပ္ခ်င္သူ ငပ်င္းမ်ား၊ ဘိန္းစားမ်ား၊ အရက္သမားမ်ားလည္း ေထာက္ပံ့ေသာ္လည္း Handicap မ်ားက အထူးအခြင့္အေရးရွိသည္) စသည္တို႔ကို အစုိးရက ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။

ခဲြစိတ္ခံလူနာမ်ားအတြက္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာရေသာ္ အိမ္အထိ သူနာျပဳတစ္ဦးကို ေစလႊတ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။
မ်က္စိမျမင္သူအတြက္ သူႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာပစၥည္းမ်ား၊ လက္မသန္စြမ္းလွ်င္ လက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ၊ ေျခေထာက္မသန္စြမ္းလွ်င္ ေျခေထာက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ … စသျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံဖန္တီးထားၾကေလသည္။ ခႏၶာကိုယ္ မသန္စြမ္းသူတစ္ဦးသည္ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ရထားေပၚ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚ အကူအညီမပါဘဲ တက္ႏိုင္ဆင္းႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ေရွာ့ပင္းထြက္ႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ပန္းၿခံသြားလည္ႏိုင္သည္။

ဘူတာမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း ပလက္ေဖာင္းမ်ား၊ မီးပြိဳင့္မ်ားကအစ မ်က္မျမင္မ်ား တုတ္ကေလးေထာက္ၿပီး သြားႏိုင္ေအာင္ အမွတ္အသားေလးမ်ား လုပ္ေပးထားသည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကလည္း တြန္းလွည္းမ်ား အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ မသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ သန္႔စင္ခန္းကိုလည္း သီးသန္႔လုပ္ေပးထားတတ္သည္။
ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြီဒင္၊ ေဟာ္လန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ စေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္မလုပ္လည္း လခ ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူပ်င္းမ်ားအတြက္ အကြက္ေကာင္းဆိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။

လူပ်င္းမ်ား ေရသာခိုမရေအာင္လည္း အစိုးရက ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလွ်င္ အစိုးရက ၃ ႏွစ္အထိေတာ့ (တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ အနည္းငယ္ေတာ့ ကြဲျပားသည္) လခေပးသည္။

တစ္ဦးလွ်င္ ခ႐ိုနာ ၈/၉ ေထာင္ခန္႔ ရရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိလွ်င္ ၂ ေသာင္းခန္႔ရသည္။ ကေလးရွိလွ်င္ ကေလးတစ္ဦးအတြက္ ၃ လကို ၄၂ဝဝ ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ထိုအေတာအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ႐ံုးက အလုပ္ရွာခိုင္းေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရွာေနတာပဲ၊ မေတြ႕လို႔ပါ”ဟု လြယ္လြယ္ေျပာ၍ မရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မည္သည့္ဆိုင္တြင္၊ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္မခံေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကို အလုပ္ေလွ်ာက္ရာအလုပ္ရွင္ထံမွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အကယ္၍ အလုပ္ေလွ်ာက္တာလည္း မွန္သည္၊ အလုပ္မရတာလည္း မွန္ေနလွ်င္ “ကဲ မင္း ရွာလို႔ မရရင္ ငါတို႔ ရွာေပးမယ္”ဟုဆိုကာ သင့္ေတာ္ရာ အလုပ္တစ္ခုကို ရွာေပးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေရသာခိုသူမ်ားအတြက္ နည္းလမ္းမ်ားကို စီစဥ္ထားၾကေလသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအာမခံေၾကးျဖင့္ အေျခအေနပ်က္မသြားႏိုင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားအာမခံေၾကြး မရေတာ့လွ်င္လည္း အစိုးရက ပံုမွန္ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေပးထားျခင္းတို႔မွာ ေရႊျပည္ႀကီးသားတို႔အတြက္ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။

ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးက အစိုးရ၏ အလုပ္လက္မဲ့ကိစၥကို ရွင္းျပစဥ္က “ဒါဆိုရင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သက္မွတ္ကာလအတြင္း ေအးေဆးသက္သာေနသူေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့”ဟု ေျပာဖူးသည္။ ထိုအခါ “တို႔ဂ်ာမန္ေတြက အလုပ္မလုပ္ဘဲ စားရမွာ၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ယူရမွာကို အရမ္းရွက္ၾကတယ္”ဟု ဆိုသည္။ အျခားအျခားေသာဥေရာပသားမ်ားလည္း ထိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ရွိၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးေသာေငြဟူသည္မွာ ျပည္သူမ်ား ေပးထားရေသာ ဘတ္ဂ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြကို မိမိက အလုပ္မလုပ္ဘဲ ယူေနျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆျခင္းသည္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈကို ေဖာ္ျပေနျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

