Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Tuesday, March 30, 2010

လကၤာ၊ ျမန္မာ၊ စာသင္ပံုဘယ္လိုကြာ (၂)


ေနတၱိပေဒသ၊ ေပဋေကာပေဒသႏွင့္ မိလိႏၵပဥွာက်မ္းတို႔မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ဘုရားေဟာပါဠိေတာ္အျဖစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ ၀င္ေရာက္လာက်မ္းသံုးက်မ္းျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔အနက္ မိလိႏၵပဥွာက်မ္းမွာ အိႏိၵယႏိုင္ငံ အေနာက္ေျမာက္ပိုင္း၊ ဂႏၶာရတိုင္း သို႔မဟုတ္ ကသၼီရေဒသ၊ ဘီစီ ၁-ရာစုတြင္ ေပၚထြက္ခဲ့ေသာက်မ္းစာျဖစ္သည္။

မိလိႏၵပဥွာက်မ္းေပၚေပါက္သည့္ခုႏွစ္သည္ သီဟိုဠ္တြင္ အရွင္ဗုဒၶေဃာေသာသ အ႒ကထာက်မ္းစာအုပ္မ်ား ေရးသားေနသည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ရိုက္စ္ေဒးဗစ္ (Rhys Davids)ႏွင့္ ေအာနား (Horner)တို႔က ဘာသာျပန္ထားၾကသည္။ ေအာနား၏ ဘာသာျပန္မူတြင္ မိလိႏၵပဥွာတြင္ ကိုးကားထားေသာက်မ္းမ်ားကို စာရင္းျပဳစုေပးထားသည္။ ယင္းက်မ္းကိုးမ်ားကို ေထာက္႐ႈၿပီး ပညာရွင္တို႔က “မိလိႏၵပဥွာက်မ္းသည္ ေထရ၀ါဒမဟုတ္ေသာ ဂိုဏ္းတစ္ဂိုဏ္းက ဆရာအစဥ္အဆက္ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းျဖစ္သည္၊ ေထရ၀ါဒပိုင္ က်မ္းမဟုတ္၊ ေထရ၀ါဒက ေနာက္ပိုင္းေခတ္မ်ားေရာက္မွ ကိုယ္ပိုင္အသြင္သို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ပံုရသည္”ဟူ၍ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကသည္။

ထူးျခားေနသည္မွာ ယင္းေခတ္ကာလ (ဘီစီ ၁-ရာစု)က ယင္းေဒသ (ကသၼီရ သို႔မဟုတ္ ဂႏၶာရတိုင္း)တြင္ ေထရ၀ါဒဂိုဏ္းဟူ၍ မရွိေပ။ သဗၺတၳိ၀ါဒဂိုဏ္းသာ ထြန္းကားေနခဲ့သည္။ အမွန္အားျဖင့္ ေထရ၀ါဒဂိုဏ္းႏွင့္ သဗၺတၳိ၀ါဒဂိုဏ္းတို႔၏ သုတၱန္ႏွင့္၀ိနည္းမွာ ထူးျခားမႈမရွိဟု ဆိုပါသည္။ ထို႔အျပင္ မိလိႏၵပဥွာ၏ မူလဘာသာစကားမွာ သကၠတဘာသာျဖစ္၏ဟု ဆံုးျဖတ္ၾကသည္။ သကၠတဘာသာမွာလည္း သဗၺတၳိ၀ါဒဂုိဏ္း၏ အဓိကအသံုးျပဳေသာ ဘာသာစကားျဖစ္သည္။

တစ္ဖန္ သကၠတက်မ္းဂန္မ်ားစာရင္းတြင္ မိလိႏၵပဋိပုစၧာ-ဟူေသာ အိႏၵိယအေနာက္ေျမာက္ပိုင္းျဖစ္ က်မ္းစာတစ္ေစာင္ပါ၀င္သည္ဟု ဆိုသည္။ မိလိႏၵပဥွာတြင္ ေတြ႕ရေသာ ပါဠိအေရးအသားမွာ သဗၺတၳိ၀ါဒက်မ္းစာတစ္ခုျဖစ္ေသာ `ဒသကုမာရစရိတ´က်မ္းစာေရးသားဟန္ႏွင့္ တူေနသည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မူရင္းမိလိႏၵပဥွာမွာ ေထရ၀ါဒက်မ္းစာ မဟုတ္ဘဲ၊ သဗၺတၳိ၀ါဒက်မ္းစာျဖစ္ပံုရသည္ဟု သံုးသပ္ျပသည္။

တစ္ဖန္ တ႐ုတ္ဘာသာျဖင့္ရွိေသာ မိလိႏၵပဥွာမွာ လက္ရွိက်မ္း၏ ပထမအပိုင္း ၃-ခုသာ ပါ၀င္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ မူရင္းမိလိႏၵပဥွာသည္ အခန္းသံုးခန္းသာ ရွိဟန္တူသည္။ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေရာက္မွ ေထရ၀ါဒက ျဖည့္စြက္ေရးသားခဲ့ပံုရသည္။ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုမွာ လက္ရွိမိလိႏၵပဥွာက်မ္း၏ အပိုင္း ၂-အဆုံးတြင္ “မိလိႏၵပေဥွာ နိ႒ိေတာ - မိလိႏၵပဥွာက်မ္း ဤတြင္ ၿပီး၏”ဟူေသာ ၀ါက်တစ္ခုပါရွိသည္။ ဤစာပုဒ္သည္ မိလိႏၵပဥွာတစ္က်မ္းလံုးကို ဆိုလိုသေလာ၊ သို႔မဟုတ္ ဒုတိယအခန္းတစ္ခုကိုသာ ရည္ညႊန္းသေလာဆိုသည္မွာ စဥ္းစားဖြယ္ ျဖစ္သည္။

သို႔ရာတြင္ မဟာယာနက်မ္းစာဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္လည္း မဟာယာနအေၾကာင္းအရာ၊ အယူအဆ အေငြ႕အသက္မွ်ကို ယင္းက်မ္းတြင္ မေတြ႕ရေခ်။ ဤသို႔ စသျဖင့္ မိလိႏၵပဥွာကို ခ်ဥ္းကပ္ထားပံုမွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ပါသည္။

ေနာက္ၿပီး စိတ္၀င္စားဖြယ္အေကာင္းဆံုးႏွင့္ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္တစ္ခု ရွိပါသည္။ ယင္းမွာ “မိလိႏၵမင္းၾကီးႏွင့္ အရွင္နာဂေသနတို႔မွာ သမိုင္းမွာ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့သေလာ၊ လံၾကဳပ္ဇာတ္ေကာင္မ်ားေလာ”ဟူသည့္ ထိတ္လန္႔ဖြယ္ ေမးခြန္းျဖစ္ပါသည္။ အိႏၵိယသမိုင္းတြင္ ဂရိဘုရင္ အလက္ဇႏၵားက်ဴးေက်ာ္သိမ္းပိုက္ခံရစဥ္က အေၾကြေစ့မ်ား ထုတ္လုပ္ခဲ့ရာ အေၾကြေစ့တစ္ခုေပၚတြင္ “မိနႏၵ”ဟူေသာ စာလံုးကို ေတြ႕ရသည္ဟု ဆိုသည္။ အရွင္နာဂေသန အေထာက္အထားကိုကား မည္သည့္ေနရာတြင္မွ မေတြ႕ရဟု ဆိုသည္။ ဤသည္မွာ သုေတသီမ်ား ဆက္လက္ေလ့လာရမည့္ အခ်က္ျဖစ္သည္။

စကားဆက္စပ္၍ ဆိုရလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦး ေလွ်ာက္ထံုးဆိုလွ်င္ လူတိုင္းလိုလို သိၾကသည္။ အမ်ားစုက အမတ္ၾကီးဦးေပၚဦးမွာ တကယ့္ သမိုင္းထဲက အမတ္ၾကီးတစ္ဦးဟု သိေနၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ျမန္မာ့သမိုင္းတြင္ အမတ္ၾကီး ဦးေပၚဦး မရွိခဲ့ဟု ဆိုသည္။ အမတ္ၾကီးႏွင့္ တြဲဖက္ ဘိုးေတာ္ဘုရားသည္ကား သမိုင္းမွာ အမွန္တကယ္ ရွိခဲ့ေလသည္။ မိလိႏၵပဥွာသည္လည္း အထက္ပါ သမိုင္းကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေနခဲ့သေလာ။ အရွင္နာဂေသနဆိုသူမွာ ဇာတ္ေကာင္တစ္ဦးမွ်သာ ျဖစ္သေလာ။ ဆက္လက္ေလ့ၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

တစ္ဖန္ ေထရ၀ါဒ၏ အျမတ္တႏိုးက်မ္းစာျဖစ္ေသာ ၀ိသုဒၶိမဂၢက်မ္းစာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသေရးသားေသာက်မ္းစာဟု သံသယမရွိ လက္ခံယံုၾကည္ၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ယင္းက်မ္းမွာ မဟာယာနတို႔၏ ၀ိမုတၱိမဂၢဟူေသာက်မ္းစာကို ကူးယူထားျခင္းျဖစ္သည္ဟု ယူဆေသာ ပညာရွင္မ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ မူရင္းဘုရားေဟာက်မ္းစာတြင္ ရွိေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ကဲြလြဲေနသည္မ်ားလည္း ပါ၀င္ေနပါသည္။ အျငင္းပြားဖြယ္ရာအခ်က္အလက္မ်ားစြာရွိေနသည္။ (၀ိသုဒၶိမဂ္အေၾကာင္းကို သီးသန္႔ေရးဖို႔ စိတ္ကူးထားပါသည္။)

ေထရ၀ါဒတြင္ ၂၈-ဆူေသာ ဘုရားမ်ားကို အစဥ္အလာအတိုင္း လက္ခံယံုၾကည္ၾကသည္။ အမွန္အားျဖင့္ အစပထမတြင္ ၂၄-ဆူသာ ရွိပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ ၂၈-ဆူ ျဖစ္သြားရသနည္း။

