Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Friday, December 19, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၈)


ယခင္အပတ္မွ အဆက္ ....

(၃၅)

သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။

စားဖို႔ ပူစရာမလို၊ ေနဖို႔ပူစရာမလို၊ ေဆးကုဖို႔ ပူစရာမလုိေသာ သူတို႔ဘဝမ်ားကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ဝမ္းနည္းဝမ္းသာျဖစ္ရသည္။ ဝမ္းသာျခင္းက သူတို႔ေတြ အဆင္ေျပေနျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဝမ္းနည္းျခင္းက အမိျမန္မာျပည္က ျပည္သူမ်ားကို သတိတရ ျမင္ေယာင္မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

ေနဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ စားဖို႔လည္း ႐ုန္းကန္ရ၊ တစ္သက္လံုး တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခမ္း ႀကိဳးစားလုပ္ကိုင္ေသာ္လည္း ဝမ္းက မဝ၊ ခါးက မလွ။ တစ္စံုတစ္ရာ က်န္းမာေရး ခၽြတ္ယြင္းပါက ဘဝပ်က္ရ။ ေဆးကုစရာမရွိလို႔ ေသရသည့္ေဝဒနာရွင္မ်ားက ဒုနဲ႔ေဒး။ ေရႊျပည္ႀကီးသားမ်ားအတြက္ ဘဝအာမခံခ်က္က အဘယ္မွာနည္း။ ဒီၾကားထဲ ျမတ္ဗုဒၶတရားကို ေသခ်ာစြာ သေဘာမေပါက္ထားသူအခ်ိဳ႕က "ကံေပါ့"ဟု ေျပာလာေသာစကားေအာက္တြင္ လမ္းစက စုန္းစုန္းေပ်ာက္ကြယ္သြားသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာပင္ မ်က္ႏွာပ်က္ရကိန္းႀကံဳရသည္လည္း ရွိသည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ပံုမွန္အလုပ္လုပ္ၿပီး ပံုမွန္အခြန္ေဆာင္ထားေသာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနျဖင့္ ဘဝကို စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာ ေနထိုင္သြားႏိုင္ၾကသည္။

အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မသန္စြမ္းျဖစ္သြားလို႔လည္း ပူစရာ မရွိပါ။ အစိုးရက တစ္သက္လံုး ေထာက္ပံ့ကူညီသြားမည္။ အနည္းဆုံး ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသဖူးေသာသူမ်ားတြင္ ေအးေအးသက္သာေနမည္ဆိုက ေနႏိုင္စရာ အခြင့္အလမ္းမ်ား ရွိသည္။

သူတုိ႔ဆီတြင္ Handicap ေခၚ မသန္စြမ္းသူမ်ား၊ ေဆး႐ံုတြင္ ခြဲစိတ္ကုသခံဖူးသူမ်ား၊ အျမင္အာ႐ံုအားနည္းသူမ်ားအတြက္ အထူးအစီအစဥ္မ်ား ရွိသည္။ ရထားလက္မွတ္ အခမဲ့ စီးခြင့္ျပဳျခင္း၊ ျပတိုက္, ပန္းၿခံ, စာၾကည့္တိုက္ စသည္တို႔တြင္ အခမဲ့ဝင္ေရာက္ခြင့္ေပးျခင္း၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရမွ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားျခင္း (အလုပ္မလုပ္ခ်င္သူ ငပ်င္းမ်ား၊ ဘိန္းစားမ်ား၊ အရက္သမားမ်ားလည္း ေထာက္ပံ့ေသာ္လည္း Handicap မ်ားက အထူးအခြင့္အေရးရွိသည္) စသည္တို႔ကို အစုိးရက ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးသည္။

ခဲြစိတ္ခံလူနာမ်ားအတြက္ ေဆး႐ံုမွ ဆင္းလာရေသာ္ အိမ္အထိ သူနာျပဳတစ္ဦးကို ေစလႊတ္ေစာင့္ေရွာက္ေပးေလ့ရွိသည္။
မ်က္စိမျမင္သူအတြက္ သူႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အေထာက္အကူျပဳ ကိရိယာပစၥည္းမ်ား၊ လက္မသန္စြမ္းလွ်င္ လက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ၊ ေျခေထာက္မသန္စြမ္းလွ်င္ ေျခေထာက္ႏွင့္ဆိုင္ရာ … စသျဖင့္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေအာင္ စီမံဖန္တီးထားၾကေလသည္။ ခႏၶာကိုယ္ မသန္စြမ္းသူတစ္ဦးသည္ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ရထားေပၚ၊ ဘတ္စ္ကားေပၚ အကူအညီမပါဘဲ တက္ႏိုင္ဆင္းႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ေရွာ့ပင္းထြက္ႏိုင္သည္။ ဝွီးခ်ဲျဖင့္ ပန္းၿခံသြားလည္ႏိုင္သည္။

ဘူတာမ်ား၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္မ်ားႏွင့္ ၿမိဳ႕တြင္း ပလက္ေဖာင္းမ်ား၊ မီးပြိဳင့္မ်ားကအစ မ်က္မျမင္မ်ား တုတ္ကေလးေထာက္ၿပီး သြားႏိုင္ေအာင္ အမွတ္အသားေလးမ်ား လုပ္ေပးထားသည္။ ပလက္ေဖာင္းမ်ားကလည္း တြန္းလွည္းမ်ား အလြယ္တကူ သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးထားသည္။ မသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ သန္႔စင္ခန္းကိုလည္း သီးသန္႔လုပ္ေပးထားတတ္သည္။
ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဂ်ာမနီ၊ ဆြီဒင္၊ ေဟာ္လန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ စေသာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အလုပ္မလုပ္လည္း လခ ရသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ လူပ်င္းမ်ားအတြက္ အကြက္ေကာင္းဆိုက္သည္ဟု ဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။

လူပ်င္းမ်ား ေရသာခိုမရေအာင္လည္း အစိုးရက ပါးပါးနပ္နပ္ လုပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္မရွိလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္သြားလွ်င္ အစိုးရက ၃ ႏွစ္အထိေတာ့ (တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္တစ္ႏိုင္ငံ အနည္းငယ္ေတာ့ ကြဲျပားသည္) လခေပးသည္။

တစ္ဦးလွ်င္ ခ႐ိုနာ ၈/၉ ေထာင္ခန္႔ ရရွိသည္။ အိမ္ေထာင္ရွိလွ်င္ ၂ ေသာင္းခန္႔ရသည္။ ကေလးရွိလွ်င္ ကေလးတစ္ဦးအတြက္ ၃ လကို ၄၂ဝဝ ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၄ ေထာင္ခန္႔ ေထာက္ပံ့ေပးေနျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

ထိုအေတာအတြင္း သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရ႐ံုးက အလုပ္ရွာခိုင္းေနသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္ရွာေနတာပဲ၊ မေတြ႕လို႔ပါ”ဟု လြယ္လြယ္ေျပာ၍ မရပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ မည္သည့္ဆိုင္တြင္၊ ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္ေလွ်ာက္ခဲ့ေၾကာင္း၊ လက္မခံေၾကာင္း စသည္တုိ႔ကို အလုပ္ေလွ်ာက္ရာအလုပ္ရွင္ထံမွ စာရြက္စာတမ္းမ်ားကို ျပရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။

အကယ္၍ အလုပ္ေလွ်ာက္တာလည္း မွန္သည္၊ အလုပ္မရတာလည္း မွန္ေနလွ်င္ “ကဲ မင္း ရွာလို႔ မရရင္ ငါတို႔ ရွာေပးမယ္”ဟုဆိုကာ သင့္ေတာ္ရာ အလုပ္တစ္ခုကို ရွာေပးသည္။ ဤနည္းျဖင့္ ေရသာခိုသူမ်ားအတြက္ နည္းလမ္းမ်ားကို စီစဥ္ထားၾကေလသည္။

မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လူတစ္ေယာက္ အလုပ္ျပဳတ္သြားလွ်င္ သက္ဆိုင္ရာ အလုပ္သမားအာမခံေၾကးျဖင့္ အေျခအေနပ်က္မသြားႏိုင္ျခင္း၊ အလုပ္သမားအာမခံေၾကြး မရေတာ့လွ်င္လည္း အစိုးရက ပံုမွန္ေနထိုင္စားေသာက္ဖို႔အတြက္ ေထာက္ပံ့ေၾကးေငြ ေပးထားျခင္းတို႔မွာ ေရႊျပည္ႀကီးသားတို႔အတြက္ အံ့ၾသစရာပင္ ျဖစ္ေခ်သည္။

ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးတစ္ဦးက အစိုးရ၏ အလုပ္လက္မဲ့ကိစၥကို ရွင္းျပစဥ္က “ဒါဆိုရင္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ သက္မွတ္ကာလအတြင္း ေအးေဆးသက္သာေနသူေတြ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့”ဟု ေျပာဖူးသည္။ ထိုအခါ “တို႔ဂ်ာမန္ေတြက အလုပ္မလုပ္ဘဲ စားရမွာ၊ အလုပ္မလုပ္ဘဲ အစိုးရအေထာက္အပံ့ယူရမွာကို အရမ္းရွက္ၾကတယ္”ဟု ဆိုသည္။ အျခားအျခားေသာဥေရာပသားမ်ားလည္း ထိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး အမ်ားစုမွာ ရွိၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ေလးစားဖြယ္ ေကာင္းေလစြ။

အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးေသာေငြဟူသည္မွာ ျပည္သူမ်ား ေပးထားရေသာ ဘတ္ဂ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြ ျဖစ္သည္။ အမ်ားပိုင္ေငြကို မိမိက အလုပ္မလုပ္ဘဲ ယူေနျခင္းမွာ မသင့္ေတာ္ဟု ယူဆျခင္းသည္ ႏိုင္ငံသားတစ္ဦး၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈကို ေဖာ္ျပေနျခင္းဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

(၃၆)

စာေရးသူကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ႏွစ္ပါးႏွင့္ ခ်ိန္ထိုးၾကည့္မိပါသည္။ ျမန္မာဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား၏ နားလည္မႈတြင္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဆိုေသာအသံၾကားသည္ႏွင့္ အဝတ္အစားမ်ားကိုသာ ျမင္ေနျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸဟူသည္ ေလာကပါလ(လူ႔ေလာကကို ေစာင့္ေရွာက္ေသာတရား)ဆိုသည့္အတိုင္း လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို ထိန္းညွိေပးေသာတရားႏွစ္ပါး ျဖစ္သည္။ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထိုက္ေသာအရာမ်ားကို လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ေၾကာက္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တိုက္ပံုပုဆိုး လွပစြာ ဝတ္ဆင္ၿပီး ေရႊတိဂံုေပၚ တက္၊ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ လူႀကီးႏွင့္ ေယာဂီလံုခ်ည္ကို က်က္သေရရွိရွိ ဝတ္ဆင္ကာ ေရႊတိဂံုေပၚ ဘုရားဝတ္ျပဳေနေသာ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္ဆိုတိုင္း ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸတရား ရွိသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။

မိမိယူထားေသာ တာဝန္ကို သိပါသလား၊ မိမိျပဳေသာအမႈကိစၥမ်ားအေပၚ တာဝန္ယူမႈ ရွိပါသလား။ မိဘတာဝန္၊ သားသမီးတာဝန္၊ ဆရာ့တာဝန္၊ အစိုးရတာဝန္၊ ႏိုင္ငံသားတာဝန္၊ စစ္သားတာဝန္ စသျဖင့္ မိမိဆိုင္ရာ တာဝန္မ်ားကို မသိျခင္း၊ တာဝန္မဲ့ျခင္း၊ တာဝန္ယူမႈမရွိျခင္းသည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရား ကင္းမ့ဲျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္စားတတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ယွဥ္တဲြေဖာ္ျပျခင္း သို႔မဟုတ္ တြဲဖက္နားလည္ေနၾကျခင္းမွာ စိတ္ပ်က္စရာပင္ ေကာင္းလွသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ အမ်ိဳးသမီးမ်ားမွာ ခ်က္ေပၚ၊ ဗိုက္ေပၚမ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အမ်ိဳးသားမ်ားလည္း ပုဆိုးႏွင့္တိုက္ပံု၊ ေယာဂီထမီအကၤ်ီမ်ား မဝတ္ၾကပါ။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈကို မထိမ္းသိမ္းရဟု မဆိုလိုပါ။

ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ၏ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈမွာ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းဟူေသာအဓိပၸာယ္ကို အနည္းငယ္မွ် မေဆာင္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာဆန္ဆန္ဝတ္ျခင္းႏွင့္ ဟိရိ၊ ၾသတၱပၸ အနည္းငယ္မွ် မဆိုင္ပါ။

ဝတ္စားဆင္ယင္မႈႏွင့္လူေနမႈပံုစံမ်ားသည္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားေနမည္သာ ျဖစ္သည္။
ရထား၊ ဘတ္စ္ကားခိုးစီးရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အေခ်ာင္ခိုစားရမွာ ရွက္ျခင္း၊ အမ်ားျပည္သူ အပန္းေျဖရာ သို႔မဟုတ္ အမ်ားျပည္သူမ်ား သြားလာရာတြင္ အမႈိက္ပစ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊
ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ တာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ သမၼတတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊ ဝန္ႀကီးတာဝန္ မေက်ပြန္မွာ ရွက္ျခင္း၊
အမ်ားပိုင္ပစၥည္းကို ငါပိုင္ ျပဳလုပ္ရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးပိုင္ဆိုင္ေသာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို ကိုယ္က်ိဳးအျဖစ္ အသံုးျပဳရမွာ ရွက္ျခင္း၊ ျပည္သူအားလံုးႏွင့္ဆိုင္ေသာ သယံဇာတမ်ားကို တစ္ဦးတစ္ေယာက္အက်ိဳးစီးပြားအတြက္ ရယူရမွာ ရွက္ျခင္း …
စာေရးသူကေတာ့ အထက္ပါ ရွက္ျခင္းမ်ားကို ဟိရိၾသတၱပၸဟူေသာ ေလာကအက်ိဳးစီးပြားကို ျဖစ္ထြန္းေစေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားဟု ဖြင့္ဆိုပါသည္။

သူတို႔သည္ ဟိရိၾသတၱပၸတရားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔တုိင္းျပည္မ်ား ၿငိမ္းခ်မ္းၾကသည္။ သာယာၾကသည္။ တိုးတက္ၾကသည္။
တစ္တိုင္းျပည္လံုး ေပ်ာ္ရႊင္ၾကသည္။ ကိုယ္၏ က်န္းမာျခင္း၊ စိတ္၏ ခ်မ္းသာျခင္းႏွင့္ ျပည့္စံုၾကသည္။ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား နည္းပါးၾကသည္။ ဟိရိၾသတၱပၸတရားႏွင့္အညီ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားျဖင့္ တာဝန္ကိုယ္စီ ထမ္းေဆာင္ၾကျခင္း၏ ရလဒ္မ်ား ျဖစ္သည္။

(၃၇)

စာေရးသူတို႔ ျမန္မာျပည္ကေရာ … ။ တာဝန္လည္း သိပံု မရၾက။ တာဝန္မသိသျဖင့္ တာဝန္ယူမႈလည္း မရွိသေလာက္။ တရားစီရင္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲ။ အဂတိလိုက္စားမႈေတြက တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ …။ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ အေကာင္ႀကီးအေကာင္ေလး ခြဲျခားခံေနရဆဲ။ ဥပေဒျပဳေရး …။ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြား ကာကြယ္မႈေတြက ခိုင္မာေနဆဲ။ ………… ကဲ ဘယ္က စမည္နည္း။ အမယ္ဘုတ္ရဲ႕ သူ႕ခ်ည္ခင္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို၊ ဂ်ာေအးကို သူ႔အေမ႐ိုက္လို႔ ဆိုခ်င္ဆို။ “တရားဥပေဒ စိုးမိုးမႈမရွိဘဲ တိုင္းျပည္က ေရွ႕ဆက္၍ မရႏိုင္ပါ”ဟူေသာသေဘာတရား က်ယ္ျပန္႔ေစခ်င္ပါဘိ။

တရားမွ်တေသာ၊ ျပည္သူျပည္သားအားလံုးတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားကို ေရွး႐ႈေသာ ဥပေဒတစ္ရပ္ မေပၚေပါက္ေသးသေရြ႕ မည္သည့္တိုင္းျပည္မွ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ပါ။

တိုင္းသူျပည္သားမ်ားကို ေက်ာသားရင္သား မခဲြျခားဘဲ၊ အာဏာရွိ,အာဏာမဲ့ မခဲြျခားဘဲ၊ ဆင္းရဲသား,ခ်မ္းသာသူ မခြဲျခားဘဲ အျပစ္ႏွင့္ထိုက္တန္စြာ တရားစီရင္ျခင္းမ်ား မရွိေသးသေရြ႕ “သေဗၺ သတၱာ အေဝရာ ေဟာႏၲဳ … သုခီ အတၱာနံ ပရိဟရႏၲဳ”ကို တစ္ထိုင္တည္း အႀကိမ္တစ္သန္းရြတ္လည္း ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး မၿငိမ္းခ်မ္းပါ၊ မခ်မ္းသာပါ။ ထို႔ထက္ပိုရြတ္လည္း ရြတ္သူကေတာ့ သမာဓိရၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းခ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းမည္၊ တိုင္းျပည္ကေတာ့ ဘာမွ ထူးလာမည္ မဟုတ္ပါ။

............................
..................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
............................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၂၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄

Saturday, December 13, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၇)


