ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာမ်ားရဲ႕ ကံၾကမၼာ ေဆာင္းပါး ဓာတ္ပံုမ်ား

ေဆာင္းပါးတင္တုန္းက ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔အတူ တင္ဖို႔ပါပဲ။ ကြန္နက္ရွင္းမေကာင္းတာေၾကာင့္ မတင္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဓာတ္ပံုေတြထဲမွာ အခ်ိဳ႕ပုံေတြက ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာကမ္းၿပိဳေနတာေတြ၊ အခ်ိဳ႕ပံုေတြက ေက်ာက္စုပ္ၿပီး ေက်ာက္ေတြကို တင္ေဆာင္ေနတဲ့ သေဘၤာေတြ၊ အခ်ိဳ႕ပံုေတြက ဓႏုျဖဴခံတပ္နဲ႔ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလက်ဆံုးရာေနရာ စသျဖင့္ေပါ့။ အခ်ိဳ႕ ဆည္းဆာပံုေတြကေတာ့ ကင္မရာမန္းန္ ခင္ဦး လက္စြမ္းျပထားတာေတြပါ။ ေဆာင္းပါးနဲ႔ တဲြၾကည့္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းမယ္။

မွားၿပီးရင္း မမွားသင့္ေတာ့ပါ…

ေလာကတြင္ ဘုရားပြင့္လာျခင္းသည္ ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ပြင့္ေတာ္မူလာျခင္း ျဖစ္သည္၊ ေကာင္းက်ိဳးဆိုသည္မွ လူ႕ေလာကတစ္ခုတည္းအတြက္ မဟုတ္..စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလံုးကိုေဆာင္ေသာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ျဖစ္သည္၊ ေနရာတစ္ခုတည္းအတြက္မဟုတ္သလို ႏိုင္ငံတစ္ခုတည္းအတြက္လည္း မဟုတ္…။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြက္ ဘုရားစကားကို အကိုးအကားျပဳ၍ ေကာင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနျခင္းသည္ပင္ ဘုရား၏ရည္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္ ႏိႈင္းစာပါက အလြန္ပင္ေသးငယ္၍ စာမဖြဲ႔ေလာက္ေခ်..

ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံသည္ ဗုဒ္ဓဘာသာႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္၊ တစ္ဆက္တည္းတြင္လည္း ဗုဒ္ဓအဆံုးအမ ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာႏိုင္ငံလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည္၊ ဗုဒ္ဓက အရာရာတြင္ ေကာင္းက်ိဳးႏွင့္ယွဥ္ေသာ ေမတၱာတရား၊ ကရုဏာတရား၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားၾကဖို႔ဆံုးမထားေသာ္ျငား ထိုစရိုက္လကၡဏာမ်ားသည္ လက္ေတြ႔ဘ၀တြင္ မရွိ…ထို႔ေၾကာင့္ပင္လွ်င္ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ဗုဒ္ဓဘာသာေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေအာက္က်ေနာက္က်ျဖစ္ေနရတာ မဟုတ္ဘဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးေၾကာင့္သာ ဗုဒ္ဓဘာသာ ေအာက္က် ေနာက္က်ျဖစ္ရေၾကာင္း ပြင့္လင္းစြာပင္ မိန္႔မွာထားခဲ့သည္၊ ဆိုရလွ်င္ ဗုဒ္ဓဘာသာတည္းဟူေသာ ေရႊတံုးေရႊခဲႀကီးသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတည္းဟူေသာ ခ်ီးတြင္းထဲသို႔ က်ေရာက္ေန၍ မစင္အလူးခံေနရ သည့္သေဘာ...ထို႔ျပင္ အေနာ္ရထာဘုရင္က သထံုမႏုဟာမင္းထံ သံတမန္မ်ား ေစလႊတ္၍ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ား အပင့္ခိုင္းလိုက္ေသာအခါ မႏုဟာမင္းက ``မင္းတို႔လူရိုင္းေတြနဲ႔ ပိဋကတ္တူသလား..တန္သလား``ဆိုၿပီး တမန္မ်ားကို ႏွင္လႊတ္သည္ဟုလည္း မွတ္သားရဖူးသည္၊ မႏုဟာမင္း အမွန္တကယ္ေျပာမေျပာဆိုသည္ကို မသိႏိုင္ေသာ္ျငား ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔၏ စိတ္ဓာတ္တို႔သည္ကား အမွန္ပင္ လူရိုင္းအဆင့္ထက္ မပိုလာေသး..

ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခြင့္မရွိဟု ဆိုသည္၊ အေတာ္ပင္ စဥ္းစားစရာေကာင္းေသာ တားျမစ္ခ်က္ ျဖစ္သည္၊ စဥ္းစားစရာေကာင္းသည္ဆိုသည္မွာလည္း ရဟန္းေတာ္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ဟု ဆိုခ်င္သည္၊ ႏိုင္ငံေရးမလုပ္ရဟုဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္ကို မည္သို႔ဆြဲထုတ္၍ မည္ကဲ့သို႔ လက္ဆုတ္လက္ ကိုင္ျပမည္နည္း…ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အေရးကိစၥမွန္သမွ် ႏိုင္ငံေရးဟူေသာေခါင္းစဥ္ေအာက္မွ လႊတ္ကင္း ႏိုင္သည္ဟူ၍ရွိႏိုင္မည္ေလာ့…ဆိုရလွ်င္ ဘာသာေရးသည္လည္း ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အေရးကိစၥတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္၊ ထို႔ျပင္ ဘာသာေရးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အေရးအႀကီးဆံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူတိုင္းအထြတ္အျမတ္ထားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္၊

ႏိုင္ငံေရးမေကာင္းလွ်င္ ဘာသာေရးသည္လည္း တည္တံ့၍ မေနႏိုင္ပံုကို သာသနာ႔သမိုင္းအစဥ္အဆက္က သက္ေသျပခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္၊ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံေကာင္းစားရန္အတြက္ ထုိႏိုင္ငံ၏ေခါင္းေဆာင္ (သို႔မဟုတ္) အာဏာပိုင္အဖြဲ႔အစည္း ေကာင္းဖို႔လိုအပ္သည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဗုဒ္ဓဘာသာႏိႈက္ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးဆုိ သည္ကို ထင္ထင္ရွားရွား ေဖာ္ျပထားၿပီး ျဖစ္သည္၊ ထို႔ျပင္ ဇာတ္ေတာ္မ်ားတြင္လည္း ႏိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ မင္းမ်ား အသံုးမက်၍ ႏိုင္ငံပ်က္စီးရပံုမ်ား…မင္းေကာင္းမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္ေသာ တိုင္းျပည္တြင္ စည္ပင္၀ေျပာ၍ ျပည္သူအမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာရပံုမ်ားမွစ၍ ေ၀သာလီျပည္ လိစၦ၀ီမင္းမ်ားကို အဇာတသတတ္မင္း မေအာင္ႏိုင္ျခင္းအဆံုးအထိ ဘုရားရွင္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ေဟာထားခ်က္မ်ား အထင္အရွား ပင္ ရွိေနပါသည္၊ ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေျခခံ၍ ဗုဒ္ဓဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္ ျပည္သူျပည္သား အေပါင္းကို ေဟာေျပာလမ္းညႊန္ေပးျခင္း၊ လမ္းမွားေနသည္မ်ားကို ေ၀ဘန္ေထာက္ျပ၍ တည့္မတ္ေပးျခင္းမ်ားသည္ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္သည္ဆိုလွ်င္ပင္ မည္ကဲ့သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ လက္မခံႏိုင္ရသနည္း… ထိုကဲ့သို႔ေဟာေျပာေသာ ရဟန္းေတာ္သည္လည္း ျမတ္စြာဘုရား၏ မည္သည့္ ဥပေဒကို ခ်ိဳးေဖာက္မိပါသနည္း..ထိုကဲ့သို႕ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အကိုးကြယ္ခံ ဘာသာေရးေခါင္း ေဆာင္မ်ားက ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကို ဘာသာေရးနည္းလမ္းမ်ားႏွင့္အညီ ေဟာေျပာ ညႊန္ျပျခင္းမ်ိဳးကိုေသာ္မွ လက္မခံႏိုင္လွ်င္ ထိုႏိုင္ငံအတြက္ ဘာသာေရးဆိုသည္မွာလည္း လိုအပ္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေခ်…ထို႔ေၾကာင့္ အေသအခ်ာ စဥ္းစားၾကေစလိုပါသည္၊

ထို႔ျပင္ ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုသည္က ပရဟိတဘာသာတစ္ခုလည္း ျဖစ္သည္၊ စြန္႔လႊတ္မႈ..အနစ္နာခံမႈမ်ားကို ေဇာင္း ေပးသည္၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္ကလည္း စင္စစ္အားျဖင့္ သူတစ္ပါးအက်ိးအတြက္ ကိုယ့္ကိုအနစ္နာခံ၍ ေဆာင္ရြက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္၊ တကယ္အနစ္နာမခံႏုိင္လွ်င္ တကယ့္ႏိုင္ငံေရးကိုလုပ္၍မရ.. စိတ္ထားအ လြန္မြန္ျမတ္ေသာ သူမ်ားသည္သာလွ်င္ ကိုယ္က်ိဳးမဖက္ေသာႏိုင္ငံေရးစစ္စစ္ကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိသည္၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖို႔ ႏိုင္ငံေကာင္းစားဖို႔ရန္ လုပ္ေဆာင္ရာတြင္ လူသားႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ကဲ့သို႔ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ရာထူး၊ သမၼတရာထူးမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္ကိုး၍လည္းမရ..လစာရိကၡာလည္း ေမွ်ာ္လင့္၍မရ.. ေမွ်ာ္လင့္၍လည္း မည္သူမွ် မလုပ္.. ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနျဖင့္သာ ႏိုင္ငံ၏အက်ိဳးကို တတ္စြမ္းသည့္ဘက္က သည္ပိုးျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု အခိုင္အမာဆိုႏိုင္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားရန္ ေစတနာ၊ကရုဏာေရွ႕ထား၍ လုပ္ေဆာင္ျခင္းသည္ ဗုဒ္ဓ၏ လမ္းစဥ္မွ ေသြဖည္သည္ဟူ၍ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းၿပီး အစြန္းမေရာက္သင့္ေပ..

