Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Saturday, May 24, 2014

ဂ်ာမနီက ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ႏွင့္ မွတ္မွတ္ရရ အေတြးမ်ား (၂)












(၇)
နီေပါလ္ႏိုင္ငံ ကိုယ္စားျပဳ ဘုရားေက်ာင္းကေတာ့ ဟိႏၵဴအေငြ႕အသက္ေတြ ပါဝင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ (အနက္ေရာင္အေဆာင္နဲ႔အမ်ိဳးသမီးေကြးေနတာပါတဲ့ပံုဟာ နီေပါလ္ကိုယ္စားျပဳေက်ာင္းေဆာင္ပါ)။ ဆိုင္တန္းမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း ဆုိင္ေတြမွာ ခင္းက်င္းျပသထားတဲ့ စာအုပ္ေတြကို လိုက္ၾကည့္မိတယ္။ ဒလိုင္းလားမားစာအုပ္မ်ား၊ သစ္နက္ဟန္းစာအုပ္မ်ား၊ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ားကို ေတြ႕ရတယ္။ ေစ်းတန္းမ်ားကို လြန္ၿပီးတဲ့အခါ ေဘာလံုးကြင္းပဲြၾကည့္စင္လို လုပ္ထားတဲ့ ကပဲြေနရာကို ေရာက္လာတယ္။

စတိတ္စင္ေပၚမွာ မဟာယာနရဟန္းေတာ္မ်ား၊ တိဗက္ရဟန္းေတာ္မ်ား၊ မဟာယာနသီလရွင္မ်ား ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ စတိတ္စင္ေရွ႕မွာေတာ့ ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားက သူတို႔ ႐ိုးရာဝတ္စံုေလးမ်ားနဲ႔ ကျပေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ စတိတ္စင္ေဘးမွာလည္း ထိုင္းအမ်ိဳးသားမ်ားက သူတို႔ ႐ိုးရာဝတ္စံုမ်ားနဲ႔ အလွျပထားၾကတယ္။ ထုိင္းလက္ရာဗုဒၶ႐ုပ္ပြားေတာ္ကိုလည္း ပန္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ထားရွိပူေဇာ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။

(၈)
ပဲြၾကည့္စင္ေပၚကို လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ လူေတြ အမ်ားႀကီးကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အေနာက္တိုင္းသားေတြက အမ်ားစုပါဝင္ေနတာကို ေတြ႕ရေတာ့ အံ့ၾသသြားတယ္။ ေအာ္ သူတို႔လည္း ဗုဒၶဘာသာကို အေတာ္စိတ္ဝင္စားလာၾကပါလားဆိုတာ သိလုိက္ရတယ္။ အေရွ႕တိုင္းသားေတြသာ အေနာက္တိုင္းသားေတြလို ၾကြယ္ဝလာၾကရင္ေတာ့ အေနာက္မွာ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားဖို႔က သိပ္မခက္ဘူးလို႔ ထင္ျမင္လာေစခဲ့တယ္။

အခ်ိဳ႕ဦးဇင္းတို႔ ျမန္မာေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ “ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳတဲ့ကြာ၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔သာ ျပဳ၊ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြဆီကပဲ ျပန္အလွဴခံေနတာပါ”တဲ့။ အရင္က ကိုယ္လည္း အဲဒီလို ေျပာခ်င္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြက ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ထြန္းကားေစခ်င္တာဆိုေတာ့ ကိုယ္က မေပးလို႔ ဘယ္သူက လာေပးမွာလဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အျခားဘာသာသာသနာျပဳေတြဆိုရင္ အခုခ်ိန္ထိ အန္ဂ်ီအိုအသြင္နဲ႔ဝင္ၿပီး ႏိုင္ငံျခား၊ ဥေရာပက ေငြေတြ ရေနၾကတာပဲ မဟုတ္လား။

ဟိုးယခင္ကတည္းက အဲဒီလို အေထာက္အပံ့ေတြ ရၾကေတာ့ သာသနာျပဳရတာ ထိေရာက္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ႏိုင္ငံသား ဗုဒၶဘာသာေတြအေနနဲ႔လည္း ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ဘာသာ ျပန္႔ပြားေစခ်င္ရင္ ကိုယ္ပဲ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ရမွာေပါ့ေလ။ တစ္ခုေတာ့ ရွိတာေပါ့။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြဆီကေန လိမ္လည္အလွဴမခံမိဖို႔နဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားအဝန္းအဝိုင္းဆိုရင္ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံျခားသာသနာျပဳေခၚရတာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါမ်ိဳးေတြကလည္း ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါကေတာ့ တစ္က႑ေပါ့ေလ။ ဦးဇင္း ဆိုလိုတာက အညၾတခရီးသည္ ေဆာင္းပါးထဲက ေက်ာင္းလို ထိုင္းႏိုင္ငံသားေတြက ကမကထ လုပ္ၿပီး လွဴတယ္၊ ဦးတည္တာက ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသားေတြကို ဦးတည္တယ္။ ဒါမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ႏိုင္ေသးသေရြ႕ေတာ့ ထိေရာက္တဲ့ျပဳနည္းကား မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ဆိုရင္ မမွားဘူးထင္ပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လွဴႏိုင္တန္းႏိုင္ေသာဒကာမ်ား အျမန္ေပၚေပါက္ပါေစ။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ West Park ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာဘုရားတန္ေဆာင္းေဆာက္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဂုဏ္ယူစရာလည္း ေကာင္းသလို ပါရမီထူးတဲ့ ကုသိုလ္ထူးႀကီး ျဖစ္မွာ မလဲြပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံက တစ္ေနရာရာမွာ ေစတီေတြ၊ တန္ေဆာင္းေတြ လွဴတာထက္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံက အထင္ကရ ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ လွဴခြင့္ရတာဟာ ပိုမိုႀကီးက်ယ္တဲ့ရလဒ္ေတြ ရွိတယ္ဆိုတာ အထူးေျပာေနဖြယ္ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။

(၉)
ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္က်င္းပရာ အဓိကပဲြၾကည့္စင္နားေရာက္ေတာ့ ေဒၚနီနီရင္ႏွင့္အတူ ျမန္မာဒကာမ ၃ ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ “ဦးဇင္းရယ္ သူမ်ား ႏိုင္ငံေတြကို အားက်လိုက္တာ”တဲ့။ “ေအာ္ ဘာကို အားက်တာတုန္း”ဆိုေတာ့ “သူမ်ားႏိုင္ငံေတြက သူတို႔ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြကို ဒီမွာ ခမ္းခမ္းနားနား ျပသၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔လည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ျပခ်င္တာေပါ့”တဲ့။ “ေအာ္ ဒါဆိုလည္း တို႔ ျမန္မာေတြလည္း လုပ္ၾကတာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဟုတ္တယ္ ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ တပည့္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကိုယ္စားျပဳၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ႐ိုးရာအကေတြကို ျပႏိုင္ေအာင္ လုပ္ၾကမယ္”လို႔ ေဒၚနီနီရင္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားအဆံုးသတ္မွာ “ဦးဇင္းက ေနာက္ႏွစ္ဗုဒၶေန႔မတိုင္ခင္ ထြက္မေျပးနဲ႔အံုးေနာ္၊ ဦးဇင္းရွိမွ လုပ္ၾကမွာ”တဲ့။

တက္ၾကြတဲ့ ဒကာမႀကီးမ်ားကို ေလးစားမိသလို အားလည္း တက္မိပါရဲ႕။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဆီမီးခြက္အကတို႔ စတ့ဲ ျမန္မာ့ဟန္အကေတြကို ကိုယ့္ေရွ႕က စတိတ္စင္ေပၚ တင္ၾကတယ္။ ဖရန္႔ဖြတ္က ျမန္မာေတြကိုလည္း ဖိတ္ၿပီး အႀကီးအက်ယ္ လုပ္လိုက္ရရင္ေတာ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြ လက္ခုပ္တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ သေဘာက်ေနလိမ့္မယ္ထင္တယ္။ ဒကာမႀကီး ေဒၚနီနီရင္က ႐ုပ္ေသးလည္း ကျပတတ္ေတာ့ ႐ုပ္ေသးအကကို ဒကာမႀကီးက ဇာတ္စင္ေပၚမွာ ကျပ၊ အ႐ုပ္က ေသးေသးေလးဆိုေတာ့ ပ႐ိုဂ်က္တာႀကီးေတြနဲ႔ ပရိသတ္အားလံုး ျမင္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ စသျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေအာ္ …. ေနာက္တစ္ႏွစ္ ဗုဒၶေန႔ပြဲေတာ္ …. ကိုယ့္အႀကိဳက္ဆံုးနာမည္ကိုက “အတည္မဲ့”ဆိုေတာ့လည္း …..။

(၁ဝ)
ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ရွိရာ West Park က အျပန္မွာ ဥကၠ႒ဂုဏက အိုလံပစ္ေမွ်ာ္စင္ကို လိုက္ျပမယ္ဆိုလို႔ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အိုလံပစ္ေမွ်ာ္စင္က ၂၉၈.၂၈ မီတာ ျမင့္ပါတယ္။ ေလွကားနဲ႔ဆိုရင္ ေလွကားထစ္ေပါင္း ၁၂၃ဝ ရွိပါတယ္။ ဓာတ္ေလွကားက တစ္စကၠန္႔ကို ၄ မီတာႏႈန္းရွိတဲ့အတြက္ ဓာတ္ေလွကားအေလ့အက်င့္ရွိတဲ့ ဂ်ာမနီသားေတြေတာင္ နားအူၾကပါတယ္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အျမင့္ဆံုးအေဆာက္အအံုျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕လံုးကို လွမ္းျမင္ရတယ္။

ဘိုင္ယန္ျမဴးနစ္ေဘာလံုးကြင္းကိုလည္း လွမ္းျမင္ေနရတယ္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ထဲက ပန္းၿခံအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ၾကည္ႏူးစရာ ျမင္ေတြ႕ရတယ္။ အိုလံပစ္ေဘာလံုးအားကစားကြင္းဆိုရင္ အေပၚစီးကေန ၾကည့္ရေတာ့ အေတာ္လွပေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ အိုလံပစ္ေမွ်ာ္စင္ေပၚမွာ ၄၅ မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးေတာ့ ေက်ာင္းကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။

(၁၁)
West Park ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲက ဗုဒၶေန႔ျမင္ကြင္းက မ်က္စိထဲက မထြက္ဘူး။ မဟာယာန၊ တိဗက္တန္၊ ေထရဝါဒ။ ေနာက္ၿပီး စာေရးသူရဲ႕ လုပ္ႀကံမႈမ်ားၾကားက ဗုဒၶဘာသာ စာအုပ္ထဲမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့အတိုင္း ဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္းကဲြမ်ားအခ်င္းခ်င္း ၿပိဳင္ဆိုင္တိုက္ခိုက္မႈ၊ မဟာယာနက ေထရဝါဒဆိုရင္ ကေလးဦးေႏွာက္သာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားတဲ့။ သူတို႔ကသာ လူႀကီးဦးေႏွာက္နဲ႔ဗုဒၶဘာသာမ်ားတဲ့။ အေဖမွာ မွာတဲ့အတိုင္း လုပ္တာ ကေလးဦးေႏွာက္တဲ့။ လူႀကီးကေတာ့ အေဖက ဒီလို မွာေပမဲ့ ေနရာေဒသအားေလ်ာ္စြာ လုပ္သင့္၊ မလုပ္သင့္ စဥ္းစားၿပီးမွ လုပ္တာတဲ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗုဒၶကို ယံုၾကည္တယ္ဆိုၿပီး တိုက္ခိုက္ေနၾကတာကေတာ့ ၾကည့္ရတာ သိပ္မေကာင္းလွပါ။

(၁၂)
ေနာက္ၿပီး ခရစ္ယာန္ဆရာေတာ္မ်ား ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕မွာ ညီလာခံတစ္ခုလုပ္မည့္အေၾကာင္း သတင္းကလည္း စိတ္ကူးထဲ ဝင္ေရာက္လာတယ္။ ဘာတဲ့ ….။

ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားသူေတြ ဘာေၾကာင့္ တိုးပြားလာသလဲဆိုတာကို ေခါင္းစဥ္တစ္ခုအေနနဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကမယ္တဲ့။ ဗုဒၶဘာသာေတြ ဂ်ာမနီမွာ ဘယ္လို လႈပ္ရွားလို႔ ဂ်ာမန္သားေတြက အဲဒီေနာက္ လိုက္ကုန္ၾကသလဲ။ လက္ရွိ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးေတြ ဒီကိစၥကို ဘယ္လို မစ္ရွင္ေတြ အသံုးျပဳၿပီး ခရစ္ယာန္သာသနာႀကီးပြားေအာင္ ျပန္လုပ္ၾကမလဲ။ ဒါေတြကို ေဆြးေႏြးၾကမယ္တဲ့။

ေနာက္ၿပီး အဲဒီညီလာခံကို တက္ေရာက္မယ့္ ခရစ္ယာန္ဓမၼကထိကဆရာေတာ္တစ္ပါးကလည္း အီးေမးလ္ပို႔ထားတယ္။ အဲဒီရဲ႕ ဆက္စပ္မႈအေနနဲ႔ ေဗာဓိဝိဟာရကို လာလည္ခ်င္ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ လုပ္သလဲ။ လူေတြကို ဘယ္လို တရားေဟာသလဲ … ဆိုတာေတြကို လာေလ့လာခ်င္ပါတယ္တဲ့။ အတူေန ဂ်ာမန္ရဟန္းကေတာ့ စာေရးသူနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး “ဘာမွ ထူးျခားတဲ့ အစီအစဥ္ မရွိေၾကာင္း၊ ဘယ္ခရစ္ယာန္ကိုမွလည္း ဗုဒၶဘာသာေကာင္းေၾကာင္း မေျပာေၾကာင္း၊ သူတို႔ဘာသာ စိတ္ဝင္စားလို႔ လာေရာက္သူမ်ားကို ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ေျပာျပေၾကာင္း၊ တရားအားထုတ္ၾကေၾကာင္း” … စတာေလာက္သာ ျပဳလုပ္ေၾကာင္း စာျပန္လိုက္တယ္။

(၁၃)
တစ္ရက္ကလည္း လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းက တရားပဲြတစ္ခုကို သြားျဖစ္တယ္။ အမွန္က အဲဒီကို လမ္းေလွ်ာက္သြားတာ။ ဝင္ၾကည့္လို႔ ရတယ္ဆိုတာနဲ႔ ဝင္ျဖစ္သြားတာ။ တရားေဟာတာ အေတာ္ဆဲြေဆာင္မႈ ရွိတယ္။ တစ္လံုးမွေတာ့ နားမလည္ဘူး။ စာေရးသူေရာက္ၿပီး နာရီဝက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ၿပီးသြားတယ္။

ေဘးနားက အဘြားတစ္ေယာက္ကို ေမးမိတယ္။ “ဒီတရားပြဲမွာ လူက ၁ဝဝ ေလာက္ရွိတယ္။ ငါ အံ့ၾသမိတာက လူငယ္တစ္ေယာက္မွ မေတြ႕တာပဲ။ ငါ ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ အသက္ ၃ဝ ေလာက္ရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးက အငယ္ဆံုးပဲျဖစ္မယ္။ က်န္တာေတြက အသက္ႀကီးတဲ့ အနည္းဆံုး ၅ဝ ေက်ာ္ေတြပဲ ေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လည္း လူငယ္ေတြကို မဖိတ္လို႔လား”လို႔ ဆိုေတာ့ “လူငယ္ေတြ ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈ နည္းလာၾကၿပီ၊ ဒါမ်ိဳး တရားပဲြေတြ မလာၾကေတာ့ဘူး”တဲ့။

ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္မွာ အေနာက္တိုင္းသားမ်ား ေျမာက္ျမားစြာကို ေတြ႕လိုက္ရျခင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ပစၥကၡႀကံဳဆံုမိတာေလးေတြကို ေတြးေနမိတာပါ။

ဆက္ရန္ ............

