(၄၆)
ကိုဘလိုင္တို႔ မိသားစုႏွင့္အျခားမိသားစုဝင္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ကပၸိယႀကီးကားႏွင့္ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ကားျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ဆီ ထြက္ခြါခဲ့ၾကသည္။
သေဘၤာဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ထီးထီးမားမားႀကီး ေက်ာက္ခ်ရပ္ေနေသာ သေဘၤာႀကီးကို ျမင္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး မင္သက္မိသြားသည္။
ဒီသေဘၤာႀကီးႏွင့္ သြားရေတာ့မည္ဆိုေသာအေတြးျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ သေဘၤာေပၚေရာက္ဖို႔အတြက္ ေလဆိပ္ေတြမွာလို Check in ေတြ၊ Terminal ေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ကပၸိယႀကီးကေတာ့ လူေရာ၊ ကားေရာ သေဘၤာေပၚ တက္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ သီးသန္႔ေနခဲ့သည္။ ၿပီးမွ ကားႏွင့္အတူ သေဘၤာေပၚ တက္မည္။
ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္ က်န္အားလံုးကေတာ့ Check in ေနရာေရာက္ဖို႔အတြက္ ဥမင္က အရွည္ႀကီးကို ျဖတ္ကာ သြားၾကသည္။ Check in ေနရာလည္း ေရာက္ေရာ အားလံုး ကားႏွင့္သာ တက္ရမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ ျပန္ဆင္းလာၾကရသည္။ သေဘၤာေပၚတက္မည့္ကားမ်ားက နည္းနည္းေနာေနာ မဟုတ္။ အၾကာႀကီး တန္းစီၾကရသည္။ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ ကားေတြအမ်ားႀကီး အထပ္အထပ္ ပါ့ကင္းမ်ားတြင္ တန္းစီရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
သေဘၤာေပၚတြင္ အခန္းေပါင္းမ်ားစြာ ပါဝင္သည္။ စာေရးသူတို႔အခန္းကို မနည္းလိုက္ရွာၾကရသည္။ အခန္းမ်ားက အလြန္သန္႔ရွင္းသည္။ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ တြဲလ်က္ပါသည္။ ပစၥည္းမ်ားကို ခ်ၿပီး စကားစျမည္ ေျပာၾကသည္။ စိတ္ကေတာ့ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္သို႔ သြားၾကည့္ခ်င္ေနၿပီ။ “ဆရာေတာ္ သေဘၤာႀကီးက ေကာင္းလိုက္တာ၊ အထပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ”ဟု စာေရးသူက ေျပာေသာအခါ ေဘးနားတြင္ရွိေနေသာ ကိုလွမင္း(ေနာ္ေဝ)က “အရွင္ဘုရား … ဒီသေဘၤာက အေဟာင္းႀကီး ရွိေသးတယ္၊ ဒိထက္ေကာင္းတဲ့သေဘၤာေတြ အမ်ားႀကီးဘုရား”ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ အနီးတြင္ရွိေသာ ေရႊညဝါဆရာေတာ္က “ေဟ … ငါတုိ႔က ငါတို႔ကိုယ္ငါတို႔ လကမၻာေပၚ ေရာက္ေနၿပီလို႔ ထင္ေနၾကတာ၊ မင္းက အေဟာင္းႀကီးပဲ ရွိေသးတယ္တဲ့ကြာ”ဟု ဆိုလိုက္သျဖင့္ အားလံုး ပဲြက်သြားခဲ့သည္။
(၄၇)
ပစၥည္းမ်ား ေနရာတက် ခ်ၿပီးေသာအခါ ဦးသူရိယႏွင့္အတူ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္သို႔ တက္သည္။ ဆရာေတာ္ႏွင့္ကပၸိယတို႔က ေနာက္မွ လုိက္လာမည္ဟု ဆိုသည္။ အေပၚသို႔ တက္ရာတြင္ ႀကီးမားသန္႔ျပန္႔ေသာ ဓာတ္ေလွကားေရာ၊ ႐ိုး႐ိုးေလွကားေရာ ရွိသည္။ စူပါမားကတ္ႀကီးတစ္ခုကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ ေျမျပင္ေပၚရွိဆိုင္မ်ားကဲ့သို႔ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုရွိသည္။ စားေသာက္ဆုိင္မ်ား၊ ယမကာဆိုင္မ်ား၊ ေကာ္ဖီဆိုင္မ်ား၊ ဒစၥကိုခန္းမမ်ား၊ ေလာင္းကစားဝိုင္းမ်ား၊ အေပ်ာ္ကစားစရာ ဂိမ္းမ်ား၊ ဆိုင္ကယ္၊ ကား၊ စက္ဘီး၊ ေသနတ္ပစ္ … မ်ိဳးစံုျပဳလုပ္ႏိုင္သည့္ ခန္းမႀကီး။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း သေဘၤာေပၚ ေရာက္ေနသည္ဟု မထင္၊ ေျမျပင္ေပၚက အေဆာက္အအံုႀကီးတစ္ခုထဲသို႔ ေရာက္ေနသလား ထင္မွတ္ရသည္။