ကားပါ့ကင္းမွ ကားကေလးက ၿငိမ့္ခနဲ ထြက္သြားသည္။ စိတ္ထဲမွ “ၾကည့္စမ္းကြာ … အကဲခတ္စမ္းကြာ … ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံႀကီး”ဟု ေျပာေနမိသည္။
“ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ” “ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံ”။ ပဲ့တင္ထပ္ေနသည္။ အားက်ပါဘိကြယ္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုး ႏိုင္ငံတဲ့။ ဂုဏ္ရွိလိုက္ပါဘိ၊ တို႔လည္း တို႔ႏိုင္ငံကို ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံလို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခ်င္လိုက္တာ။
ေခါင္းထဲမွာ အေတြးေပါင္းစံုက တရစပ္ ဝင္လာေနသည္။ စာေတြထဲမွာ ျမန္မာဆိုတာ ဘာ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လို စသျဖင့္ ဂုဏ္တင္ေရးေန ေရးေန၊ ပါးစပ္ကေန ဘယ္လို အမ်ိဳးျမတ္တာေတြ ဘာေတြ ညာေတြ ေအာ္ေနေအာ္ေန … တကယ္ဆံုးျဖတ္တာက လုပ္ရပ္ေတြကိုပါ။
လုပ္ရပ္မ်ား၊ ထိုလုပ္ရပ္မ်ားမွ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အက်ိဳးတရားမ်ားက အေကာင္းဘက္မွာ ရွိမေနလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္သံဟူသည္ ရွက္စရာတစ္မ်ိဳးသာ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အဓမၼမႈမ်ား၊ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား ေလ်ာ့နည္းသထက္ ေလ်ာ့နည္းလာမည္၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈမ်ား အားေကာင္းသထက္ အားေကာင္းလာမည္၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား နည္းပါးၿပီး တိက်ခိုင္မာေသာ တရားဥပေဒေအာက္မွာ ရွိေနၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကြးေၾကာ္ေနစရာပင္ လိုမည္မဟုတ္၊ အလိုအေလ်ာက္ ျမန္မာကို ခ်ီးက်ဴးလာေပလိမ့္မည္။ လက္ေတြ႕ဘဝမ်ား မၿငိမ္းခ်မ္းဘဲ မည္မွ်ပင္ ေၾကြးေၾကာ္ေနပါေစ … မည္သူမွ် အထင္ႀကီးေလးစားလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေၾကြးေၾကာ္ေနျခင္းမ်ားကို ေလွ်ာ့ၿပီး လက္ေတြ႕လုပ္ျပၾကဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။
(၃၂)
ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံသည္ လူဦးေရအားျဖင့္ ၅ သန္းေက်ာ္မွ်သာ ရွိသည္။ ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ Global Peace Index ၏ စစ္တမ္းအရ နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သည္။
ရာဇဝတ္မႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား စသည္မ်ား နည္းပါးမႈ၊ မ်ားျပားမႈအေပၚအေျခခံ၍ စစ္တမ္းေကာက္ယူထားျခင္း ျဖစ္သည္။
စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားအနက္ ဒိန္းမတ္က နံပါတ္ ၁ စာရင္းဝင္သလို ေနာ္ေဝက နံပါတ္ ၂ ႏွင့္ ဆြီဒင္က နံပါတ္ ၅ စာရင္းဝင္သည္။
ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ား ထိပ္ဆံုး ၁ဝ ႏိုင္ငံတြင္ အာရွမွ စကၤာပူ (နံပါတ္ ၃) ႏွင့္ ဂ်ပန္ (နံပါတ္ ၁ဝ) သာ ပါဝင္သည္။ အစဥ္အားျဖင့္ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ စကၤာပူ၊ စလိုေဗနီးယား၊ ဆြီဒင္၊ အိုက္စလန္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ခ်က္ႏွင့္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံတို႔ ျဖစ္သည္။
“တို႔ျမန္မာ ဒီလို အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းထဲ ဘယ္ေတာ့မ်ား ဝင္ေရာက္ႏိုင္ပါ့မလဲ”။ ေမးခြန္းေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးၿပီး ဝမ္းနည္းမိပါသည္။
အေမရိကလို ႐ုပ္ဝတၳဳမ်ား အလွ်ံပယ္ ၾကြယ္ဝဖို႔ ဆုမေတာင္းပါ။ တရားဥပေဒစိုးမိုးၿပီး ေအးအတူ ပူအမွ် ဝါဒျဖဴစင္တဲ့ေျမျဖစ္ဖို႔သာ ဆုေတာင္းပါသည္။ တရားဥပေဒမစိုးမိုးဘဲ၊ ရာဇဝတ္မႈမ်ား ေလွ်ာ့နည္းမလာဘဲ၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား မပေပ်ာက္ဘဲ “ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ တို႔တိုင္းျပည္”လို႔ မေၾကြးေၾကာ္ရဲပါ။ ေနရင္းထိုင္ရင္း ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကိုသာ အားေပးေသာ ဗုဒၶဝါဒပါ နာမည္ပ်က္ေနမွာ စိုးပါသည္။
“ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ တိုင္းျပည္ကို ၿငိမ္းခ်မ္းေစရေအာင္၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂုဏ္ယူေနၾကသူမ်ားပီပီ ငါတို႔ေတြ ဗုဒၶဘာသာဂုဏ္တက္ေအာင္ လုပ္ၾကရေအာင္ေလ” … ရင္ထဲမွာ တိုးတိုးေလး တိုက္တြန္းေနမိသည္။ ရင္ထဲမွာ ပဲ့တင္ထပ္ေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေနေပမယ့္ အသံေတာ့ ထြက္မလာခဲ့ပါ။
(၃၃)
ကားေလးက အေဝးေျပးလမ္းမေပၚတြင္ ၿငိမ့္ခနဲ ၿငိမ့္ခနဲ ေျပးေနသည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ဒိန္းမတ္အေတြ႕အႀကံဳမ်ားကို ရွင္းျပသည္။
ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ မိသားစုမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား ျဖစ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း မိမိကဲ့သို႔ ဗုဒၶဘာသာသံဃာတစ္ပါးကို တ႐ိုတေသ တေလးတစား ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။
ဗုဒၶဘာသာမိသားစုမ်ားႏွင့္လည္း တရင္းတႏွီး ရွိလွသည္။ ကားေလးက ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ရွိရာ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕နားက ၿမိဳ႕ငယ္တစ္ခုသို႔ သြားေနျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဒကာႀကီး အခု ဘာအလုပ္လုပ္သလဲ”။
“တပည့္ေတာ္ အလုပ္နားထားတယ္ဘုရား”။
“ေအာ္ ဟုတ္လား၊ ဒါဆို အလုပ္မလုပ္ဘဲ ဘယ္လို ရပ္တည္သလဲဗ်”။
“ဒီႏိုင္ငံမွာ ၁ ႏွစ္ခဲြေက်ာ္ေလာက္ အလုပ္လုပ္ၿပီးရင္ ၂ ႏွစ္ေလာက္ အလုပ္မလုပ္ဘဲ လခရတယ္ဘုရား”။
“ဗ်ာ … ဟုတ္ေကာ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ”။
“ဟုတ္တယ္ဘုရား … ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္းသမားဆို တစ္မ်ိဳး၊ လင္မယားဆိုရင္ တစ္မ်ိဳးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းမနဲ႔ဆိုေတာ့ ခ႐ိုနာ ၂ ေသာင္းရတယ္၊ ကေလးအတြက္က ၃ လကို ၄၂ဝဝ ရတယ္ဘုရား၊ … ဒိထက္ အံ့ၾသစရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဘုရား”။
ကိုယ့္နားကိုပင္ မယံုႏိုင္။ ရသည့္လခကလည္း မဝေရစာ မဟုတ္။ ေနစရာ၊ စားစရာ၊ ပညာသင္ၾကားဖို႔အတြက္ လံုေလာက္ေသာပမာဏျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းတက္ရင္၊ သင္တန္းတက္လွ်င္ အပိုပိုက္ဆံက ထပ္ရဦးမည္။
(၃၄)
စာေရးသူသည္ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း နားမလည္ေသာ္လည္း နားလည္သေလာက္ တင္ျပခ်င္သည္။ ဒိန္းမတ္သည္ ဒီမိုကေရစီစစ္စစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံ မဟုတ္၊ Social Democracy စနစ္ကို က်င့္သံုးသည့္ႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တိုင္းျပည္၏ၾကြယ္ဝမႈကို တိုင္းသူျပည္သားမ်ားႏွင့္ တိုင္းျပည္အတြင္း တရားဥပေဒႏွင့္အညီ ေရႊ႕ေျပာင္းလာသူမ်ားကို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးသည္။
တိုင္းသူျပည္သားမ်ား၏ ကိုယ္က်န္းမာေရးႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းသာေရးကို အဓိကမူအျဖစ္ထားရွိၿပီး အစိုးရမူဝါဒကို က်င့္သံုးသည္။ ဒိန္းမတ္တြင္ အစိုးရအႀကီးအကဲမ်ားသည္ တာဝန္အရ အႀကီးအကဲရာထူးမ်ား ယူထားေသာ္လည္း သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္ ဘာမွ် မထူးျခား။ အႀကီးအကဲျဖစ္ျခင္းႏွင့္ အခြင့္ထူးခံအျဖစ္ ေရာက္မသြားေပ။
သာမန္ျပည္သူမ်ားႏွင့္မျခား မိမိဆိုင္ရာတာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္ေနၾကျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံကို အဓိကစိုးမိုးျခယ္လွယ္ေနသူတစ္ဦးေတာ့ ရွိသည္။ သူ႕စကားကိုသာ နားေထာင္ဖို႔ လိုသည္။ သူ႔လမ္းညႊန္ခ်က္အတိုင္း လိုက္လုပ္ဖို႔ လိုအပ္သည္။ လူတိုင္း လြတ္လပ္စြာ ေဆာင္ရြက္ခြင့္၊ ေျပာဆိုခြင့္၊ ေရးသားခြင့္ရွိသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူ႔လက္ေအာက္တြင္သာ ျဖစ္သည္။ လူတိုင္းက သူ႔ကို မလြန္ဆန္ရဲၾက။ ငယ္ငယ္ကတည္းက မိသားစုအတြင္း၊ ေက်ာင္းအတြင္း၌ သူ႔စကားကို လိုက္နာဖို႔ကိုသာ သင္ေပးသည္။ သူဟူသည္မွာ “တရားဥပေဒ”ျဖစ္သည္။
သူတို႔ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ တရားဥပေဒသည္သာ အမိ၊ တရားဥပေဒသည္သာ အဖျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္သာ ႏိုင္ငံ၏ တိုးတက္မႈ၊ ဆုတ္ယုတ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမႈကို ဖန္တီးေပးေနေသာအရာျဖစ္သည္။ တရားဥပေဒသည္ ထာဝရဘုရားထက္ ပိုတန္ခိုးႀကီးေလသည္။
တရားဥပေဒလက္ေအာက္တြင္ ဉာဏ္ႀကီးရွင္မ်ား၊ စီးပြားေရးအကြက္ျမင္သူမ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝေသာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝမႈအလိုက္ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အခြန္ေပးေဆာင္ရသည္။ ႏိုင္ငံသားအားလံုး အခြန္ကို စနစ္တက် ေပးေဆာင္ရသည္။ အစိုးရအေနျဖင့္ တိုင္းျပည္က ေပးေဆာင္လာေသာအခြန္မ်ားကို (မိမိတို႔ႏွင့္ထိုက္တန္ေသာ လခမွအပ) အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္ျခင္း မရွိ။ ကိုယ္က်ိဳးအတြက္ အသံုးျပဳျခင္း မရွိ။
ရရွိလာေသာအခြန္ေငြမ်ားကို ျပည္သူမ်ား အဆင္ေျပေရး၊ ကာယသုခ၊ စိတၱသုခႏွင့္ ျပည့္စံုေရးကိုသာ ေရွး႐ႈေတြးေတာကာ ေဆာင္ရြက္ၾကရသည္။
အစိုးရသည္ ျပည္သူ႔ကၽြန္၊ ျပည္သူ႔အခုိင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာရဖို႔ လိုအပ္သည္။ ျပည္သူ႔မ်က္ႏွာမရလွ်င္ သူတို႔ က်႐ႈံးမည္ ျဖစ္သည္။ ျပည္သူသာ အမိ၊ အဖျဖစ္႐ံုမက ျပည္သူသည္ အစိုးရ၏ အရွင္သခင္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။
ရရွိလာေသာအခြန္မ်ားကို အလဲြသံုးစား ျပဳလုပ္လွ်င္ သို႔မဟုတ္ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈမရွိလွ်င္ ျပည္သူ႔အမ်က္ဒဏ္ကို ခံရမည္ျဖစ္သည္။
(၃၅)
သန္းၾကြယ္သူေဌးတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔အတြက္ ပူပန္လွ်င္ ပူပန္စရာရွိေသာ္လည္း စားဝတ္ေနေရးအတြက္ကား အနည္းငယ္မွ် ပူပန္စရာမရွိပါ။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ေဆးမကုသႏိုင္မွာလည္း ပူစရာမရွိပါ။
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
..........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၆၊ ၁ဝ၊ ၂ဝ၁၄

Thursday, December 4, 2014

တန္ဖိုးရွိေနဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္


(၁)

စတိတ္ခံုေပၚမွ ေအာ္သံေၾကာင့္ လူေတြ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္သြားတယ္။ "ေဟာဒိ ေဒၚလာ ၅ဝ တန္ကို ဘယ္သူ ယူခ်င္ပါသလဲခင္ဗ်ာ၊ ယူခ်င္တဲ့သူ လက္ညိွဳးေထာင္ပါ"လို႔ ေအာ္ေနတာပါ။ ဒါနဲ႔ ပရိသတ္ေတြအားလံုး လက္ညိွဳးေတြ ေထာင္ၾကတယ္။

"ဒီေဒၚလာ ၅ဝ တန္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေပးမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ မေပးခင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္တာေလး လုပ္ပါရေစဦး"လို႔ ပရိသတ္ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ေဒၚလာကို လံုးေျခပစ္လိုက္တယ္။ ပရိသတ္ကို လံုးေျခထားတဲ့ ေဒၚလာကို ျပရင္း "လုိခ်င္ပါေသးလားခင္ဗ်ာ"လို႔ေမးေတာ့ အားလံုးက လက္ညိွဳးေထာင္ၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ သူက ေအာက္ကို ခ်နင္းပစ္ၿပီး ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ပစ္လိုက္ျပန္တယ္။ ၿပီးမွ "လုိခ်င္ပါေသးလားခင္ဗ်ာ"လို႔ ေမးျပန္တယ္။ ပရိသတ္ေတြအားလံုးက လက္ညိွဳးေထာင္လ်က္ပါပဲ။
ဒီေတာ့မွ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ "ကဲ ခင္ဗ်ားတို႔ သခၤန္းစာရသြားၿပီ မဟုတ္လား။ ဒီေဒၚလာကို က်ဳပ္ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ ခင္ဗ်ားတို႔ လိုခ်င္ေနတုန္းပဲ။ အဲဒါ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ တန္ဖိုးက်မသြားလို႔ပဲ"လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ ပရိသတ္လက္ခုပ္သံေတြ ဆူညံသြားခဲ့တယ္။

(၂)

တစ္ခါက ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါ။ ေဒါက္တာသိန္းလြင္ ဘာသာျပန္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္ေရာ ပတ္ဝန္းက်င္မွာပါ ထိခိုက္နာက်င္စရာေတြ၊ မုန္းတီးစက္ဆုပ္ဖြယ္ရာေတြ၊
အဖိအႏွိပ္အခ်ဳပ္အျခယ္၊ အႏိုင္က်င့္ခံရတာေတြ၊
အာဏာေၾကာင့္၊ ေငြေၾကာင့္၊ (ရဟန္းေတြမွာဆို အသက္သိကၡာေၾကာင့္) ေခ်မႈန္းခံရတာေတြ၊
တြန္းထိုးခံရတာေတြ၊
တစ္ဖက္သတ္ေခ်ာက္ခ်ခံရတာ ၿခံဳခိုတိုက္ခိုက္ခံရတာေတြ၊
ကိုယ့္စည္းစိမ္ ကိုယ့္စီးပြားေရးကို နစ္နာေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကတာေတြ၊ ကိုယ့္သိကၡာက်ေအာင္ ေျပာဆိုႏွိပ္ကြပ္ၾကတာေတြ ....
ေျမာက္ျမားစြာ ႀကံဳေတြ႕ဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ သင္လည္း တစ္နည္းမဟုတ္ တစ္နည္းေတာ့ ႀကံဳေတြ႕ဖူးမွာပါ။

(၃)

ဒၚလာကို ဘယ္ေလာက္ပဲ လံုးေျခပစ္၊ နင္းေျခပစ္ေပမဲ့ သူ႕မွာ တန္ဖိုးက ရွိေနေတာ့ လူေတြက လိုခ်င္ေနၾကဆဲပါပဲ။
လံုးေခ်ထားတဲ့ ေဒၚလာအႏြမ္းအေၾကေလးကို လူအုပ္ထဲ ပစ္ခ်ၾကည့္ပါလား။ အားလံုး လုေကာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ရတဲ့သူက ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆုပ္ကိုင္ရင္း အနမ္းေလးေတာင္ ေပးေကာင္း ေပးပါလိမ့္မယ္။

(၄)

ဘဝမွာ အခက္အခဲေတြ ဘယ္ေလာက္ႀကံဳႀကံဳ၊ အဖိအႏွိပ္အထုအေထာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ခံရခံရ ေဒၚလာလို တန္ဖိုးရွိေနဖို႔ လိုပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ လိုပါတယ္။ တန္ဖိုးရွိမွသာ ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ အသံုးတည့္မွာပါ။ အသံုးတည့္မွသာ ေလာကႀကီးက အနမ္းေတြ ေပးတာပါ။

"ငါဟာ ေဒၚလာလို တန္ဖိုးရွိသူျဖစ္တယ္၊ ငါဟာ ေဒၚလာလို အသံုးဝင္သူျဖစ္တယ္"လို႔ တစ္ေန႔တစ္ခါေလာက္ ရြတ္ဆိုၿပီး တန္ဖိုးရွိသထက္ရွိေအာင္ ႀကိဳးစားသင့္ပါတယ္လို႔ဆိုရင္ သေဘာတူမလား။

မိသားစုထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြထဲမွာျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိေရာက္ရာ တည္ရွိရာ ေနရာတိုင္းမွာ မိမိကိုယ္ကို တန္ဖိုးရွိေအာင္ က်င့္သံုးေနထိုင္ဖို႔ လိုအပ္လွပါတယ္။ သင္ ရွာေဖြႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ထားတဲ့ တန္ဖိုးေတြက သင့္ဘဝ ပိုမိုျမင့္မားေအာင္ ျမွင့္တင္ေပးမွာပါ။

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)
ဝ၇၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄

Tuesday, December 2, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၆)


အႀကိတ္အနယ္ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာ လက္ေဝွ႔ပဲြ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေဘာလံုးပဲြမ်ား ၾကည့္ရလွ်င္ လူအမ်ား သေဘာက်တတ္သလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာဘဝအေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ အခက္အခဲမ်ားသည္ ဘဝအားအင္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေပးေသာကိရိယာမ်ားျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္လာတတ္ခဲ့ေလသည္။
(၂၇)
“ကဲ ငါ ေရွ႕ဘူတာမွာ ဆင္းေတာ့မယ္၊ ငါက ဗုဒၶဘာသာဆိုေတာ့ ေျပာရဦးမယ္၊ ဗုဒၶဘာသာအရ လူတစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး ေတြ႕ဆံုျခင္းဟာ ေရွးဘဝေတြက ေဆြမ်ိဳးေတာ္ခဲ့ဖူးလို႔ ေတြ႕ၾကတာ၊ အခု တို႔အခုလို ေတြ႕တာလည္း ေရွးက အေၾကာင္းတရားတစ္ခုေၾကာင့္ ေတြ႕ရတာ၊ မင္းန႔ဲ တစ္ညတာ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာခြင့္ရတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ကံ မကုန္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ျပန္ဆံုၾကေသးတာေပါ့”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
သူကလည္း ဆြစ္ဇာလန္ေရာက္ရင္ သူ႕ဆီကို ဆက္သြယ္ဖို႔ ေနအိမ္လိပ္စာကို ေပးလိုက္သည္။ ဓာတ္ပံုအတူ႐ိုက္ၾကသည္။ မိုးကေလးက ဖဲြေနသည္။ ေလကေလးမ်ားလည္း တိုက္ေနသည္။
ရထားလမ္းေဘးမွာ ေဆာင္းမေရာက္ခင္ လူးလူးလြင့္လြင့္ ဖူးပြင့္ေနၾကေသာ ေရာင္စုံပန္းေလးမ်ားကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ရသည္။
(၂၈)
ကိုးလ္ဒင္း (Kolding)ဘူတာ ေရာက္ၿပီ။ မိုးရြာလို႔လား မသိ၊ ကိုးလ္ဒင္းက ကိုးလ္(ေအး)ပါသည္။ ဂ်ာမနီက ရြာဘူတာေလာက္သာရွိမည္။ ေအာလ္ေဘာ့သို႔ သြားမည့္ရထားမ်ား ရွိမလားဟု ဆိုက္မည့္ရထားမ်ားကို ေရးထားေသာ LCD မ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ တစ္စီးမွ မေတြ႕။ မိုးက ရြာ၊ ေလက တိုက္ေတာ့ ပါးျပင္ႏွင့္နားရြက္မ်ား ေအးစက္လာသည္။ ဘူတာထဲမွာလည္း လူက အနည္းငယ္သာ ရွိသည္။
စီးကရက္ေသာက္သူက ေသာက္၊ ေကာ္ဖီခြက္ေလးမ်ားကိုယ္စီကိုင္လ်က္ ေကာ္ဖီေသာက္သူက ေသာက္။ အခ်ိဳ႕စံုတြဲမ်ားကလည္း တစ္ေလာကလံုး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တည္းသာ ရွိသည့္ႏွယ္ ကလူ၏သို႔ ျမဴ၏သို႔။
ဘူတာအတြင္း နီးစပ္ရာလူမ်ားကို ေမးၾကည့္သည္။ ေရေရရာရာ မည္သူမွ် မသိၾက။ သို႔ႏွင့္ ေျမေအာက္မွေန၍ ဘူတာ႐ံုထဲသို႔ ဝင္လိုက္သည္။ စတိုးဆိုင္သာ ရွိသည္။
“အင္ေဖာ္ေမးရွင္းေကာင္တာ ဘယ္နားမွာလဲ”ဟု လူငယ္တစ္ဦးကို ေမးလိုက္သည္။ ေစာေသးသျဖင့္ မဖြင့္ေသးဟု ဆိုုသည္။
သူက “ဘယ္ကို သြားခ်င္တာလဲ”ဟု ေမးသည္။ ေအာလ္ေဘာ့ကို သြားခ်င္တာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့၊ အနီးဆံုးခရီးကို ေျပာျပမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖရက္ဒဲရီစီယာ(Fredaricia)ဘူတာသို႔ ေနာက္ ၅ မိနစ္မွာ ရထားလာမည္။ ထိုရထားကို စီးၿပီး ဖရက္ဒဲရီစီယာဘူတာတြင္ ဆင္းရမည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔သြားမည့္ရထားကို စီးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
သို႔ႏွင့္ ဖရက္ဒဲရီစီယာရထားေပၚ တက္လိုက္သည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာသည့္အခါ ဖရက္ဒဲရီစီယာဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။
ဘူတာတြင္ ေအာလ္ေဘာ့သို႔သြားမည့္ရထားကို လိုက္ရွာရျပန္သည္။
ေအာလ္ေဘာ့သြားမည့္ ရထားကေတာ့ LCD မွာ ေတြ႕ပါၿပီ။ ေတြ႕မည့္ေတြ႕ေတာ့ ႏွစ္စီး။ မည္သည့္ရထားကို တက္ရမည္နည္း။ တစ္စီးက နာရီဝက္ေစာင့္ရမည္။ တစ္စီးက ၄၅ မိနစ္ေစာင့္ရမည္။ အေစာဆံုးရထားကို တက္စီးလိုက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
(၂၉)
အေအးဓာတ္က ပိုလာသည္ႏွင့္ ဘူတာအတြင္းရွိ ေဘးဘက္ေလးတန္ မွန္ျဖင့္ ကာထားေသာ နားေနခန္းသို႔ သြားၿပီး အိတ္ကိုဖြင့္ကာ ဆြယ္တာကို ထုတ္ဝတ္လုိက္သည္။ အထူးသျဖင့္ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ က်လာခ်ိန္ေရာက္လွ်င္ နားေနဖို႔ ျပဳလုပ္ထားေသာအခန္းေလးျဖစ္သည္။
ခဏၾကာေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ ေစာင္လိုလို ဘာလိုလို နီညိဳေရာင္အဝတ္ႀကီးကို ဟိုလိပ္ဒီလိပ္၊ ဟိုထိုးထည့္ဒီထိုးထည့္ကာ ဝတ္ထားေသာ ဖတ္ရွင္အသစ္အဆန္းကို မျမင္ဖူး၍ေလာမသိ၊ ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။ ျပန္ၿပံဳးျပလိုက္သည္။ အခ်ိဳ႕က စာေရးသူလိုဘုန္းႀကီးမ်ား ဝတ္စားထားပံုကို သူမ်ားႏွင့္မတူေအာင္ ဖက္ရွင္ထြင္ဝတ္သည္ဟု ထင္ပုံရသည္။
စာေရးသူ ဂ်ာမနီသို႔ ထြက္ခြါလာခါနီးတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဦးကိတၱိသာရႏွင့္ ေခမာသီဝံေက်ာင္းတိုက္တြင္ ဆံုျဖစ္သည္။ ေခမာသီဝံဆရာေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ျဖစ္ေတာ့ ဆရာေတာ္က “ဥေရာပသြားမွာဆိုေတာ့ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔”ဟု မွာသည္။ ထိုစကားက ေခါင္းထဲမွ မထြက္။ သို႔ျဖစ္၍ စာေရးသူ ဘယ္ပဲသြားသြား၊ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာကစၿပီး ဟိုဘက္အေဆာင္ဒီဘက္အေဆာင္ ကူးတာအဆံုး မ်ားေသာအားျဖင့္ သကၤန္း႐ံုၿပီးသာ သြားျဖစ္သည္။
တစ္ခါတစ္ရံ သကၤန္းႀကီး႐ံုၿပီး လူၾကားထဲသြားရတာ ျပဴးတိျပဴးေၾကာင္ အၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ အနည္းငယ္ေတာ့ အေနခက္ဖူးသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးတစ္ပါးအသြင္ကိုေတာ့ တတ္ႏိုင္သမွ် ထိန္းသိမ္းထားျဖစ္သည္။
(၃ဝ)
ဘူတာထဲတြင္ ခရီးသည္က တစ္ဦးႏွစ္ဦးမွ်သာ ရွိသည္။ ေဒသခံမ်ားသည္ အခ်ိန္အတိအက် သိသျဖင့္ ရထားထြက္ခါနီးမွသာ ေရာက္လာေလ့ရွိသည္။ အပ်င္းလည္းေျပ ဗဟုသုတလည္း ရေအာင္ အမ်ိဳးသမီးႀကီးႏွင့္စကားေျပာဦးမွပဲဟု ေတြးကာ “ဟဲလို”ဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက အဂၤလိပ္စကား သိပ္မတတ္။ သို႔ေပမဲ့ ကိုယ့္ခရီးစဥ္ကို ေျပာျပျဖစ္သည္။
ယခုလာမည့္ရထားျဖင့္ ေအာလ္ေဘာ့ကို သြားမည့္အေၾကာင္း လက္မွတ္ျပၿပီး ေျပာျဖစ္သည္။
ထိုအခါက်မွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက သူ၏ စမတ္ဖုန္းေလးကို ထုတ္ၿပီး အင္တာနက္မွတစ္ဆင့္ ရထားခရီးစဥ္မ်ားကို ၾကည့္ေနသည္။
ရထားခရီးစဥ္မ်ားႏွင့္ထြက္မည့္အခ်ိန္၊ ဆိုက္မည့္အခ်ိန္မ်ားကို ဘူတာအလိုက္၊ မိနစ္ခ်င္းအလိုက္ အေသးစိတ္ အင္တာနက္တြင္ တိတိက်က် သိႏိုင္ေလသည္။ နိပ္ေပစြ။ ၿပီးမွ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပထမရထားမွာ ေအာလ္ေဘာ့သို႔ တိုက္႐ိုက္မေရာက္ေၾကာင္း၊ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ပိုေစာင့္ၿပီး ဒုတိယရထားကို စီးသင့္ေၾကာင္း အႀကံျပဳသည္။ သို႔ျဖင့္ စာဖတ္ရင္း ရထားေစာင့္ေနလိုက္သည္။
မွတ္မွတ္ရရ ဖတ္ေနျဖစ္သည့္စာအုပ္က ဆရာမဂ်ဴး၏ “ဆံုေနရက္နဲ႔ လြမ္းေလျခင္း”။ အရင္က သ႐ုပ္မွန္ကဗ်ာ၊ သ႐ုပ္မွန္ဝတၳဳမ်ားကို သေဘာလည္း မက်၊ ဗဟုသုတအေနျဖင့္သိရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္ေတာ့လည္း အရသာမေတြ႕၊ ဆရာမႏွင့္လူခ်င္းသိခ်ိန္က်မွ ဖတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဖတ္ၾကည့္သည့္အခါ ဆရာမ၏ စာအေရးအသားမ်ားက စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းသည္။ ႏုသည္၊ ညက္သည္၊ ဝါက်မ်ားက ေျပျပစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္စဥ္မ်ားကို အတင္းမျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္သည့္ ျမန္မာဝတၳဳမ်ား၏ဟန္ကေတာ့ ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု မထင္။
ကိုယ္စီးမည့္ရထား မေရာက္ေသးေသာ္လည္း ရထားေတြကေတာ့ တစ္စီးၿပီးတစ္စီး ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကသည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားက ဂ်ာမနီက ရထားမ်ားကဲ့သို႔ အတဲြေတြေတာ့ သိပ္မမ်ားလွ။ သို႔ရာတြင္ ပိုမိုသစ္လြင္သည္၊ သန္႔ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ ဘူတာအတြင္းမွာေနမွ သတိထားမိသည္။ လွ်ပ္စစ္ရထားမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ရထားသံလမ္းေပၚမွ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားက တဖ်စ္ဖ်စ္ ျမည္ေနသည္။ ဓာတ္ဆီမလိုဘဲ ႏိုင္ငံအႏွံ႔၊ ဥေရာပအႏွံ႔ လွ်ပ္စစ္သံႀကိဳးမ်ားျဖင့္ ေျပးဆဲြေနေသာရထားမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး သေဘာေတြက်ေနမိသည္။
(၃၁)
LCD တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္အခ်ိန္ ေရာက္သည္ႏွင့္ အခ်ိန္တိက်စြာ ရထားေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚတက္ၿပီး ခံုအလြတ္တစ္ခုရွာကာ ထိုင္လိုက္သည္။ အသက္အရြယ္အေတာ္အိုးမင္းေနသည့္ အသက္ ၈ဝ ခန္႔ အဘိုးအဘြားစံုတဲြေရွ႕တြင္ ထိုင္လိုက္သည္။ ဒိန္းမတ္ရထားမ်ားရွိ ထိုင္ခံုမ်ားက ဂ်ာမနီရထားမ်ားထက္ ပိုၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာရွိသည္။ ရထားေပၚတြင္ ဘယ္ၿမိဳ႕ကို ဘယ္ႏွနာရီႏွင့္ ဘယ္ႏွမိနစ္တြင္ ေရာက္မည္ … စသျဖင့္ ဆိုက္ေရာက္မည့္ဘူတာႏွင့္ ေရာက္မည့္အခ်ိန္ကို ေရးထားေသာ စာတန္းေလးမ်ားက ေျပးေနသည္။
ထိုစာတန္းေလးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕ ဘူတာတြင္ လာႀကိဳမည္ဆိုေသာ ဒကာကိုစိုးစိုးေမာင္ထံ လွမ္းဖုန္းဆက္သည္။ ဘာမွ မပူဖို႔၊ ဘူတာမွာ အသင့္လာႀကိဳမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
အိပ္ေရးပ်က္ထားသျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ “ေဖာက္”ခနဲအသံႏွင့္အတူ ဗူးႏွင့္ ထိုင္ခံုေရွ႕က စားပဲြထိသံၾကားလိုက္မွ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အဘိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီး ဘီယာဗူးဖြင့္ေသာက္ေနျခင္းေပတည္း။
(၃၂)
ေန႔လယ္ ၂ နာရီခန္႔တြင္ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္သည္။ ကိုစိုးစိုးေမာင္၊ သမီးငယ္ႏွင့္ ကိုေဇာ္တို႔ လာႀကိဳသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဘူတာေရာက္ေရာက္ခ်င္း အေပါ့သြားခ်င္သျဖင့္ အိမ္သာရွာသည္။ အိမ္သာက ဒိန္းမတ္ေငြ (ခ႐ိုနာ)ထည့္မွ ပြင့္မည့္အိမ္သာျဖစ္သျဖင့္ အေၾကြလဲၿပီးမွသာ တက္ခဲ့ရသည္။ ၿပီးဒကာကိုစိုးေမာင္၏ကားေလးဆီ သြားခဲ့သည္။ သူ႕ကား ေရွ႕ခန္းထိုင္ခံုကို ေစာင္တစ္ထည္ပါ ခင္းထားသည္။
ဘာသာမတူေသာ္လည္း ယဥ္ေက်းပ်ဴငွါစြာ ႀကိဳဆိုခဲ့ေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ ဒကာကိုစိုးေမာင္တို႔အား ေက်းဇူးတင္ရသည္။
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
..........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁ဝ၊ ဝ၆၊ ၂ဝ၁၄

Tuesday, November 18, 2014

စကန္ဒီေနဗီယန္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၅)


ယခင္အပတ္မွ အဆက္


(၂၁)

ဆြစ္ဇာလန္သူ၊ ဒိန္းမတ္လူငယ္တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၿပီး ခဏၾကာေသာအခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အဘယ္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးလာေတာ့ ရထားႀကီးက ရပ္ေနသည္။ အခန္းတြင္းတြင္ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ဒိန္းမတ္လူငယ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အခ်ိဳ႕လူေတြ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။

စာေရးသူလည္း အခန္းအျပင္ ထြက္ၿပီး စနည္းနာၾကည့္သည္။ “ဟန္ႏိုဗာ” ဟု ေတြ႕ရသည္။ ဟန္ႏိုဗာကလည္း ဘူတာအႀကီးႀကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ရဲေမမ်ား၊ ရဲမ်ား အေရးတႀကီးပံုစံျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလုိက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကဟန္ ရွိသည္။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္။

ခဏၾကာေသာအခါ ကုလား ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ကို ရဲမ်ား ၿခံရံထားေသာျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ပတ္စပို႔မျပႏိုင္ေသာသူမ်ားႏွင့္လက္မွတ္မပါသူမ်ားကို ရထားေပၚက ဆဲြခ်ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနသျဖင့္ ရထားက ဆက္မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရသည္။ ရထားက ၄၅ မိနစ္ခန္႔ ရပ္တန္႔ေနသည္။ ရဲမ်ား ၿခံရံၿပီး ပတ္စပို႔မပါေသာကုလားမ်ားကို တစ္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

(၂၂)

ည ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ ရထားက ေနာက္က်မွာ ေသခ်ာေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဟန္ႏိုဗာဘူတာက ရထားျပန္ထြက္ေတာ့ ခရီးသည္မ်ားအားလံုး ရထားထြက္ခါစကလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပန္ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ ဂ်ာမနီ စေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားရွိ ရထား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားႏွင့္ လက္မွတ္စစ္ကိစၥကို ဆြစ္ဇာလန္သူႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္သည္။ ဂ်ာမနီရွိ ၿမိဳ႕တြင္းေျပးဆဲြေသာ ရထား၊ ကားမ်ားေပၚတြင္ လက္မွတ္စစ္သည္ဟူ၍ ေတြ႕ရခဲသည္။

ဂ်ာမနီလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကမၻာေပၚတြင္ သီလေစာင့္ထိန္းဆံုးလူမ်ိဳးဟူ၍ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ရထားလည္း ခိုးမစီးၾကဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စပယ္ယာဟူေသာ အပိုလူတစ္ေယာက္ပါတာေတာင္ အခ်ိဳ႕က မလိမ့္တပတ္ႏွင့္ ကားခမေပးလိုၾကေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရထားမ်ား၊ ကားမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အခါ ဆြစ္ဇာလန္သူက အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။

(၂၃)

ဂ်ာမနီရွိ မွတ္တိုင္မ်ားတြင္ လက္မွတ္ျဖတ္ရသည့္ စက္တစ္ခု ထားရွိသည္။ ထိုစက္တြင္ ကိုယ္သြားလိုေသာမွတ္တိုင္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး စက္ထဲကို ပိုက္ဆံထည့္ကာ လက္မွတ္ျဖတ္ႏိုင္ေလသည္။ လက္မွတ္မ်ားကေတာ့ (ျမန္မာေငြႏွင့္တြက္လွ်င္) ေစ်းႀကီးပါသည္။ အနိမ့္ဆံုးလက္မွတ္ခမွာ ယူ႐ို ၂ က်ပ္ ၆ဝ ျပားခန္႔ျဖစ္သည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ ၃ဝဝဝ ေက်ာ္နီးပါးရွိပါမည္။

ယူ႐ို ၂ က်ပ္ ျပား ၆ဝ သည္ ခရီးတို အသြားလက္မွတ္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ အျပန္ပါဆိုလွ်င္ ၅ က်ပ္ႏွင့္ ျပား ၂ဝ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ တစ္ေန႔စာ စီးႏိုင္ေသာ Day Ticket ႏွင့္ တစ္လစာ၊ တစ္ႏွစ္စာ စသည္ျဖင့္ လက္မွတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္အထိ စီးႏိုင္ေသာ Group Ticket လည္း ရွိပါေသးသည္။ Group Ticket အတြက္ ယူ႐ို ၁ဝ က်ပ္ခန္႔ ေပးရသည္။ မွတ္တိုင္တိုင္းတြင္ ထားရွိေသာ လက္မွတ္ျဖတ္သည့္စက္တြင္ ေငြထည့္ၿပီး ဝန္ထမ္းမလိုဘဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူႏိုင္ပါသည္။
၂ က်ပ္ ျပား ၆ဝ က်သင့္သည့္လက္မွတ္အတြက္ ၅ က်ပ္တန္ ထည့္လိုက္လွ်င္ လက္မွတ္ႏွင့္အတူ ျပန္အမ္းေငြကလည္း ၁ ျပား/ ၂ ျပားကအစ အပိုအလို မရွိ၊ အတိအက် ထြက္လာသည္။ မည္သို႔ တီထြင္ထားၾကေလသနည္း။

လူ(ဝန္ထမ္း)ကမွ အခ်ိန္ၾကာဦးမည္၊ မွားေကာင္း မွားေနဦးမည္။ စက္ကေတာ့ နည္းနည္းမွ မမွား။ အံ့ၾသဖြယ္နည္းပညာမ်ားပါတကား။

(၂၄)

လက္မွတ္မစစ္တတ္ပါဘဲလွ်က္ ခိုးမစီးတတ္ၾကေသာလူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရပါသည္။ အစိုးရကလည္း အစိုးရတာဝန္ေက်ပြန္ေရးအတြက္ ျပည္သူ႕အခိုင္းအေစ ပီသစြာျဖင့္ ျပည္သူမ်ား စိတ္ေအးခ်မ္းသာေအာင္၊ သြားေရးလာေရး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရေလေအာင္၊ အခ်ိန္ကုန္လူပန္းမျဖစ္ရေလေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးထားသည္။

ပည္သူ႕အခိုင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူထံမွ၊ တိုင္းျပည္ထံမွ တစ္နည္းအားျဖင့္ တိုင္းျပည္၏သယံဇာတထဲမွ မည္သည့္အရာကိုမွ အျမတ္မထုတ္။
အစိုးရဟူသည္ ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရန္ႏွင့္တိုင္းျပည္ကို ခ်မ္းေျမ့ေအာင္၊ သာယာေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ဟူေသာ တာဝန္ကို အျပည့္အဝ ထမ္းေဆာင္ရမည္ဟု တာဝန္သိပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ပံုရသည္။ တာဝန္သိၾကသျဖင့္ တာဝန္ရွိမႈကို နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တာဝန္ယူၾကသည္။

သူတို႔တိုင္းျပည္မ်ား၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ရွိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္သိရွိေလတိုင္း ေရႊျပည္ႀကီးက စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စရာ အေျခအေနမ်ားက ရင္ထဲမွာ တြန္းထိုးလႈပ္ခတ္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ေလသည္။

(၂၅)

အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာေတာ့ မိုးက လင္းႏွင့္ၿပီ။ နာရီၾကည့္ဖို႔ ဖုန္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သင္ဟာ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိုဗာဆီးေခၚလွ်င္ တစ္မိနစ္ကို ဝ.၂၂ ဆင့္ က်သင့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖုန္းလက္ခံလွ်င္ ဝ.ဝ၅ ဆင့္ က်သင့္ၿပီး မက္ေဆ့ပို႔လွ်င္ေတာ့ ဝ.ဝ၇ ဆင့္ က်သင့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း မက္ေဆ့ဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီမွ ဒိန္းမတ္ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ား၊ လမ္းမ်ားကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွဟု ထင္သည္။ ေနာက္ေဖးအခန္းထဲသြားကာ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ အေပါ့အပါးသြားသည္။ မနက္စာအျဖစ္ ဂ်ာမနီက မမိုးဇင္မာ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ လိေမၼာ္သီး၊ ဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းက ယူလာေသာ ေပါင္မုန္႔ကို စားလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာရွိေသာသူမ်ားကိုလည္း ဆီးသီးစားဖို႔ ေပးသည္။ အျခားသူမ်ားက လက္ကာျပသည္။ ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ေက်းဇူးဟုဆိုကာ စားသည္။

“ဒီေနရာမွာေတာ့ ငါ့မွာ ၾကြားစရာရၿပီကြ”ဟုဆိုကာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေပးရကမ္းရတာ အလြန္ဝါသနာပါေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕အေၾကြးတင္ခံၿပီးေတာင္ လွဴတတ္ၾကေၾကာင္း၊ အလွဴအတန္းရက္ေရာသည့္တိုင္းျပည္မ်ားစာရင္းတြင္ ျမန္မာက ထိပ္တန္းႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို႔ အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကပံုမ်ားကို ေျပာစဥ္က အလြန္တရာ အံ့အားသင့္ေနေသာအမူအရာျဖင့္ “Oh! My God. Really?”ဟု ဆိုေလသည္။

ရထားက အခ်ိန္မွားေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လာသမွ် ပံုမွန္ရထားမ်ားကို လမ္းဖယ္ေပးေနရေလသည္။ ရထားက မၾကာခဏ ရပ္သည္။ မထူးေတာ့ၿပီ။ “တစ္ေန႔ တစ္လံ၊ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ေျပာေနက်စကားလံုးက ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္။ ပုဂံ ဘယ္ေျပးေနပါသလဲ။

(၂၆)

မိုးက တဖဲြဖြဲ ရြာခ်လာသျဖင့္ ရာသီဥတုက ေအးစက္လာသည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေနဆဲ ဂ်ံဳခင္းမ်ား၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးေသာ ဂ်ံဳခင္းမ်ားႏွင့္ အျခားစိုက္ခင္းမ်ားကို ေငးေမာရင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ေလအားလွ်ပ္စစ္တာဝါတိုင္ႀကီးမ်ား ေနရာအႏွံ႕ေတြ႕ေနရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ခဏခဏ ပ်က္တတ္ေသာ ျမန္မာျပည္ကို အမွတ္ရမိသည္။

သဘာဝဓာတ္ေငြ႕မ်ား အမိေျမေအာက္မွ ထြက္ေပၚေသာ္လည္း ျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာ မရွိေသးသည္ကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထားပါေလ … ငါ ေပ်ာ္စရာပဲ ေတြးရင္း ခရီးသြားမယ္ဟု ေတြးကာ စိတ္ေျပာင္းလိုက္သည္။

ရထားစပီကာမွ အသံေပၚလာသည္။ ပထမ ဒိန္းမတ္လို၊ ဒုတိယ ဂ်ာမန္လို၊ တတိယ အဂၤလိပ္လို။ စိတ္နည္းနည္း ႐ႈပ္သြားသည္။ “ဒီရထားက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိုးဒန္ဆီၿမိဳ႕၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ားကေတာ့ ဒီရထားေပၚမွာပဲ ရွိေနလို႔ ရပါတယ္။ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕ …… သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ားက ေရွ႕မၾကာခင္ ရပ္ေတာ့မည့္ ကိုးလ္ဒင္းၿမိဳ႕ဘူတာတြင္ ဆင္းပါ”ဟု ေၾကညာသည္။

အို … ဒုကၡပါပဲ၊ ကိုယ္က အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ၊ အဆင္ေျပပါ့မလား မသိဘူးဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္အကၽြံ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ မျဖစ္မိပါ။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳအရ အခက္အခဲမ်ား၊ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ခ်စ္လာတတ္္ေသာစိတ္ကလည္း ထူးဆန္းစြာ ဝင္လာသည္။

အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳေလေလ၊ အဆင္မေျပမႈမ်ား ေတြ႕ေလေလ စိတ္လႈပ္ရွားစရာႏွင့္စိတ္ဝင္စားစရာမ်ား ႀကံဳတတ္ေလေလ ျဖစ္ပါသည္။
အႀကိတ္အနယ္ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာ လက္ေဝွ႔ပဲြ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေဘာလံုးပဲြမ်ား ၾကည့္ရလွ်င္ လူအမ်ား သေဘာက်တတ္သလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာဘဝအေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ အခက္အခဲမ်ားသည္ ဘဝအားအင္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေပးေသာကိရိယာမ်ားျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္လာတတ္ခဲ့ေလသည္။

.........................
ဆက္ပါဦးမည္ ............
.........................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၈၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄

Sunday, November 9, 2014

စကန္ဒီေနဗီယန္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၄)



ယခင္အပတ္မွ အဆက္

 တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၁၇)
ရထားက က်ည္ဆံရထားမ်ားလို သိပ္ျမန္ပံုေတာ့ မရ။ တဂ်ဴန္းဂ်ဴန္း တဂ်ဴတ္ဂ်ဴတ္ျဖင့္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
Fulda ဟူေသာ ဘူတာတြင္ ရထားက ရပ္ေနသည္။ အခန္းအတြင္းမွ လူမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။ စီးကရက္မ်ား ေသာက္ၾကသည္။ “အမ်ိဳးသမီးက ရထားကေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလဲ မသိဘူး”ဟု ၿငီးတြားသည္။
စာေရးသူလည္း အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးေနသေလာက္ ျပင္ပေလက ေအးစက္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးျပင္ေပၚ တိုးေဝွ႕လာေသာ ေလႏုေအးက အရသာရွိလွသည္။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားက ၿပံဳးျပသူ ၿပံဳးျပ၊ ဟဲလိုဟု ႏႈတ္ဆက္သူက ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး စီးကရက္ေသာက္ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဘူတာပလက္ေဖာင္းအနားက လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ စီးကရက္ေသာက္သူမ်ားၾကားတြင္ စာေရးသူအခန္းထဲက ဆြစ္ဇာလန္သူေလးပါ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ဖြာ႐ႈိက္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။
ေဘးနားေရာက္လာေသာ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရင္း
“မင္းတို႔ဆီမွာ စီးကရက္အေတာ္ေသာက္ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။
“ဟုတ္တယ္ … ဒီမွာ စီးကရက္ေသာက္ႏႈန္းက အရြယ္ေရာက္သူအားလံုးရဲ႕ ၃ဝ% ကေန ၄ဝ % ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္အထိ ရွိတယ္၊ စီးကရက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ တို႔ဆီမွာ ကင္ဆာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု သူ႕အျမင္ကို ေျပာျပသည္။
“ကင္ဆာဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ တို႔ဆီက ကင္ဆာကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ တို႔ႏိုင္ငံက ကမၻာမွာ ကင္ဆာေရာဂါအျဖစ္အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ဒုတိယလိုက္တယ္၊”ဟု ၾကြားလိုက္မိေသးသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္ေသာတိုက္ခန္းေလွခါးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ရထားက ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားေလသည္။
(၁၈)
Fulda ဘူတာမွ အထြက္တြင္ ဒိန္းမတ္လူငယ္တစ္ဦး အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ အတန္ၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေသာအခါ ရဲမ်ား တံခါးလာေခါက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တံခါးက ေသာ့ခတ္ျခင္း၊ ဂ်က္ခ်ျခင္း မရွိပါ။
တံခါးေခါက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ “လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ၊ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး”ဟူေသာ စကားကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ေသးသည္။ အမွန္ဆို သူက ရထားေပၚမွာ တာဝန္ရွိသူပဲ၊ ရထားတဲြေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိေနပါလွ်က္ တံခါးေခါက္ၿပီးမွသာ ဝင္လာသည္။
ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ရဲအရာရွိက “ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ေပးပါ”ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူလည္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ထဲကို စမ္းၿပီး ပတ္စပို႔ကို ရွာသည္။ “ႏိုး ႏုိး မင္း မပါဘူး၊ ျပစရာမလိုဘူး”ဟု ရဲအရာရွိက ေျပာသည္။
ရဲအရာရွိမ်ားက ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္တူရကီအမ်ိဳးသားထံမွ လက္မွတ္မ်ားကို ေတာင္းသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနရသည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ့အလံပါလို႔ လမ္းဂိတ္ေၾကးမေကာက္တာ၊ ဘုန္းႀကီးပါလို႔ ကားကို စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ပါ။
စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ က႑ႏွစ္ခုမွာ တစ္ကန္႔စီသာ ရွိေနသင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကားကို ဂိတ္ေၾကးေကာက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားက “ဟ မင္းက ဘုန္းႀကီးကားလည္း ေကာက္တာပဲလား”ဟု ေငါက္လားငမ္းလား လုပ္တတ္သည္။ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး (ထိုအခြင့္ထူးရလိုမႈမ်ိဳး)ကို စက္ဆုပ္ပါသည္။
(၁၉)
ယခု ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆြစ္ဇာလန္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွ ျပစရာမလို။ ဒိန္းမတ္လူငယ္လည္း ျပစရာ မလို။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ကပၸလီမ်ား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္လူမ်ားကိုေတာ့ လက္မွတ္စစ္မ်ား၊ ရဲမ်ားက သတိထားတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ရဲမ်ားျပန္သြားေသာအခါ နားၾကပ္တပ္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။ တူရကီအမ်ိဳးသားလည္း ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ဓာတ္မီးအေသးေလးျဖင့္ စာဖတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သူ႕ကို ေမးခ်င္သည္။ စာဖတ္တာ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိသျဖင့္ မေမးျဖစ္ဘဲ ရွိသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ စာဖတ္ရာမွ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူလည္း မိမိသိခ်င္ေနေသာေမးခြန္းကို မဆိုင္းမတြ ေမးမိသည္။ “ငါ စဥ္းစားေနတာ … ေစာေစာက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မေတာင္းတာလဲ မသိဘူး”။ သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ျမွင့္၊ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းကာ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ”ဟု ဆိုသည္။
ထိုစဥ္ ေဘးနားက ဒိန္းမတ္လူငယ္က စကားဝင္ေျပာသည္။ “အင္း ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အခု အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အစၥလန္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဟတ္သူပုန္ေတြ သိတယ္မလား၊ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥေရာပေရာက္ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ဥေရာပမွာ ေဖာက္ခဲြေရးေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ မြတ္စလင္ပံုစံေပါက္ရင္ ရဲေတြက သတိထားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္”။
တစ္ဖက္က တူရကီအမ်ိဳးသားကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ျပန္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ တူရကီအမ်ိဳးသားမ်ား ၾကားမ်ားၾကားေလမလားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ သူကေတာ့ အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္႐ံုမွတစ္ပါး သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ဟန္ မျပပါ။
“အခု တို႔ဥေရာပကို မြတ္စလင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီ၊ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီရတ္၊ ဆီးရီယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြကို ဥေရာပက သနားစရာဒုကၡသည္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး အမ်ားႀကီး ေခၚလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီအစိုးရကပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး၊ ေနစရာေပး၊ ပညာသင္ေပးနဲ႔။ ဟိုး … အီရတ္နဲ႔ကူဝိတ္ စစ္ပဲြကာလကတည္းကလို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တူရကီေတြကလည္း ဥေရာပထဲပါေနေတာ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရတိုးပြားမႈႏႈန္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ”ဟု အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
“ေနပါဦး ... အခ်ိဳ႕သတင္းေတြ အဆိုအရ ခရစ္ယာန္ေတြက သူတို႔ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး မြတ္စလင္အျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒိလို မဟုတ္ဘူးလား”ဟု စာေရးသူက ေမးမိသည္။
ထိုအခါ လူငယ္က အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ သူက ဘာသာေျပာင္းတာ မရွိမဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလည္း ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးပြားမႈ၏ အဓိကအေၾကာင္းတရားကေတာ့ သူတို႔၏ ေမြးႏႈန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို အားေပးေသာ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္အဖြဲ႕၊ မည္သည့္အေတြးအေခၚကိုမွ် အားမေပးေၾကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကလည္း “ဥေရာပကို တူရကီႏိုင္ငံလို ျဖစ္မွာေတာ့ ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲ”ဟု ဝင္ေျပာသည္။ “ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ … ဆိုပါဦး”ဆိုေတာ့။ သူသည္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာလို႔လား မသိ၊ ေရဗူးထုတ္ၿပီး ေရတစ္ႀကိဳက္ေသာက္သည္။
“လုပ္ပါဦး … မင္း ေျပာတာ ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္”ဆိုေတာ့ သူက ထံုးရစ္ထားေသာ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေျဖခ်ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းခန္႔အထိ ျဖာခ်ထားကာ စကားဆက္သည္။
“သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး၊ ငါ တူရကီကို အလည္သြားဖူးတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တူရကီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္သြားတာ၊ သြားတာက ေႏြရာသီေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငါက တိုတိုေလး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ဝတ္တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြ ငါ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ၾကတာ စိတ္ေတာင္ တိုလာခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဝတ္အစား ေျပာင္းဝတ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတယ္၊ ဘုရား ဘုရား ဥေရာပႀကီး တူရကီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ အေတြးရခဲ့တယ္၊ ငါ အဲဒါ ေတြးမိတိုင္း သိပ္မုန္းတာပဲ”ဟု အားပါးတရ ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။
(၂ဝ)
စာေရးသူကေတာ့ အသက္မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၄/၅ေယာက္ခန္႔ ၿခံရံေနေသာ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕တြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
...............................
ဆက္ပါဦးမည္
....................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၇၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆိုရင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းပါၿပီေနာ္ ... ရထားေပၚမွာပဲ ေလရွည္တာပါ။ ေနာက္ေျပာစရာ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ ...

Thursday, October 16, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယန္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၃)


ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။

(၁၁)

“မအိပ္ဘူးလား”ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏အသံေၾကာင့္ အေတြးပ်က္သြားသည္။

“ငါ အိပ္ေတာ့ အိပ္ခ်င္တယ္၊ အိပ္မရေသးဘူး၊ ငါ ဥေရာပကို စေရာက္ကတည္းက စိတ္ကို လႊတ္ထားလိုက္တုိင္း ငါတို႔ႏိုင္ငံကို သတိရတယ္၊ ျပႆနာေတြေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္၊ မေျပလည္ႏိုင္တဲ့အေျခအေနေတြကို ေတြးၿပီး ေမာေနတတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ အလယ္တန္းအဆင့္ေလာက္ေတာင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္မရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္က ကေလးငယ္ေတြကို သနားတယ္၊ ငါတို႔ရြာမွာေလ အလယ္တန္းအဆင့္ထိ ေက်ာင္းတက္တဲ့ကေလးက ၁ဝဝ မွာ ၁ဝ ေယာက္မရွိဘူး၊ အထက္တန္းဆို ၁ဝဝ မွာ ၂/၃ ေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။

အထက္တန္းတက္တယ္ဆုိလည္း အလကား စနစ္မက်တဲ့ ပညာေရးေၾကာင့္ ေက်ာင္းၿပီးလည္း လယ္ထြန္တဲ့သူထက္ ပိုထူးတာဆိုလို႔ ၿမိဳ႕ေရာက္ဖူးတာပဲ ပိုပါတယ္၊ ငါ ဒါေတြကို ေတြးေနမိတာ”စသျဖင့္ ေျပာျပမိသည္။

မီးေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားၾကားက စိတ္ဝင္တစားနားေထာင္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္၏မ်က္ႏွာကို စိတ္မေကာင္းသည့္ဟန္ျဖင့္ ေတြ႕ရသည္။

(၁၂)

“ငါ ေျပာတာေတြ မ်ားသြားၿပီ၊ မင္းလည္း ေျပာပါဦး”ဆိုမွ သူက သူ႕အေၾကာင္းေတြကို ေျပာျပသည္။ သူက ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံသူ၊ အသက္ ၂၁ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူ၊ မိ႐ိုးဖလာခရစ္ယာန္၊ ဘုရားေက်ာင္းကို အခမ္းအနားရွိမွ ေရာက္ဖူးသည္။

အစက စကားမေျပာျဖစ္ေသာ္လည္း ေျပာမည့္ေျပာေတာ့ ခရားေရလႊတ္သလို ေျပာသည္။ အလြန္သိခ်င္၊ စပ္စုခ်င္ေသာ ဥေရာပသားတို႔ ထံုးစံ ေပၚလာပုံရသည္။ အဂၤလိပ္လိုေန႔စဥ္ မေျပာျဖစ္သျဖင့္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ ႏွစ္ႀကိမ္ျပန္ျပန္ေမးရသည္။ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ အနည္းငယ္ဖတ္ဖူးသည္။ ေရွာင္လင္ဘုန္းဘုန္းမ်ားႏွင့္ တိဗက္ဘုန္းႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။

(၁၃)

သူက ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ရထားျဖင့္ သြားမည္၊ ၿပီးလွ်င္ စက္ဘီးျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံကို လွည့္လည္မည္ဟု ဆိုသည္။

“ဒါနဲ႔ မင္းက တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာလား”။
“ေအးေပါ့ … တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ လြတ္လပ္တယ္၊ ညိွႏႈိင္းရတာေတြ လုပ္စရာ မလုိဘူး၊ စက္ဘီးနဲ႔ သြားႏိုင္သေလာက္ သြားမယ္၊ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာမွာ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး အိပ္မယ္၊ ငါ့မွာ စက္ဘီးလည္း ပါတယ္၊ ရြက္ဖ်င္တဲလည္း ပါတယ္”။
“ေဟ … မင္းအတြက္ လံုၿခံဳမႈေကာ ရွိရဲ႕လား”။
“အင္း … ဒီမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္တည္းဆိုၿပီး အေျပာင္အပ်က္သေဘာနဲ႔ေတာင္ မေႏွာက္ယွက္ၾကဘူး”။
“ဘုရား … ဘုရား … တို႔ႏိုင္ငံက မင္းလို လွပတဲ့ အမ်ိဳးငယ္ေလးေတြ မေျပာနဲ႔ အသက္ ၄ဝ ဝန္းက်င္ အမ်ိဳးသမီးေတြေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း သြားရတာ စိတ္မခ်ၾကဘူး၊ လံုၿခံဳမႈကို မခံစားရဘူး”။

“အင္း တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္၊ အီတလီတို႔ ျပင္သစ္တို႔ကေတာ့ သိပ္မလံုၿခံဳဘူး၊ အီတလီက အခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕ေတြမွာ လုတတ္တယ္၊ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာလည္း တစ္ခါတစ္ရံမွာ ယီး ယား ဆိုၿပီး လွမ္းစတတ္တယ္၊ ျပင္သစ္ကေတာ့ လုတာေတြ ခိုးတာေတြ ေပါတယ္”

(၁၄)

သူ႕စကားေတြကို နားေထာင္ရင္းႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္ေနမိတာ အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ - ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံ။ အစပ္အဟပ္က သိပ္မမိခ်င္ေတာ့။ အသားအေရ၊ အရပ္အေမာင္း၊ ကိုယ္ေနဟန္ထား၊ အစစအရာရာ ေျပာစရာမလုိေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လွည့္လည္၊ အဆင္ေျပသည့္ေနရာ ရြက္ဖ်င္တဲထိုးၿပီး ေန၊ မည္သည့္အေႏွာက္အယွက္ ေဘးရန္မွ မျဖစ္ဘဲ ခရီးသြားေနပံုမွာ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၾကည့္ရတာ က်က္သေရျဖစ္ေနသည္။ စိတ္ထဲမွာလည္း အံ့ၾသေနသည္။

လံုၿခံဳလိုက္သည့္ဘဝေတြ။ မည္သည့္အရာမ်ားက ဤသို႔ေသာအေျခအေနမ်ားကို ဖန္တီးေပးေလသနည္း။ လူခ်င္းမတူလို႔လား။

(၁၅)

အရင့္အရင္က ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈဆိုၿပီး ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ခ်င္၊ ပါးစပ္ရဲြ႕ခ်င္တတ္ေသာ အေျပာအဆိုမ်ားကို ျပန္ျမင္ၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မလံုမလဲ ျဖစ္ေနမိသည္။

ဥေရာပဆိုတာ အရွက္မရွိတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဟိရိၾသတၱပၸဆိုတာ သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး … စသျဖင့္ ေျပာတတ္ခဲ့ေသာ၊ ေျပာေနၾကဆဲစကားသံမ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။

ေခ်ာေခ်ာလွလွအမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ ေတာေရာၿမိဳ႕ပါမက်န္ စက္ဘီးတစ္စီးျဖင့္ လံုၿခံဳစိတ္ခ်စြာ ခရီးသြားျခင္းတစ္ခုကပင္လွ်င္ စာေရးသူအတြက္ ေလးစားစိတ္ဝင္ခဲ့ရသည္။ အျခားအျခားေသာ တာဝန္ယူစိတ္၊ မိမိဂုဏ္သိကၡာအေပၚ တန္ဖိုးထားမႈ စေသာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ စိတ္ေနသေဘာထားမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိေနသည္။

စာေရးသူက ထိုသို႔အျမင္မ်ားကို တင္ျပလာတိုင္း တို႔က သာသနာနဲ႔ေတြ႕ရတယ္၊ သူတို႔က သာသနာနဲ႔ မေတြ႕ရဘူး၊ တို႔ကေတာ့ အားမက်ပါဘူး၊ ပတိ႐ူပေဒသဝါသ ဘာညာနဲ႔ လာေရာက္တုန္႔ျပန္မႈကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ခံရဖူးသည္။

ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး သူခိုးျဖစ္ေနသူႏွင့္ ဘာသာမဲ့ျဖစ္ၿပီး သမၼာအာဇီဝလုပ္ကိုင္စားသူ ႏွစ္ဦးမွာ ဘယ္သူက ဗုဒၶဝါဒီလည္း ဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါသည္။

အေဖအေမက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာ႐ံုႏွင့္ ငါ ဗုဒၶသာသနာႏွင့္ ေတြ႕ရတယ္၊ ကံေကာင္းတယ္ဟု မထင္လိုက္ပါႏွင့္။ မွတ္ပံုတင္ထဲႏွင့္ မိမိပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဗုဒၶဘာသာဟု ေၾကညာထား႐ံုႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၿပီဟု မယူဆလိုက္ပါႏွင့္။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ အေပၚယံပညတ္တစ္ခုမွ်သာပါ။ သမၼာအာဇီဝ စတဲ့ အက်င့္တရားမ်ားကသာ အႏွစ္သာရပါ။

အကာ၊ အႏွစ္ ကြဲသိေစခ်င္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္တာတစ္ခုတည္းႏွင့္ တလဲြဂုဏ္မယူေစခ်င္ပါ။ အက်င့္ပ်က္မႈေတြ နည္းပါးေအာင္၊ ခိုးမႈေတြ နည္းေအာင္၊ မုဒိမ္းမႈေတြ နည္းေအာင္၊ လိမ္ညာလွည့္စားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါေအာင္ … ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးပမ္းၾကဖို႔ လိုပါသည္။

တာဝန္ကိုယ္စီ ယူတတ္ၾကဖို႔ လိုပါသည္။ တိုင္းျပည္ေကာင္းေအာင္၊ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ စိတ္ေကာင္းေစတနာေကာင္းျဖင့္ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္သူမ်ားကိုလည္း တာဝန္သိသိ၊ ေခါင္းရွိရွိျဖင့္ ဝိုင္းဝန္းက်ားကန္ေပးဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။

တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။

တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။

အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
............................
..........................
ဆက္ပါဦးမည္ ....

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၄၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄

မွတ္ခ်က္။ ။ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားအေနနဲ႔ ေဆာင္းပါးက အပိုင္း(၃) ေရာက္ေနၿပီ။ ရထားေပၚကကို မဆင္းႏိုင္ေသးဘူးလို႔ ေျပာေနေတာ့မွာပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္းပါးထဲက တစ္ခုခုရေနတယ္ဆိုရင္ ၿပီးေရာ မဟုတ္လားေနာ္ ...

Friday, October 3, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၂)





ယခင္အပတ္မွ အဆက္ ....................
..........................................................

ပထမ လူကိုယ္တုိင္ သြားခဲ့သည္။ ယခု ဤေဆာင္းပါးေရးျခင္းကေတာ့ စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္း ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ စကန္ဒီေနဗီယားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ စာေရးသူႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။

(၅)

စေနေန႔တစ္ေန႔လံုး ကေလးမ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္းမ်ား ပို႔ခ်သည္။ သင္တန္းမ်ားၿပီးသည္ႏွင့္ ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ေျခအိတ္ ၅ စံု၊ ဆြယ္တာ ၁ ထည္၊ သကၤန္းႏွစ္စံုႏွင့္ အျခားတိုလီမိုလီအနည္းငယ္သာ ထည့္ျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီႏိုင္ငံအပူခ်ိန္ႏွင့္သိပ္မကြာဟု ထင္သျဖင့္ ေခါင္းစြပ္မ်ား မယူျဖစ္ခဲ့ပါ။
ရထားက ည ၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္။ ၉ နာရီခဲြေက်ာ္သည္ႏွင့္ ရထားဘူတာသို႔ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းမေပၚတြင္ ကားမ်ားလည္း ရွင္းေနသည္။ အေသြးအေရာင္စံုေသာ လူမ်ားကေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ သြားလာေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီ ၉ နာရီခဲြက အလင္းေရာင္ ရွိေနေသးသည္။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေတာ့ ဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။ ညအခ်ိန္မွာေတာင္ ဘူတာႀကီးက ရထားမ်ား ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ ရွိေနသည္။

(၆)

ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕ဘူတာသည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဒုတိယေျမာက္ အႀကီးဆံုး ရထားဘူတာႀကီးျဖစ္သည္။ Departure Hall ၅ ခုႏွင့္ ပလက္ေဖာင္းေပါင္း ၂၅ ခုေက်ာ္ ရွိသည္။ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕မွ ျပင္သစ္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ နယ္သာလန္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ ဒိန္းမတ္၊ ၾသစႀတီးယား စေသာ ႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ျပည္တြင္းၿမိဳ႕မ်ားသို႔ ေျပးဆဲြေနေသာ ရထားေပါင္းမ်ားစြာ၏ ဆံုရာလည္း ျဖစ္သည္။

ေန႔စဥ္ ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ ဝင္ထြက္ေနၿပီး ခရီးသည္ေပါင္း ၃၅ဝ,ဝဝဝ ခန္႔ သြားလာေနသည္ဟု သိရသည္။ ေရႊျပည္ႀကီးသား စာေရးသူအတြက္ အံ့ၾသစရာမ်ားပင္ ျဖစ္သည္။

ေရႊျပည္ႀကီးက အစည္ကားဆံုး ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေသးသည္။ ည ၉ နာရီေလာက္ ထြက္ရမည့္ရထားက ေနာက္ရက္မနက္ခင္းအထိ မထြက္ႏိုင္ေသးလို႔ ေစာင့္ခဲ့ရသည့္အေတြ႕အႀကံဳမ်ား၊ နယ္က ဘူတာေလးတြင္ နာရီေပါင္းမ်ားစြာ ေနာက္က်သျဖင့္ အလဟႆျဖစ္ခဲ့ရသည့္ စိတ္ပန္းလူပန္းအျဖစ္အပ်က္မ်ားကလည္း အေတြးထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ၾကေသးသည္။

ရထားအစီးေရ ၁၁ဝဝ ခန္႔ဆိုေသာ္လည္း ၉၅ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔က အခ်ိန္တိက်ပါသည္။ အခ်ိဳ႕အခ်ိန္မမွန္သည့္ရထားဆိုသည္မွာလည္း ၅/၁ဝ မိနစ္ခန္႔သာ ျဖစ္သည္။ ထို႔ထက္ပိုေနာက္က်သည့္အျဖစ္အပ်က္က နည္းပါသည္။

(၇)

စီးရမည့္ရထားက City Night Line ရထားျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္၊ ဆြစ္ဇာလန္၊ နယ္သာလန္၊ ဒိန္းမတ္ စသည့္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ ေန႔စဥ္ေျပးဆဲြေနသည့္ ညရထားျဖစ္သည္။ အိပ္စင္ပါယူလွ်င္ ေစ်းပိုသျဖင့္ ထိုင္ခံုသာ ဝယ္ထားသည္။

ရထားက ဘူတာတြင္ မဆိုက္ေသးျဖင့္ ဘူတာအတြင္း ထိုင္ခံုေပၚတြင္ ခဏထိုင္ေစာင့္သည္။ ဘူတာအတြင္း သန္႔ရွင္းေရးသမားမ်ားမွာ အာဖရိကန္မ်ားႏွင့္အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္ လူမ်ိဳးမ်ားသာ မ်ားသည္။

ဘူတာအတြင္းရွိ အမိႈက္ပံုးမ်ားကို လွန္ေလွာၿပီး ပုလင္းအေဟာင္းမ်ား၊ ေရဗူးခြံႏွင့္အခ်ိဳရည္ဗူးအခြံမ်ားကို ေရြးယူေနသူအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေရြးယူေနၾကျခင္းမွာလည္း အေၾကာင္းရွိပါသည္။

အခ်ိဳ႕ဗူးခြံမ်ားတြင္ ဖန္းဟုေခၚေသာ (Fund ကို ဆိုလိုသည္ဟု ထင္သည္) တံဆိပ္ေလးမ်ား ပါတတ္သည္။ ထိုတံဆိပ္ေလးပါေသာဗူးခြံကို စူပါမားကတ္အတြင္းရွိ စက္တြင္ ထည့္လိုက္ပါက တစ္ဗူးကို ယူ႐ို ၂၅ ဆင့္ ျပန္ရသည္။

အမႈိက္ေကာက္ရသက္သာေအာင္ ျပဳလုပ္ထားသည့္စနစ္တစ္ခု ျဖစ္သျဖင့္ သေဘာက်မိသည္။ ထိုစနစ္ေၾကာင့္ ဗူးခြံမ်ားကို ေရာက္တတ္ရာရာ မစြန္႔ပစ္ဘဲ အိမ္မွာစုထားလွ်င္ မုန္႔ဖိုးေတာ့ ရႏိုင္ေလသည္။ အမႈိက္အလြန္ေပါေသာ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံအတြက္ အတုယူစရာစနစ္တစ္ခုဟု သေဘာပိုက္မိသည္။

(၈)

၁ဝ နာရီခန္႔တြင္ ရထားက ဘူတာတြင္ လာရပ္သည္။ ရထားမထြက္ခင္ အေပါ့အပါးသြားဦးမွ စိတ္ကူးမိသည့္အခါ ဘူတာရွိအိမ္သာမွာ ယူ႐ို ၁ က်ပ္ (ျမန္မာေငြႏွင့္ဆုိလွ်င္ ၁၃ဝဝ ခန္႔)ဆိုသည္ကို သတိရေသာေၾကာင့္ ရထားထြက္မွ ရထားေပၚေရာက္မွ ကိစၥရွင္းေတာ့မယ္ဟု ေတြးလိုက္သည္။

တစ္ခါမွ မသြားဖူးသည့္ခရီးျဖစ္သျဖင့္ ရထားဆိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ရထားေပၚတက္သည္။ အတြဲနံပါတ္ ၁၉၄၊ ထိုင္ခံုနံပါတ္ ၆၄ ကို လုိက္ရွာသည္။ ရထားတဲြေပၚတြင္ လူ ၆ ေယာက္စီပါေသာ အခန္းေလးမ်ား ကန္႔ထားသည္။ တူရကီဆန္ဆန္အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႏွင့္ ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္တစ္ဦးပါသည္။ အမ်ိဳးသားက ကိုယ့္ထိုင္ခံုေပၚ ထိုင္ေနသည္။

လက္မွတ္ျပၿပီး ေနရာေျပာင္းလိုက္သည္။
ဥေရာပအမ်ိဳးသမီးငယ္ႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ထိုင္ခံုျဖစ္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အကဲခတ္ၾကည့္ေသာအခါ အမ်ိဳးသားက ေခါင္းငုံ႔ကာ မ်က္လံုးေမွးေနသည္။

အမ်ိဳးသမီးငယ္က စာအုပ္အထူႀကီးကို ဖတ္ေနသည္။ ကိုယ္လည္း အားက်မခံ စာအုပ္ဖတ္႐ံုႏွင့္တရားထိုင္သလို တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းသြားတတ္ေသာ စြန္းလြန္းဂူဆရာေတာ္ႀကီးအတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ကို အိုင္ပက္ထုတ္ၿပီး ဖတ္ေနလုိက္သည္။

(၉)

ရထားထြက္ခါနီးေသာအခါ အဘိုးအိုတစ္ဦး တက္လာသည္။ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး ဝင္လာသည္။ စာအုပ္သာ ဆက္ဖတ္ေနလိုက္သည္။

၅ မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးသည့္အခါ ပ်ားပန္းခတ္မွ် လႈပ္ရွားသြားလာေနေသာ ဘူတာအတြင္းရွိ ခရီးသည္မ်ားႏွင့္ ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ရထားမ်ားျဖင့္ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနေသာ ျပင္ပေလာကကို ေငးၾကည့္ေနျဖစ္သည္။

၁ဝ နာရီ ၁၉ မိနစ္အတိတြင္ ရထားစထြက္သည္။
ရထားထြက္ၿပီး ၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ အဘိုးအိုက အခန္းမီးပိတ္ခ်င္တယ္။ သေဘာတူလားဟု ေမးသည္။ အားလံုးသေဘာတူလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ျမင္ႏိုင္႐ံု အလင္းမွိန္မွိန္ေလးသာ ရွိေတာ့သည္။

မီးပိတ္ၿပီးသည္ႏွင့္ အဘိုးအိုႏွင့္အာရပ္ျဖစ္ဟန္တူသူတို႔ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ အိပ္ၾကသည္။ အျခားတစ္ဦးက ေတာင္ၾကည့္ေျမာက္ၾကည့္ ၾကည့္ေနသည္။

အမ်ိဳးသမီးက တံခါးအျပင္ကို မိမိလိုပင္ ေငးေနသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ အျပင္ခဏသြားခ်င္တယ္၊ သူ႕ပစၥည္းမ်ားကို ခဏၾကည့္ထားေပးပါဟုဆိုၿပီး အမ်ိဳးသမီးအျပင္ထြက္သြားသည္။

ခဏၾကာေသာအခါ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။ ထိုမွစကာ မိတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအမည္ကို မနည္းေျပာယူရသည္။ နီးယားထိုင္းလန္းဆိုမွ နည္းနည္းၾကားဖူးတယ္ဟု ဆိုသည္။ “ဟဲ ဟဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာ့ ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္လိုကြ၊ တို႔ျမန္မာဆိုတာ ကမၻာမွာ ဘယ္ဂုဏ္ယူစရာကြ”နဲ႔ ထင္လာလိုက္တာ ဥေရာပေရာက္မွ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို မသိသူမ်ား ေျမာက္ျမားစြာရွိေနပါလားဆိုသည္ကို သိရသည္။ ေရာက္စက “ျမန္မာ”ဆိုတာကို မသိဘူးဟု ေျပာလာလွ်င္ “ဒီလူ အေတာ္ဗဟုသုတနည္းတာပဲ”ဟု ယူဆမိသည္။ ယခုေတာ့ ႐ိုးသြားပါၿပီေလ။

(၁ဝ)

ရထားအျပင္မွာ မီးေရာင္မိွန္မွိန္ေလးမ်ားကို ရိပ္ခနဲရိပ္ခနဲ ျဖတ္သန္းေနသည္။ အလင္းမကဲြေသးေသာ ေကာင္းကင္ယံတြင္ တိမ္လိပ္အခ်ိဳ႕ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ညအခ်ိန္ျဖစ္လို႔ တိမ္မ်ားက အမည္းေရာင္ အနည္းငယ္သန္းေနသည္။

မီးေရာင္တဖ်က္ဖ်က္ႏွင့္ဥဒဟိုေျပးသြားေနေသာ ေလယာဥ္မ်ားက စာေပထဲမွ စ်ာန္ရ ရေသ့၊ ရဟန္းမ်ား တန္ခိုးျပၿပီး စ်ာန္ပ်ံေနသလို ထင္ရသည္။ စိတ္က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိမ္ႀကိဳတိမ္ၾကားတိမ္လိပ္ေလးမ်ားၾကားကေန အမိျမန္မာႏိုင္ငံကို လွမ္းၾကည့္ လြမ္းဆြတ္မိေသးသည္။

႐ုတ္တရက္ တိမ္လိပ္ခၽြန္ခၽြန္ေလးမ်ားကို ေတြ႕လွ်င္ ျမန္မာျပည္ေျမပံုေလးအလား စိတ္က မွန္းမိသည္။ ျမန္မာျပည္က ေျမပံုကိုက ေျခေထာက္က တစ္ေခ်ာင္းတည္းရယ္။ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းတည္းရွိလို႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနရတာမ်ားလား ျမန္မာျပည္။ စိတ္ကူးထဲတြင္ တနသၤာရီဘက္သို႔ ခၽြန္ထြက္ေနေသာ ေျခေထာက္ႀကီးလိုမ်ိဳး ဘဂၤလားပင္လယ္ေအာ္ထဲမွာ ေျခေထာက္ႀကီးတစ္ေခ်ာင္းေလာက္ ထပ္တပ္ေပးလိုက္ရလွ်င္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ႀကီး တည္ၿငိမ္သြားမလား။

အေတြးမ်ားက ရထားတဲြႀကီးလို အမွ်င္မျပတ္ တရစပ္ေျပးလႊားေနသည္။

ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ႏွင့္ နလန္မထူႏိုင္ေသာ နာတာရွည္ေရာဂါသည္ႀကီးလို ျဖစ္ေနေသာ အမိျမန္မာကို ေတြးမိတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူရသည္။ အေတြးထဲက ထြက္ၿပီး စိတ္က ပစၥဳပၸန္မွာတည္လာေတာ့ ရထားတဲြေလးထဲ အတူခရီးသြားေတြအားလံုး ငိုက္ျမည္းေနၾကေလၿပီ။

ရထားႀကီးက သူ႕အရွိန္ႏွင့္သူ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္း တဂ်က္ဂ်က္ ျမည္ဟီးေနေသာ္လည္း စာေရးသူတို႔အခန္းေလးက တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွသည္။
.........................................
............................................
ဆက္ပါဦးမည္ ..................

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၁၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄

Saturday, September 27, 2014

စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁၊ နိဒါန္း)



(၁)

“ဘဝမွာ အၿမဲတမ္း လုပ္ခ်င္တဲ့အရာဘာလဲ”ဟု ေမးလာလွ်င္ စာဖတ္ျခင္းႏွင့္ခရီးသြားျခင္းဟု ေျဖပါမည္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ ေတာင္ငူမွာ ေနစဥ္ကတည္းက ဘုမသိ ဘမသိျဖင့္ ရန္ကုန္ကို ေယာင္ခ်ာခ်ာခရီးထြက္ဖူးသည္။

သဃၤန္းကၽြန္းဘက္တြင္ ေျပးဆဲြေသာ ဘတ္စကားခ ငါးမူးေခတ္ျဖစ္သည္။ တာေမြ ေဝဠဳမာရေက်ာင္းမွ လင္းစေဒါင္းသို႔ ဘတ္စကားခ ငါးမူးသာ ေပးရသည္ကို မွတ္မိသည္။ ဘတ္စ္ကားခမ်ား တက္သြားသည္ႏွင့္လမ္းမ်ား အနည္းငယ္ပိုေကာင္းလာသည္ကလဲြ၍ အေျပာင္းအလဲ မရွိ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခရီးသြား ဇ ရွိျခင္းကို နိဒါန္းခ်ီလိုရင္း ျဖစ္သည္။

ေႏြရာသီစာေမးပဲြေျဖၿပီးလို႔ ေက်ာင္းပိတ္သည္ႏွင့္ အေမဆီသို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ ဘယ္ေတာ့မွ မျပန္။ အေဖာ္ေကာင္းရာဆီသို႔ ဟိုရြာဒီရြာ ခရီးထြက္တတ္သည္။ ၿပီးမွ အေမ့ဆီ ျပန္သည္။ ျမန္မာျပည္ေအာက္ပိုင္းဆိုလွ်င္ ကိုကိုးကၽြန္းထိ သေဘၤာႀကီးစီးကာ သြားဖူးသည္။ မွတ္မွတ္ရရ ဟားခါးသေဘၤာႀကီးျဖစ္မည္ဟု ထင္သည္။ လူေပါင္း ၉ဝဝ ေက်ာ္၊ ကားမ်ားပါ တင္ေဆာင္သည့္ ၃ ထပ္ခန္႔ သေဘၤာႀကီးျဖစ္သျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က မျမင္ဖူးလို႔ မူးကို ျမစ္ထင္ခဲ့ဖူးသည္။

ထိုမွတစ္ဖန္ ျမန္မာျပည္အထက္ပိုင္း ေမခ၊ မလိချမစ္ဆံုသို႔လည္း အေဖာ္မ်ားႏွင့္ ခရီးဆန္႔ဖူးသည္။ လွပသာယာလွေသာ ျမစ္ဆံုက ေက်ာက္ခဲလွလွေလးမ်ားကို တယုတယကိုင္ၾကည့္ဖူးသည္။ အမွတ္တရအျဖစ္ ကခ်င္လြယ္အိတ္အသစ္ေလးထဲ ထည့္ကာ သယ္ယူခဲ့ဖူးသည္။ ျမစ္ႀကီးနား၊ ဟိုပင္၊ ထိုမွ သံတဲြ၊ ငပလီ၊ ေတာင္ႀကီး၊ ဟိုပုန္း၊ ပင္းတယဝန္းက်င္၊ အင္းေလး … ေျခဆန္႔ခဲ့ဖူးသည္။ ပဲခူး႐ိုးမေတာထဲက ရြာအခ်ိဳ႕သို႔လည္း တစ္ေနကုန္ လမ္းေလွ်ာက္ကာ သြားဖူးသည္။ ဤသို႔ဤႏွယ္ ခရီးသြားရတာ ဝါသနာပါလွသည္။

(၂)

စာဖတ္ျခင္းဝါသနာကိုကား ဘယ္အခ်ိန္က စတင္ ပါလာခဲ့မွန္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျခရာေကာက္မရပါ။ တစ္ခုသတိရမိသည္ကေတာ့ ပခုကၠဴဦးအံုးေဖအေၾကာင္း သတင္းစာမွာ ပါလာသည္ဟု ထင္သည္။ သူ႕ဘဝအေၾကာင္း အတိုအစမွာ စာဖတ္ဖို႔အေၾကာင္း တုိက္တြန္းထားသည္ဟု ထင္သည္။ သူက ငယ္ငယ္က အလြန္ဆိုးသည္။ အရက္ေသာက္၊ ဖဲ႐ိုက္ မေတာ္တေရာ္မ်ား အေတာ္လုပ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုသို႔ဆိုးရင္းေတရင္း ခ်စ္ကြဲညားဝတၳဳမ်ား ဖတ္သည္။ ထိုသို႔ဖတ္ရာတျဖည္းျဖည္း အဆင့္ျမင့္စာေပမ်ား ဖတ္တတ္လာသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ သူ႕ဘဝ၊ သူ႕အေတြးအေခၚမ်ား ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုလႊမ္းမိုးမႈေလးကိုေတာ့ အနည္းငယ္ အမွတ္ရေနသည္။ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္မ်ားကို မၾကာခဏ ဝယ္ခိုင္းတတ္ေသာ ငယ္ငယ္က ဆရာသမားေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ပံုရသည္။

ပထမေတာ့ အားကစားဂ်ာနယ္မ်ား မျပတ္ဖတ္ျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က အင္အားဂ်ာနယ္ႏွင့္တံခြန္ဂ်ာနယ္သာ အထင္ကရရွိသည္ဟု ထင္သည္။ ခ်စ္စံဝင္း၊ ခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)၊ ေဖျမင့္၊ ဆရာေတာ္ဦးေဇာတိက၊ အရွင္ဉာဏ၊ အရွင္ဥကၠ႒တို႔၏ စာအုပ္မ်ားကို အဓိကမွတ္မိေနသည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕က 7 Store စာအုပ္ဆိုင္ဝန္ထမ္းမ်ားက စာအုပ္ႀကီးမ်ားကို ျပဴးတူးၿပဲတဲၾကည့္တတ္ေသာ ကိုရင္ေပါက္စကို ၿပံဳးစစျဖင့္ စေနာက္ၾကသည္ကိုလည္း အမွတ္ရေနသည္။

အရွင္ဉာဏႏွင့္အရွင္ဥကၠ႒တို႔ စာအုပ္မ်ားကို အဘယ့္ေၾကာင့္ ဖတ္ျဖစ္သည္ကို ဆက္စပ္စဥ္းစားမရေသးပါ။ ဖတ္သည္ဟုသာ မွတ္မိေနသည္။ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာမွ် နားလည္ခဲ့ဟန္ မတူပါ။

ခ်စ္ႏိုင္(စိတ္ပညာ)၏ “ခ်စ္လို႔ေျပာတာ မွတ္ပါ”စာအုပ္ႏွင့္ ေဖျမင့္၏ “မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ေသခ်ာၿပီလား”စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကေတာ့ စာေရးသူကိုရင္ေပါက္စကို အေတာ္ေလး စိတ္အာဟာရႏွင့္စိတ္အင္အားမ်ား ေပးခဲ့ဖူးသည္။

ယခုအခ်ိန္အထိ ေခတ္မကုန္ေသးေသာ စာအုပ္မ်ားလည္း ျဖစ္သည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ အခုဖတ္ၾကည့္ေတာ့ အရသာ သိပ္မေတြ႕ေတာ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ အသက္ ၂ဝ ဝန္းက်င္ေရာက္သည့္အခါ အေရွ႕က ေနဝန္းထြက္သည့္ပမာ စသည့္ သိန္းေဖျမင့္၏စာအုပ္မ်ား၊ ျမသန္းစံ၊ ေမာင္ေပၚထြန္း၊ ေမာင္ထြန္းသူ၊ ျမသန္းတင့္၊ နတ္ႏြယ္၊ ထင္လင္း၊ ေမာင္ဝံသ၊ ေရႊဥေဒါင္း … စသျဖင့္ ဖတ္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

စာဖတ္ဝါသနာကိစၥ ဤမွ်ႏွင့္ ရပ္ပါရေစ။ ေျပာလိုရင္းမွာ စာဖတ္ဝါသနာႏွင့္ ခရီးသြားရျခင္း၌ ေမြ႕ေလ်ာ္တတ္ေသာ စာေရးသူ၏ ဗီဇကို ေဖာ္ျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

(၃)

၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ၊ ၁ ရက္ေန႔တြင္ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕သို႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ ဂ်ာမနီမွ ကားငွါးကာ ဥေရာပတစ္ခြင္ ခရီးလွည့္လည္မည္ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူ၏ ဝါသနာဗီဇက ႏိုးၾကြလာသည္။ “စိတ္လႈပ္ရွားစရာခရီးစဥ္ႀကီးကို လိုက္ပါခ်င္လိုက္တာ”။ ဆြစ္ဇာလန္၊ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္၊ ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဆြီဒင္ … ကိုယ္ေရာက္ဖူးခ်င္သည့္ေနရာမ်ား။ ကိုယ္အစီအစဥ္ျဖင့္ကိုယ္သြားရလွ်င္လည္း လမ္းစရိတ္မတတ္ႏိုင္သည့္ခရီးစဥ္။

(၄)

စာေရးသူအတြက္ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ခရီးစဥ္ကို ႀကိဳတင္မသိရျခင္း ျဖစ္သည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေတာ္ခရီးလွည့္လည္မည့္အခ်ိန္ႏွင့္ အခ်ိန္ကိုက္ ဒုလႅဘကိုရင္ ၃ ပါး လက္ခံထားျခင္း၊ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းႏွင့္ လူႀကီးမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္း ရွိေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုရင္ေလးမ်ား ခဏဝတ္သည့္အခိုက္ အတူတူေနၿပီး သင္သင့္သည္မ်ားကို သင္ေပးလိုသည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ကိုရင္ဝတ္ဖို႔ကလည္း ေက်ာင္းႏွင့္ကန္ႏွင့္မျဖစ္ေသးသည့္အတြက္ အလြန္တရာ မလြယ္ကူပါ။ မိဘမ်ား၏ ျဖစ္ေစလိုေသာ ျပင္းျပေသာဆႏၵႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာအေျခခံမ်ားကို ကိုရင္ဝတ္မည့္သားငယ္မ်ား သိသြားပါေစဟူေသာ မိမိ၏ဆႏၵေၾကာင့္လည္းေကာင္း ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္အတူလိုက္ပါလိုသည့္ ဆႏၵကို ခ်ိဳးႏွိမ္ပစ္လိုက္သည္။

စာေရးသူမၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိေသာ စကားက ရင္ထဲမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာရွိေနသည္။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္ အလြန္အေရးႀကီးပါသည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေရာက္ရွိလာရေသာ ပထမမ်ိဳးဆက္သည္ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အလုပ္အကိုင္၊ ပညာေရး၊ စားေရးေသာက္ေရးတို႔ အစစအရာရာ အသားက်ဖို႔ ခက္သည္။ မိမိေနရာဟူေသာ ခံစားခ်က္၊ မိမိတိုင္းျပည္ဟူေသာ တြယ္ေႏွာင္မႈမရွိ။ အစစအရာရာ ႐ုန္းကန္ရသည္။ ႀကိဳးစားရသည္။ တနည္းအားျဖင့္ မေယာင္မလည္ျဖင့္ ပတ္ဝန္းက်င္အသစ္မွာ ေသသြားရမည့္သူက မ်ားသည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။

သူတို႔က ေမြးဖြားလာတဲ့ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္က်ေတာ့ လံုးဝေျပာင္းလဲသြားၿပီ။ ဂ်ာမနီမွာေမြးသည့္ကေလးက ဂ်ာမနီသားလို ေနတတ္လာၿပီ။ ဂ်ာမနီသားတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားလည္း ရလာၿပီ။ ေဒသခံတို႔ႏွင့္ တစ္သားတည္း ခံစားတတ္လာၿပီ။ ေဒသခံတို႔၏ ဘဝအျမင္၊ ေနမႈထိုင္မႈ၊ အစားအေသာက္ကအစ (မတူေသာ္လည္း) အလြန္တရာ ကဲြျပားျခားနားလြန္းသည္ဟူေသာ အျမင္မ်ိဳးမရွိေတာ့။ ထို႔ျပင္ ဘဝရပ္တည္မႈကလည္း ခိုင္မာလာၾကၿပီ။

ဤဒုတိယမ်ိဳးဆက္တြင္ ဘာသာေရးခိုင္မာမႈ မရွိလွ်င္ မိမိတို႔၏ လက္ရင္းလက္ငုပ္ ဘာသာတရား၊ ျမန္မာ့အေတြးအေခၚ၊ ယဥ္ေက်းမႈ စသည္တုိ႔ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္။ ျမန္မာစိတ္၊ ဘာသာခ်စ္စိတ္ကင္းမဲ့သြားေသာ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သြားလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာ၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအတြက္ အားကိုး၍ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ေပ။ ဒုတိယမ်ိဳးဆက္တြင္ ဘာသာခ်စ္စိတ္၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအေပၚ တန္ဖိုးထားစိတ္မ်ား ကိန္းဝပ္ေနေသးလွ်င္ ဤႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကားတိုးတက္ဖို႔ အလားအလာ မ်ားစြာရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုရင္ေလးမ်ားႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို မိမိစြမ္းႏိုင္သေလာက္ ဘာသာေရးအသိစိတ္ဓာတ္မ်ား ေပးေဝငွလိုသည္။ အလြန္တရာ အေရးႀကီးသည္ဟုလည္း ယံုၾကည္သည္။

(၄)

ေရႊညဝါဆရာေတာ္၊ တပည့္ဦးသူရိယ၊ အေမရိကန္မွ ေရာက္လာသည့္ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္းႏွင့္ ဇနီးမစႏၵာတို႔ကား ဆြစ္ဇာလန္သို႔ စတင္ထြက္ခြါသြားေလၿပီ။ ကိုေမာင္ေမာင္သိန္း ေခၚ ကပၸိယထိပ္ေျပာင္သည္ ကားေမာင္းအလြန္ကၽြမ္းက်င္သည္။ အင္တာေနရွင္နယ္လိုင္စင္ရွိထားသျဖင့္ ဂ်ာမနီမွ ကားတစ္စီး ငွါးသည္။ ကိုယ္တိုင္ေမာင္းသည္။ ဆြစ္ဇာလန္၊ အီတလီ၊ ျပင္သစ္၊ နယ္သာလန္ တစ္ႏိုင္ငံၿပီးတစ္ႏိုင္ငံ၊ တစ္ၿမိဳ႕ၿပီးတစ္ၿမိဳ႕ ခရီးႏွင္ေနၾကသည္။ ဓာတ္ပံုမ်ားၾကည့္ၿပီး အားက်ေနခဲ့သည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္တို႔ နယ္သာလန္ေရာက္သည့္အခါ ကိုရင္သံုးပါးလည္း လူထြက္သြားၿပီ။

ၾသဂုတ္လ ၁၅ ရက္ေန႔ဆို ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံသို႔ ေရာက္မည္ဟု ဆိုသည္။ ယဥ္ေက်းလိမၼာသင္တန္းလည္း မပ်က္ရေအာင္၊ အဘိဓမၼာသင္တန္းလည္း မပ်က္ရေအာင္ အႀကံတစ္ခု ရသည္။ ၁၇ ရက္ေန႔ တနဂၤေႏြေန႔သင္တန္းမ်ားကို စေနေန႔သို႔ ေရႊ႕လိုက္မည္။ စေနေန႔ည ရထားျဖင့္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံသို႔ လိုက္မည္။

ခရီးက လကုန္မွ ေရာက္မည္ျဖစ္သျဖင့္ သင္တန္းမ်ား တစ္ပတ္ရပ္နားမည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္အျခားႀကိဳတင္အသိေပးသင့္သူမ်ားကို အသိေပးၿပီး ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဒိန္းမတ္က ကိုစိုးစိုးေမာင္ကလည္း ရထားဘူတာတြင္ လာႀကိဳမည္ဟု ေျပာသည္။

၁၅ ရက္ေန႔မွာပဲ ရထားလက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ အမွန္တကယ္ပင္ စိတ္လႈပ္ရွားပါသည္။ ၁၆ ရက္ေန႔ ည ၁ဝ နာရီမွ စတင္ထြက္ခြါၿပီး ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံ၊ ေအာ့လ္ေဘာ့ၿမိဳ႕သို႔ ၁၇ ရက္ေန႔ ေန႔လည္ ၂ နာရီခန္႔မွ ေရာက္မည့္ခရီးစဥ္ျဖစ္သည္။

ငယ္စဥ္ သိတတ္စအရြယ္ကတည္းက ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈ၊ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈဟု ျမန္မာေတြ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕ၾကသည္။ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈမ်ား မလႊမ္းမိုးလာေအာင္ဆိုေသာစကားကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ တြင္တြင္ႀကီး သံုးေနၾကဆဲျဖစ္သည္။

ျမန္မာတို႔ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ဥေရာပသည္ နဂၢတစ္ျပကြက္မ်ားသာ ကဲေနသည္။ တကယ္ပင္ ဥေရာပယဥ္ေက်းမႈသည္ နဂၢတစ္ဆန္ေနပါသေလာ၊ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္အတြက္ အႏၲရာယ္ထူေျပာလွေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္ေနပါသေလာ၊ ျမန္မာ့လူ႕ေဘာင္မွာ အမ်ားေျပာေနသလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ယဥ္ေက်းမႈႀကီး ျဖစ္ေနပါသေလာ။

ဤခရီးသြားေဆာင္းပါးတြင္ ေတြ႕ျမင္လာရေသာ ျမင္ကြင္းမ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ား၊ သိရွိလိုက္ရေသာ အသိအျမင္ ဗဟုသုတမ်ား၊ ေတြ႕ႀကံဳခံစားလိုက္ရေသာ ရသစံုလင္ေနေသာခံစားခ်က္မ်ား … စသည္တို႔ကို စာေရးသူစြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေဖာ္ျပလိုပါသည္။ မွ်ေဝစိတ္ျဖင့္ ႐ိုးသားစြာ တင္ျပရန္သာ ဆႏၵရွိပါသည္။ ပထမ လူကိုယ္တုိင္ သြားခဲ့သည္။ ယခု ဤေဆာင္းပါးေရးျခင္းကေတာ့ စာေရးသူအေနျဖင့္ စိတ္ကူးျဖင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ သြားျခင္းဟု ဆိုႏိုင္သည္။

စာဖတ္သူမ်ားလည္း ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္း ကမၻာ့အၿငိမ္းခ်မ္းဆံုးႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ စကန္ဒီေနဗီယားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ စာေရးသူႏွင့္အတူ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ။
....................................
....................................
ဆက္ပါဦးမည္ .....