ယေန႔သတင္းမ်ားတြင္ ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ကို လူ၀တ္လဲရန္အတြက္ သံဃာ့နာယကဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ အာဏာပိုင္မ်ားက စီစဥ္ေနသည္ဟု ၾကားသိရ၍ အလြန္ပင္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိရပါသည္၊ ယခုလိုမ်ိဳး တစ္ႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းလဲေနသည့္ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံသစ္အတြက္ ျပည္သူျပည္ သားအားလံုးက မဂၤလာယူေနသည့္အခ်ိန္တြင္ ဤသတင္းသည္ နတ္သုဒ္ဓာထဲ မစင္တစ္စက္က် သကဲ့သို႔ပင္ စက္ဆုပ္စရာလည္းေကာင္းလွသည္။ ဤကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားက ျပည္သူမ်ား၏ အေတြးကို ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားေစႏိုင္သည့္ အႏၱရာယ္ရွိသည့္ လုပ္ရပ္ဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္၊ ဒီမိုကေရစီအစိုးရ ေခတ္တြင္ ယခုကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ိဳး ထြက္ေပၚလာမည္ဟု မည္သူမွ် ေမွ်ာ္လင့္မထားၾက.. ဤကဲ့သို႔ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ အတိတ္တြင္ က်န္ခဲ့ၿပီဟု မရဲတရဲေတြးေနရေသးသည့္အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ေခတ္ေနာက္ျပန္ ဆြဲသည့္ လုပ္ရပ္မ်ားသည္ ျဖစ္လည္းမျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ…ထို႔ျပင္ ယခင္အစိုးရ၏လုပ္ရပ္မ်ားအတြက္ ျပည္သူလူထု၏ ယံုၾကည္မႈကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူေနရသည့္ အစိုးရသစ္အတြက္လည္း အေျခတည္ခါစျဖစ္ေသာ ျပည္သူလူထု၏ ယံုၾကည္မႈတို႔သည္ ရုတ္ျခည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူလူထု၏ စိတ္အားတက္ၾကြမႈမ်ားကို ယခုလိုေခတ္ေဟာင္းလုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ မရိုက္ခ်ိဳးသင့္ပါ..။

သံဃာ့နာယကဆရာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ယခုလုပ္ရပ္ထက္ အေရးႀကီးေသာအရာမ်ား ႏိုင္ငံအတြင္းတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည္ကို သတိထားေစလိုပါသည္၊ သာသနာ႔သမိုင္းတြင္ တိုင္းျပည္အတြက္ တရားေဟာ၍ သာသနာပ်က္သြားသည္ဟု တပည့္ေတာ္မ်ား မၾကားစဖူးပါ..၊ ယခုေရႊည၀ါဆရာေတာ္၏ တရားေၾကာင့္လည္း ျပည္သူအမ်ား လမ္းမွားမေရာက္ႏုိင္ပါ..၊ လမ္းမွန္ကိုသာ ညႊန္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္၊ သာသနာကိုလည္း အၾကည္ညိဳမပ်က္ႏိုင္ပါ..၊ သို႔ေသာ္ ဆရာေတာ္မ်ား၏ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ကား ျပည္သူျပည္သားမ်ားၾကားတြင္ အကုသိုလ္ပြားႏိုင္ပါသည္၊ ထို႔ျပင္ ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားအေနျဖင့္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြပ္စြဲျခင္းေဘး၊ သူတစ္ပါးတို႔က ကိုယ့္ကို စြပ္စြဲလာမည့္ ေဘးမ်ားကိုလည္း သတိခ်ပ္ေစလိုပါသည္၊ ဆရာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္ ယခုလုပ္ရပ္အတြက္ မိမိကိုယ္မိမိ လိပ္ျပာသန္႔သည္ဆိုလွ်င္ပင္ ျပည္သူအမ်ားက ဆရာေတာ္မ်ား၏ လုပ္ရပ္အတြက္ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ေနၾကၿပီ ဆိုသည္ကို အင္တာနက္သံုးတတ္ေသာ တပည့္တပန္းမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာအဖြင့္ခိုင္း၍ ရႈစားေစလိုပါသည္၊ ဆရာေတာ္မ်ားသည္ သံဃာကို ကိုယ္စားျပဳသည္ဟုဆိုလွ်င္ သံဃာထု၏ အသံကိုလည္း နားေထာင္သင့္ပါသည္၊ စက္တင္ဘာအေရးအခင္းက က်ဆင္းသြားေသာ သံဃာ့နာယက၏ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားကို ယခုလို ငါတေကာ ေကာသည့္လုပ္ရပ္မ်ားျဖင့္ ထပ္ဆင့္က်ဆင္းေအာင္ မလုပ္သင့္ေတာ့ပါ…သံဃာကို ညွဥ္းဆဲျခင္းကို ဘုရားမႀကိဳက္မွန္း ဆရာေတာ္မ်ားလည္း အသိပင္ ျဖစ္ပါသည္၊ ဆရာေတာ္မ်ား၏ ယခုလုပ္ရပ္ေၾကာင့္ သံဃာေတာ္မ်ား အလြန္စိတ္ဆင္းရဲေနၾကရပါသည္၊ ေမတၱာတရား ထားေစလိုပါသည္၊ တႀကိမ္တစ္ခါ ေလာက္ပင္ျဖစ္ျဖစ္ သံဃာဖက္က ရပ္တည္ေပးေစလိုပါသည္၊

အထူးအားျဖင့္ ဥကၠ႒ဆရာေတာ္ကို အထူးပန္ၾကားလိုပါသည္၊ ဆရာေတာ္၏ ပညာဂုဏ္၊ အာစာရဂုဏ္မ်ားကို သံဃာအမ်ားက ေလးစားသမႈျပဳၾကပါသည္၊ အထူးအားျဖင့္ ဆရာေတာ္၏ သမာသမတ္က်မႈကို သံဃာမ်ားက အထူးေမွ်ာ္လင့္ထားၾကပါသည္၊ ယခုကိစၥသည္ ဆရာေတာ္၏ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ တိုက္ရိုက္ဆက္စပ္ေနေသာ ကိစၥဟုလည္း ဆိုႏိုင္ပါသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ရဟန္းရွင္လူမ်ားအေနျဖင့္လည္း ဆရာေတာ္၏ ေနာက္ဆံုးေရြးျခယ္မႈ ကို အထူးေစာင့္ၾကည့္လွ်က္ရွိပါေၾကာင္း…..

ရွင္သံသုဒ္ဓိ

၁၂-၁၅-၂၀၁၁

မဟနလား ... သြား ....

သမိုင္းရဲ႕ အမည္းစက္ျဖစ္မွာ စိုးရိမ္ေပမယ့့္ တကယ့္ကို မဟာအမည္းစက္ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ႏိုင္ငံေတာ္ သံဃမဟာနာယက အဖဲြ႕တဲ့။ စက္တင္ဘာ သံဃာ့အေရးအခင္းမွာလည္း ကိုယ့္ေပါင္ကို လွန္ေထာင္းတာျဖစ္မွာစိုးလို႔ နည္းနည္းပဲ ေျပာခဲ့တယ္။ ျပည္သူေတြကလည္း ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ပဲ အံက်ိတ္ၿပီး သည္းခံခဲ့တယ္။ အခုလည္း ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ကို ထုတ္ျပန္လိုက္တဲ့ ထုတ္ျပန္ ခ်က္က အေတာ္ကို က်က္သေရမဲ့ေနတယ္။ ဖတ္ရသူတိုင္းက မဟနဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လဲ ေမးကုန္ၾကၿပီ။

အေျပာင္းအလဲေလးေတြ ေတြ႕လာရၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ျပည္သူေတြ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးေတြ နည္းနည္းျဖစ္လာေနတဲ့အခ်ိန္၊ လူတိုင္းက အမွန္တရားဘက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရည္တည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီ မဟနအဖဲြ႕က ဘာျဖစ္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ ညစ္ပတ္စုတ္ပဲ့ေနရသလဲ။

ေရႊည၀ါဆရာေတာ္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြကို ျပည္သူေတြ၊ ရဟန္းပရိသတ္၊ လူပရိသတ္ အားလံုးက သာဓုေခၚေနၾကတဲ့အခ်ိန္။ အမွန္တကယ္လည္း ေရႊည၀ါလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြက မြန္ျမတ္လွပါတယ္။ သံဃာအပါး ၁၀၀၀-ေက်ာ္ကို စာသင္ေနတယ္။ သာဓုေက်ာင္းတိုက္မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သံဃာေတြ စာေပလိုက္စားေနၾကတယ္။

သာသနာမွာ ဓမၼႏၲရာယ္၊ ဓမၼႏၲရာယ္နဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီ မဟနေတြ နားလည္သလား၊ သို႔မဟုတ္ နားလည္ေပမယ့္ မနာလိုမႈေတြ ရင္ဘတ္အျပည့္ သိုသိပ္ၿပီး “စာသင္တာေတြ ရပ္”လို႔ အမိန္႔ေပးရသလား။ စစ္အာဏာရွင္မ်ား လက္ေအာက္မွာ စစ္အာဏာရွင္မ်ား အလုိက် ဆံုးျဖတ္ရတယ္ဆိုရင္ မဟနကို သည္းခံေပးစရာအေၾကာင္း ရွိေသးတယ္။ အ ခုလို နယ္ပယ္ေပါင္းစံု၊ သတင္းဂ်ာနယ္မ်ား၊ အႏုပညာရွင္မ်ားပါ မက်န္ အေျပာင္းအလဲအေၾကာင္းကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာင္ေျပာင္တင္းတင္း ေျပာေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ ႏုိင္ငံေတာ္ တိုးတက္ေရး၊ လူငယ္စာရိတၱျပဳျပင္ေရးေတြ ေဟာေနတာကို ဘယ္လိုသေဘာနဲ႔ ပိတ္ပင္ရပါသလဲ။ ဘယ္လို နားလည္ရမလဲ။

ဒီေန႔ ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ရွိရာ သာဓုပရိယတၱိေက်ာင္းတိုက္ကို ေရာက္ေတာ့ လူေတြ ျပည့္ေနပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး ျပည့္ေနတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ “ဦးကုသလေရ .... တပည့္ေတာ္ကို အခုလို စိုးရိမ္ေပးတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ သံဃာေတြကို တပည့္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ တပည့္ေတာ္အလိုအရဆိုရင္ေတာ့ ေထာင္ထဲပဲ သြားေတာ့မယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ အည့ံမခံဘူး၊ ေအာက္မက်ိဳ႕ဘူးလို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ သံဃာေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာ၊ သူတို႔ရဲ႕ ေရွ႕ေရးကို ငဲ့ၿပီး တပည့္ေတာ္ စာေရးေနတယ္”လို႔ မိန္႔ပါတယ္။ “ဆရာေတာ္ .... ဆရာေတာ့္ဘက္မွာ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး ရွိပါတယ္။ (မဟန မပါ) သံဃာေတြက ဆရာေတာ့္ဘက္မွာ ရွိပါတယ္”လို႔ပဲ ဆရာေတာ့္ကို ေလွ်ာက္ထားမိပါတယ္။

မဟနက ထုတ္ထားတဲ့ စာကိုေတာ့ စာဖတ္သူမ်ား ဒီလင့္ကေန သြားၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္... လိုင္းေတြမေကာင္းလုိ႔ ပံုေတြ တင္မရတာနဲ႔ လင့္ပဲ ေပးလိုက္တယ္။

ေရႊည၀ါဆရာေတာ္ စာသင္သား သံဃာအပါး ၁၀၀၀ ေက်ာ္ကို စာသင္ေနတာကို ရပ္ခိုင္းတာ၊ အေႏွာက္အယွက္ေပးတာဟာ ဓမၼႏၲရာယ္ျဖစ္၊ မျဖစ္ လူငယ္စာသင္သားေတြေတာင္ သိေနၾကၿပီ။ ဒီ မဟနေတြကေတာ့ ....