(၃၆)

စာေရးသူကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ႏွစ္ပါးႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိပါသည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ နားလည္မႈတြင္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဆိုေသာအသံၾကားသည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားကိုသာ ျမင္ေနျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဟူသည္ ေလာကပါလ(လူ႔ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရား)ဆိုသည့္အတိုင္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းညွိေပးေသာတရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တိုက္ပံုပုဆိုး လွပစြာ ဝတ္ဆင္ၿပီး ေရႊတိဂံုေပၚ တက္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ လူႀကီးႏွင့္ ေယာဂီလံုခ်ည္ကို က်က္သေရရွိရွိ ဝတ္ဆင္ကာ ေရႊတိဂံုေပၚ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္ဆိုတိုင္း ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။

မိမိယူထားေသာ တာဝန္ကို သိပါသလား၊ မိမိျပဳေသာအမႈကိစၥမ်ားအေပၚ တာဝန္ယူမႈ ရွိပါသလား။ မိဘတာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္၊ ဆရာ့တာဝန္၊ အစိုးရတာဝန္၊ ႏိုင္ငံသားတာဝန္၊ စစ္သားတာဝန္ စသျဖင့္ မိမိဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို မသိျခင္း၊ တာဝန္မဲ့ျခင္း၊ တာဝန္ယူမႈမရွိျခင္းသည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရား ကင္းမ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္စားတတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ယွဥ္တဲြေဖာ္ျပျခင္း သို႔မဟုတ္ တြဲဖက္နားလည္ေနၾကျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္စရာပင္ ေကာင္းလွသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ခ်က္ေပၚ၊ ဗိုက္ေပၚမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပုဆိုးႏွင့္တိုက္ပံု၊ ေယာဂီထမီအကၤ်ီမ်ား မဝတ္ၾကပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မထိမ္းသိမ္းရဟု မဆိုလိုပါ။

ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၏ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို အနည္းငယ္မွ် မေဆာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ အနည္းငယ္မွ် မဆိုင္ပါ။

ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္လူေနမႈပံုစံမ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနမည္သာ ျဖစ္သည္။
ရထား၊ ဘတ္စ္ကားခိုးစီးရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ခိုစားရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားျပည္သူမ်ား သြားလာရာတြင္ အမႈိက္ပစ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊
ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ သမၼတတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ ဝန္ႀကီးတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊
အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ငါပိုင္ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို ကိုယ္က်ိဳးအျဖစ္ အသံုးျပဳရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သယံဇာတမ်ားကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရယူရမွာ ရွက္ျခင္း …
စာေရးသူကေတာ့ အထက္ပါ ရွက္ျခင္းမ်ားကို ဟိရိၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကအက်ိဳးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။

သူတို႔သည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔တုိင္းျပည္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းၾကသည္။ သာယာၾကသည္။ တိုးတက္ၾကသည္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကသည္။ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္အညီ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားျဖင့္ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကျခင္း၏ ရလဒ္မ်ား ျဖစ္သည္။

(၃၇)

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္ကေရာ … ။ တာဝန္လည္း သိပံု မရၾက။ တာဝန္မသိသျဖင့္ တာဝန္ယူမႈလည္း မရွိသေလာက္။ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။ အဂတိလိုက္စားမႈေတြက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ အေကာင္ႀကီးအေကာင္ေလး ခြဲျခားခံေနရဆဲ။ ဥပေဒျပဳေရး …။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္မႈေတြက ခိုင္မာေနဆဲ။ ………… ကဲ ဘယ္က စမည္နည္း။ အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ သူ႕ခ်ည္ခင္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမ႐ိုက္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို။ “တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရွိဘဲ တိုင္းျပည္က ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ပါ”ဟူေသာသေဘာတရား က်ယ္ျပန္႔ေစခ်င္ပါဘိ။

တရားမွ်တေသာ၊ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွး႐ႈေသာ ဥပေဒတစ္ရပ္ မေပၚေပါက္ေသးသေရြ႕ မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ။

တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခားဘဲ၊ အာဏာရွိ,အာဏာမဲ့ မခဲြျခားဘဲ၊ ဆင္းရဲသား,ခ်မ္းသာသူ မခြဲျခားဘဲ အျပစ္ႏွင့္ထိုက္တန္စြာ တရားစီရင္ျခင္းမ်ား မရွိေသးသေရြ႕ “သေဗၺ သတၱာ အေဝရာ ေဟာႏၲဳ … သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ”ကို တစ္ထိုင္တည္း အႀကိမ္တစ္သန္းရြတ္လည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မၿငိမ္းခ်မ္းပါ၊ မခ်မ္းသာပါ။ ထို႔ထက္ပိုရြတ္လည္း ရြတ္သူကေတာ့ သမာဓိရၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္၊ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္ပါ။

............................
..................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
............................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၂၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄

Saturday, December 13, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၇)


ကားပါ့ကင္းမွ ကားကေလးက ၿငိမ့္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွ “ၾကည့္စမ္းကြာ … အကဲခတ္စမ္းကြာ … ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံႀကီး”ဟု ေျပာေနမိသည္။
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”။ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ အားက်ပါဘိကြယ္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ႏိုင္ငံတဲ့။ ဂုဏ္ရွိလိုက္ပါဘိ၊ တို႔လည္း တို႔ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လိုက္တာ။
ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစံုက တရစပ္ ဝင္လာေနသည္။ စာေတြထဲမွာ ျမန္မာဆိုတာ ဘာ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လို စသျဖင့္ ဂုဏ္တင္ေရးေန ေရးေန၊ ပါးစပ္ကေန ဘယ္လို အမ်ိဳးျမတ္တာေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ေအာ္ေနေအာ္ေန … တကယ္ဆံုးျဖတ္တာက လုပ္ရပ္ေတြကိုပါ။
လုပ္ရပ္မ်ား၊ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားက အေကာင္းဘက္မွာ ရွိမေနလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္သံဟူသည္ ရွက္စရာတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အဓမၼမႈမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းသထက္ ေလ်ာ့နည္းလာမည္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမ်ား အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာမည္၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၿပီး တိက်ခိုင္မာေသာ တရားဥပေဒေအာက္မွာ ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္ေနစရာပင္ လိုမည္မဟုတ္၊ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္မာကို ခ်ီးက်ဴးလာေပလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းဘဲ မည္မွ်ပင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ … မည္သူမွ် အထင္ႀကီးေလးစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကြးေၾကာ္ေနျခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ့ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ျပၾကဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
(၃၂)
ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံသည္ လူဦးေရအားျဖင့္ ၅ သန္းေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ Global Peace Index ၏ စစ္တမ္းအရ နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား စသည္မ်ား နည္းပါးမႈ၊ မ်ားျပားမႈအေပၚအေျခခံ၍ စစ္တမ္းေကာက္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားအနက္ ဒိန္းမတ္က နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သလို ေနာ္ေဝက နံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ဆြီဒင္က နံပါတ္ ၅ စာရင္းဝင္သည္။
ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ား ထိပ္ဆံုး ၁ဝ ႏိုင္ငံတြင္ အာရွမွ စကၤာပူ (နံပါတ္ ၃) ႏွင့္ ဂ်ပန္ (နံပါတ္ ၁ဝ) သာ ပါဝင္သည္။ အစဥ္အားျဖင့္ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ စကၤာပူ၊ စလိုေဗနီးယား၊ ဆြီဒင္၊ အိုက္စလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ခ်က္ႏွင့္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔ ျဖစ္သည္။
“တို႔ျမန္မာ ဒီလို အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းထဲ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”။ ေမးခြန္းေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးၿပီး ဝမ္းနည္းမိပါသည္။
အေမရိကလို ႐ုပ္ဝတၳဳမ်ား အလွ်ံပယ္ ၾကြယ္ဝဖို႔ ဆုမေတာင္းပါ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးၿပီး ေအးအတူ ပူအမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမျဖစ္ဖို႔သာ ဆုေတာင္းပါသည္။ တရားဥပေဒမစိုးမိုးဘဲ၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား ေလွ်ာ့နည္းမလာဘဲ၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား မပေပ်ာက္ဘဲ “ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ တို႔တိုင္းျပည္”လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ရဲပါ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ အားေပးေသာ ဗုဒၶဝါဒပါ နာမည္ပ်က္ေနမွာ စိုးပါသည္။
“ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစရေအာင္၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနၾကသူမ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶဘာသာဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္ၾကရေအာင္ေလ” … ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလး တိုက္တြန္းေနမိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေနေပမယ့္ အသံေတာ့ ထြက္မလာခဲ့ပါ။
