Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Monday, May 28, 2012

ေက်ာက္ကြင္းရြာသို႔ ေရာက္ခဲ့ရာ၀ယ္



ေက်ာက္ကြင္းဆိုတဲ့ နာမည္ကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အထင္ကရ ရွိခဲ့တဲ့ ေက်ာက္ကြင္းအေရးေတာ္ပံု သို႔မဟုတ္ ေက်ာက္ကြင္း၀ါဒၿပိဳင္ပဲြႀကီးကို ေျပးျမင္မိၾကပါလိမ့္မယ္။ စာေရးသူရဲ႕ဘ၀မွာ အေရာက္ခ်င္ဆံုး ေနရာေလးဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ 

တစ္ေန႔က အိႏၵိယမွာ ေဒါက္တာဘဲြ႕အတြက္ က်မ္းျပဳစုေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္း ဟုတ္၊ ေနာင္ေတာ္ဆိုလည္း မွန္တဲ့ ဦးဉာဏ၀ံသ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ သူက 2000 Group အဖဲြ႕နဲ႔ ေက်ာက္ကြင္းရြာကို သြားမယ္လို႔ ေျပာတယ္။  

 2000 Group အဖဲြ႕အေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္မွ ေဆာင္းပါးသီးသန္႔ေရးရေတာ့မွာပဲ။ အခုေဆာင္းပါးကလည္း လက္ရွိလုပ္ေနတဲ့ လုပ္ငန္းေတြေၾကာင့္ ပင္းပန္းေနဆဲျဖစ္ေနေတာ့ အားရပါးရေတာ့ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္က်မွ ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပဲ ေသေသခ်ာ ေရးပါအံုးမယ္။ အခု ဒီေဆာင္းပါးကေတာ့ ခရီးစဥ္အေပၚမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ခံစားခ်က္ေတြရဲ႕ အေပၚယံလႊာေလးပါပဲ။ 

ဒီခရီးစဥ္အေၾကာင္း စၾကားကတည္းက လိုက္ခ်င္စိတ္ျဖစ္ေနၿပီ။ အဖဲြ႕နဲ႔သြားမွာဆိုေတာ့ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ ကိုယ္က ပါ၀င္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ကို ေျပာၾကည့္တဲ့အခါ ထိုင္ခံုတစ္လံုး ပိုေနတယ္ဆိုတာကို ဦးဉာဏ၀ံသက လွမ္းဖုန္းဆက္တယ္။ လိုက္မလားတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဓမၼစကူးလ္ေဖာင္ေဒးရွင္းကိစၥေတြကို လုပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ဆက္ခ်င္းမွာပဲ လိုက္မယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ဘာအလုပ္မွ ဆက္မလုပ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ သြားရမယ့္ခရီးအတြက္ပဲ စိတ္လႈပ္ရွားေနမိတယ္။

ည ၈-နာရီကားနဲ႔ သြားၾကမယ္။ သြားမယ့္အဖဲြ႕အားလံုးေပါင္း ၁၆-ေယာက္။ ကားဂိတ္ကို အေစာႀကီး ၁း၃၀ ခန္႔ ေစာေရာက္ေနခဲ့တယ္။ မိုးက အနည္းငယ္ရြာထားတဲ့အတြက္ ရန္ကုန္ရာသီဥတုေလးက ေနရတာ ေကာင္းေနတယ္။ ည ၈-နာရီထိုးခါနီးမွ 2000 Group အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ဒကာမႀကီး ေဒၚေမေအးဦးတို႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ျပည္ၿမိဳ႕ကို မနက္ ၂-နာရီေလာက္မွာ ေရာက္တယ္။

 ျပည္ၿမိဳ႕က အေမွာင္က်ေနတယ္။ ကားဂိတ္မွာေတြ႕ရတဲ့သူေတြကို ေမးမိတယ္။ ဒါ ျပည္ၿမိဳ႕မွ ဟုတ္ရဲ႕လား။ ျပည္နားက ရြာတစ္ရြာ မဟုတ္ဘူးလား။ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဒါ ျပည္ၿမိဳ႕မွ ျပည္ၿမိဳ႕အစစ္ပါတဲ့။
ျပည္ၿမိဳ႕ ကားဂိတ္မွာ ေက်ာက္ကြင္းရြာကို သြားဖို႔ light track ကားေလးက အသင့္ႀကိဳေနခဲ့တယ္။ ကားေပၚမွာ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႔ျဖစ္လိုက္၊ အိပ္ငိုက္သြားလိုက္နဲ႔ ၂-နာရီ၀န္းက်င္ခန္႔ အၾကာမွာ ေက်ာက္ကြင္းရြာဦးေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ 

ရြာဦးေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အားလံုးဟာ ဖုန္ေတြ အေဖြးသားနဲ႔။ ဆရာ၊ ဆရာမေလးေတြဆို သူတို႔ေခါင္းမွာ ဖုန္ေတြ အလိပ္လိပ္။ ရြာဦးေက်ာင္းဆရာေတာ္နဲ႔ စကားေျပာ၊ အဖဲြ႕ေခါင္းေဆာင္ ဒကာမႀကီးနဲ႔ စကားအတန္ငယ္ေျပာၿပီး အိပ္လိုက္ၾကတယ္။ အားလံုးက တက္ၾကြေနခဲ့တယ္။ ၀ါဒၿပိဳင္ပဲြႀကီး က်င္းပတဲ့ေနရာကို ၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနရင္းနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့တယ္။ 

ဟိုတုန္းက စာအုပ္ထဲမွာ ေက်ာက္ကြင္းရြာႀကီးက တစ္ရြာလံုး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္သြားခဲ့တာတဲ့။ အခုေတာ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္၀က္၊ ခရစ္ယာန္တစ္၀က္တဲ့။ ဘယ္လို ျဖစ္ျပန္တာလဲ။ ၀ါဒၿပိဳင္ပဲြႀကီး ၿပီးတဲ့ေနာက္ပို္င္းႏွစ္ေတြမွာ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေတြ အဲဒီဘက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ေလာက္ အဆက္ျပတ္သြားခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကြင္းရြာမွာက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းလည္း မရွိဘူး။ 

ဒီအေျခအေနေလးေရာက္ဖို႔အတြက္ေတာင္မွ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀-ႏွစ္ခန္႔က တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ လက္ရွိရြာဦးေက်ာင္းေလးေၾကာင့္ဆိုလည္း မမွားပါဘူး။ ဒီေက်ာင္းေလးကိုေတာင္မွ လက္ရွိဆရာေတာ္က ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေတြ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ၾကတဲ့အထဲကေန ခက္ခက္ခဲခဲ တည္ေထာင္ခဲ့ရတာျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာေတာ္က အမိန္႔ရွိပါတယ္။ အခုထိေတာင္မွ ေထာက္ပံ့သူေတြ မရွိလို႔ ရြာဦးေက်ာင္းေလးက တည္ေဆာက္ဆဲအေျခအေနပဲ ရွိပါေသးတယ္။ 

ဒီအေျခအေနထိေရာက္ေအာင္လည္း 2000 Group ကပဲ ဦးေဆာင္ လွဴဒါန္းေပးခဲ့တယ္လို႔ သိရတယ္။ ဒီအဖဲြ႕ေလးသာ မရွိရင္ ဟိုယခင္က ခက္ခက္ခဲခဲ သာသနာျပဳခဲ့ရတဲ့ ေက်ာက္ကြင္းရြာေလးဟာ တစ္ရြာလံုး ခရစ္ယာန္ရြာေလး ျဖစ္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ 

စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ဓမၼာစရိယဘဲြ႕ေတြ၊ အဘိ၀ံသဘဲြ႕ေတြ၊ ဘီေအ၊ အမ္ေအ၊ ေဒါက္တာေတြကို သာသနာ့အာဇာနည္တဲ့။ ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးလိုက္ၾကတာ။ ဒီလို ဘာသာျခားေတြၾကားမွာ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲနဲ႔ သာသနာျပဳေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကိုေတာ့ သာသနာ့အာဇာနည္ ေခၚရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ သာသနာ့အာဇာနည္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ အားရပါးရ ရွိခိုးခဲ့မိသလို ၀ိုင္း၀န္းပံ့ပိုးေပးေနတဲ့ 2000 Group အဖဲြ႕ ဒကာမႀကီး ေဒၚေမေအးဦးနဲ႔ ညီငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားကိုလည္း ေလးစားမိခဲ့ပါတယ္။

စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ သံဃာ ၁၀ ပါးေလာက္ရွိတဲ့ေက်ာင္းေတြမွာ သိန္းေထာင္တန္တဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ေဆာက္လွဴေနလိုက္ၾကတာ။ ဒီလို ခက္ခက္ခဲခဲနဲ႔ သာသနာျပဳေနရတဲ့ ေနရာေတြမွာေတာ့ သစ္သားေက်ာင္းေလးေတာင္ ေဆာက္လွဴဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကဘူး။ ေက်ာက္ကြင္းရြာ ရြာဦးေက်ာင္းအေဆာက္အအံုေလးအတြက္ လွဴဒါန္းေနတဲ့၊ ေက်ာက္ကြင္းရြာ မူလြန္ေက်ာင္းေလးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားေပး႐ံုမွ်မက မူလြန္ေက်ာင္းအေဆာက္အအံု တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ ကမကထျပဳေပးတဲ့ 2000 Group အဖဲြ႕ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြအတြက္ သာဓုအႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိပါတယ္။ 

စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ အစစအရာရာ ျပည့္စံုေနတဲ့ ကေလးေတြကို ေထာက္ပံ့ေပးၿပီး အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ေတြ ၀ိုင္း၀န္းခ်ီးေျမွာက္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒီေက်ာက္ကြင္းရြာေလးမွာေတာ့ ၄ တန္းေအာင္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးသြားပါၿပီ။ အခု ေက်ာက္ကြင္းေက်ာင္းဆရာေတာ္နဲ႔ 2000 Group အဖဲြ႕ရဲ႕ ေက်းဇူးျပဳမႈေၾကာင့္ မူလြန္ေက်ာင္း ျဖစ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ၆ တန္းဆိုရင္ ေက်ာင္းၿပီးၿပီေပါ့။ (ဒါက ေက်ာက္ကြင္းရြာအေၾကာင္း ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ၄ တန္းေအာင္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးၾကသူက မ်ားပါတယ္။ ၿမိဳ႕ကလူေတြကေတာ့ သိခ်င္မွ သိမွာပါ)။ အခု ေက်ာက္ကြင္းဆရာေတာ္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ၊ 2000 Group အဖဲြ႕ရဲ႕ ေစတနာေတြေၾကာင့္ ေက်ာက္ကြင္းရြာက ကေလးေတြ ပညာသင္ခြင့္ ရေနပါၿပီ။ ရြာေက်ာင္းက ၿပီးရင္လည္း အထက္အထက္ ဆက္တက္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာလည္း ေတြ႕ရတယ္။ 

ဒီႀကိဳးပမ္းမႈေတြရဲ႕ ရလဒ္အေနနဲ႔ ေက်ာက္ကြင္းရြာေလးဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သာသနာ့အာဇာနည္ ဆရာေတာ္ႀကီး ဦးဥကၠ႒တို႔ ႀကိဳးပမ္းခဲ့ရက်ိဳး နပ္ေတာ့မယ့္အလားအလာေတြ ေတြ႕ေနရပါၿပီ။ 

အခုဆိုရင္ ေက်ာက္ကြင္းရြာေလးလို အကူအညီေတြ လိုအပ္ေနတဲ့ ရြာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါလားဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ မြတ္စလင္က စီးပြားေရးနဲ႔ အိမ္ေထာင္သားေမြးေရးနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာကို စည္း႐ံုးတယ္။ ခရစ္ယာန္က အကူညီေတြနဲ႔ သာသနာျပဳေနတယ္။ ၾကားထဲမွာ ဗုဒၶဘာသာေတြက ဆင္းရဲမႈနဲ႔ ၾကားညပ္ၿပီး လံုးပါးပါးေနရတာကို သေဘာေပါက္လာခဲ့တယ္။ ဒီလိုေဒသေတြမွာ ကိုယ့္အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ေရွ႕ေဆာင္ေနတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြ၊ 2000 Group အဖဲြ႕လို အဖဲြ႕ေတြ မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သြားေရာက္မလုပ္ကိုင္ႏိုင္ရင္ေတာင္မွ လုပ္ေနတဲ့ သံဃာေတြကို မေႏွာက္ယွက္ဖို႔ (ေက်ာက္ကြင္းဆရာေတာ္ဆိုရင္ ေဒသခံဆရာေတာ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳး ကန္႔ကြက္ၾကတယ္လို႔ သိရတယ္၊ ကိုယ့္အမ်ိဳးဘာသာအေရး ေဟာၾကားေနတဲ့ ဆရာေတာ္ေတြဆိုရင္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြေတာင္ အခ်ခံရတာ အားလံုးအသိပါ။)၊ ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းေတြကို ေငြေၾကးအင္အားျဖင့္ ေထာက္ပံ့ေပးၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါလားဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။

ျပန္ခါနီး ဆရာေတာ္ကို ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္႔ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့လို႔ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ေက်ာက္ကြင္းရြာေလးကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ျပန္ေရာက္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္ဘုရားလို႔ ေလွ်ာက္ခဲ့ပါတယ္။

ခံစားခ်က္ေလးေတြ မ်ိဳးစံုေနတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေက်ာက္ကြင္းရြာေလးကေန ခဲြခြါလာခဲ့တယ္။ ေက်ာက္ကြင္းကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားရအံုးမယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သြားရင္ေတာ့ (2000 Group အဖဲြ႕အတြက္ေတာ့ အဓိပၸာယ္အျပည့္အ၀ ရွိေပမယ့္) ကိုယ္က ဘာမွ မလွဴဒါန္းမေထာက္ပံ့လိုက္ခဲ့ရေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ခရီးေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ေလဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္သြားတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္အတြက္ အဓိပၸာယ္ျပည့္၀တဲ့ခရီးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္လို႔လည္း အားခဲေနမိတယ္။ 

လက္ရွိအခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ထိေရာက္တဲ့ အလွဴေတြ လွဴဒါန္းေထာက္ပံ့ေနတဲ့ 2000 Group ေလးကို ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကေစသတည္း။

Wednesday, May 23, 2012

ကိုသာႏိုးႏွင့္ အင္တာဗ်ဴး


သေဘာက်လို႔ ထပ္ဆင့္ ကူးတင္ေပးလိုက္တာပါ။

Tuesday, May 15, 2012

သတိရေသးရဲ႕လား


(၁)
လူသားတို႔ ေန႔စဥ္သံုး စကား၊ ေ၀ါဟာရမ်ားတြင္ အသံုးမ်ားေသာ၊ ေန႔စဥ္လိုလို အသံုးျပဳေနၾကေသာ စကားလံုးတစ္ခု ရွိပါသည္။ လူတို႔၏ အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးတြင္လည္း စိတ္ထဲပါလို႔ျဖစ္ေစ၊ စိတ္မပါဘဲျဖစ္ေစ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရွိသည္။ ေမးလည္း ေမးေလ့ရွိသည္။ “သတိရတယ္”၊ “သတိရေသးရဲ႕လား”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေ၀ါဟာရကို အသံုးမျပဳဖူးသူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ ေနရာဌာနအသီးသီးတြင္ အဓိပၸာယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ထိုေ၀ါဟာရေလးကို အသံုးျပဳေနၾကပါသည္။

(၂)
တစ္ေန႔က နယ္ကို ျပန္သြားခဲ့သည္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆံု က်ေနခဲ့သည္။ ဟိုယခင္က ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ယခု ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားက မတူေတာ့။ ဟိုယခင္ကေတာ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ၾကားထဲတြင္ သူစိမ္း(ေဆြမ်ိဳးမဟုတ္သူမ်ား) မပါ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား သီးသန္႔ျဖစ္သည္။ အခုအခ်ိန္အခါမွာေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ညီေတြ၊ အစ္မေတြ၊ ႏွမေတြ ေဘးမွာ သူတို႔ ပါရမီျဖည့္ဖက္ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။

စစေနာက္ေနာက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စကားေျပာၾကရင္း “က်ဳပ္ေတာ့ အစ္မတို႔ကို အားက်လာၿပီဗ်ာ”ဟု စမိသည္။ “ဟယ္ တို႔ဦးဇင္းေတာ့ လုပ္ၿပီ၊ လူထြက္ခ်င္စိတ္မ်ား ျဖစ္ေနတာလား”ဟု ဆိုသည္။ “မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သက္မြန္ျမင့္ေလးတို႔၊ ၀တ္မႈံေရႊရည္ေလးတို႔ ရရင္ေတာ့ လူထြက္ခ်င္ေသးတယ္”စသည္ျဖင့္ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအခါ ကိုယ့္စကားပင္ မဆံုးေသး။ စကားလံုးတစ္လံုးက ရင္ဘက္ကို တည့္တည့္၀င္ေဆာင့္သည္။ အစ္မက “အဲ အဲ … ဘာေတြ ေျပာေနမွန္း မသိဘူး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဦးဇင္းတစ္ပါးဆိုတာေတာင္ သတိရေသးရဲ႕လား”ဟု ဆိုသည္။ ေပ်ာ္ေစျပက္ေစအျဖစ္ပဲေျပာေျပာ ထိုေန႔က “သတိရေသးရဲ႕လား”ဟူေသာ စကားက ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့သည္။

(၃)
နယ္ေရာက္ခိုက္ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္သြားျဖစ္ခဲ့သည္။ တစ္ဖက္ရြာ ေရာက္သြားေသာအခါ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သည္။ သူႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အားလံုးကို ေမ့ထားခ်င္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ငယ္ဘ၀ကေန ယေန႔အခ်ိန္အထိ သူႏွင့္ပတ္သက္သည္မ်ားကို မၾကာခဏ သတိရ၊ သတိရတိုင္း နာနာက်င္က်င္ ခံစားရေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ၿပီးခဲ့တာေတြ ၿပီးၿပီဟု ေျပာ႐ိုးရွိေသာ္လည္း သူႏွင့္ပတ္သက္ေသာအျဖစ္က ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဲတမ္း ေနာင္တရေစသည္။ သူသည္ ကိုယ္ငယ္စဥ္က အိမ္မွာ အိမ္ေဖာ္အျဖစ္ လာေရာက္အလုပ္လုပ္သြားသူ ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ ေက်ာင္းပိတ္ရက္တြင္ ယာေတာထဲ သြားၾကသည္။ သူရယ္၊ အစ္မငယ္ရယ္၊ ကိုယ္ရယ္ .. သံုးေယာက္သြားၾကသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ကန္စြန္းခင္းတစ္ခုကို ေတြ႕ၾကသည္။ “မခိုင္ ကန္စြန္းဥစားခ်င္တယ္၊ တူးေပး”ဟု ပူစာမိသည္။ ကန္စြန္းဥတူးေပးၿပီးေသာအခါ ကန္စြန္းဥကို ကိုယ့္ကို မေပးဘဲ အစ္မကို ေပးလိုက္သည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အနီးက ဓားျဖင့္ သူ႕ေက်ာကို ခုတ္ပစ္လိုက္ခဲ့သည္။ မခိုင္ခမ်ာ “အီး”ခနဲ ေအာ္သံႏွင့္အတူ အသံအက်ယ္ႀကီးျဖင့္ ငိုေၾကြးေနခဲ့သည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို ယေန႔တိုင္ မ်က္စိထဲမွ ေဖ်ာက္မရႏိုင္ခဲ့ပါ။ အခု မခုိင္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ေတာ့ သူကပင္ ထိုအျဖစ္အပ်က္ကို သတိရေသးရဲ႕လားဟု ေမးသည္။ “သတိရတာမွ ေျပာမေနနဲ႔၊ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္က ဦးဇင္းဘ၀အတြက္ တေစၦတစ္ေကာင္လိုပါပဲ မခိုင္ရယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ ခြင့္လႊတ္ပါေၾကာင္း၊ ကေလးသဘာ၀ျဖစ္ခဲ့တာကို နားလည္ေပးပါေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုယ့္အတြက္ကား ထိုအႏိုင္က်င့္ရက္စက္မႈကို ေမ့ေပ်ာက္ေအာင္ အေတာ္ႀကိဳးစားရပါအံုးမည္။

(၄)
တစ္ေန႔ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕တြင္ ႐ံုးကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီစီးၿပီး သြားေနခဲ့သည္။ မီးပြိဳင့္တစ္ခုအေရာက္ ဆိုင္ကယ္ရပ္ထားေသာအခါ ယွဥ္ရပ္လာေသာဆိုင္ကယ္ေပၚက လူတစ္ဦးက “ဟာ .. ဦးဇင္း၊ …”ဟု လွမ္းေအာ္သည္။ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ေဆာင္းထားေသာေၾကာင့္ ဘယ္သူမွန္း မသိခဲ့ပါ။ မီးပိြဳင့္အလြန္ တစ္ေနရာတြင္ ေတြ႕ဖို႔ လက္အမူအရာျဖင့္ ျပလိုက္သည္။ မီးပြိဳင့္ေက်ာ္သြားသည္ႏွင့္ လမ္းေဘးရပ္၊ ဆိုင္ကယ္ဦးထုပ္ခၽြတ္ၿပီး စကားေျပာသည္။ “ဦးဇင္း တပည့္ေတာ္ကို မမွတ္မိဘူးလား၊ ဥတၱရ လူထြက္ေလ၊ ေတာင္ငူမွာ အတူတူေနခဲ့တာ”ဟု အစေဖာ္ေပးသည္။

“ဦးဇင္းကေတာ့ အတိတ္ေတြ ေမ့ခ်င္ေမ့ေနမွာေပါ့၊ တပည့္ေတာ္က ငယ္ငယ္တုန္းကအေၾကာင္းေတြကို အၿမဲသတိရတယ္၊ မယံုရင္ သူ႕ေမးၾကည့္ေပါ့ (ေဘးက သူ႕မိန္းမကို ေမးေငါ့ျပရင္း)၊ ကိုရင္ဘ၀ စာသင္သားဘ၀အေၾကာင္းေတြ အၿမဲတမ္း ေျပာျဖစ္တယ္”။ အတူေနဖူးသူ သူငယ္ခ်င္းက စကားေတြ တဖြဖြ ေျပာေနခဲ့သည္။ “ေအာ္ … ဥတၱရ … အခု မင္း႐ုပ္ကို ငါ မမွတ္မိေပမယ့္ မင္းခဲတံနဲ႔ ထိုးလို႔ ငါ့ဒူးေခါင္းမွာ အမာရြတ္အမဲေလး ရလာခဲ့တာပဲ။ ငါ မင္းကို ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့ပါ့မလဲ”။ ထိုစကားမ်ားကိုေတာ့ သူ႔ကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ပါ။

ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖို႔အတြက္ ကိုယ္က မတရားအႏိုင္က်င့္ ႏွိပ္စက္မိတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္အေပၚ သူမ်ားက အႏိုင္က်င့္ ရက္စက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္အျဖစ္မွ မေကာင္းပါ။ သို႔ရာတြင္ ႏွလံုးသားဆိုသည္က ခက္သည္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခ်က္မ်ားက ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ခက္သည္။ အမွတ္တရ သေကၤတမ်ား ရွိေနလွ်င္ ပိုဆိုးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခြင့္လႊတ္ျခင္းသည္ အေကာင္းဆံုးဆိုသည္ကို လက္ခံထားရင္ ေနာင္တရစရာ၊ နာက်ည္းစရာ အတိတ္မ်ားကို ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ရေပလိမ့္မည္။

(၅)
အဘိဓမၼာသေဘာအရ မွတ္သားျခင္း၊ အမွတ္ရျခင္းကို သညာဟု သံုးႏႈန္းသည္။ သညာသည္ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ မွန္သည္ျဖစ္ေစ မွတ္သားျခင္းျဖစ္သည္။ မွန္ရာကို မွတ္သားမိျခင္း (ဉာဏသမၸယုတၱသညာ)သည္ ဘ၀အတြက္ ေကာင္းမြန္သကဲ့သို႔ အမွားကို မွတ္သားမိျခင္း (ဉာဏ၀ိပၸယုတၱသညာ)သည္ကား ဘ၀အတြက္ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကိုသာ ျဖစ္ေစတတ္ေလသည္။ လူတိုင္းလူတိုင္းသည္ အတိတ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ေကာင္းေသာအျခင္းအရာမ်ား၊ ဆိုးေသာအျခင္းအရာမ်ားကို သတိတရ မွတ္သားမိတတ္ၾကသည္။ ဘ၀တြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖို႔အတြက္မူ အမွတ္မထင္ မွတ္သားမိေနေသာ၊ စဲြလန္းမိေနေသာအရာမ်ားအနက္ ေကာင္းေသာအရာမ်ားကို ဆက္လက္ဆုပ္ကိုင္ရင္း ဆိုး၀ါးေသာ နာက်င္စရာမ်ားကိုကား သခၤန္းစာယူ ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ျဖာထြက္ေနေသာ အတိတ္အျဖစ္အပ်က္မ်ားစြာကို သံုးသပ္ေနရင္း “သတိရေသးရဲ႕လား”ဟူေသာ ေ၀ါဟာရေလး ထြက္ေပၚလာရာ ႏႈတ္ခမ္းအစံုမ်ားက တစီတတန္းႀကီး ေပၚလာေနခဲ့သည္။

Thursday, May 10, 2012

ေကာက္က်စ္ေသာ ဓမၼဆရာမ်ား



လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က အင္တာနက္သတင္းေတြ ပ်ံ႕ႏွံ႕ခဲ့တဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္ခဲ့ရဖူးတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံက လူလိမ္ဓမၼဆရာတစ္ဦးအေၾကာင္းပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေန႔က ေက်ာင္းမွာ ေနတဲ့ ဦးဇင္းတစ္ပါးက ကိုးဘဲြ႕ရဆရာေတာ္တစ္ပါး လူထြက္ၿပီး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းတဲ့ စီဒီဆိုလို႔ ခဏယူၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ကိုးဘဲြ႕ရနာမည္တပ္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက နာမည္ႀကီးဆိုေတာ့ လူေတြကလည္း အဲဒီဆရာေတာ္မွတ္ၿပီးေတာ့ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ အေခြ၀ယ္ၾကည့္ေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ လမ္းေဘးဆိုင္ေတြမွာလည္း ကိုးဘဲြ႕ရဆရာေတာ္ လူထြက္ၿပီး ခရစ္ယာန္ေျပာင္းသြားတဲ့ ေခြဆိုၿပီး ေရာင္းခ်ေနေတာ့ စီးပြားေရးသမားေတြလည္း တြက္ေျခကိုက္ၾကသေပါ့။ အဲဒီ စီဒီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိမ္လည္တဲ့ ေကာက္က်စ္တဲ့ ဓမၼဆရာေဟာေျပာခ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ေဟာေျပာသူက Rev.T.Peter S.Gum Aung (Profesor) လို႔ ဆိုပါတယ္။

စာေရးသူက ဒီလို ေခါင္းစီးတပ္လိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးေတြေရာ၊ လူေတြေရာ စာေရးသူကို သူမ်ား ဘာသာေရး ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားသူလို႔ ထင္ခ်င္ထင္ေနပါလိမ့္မယ္။ စာဖတ္သူမ်ား ဘယ္လို ထင္ထင္၊ ဒီအေခြကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီးတဲ့ စာေရးသူကေတာ့ ေနာင္တရမွာ မဟုတ္ဘူး။ စာေရးသူဟာ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္သူ၊ ကိုယ့္ဘာသာမွ ကိုယ့္ဘာသာဆိုတဲ့ စိတ္ မရွိဘူးဆိုတာကို ရင္းႏွီးသူတိုင္းက သိၾကပါတယ္။ စာေရးသူမွာ ခရစ္ယာန္မိတ္ေဆြ၊ မြတ္စလင္မိတ္ေဆြ အားလံုး ရွိပါတယ္။ အားလံုးကိုလည္း ေလးေလးစားစားပဲ ဆက္ဆံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ လုပ္ရပ္ကေတာ့ ဘယ္လိုမွ ႏွစ္ၿမိဳ႕စရာ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီ လိမ္လည္ ေဟာေျပာတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကလည္း သူ႕ဟာသူ အိမ္မွာ ေဟာၿပီး စီဒီေခြ လုပ္ထားတာဆိုရင္လည္း စာေရးသူ ဘာမွ ေျပာမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါက ပရိသတ္ေရွ႕မွာ အခမ္းအနားနဲ႔ ေဟာေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ေရွ႕ေနာက္မညီ မဟုတ္မတရား ေဟာေျပာသူကို ေနရာေပးတဲ့သူေတြကလည္း (အဲဒီဘုန္းႀကီးလို ေကာက္က်စ္စိတ္မရွိဘူးဆိုရင္ေတာင္) ေခါင္းမရွိတဲ့သူေတြပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။

ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး လူထြက္၊ ခရစ္ယာန္ေျပာင္းတာ ျပႆနာမဟုတ္ပါဘူး။ ထူးလည္း မထူးဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မဟုတ္မတရား နည္းလမ္းေတြနဲ႔ တစ္ဖက္ဘာသာနိမ့္က်ေအာင္ ေဟာေျပာတာကေတာ့ ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။

ေဟာေျပာခ်က္ထဲမွာ သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ အခ်က္က်လွၿပီဆိုၿပီး အားလံုးကို ညာရမ္းထားတာေတြပဲ။ ထင္ရွားတာ တစ္ခုကေတာ့ သီရိလကၤာႏိုင္ငံကေန ေဒါက္တာဘဲြ႕ယူတယ္ဆိုတာက ဘယ္လိုမွ မဟုတ္တဲ့အခ်က္ပါ။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံကေန ယေန႔အထိ ေဒါက္တာဘဲြ႕ရတဲ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီး ၃-ပါးပဲ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ သူ မပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး သူက ၀ဋံသကာဘဲြ႕ ရတယ္တဲ့။ 

၀ဋံသကာဘဲြ႕ဆိုတာက ေတာ္႐ံုတန္႐ံု အရည္အခ်င္းနဲ႔ ရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မႏၱေလး၊ သက်သီဟအသင္းႀကီးမွာ ႏွစ္မျခားဘဲလည္း ေအာင္ရမယ္၊ အဆင့္ ၁-နဲ႔လည္း ေအာင္ရမယ္။ ဒီအခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ျပည့္စံုမွ ေပးတာပါ။ ဒါကိုပဲ ဦးေစာေမာင္ (ႏိုင္ငံေတာ္)က ထူးခၽြန္လို႔ဆိုၿပီး ေပးသေယာင္ ညာေျပာထားတယ္။ က်န္တဲ့ ဘဲြ႕ေတြလည္း ညာေျပာေနတာျဖစ္ဖို႔ မ်ားတယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာ စံုစမ္းဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္လို႔သာ အားလံုး ညာေနတယ္လို႔ မေျပာႏိုင္တာပါ။

 ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေျခအေနေတြကို သိနားလည္သူတိုင္းက သူေျပာေနတာေတြက လိွမ့္လံုးေတြဆိုတာ သိၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး သီဟိုဠ္အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ျပဳစုသြားတဲ့ က်မ္းတစ္က်မ္းျဖစ္တဲ့ အ႒သာလိနီက်မ္းကိုလည္း သူ ျပဳစုခဲ့ပါသတဲ့။ ဒီေလာက္ ဗုဒၶဘာသာမွာ အေရးပါတဲ့၊ အဆင့္အတန္းျမင့္မားတဲ့ က်မ္းကို မရွက္မရြံ႕ သူျပဳစုတယ္လို႔ ေျပာတာဟာ ေတာ္ေတာ္ကို စက္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စကားေတြအနက္ ယုတ္မာေကာက္က်စ္စြာ ေျပာတာ တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ မသိသူမ်ားကေတာ့ သူေျပာတာကို အဟုတ္ထင္ေကာင္း ထင္ပါလိမ့္မယ္။ ဘုရားေဟာေသာ္လည္းပဲ ဆ႒သဂၤါယနာမွာ မတင္ခဲ့တဲ့ က်မ္းတစ္က်မ္း ရွိတယ္တဲ့။ စာမ်က္ႏွာ ၁၂၀-ေလာက္ရွိတယ္တဲ့။ အဲဒီက်မ္းထဲမွာ တစ္ဆူတည္းေသာ ဘုရားသခင္ကို ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေဟာခဲ့တယ္ဆိုပဲ။ သူ႕ကို မယ္ေတာ္ မာရီက ေမြးဖြားခဲ့တာတဲ့။ လန္ၾကဳတ္ ပါဠိေတြကိုေတာင္ ရြတ္ျပလိုက္ေသးတယ္။ သူမ်ား ဘာသာကို စနစ္တက် အကြက္ခ် အပုတ္ခ်ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားထားပံု ရပါတယ္။

သူေျပာမွပဲ ဆ႒သဂၤါယနာတင္ခဲ့တဲ့ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ႀကီး စတဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက ျမတ္စြာဘုရားတရားေတြကို ထိန္ခ်န္ထားခဲ့သလိုလို၊ ဗုဒၶဘာသာကပဲ ခရစ္ယာန္ဘုရားက ေဟာေပးခဲ့သလိုလို ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီး လူထြက္ရင္ ဖမ္းမယ္ဆိုတဲ့ စကား။ နလပိန္းတုံးေတြပဲ သူ႕စကားကို ယံုၾကပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္အစိုးရကမွ လူထြက္ရံုနဲ႔ မဖမ္းပါဘူး။ ဒါကိုပဲ သူ႕ကိုသူ ႏိုင္ငံေတာ္က လူထြက္ရင္ ဖမ္းမယ္လို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ေနာက္တရားတစ္ပုဒ္ ေဟာပါေသးတယ္။ အဲဒီထဲမွာလည္း က်က္သေရမရွိတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြက မ်ားပါတယ္။ သူက အကုသိုလ္စိတ္ေတြ၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ၊ ကိေလသာ ပယ္ခြါတာေတြ စတဲ့ ဗုဒၶဘာသာအယူအဆ (Buddhist Concept)ေတြကို ခရစ္က ေဟာထားသလိုလို ျမန္မာဓမၼကထိက ေလသံနဲ႔ ေဟာသြားပါတယ္။ စီဒီတစ္ခ်ပ္လံုးကို သံုးသပ္ၾကည့္ရင္ ဗုဒၶေဟာၾကားခ်က္မ်ားကို ခရစ္ေဟာထားသလိုလိုျဖစ္ေအာင္ ပံုဖ်က္ထားတယ္။
စာေရးသူဟာ ခရစ္ယာန္သမၼာက်မ္း အေဟာင္းအသစ္ အားလံုးနီးပါး ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူေဟာသလိုမ်ိဳး ဗုဒၶဘာသာေဟာၾကားခ်က္ေတြဟာ သမၼာက်မ္းမွာ မပါပါဘူး။ 

ခရစ္ေဟာတဲ့ က်မ္းသစ္ထဲမွာသာ ဗုဒၶဘာသာအယူအဆနဲ႔ အနည္းငယ္ဆင္တူတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ေလးေတြ ပါေနတာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒါေတာင္မွ အဲဒီပါတဲ့ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာအလိုအရ သာမန္ ပုထုဇဥ္အျဖစ္မွ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေရးအဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ တကယ့္အႏွစ္သာရ အဆင့္ျမင့္ပိုင္းေတြပံုစံ မပါပါဘူး။ ဒါကိုပဲ သူ႕မွာ ေဟာစရာအဆင့္ျမင့္တရားမရွိေတာ့ ဗုဒၶဘာသာက ယူၿပီး ေရာသမ ေမႊလိုက္တဲ့ သေဘာပါပဲ။

ဆိုေတာ့ …. ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘယ္ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးကမွ ခရစ္ေဟာ၊ သမၼာေဟာေတြကို ဗုဒၶေဟာေလဟန္ မလုပ္ၾကဘူး။ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြဟာ တစ္သက္လံုး ေဟာရင္ေတာင္ မကုန္ႏိုင္တဲ့ ေလးနက္တဲ့ ဓမၼေတြ ျဖစ္တယ္။ ဘယ္ဘာသာက ဘယ္အခ်က္ကိုမွ တုပေဟာေျပာစရာမလိုေအာင္ ျပည့္စံုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာျခား (အထူးသျဖင့္ ခရစ္ယာန္)မ်ားကေတာ့ ဗုဒၶတရားေတာ္ေတြကို ေ၀ါဟာရအရေကာ၊ လမ္းစဥ္ပိုင္းအရပါ အတုအပ ျပဳလုပ္ၿပီး ေဟာေျပာ၊ ညာၿဖီးေနၾကတာကို မၾကာခဏ ေတြ႕ေနရတယ္။

ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လြတ္လပ္စြာ ကိုးကြယ္ခြင့္ ရွိတယ္။ ယံုၾကည္ခြင့္ ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ယုတ္မာေကာက္က်စ္တဲ့ စိတ္နဲ႔ လိမ္ညာၿဖီးျဖန္းၿပီး အျခားဘာသာေတြကို ထိပါးေအာင္ လုပ္ခြင့္မရွိဘူး။ အထူးသျဖင့္ ဘယ္ဘာသာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းႀကီးလုပ္သူေတြဟာ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ေဟာေျပာၿပီဆိုရင္ တိက်ဖို႔ လိုတယ္။ ခိုင္မာဖို႔ လိုတယ္။ ႐ိုးသားဖို႔ လိုတယ္။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ဆက္ေဟာေျပာေနရင္ေတာ့ ေဟာေျပာသူရဲ႕ဘာသာပဲ ပိုၿပီး အရွက္ကဲြစရာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္။

နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ ေျပာခ်င္တာက စာေရးသူရဲ႕ မိတ္ေဆြ ခရစ္ယာန္မ်ားကို အားနားပါတယ္။ စာေရးသူလည္း တစ္ခါတစ္ေလ စကားေျပာရင္ သမၼာက်မ္းစာမွာလာတဲ့ “သင္၏ အမ်က္ေဒါသကို ေနမ၀င္ပါေစလင့္”စတဲ့ ခရစ္ယာန္ေဟာၾကားခ်က္ေလးေတြကို အသံုးျပဳတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေဟာၾကားခ်က္ကို ဗုဒၶေဟာခဲ့တာလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေရာမခ်ပါဘူး။ အခုလိုမ်ိဳး ေရာခ်ၿပီး ဗုဒၶဘာသာကို အသေရပ်က္ေစတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကိုေတာ့ စာေရးသူက ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္ၾကည့္မေနႏိုင္ပါဘူး။ ဘာသာအားလံုးဟာ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္နဲ႔ ေလာကေကာင္းက်ိဳး၊ လူသားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အလင္းျပ ေပးေနၾကပါတယ္။ ႐ိုး႐ိုးသားသား အလင္းျပေပးၾကပါ။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ရွိပါလိမ့္မယ္။

Saturday, May 5, 2012

သုတစံုလင္ ဗုဒၶ၀င္ၿပိဳင္ပဲြ

ကဆုန္လျပည့္ ဗုဒၶေန႔မွာ သုတစံုလင္ ဗုဒၶ၀င္ၿပိဳင္ပဲြေလးကို ၀င္ႏဲႊခဲ့ရလို႔ အလြန္ကို ၾကည္ႏူးခဲ့ရပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေတာ္တဲ့ ကေလးေတြကို ေတြ႕ရတာကလည္း ခ်ီးက်ဴးမဆံုး၊ ၀မ္းသာမဆံုးပါပဲ။ စာအုပ္လွန္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္၊ အေျဖလႊာၾကည့္ၿပီး ဒိုင္လုပ္ရတဲ့ ကိုယ္တို႔ေတာင္ ေမးၿပီးေမ့သြား၊ ၾကည့္ၿပီးေမ့သြားခဲ့တဲ့ ပုစၦာမ်ိဳးေတြကိုေတာင္ သားေတြ၊ သမီးေတြက ဒက္ကနဲ ဒက္ကနဲ ေျဖသြားၾကတာဆိုရင္ျဖင့္ ခ်ီးက်းမဆံုး ၀မ္းသာမဆံုးပါပဲ။ မနက္မိုးလင္းကတည္းက ညေန ၆း၃၀ ေလာက္ထိ ဆြမ္းစားခ်ိန္ ၁၅-မိနစ္ေလာက္ကလဲြၿပီး တစ္ထိုင္တည္း ထိုင္ခဲ့ရေပမယ့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္လို႔ ကုန္မွန္း မသိေအာင္ ၾကည္ႏူးခဲ့ရတယ္။ ဒီလို ဘာသာေရး တတ္သိနားလည္ေစတဲ့ ၿပိဳင္ပဲြမ်ိဳးေတြ မ်ားမ်ား ေပၚထြန္းပါေစလို႔လည္း ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဒီပဲြျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ေန႔မနား ညမအား ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း ပ႑ိတဘိကၡဳကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး ဒီထက္ ပိုစည္းလံုးတဲ့အဖဲြ႕ေတြ ဖဲြ႕ၿပီး ဒီထက္ ပိုႀကီးက်ယ္တဲ့ပဲြေတြ ျဖစ္ေျမာက္လာၿပီး ႏိုင္ငံအေျပာင္းအလဲနဲ႔အတူ Straggle ေတြ မ်ားလာေတာ့မယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံဗုဒၶဘာသာအတြက္ ႀကိဳးစားေပးမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္လူငယ္ေတြ ေပၚထြန္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ၾကပါေစ ...





































Thursday, May 3, 2012

ကိုယ္ႏွင့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ား



(၁)
သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္း။ သူငယ္ခ်င္းဆိုသည္မွာ ကိုယ့္ဘ၀၏ အစိတ္အပိုင္း တစ္ခုခုတြင္ အေၾကာင္းအားေလ်ာ္စြာ သိကၽြမ္းခင္မင္ခြင့္ ရသူဟု ေယဘုယ် အဓိပၸာယ္ဖြင့္ခ်င္သည္။ လူတိုင္းတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိၾကသည္။ ကိုယ့္မွာလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ရွိပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို သတိရလြမ္းဆြတ္မိသျဖင့္ ဤေဆာင္းပါးကို ေရးပါသည္။ အရွင္အာနႏၵာက သူငယ္ခ်င္း(မိတ္ေဆြ)ေကာင္းသည္ ကိစၥအခ်ိဳ႕ကို ၿပီးေစႏိုင္သည္ဟု ျမတ္စြာဘုရားအား ေျပာသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ကိစၥအခ်ိဳ႕ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ကိစၥအားလံုး ၿပီးေစႏိုင္သည္ဟု ျပန္မိန္႔သည္။

(၂)
မိဘဟု တမ္းတလိုက္သည္ႏွင့္ မိမိကို ေမြးဖြားေပးခဲ့ရာ ေက်းလက္ေဒသေလးကို စိတ္က ေရာက္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းဟု တမ္းတလိုက္ေသာအခါမွာေတာ့ နီးနီးေလးမွာ၊ ေ၀းေ၀းႀကီးမွာ၊ မနီးမေ၀းမွာ၊ အာရွမွာ၊ ဥေရာပမွာ၊ အေမရိကမွာ၊ ႏိုင္ငံျခားမွာ၊ ျပည္တြင္းမွာ၊ တိုင္းမွာ၊ ၿမိဳ႕မွာ၊ ရြာမွာ … အိုး … ေနရာေတြက အႏွံ႔ပါလား။ ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ရွိေလသည္။ စိတ္က ကမၻာအႏွံ႔ ပတ္သြားသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းပါသည္။

 သူငယ္ခ်င္းအားလံုးကို တစ္ၿပိဳင္တည္း လြမ္းတတ္သည္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ သူငယ္ခ်င္း၏ အက်င့္စ႐ိုက္ႏွင့္ကိုက္ညီေသာ အရာတစ္ခုခု၊ အေတြးတစ္ခုခု ၀င္ေရာက္လာတိုင္း ထိုအက်င့္စ႐ိုက္ရွိေသာ သူငယ္ခ်င္းကို သတိရတတ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ေပးတတ္ေသာအရာတစ္ခုခု မရရွိတတ္ေလတိုင္း ထိုအရာကို ေပးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို လြမ္းမိသည္။ ၿခံဳေျပာရလွ်င္ တိုက္ဆိုင္မႈရွိလာတိုင္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းဆြတ္ရပါသည္။ ေန႔စဥ္လိုလို သတိတရျဖစ္ေနရေသာ သူငယ္ခ်င္းအခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနျပန္သည္။

(၃)
သူငယ္ခ်င္းေကာင္းကို ေတြ႕လိုလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ ကိုယ့္အေပၚမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြား ဒုကၡေပးတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမရွိခဲ့သျဖင့္ အျပန္အားျဖင့္ ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးဟု အဓိပၸာယ္ထြက္သျဖင့္ ကိုယ္ကိုကိုယ္ ေတြးမိတိုင္း ေက်နပ္ရသည္။ ဓမၼဓိ႒ာန္က်က် ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေ၀ဖန္ၾကည့္ေသာအခါတြင္ကား မိမိကိုယ္တုိင္က သူငယ္ခ်င္းေကာင္းတစ္ေယာက္အဂၤါရပ္မ်ားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ဖို႔ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနေသးသည္ဟု ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း သတိေပးေနျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ‘ကိုယ့္အေပၚ ၁-ခါေလာက္ ေကာင္းေပးပါ၊ ကိုယ့္ဘက္က ၁၀-ခါ ျပန္ေကာင္းဖို႔ ၀န္မေလးဘူး၊ ေအး … ကိုယ့္အေပၚ ၁-ခါေလာက္ ဆိုးလိုက္ရင္ေတာ့ အနည္းဆံုး ကိုယ္တစ္ခါ ျပန္ဆိုးျပမယ္” ေျပာဖူးသည္။ မိမိမွာ ထိုသေဘာမ်ိဳး ဗီဇသေဘာအရ ကိန္းေနသျဖင့္ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေတာ္ႀကိဳးစားရအံုးမည္။

(၄)
သူငယ္ခ်င္းေတြ မည္မွ် ရွိသနည္း။ သူငယ္ခ်င္းဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားစြာ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ကေလးဘ၀က သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ကိုရင္၀တ္လိုက္သျဖင့္ ရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စာသင္တိုက္အသီးသီးတြင္ ရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ရန္ကုန္ေရာက္လာေသာအခါ ရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သာသနာ့တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ႏွင့္ ရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ဟိုနားဒီနားသြားရင္း အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ျပည္ပထြက္သျဖင့္ ရလာေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သီရိလကၤာတြင္ သိကၽြမ္းခြင့္ရခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မေလးရွားသြားသျဖင့္ ခင္မင္ခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ စကၤာပူအလည္သြားရင္ သိခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ ထိုင္းမွာ သိကၽြမ္းခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အြန္လိုင္းသံုးသျဖင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွတစ္ဆင့္ သိကၽြမ္းခဲ့ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား …. ဘ၀တြင္ တိုးပြားလာေသာ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ေနရာအႏွံ႔မွ ၀င္ေရာက္လာေနခဲ့ပါသည္။

(၅)
ဘယ္သူငယ္ခ်င္းကို အခ်စ္ဆံုးလဲ။ မိမိကိုယ္ကို ေမးၾကည့္မိေသာအခါ ကိုယ့္အေျဖေၾကာင့္ ကိုယ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ အတၱႀကီးေသာ အေျဖမ်ား ျဖစ္ေလမလားဟု သံသယ၀င္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ စာဖတ္သူမ်ားကိုလည္း ေမးၾကည့္လိုပါသည္။ သင္တို႔ ခ်စ္ခင္ရဆံုးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားသည္ ဘယ္လို အမ်ိဳးအစားမ်ား ျဖစ္ေနသနည္း။ ကိုယ့္ဘ၀တြင္ ကိုယ္အခ်စ္ဆံုး သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွာ ကိုယ္ဆိုးသမွ်ကို သည္းခံၿပီး အႏြံတာခံတတ္ေသာသူမ်ား ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အျခားသူမ်ား၏ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလည္း သိခ်င္မိပါသည္။

(၆)
ဘ၀တြင္ ႀကံဳေတြ႕လာရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အမ်ားႀကီး ရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္အေပၚမွာ အလိုလိုက္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းသာ ရွိတတ္ပါသည္။ တစ္ဖန္ ကိုယ့္အေပၚ အႏြံတာခံသည္ဆိုရာမွာလည္း အေၾကာင္းမဲ့သက္သက္ေတာ့ မည္သူမွ် အႏြံတာခံၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။ သူ႕အတြက္ ရစရာတစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ သူတန္ဖိုးထားေသာ အရာတစ္ခုခု ရွိေနသျဖင့္ အႏြံတာခံၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ဤစကားကို ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္ခ်စ္ခင္ရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား နားလည္မႈ လဲြသြားေကာင္းလဲြသြားႏိုင္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ရစရာ ဆိုတိုင္း မေကာင္းသည္ မဟုတ္ပါ။ ကိုယ့္ဆီက ပညာေရးဆိုင္ရာ တစ္ခုခု၊ အတုယူစရာတစ္ခုခု သို႔မဟုတ္ ေကာင္းမြန္ေသာအခ်က္တစ္ခုခုသည္ ရစရာ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ကိုယ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေပါင္းသင္းတိုင္း ဘာတစ္ခုမွ သူ႕ဆီက ေမွ်ာ္လင့္လို႔ မရႏိုင္လွ်င္ ဆက္လက္ေပါင္းသင္းေလ့ မရွိပါ။ ကိုယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္တယ္ဟုဆိုဆို ကိုယ္ျဖတ္သန္းခဲ့ရာ သူငယ္ခ်င္း၀န္းက်င္တြင္ ပစၥည္းဥစၥာ၊ ရာထူးအာဏာ စတဲ့ မေကာင္းတဲ့အရာမ်ားကို ရလိုမႈအတြက္ မည္သူ႔ကိုမွ် သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေအာင္ မစည္း႐ံုး မသိမ္းသြင္းခဲ့ဖူးပါ။ ဘယ္ေလာက္ ခ်မ္းသာခ်မ္းသာ၊ အနာဂတ္အလားအလာရွိရွိ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္မကိုက္လွ်င္ မည္သူ႕ကိုမွ် အကၽြမ္းတ၀င္ျဖစ္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါ။ သို႔ရာတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္တြင္ အမ်ားႏွင့္မတူေသာ အသိဥာဏ္ပညာဆိုင္ရာ အားသာခ်က္တစ္ခုခု၊ စကားေျပာဆိုင္ရာ ကၽြမ္းက်င္မႈလိုမ်ိဳး အားသာခ်က္တစ္ခုခု၊ ပင္ကိုယ္ဗီဇအရ ဥာဏ္ေကာင္းမႈ၊ ဥာဏ္မေကာင္းေသာ္လည္း အမ်ားထက္ ပိုမိုႀကိဳးစားေလ့ရွိမႈ၊ အမ်ားအေပၚတြင္ ေစတနာထားရာ၌ ကိုယ္လိုက္မမီႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ျမင့္ျမတ္မႈ၊ ျပႆနာမ်ားကို ေအးေအးေဆးေဆး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕နည္းျဖင့္ (ကိုယ့္ထက္ပို၍) ေျဖရွင္းႏိုင္စြမ္းရွိမႈ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာတစ္ခုခုကို ေလ့လာရာတြင္ (ကိုယ့္ထက္ပို၍) ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မႈ၊ အစစအရာရာ ကိုယ့္ထက္မသာေသာ္လည္း ႐ိုးသားမႈဂုဏ္ … စေသာ အရည္အခ်င္းမ်ား ပိုင္ဆိုင္သူမ်ားကို ေအာက္က်ိဳ႕ကာ လိုက္လံေပါင္းသင္းေလ့ရွိခဲ့ပါသည္။ 