အေပၚဆံုးထပ္ေရာက္သည့္အခါ ႐ႈခင္းမ်ားကို အားပါးတရ ၾကည့္မိသည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္ကပၸိယတို႔ ေရာက္လာၾကသည္။ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာျဖင့္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။
စာေရးသူက ကိုကိုးကၽြန္းသြားစဥ္ သေဘၤာႀကီးေပၚတြင္ “ေရႊပင္လယ္ႀကီး …. ကာဆီးထားလို႔ …”သီခ်င္းကို ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ သီဆိုေနၾကေသာ လူငယ္မ်ား၏အသံကို နားထဲမွာ ၾကားေယာင္သည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ လြမ္းသလို ေႏြးသလိုလို တစ္မ်ိဳးေလးျဖစ္သည္။
သီခ်င္း၏ မူလအဓိပၸာယ္ကေတာ့ အခ်စ္သီခ်င္း ျဖစ္မည္။ ပင္လယ္ႀကီးျခားေနေသာ ခ်စ္သူကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတသည့္ အလြမ္းသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္မည္။ ပင္လယ္ႀကီး ဘယ္လိုပင္ ကာဆီးထား၊ ကာဆီးထား လြမ္းေနရတယ္၊ ေဆြးေနရတယ္၊ ေမွ်ာ္ေနရတယ္ဆိုေသာအေျခအေနကို အႏုပညာေျမာက္ဖန္တီးထားတာ ျဖစ္မည္။
စာေရးသူကေတာ့ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ေတြးသည္။ ေရႊပင္လယ္ႀကီး၏အဆုံးမွာ အမိေျမ၊ ေမြးရပ္ေျမ၊ သားခ်င္းတို႔ေျမ ရွိသည္။ ခ်စ္ရခင္ရေသာ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းမ်ား … ရွိသည္။
စပယ္ေတြ၊ သဇင္ေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ား၏ ရနံ႔မ်ား ႀကိဳင္လႈိင္ေနသည္။ ခ်ယ္ရီေတြ ဘယ္ေလာက္လွေအာင္ ပြင့္ပြင့္ ရင္ထဲမွာ အျမစ္တြယ္ေနေသာ စံပယ္ေတြ၊ သဇင္ေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းမ်ားႏွင့္ေတာ့ အစားထိုးမရႏိုင္ပါ။
ပင္လယ္ႀကီး၏ ဟိုမွာဘက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ အမိေျမကို ဒီမွာဘက္ကမ္းတြင္ရွိေသာ ၾကြယ္ဝမႈမ်ား၊ ကိုယ္က်န္းမာ,စိတ္ခ်မ္းသာျခင္းမ်ား ရွိေစခ်င္သည္။ “…. ဘယ္ေလာက္ထိ ေစာင့္ရမယ္ မသိဘူး”စာသားေလး အေတြးထဲေရာက္လာေတာ့ ေမာသြားသည္။ ေတာ္ရာမွာေန ေႏြမိုးေဆာင္းတို႔ ကုန္ဆံုးကူးေျပာင္းခ်ိန္ မလြမ္းဘဲ မည္သူမွ် မေနႏိုင္ၾကပါ။ အေပၚဆံုးထပ္တြင္ အတန္ၾကာေနၿပီးေသာအခါ အခန္းသို႔ျပန္ၿပီး ေရမိုးခ်ိဳးသည္။
သေဘၤာအခန္းတြင္း၌ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာပါ တဲြလ်က္ပါသျဖင့္ အဆင္ေျပလွသည္။ ခဏနားသည္။ ၿပီးလွ်င္ ဦးသူရိယႏွင့္အတူ သေဘၤာေပၚ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေလွ်ာက္လည္ၾကသည္။
(၄၈)
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္တြင္ အေတာ္ေလး ေအးေနၿပီ။ ဂ်ာမနီထက္ အေအးဓာတ္ပိုသည္ကို သတိမထားမိခဲ့။ သို႔ရာတြင္ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္တြင္ ေနရတာ အလြန္သေဘာက်သည္။ ည ၁ဝ နာရီခန္႔အထိ စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ အလြန္ေအးၿပီး မခံႏိုင္ေတာ့သည့္အခါမွ ေအာက္ထပ္သို႔ ဆင္းခဲ့ၾကသည္။ ေအာက္ထပ္သို႔အဆင္း အေပ်ာ္စီး ဆိုင္ကယ္၊ ကား စတာေတြ ရွိသည့္ခန္းမတြင္ ကပၸိယကိုေျပာင္ႀကီးႏွင့္ကိုလွမင္းတို႔ ေရာက္ေနၾကသည္။ သူတို႔ႏွင့္အတူ နာရီဝက္ခန္႔ ေနၿပီး အခန္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။