(၃၃)
ကားေလးက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚတြင္ ၿငိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ ေျပးေနသည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ဒိန္းမတ္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပသည္။
ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ မိသားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာသံဃာတစ္ပါးကို တ႐ိုတေသ တေလးတစား ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။
ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမ်ားႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ကားေလးက ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ရွိရာ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕နားက ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခုသို႔ သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒကာႀကီး အခု ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ”။
“တပည့္ေတာ္ အလုပ္နားထားတယ္ဘုရား”။
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဘယ္လို ရပ္တည္သလဲဗ်”။
“ဒီႏိုင္ငံမွာ ၁ ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လခရတယ္ဘုရား”။
“ဗ်ာ … ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”။
“ဟုတ္တယ္ဘုရား … ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းသမားဆို တစ္မ်ိဳး၊ လင္မယားဆိုရင္ တစ္မ်ိဳးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းမနဲ႔ဆိုေတာ့ ခ႐ိုနာ ၂ ေသာင္းရတယ္၊ ကေလးအတြက္က ၃ လကို ၄၂ဝဝ ရတယ္ဘုရား၊ … ဒိထက္ အံ့ၾသစရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဘုရား”။
ကိုယ့္နားကိုပင္ မယံုႏိုင္။ ရသည့္လခကလည္း မဝေရစာ မဟုတ္။ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ပညာသင္ၾကားဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာပမာဏျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရင္၊ သင္တန္းတက္လွ်င္ အပိုပိုက္ဆံက ထပ္ရဦးမည္။
(၃၄)
စာေရးသူသည္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း နားလည္သေလာက္ တင္ျပခ်င္သည္။ ဒိန္းမတ္သည္ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံ မဟုတ္၊ Social Democracy စနစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္၏ၾကြယ္ဝမႈကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္အတြင္း တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ကိုယ္က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အဓိကမူအျဖစ္ထားရွိၿပီး အစိုးရမူဝါဒကို က်င့္သံုးသည္။ ဒိန္းမတ္တြင္ အစိုးရအႀကီးအကဲမ်ားသည္ တာဝန္အရ အႀကီးအကဲရာထူးမ်ား ယူထားေသာ္လည္း သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မထူးျခား။ အႀကီးအကဲျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အခြင့္ထူးခံအျဖစ္ ေရာက္မသြားေပ။
သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္မျခား မိမိဆိုင္ရာတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံကို အဓိကစိုးမိုးျခယ္လွယ္ေနသူတစ္ဦးေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕စကားကိုသာ နားေထာင္ဖို႔ လိုသည္။ သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ရွိသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္ေအာက္တြင္သာ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက သူ႔ကို မလြန္ဆန္ရဲၾက။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိသားစုအတြင္း၊ ေက်ာင္းအတြင္း၌ သူ႔စကားကို လိုက္နာဖို႔ကိုသာ သင္ေပးသည္။ သူဟူသည္မွာ “တရားဥပေဒ”ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တရားဥပေဒသည္သာ အမိ၊ တရားဥပေဒသည္သာ အဖျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္သာ ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို ဖန္တီးေပးေနေသာအရာျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္ ထာဝရဘုရားထက္ ပိုတန္ခိုးႀကီးေလသည္။
တရားဥပေဒလက္ေအာက္တြင္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား၊ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သူမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈအလိုက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေပးေဆာင္ရသည္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုး အခြန္ကို စနစ္တက် ေပးေဆာင္ရသည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္က ေပးေဆာင္လာေသာအခြန္မ်ားကို (မိမိတို႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ လခမွအပ) အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳျခင္း မရွိ။
ရရွိလာေသာအခြန္ေငြမ်ားကို ျပည္သူမ်ား အဆင္ေျပေရး၊ ကာယသုခ၊ စိတၱသုခႏွင့္ ျပည့္စံုေရးကိုသာ ေရွး႐ႈေတြးေတာကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။
အစိုးရသည္ ျပည္သူ႔ကၽြန္၊ ျပည္သူ႔အခုိင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာရဖို႔ လိုအပ္သည္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမရလွ်င္ သူတို႔ က်႐ႈံးမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူသာ အမိ၊ အဖျဖစ္႐ံုမက ျပည္သူသည္ အစိုးရ၏ အရွင္သခင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ရရွိလာေသာအခြန္မ်ားကို အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိလွ်င္ ျပည္သူ႔အမ်က္ဒဏ္ကို ခံရမည္ျဖစ္သည္။
(၃၅)
သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
..........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၆၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄

Thursday, December 4, 2014

တန္ဖိုးရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္


(၁)

စတိတ္ခံုေပၚမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္။ "ေဟာဒိ ေဒၚလာ ၅ဝ တန္ကို ဘယ္သူ ယူခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ၊ ယူခ်င္တဲ့သူ လက္ညိွဳးေထာင္ပါ"လို႔ ေအာ္ေနတာပါ။ ဒါနဲ႔ ပရိသတ္ေတြအားလံုး လက္ညိွဳးေတြ ေထာင္ၾကတယ္။

"ဒီေဒၚလာ ၅ဝ တန္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မေပးခင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္ပါရေစဦး"လို႔ ပရိသတ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေဒၚလာကို လံုးေျခပစ္လိုက္တယ္။ ပရိသတ္ကို လံုးေျခထားတဲ့ ေဒၚလာကို ျပရင္း "လုိခ်င္ပါေသးလားခင္ဗ်ာ"လို႔ေမးေတာ့ အားလံုးက လက္ညိွဳးေထာင္ၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ သူက ေအာက္ကို ခ်နင္းပစ္ၿပီး ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ပစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးမွ "လုိခ်င္ပါေသးလားခင္ဗ်ာ"လို႔ ေမးျပန္တယ္။ ပရိသတ္ေတြအားလံုးက လက္ညိွဳးေထာင္လ်က္ပါပဲ။
ဒီေတာ့မွ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ သခၤန္းစာရသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီေဒၚလာကို က်ဳပ္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုခ်င္ေနတုန္းပဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တန္ဖိုးက်မသြားလို႔ပဲ"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ပရိသတ္လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားခဲ့တယ္။

(၂)

တစ္ခါက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါ။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ဘာသာျပန္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပါ ထိခိုက္နာက်င္စရာေတြ၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာေတြ၊
အဖိအႏွိပ္အခ်ဳပ္အျခယ္၊ အႏိုင္က်င့္ခံရတာေတြ၊
အာဏာေၾကာင့္၊ ေငြေၾကာင့္၊ (ရဟန္းေတြမွာဆို အသက္သိကၡာေၾကာင့္) ေခ်မႈန္းခံရတာေတြ၊
တြန္းထိုးခံရတာေတြ၊
တစ္ဖက္သတ္ေခ်ာက္ခ်ခံရတာ ၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္ခံရတာေတြ၊
ကိုယ့္စည္းစိမ္ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို နစ္နာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာေတြ၊ ကိုယ့္သိကၡာက်ေအာင္ ေျပာဆိုႏွိပ္ကြပ္ၾကတာေတြ ....
ေျမာက္ျမားစြာ ႀကံဳေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ သင္လည္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းေတာ့ ႀကံဳေတြ႕ဖူးမွာပါ။

(၃)

ဒၚလာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လံုးေျခပစ္၊ နင္းေျခပစ္ေပမဲ့ သူ႕မွာ တန္ဖိုးက ရွိေနေတာ့ လူေတြက လိုခ်င္ေနၾကဆဲပါပဲ။
လံုးေခ်ထားတဲ့ ေဒၚလာအႏြမ္းအေၾကေလးကို လူအုပ္ထဲ ပစ္ခ်ၾကည့္ပါလား။ အားလံုး လုေကာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ရတဲ့သူက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း အနမ္းေလးေတာင္ ေပးေကာင္း ေပးပါလိမ့္မယ္။

(၄)

ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳႀကံဳ၊ အဖိအႏွိပ္အထုအေထာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ခံရခံရ ေဒၚလာလို တန္ဖိုးရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိမွသာ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ အသံုးတည့္မွာပါ။ အသံုးတည့္မွသာ ေလာကႀကီးက အနမ္းေတြ ေပးတာပါ။

"ငါဟာ ေဒၚလာလို တန္ဖိုးရွိသူျဖစ္တယ္၊ ငါဟာ ေဒၚလာလို အသံုးဝင္သူျဖစ္တယ္"လို႔ တစ္ေန႔တစ္ခါေလာက္ ရြတ္ဆိုၿပီး တန္ဖိုးရွိသထက္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္လို႔ဆိုရင္ သေဘာတူမလား။

မိသားစုထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိေရာက္ရာ တည္ရွိရာ ေနရာတိုင္းမွာ မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ က်င့္သံုးေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ သင္ ရွာေဖြႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားတဲ့ တန္ဖိုးေတြက သင့္ဘဝ ပိုမိုျမင့္မားေအာင္ ျမွင့္တင္ေပးမွာပါ။

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)
ဝ၇၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄

Tuesday, December 2, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၆)


အႀကိတ္အနယ္ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာ လက္ေဝွ႔ပဲြ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေဘာလံုးပဲြမ်ား ၾကည့္ရလွ်င္ လူအမ်ား သေဘာက်တတ္သလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာဘဝအေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ အခက္အခဲမ်ားသည္ ဘဝအားအင္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေပးေသာကိရိယာမ်ားျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္လာတတ္ခဲ့ေလသည္။
(၂၇)
“ကဲ ငါ ေရွ႕ဘူတာမွာ ဆင္းေတာ့မယ္၊ ငါက ဗုဒၶဘာသာဆိုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ ဗုဒၶဘာသာအရ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ ေရွးဘဝေတြက ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ဖူးလို႔ ေတြ႕ၾကတာ၊ အခု တို႔အခုလို ေတြ႕တာလည္း ေရွးက အေၾကာင္းတရားတစ္ခုေၾကာင့္ ေတြ႕ရတာ၊ မင္းန႔ဲ တစ္ညတာ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကံ မကုန္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
သူကလည္း ဆြစ္ဇာလန္ေရာက္ရင္ သူ႕ဆီကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ေနအိမ္လိပ္စာကို ေပးလိုက္သည္။ ဓာတ္ပံုအတူ႐ိုက္ၾကသည္။ မိုးကေလးက ဖဲြေနသည္။ ေလကေလးမ်ားလည္း တိုက္ေနသည္။
ရထားလမ္းေဘးမွာ ေဆာင္းမေရာက္ခင္ လူးလူးလြင့္လြင့္ ဖူးပြင့္ေနၾကေသာ ေရာင္စုံပန္းေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။
(၂၈)
ကိုးလ္ဒင္း (Kolding)ဘူတာ ေရာက္ၿပီ။ မိုးရြာလို႔လား မသိ၊ ကိုးလ္ဒင္းက ကိုးလ္(ေအး)ပါသည္။ ဂ်ာမနီက ရြာဘူတာေလာက္သာရွိမည္။ ေအာလ္ေဘာ့သို႔ သြားမည့္ရထားမ်ား ရွိမလားဟု ဆိုက္မည့္ရထားမ်ားကို ေရးထားေသာ LCD မ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ တစ္စီးမွ မေတြ႕။ မိုးက ရြာ၊ ေလက တိုက္ေတာ့ ပါးျပင္ႏွင့္နားရြက္မ်ား ေအးစက္လာသည္။ ဘူတာထဲမွာလည္း လူက အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။
စီးကရက္ေသာက္သူက ေသာက္၊ ေကာ္ဖီခြက္ေလးမ်ားကိုယ္စီကိုင္လ်က္ ေကာ္ဖီေသာက္သူက ေသာက္။ အခ်ိဳ႕စံုတြဲမ်ားကလည္း တစ္ေလာကလံုး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည့္ႏွယ္ ကလူ၏သို႔ ျမဴ၏သို႔။
ဘူတာအတြင္း နီးစပ္ရာလူမ်ားကို ေမးၾကည့္သည္။ ေရေရရာရာ မည္သူမွ် မသိၾက။ သို႔ႏွင့္ ေျမေအာက္မွေန၍ ဘူတာ႐ံုထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ စတိုးဆိုင္သာ ရွိသည္။
“အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေကာင္တာ ဘယ္နားမွာလဲ”ဟု လူငယ္တစ္ဦးကို ေမးလိုက္သည္။ ေစာေသးသျဖင့္ မဖြင့္ေသးဟု ဆိုုသည္။
သူက “ဘယ္ကို သြားခ်င္တာလဲ”ဟု ေမးသည္။ ေအာလ္ေဘာ့ကို သြားခ်င္တာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့၊ အနီးဆံုးခရီးကို ေျပာျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖရက္ဒဲရီစီယာ(Fredaricia)ဘူတာသို႔ ေနာက္ ၅ မိနစ္မွာ ရထားလာမည္။ ထိုရထားကို စီးၿပီး ဖရက္ဒဲရီစီယာဘူတာတြင္ ဆင္းရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔သြားမည့္ရထားကို စီးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