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၉၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄

စာေရးသူ၏ ကိုယ္ေရးအက်ဥ္း




အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)ကို ၁၉၈၁ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ၊ ၁၇ ရက္ေန႔တြင္ အဖ ဦးေအာင္၊ အမိ ေဒၚဝင္းၾကည္တို႔မွ မႏၲေလးတိုင္း၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ျမိဳ႕နယ္၊ ဃဲၾကီးေက်းရြာတြင္ ဖြားျမင္ခဲ့ပါသည္။ 

၁၉၉၅ ခုႏွစ္မွ ၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္အတြင္း ေတာင္ငူျမိဳ႕၊ ဝိသုဒၶါ႐ံုျမိဳ႕ေထာင့္ေက်ာင္းတိုက္၊ အုတ္တြင္းျမိဳ႕၊ ကန္ကေလးေတာရေက်ာင္း၊ ရန္ကုန္ျမိဳ႕၊ ဗဟန္းျမိဳ႕နယ္၊ ျဗဟၼနိမၼိတာရံု စာသင္တိုက္ႏွင့္ ပါဠိတကၠသိုလ္ ေညာင္တုန္းေက်ာင္းတိုက္တို႔တြင္ ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ 

အသက္၂၁ ႏွစ္အရြယ္တြင္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းျမိဳ႕၊ ေရႊလေရာင္ကုလားပဲခဲြစက္၊ ေဒၚျမဝင္းၾကည္၊ ေဒၚစိန္လွၾကည္၊ ေဒၚသန္းသန္းေအးႏွင့္ ေဒၚႏုႏုၾကည္ ညီအစ္မတစ္စုတို႔၏ ပစၥယာႏုဂၢဟျဖင့္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕၊ စိတၱပါလဂူေက်ာင္းတြင္ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့သည္။

၂ဝဝ၁ ခုႏွစ္မွာပင္ ကမၻာေအးကုန္းေျမ၊ ပရိယတိၱ သာသနာ့တကၠသိုလ္သို႔ တက္ေရာက္ခြင့္ရျပီး ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္အထိ B.A (Buddhism) ႏွင့္ M.A (Buddhism) အတန္းမ်ားတြင္ တက္ေရာက္ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ 

သာသနာ့တကၠသိုလ္ တက္ေရာက္စဥ္အတြင္း ပထမႏွစ္ First Semester ႏွင့္ Second Semester ႏွစ္ခုလံုး၌ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးျဖင့္ ပထမဆု၊ ဒုတိယႏွစ္တြင္ First Semester ၌ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး၊ Second Semester ၌ ၅ ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ ပထမဆု၊ တတိယႏွစ္တြင္ First Semester ၌ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူး၊ Second Semester ၌ ၅ ဘာသာဂုဏ္ထူးျဖင့္ တတိယဆု၊ စတုတၳႏွစ္တြင္ First Semester ၌ ၅ ဘာသာဂုဏ္ထူး၊ Second Semester ၌ ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးျဖင့္ ပထမဆုတို႔ကို ဆြတ္ခူးရရိွခဲ့သည္။ ေလးႏွစ္တာကာလအတြင္း အဂၤလိပ္ဘာသာထူးခြ်န္ဆု၊ ပါဠိဘာသာထူးခြ်န္ဆုမ်ားကိုလည္း ဆြတ္ခူးရရိွခဲ့သည္။

၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္တြင္ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရမွ ႀကီးမွဴးက်င္းပေသာ စာခ်တန္းစာေမးပဲြကို ေအာင္ျမင္သျဖင့္ သာသနဓဇဓမၼာစရိယဘဲြ႕ကို ရရိွခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခြါျပီးေနာက္ပိုင္း www.ashinkusala.com ကို ဖြင့္လွစ္ကာ သမထဝိပႆနာတရားအားထုတ္နည္းမ်ား၊ အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဘာသာျပန္ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ခရီးသြားအေတြ႕အၾကံဳဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ဝတၳဳမ်ားကို ေရးသားခဲ့သည္။ www.facebook.com/Kusalasami ႏွင့္ www.facebook.com/ashinkusalasami တို႔တြင္လည္း ျဖန္႔ေဝေရးသားလွ်က္ ရွိသည္။

သီရိလကၤာနိုင္ငံတြင္ ပညာသင္ၾကားစဥ္အတြင္း လကၤာတမန္မဂၢဇင္း၌ အယ္ဒီတာအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္တြင္ ကိုလံဘိုျမိဳ႕၊ ေကလနိယတကၠသိုလ္မွ မဟာဝိဇၨာ(M.A)ဘဲြ႕ကို ရရိွခဲ့သည္။ ၂ဝ၁ဝ ခုႏွစ္တြင္ မေလးရွားနိုင္ငံ၊ ပီနန္ျမိဳ႕၊ မဟာဓမၼိကာရာမတ႐ုတ္ျမန္မာဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းတြင္ သာသနာျပဳတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ 

ယင္းေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအတြင္း ခန္႔ျငားထည္ဝါလွေသာ ေရႊေစတီေက်ာင္းေတာ္ၾကီး (Golden Pagoda Bell Tower) အေကာင္အထည္ေပၚေပါက္လာေရးအတြက္ ပီနန္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားမႈႏွင့္အတူ ဖြင့္ပဲြက်င္းပျပီးသည္အထိ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့သည္။

၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာနိုင္ငံသို့ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ၂ဝ၁၂/၂ဝ၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာနိုင္ငံအႏွံ႔အျပား တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း စနစ္တက် ဖြင့္လွစ္သင္ၾကားသည့္ ဓမၼစကူးလ္မ်ား ေပၚေပါက္ေရးအတြက္ ရည္ရြယ္ဖဲြ႕စည္းထားေသာ ဓမၼစကူးလ္ေဖာင္ေဒးရွင္း၌ အတြင္းေရးမွဴးတာဝန္ျဖင့္ ၾကိဳးစားပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။

စာေပမွတ္တိုင္အေနအားျဖင့္ ေျမဇင္းကမၼ႒ာန္းအားထုတ္နည္း (အရွင္ကုသလသာမိ - ေပ်ာ္ဘြယ္)၊ အၾကင္နာမဲ့တဲ့ဘုန္းၾကီး (အတည္မဲ့)၊ လုပ္ၾကံမႈမ်ားၾကားက ဗုဒၶဘာသာ (အရွင္ကုသလသာမိ - ေပ်ာ္ဘြယ္)ဟူေသာ စာအုပ္(၃)အုပ္ကို ေနရီရီစာအုပ္တိုက္မွ ထုတ္ေဝခဲ့ျပီး ျဖစ္သည္။ အညၾတခရီးသည္ စာအုပ္မွာ စာေရးသူ၏ စတုတၳေျမာက္စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ဂ်ာမနီ၊ ဒိန္းမတ္၊ ဆြီဒင္၊ ေနာ္ေဝ၊ စပိန္၊ အီတလီ၊ ေဟာ္လန္၊ ျပင္သစ္၊ ဘယ္ဂ်ီယံ၊ ဖင္လန္၊ ဆြစ္ဇာလန္ စသည့္ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားသို႔ အခါအားေလ်ာ္စြာ သာသနာျပဳခရီးၾကြေရာက္ၿပီး ခရီးသြားအေတြ႕အႀကံဳေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ အျခားအေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးမ်ားကိုလည္း ဆက္လက္ေရးသားထုတ္ေဝသြားရန္ ရွိပါသည္။

၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမနီနိုင္ငံ၊ ျမဴးနစ္ျမိဳ႕အနီး၊ ဖ႐ိုက္ဇင္းျမိဳ႕၊ သာရိပုတၱအင္စတီက်ဳႏွင့္ ေဗာဓိဝိဟာရတို႔မွ ပင့္ဖိတ္ခ်က္အရ ဂ်ာမနီနိုင္ငံသို႔ ၾကြေရာက္ျပီး သာရိပုတၱအင္စတီက်ဳတြင္ ဒါရိုက္တာအျဖစ္ျဖင့္ သာသနာျပဳတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ ယခုအခါ ဂ်ာမနီနိုင္ငံ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕၊ ဓမၼဒူတျမန္မာဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းတြင္ သာသနာျပဳတာဝန္မ်ား ထမ္းေဆာင္လ်က္ရိွပါသည္။ အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)၊ အတည္မဲ့၊ ဆူး၊ ဝင္းၾကည္ေအာင္ ဟူေသာ ကေလာင္အမည္မ်ားျဖင့္ စာေပမ်ား ေရးသားခဲ့ဖူးၿပီး ယခုအခါ အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)ဟူေသာ ကေလာင္ျဖင့္ ေရးသားလ်က္ရိွသည္။

ဆရာေအာင္ေဇာ္မိုး အေမး၊ ဦးဇင္းအေျဖ

(လြန္ခဲ့တဲ့ ၄ လေလာက္က ဆရာေအာင္ေဇာ္မိုးက ေအာက္ပါ ေမးခြန္းေလးခုကို ေဆြးေႏြးေပးဖို႔ လွမ္းပို႔လာတယ္။ အခု ကြန္ျပဴတာထဲ ဖိုင္ေတြ ရွင္းရင္း ေတြ႕တာနဲ႔ စိတ္ဝင္စားသူေတြလည္း ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျပလိုက္တာပါ)

၁။ ပဋိပကၡကို ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမလဲ

၂။ လူမူေရးပဋိပကၡေတြက ဘယ္ကေန လာတာလဲ

၃။ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားႏိုင္မလဲ

၄။ ပဋိပကၡျဖစ္သူႏွစ္ဦးၾကား ဘယ္လို ရင္ၾကားေစ့သင့္သလဲ။

ဆရာေမးခြန္းက အဆင့္(၄)ဆင့္ရွိတယ္။ ပထမ၊ ဒုတိယနဲ႔ စတုတၳေမးခြန္းေတြမွာ ပဋိပကၡလို႔ သံုးထားတယ္။ တတိယေမးခြန္းမွာေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ သံုးထားတယ္။ အၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းကိုပဲ သံုးႏႈန္းလိုတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ျမန္မာစကားေတြမွာလည္း အၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡေတြလို႔ အၿမဲပဲ တဲြသံုးၾကတယ္။

အၾကမ္းဖက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာအၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ စိတ္(နာမ္)ပိုင္းဆိုင္ရာ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးကဲြျပားပါလိမ့္မယ္။

႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာနဲ႔ အၾကမ္းဖက္တာကေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာ မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။

စိတ္(နာမ္)ပိုင္းဆိုင္ရာအၾကမ္းဖက္ကေတာ့ တစ္ခါတစ္ရံ သိမ္ေမြ႕ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ ႐ုပ္ပိုင္း၊ စိတ္(နာမ္)ပိုင္းဆိုင္ရာ တစ္ခုခုကို ထိခိုက္သြားေအာင္၊ နာက်င္သြားေအာင္၊ ခံစားသြားရေအာင္ ျပဳလုပ္ျခင္းကို အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုရပါလိမ့္မယ္။

ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္အရလို႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ငါးပါးသီလကို က်ဴးလြန္ေနျခင္းဟာ (သူ႕အတိုင္းအတာနဲ႔သူ) အၾကမ္းဖက္ေနျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အခ်ိဳ႕ဘာသာတရားအရ သတၱဝါေလးေတြကို သတ္တာဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္အရျဖစ္လို႔ ဘာသာေရးအရ အၾကမ္းဖက္မႈ မေျမာက္ေပမဲ့ ၾသစေတးလ်စတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ ဒါလည္း အၾကမ္းဖက္မႈတစ္မ်ိဳးလို႔ ဆိုၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆိုေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ တစ္စံုတစ္ဦး သို႔မဟုတ္ သတၱဝါတစ္ဦးဦးကို ႐ုပ္ပိုင္း သို႔မဟုတ္ စိတ္ပိုင္းအားျဖင့္ ထိခိုက္နာက်င္ခံစားရေအာင္ လုပ္ေဆာင္တဲ့အခ်က္မွန္သမွ်ကို အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆုိရပါလိမ့္မယ္။

ပဋိပကၡဆိုတာကေတာ့ ပါဠိစကားလံုးပါ။ အဂၤလိပ္လိုေတာ့ Conflict လို႔ ဆိုတယ္။ ျမန္မာလိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ သို႔မဟုတ္ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခု ထိပ္တိုက္တိုးတာေပါ့ေလ။ ဆန္႔က်င္ဘက္ႏွစ္ခု ထိပ္တိုက္တိုးမွေတာ့ အၾကမ္းဖက္မႈဆိုတာ ျဖစ္လာၿပီေပါ့ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာေတြက အၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡေတြလို႔ တဲြသံုးလိုက္ၾကတာျဖစ္မယ္။ ဒါကေတာ့ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေပါ့။

(၂) အခ်က္က အၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡေတြ ဘယ္လို ျဖစ္ေပၚလာတာလဲ။ ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္က ေျပာရမယ္ေပါ့ေလ။ ဗုဒၶဘာသာ႐ႈေထာင့္အရလို႔ ဆိုေလေတာ့ ေလထိုးႀကီး႐ိုး႐ိုးပဲဆိုဆို လူေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္တည္ေနတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားကေန အေျခခံၿပီး ျဖစ္ေပၚလာတယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။

လူေတြမွာ ေနရာေဒသအရ၊ ယံုၾကည္ကိုးကြယ္မႈအရ၊ အစဥ္အလာယဥ္ေက်းမႈအရ လက္ခံယံုၾကည္ၿပီး က်င့္သံုးေနၾကတဲ့အရာေတြ၊ စဲြကိုင္လာတဲ့အရာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြအေပၚမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြနဲ႔ စဲြၿမဲတည္းေႏွာင္ထားတယ္။ ငါတို႔ဟာမွ ငါတို႔ဟာ၊ ငါ့ဟာမွ ငါ၊ ငါ့အေတြးမွ ငါ့အေတြး၊ ငါ့ဘာသာမွ ငါ့ဘာသာ၊ ငါ့လူမ်ိဳးမွ ငါ့လူမ်ိဳး … စတဲ့ ေလာဘအေျခခံကေန ငါ့ရဲ႕ ….၊ ငါတို႔ရဲ႕ …. ကို အျခားတစ္ေနရာက မတူညီတဲ့အရာတစ္ခုက ထိခိုက္လာရင္ ေဒါသတရားေတြ ေပၚလာတာပဲ။

ဒါေတြကို ျဖစ္ေပၚလာေအာင္ အေျခခံတာ သို႔မဟုတ္ အေျဖမရေအာင္ ပိတ္ေလွာင္ထားတာက ေမာဟတရားပဲ။
တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒုစ႐ုိက္တရား(၁ဝ)ပါးလို႔ ဆိုရမယ္။

သူ႕အသတ္သတ္တာ စတဲ့ ကိုယ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ မေကာင္းမႈ၊ လိမ္ညာေျပာဆုိတာ စတဲ့ ႏႈတ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့မေကာင္းမႈ၊ သူတစ္ပါးပစၥည္းဥစၥာကို မတရားႀကံစည္မႈစတဲ့ စိတ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့မေကာင္းမႈ ဒါေတြကို က်ဴးလြန္တာဟာ အၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡေတြရဲ႕ အေၾကာင္းတရားပဲ။ ဒါေတြကို က်ဴးလြန္ဖို႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသူေတြရဲ႕ ရင္ထဲကေန အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ျဖစ္ေပၚလာတာလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။

(၃) အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ဒီအၾကမ္းဖက္မႈပဋိပကၡေတြကို ဘယ္လို ျဖတ္သန္းေက်ာ္လႊားႏိုင္မလဲဆိုတာကေတာ့ နံပါတ္(၂)အခ်က္နဲ႔ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟတရားေတြကို အျမစ္ျပတ္မဟုတ္ရင္ေတာင္ ဒါေတြကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လြန္က်ဴးတဲ့အဆင့္အထိ မေရာက္ေအာင္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာနဲ႔ ထိန္းသြားဖို႔ပါပဲ။

တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ ဒုစ႐ိုက္တရား(၁ဝ)ပါးကို ေရွာင္ရွားၿပီး သုစရိုက္တရား(၁ဝ)ပါးကို ျဖည့္က်င့္ၾကဖို႔ပါပဲ။ သုစ႐ိုက္တရားေတြ ထြန္းကားလာတာနဲ႔အမွ် အၾကမ္းဖက္မႈေတြက ေလွ်ာ့ပါးသြားမွာပါ။

သုစ႐ိုက္တရားကို ျဖည့္က်င့္တယ္ဆိုတာဟာ လူအခ်င္းခ်င္းၾကားမွာသာမက သက္ရွိေလာကတစ္ခုလံုးနဲ႔ အျပန္အလွန္နားလည္ျခင္း၊ ေမတၱာထားျခင္း၊ ကိုယ္ခ်င္းစာျခင္း၊ တစ္ဦးေကာင္းစားမႈအေပၚ တစ္ဦးက ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ျခင္း၊ တစ္နည္းေျပာရရင္ အျခားဘာသာတစ္ခု ႀကီးပြားတိုးတက္လွ်င္ သူတို႔ႏွင့္ထပ္တူ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာျဖစ္ေပးျခင္း စတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့တရားေတြကို ျဖည့္ဆည္းတာကိုေျပာတာပါ။

(၄)အခ်က္ျဖစ္တဲ့ ပဋိပကၡျဖစ္သူႏွစ္ဦးၾကားမွာ ဘယ္လို ရင္ၾကားေစ့ေပးႏိုင္မလဲဆိုတာကေတာ့ တစ္ဦးဦးက ပဋိပကၡျဖစ္ေနသူႏွစ္ဦးကို ရင္ၾကားေစ့ေပးႏိုင္မယ့္နည္းလမ္းကို ရွာတဲ့သေဘာလို႔ ယူဆရတယ္။

ဒါကေတာ့ အဲဒီပဋိပကၡျဖစ္ေနသူႏွစ္ဦးက ဘယ္လို အေၾကာင္းအရာအေပၚမွာ မူတည္ၿပီး ပဋိပကၡျဖစ္သလဲဆိုတာနဲ႔ လံုးဝသက္ဆိုင္ေနပါတယ္။ ဘယ္လို ရင္ၾကားေစ့ေပးႏိုင္မလဲဆိုတဲ့နည္းလမ္းကေတာ့ အဲဒီပဋိပကၡကို သိနားလည္ေအာင္ အရင္လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ ကိုယ္က ေျပလည္ေစခ်င္ရင္ သူတို႔ျဖစ္ေနတဲ့ပဋိပကၡကို နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔က အရင္ဆံုး လုပ္ရမယ့္အလုပ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡကို နားမလည္ေသးသေရြ႕ အဲဒီပဋိပကၡကို ၿငိမ္းေအာင္လုပ္တာဟာ အခ်ိန္ျဖဳန္းတာပါပဲ။

ပဋိပကၡကို နားလည္ၿပီဆိုဦးေတာ့ ကိုယ့္မွာ ျဖည့္ဆည္းထားရမယ့္ ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ၊ ဗဟုသုတေတြ၊ ပါးနပ္မႈေတြ (ဆိုင္ရာပဋိပကၡအေလ်ာက္) အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနဦးမွာပါ။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
ဝ၅၊ ဝ၉၊ ၂၀၁၄

ေပးဆပ္ျခင္းျဖင့္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ၾကသူမ်ား


ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ေလၿပီ။ ဘ႐ူႏိုင္း မယ္ေတာ္ႀကီးက ဒါနသီရိလကၤာအသင္း မဂၢဇင္းအတြက္ စာမူေရးေပးဖို႔ ေျပာခဲ့သည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ ေရးခ်င္လြန္း၍သာ ေရးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာကို ေရးရမည္ မသိ။ ေရးစရာမရွိ၍ မဟုတ္၊ မ်ားလြန္းလို႔ဟုသာ ဆိုရေပလိမ့္မည္။ ယခင္တစ္ႀကိမ္ ပံုႏွိပ္စဥ္ကလည္း ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဖူးပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးေရးပို႔စဥ္က စကၤာပူမယ္ေတာ္ႀကီး တည္းျဖတ္မႈေကာင္းမြန္သျဖင့္ ေပးခ်င္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား က်န္ေနခဲ့သည္။ ယခုအႀကိမ္တြင္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ တည္းျဖတ္ခ်င္သည္ဟု ဆိုပါသည္။

သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားအတြက္ အလွဴေငြမ်ား စုေဆာင္းျခင္းႏွင့္ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မ်ား ရွိေနသည့္ၾကားက မဂၢဇင္းအတြက္ပါ ကိုယ္စားလွယ္မလႊဲ ကိုယ္တိုင္လုပ္ကိုင္လိုေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ၀ီရိယအစြမ္းမွာ ခ်ီးက်ဴးအားက်ဖြယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

၂၀၀၈-ခုႏွစ္ စာေရးသူ သီရိလကၤာသို႔ စာသင္ေရာက္ၿပီး ၄-လခန္႔ၾကာေသာအခါ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း မယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ဦး သီရိလကၤာသို႔ ေရာက္လာၿပီး စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ သီလရွင္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႕ဆံုၿပီး အလွဴေငြမ်ားႏွင့္ အျခားစားဖြယ္ေသာက္ဖြယ္မ်ားကို လွဴဒါန္းခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ား သီတင္းသံုးရာ မကုဋာရာမေက်ာင္းတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ရက္အနည္းငယ္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။

ေနထိုင္စဥ္ကာလအတြင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ အခန္းေအာင္းမေနပါ။ ေက်ာင္းေဆာင္အႏွံ႔သြားေရာက္ၿပီး “ဟိုဟာကေတာ့ ဟိုလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အျမန္ဆံုး ျပဳျပင္ရမယ္၊ အရွင္ဘုရားတို႔ မလုပ္ၾကဘူးလား၊ ဒီေရေျမာင္းေတြက ပိတ္ေနတယ္၊ ဒီအေဆာင္က ေျခသုတ္ခံုေတြက မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အသစ္လဲပါလား၊ ၾကည့္စမ္း … ဟိုဟာက ဟိုလို ျဖစ္ေနပါလား၊ ဒီလိုျဖစ္ေနပါလား”စသျဖင့္ ရွာရွာေဖြေဖြ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေျပာသည္။ ေနာက္ၿပီး မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ ေက်ာင္းအတြင္း ေျပာေနပံုမွာ “တစ္ေက်ာင္းလံုး သံဃာမ်ား ၾကားေစသတည္း”ဟု အဓိ႒ာန္ထားသည့္အလား အသံက်ယ္က်ယ္ ေျပာဆိုသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ဤသို႔ဤဖံု ေျပာေနၾကသည့္ပံုသ႑ာန္ကိုၾကည့္၍ စာေရးသူမွာ အေ၀းကၾကည့္ၿပီး ခ်စ္ခင္ေလးစားေနမိခဲ့ပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ဟန္ပန္အမူအရာ၊ ေျပာပံုဆိုပံုမ်ားမွာ တက္လည္း တက္ၾကြသည့္ဟန္ ရွိသည္။ ေစ့စပ္သည့္ဟန္လည္း ေပါက္သည္။
]
“သားေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားအေပၚတြင္ ဒီထိေတာင္ Care လုပ္တယ္”ဟု ျပသေနသည့္သ႑ာန္ ရွိသည္။ ဤသည္မွာ စာေရးသူအတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားအား ပထမဆံုး ေတြ႕ဆံုဖူးျခင္း ျဖစ္သည္။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ခရီးစဥ္အတြင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေတြ႕ဆံုျခင္း မရွိခဲ့ပါ။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ျပန္သြားေသာအခါ အခါအားေလ်ာ္စြာ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို သတိရပါသည္။ ေမတၱာပို႔ပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာလိုေသာ စိတ္မ်ားလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္မိခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ အေရးႀကီးကိစၥေတြ မ်ားလွေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားကို အေႏွာက္အယွက္မေပးလိုသျဖင့္ မိတ္ဆက္စကားေျပာဆိုျခင္း မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

၂၀၀၉-ခုႏွစ္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား သီရိလကၤာႏိုင္ငံသို႔ တစ္ေခါက္ ေရာက္လာခဲ့ၾကျပန္သည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔ သီရိလကၤာေရာက္ေသာအခါ စာေရးသူက ေဒါက္တာဇနိတ (ၾသစေတးလ်)၊ အျခားသံဃာေလးပါးႏွင့္အတူ စိတၱလပဗၺတေတာင္မွ တရားထုိင္ၿပီး ျပန္လာသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။

ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက ေျမဇင္းနည္းျဖင့္ တရားအားထုတ္ဖူးရာမွ စတင္ၿပီး မယ္ေတာ္ႀကီးက ေတြ႕ခ်င္သည္ဟုဆိုေသာေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စကားေျပာဖူးခဲ့သည္။ တကယ့္အထင္ကရပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ တရင္းတႏွီး စကားေျပာရသလို ေက်နပ္ခဲ့သည္။

ဆရာႀကီး ဦးဂိုအင္ကာသည္ ဗုဒၶဂယာႏွင့္အျခား ျမင့္ျမတ္သည့္ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေနထိုင္သည့္၀န္းက်င္သို႔ သြားေရာက္ၿပီး သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ကို ထံုကူးေလ့ရွိသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ စာေရးသူဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ဆရာႀကီး၏ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ထံုကူးသည့္ သေဘာတရားကို သတိထားျပဳက်င့္ခဲ့ဖူးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ စကားေျပာသည့္အခါ ထိုသေဘာတရားကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးၾကည့္သည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ အရိယာသူေတာ္စင္မ်ား မဟုတ္သည့္တိုင္ ကူးယူထံုပြားသင့္ေသာ အေလ့အလာ၊ အမူအက်င့္မ်ား မ်ားစြာရွိေနသည္ဟု ခံစားရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ ေရာက္သည့္အခါတိုင္း စာသင္သားသံဃာေတာ္မ်ား၊ သီလရွင္မ်ားကိုသာ လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္မဟုတ္၊ အႏုရာဓပူရၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္း၊ ကႏၵီၿမိဳ႕ရွိ ျမန္မာေက်ာင္းတို႔ကိုလည္း သြားေရာက္လွဴဒါန္းေလ့ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားသည္ နာယကဆရာေတာ္မ်ားႏွင့္အတူ အဆိုပါ ေက်ာင္းမ်ားသို႔ ညဥ့္အိပ္ညဥ့္ေန သြားေရာက္လွဴဒါန္းသည္။

ဤႏွစ္အလွဴခရီးစဥ္တြင္ နာယကဆရာေတာ္တစ္ပါးျဖစ္ေသာ ဦးအဂၢ၀ံသက သူ႕အစား မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ လိုက္သြားပါဟုဆိုသျဖင့္ အႏုရာဓ၊ ကႏၵီ ခရီးစဥ္တြင္ လိုက္ပါခဲ့ရသည္။ စာေရးသူတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ စပ္စုလိုသည္မ်ားက မ်ားစြာပင္ ရွိေနသည္။ ကားေပၚေရာက္ေသာအခါ “မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ခရီးပန္းလိမ့္မည္၊ ေနာက္မွ စပ္စုတာေကာင္းပါတယ္”ဟု ေတြးေနခဲ့မိသည္။ သို႔ရာတြင္ စာေရးသူအထင္ တက္တက္စင္ေအာင္ လဲြပါသည္။

လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္လံုး မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးက မွတ္သားစရာ စကားမ်ားကို မနားတမ္း ေျပာပါသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးေျပာသမွ်စကားမ်ားကို မမွတ္မိေတာ့ေသာ္လည္း ႐ိုးသားၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္ ႀကိဳးစားဖို႔ႏွင့္ အမ်ားအက်ိဳးကို အားႀကိဳးမာန္တက္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ တိုက္တြန္းခ်က္မ်ားကိုေတာ့ မွတ္မိေနပါသည္။

ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ည ၁၀-နာရီခန္႔ ရွိေလၿပီ။ ေရာက္သည္ႏွင့္ ဆရာေတာ္အား ကန္ေတာ့ၿပီး စာေရးသူတို႔ လူငယ္ဦးဇင္းမ်ားက ေရးမိုးခ်ိဳးကာ အခန္းတြင္း၀င္ ေအးေအးသက္သာ ေနခဲ့ၾကသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားလည္း ခရီးပန္းၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနေလာက္ၿပီဟု ထင္ခဲ့သည္။ ည

၁၁-ခဲြခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ေရေသာက္လိုသျဖင့္ ဆြမ္းစားခန္းသို႔ သြားေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ရွက္မိေစေသာ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ခဲ့ရသည္။ ထိုျမင္ကြင္းမွာ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္မ်ားကို ကိုင္ၿပီး အလုပ္႐ႈပ္ေနခဲ့ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ “လူငယ္ျဖစ္တဲ့ ငါတို႔က ပင္ပန္းၿပီး ႏွပ္ေနလိုက္တာ၊ အေမအရြယ္မက အဘြားအရြယ္ မယ္ေတာ္ႀကီးေတြက မနက္ သားေတာ္ေတြ စားဖို႔အတြက္ဆိုၿပီး ဒီအခ်ိန္အထိ အနားယူခ်ိန္မရ၊ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကပါလား”ဟု ေတြးမိၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္း ထမိပါသည္။

စာေရးသူမွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ လူငယ္မ်ားကို ဆံုးမစကားေျပာၾကားသည့္အခါတိုင္း၊ ဇဲြသတၱိႏွင့္ အားႀကိဳးမာန္တက္ အလုပ္လုပ္ၾကဖို႔ စကားေျပာၾကသည့္အခါတိုင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားအေၾကာင္းကို အၿမဲတေစ ထည့္ေျပာမိခဲ့ပါသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားမွာ စာေရးသူ၏ ဇာတ္လိုက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ၾကသည္။

၂၀၁၀-ခုႏွစ္တြင္ စာေရးသူသည္ သီရိလကၤာမွ ထြက္ခြါခဲ့သည္။ “မယ္ေတာ္ႀကီးက ဘာဆက္လုပ္မလဲ၊ Ph. D လုပ္ရင္ ေထာက္ပံ့မယ္”ဟု ဆိုလာပါသည္။ စာေရးသူက “မယ္ေတာ္ႀကီး၊ ဒီအသင္းဟာ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း ျဖစ္တယ္၊ ဦးဇင္းက အိႏၵိယမွာ လုပ္မွာ၊ ဒါနအိႏၵိယအသင္း မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အလွဴမခံလိုပါဘူး”ဟု စိတ္ရင္းအတုိင္း ေျပာမိခဲ့သည္။ ထိုအခါ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးမွ “မပူပါနဲ႔၊ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း ေငြထဲက မလွဴပါဘူး၊ ကိုယ္ပိုင္ေငြထဲကေန လွဴမွာပါ”ဟု ဆိုသျဖင့္ လက္ခံခဲ့သည္။ မည္သည့္အသင္းအဖဲြ႕ျဖစ္ျဖစ္၊ မည္သည့္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ျဖစ္ သူ႕အစဥ္အလာ၊ သူ႕မူ၊ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ စသည္ အသီးသီး ရွိၾကေပလိမ့္မည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ဒါနသီရိလကၤာအသင္းသည္ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာစာသင္သားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားအတြက္သာ ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္လိုပါသည္။

အဖြဲ႕အစည္းလိုက္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ဦးခ်င္းအလုိက္ျဖစ္ေစ အလွဴခံလာပါက ေစတနာအားေကာင္းသည့္ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္သျဖင့္ လွဴဒါန္းျဖစ္ဖို႔ မ်ားပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း အလွဴေငြမ်ားမွ အျခားေနရာတစ္ခုခုသို႔ ေဒၚလာ ၅၀၀-ေလ်ာ့သြားပါက သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ ေဒၚလာ ၅၀၀-ေလ်ာ့နည္းသြားသည္ႏွင့္ အတူတူ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စာေရးသူအေနျဖင့္ ကိုယ္ပိုင္ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ မည္သည့္အခါကမွ် အလွဴခံျခင္း မျပဳခဲ့ဖူးပါ။

၂၀၁၂-ခုႏွစ္တြင္ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆံုေတြ႕ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ သူ၏ ဇာတိ ေညာင္ေလးပင္ၿမိဳ႕၊ လက္ပံဘုရြာ၌ ေမြးဖြားရာေဒသကို ေက်းဇူးျပန္လည္ တုံ႔ဆပ္သည့္အေနျဖင့္ ႏွစ္စဥ္ ၇-ရက္ တရားစခန္းက်င္းပေပးေနခဲ့သည္။

စာေရးသူကလည္း သီရိလကၤာမွ စာသင္ျပန္လာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဆန္းေဒးဓမၼစကူးလ္ ျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စြမ္းအားရွိသမွ် ပါ၀င္လုပ္ေဆာင္ေပးေနခ်ိန္ျဖစ္သျဖင့္ မအားမလပ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီး၏ အမူအက်င့္၊ စိတ္ဓာတ္၊ သတၱိႏွင့္ ေလးစားအတုယူစရာ ရပ္တည္ခ်က္မ်ား၊ အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္မႈမ်ားကို အနီးကပ္ ဓာတ္ကူးလိုသျဖင့္ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္အတူ လိုက္ပါဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လိုက္ပါျဖစ္ခဲ့သည္။

မယ္ေတာ္ႀကီးမွာ အနည္းငယ္ ၀ လာသည္။ အထိုင္အထတြင္ ဒူးက အနည္းငယ္ နာသည္ဟု ဆိုေသာအခါ ၀မ္းနည္းသလိုလို သနားမိသလိုလို ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ ခဲ့ေသာ ၃-ႏွစ္က သြက္လက္မႈ၊ ဖ်ပ္လက္မႈတို႔ႏွင့္ ဘာမွ် ျခားနားသည္ဟု မထင္ခဲ့မိေပ။ “ငါေတာ့ အိုသြားၿပီ၊ ဘာမွ် မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး”ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္အရိပ္အေယာင္မ်ိဳး အနည္းငယ္မွ် မေတြ႕ခဲ့ရ။ ဇာတိရြာေလးသို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ဆက္သင့္သူမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ လိုက္လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ မူလတန္းေက်ာင္းႏွစ္ခုႏွင့္ သိမ္ ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းျခင္း၊ ႏွစ္စဥ္ ေငြေၾကးအကုန္အက်ခံကာ တရားစခန္းမ်ား စီစဥ္ေပးျခင္း၊ ပညာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူမ်ားကို ေဆးတကၠသိုလ္တက္ရန္ ေက်ာင္းစရိတ္လွဴဒါန္းျခင္း စေသာ ပရဟိတ သို႔မဟုတ္ လူသားအက်ိဳးျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ထားသည္ကို အားက်အတုယူဖြယ္ ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ အသက္ ၈၇-ႏွစ္ရွိေသာ္လည္း ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လႈပ္ရွားသြားလာႏိုင္ဆဲျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ႀကီးကိုလည္း ဖူးေတြ႕ခဲ့ရသည္။ မယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေမာင္ႏွမေတာ္စပ္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထိုဆရာေတာ္ႀကီးကို “အသက္ရွည္ေအာင္၊ က်န္းမာေအာင္ မည္သို႔ လုပ္ေဆာင္ရမလဲဘုရား”ဟု ေမးေလွ်ာက္ေသာအခါ ဆရာေတာ္ႀကီးက “အသက္ရွည္ခ်င္ရင္ သူတစ္ပါးေတြ အသက္ရွည္ေအာင္ လုပ္ေပး၊ က်န္းမာခ်င္ရင္ သူတစ္ပါးေတြကို က်န္းမာေအာင္ လုပ္ေပး၊ ဒီထက္ေကာင္းတဲ့နည္း မရွိဘူး”ဟု မိန္႔ပါသည္။

မယ္ေတာ္ႀကီး၏ ဇာတိရြာတြင္ တစ္ညအိပ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့ပါသည္။ ျပန္လာခါနီးတြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးကို “မယ္ေတာ္ႀကီး ဦးဇင္းတို႔ကို ဘာအႀကံေပးစရာ ရွိလဲ၊ ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ”ဟု ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးခဲ့သည္။ ထိုအခါ မယ္ေတာ္ႀကီးက “ဦးဇင္းမွ မဟုတ္ဘူး၊ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဆက္စပ္သူအားလံုးကို တပည့္ေတာ္ အၿမဲတမ္း ေျပာတယ္၊ ေနရာအက်ယ္ႀကီးကို အသာထားလိုက္အံုး၊ အနည္းဆံုး ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ေကာင္းစားေရးကို လုပ္ၾကေစခ်င္တယ္၊ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ေဒသေကာင္းစားေရး၊ တိုးတက္ေရးကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ စိတ္ဓာတ္ရွိၾကတယ္ဆိုရင္ ေဒသတုိင္းေဒသတိုင္း တိုးတက္လာမွာပဲ”ဟု အႀကံျပဳတိုက္တြန္းခဲ့သည္။

“မယ္ေတာ္ႀကီး ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြ လုပ္တာလည္း လုပ္ေပါ့၊ သီရိလကၤာသံဃာေတြအတြက္ မယ္ေတာ္ႀကီး အသက္ရွည္ဖို႔ လိုတယ္”ဟု ဆိုေသာအခါ မယ္ေတာ္ႀကီးက “ရတယ္၊ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္က အသက္မထြက္ေသးသေရြ႕ အလုပ္လုပ္မွာ၊ တပည့္ေတာ္က ေရာဂါေတြ ခံစားၿပီး ေနရတာ မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ပဲ ျဗဳန္းဆို ဘာေ၀ဒနာမွ မခံစားရဘဲ ေသခ်င္တာ”ဟု ဆိုပါသည္။

“ေလာကႀကီးအတြက္ ေပးဆပ္ျခင္းမ်ားနဲ႔ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ထားသူမ်ားပါလား”ဟု ေရရြတ္ေနခဲ့မိပါသည္။

အျပန္ခရီးတြင္ ေဆာင္းရာသီ အေအးဓာတ္က သိသိသာသာ ေအးျမေနခဲ့သည္။ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ သိန္းေပါင္းေထာင္ခ်ီလွဴဒါန္းႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားႏိုင္စြမ္းေသာ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားကို စဥ္းစားမိေသာအခါ ၀မ္းေျမာက္ၾကည္ႏူးမႈ၊ အတုယူအားက်မႈမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး လန္းဆန္းတက္ၾကြေနခဲ့သည္။ “ကဲ … ဟုတ္ၿပီ၊ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားက တက္ၾကြမႈ၊ တည္ၾကည္မႈ၊ ႐ိုးသားမႈ အားမာန္မ်ားျဖင့္ ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ားကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လုပ္ေဆာင္ေပးေနခဲ့ၾကၿပီ၊ ငါတို႔ သီရိလကၤာေရာက္ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္၊ သီလရွင္မ်ားကေရာ ဘယ္လိုလဲ၊ မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားလို ပရဟိတလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ဖူးလား၊ လုပ္ေနလား၊ လုပ္ဖို႔ စိတ္ကူး ရွိသလား၊ ကာလသံုးပါးထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ နီးစပ္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္လူေရ … ေတာင္ပံခတ္ဖို႔ အားယူေနတဲ့ အမိျမန္မာျပည္က မင္းကို ေစာင့္ေနၿပီ”။

မိမိကိုယ္ကိုယ္ တီးတိုးေျပာေနမိေသာ စကားလံုးမ်ားက ႏွလံုးသားနံရံတစ္ခုလံုးကို ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ေလသည္။ ဥဒဟိုေျပးလႊားေနေသာ ဘတ္စ္ကားႀကီး၏ေနာက္တြင္ မယ္ေတာ္ႀကီးတို႔၏ ဇြဲသတၱိအားမာန္မ်ားက အရွိန္အဟုန္ျဖင့္ လိုက္ပါလာၾကသည္။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)