ဗုဒၶဘာသာမေပၚခင္ကတည္းက ရွိေနေသာ ဂ်ိန္းဘာသာတြင္ ၂၄ တိ႒ကၤရဟုဆိုေသာ အတိတ္ဆရာ ၂၄-ဆူ ရွိပါသည္။ ယင္း ၂၄-ဆူႏွင့္ တူညီေနေသာေၾကာင့္ မတူေအာင္ လုပ္ဖို႔ရန္ တာ၀န္ရွိလာသည့္ သေဘာျဖစ္သည္။
သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶ၀ံသအ႒ကထာ၏ နိဂံုးပိုင္းတြင္ ဗုဒၶပကိဏၰကက႑ဟု ထပ္မံျဖည့္စြက္ၿပီး ၂၄-ဆူကို လက္ရွိေဂါတမဗုဒၶ၊ သရဏကၤရ၊ ေမဓကၤရ၊ ဒီပကၤရဟု ေလးဆူထပ္ေပါင္းၿပီး ၂၈-ဆူ လုပ္လိုက္ရသည့္သေဘာရွိေပသည္။ တစ္ဖန္ေနာက္ပိုင္းတြင္ `ဓမၼရာဇာ အသေခ်ၤယ်ာ´`ဘုရားေပါင္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိသည္´ဟူေသာ အယူအဆထိ ဆင့္ပြားယူဆလာၾကျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ၊ စဥ္းစားဖြယ္ရာမ်ားကို ခ်ဥ္းကပ္ျပပါသည္။

အထက္ပါ တင္ျပခ်က္တို႔မွာ ခ်ဥ္းကပ္ပံုမတူျခင္းကို အျမြတ္မွ် တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခ်ိဳ႕ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ား လြယ္လြယ္ ယူဆလိုက္သကဲ့သို႔ `အဂၤလိပ္လို သင္တာပဲ ကြာပါတယ္´ဆုိေသာ စကားမွာ အလြန္ကို အေျခအျမစ္မရွိေသာ စကားျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ ဆိုျခင္းျဖင့္ မည္သည့္ပညာေရးက သာသည္၊ ညံ့သည္ကို ေျပာလိုရင္း မဟုတ္၊ မတူပံု၊ ထူးျခားပံုကို ေျပာျပလိုရင္း ျဖစ္ပါ၏။ ေကာင္းျခင္း၊ ည့ံျခင္းကိုကား မိမိအေတြ႕အၾကံဳ၊ အသိအျမင္အားေလွ်ာ္စြာ မိမိကိုယ္တုိင္ လြတ္လပ္စြာ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ေပမည္။ မည္သည့္ပညာေရးမွ ၿပီးျပည့္စံုသည္ဟူ၍ မရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါအားေလွ်ာ္စြာ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေပးေနေသာ ပညာေရးမွာ လက္ရွိေလာကကို အက်ိဳးရလာဒ္ၾကီးၾကီးမားမား ျဖစ္ေစသည္။

ယေန႔ကမၻာတြင္ ပညာရွင္မ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံရွိ ပညာေရးကို ေလ့လာၾကည့္ရႈအကဲျဖတ္ေနၾကရသည္။ ၾကည့္ရႈသံုးသပ္ၿပီး ျပင္သင့္သည္အရာကို ျပင္ၾကရသည္၊ ျဖည့္စြက္သင့္သည့္အရာကို ျဖည့္စြက္ရသည္၊ ပယ္ႏႈတ္သင့္သည့္အရာမ်ားကို ပယ္ႏႈတ္ရသည္။

သို႔မွသာ အဆိုပါ ပညာေရးသည္ အသက္၀င္သည္။ အသက္၀င္သည္ဟူသည္မွာ လက္ရွိကမၻာ့ျဖစ္စဥ္တြင္ ကၽြဲကူးေရပါျဖစ္ေနျခင္းကို ဆုိလိုပါသည္။ ေလာကၾကီးက အစဥ္တစိုက္ ေျပာင္းလဲျဖစ္ထြန္းေနၿပီး မိမိတို႔ပညာေရးက အဆိုပါ ျဖစ္စဥ္ကို ထင္ဟပ္မျပႏိုင္လွ်င္ ေနာက္မွာ ေနခဲ့ဖို႔သာ ရွိပါသည္။

ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရးသာမက လူပုဂၢိဳလ္မ်ားပညာေရးမွာလည္း ဤသေဘာပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၀-တန္းေအာက္လို႔မွ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္မေရးတတ္ေသာ ေက်ာင္းသားအတြက္ ၁၀-ႏွစ္တာ သင္ၾကားခဲ့ရသမွ် ႏွေျမာဖို႔ ေကာင္းပါသည္။ ေက်ာင္းသား ပညာမတတ္လွ်င္ ႏုိင္ငံ အ-ပါသည္။ ႏိုင္ငံ အ-သည္ဆိုသည္မွာ လူမ်ိဳး အ-ျခင္းျဖစ္သည္။ လူမ်ိဳး အ-လွ်င္ လူဆင္းရဲမ်ားေပမည္။ လူအ-မ်ားႏွင့္လူဆင္းရဲမ်ားကို ကမၻာက မည္သို႔ ဆက္ဆံမည္နည္း။ အေျဖက ရွင္းပါသည္။

ဘုန္းၾကီးပညာေရးကို ျပန္ဆက္တာပဲ ေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ျမန္မာ့ပညာေရး(ဘုန္းေတာ္ၾကီးပညာေရး)သည္ ေကာင္းသည့္အခ်က္မ်ား အခ်ိဳ႕အ၀က္ ပိုင္ဆိုင္ေနသည္မွာ မျငင္းသာေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အရာမ်ားမွာ ေတြးၾကည့္ရံုျဖင့္ အေတာ္စိတ္ဓာတ္က်စရာ ေကာင္းလွသည္။

စာေရးသူ စာခ်တန္းသင္ယူစဥ္က ဆန္းလြင္၏ ရတနာသံုးပါးကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္လာသူတစ္ေယာက္အေၾကာင္း စာအုပ္ကို ဖတ္ျဖစ္ခဲ့၏။ ယင္းစာအုပ္တြင္ ျဗဟၼဇာလသုတ္ကို သူ အလြန္သေဘာက်သည္ဟု ဆိုထားသည္။ ထိုအခ်ိန္က စာေရးသူမွာ `ဒီ ဒိ႒ိ ၆၂-ပါးကို အက်ယ္ျပေနတာကို ဘာစိတ္၀င္စားတာပါလိမ့္´ဟု ေတြးခဲ့ေသာ္လည္း အေျဖမရခဲ့ပါ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာစာသင္နည္းအရ စာခ်တန္းဟူသည္ ဘုရားေဟာစာေပ၏ အႏွစ္သာရကို ရွာေဖြျခင္းထက္ တင္ျပပံု၏ အႏွစ္သာရ၊ တင္ျပပံု သို႔မဟုတ္ ၀ါက်အေရးအသား၏ သက္ေရာက္မႈ၊ စကားလံုးမ်ား၏ အရင္းအျမစ္ကို သိေအာင္ သင္ၾကရျခင္းျဖစ္၏။ သို႔ျဖစ္၍ စာခ်တန္းကို ၁၀-ႏွစ္သင္၊ ဘုရားဘာေျပာသနည္းဆိုသည္ကို မသိၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။ (၀ါက်ေလးတစ္ေၾကာင္းေတာ့ အပိုထည့္လိုက္ပါအံုးမည္။ “အခ်ိဳ႕ သိသည့္ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ရွိၾကသည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

ျမန္မာ့စာခ်တန္းအေတြ႕အၾကံဳသည္ သဒၵါေရးရာတြင္ လကၤာကပညာေရးထက္ သာလြန္မႈရွိပါသည္။ အႏွစ္သာရထုတ္၍ Comparative Study အပိုင္းတြင္ကား လံုး၀အားနည္းေနသည္။ ျမန္မာတြင္ ေလးငါးႏွစ္မွ်ေလ့လာခဲ့ရေသာ ပါဠိေတာ္အေတြ႕အၾကံဳမွာ သီရိလကၤာတြင္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ေလ့လာရံုျဖင့္ အေတာ္ခရီးေရာက္လွေပသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာခ်တန္းကို ၾကိဳးစားသင္ယူေနသူသည္ ျဗဟၼဇာလသုတ္၊ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာတို႔၌ရွိေသာ ေသာ-ဟူေသာ ပုဒ္ကေလး၏ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္၊ တစ္ပုဒ္ခ်င္း၏ အနက္အဓိပၸာယ္တို႔ကို ေနာေက်ေအာင္ သိေကာင္းသိေနပါလိမ့္မည္။ (နေမာ တႆ-ကိုပင္ တစ္၀ါတြင္းလံုး သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးသည္ဟု ၾကားဖူးသည္။ အခ်ိန္မ်ား ႏွေျမာစရာ ေကာင္းေလစြ)။

သို႔ရာတြင္ ျဗဟၼဇာလသုတ္၏ အႏွစ္သာရကို ေျပာျပပါဆိုလွ်င္ ဘာမွ သိမည္မဟုတ္။ (ေယဘုယ်ဆိုရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာစာခ်တန္းအမ်ားစုမွာ ဤသို႔ ျဖစ္ေနပါသည္။) အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤသို႔ ျဖစ္ရသနည္း။ ပါဠိေတာ္မ်ားကို ၾကည့္ေသာအခါ နည္းစနစ္ရႈေထာင့္ သို႔မဟုတ္ သဒၵါရႈေထာင့္မွခ်ည္း ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္ရႈေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ပါဠိေတာ္၊ အ႒ကထာမ်ားႏွင့္ ၁၀-စုႏွစ္ေက်ာ္ခန္႔ ေတြ႕ထိခဲ့ရေသာ္လည္း ဘုရားႏွင့္မေတြ႕ ျဖစ္ေနၾကျခင္းမွာ ပညာေရးစနစ္ေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္ဟု တထစ္ခ် ယံုၾကည္မိပါသည္။

ပညာေရးဘက္တြင္ ျဖဳတ္သင့္သည္ကို ျဖဳတ္၊ ထုတ္ပယ္သင့္သည္ကို ထုတ္ပယ္၊ ျဖည့္သင့္သည္ကို ျဖည့္၊ ျပင္သင့္သည္ကို ျပင္မွသာ ေအာင္ျမင္မႈကို ဦးတည္မိေသာ ပိုမိုတိုးတက္ေကာင္းမြန္ေသာ အေျခအေနမ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္ေကာင္းသည္ဟု သေဘာပိုက္ရင္း အျခားပညာေရးႏွင့္မဆိုင္ေသာ ျဖဳတ္သင့္၊ ထုတ္သင့္၊ ပယ္သင့္၊ ျပင္သင့္ေသာ အေရးမ်ားကိုလည္း ဆႏၵမ်ားျဖင့္ ေတြးေတာေနမိခဲ့ေလသည္။