သို႔ႏွင့္ ဖရက္ဒဲရီစီယာရထားေပၚ တက္လိုက္သည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာသည့္အခါ ဖရက္ဒဲရီစီယာဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။
ဘူတာတြင္ ေအာလ္ေဘာ့သို႔သြားမည့္ရထားကို လိုက္ရွာရျပန္သည္။
ေအာလ္ေဘာ့သြားမည့္ ရထားကေတာ့ LCD မွာ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေတြ႕မည့္ေတြ႕ေတာ့ ႏွစ္စီး။ မည္သည့္ရထားကို တက္ရမည္နည္း။ တစ္စီးက နာရီဝက္ေစာင့္ရမည္။ တစ္စီးက ၄၅ မိနစ္ေစာင့္ရမည္။ အေစာဆံုးရထားကို တက္စီးလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
(၂၉)
အေအးဓာတ္က ပိုလာသည္ႏွင့္ ဘူတာအတြင္းရွိ ေဘးဘက္ေလးတန္ မွန္ျဖင့္ ကာထားေသာ နားေနခန္းသို႔ သြားၿပီး အိတ္ကိုဖြင့္ကာ ဆြယ္တာကို ထုတ္ဝတ္လုိက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ က်လာခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ နားေနဖို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာအခန္းေလးျဖစ္သည္။
ခဏၾကာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ ေစာင္လိုလို ဘာလိုလို နီညိဳေရာင္အဝတ္ႀကီးကို ဟိုလိပ္ဒီလိပ္၊ ဟိုထိုးထည့္ဒီထိုးထည့္ကာ ဝတ္ထားေသာ ဖတ္ရွင္အသစ္အဆန္းကို မျမင္ဖူး၍ေလာမသိ၊ ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕က စာေရးသူလိုဘုန္းႀကီးမ်ား ဝတ္စားထားပံုကို သူမ်ားႏွင့္မတူေအာင္ ဖက္ရွင္ထြင္ဝတ္သည္ဟု ထင္ပုံရသည္။
စာေရးသူ ဂ်ာမနီသို႔ ထြက္ခြါလာခါနီးတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဦးကိတၱိသာရႏွင့္ ေခမာသီဝံေက်ာင္းတိုက္တြင္ ဆံုျဖစ္သည္။ ေခမာသီဝံဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဥေရာပသြားမွာဆိုေတာ့ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔”ဟု မွာသည္။ ထိုစကားက ေခါင္းထဲမွ မထြက္။ သို႔ျဖစ္၍ စာေရးသူ ဘယ္ပဲသြားသြား၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာကစၿပီး ဟိုဘက္အေဆာင္ဒီဘက္အေဆာင္ ကူးတာအဆံုး မ်ားေသာအားျဖင့္ သကၤန္း႐ံုၿပီးသာ သြားျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သကၤန္းႀကီး႐ံုၿပီး လူၾကားထဲသြားရတာ ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ အေနခက္ဖူးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအသြင္ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းထားျဖစ္သည္။
(၃ဝ)
ဘူတာထဲတြင္ ခရီးသည္က တစ္ဦးႏွစ္ဦးမွ်သာ ရွိသည္။ ေဒသခံမ်ားသည္ အခ်ိန္အတိအက် သိသျဖင့္ ရထားထြက္ခါနီးမွသာ ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ အပ်င္းလည္းေျပ ဗဟုသုတလည္း ရေအာင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္စကားေျပာဦးမွပဲဟု ေတြးကာ “ဟဲလို”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စကား သိပ္မတတ္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။
ယခုလာမည့္ရထားျဖင့္ ေအာလ္ေဘာ့ကို သြားမည့္အေၾကာင္း လက္မွတ္ျပၿပီး ေျပာျဖစ္သည္။
ထိုအခါက်မွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ၏ စမတ္ဖုန္းေလးကို ထုတ္ၿပီး အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ ရထားခရီးစဥ္မ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။
ရထားခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္ထြက္မည့္အခ်ိန္၊ ဆိုက္မည့္အခ်ိန္မ်ားကို ဘူတာအလိုက္၊ မိနစ္ခ်င္းအလိုက္ အေသးစိတ္ အင္တာနက္တြင္ တိတိက်က် သိႏိုင္ေလသည္။ နိပ္ေပစြ။ ၿပီးမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပထမရထားမွာ ေအာလ္ေဘာ့သို႔ တိုက္႐ိုက္မေရာက္ေၾကာင္း၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပိုေစာင့္ၿပီး ဒုတိယရထားကို စီးသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳသည္။ သို႔ျဖင့္ စာဖတ္ရင္း ရထားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ေနျဖစ္သည့္စာအုပ္က ဆရာမဂ်ဴး၏ “ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း”။ အရင္က သ႐ုပ္မွန္ကဗ်ာ၊ သ႐ုပ္မွန္ဝတၳဳမ်ားကို သေဘာလည္း မက်၊ ဗဟုသုတအေနျဖင့္သိရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း အရသာမေတြ႕၊ ဆရာမႏွင့္လူခ်င္းသိခ်ိန္က်မွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖတ္ၾကည့္သည့္အခါ ဆရာမ၏ စာအေရးအသားမ်ားက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္။ ႏုသည္၊ ညက္သည္၊ ဝါက်မ်ားက ေျပျပစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အတင္းမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္သည့္ ျမန္မာဝတၳဳမ်ား၏ဟန္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္။
ကိုယ္စီးမည့္ရထား မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ရထားေတြကေတာ့ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားက ဂ်ာမနီက ရထားမ်ားကဲ့သို႔ အတဲြေတြေတာ့ သိပ္မမ်ားလွ။ သို႔ရာတြင္ ပိုမိုသစ္လြင္သည္၊ သန္႔ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ဘူတာအတြင္းမွာေနမွ သတိထားမိသည္။ လွ်ပ္စစ္ရထားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ရထားသံလမ္းေပၚမွ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားက တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနသည္။ ဓာတ္ဆီမလိုဘဲ ႏိုင္ငံအႏွံ႔၊ ဥေရာပအႏွံ႔ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ေျပးဆဲြေနေသာရထားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနမိသည္။
(၃၁)
LCD တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္တိက်စြာ ရထားေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚတက္ၿပီး ခံုအလြတ္တစ္ခုရွာကာ ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္အရြယ္အေတာ္အိုးမင္းေနသည့္ အသက္ ၈ဝ ခန္႔ အဘိုးအဘြားစံုတဲြေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားရွိ ထိုင္ခံုမ်ားက ဂ်ာမနီရထားမ်ားထက္ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ ရထားေပၚတြင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ကို ဘယ္ႏွနာရီႏွင့္ ဘယ္ႏွမိနစ္တြင္ ေရာက္မည္ … စသျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္မည့္ဘူတာႏွင့္ ေရာက္မည့္အခ်ိန္ကို ေရးထားေသာ စာတန္းေလးမ်ားက ေျပးေနသည္။
ထိုစာတန္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕ ဘူတာတြင္ လာႀကိဳမည္ဆိုေသာ ဒကာကိုစိုးစိုးေမာင္ထံ လွမ္းဖုန္းဆက္သည္။ ဘာမွ မပူဖို႔၊ ဘူတာမွာ အသင့္လာႀကိဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
အိပ္ေရးပ်က္ထားသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ “ေဖာက္”ခနဲအသံႏွင့္အတူ ဗူးႏွင့္ ထိုင္ခံုေရွ႕က စားပဲြထိသံၾကားလိုက္မွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီး ဘီယာဗူးဖြင့္ေသာက္ေနျခင္းေပတည္း။
(၃၂)
ေန႔လယ္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္၊ သမီးငယ္ႏွင့္ ကိုေဇာ္တို႔ လာႀကိဳသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘူတာေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေပါ့သြားခ်င္သျဖင့္ အိမ္သာရွာသည္။ အိမ္သာက ဒိန္းမတ္ေငြ (ခ႐ိုနာ)ထည့္မွ ပြင့္မည့္အိမ္သာျဖစ္သျဖင့္ အေၾကြလဲၿပီးမွသာ တက္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးဒကာကိုစိုးေမာင္၏ကားေလးဆီ သြားခဲ့သည္။ သူ႕ကား ေရွ႕ခန္းထိုင္ခံုကို ေစာင္တစ္ထည္ပါ ခင္းထားသည္။
ဘာသာမတူေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဒကာကိုစိုးေမာင္တို႔အား ေက်းဇူးတင္ရသည္။
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
..........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁ဝ၊ ဝ၆၊ ၂ဝ၁၄