Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Monday, September 26, 2011

ေလေျပေလညွင္းက ရင္ခုန္သံကို နားလည္ပါတယ္



(၁)
“စုဘုတိ”ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ တပည့္ရဟန္းတစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ျပဳသူနဲ႔အျပဳခံတို႔ရဲ႕ ဆက္သြယ္မႈၾကားမွာ ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ တစ္ခုမွ မရွိတဲ့အျမင္ သို႔မဟုတ္ ေလဟာနယ္သေဘာကို နားလည္သေဘာေပါက္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ စုဘုတိဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိတဲ့ေလဟာနယ္သေဘာကို စိတ္ထဲမွာ ဆင္ျခင္ရင္း ထိုင္ေနခဲ့ပါတယ္။ ထိုအခါမွာ သစ္ပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေၾကြက်လာခဲ့တယ္။ သစ္ပင္ေစာင့္နတ္က “ဘာမွမရွိတဲ့ေလဟာနယ္သေဘာတရားကို ေဟာၾကားတဲ့အတြက္ သင့္ကို ေကာင္းခ်ီးေပးၾကတာပါ”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုအခါ စုဘုတိက “ငါ ဘာမွ မေဟာရေသးပါဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ “ဟုတ္ပါတယ္၊ သင္ကလည္း ဘာမွ မေဟာပါဘူး၊ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ကလည္း ဘာမွ မၾကားမိပါဘူး၊ ဒါဟာ တကယ့္ ေလဟာနယ္သေဘာပဲေပါ့”လို႔ နတ္ေတြက ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သစ္ပင္ေပၚက ပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ စုဘုတိေပၚကို မိုးရြာသလို ရြာခ်ေနခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(၂)
တစ္ႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းဆီမွာ ကပ္ေနခဲ့တယ္။ သူက ဒီေန႔ စာေပေလာကမွာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နာမည္တက္လာေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ။ ကိုယ္က စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို ခ်စ္တတ္ေတာ့ သူ႕ဆီမွာ ေနရတာ သေဘာက်တယ္။ မိုးလင္းတာနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ သြားမယ္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြား အတူသြားဖို႔ဆိုတာလည္း စကားေတြ အမ်ားႀကီး မေျပာပါဘူး။ သြားၾကမယ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းေလာက္သာ ေျပာျဖစ္တာပါ။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စူပါပလိမ္းေကာ္ဖီတစ္ခြက္မွာမယ္။ သူက ေပါ့ဆိမ့္ကိုပဲ အၿမဲေသာက္တယ္။ ၿပီးရင္ လက္ဘက္ရည္ခြက္ကို အားမနာဘဲ လမ္းမႀကီးကို ေငးမယ္။ ႏွစ္ေယာက္အတူထိုင္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနရသလား ေအာက္ေမ့ရေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတယ္။ သူလည္း သူ႕အေတြးနဲ႔သူ၊ ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္။ ဘာေလာကြက္မွ မရွိတဲ့ ကမၻာ့အျပင္က ကမၻာေလးတစ္ခုအလား ထင္မွားရတယ္။ သူဘာစကားမွ မေျပာေပမယ့္ သူ႕စိတ္ထဲမွာ လမ္းေပၚက သြားေနတဲ့ လူေတြရဲ႕ စိတ္ေတြကို လိုက္ဖမ္းေနမယ္။ လမ္းေပၚက သြားေနသူေတြရဲ႕ဘ၀အေၾကာင္းကို ေတြးေနမယ္။ လမ္းေပၚက လူေတြရဲ႕ ဘ၀ကေန လမ္းေပၚက လူေတြေနတဲ့ေနရာအေၾကာင္းကိုပါ ဆက္ေတြးမယ္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေပၚကလူေတြကေန ကိုယ္ဖင္ခုထိုင္ထားရာ ျမန္မာ့ေျမက်ဥ္းက်ဥ္းေလးအေၾကာင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ သူဟာ အနာဂတ္မဲ့ေနတဲ့ လမ္းကေလးေတြအတြက္ ရင္နာမယ္။ ဒီလိုနဲ႔ သူဟာ အခန္းေရာက္တာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ေရးလိမ့္မယ္။