Friday, March 26, 2010

လကၤာ၊ ျမန္မာ၊ စာသင္ပံုဘယ္လိုကြာ

Image and video hosting by TinyPic

ခဏခဏေမးၾကသည္။ `ဒို႔ႏိုင္ငံနဲ႔ စာသင္ပံု ဘာကြာသလဲ´ဟူ၍။ သီရိလကၤာ၌ စာသင္ေနေသာ အခ်ိဳ႕ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း `ဒို႔ ျမန္မာမွာကတည္းက သိၿပီးသားေတြ ျပန္သင္ေပးေနၾကတာပါ၊ အဂၤလိပ္လို သင္တာကလဲြၿပီး ဘာမွ မထူးပါဘူး´ဟူ၍ ဆိုတတ္ၾကျပန္သည္။

တစ္ဦးအျမင္ႏွင့္တစ္ဦး ကြာဟေနတတ္သည္မွာ သဘာ၀က်ပါသည္။ ကြာဟေနေသာ အကြာအဟေလးမ်ားမွာလည္း အမွန္တရားႏွင့္ နီးစပ္မႈ၊ အခ်က္အလက္မွန္ကန္မႈေလးမ်ား ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာပါသည္။ မိမိထင္ျမင္ခ်င္သလို ထင္ျမင္ႏိုင္သည္၊ လြတ္လပ္စြာသေဘာထား ကဲြလဲြခြင့္ရွိသည္ဆိုၿပီး ထင္ရာစြတ္ၿပီး ယူဆေျပာေန၍ မျဖစ္ေပ။

သေဘာထားသည္သာ လြတ္လပ္စြာ ကဲြလြဲခြင့္ရွိသည္၊ အမွန္တရားမွာမူ ႏွစ္ဘက္ခၽြန္အမွန္တရားဟူ၍ မရွိတတ္ပါေပ။

စာေရးသူ၏ ထင္ျမင္မႈအရ သီရိလကၤာစာသင္နည္းႏွင့္ ျမန္မာစာသင္နည္းမွာ အလြန္ကို ကြာျခားပါသည္။ အဂၤလိပ္လို သင္ျခင္းတစ္ခုသာ ကဲြလြဲသည္မဟုတ္။ စာေပအေပၚမွာ ခ်ဥ္းကပ္ပံုခ်င္းလည္း လံုး၀နီးပါး ကဲြလဲြပါသည္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာ့ပညာေရးမွာ စာေပကို ခ်ဥ္းကပ္ပံုမွာ Critical မဆန္။ ပါဠိေတာ္ျဖစ္ေစ၊ အ႒ကထာ၊ ဋီကာျဖစ္ေစ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဖတ္လွ်င္ ယင္းစာအုပ္ပါ တင္ျပခ်က္သည္ လံုး၀အမွန္။ စာအုပ္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားမွာ ေ၀ဖန္ခံစာရင္းထဲတြင္ မပါ၀င္။

ဤႏုိင္ငံက ေလ့လာနည္းမွာမူ ဤသို႔မဟုတ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ကို မေလ့လာခင္ စာအုပ္တစ္အုပ္၏ ေပၚေပါက္ရာ ေခတ္၊ က်မ္းျပဳဆရာအေၾကာင္း၊ စေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ပထမဦးဆံုး လက္လွမ္းမီသမွ် ေလ့လာေ၀ဖန္အကဲျဖတ္ရသည္။

ျမန္မာ့ပညာေရးတြင္ Comparative Study မွာ မရွိသေလာက္နည္းပါးၿပီး စာအုပ္ကေပးေသာအသိသာ အမွန္ကန္ဆံုးျဖစ္သည္ဟု ယူဆၾကသည္သာ မ်ားပါသည္။

လကၤာက ေလ့လာနည္းသည္ ဥပမာအားျဖင့္ အ႒ကထာဆရာတို႔တြင္ အၾကီးက်ယ္ဆံုး ဆရာတစ္ဆူျဖစ္ေသာ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကို ခ်ဥ္းကပ္ေလ့လာရာတြင္ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသကို အၾကီးက်ယ္ဆံုးအ႒ကထာဆရာၾကီးအျဖစ္ လက္ခံေသာ္လည္း အျငင္းပြားဖြယ္ရာအခ်က္ (Controversial facts) မ်ားကိုလည္း မျခြင္းမခ်န္ အကဲျဖတ္ျပသည္။

ဥပမာအနည္းငယ္ကို ေဆြးေႏြးတင္ျပလိုပါသည္။
၁၅-ရာစုက ေပၚထြက္ခဲ့ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံျဖစ္ ဗုဒၶေဃာသုပၸတၱိက်မ္း၊ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၏ ဂႏၳ၀င္က်မ္းမ်ားျဖစ္ေသာ မဟာ၀ံသ၊ စူဠ၀ံသက်မ္းႏွင့္ သာသန၀ံသတို႔တြင္ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသအေၾကာင္းတို႔ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဖာ္ျပထားသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခုႏွင့္တစ္ခု မတူ၊ ကဲြျပားေနသည္။ ဗုဒၶေဃာသုပၸတၱိက်မ္းတြင္ အရွင္ဗုဒၶေဃာသႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ ဒ႑ာရီဆန္ဆန္အေၾကာင္းအရာမ်ားစြာ ပါရွိေနသည္။

မဟာ၀ံသအလုိအရ အရွင္ဗုဒၶေဃာသကို ဘုရားေလာင္းဟုပင္ ဆိုထားသည္။ အခ်ိဳ႕က်မ္းမ်ားတြင္ကား အရွင္ဗုဒၶေဃာသသည္ ေနာင္ပြင့္မည့္ဘုရားရွင္၏ အဂၢသာ၀ကျဖစ္မည္ဟုလည္း ဆိုၾကသည္။ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ သိရွိလက္ခံထားေသာ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသသည္ ေလ့လာၾကည့္ေလေလ အျငင္းပြားဖြယ္ရာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ေတြ႕ရေလေလ ျဖစ္သည္။

စူဠ၀ံသတြင္ အရွင္ဗုဒၶေဃာသသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံေျမာက္ပိုင္း၊ ဗုဒၶဂယာတြင္ ဖြားျမင္သည္ဟု ဆိုသည္။ ထို႔ျပင္ ပါရာဇိကဏ္နိဒါန္းတြင္ ဆိုသည့္အတိုင္း ဆရာ့ထံမွ ပညာသင္ယူၿပီး ၀ါဒၿပိဳင္၀ံ့သူမရွိေလာက္ေအာင္ ပညာတတ္ကၽြမ္းသူပုဏၰားငယ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အရွင္ေရ၀တႏွင့္ေတြ႕ၿပီး စကားႏိုင္လုရာတြင္ ဗုဒၶ၀ါဒကို စိတ္၀င္စားရာမွ ရဟန္းျဖစ္ခဲ့သည္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ ဖြားျမင္သည္ဟု ဆိုၾကသည္။

အရွင္ဗုဒၶေဃာသေရးသည္ဟု ယူဆရေသာ ၀ိသုဒၶိမဂၢအ႒ကထာနိဒါန္းတြင္ `ေမာရႏၵေခတအရပ္တြင္ ေမြးဖြားေသာ အရွင္ဗုဒၶေဃာသသည္ ဤက်မ္းကို ေရးသည္´ဟု ေတြ႕ရသည္။ အဆိုပါအရပ္မွာ အိႏၵိယ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ရွိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အရွင္ဗုဒၶေဃာသေမြးဖြားရာအရပ္သည္ပင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ ျဖစ္ေနပါသည္။

တစ္ဖန္ အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသသည္ သီရိလကၤာသို႔ မၾကြခင္ ဉာေဏာဒယက်မ္း၊ အ႒သာလိနီက်မ္း၊ ပရိတၱအ႒ကထာက်မ္းတို႔ကို ေရးသားခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ အ႒သာလိနီက်မ္းတြင္ ေအဒီ ၅-ရာစုေနာက္ပိုင္း သီရိလကၤာကို ေရာက္ၿပီးမွ ေရးသားသည္ဟုဆိုေသာ ၀ိသုဒၶိမဂ္ကို ညႊန္းေနေသာ စကားရပ္မ်ား ပါရွိေနျပန္သည္။

တစ္ဖန္ အရွင္ဗုဒၶေဃာသ သီရိလကၤာကို ၾကြေသာအခ်ိန္တြင္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၌ အဘယဂိရိ၊ မဟာ၀ိဟာရႏွင့္ ေဇတ၀န၀ါသီဂိုဏ္းဟူ၍ ဂိုဏ္းသံုးဂိုဏ္းရွိသည္။ အဘယဂိရိတြင္ သံဃာ ၅၀၀၀-ခန္႔၊ မဟာ၀ိဟာရ ၃၀၀၀-ခန္႔၊ ေဇတ၀န၀ါသီ ၂၀၀၀-ခန္႔ရွိေၾကာင္း သိရသည္။ သူသည္ အၾကီးဆံုးဂိုဏ္းျဖစ္ေသာ အဘယဂိရိသို႔ မၾကြေရာက္ဘဲ မဟာ၀ိဟာရဂိုဏ္းသို႔ ၾကြေရာက္ခဲ့သည္။ ယင္းအေၾကာင္းအရာႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍လည္း ေလ့လာစရာမ်ား ရွိပါသည္။

ျမန္မာမွာေတာ့ ေထရ၀ါဒမွလဲြလွ်င္ က်န္ဂိုဏ္းမ်ားမွာ အသံုးမက် ဖဲြသလဲအျဖစ္ ယူဆထားၾကေပသည္။ ျမန္မာမွာ ဆရာအစဥ္အဆက္ အဘယဂိရိဂိုဏ္းႏွင့္ေဇတ၀န၀ါသီဂိုဏ္းတို႔မွာ မိစၧာဒိ႒ိဂိုဏ္းမ်ားသဖြယ္ ေျပာဆိုပို႔ခ်ေနၾကသည္ကိုလည္း စိတ္မေကာင္းစြာ ေတြ႕ခဲ့ရ၊ ၾကားသိခဲ့ရသည္။

ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္လွ်င္ အဘယဂိရိဂိုဏ္းတြင္လည္း ေလးစားဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ အခ်က္မ်ားရွိေနပါသည္။
တစ္ဖန္ မိလိႏၵပဥွာႏွင့္ပတ္သတ္၍ ခ်ဥ္းကပ္ပံုမွာ အလြန္စိတ္၀င္စားဖြယ္ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာခ်ဥ္းကပ္နည္းအရ မိလိႏၵပဥွာသည္ မိလိႏၵမင္းၾကီးႏွင့္ အရွင္နာဂေသနတို႔ ေမးေျဖျပဳထားေသာ ေထရ၀ါဒက်မ္းတစ္ဆူျဖစ္သည္ဟု ခၽြင္းခ်က္မရွိ ယံုၾကည္ထားၾကသည္။ ဘုရားေဟာနီးပါး အေလးထားေနၾကေပသည္။

ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေသာအခါ အျငင္းပြားဖြယ္ရာမ်ားစြာ ရွိေနပါသည္။ ေထရ၀ါဒဂိုဏ္းက ေပၚထြက္ခဲ့ေသာက်မ္းစာေလာ၊ အျခားေထရ၀ါဒမဟုတ္သည့္ဂိုဏ္းက ေပၚထြက္ခဲ့ေသာက်မ္းစာေလာဟုပင္ သံသယျဖစ္စရာ ရွိေနပါသည္။

ဆက္လက္တင္ျပပါအံုးမည္...

အပၸနာစ်ာန္မ်ား

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္အတိုင္း ႐ုပ္အၾကည္ဥပစာမ်ား ရရွိၿပီးေနာက္ ထိုပဋိဘာဂအၾကည္နိမိတ္လံုးကိုပင္ ဥပစာရသမာဓိျဖင့္ သို႔မဟုတ္ ၀ိကၡမၻနသတၱိရွိေသာ သမာဓိကာမကုသိုလ္ေဇာျဖင့္ ေျမွာ့ေသြးစုပ္သည့္အလား တြယ္ထားကပ္ထား စဲြၿမဲစြာ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏိုင္စြမ္းရွိခဲ့လွ်င္ ထိုေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား အဂၤါငါးပါးႏွင့္ျပည့္စံုေသာ ပထမစ်ာန္သည္ ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ ရစၿမဲျဖစ္ပါသည္။

ယခုအခါ ထိုၿငိမ္းေစဘိဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအားထုတ္ေနၾကေသာ ေယာဂီတိုင္း ၀ိေစတဗၺသေဘာသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခါ ထိုင္ေသာေနရာ၊ အိပ္ေသာေနရာတို႔ႏွင့္ တစ္ထြာ၊ တစ္ေတာင္၊ တစ္လံ စသည္ အထက္သို႔ တက္ေနတတ္ၾကသည္။ ကိုယ္တိုင္အားထုတ္ၾကည့္လွ်င္ သိႏိုင္ပါသည္။

နံပါတ္ ၅၁-႐ုပ္ပံုသည္ ထိုပဋိဘာဂနိမိတ္သည္ပင္ ငါေကာင္၊ ငါေကာင္သည္ပင္ ပဋိဘာဂနိမိတ္ဟု ကိုယ္ေကာင္ႏွင့္နိမိတ္ ေရႊ ၂-ခ်ပ္ ဂေဟဆက္သကဲ့သို႔ မကဲြမျပား တစ္သားတည္း တစ္ခုတည္းေနေအာင္ ပြားမ်ားအားထုတ္ႏုိင္စြမ္းေသာ စ်ာနလာဘီေယာဂီသူျမတ္၏ ေကာင္းကင္ခရီးၾကြျမန္းေနပံုျဖစ္ပါသည္။

Image and video hosting by TinyPic

ဤတြင္ အာနာပါန ေလးဆင့္အားထုတ္နည္း ၿပီးပါၿပီ။ အာနာပါနအားထုတ္နည္းကား ပထမစတုကၠ၌ ေလးနည္း၊ ဒုတိယစတုကၠ၊ တတိယစတုကၠ၊ စတုတၳစတုကၠတို႔၌ အသီးအသီး ေလးနည္းအားျဖင့္ ၁၆-နည္းရွိသည္။ ဤအာနာပါနသ႐ုပ္ျပဋီကာတြင္ ပထမစတုကၠေလးနည္းအရ တင္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ က်န္နည္းမ်ားကို ေက်းဇူးရွင္လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ အာနာပါနဒီပနီက်မ္းတြင္ အျပည့္အစံုပါရွိသည္။

၀ိပႆနာအခန္း

“သမုဒယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ၊ သမုဒယ၀ယဓမၼာႏုပႆီ ၀ါ ကာယသၼႎ ၀ိဟရတိ”ဟု ျမတ္စြာဘုရား ေဟာေတာ္မူသည္။ အဓိပၸာယ္မွာ “ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔၏ မွီရာတည္ရာ မိမိ၏ ကိုယ္ကာယ၌ မိမိ၏ ဥပစာရသမာဓိအာ႐ံုျဖစ္ေသာ အၾကည္သေဘာဟူေသာ အာေလာကသညာျဖင့္ တသဲသဲျဖစ္လာၾကေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ တစီစီတျဖဳတ္ျဖဳတ္ ခ်ဳပ္ပ်က္ၾကကုန္ေသာ ၀တၳဳ႐ုပ္တို႔ကိုလည္းေကာင္း၊ ထိုဥဒယဗၺယအစြန္းႏွစ္ပါးကို ေကာင္းစြာထိမိ သိရွိႏုိင္ေသာ ဥဒယဗၺယဉာဏ္အေျခခံျဖစ္ေသာ ၀ိပႆနာတရားကို ကိုယ္ေတြ႕ဒိ႒ မဂ္ဖိုလ္ရေအာင္ အားထုတ္ၾကကုန္ရာသည္”ဟု အဓိပၸာယ္ရပါသည္။

အထင္ႏွစ္မ်ိဳး

အႆာသပႆာသ (ထြက္ေလ၀င္ေလ)တို႔အေပါင္းအစုဟူေသာ အလင္းပဋိဘာဂအၾကည့္ဓာတ္ကို အာ႐ံုျပဳ၍ ပြားရေသာ ဘာ၀နာသည္ ဥပစာရဘာ၀နာမည္၏။ ထိုပဋိဘာဂ၌တည္ေသာ သမာဓိသည္လည္း ဥပစာရသမာဓိမည္ေပ၏။ ပထမစ်ာန္၊ ဒုတိယစ်ာန္၊ အပၸနာစ်ာန္တို႔၏ ၀ိကၡမၻနနယ္၌ ပါ၀င္လာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဥပစာရစ်ာန္ဟု ေခၚဆိုရေလသည္။

Image and video hosting by TinyPic

ထိုဥပစာသည္ ႐ုပ္၏ၾကည္လင္ျခင္း ႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္၏ၾကည္လင္ျခင္း နာမ္ဥပစာဟူ၍ ႏွစ္မ်ိဳးရွိသည္။ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းသည္ ႐ုပ္ကမၼ႒ာန္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေရွးဦးစြာ ရုပ္ဥပစာဆုိက္ေလသည္။ ႐ုပ္ဥပစာဆိုက္ခါနီးေသာအခါ နံပါတ္ ၄၈-၄၉ ပံုမ်ားအတိုင္း လမ္းေခ်ာ္၍ ေနတတ္ၾကပါသည္။ ၄၈-ပံုအတိုင္းလမ္းလြဲေနပါလွ်င္ ကမၼ႒ာန္းပြားတိုင္းပြားတိုင္း ႐ုပ္ၾကည္လင္ျခင္း၊ နာမ္ၾကည္လင္ျခင္းမ်ား မျဖစ္ေပၚလာဘဲ နီျမန္းေသာ စိန္ကၱီပါေစာင္ၾကီးႏွင့္ ဖံုးအုပ္ခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးဖိုၾကီးအလယ္တြင္ ထိုင္ေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဖန္အုပ္ေဆာင္း၊ မွန္အုပ္ေဆာင္းၾကီး ဖံုးခံထားရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္ေနတတ္ၾကပါသည္။ ယင္းအေျခအေနကို ၀ဏၰ(အဆင္း)ထင္သည္ဟု ဆိုသည္။


Image and video hosting by TinyPic
၄၉-ပုံတြင္ကဲ့သို႔ မသာေလာင္း၊ လူေသပုတ္၊ ပိုးေလာက္အစု၊ အသားစု၊ အ႐ိုးစု၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္၍ ေနတတ္ၾကသည္။ ထိုေယာဂီမ်ားကား အသု ထင္သည္ဟု ဆိုရသည္။

ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိဟူသည့္အတိုင္း ထြက္သက္၀င္သက္တို႔ အမွန္တကယ္ ၿငိမ္းေအာင္ အားထုတ္ရေပမည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ၀ဏၰထင္ႏွင့္ အသုဘထင္တို႔ မေကာင္းသနည္းဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ရည္ရြယ္ခ်က္ကို ၾကည့္ရေပမည္။ ႐ႈမွတ္ရင္းသေဘာက ရင္လယ္တြင္ ရပ္တည္ေနေသာ အလင္းပဋိဘာဂနိမိတ္ကို သမာဓိခိုင္ၿမဲေအာင္ အားထုတ္႐ံုသာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ပါလွ်က္ ၀ဏၰ၊ အသုဘတို႔ ထင္ျမင္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

လမ္းမွန္ေအာင္ ႐ႈမွတ္ဖို႔ရန္ ရွိရင္းစြဲ ပဋိဘာဂနိမိတ္ကို လင္းရာမွ တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လာေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ပဋိဘာဂနိမိတ္သည္လည္း အလင္းလံုးမွ တျဖည္းျဖည္း ေရာင္ျခည္မ်ား သိမ္းသြားၿပီး ေနာက္ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္း ျပန္ၾကည္လာေသာ ေရကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရင္း ႐ႈမွတ္ရင္းျဖင့္ နိမိတ္အၾကည္လံုးသည္ ဖန္ၾကည္မွန္ၾကည္တို႔ထက္မက ၾကည္၍ၾကည္၍ လာေပလိမ့္မည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ ဘာ၀နာလမ္းမွန္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ငေမာက္ေက်ာက္ပတၱျမားလံုးကို ၀ါဂြမ္းအခ်ိန္တစ္ဆယ္အုပ္လိုက္ရာ ငေမာက္ေက်ာက္၏အနီေရာင္မ်ား ၀ါဂြမ္းပံုတစ္ခုလံုးကို ရဲရဲေတာက္သြားေစသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ သီဒါျမေကာင္းတို႔ကို ဂြမ္းႏွင့္အုပ္ထားပါက ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီးပါ ကမၺလာအစိမ္းပံုၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္ၾကည္လင္ေအးျမသာယာလွေသာ ပဋိဘာဂအၾကည္လံုးသည္ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ားေပးသကဲ့သို႔ တစ္ကိုယ္လံုး အၾကည္တံုးၾကီး ျဖစ္သြားရေပမည္။ ဤသည္ကို ႐ုပ္ဥပစာဆုိက္သည္ဟု ဆိုရသည္။

တစ္ဖန္ဆက္လက္၍ ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားႏိုင္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္အျပင္ပသို႔ အၾကည္ဓာတ္မ်ား ျဖာထြက္လွ်က္ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္လံႏွစ္လံမွ်ေလာက္ပင္ အၾကည္စိုင္ အၾကည္ခဲျဖစ္ကာ စိတ္ဓာတ္မ်ားပါ ၾကည္လင္လာေတာ့သည္ကို နာမ္ဥပစာဆိုက္သည္ဟု ဆိုရသည္။

အထူးမွာထားခ်က္ကား ဤကဲ့သို႔ေသာအဆင့္ေရာက္ေနလွ်င္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သမာဓိအလြန္အားၾကီးၿပီး “ငါ့ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ေပ်ာက္သြားၿပီလား”ဟု ထင္တတ္ၾကပါသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိကိုယ္ကို ေက်ာက္႐ုပ္ၾကီး ျဖစ္သြားသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ သံခဲၾကီးေရထဲျမဳပ္သြားသကဲ့သို႔ မိမိ၏အၾကည္တံုးဟူေသာ အာ႐ံု၌ နစ္ျမဳပ္သြားကာ “ေမ်ာသြားတာလား၊ ေသမ်ားေသသြားၿပီလား”စသည္ျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔ကာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။

ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ေၾကာက္လန္႔ျခင္း မျဖစ္ေစဘဲ ရဲ၀ံ့စြာ ဆက္လက္အားထုတ္ဖို႔ လိုအပ္ပါသည္။ သုခ-ဧကဂၢတာ စ်ာန္အဂၤါႏွစ္ပါး ျပ႒ာန္းရေသာအဆင့္ျဖစ္၍ စိတ္အခ်မ္းသာဆံုး အတည္ၿငိမ္ဆံုးျဖစ္လာပါလိမ့္မည္။ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ မိမိႏွင့္ၾကမ္းျပင္မထိေတာ့ဘဲ တစ္ေတာင္ႏွစ္ေတာင္စသည္ ျမင့္တတ္ေနသလို ခံစားလာရတတ္သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

Wednesday, March 17, 2010

၂၁-ရာစုမွာ.......

Eye for an eye တဲ့။ Bible ရဲ႕ လမ္းညႊန္ခ်က္။ ေယ႐ႈခရစ္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ျပင္ေပးျပင္ေပး။ မျမင္ၾကေလတကား။ မေျပာင္းၾကေလတကား။ န ဟိ ေ၀ေရန ေ၀ရာနိ - အမုန္းတရာကို အမုန္းတရားျဖင့္ မၿငိမ္းေစႏိုင္။ ျမတ္ဗုဒၶစကား။ လူျဖစ္လို႔ အမုန္းတရားမ်ားျဖင့္ ရွင္သန္ေနၾကတာကို ဘာမွ ေျပာစရာမရွိ။ ဒီလိုေတြ တိရစၧာန္သာသာ (တိရစၧာန္ေတြလိုလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္) သတ္ျဖတ္ေနၾကတာကို ေတြ႕ရေတာ့ အံ့ၾသစရာျဖစ္ရ။ “ငါ့လူမ်ိဳး၊ ငါ့ဘာသာ၊ ငါ့ႏိုင္ငံ”။ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားျဖင့္ အသက္ရွင္ၾကသည္။ ရပ္တည္ခ်က္မ်ားျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ၾကသည္။ တရားေသာရပ္တည္ခ်က္ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္သည္။ လမ္းညႊန္ခ်က္အမွား၊ ခံယူခ်က္အမွား၊ အတၱကို အလဲြသံုးစားျပဳမႈမ်ားျဖင့္ သူ႕သတ္၊ ကိုယ့္သတ္၊ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္မႈမ်ား ထြန္းကားေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ဆံုး႐ႈံးျခင္းမ်ားကို သင္ပုန္းမေခ်ေသးသေရြ႕ ကမၻာၾကီးမွာ ေသြးမ်ား စြန္းေပေနအံုးမည္။

ေလးမွာ ၿငိမ္းေစဘိ


သတိၿမဲေအာင္ အားထုတ္ခဲ့ရေသာ ပထမအဆင့္၊ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို အတိုအရွည္အားျဖင့္ ႐ႈမွတ္ရျခင္း သို႔မဟုတ္ ရရွိၿပီးေသာအလင္းနိမိတ္ကို အနီးအေ၀းေျပးေစျပန္ေစရျခင္းဟူေသာ ဒုတိယအဆင့္၊ ေလာင္ကၽြမ္းထားေသာ အလင္းတံုး၊ ဖန္တံုးၾကီးမ်ားပမာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးကို အလင္းကလာပ္ခ်ည္းသာ ျဖစ္ေစေအာင္ နိမိတ္စားရျခင္း သို႔မဟုတ္ သံုးခ်က္သိအားထုတ္ရျခင္းဟူေသာ တတိယအဆင့္တို႔ကား ၿပီးျပည့္စံုခဲ့ေလၿပီ။ ယခုအခါတြင္ ႐ုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းေသာ ငါ၏ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ကို ၿငိမ္းေပ်ာက္သြားေစရန္ သို႔မဟုတ္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္ အားထုတ္ရျခင္း စတုတၳအဆင့္ကို ျပဆိုပါအံုးမည္။


ၿငိမ္းေစဘိ အဆင့္ကို အားထုတ္ေသာအားျဖင့္ ေရာက္ရွိလာပါက မိမိတို႔၏ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔သည္ အလြန္႔အလြန္ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေၾကာင့္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလတို႔ မရွိေတာ့ဟူ၍ပင္ ထင္လာရေပလိမ့္မည္။ ေရွ႕အခန္းမ်ားတြင္ ႐ႈမွတ္ခဲ့ရာတြင္ ရရွိခဲ့ေသာ အလင္းပဋိဘာဂကို ရင္ခ်ိဳင့္အလယ္တည့္တည့္တြင္ ထားရမည္။ ထိုသို႔ထားၿပီး လင္းသည္ထက္လင္းေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ထိုလင္းထိန္ေနေသာ အလင္းနိမိတ္ကို အဇၥ်တၱအတြင္းသက္သက္ျဖစ္ေစရန္ စိတ္ကို ေနာက္ေက်ာဘက္ကထားၿပီး ရႈမွတ္ရေလသည္။ နံပါတ္ ၄၆-ပံုအတိုင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

႐ုပ္ဥပစာ၊ နာမ္ဥပစာ

ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ႏွင့္အတူတကြ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ၿငိမ္းေအးျခင္းသေဘာကို ႐ုပ္တို႔၏ ၿငိမ္းျခင္း၊ ၿငိမ္သက္ျခင္းသေဘာ (႐ူပပႆမၻယ)ဟု ဆိုသည္။ ယင္းသေဘာကို ႐ုပ္ဥပစာဟုလည္း ေခၚသည္။ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီးတစ္ခုလံုး ဖန္သားမွန္သားအသြင္ ၾကည္လင္ၿပီး ယင္းကိုမွီေနေသာ စိတ္တို႔၏ ၿငိမ္သက္ေအးျမေသာ သေဘာကို စိတ္၏ ၿငိမ္းေအးျခင္း (စိတၱပႆမၻယ)ဟု ဆိုသည္။ ယင္းသေဘာကို နာမ္ဥပစာဟုလည္း ေခၚသည္။

ဤေလးဆင့္ေျမာက္ ဘာ၀နာကို ပြားမ်ားအာထုတ္ရာတြင္ ဥပစာသမာပတ္ကို ၀င္စားေစႏိုင္ရန္အတြက္ ဘာ၀နာပ်က္ေၾကာင္းတရားရွစ္ပါး (ဘာ၀ႏုပကၠိေလသ)ႏွင့္ ပဘာ၀နာတရားေလးပါးကို သိသင့္ပါသည္။ အာနမန၊ ၀ိနမန၊ သႏၷမန၊ ပနမန ဟူေသာ ယိမ္းယိုင္ျခင္းေလးမ်ိဳး၊ ဣဥၥန၊ ဖႏၵန၊ စလန၊ ကမၸန ဟူေသာ လႈပ္ျခင္းေလးမ်ိဳးအားျဖင့္ ဘာ၀နာပ်က္ေၾကာင္းရွစ္ပါးမျဖစ္ေအာင္ သတိျပဳၾကရမည္။ ထိုသို႔မျဖစ္ေစဘဲ ျပတ္သားစြာသိေသာစိတ္၊ ျပတ္သားစြာထြက္ေသာေလ၊ ျပတ္သားစြာမွတ္သိႏိုင္ေသာ သတိ၊ ခိုင္ၿမဲေသာ သမာဓိဟူေသာ ပဘာ၀နာတရားေလးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေအာင္ အားထုတ္ရမည္။

ထိုသို႔ ၿငိမ္းေစရာတြင္လည္း ပဘာ၀နာတရားေလးပါး အားေကာင္းသေလာက္ လ်င္ျမန္စြာ ၿငိမ္သက္သြားျဖင္း သႏၲ၊ အလြန္ၿငိမ္သက္၍သြားျခင္း ၀ူပသႏၲ၊ ႏူးညံ့ျခင္း သုခုမ၊ အလြန္ႏူးညံ့ျခင္း သုခုမတရ၊ အလြန္႔အလြန္ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ျခင္း သုခုမတမ စသည္အားျဖင့္ အဆင့္ဆင့္ ႏူးညံ့ၿပီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားရေလသည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ေၾကးဖလား၊ ေၾကးစည္၊ ေခါင္းေလာင္းတို႔ကို တီးခတ္လိုက္လွ်င္ အစပိုင္းတြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း၊ ေနာက္ပိုင္းတြင္ တျဖည္းျဖည္းႏူးညံ့သြားခါ ခ်ဳပ္ေပ်ာက္သြားရေလသည္။ ထိုဥပမာကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေစရမည္။

စတုတၳအဆင့္ကို အားထုတ္ရာတြင္ သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ ပို၍ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ အလြန္႔အလြန္ လႈပ္ခါမတၱမွ်သာထင္ေသာ အ႐ႈအ႐ႈိုက္၊ ျငင္သာေပါ့ပါးေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ “ငါ့အား ထြက္ေလ၀င္ေလ အ႐ႈအ႐ႈိက္ မရွိေတာ့ၿပီေလာ”ဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္အထိ အားထုတ္ရပါမည္။

စတုတၳအဆင့္ကို အားထုတ္ရာတြင္ သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ သိမ္ေမြ႕သည္ထက္ ပို၍ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ အလြန္႔အလြန္ လႈပ္ခါမတၱမွ်သာထင္ေသာ အ႐ႈအ႐ႈိုက္၊ ျငင္သာေပါ့ပါးေသာေလတို႔၏ အ႐ႈအ႐ႈိက္၊ “ငါ့အား ထြက္ေလ၀င္ေလ အ႐ႈအ႐ႈိက္ မရွိေတာ့ၿပီေလာ”ဟု ထင္မွတ္ရေလာက္ေအာင္ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားသည္အထိ အားထုတ္ရပါမည္။

နံပါတ္ ၄၇-႐ုပ္ပံုသည္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ၿငိမ္းခါနီးသျဖင့္ ထင္ျမင္လာတတ္ပံုကို တစိတ္တေဒသအားျဖင့္ ေဖာ္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခါနီးလွ်င္ မိမိ၏ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ၀ါးႏွစ္ျပန္သံုးျပန္ခန္႔ ရွည္သြားလိုက္၊ လက္တသစ္ခန္႔ေလာက္ ပုသြားလိုက္ျဖစ္ေနတတ္ၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ပံုပါတိုင္း ခႏၶာကိုယ္ၾကီး ပြ-ရြ-ၾကြေနၿပီး ရာ၀င္အိုးခန္႔စသည္ျဖင့္ ၾကီးလာလိုက္ လက္သန္းလက္ညိွုးခန္႔ ေသးငယ္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနတတ္ၾကကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ခႏၶာကိုယ္ၾကီး လံုး၀ိုင္းသြားလိုက္ ျပားကပ္သြားလိုက္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္ေနတတ္ၾကပါသည္။ အထက္ပါအတိုင္း ထင္ျမင္လာၿပီး မၾကာခင္ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းျခင္းမ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

Friday, March 12, 2010

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းကႏွင့္ ယေန႔


ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက အေလာင္းမင္းတရားၾကီးဟု ေက်ာ္ေဇာေသာ မင္းတစ္ပါးရွိခဲ့ဖူး၏။ ထိုမင္းလက္ထက္တြင္ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းတစ္ခုကို ထုတ္သတဲ့။ ထိုအမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္းကား ဤသို႔ျဖစ္၏။ “ဤႏုိင္ငံေတာ္အတြင္း၌ ေနထိုင္သီတင္းသံုးၾကေသာ ရဟန္းသံဃာေတာ္တို႔သည္ မင္းဆရာ၏အလိုသို႔သာ လိုက္၍ က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကရမည္”ဟူ၍။ (ထိုေခတ္က အတင္ဂိုဏ္း၊ အ႐ံုဂိုဏ္းဟု ကဲြျပားေန၏။ မင္းဆရာေတာ္မွာ အတင္ဂိုဏ္း၀င္ျဖစ္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)

သို႔ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားက ထိုအမိန္႔ကို ဖီဆန္ၾက၏။ “ဒို႔ကေတာ့ မင္းဆရာမကလို႔ ဘာဆရာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔အလိုမလိုက္ႏိုင္၊ ငါတို႔ဆရာအစဥ္အဆက္လမ္းစဥ္အတုိင္း ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္လွ်င္ သကၤန္း႐ံုၿပီး ၀င္ၾကရမယ္”ဟု တပည့္မ်ားကို ဆံုးမၾကသတဲ့။

မင္းဆရာေတာ္ အတုလယသကလည္း သူ႕မွာ အာဏာရွိသည္မဟုတ္လား။ ထိုကဲ့သို႔ ဆန္႔က်င္ေသာ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကို အာဏာပါ၀ါျပလို၏။ သို႔ျဖစ္၍ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္သို႔ ဆင့္ေခၚလိုက္၏။ “သင္တို႔သည္ ငါတို႔၏ ဘုရင္မင္းျမတ္အမိန္႔ေတာ္ကို ဖီဆန္သည္။ ဒါေၾကာင့္ သဲဒဏ္ထမ္းၾကေစ”ဟု ဒဏ္ခတ္လိုက္သတဲ့။

ထိုအခါ မေထရ္ၾကီးႏွစ္ပါးမွာ အာဏာရွိသူတို႔ ေပးလိုက္ေသာ အျပစ္ဒဏ္ျဖစ္၍ မလြန္ဆန္ႏုိင္။ သုို႔ရာတြင္ ၿငီးျငဴခြင့္ေလးရွိေသးသျဖင့္ ေအာက္ပါအတုိင္း ၿငီးျငဴၾကသည္ ဟူ၏။
“ဘုရားေဟာတရားႏွင့္အညီ က်င့္ၾကံေနထိုင္ေသာ ငါတို႔ကို ဒီလို ျပစ္ဒဏ္ေပးတယ္ဆိုတာ လံုး၀မသင့္ေတာ္ဘူး။ ေလာကၾကီးက ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာကြာ”ဟု ၿငီးတြားၾကသတဲ့။

တစ္ေန႔ေသာအခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ၾကီးဟု ေက်ာ္ေဇာေသာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ အမတ္ၾကီးမ်ားဘက္သို႔လွည္ၿပီး “ေမာင္မင္းတို႔ ငါထုတ္ထားတဲ့အမိန္႔အတိုင္း ဘုန္းၾကီးေတြ ေနၾကရဲ႕လားကြ။ မင္းဆရာလို႔ ငါခန္႔ထားတဲ့ အတုလယသၾကီးစကားကိုေရာ ဘုန္းၾကီးေတြ နားေထာင္ၾကသလားကြ”ဟု ေမးျမန္းေတာ္မူေလ၏ဟူ၏။

ထိုအခါ အမတ္တို႔က “အခ်ိဳ႕ေတာ့ လိုက္နာၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္ရင္ သကၤန္းေတြ႐ံုၿပီး ၀င္ေနေၾကာင္းပါဘုရာ့။ အဲဒီထဲမွာ ဟို ဦးမုနိႏၵေဃာသကေတာ့ အဆိုးဆံုးပါပဲ့ဘုရာ့။ သူဟာ တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးနဲ႔ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးရဲ႕အာဏာကို ေပၚေပၚတင္တင္ ဆန္႔က်င္ေနေၾကာင္းပါဘုရာ့”ဟု ေလွ်ာက္တင္ၾကသည္ ဟူသတတ္။

အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ ဦးမုနိႏၵကို သုဓမၼာဇရပ္သို႔ ဆြမ္းစားပင့္လုိက္၏။ သူ႕ဆရာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ႏွင့္ ေတြ႕ေပး၏။ မင္းဆရာဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔မွာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီး စိတ္ေတာ္ေက်နပ္ေတာ္မူေအာင္ ဦးမုနိႏၵကို က်မ္းဂန္လြတ္ ဆံုးမၾကေလ၏။ မင္းဆရာ ဂိုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ ဆံုးမစကားမွာ ေအာက္ပါအတိုင္း ျဖစ္၏။
“ကိုယ္ေတာ္ ျမန္မာတစ္ႏိုင္ငံလံုး မင္း(ၾကီး၏)ဆရာ ငါ့စကားအတိုင္း က်င့္ၾကံေနထိုင္ၾကတယ္။ ကိုယ္ေတာ္တစ္ပါးပဲ ၿမိဳ႕ရြာတြင္း၀င္ရင္ သကၤန္း႐ံုေတာ့တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ထိ မာနေတြ ခတ္ထန္ေနရတာလဲ။ ဒီသကၤန္း႐ံုတဲ့ ၀ါဒၾကီးကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့လား”ဟု ဆံုးမ၏။

ထိုအခါ ဦးမုနိႏၵေဃာသသည္ မင္းဆရာ၏ မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီး “ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက သင့္ဟာ သိကၡာရွိရွိ ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါး၊ ဘုရားမ်က္ႏွာ၊ သာသနာ့မ်က္ႏွာကိုပဲ ၾကည့္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ၾကီးတစ္ပါး ျဖစ္တယ္လို႔ ငါၾကားဖူးတယ္။ အခုေတာ့ တစ္ျခားစီပဲ။ အရွင္ဘုရားက တပည့္ေတာ္ကို ကိုးကြယ္မဲ့ေနတဲ့ ဆရာမရွိသူလို႔ ထင္လို႔ ဒီလို ဆံုးမလိုက္တာထင္တယ္။ တပည့္ေတာ္ ေျပာခ်င္ေျပာပါ။ ရပါတယ္။ တပည့္ေတာ္ရဲ႕ဆရာ့မ်က္ႏွာကိုေတာ့ ေထာက္ထားသင့္ပါတယ္”ဟု ဆိုလိုက္၏။

ထိုအခါ မင္းဆရာ ဦးယသက “ေအာင္မာ ကိုယ္ေတာ့္မွာ ဆရာရွိတယ္ဆိုပါလား၊ ဘယ္သူလဲ”ဟု ေမးလိုက္၏။ ဦးမုနိႏၵေဃာသလည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ လက္ကေတာ့ထိုး၊ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး သံဃာ့အလယ္တြင္ ဆင္းတုေတာ္ကို ရွိခိုးၿပီး
“အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္သည္ အသက္ပင္ေသေသ၊ တပည့္ေတာ္၏ အသက္ကိုသာ စြန္႔ပါမည္၊ အရွင္ဘုရားပညတ္ထားေသာ သိကၡာပုဒ္ေတာ္ကိုေတာ့ မစြန္႔ပါဘုရား”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္ေလသတဲ့။

မင္းဆရာဦးယသမ်က္ႏွာ ဘယ္သို႔ရွိမည္ကို သမိုင္းစာအုပ္တြင္ ျပမထား၍ မသိရေသာ္လည္း အေလာင္မင္းတရားၾကီးကား ေဒါသအမ်က္ေတာ္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းၾကီး ထေတာ္မူေလသည္ဟူ၏။
“ဒီေလာက္ ေျပာရဆိုရက်ပ္တဲ့ မာနခတ္ထန္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ ငါ့တိုင္းျပည္မွာ မရွိသင့္ဘူး၊ တိုင္းျပည္က ႏွစ္ထုတ္ၾကစမ္းကြာ”ဟု အမ်က္ေတာ္ရွၿပီး အမိန္႔ေတာ္ခ်မွတ္ေတာ္မူလိုက္၏။

ဦးမုနိႏၵေဃာသကား အာဂအာဇာနည္တည္း။ တိုင္းျပည္က ႏွင္ထုတ္လိုက္ေသာ္လည္း ေရာက္ရာအရပ္တြင္ ၿမိဳ႕ရြာတြင္းသို႔ ၀င္လွ်င္ သကၤန္း႐ံု၍ ၀င္၏။ မိမိ၏ တပည့္မ်ားကိုလည္း သကၤန္း႐ံုဖို႔ ဆုံးမၿမဲ ဆံုးမ၏။

ထိုသတင္းကို ၾကားရေသာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟု ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူေသာ အေလာင္းမင္းတရားၾကီးသည္ စိတ္ဆုိးေတာ္မူ၏။ စိတ္ဆိုးဆုိးျဖင့္ “ေမာင္မင္းတို႔ အဲဒီကိုယ္ေတာ္ကို ဆြမ္းစားပင့္ၾကစမ္းကြာ”ဟု အမိန္႔ေတာ္ ေပးလိုက္၏ဟူ၏။

မင္းခ်င္းတို႔ လာပင့္ေသာအခါ ဦးမုနိႏၵလည္း ဘုရားအေလာင္းၾကီး၏ အထာကို နပ္ၿပီးသားျဖစ္၍ သေဘာေပါက္လိုက္၏။ ထိုသို႔ သေဘာေပါက္သျဖင့္ မိမိကိုယ္ကို လူ၀တ္လဲလိုက္၏။ လူ၀တ္ျဖင့္ ေရွ႕ေတာ္ေမွာက္ ေရာက္လာ၏။ ဘုရားအေလာင္းၾကီးမွာ အံ့အားသင့္သြား၏ (အတင္းအဓမၼလူခၽြတ္ဖို႔ အၾကံပ်က္သြားေသာေၾကာင့္ ထင္၏။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

ထိုအခါ ဦးမုနိႏၵေဃာသကို “ကိုယ္ေတာ္ ဘာျဖင့္လို႔ ဒီကို လူထြက္ၿပီး လာရတာလဲ”ဟု ေမး၏။ “ေအး ငါ့လို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ျပစ္မွားလွ်င္ သင္ငရဲၾကီးမွာစိုးလို႔ သင္ငရဲမၾကီးရေအာင္ လူ၀တ္လဲၿပီး သင္ေပးတဲ့အျပစ္ကို ခံယူဖို႔ လာခဲ့တာပါ“ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္ဟူ၏။ (ေလးစားစရာ ႏွလံုးသားပါတကား။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

“ေမာင္မင္းတို႔ ဒီလူထြက္ကို အက်ဥ္းခ်လိုက္ၾကစမ္း”

အထက္ပါအတိုင္း အမိန္႔ေပးၿပီး ယိုးဒယားသို႔ စစ္ခ်ီသြားရာ ျပန္ေရာက္မလာခဲ့ေတာ့ေပ။

(ပံုျပင္ေလးကား ဤမွ်သာ။ သို႔ေသာ္လည္း ၂၁-ရာစုတြင္ ဤသို႔ေသာ ပံုျပင္ေတြမ်ားစြာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ရွိေနခဲ့သည္။ ၂၁-ရာစုပံုျပင္တြင္ အေလာင္းမင္းတရားကား တပ္ခ်ဳပ္ၾကီးတို႔အဖဲြ႕၊ ဦးယသတို႔အဖဲြ႕ကား မဟနအဖဲြ႕၊ ဦးမုနိႏၵေဃာသတို႔အဖဲြ႕ကား သိန္းခ်ီေသာ စက္တင္ဘာကိုယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ နအဖအေထာက္အပံ့အားလံုးကို ျငင္းပယ္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားတည္း။ ဤသို႔ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ေျပာင္းယူလွ်င္ပင္ ၂၁-ရာစုက ပံုျပင္သည္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ဤကား စကားခ်ပ္)။

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၇)

ဤအဆင့္တြင္ မ႑လ(သက္ေရာက္ပံု ရပ္၀န္း)သံုးမ်ိဳးႏွင့္ ၾသဓိသံုးမ်ိဳးကိုလည္း သိသင့္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ

၁။ မ႑လ

၂။ အဎၬမ႑လႏွင့္

၃။ မဟာမ႑လ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

ၾသဓိသံုးမ်ိဳးမွာ

၁။ ၾသဓိ

၂။ အေႏၲာဓိႏွင့္

၃။ အနေႏၲာဓိ တို႔ျဖစ္ပါသည္။

အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ဥပ႒ာနသံုးမ်ိဳးလံုးသို႔ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္ေသာ ေယာဂီသည္ မ႑လ၊ ၾသဓိ ဘာ၀နာရွင္မည္ပါသည္။ က်န္မ႑လႏွစ္မ်ိဳးႏွင့္ ၾသဓိႏွစ္မ်ိဳးကို ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပံုႏွင့္တကြ ေဖာ္ျပသြားပါမည္။

အဎၬမ႑လ၊ အေႏၲာဓိ႐ႈနည္းႏွင့္ မဟာမ႑လ၊ အနေႏၲာဓိ႐ႈနည္းတို႔ကို ပံုစံတက် ႐ႈမွတ္ပြားမ်ားအားထုတ္ေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ စ်ာန္ရပုဂၢိဳလ္တို႔ စ်ာန္၀င္စားလွ်က္ အာကာသေ၀ဟင္ယံမွ ေလယာဥ္ပ်ံစီးေနရသူတို႔ႏွင့္မျခား တရိပ္ရိပ္ ပ်ံသြားေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အလြန္ျမင့္မားလွေသာ သစ္ပင္ၾကီး၏ ေခါင္ဖ်ားမွ တဲြလဲက်ေနေသာ ဒါန္းအျမင့္ၾကီးကို စီးေနရသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း တၿငိမ့္ၿငိမ့္ တသိမ့္သိမ့္ ႐ႈမွတ္၍ အလြန္အဆင္ေျပေနပါလိမ့္မည္။

ဤ႐ႈနည္းမ်ားတြင္လည္း အလ်ားလိုက္ ကန္႔လန္႔႐ႈနည္း၊ ေဒါင္လိုက္ အထက္ေအာက္႐ႈနည္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ ထိုႏွစ္မ်ိဳးတို႔တြင္ နံပါတ္ ၄၄-႐ုပ္ပံုသည္ နိမိတ္ကို အလ်ားလိုက္ ၾကိဳးတန္းၾကီးကဲ့သို႔ထား၍ ႐ႈရပံုကို ျပသထားေလသည္။

႐ႈရပံုကား ထုတ္ေလႏွင့္နိမိတ္အလင္းတန္း ၀ါးလံုးခန္႔တုတ္ေစလွ်က္ ပုခံုးတစ္ဖက္မွ အေတာင္တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ အရွည္လႊတ္လိုက္ပါ။ ေနာက္႐ႈိက္ေလႏွင့္က်န္ပုခံုးတစ္ဖက္၏ ဟိုဖက္သို႔ အေတာင္တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ အရွည္႐ႈိက္၍ လႊတ္ပါ။ ထုတ္ေလ၊ ႐ႈိက္ေလတို႔ႏွင့္ ႐ွဴး႐ွဴးရွဲရွဲျမန္ျမန္လုပ္၍ ေပးလိုက္၊ ဟိုဖက္သည္ဖက္ နိမိတ္ေၾကာင္းျခင္းဆက္လွ်က္ ဟိုဖက္အလင္းတန္းတစ္ရာ၊ ဒီဖက္တစ္ရာ၊ မိမိကိုယ္ကို အလယ္က ေနရေပမည္။ ႐ႈိက္ေလႏွင့္ ႐ႈိက္၊ နိမိတ္တန္းက အေသ၊ လူအအရွင္ထား၍ ႐ႈမွတ္အားထုတ္လွ်င္ ခႏၶာကိုယ္က ထိုင္လွ်က္၊ ႐ႈိက္ေလႏွင့္ ဟိုဘက္နိမိတ္တန္းအဆံုးေရာက္လိုက္၊ ထုတ္ေလႏွင့္ ဒီဘက္နိမိတ္တန္းအဆံုးေရာက္လိုက္ျဖင့္ ဆက္လက္အားထုတ္ရမည္။ ဥပမာအားျဖင့္ အ႐ုပ္ေလးတစ္႐ုပ္ကိုေဖာက္ၿပီး ၾကိဳးရွည္ရွည္တပ္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ အ႐ုပ္ကေလးကို ဟိုဘက္ၾကိဳးဆံုးေရာက္ေအာင္ တအား႐ိုက္လိုက္၊ ဟိုဘက္ကေန ဒီဘက္ကို ျပန္႐ိုက္လိုက္ျဖင့္ ဟိုဘက္ၾကိဳးအဆံုး၊ ဒီဘက္ၾကိဳးအဆံုး အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေရြ႕လ်ားေနပါလိမ့္မည္။

ေဒါင္လိုက္႐ႈနည္း

ေဒါင္လိုက္႐ႈနည္းမွာလည္း အလ်ားလိုက္႐ႈနည္းျဖင့္ ကြာဟမႈ မ်ားစြာ မရွိေခ်။ ယခင္ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ နိမိတ္မ်ိဳးကို ငယ္ထိပ္မွ အထက္ အေတာင္တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ စသည္ရွည္ေအာင္ မႈတ္ထုတ္လိုက္ရမည္။ တစ္ဖန္ ႐ႈိက္ေလျဖင့္ ေအာက္ အေတာင္တစ္ရာ၊ တစ္ေထာင္၊ ႏွစ္ေထာင္ စသည္ရွည္ေအာင္ ႐ႈိက္၍ ခ်လိုက္ရမည္။ ေရွ႕နည္းအတိုင္း နိမိတ္အေသ၊ လူအရွင္ထားၿပီး ႐ႈမွတ္ရမည္။ ယင္းကဲ့သို႔ က်က်နန အားပါးတရ ႐ႈမွတ္ႏိုင္လွ်င္ စ်ာန္ပ်ံေနရသကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ သစ္သား႐ုပ္တစ္႐ုပ္ကို ေအာက္ပိုင္းမွ အထက္ပိုင္းသို႔ တုိးလွ်ိဳေပါက္ အေပါက္တစ္ခုကို ေဖာက္ၿပီး ၾကိဳးတပ္လိုက္ပါ။ ၿပီးလွ်င္ အဆိုပါ အ႐ုပ္ကို အထက္႐ိုက္တင္လိုက္၊ ေအာက္ျပန္က်လိုက္ျဖင့္ တက္လိုက္ဆင္းလိုက္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ေဒါင္လိုက္ႏွင့္အလ်ားလုိက္သာ ကြာျခားပါသည္။

မဟာမ႑လ၊ အနေႏၲာဓိ႐ႈနည္းတို႔မွာလည္း ႐ႈမွတ္ရပံုခ်င္း တူၾကပါသည္။ ထူးျခားသည္မွာ နံပါတ္ ၄၄၊ ၄၅ ပံုမ်ားတြင္ကဲ့သို႔ အပိုင္းအျခားမရွိ ဟိုဘက္သည္ဘက္ စၾကာ၀ဠာအဆံုးေရာက္ေအာင္ လႊတ္၍ ႐ႈမွတ္ရပံုသာ ကြာျခားပါသည္။ ေဒါင္လိုက္မွာလည္း ဤနည္းအတိုင္း အထက္ေကာင္းကင္အစ၊ မိမိကိုယ္အလယ္၊ ေအာက္ေကာင္းကင္အဆံုး သံုးခ်က္စီ ႐ႈမွတ္ရပါသည္။ ဤတြင္ သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာဟူေသာ သံုးခ်က္သိ ႐ႈနည္းမ်ား ၿပီးပါၿပီ။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္....

Monday, March 1, 2010

သံုးခ်က္သိမွာ တတိယာ (၆)

Image and video hosting by TinyPic

Image and video hosting by TinyPic
အထက္ပါ အားထုတ္နည္းတို႔ကို သေဘာပိုင္ေအာင္ ဥပမာျဖင့္ ျပဆိုပါဦးမည္။ သံျပားတစ္ခ်ပ္တြင္ လူ႐ုပ္ပံုေရးထားၿပီး ခ်က္ေနရာတြင္ (၃)လက္မခန္႔အေပါက္၀ိုင္းတစ္ခု၊ ရင္ဘတ္အလယ္ကလည္း တစ္ခု၊ ႏွာေခါင္းေပါက္တည့္တည့္တြင္ တစ္ခု သံုးေပါက္ ေဖာက္ထားပါ။ ၿပီးလွ်င္ ေက်ာဘက္မွ မီးသီးတစ္လံုးကို အေပါက္မ်ားႏွင့္တည့္တည့္ခ်ိန္ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာခ်ပါ။ ႏွာေခါင္းေပါက္တည့္တည့္ေရာက္လွ်င္ မိမိၾကည့္ေနေသာဘက္က ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ မည္သည့္အေပါက္တြင္ ေရာက္ေနသနည္းဟု ေမးလွ်င္ ႏွာသီးတည့္တည့္ေရာက္ေနသည္ဟု ေျဖေပလိမ့္မည္။

ဆက္ၿပီးေလွ်ာခ်လွ်င္ ရင္ဘက္အေပါက္တည့္တည့္ေရာက္လွ်င္ လင္းခနဲ ျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ဆက္ၿပီးေလွ်ာခ်လာေသာအခါ ခ်က္ေပါက္တည့္တည့္သို႔ေရာက္ေသာအခါ လင္းခနဲ တစ္ခါျမင္ရေပလိမ့္မည္။ ထို႔အတူပင္ အလင္းနိမိတ္ အစႏွာသီးဖ်ား၊ အလယ္ရင္ဘက္ႏွင့္ အဆံုးခ်က္သံုးဌာနလံုး ထင္ရွားလာေအာင္ အားထုတ္ရပါလိမ့္မည္။ အားထုတ္ခါစတြင္ အခက္အခဲရွိႏုိင္ေသာ္လည္း အ႐ႈက်င္လည္သြားေသာအခါ လြယ္ကူစြာ ႐ႈမွတ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။

အဇၥ်တၱသံုးခ်က္႐ႈနည္းတြင္ ဘံုက်ဥ္း႐ႈနည္း၊ ဘံုလတ္႐ႈနည္းႏွင့္ ဘံုက်ယ္႐ႈနည္းဟု သံုးမ်ိဳးကဲြျပားသည္။ ႏွာသီး၀၊ ရင္လယ္၊ ခ်က္ သို႔မဟုတ္ ခ်က္၊ ရင္လယ္၊ ႏွာသီး၀ဟု သံုးခ်က္႐ႈရျခင္းသည္ အက်ဥ္းအားျဖင့္သာ ႐ႈရျခင္းျဖစ္၍ ဘံုက်ဥ္း႐ႈနည္းမည္ပါသည္။

Image and video hosting by TinyPic

အထက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ (၄၁) ႐ုပ္ပံုသည္ ဘံုလတ္႐ႈနည္းကို ျပဆိုထားေပသည္။ ဦးထိပ္၊ ရင္လယ္၊ ဒြါရ သို႔မဟုတ္ ဒြါရ၊ ရင္လယ္၊ ဦးထိပ္ဟူေသာ သံုးဌာနကို ႐ႈမွတ္ရသည္။

Image and video hosting by TinyPic

နံပါတ္ (၄၂) ပံုမွာ ဘံုက်ယ္႐ႈနည္းကို ျပသထားသည္။ ဘံုက်ယ္႐ႈနည္းအရ သံုးဌာနမွာ ဦးထိပ္၊ ရင္လယ္၊ ေျခဖ်ားတို႔ ျဖစ္သည္။ ဘံုက်ယ္႐ႈနည္းကို မတ္တပ္ရပ္၍လည္းေကာင္း၊ ပက္လက္လွန္လွ်က္လည္းေကာင္း အားထုတ္ရသည္။

ဤေနရာတြင္ ဥပ႒ာနသံုးမ်ိဳးကို သိသင့္ပါသည္။ ၎တို႔မွာ ….
၁။ မ႑လုပ႒ာန
၂။ ဥပဎၬဳပ႒ာန
၃။ သကလုပ႒ာန တို႔ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔တြင္ ဘာ၀နာအာ႐ံုသန္လွသျဖင့္ အားထုတ္႐ႈမွတ္ေလတိုင္း မိမိ၏ ၀မ္းေခါင္းအတြင္း၌ မွန္တိုင္ၾကီးစိုက္ထူ၍ထားသကဲ့သို႔ ထင္လာမူကား မ႑လုပ႒ာနမည္၏။ ကိုယ္တစ္ပိုင္းတစ္ျခမ္းသာ ထင္လာလွ်င္ ဥပဎၬဳပ႒ာနမည္၏။ တစ္ကိုယ္လံုးထင္လာမူကား ဥပဎၬဳပ႒ာနမည္ပါသည္။

Image and video hosting by TinyPic

ဘံုက်ယ္႐ႈနည္းဆိုသည့္အတိုင္း မိမိတစ္ကိုယ္လံုး အဂၤါအစိတ္အပိုင္းတိုင္း၌ သံုးခ်က္သံုးခ်က္ ႐ႈရပံုကို နံပါတ္ (၄၃)ပံုကို ၾကည့္ေသာအားျဖင့္ ဉာဏ္ရွင္းစရာ ရွိေလာက္ေပၿပီ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤအဆင့္၌ “သဗၺကာယပဋိသံေ၀ဒီ အႆသိႆာမိ၊ ပႆသိႆာမီတိ သိကၡတိ = အလံုးစံုေသာ ခႏၶာကိုယ္အတြင္း၌ အလုိလို လင္းေစလွ်က္ ထြက္ေလကို ထုတ္အံ့၊ ၀င္ေလကို သြင္းအံ့ဟူ၍ က်င့္၏”ဟု ေဟာေတာ္မူျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ပံု (က)အတိုင္း ႐ႈမွတ္လိုလွ်င္ လက္ဖ်ား၊ လက္လယ္၊ လက္ရင္းဟု ၀င္ေလသံုးခ်က္ သို႔မဟုတ္ လက္ရင္း၊ လက္လယ္၊ လက္ဖ်ားဟု ထြက္ေလသံုးခ်က္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ထုတ္ခ်ည္သြင္းခ်ည္ ႐ႈမွတ္ရပါမည္။ ပံု (ခ)အတိုင္း ႐ႈမွတ္လိုလွ်င္လည္း ျပထားသည့္အတိုင္း ႐ႈမွတ္ပါ။ ပံု (ဂ)အတိုင္း ရႈမွတ္လိုလွ်င္ ေျခဖ်ား၊ ေျခလယ္၊ ေျခရင္းဟု ၀င္ေလသံုးခ်က္၊ ေျခရင္း၊ ေျခလယ္၊ ေျခဖ်ားဟု ထြက္ေလသံုးခ်က္အားျဖင့္ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ရႈမွတ္ႏိုင္ပါသည္။