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတို႔ႏွင့္ေပါင္းသင္းမိလွ်င္ သူတို႔၏ အမူအက်င့္ေကာင္းမ်ား ကိုယ့္ထံသို႔ ကူးစက္လာေစဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္ထံမွာ ရွိေနေသာ ေကာင္းေသာအမူအက်င့္ေလးမ်ားအနက္ အခ်ိဳ႕အ၀က္မွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွ ရရွိခဲ့သည္ကို ျပန္လည္စဥ္းစားမိေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ပိုမို လြမ္းဆြတ္ရပါသည္။

(၇)
သူငယ္ခ်င္းမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရသည္မ်ား၊ အသိပညာဗဟုသုတ တိုးပြားခဲ့ရသည္မ်ား ရွိေသာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ခဲြခြါရျခင္းေၾကာင့္ ရရွိေလ့ရွိေသာ ေ၀ဒနာမ်ားကလည္း မ်ားလွသည္။ လူႀကီးသူမမ်ား ဆံုးမစကားထဲတြင္ လူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြါ၊ စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ခြါ”ဟူေသာ စကားေလးမ်ားကို မၾကာခဏ ၾကားရတတ္သည္။ ဤေနရာတြင္ ကိုယ္က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ “ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ကြာ၊ စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ကြာ”ဟု ေျပာင္းလဲသံုးစဲြလိုပါသည္။

 အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားမွာ ကိုယ္အရ ေပါင္းသင္းေနရေသာ္လည္း စိတ္ဓာတ္အားျဖင့္ ကြာျခားေနတတ္သည္။ တစ္ဖန္ အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စိတ္ဓာတ္အရ အတူတကြ တစ္သားတည္း ရွိေနတတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္က အေ၀းမွာ ေရာက္ေနတတ္သည္။ လူတိုင္းတြင္ “စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ေပါင္း”သူငယ္ခ်င္းမ်ား မ်ားမ်ားစားစား ရွိေနပါသေလာ။ “စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ေပါင္း”သူငယ္ခ်င္းမ်ား ကိုယ့္မွာ သိပ္မရွိျဖစ္ေနသည္ကို ၀မ္းနည္းရပါသည္။ အခ်ိဳ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း သူတို႔ထံ စာမပို႔ သတင္းမပါးေနျဖစ္သည္ကို သူတို႔အေပၚ မခ်စ္ခင္ေတာ့ဘူးအထင္ႏွင့္ ကိုယ့္အေပၚ အထင္လဲြေနသူ သူငယ္ခ်င္းမ်ားလည္း ရွိေနတတ္သျဖင့္ တစ္ခါတစ္ရံ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

ထို႔ထက္ ပိုဆိုးေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ေ၀ဒနာမ်ားမွာ တစ္ခ်ိန္က “စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ေပါင္း”သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ခဲ့သူမ်ားကလည္း အေ၀းေရာက္ေသာအခါ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ခံယူခ်က္ေတြ၊ ဦးတည္ခ်က္ေတြ ေျပာင္းသြားသည္မ်ား ႀကံဳရေသာအခါ ခံစားရေသာ ေ၀ဒနာမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ထိုေ၀ဒနာမ်ား မျဖစ္ေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသနည္း။ အေျဖကို မေမွ်ာ္လင့္မိပါ။ အေျပာက်ယ္လွေသာ ေလာကႀကီး၏ ဓမၼတာသေဘာတရားတစ္ရပ္အေနႏွင့္သာ လက္ခံလိုက္ရဖို႔ ရွိပါသည္။ ဘယ္လို ေ၀ဒနာေတြပဲရွိရွိ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုေတာ့ လြမ္းဆြတ္သတိရပါသည္။

(၈)
သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ေရးခ်င္ေသာအရာမ်ားက တစ္သီတစ္တန္းႀကီး ရွိေနပါသည္။ သိကၽြမ္းခင္မင္ေနဆဲျဖစ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအားလံုးကို ကိုယ္မေပါင္းလွ်င္ေသာ္မွ စိတ္ခ်င္းေတာ့ ဆက္သြယ္ေနေစခ်င္သည္။ တစ္ဦး၏အသိဥာဏ္ပညာဗဟုသုတမ်ား၊ ေကာင္းမြန္သာလြန္ေသာ အရည္အခ်င္းႏွင့္ ႐ိုးသားမႈဂုဏ္ျပည့္၀ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဆက္လက္ေပၚေပါက္ေစခ်င္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့ေသာ ဗီဇစိတ္တစ္ခုကိုကား (ျပဳျပင္ဖို႔ စိတ္ကူးထားေသာ္လည္း) ျပဳျပင္၍ မရေသးပါ။ “ကိုယ့္အေပၚ ၁-ခါေလာက္ ေကာင္းၾကည့္ပါ၊ ၁၀-ခါ ျပန္ေကာင္းဖို႔ ၀န္မေလးဘူး၊ ေအး … ၁-ခါေလာက္ ဆိုးၾကည့္ … ”။ ကိုယ္အာမခံ၍ မရေသးပါ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားေလာင္းတို႔၏ စိတ္ဓာတ္ကို အတုယူၿပီး "အရာရာကို ခြင့္လႊတ္သည္းခံတတ္ေသာ သေဘာတရားက အမြန္ျမတ္ဆံုး အျဖစ္သင့္ဆံုး"ဆိုေသာ ဗုဒၶဒႆနကို သီ၀ရီအရ လက္ခံထားေသးသည့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ေနရသည္။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ ဘုရားေလာင္းစိတ္ဓာတ္မ်ား ကိန္း၀ပ္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရေပအံုးမည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လြမ္းပါသည္။