ေျပာခ်င္တာက သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကား ဘာစကားမွ မေျပာေပမယ့္ သူထိုင္ေနကတည္းက သူ႕အာ႐ံုေတြကို သိေနၿပီ။ သူ႕ရင္ထဲက ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြကို ကိုယ္ ၾကားမိၿပီ။ ကိုယ္က တိတ္တိတ္ေလး ပန္းပြင့္ေတြ ေျခြခ်ေပးေန႐ံုေပါ့။

(၃)
ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးက ဘာေျပာသလဲ။ ဇင္ဘုန္းႀကီးက သစ္ပင္ေအာက္မွာ မရွိတရားကို စိတ္ထဲမွာ ဆင္ျခင္ေနတယ္။ နတ္က တရားက ေကာင္းလြန္းလို႔ ပန္းပြင့္ေတြ ေျခြခ်ေပးတယ္။ ဘာမွ မေဟာရေသးဘူးေျပာေတာ့ “အဲဒီလို ဘာမွ မေဟာဘဲေနတာကိုက အလြန္တရာ ေကာင္းျမတ္တဲ့တရားပါ”တဲ့။ ဒီလိုပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဘာမွ မေျပာဘဲ ၿငိမ္ေနတာက ျပႆနာေတြကို ေအးခ်မ္းသြားေစတယ္။ ပိုၿပီးေတာ့ ဣေျႏၵရတယ္။

(၄)
ၿငိမ္သက္တည္ၾကည္ျခင္းရဲ႕ စြမ္းပကားက ဆူေ၀ေနတဲ့ ႏွလံုးသားေတြကို အသံမဲ့ေစတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးတယ္။ သူ႕ဆရာသမားဟာ စကားနည္းတယ္။ ေတာ္႐ံုတန္႐ံု စကားေျပာခဲတယ္။ ျပႆနာတစ္ခုခုျဖစ္လို႔ သူ႕ဆရာေရွ႕ ေရာက္သြားၾကတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေျပလည္ေအာင္ ေျပာျပေပးတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ေျပာသမွ်စကားေတြကို နားေထာင္ၿပီး ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲ ၾကည့္ေနတတ္တယ္တဲ့။ အဲဒီလို ၿပံဳးၿပံဳးေလး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ လိုက္ၾကည့္ၿပီး “ကဲ … ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္ၾကေတာ့”လို႔ တစ္ခြန္းပဲ ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေျပလည္သြားၾက၊ ခ်စ္ခင္သြားၾကတဲ့ အျဖစ္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲတဲ့။

(၅)
တစ္ေန႔က ဇင္ဇာတ္ေလးဖတ္ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္လိုက္ေတာ့ အေနာက္တုိင္းသားေတြ ေရႊေစတီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေရွ႕ ျမတ္ခင္းျပင္မွာ ေက်ာင္းႀကီး ေငးေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ ေက်နပ္မႈ၊ အံ့ၾသမႈ၊ ၀မ္းသာမႈေတြ ျပည့္ေနပံုေပၚတယ္။ “ေအာ္ ေက်ာင္းႀကီးက သူ႕ရဲ႕ တည္ၾကည္ခန္႔ျငားမႈနဲ႔ အေနာက္တိုင္းသားေတြကို စကားေျပာေနဟန္တူတယ္”လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိပါတယ္။

(၆)
စာဖတ္သူေတြလည္း ေတြ႕ႀကံဳခံစားဖူးၾကမယ္ထင္တယ္။ စိတ္ထဲ ေအးခ်မ္းတည္ၾကည္ေနခ်ိန္မွာ ေလေျပေလညွင္းေလးေတြက တိုက္ခတ္လာတတ္ၿပီး ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူ ျပာယာခတ္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ေလာကက မုန္တိုင္းထန္ေနတတ္တာကိုေပါ့။ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကေန ရလိုက္တာကေတာ့ “ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေအးခ်မ္းတည္ၾကည္ေနပါ။ ပန္းပြင့္ေလးေတြ မိုးလို ရြာလာလိမ့္မယ္”။