မနက္က်ေတာ့ အေစာႀကီး ႏိုးေနျပန္သည္။ သေဘၤာအေပၚဆံုးထပ္သို႔ တစ္ပါးတည္း ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာ္ေဝကမ္းေျခမ်ားကို လွမ္းျမင္ေနရၿပီ။ အေအးဓာတ္က နားရြက္မ်ားပင္ က်င္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျခာက္ကပ္လာသည္။
ေနာ္ေဝကမ္းေျခမ်ားကို ၾကည့္ရင္း ဒိန္းမတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ ရင္ထဲမွာ ကိန္းေနေသာ အေတြးအျမဳေတမ်ားေနရာတြင္ ေနာ္ေဝႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေတြးမ်ား ဝင္ေရာက္ေနရာယူေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရသည္။ “ေနာ္ေဝ … မင္းေျမေပၚ မၾကာခင္ နင္းေတာ့မယ္” တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္သည္။ ေနာ္ေဝက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရနံ႔မ်ားျဖင့္ ခြန္းတုန္႔ဆိုသည္။
(၄၉)
မနက္ ၇ နာရီ ၁၅ ေလာက္မွာ သေဘၤာႀကီးက ေနာ္ေဝႏိုင္ငံ၊ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕ကမ္းမွာ ကပ္သည္။ အထပ္မ်ားစြာပါၿပီး ထုထည္ႀကီးမားလွေသာ သေဘၤာႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ကမ္းကပ္ပံုမွာ ညင္သာလွသည္။
သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွ ေအာက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ လက္ျပေနသူတစ္ဦးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ လာႀကိဳေနေသာ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ပင္ ျဖစ္ပါ၏။ ေလယာဥ္ဆိုက္ၿပီး ေလဆိပ္အတြင္း သြားရသလိုမ်ိဳး ခရီးသည္မ်ား အစီအရီ ဆင္းၾကသည္။ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ သေဘၤာေပၚတြင္ ကားယူရန္ ေစာင့္ေနေသာ ကပၸိယႀကီးကို ေစာင့္ၾကသည္။
ကားက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေရာက္မလာသျဖင့္ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္က တကၠစီငွါးၿပီး သူ႔ေနအိမ္သို႔ ေရႊညဝါဆရာေတာ္ႏွင့္စာေရးသူတို႔ကို ပင့္သည္။ မၾကာခင္မွာပဲ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္အိမ္သို႔ ေရာက္သည္။ ကပၸိယႀကီးတို႔ကား အေတာ္ၾကာမွ ေရာက္လာၾကသည္။ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ႏွင့္မပူစူးတို႔က အ႐ုဏ္ဆြမ္းကပ္သည္။ ေရႊညဝါဆရာေတာ္၊ ကိုမိုးေမာင္ေမာင္မိသားစု၊ သူ၏သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စကားေျပာၾကသည္။အက္ေၾကာင္းထပ္ေနေသာႏိုင္ငံေရးကိစၥမ်ားသာ မ်ားပါသည္။
စာေရးသူကေတာ့ ဘာသာေရးႏႊယ္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ကိုမိုးေမာင္ေမာင္ထံမွ နားေထာင္သည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံတြင္လည္း ဘာသာမဲ့မ်ား တိုးပြားလာျခင္းႏွင့္ အစၥလာမစ္ျပႆနာက ရွိေနသည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ဒိန္းမတ္စေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားလို ဒုကၡသည္မ်ားအျဖစ္ ေခၚသြင္းၿပီး ပညာသင္ေပး၊ ေနစရာစားစရာေပး၊ ၿပီးမွ အိမ္ရွင္ကို အားမနာဘဲ အစၥလမၼိဳက္ေဇးရွင္း ျပဳလုပ္ခ်င္ၾကသည့္ကိစၥမ်ားကို သိရသည္။
ဥေရာပအစိုးရမ်ားက သူတို႔ေတြ သနားလို႔ေခၚလာေသာသူမ်ားသည္ ျဖဴျဖဴမည္းမည္း သူတို႔စနစ္ထဲဝင္ေအာင္ သြင္းႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ကနဦးက ယူဆထားၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ မြတ္စလင္ကို သူတို႔စနစ္ပံုစံထဲ သြင္းမရေၾကာင္းကို သိလာရခ်ိန္မွာေတာ့ အခ်ိန္က အေတာ္ေလး ေႏွာင္းေနပံုရသည္။
(၄၉)
Anders Behring Breivik ဆိုလွ်င္ လူအေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကလိမ့္မည္။ ေသြးပ်က္ဖြယ္၊ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ လူသတ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္ခဲ့သည့္သူျဖစ္သည္။
ဒုတိယကမၻာစစ္ေနာက္ပိုင္းတြင္ အႀကီးမားဆံုး ရာဇဝတ္မႈႀကီးတစ္ခုကို က်ဴးလြန္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ လူေပါင္း ၆၉ ေယာက္ကို အူတိုယ (Utoya)ကၽြန္းတြင္ ေသနတ္ျဖင့္ ပစ္သတ္ခဲ့သည္။ ေအာ္စလိုၿမိဳ႕၊ အစိုးရဌာနတစ္ခုကိုလည္း ဗံုးခဲြသည္။ လူ ၈ ေယာက္ေသသည္။ သူက စိတ္မႏွံ႔လို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ သူ ခိုင္ခုိင္မာမာ စြဲကိုင္ထားေသာ အယူအဆေၾကာင့္သာ ဤကဲ့သို႔ သတ္ျဖတ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသားမ်ားသည္ အၾကမ္းဖက္ျခင္း၊ လူသတ္ျခင္းကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကပါ။ သို႔ရာတြင္ သူ႕ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္သူ႕အမ်ိဳးသားေရးအျမင္ကိုေတာ့ သေဘာက်သြားခဲ့ၾကသည္ဟု ဆိုသည္။
ေနာ္ေဝႏိုင္ငံစသည့္ အေနာက္ဥေရာပအစိုးရမ်ားသည္ Multicurturalism ေခၚ ယဥ္ေက်းမႈေပါင္းစံုဝါဒကို လက္ခံက်င့္သံုးသည္။ သူက ထိုဝါဒကို ဆန္႔က်င္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဥေရာပတြင္ မြတ္စလင္မ်ား လာေရာက္အေျခခ်ေနျခင္းကို လက္မခံႏိုင္။ မြတ္စလင္တို႔၏အႏၱရာယ္ကို သတိထားဖို႔ ေဟာေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ အစိုးရက မြတ္စလင္မ်ားကို ေထာက္ပံ့သည္။ ကူညီသည္။ တစ္ေန႔တစ္ျခား မြတ္စလင္မ်ား တိုးပြားလာသည္။ ဒါကို သူက ဆန္႔က်င္သည္။ မြတ္စလင္ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္ကို အေျခခံၿပီး မြတ္စလင္မ်ားကို ေထာက္ပံ့ေသာအစိုးရကိုပါ ဆန္႔က်င္သူျဖစ္လာသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ေၾကာက္မတ္ဖြယ္ လူသတ္မႈႀကီးကို က်ဴးလြန္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
သူက လက္ရွိအာဏာရပါတီ၏ မ်ိဳးဆက္ကို ျဖဳတ္လိုက္လွ်င္ မြတ္စလင္ကို ေထာက္ပံ့ေနေသာအစိုးရ က်ဆံုးသြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆသည္။ တရား႐ံုးတြင္ သူက “ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာဟာ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံကို အစၥလာမ္အႏၱရာယ္ကေန ကာကြယ္ခ်င္လို႔ပါ”ဟု ဆိုသည္။
........................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
.........................................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
.........................................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၁၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄
၁၁၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄
