ဓမၼစကူးလ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး စုေပါင္းစည္းေ၀းပဲြ (အပိုင္း ၅)

ဓမၼစကူးလ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး စုေပါင္းစည္းေ၀းပဲြ (အပိုင္း ၄)

ဓမၼစကူးလ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး စုေပါင္းစည္းေ၀းပဲြ (အပိုင္း ၃)

ဓမၼစကူးလ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး စုေပါင္းစည္းေ၀းပဲြ (အပိုင္း ၂)

ဓမၼစကူးလ္ျဖစ္ေျမာက္ေရး စုေပါင္းစည္းေ၀းပဲြ (အပိုင္း ၁)

ေရာက္တတ္ရာရာ ကိုယ္ေရးျဖစ္တာ

(၁)

ေရာက္တတ္ရာရာ ေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကို ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျပမိတာပါ။

(၂)

စာေရးတာေတာ့ ၀ါသနာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာက မေရးတတ္ဘူး။ ေျပာၾကတယ္ေပါ့။ ကေလာင္စြမ္း ျပပါအံုး။ စာေတြ အဆက္ျပတ္လွခ်ည္လား။ ေရးပါအံုး။ ဦးဇင္း ကေလာင္စြမ္းက ထက္တယ္။ ေရးပါအံုး။ အြန္လိုင္းမွာ ဘာကိစၥေလးေတာ့ ေျပာေနၾကတယ္။ ၀င္ေျပာပါအံုး။ ေရးပါအံုး။ ကိုယ္ေတာ့္အျမင္ေလး ေရးပါအံုး။ ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ။ ကိုယ္ေတာ့္ဆိုက္ကို ေန႔တိုင္း ေရာက္တယ္။ အသစ္လည္း မေတြ႕ဘူး။ လုပ္စမ္းပါအံုး။ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အေမြအႏွစ္ကလည္း ေရးထားတာ မၿပီးေသးဘူး။ ဆက္ပါအံုး။ ဒီက ေစာင့္ဖတ္ေနတာ။ သာသနာနဲ႔ႏိုင္ငံေရးကို ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား။ စာအုပ္မ်ားနဲ႔ ခရီးသြားျခင္း ေဆာင္းပါးေတြဆို အရမ္းႀကိဳက္တာ။ ဆက္ေရးပါအံုး။ ကိုယ္ေတာ္ ေရြးထားတဲ့ အင္တာဗ်ဴးေလးေတြဆို အရမ္းဗဟုသုတရတယ္။ လုပ္ပါအံုး။ အဲဒီလို ရွာရွာေဖြေဖြေလးေတြ ေရးပါအံုး။ ဇင္အေၾကာင္းေလးေတြက တိုတိုေလးေတြနဲ႔ ဟာတ္ထိတယ္။ ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြက ဘယ္ႏွစ္ပုဒ္ရွိတာလဲ။ ဆက္ေရးပါအံုး။ ဟို ဘုရားေဟာ၀တၳဳေလးေတြကို ကိုယ္ပိုင္အျမင္ေလးေတြနဲ႔ ေတြးျပတာ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဆက္မေရးေတာ့ဘူးလား။ ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ။ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနလို႔လား။

ဟို မဟနအေၾကာင္းေတြဆို ဖဲ့ထားတာ မိုက္တယ္။ အဲဒီလိုေလးေတြလည္း ေဆာ္ေပးမွ။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕။ အင္း… ဒါေပမယ့္ ေရးေတာ့ ေရးရမွာပဲ။ ကိုယ္ေတာ့္စာေတြ ႀကိဳက္ပါရဲ႕…။ မဟနေတြကို ေရးထားတာေတြေတာ့ မႀကိဳက္ဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လြန္းလို႔။ အဲဒါမ်ိဳးေတြေတာ့ မေရးပါနဲ႔။ ဟို ရန္ကုန္သြားေတာလားလို ခရီးသြားအေတြးေဆာင္းပါးေတြေတာ့ အေတာ္သေဘာက်တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေနတုန္း အဲဒါေလးေတြ ဆက္ေရးပါ့လား….။

ဟူးးးးးးးးးးးးးးးးး။

(၃)

အဲဒီလိုေတြ ေျပာၾကတိုင္း အားနာတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ့္ဆိုက္က ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ ဘာမွမတင္ဘဲ အဆက္ျပတ္ေနတတ္တာကိုး။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ ျပည္ပစေရာက္ကတည္းက ဘေလာဂ္ေလး စလုပ္ၿပီး စာေတြ ေရးခဲ့တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အားေပးၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ သမ ၾကတယ္။ ေရးခဲ့တဲ့စာေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခ်ီးက်ဴးၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္စာေတြကို ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီေန႔ထိေတာ့ ေရးျဖစ္ေနဆဲပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခါတေလ စာအေရးက်ဲတယ္။ တစ္ခါတေလ ဆက္တိုက္ေရးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ခရီးသြားတဲ့အခါေတြမွာ စာအေရးက်ဲသြားတတ္တယ္။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္ေတြ ဆက္တိုက္လုပ္ေနရတဲ့အခါ …. ေနာက္ၿပီး ေရးခ်င္တာေတြ မ်ားလြန္းေနတဲ့အခါမွာ စာမေရးတတ္ေတာ့ဘူး။ ေမာင္လွမ်ိဳး(ခ်င္းေခ်ာင္းၿခံ)က ၿမိဳသိပ္ပါမ်ားလို႔ အသြားရတဲ့သူတစ္ေယာက္ပါလို႔ ေျပာခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာခ်င္တာ မ်ားလြန္းလို႔ မေျပာႏိုင္ျဖစ္သြားသူလို႔ ေျပာရမလားပဲ။ ေနာက္တစ္ခုလည္း ရွိေသးတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အေတြးအေခၚအယူအဆ အေျပာင္းအလဲေတြ၊ အျမင္ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ကလည္း ႀကံဳရေသးတယ္။ အဲဒီကာလမ်ိဳးမွာလည္း စာမေရးတတ္ဘူး ျဖစ္သြာတတ္တယ္။

(၄)

ဒါဆို ဘယ္လိုအခ်ိန္မွာ စာေတြ အမ်ားႀကီး ေရးျဖစ္သလဲ ……?

ရင္ထဲမွာ အလြန္ကို ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးတဲ့အခါ ….

ရင္ထဲမွာ မေက်မနပ္ေတြ အလြန္ျဖစ္ေနတဲ့အခါ ….

အသိတစ္ခုခုကို မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့အခါ ….

တစ္စံုတစ္ေယာက္ သို႔မဟုတ္ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုခုကို ေျပာျပခ်င္ေနတဲ့အခါ ….

ဒီအခ်ိန္ေတြမွာပဲ စာေတြ ေရးျဖစ္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ရင္ထဲမွာ ခ်မ္းေျမ့ၾကည္ႏူးေနတဲ့အခါမွာ ေရးတဲ့စာေတြက သာသာယာယာၾကည္ႏူးဖြယ္ေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ စိတ္အာဟာရတို႔၊ ေန႔တစ္ေန႔ကို ျဖတ္သန္းျခင္းတို႔၊ ၿငိမ့္..ၿငိမ္…ၿငိမ္းတို႔၊ စတဲ့ေဆာင္းပါးေတြက စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးေနမိလို႔ ေရးျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ 

တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုခုေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကိုယ့္အဖဲြ႕အစည္းအေပၚ ထိခိုက္ေစတဲ့ လက္မခံႏုိင္ဖြယ္ရာေတြ ေတြ႕လာရတဲ့အခါ ရင္ထဲမွာ မေက်မနပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မေရးရ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မဟနအေၾကာင္းေတြ ေရးျဖစ္တာလည္း ဒီအေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ျပင္းထန္လြန္းတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဦးဇင္းေရးတာ ျပင္းထန္လြန္းမေနဘူးလား။ ဟုတ္တယ္။ ျပင္းထန္တာေပါ့။ ျပင္းထန္႐ံုမကဘူး၊ ၾကမ္းေတာင္ၾကမ္းေနေသးတယ္။ ေအာ္ … ဒီလို သိရဲ႕သားနဲ႔ ဘာလို႔ အဲ့လို ေရးရတာလဲ။ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ဒီမဟနဆိုတာ သူေတာ္ေကာင္းေတြနဲ႔ အာဏာအေရၿခံဳလိုသူအခ်ိဳ႕ ပါ၀င္ေနတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ သူတို႔ရဲ႕ ပုဂၢလိကျဖဴစင္မႈေတြ ဘယ္ေလာက္ရွိေနပါေစ၊ အာဏာရွင္ေတြ လက္ကိုင္တုတ္သဖြယ္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ဒါမ်ိဳးျဖစ္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒါမ်ိဳးအေျခအေနကို ျငင္းႏိုင္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ရွိရင္ ေျပာစမ္းပါ။

 ႏိုင္ငံက အေျပာင္းအလဲကာလမွာ ဒီမဟနေတြကေတာ့ အာဏာရွင္ဂိုက္ ဖမ္းျပေနတယ္။ ဒါကို ေျပာမယ့္သူက သိပ္နည္းတယ္။ သိတဲ့လူေတြလည္း သိပ္နည္းတယ္။ ဒီလို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေရးလိုက္ေတာ့ လူေတြ ပိုသိသြားတယ္။ ပိုသိသြားေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ နားလည္သြားၾကတယ္။ ဘုရားရွင္ ၀ိနည္းေတြ ပညတ္တဲ့ေနရာမွာ လူအျမင္ သင့္ေတာ္ေအာင္၊ လူေတြ မကဲ့ရဲ႕ေအာင္ဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြ ပါတယ္။ အခု မဟနေတြ လုပ္ပံုက လူေတြ ကဲ့ရဲ႕စရာ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒါကို ခပ္ျမန္ျမန္ သိေစခ်င္တယ္။ တစ္ခါတေလ တစ္ခုခုျဖစ္ေစခ်င္လို႔ တစ္ခုခုကို ေပးဆပ္ပစ္လိုက္ရတာေတြလည္း ရွိသေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့ ကိုယ္ေနတဲ့ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က ကိုယ္နဲ႔ဆက္စပ္သူေတြအေၾကာင္း ေရးခ်င္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ခ်ီးမြမ္းခ်င္လို႔ ေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ သေရာ္ခ်င္လို႔ ေရးတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းျခင္းနဲ႔သေရာ္ျခင္းကို ႏွစ္မ်ိဳးလံုးပါေအာင္ ခ်ိန္ထိုးရင္း ပါ၀င္ေစတယ္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္း ေဆာင္းပါး၊ ခ်ီးမြမ္းျခင္းအလွ၊ ဘ၀ထဲက အျမင္၊ အျမင္ထဲက ဘ၀၊ ျမင္ႏိုင္ခဲေသာ အဇၥ်တၱမ်ား၊ ခ်ိဳေသာစကားႏွင့္ ခါးသီးေသာရင္ဘတ္မ်ား …. စတာေတြေပါ့။ အခြင့္အေရးေဆာင္းပါးဆိုရင္ ကိုယ္ေနထိုင္တဲ့ ၀န္းက်င္မွာ ကိုယ္စက္ဆုပ္မိတဲ့သူမ်ားကို ေတြ႕လို႔ ေရးမိတယ္။ စက္ဆုပ္မိသူေတြ ေရးရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္လည္ဆံုးမတဲ့ အေနအထားေလးေတြလည္း ထည့္ေရးမိတယ္။ 

အခ်ိဳ႕ေတြက အခြင့္အေရးတစ္ခုအတြက္ အရာရာကို လုပ္၀ံ့တယ္။ အခြင့္အေရးဆိုတာ ေကာင္းတဲ့ဘက္၊ ဆိုးတဲ့ဘက္ဆိုတာ ရွိတယ္။ အခြင့္အေရးတစ္ခုကို ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္မိဖို႔အတြက္ အခ်ိဳ႕က သိကၡာတရားေတြကို စေတးပစ္တယ္။ အခ်ိဳ႕က အဲဒီအခ်ိန္မွာ အာဏာရွင္အစိုးရက ရွိေနေသးေတာ့ အာဏာရွင္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ရယ္စရာျဖစ္ေနတာက ဘာမဟုတ္တဲ့ ရာထူးအာဏာေလးေတြကို အငမ္းမရ လိုခ်င္ေနတယ္။ ဒီအာဏာေလးရဖို႔ စည္း႐ံုးေရးေတြ ဆင္း၊ ရင္တုန္ပန္းတုန္ေတြ ျဖစ္လိုျဖစ္၊ အျခားသူေတြက မလိုခ်င္လို႔ မယူတာကို အထင္အျမင္ ေသးလိုေသး။ အေၾကာင္းတစ္ခုခုနဲ႔ က်ရႈံးမိျပန္ေတာ့ က်ိတ္မႏိုင္ခဲမရေတြ ျဖစ္၊ ဒီအာဏာေလး ျပန္ရဖို႔ နည္းလမ္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြကို အႀကီးအက်ယ္ စဥ္းစား။ ဒါေတြကို ေတြ႕ျမင္ေနရေတာ့ သေရာ္ခ်င္လာတယ္။ ဒီေတာ့ စာေတြ ေရးျဖစ္ျပန္သေပါ့။

(၅)

ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြ၊ ကိုယ္တင္ျဖစ္တာေတြ ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ ေရာက္တတ္ရာရာေတြပါပဲ။ အခ်ိဳ႕ရင္ဘက္မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကိုယ္တင္လိုက္တဲ့စာေတြ ဖတ္ၿပီး ကိုယ္ဘာျဖစ္ေနတယ္၊ ဘာခံစားေနရတယ္၊ ဘာေတြ ေျပာင္းလဲေနတယ္ဆိုတာကို သိၾကတယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကိုယ္ေရးျဖစ္တာေတြက စာေတြ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ ကိုယ့္စိတ္ေတြမ်ား ျဖစ္ေနမလားပဲ။ စတ္ဆိုတာ ေရာက္တတ္ရာရာ သြားတတ္သတဲ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကိုယ္ စာမေရးျဖစ္ပါဘူး။ စိတ္ေတြပဲ ေရးျခစ္ေနမိတာပါ။

အမွားမ်ားနဲ႔လူ

အခုတစ္ေလာ အမွားေတြအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အမွားဆိုတာ လူတိုင္း ႀကံဳေတြ႕တတ္တဲ့အရာ ျဖစ္သလို အမွန္နဲ႔ယွဥ္ၿပီး အေျပာအမ်ားဆံုး စကားလံုးတစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုကို စတင္ၿပီေဟ့ဆိုတာနဲ႔ လူတိုင္းဟာ အမွန္ဆိုၿပီး လုပ္ၾကတာပါပဲ။ အမွန္ေတြကို လုပ္ရင္းနဲ႔ အမွားေတြ ႀကံဳေတြ႕၊ အမွားေတြကေန သခၤန္းစာယူၿပီး အမွန္လမ္းကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေလွ်ာက္လွမ္းၾကရတာပါပဲ။ အမွားေတြ မ်ားေပမယ့္ ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ စိတ္ကူးအမွား၊ အေျပာအဆိုအမွား၊ အျပဳအမူအမွားဆိုတဲ့ သံုးမ်ိဳးကိုပဲ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

အမွားဆိုတာ လူတိုင္း၊ ေနရာတိုင္း ႀကံဳရတတ္တယ္၊ လုပ္မိတတ္တယ္ဆိုေပမယ့္ သိတဲ့အခ်ိန္မွာ ရပ္တန္႔ပစ္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ အမွားေတြထဲက စိတ္ကူးမွားအဆင့္မွာ ရပ္တန္႔ပစ္ႏိုင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ စိတ္ကူးအဆင့္မွာ လူမျမင္ႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ရယ္၊ အျခားသူေတြကို အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိေသးတဲ့အတြက္ရယ္ အႏၱရာယ္မႀကီးလွေသးပါဘူး။ ဒီအဆင့္မွာ ျပင္လိုက္ႏိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးေပါ့။ အေျပာမွားနဲ႔အျပဳအမူမွားက်ေတာ့ သူတစ္ပါးနဲ႔ ထိေတြ႕လိုက္ရၿပီ။ ၾကားရသူ၊ ခံရသူဆီက အမွားရဲ႕ တုန္႔ျပန္မႈေတြ ရလာေတာ့မယ္။ 

အခ်ိဳ႕က အမွားတစ္ခု က်ဴးလြန္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ သိသိခ်င္း ေတာင္းပန္သင့္တာ ေတာင္းပန္ၿပီး ျပင္လိုက္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ခံရသူထံက တုန္႔ျပန္မႈကို ရမွ သိတယ္။ သိသိခ်င္း ျပင္ႏိုင္ရင္ သို႔မဟုတ္ သိသိခ်င္း အမွားကို ၀န္ခံလိုက္ရင္ အမွားက်ဴးလြန္မိေပမယ့္ အက်ိဳးဆက္က ေက်နပ္စရာအတိ ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္။ 

အမွားေတြအေၾကာင္း ေျပာၾကတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ မဟာအမွားႀကီးကို ထည့္ထည့္ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ထမင္းမစား၊ ေရမေသာက္၊ အေပါ့အပါး မသြားဘဲ ျပင္းထန္စြာ က်င့္ခဲ့တဲ့ ဒုကၠရစရိယာအက်င့္အေၾကာင္း ေျပာတတ္ၾကတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားေလာင္းဟာ ဒီအက်င့္မွားႀကီးနဲ႔ ၆-ႏွစ္ေလာက္ က်င္လည္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ အာဇာနည္ပီပီ သူ႕အမွားကို သူကိုယ္တိုင္ သိျမင္ၿပီး ျပင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘုရားျဖစ္သြားတယ္။ ဒါကို ၾကည့္ၿပီး ဒုိ႔ဘုရားေတာင္ မွားခဲ့ေသးတာပဲဆိုၿပီး အမွားလုပ္သူေတြ ေျဖတတ္ၾကတယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အမွားဆိုတာက ျပႆနာမဟုတ္ဘူး။ အမွားကို ၀န္ခံဖို႔နဲ႔ ျပဳျပင္လိုက္ဖို႔ပါပဲ။

၀ီလ်ံအာသာ၀က္ ေျပာတဲ့ To make mistake is human, to stumble is common place, to be able to laugh at yourself is maturity ဆိုတဲ့ စကားေလးက မွတ္သားဖို႔ ေကာင္းတယ္။ လူဆိုတာ အမွားနဲ႔ မကင္းဘူး၊ အမွားဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာ ျဖစ္ၿမဲပဲ၊ အမွားလုပ္မိတဲ့အခါတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ရယ္(ေလွာင္)ႏိုင္စြမ္းရွိတာကေတာ့ ရင့္က်က္မႈပဲ လို႔ ဘာသာျပန္ႏိုင္မယ္ ထင္ပါတယ္။ အမွားကို ၀န္ခံလိုက္တာ၊ ကိုယ္မွားလိုက္ၿပီဆိုတာကို သိလိုက္ႏိုင္တာဟာ တန္ဖိုးရွိပါတယ္။ 

အမွားေတြအေၾကာင္း သို႔မဟုတ္ အမွားေတြကို ၀န္ခံလိုက္ဖို႔ ေျပာၾကဆိုၾကတိုင္း ပါ၀င္တတ္တဲ့ စကားေလးတစ္လံုး ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မာန။ အခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈလြန္ကဲၿပီး ငါေျပာလိုက္ရင္ မမွားဘူး၊ ငါ လုပ္လိုက္ရင္ မမွားဘူးဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတြ ကိန္းေနတတ္တယ္။ အျခားသူက သူ႕အမွားေတြကို ေထာက္ျပလိုက္ရင္ ငါ့အမွားေတာ့ လာေျပာေနတယ္၊ မင္းကေရာ မမွားတဲ့သူမို႔လို႔လားလို႔ ခြန္းတုန္႔ျပန္တတ္ၾကတယ္။ 

အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားက်ေတာ့ ကိုယ့္အမွားကို လာေထာက္ျပရင္ ေက်နပ္ၾကတယ္။ ေက်းဇူးတင္ၾကတယ္။ ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီက If you simply take up the attitude of defending a mistake, there will be no hope of improvement. အမွားေတြအတြက္ အၿမဲတမ္း ခုခံကာကြယ္ေနတဲ့ သေဘာထားရွိေနရင္ တိုးတက္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး….လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ခပ္ျမင့္ျမင့္အဆင့္မွာ ရွိေနေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွားမွား အေရးမႀကီးဘူး ငါမမွားဖို႔ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္ရွိရပါမယ္။ သူမ်ားေတြ အမွားလုပ္တိုင္း ကိုယ္ကလည္း အေရးမစိုက္ ဆက္မွားေနမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္လည္း သူတို႔လို ျဖစ္မွာေပါ့။

အမွားလုပ္မိၿပီဆိုတာနဲ႔ အျခားသူေတြက အျပဳသေဘာနဲ႔ ေထာက္ျပလာရင္ ၀န္ခံတတ္ဖို႔ လက္ခံတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ မာနေၾကာင့္ ၀န္မခံႏိုင္ဘူး၊ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုတာ အမွားေပၚမွာ အမွားဆင့္တာပါပဲ။ အမွားကို ၀န္ခံလိုက္လို႔ သိကၡာက်သြားတယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ အမွားကို ၀န္မခံတာ၊ လက္မခံတာကမွ သိကၡာက်တာပါ။ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုမွာ လက္တဲြလုပ္ေဆာင္ဖို႔၊ ညီညီညြတ္ညြတ္ရွိဖို႔ဆိုတာ အမွားကို ၀န္ခံတတ္ဖို႔လိုသလို အမွားေတြ က်ဴးလြန္မိတိုင္း ဆင္ေျခလက္ေျခေတြ ေပးတတ္တဲ့အက်င့္ေတြ ေဖ်ာက္ဖို႔ လိုပါတယ္။ Successful people admit faults but never make excuses ေအာင္ျမင္သူေတြဟာ ကိုယ့္အျပစ္ကို ၀န္ခံၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆင္ေျခမေပးဘူးတဲ့။ 

အမွားေတြထဲမွာမွ အမွားအစစ္နဲ႔ နားလည္မႈလဲြတဲ့ အမွားဆိုတာေတြလည္း ရွိေနႏိုင္ေသးေသတယ္။ နားလည္မႈလဲြလို႔ မွားတဲ့အမွားကေတာ့ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ နားလည္လိုက္တာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မယ္။ အမွားအစစ္ေတြကေတာ့ ၀န္ခံျခင္း၊ ျပင္ဆင္ျခင္းမ်ားနဲ႔သာ အမွန္ျဖစ္ႏုိင္ေပလိမ့္မယ္။

အမွားေတြအေၾကာင္း ဟိုဟိုဒီဒီ ေျပာၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ျပန္ေမးၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ငါေကာ အမွားေတြ ကင္းရဲ႕လား။ မကင္းတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါဆို အဲဒီအမွားေတြကို ၀န္ခံျဖစ္ခဲ့လား၊ အမွားေထာက္ျပလာသူေတြကို လက္ခံၾကည္ျဖဴေပးႏိုင္ခဲ့ရဲ႕လား။ အမွားကို ၀န္ခံသလိုလိုနဲ႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပခဲ့တာေတြကေရာ တကယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနရဲ႕လား။ ဆင္ေျခေတြမ်ား ျဖစ္ေနခဲ့လား။ 

အမွားမကင္းတဲ့ေလာကမွာ အမွားေတြေတာ့ က်ဴးလြန္ေနအံုးမွာပဲ။ ဒါေပမယ့္ မွားသြားတာေတြအတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ၀န္ခံတတ္ဖို႔နဲ႔ အမွန္ကို ဆက္လက္သြားႏိုင္ဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားသြားရမွာပဲ မဟုတ္လား။

ပါးပါး ညာတယ္

(၁)

တစ္ေန႔က မိသားစုလို ခင္မင္ရေသာ အိမ္တစ္အိမ္ကို ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ ေရာက္သြားတယ္။ သူတို႔မွာ မိသားစု ၆-ေယာက္ရွိရာ သမီးေလးတစ္ဦးသာ ပါတယ္။ အငယ္ဆံုးေလး။ အစ္ကိုေတြက စုၿပီး၀ိုင္းခ်စ္ၾကတယ္။ အစ္ကိုေတြရဲ႕ အသင္အျပေကာင္းမႈနဲ႔ မိဘေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ့ ေမတၱာေၾကာင့္ သမီးေလးက အေျပာအဆို၊ အမူအရာ အရမ္းခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူေလးရဲ႕ အသက္က အခုမွ ၈-ႏွစ္။ ဆံပင္ေလးေတြက ခပ္ရွည္ရွည္၊ က်စ္ဆံၿမီးေလးလည္း က်စ္လို႔ ထားတယ္။ အိမ္ေရာက္လာတဲ့သူတိုင္းက ခ်စ္ၾကတယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ခင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ သူ႔အေမနဲ႔ စ ေနာက္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ အိမ္ထဲကို ၀င္၀င္ခ်င္း ၾကားလိုက္ရတဲ့ သူ႕အသံေလးက “ပါးပါး ညာတယ္”ဆိုတဲ့ ခ်စ္စရာအသံေလးပါပဲ။

(၂)

စာေရးသူမွာ အက်င့္တစ္ခု ရွိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ေတြ႕ႀကံဳလိုက္ရတဲ့ အျမင္အာ႐ံုတစ္ခုခု၊ အသံတစ္ခုခုနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕လိုက္တုိင္းမွာ မူလအနက္အဓိပၸာယ္ကေန ေသြဖီၿပီး ျဖန္႔က်က္စဥ္းစားတတ္ျခင္းပါပဲ။ သာသနာ့တကၠသိုလ္မွာ ပုဂံေခတ္ေက်ာက္စာေတြ သင္ရစဥ္က ရာဇကုမာရ္ေက်ာက္စာ သို႔မဟုတ္ ျမေစတီေက်ာက္စာကို ဖတ္တဲ့အခါမွာ “အတည္မဲ့ေသာသေဘာတရားကို အမွတ္ရေအာက္ေမ့၍”ဆိုတဲ့ စာသားေလးကို ဖတ္လုိက္တဲ့အခါမွာ အတည္မဲ့ ဆိုတဲ့ စာသားေလးက ရင္ကို စဲြၿငိသြားတယ္။ ဒီစာသားေလးက စာသင္ခန္းထဲကေန ဘ၀ထဲထိ ထိုးေဖာက္၀င္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ တစ္ခုခုေတြးလိုက္တိုင္း ဒီစကားလံုးေလးက ၀င္၀င္လာတတ္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာေရးသူရဲ႕ ကေလာင္အမည္ကို “အတည္မဲ့”လို႔ ေပးျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ 

ဆူနာမီဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ကို နာရစဥ္ကလည္း ဘာကိုမွ မသိမ္းပိုက္ထားဖို႔ ဆရာေတာ္က ေျပာတယ္။ တရားကို ဆက္နာလို႔ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ “မသိမ္းပိုက္”ဆိုတဲ့စာသားေလးက စာေရးသူကို သိမ္းပိုက္သြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ အျခားသူေတြအတြက္ေတာ့ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိုင္တယ္ ထင္မလား မသိဘူး။ စာေရးသူဟာ အဲဒီလိုပဲ၊ ေနရာတိုင္းမွာ စကားေတြေျပာတိုင္းေျပာတိုင္း “ခိုက္”သြားတဲ့စကားလံုးေလးေတြပါရင္ ဆက္ေျပာလို႔ သိပ္မရတတ္ေတာ့ဘူး။

(၃)

အခုပဲ ၾကည့္ေလ။ ၈-ႏွစ္သမီးေလးရဲ႕ “ပါးပါး ညာတယ္”ဆိုတဲ့ စကားေလးရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံလုိက္ရျပန္ၿပီ။ သူေလးကေတာ့ သူ႕အေဖက ကာတြန္းကားျပမယ္ဆိုၿပီး မျပေပးဘဲနဲ႔ အိမ္အျပင္ထြက္သြားခဲ့လို႔လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါ ဘာဆန္းလဲ။ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ အဲဒီမဆန္းတဲ့ စကားေလးက စာေရးသူကို ဘာလို႔ ခိုက္သြားေစခဲ့တာလဲ။ သူေျပာတဲ့စကားထဲက “ပါးပါး” ဆိုတာက “သူ႕အေဖ”ကို ရည္ညႊန္းတာ။ စာေရးသူက “ပါးပါး” ဆိုတာ “နည္းနည္းေလး၊ ပါးပါးေလး၊ မသိမသာေလး”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေတြးလိုက္တယ္။ “ပါးပါးေလး ညာတယ္၊ မသိမသာ ညာတယ္”ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ေပါ့။

(၄)

လူအသီးသီးမွာ ခံစားခ်က္ေလးေတြ ကိုယ္စီရွိၾကတယ္။ သူတို႔ ခံစားခ်က္ေလးေတြက သူ႕တို႔မ်က္ႏွာမွာ၊ သူတို႔ မ်က္လံုးမွာ၊ သူတို႔ အမူအရာေတြမွာ၊ သူတို႔ အေျပာအဆိုေတြမွာ ထင္ဟပ္ေနၾကတယ္။ ခံစားခ်က္ဆိုတာက တစ္မ်ိဳးထဲ မဟုတ္တတ္ေလဘူး။ သူ ပတ္သက္ေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူ ဆက္ဆံေနရတဲ့ အသိမိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ မိသားစု စတာေတြက သူ႕ ခံစားခ်က္ေတြရဲ႕ ေပါက္ဖြားရာေပါ့။ ဒါက လက္ေတြ႕က်တဲ့ ခံစားခ်က္ေပါက္ဖြားရာ နယ္ေျမေတြေပါ့။ လက္ေတြ႕ကေန ေ၀းကြာတဲ့ ပါရမီ၊ ဗီဇ စတာေတြလည္း ခံစားခ်က္ကို တစ္နည္းတစ္ဖံု လႊမ္းမိုးမႈ ရွိေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ 

စာေရးသူက “ပါးပါး ညာတယ္”စကားလံုးေလးကို ၾကားလိုက္တဲ့အခါမွာ ဒီစကားလံုးေလး မၾကားခင္မွာ ကိုယ္ဆက္ဆံေနရတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ သံသယေလးေတြ ရွိေနခဲ့လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ကို ပါးပါးေလး ညာေနၾကပါလားဆိုတဲ့ အသိဓာတ္ခံကို ဘာမဟုတ္တဲ့ “ပါးပါး ညာတယ္”စကားလံုးေလးက လႈပ္ႏႈိးေပးလိုက္သလို ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဆက္ေတြးမိတယ္။ ဒါဆိုရင္ “ပါးပါး မညာသင့္ဘူး”လို႔ ေျပာျပန္ရင္လည္း ထြက္လာမယ့္ ဂယက္အနက္က ပါးပါးေလး ညာတာ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး။ “မ်ားမ်ား ညာသင့္တယ္”လို႔ ေျပာသလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။

(၅)

ေန႔စဥ္ သံုးႏႈန္းေနရတဲ့ ၀ါက်၊ စကားလံုး၊ အသံေတြရဲ႕ လာရာနဲ႔လားရာဟာ တစ္သမတ္တည္း ရွိမေနဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုယ္ေတြးလိုက္သလို ျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ကိုယ့္အေတြးေတြက ကိုယ္ေတြးသလို ျဖစ္မေနတတ္ဘူး။ အရာရာကို ကိုယ့္အေတြးအတိုင္းသာ ျဖစ္ေနရမယ္ဆိုရင္ အတၱဆန္ရာ က်ေနမွာေပါ့။ ေတြးသမွ်၊ ႀကံသမွ်၊ လုပ္သမွ် ကိုယ့္သေဘာအတုိင္း မျဖစ္လာရင္ လူေတြဟာ လူအခ်င္းခ်င္း ပါးပါးေလး ညာတတ္ၾကတယ္။ 

စာေရးသူကေတာ့ ပါးပါးေလး ညာတာထက္၊ သတၱိရွိရွိ မ်ားမ်ားႀကီး ေပၚေပၚထင္ထင္ ညာလိုက္တာကပဲ ပိုေကာင္းအံုးမယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ခင္မင္သူအခ်င္းခ်င္း ပါးပါးေလး ညာေနၾကတာေတြ႕တိုင္း ျမင္ရခက္၊ ခံရခက္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕က ပါးပါးေလး ညာၿဖီးတာကို “ငါ အေတာ္ စကားေျပာ ကၽြမ္းက်င္တာပဲ”လို႔ ထင္ေနတတ္ၾကတယ္။ လူအခ်င္းခ်င္း၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း၊ ခင္မင္သူအခ်င္းခ်င္း ပါးပါးေလး ညာတတ္တဲ့အက်င့္ဟာ အခ်င္းခ်င္း ပါးပါးေလး လွီးတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။ ဖံ်က်တာလို႔လည္း ဆိုႏိုင္လိမ့္မယ္။ ပါးပါးေလး ညာတယ္ဆိုတာက တစ္ဖက္လူကို အခ်ဥ္သေဘာသတ္မွတ္ထားလို႔၊ အထင္ေသးလို႔ ျဖစ္တတ္တာ မ်ားပါတယ္။ ဒီလို လူမ်ိဳးဟာ အမ်ားက မသိေသးရင္ေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ေမာ္လို႔၀င့္လို႔ ေအာင္ျမင္သူရဲ႕ ပံုရိပ္ေလးေတြလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အမ်ားသိသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူ႕လမ္းခရီးဟာ အေကြ႕အေကာက္ေတြ မ်ားပါေတာ့မယ္။

(၆)

အိမ္က ျပန္လာေတာ့ ေနလံုးႀကီးက အေနာက္ဘက္မွာ ၀င္လုလု ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ။ သမီးေလးေျပာတဲ့ ပါးပါးလည္း အျပင္ကေန ျပန္လာၿပီ။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ တကၠစီကို ေစာင့္ရင္း အေနာက္ဘက္ကို ေငးၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ရိပ္ေတြက ေကာင္းကင္ယံထက္မွာ ပါးပါးေလး ၀င္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေမွာင္ရိပ္ေတြဟာ ပါးပါးေလးကေန ထူထူႀကီး ျဖစ္လာေတာ့မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ လွ်ပ္စစ္မီးေရာင္ေတြသာ မရွိရင္ ေလာကႀကီးက အေမွာင္ထုထဲမွာ အထီးတည္း ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေလာက ေနရတဲ့ခဏေလးမွာ ပါးပါးေလး ညာတတ္တဲ့အက်င့္ေတြ မေဖ်ာက္ႏိုင္သူရဲ႕ ဘ၀မွာ ထူထဲသိပ္သည္းတဲ့ အမိုက္တိုက္ႀကီးက လႊမ္းမိုးလာမွာ ေသခ်ာေနပါတယ္။

(၇)

ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းတဲ့၊ လိပ္ျပာလံုတဲ့ဘ၀မွာ အသက္ဆက္ရွင္ဖို႔ဆိုရင္ ပါးပါးေလးေကာ၊ ထူထူႀကီးေကာ မညာတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေျပာျပမိပါတယ္။

အထင္ေသးျခင္း၊ အခ်င္းခ်င္း၊ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။ လူအခ်င္းခ်င္း၊ လွည့္ပတ္ျခင္း၊ ကင္းျခင္းၾကပါေစလို႔လည္း တီးတိုးရြတ္ဆိုေနမိခဲ့ပါတယ္။

ေပ်ာ္ေနၾကသူမ်ား