(၇)
ေလေျပေလညွင္းက ရင္ခုန္သံကို နားလည္ပါတယ္။

Tuesday, September 20, 2011

႐ိုးရွင္းမႈမွာ ဂုဏ္သတၱိအျပည့္ရွိတယ္



(၁)
ေမဂ်ီေခတ္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ဇင္မာစတာတစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ကိုင္ခ်ဴးဟာ တိုဖုကုေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီး ျဖစ္တယ္။ က်ိဳတိုၿမိဳ႕မွာေတာ့ အဓိက ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေပါ့။ တစ္ေန႔မွာ က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ သူ႕ကို ဆင့္ေခၚ (ပင့္)ပါတယ္။ ကိုင္ခ်ဴးရဲ႕တပည့္က အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးရဲ႕ ပင့္စာရြက္ကို ဖတ္ပါတယ္။ ပင့္စာရြက္ ေအာက္ဆံုးမွာ --

ပံု/
ကိတဂါကိ
က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး 

- လို႔ ေရးထားတယ္။ ကိုင္ခ်ဴးဟာ အဲဒီအသံ ၾကားတာနဲ႔ “ဒီေကာင္နဲ႔ ငါနဲ႔ ဘာကိစၥမွ ေျပာစရာမရွိဘူး၊ သြား .. ဒီေကာင္ကို ဒီကေန ထြက္သြားလို႔ သြားေျပာလိုက္”လို႔ မာန္လႊတ္လိုက္တယ္။ တပည့္လုပ္သူက ပင့္စာရြက္ေလးကို ယူၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးကို ေတာင္းပန္လိုက္တယ္။

“မဟုတ္ဘူး၊ ဒါ ငါ့ အမွားပဲ”လို႔ ေျပာၿပီး ပင့္စာရြက္ေပၚက “က်ိဳတိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး”ဆိုတဲ့ စာလံုးကို ေဘာပင္နဲ႔ ဖ်က္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “သင့္ဆရာကို ထပ္ၿပီး သြားပင့္ေခ်”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီအခါက်မွ ကိုင္ခ်ဴးက ပင့္စာရြက္ကို ၾကည့္လိုက္တယ္။ (“အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ျပ၊ ရားထူးအာဏာျပ စာလံုးမပါေတာ့ဘူး)။ “ေအာ္ ကိတဂါကိ လားဟ၊ သူ႕ကို ေခၚလိုက္၊ ငါေတြ႕ခ်င္တယ္”လို႔ ႐ုတ္တရက္ ထေျပာလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(၂)
အထက္ပါ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။ မိမိတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာလည္း အေဆာင္အေယာင္ေတြ၊ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီးေတြကို သေဘာမက်သူေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဇင္ဇာတ္လမ္းထဲမွာ ဇင္ဘုန္းႀကီးဟာ နာမည္ေနာက္မွာ ၿမိဳ႕နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးဆိုတဲ့ ရာထူးျပပုဒ္ပါတဲ့အခါမွာ လက္မခံခဲ့ဘူး။ ရာထူးျပပုဒ္ကို ျဖဳတ္လိုက္မွ ေတြ႕ဖို႔ လက္ခံတယ္။ အခ်ိဳ႕က ရာထူးရွိသူ၊ အာဏာရွိသူေတြဆိုရင္ အငန္းမရ ေတြ႕ခ်င္ၾကတယ္။ သူတို႔နဲ႔ ရင္းႏွီးရဖို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး ႀကိဳးစားၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရာထူးရွိရင္၊ အာဏာရွိရင္ (ရာထူးအာဏာႀကီး တ၀င့္၀င့္လုပ္ေနရင္) အဲ့ဒီလိုလူမ်ိဳးကို မေတြ႕ခ်င္ၾကဘူး။

(၃)
တစ္ခါတစ္ရံ ဒကာဒကာမေတြ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတတ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာ တည္းခိုဖို႔ လာေလွ်ာက္ၾကတယ္။ ပီနန္ေက်ာင္းဆိုတာ တည္းခိုဖို႔က ဧည့္သည္လည္း မမ်ားဘူး။ အခန္းလြတ္လည္းရွိတယ္ဆိုရင္ တည္းခိုခြင့္ရဖို႔က ေသခ်ာသေလာက္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕က တပည့္ေတာ္က ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဘာရာထူးရွိတာ၊ ဘယ္အေကာင္ႀကီးေတြနဲ႔ သိတယ္။ ဘယ္လို လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ ရွိတာ။ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတာ။ သူ႕ကိုယ္သူ ေခသူမဟုတ္ေၾကာင္းေတြ အရမ္းေျပာၿပီး လက္ခံေအာင္ ေျပာၾကတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ စကားေျပာပံု ပံုမက်လို႔ လက္မခံလိုက္တာေတြ ျဖစ္သြားတာေတြ ရွိပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ေက်ာင္းမွာ တည္းခ်င္လို႔ ဘာအပိုအလိုမွ မေျပာဘဲ ေလွ်ာက္ထားေတာ့ အခန္းလြတ္လည္း ရွိေနရင္ လက္ခံလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။