မဟနရဲ႕ ဒီသမိုင္းအမည္းစက္ႀကီးကေတာ့ ဘာသာျခားေတြေရွ႕မွာ ဘယ္လို မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေရွ႕ေဆာင္လို႔ ေျပာႏိုင္ေတာ့မလဲ .... ဗုဒၶဘာသာဟာ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအက်ိဳးကို ကာကြယ္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာဖို႔ဆိုရင္ ဒီမဟနရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြက ကန္႔လန္႔ခံေနေတာ့မယ္။ အေတာ္ရွက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။

ဒီလိုေတြ ေျပာလို႔ အင္းစိန္သြားရမယ္၊ အ၀ီစိသြားရမယ္ဆိုရင္ ရွင္ကုတို႔ ထိပ္ဆံုးတန္းက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သြားမယ္ ....

ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာမ်ားရဲ႕ ကံၾကမၼာ

(ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာမ်ား တည္ရွိရာ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းခရီးစဥ္ေလးအေၾကာင္း ေရးထားတာပါ။ ဓာတ္ပံုေတြကိုေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ တင္ေပးပါ့မယ္။ ကိုယ္ပိုင္အင္တာနက္မဟုတ္ေလေတာ့ ဟိုဟာက်န္ခဲ့၊ ဒီဟာ က်န္ခဲ့နဲ႔။ ေနာက္ၿပီး ကြန္နက္ရွင္းကလည္း ဘာမွ ဖြင့္မရေအာင္ ျဖစ္။ ဒါနဲ႔ အဆင္မေျပႏိုင္ ျဖစ္ရတယ္။ စာတင္ရတာက လြယ္ေပမယ့္ ဓာတ္ပံုတင္ဖို႔က မ်ားေသာအားျဖင့္ အေတာ္စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မနက္ျဖန္မွာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ဓာတ္ပံုေတြ တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္ပါအံုးမယ္။ )

စာေရးသူသည္ ခရီးသြားရတာ ၀ါသနာအလြန္ပါသူ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔၊ ရွမ္းျပည္၊ ရခုိင္ျပည္၊ ကိုကိုးကၽြန္း၊ အထက္ ျမစ္ႀကီးနား ေမခ မလိခ စတဲ့ထင္ရွားတဲ့ေနရာမ်ားႏွင့္ လက္လွမ္းမီရာ ၿမိဳ႕ေက်းရြာမ်ားဆီသို႔ မၾကာခဏ သြားေရာက္လည္ပတ္တတ္သည္။ ေဒသတစ္ခုသည္ နာမည္ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ၊ မႀကီးသည္ျဖစ္ေစ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ စိတ္၀င္စားစရာမ်ား ရွိေနတတ္သည္ဟု ယူဆထားသူ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ခရီးကလည္း အသစ္ျဖစ္လွ်င္ အေျခအေနကလည္း ေပးလွ်င္ သြားလိုက္သည္သာ မ်ားေလသည္။

စာေရးသူ သြားခဲ့သည့္ခရီးမ်ားတြင္ (ေညာင္တုန္းၿမိဳ႕ႏွင့္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္မွ လဲြ၍) ဧရာ၀တီတိုင္း မပါ၀င္ခဲ့ဖူးေသးပါ။ တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက ေျပာသည္။ “၁၇-ရက္ေန႔က်ရင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ဘက္က ကမ္းၿပိဳလို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ရြာေတြဆီကို ဆန္သြားလွဴၾကမယ္၊ ကိုယ့္လူလည္း အလွဴမွာ ပါ၀င္လို႔ ရတယ္”ဟု ဆိုပါသည္။ ခ်က္ခ်င္းပင္ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ သတင္းမ်ားတြင္ ဧရာ၀တီတိုင္းက ရြာအခ်ိဳ႕က မိသားစု၀င္မ်ား ကမ္းၿပိဳမႈေၾကာင့္ အတိဒုကၡေရာက္ေနေၾကာင္း ဖတ္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္ကတည္းက စိတ္၀င္စားေနခဲ့သည္။

“ဧရာ၀တီတိုင္းဆိုတာ ဧရာ၀တီျမစ္ကို အမွီျပဳၿပီး လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရတာ၊ အခု ဧရာ၀တီက လူေတြကို ဒုကၡေပးေနၿပီလား မသိ”ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာသည္။ ထိုစကားကို သေဘာမက်ပါ။ ဧရာ၀တီကို ထိလွ်င္ အေမထိသလို ခံစားရသည္။ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ ဧရာ၀တီကေတာ့ တမင္သက္သက္ ဒုကၡေပးမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ ဧရာ၀တီမွာလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ အမိန္႔ကို နာခံရမွာပဲ၊ သဘာ၀တရားကို မတရားလုပ္ရင္ ဧရာ၀တီလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ အထုအေထာင္းကို ခံရမွာပဲ၊ ဒီလိုဆိုရင္ သူ႔ကို အမွီျပဳေနတဲ့သူေတြလည္း သဘာ၀တရားရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ခံစားရမွာပဲ”ဟု ေတာင္ေတာင္အီအီ ေတြးေနမိခဲ့သည္။

သူငယ္ခ်င္း၏ ဖိတ္ေခၚမႈကို ခ်က္ခ်င္းလက္ခံလိုက္သည္။ ၁၇-ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာ ရန္ကုန္က ထြက္ခြါမည္။ ဦးေဆာင္စီစဥ္သူက မႏၲေလးၿမိဳ႕၊ မစိုးရိမ္တိုက္ေဟာင္း၊ ပါဠိနယူပေဒသေက်ာင္း၊ ဆရာေတာ္ ဦးနာဂိႏၵ ျဖစ္သည္။ အလွဴရွင္ ဒကာဒကာမ ၅-ေယာက္၊ ဦးနာဂိႏၵ၊ ဦးေတဇိႏၵ၊ ဦးပညာစာရတို႔ႏွင့္ စာေရးသူတို႔ လိုက္ပါခဲ့ၾကသည္။ မနက္ ၇-နာရီဟု ေျပာထားေသာ္လည္း အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ၁၀-နာရီ ခန္႔က်မွ ထြက္ခြါျဖစ္သည္။ လမ္းေတြက အေတာ္ေလး ၾကမ္းတမ္းသည္။ လႈိင္သာယာထြက္တာႏွင့္ လမ္းမ်ားက ေျဖာင့္ေျဖာင့္ေမာင္းလို႔မရေအာင္ ဆိုးသည္။ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားကို ေရွာင္ေမာင္းေနရတာႏွင့္ အခ်ိန္အေတာ္ကုန္သည္။ ဗိုလ္ျမတ္ထြန္းတံတားကို ျဖတ္ေက်ာ္လိုက္သည္ႏွင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကတၱရာလမ္းကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ခ်ိဳင့္ခြက္မ်ားသာ ရွိေတာ့သည္။ “ေအာ္ ဇလြန္ျပည္ေတာ္ျပန္သြားတဲ့ လမ္းေတာင္ ေကာင္းေကာင္းေလး လုပ္မေပးထားပါလား”ဟု ေတြးၿပီး စိတ္ေသာကျဖစ္မိသည္။ “ရန္ကုန္နဲ႔ ဓႏုျဖဴဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ဘာမွ ေ၀းတဲ့ခရီးမဟုတ္ဘူး၊ ဒီလို တ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႔ ဖုန္မႈန္႔ေတြ တလိပ္လိပ္ထေနတဲ့ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ခရီးကို ေန႔စဥ္သြားလာေနၾကရတဲ့ ေဒသခံမ်ား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဒုကၡေရာက္ၾကလိမ့္မလဲ”ဟု ေတြးရင္း စိတ္ထဲမွာ တႏံု႔ႏံု႔ ျဖစ္ခဲ့မိသည္။

ေန႔လယ္ ၁-နာရီခန္႔တြင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ စာေရးသူက ဓႏုျဖဴကို ဓႏုျဖဴဟု မျမင္၊ စစ္သူႀကီး မဟာဗႏၶဳလကိုသာ ျမင္သည္။ စစ္သူႀကီးသည္ ဤေျမတြင္ က်ဆံုးခဲ့သည္။ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ေပၚက မေ၀ဆိုတဲ့ ပဲြ႐ံုမွာ ရြာသူရြာသားမ်ားကို ေ၀ငွဖို႔ ဆန္အိတ္မ်ား ၀ယ္ၾကသည္။ အညာသားက ေအာက္သားကို ဆန္ေ၀မယ္ဆိုတာကို ေတြးၿပီး ၿပံဳးမိေသးသည္။ ဆရာေတာ္ဦးနာဂိႏၵ ဦးေဆာင္အလွဴခံထားေသာ ေငြမ်ားျဖင့္ ဆန္အိတ္ ၅၀ ၀ယ္ႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆန္အိတ္မ်ားကို ပဲ့ေထာင္ (စက္ေလွ)ေပၚသို႔ တင္ၿပီး ညေန ၃-နာရီခန္႔တြင္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ေလးမွ ကမ္းၿပိဳဒုကၡသည္မ်ားရွိရာ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာသို႔ ဆန္တက္ခဲ့ၾကသည္။

ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးေပၚမွာ သြားေနရတဲ့ ခံစားမႈပီတိက ဘာနဲ႔မွ လဲလို႔ မရႏုိင္ပါ။ ဧရာ၀တီကို ဘာေၾကာင့္ ခ်စ္သလဲ။ ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္၀ဲယာမွ စိုက္ခင္းမ်ား၊ ဥဒဟို စုန္၊ ဆန္သြားေနၾကေသာ ပဲေထာင္စက္ေလွႀကီးမ်ား ကုန္တင္၊ ခရီးသည္တင္ သေဘၤာမ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ သိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဧရာ၀တီေပးေကၽြးခဲ့ေသာ ထမင္းလုတ္မ်ားကား မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာျပည္သူတို႔ထံတြင္ အံုခဲတည္ရွိေနေသာ စြမ္းအားမ်ားအားလံုးသည္ ဧရာ၀တီ ခြံ႕ေကၽြးေသာ ထမင္းလုတ္မ်ားႏွင့္ မည္သူ ကင္းႏိုင္ပါမည္လဲ။ ဧရာ၀တီအေပၚတြင္ စာေရးသူတို႔ ေပးဆပ္ရမည့္အေကၽြးေတြ အေျမာက္အမ်ား ရွိေနသည္ဟု ခံစားမိခဲ့သည္။

“ဦးဇင္း ဟိုမွာ ၾကည့္၊ အဲဒါ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ခံတပ္အေဟာင္းႀကီး”ဟု စက္ေလွဆရာႀကီးက လက္ညွိဳးထိုးျပသည္။ “က်ဳပ္ကို အဆိုးျမင္သူလို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေတာ့ဗ်ာ၊ ဘယ့္ႏွယ့္ဗ်ာ … ဒီေလာက္ သမိုင္း၀င္တဲ့ ၿမိဳ႕ရိုးႀကီးကို ဒီအတုိင္း ပစ္ထားၾကတယ္၊ ၾကည့္စမ္းဗ်ာ၊ အေပၚမွာ တဲအိမ္ေတြ ေဆာက္လုပ္ေဆာက္၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြလည္း ေပါက္လို႔၊ ထင္ရာေတြ ျဖစ္ေနတာ၊ ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ဆို ေရတိုက္စားသြားေတာ့မယ္”ဟု စာေရးသူ ျမည္တမ္းမိသည္။ ၿမိဳ႕႐ိုးအေဟာင္းႀကီးေတြ ပ်က္ေတာ့မည္။ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္။ “ဒီေနရာကို လူႀကီးဆိုတဲ့သူေတြ တစ္ေယာက္မွ လာမၾကည့္ၾကဘူးလားဗ်” “ေအာ္ အရွင္ဘုရားႏွယ္၊ ဒီနယ္က စစ္သူႀကီး က်ဆံုးသြားတဲ့ အ႐ႈံးသမားရဲ႕ နယ္ေလဘုရာ့၊ မဟာဗႏၶဳလ ျပဳတ္သြားတဲ့ ေျမေပါ့၊ သူတို႔က အစဲြႀကီးတယ္၊ ဒီကို လာရင္ နိမိတ္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ဘယ္သူမွ မလာၾကဘူး၊ အရွင္ဘုရား ၾကည့္ပါလား၊ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕နယ္မွာ အျခားလမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကတၱရာလမ္းေပမယ့္ ဗႏၶဳလစစ္သူႀကီး႐ုပ္တုတည္ရွိတဲ့ ဒီ ၿမိဳ႕ဂုဏ္ေရာင္လမ္းကေတာ့ ေျမလမ္းေက်ာက္လမ္းပဲ ရွိေသးတယ္၊ နည္းနည္းမွ ျပဳျပင္မေပးၾကဘူး၊ စစ္သူႀကီး႐ုပ္တုေဘးမွာလည္း ၿခံဳေတြ ပိတ္ဖုံးေနတယ္။ ဘယ္လိုၾကည့္ၾကည့္၊ စိတ္ခ်မ္းသာစရာတစ္ခုမွ မရွိဘူး၊ စိတ္ဆင္းရဲပါတယ္ဘုရား”ဟု ဆိုသည္။ “ေအာ္ ျဖစ္ရေလ”ဟုသာ အသံထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

ဧရာ၀တီျမစ္ကို တျဖည္းျဖည္း ဆန္တက္လာရင္း ကမ္းၿပိဳေနေသာ ေနရာအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕လာရသည္။ လူေနအိမ္ေျခမ်ားေတာ့ မရွိ။ စိုက္ခင္းေလးမ်ားက တအိအိ ျမစ္ျပင္ထဲ ထိုးဆင္းကာ ျမစ္ေရႏွင့္အတူ ပါသြားေနၾကသည္။ ၿပိဳေနေသာကမ္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္း စာေရးသူတို႔ စကားေတြ ေျပာ၊ ဓာတ္ပံုေတြ႐ိုက္ေနၾကေတာ့ ဧရာ၀တီသူ ဒကာမႀကီးက “အရွင္ဘုရား … ဒါက အၿပိဳေလးပဲ ရွိေသးတယ္၊ အၿပိဳႀကီးေတြ မၾကာခင္ ေတြ႕ရေတာ့မယ္၊ အၿပိဳႀကီးေတြ ေတြ႕မွ ႐ိုက္ၾက”ဟု ဆိုသည္။ ဒကာမႀကီးစကားေၾကာင့္ အားလံုး ရယ္ေမာခဲ့ၾကသည္။

ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာကို ေရာက္ခါနီးေတာ့ ေလွက ဒုန္းဆို ရပ္သြားသည္။ ျမစ္ျပင္ႏွင့္ မရင္းႏွီးေသာ စာေရးသူတို႔ အနည္းငယ္ ၿဖံဳသြားခဲ့သည္။ “ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေလွကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္၊ ေလွကို ေနာက္ျပန္ဆုတ္”ဟု ပဲ့ကိုင္သူက ေအာ္သည္။ ေလွက ေအာက္က ေသာင္ျပင္ကို ထိသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ “ေအာ္ ဦးဇင္းက ဒီေရေတြက အနက္ႀကီးလို႔ ထင္တာ၊ အခုေတာ့ ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးအလယ္မွာေတာင္ ၂-ေတာင္ေလာက္ေတာင္ ေရက မနက္ပါလား”လို႔ ေျပာမိသည္။ “အရွင္ဘုရားတို႔ ကံေကာင္းတာ၊ စက္ေလွက ႀကီးလို႔သာေပါ့၊ ေလွေသးရင္ အဲ့ဒီလို ရုတ္တရက္ သဲခံုနဲ႔ ၀င္တိုးရင္ ေမွာက္တာပဲဘုရား၊ သတိထားၿပီး ေမာင္းေနရတာ၊ ဧရာ၀တီျမစ္ေရက ေရနက္ရွိတဲ့ေနရာ ေရြးၿပီးေမာင္းေနရတာ၊ သေဘၤာႀကီးေတြဆို ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ေမာင္းရင္လည္း ေရလမ္းေၾကာ ရွာၿပီးေမာင္းရတာ။ မိုးတြင္းေလာက္ပဲ ေရမ်ားေတာ့တာ”ဟု ရွင္းျပသည္။ သူေျပာမွ သတိထားၾကည့္မိသည္။ စက္ေလွႀကီးေတြေတာင္ ၀ါးေထာက္ၿပီး ေရေၾကာင္းစမ္းကာ ေမာင္းေနရသည္။ “ေအာ္ ဧရာ၀တီ၊ မင္း အားေတြ နည္းေနၿပီလား”

ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းရြာေလးေတြကို ေရာက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္သြားၿပီ။ ရြာဦးေက်ာင္းက ဦးဇင္းတစ္ပါးႏွင့္ ဒကာအခ်ိဳ႕ ျမစ္ကမ္းကို လာႀကိဳသည္။ ဆိပ္ကမ္းဟူ၍ သက္သက္မွတ္မွတ္ေတာ့ မရွိပါ။ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ ဆိုက္ကပ္ၿပီး ကမ္းေပၚတက္ၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ ဓာတ္မီးမ်ား တ၀င္း၀င္းျဖင့္ လယ္ကြင္းမ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ားကို ျဖတ္ကာ သြားၾကသည္။ ေဒသသစ္ကို သြားရသျဖင့္ အားလံုးေပ်ာ္ေနၾကသည္။ ရြာဦးေက်ာင္းက မီးစက္ထြန္းထားသျဖင့္ လင္းေနသည္။ ရြာဘက္မွာေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေမွာင္သည္။

ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္ကို ၀တ္ခ်သည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးကား သက္ေတာ္ ၉၄-ႏွစ္ ရွိၿပီျဖစ္သည္။ နားကလည္း မေကာင္းသျဖင့္ စကားကို အက်ယ္ႀကီး ေျပာရသည္။ “တပည့္ေတာ္က မ်က္စိကလည္း မေကာင္း၊ နားကလည္း မေကာင္းေတာ့ အရွင္ဘုရားတို႔နဲ႔ စကားေျပာရမွာ အားနာတယ္၊ အဆင္ေျပသလို ေနၾက”ဟု အမိန္႔ရွိသည္။ စာေရးသူတို႔က သိခ်င္တာမ်ားကို ေမးၾကသည္။ ဆရာေတာ္ႀကီးသည္ ျမင္းၿခံဇာတိ၊ အညာသားျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာသို႔ ခဏအလည္လာရင္း ကေလးငယ္မ်ားကို စာသင္ေပးရာကေန ကေလးမ်ားကို သံေယာဇဥ္ျဖစ္ၿပီး အၿပီးေနထိုင္ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။ “တပည့္ေတာ္က ၁၉၇၁-ခုႏွစ္ကတည္းက ဒီရြာကို ေရာက္တာ၊ တပည့္ေတာ္ေရာက္တုန္းက ဒီကၽြန္းကို တစ္ပတ္ပတ္မိဖို႔အတြက္ ျမင္းနဲ႔တစ္ေနကုန္ သြားမွ ပတ္မိတယ္၊ အခုေတာ့ ဒီကၽြန္းကို ပတ္မိဖို႔ ခဏေလးပဲ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္းလည္း ကုန္ပါၿပီ၊ ေက်းရြာသူေတြလည္း ဟိုေျပးဒီေျပးနဲ႔ ဒုကၡပါပဲ၊ တပည့္ေတာ္ ဒီေက်ာင္းေတာင္မွ အရင္က ဟိုးဘက္နားမွာ၊ ေက်ာင္းကို ေရႊ႕ရတာလည္း ႏွစ္ခါရွိသြားၿပီ”စသျဖင့္ ေျပာျပသည္။ စိတ္၀င္စားစရာ၊ ေမးခ်င္ျမန္းခ်င္တာမ်ားရွိေသာ္လည္း ဆရာေတာ္ႀကီးကို အားနာသျဖင့္ ဆက္မေမးျဖစ္ခဲ့ေပ။

ခဏနားၿပီးတာႏွင့္ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ဦးနာဂိႏၵ ဦးေဆာင္ကာ ဒုကၡေရာက္သူမ်ားအား ဆန္ေ၀ငွမည့္အစီအစဥ္ ဆဲြၾကသည္။ စာေရးသူတို႔ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာကို ေရာက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္းေလးမွာ ေသးေသးေလးဟု ထင္လာခဲ့ၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားႏွင့္ စကားေျပာၾကည့္မွ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာဆိုသည္မွာ ေခၚရလြယ္ေအာင္ နာမည္တစ္မ်ိဳးတည္းကို အသံုးျပဳ ေခၚေ၀ၚေနၾကေၾကာင္း သိရသည္။ ေရေပၚေသာင္ေက်းရြာအုပ္စု သို႔မဟုတ္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေပၚတြင္ ေရေပၚေသာင္၊ သရက္ေတာ၊ ေတာင္စု၊ မအူကုန္း၊ ေက်ာင္းကုန္း၊ အလယ္ကင္း၊ ရြာသစ္ဟု ေက်းရြာေပါင္း ၇-ရြာရွိေၾကာင္း သိရသည္။ အရင္ကဆိုလွ်င္ ေရျပန္ႏွင့္ သဲ႐ိုးဟူေသာ ရြာႏွစ္ရြာလည္း ထိုကၽြန္းေပၚတြင္ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္းကို ေရတိုက္စားၿပီး ကမ္းၿပိဳသျဖင့္ ေရျပန္ရြာႏွင့္ သဲ႐ိုးရြာတို႔မွာ ျမစ္တစ္ဖက္ျခမ္းသို႔ ေရာက္ကုန္သည္။ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေပၚတြင္ လူဦးေရ ၄၀၀၀-ေက်ာ္ရွိေၾကာင္း သိရသည္။

“ဒုကၡပါပဲဘုရား၊ ကမ္းၿပိဳလို႔ အိမ္ေတြ ေရႊ႕ရေျပာင္းရေတာ့လည္း လက္ထဲ ပိုက္ဆံရွိတဲ့သူက ျပႆနာမရွိဘူး၊ တစ္ျခားေနရာမွာ ေျမ၀ယ္ၿပီး ေရႊေျပာင္းလိုက္႐ံုပဲဘုရား၊ တစ္ခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အိမ္က ကမ္းၿပိဳတဲ့အထဲ ပါသြားေပမယ့္ ယာခင္းေတြ ပိုင္ထားေတာ့ ယာခင္းထဲ သြားေန႐ံုပဲ။ တပည့္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ပိုက္ဆံလဲ မရွိ၊ ယာခင္းလည္း မပိုင္ဆိုေတာ့ ေနစရာေနရာကို မရွိေတာ့ဘူးဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔လို လူေတြက အမ်ားႀကီးပဲ”ဟု ဒကာမႀကီးတစ္ဦးက ၀မ္းနည္းဖြယ္ ေျပာျပသည္။ “ဒီလိုဆို ဘယ္မွာ ဘယ္လို သြားေနၾကတုန္း”ဆိုေတာ့ “ဒီလိုပဲ အျခားအိမ္၀ိုင္းထဲမွာ သင့္ေတာ္တဲ့ေစ်းနဲ႔ အေၾကြး၀ယ္ၿပီး ေနရတာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။ “ဒီကၽြန္းမွာ အိမ္ေကာင္းေကာင္းလည္း မေဆာက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး၊ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမစ္ကမ္းက တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၿပိဳလာေတာ့ အိမ္ေရႊ႕ရတာန႔ဲပဲ မၿပီးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အခုဆိုရင္ ရြာသားေတြဆိုရင္ အလုပ္ကို ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အလုပ္လုပ္မယ္ရွိေသးတယ္၊ ဘယ္သူ႕အိမ္ေတာ့ ကမ္းၿပိဳတဲ့အထဲ ပါေတာ့မယ္၊ အိမ္ကို ၀ိုင္း၀န္းဖ်က္ေပးၾကဖို႔၊ ေရႊ႕ေျပာင္းေပးဖို႔ခ်ည္းပဲ လုပ္ေနရတယ္ဘုရား”ဟု ဆိုသည္။ ရပ္ရြာလူႀကီးမ်ားကလည္း ကမ္းၿပိဳတဲ့ကိစၥကို သူႏွင့္မဆိုင္သလို ဘာအကူအညီမွ မေပးဟု ဆိုသည္။ အမွန္တကယ္ဆိုလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး ဆင္းရဲေသာကေရာက္ေနသူမ်ားကို တစ္စံုတစ္ရာ အကူအညီေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနသင့္သည္။

ေနာက္ေန႔ မိုးလင္းေသာအခါ ကမ္းၿပိဳသည့္ေနရာမ်ားသို႔ စက္ေလွျဖင့္ လိုက္ပို႔သည္။ “ဟိုးေရွ႕က ေစတီေလး ေတြ႕လားဘုရား၊ အဲဒီေစတီေလးက အရင္က ဟိုးဘက္နားေလာက္မွာ ရွိတာ”ဟုဆိုရင္း ျမစ္ျပင္က်ယ္ႀကီးအလယ္ကို လက္ညိွဳးညႊန္ျပသည္။ စာေရးသူတို႔မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ျမစ္ကမ္းပါးမ်ားမွာ တ၀ုန္း၀ုန္းၿပိဳက်ေနသည္။ အရင္က ဒီျမစ္ေက်ာဆိုတာ ဟိုဘက္ဒီဘက္ လွမ္းေခၚလို႔ ရေလာက္ေအာင္ က်ဥ္းေျမာင္းသည္ဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါ ျမစ္ျပင္ႀကီးမွာ တစ္ဖက္ကမ္းႏွင့္တစ္ဖက္ကမ္း ပံုရိပ္မ်ားက ေ၀ေ၀၀ါး၀ါးသာ ေတြ႕ျမင္ရေတာ့သည္။ “အရွင္ဘုရား … ဟိုး ေရွ႕က ေတြ႕ေနရတဲ့အိမ္ေတြနဲ႔ သရက္ေတာေက်ာင္းဆိုရင္ ေနာက္ႏွစ္မိုးတြင္းဆို ျမစ္ထဲေရာက္ေနေလာက္ၿပီ၊ ဒီရက္ထဲမွာပဲ သရက္ေတာေက်ာင္းကို ေရႊ႕ၾကမယ္ဘုရား”ဟု ဒကာမတစ္ေယာက္က ရွင္းျပေနသည္။ ယခုအခ်ိန္မွာေတာင္ ၁၅၀-ေက်ာ္ဟာ ျမစ္ထဲပါသြားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ေနာင္ဆိုရင္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလးတစ္ခုလုံးေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့မယ္လို႔ေတာင္ ရြာသားေတြ ေျပာေနၾကသည္။ ဒီၿပိဳႏႈန္းအတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလးေပၚက ရြာသားတို႔၏ ေသာကႏွင့္ငို႐ႈိက္သံမ်ားကို ေန႔စဥ္ ၾကားေနရေပအံုးမည္။

“ေနစမ္းပါအံုး ဒကာႀကီး၊ ဒီကမ္းၿပိဳတာေတြက ဘာျဖစ္လို႔ ၿပိဳတာလဲ”ဟု ေမးမိသည္။ စာေရးသူလည္း သဘာ၀တရားႏွင့္ ဘူမိေဗဒပညာကို နားမလည္သျဖင့္ သူတို႔ အယူအဆကို သိလိုသျဖင့္ ေမးမိသည္။ “အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္တို႔ ယံုၾကည္တာကေတာ့ ေက်ာက္တူးသမားေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ေက်ာက္တူးသမားေတြက တပည့္ေတာ္တို႔ ရြာနားက ျမစ္ျပင္မွာ ေက်ာက္ေတြ ထုတ္ယူၾကတယ္၊ သူတို႔ ေက်ာက္ေတြ ထုတ္ယူၿပီဆိုရင္ နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္ဘူး၊ သေဘၤာႏွစ္စီးစာ၊ ႏွစ္စီးစာနဲ႔ သေဘၤာအစီးေပါင္းမ်ားစြာ တူးယူၾကတယ္။ အရွင္ဘုရား စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့၊ ေက်ာက္တင္သေဘၤာတစ္စီးစာဆိုရင္ကို ျမစ္ထဲမွာ ဂလိုင္တြင္းႀကီး ဘယ္ေလာက္ႀကီးေနမလဲဆိုတာကို။ ေရဆိုတာ နိမ့္တဲ့ဘက္ကို စီးတယ္။ ဂလိုင္တြင္းႀကီးေတြရွိေတာ့ ျမစ္ေရက တပည့္ေတာ္တို႔ ရြာဘက္ကို အားျပင္းျပင္းနဲ႔ ဦးတည္စီးေတာ့တာေပါ့။ ေရအားေတြ အဆမတန္မ်ားၿပီး ကမ္းကို ၀င္ေဆာင့္ေတာ့ ကမ္းေတြ ၿပိဳတာေပါ့ဘုရား၊ တကယ္ေတာ့ ဒီ၀ိသမေလာဘသမား ကိုယ္က်ိဳးကိုယ္သာၾကည့္တတ္တဲ့ သူေဌးေတြေၾကာင့္ပါပဲ”ဟု ဒကာႀကီးက သူတို႔ အယူအဆကို ေျပာျပသည္။

စာေရးသူလည္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း၊ ပထ၀ီအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းမသိေသာ္လည္း ဉာဏ္မီသေလာက္ စဥ္းစားမိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဥဒဟို ဆင္းတက္ေနေသာ ေက်ာက္တူးသေဘၤာႀကီးမ်ားႏွင့္ သေဘၤာေပၚတြင္ ေက်ာက္ေတြတနင့္တပိုး တင္ၿပီးခုတ္ေမာင္းေနၾကေသာ သေဘၤာႀကီးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ “ေနပါအံုး၊ ရြာသူႀကီးက ဒီကိစၥကို အထက္ကို တင္ျပၿပီး တစ္ခုခု မလုပ္ဘူးလား”ဟု ဆိုေတာ့ “မသိပါဘူးဘုရား၊ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ဘာမွလုပ္တာ မရွိေသးဘူး၊ ဘာအကူအညီမွလည္း ေရာက္မလာေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားတို႔ ေတြ႕မိမယ္ ထင္တယ္၊ မ႑ပ္ထိုးထားတာေလ။ အဲဒါ လူႀကီး လာမွာမို႔တဲ့။ လူႀကီးက အက်္ီနဲ႔စားစရာအခ်ိဳ႕ ေ၀မယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒါကလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဒုကၡေရာက္လို႔ဆိုၿပီး ေ၀မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ ေရြးေကာက္ပဲြအတြက္ မဲလာဆြယ္ၾကတာပါ။ သူတို႔ေ၀တာ လက္ခံၿပီးတာနဲ႔ တပည့္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို ေထာက္ခံမဲေပးသူေတြ အလုိလို ျဖစ္သြားၾကမွာ”ဟု ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ရွင္းျပေနခဲ့သည္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္႐ံု၊ ရင္ေလးမိ႐ံုမွတစ္ပါး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒုကၡေရာက္ေနတာ၊ ျမစ္ကမ္းပါးေတြ အခ်ိန္တိုင္း ၿပိဳေနခဲ့တာကေတာ့ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ ျဖစ္ပါသည္။ ကမ္းၿပိဳသည့္ကိစၥဆိုတာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ေရရွည္ကာကြယ္တဲ့စနစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးမွ ေအးႏိုင္မည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနပါသည္။ တာ၀န္သိပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ လက္ပိုက္ၾကည့္မေနသင့္ေတာ့ပါ။ ေရေပၚေသာင္ကၽြန္းေလး မကြယ္ေပ်ာက္မီ စီမံကိန္းခ် လုပ္ေဆာင္ေနသင့္ပါၿပီ။

သူႏွင့္ သူ႕ေတာလားမ်ားေခၚေဆာင္ရာ….သို႔

(ေတာလား ေဆာင္းပါးေတြ ဆက္ေရးမယ္၊ ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ တကၠသိုလ္မွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ဒီစာေလးေတြကို ပို႔လာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တာေလးေတြ ပါလို႔ သေဘာက်လို႔ တင္ေပးလိုက္တယ္။ စာအတင္က်ဲေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူငယ္ခ်င္းရဲ စာေလးေတြက တစ္စံုတစ္ရာ ေပးေနပါလိမ့္မယ္)

ဒီေန႔အင္တာနက္ထိုင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ``ကိုယ့္စာေတြ ဖတ္ျဖစ္လား`` ဟု ေမးသည္၊ ``အခုမွ အင္တာနက္ရတာကိုယ့္လူေရ`` ေျဖလိုက္ရင္း သူငယ္ခ်င္း၏ ဆိုဒ္မွ လက္ရာမ်ားကို ျမည္းစမ္းၾကည့္မိသည္၊ အရင္ သူႏွင့္ေတြ႕တုန္းကေတာ့ သူရန္ကုန္သြားေတာလားဆိုၿပီး ေရးေနသည္ဟုေတာ့ ေျပာဖူးသည္၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါမွ မဖတ္ျဖစ္၊ အလုပ္ရႈပ္လြန္းလို႔ေတာ့ မဟုတ္၊ ဖုန္းလိုင္းႏွင့္ အင္တာနက္သံုးရတာ အဆင္မေျပေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္၊ ဒီေန႔ေတာ့ ရန္ကုန္သြားေတာလားမ်ားကို ဖတ္ရင္း ေခါင္းထဲသို႔ ေတာလားကို ဖန္တီးသူ သူႏွင့္ ေတာလား၏ ေခၚေဆာင္ရာကို မရည္ရြယ္ဘဲ လိုက္မိလွ်က္သား ျဖစ္သြားခဲ့သည္၊

တကယ္ေတာ့ သူသည္ ယခင္(တကၠသိုလ္)ကတည္းက လုပ္သည့္အတိုင္း ေျပာ၍ ေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္သူဟု နားလည္ထားခဲ့သည္၊ ယခုသူသည္ သူ၏စိတ္ကူးမ်ားကို လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚတြင္ တည္တံ့ဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲ… လမ္းခရီးဆိုသည္က သြားေနလွ်င္ တစ္ေန႔ေရာက္သြားရမည္သာ ျဖစ္သည္၊ သူသည္ သြားေနေသာသူျဖစ္သည္၊ သြားေနသည္မွ ခပ္သုတ္သုတ္…တကၠသိုလ္တက္ေတာ့ သူႏွင့္မိမိက ခံုခ်င္းကပ္လ်က္...သူသည္ ေတာ္လွန္ေသာစိတ္ကူးျဖင့္ အရာရာကို ရႈျမင္တတ္သူျဖစ္၍ သူ၏ အမူအရာမ်ားသည္ အနည္းငယ္ေတာ့ ဘုကလန္႔က်ေကာင္းက်ေနႏိုင္ေသာ္ျငား သူသည္ အတန္းထဲတြင္ ဘက္စံုထူးခၽြန္သည့္သူဆိုသည္ကိုေတာ့ အားလံုးက လက္ခံထားၾကရသည္၊ သူက ဘာသာစံုတြင္ ထူးခၽြန္သူျဖစ္သည္၊ သူစိတ္ပါမည္ဆိုလွ်င္ ႏွစ္၀က္စာေမးပြဲ၊ အတန္းတင္စာေမးပြဲမ်ား၏ ပထမေနရာဆိုသည္က သူ႔အတြက္သာ ျဖစ္သည္ဟုလည္း လက္ခံထားခဲ့သည္၊ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္မ်ားတြင္ သူသည္ စာကို စိတ္မ၀င္စားသလို လုပ္ေနသည္ဟု သတင္းထြက္လာၿပီး ထိုပံုစံကို ျမင္ခဲ့ရသည့္တိုင္ ေအာင္ေဂဇက္တြင္ သူသည္ အဆင့္သံုးေနရာကမက်..ထို႔ျပင္ တကၠသိုလ္ဆရာမ်ား၏ အေလးေပးဆက္ဆံျခင္းကိုလည္း ခံရသူဟု နားလည္ထားသည္၊ သို႔ေသာ္ သူကား ပံုမွန္အတိုင္းသာ.. ေနာက္ဆံုးႏွစ္စာေမးပြဲၿပီးေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခ်င္း လူခ်င္းကြဲၿပီး ခဲြခဲ့ၾကရသည္၊ သူက မဟာတန္းတြင္ ဆက္လက္ပညာသင္ၾကားခြင့္ရၿပီး ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ ခ်င္းျပည္နယ္ေတာင္တန္းေဒသတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ရဖို႔ ျဖစ္လာသည္၊ သူက တကၠသိုလ္ပညာမ်ားကို ဆက္လက္ဆည္ပူးခြင့္ရခဲ့ၿပီး ကၽြႏု္ပ္ကေတာ့ ဘ၀တကၠသိုလ္တြင္ ဒုကၡသုကၡမ်ားကို သင္ယူအံုးေပါ့… သို႔ေသာ္ မဟာတန္းဆက္တက္ခြင့္ရခဲ့သည့္အတြက္ သူ၏ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထူးထူးျခားျခား ဂုဏ္ယူသည့္အရိပ္အေယာင္ မေတြ႕ရသလို ေတာင္တန္းသြားရမည့္ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔လည္း ထူးထူးျခားျခား မခံစားရ.. တကယ္ေတာ့ တကၠသိုလ္မွာ က်င့္သံုးေနသည့္စနစ္ကို ကၽြႏု္ပ္ မႏွစ္သက္သလို သူလည္း ႏွစ္သက္လိမ့္မည္ဟု မထင္မိခဲ့…

ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ ေတာင္တန္းတြင္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရေသာ ႏွစ္ႏွစ္တာကာလအတြင္း မွတ္မွတ္ရရ ေျပာျပစရာ သခၤန္းစာတစ္ခုေတာ့ ရလိုက္သည္၊ ``လူဆိုတာ မခံခ်င္စိတ္ရွိရံုနဲ႔ အရာရာကို လုပ္လို႔မရ အက်ိဳးဆက္တို႔ကို ခံႏိုင္ရည္ရွိဖို႔လဲ လိုေသးသည္``ဟူေသာ သခၤန္းစာ။ အဲဒီသခၤန္းစာေလးတစ္ခုရဖို႔ ကၽြႏု္ပ္ရင္းလိုက္ရသည္ကလည္း မနည္းမေနာ၊ ေတာင္တန္းတြင္ ေနရသည့္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားက ဆန္းၾကယ္သည္၊ ၾကမ္းတမ္းသည္၊ သို႔ေသာ္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ကေတာ့ အတိျဖစ္သည္၊ ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ေတာ့ စိတ္၀င္စားသည့္အခါလည္းရွိသည္၊ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အထာမက်မႈေတြရဲ့အလယ္မွာ ရွင္းမျပႏိုင္ေသာ စိတ္ဓာတ္က်မႈမ်ားျဖင့္ ႏွလွန္မထူႏိုင္ခဲ့..ဒါေပမယ့္ ဒါဟာဘ၀ပါပဲ၊ မိုးခါးေရတစ္ခုပဲ ေသာက္စရာရွိသည့္အခ်ိန္မွာ မိုးခါးေရမႀကိဳက္ဟု ေျပာႏိုင္ခြင့္မရွိေၾကာင္း စတင္သေဘာေပါက္လာခဲ့မိသည္၊ ၂-ႏွစ္ ျပည့္ခါနီးလို႔ ေတာင္တန္းတာ၀န္မ်ား ၿပီးဆံုးခါနီးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံတစ္၀န္း မုန္တိုင္းထန္ေနေသာေန႔မ်ားဟု ဆိုရပါမည္၊ အဲဒီမွာ သမိုင္းသစ္ေတြ စတင္ခဲ့သည္၊ ဒါေပမယ့္ ေကာင္းတဲ့သမိုင္းကား မဟုတ္ခဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးဆိုေသာ သံဃာ့လႈပ္ရွားမႈႀကီး ျဖစ္ပြားခဲ့သည္၊ စက္တာဘာအေရးအခင္းဟုလည္း လူသိမ်ားခဲ့သည္၊ သံဃာထု၏ အနစ္နာခံမႈမ်ား ေျပာင္ေျမာက္ခဲ့သလို တုန္႔ျပန္မႈမ်ားကလည္း တစ္ကမၻာလံုး တုန္လႈပ္သြားခဲ့ရသည္အထိ ပီျပင္လြန္းခဲ့သည္၊ ေပးခ်င္သူႏွင့္ ယူခ်င္သူမ်ား အားၿပိဳင္ခဲ့သည့္ပြဲ..ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ ေရဒီယိုကိုသာ မျပတ္နားေထာင္ေနရသည္၊ သတင္းမ်ားက စိတ္ေကာင္းႏိုင္စရာတစ္ခုမွမရွိ၊ ယံုခ်င္စရာလည္း ခပ္ခက္ခက္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီသမိုင္းကေတာ့ တကယ္ျဖစ္သြားခဲ့သည္၊ အေရးအခင္း ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခိုက္ အသိရဲတစ္ေယာက္က ေျပာသည္၊ ကိုယ္ေတာ္တို႔ မဆူၾကဘူးလားတဲ့၊ တကယ္လို႔ မဆူရင္ သူတို႔ဟားခါးကို လံုၿခံဳေရးသြားရမယ္တဲ့၊ သူ႔စကားက ငိုအားထက္ ရယ္အားသန္ေစသည့္စကား၊ တကယ္လို႔ ဒီၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ သံဃာေတြ ဆႏၵျပရင္ သူလည္း ဟားခါးကို တကူးတက သြားစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့၊ အဲလိုမျဖစ္ခဲ့ရင္ေတာ့ သူတို႔ဟားခါးကို သြားၾကရမည္၊ သူ႔စကားေၾကာင့္ အားလံုးျပံဳးမိၾကသည္၊ ရဲစခန္းတစ္ခုလံုး သာသနာျပဳဘုန္းႀကီးမ်ားႏွင့္ မသိသူမရွိ၊ မယကအစ ဘဏ္မန္ေနဂ်ာအဆံုး အားလံုးက ေတာင္တန္းသာသနာျပဳဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္ အကၽြမ္းတ၀င္၊ အျပင္တြင္ ဆူပူစရာေနရာမရွိ၊ ဒီေတာ့ မေက်နပ္ခ်က္တို႔သည္ စုေပါင္းေနရာအခန္းက်ဥ္းေလးတြင္သာ ပဲ့တင္ထပ္ေပါက္ကြဲ..

တကၠသိုလ္တြင္လည္း ပိုစတာတိုက္ပြဲဆိုၿပီး ျဖစ္ေနသည္ဟုလည္း သတင္းမ်ားတြင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္၊ ပိုစတာတိုက္ပြဲ ျမစ္ဖ်ားခံရာက ဆြမ္းစားေက်ာင္းကို မေက်နပ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟုလည္း သိခဲ့ရသည္၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအေၾကာင္းတစ္ခုတည္းေၾကာင့္လည္း ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္၊ တကၠသိုလ္မွာ အခ်ိဳးမက်တာေတြကို ေတြးၾကည့္ရင္ အခ်ိဳးက်တယ္ဆိုတာကိုမရွိ…ကၽြႏု္ပ္အေနျဖင့္ စိန္ဘရားသားဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ ေလးႏွစ္ေလးမိုး ဆြမ္းစားလာခဲ့ရေသာ အေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္ ထိုအျဖစ္အပ်က္အေပၚ အျပည့္အ၀ ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး နားလည္မႈတြင္လည္း ထိုသံဃာမ်ားႏွင့္ တစ္ထပ္တည္းက်ခဲ့သည္၊ တကၠသိုလ္၏ အဆိုး၀ါးဆံုးေသာေနရာမ်ားတြင္ စိန္ဘရားသားဆြမ္းစားေက်ာင္းက နာမည္တစ္လံုးျဖင့္ေက်ာ္ေနခဲ့တာ အေတာ္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ၊ ယခုမွ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၏ ခံစားခ်က္ေတြက ေပါက္ကြဲထြက္လာခဲ့ၾကသည္ဆိုသည့္သေဘာ၊ စိန္ဘရားသားတြင္ ဆြမ္းစားရသည့္အခ်ိန္မ်ားက အကုသိုလ္တစ္၀က္၊ ငပိရည္တစ္၀က္ဟု ဆိုႏိုင္သည္၊ ဟင္းလိုက္သည့္ ၀န္ထမ္းမ်ားကို ငပိရည္ေလာက္ပဲ အလိုက္ခိုင္းလို႔ရေပသကိုး… မ်က္စိထဲတြင္ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေသးသည္၊ မနက္အရုဏ္ဆြမ္းတြင္ ကပ္သည့္ဆြမ္းက မာေတာင့္ေနေသာ ထမင္းေၾကာ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီစြာ မာေတာင့္ေနေသာ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ၾကက္သြန္ေၾကာ္မ်ား၊ ဒါေတာင္ ေလာက္ေလာက္ငွငွမဟုတ္၊ အနည္းငယ္ေလာက္ေနာက္က်လွ်င္ ဆြမ္းက မရွိရတာႏွင့္ ဆြမ္းရွိျပန္ေတာ့လည္း အေၾကာ္က ကုန္သြားရတာနဲ႔..တဖန္ေန႔ဆြမ္းတြင္ဆိုျပန္ေတာ့ ၾကက္သားဆိုလွ်င္လည္း ေတာင္ပံႏွင့္လည္ပင္း၊ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ေနရသည္အထိ ေကာ္ဖို႔အားနာေနရသည္အထိ နည္းပါးသည့္ ငါးဆုပ္ဟင္း.. စသည္ျဖင့္ တကၠသိုလ္ဆြမ္းစားေက်ာင္းတြင္ ႀကံဳေတြ႕ရသည့္အေျခအေနက ေျပာမယံုႀကံဳမွသိဆိုသည့္ အေနအထားမ်ိဳး ျဖစ္သည္၊ ဒါက သံဃာေလးရာ့ငါးဆယ္ႏွင့္ အမ်ားျပည္လွဴဒါန္းေငြ တစ္ေန႔တာဆြမ္းစားရိတ္ ႏွစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းဆိုသည္ႏွင့္ တြက္ခ်က္ၾကုည့္လိုက္ပါက မျဖစ္သင့္သည့္ အေျခအေနပဲ မဟုတ္လား၊ အရင္က ထိုအေျခအေနကို မေက်နပ္၍ ဆြမ္းစားေနစဥ္ ပုဂံကို အသံျမည္ေအာင္ ေခါက္၍ ဆႏၵျပမိေသာရဟန္းတစ္ပါး ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈႏွင့္ ေထာင္က်သြားဖူးသည္ဟူသတတ္၊

ထို႔ေၾကာင့္ တကၠသိုလ္ပိုစတာတိုက္ပြဲကို စိန္ဘရားသား၏ ေကာက္ေၾကာင္းကို ေနာေက်ခဲ့ၾကသူ ကၽြနု္ပ္တို႔အားလံုး ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ရင္ဘတ္ခ်င္း နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေနခဲ့ၾကတာ ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ေတာ့ တစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိသံဃာမ်ား၀ါ၀င္ေသာ သံဃာ့အေရးခင္းႀကီး ျဖစ္ေပၚခဲ့ၿပီး ထိုအေရးခင္းႀကီး ၿငိမ္သက္ခါစအခ်ိန္တြင္ တာ၀န္ၿပီး၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔လည္း ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ခဲ့ၾကသည္၊ ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြႏု္ပ္တို႔အား ေမးျမန္းစရာရွိသည္ဟုဆိုကာ ကားေပၚမွ အဆင္းခိုင္းသျဖင့္ ဆင္းခဲ့ၾကရသည္၊ ရန္ကုန္တြင္ အေ၀းေျပးဂိတ္မ်ားႏႈိက္ ကားေပၚတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားပါသည္ဆိုလွ်င္ ထိုသုိ႔ပင္ အစစ္အေဆးခံၾကရသည္ဟု ဆိုသည္၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အရပ္၀တ္၊ မီသတ္၀တ္မ်ားျဖင့္ လူေလးေယာက္ခန္႔သည္ သူတို႔သိလိုသည္မ်ားကို ေလသံမာမာျဖင့္ (အျပစ္ရွိ၍ အဖမ္းခံလာခဲ့ရသည့္ သူခိုးဓားျပကို ေမးျမန္းသည့္ပံုစံမ်ားျဖင့္) ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းကို ခံခဲ့ၾကရသည္၊ သာသနာျပဳကဒ္မ်ား၊ သာသာနာျပဳရဟန္းေတာ္ျဖစ္ၿပီး တကၠသိုလ္တြင္ ဘြဲ႕ယူမည့္ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္ေၾကာင္း ေထာက္ခံခ်က္မ်ားကို ျပေသာ္လည္း သူတို႔သည္ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာ၍သာ ေမာင္းမဲေနၾကေလသည္၊ ဘုန္းႀကီး မွန္သမွ် ရာဇ၀တ္သားဟု သေဘာထားၾကသည္လား မသိ၊ ဒီလို လူမ်ိဳးေတြက ဗုဒ္ဓဘာသာဆိုေတာ့လည္း အင္း ဗုဒ္ဓေပပဲေပါ့၊ ထို႔ျပင္ ``ကိုယ္ေတာ္တို႔ကို အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းခ်ဳပ္ထားႏိုင္တယ္``ဟူ၍လည္း ေျပာလိုက္ပါေသးသည္၊ ကၽြႏု္ပ္သည္ တလိပ္လိပ္တက္လာေသာ ေဒါသမ်ားကို ႀကိဳးစား၍ အႏိုင္ႏုိင္ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ရသည္၊ တာ၀န္ရွိသည္ဆို၍ သိခ်င္သည့္အရာမ်ားကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေျဖဆိုခဲ့ေသာ္လည္း မဆီမဆိုင္ ရိုင္းစိုင္းသည့္အျပဳအမူမ်ားျဖင့္ တုန္႔ျပန္ခံေနရသည့္အေျခအေနမွာ အေတာ္ပင္ လက္ခံရခက္သည့္အေျခပင္ ျဖစ္ေလသည္၊ တကၠသိုလ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အေျခအေနက ပို၍ပင္ ဆိုး၀ါးလို႔ေနသည္၊ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အေဆာင္ေရွ႕သို႔ေရာက္ေသာအခါ အေဆာင္တံခါး ဖြင့္ေပးလို႔မရဆို၍ အေဆာင္၏ေနာက္ေၾကာမွေန၍ ေက်ာင္းေပၚသို႔ေရာက္ေအာင္ သူခိုးတက္တက္ခဲ့ၾကရေလသည္၊

အေျခအေနတို႔သည္ အလြန္ပင္ စိတ္ပ်က္စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းခဲ့ေလသည္၊ ဘြဲ႕မယူမီ ၇-ရက္ခန္႔အလိုတြင္ သတင္းဆိုးတစ္ခုကို ၾကားသိခဲ့ရသည္၊ စက္တင္ဘာအေရးခင္းတြင္ ပါ၀င္သည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ တကၠသိုလ္မွ ကိုယ္ေတာ္မ်ားကို ေက်ာင္းမွ ထုတ္လိုက္သည္ဟု ဆိုသည္၊ ထိုအထဲတြင္ ``သူ`` ပါသြားခဲ့သည္၊ စက္တင္ဘာအေရးခင္းတြင္ သူပါလား/မပါလားဆိုသည္ကို အေသအခ်ာ ကၽြႏု္ပ္မသိ၊ ေမးလည္း မေမးျမန္းမိ… သို႔ေသာ္ ထိုအခ်ိန္က တကၠသိုလ္တြင္ ဘုန္းႀကီးမ်ားသည္ တစ္ေယာက္အေပၚတစ္ေယာက္ ေဘာ္လီေဘာပုတ္ေနေသာ အခ်ိန္ေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သည္၊ စက္တင္ဘာအေရးခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ အာဏာပိုင္မ်ားအၾကားတြင္ နာမည္ရေအာင္ လုပ္ေနေသာ ဘုန္းႀကီးမ်ား၊ သူမ်ားတကာ အစစအရာရာ အနစ္နာခံေနေသာအခ်ိန္တြင္ မိမိအလုပ္လုပ္သည္ဆိုသည္ကို ျပသဖို႔အတြက္ ထိုအနစ္နာခံသူမ်ားကို ေျခထိုးခံေသာဘုန္းႀကီးမ်ား၊ တဖန္ မိမိႏွင့္ဆက္ဆံေရးအဆင္မေျပေသာ အေဆာင္သားမ်ားအေပၚတြင္ ရွိသမွ်အျပစ္ပံုခ်၍ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ျပသခဲ့ၾကေသာ အေဆာင္မွဴးမ်ား၊ တစ္ေဆာင္ႏွင့္တစ္ေဆာင္ လက္ညိဳးထိုးအျပစ္တင္ေနၾကေသာအေဆာင္မွဴးမ်ား… စသည္စသည္ျဖင့္…… ထိုစဥ္က တကၠသိုလ္၏ အတြင္းပိုင္း ပံုရိပ္ႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာတို႔သည္ ေျမႀကီးေပၚတြင္ ပိုးလိုးပက္လက္… သို႔ေသာ္ ထိုကိစၥေၾကာင့္(ထိုသို႔အနစ္နာခံမႈမ်ားေၾကာင့္) ရရွိလာေသာ အခြင့္အေရးမ်ားကို ယခုသံုးေဆာင္ခံစားခြင့္ရ ေနၾကသည့္ ဆရာေတာ္မ်ားမွာလည္း ထိုစဥ္က ဘုန္းႀကီးတစ္ေယာက္၏ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားႏွင့္ ယုတ္မာမႈမ်ားကို လူမ်ားႏွင့္မျခား..ျပသခဲ့ၾကသည့္ ဘုန္းႀကီးအစစ္ဆိုသူမ်ား…

ေနာက္ေတာ့ သူ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ သြားေတြ႕ခဲ့သည္၊ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ သူ႔ကို လာေတြ႕သည့္သူေတြ အေတာ္မ်ားျပားတာကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့ရသည္၊ သို႔ေသာ္ သူသည္ကား အရင္လို တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ႏွင့္ပဲ ရွိေနသည္၊ သူ႔ကို အခုလိုမ်ိဳး တကူးတက လာေတြ႕တာကို အသိအမွတ္ျပဳသည့္ဟန္ရွိေသာ္လည္း သူ႔ကို သနားစရာသတၱ၀ါတစ္ေယာက္အေနအားျဖင့္ အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈမ်ားကိုကား လိုလားႏွစ္သက္သည့္ဟန္မရွိ၊ ထို႔ျပင္ သူ႔တြင္ တကၠသိုလ္မွ အထုတ္ခံရသည့္အတြက္ စိတ္ထိခိုက္ေနသည့္ပံုစံမ်ိဳးလည္း မေတြ႕ရ.. သူသည္ သူ၏ second plan-ကိုသာလွ်င္ တည္ၿငိမ္စြာ အေကာင္အထည္ေဖာ္လွ်က္ ရွိေနသည္၊ ေနာက္ေတာ့ သူက ေျပာသည္၊ တကၠသိုလ္က အထုတ္ခံရလို႔ ၀မ္းနည္းစရာမရွိပါဘူးတဲ့… ဂုဏ္ေတာင္ယူပါေသးတယ္တဲ့.. ဒီစကားကို သူတမင္လုပ္ၿပီး ေျပာခဲ့တာမဟုတ္မွန္း သူ႔ကိုၾကည့္၍ ကၽြႏု္ပ္သိႏိုင္သည္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားခဲ့သည္၊ သူ ႏိုင္ငံရပ္ျခားေရာက္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဆက္အသြယ္ဆိုသည္က က်ိဳးတို႔ႀကဲတဲျဖစ္ေနေသာ္လည္း သူ႔အေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ၾကားသိေနရသည္၊ ထံုးစံအတိုင္း သူေတာ္ေၾကာင္းေတြပါပဲ..၊ ဒါက အံ့ၾသစရာမရွိပါဘူး..သူက ေတာ္ေနတာပဲေလ.. သူညံ့သြားတယ္ဆိုရင္သာ ကၽြႏု္ပ္အတြက္ အံ့ၾသစရာျဖစ္လာရမွာပါ.. ႏိုင္ငံျခားတြင္ ရွိေနစဥ္အတြင္း သူသည္ ဘေလာ့ဂ္တစ္ခု လုပ္ခဲ့ၿပီး ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္လာခဲ့သည္၊ သူ၏ ဘေလာ့ဂ္သည္ သူ၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းမ်ားကို ျပသရာေနရာ၊ ခံယူခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ရာေနရာတစ္ခုလည္း ျဖစ္လာခဲ့ၿပီး အမွန္တရားကို လက္ခံေသာလူနည္းစုၾကားတြင္ သူ၏ ဘေလာဂ့္သည္လည္း ေနရာရလာခဲ့သည္၊

ယခု သူျပန္ေရာက္၍ သူႏွင့္ျပန္ေတြ႕ရေသာအခ်ိန္တြင္ ပံုစံက အရင္လိုပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း လူကေတာ့ နည္းနည္း၀လာသည္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကလည္း ႀကဲတဲတဲ၊ နည္းနည္းေတာ့ အၾကည့္ရဆိုးေနသည္၊ အလုပ္ေတြ ရႈပ္လို႔ ထင္သည္၊ သူႏွင့္စကား ထိုင္ေျပာျဖစ္ေတာ့ ဓႏုျဖဴတြင္ ကမ္းျပိဳ၍ လူေတြဒုကၡေရာက္တာကို ၾကည့္ၿပီး ျပန္လာတာ မၾကာေသးဟု ေျပာသည္၊ ထိုေန႔က ကၽြႏု္ပ္ရယ္၊ သူရယ္၊ အျခားသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ က်သင့္သည့္ေငြသြင္းပါလွ်က္ႏွင့္ မၾကာခဏ ဖုန္းလိုင္းျဖတ္ခံေနသည္ကို ေျဖရွင္းရန္ ဖုန္းရံုးသို႔ သြားခဲ့ၾကသည္၊ ရံုးသို႔ေရာက္ေသာအခါ ျမင္ကြင္းက အလြန္ပင္ အံ့အားသင့္စရာေကာင္းေနသည္၊ ဖုန္းဆက္၍ က်သင့္ေငြကို လာေပးရသည္ကိုပင္ အလြန္ခက္ခက္ခဲခဲ အခ်ိန္အၾကာႀကီး တန္းစီ၍ ေပးေနၾကရသည္၊ အလကားေ၀သည့္ ထမင္းထုပ္ကို ယူရန္အတြက္ တန္းစီေနၾကရသည့္ပံုစံမ်ိဳး… မ်က္ႏွာမ်ားမွာလည္း စိတ္မရွည္သည့္မ်က္ႏွာ ညိဳးငယ္သည့္မ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္သာ… ကၽြႏု္ပ္အဖို႔ ဤကဲ့သို႔ေသာ ျမင္ကြင္းမ်ိဳးကို ယခုမွ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမင္ဖူးျခင္း ျဖစ္သည္၊ ဖုန္းရံုးကိုလည္း အခုမွတစ္ခါေရာက္ဖူးသည္ကိုး..အခုမွပင္ ကၽြႏု္ပ္၏ လက္ထဲတြင္ရွိေသာ ဖုန္း၏ တန္ဘိုးကို ေကာင္းေကာင္းနားလည္သြားရသည္၊ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္တိုေနသည့္ပံုမ်ိဳး ေတြ႕ရသည္၊ ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြႏု္ပ္က ``စိတ္မတိုပါနဲ႔ကြာ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ ေနသြားၿပီးၿပီဆိုရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာမဆို ေနလို႔ရသြားၿပီ``ဟု ေျပာလိုက္မိေသးသည္၊ အခုတေလာ ေနရာတကာတြင္ ျပည္သူ႕အက်ိဳး..ျပည္သူ႔အက်ိဳးဆိုေသာ စကားကို မၾကားခ်င္မွအဆံုးျဖစ္ေနေသာ္လည္း ထိုတြင္ ငါတို႔အက်ိဳးကား မပါေသး.. ေအးေလ..သူတို႔ကိုယ္တိုင္ကလဲ ျပင္စရာအမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္ဟု ၀န္ခံထားေပသကိုး.. ခက္တာက ေနာက္ဆက္တြဲအေတြး ပါပဲ..အဲဒီဟာေတြကို ဒီေလာက္ျပင္ဆင္ေနရေအာင္ ဘယ္သူေတြက ဖ်က္ခဲ့တာတဲ့လဲ….ျပန္ခဲ့ရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ အေတြးေတြ တစ္သီႀကီးပါလာခဲ့သည္၊

ဒါေတြက သူ႔ရဲ့ရန္ကုန္သြားေတာလားကို ဖတ္ၿပီး အတိတ္ကို စားၿမံဳ႕ျပန္မိသည့္အေၾကာင္း အရာမ်ားရယ္ပါ၊ ဒီႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုေတာလားမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ားေပၚေပါက္ဖို႔ လိုေနေသးသည္၊ သူ႕ေတာလားတြင္ ေရးသားထားသည့္အေၾကာင္းအရာေတြက လူတိုင္းျမင္ေနရၿပီး လူတိုင္းသတိမထားမိသည့္ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္သည္၊ ေနာက္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားစရာေတြကိုလည္း အမ်ားႀကီးေပးသည္၊ သူ ခရီးမ်ားမ်ားသြားလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု စိတ္ထဲတြင္ ျဖစ္မိသည္ႏွင့္အမွ် ေနာက္ထပ္ ေတာလားမ်ားစြာကိုလည္း ဖန္တီးႏိုင္ပါေစဟု ရင္ထဲတြင္ ဆႏၵျပဳေနမိပါသည္။

ထေနာင္းပန္း (၅-၁၂-၂၀၁၂)