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)

Tuesday, May 20, 2014

ဂ်ာမနီက ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ႏွင့္ မွတ္မွတ္ရရ အေတြးမ်ား










(၁)
“ဖြား ပြင့္ ေဟာ စံ၊ ဗ်ာဒိတ္ခံ၊ မွတ္ရန္ကဆုန္၊ လျပည့္ႀကံဳ”ဆိုတဲ့ လကၤာေလးနဲ႔အညီ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး ၅ ခုကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ေတြ ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔အျပားမွာ က်င္းပေလ့ရွိၾကတယ္။ ျမန္မာမွာေတာ့ ဖြားျမင္ျခင္း၊ ဘုရားျဖစ္ေတာ္မူျခင္း၊ မဟာဗုဒၶဝင္ကို ေဟာေတာ္မူျခင္း၊ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူျခင္းနဲ႔ ဗ်ာဒိတ္ခံယူေတာ္မူျခင္းဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ႀကီး ၅ ခုလို႔ ဆိုၾကေပမဲ့ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ဖြား၊ ပြင့္၊ စံ ဆိုတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ ၃ ခုကိုပဲ လက္ခံေျပာဆိုၾကပါတယ္။

(၂)
ဂ်ာမနီကို ေရာက္ၿပီး ၁ဝ ရက္ေက်ာ္ေက်ာ္ကတည္းက ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္က်င္းပေရးအတြက္ ေက်ာင္းမွာ အစည္းအေဝးလုပ္ၾကတယ္။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ေမလ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ က်င္းပၾကေပမဲ့ ပဲြေတာ္ေတြ တိုက္ေနတဲ့အတြက္ ေမလ ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္ရက္တိုင္တိုင္ က်င္းပဖို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး ပဲြေတာ္အစီအစဥ္ေတြကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။

Dhamma Talk တရားပဲြအစီအစဥ္ကို ေဆြးေႏြးရာမွာ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ေက်ာင္းအတြင္းနဲ႔ေက်ာင္းအျပင္ ၂ ဌာနခဲြၿပီး ဂ်ာမန္လို သူက အျပင္မွာ ေဟာမယ္၊ ဦးဇင္းက အတြင္းမွာ အဂၤလိပ္လို ေဟာဖို႔ အဆိုျပဳေတာ့ ဦးဇင္းက ေရာက္တာ မၾကာေသးဘူး၊ အဆင္သင့္ျဖစ္ပါ့မလား၊ အရွင္ဘုရားပဲ ေဟာပါလို႔ ေျပာမိတယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဘာမွ စိုးရိမ္မေနနဲ႔၊ ေဟာသာ ေဟာ၊ ေျပာသာ ေျပာ … အားလံုးက အရွင္ဘုရား ေျပာတာ နားေထာင္ခ်င္ေနၾကတယ္လို႔ ဆိုတာနဲ႔ လက္ခံျဖစ္တယ္။

မနက္ ၁ဝ နာရီကေန ၁၁ နာရီထိ တစ္ႀကိမ္၊ ေန႔လယ္ ၂ နာရီကေန ညေန ၄ နာရီထိ တစ္ႀကိမ္၊ ညေန ၅ နာရီကေန ၆ နာရီထိ တစ္ႀကိမ္ ေဟာဖို႔ အစီအစဥ္ ခ်က္မွတ္လိုက္တယ္။ ၁၈ ရက္ေန႔ မနက္ ၁ဝ နာရီကိုေတာ့ ျမန္မာဒကာ၊ ဒကာမမ်ား လာမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ျမန္မာလိုေဟာဖို႔ အစီအစဥ္ ထည့္လိုက္တယ္။

(၃)
ေဟာေျပာရမယ့္ ေခါင္းစဥ္ေတြကေတာ့
(က) ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္မ်ား က်င္းပရျခင္းအေၾကာင္း
(ခ) တရားထိုင္ရျခင္းအေၾကာင္းႏွင့္ တရားထိုင္ပံုထိုင္နည္းမ်ား
(ဂ) ဗုဒၶနည္းျဖင့္ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ တည္ေဆာက္ျခင္း
(ဃ) ဗုဒၶဘာသာဟူသည္
(င) ၿပီးျပည့္စံုေသာလူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ မည္သို႔ လုပ္မည္နည္း (ပါရမီ ၁ဝ ပါး) တို႔ပါပဲ။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရရင္ အဲဒီအစည္းအေဝးကတည္းက ရင္ထဲမွာ အလံုးႀကီးမဟုတ္ရင္ေတာင္ အလံုးေလး ရွိေနခဲ့တယ္။ ဂ်ာမန္စာကလည္း ေလ့လာရေသးတယ္။ ေဟာေျပာရမယ့္ဟာေတြအတြက္လည္း ျပင္ဆင္ရဦးမယ္။ စာေတြ ဖတ္၊ စဥ္းစား၊ စီစဥ္၊ အလုပ္ေတြ အေတာ္႐ႈပ္သြားတယ္။ အေၾကာင္းအရာေတြကေတာ့ အလြန္႐ိုးရွင္းလြယ္ကူပါတယ္။ အေကာင္းဆံုး ေဟာေျပာႏိုင္ဖို႔ပဲ စိတ္ပူမိတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမလ ၁၇ ရက္မေရာက္ခင္ ေက်ာင္းေရာက္လာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားကို ေဟာေျပာလိုက္ရတဲ့အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရလာတဲ့အခါ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ဂ်ာမနီကို စေရာက္ကတည္းက “လုပ္မလား”လို႔ ေမးရင္သာ ျငင္းခ်င္ ျငင္းမယ္။ သြားရဲသလား၊ လုပ္ရဲသလားလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ “ႏိုး”လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကိုလည္း အရွင္ဘုရား လုပ္ႏိုင္တဲ့အရာမွန္သမွ်ကို တပည့္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ခိုင္းပါ၊ ေျပာပါ၊ ဒါေပမဲ့ အရွင္ဘုရားေတာင္ မလုပ္ႏိုင္တာ၊ မလုပ္ခ်င္တာကိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ကို မခိုင္းပါနဲ႔လို႔ ေျပာထားတာပါ။

(၄)
ဦးဇင္းတို႔ဆီက ေမလ ၁၇၊ ၁၈ မွာဆိုေပမဲ့ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသားေတြ၊ ထိုင္း၊ သီရိလကၤာ၊ တ႐ုတ္၊ ထိုင္ဝမ္၊ ဗီယက္နမ္၊ တိဗက္ စတဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြ ဦးေဆာင္ၿပီး ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ကို West Park ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပေနၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းက ဥကၠ႒ႀကီး မစၥတာဂုဏရဲ႕ကားနဲ႔ West Park ကို ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ ဥယ်ာဥ္ႀကီးက ျမက္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီး၊ သန္႔ရွင္းတဲ့ ေရကန္၊ ခ်ယ္ရီပန္းမ်ား၊ အျခားအေရာင္အေသြး စံုတဲ့ ပန္းမ်ိဳးစံုတို႔နဲ႔ အလြန္သာယာလွပါတယ္။ ေရကန္နားေရာက္တာနဲ႔ အေဝးကေန လွမ္းျမင္ရတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီး စုေဝးေနတဲ့ေနရာက ဓမၼေတးသံမ်ား စတင္ၾကားရတယ္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွားက တ႐ုတ္ေက်ာင္းေတြမွာ ၾကားရေလ့ရွိတဲ့ တ႐ုတ္ဘုန္းႀကီးမ်ား ရြတ္ဆိုေနတဲ့အသံပါ။

ဦးဇင္းတို႔လည္း အသံၾကားတဲ့ ပဲြေတာ္ရွိရာအရပ္ကို ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကတယ္။
ေစ်းေရာင္းပဲြေတာ္မ်ား၊ ထိုင္းစားေသာက္ဆိုင္မ်ား၊ ဗီယက္နမ္, ထိုင္း, တိဗက္ စေသာ နိုင္ငံမ်ားမွ ႐ိုးရာပစၥည္းမ်ား ေရာင္းခ်ေသာဆိုင္မ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ရတယ္။ ဆိုင္အားလံုးက မဟာယာန၊ တိဗက္တန္ဗုဒၶဘာသာ အရိပ္အေငြ႕မ်ားပင္ လႊမ္းမိုးထားတာကို ေတြ႕ရတယ္။ Buddha Haus လို႔ေခၚတဲ့ ေမတၱာဝိဟာရတစ္ေက်ာင္းတည္းသာ ေထရဝါဒေက်ာင္းျဖစ္တာကို ေတြ႕ရတယ္။

(၅)
“အရွင္ဘုရား ဒီကို လာရတာ ေပ်ာ္လား၊ ဘယ္လို ခံစားရလဲ”တဲ့။ ဥကၠ႒ဂုဏက ေမးတယ္။ “ဒီလုိပါပဲ၊ ဗဟုသုတေတာ့ ရပါတယ္”လို႔ပဲ ေျဖလိုက္တယ္။ “တပည့္ေတာ္ကေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ေထရဝါဒမေတြ႕ရလို႔”တဲ့။ ဥကၠ႒ကလည္း ေက်ာင္းက ဂ်ာမန္ဘုန္းႀကီး ေလသံအတိုင္းျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟာယာနေတြ၊ ေထရဝါဒေတြ အလြန္႔အလြန္ ခဲြျခားေနတာကို သိပ္မႀကိဳက္လွပါ။ ဗီယက္နမ္ဘုန္းႀကီး သစ္နက္ဟန္၊ တိဗက္ဘုန္းႀကီး ဒလိုင္းလားမားတို႔ေၾကာင့္ ဗုဒၶအေၾကာင္းကို လူအမ်ား စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိလာျခင္းကို အသိအမွတ္ျပဳရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒလိုင္းလားမား ေဟာေျပာတာကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔ထက္ ခ်စ္စရာ၊ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္သာ ခံစားလို႔ ရေပမဲ့ သစ္နက္ဟန္ရဲ႕ ေဟာေျပာမႈမ်ားက ၾကည့္႐ႈသူတိုင္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းမႈေပးႏိုင္ေၾကာင္း စသျဖင့္ ဥကၠ႒ကို ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

(၆)
West Park ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ ေရာက္စဥ္က အႀကီးမားဆံုး ဆႏၵတစ္ခု ျဖစ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္တည္လာရတဲ့အေၾကာင္းကေတာ့ ဒီဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲ ေရာက္တာနဲ႔ အေဝးကေန လွမ္းေတြ႕လိုက္ရတဲ့ ဘုရားတန္ေဆာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ပါပဲ။ ေရကန္အႀကီးႀကီးရဲ႕ ေဘးက ေရကန္အေသးမွာ ထိုင္းႏိုင္ငံဗိသုကာနဲ႔ ရပ္ေတာ္မူတန္ေဆာင္းႀကီးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ပထမေတာ့ ဗုဒၶေန႔ပဲြေတာ္ေၾကာင့္ ယာယီျပဳလုပ္ထားတာလို႔ ထင္ထားတာ။ ဥကၠ႒ကို ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ယာယီမဟုတ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းဗိသုကာလက္ရာနဲ႔ အၿမဲတည္ေဆာက္ထားတဲ့ တန္ေဆာင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ထိုင္းသာမက နီေပါလ္၊ တ႐ုတ္၊ ဂ်ပန္ဆိုင္ရာမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း သိလုိက္ရတယ္။ ထုိင္းတန္ေဆာင္းကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ အေဆာက္အအံုက ဆဲြေဆာင္မႈရွိေပမဲ့ ရပ္ေတာ္မူဘုရားဆင္းတုက နည္းနည္းမွ ၾကည့္မေကာင္းဘူး။ ျမန္မာ့ဗိသုကာဆရာမ်ား အပ်င္းေျပထုထားသလိုေတာင္ ျဖစ္ေနသလား ေအာက္ေမ့မိတယ္။

အႀကီးမားဆံုးဆႏၵဆိုတာကေတာ့ အဲဒီ West Park ဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ ျမန္မာ့ဗိသုကာလက္ရာေတြ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ ဘုရားတန္ေဆာင္းႀကီးတစ္ခု ေပၚေပါက္ေစခ်င္တာပါပဲ။ ဥကၠ႒ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူက ရယ္ၿပီးေတာ့ “ပိုက္ဆံသာ မင္းတို႔ ျမန္မာေတြ အကုန္အက် ခံႏိုင္ရင္ ဂ်ာမနီအစိုးရကေတာ့ Welcome ျဖစ္ေနမွာပါ”တဲ့။ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူမ်ား ေပၚေပါက္ပါေစသတည္း။

ဆက္ရန္ ..........

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂ဝ၊ ဝ၅၊ ၂၀၁၄

Friday, May 16, 2014

ဖ႐ိုင္းဇင္းပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ




(၁)
ဖ႐ိုက္ဇင္းစာၾကည့္တိုက္က အႀကီးႀကီးရယ္။ စာအုပ္ေတြက စံုလွတယ္။ ဂ်ာမန္ဘာသာနဲ႔ေရးထားတာေတြက မ်ားပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဗဟုသုတအေနနဲ႔ လိုက္ေငးတယ္။ ဖ႐ိုက္ဇင္းသမိုင္းစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ကို ေကာက္ကိုင္မိတယ္။ စာအုပ္ေပၚက မ်က္ႏွာဖံုးေပၚက ေရးထားတဲ့ Freising ဆိုတာကို ေသခ်ာၾကည့္တဲ့အခါ ပါဠိသင္လာတဲ့ကိုယ္ေတာ္ပီပီ ပုဒ္ခဲြၾကည့္မိတယ္။ Frei+sing ဂ်ာမန္လို Frei ဆိုတာ Free လြတ္လပ္ျခင္း၊ Sing ဆိုတာက သီခ်င္းဆိုတာ။ နာမည္ေလးကို အေတာ္သေဘာက်သြားတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၾကသလဲဆိုတာေတာ့ ေနာက္မွ ေမးၾကည့္ရဦးမယ္။

(၂)
Freising ဆိုတာ Freising ျပည္နယ္ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ လူဦးေရအားျဖင့္ ၄ ေသာင္းေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ ေျမာက္ဘက္ အီဇာျမစ္ကမ္းေဘးမွာ တည္ရွိပါတယ္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ကေန ကားနဲ႔ ၂၅ မိနစ္ခန္႔ခရီးရွိပါတယ္။ ရထားနဲ႔ဆိုရင္လည္း အဲဒီေလာက္ပဲ ၾကာပါတယ္။ ျမဴးနစ္ေလဆိပ္ႀကီးနဲ႔လည္း အနီးဆံုးေနရာမွာ ရွိပါတယ္။ ျမဴးနစ္ေလဆိပ္ကေန ဆင္းလိုက္တာနဲ႔ ေျမာက္ဘက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္ ကမၻာ့သမိုင္းဝင္အေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ကတ္သတ္ဒရီယလ္ (cathedral hill) ေတာင္ကုန္းကို လွမ္းျမင္နိုင္ပါတယ္။ ဒီနာမည္ေက်ာ္ေတာင္ကုန္းေပၚမွာ ခရစ္ယာန္ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ ခမ္းနားတဲ့ နန္းေတာ္ရဲတိုက္ႀကီးလည္း တည္ရွိပါတယ္။

လက္ရွိပုပ္ရဟန္းမင္း မတုိင္ခင္က ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးဟာ စာေရးသူတို႔ေက်ာင္းေဘးက ေတာင္ကုန္းေပၚက ဘုရားေက်ာင္းမွာ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါ့အျပင္ ဗိုင္ဟန္ရွတဲဖန္ (Weihenstephan Hill) ေတာင္ကုန္းကိုလည္း လွမ္းျမင္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာင္ကုန္းကေတာ့ ကမၻာ့သက္တမ္းအရင့္ဆံုးဘီယာေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ေနရာတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

Freising ၿမိဳ႕ေလးဟာ အလြန္တရာ ေရွးက်ၿပီး ေရွးေဟာင္းဒ႑ာရီပံုျပင္ေတြ၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားအျပား ရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးၿမိဳ႕ေတာ္လို႔လည္း ဆိုလို႔ ရပါတယ္။ ယခင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ခရစ္ယာန္ဘာသာတရားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အထြတ္အျမတ္ထားရာ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ဆိုရင္လည္း မမွားႏိုင္ပါဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲက တံတားေတြ အိမ္ေတြ၊ လမ္းေတြမွာလည္း ခရစ္ေတာ္ရဲ႕႐ုပ္ပြားေတာ္ေတြ ေဆာက္လုပ္ထားၾကတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ တစ္ေနကုန္ ဘုရားေက်ာင္းက ေခါင္းေလာင္းသံေတြ တစ္နာရီျခားတစ္ခါ တညံညံ တီးခတ္ေနဆဲပါ။ ည ၉ နာရီက်မွ ရပ္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းက အယူအဆအရေတာ့ မေကာင္းဆိုးဝါးေတြဟာ ဒီေခါင္းႀကီးေတြအသံၾကားရင္း ေျပးကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အစဥ္အဆက္အေနနဲ႔ ေခါင္းေလာင္းေတြ ဆက္လက္တီးေနၾကတာလို႔ ဆိုပါတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေအဒီ ၇၂ဝ မွာ သူေတာ္စင္ ေကာ္ဘီနီယန္း(Corbinian)က ဘာသာေရးအေဆာက္အအံုတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ Freising ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ အမွတ္အသားတံဆိပ္က ေက်ာေပၚမွာ ပစၥည္းေတြ တင္ထားတဲ့ ဝက္ဝံ႐ုပ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအမွတ္တံဆိပ္ကလည္း ရာဇဝင္နဲ႔ပါ။ တစ္ေန႔မွာ ဝက္ဝံက သူေတာ္စင္ အာဘီအို (Arbeo)ရဲ႕ ျမင္းကို ကိုက္သတ္ပစ္တယ္။ ဒါနဲ႔ သူေတာ္စင္က ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ ဝက္ဝံကို သူ႔ပစၥည္းေတြကို သယ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီသူေတာ္စင္က အဲဒီေလာက္ထိ တန္ခိုးႀကီးတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဒါကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ ပစၥည္းေတြ တင္ထားတဲ့ ဝက္ဝံက Freising ရဲ႕ သေကၤတျဖစ္လာရတာပါ။

ေအဒီ ၉၉၆ မွာ ဒူကဲဟင္နရီ (Duke Henry) ဆိုသူရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းမႈေၾကာင့္ Freising ရဲ႕ အဓိကစီးပြားေရးေတြ၊ အေျခခံအေဆာက္အအံုေတြက ျမဴးနစ္ေက်းရြာဘက္ကို ေရာက္ကုန္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕က ႀကီးက်ယ္လာရာ ၁၁၅၈ ခုႏွစ္မွာေတာ့ Freising ရဲ႕ စီးပြားေရးအေျခအေနေတြဟာ ျမဴးနစ္ကို အ႐ႈံးေပးလာရတယ္။ ျမဴးနစ္မွာလည္း ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းႀကီးေတြ ေဆာက္လုပ္လိုက္ၾကတယ္။

(၃)
စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးအရ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕က သာလြန္သြားေပမဲ့ ဘာသာေရးအရေတာ့ ဖ႐ိုက္ဇင္းက အစစအရာရာ မေျပာင္းလဲႏိုင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ အေျခတည္ေနခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ပုပ္ရဟန္းမင္းႀကီးေအာက္ အနည္းငယ္ေလာက္ပဲ အဆင့္နိမ့္တဲ့ ရဟန္းမင္းႀကီးမ်ား စိုးစံေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ရဟန္းမင္းႀကီးမ်ားဟာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာ စားသံုးရျခင္း၊ ေနထိုင္စံျမန္းရျခင္း စတဲ့ေနရာအားလံုးမွာ ေရွးေခတ္ရွင္ဘုရင္မ်ားလို ျပဳစုခံေနရဆဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ယေန႔ေခတ္မွာ ရဟန္းျပဳသူနည္းလာတဲ့အတြက္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြကေတာ့ ေထာင့္မေစ့ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္လာတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အာရွဘက္ကေန ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို တင္သြင္းရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

Freising မွာ သာသနာဆိုင္ရာ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားဟာ အမ်ားအားျဖင့္ အာရွေဒသကေန လာေရာက္အမႈထမ္းတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ မ်ားတယ္လို႔ သိရတယ္။ လခကလည္း အရမ္းျမင့္ေတာ့ ဒီမွာ အမႈေတာ္ထမ္းလိုတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြလည္း အေတာ္မ်ားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္မ်ား ပူပန္ေနၾကသလို ဒီက သာသနာဆိုင္ရာမွာလည္း ဘုန္းႀကီးေတြ နည္းလာလို႔ စိတ္ပူေနၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၄)
ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်းရြာေတြမွာ ကိုရင္နည္းလာတဲ့ကိစၥကို ဒီက ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ ဒါ သဘာဝက်ပါတယ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တိုးတက္တဲ့တိုင္းျပည္တိုင္းဟာ ဘာသာတရားဆိုင္ရာမွာ အေျပာင္းအလဲေတာ့ ျဖစ္မွာပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံခ်မ္းသာလာေလေလ ဘုန္းႀကီးနည္းလာေလေလ ျဖစ္မွာပဲ။ ဒီေတာ့ အေရအတြက္ထက္ အရည္အခ်င္း၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ျပည့္ဝတဲ့ ရဟန္းေတြ ေပၚထြက္လာမွာမို႔ပါ။ စာေရးသူလည္း လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ မရွက္တမ္း ဝန္ခံရရင္ တို႔ဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ ဘာေၾကာင့္ အလုပ္လက္မဲ့မ်ားေနသလဲ။ အရည္အခ်င္းနဲ႔စိတ္ဓာတ္ပိုင္းကိုပဲ ျပရမယ္ထင္တယ္။

(၅)
စာေရးသူဟာ (အီဇာညေနခင္းမ်ား ေဆာင္းပါးထဲမွာ ဆိုခဲ့သလို) ညေနတိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္တယ္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တိုင္း ေနရာအႏွံ႔မွာ ေတြ႕ေနရတာက ခရစ္ယာန္ဆိုင္ရာ အမွတ္အသားေတြ၊ ခရစ္ေတာ္ပံုေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေတြကို ျမင္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေနာင္ေတာ္တစ္ပါး ေျပာတာကို သြားအမွတ္ရေနမိတတ္တယ္။ ကိုယ္ေတာ္ ကုလားေတြ သူ႕သာသနာ သူျပဳတာ၊ ဘာလို႔ စကားထဲ ထည့္ေျပာေနလဲ၊ တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြလည္း သူမ်ားဆီ သြားၿပီး သာသနာျပဳေနတာ မဟုတ္လားတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔အဲဒီလို သူ ေျပာတာလဲဆိုေတာ့ ကုလားမေကာင္းေၾကာင္း ေျပာသူဆိုရင္ သူက အလြန္အျမင္ကပ္ေနတာကိုး။

(၆)
တကယ္ေတာ့ ဒီမွာ လာေနတယ္၊ သာသနာျပဳတယ္ဆိုတာ အခ်ိဳ႕ဘာသာေတြ သာသနာျပဳသလို လာျပဳေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း၊ ၾကည္ၾကည္သာသာနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း သိခ်င္သူေတြကို ကူညီေပးေနျခင္းပါပဲ။ စာေရးသူ ဒီကို ေရာက္ၿပီး ႀကိဳဆိုပဲြကတည္းက ဒီကိုလာတာဟာ ခရစ္ယာန္နဲ႔အျခားဘာသာဝင္ေတြကို ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ ေျပာင္းလဲေပးဖို႔ လာတာ မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာလိုသူမ်ားအတြက္ အကူအညီျဖစ္ေစဖို႔ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ဘာသာတရားဆိုရင္ အားလံုး သိတဲ့အတိုင္းပဲ။ သူတို႔ တရားကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး အဲဒီဘာသာဝင္ ျဖစ္သူဆိုတာ မၾကားဖူးေပမဲ့ (အနည္းငယ္သာ ၾကားဖူးေပမဲ့) တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ အဲဒီဘာသာဝင္လူဦးေရက ဗံုးေပါက္သလို ေပါက္ကဲြေနတာ။ ဗုဒၶဘာသာသာသနာျပဳျခင္းဟာ အဲဒီဘာသာ သာသနာျပဳျခင္းနဲ႔ေတာ့ လားလားမွ် မသက္ဆိုင္ပါေၾကာင္း ေနာင္ေတာ္ႀကီးကို သိေစခ်င္ခဲ့ေပမဲ့ မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

(၇)
တစ္ရက္က ေက်ာင္းကို မၾကာခဏ လာတတ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာဂ်ာမန္ဒကာတစ္ဦး ေျပာတာေလးလည္း သေဘာက်လို႔ ျပန္ေျပာပါရေစ။ သူဆိုရင္ ထိုင္းကို အလည္သြားရင္း ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ ေလ့လာရင္းနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာခဲ့သူပါ။

တစ္ေန႔မွာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းက ငါတို႔ ဖ႐ိုက္ဇင္းက ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ သာယာၿပီးသား၊ မင္းတို႔ ဒီမွာ ေက်ာင္းလာတည္ေထာင္တာဟာ စိတ္ကူးယဥ္တာပဲလို႔ ေျပာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူက ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာဆိုတာ ဟုတ္လို႔လား။ လူဦးေရ အမ်ားစုက ခရစ္ယာန္ဘာသာဆိုတာ ငါ လက္ခံတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ကို အျပည့္အဝ ယံုၾကည္သူက ၅ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာင္ ရွိရဲ႕လား။ မတည္ၿငိမ္တဲ့အေရွ႕အလယ္ပိုင္းကေန လြင့္စဥ္လာတဲ့ လူေတြနဲ႔ဘာသာတရားကိုးကြယ္သူေတြ တိုးပြားလာမႈကေရာ ဖ႐ိုက္ဇင္းရဲ႕ လမ္းမေတြကို အသြင္ေျပာင္းစျပဳေနၿပီဆိုတာ မင္းလည္း သိပါတယ္။

သာယာေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ျဖစ္တဲ့ ဥယ်ာဥ္တစ္ခု ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ငါတို႔ ဖ႐ိုက္ဇင္းဆိုတဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ပန္းေပါင္းစံု ပြင့္ေနဖို႔ လိုတယ္။ ငါတို႔က ခရစ္ေတာ္ကို ယံုၾကည္သူမ်ားကို “လာပါ၊ အဲဒါ မေကာင္းဘူး၊ ဗုဒၶဘာသာ လာကိုးကြယ္ပါ”လို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ သူတို႔ လိုအပ္လို႔ အကူအညီေတာင္းလာတဲ့အခါမွသာ ငါတို႔က သူတို႔ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးခ်င္တာေလာက္ပါပဲ … စသျဖင့္ သူ ေျပာခဲ့တာေတြကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေနခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူကလည္း အေတြးခ်င္းထပ္တူထပ္မွ်ျဖစ္ပါေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

(၈)
ဖ႐ိုက္ဇင္းသမိုင္းစာအုပ္ေလး ေကာက္ကိုင္ဖတ္႐ႈၿပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ အေတြးစေလးေတြပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ာမန္ဒကာေျပာတဲ့စကားထဲကလို ဖ႐ိုင္းဇင္းပန္းဥယ်ာဥ္ထဲမွာ လူေတြ စိတ္ၾကည္ႏူးေစမယ့္ ပန္းတစ္ပြင့္အျဖစ္ကေန ဦးတည္ခ်က္ေျပာင္းမသြားေအာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ပ်ိဳးေထာင္ေနရဦးမွာပါ။

(၉)
စာၾကည့္တိုက္ထဲက ထြက္ေတာ့ ေနကို မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလင္းေတာ့ ရွိေနဆဲပဲ။ Free+sing ဆိုတဲ့အသံေလးကလည္း တိုးတိုးေလး ထြက္လာတယ္။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၅၊ ဝ၅၊ ၂ဝ၁၄

အလုပ္မရွိလို႔


(၁)
အရွင္ဘုရား … အရွင္ဘုရားကို အခ်ိဳ႕လူေတြ ျပစ္တင္ေျပာဆိုေနၾကတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာပါဦး။

(၂)
ေဟ … ဟုတ္လား။ သူတို႔ေတြက အခ်ိန္ေတြ ပိုၿပီး လုပ္စရာ မရွိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ။ ။

Thursday, May 15, 2014

အီဇာ ညေနခင္းမ်ား




(၁)
အီဇာညေနခင္းမ်ားတြင္ ေနညိဳညိဳက တိမ္မေတာက္ပါ။ ေနညိဳညိဳတိမ္မေတာက္တဲ့အတြက္ စာဥတို႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ေရခပ္မဆင္းၾကပါ။

(၂)
ဒီလမ္းကေလးေပၚကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တာ တစ္လနီးပါးရွိသြားၿပီ။ ေရာက္စက ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ေျပာတယ္။ တို႔ Timetable ထဲမွာ ညေန ငါးနာရီကို လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္ ထည့္မယ္၊ ဘယ္လိုလဲလို႔ ေမးတယ္။ အင္း ေန႔တိုင္းႀကီးေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ပါဘူးလို႔ ေျပာမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေန႔တိုင္း လမ္းေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစေတာ့ ႏွစ္ပါးအတူ ေလွ်ာက္ၾကေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ မိမိတစ္ဦးတည္းသာ ေလွ်ာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ မသြားရမေနႏိုင္သလို ျဖစ္လာတယ္။ ညေန ၅ နာရီထိုးတာနဲ႔ မိုးဖဲြလို႔ အရမ္းေအးေနတာေတာင္ အေႏြးထည္မ်ား အထပ္ထပ္ ဝတ္၊ ေျခအိတ္လက္အိတ္မ်ား စြပ္၊ ထီးေဆာင္းၿပီး သြားျဖစ္လိုက္ေသးတယ္။

(၃)
အီဇာဆိုတာ ျမစ္တစ္ခုရဲ႕ နာမည္ျဖစ္ပါတယ္။ အီဇာျမစ္ကို ကမၻာ့အသန္႔ရွင္းဆံုးျမစ္ဆိုၿပီး သူတို႔ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုၾကတယ္။ ေတြ႕ဖူးသမွ်ျမစ္ေတြထဲမွာေတာ့ တကယ္လည္း သန္႔ရွင္းပါတယ္။ ေရစီးလည္း သန္ပါတယ္။ ျမစ္ေရျပင္တစ္ခုလံုးက ေက်ာက္ခဲျဖဴျဖဴေလးေတြကို တမင္မ်ား ခင္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ေဖြးေဖြးျဖဴေနတယ္။ ျမစ္ကမ္းေဘးက ေက်ာက္ခဲျဖဴျဖဴေလးေတြကို စုပံုၿပီး ကေလးေရာ လူႀကီးေရာ ကစားၾကတယ္။ ေက်ာက္ခဲေလးေတြက ေခ်ာမြတ္ေနတာပဲ။

ညေနခင္းေတြမွာ မိသားစုေတြဟာ စက္ဘီးေလးေတြ၊ အခ်ိဳ႕လည္း ကားေတြ၊ အခ်ိဳ႕လည္း စကိတ္ေလးေတြ စီးၿပီးေတာ့ လာၾကတယ္။ ျမစ္ကမ္းေရာက္မွ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတယ္။
ျမစ္ကမ္းေဘးက လမ္းကေလးကလည္း ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြကလည္း ရံထားတယ္။ ခ်ယ္ရီပန္းမ်ားကလည္း ေဘးဘီဝဲယာ ဝိုင္းထားတယ္။ တသြင္သြင္ တညင္ညင္ စီးေနတဲ့ ေရးစီးသံကလည္း ေတးသံလို သာယာတယ္။

(၄)
ေန႔စဥ္လမ္းေလွ်ာက္ေနတာေတာင္မွ ဒီက လူေတြရဲ႕ အၾကည့္ေတြက အလြန္စိမ္းေနေသးတာကို ေတြ႕ရတယ္။ ထူးဆန္းသလို၊ အံ့ၾသသလိုနဲ႔ ၾကည့္ၾက၊ ၿပံဳးၾကတယ္။ ေတြ႕တဲ့သူကို ဟိုင္း လုပ္တာကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ ထံုးစံပဲ ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုင္းလုပ္တာမွာလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္။ အခ်ိဳ႕က စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ မ်က္ႏွာကို အျပည့္အဝၿပံဳးၿပီး ႏႈတ္ဆက္တာ။ အခ်ိဳ႕က ဟိုင္းဆိုၿပီး မ်က္ႏွာက ခ်က္ခ်င္းတည္သြားတာ။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ပါးစပ္ကို ေစ့ၿပီး မ်က္လံုးကို တစ္ခ်က္ဝင့္ၿပီး မပြင့္တပြင့္နဲ႔ ဟိုင္းလုပ္တာ။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း အေဝးကတည္းက ဟိုင္းဆိုၿပီး လက္ကို အေဝးကတည္းက လွမ္းလာကာ လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ ပိုထူးဆန္းတယ္။ လူကိုလည္း မၾကည့္၊ ၿပံဳးလည္း မၿပံဳးဘဲ သူ႕ဟာသူ ဟိုင္းလို႔ ေျပာၿပီး သူ႕လမ္းသူ သြားေနတာ။ ဘယ္လို လူမ်ိဳးမ်ားလည္း မသိ။ ထူးဆန္းပါဘိ။

(၅)
တစ္ေန႔ကေတာ့ ေက်ာင္းကို အၿမဲလာတတ္တဲ့ တ႐ုတ္ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ရယ္၊ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးတစ္ေယာက္ရယ္ ေရာက္လာတယ္။ သူတို႔က တစ္ပတ္ကို တစ္ႀကိမ္ေတာ့ အၿမဲလာေနက်။ တရားလာထိုင္ၾကတယ္။ ဒီေန႔ေတာ့ ညေန ၅ နာရီမထိုးခင္ေလးမွာ ေရာက္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္က ဦးဇင္းရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔လည္း လိုက္လို႔ ရမလားတဲ့။ ရတာေပါ့။

တစ္ကိုယ္တည္း ညေနခင္းေတြက နည္းနည္းပံုစံေျပာင္းသြားတာကလဲြရင္ တိတ္ဆိတ္ေနဆဲပါပဲ။ သူတုိ႔နဲ႔ အတူသြားမွ သိရတာက သူတို႔ကိုေတာ့ လူေတြက သိပ္လည္း မၾကည့္ၾကသလို ႏႈတ္ဆက္တာလည္း သိပ္မရွိပါဘူး။ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးရဲ႕ ထူးဆန္းတဲ့ ဖက္ရွင္ေၾကာင့္ ၿပံဳးျပႏႈတ္ဆက္ၾကတာကိုးလို႔ သိလုိက္ရတယ္။ အစကေတာ့ ဂ်ာမန္ေတြ အရမ္းေဖာ္ေရြၾကတာပဲလို႔ ထင္ခဲ့တာ မွားပါေလေရာ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို အလည္လာတဲ့ ဥေရာပသားေတြကို ျမန္မာေတြ ၿပံဳးၾကသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မွာေပါ့။ တစ္လမ္းလံုး သူၿပံဳး၊ ကိုယ္ၿပံဳး၊ တစ္ၿပံဳးၿပံဳး ျဖစ္ေနခဲ့တာေပါ့။

(၆)
အီဇာျမစ္ကမ္းက ေက်ာက္ခဲျဖဴျဖဴေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ျမတ္ေရာင္နီဆရာေတာ္က ေျပာဖူးတယ္။ အီဇာျမစ္ကမ္းမွာ သူ တရားထိုင္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီစကားေလးကို အမွတ္ရၿပီး သူတို႔ကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒါဆို တို႔လည္း တရားထိုင္ၾကရေအာင္ဆိုၿပီး တရားထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ မိနစ္ ၂ဝ ခန္႔ ၾကာသြားတယ္။ တရားထိုင္ၿပီးလို႔ ပံုမွန္စကားေျပာခ်ိန္မွာလည္း ေရာက္လာတဲ့သူေတြက ၿပံဳးရႊင္စြာနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အီဇာက ၾကည္ေနသလို စိတ္ထဲလည္း ၾကည္ခဲ့ရတယ္။ အီဇာကို ေရာက္တုိင္း ကဗ်ာေရးတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သတိရစိတ္ကေတာ့ မေပ်ာက္ေသးဘူး။

(၇)
အျပန္လမ္းမွာ ဒကာႀကီးက တစ္လမ္းလံုး ငါေတြးမိတယ္။ တစ္ခု ေမးပါရေစ။ အရွင္ဘုရား ဒီမွာ ေနရတာ အေျခေန ဘယ္လိုလဲ။ ေပ်ာ္သြားၿပီလားတဲ့။ အင္း … ေပ်ာ္တယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းေတာ့ ေနေပ်ာ္လာပါၿပီလို႔ ေျဖခဲ့တယ္။ ဒါနဲ႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ ငါ ေတြးမိတယ္။ အရွင္ဘုရားသာ ဒီမွာ ၅ ႏွစ္ကေန ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္အထိ ေနမယ္ဆိုရင္ အၿပံဳးကိုယ္ေတာ္ (Smiling Monk) ဆိုၿပီး လူသိမ်ားလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ အဲဒီလို ေနပါ့လားတဲ့။ အရွင္ဘုရား အဲဒီလုိ ေနမယ္ဆိုရင္ ၄ ႏွစ္ေက်ာ္တာနဲ႔ အၿမဲေန PR ရႏိုင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အီးယူကဒ္လည္း ရႏိုင္တယ္။ အီးယူကဒ္ရရင္ ဥေရာပတစ္တိုက္လုံုး ႀကိဳက္သလို သြားလို႔ ရၿပီ။ အဲဒီက်ရင္ အရွင္ဘုရားက ဂ်ာမန္စကားလည္း တတ္ေတာ့ အရွင္ဘုရားရဲ႕လုပ္ငန္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး တိုးတက္ေနေလာက္ၿပီ ….. စသည္ျဖင့္ ေတြးလိုက္ေျပာလိုက္ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျပာေနခဲ့တယ္။

(၈)
“အို … အီဇာ၊ သင့္နာမည္အဓိပၸာယ္က လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္း။ ငါက မင္းကို အားက်ေနပါတယ္။” အီဇာျမစ္ကမ္းေရာက္တုိင္း စိတ္ထဲမွာ ေျပာမိတဲ့ စကားေလးပါ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၾကည္ႏူးျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္းေတြထက္ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းကိုသာ တမ္းတေနသူပါ။ လြတ္ေျမာက္ျခင္း၊ လြတ္လပ္ျခင္းထက္ ပိုမိုႀကီးက်ယ္တဲ့အရာ ဘာမ်ား ရွိပါေသးသလဲ။ စဥ္းစား၍ မရပါ။ အျပန္လမ္းက ထိုအေတြးမ်ားနဲ႔ ဆိတ္ၿငိမ္ေနခဲ့တယ္။

အီဇာညေနခင္းမ်ားက ဘယ္၍ဘယ္မွ် ရွည္လ်ားမလဲ မေျပာႏိုင္ပါ။ အီဇာလို လြတ္လပ္စြာ၊ ၾကည္လင္စြာ စီးဆင္းခြင့္ေတြ ရွိေနဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အီဇာညေနခင္းမ်ားက ႏွစ္ကာလမ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားသြားေပလိမ့္မယ္။ သူ႔ရဲ႕ ၾကည္လင္တဲ့ ျမစ္က်ဥ္းေလးေဘးမွာ ၾကည္ေမြ႕ေပ်ာ္ရႊင္သူမ်ားလည္း ျပည့္လို႔ေပါ့။ ။

အလုပ္မရွိလို႔


(၁)
အရွင္ဘုရား … အရွင္ဘုရားကို အခ်ိဳ႕လူေတြ ျပစ္တင္ေျပာဆိုေနၾကတယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး၊ တစ္ခုခု ျပန္ေျပာပါဦး။

(၂)
ေဟ … ဟုတ္လား။ သူတို႔ေတြက အခ်ိန္ေတြ ပိုၿပီး လုပ္စရာ မရွိလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့ကြာ။ ။

Saturday, May 10, 2014

ဖားလား ငါးလား ...


(၁)
တစ္ေန႔က ပံုမွန္လာေရာက္ၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရားနာေလ့ရွိတဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ဒကာမႀကီးနဲ႔ တရားထိုင္ေနစဥ္ နာရီျပည့္ခါနီးမွာ ေနာက္က လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသံ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူစိမ္းလား၊ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ဝါလဲဟု စိတ္က ေတြးျဖစ္သြားတယ္။ တရားအာ႐ံုလြတ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။ သိလိုစိတ္က ပိုျပင္းျပလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ႐ႈိက္သံ ၾကားလာရတယ္။ ေအာ္ သူလည္း တရားလာထိုင္တာ ျဖစ္မွာပါလို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွ တရားကို ျပန္အာ႐ံုျပဳျဖစ္တယ္။

(၂)
၁ဝ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ နာရီအခ်က္ေပးသံနဲ႔အတူ တရားျဖဳတ္လိုက္တယ္။ တရားျဖဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဖိနပ္စင္ေလးေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္တရားမွတ္ေနေလရဲ႕။ ကိုယ့္လည္း ျမင္ေရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး လက္ကာျပတယ္။ ေနပါအံုး၊ ေနပါအံုး မိတ္ဆက္ပါအံုး၊ ဒီနား လာထိုင္ပါအံုးဆိုေတာ့ အိႏၵိယဒကာမႀကီးက မေခၚနဲ႔ ဘေႏၲ တဲ့။ ေအာ္ ေခၚရမွာေပါ့၊ တရားလာအားထုတ္တဲ့သူကိုလို႔ ဆိုေတာ့ အနားကို တုိးတိုးေလး ကပ္ေျပာတယ္။ အရက္သမား၊ ေဆးသမားႀကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။ သူ ဘာပဲျဖစ္ေနေန၊ ဦးဇင္းကေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕ကို တရားထိုင္တဲ့ ဆိုဖာေလး ယူခိုင္းၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။

(၃)
သူက အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ၿပီတဲ့။ ေဆးစဲြေနပါတယ္။ မိန္းမေတြ၊ သားသမီးေတြနဲ႔လည္း ေဝးသြားပါၿပီတဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနတယ္။ မိမိက တစ္ရွဴးတစ္ခုလွမ္းေပးလုိက္တယ္။ သူ ေဆးျဖတ္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ျဖတ္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ မင္း ျဖတ္ေပးႏိုင္မလားတဲ့ သူက ေမးတယ္။ ငါေတာ့ ျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေဟာမွာ ေတြ႕လား၊ ထိုင္ေနတဲ့သူ ဗုဒၶလို႔ ေခၚတယ္။ သူ ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားသြားသလား မသိဘူး။ ဘုရားဆင္းတုကို အေသအခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ အိုး တကယ္လား၊ သူက ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ မယံုသကၤာမ်က္လံုးနဲ႔ ေျပာေနတယ္။

မင္းကသာ သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရင္ သူ ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရယ္စရာေျပာတယ္လို႔ ထင္ေနပံုရတယ္။ သူက စကားမွ မေျပာတတ္တာတဲ့။ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္၊ (ပ႒ာန္းအက်ယ္စာအုပ္ထူႀကီးကို ကိုင္လ်က္) ဒါ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြပဲ၊ ဒါမ်ိဳးစာအုပ္က ၄၂ အုပ္ေတာင္ ရွိတယ္လို႔၊ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာခဲ့တာလို႔၊ အဲဒီစကားေတြကို ငါက မင္းကို ျပန္ေျပာမွာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

သူက စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ (ရစ္ေနေတာ့) စကားအမ်ားႀကီး မေျပာပါနဲ႔။ သူက(ဗုဒၶက) စကားအမ်ားႀကီး ေျပာတာ မႀကိဳက္ဘူး၊ အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္တာပဲ ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ ေမးတယ္။

ေဆးသမားေတာ့ နည္းနည္းမ်ား ၿငိမ္မလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကဲ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ပါ၊ ဘယ္လက္ဖဝါးေပၚ ညာလက္ဖဝါးကို တင္ပါ၊ ခါးကို မတ္မတ္ထားပါ၊ မ်က္စိကို မွိတ္ထားပါ၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါ၊ ေခါင္း ဆံစကေန ေျခဖ်ားအထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အာ႐ံုျပဳၾကည့္ပါ၊ အေၾကာေတြအားလံုးကို ေလွ်ာ့ခ်ထားပါ၊ စိတ္ထဲကေန တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ ဘယ္ေနရာက တင္းေနေသးလဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး သက္ေတာင့္သက္သာအေနအထားျဖစ္တ့ဲအထိ ေလွ်ာ့ခ်ပါ၊ ေက်နပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မင္း မ်က္လံုးေတြကို ခဏဖြင့္ၿပီး ငါ လုပ္တာကို ၾကည့္ေပးပါ။

 သူ႕ေရွ႕မွာ အေသအခ်ာထုိင္ျပတယ္။ မင္းရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ကို မွတ္မယ္။ သတိျပဳမယ္။ ထြက္ေလထြက္တဲ့အခါ ေလေလးက ဒီေနရာကို ထိသြားတယ္။ ႏွာသီးဖ်ားကို လက္ေထာက္ၿပီး ျပတယ္။ ဝင္ေလဝင္သြားတဲ့အခါလည္းပဲ ေလက ဒီေနရာကို ထိသြားတယ္။ မင္း ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုဘူး။ မင္း လုပ္ရမွာက အဲဒီ ေလထိသြားတာေလးကို သတိျပဳေနဖို႔ပဲ။ ဒီေန႔ အစဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ မိနစ္ ၃ဝ နဲ႔ စမယ္။ မင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး လံုးဝ မလႈပ္ပါနဲ႔။ လႈပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတိေလးထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလး လႈပ္ပါ …. စသျဖင့္ တရားထိုင္နည္းအက်ဥ္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ နာရီအခ်က္ေပးစက္ကို မိနစ္ ၃ဝ ေပးၿပီး တရားစထိုင္လိုက္တယ္။

(၄)
မိနစ္ ၃ဝ ျပည့္သြားတယ္။ အိႏၵိယဒကာမႀကီးေကာ မိမိပါ အံ့ၾသသြားတယ္။ သူက မိနစ္ ၃ဝ ျပည့္တဲ့အထိ တရားထိုင္ႏိုင္ခဲ့တာကိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အေျခအေန ဘယ္လို ရွိလဲလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ေဆးသံုးထားတဲ့အခ်ိန္ေတြ လာလို႔ ရလားတဲ့။ အခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ပါ။ လာရင္ေတာ့ တရားထိုင္ရမယ္လို႔။ သူက ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ေဆးေၾကာင့္ေလာ၊ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိ၊ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္က်လာေနတယ္။ ေနာက္လည္း လာပါဦးမယ္တဲ့။ သူ႕စိတ္ေတြ နည္းနည္းၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္တဲ့။ ငါ ေဆးျပတ္ဖို႔ ငါ့ကို စကားလက္ေဆာင္နည္းနည္း ေျပာေပးႏိုင္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။

အမွန္ေတာ့ သူ႕ကို စကားအၾကာႀကီး မေျပာခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မေတာ္တဆမ်ား ေဆးျဖတ္ႏိုင္သြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ ထိုင္းမွာ ရဟႏၲာလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆရာေတာ္အာဂ်န္ခ်ားစာအုပ္ထဲက ဥပမာေလးနဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

(၅)
သတၱဝါေလးေတြဟာ ေထာင္ေခ်ာက္မိတယ္ဆိုရင္ အသည္းအသန္ ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ရင္း ဆင္းရဲခံစားရတယ္။ သူတို႔ဟာ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အားကုန္ထည့္ၿပီး ႐ုန္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုန္းေလေလ ေထာင္ေခ်ာက္က ပိုတင္းၿပီး ေဝဒနာက ပိုခံစားရေလေလပဲ။
မင္း ေဆးစဲြတယ္ဆိုတာလည္း ေထာက္ေခ်ာက္မိျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ုန္း႐ုန္း ထြက္လို႔ကို မရဘူး။ ေထာင္ေခ်ာက္မိေနတဲ့ သတၱဝါေလးေတြ လုပ္ႏိုင္တာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မုဆိုးလာတာကို ေစာင့္ၿပီး အေသခံဖို႔ပဲ။ ငွက္ကေလးေတြ ႀကိဳးကြင္းေထာင္ေခ်ာက္မိတာလည္း အတူတူပဲ။ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းက စြပ္မိေနေတာ့ ဘယ္လိုပင္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ႐ုန္း႐ုန္း၊ ပိုၿပီးေတာ့ အထိနာ႐ံုပဲ။
ငါတို႔မွာလည္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ရွိတယ္။ အျမင္အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အၾကားအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အနံ႔အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အရသာအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အေတြ႕အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ေတြ။ မင္း ေဆးစဲြတယ္ဆိုတာ အရသာအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ပဲ။ ေဆးခ်လိုက္ရင္ျဖစ္တဲ့ အရသာကေန အျခားအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲကို မင္း ဆက္တိုးမွာပဲ။

မုဆိုးေထာင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကေတာ့ လံုးဝကို လြတ္လမ္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာက အျမင္၊ အၾကား၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကေန လြတ္္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ေဟာဒီက ဗုဒၶက နည္းေပးထားတယ္။ အဲဒါ ေစာေစာက မင္း ႀကိဳးစားလုိက္တဲ့ တရားအားထုတ္တာပဲ။
ေနာက္ဆင္တူတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ တံငါသည္တစ္ေယာက္ဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ေရထဲ ခ်ထားတယ္။ ငါးက အစာကို မက္ေမာၿပီး လာဟပ္တယ္။ သူ႕လွ်ာ(အာခံတြင္း)မွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က လာခ်ိတ္မိတယ္။ သူ ဘယ္လုိပဲ႐ုန္း႐ုန္း မလြတ္ႏိုင္ဘူး။ အာခံတြင္းက

နာက်င္မႈကလည္း ျပင္းထန္တဲ့ေဝဒနာေတြ ေပးေနတယ္။ ေသြးစေတြေတာင္ ေပက်ံလို႔။ သူက အနာခံၿပီး ႐ုန္းလိုက္ရင္ သူ႕လွ်ာ သို႔မဟုတ္ ခံတြင္းက စုတ္ၿပဲသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ လြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ မင္းဟာ ေဆးကို စြဲမိသြားၿပီ။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က ငါးခံတြင္းထဲ ေရာက္ေနသလုိပဲ။ မင္း ဘယ္လိုမွ ထုတ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္း ေပေတၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္ရင္ ငါးခံတြင္း စုတ္ၿပဲသြားလို႔ နာက်င္သလို မင္းလည္း နာက်င္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္း ေဆးျပတ္ႏိုင္တယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကလည္း မင္းပါးစပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ၊ လြတ္ကလည္း လြတ္ခ်င္တယ္၊ အသက္မေသခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခံတြင္းနာတာေလာက္ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္သင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ေနာက္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာဟပ္မိတဲ့ ဖားလိုေတာ့ မင္းကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဖားက ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ဟပ္လိုက္ရင္ သူ႕ဗိုက္ထဲထိ ၿမိဳခ်ပစ္တာတဲ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ၿမိဳခ်မိတဲ့ ဖားဟာ ငါးေလာက္ေတာင္ အခြင့္အေရး မရွိဘူး။ သူ႕အတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အနာခံ႐ုန္း႐ုန္း ေသဖို႔ တစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါက မင္းကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ၿမိဳခ်မိတဲ့ ဖားေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဖားလား၊ ငါးလားဆိုတာေတာ့ မင္း အသိဆံုး ျဖစ္မွာပဲ။

 (၆)
သူ႕မ်က္ႏွာအရေတာ့ စိတ္ဝင္စားသည့္အမူအရာ ျပေနတယ္။ သူ႕ထက္ပိုစိတ္ဝင္စားေနပံုျပတာက ေဘးနားက အိႏၵိယဒကာမႀကီး။ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေျပာေနတယ္။ ေဆးစဲြေနသူ ဒကာကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္လည္း သူ လာဦးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လာမလာေတာ့ မေျပာတတ္။ သူ႕ကို ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပါးကို ကိုယ္ျပန္စမ္းမိတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဒဏ္ေတြမ်ား ရွိေနမလားေပါ့။ မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ဘက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြ ဝဲကာလြင့္ကာ ေျပးလႊားေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဆိုတာ သူ႕သဘာဝအရ နာက်င္မႈေပးတတ္ေပမဲ့ ကိုယ္သြားဟပ္မွ ခ်ိတ္မိတာပါ။ မေတာ္တဆ ဟပ္မိခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္က ငါးျဖစ္တာထက္ ဖားမျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။

(၇)
အင္း ….. ဖားလား …. ငါးလား …. ။ ။

Wednesday, May 7, 2014

ဂ်ာမဏီခရီးနိဒါန္း (၃)


ဂ်ာမဏီသို႔ မထြက္ခြါမီက မႏၲေလးမွ ေဖာင္ေတာ္ဦးဆရာေတာ္က သူ၏ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းကို ေလ့လာဖို႔ ဖိတ္သည္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးေရာက္ေသာအခါ ညီအစ္ကို ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးထံမွ မ်ားစြာ သင္ယူခြင့္ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အနာဂတ္အလားအလာ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမ်ား၏ အေရးပါမႈ၊ တိုးတက္လာမႈ၊ ဆုတ္ယုတ္လာမႈ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပညာေရးအေျခအေန တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရး လုပ္သင့္ပံုမ်ားကို အထူးသျဖင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ၾကသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ စကၤာပူႏိုင္ငံမွ Dhamma Download အဖဲြ႕က ဦးစီးသည္ဟု ထင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ပရိယတၱိပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္သင့္မသင့္ အႀကံျပဳေတာင္းခံလႊာကလည္း လက္ထဲေရာက္လာသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္ေနသည္။ ပညာေရးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္သင့္သည္မွာ အၾကြင္းမဲ့ လက္ခံပါသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သို႔ ေျပာင္းလဲၾကမည္နည္းဟူေသာ ေမးခြန္းက အေျဖရဖို႔ အလွမ္းေဝးလြန္းေနသည္။ ေျပာလိုသည္မွာ ပညာေရးအေၾကာင္း မဟုတ္ပါ။ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ပံုကို ေျပာလိုျခင္း ျဖစ္သည္။

ေဖာင္ေတာ္ဦးေက်ာင္းတြင္ ႏိုင္ငံျခားမွ ပညာဒါနအေနျဖင့္ လာေရာက္သင္ၾကားေပးေနေသာ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားႏွင့္ ပညာေရးအတြက္ လွဴဒါန္းသူမ်ား အၿမဲမျပတ္ လာေရာက္ေလ့ရွိၾကသည္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးဆရာေတာ္၏ ႐ိုးရွင္းေသာဘဝေနထိုင္မႈႏွင့္ေခတ္အျမင္ရွိမႈက အေနာက္တိုင္းသားမ်ားကို ဆဲြေဆာင္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ ေဖာင္ေတာ္ဦးတြင္ ကားလ္ဘ႐ုခ်္ဆိုသူ ဂ်ာမန္ႏွင့္အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေတြ႕ခြင့္ရၿပီး စကားေျပာခဲ့ရသည္။ ကားလ္ဘ႐ုခ်္ကေတာ့ စကားေျပာလို႔ အဆင္ေျပဆံုးဟု ဆိုႏိုင္သည္။ သူ႕ကို ေဆာင္ရန္၊ ေရွာင္ရန္မ်ား ေမးၾကည့္သည္။

သူက ဂ်ာမဏီေရာက္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလို လူတိုင္းဆီက အၿပံဳးကို ရရန္ ေမွ်ာ္လင့္မထားဖို႔ ေျပာသည္။ ဂ်ာမဏီလူမ်ိဳးမ်ားသည္ အလြန္ေဝဖန္တတ္ေသာလူမ်ိဳးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႔ ေဝဖန္လွ်င္ စိတ္မဆိုးဘဲ ျပန္လည္ေဝဖန္ေျပာဆိုသင့္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ မ်ားစြာ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ အခု လက္ေတြ႕ေရာက္လာေသာအခါ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကဲ့သို႔ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ မရွိလွေသာ္လည္း မနက္ခင္း လမ္းေလွ်ာက္သည့္အခါ ေတြ႕သည့္လူတိုင္းနီးပါးက ၿပံဳးရႊင္စြာျဖင့္ Gutan Morgen! (မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ)ဟု ႏႈတ္ဆက္ေလ့ရွိၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သြားေနေသာကားေပၚမွပင္ ထိုကဲ့သို႔ ႏႈတ္ဆက္သြားေလ့ရွိၾကသည္မွာ ၾကည္ႏူးစရာ ေကာင္းသည္။

Freising ၿမိဳ႕ေလးသည္ Munich ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ကားျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႔ သြားရေသာခရီးမွ်သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕၏ ဆူညံမႈ၊ ႐ႈပ္ေထြးမႈမ်ားႏွင့္ကား လံုးဝဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္သည္။ ဤၿမိဳ႕ကို အခ်ိဳ႕က အိပ္ေနေသာၿမိဳ႕(Sleeping City)ဟု ဆိုၾကသည္။ ၂၄ နာရီ မ်ားေသာအားျဖင့္ ရွင္းလင္းတိတ္ဆိတ္ေနတတ္သည္။ အစားအေသာက္ပိုင္းတြင္ အခ်ိဳ႕အစားအစာမ်ားမွာ စားလို႔ အဆင္ေျပေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အစားအစာမ်ားကေတာ့ အေတာ္ကို ကြားျခားလြန္းသည္။ ျမန္မာ့လွ်ာႏွင့္ မည္သို႔မွ် အဆင္မေျပလွေပ။ ဂ်ာမဏီသို႔ ေရာက္လာသည္မွာ ၁ လခန္႔ ရွိၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္သို႔ သတိရျဖစ္မိသည့္စိတ္ကား မကုန္ေသးေပ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးႏွင့္အြန္လိုင္းမွာေတြ႕ေတာ့ သူက မင့္ႏွယ္ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ေနၿပီ လြမ္းတယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကို မသံုးေတာ့စမ္းပါနဲ႔ဟု ဆိုသည္။

သူေတာ့ နားလည္မလည္ မေျပာတတ္။ တစ္ခါတစ္ရံ သစ္ရြက္ေလး လြင့္ေနသည္ကို ၾကည့္ၿပီးလည္း လြမ္း၊ မိုးေရစက္ေလးေတြ တဖဲြဖဲြ က်ေနလည္း လြမ္း၊ ငွက္ေလးေတြ ေအာ္လည္း လြမ္း၊ တစ္ခါတစ္ရံ ဘာမဟုတ္သည့္ ေလတိုးလို႔ စာရြက္ေလး ဖ်က္ခနဲ လြင့္သြားသည့္အခါမွာလည္း လြမ္း … ဘယ္သူ႕ကို ဘာကိုလို႔ အမည္တပ္မရေသာ လြမ္းျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးဆရာတို႔၏ လြမ္းနည္းမ်ိဳးဟု ဆိုက ဆိုႏိုင္မည္ဟု ထင္သည္။ တစ္ေနကုန္ ျမန္မာစကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာရသည့္ေန႔မ်ားကို စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ကိုယ္ခ်င္းစာႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရလွ်င္ ျမန္မာျပည္တြင္ရွိစဥ္က အလြန္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ရွိသည္။ သြားခ်င္သည့္ခရီး ထသြားသည္။ လုပ္ခ်င္သည့္အလုပ္ ထလုပ္သည္။ ေတြ႕ခ်င္သည့္လူ ထဖုန္းဆက္သည္။ ေကာက္ေခၚသည္။ သြားေတြ႕သည္။ ေဖာ္ေရြစြာ ေျပာဆုိႏိုင္မည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနရာအႏွံ႔တြင္ရွိသည္။ အားလွ်င္ သြားလည္မည္။ စကားေတြ ေျပာၾကမည္။ ညအိပ္ခ်င္သည့္အခါမွသာ အိပ္ႏိုင္သည္။ မနက္လည္း ထခ်င္သည့္အခ်ိန္မွသာ ထႏိုင္သည္။ အခု ဒီေရာက္သည့္အခါ အရာအားလံုးက ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ကုန္သည္။ မနက္ ၅ နာရီ ထရသည္။ ဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္၊ ၿပီးလွ်င္ အျခားလုပ္စရာရွိသည္မ်ား လုပ္၊ ၇ နာရီခန္႔ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစား၊ ဂ်ာမန္စကားသင္၊ ဧည့္သည္လာလွ်င္ တရားေဟာ၊ တရားျပေပးရ၊ ေဆြးေႏြးေပးရ၊ ၁ဝ နာရီ ဆြမ္းခံၾကြ၊ ၁၁ နာရီခန္႔ ေန႔ဆြမ္းစား၊ ေန႔လည္မွာ ဧည့္သည္လာလွ်င္ ေတြ႕ဆံုေျပာဆို၊ တရားထိုင္ျပ၊ သင္တန္းအတြက္ ျပင္ဆင္၊ ညေန လာတဲ့ဧည့္သည္မ်ားႏွင့္အတူ ဘုရားရွိခိုး၊ ….. တစ္ေနကုန္လိုလို အခ်ိန္ေတြက ျပည့္ေနသည္။

အင္တာနက္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေျပာဆိုတာ၊ စာေရးတာကိုေတာ့ အခ်ိန္လုၿပီး လုပ္ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သြားခ်င္တာ သြား၊ စားခ်င္တာ စားမရဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းအေနခက္ေနတာ မဆန္းလွဟုသာ ဆိုရမည္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္လွ်င္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အလိုမလိုက္ရသျဖင့္ တစ္မ်ိဳးတစ္မည္ ေကာင္းက်ိဳးမ်ား ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။

Freising ၿမိဳ႕ေလးတြင္ ဗုဒၶဘာသာဦးေရက ၃ဝဝ ခန္႔မွ်သာ ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းကိုသာ လာၿပီး လုပ္ကူၾကေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အသစ္အဆန္းကို စမ္းၾကည့္ခ်င္သည့္သေဘာျဖင့္ လာေရာက္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေရာက္ခါစ အပတ္က လာေရာက္ခဲ့ေသာ ၾသစေတးလ်သူပင္လွ်င္ အခုအခါ ဗုဒၶဘာသာကို အေတာ္စိတ္ဝင္စားလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕ခါစက ၁၅ မိနစ္ေတာင္ ထိုင္ဖို႔ခက္ခဲေနသူက ယခုအခါ မိနစ္ ၄ဝ ထိုင္ႏိုင္လာၿပီ။ ထိုင္သည့္အခါတြင္လည္း အျခားသူမ်ားလို ေခါင္းအံုး(အလြယ္ေခၚလိုက္သည္။ ဂြမ္းမ်ားထည့္ထားသည့္ ထိုင္စရာ)ကို ဖင္ခုမထိုင္ေတာ့ဘဲ စာေရးသူထိုင္သလို ထိုင္တတ္လာသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအခ်ိန္ထိ ခရစ္ယာန္တစ္ဦးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခရစ္ယာန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ မည္သည့္ဘာသာဝင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမတ္ဗုဒၶ၏တရားေတာ္၏ အက်ိဳးေပးမႈကား တစ္တန္းတစ္စားတည္းပင္ မဟုတ္ပါလား။

သူႏွင့္အတူပါလာေသာ ဂ်ာမန္သူတစ္ဦးဆိုလွ်င္ သူ႕အသက္ ၁၈ ႏွစ္ကတည္းက တိဗက္ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားခဲ့သည္။ စာအုပ္မ်ား ဖတ္သည္။ မႏၲာန္မ်ား ရြတ္ဖတ္သည္။ တရားထိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ဆရာမရွိသျဖင့္ မထိေရာက္ခဲ့၊ မထိေရာက္သျဖင့္ တစ္ႏွစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ အခုအခါမွာေတာ့ သူ႕အသက္က ၂၂ ႏွစ္ရွိၿပီ။ ေျပာလိုသည္မွာ သူ တရားထိုင္သည္မွာ ၃ ႀကိမ္ခန္႔ပင္ ရွိေသးေသာ္လည္း ထူးျခားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚခဲ့သည္။ သူက တရားထိုင္ၿပီး ၅ မိနစ္ခန္႔ရွိသည္ႏွင့္ ျပင္ပအာ႐ံုမ်ား(ကားသံ၊ လူသံ စသည္)ကို လံုးဝမၾကားေတာ့ဘူးဟု ဆိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ စာေရးသူက ဘုရားေလာင္း တရားထိုင္စဥ္က လွည္းအစီး ၅ဝဝ ေဘးက ျဖတ္သြားတာေတာင္ မသိလိုက္သည့္ဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပသည္။ သူ အလြန္ဝမ္းသာသြားသည္။ ထို႔အျပင္ ဘာထူးျခားတာေတြ ရွိေသးလဲဟု ေမးသည့္အခါ အျဖဴလႈိင္းမ်ား ေျပးလႊားေနသည္ကို ျမင္ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အလင္းနိမိတ္မ်ားအေၾကာင္းကို ရွင္းျပေပးလိုက္ရာ အေတာ္ေလး ေက်နပ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

တရားထိုင္ၿပီး ျပန္မည္ျပဳေသာအခါ ညစာ ဘယ္အခ်ိန္စားသလဲ၊ ငါ လာေကၽြးပါရေစဟု ဆိုုသျဖင့္ ညစာ မစားရေၾကာင္း ေျပာျပရွင္းျပလိုက္သည့္အခါ အေတာ္အံ့ၾသသည့္အမူအရာ ျဖစ္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
ယခုအခါ ဂ်ာမန္စကားလည္း အနည္းငယ္ ေျပာတတ္လာ၊ သိလာသည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္ခက္သည့္ဘာသာစကားမ်ားတြင္ တစ္ခုအပါအဝင္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေခါင္းေတာ့ အေတာ္႐ႈပ္သည္။ မွတ္ရတာ အေတာ္မ်ားသည္။ အခ်ိဳ႕ေဝါဟာရမ်ားက အဂၤလိပ္ဘာသာစကားႏွင့္ ဆင္တူသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆင္တူတာ ေကာင္းေသာ္လည္း ဂ်ာမန္ႏွင့္အဂၤလိပ္ဆင္တူလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေန႔တြင္ ပိုခက္သြားတတ္သည္။ အဂၤလိပ္ W ဆိုလွ်င္ ဂ်ာမန္က ဘ(ဗ)သံ၊ S ဆိုလွ်င္ ဇ သံ၊ V ဆိုလွ်င္ ဖ သံ … စသည္ျဖင့္ ကဲြလဲြသြားတတ္သျဖင့္ အသံထြက္ကလည္း မၾကာခဏ မွားေနတတ္သည္။ ယခင္က အဂၤလိပ္စကားကို ႐ွဴ၊ ယွက္ စသည္ မ်ားစြာပါေသာ စကားျဖစ္သည္ဟု ဆိုခဲ့ရာ ဂ်ာမန္စကားက ႐ွဴ၊ ယွက္သံမ်ား ပိုမိုမ်ားသည္ဟု ထင္သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရွိစဥ္က ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသ(ျမတ္ေရာင္နီ)က မွာလိုက္ေသးသည္။ အၿမဲတမ္း ၿပံဳးေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါဟူ၏။ ေနာင္ႀကီး ဓမၼဂဂၤါကလည္း ရွင္ကု ႐ုပ္က တည္လြန္းတယ္ဟု မွတ္ခ်က္ေပးဖူး၏။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် ၿပံဳးေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစား၏။ သို႔ရာတြင္ လူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္မ်ား အသီးသီး ရွိတတ္ၾကသည္ဟု သေဘာပိုက္ထားသျဖင့္ အလြန္အပင္ပန္းခံၿပီး ၿပံဳးဖို႔ကား အေတာ္ခက္ေနပါလိမ့္မည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီက ဆက္စပ္သူအားလံုးကေတာ့ ခ်စ္ခင္ၾကသည္၊ ေဖးမကူညီၾကသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္လည္း စကားေျပာျဖစ္ၿပီး ခင္မင္မႈမ်ား တိုးလာသည္။

ေနရာတိုင္းတြင္ အခက္အခဲမ်ား၊ အၾကပ္အတည္းမ်ားႏွင့္ စိတ္ညစ္စရာမ်ား ရွိတတ္သည္ျဖစ္ရာ ယင္းတုိ႔ကို အထူးတလည္ စာဖဲြ႕မေနေတာ့ဘဲ အေကာင္းျမင္စရာမ်ားႏွင့္ ဖာေထးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရေပလိမ့္မည္။

Sunday, May 4, 2014

အညၾတ ခရီးသည္ (နိဂံုး)





(၁၄)
ထင္း႐ွဴးအသီး( အသီးဟု ထင္သည္၊ အထြတ္အထြတ္ေလးေတြနဲ႔ ခပ္ပြပြအသီး)မ်ားက ေနရာအႏွံ႔ျပန္႔က်ဲေနသည္။ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္တုိင္း ထင္း႐ွဴးသီးမ်ားကို ေရွာင္လို႔မရ။ ေျမသားစစ္စစ္ကို သိပ္မေတြ႕ရ။ ထင္း႐ွဴးသီးမ်ား၊ အရြက္မ်ားျဖင့္ ႏူးညံ့ေနေသာေျမျပင္ေပၚတြင္သာ ေလွ်ာက္လွမ္းေနရသည္။

ေက်ာင္းဝန္းအတြင္း လွည့္လည္လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က တပည့္ေတာ္ အမွားပါရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ အရွင္ဘုရား သေဘာမတူတာရွိရင္ ဆြမ္းခံသြားရင္း ေျပာၾကမယ္။ ဒီေန႔ ဆြမ္းခံရြာက တစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ လွမ္းေလွ်ာက္ရမယ္။ အသြားအျပန္ဆိုရင္ ၃ နာရီေလာက္ၾကာမယ္။ အခုေတာ့ အရွင္ဘုရား ေက်ာင္းေလးမွာ ခဏသြားနားလိုက္ပါဦး။ ၉ နာရီထိုးရင္ ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးမွာ ေတြ႕ၾကမယ္ဟု ေျပာၿပီး လူစုခဲြလိုက္သည္။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာတစ္ပါးေက်ာင္းေလးတြင္ တရားထိုင္ဖို႔ အာ႐ံုစိုက္ၾကည့္သည္။ မရ။ ဘယ္လိုမွ အာ႐ံုစုစည္းလို႔ မရ။

အေၾကာင္းရွာၾကည့္ေသာအခါ စာေရးခ်င္ေသာအေတြးက မ်ားေနသည္။ ကိုယ္ေတြးမိေသာအရာမ်ားကို အျခားသူမ်ားႏွင့္ မွ်ေဝခ်င္ေနသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ကြန္ျပဴတာမပါခဲ့။ ဖုန္းလိုင္းမ်ားကိုေတာင္ ျဖတ္ထားသည္။ မွတ္စုစာအုပ္ေလးထဲ ေကာက္ျခစ္ေနခဲ့သည္။ အာ႐ံုအထူးစူးစိုက္ေနစရာမလုိေသာ အရြတ္အဖတ္ကိစၥကို လုပ္လိုက္သည္။ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ား ထိပ္ကို တုိးတိုက္သြားေသာ ေလက တေဝါေဝါအသံကို ေပးလွ်က္ရွိသည္။

၉ နာရီ ထိုးခါနီးေတာ့ အဓိကေက်ာင္းေဆာင္ကို သပိတ္လြယ္ၿပီး ထြက္လာခဲ့သည္။ အထဲက ဆြယ္တာက ၂ ထပ္ျဖစ္ေနသျဖင့္ သကၤန္း႐ံုရတာ မေသမသပ္ ျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သပိတ္ကို ညာဖက္ပုခံုးတြင္ လြယ္သည္။ သူကေတာ့ ဘယ္ဖက္ပုခံုးေပၚကေန စလြယ္သိုင္းၿပီး လြယ္သည္။ တပည့္ေတာ္ အဲ့ဒီလို မလြယ္တတ္ဘူးဆိုေတာ့ ႀကိဳက္သလို လြယ္ပါ။ ရြာကို ေရာက္ရင္ တပည့္ေတာ္လည္း အရွင္ဘုရားလို လြယ္မွာပါဟုဆိုသျဖင့္ ျမန္မာလိုပဲ လြယ္လိုက္သည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးက ထင္း႐ွဴးေတာႀကီးျဖစ္သည္။ ဒီေတာထဲမွာ ယုန္ေတြ၊ သမင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က လူသံၾကားရင္ ေရွာင္ေနတတ္ေတာ့ ေတြ႕ေတာ့ ေတြ႕ခဲတယ္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေနရာတြင္ ယုန္ေလး ၃ ေကာင္ ျမက္စားေနတာကို လွမ္းေတြ႕လိုက္သည္။ ၂ ေကာင္က အျမန္ေျပးသည္။ ၁ ေကာင္ကေတာ့ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ၾကည့္ေနသည္။ ကင္မရာကို အျမန္ထုတ္ၿပီး ႐ိုက္လိုက္ႏိုင္ခဲ့သည္။

(၁၅)
ရာသီဥတုက ေအးလို႔လား မသိ။ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ အရသာရွိလွသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚျဖတ္လုိက္၊ ေတာလမ္းေလးေတြေပၚေရာက္လိုက္ သြားေနရသည္။ ျမက္ခင္းျပင္ဟုဆိုေသာ္လည္း ပန္းေတြ တဝင္းဝင္းပြင့္ေနတာ မ်ားသည္။ အရွင္ဘုရား ဒီပန္းပင္ေလးေတြက တမင္စိုက္ထားတာလားဟု ေမးသည့္အခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ရယ္သည္။ သဘာဝေပါက္ေနတဲ့အပင္ေတြဟု ဆိုသည္။ ေအာ္ … တို႔ႏိုင္ငံမွာေတာ့ သဘာဝေပါက္တာဆိုလို႔ ျမက္နဲ႔ဆူးေတြပဲ ရွိတယ္။ သူတို႔ဆီမွာေတာ့ ပန္းေတြက အေလ့က်ေပါက္သတဲ့၊ ေကာင္းလိုက္တာဟု စိတ္ထဲမွ ေရရြတ္မိသည္။
ဤသို႔ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ရြာေလးကို အေဝးမွ လွမ္းျမင္ေနရသည္။ ရြာကိုဝင္သည့္ လမ္းမေပၚ ေရာက္လာသည္။

ရြာအဝင္ကတၱရာလမ္းက ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္လမ္းမေလာက္ေတာ့ ညက္ေညာသည္။ ရြာထဲတြင္လည္း လမ္းေတြက အလြန္ညက္ေညာလွသည္။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းတြင္ ကားမ်ား၊ အလွစိုက္ပန္းအိုးမ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။ အရွင္ဘုရား ဒီရြာမွာ ဗုဒၶဘာသာ ဘယ္ႏွအိမ္ရွိလဲဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကို ေမးမိသည္။ သူက ၿပံဳးရယ္ၿပီး တစ္အိမ္မွ မရွိဘူးဟု ေျဖသည္။ အံ့ၾသသြားသည္။ ထူးဆန္းတာေတြခ်ည္း ႀကံဳေနရသည္။

အိမ္ ၄ အိမ္သို႔ ၾကြရသည္။ သူတို႔က ခင္မင္မႈနဲ႔ လွဴၾကတာ၊ ဗုဒၶဘာသာကို သိလို႔ရယ္ မဟုတ္ဘူး၊ အလွဴလုပ္တာေကာင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ သူတို႔ ဘာသာမွာလည္း ရွိတာပဲ မဟုတ္လား။ တပည့္ေတာ္တို႔က အခုလို ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းနဲ႔ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဒုကၡမေပးဘဲ ေတာထဲမွာ ေနၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနေနတာ၊ တရားအားထုတ္နည္းေတြ ေျပာျပတာကို သူတို႔က သေဘာက်တယ္။ အားေပးတယ္။ စသည္ျဖင့္ သူက ရွင္းျပေနသည္။

စာေရးသူက ေတာရြာက လူမ်ားကို ေလ့လာေနမိသည္။ ၿမိဳ႕မွာေတြ႕ရေသာသူမ်ားထက္ ပိုမို႐ိုးသားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ဒူးေခါင္းေတြ၊ လက္ေတြ၊ အဝတ္ေတြမွာ ေျမႀကီးအနည္းငယ္ ေပက်ံေနသည္။ ပုဆိန္၊ ဓား စသည့္ ေတာပစၥည္းမ်ား ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ လူျဖဴေတာသားကို အခုမွ ေတြ႕ဖူးျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ အနည္းငယ္ ထူးဆန္းသည္။ ေနာက္ၿပီး တစ္ဦး(ဓာတ္ပံုထဲက ဆြမ္းေလာင္းေနသူ)ကဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ ဂ်ာမန္သူႏွင့္လက္ထပ္ၿပီး ေတာမွာ ယာလုပ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ စိတၱဇဆန္ဆန္ႏိုင္ငံျခားကားမ်ား ၾကည့္ဖူးသျဖင့္ ပုဆိန္ႀကီးကိုင္ထားေသာ အဂၤလိပ္ေတာသားကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္လုိက္ေသးသည္။

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က မိတ္ဆက္ေပးသျဖင့္ စာေရးသူကို အခုမွ ဥေရာပေရာက္လာသူဟု ဆိုကာ သူတို႔ အိမ္ အတြင္းပိုင္းမ်ားကို ဗဟုသုတအျဖစ္ လိုက္ျပေပးသည္။ အပူေပးစက္မ်ား၊ အျခားလူမႈအသံုးအေဆာင္မ်ား၊ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္မႈမ်ားကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးစရာ ေကာင္းလွသည္ကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

သြားခဲ့သမွ် အိမ္ ၄ အိမ္ကေရာ၊ အျခားလမ္းေတြ႕သူမ်ားကပါ ၿပံဳးရႊင္ေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အျခားလမ္းမွေန၍ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ ေတာထဲတြင္ လင့္စင္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေတြ႕ရသည္။ သမင္၊ ယုန္ စသည့္သတၱဝါေလးကို ပစ္ဖို႔ တည္ေဆာက္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ လိုင္စင္ရွိသူမ်ား ပစ္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသျဖင့္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသးသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာလို အားလံုး ေဘးမဲ့ေပးထားလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။

(၁၆)
၁၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေသာအခါ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္သည္။ ဘုရားရွိခိုးၾကသည္။ ငယ္သူက ႀကီးသူကို ရွိခိုးၾကသည္။ ဆြမ္းခံရာမွ ရရွိလာေသာ ေပါင္မုန္႔မ်ား၊ အခ်ိဳရည္ဗူးမ်ား၊ သစ္သီးမ်ားကို ဆြမ္းေက်ာင္းထဲ ပို႔လိုက္သည္။ ကဲ အရွင္ဘုရား ဘယ္လို သေဘာရလဲ၊ ဆြမ္းခံၾကြတာကိုေလ၊ ေမာသြားၿပီလားဟု ေမးသည္။ မေမာပါဘူးဘုရား၊ လမ္းေလွ်ာက္ရတာ ေကာင္းပါတယ္။ တပည့္ေတာ္အတြက္ အေတြ႕အႀကံဳသစ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲလည္း တစ္မ်ိဳးခံစားရပါတယ္ဟု ျပန္ေျဖမိသည္။

လုပ္ပါဦး၊ အရွင္ဘုရား ခံစားခ်က္ကို ..ဟု ဆိုေသာအခါ ဒီလိုပါဘုရား … အခု အရွင္ဘုရားတို႔ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မဟုတ္သူေတြ လွဴဒါန္းတဲ့ ဆြမ္းအစရွိတာနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကတာဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကအေၾကာင္းေတြကို သတိရမိလို႔ပါ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္မွာလည္း ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူေတြရဲ႕ဆြမ္းနဲ႔ ရပ္တည္ရတဲ့၊ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္သူေတြရဲ႕အိမ္မွာ ဆြမ္းခံရတဲ့အျဖစ္အပ်က္ဇာတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီး မဟုတ္လား။ တခ်ိဳ႕ဇာတ္လမ္းေတြမွာ ၁၂ ႏွစ္လံုးလံုး အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းသြားရပ္တာ ဘာဆြမ္းမွ မေလာင္းဘူး။ ၁၂ ႏွစ္ျပည့္မွ ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါဆိုတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို ျပန္ေျပာေဖာ္ရသတဲ့။ ဒါေတြကို တပည့္ေတာ္ ျပန္သတိရတဲ့အတြက္ စိတ္ထဲမွာ ဝမ္းသာမိပါတယ္။ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ ကမၻာမွာ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို လူေတြ သိျမင္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းမွာ တရားက်င့္ၿပီး ေရာက္တဲ့ေနရာမွာ ဆြမ္းခံေန႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အသိအျမင္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ဘဝအတြက္ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ပါပဲဘုရားဟု ျပန္ေျပာခဲ့သည္။

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။ ဟုတ္တယ္။ အခု ဒီေက်ာင္းမွာ လာေရာက္ကူညီသူေတြ၊ တရားလာထိုင္သူေတြကလည္း ခရစ္ယာန္ေတြပဲ။ အခ်ိဳ႕တရားထိုင္တာ ေတာ္ေတာ္အရသာ ေတြ႕ေနၾကၿပီ။ တပည့္ေတာ္တို႔က မင္းတို႔ ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းပါလို႔ လံုးဝ မေျပာဘူး။ အခ်ိဳ႕လည္း ဒီအတိုင္း ေနတယ္။
အခ်ိဳ႕ေတာ့လည္း သူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းခ်င္ေၾကာင္း လာေျပာၾကတယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာေျပာင္းခ်င္တာ ငါနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ မင္း စိတ္နဲ႔မင္းပဲ ဆိုင္တယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ျခင္း၊ မျဖစ္ျခင္းကို ငါ ဘယ္လိုလုပ္ ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္မွာလဲ။ (Converting is nothing to do with me. You are the only one who knows your mind really. How can I jugde you are Buddhist or not?)

မင္းစိတ္က ဘုရား၊ တရား၊ သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္စိတ္ရွိသြားၿပီဆိုရင္ မင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာေတာင္ ျဖစ္စရာ မလုိေတာ့ဘူး။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ဘုရားက ေပ်ာ္ေနမယ္၊ ငါတို႔က ဝမ္းသာေနမယ္ထင္လား။ မင္း အျမင္မွန္သြားတဲ့အတြက္ပဲ ငါတို႔ ဝမ္းသာတယ္။ မင္း ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ေတာ့ ငါ နည္းနည္းမွ စိတ္မလႈပ္ရွားဘူး၊ ငါတို႔ေတြဟာ လူတစ္ေယာက္ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ႐ံုနဲ႔ေတာ့ ဝမ္းမသာႏိုင္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ အသိအျမင္ရသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ တကယ့္ကို ဝမ္းသာပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ငါတို႔ဟာ Convert ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးကို မသံုးခ်င္တာ၊ Realization ဆိုတဲ့စကားလံုးကိုပဲ သံုးခ်င္တာလို႔ သူတို႔ကို ေျပာလိုက္တယ္ … စသည္ျဖင့္ အားတက္သေရာ ေျပာေနခဲ့သည္။

(၁၇)
ဒါနဲ႔ ေနပါဦး၊ အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကိုပဲ ေမးခြန္းေတြ ေမးေနတယ္၊ အရွင္ဘုရားမွာေကာ ဘာအနာဂတ္အစီအစဥ္ေတြ ရွိလဲဟု ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးျဖင့္ ေမးေလသည္။ အရွင္ဘုရားက အနာဂတ္အေၾကာင္း၊ ဘုရားယုံျခင္းအေၾကာင္းေတြကို အက်ယ္ခ်ဲ႕ေျပာသြားကတည္းက အရွင္ဘုရား ေျပာတာေတြကို သေဘာက်ၿပီး ကိုယ့္အေနအထားကို ေတာ္ေတာ္ေလး ျပန္သံုးသပ္မိတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုင္တာကို သိေပမဲ့ ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုရွိတယ္။ အခု တပည့္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံက ပညာေရးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲဖို႔ အေတာ္လိုအပ္ေနတယ္။ လူပညာေရးေတာ့ လူေတြအပိုင္းေပါ့။ ဘုန္းႀကီးပညာေရးကို ျပင္ေစခ်င္တယ္။ သူမ်ားကို ျပင္လို႔ မရရင္ ကိုယ္ပိုင္တကၠသိုလ္တစ္ခုေလာက္ တည္ေထာင္ၿပီး စံျပပညာေရးစနစ္တစ္ခုကို အသက္သြင္းခ်င္တယ္။

အရွင္ဘုရားနဲ႔ စကားမေျပာခင္တုန္းကေတာ့ ဒါေတြကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ လူေတြကို ဘယ္လို၊ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဘယ္လို စည္း႐ံုးမယ္ စသျဖင့္ တပည့္ေတာ္ စီမံကိန္းေတြ ဆဲြဖို႔ စိတ္ကူးထားခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ဒီစီမံကိန္းေတြကို ဘုရားကိုပဲ လဲႊအပ္လိုက္ေတာ့မလားလို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ အပ္မွာလဲဆိုေတာ့ တပည့္ေတာ္က ရဟန္းတစ္ပါးအေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကိုပဲ လုပ္မယ္။ က်န္တာေတြေတာ့ ဘုရားက လုပ္ေပးလိမ့္မယ္ေပါ့။ ဒါက တင္စားၿပီး ေျပာတယ္လို႔လည္း ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဘုရားက တန္ခိုးရွင္လို လုပ္ေပးမယ္လို႔ ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး … စသျဖင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့သည္။

(၁၈)
မွန္ကန္စြာ၊ ႐ိုးသားစြာ၊ တက္ၾကြစြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ ယံုၾကည္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနမည္ဆိုလွ်င္ ကိုယ္သြားရာလမ္းဟာ ေအးခ်မ္းေသာ၊ ေနေပ်ာ္ေသာ၊ ေက်နပ္္ဖြယ္ျဖစ္ေသာ ေနရာတစ္ခုဆီ မလြဲမေသြ ေရာက္ရွိႏိုင္မွာ ေသခ်ာေနသည္ဟု ယံုၾကည္ခ်က္အခိုင္အမာ ဖဲြ႕တည္ေနမိခဲ့သည္။ အျမတ္ထုတ္ျခင္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ေကာက္က်စ္ျခင္း၊ လွည့္စားျခင္း၊ မိမိေအာင္ျမင္မႈအတြက္ အူယားဖားယား ေဆာင္ရြက္ျခင္း၊ မ႐ိုးမသားနည္းမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ျခင္း စသည္စသည္တို႔ကို လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားသည္ ဗုဒၶသားေတာ္မေျပာႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာအစစ္ပင္ မဟုတ္ႏိုင္ေတာ့ပါလားဆိုသည္ကိုလည္း ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ျမင္လာေနမိခဲ့သည္။

ခရီးသြားသျဖင့္ ရရွိလာေသာအသိအျမင္မ်ားတြင္ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသား(Liberated Heart)ဟု အဓိပၸာယ္ရေသာ မုေတၱာဒါယ(Muttodaya)ေတာေက်ာင္းသို႔ သြားေရာက္ရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိလာခဲ့သည့္ အသိအျမင္မ်ားက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု အံ့ၾသေစခဲ့ပါသည္။ ဘဝအသိအျမင္မ်ားကို တလင္းလင္းတလက္လက္ ျဖစ္ေစခဲ့ပါသည္။ လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသားရွိရာသို႔ကား ေရာက္ၿပီးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ႏွလံုးသားကေတာ့ လြတ္ေျမာက္ဖို႔ အခ်ိန္နာရီမ်ား ဘယ္မွ်ေလာက္ ယူရဦးမည္မသိပါတကား။

မွန္ကန္စြာ၊ ႐ိုးသားစြာ၊ တက္ၾကြစြာ၊ တည္ၿငိမ္စြာ၊ ယံုၾကည္စြာျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ဖို႔အတြက္ေတာ့ အားအင္ေတြက ျပည့္ျပည့္လာသည္ဟု ခံစားမိသည္။

(၁၉)
စာေရးသူ၏ အေတြ႕အႀကံဳအေပၚ အေျခခံ၍ ခံစား၍ ရသမွ်ေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းျပဳထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕သံုးသပ္ခ်က္မ်ားမွာ သိလြန္းတတ္လြန္း၍ သံုးသပ္ထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ျမင္လိုက္ေသာျမင္ကြင္းအေပၚမွာ ခံစားလိုက္ရေသာ လွ်ပ္တျပက္အေတြးစေလးမ်ားကို ေရးျခစ္မိျခင္းျဖစ္သည္ဟုသာ ဆိုခ်င္ပါသည္။ အျခားစိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားလည္း ရွိေနပါေသးသည္။ သို႔ရာတြင္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေခါင္းစဥ္သီးသန္႔ျဖင့္ တင္ျပဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသည္။

(၂ဝ)
အျပန္ခရီးတြင္ ရထားတံခါးကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ဖြင့္တတ္သြားၿပီ။ အသြားတုန္းကလို ဟိုလိုက္မွတ္၊ ဒီလိုက္ၾကည့္ သိပ္လုပ္စရာ မလုိေတာ့။ အေတြ႕အႀကံဳက လူကို တည္ၿငိမ္ေစသည္။ မုေတၱာဒါယတြင္ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာခဲ့သည္။ အခု စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

မုေတၱာဒါယ(Liberated Heart) လြတ္ေျမာက္ၿပီးေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ႏိုင္ၾကပါေစ။

ေမတၱာျဖင့္
အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)

Friday, May 2, 2014

အညၾတ ခရီးသည္ (၃)





(၉)
ည ၉ နာရီခန္႔တြင္ ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္သည္။ Youtube ထဲမွ ဗီြဒီယိုကလစ္ေလးထဲတြင္ ေတြ႕ဖူးထားေသာ ဆင္းတုေတာ္ေလးကို ဖူးရသည္။ ေက်ာင္းဝင္းအႏွံ႔တြင္ အျဖဴ၊ အဝါ၊ အနီ၊ ခရမ္းေရာင္ ပန္းမ်ား ပြင့္လန္းေနၾကသည္။ သဘာဝပန္းဥယ်ာဥ္တစ္ခုလို သာယာလွသည္။

စာၾကည့္တိုက္၊ ဘုရားခန္းမ်ားကိုလည္း လွည့္ၾကည့္သည္။ စာၾကည့္တိုက္တြင္ တို႔ႏိုင္ငံက ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား ေရးထားေသာစာအုပ္မ်ား ေတြ႕မလား လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဆရာႀကီးဦးဘခင္ တရားထိုင္နည္းစာအုပ္တစ္အုပ္သာ ေတြ႕မိသည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံဆရာေတာ္မ်ား ေရးထားေသာ ဘာသာျပန္စာအုပ္မ်ားသာ အမ်ားဆံုး ေတြ႕ရသည္။
အေနာက္တိုင္းသားမ်ား ေရးထားေသာ ဓမၼစာအုပ္မ်ားမွာလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ ရဟန္းေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ အာဂ်န္ခ်ား စေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ တပည့္မ်ား ေရးထားေသာစာအုပ္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။ အေနာက္တိုင္းတြင္ တည္ေထာင္ထားေသာ ထိုင္းေတာရဂိုဏ္းအဆက္အႏြယ္ေက်ာင္းမ်ားစာရင္းကိုလည္း ၾကည့္မိသည္။ အားက်စရာေကာင္းလိုက္ပါဘိ။

အဓိကအေဆာင္ေရွ႕တြင္ ဘူတာကို လာႀကိဳသည့္ ရဟန္းေတာ္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေစာေစာက သူလာေသးေၾကာင္း၊ (ပ႒ာန္း)ရြတ္ဖတ္ေနသံၾကားလို႔ ျပန္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ေခ်ာကလက္ႏွင့္ပ်ားရည္ လာေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး မနက္ ၆ နာရီ စုေပါင္းဘုရားရွိခိုး၊ တရားထိုင္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ၇ နာရီတြင္ မနက္စာစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာကာ ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြါသြားသည္။

(၁ဝ)
မနက္ ၅ နာရီကတည္းက ႏိုးေနသည္။ ေက်ာင္းက ယူလာခဲ့ေသာ သပိတ္၊ ေသာက္ေရခြက္၊ ဇြန္း၊ နိသီဒိုင္၊ လက္သုပ္ပဝါ စသည္တို႔ကို ျပင္ၿပီး အဓိကအေဆာင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္ကို ဘုရားခန္းတြင္ ေတြ႕ရသည္။ သူက ၂၅ ဝါရွိၿပီဟု ဆိုသျဖင့္ ႐ိုေသစြာ ဝတ္ျပဳလိုက္သည္။ စာေရးသူဟာ ဂ်ာမနီေရာက္တာ မၾကာေသးေၾကာင္း၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အစားအေသာက္ အစစအရာရာ အသစ္ျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏွင့္ ကဲြျပားေၾကာင္း၊ အခု ေတာရေက်ာင္းကို လာလိုက္ရသည့္အခါ ပိုၿပီး အသစ္ျဖစ္ေနသည္ဟု ခံစားရေၾကာင္း၊ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အာရွစံတန္ဖိုးမ်ားကို က်င့္သံုးေနေသာ အေနာက္တိုင္းသားေနထိုင္သည့္ ေတာရေက်ာင္းျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျမင္မေတာ္သည္မ်ား ျပဳလုပ္မိပါက ညီငယ္တစ္ေယာက္လို ဆံုးမေျပာဆိုႏိုင္ပါေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္သည္။

သူေတြ႕ဖူးေသာ ျမန္မာကိုယ္ေတာ္မ်ားတြင္ စာေရးသူက ထူးျခားေၾကာင္း၊ စာေရးသူေျပာေသာ အဂၤလိပ္စကားမွာလည္း နားလည္လြယ္ေၾကာင္း၊ တက္ၾကြပြင့္လင္းသည့္ေျပာၾကားခ်က္ေၾကာင့္ သူလည္း ဝမ္းသာပါေၾကာင္း (အေနာက္တိုင္းသားေတြ ထံုးစံအတိုင္း စာေရးသူ ဝမ္းသာေအာင္) ေျပာျပေလသည္။

(၁၁)
သူတို႔သည္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ကို ဘုရားကို အလြန္ရွိခိုးၾကသည္။ မနက္မိုးလင္းသည္ႏွင့္ ဘုရားကို ရွိခုိးသည္။ ၿပီးလွ်င္ သူတို႔ကို ရဟန္းျပဳေပးေသာ၊ တရားျပေပးေသာ ထိုင္းရဟန္းေတာ္မ်ားပံုကို ရွိခိုးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ငယ္သည့္ကိုယ္ေတာ္က ႀကီးသည့္ကိုယ္ေတာ္ကို ေတြ႕တိုင္း ရွိခိုးသည္။ လမ္းတြင္ ရွိခိုးသည္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မနက္ဘုရားရွိခုိးခ်ိန္တြင္၊ နံနက္စာ မစားမီအခ်ိန္၊ နံနက္စာစားၿပီးအခ်ိန္၊ ဆြမ္းခံမသြားမီ၊ ျပန္လာလွ်င္၊ ေန႔ဆြမ္းစားလွ်င္ မစားမီ၊ စားၿပီး၊ ညေန ဘုရားဝတ္ျပဳလွ်င္ မျပဳမီ၊ ျပဳၿပီး အငယ္ရဟန္းေတာ္က ႀကီးသူကို ရွိခိုးသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ နံနက္စာဘုဥ္းေပးၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းဝန္းအႏွံ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကသည္။ ၁၅ ဧကခန္႔ က်ယ္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။

(၁၁)
လမ္းေလွ်ာက္ရင္းႏွင့္ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္ကို အရွင္ဘုရား အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲဟု ေမးမိသည္။

ဘာ ဘယ္လို ဆိုၿပီး ထူးဆန္းသလို ျပန္ၾကည့္သည္။

တင္ပါ … ဒီလိုပါ အရွင္ဘုရားရဲ႕ အနာဂတ္စီမံကိန္းက ဘယ္လို ရွိလဲဆိုတာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ပါဟု ေျပာလိုက္သည္။

ေအာ္ … အနာဂတ္လား။ တပည့္ေတာ္မွာ အနာဂတ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ စီမံကိန္းဆိုတာလည္း မရွိပါဘူး။ တပည့္ေတာ္မွာ ပစၥဳပၸန္ပဲ ရွိပါတယ္ဟု ဆိုေလသည္။ နားထဲမွာ ၾကားရသည္မွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။

ေအာ္ ဒါဆိုရင္ သာသနာေတာ္ျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ အရွင္ဘုရားမွာ ဘာစီမံကိန္းမွ မရွိဘူးလားဟု ေမးၾကည့္မိသည္။ အမွန္အားျဖင့္ စပ္စုခ်င္လြန္းလို႔သာ ေမးရသည္။ သူက ထိုကိစၥကို သိပ္ေျပာလိုဟန္ မရွိလွေပ။

ကိုယ့္ဘာသာျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ စီးပြားေရးလုပ္သလို တိုးခ်ဲ႕တိုးခ်ဲ႕ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ စီမံကိန္းေတြကို တပည့္ေတာ္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး။ က်န္တဲ့ဘာသာေတြေတာ့ မေျပာလိုဘူး။ ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေရးဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္ေတြရဲ႕ အတြင္းပိုင္းမွာပဲ တိုးခ်ဲ႕ရတာ။ လူေတြရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္မွာ အၿငိမ္းဓာတ္ေတြ ေရာက္ေအာင္လုပ္ဖို႔အတြက္ စီမံကိန္းမလိုဘူး။ စီမံကိန္းတစ္ခုခုပါလာရင္ စီးပြားေရးစိတ္ဓာတ္လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးေတြ ဝင္လာမယ္ …. သူက လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တရစပ္ ေျပာေနသည္။

မနက္ခင္းအေအးဓာတ္က အသားကို စိမ့္စိမ့္သြားေစသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ႕စကားမ်ားေၾကာင့္ ရင္ထဲမွာ ေႏြးေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

သူက ဆက္ေျပာသည္။ အရွင္ဘုရားကို တပည့္ေတာ္ ေမးၾကည့္ပါရေစ။ တပည့္ေတာ္တို႔ ဘုရားရွင္ဟာ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ ေကာသလတိုင္းတစ္ခုလံုး ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ရမယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ ငါဘုရားသာသနာ ယံုၾကည္သူ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိရမယ္၊ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ၾကာရင္ အိႏၵိယသူေဌး ဘယ္ႏွဦးဟာ ငါဘုရားသာသနာကို ကိုးကြယ္လာေစရမယ္ … စတဲ့ စီမံကိန္းနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါသလားဟု ေမးေလသည္။ အဲဒီလို လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္ဟု ေျဖလိုက္သည္။

တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဘုရားကို အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပစၥဳပၸန္တစ္ခုပဲ ထားတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ တပည့္ေတာ္တို႔ဟာ ဘုရားခိုင္းတာကို လုပ္တယ္။ ဘုရားေျပာတဲ့အတိုင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး ေနတယ္။ ဗုဒၶႏွစ္သက္တဲ့ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို ျပႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဘယ္သူ႕ကိုမွ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာေအာင္ မႀကိဳးစားဘူး။ အဲဒီလို မႀကိဳးစားလို႔ပဲ အခု ဒီနယ္မွာေကာ အျခားဥေရာပက ေတာရေက်ာင္းဝန္းက်င္ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာၾကတာလို႔ ယံုၾကည္တယ္။

လူတိုင္းနဲ႔ဘာသာတိုင္းနဲ႔ ျပႆနာမတက္တာဟာလည္း တပည့္ေတာ္တို႔က ႐ိုးရွင္းတဲ့ဘဝပံုစံကို ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေဖာ္ျပေနလို႔ပဲ။

တပည့္ေတာ္တို႔ ေျပာေျပာေနတဲ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက ဘုရားကို ယံုၾကည္ၿပီး သူ လမ္းညႊန္တဲ့အတိုင္း လုပ္႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေလးတစ္ခုပဲလို႔ ထင္တယ္။

ဘုရားေျပာတဲ့အတိုင္းသာ လုပ္၊ သာသနာလည္း ျပန္႔ပြားတာတုိ႔၊ ေက်ာင္းတိုက္ တိုးတက္စည္ပင္တာတို႔ စတာေတြက အလုိလို ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို တပည့္ေတာ္ လံုးဝ ယံုၾကည္တယ္။

ဗုဒၶက နယ္တကာလွည့္တယ္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြမ်ားလာေအာင္ စည္း႐ံုးဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ သူသိထားတာကို သူမ်ားကို သိေစခ်င္လို႔၊ သူ ေအးခ်မ္းတာကို သူမ်ားေတြလည္း ေအးခ်မ္းေစခ်င္လို႔ ေလွ်ာက္သြားၿပီး လိုက္ေျပာျပတာ၊ ေအးခ်မ္းတဲ့ သူရဲ႕ အသြင္အျပင္ကို လိုက္ျပတာ၊ တည္ၿငိမ္တဲ့ဘဝေနနည္းကို ကပဲြေတြ လိုက္က်င္းပသလို နယ္လွည့္ၿပီး ျပတာ။

အခုလည္း တပည့္ေတာ္တို႔ ဆရာ(ထိုင္းက ေတာရဂိုဏ္းက)ကလည္း အဲဒီလို ယူဆထားတဲ့အတြက္ သူ႕တပည့္မွန္သမွ်ကို အရွင္ဘုရားတို႔ေတြ သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔ ဘာသႏၲရေတြ မလုိပါဘူး။ ျခားနားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ေလ့လာေနစရာ မလိုဘူး။

သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ အရွင္ဘုရားတို႔မွာ လုပ္စရာအလုပ္က တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါဟာ ဘုရားစကားနဲ႔အညီ တရားက်င့္ၿပီး ႐ိုးရွင္းတဲ့ဘဝကို စံနမူနာအျဖစ္ ျပႏိုင္ဖို႔ပဲတဲ့။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဂႏၴဓုရနဲ႔ဝိပႆနာဓုရပဲ ရွိတယ္။

ဂႏၴဓုရမွာ အဂၤလိပ္စာစသည္၊ အျခားယဥ္ေက်းမႈစသည္ေတြ မပါဘူး။ သာသနာျပန္႔ပြားေစခ်င္ရင္ ဘုရားလမ္းညႊန္တဲ့ အက်င့္နဲ႔ ဘုရားမိန္႔ေတာ္မူခဲ့တဲ့ စကားေတြကို သိေအာင္လုပ္႐ံုပဲ။ တစ္နည္းေျပာရရင္ ပိဋကတ္ပဲ။

အရွင္ဘုရား လက္ခံလား၊ လက္မခံလား မသိဘူး။ တပည့္ေတာ္တို႔က အဲ့ဒီလို လက္ခံၿပီး တရားပဲ က်င့္တယ္။ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တရားေဟာတယ္။ တရားျပတယ္။ ဒါပဲ။ ေဟာ … ဟိုမွာ ယုန္ေလး ၂ ေကာင္။ လက္ညိွဳးညႊန္ျပေနစဥ္မွာပဲ ယုန္ေလးမ်ားက ေျပးထြက္သြားၾကသည္။

မထင္မွတ္ထားေသာ စကားေလးမ်ားကို ၾကားရသည့္အတြက္ အသိအျမင္မ်ိဳးစံု၊ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုက ရင္ထဲတြင္ စီးဆင္းလာေနခဲ့သည္။

(၁၂)
“တပည့္ေတာ္မွာ အနာဂတ္မရွိဘူး”။
“သာသနာျပန္႔ပြားဖို႔အတြက္ ဘုရားလမ္းညႊန္တာကို လုပ္ဖို႔ပဲ။ ဘာေတြမွ ထပ္သင္စရာ မလိုဘူး”။
“အရွင္ဘုရား ဘုရားကို မယံုဘူးလား”။
“ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာက ဘုရားကို ယံုၾကည္ၿပီး သူ လမ္းညႊန္တဲ့အတိုင္း လုပ္႐ံုနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေသးအမႊားကိစၥေလးတစ္ခုပဲလို႔ ထင္တယ္”။

သူေျပာခဲ့ေသာစကားလံုးမ်ားက ဦးေႏွာက္ထဲ စီးဝင္လိုက္၊ ႏွလံုးသားကို လာထိခတ္လိုက္။ ထူးဆန္းသလိုလို၊ ဝမ္းသာသလိုလို၊ တစ္စံုတစ္ရာကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားသလိုလို ခံစားေနမိခဲ့သည္။

“ငါတို႔ေတြ ဘုရားကို တကယ္မ်ား မယုံခဲ့ၾကဘူးလား”ဟုလည္း ေတြးျဖစ္သြားသည္။

ေက်ာင္းတိုက္၊ ေငြေၾကး စသည္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ရေရး၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေရး၊ ေက်ာင္းတိုက္ရွိလွ်င္လည္း ေက်ာင္းတိုက္ခ်မ္းသာႀကီးပြားေရး စသည္တို႔အတြက္ (ဂႏၴဓုရ၊ ဝိပႆနာဓုရမွ အျခားျဖစ္ေသာ) လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ေနမႈမ်ား၊ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈအတြက္ တြန္းထိုးတိုက္ခိုက္မႈမ်ား၊ …. စသည္ စသည္တို႔သည္ ဘုရားကို မယံုၾကည္သျဖင့္ ျဖစ္ေပၚလာေသာျဖစ္ရပ္မ်ားဟု သေဘာပိုက္လာမိသည္။

ေကာက္ခ်က္တစ္ခု ဆဲြမိသည္။
“ဘုရားကို ယံုၾကည္ေသာသူသည္ ဘုရားလမ္းညႊန္ေသာတရားဓမၼကို ယံုၾကည္လာမည္။ ဘုရားလမ္းညႊန္ေသာတရားဓမၼသည္ အရာရာကို ေပးစြမ္းႏိုင္သည္ (ဓေမၼာ ဟေဝ ရကၡတိ ဓမၼစာရီံ”။

ခ်ိဳးငွက္ေလးေတြက အုပ္လိုက္သင္းလိုက္ ပ်ံသြားၾကသည္။ ထင္း႐ွဴးပင္ႀကီးတစ္ပင္ေပၚေရာက္ေသာအခါ သံၿပိဳင္တကူးကူး ေအာ္ျမည္ေနၾကေလသည္။ ခ်ိဳးငွက္ေလးမ်ား၊ အမည္မသိေသာအျခားငွက္ေလးမ်ား၏ ေတးသီဆိုမႈေလးမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲတြင္ ေပၚေပါက္လာေသာ ဝါက်မ်ားကလည္း ေတးသီခ်င္းမ်ားလို လြင့္ဝဲလာေနခဲ့သည္ကို သတိျပဳမိသည္။

(၁၃)
ရဟန္းတစ္ပါးအေနျဖင့္ ရာထူးေနရာ မရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ရာထူးေနရာမွ ျပဳတ္မွာကို ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္း၊ ဒကာဒကာမမ်ား မေပါမ်ားမွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ရွိၿပီးေသာ ဒကာဒကာမမ်ား အျခားေက်ာင္း၊ အျခားကိုယ္ေတာ္ကို ကိုးကြယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ေက်ာင္းတစ္ေဆာင္မီးတစ္ေျပာင္ႏွင့္ မေနႏိုင္မွာကို စိုးရိမ္ျခင္း၊ ရွိၿပီးသားေက်ာင္းထိုင္၊ ေက်ာင္းအုပ္ စသည္အျဖစ္မွ ေရြ႕ေလ်ာသြားမွာ စိုးရိမ္ျခင္း …. စသည္တို႔သည္ ဘုရားကို မယံုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္မိေသာအခါ အနာဂတ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္ေတြးယူထားစရာ မလုိေသာ၊ တယုတယ သိမ္းဆည္းထားစရာ မလိုေသာ အမႈိက္တစ္ခုအေနျဖင့္ ျမင္လာမိသည္။

(ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္) အနာဂတ္ဟူသည္ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈႏွင့္ သူေပးေသာ ဓမၼကို လိုက္နာျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါလားဟု သေဘာေပါက္လာခဲ့မိသည္။ တစ္သက္တာ လိုက္နာႏိုင္မည္ မႏိုင္မည္ကိုေတာ့ အာမခံ၍ မရႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ထိုင္း+ဂ်ာမန္ေတာရေက်ာင္းေလးမွ ရရွိလိုက္ေသာအသိတရားတစ္ခုကေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုးကို အေတြးသစ္မ်ားျဖင့္ ေပါ့ပါးလတ္ဆတ္ေနေစခဲ့သည္။