(၄)
ရာထူးေလး၊ ေငြေၾကးေလး၊ ပိုင္ဆိုင္မႈေလးေတြ ၾကြားလိုက္ရရင္ လူေတြ လက္ခံလိမ့္မယ္၊ အထင္ႀကီးၾကလိမ့္မယ္လို႔ ထင္သူေတြရွိတယ္။ အမွားေတာ့လည္း မဆိုသာပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေတြကလည္း ရာထူး၊ အာဏာနဲ႔ ေငြရွိသူေတြကို ပိုၿပီး မ်က္ႏွာသာေပးတတ္ၾကတယ္မလား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ဂုဏ္ေဖာ္စကားေတြ၊ ၾကြားလံုးေတြဟာ ႐ိုးသားမႈကို ျမတ္ႏိုးသူေတြအတြက္ နားခါးစရာေတြ ျဖစ္ေနတတ္တာကိုေတာ့ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

အၾကြားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဘယ္လို ခ်မ္းသာတာ၊ ဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာတယ္စတာေတြကို ေျပာသူက ေျပာ။ သူ႕အေျပာကို အထင္ႀကီးလို႔ ၀ိုင္းနားေထာင္သူက ေထာင္နဲ႔ တစ္ခါတစ္ရံ ေက်ာင္းမွာ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ လူေတြကလည္း ဒါမ်ိဳးဆို သိပ္အထင္ႀကီးတတ္ၾကတယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ ဒီလို လူမ်ိဳးဆို ေရွာင္တတ္ပါတယ္။

ပိုဆိုးတာက အခ်ိဳ႕က မိမိမွာရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးကို ၾကြားၿပီး လိုခ်င္တာ၊ ျဖစ္ခ်င္တာကို ရေအာင္လုပ္တယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မိမိမွာ ဘာမွ မရွိတဲ့ ရာထူး၊ အာဏာ၊ ေငြေၾကးကို အရွိလုပ္ၿပီး လိမ္ညာတတ္ၾကတယ္။

(၅)
လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ကိုယ္ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ကို နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တက္လွမ္းေနၾကသူေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီလို တက္လွမ္းတဲ့ေနရာမွာ ႐ိုး႐ိုးသားသား မွန္မွန္ကန္ကန္ နည္းလမ္းမ်ိဳးကို အသံုးျပဳမွသာ ကိုယ္ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အိပ္မက္ကို ရရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ အရွိကိုအရွိအတိုင္း ေဖာ္ျပေနတဲ့ ကိုယ္အမူအရာ၊ ႏႈတ္အမူအရာရွိေနဖို႔ သိပ္ကို လိုအပ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ အမွန္အတိုင္းေျပာလို႔ လူအထင္ႀကီးမခံရတာေတြ ရွိႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒါေပမယ့္ …..
႐ိုးသားမႈက အရွိန္တက္လာရင္ ဂုဏ္သတင္းက အလိုလို အေျပးေရာက္လာပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုေလး ယံုၾကည္ေနမိပါတယ္။

Wednesday, September 7, 2011

လက္မ်ား




(၁)
တန္ဘနယ္မွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ မိုကုစံ ဟိကိ ဆိုတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါး ေနထိုင္ပါတယ္။ သူ႕တပည့္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က သူ႕မိန္းမ ကပ္ေစးႏွဲတဲ့အေၾကာင္းကို ရင္ဖြင့္ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မိုကုစံဟာ သူ႕တပည့္မိန္းမဆီကို အလည္သြားလိုက္ပါတယ္။ တပည့္မိန္းမရဲ႕ မ်က္ႏွာေရွ႕မွာ လက္သီးဆုပ္ျပလိုက္တယ္။ တပည့္မိန္းမက “ဒါ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ”လို႔ ေမးပါတယ္။

“ငါ့လက္က ဒီလိုသာ အၿမဲဆုပ္ထားမယ္ဆိုရင္ (အၿမဲတမ္း လက္သီးဆုပ္ရက္ႀကီးျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္) ဒါကို ဘယ္လို ေျပာမလဲ”လို႔ ျပန္ေမးလိုက္တယ္။ “ဒီလိုသာ အၿမဲတမ္းဆိုရင္ လက္က ပံုပ်က္ (တစ္ခုခု ခၽြတ္ယြင္း) ေနတယ္လို႔ ဆိုရမွာေပါ့”

ေနာက္တစ္ခါ မိုကုစံဟာ လက္သီးဆုပ္ကို ျပန္ျဖန္႔ျပလိုက္ၿပီး တပည့္မိန္းမမ်က္ႏွာေရွ႕မွာ ျပလိုက္ျပန္ပါတယ္။ “ကဲ ဒီလိုသာ ငါ့လက္က အၿမဲတမ္း ျပန္႔ေနမယ္ဆိုရင္ေကာ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ “ဒီလိုဆိုရင္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါလည္း ပံုပ်က္ျခင္း (ခၽြတ္ယြင္းျခင္း) တစ္မ်ိဳးပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ ဘုန္းေတာ္ႀကီး မိုကုစံဟာ “ေအး … ေကာင္းတယ္။ ဒါကိုသာ မင္း ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ရင္ မင္းဟာ အလြန္ေတာ္တဲ့ အိမ္ရွင္မပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ျပန္သြားၿပီးေနာက္မွာ တပည့္မိန္းမဟာ သူ႕ေယာက်္ားကိုလည္း ကူညီ၊ ေပးကမ္းသင့္တာကို ေပးကမ္း၊ စုေဆာင္းသင့္တာကို စုေဆာင္းသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။

(၂)
အထက္ပါ ဇင္းဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၿပီး လူ႕ဘ၀ရဲ႕ လက္မ်ား၊ ထိုလက္မ်ား ပိုင္ဆိုင္ေသာ လူမ်ားအေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါတယ္။ မိမိလည္း လက္ႏွစ္ဖက္ပိုင္ဆိုင္သူျဖစ္ရာ မိမိရဲ႕ လက္ေတြကိုလည္း ဆုပ္လိုက္၊ ျဖည္လိုက္ လုပ္ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

(၃)
တစ္ေန႔က အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သူက သူ႕ေယာက္်ားအေၾကာင္းကို ေျပာတဲ့အခါ သူေယာက္်ားက နားလည္ရခက္ေၾကာင္း၊ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္ေကာင္းရွိသလို ေတြ႕ရေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါ အရမ္းစိတ္ပ်က္မိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူက ၿငီးမယ့္သာ ၿငီးေနတာ၊ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးက အလြန္သာယာတဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးတစ္ခုပါ။ သူေျပာျပတဲ့စကားေတြကို နားေထာင္ၿပီး အထက္က ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးနဲ႔ စကားျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီးဟာ သူ႕ေယာက္်ားရဲ႕ လက္သီးဆုပ္လိုက္၊ လက္၀ါးျဖန္႔လိုက္ျဖစ္ေနတာကို မျမင္မိလို႔ စိတ္ပ်က္မိတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္လို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သူလည္း စဥ္းစားသင့္တဲ့အရာပဲ၊ တပည့္ေတာ္ ျပန္ေလ့လာၾကည့္လိုက္အံုးမယ္ဆိုၿပီး ျပန္သြားေလရဲ႕။

(၄)
ဘ၀မွာ တစ္ခါတေလေတာ့လည္း အခါခပ္သိမ္း တသမတ္တည္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါမွာ တစ္သမတ္တည္း တည္ၿငိမ္မႈ (Stability) က အေျဖတစ္ခုျဖစ္ေနတတ္ေပမယ့္ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ Revolution is Resolution ဆိုတဲ့အတိုင္း ေတာ္လွန္ေျပာင္းလဲေပးျခင္းကသာ အေျဖျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္တစ္ခုမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေတြးအေခၚတစ္ခုကို အိမ္ဖဲြ႕ၾကည့္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအရ လုပ္ေဆာင္ၾကတာကပဲ ဘ၀မွာ ပိုမိုအဓိပၸာယ္ရွိလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာ အိမ္ရွင္မက ရလာတဲ့ ပစၥည္းဥစၥာကို ေပးေ၀သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပးေ၀ၿပီး သိမ္းဆည္းဆုပ္ကိုင္ထားသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သိမ္းဆည္းထားႏိုင္ခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ပစၥည္းဥစၥာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အေတြးအေခၚတစ္ရပ္၊ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္တဲ့အခါမွာလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ၿမိဳသိပ္သိမ္းဆည္းထားရပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ ဖြင့္ဟျပရပါတယ္။ သိမ္းဆည္းသင့္သေလာက္ မသိမ္းဆည္းရင္ အႏၲရာယ္ရွိသလို အသိမ္းဆည္း လြန္သြားရင္လည္း အႏၲရာယ္ရွိျပန္ပါတယ္။ ေပးကမ္းသင့္သေလာက္ မေပးကမ္းရင္လည္း ကပ္ေစးႏွဲေကာ္တရာအေနနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားၿပီး ဘ၀တက္လမ္းမွာ အႏၲရာယ္ရွိပါတယ္။ ထို႔အတူပဲ ေပးကမ္းသင့္တာထက္၊ ကိုယ့္ရွိတာထက္ ပိုမိုေပးကမ္းရင္လည္း စည္းကမ္းမဲ့ ျဖစ္သြားတတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအားေလ်ာ္စြာ လက္ကို ဆုပ္လိုက္၊ ျဖန္႔လိုက္လုပ္မွသာ ေလာကမွာ အဆင္ေျပႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

(၅)
အသက္အရြယ္အရ ေလာကႀကီးထဲ တိုး၀င္လာရတဲ့အခါ ငယ္ငယ္ကလို လြတ္လြတ္လပ္လပ္၊ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္း ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ဖို႔ဆိုတာ အေတာ္ခက္လာတတ္ပါတယ္။ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္လာၿပီဆိုရင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လက္သီးကို ဆုပ္ထားရမလဲ၊ ဘယ္အခ်ိန္မွာ လက္၀ါးျဖန္႔ထားရမလဲဆိုတာကို တိတိက်က် ခန္႔မွန္းတတ္မွသာ ေအာင္ျမင္မႈ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

Monday, September 5, 2011

ငရဲျပည္သို႔ အလည္ခရီး




ထူးထူးဆန္းဆန္းေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့ လူတစ္စုဟာ ပီနန္ကၽြန္းမွာ က်င္းပတဲ့ “ငရဲျပည္သို႔ အလည္သြားျခင္း” ခရီးစဥ္မွာ ပါ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ငရဲျပည္အႏွံ႔ ေလွ်ာက္လည္ၾကရမယ့္ ဒီခရီးစဥ္ကို ဦးေဆာင္သူကေတာ့ ဇီဘိုင္ ဂြမ္ရင္ ဓမၼစင္တာ (Tze Bei Guan Yin Dhamma Centre) က ဆရာေတာ္ ကက္ အန္း စိန္ (Kek Eng Seng) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဆရာေတာ္က ငရဲျပည္အထပ္ထပ္နဲ႔ နတ္ျပည္ျဗဟၼာျပည္အႏွံ႕ ေလွ်ာက္လည္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္လို႔ အတိအလင္း ေၾကျငာထားတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ မေလးရွားကို ေရာက္လာတာနဲ႔ လူေတြကို ဘ၀တစ္ပါးကို သြားလည္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ေပးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

အံ့ၾသစရာပါပဲ။ မေလးရွားႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားက လူေပါင္း ၂၀၀-ေက်ာ္ေလာက္ဟာ ဒီထူးျခားတဲ့ သာမန္မဟုတ္တဲ့ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္မွာ လိုက္ပါလိုေၾကာင္း စာရင္းေပးသြင္းၾကပါတယ္။ အျမင္အာ႐ံုမေကာင္းသူမ်ားနဲ႔ အခ်ိဳ႕ ေမြးေန႔ရွင္မ်ားကိုေတာ့ ဆရာေတာ္က စာရင္းကေန ပယ္ဖ်က္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္၀န္ေဆာင္အမ်ိဳးသမီးမ်ားကိုလည္း ငရဲျပည္ခရီးစဥ္မွာ လိုက္ပါခြင့္မျပဳပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ငရဲျပည္ကို လိုက္ပါခြင့္ျပဳသူ ဦးေရ အမ်ိဳးသားအမ်ိဳးသမီး ၅၀-သာ က်န္ပါတယ္။ ငရဲျပည္ ခရီးသြားေတြထဲမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ား ေန႔စဥ္သတင္းစာနဲ႔ ေန႔စဥ္ခ်ီလီသတင္းစာတို႔မွ သတင္းေထာက္ ၁၂-ေယာက္ခန္႔ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။

ၾကာသပေတးေန႔နဲ႔ ေသာၾကာေန႔ (ၾသဂုတ္ ၃၁-ရက္ေန႔နဲ႔ စက္တင္ဘာ ၁-ရက္ေန႔)ေတြမွာ မုိးက တစ္ေနကုန္ သည္းႀကီးမဲႀကီး ရြာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စေနေန႔က်ေတာ့ မိုးက လံုး၀ မရြာေတာ့ပါဘူး။ စေနေန႔က ငရဲျပည္ အလည္သြားမယ့္ေန႔ေပါ့။ ဆရာေတာ္ ကက္က “က်ဳပ္ ကြမ္ရင္နတ္ကို က်ဳပ္တို႔ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ရွိလို႔ မိုးရပ္ေပးပါလို႔ ေတာင္းဆိုတဲ့အတြက္ မိုးရပ္သြားတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။ ညက်ေတာ့ ငရဲသြားမယ့္ခရီးသည္အားလံုးဟာ အျဖဴေရာင္ရွပ္အက်ီ ၤကိုယ္စီ၀တ္ၾကရပါတယ္။ အျဖဴေရာင္၀တ္ရတာကေတာ့ ျဖဴစင္မႈနဲ႔ ႐ိုးသားမႈကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့သေဘာပါပဲ။ ပီနန္ကၽြန္း၊ ပဒန္းဘေရာင္းနယ္ေျမမွာ စတင္စု႐ံုးၾကပါတယ္။ ဘုရားရွိခိုးျခင္းနဲ႔ အျခားလုပ္သင့္လုပ္ထိုက္ေသာ ဘာသာေရးအစဥ္အလာေတြ အားလံုးၿပီးတဲ့အခါ ည ၁၀း၁၅ မိနစ္မွာ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို စတင္ထြက္ခြါခဲ့ၾကပါတယ္။ 
ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္လံုးေတြကို ဆရာေတာ္က ကံၾကမၼာစာရြက္ သို႔မဟုတ္ အစြမ္းရွိတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚကေန အ၀ါေရာင္အ၀တ္စနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး မီးေတြအားလံုးကို ပိတ္ၿပီး အေမွာင္ခ်လိုက္ပါတယ္။ ထိုအခ်ိန္မွာ ဆရာေတာ္ ကက္က ဘုရားစာေတြ စတင္ရြတ္ဖတ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ စ ရြတ္လိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းက အင္မတန္ ပူေလာင္လာတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ ပူျပင္းတဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ထဲကေန အထက္ကို ေဖာက္ထြက္ေတာ့မယ့္အတိုင္းပါပဲ။ (ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆရာေတာ္က ဒီလို ျဖစ္တာဟာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အမွန္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာရွိတဲ့ ၀ိညာဏ္က အျပင္ကို ႀကိဳးစားထြက္ေနလို႔ ဒီလို ခံစားေနရတာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါတယ္။) ဒီလိုျဖစ္တာဟာ ၃-ႀကိမ္၊ ၄-ႀကိမ္ေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခဏခ်င္းအတြင္းမွာ ေပ်ာက္သြားတာခ်ည္းပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားၿပီး စိတ္ကို ထိန္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာရွိတဲ့ တ႐ုတ္႐ိုးရာျပဇာတ္ပဲြက အသံေတြရယ္၊ ပဲြၾကည့္ပရိသတ္အသံေတြရယ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ပ်ံ႕လြင့္ေနပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို အ႐ႈံးမေပးခဲ့ပါဘူး။

ငရဲခရီးစဥ္ စတင္ၿပီးေနာက္ ၄၅-မိနစ္ေလာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အလင္းေရာင္ေတြ စျမင္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီအလင္းေရာင္ေတြေနာက္ကို ဆက္လိုက္သြားပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အ၀ိုင္းအ၀ိုင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို တည့္တည့္မတ္မတ္ ေျပးလာေနၾကပါတယ္။ ဘယ္လိုပံုစံလဲဆိုေတာ့ သိပၸံဇာတ္ကားေတြထဲက အာကာသယဥ္ႀကီးေတြ ကမၻာပတ္လမ္းေၾကာင္းထဲ ေျပးလႊားေနၾကသလိုပါပဲ။ (ဆရာေတာ္က ရွင္းျပတယ္။ ဒါဟာ ငရဲျပည္ခရီး လမ္းခုလတ္မွာ ေတြ႕ရတတ္တဲ့ ေရအိုင္ေတြကို ျဖတ္ေက်ာ္ေနရတာလို႔ ဆိုပါတယ္)။ ဒါေပမယ့္ ျပင္ပက ဆူဆူညံညံအသံေတြေၾကာင့္ ငရဲျပည္သြားတဲ့ ခရီးစဥ္ကို အ႐ႈံးေပးလိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ဆရာေတာ္ ကက္က ခရီးသည္အားလံုးကို ငရဲျပည္ကေန ျပန္လွည့္ဖို႔ ေခၚလိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ဟာ စုစုေပါင္း ၁-နာရီနဲ႔ ၁၅-မိနစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ခဲ့ပါတယ္။ 

ကံမေကာင္းတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငရဲျပည္သြား ခရီးသည္ ၅၀-ထဲက ၁၂-ေလာက္ပဲ ငရဲတံခါးႀကီးကို ေဖာက္ခဲြၿပီး ငရဲျပည္တြင္းကို ၀င္ခြင့္ရခဲ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားေတြထဲက မစၥတာ ခ်ိန္ကီခၽြမ္းတစ္ေယာက္ပဲ ငရဲျပည္တြင္း ၀င္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ သူက “အရမ္းလွပတဲ့ ေကာင္းကင္မွာ သက္တန္႔ႀကီးက တဲြေလာင္းႀကီးက်ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ နတ္သားတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို သတ္သက္လြတ္စားဖို႔ မွားၾကားလိုက္တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမည္မေဖာ္လိုသူ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း “ကၽြန္မက ေစ်းႀကီးတစ္ခုကို ေတြ႕ၿပီး အဲဒီမွာ လူေတြ အမ်ားႀကီးကိုလည္း ေတြ႕ခဲ့တယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူေျပာလို႔ မၿပီးခင္မွာ ဆရာေတာ္က “အဲဒီေစ်းနာမည္က ဘာ ဂ်ီယာအို ဂ်ီ (Ba Jiao Jie) မဟုတ္လား”လို႔ ေမးေတာ့ သူမက “ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား”လို႔ ေျဖတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ “ဟုတ္ရမယ္ေလ။ အဲဒီကို ဆရာေတာ္လည္း ေရာက္ဖူးတယ္”လို႔ ဆိုပါတယ္။ 

အျခားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကလည္း ဆိုပါေသးတယ္။ သူလည္းပဲ ငရဲျပည္မွာ သူ႕အေမကို ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ အနီးကပ္ ေတြ႕ခြင့္မရခဲ့ေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ငရဲျပည္ခရီးစဥ္ကို ဘုရားရွိခိုးစာမ်ား ရြတ္ဖတ္ျခင္း၊ ကံဆိုးမႈမ်ားကို ရွင္းလင္းျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ၿပီး ဆရာေတာ္ ကက္က အဆံုးသတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖစ္ေနတဲ့ (အားမရတဲ့) ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတင္းသမားမ်က္ႏွာကို ေတြ႕ျမင္လိုက္တဲ့ ဆရာေတာ္ ကက္က စိတ္ပ်က္မေနဖို႔၊ ေနာက္ေန႔ တနလၤာေန႔မွာ တစ္ေခါက္ထပ္သြားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္လို႔ ကတိေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္လည္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ပဲ ၿပီးဆံုးသြားၾကတာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ခရီးသည္ေတြဟာ အဘက္ဘက္က အရည္အခ်င္း မျပည့္မီၾကလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

မွတ္ခ်က္ = ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ၊ ယံုတာ မယံုတာ အပထား။ မေလးရွားက တ႐ုတ္ေတြရဲ႕ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ယံုၾကည္မႈမ်ားကို ဗဟုသုတအျဖစ္ မေလးရွားႏိုင္ငံမွာ အထင္ကရ သတင္းစာႀကီးျဖစ္တဲ့ THE STAR သတင္းစာႀကီးမွာ ပါတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါ။