Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Wednesday, April 30, 2014

အညၾတ ခရီးသည္ (၂)





(၅)
ကပၸိယေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္လာႀကိဳသည့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က အေဆာင္မ်ား၊ အခန္းမ်ားကို လိုက္ျပသည္။ ေက်ာင္းမွာ ေရးထားသည့္စာမ်ားမွာ ဂ်ာမန္၊ ထိုင္း ၂ ဘာသာျဖင့္ ေရးထားသည္။ အေနာက္တိုင္းသားမ်ားႏွင့္ ပူးတဲြၿပီး အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ေအာင္၊ ေလးစားအထင္ႀကီးဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္စြမ္းေသာ ထိုင္းရဟန္းေတာ္မ်ားကို အားက်ေလးစားမိသည္။

အေနာက္တိုင္းအိမ္မ်ား ထံုးစံအတိုင္း အျပင္ကၾကည့္လွ်င္ အိမ္ပုေလး၊ အိမ္ေသးေသးေလးဟု ထင္ရေသာ္လည္း အထဲေရာက္သည့္အခါ လိုအပ္သည့္ပစၥည္းပစၥယမ်ားက စံုလွသည္။ အပူေပးစက္မ်ား၊ ေရခ်ိဳးခန္းမ်ား၊ အိပ္ခန္းမ်ား၊ စာၾကည့္ခန္း၊ ႐ံုးခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ထမင္းစားခန္း၊ အမႈိက္ပံုးအမ်ိဳးမ်ိဳး စနစ္တက် သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ထားရွိၾကသည္။ အိပ္ခန္း ၆ ခန္းသာရွိေသာ္လည္း အိမ္သာ၊ ေရခ်ိဳးခန္းက ၅ ခန္းရွိသည္။

အခန္းအဝင္တံခါးမ်ားတြင္ ထိုင္းစာမ်ား ေရးထားသည္။ ထိုင္းပစၥည္းအသံုးအေဆာင္မ်ားလည္း ေနရာအႏွံ႔ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြက်ေတာ့ တိုင္းတစ္ပါးသားေတြႏွင့္ အလုပ္အတူလုပ္ႏိုင္ၿပီး တို႔ျမန္မာေတြကေတာ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲ စုစည္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတာ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္ဟုလည္း ကိုယ္ကိုယ့္ကို အားမလိုအားမရျဖစ္ရင္း ေတြးေနမိခဲ့သည္။

အခန္းမ်ားအတြင္းကိုလည္း လိုက္ျပသည္။ အခန္းတစ္ခန္းကို ေရာက္ေသာအခါ အမွန္ေတာ့ ဒီအခန္းမွာ အရွင္ဘုရား ေနခ်င္ ေနလို႔ ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ဟိုး ေနာက္ ေတာတန္းထဲက ကုဋိ(ေက်ာင္းငယ္ေလး)မွာ ေနေစခ်င္တယ္၊ ဘယ္လို သေဘာရလဲဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းက ဆိုသည္။ အရွင္ဘုရားတို႔ကေကာ ဘယ္မွာ ေနတာလဲဟု ေမးေသာအခါ သူတို႔လည္း ေတာထဲက ေက်ာင္းငယ္ေလးေတြမွာ ေနၾကေၾကာင္း ေျပာသည္။

သို႔ျဖင့္ တပည့္ေတာ္လည္း ေတာထဲက ေက်ာင္းငယ္မွာ ေနပါ့မယ္ဟု ေျပာလုိက္သည္။ ေက်ာင္းငယ္ေလးဆီကို ဆက္လက္ထြက္ခြါၾကသည္။ တကယ့္ကို ေတာႀကီးျဖစ္သည္။ ထင္း႐ွဴးပင္မ်ားက စီတန္းၿပီး တေဝါေဝါ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလသံမ်ားကိုသာ ၾကားရသည္။ ေက်းငွက္သာရကာမ်ားကလည္း အသံမ်ိဳးစံု သီက်ဴးေနၾကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သမင္မ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယုန္မ်ားကိုေတာ့ ခဏခဏ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္သည္ဟု ဆိုသည္။

ရထားတဲြပ်က္လိုအရာတစ္ခုကို ေတြ႕ေသာအခါ ဒါ အရွင္ဘုရား ေနရမယ့္ေနရာပဲဟု ဆိုသည္။ စိတ္ထဲတြင္ အားလံုးအတြက္ အသင့္ျပင္ထားၿပီးသား ျဖစ္ေနတာေတာင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ဘက္ကို ၾကည့္ၾကည့္၊ သစ္ပင္ေတြသာ ရွိသည္။ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ စိတၱလေတာအုပ္တြင္ တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ပံုရိပ္မ်ားက စိတ္ထဲတြင္ အစီအရီ ျပန္ေပၚလာခဲ့သည္။ လွ်ပ္စစ္မီးေကာ ရွိလားဘုရားဟု ေမးေသာအခါ ရွိပါတယ္၊ အပူေပးစက္လည္း ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အိမ္သာေတာ့ မရွိဘူး၊ သြားခ်င္ရင္ ဟိုေက်ာင္းေဆာင္ႀကီးကို သြားခ်င္သြား၊ ေတာထဲမွာပဲ သြားခ်င္သြား၊ အဆင္ေျပပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူးဟု ၿပံဳးရယ္ကာ ဆိုသည္။ စကားေျပာရင္း ေက်ာင္းေလးတံခါးကို ဖြင့္လိုက္သည္။ အံ့ၾသသြားသည္။

(၆)
အျပင္က ၾကည့္ေတာ့ ရထားတဲြဆိုင္းအေဟာင္းႀကီး။ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔။ အထဲမွာေတာ့ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္လွသည္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ၾကည္လင္သြားသည္။ အပူေပးစက္လည္း ၂ လံုး တပ္ေပးထားသည္။ ေရေႏြးအိုး၊ ေရသန္႔၊ တရားထိုင္သည့္နိသီဒိုင္ … စံုေနသည္။ အႀကီးဆံုးရဟန္းေတာ္က ဘယ္မွာလဲဟု ေမးသည့္အခါ သူက ဒီကေန မီတာ ၄ ရာေလာက္က တစ္ပါးေက်ာင္းမွာ ေနတယ္၊ မနက္က်မွ ေတြ႕တာေပါ့ဟု ဆိုသည္။

အခန္းထဲ တစ္ပါးတည္း က်န္ခဲ့သည္။ ေခါင္းစဥ္တပ္မရသည့္ ခံစားခ်က္က အရင္ ဝင္လာသည္။ အားငယ္သည္လား၊ တိတ္ဆိတ္မႈလား၊ ေတြးေတာေငးေမာမႈလား၊ တည္ၿငိမ္မႈလား၊ ေတြသလိုလို၊ ေတြးသလိုလို၊ ၿငိမ္သလိုလို။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အားတင္းလိုက္သည္။

အခန္းထဲက ဆင္းတုေတာ္ကို အေသအခ်ာ စိုက္ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ ဖူးေျမာ္လိုက္သည္။ ေဘးနားက အေမႊးတိုင္ေလးကို မီးညွိပူေဇာ္လိုက္သည္။ ရင္ထဲက ေခါင္းစဥ္က တျဖည္းျဖည္း ေပၚလာသည္။ ၿငိမ္လာၿပီ။

(၇)
ခရီးေဆာင္အိတ္ထဲက မဟာသမယသုတ္စာအုပ္ႏွင့္ ပ႒ာန္း(အက်ယ္)စာအုပ္ႀကီးကို ထုတ္လိုက္သည္။ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသ(ျမတ္ေရာင္နီ) ေျပာေလ့ရွိေသာ ဘုရားကို ယံုစမ္းပါ ကိုယ္ေတာ္ရာဆိုေသာ စကားကို သတိရေနမိသည္။ ဦးစြာ မဟာသမယသုတ္ကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပ႒ာန္းရြတ္သည္။ ၁ နာရီေက်ာ္ ၾကာသြားသည္။ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနျဖစ္သည္။

တျဖည္းျဖည္း အေမွာင္ရိပ္ေလးမ်ား သန္းလာသည္။ ေက်းငွက္အသံမ်ားက ပိုမိုက်ယ္ေလာင္လာသလို ခံစားရသည္။ ျပတင္းေပါက္မွေန၍ အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဟိုး အေဝးက ထင္း႐ွဴးပင္ေတြရဲ႕အထက္ တိမ္တိုက္ေတြထဲကို လွမ္းၾကည့္သည့္အခါ သိမ္းငွက္အခ်ိဳ႕ ပ်ံဝဲေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေလယာဥ္မ်ား ျဖတ္ျဖတ္သြားေနၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ စိတ္က ထိုမွတစ္ဆင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံက စိတၱလေတာအုပ္ထဲက ရက္ ၆ဝ တရားအားထုတ္ခဲ့ရာ ေက်ာက္ဂူေလးဆီ ေရာက္သြားသည္။

ၾကည့္စမ္း … ဒီေနရာကို ငါ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာပါလိမ့္၊ ဥေရာပတိုက္ႀကီးထဲက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ေတာေက်ာင္းတစ္ခုက ေက်ာင္းငယ္ေလးတစ္ခုမွာ တစ္ေယာက္တည္း ၿငိမ္သက္စြာ တည္ရွိေနရသည့္အျဖစ္။ ကံေကာင္းသည္လား၊ ကံဆိုးသည္လား။ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတို႔ တျဖည္းျဖည္း ဝင္ေရာက္လာသည္။

ၿပီးခဲ့ေသာ အတိတ္ကာလမ်ားဆီသို႔ ျပန္လည္ငဲ့ၾကည့္ၿပီး အတိတ္ေျခရာမ်ားကို ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ တူးဆြေနမိသည္။ အမွန္က လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္ကတည္းက ဒီေနရာကို ဖိတ္ေသာ္လည္း ခရီးစဥ္ မျဖစ္ခဲ့၊ မလာျဖစ္ခဲ့။ အခုမွ ေရာက္လာခဲ့ရသည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္က စတင္ပင့္ဖိတ္စဥ္က မလာျဖစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ဖက္ကၾကည့္လွ်င္ ဘဝအတြက္ အလြန္တန္ဖိုးရွိခဲ့သည္။

ထိုစဥ္က မလာျဖစ္သည့္အတြက္ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ ပီနန္ၿမိဳ႕၊ မဟာဓမၼိကာရာမျမန္မာေက်ာင္းအတြင္းရွိ Golden Pagoda Bell Tower ႀကီးကို ေအာင္ျမင္စြာ ဖြင့္လွစ္ေပးသည္အထိ လုပ္ေဆာင္ေပးခြင့္ရခဲ့သည္။

ထိုမွတစ္ဖန္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ျပန္ေရာက္သည့္အခါ Dhamma School Foundation တည္ေထာင္သူမ်ားအနက္ တစ္ဦးအျဖစ္ ပါဝင္ခြင့္ရသည့္အျပင္ အမည္ခံ တည္ေထာင္မႈမဟုတ္ဘဲ ေအာင္ျမင္မႈလမ္းေၾကာင္းေပၚ ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္သည္အထိ စိတ္ႏွစ္ကိုယ္ႏွစ္ လုပ္ေဆာင္ေပးႏိုင္ခဲ့သည္။

စာေရးသူတို႔ ေဖာက္လုပ္ေပးခဲ့ေသာ လမ္းေၾကာင္းသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ လမ္းသစ္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ လမ္းသစ္ျဖစ္ျခင္း၊ စနစ္က်ျခင္း၊ တိက်ျခင္း စသည္တို႔ေၾကာင့္ ေဖာင္ေဒးရွင္းဟာ ေမွ်ာ္လင့္ထားသည္ထက္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ စာေရးသူတို႔ ေဖာက္လုပ္ေပးခဲ့ေသာလမ္းေၾကာင္းအတိုင္း ေလွ်ာက္လွမ္းေနဆဲ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ ဝမ္းသာလွသည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ႏွစ္က ဂ်ာမနီမသြားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထိုလုပ္ေဆာင္မႈမ်ားကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေတြးေနမိသျဖင့္ ဝမ္းသာရသည္။ ေလာကအတြင္ အေကာင္းအဆိုး၊ အေၾကာင္းအက်ိဳးမ်ားသည္ ဒြန္တြဲေနတတ္ပါလားဆိုတာကိုလည္း ဘဝသတိျဖင့္ ႐ႈျမင္တတ္လာၿပီဟု သေဘာပိုက္မိသည္။

(၈)
အနည္းငယ္ အလင္းေလွ်ာ့လာသည္။ သို႔ေသာ္ ဂ်ာမနီမွာက တစ္ခါတစ္ရံ ည ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီခန္႔ထိ အလင္းေရာင္က အနည္းငယ္ ရွိေနတတ္ေသးသည္။ အျပင္ထြက္လိုက္သည္။ အျပင္က အေအးဓာတ္ေၾကာင့္ အနည္းငယ္ တုန္သြားသည္။ အထဲျပန္ဝင္ၿပီး ေခါင္းစြပ္ယူၿပီး ေျခအိတ္တစ္ထပ္ ထပ္ဝတ္လိုက္သည္။

စႀကၤန္ေလွ်ာက္တရားမွတ္ဖို႔ လမ္းကေလး လုပ္ထားသည္။ ေမွာင္ရီပ်ိဳးခ်ိန္ျဖစ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ေနရာသစ္ျဖစ္သည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ ထိတ္သြားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ စႀကၤန္လမ္းအဆံုးတြင္ အ႐ိုးစုမ်ားကို စုပံုထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ပထမ စၾကည့္ခ်ိန္တြင္ အနည္းငယ္ တြန္႔သြားသည္။ ၿပီးမွ သတိျပန္ထားၿပီး အေသအခ်ာ ၾကည့္ျဖစ္သည္။ အသုဘကမၼ႒ာန္း၊ အ႐ိုးစုကမၼ႒ာန္း႐ႈမွတ္ႏိုင္ေစရန္ ခ်ထားေပးပံုရသည္။ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ရသည္မွာ သမာဓိမရႏိုင္သျဖင့္ နည္းေျပာင္းၾကည့္သည္။ ေျခလွမ္းအေရအတြက္ကို ေရမွတ္ၾကည့္သည့္အခါမွ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္မႈ ရလာသည္။

သီရိလကၤာႏိုင္ငံ၊ စိတၱလပဗၺတတြင္ ရခဲ့ဖူးေသာ သမာဓိအေနအထားကို သတိရသြားသည္။ ထိုစဥ္အခါက ေျမဇင္းနည္းအရ ထြက္ေလဝင္ေလကို ေရတြက္ရသည္ျဖစ္ရာ ထိုနည္းကို အေသအခ်ာ ျပန္စမ္းၾကည့္ဖို႔ ေက်ာင္းေလးေပၚ ျပန္တက္လိုက္သည္။ ပိုၿပီး သမာဓိရေအာင္ အိပ္ရာခင္းထားသည့္ေနရာ သြားဦးမွဆိုၿပီး အိပ္ရာေပၚ တက္လိုက္သည္။ ဘုရား ဘုရား ဘုရား …။ ၾကက္သီးပင္ ထသြားသည္။

ဒီအိပ္ခန္းေနာက္နံရံကို တစ္ခါမွ မၾကည့္မိပါလား။ စိတ္ထဲ ဘာျဖစ္သည္ မသိ။ ထိုပံုကို ခ်က္ခ်င္း ဆဲြျဖဳတ္ပစ္လုိက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ အိပ္ရာေအာက္ကို ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဟာ … မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ငါ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္ဟု သတိျပန္ကပ္ၿပီး ထိုပုံကို ျပန္ယူၿပီး စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာ ေအာ္ဂလီဆန္လာသည္။ ၾကက္သီးမ်ား တျဖန္းျဖန္း ထသည္။ ျပတင္းေပါက္ကေန အျပင္သို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ငွက္မ်ား အိပ္တန္းျပန္ေနၾကၿပီ။ အလင္းက ပိုပိုနည္းလာသည္။

ျပည္မ်ား၊ ေသြးမ်ား၊ ေလာက္ေကာင္ျဖဴျဖဴႀကီးမ်ား၊ အရိအရဲႊမ်ား ယိုဖိတ္က်ေနသည့္ အေလာင္းေကာင္ပုပ္ဓာတ္ပံုကို နဂိုမူလေနရာကို ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ စိုက္ၾကည့္ပစ္လိုက္ေသာအခါ ၿငိမ္သြားသည္။ မိမိစိတ္ကို စိတၱလေတာအုပ္ထဲက ေက်ာက္ဂူထဲေရာက္ေနသလို အာ႐ံုျပဳႏိုင္ေစရန္ လွ်ပ္စစ္မီးမ်ား ပိတ္လုိက္သည္။ အတိတ္က ရခဲ့ဖူးေသာ သမာဓိအခ်ိဳ႕ ျပန္ရသျဖင့္ ေက်နပ္ခဲ့သည္။

(ထံုးစံအတိုင္း ဖတ္ရတာ ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႔ ျဖတ္ထားလိုက္သည္။ ခဏေလာက္ အေမာေျဖလိုက္ၾကဦး၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ေတာရကိုယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို ဆက္ဖတ္ၾကေပါ့။ ေက်းဇူးတင္ပါ၏။)

Tuesday, April 29, 2014

အညၾတ ခရီးသည္





(၁)
ဂ်ာမဏီကို ေရာက္ၿပီးကတည္းက ဆြမ္းခံထြက္တာႏွင့္လမ္းေလွ်ာက္သည္ကလဲြ၍ ခရီးေဝး တစ္ခါမွ မသြားရေသး။ အခု သြားမည့္သြားရေတာ့ တစ္ပါးတည္း။ ရထားခရီး။ ခရီးက ေန႔ဝက္ေလာက္ၾကာမည္။ ပိုဆိုးသည္မွာ ရထားက ၂ ဆင့္ေျပာင္းစီးရမည္။ ရာသီဥတုက နည္းနည္းပူလာသည္။ ေရာက္စက အေႏြးထည္ ၅ ထည္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထည္၊ သကၤန္း၊ ၿခံဳထည္ စသျဖင့္ အထူႀကီး ဝတ္ထားရသည္။ အခုေတာ့ နည္းနည္းပူလာသျဖင့္ (ဒီဂရီ ၁၅ ခန္႔) အေႏြးထည္ ၂ ထည္သာ ဝတ္ျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီကိုယ္ေတာ္က ရထားလက္မွတ္ႏွင့္ ေျမပံုစာရြက္ႀကီး ယူလာသည္။ မင္း စိတ္လႈပ္ရွားေနၿပီလားဟု ဆိုုသည္။ ထံုးစံအတိုင္း နည္းနည္းမွ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္တာနဲ႔ ေအးေဆးပါဟု ေျဖလိုက္သည္။ သူက ခရီးစဥ္အေၾကာင္း၊ ဟိုေရာက္ရင္ တည္းရမည့္ေနရာအေၾကာင္း၊ ဟိုေက်ာင္းက သံဃာမ်ား၏ ဝိနည္းစည္းကမ္း လိုက္နာၾကပံုမ်ားအေၾကာင္း၊ ရထားေျပာင္းစီးတဲ့အခါ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ အျခားသူမ်ားကို ေမးသင့္ေၾကာင္း … စသည္ျဖင့္ အစစအရာရာ မွာေနခဲ့သည္။ သူ႕ကို ဘယ္လိုပင္ ေျပာလုိက္ေျပာလိုက္၊ မသြားဖူးသည့္ခရီး၊ အသြင္မတူ၊ အစားမတူ၊ အေနမတူ၊ အေတြးမတူ … ဘာဆိုဘာမွ် မတူသည့္အေျခအေနမ်ားအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသည္က အမွန္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ယခု သြားရမည့္ေနရာသည္ ရဟန္းေတာ္မ်ား ကပၸိယမပါဘဲ ခရီးမသြားရပါ။ ကပၸိယမပါခဲ့ေသာ္ ေငြ ယူမလာရပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ စည္းကမ္းကို လိုက္နာသည့္အေနျဖင့္ ဘာေငြေၾကးမွ ယူမလာခဲ့ပါ။ ေငြမပါသည့္အတြက္ တစ္ခုခု ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ဥပမာ ရထားလဲြစီးၿပီး ေနာက္ရထားတစ္စီးကို လက္မွတ္ျဖတ္ရမည္ဆိုေသာ္ ဒုကၡေရာက္ဖို႔ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိသည္။ ေငြမပါဘဲ ခရီးရွည္မသြားဖူးေသာ ျမန္မာရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ဟာတာတာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ကိုေတာ့ ဝန္ခံရေပလိမ့္မည္။

(၂)
ရထားက ေန႔လည္ ၁ နာရီ ခဲြ ထြက္မည္။ ၁ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ဘူတာကို ေရာက္သည္။ ဘူတာေရာက္သည္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းက ငါ သြားေတာ့မယ္၊ ရမလားဟု ေမးသည္။ အိုေကဟုသာ ေျပာလိုက္သည္။ အမွန္မွာ ရထားေရာက္လာသည္အထိ ေစာင့္ေစခ်င္သည္။ ရထားထြက္သြားမွ ျပန္ေစခ်င္သည္။ သို႔ရာတြင္ ျမန္မာပီပီ အေလွ်ာ့မေပးခ်င္ပါ။ သူက ျမန္မာလို ဆင္းရဲသားႏိုင္ငံက လာတဲ့ စာေရးသူဟာ အစစအရာရာ အားငယ္လိမ့္မည္၊ စိတ္လႈပ္ရွားေနလိမ့္မည္၊ ေၾကာက္ရြံ႕ေနလိမ့္မည္၊ အခုသြားမည့္ေနရာလို ဝိနည္းစည္းကမ္းတင္းက်ပ္ေသာေနရာမွာလည္း အနည္းငယ္ ဒုကၡေတြ႕လိမ့္မည္ဟု ထင္ေနခဲ့သည္။

စာေရးသူကလည္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ အဲဒီေက်ာင္းက တင္းက်ပ္တယ္ဆိုတာ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက စာသင္တုိက္အခ်ိဳ႕ကို မမီပါဘူးဟု ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ သူက ယံုခ်င္သည့္လကၡဏာမျပေပ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘူတာမွာ စာေရးသူကို ထားခဲ့ၿပီး သူ ျပန္သြားသည္။

အနီးစပ္ဆံုး ဘယ္သူ႔ကို မိတ္္ဖြဲ႕ရမလဲ လိုက္ၾကသည္။ ကပၸလီႏွင့္ဂ်ာမန္သူစံုတဲြ၊ အဖိုးႀကီးႏွင့္အဘြားႀကီးစံုတဲြ၊ ေက်ာင္းသူအရြယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၊ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္။ ကပၸလီစံုတဲြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို လံုးဝဂ႐ုစိုက္ပံု မရ။ ေက်ာင္းသူမေလးႏွင့္အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကေတာ့ စာေရးသူကို အနည္းငယ္သာ ေစာင္းၾကည့္ၿပီး ဖုန္းကလိေနၾကသည္။ အဖိုးႀကီးအဖြားႀကီးတို႔ကသာ စာေရးသူကို စိတ္ဝင္စားပံု ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အနား ကပ္သြားၿပီး ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။ ဟလိုတစ္လံုးကလဲြၿပီး အဂၤလိပ္လို လံုးဝေျပာမရ၍ အားရပါးရၿပံဳးျပကာ အျခားတစ္ေယာက္ဆီ သြားဖို႔ ျပင္လိုက္သည္။

စံုတဲြဆီလည္း သြားလို႔ မျဖစ္၊ ဖုန္းကလိေနေသာ ေကာင္မေလးဆီလည္း သြားရမွာ တစ္မ်ိဳးျဖစ္။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ဦးနား သြားၿပီး ဟလိုဟု ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ သူက ဟလို ႏႈတ္ဆက္ရင္း လက္ကလည္း အားရပါးရ ဆြဲယမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ သို႔ရာတြင္ သူလည္း အဂၤလိပ္လို မေျပာတတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူက အေတာ္ခင္မင္ပံုရသျဖင့္ သူ႕နားမွာ ခဏထိုင္လိုက္သည္။

လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားျဖင့္ စကားေျပာၾကသည္။ ကိုယ္သြားမည့္ ခရီးစဥ္ကို လက္မွတ္ျပရင္း၊ ေျမပံုျပရင္း သူ႕ကို ေျပာျပသည္။ သူကလည္း ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ရထား ဒုတိယအႀကိမ္ ေျပာင္းစီးရမည့္ ဘူတာအထိ သူလည္း လိုက္မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ စာေရးသူလည္း အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။

သတ္မွတ္ထားေသာအခ်ိန္ထက္ ၁ မိနစ္ေနာက္က်ၿပီး ရထားေရာက္လာသည္။ ရထားေပၚတြင္ ပထမတန္းႏွင့္ဒုတိယတန္းဟု ၂ မ်ိဳးသာရွိသည္။ ဒုတိယတန္းဆိုေသာ္လည္း ဆိုဖာႏွင့္အေတာ္အတန္ေကာင္းေသာ ခံုမ်ား ျဖစ္သည္။ ရထားက အလံုဆိုေတာ့ အနည္းငယ္ မြန္းၾကပ္သလို ခံစားရသည္။ ရထားနံရံတြင္ အပူေပးသံဇကာမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ ရထားက ၂/၃ မိနစ္ခန္႔သာ ရပ္သည္။ ေျပးလမ္းေပၚတြင္ အရွိန္ျဖင့္ ေမာင္းႏွင္အားယူေနေသာ ေလယာဥ္ႏွင့္တူလွသည္။

ရထားလမ္းေဘးဝဲယာတြင္ စိမ္းလန္းစိုေျပလွသည္။ အိမ္မ်ား၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းမ်ား၊ လမ္းမ်ား၊ သစ္ေတာမ်ား၊ စိိုက္ခင္မ်ား၊ ပန္းခင္းမ်ားျဖင့္ အလြန္သာယာလွသည္။ ဟိုတုန္းက ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို စိမ္းလန္းတဲ့ေျမ စသည္ျဖင့္ သီခ်င္းလုပ္ဆိုၾကသည္။ သို႔ေပတည့္ ေအာ္ … တို႔ဆီမွာ ဒီေလာက္ မစိမ္းလန္း၊ မလွပပါလားလို႔ ေတြးေနမိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေသြ႕ေျခာက္သည့္ေနရာဟူ၍ တစ္ေနရာမွ မေတြ႕ပါတကား။

ရထားေပၚတြင္ ဘူတာတြင္ မိတ္ဆက္ခဲ့သူကို မင္းက ဘယ္ကလဲဟု ေမးသည့္အခါ သူက ကမၻာ့ေျမပံုႀကီးကို ထုတ္ကာ ျပသည္။ ကိုဆိုဗိုကဟု ဆိုသည္။ မင္းက မြတ္စလင္လားဟု စာေရးသူကို ေမးသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရလွ်င္ ဗုဒၶဘာသာဟု မေျဖရဲပါ။ မြတ္စလင္မဟုတ္ဟုသာ ေျဖလိုက္သည္။ မြတ္စလင္မဟုတ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေခါင္းေပၚက အဝိုင္းႀကီး ေဆာင္းထားတာလဲတဲ့။ စာေရးသူေဆာင္းခ့ဲေသာ ေခါင္းစြပ္အေသးေလးကို ဆိုခ်င္ပံုရသည္။

လမ္းတစ္ေလွ်ာက္တြင္ စာေရးသူက ရထားဘူတာမ်ားကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု မွတ္သည္။ ရထားလက္မွတ္တြင္ပါေသာ ရထားဘူတာနာမည္မ်ားကို ႏိုင္ငံေျမပံုႏွင့္ တိုက္ၾကည့္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ ခဏခဏ ၾကည့္သည္ကို သူက စိုးရိမ္လို႔ ေျမပံုၾကည့္သည္ထင္၍လား မသိ။ ဘာမွ မပူနဲ႔၊ မင္း သြားမည့္ေနရာကို ငါ သိတယ္။ အဲဒီရထားသြားတဲ့ေနရာအထိ ငါ လိုက္ပို႔မယ္၊ အဲဒီစာရြက္ေတြကို ခဏခဏ ထုတ္မၾကည့္ေနပါနဲ႔ဟု လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင့္ ေျပာျပသည္။ စာေရးသူကလည္း ငါ စိုးရိမ္လို႔ မဟုတ္၊ ဗဟုသုတအျဖစ္ ၾကည့္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေသာ္လည္း နားမလည္၍ ထင္သည္၊ စာရြက္ေတြကို ေသခ်ာေခါက္ၿပီး စာေရးသူ၏ လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေလသည္။

(၃)
၄၅ မိနစ္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ ရထားေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာသို႔ ေရာက္သည္။ သူကပင္ လက္ဆဲြေခၚလိုက္၊ လက္တို႔ေခၚလိုက္ လုပ္သည္။ စာေရးသူက ေသခ်ာေအာင္ ဘူတာရဲမ်ားကို ေမးမည္ျပဳေသာအခါ အတင္းဆဲြတားသည္။ မေမးနဲ႔၊ ငါ့ေနာက္ပဲ လိုက္ဟု ဆိုသည္။ တစ္ျခားဗဟုသုတေမးခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာေသာ္လည္း နားလည္ပံုမရ၊ ဒီနားမွာပဲ ရပ္ေန၊ ရထားက ဒီနား ရပ္မွာဟု ဆိုသည္။ ဘူတာတြင္ ရထားမ်ားစြာ တန္းစီေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ရထားမ်ားမွာ ၂ ထပ္ရထားမ်ား ျဖစ္သည္။

တစ္ပါးတည္းခရီးသြားရသည္မွာ အေနခက္လွသည္။ ဘူတာမွာေရာ၊ ရထားေပၚမွာပါ အေတာ္မ်ားမ်ားက အထူးအဆန္းသဖြယ္ ၾကည့္ၾကသည္။ မီဒီယာေခတ္ဟု ဘယ္ေလာက္ပင္ဆိုဆို လက္ေတြ႕ျမင္ရေသာအခါ ဝတ္ပံုေနပံုက အေတာ္ပင္ ထူးဆန္းေနေပလိမ့္မည္။ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ရထားဆိုက္လာသည္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ရထားေပၚ ေရာက္သြားျပန္သည္။ အခ်ိန္အလြန္တိက်ေသာ ရထားမ်ား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ရထားေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာေရာက္ဖို႔ ၂ နာရီေက်ာ္ အခ်ိန္ၾကာဦးမည္ျဖစ္သျဖင့္ ခဏတာ ေမွးဖို႔ ျပင္လုိက္သည္။

(၄)
ေနာက္ ၂ နာရီေက်ာ္ စီးၿပီး သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ ေနာက္ထပ္ေျပာင္းစီးရမည့္ဘူတာသို႔ ဆိုက္လာသည္။ ဘူတာက ဆင္းဆင္းခ်င္း စာေရးသူနဲ႔အတူ စီးလာသူက အတင္းဆဲြၿပီး ေနာက္ရထားရွိသည့္ပလက္ေဖာင္းသို႔ ေခၚသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ အျမန္ႀကီး လုပ္ေနတာလဲဟု ေမးရာ သူကလည္း သူ႕ဘာသာစကားျဖင့္ ေျပာရွာသည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ နားမလည္။ သူေခၚရာေနာက္ကို လိုက္သြားလိုက္သည္။ စာေရးသူကို ရထားေပၚထိ လိုက္ပို႔ၿပီး ေပြ႕ဖက္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ သူက အျခားရထားရွိရာသို႔ ေျပးထြက္သြားေလသည္။ အဲဒီအခ်ိန္က်မွ သူ ဘာျဖစ္လို႔ ေလာေနသလဲဆိုတာကို သေဘာေပါက္သည္။

ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီး မျမင္ဖူးတဲ့ မြတ္စလင္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရပံုတစ္ခုကေတာ့ အမွတ္တရ ျဖစ္လွသည္။

နာရီဝက္ခန္႔ စီးၿပီးေသာအခါ စာေရးသူဆင္းရမည့္ဘူတာသို႔ ဆိုက္သည္။ ေတာရေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးႏွင့္ ဒကာတစ္ေယာက္က အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ရထားက ခဏေလး ၿငိမ့္႐ံုသာ ၿငိမ့္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ၿပီးေသာအခါ ေတာရေက်ာင္းေလးဆီသို႔ ဦးတည္သြားၾကသည္။ ဒါက ရြာဟု ေျပာသည္။ သူတို႔ ရြာကလည္း ရန္ကုန္က လမ္းမေတြထက္ ညီညာသည္။ သန္႔ရွင္းသည္။ ရြာက အိမ္ေတြထဲ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ႏြားေတြ၊ ကၽြဲေတြ မေတြ႕ရဘဲ ထြန္စက္ေတြ၊ ဇိမ္ခံကားေတြကိုသာ ေတြ႕ရသည္။

စိုက္ပ်ိဳးေရးလုပ္သည့္ ေတာသားႀကီးမ်ားကို ေတြ႕ခ်င္လွပါဘိႏွယ္။ ထင္း႐ူးေတာတန္းမ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ား၊ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ အိမ္ေျခအခ်ိဳ႕ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ေတာရေက်ာင္းေလးကို ေရာက္သည္။ ဟိုးကတည္းက ဗီြဒီယိုကလစ္ေလးကို ၾကည့္ဖူးထားေသာ ေနရာေလးကို ေတြ႕ရေသာအခါ ရင္ထဲတြင္ ဝမ္းသာျခင္း၊ စိတ္လႈပ္ရွားျခင္းမ်ား ျဖစ္ရသည္။

(အရွည္ႀကီး ဖတ္ရတာ ပ်င္းသြားမွာစိုးလို႔ အပိုင္းခဲြၿပီး တင္လိုက္တယ္။ စိတ္ဝင္စားရင္ ေမွ်ာ္ေစသတည္း)။

Wednesday, April 23, 2014

ခဝါခ်ျခင္း




ရန္ကုန္မွာ စတင္ဆြမ္းခံစဥ္က အသက္ ၁၆ ႏွစ္။ ဆြမ္းခံထြက္ရတာ အလြန္ရွက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေနသားက်လာသည့္အခါမွသာ သြားရလာရ အဆင္ေျပသြားသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ ၆ ႏွစ္၊ သီရိလကၤာ ၂ ႏွစ္၊ မေလးရွားေရာက္၊ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆြမ္းမခံျဖစ္ေတာ့။

အခု ဂ်ာမနီေရာက္မွ ဆြမ္းခံျဖစ္ျပန္သည္။ ဂ်ာမနီတြင္ ဆြမ္းခံရသည့္ ခံစားခ်က္သည့္ တကယ့္ကို ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ေထြျပားသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဂ်ာမနီတြင္ သာမန္သကၤန္း႐ံုၿပီး လမ္းသြားလွ်င္ေတာင္ လူမ်ားက ထူးထူးဆန္းဆန္း ၾကည့္ၾကသည္။

အခုေတာ့ ႐ွဴးဖိနပ္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထပ္၊ ဆြယ္တာ ၅ ထပ္၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ဝတ္ထားရသည့္အျပင္ သကၤန္းကိုပါ ျမန္မာဆန္ဆန္ ႐ံုရေသးသည္။ သပိတ္ႀကီးကိုလည္း လြယ္ထားရေသးသည္။ အမ်ားအျမင္တြင္ မည္သို႔မ်ား ထင္ေလမည္နည္း။

ကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သည္အထိ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ၾကသည္။ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။
အေၾကြေစ့ေလးမ်ား ကိုင္ၿပီး သပိတ္ေပၚတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတိုင္း ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ရွက္စိတ္လိုလို ျဖစ္လာတိုင္း သတိရမိတာတစ္ခုကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဆြမ္းခံဝတ္ကို မြန္ျမတ္ေသာအလုပ္ဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းခဲ့၊ အားေပးခဲ့သလဲဆိုတာကို သြားသတိရမိျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသိအျမင္ရဖို႔၊ ဉာဏ္ပညာအဆင့္ျမင့္ဖို႔အတြက္ အႀကီးမားဆံုး အတားအဆီးမွာ မာနျဖစ္သည္ကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ဆြမ္းခံဝတ္ကို ျဖည့္က်င့္ေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ဆိုသည္မွာ အယူဝါဒမ်ိဳးစံု၊ အက်င့္မ်ိဳးစံု၊ အလွဴခံမ်ိဳးစံု ေပါမ်ားေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ အားလံုးက သူ႕ဓာတ္ခံႏွင့္သူ ကိုးကြယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းခံဝတ္စတင္စဥ္က ေလာင္းလွဴမည့္သူ၊ ေလာင္းလွဴရေကာင္းမွန္း သိသူ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိေပလိမ့္မည္။

ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားမျဖစ္မီ ရာဇၿဂိဟ္ျပည္သို႔ ဆြမ္းခံခ်ိန္ကဆိုလွ်င္ အခု ဂ်ာမနီမွာ ဆြမ္းခံျခင္းထက္ ပိုမိုထူးဆန္းေနလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။

ယေန႔ ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ၾကာသည္။ စာေရးသူကေတာ့ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းပြားမ်ားလိုက္၊ ေရွ႕တည့္တည့္က ေၾကြျပားအျဖဴေလးကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရင္း ကသိုဏ္းဆန္ဆန္ ႐ႈေနလိုက္ျဖင့္ ရွက္စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရသည္။

အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ေရဗူးကတ္လိုက္ႀကီးကို လူေရွ႕ကို ဗုန္းဆို ပစ္ခ်ေပးသြားသည္။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကိတ္မုန္႔တစ္ခုစီကို သပိတ္ေပၚကို မေျပာမဆို အတင္းတင္ေပးသြားသည္။ အေၾကြေစ့ လာလွဴသူမ်ား၊ အခ်ိဳ႕ ယူ႐ို ၁ဝ တန္၊ ၅ဝ တန္ မ်ား ကိုင္လာသူမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာလို ဖိုးသူေတာ္တစ္ပါးေလာက္ ေခၚထားၿပီး ကပၸိယကာရကႏွင့္အလွဴေငြ လက္ခံတဲ့စနစ္က်င့္သံုးရလွ်င္ ခရီးမ်ား ပိုေရာက္ေလမလားဟု ေတြးမိေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၿပံဳးမိသည္။

ေငြ ယူလာသူတိုင္းကို ေငြ လက္မခံေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလွဴပစၥည္းကိုလည္း အမ်ားႀကီး အလွဴမခံေၾကာင္း၊ ေန႔လယ္စာ စားေလာက္လွ်င္ ျပန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ ေျပာျပရသည္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား အေတာ္မ်ားသည္။ အသိဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏိုင္သည္။
ေအာ္ ဆြမ္းခံျခင္းဆိုတာ မာနေတြ ခဝါခ်ရျခင္းပါလား။

အီစတာပဲြေတာ္ရက္မွာ




အီစတာပဲြေတာ္ရက္မွာ ၾကက္ဥေလးေတြကို ေဆးေရာင္စံုသုတ္ၿပီး လာလွဴၾကတယ္။ သၾကားလံုးေရာင္စံုေတြရယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ ၾကက္ဥပံုေပၚမွာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ပံုကို ဆဲြထားျပတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဝိဇၹာတည္းဟူေသာ ဥခြံကို ျမတ္စြာဘုရားက ေဖာက္ခဲြၿပီးေတာ္မူၿပီဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါ။ လမ္းမွာ ျဖတ္သြားသူေတြက ရပ္ၾကည့္ၿပီး ဓာတ္ပံုေလးေတြ ႐ိုက္သြားၾကတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းေရးထားတဲ့ လက္ကမ္းစာေစာင္ေလးေတြလည္း ေဝခြင့္ရခဲ့တယ္။

Jesus


ေက်ာင္းေဆာင္အေပါက္ကေန
ထြက္လိုက္တာနဲ႔
ခရစ္ေတာ္ရဲ႕ အဲဒိရုပ္တုကို ေတြ႕တာပဲ။

အထင္နဲ႔အျမင္

ဒါနသီရိလကၤာအသင္း စကၤာပူမယ္ေတာ္ႀကီးက စာပို႔တယ္။ သားေတာ္အတြက္ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ အခုလို ဥေရာပမွာ သာသနာျပဳခြင့္ ႀကံဳတဲ့အတြက္တဲ့။ အရမ္းလည္း ဝမ္းသာပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း၊ သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ အလွဴေငြေလးဘာေလး ေပးမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္တဲ့။

ေအာ္ မယ္ေတာ္ႀကီး ေျပာရက္ပေလ။ ဥေရာပသာသနာျပဳ ဝတၳဳေငြေတြ အမ်ားႀကီး ရေနၿပီထင္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ျမန္မာအေယာက္ ၂ဝ ေလာက္သာ မရွိရင္ အလွဴေငြတစ္က်ပ္တစ္ျပားမွ မရွိရပါဘူး။ အျဖဴေတြက လွဴၾကတာ မဟုတ္ဘူး မယ္ေတာ္ႀကီးေရ။ သီရိလကၤာကို လွဴဖို႔ မေျပာနဲ႔ သီရိလကၤာကေနေတာင္ ျပန္အလွဴခံရဦးမယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းက ဓမၼစကူးလ္ေဖာင္ေဒးရွင္း လုပ္ေတာ့လည္း အခ်ိဳ႕ေတြက ေျပာၾကတယ္။ ဦးဇင္း ဘုန္းႀကီးေနၿပီ၊ လာဘ္လာဘေတြ ေပါေနၿပီလို႔ ၾကားပါတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ေဖာင္ေဒးရွင္းမွာပါတဲ့ ဆရာေတာ္အခ်ိဳ႕ကေတာင္ ဦးကုသလႀကီး သင္တန္းေတြ ေအာင္ျမင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးေနၿပီ မဟုတ္လားလို႔ စသလို ေနာက္သလို ေျပာေသးတယ္။ ဓမၼစကူးလ္ေဖာင္ေဒးရွင္းက ေအာင္ျမင္ေတာ့ ဦးဇင္းလည္း အလွဴရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနၿပီလို႔ ထင္ပံုရတယ္။

တကယ္ေတာ့ ေဖာင္ေဒးရွင္း ၂ ႏွစ္လုပ္တာ ပုဂၢလိကကိစၥ (ကိုယ့္ဒကာေတြရဲ႕ အလွဴအတန္း၊ ပညာေရး၊ လူမူေရး စသည္)ေတြ အားလံုးကို ေမ့ၿပီးလုပ္ရတာပါ။ ေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ ပါဝင္တဲ့ ဘယ္ဆရာေတာ္မွ ကိုယ့္ရဲ႕ ပုဂၢလိကလုပ္ငန္းကိစၥအဝဝကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး မလုပ္ၾကပါဘူးလို႔ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏိုင္မယ္မထင္ဘူး။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိစၥပထမဦးစားေပးၿပီးမွ ေဖာင္ေဒးရွင္းကို ကူေပးၾကတာပါ။ ၿမိတ္က်ားေက်ာင္းဆြမ္းစားကြမ္းစားေတာင္ ေဖာင္ေဒးရွင္းကိစၥရွိေနရင္ မလိုက္ျဖစ္ပါဘူး။

အဲဒီ ၂ ႏွစ္တာမွာ ကိုယ့္ဒကာေတြက ေဒါက္တာဘဲြ႕လုပ္ဖို႔ဆိုၿပီး လွဴထားတဲ့ အလွဴေငြေလးေတြကို အသံုးျပဳခဲ့ရတာ။ ၂ ႏွစ္လည္းကုန္ေရာ ေဒါက္တာဘဲြ႕အတြက္ စုထားတဲ့ အလွဴေငြမ်ားလည္း ကုန္ေရာ။ အထင္နဲ႔အျမင္ ကြာပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။ သီရိလကၤာစာသင္သားမ်ားအတြက္ ေနာက္မ်ားမွာ လွဴႏိုင္ေအာင္ ကုသိုလ္မ်ားမ်ား ျပဳေနပါတယ္ မယ္ေတာ္ႀကီးေရ ....။

မွတ္ခ်က္။ ။
မယ္ေတာ္ႀကီးရဲ႕စကားနဲ႔စပ္လို႔ ေျပာျဖစ္ျခင္းမွ်သာ။ အရိပ္အျမြတ္အားျဖင့္ ကိုယ့္အတြက္ အလွဴခံျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း။ ေလာေလာဆယ္မွာ ဘာအလွဴေငြမွ မလိုအပ္ေသးပါေၾကာင္း။ ဒါနသီရိလကၤာအသင္း မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ားမွ တစ္ဆင့္ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားသို႔ ပညာေရးအလွဴ ေပးလိုလွ်င္ ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းႏိုင္ပါေၾကာင္း။ ဦးဇင္းလွဆန္းတို႔လို မရွိမဲ့ရွိမဲ့ စာသင္သားမ်ားလည္း မ်ားစြာ ရွိပါေၾကာင္း သတင္းေကာင္းပါးလိုက္ပါတယ္။
မယ္ေတာ္ႀကီးမ်ား ဒီေလာက္ဆို တာဝန္ေက်ပါတယ္ေနာ္။

အီစတာမွသည္

 
ဥေရာပမွာ အီစတာပဲြေတာ္ေတြ က်င္းပေနၾကတယ္။ အီစတာပဲြေတာ္မွာ အထူးသျဖင့္ သိုးေတြကို သတ္ၿပီး ပူေဇာ္ၾက၊ စားေသာက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းက ဂ်ာမန္ဘုန္းႀကီးက အီစတာပဲြမွာ သိုးေလးေတြကို သတ္တာ မေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ ဒီဓေလ့ကို မႏွစ္သက္ေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ ေနာက္ၿပီး သိုး႐ုပ္မုန္႔ေလးေတြလည္း ျပဳလုပ္ၾကတယ္။ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး သိုး႐ုပ္မုန္႔ေလးေတြ လက္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။

ဒါနဲ႔ သိုး႐ုပ္မုန္႔ေလးေတြ ေက်ာင္းကို ေရာက္လာတယ္။ ဆြမ္းစားအၿပီးမွာ သိုး႐ုပ္မုန္႔ေလးကို လွီးၿပီးေတာ့ စားၾကေတာ့မယ္။ မစားခင္မွာ ဘယ္သူ အရင္ လွီးမလဲလို႔ ေမးၾကတယ္။ မင္းက အခုမွ ေရာက္တာ၊ အသစ္ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ မင္း လွီးပါလို႔ ေျပာလာသျဖင့္ ဓားကို ကိုင္လိုက္တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ေမးမိတယ္။ အဲ … သိုး႐ုပ္ေလး လွီးပစ္ရမွာ ႏွေျမာစရာႀကီး၊ ဘယ္က စ လွီးရမလဲလို႔ ေမးၾကေတာ့ တဝါးဝါး တဟားဟား ရယ္ၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္ၾကတာလဲဆိုေတာ့ မုန္႔ပဲ လွီးခ်င္တဲ့ ေနရာက စလွီးေပါ့တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးျပဳ၍ လည္ပင္းကေတာ့ စမလွီးပါနဲ႔တဲ့။ ဟ ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မင္းတို႔ပဲ လွီးခ်င္တဲ့ေနရာက စလွီးပါဆိုလို႔ ေျပာမိတယ္။

မဟုတ္ပါဘူး။ လည္ပင္းက စ လွီးရင္ “အလာ ဝကၠမာ…”လို႔ ေအာ္မိမွာစိုးလို႔ပါတဲ့။ အီစတာပဲြေတာ္ ေဆြးေႏြးခန္းကေန ကမၻာနဲ႔မြတ္စလင္အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတယ္။ မင္းတို႔ ႏိုင္ငံက မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ဗုဒၶဘာသာျပႆနာျဖစ္ေတာ့ အခု ဘုန္းႀကီးေတြ ကမၻာအႏွံ႔ေလွ်ာက္သြားရင္ သိပ္မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။ မြတ္စလင္ေတြနဲ႔ျပႆနာမျဖစ္တာ ေကာင္းတယ္။ သူတို႔က ကမၻာႀကီးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတာတဲ့။ အေမရိကန္၊ ဥေရာပ၊ ကုလ ဘယ္သူမွ မြတ္စလင္ကို ပစ္ပစ္ခါခါ မေျပာရဲဘူးတဲ့။ (always hesitate or reluctant to talk about …..mization of the world)။

ဦးဝီရသူကို တိုင္းမ္မဂၢဇင္းက ေဖာ္ျပတဲ့ကိစၥဆိုရင္ ဘာမွ အဓိပၸာယ္မရွိဘူး။ ငါ ယံုၾကည္တယ္။ ဦးဝီရသူဆိုတာ ဥေရာပကို လာၾကည့္။ ဒီက ျပည္သူေတြက အရမ္းသေဘာက်ၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မီဒီယာကိုေတာ့ ငါတို႔က မယံုဘူး။ မီဒီယာကေတာ့ သူတို႔ ေျပာခ်င္သလို ေျပာမွာပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဥေရာပျပည္သူေတြေကာ၊ ကမၻာအႏွံ႔က လူသားေတြကပါ မြတ္စလင္အႏၱရာယ္ကို ေၾကာက္ေနၾကၿပီ။ အခု တို႔ေနတဲ့ေနရာေတာင္ မြတ္စလင္သိပ္မရွိေသးလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာ။

ငါတို႔ ဥေရာပသားေတြဟာ ဘယ္လို ျဖစ္ေနသလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔ ေထာင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ ငါတို႔ ပိတ္မိေနၾကတယ္။ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ ႐ုန္းမထြက္ႏိုင္ၾကဘူး။ ဥပမာ ငါတို႔က ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႕အခြင့္အေရး၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုတာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ထားတယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ အစၥလာမ္မိုက္ေဇးရွင္းအႏၱရာယ္နဲ႔ ႀကံဳလာတယ္။ ဒါကို တိုက္ခိုက္မယ္လို႔ ႀကံလိုက္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီနဲ႔လူ႕အခြင့္အေရးဆိုတာနဲ႔၊ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားမႈဆိုတာေတြက ၾကားဝင္လာတယ္။ ငါတို႔ ဘာမွ ေျပာလို႔ မရဘူး။ လက္ပိုက္ၾကည့္ေန႐ံုပဲ။ ဦးဝီရသူလို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ေျပာတဲ့သူကို ငါတို႔ သေဘာက်တယ္။

ဒါေပမဲ့ ယဥ္ေက်းစြာ၊ ပါးနပ္စြာ ေျပာတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုမလား မသိဘူး။ ဒါက ငါတို႔က သူ ဗမာလိုေျပာတာဆိုေတာ့ အျပည့္အစံု မွန္ခ်င္မွ မွန္လိမ့္မယ္။

ၿပီးေတာ့ ရက္ရက္စက္စက္ လည္လွီးျဖတ္တာေတြ၊ ေက်ာက္ခဲနဲ႔ေပါက္သတ္တာေတြ၊ ေသနတ္နဲ႔ဦးေႏွာက္ေတြ ထြက္သည္အထိ သတ္ျဖတ္တာေတြ ပါတဲ့ ဗီြဒီယိုကို ျပတယ္။ ငါတို႔ ဥေရာပသားေတြလည္း လူသတ္ၾကပါတယ္။ စစ္ပဲြဆိုတာ လူေတြကို သတ္ရတာ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီလို သတ္တာက်ေတာ့ လူမဆန္ေတာ့ဘူး။
..................................………… သူတို႔အျမင္ေလးေတြ ေျပာပါတယ္။ အင္း အျမင္တစ္မ်ိဳး ရသြားတာေပါ့ေလ။ သေဘာထားႀကီးလြန္းျပေနတဲ့ အခ်ိဳ႕တို႔ျမန္မာေတြအတြက္လည္း နည္းနည္းေတြးစရာ ရသြားတာေပါ့ေလ။

ဒုကၡအဖံုဖံု

နက္ျဖန္ေရာက္လာမယ့္ ဧည့္သည္မ်ားကို ဘာမ်ား ေျပာရရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ ေတြးၿပီး ဘိကၡဳေဗာဓိ အဂၤလိပ္ျပန္ထားတဲ့ အဂၤုတၱိဳရ္ပါဠိေတာ္ကို ဖတ္ေနျဖစ္တယ္။ အဲဒီမွာ စတုကၠနိပါတ္ထဲက အႏုေသာတသုတ္ကို သေဘာက်မိတယ္။ အဲဒီထဲက စာသားေလးအခ်ိဳ႕ေၾကာင့္ပါ။ ဘာလဲဆိုေတာ့ .....

Even with pain and dejection, weeping with a tearful face, he lives the complete and purified spiritual life.

ဒုကၡအဖံုဖံု
မေက်နပ္ဖြယ္က အမ်ိဳးမ်ိဳး
မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ ျဖစ္ေနတာေတာင္
သူက
သူ႕ဘဝကို ျဖဴျဖဴစင္စင္ ျမင့္ျမင့္ျမတ္ျမတ္
ျဖတ္သန္းေနဆဲပဲ။

(အဲဒီလို ဘာသာျပန္ႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။)

ပါဠိလိုကေတာ့ သဟာပိ ဒုေကၡန၊ သဟာပိ ေဒါမနေႆန၊ အႆမုေခါပိ ႐ုဒမာေနာ ပရိပုဏၰံ ပရိသုဒၶံ ျဗဟၼစရိယံ စရတိ။တဲ့။

ေဒၚေကတုမာလာ ဘဝအေၾကာင္း

ဟန္ေဂရီက ဧည့္သည္ေတြနဲ႔ ဒီက လူေတြက ေမးတယ္။ သူတို႔အတြက္ အက်ိဳးတစ္ခုခုျဖစ္မယ့္ ဗီြဒီယုိုကလစ္ေလးမ်ား မရွိဘူးလားတဲ့။ အရင္ရက္က ေျပာထားတာတစ္ခုလည္း ရွိတယ္။

မင္းတို႔ ဟန္ေဂရီလူမ်ိဳး ဘုန္းႀကီး၊ ကိုရင္၊ ဆရာေလးေတြ မေပၚထြက္ေသးသေရြ႕ မင္းတို႔ႏိုင္ငံ သာသနာမထြန္းကားႏိုင္ဘူးလို႔။ မင္းတို႔ ဟန္ေဂရီဘုန္းႀကီး၊ ဆရာေလးေတြ ေပၚေပါက္ေအာင္ တိုက္တြန္းသင့္တယ္လို႔ ေျပာထားေတာ့။ ဘုန္းႀကီးက ၂ ပါး၊ ကိုရင္တစ္ပါး။ အခုမွ ဝတ္ကာစပဲ ရွိေသးတယ္။ ဆရာေလးမရွိေသးဘူးတဲ့။

ဒါနဲ႔ နည္းနည္း တြန္းအားေလးတစ္ရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဆရာေလး ေဒၚေကတုမာလာရဲ႕ ဘဝအေၾကာင္း အပိုင္းအစ ဗီြဒီယိုအပိုင္း (၂)ပိုင္းကို ျပျဖစ္တယ္။ မနက္ ၅ ခဲြေလာက္မွာ ျပတယ္။ ၂ ႀကိမ္ ျပန္ျပခိုင္းတယ္။ အားလံုး အေငးသားနဲ႔။

ဆရာေလးအေမနဲ႔အစ္မေျပာတဲ့ေနရာမွာ ကာယကံရွင္ေတြက ဝမ္းသာမ်က္ရည္ေတြ က်ေတာ့ သူတို႔ထဲက အခ်ိဳ႕ကလည္း မ်က္ရည္ေတြ ဝဲတယ္တဲ့။ ဒီကျပန္ရင္ ဒါကို ေဒါင္းလုပ္ၿပီး သူတို႔ဆီကလူေတြကို ျပမယ္တဲ့။ အခု ဟန္ေဂရီမွာက ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းတစ္ခု ေဆာက္ေနတယ္။ ဆရာေလးေတြပါ ေနႏိုင္ေအာင္ အေဆာင္ထပ္ေဆာက္မယ္တဲ့။ အားတက္သေရာ ေျပာသြားၾကတယ္။

ဗြီဒီယုိကလစ္ေလးေတြရဲ႕ ေက်းဇူးက အေတာ္ထိေရာက္ပါတယ္။


 

ဖိတ္စာေလး


ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံ Dhamma Gate Buddhist Collage မွ ေပးတဲ့ပင့္စာေလးပါ။
စနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာေလး သေဘာက်မိတယ္။

ဗုဒၶဘာသာပန္း ပြင့္လန္းေစလိုသူမ်ား


အေနာက္တိုင္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ ပတ္သက္၍ စာအုပ္ထဲႏွင့္လူေျပာသူေျပာအဆင့္သာ သိရသည္။ အခု ကိုယ္တိုင္ အေနာက္တုိင္းေရာက္ၿပီး သူတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အေတြးအေခၚ၊ ဘာသာကိုးကြယ္မႈဆိုင္ရာ အေျပာင္းအလဲမ်ားကို စတင္သိခြင့္ရသည္။ အေနာက္တိုင္းတြင္ သူတို႔၏ မူလဘာသာတရားကိုးကြယ္မႈႏွင့္ပတ္သက္၍ အားရေက်နပ္မႈ မရွိၾကေတာ့သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

လက္ေတြ႕ႏွင့္အလွမ္းကြာေဝးလွေသာ ယံုၾကည္ျခင္းသက္သက္ႏွင့္သာ တည္ေဆာက္ရေသာ ဘာသာတရားအေျခခံမူမ်ားကို ေမးခြန္းထုတ္လာၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေမးခြန္းထုတ္ေသာအခါ သူတို႔ လိုခ်င္ေသာအေျဖကို သူတို႔ဘိုးဘြားမ်ား ကိုးကြယ္ေသာ ဘာသာတရားက မေပးႏိုင္ ျဖစ္လာသည္။ ထိုအခါ သူတို႔သည္ လက္ရွိဘာသာတရားကို တန္ဖိုးမထားေသာ လူေနမႈစနစ္တစ္ခုကို ဖန္တီးပစ္ၾကသည္။ သို႔မဟုတ္ ကိုးကြယ္မႈအသစ္ကို သူတို႔ ငံ့လင့္လာၾကသည္။

ဧၿပီလ ၁၆ ရက္ေန႔ ညေနတြင္ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံ Dhamma Gate Buddhist Collage ႏွင့္ European Buddhist Training Centre မွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ား ေရာက္လာသည္။ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံ ဗုဒၶဘာသာအေျခအေနမ်ား၊ ဥေရာပဗုဒၶဘာသာအေျခအေနမ်ားကို ေလ့လာေမးျမန္းခြင့္ရသည္။ သူတို႔အုပ္စုတြင္ ဗုဒၶဘာသာ ၃ဝဝဝ ေက်ာ္ ရွိသည္။ ယခုအခါ ပိုမိုတိုးပြားလာသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ရာတြင္ သူတို႔ကို စနစ္တက် ဦးေဆာင္ႏိုင္မည့္သူ မရွိျဖစ္ေနသည္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံသားဘုန္းႀကီးတစ္ပါးက လာေရာက္ၿပီး ေႏြရာသီဓမၼသင္တန္း ပို႔ခ်ေပးမည္ဟု ဆိုသည္။

Dhamma Gate Buddhist Collage သည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ မဟာခ်ဴလာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားေသာ ေကာလိပ္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္ကတည္းက စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၁၉၉၉ ခုႏွစ္အခ်ိန္မွ ဟန္ေဂရီအစိုးရ အသိအမွတ္ျပဳေကာလိပ္တစ္ခု ျဖစ္လာသလို မဟာခ်ဴဟာေလာင္ကြန္တကၠသိုလ္ႏွင့္လည္း ခ်ိတ္ဆက္လာႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ဆရာေတာ္ေဒါက္တာဓမၼသာမိသည္လည္း တစ္ႏွစ္တစ္ႀကိမ္ခန္႔ ၾကြေရာက္ၿပီး တရားေဟာေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုုသည္။

ယခုႏွစ္တြင္ M.A တန္း စတင္ဖြင့္လွစ္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္းစရိတ္မွာ အလြန္ေစ်းႀကီးလွသည္။ M.A အၿပီးအထိ ေဒၚလာ ၁၅ဝဝဝ ခန္႔ ျဖစ္ေနသည္။ ေက်ာင္းစရိတ္ေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္မွသာ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားသူမ်ားအတြက္ အက်ိဳးရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ စပြန္ဆာရဖို႔ ႀကိဳးစားေစလိုေၾကာင္း အႀကံေပးလိုက္သည္။

သူတို႔အဆိုအရ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံရွိ လူငယ္မ်ားသည္ ဗုဒၶဘာသာအေပၚ အလြန္တရာ စိတ္ဝင္စားလာေနၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူကိုလည္း အတင္းဖိတ္သည္။ သူတို႔ဆီမွာ ေက်ာင္းေဆာက္ေပးမယ္ဟုပင္ ဆိုသည္။ စာေရးသူကလည္း ငါ ဒီမွာ အနည္းဆံုး တစ္ႏွစ္ေနဖို႔ ကတိေပးထားတယ္။ ဂ်ာမန္စကားလည္း တတ္ေအာင္ သင္ခ်င္ေသးတယ္။ ေနာက္ႏွစ္မွ လာေနျဖစ္ခ်င္ ေနျဖစ္မွာေပါ့ဟု ေျပာလိုက္သည္။

သူတို႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးသျဖင့္ အက်ိဳးတစ္ခု ရလိုက္သည္မွာ စာေရးသူတို႔ ျမန္မာရဟန္းမ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကား အေတာ္အတန္ ေျပာတတ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔ကိုယ္ကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ မေျပာတတ္ဟုဆိုၿပီး အဂၤလိပ္ေျပာျခင္းကို လက္ေရွာင္ေနတတ္ၾကသည္။ ယခု ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ အဂၤလိပ္စကားကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္ မေျပာတတ္ၾကပါ။ သာမန္အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္သာ ေျပာတတ္ၾကသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိရည္ရြယ္ရင္းကို ေရာက္ေအာင္ ေျပာတတ္သျဖင့္ အဆင္ေျပပါသည္။

စာေရးသူဆိုလွ်င္ ဦးဇင္း အဂၤလိပ္လို ကၽြမ္းမွာေပါ့ဟု ေမးလာသူတိုင္းကို အၿမဲတမ္း ေျပာတတ္သည္။ အလုပ္ျဖစ္႐ံုပါပဲဟု။ မိမိကိုယ္ကို အလုပ္ျဖစ္႐ံုေလာက္ဟု ေအာက္ေမ့မိေသာ္လည္း ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ ေတြ႕မွ မင္း အဂၤလိပ္စာအရမ္းေကာင္းတာပဲဟု ဆိုၾကသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ မိမိတို႔ ျမန္မာရဟန္းမ်ားအေနျဖင့္ ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာဆိုဖို႔ လိုအပ္လွသည္။

အခမ္းအနားၿပီးေသာအခါ ပင့္ဖိတ္လႊာကို ေပးအပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကသည္။ အခန္းျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံက ဗုဒၶဘာသာဝင္မ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ အလားတူ ဥေရာပေနရာအႏွံ႔အျပားမွ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားသူမ်ားကိုလည္း ျမင္ေယာင္မိသည္။ အလြန္ႀကီးမားက်ယ္ျပန္႔ေသာ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံမွာပင္လွ်င္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ ၈ ပါး(ႏိုင္ငံသား)ႏွင့္ ျမန္မာရဟန္း ၃ ပါးမွ်သာ ရွိသည္ဟု သိရသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းအခ်ိဳ႕မွာလည္း ေတာထဲတြင္ တရားအားထုတ္ၿပီး ဘုရားေခတ္သံဃာမ်ားလို ေနလိုၾကသျဖင့္ သာသနာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အေထာက္အကူသာ ရသည္ဟု ဆိုသည္။

လိုအပ္ေနေသာႏိုင္ငံမ်ားအတြက္ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္ေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားဖို႔ လိုအပ္သလို ဂုဏ္ပကာသနႏွင့္ပစၥည္းလာဘ္လာဘ မငဲ့ကြက္ေသာသာသနာျပဳမ်ား မ်ားစြာ ေပၚထြက္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိခဲ့ပါသည္။ ဟန္ေဂရီႏိုင္ငံမွ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားသည္ သူတို႔ႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာပန္းမ်ား ပြင့္လန္းေစလိုသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထိုပန္းေလးမ်ား ပြင့္လန္းေစဖို႔ ျမန္မာရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း အလားတူ ဆႏၵရွိေနလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။

ဒီေန႔အေတြ႕အႀကံဳတစ္ခု


ဂ်ာမနီမွာ ေက်ာင္းတက္ေနတ့ဲ ၾသစတီးယားသူတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။
ဘူတန္ကို သြားခဲ့တုန္းက ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားလာခဲ့တယ္။ ဒီက ေၾကာ္ညာေလးကို ေတြ႕လို႔ လာခဲ့တာတဲ့။ ဗုဒၶဘာသာစာေတြ အမ်ားႀကီးဖတ္ဖူးတယ္ဆိုေပမဲ့
တိဗက္တန္ေတြ၊ ဥံဳဖြေတြ မ်ားေနတာ သိရတယ္။ ေဆြးေႏြးခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ မင္းဖတ္ထားတာကို ငါ အရင္ သိခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမးခြန္းအခ်ိဳ႕ေမးခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ေမးပါလို႔ ဆိုတယ္။

ဗုဒၶဆိုတာ ဘာလဲ။
ဗုဒၶဆိုတာ ဂ်ီးဇပ္လိုေပါ့တဲ့။

ဒါဆိုရင္ ခဏ ဆိုၿပီး စာၾကည့္ခန္းထဲ သြားၿပီး What the Buddha Taught စာအုပ္ကို ယူခဲ့တယ္။
အဲဒီထဲက The Buddha ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ တစ္မ်က္ႏွာတည္းရွိပါတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ထိုင္ဖတ္တယ္။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ အိုး အင္ထရက္စတင္းနဲ႔ ခဏခဏ ထေအာ္ေနတယ္။ ဘာကို ၾကည့္ၿပီး အံ့ၾသေနတာလဲဆိုေတာ့ သူသိထားတဲ့ ဗုဒၶနဲ႔တကယ္ဗုဒၶ ေတာ္ေတာ္ကြာေနတယ္တဲ့။ ကယ္တင္ရွင္လို ထင္ထားတာတဲ့။

ဒါနဲ႔ မင္းအပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ အဲဒီစာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၁ ကိုပဲ ဖတ္ၾကည့္ေပးပါဆိုေတာ့ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ဝမ္းသာတဲ့ပံုေတြ ေတာ္ေတာ္ေပါက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ သူေတာ္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဒီစာအုပ္ကို ငွါးပါရေစတဲ့။ ငါ အခုမွ ေရာက္တာ ငွါးခြင့္ရွိမရွိ မသိေသးဘူး။ ေနာက္မွ ဖတ္ပါလို႔ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ အဲဒီထဲက မင္း ဘာကို သေဘာအက်ဆံုးလဲဆိုေတာ့ "A man and only a man can become a Buddha" လူသားကပဲ ဘုရားျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အျမင္ရယ္။

ေနာက္ၿပီး Man's position according to Buddhism is supreme. Man is his own master, and there is no higher being or power that sits in judgment over his destiny. ဗုဒၶဘာသာအရ လူသားဆိုတာ ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုးပဲ။ လူတိုင္းဟာ အရွင္သခင္ပဲ။ လူသားထက္ပိုမိုျမင့္ျမတ္တဲ့ လူသားရဲ႕ ကံၾကမၼာကို စီရင္ဆံုးျဖတ္ေပးေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္သတၱဝါ၊ တန္ခိုးရွင္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ဆိုတဲ့ စကားကိုလည္း အေတာ္ႀကီးကို ႏွစ္သက္မိပါတယ္တဲ့။

ေနာက္ၿပီး Be a refuge to themselves, and never to refuge in or help from anybody else. ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ကိုးကြယ္ပါ။ အျခားသူကို မကိုးကြယ္နဲ႔။ အျခားသူဆီက မ စ မႈကို မရွာနဲ႔။ ဆိုတာကလည္း သူကို ေတာ္ေတာ္ေျပာင္းလဲေစပါသတဲ့။

ဗုဒၶေန႔အၿပီးမွာ ငါ သင္တန္းေတြ ပို႔ခ်ေပးမယ္။ အဲဒီက်ရင္ လာတတ္ႏိုင္မလားဆိုေတာ့ တက္မယ္တဲ့။ မင္းတို႔ တကၠသိုလ္က စိတ္ဝင္စားသူေတြရွိရင္လည္း ေျပာလုိက္ပါလို႔။ ငါက စာသင္ေကာင္းပါတယ္လို႔ စသလိုလိုနဲ႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလည္း ေျပာလိုက္မယ္။ တက္ဖို႔ကေတာ့ ငါပဲ ေသခ်ာေျပာႏိုင္မယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ရၿပီေပါ့။

ဒါကေတာ့ ဒီေန႔ ဒိုင္ယာရီရဲ႕ အမွတ္တရတစ္ခုေပါ့။

မွတ္ခ်က္။ ။ မေန႔က ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၿပီး သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခု ယူခဲ့တယ္။ ကိုယ္က အားလံုးအသစ္အဆန္းဆိုေတာ့ လူေတြ႕ေတြ႕၊ ဆြမ္းခံသြားသြား၊ ႐ႈခင္းေတြ႕ေတြ႕ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနခဲ့တာေပါ့။ ဒါကို သူက ေဆြးေႏြးပါရေစ။ ဓာတ္ပံုရိုက္တာ မသင့္ေတာ္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္တဲ့။ ဒီေတာ့ ကန္႔ကြက္တာေပါ့။ ငါက ဓာတ္ပံုဝါသနာပါလို႔ ရိုက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမွတ္တမ္းေလးေတြက တို႔လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြရဲ႕ မွတ္တမ္းေတြ ျဖစ္လာမွာ။ ၿပီးေတာ့ ဒီပံုေတြက လူေတြကို ႏိုးၾကားေစတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူကလည္း ေျပာတယ္။ ဒါဆိုရင္ သေဘာတူညီခ်က္တစ္ခု ယူရေအာင္။ ဆြမ္းခံခ်ိန္မွာ ကင္မရာ၊ ဖုန္း မယူရ။ ဓာတ္ပံု မရိုက္ရ။ ေနာက္ၿပီး လူသစ္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာရင္ ၃ ႀကိမ္အထိ ဓာတ္ပံု မ႐ိုက္ရ။ ၃ ႀကိမ္ေတြ႕ၿပီး အေျခအေနေပးမွ ႐ိုက္ရမယ္။ စသည္စသည္ သေဘာတူညီခ်က္ ယူထားလို႔ ဒီေန႔ ႐ိုက္ခ်င္တဲ့ပံုကို မ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။ ေနာက္ စာသင္တဲ့အခ်ိန္က်မွ သူ႕ပံုကို တင္ေပးေတာ့မယ္။

ဆြမ္းခံျခင္း

ကေလးမ်ားက ေဘးကေန တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္းၿပံဳးရင္းနဲ႔ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားၾကသည္။

အခ်ိဳ႕လူႀကီးမ်ားက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ထူးဆန္းသလုိ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ၾကည့္သြားၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လူကို အနီးကပ္ လာၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးစိစိျဖင့္ ျပန္လွည့္သြားၾကသည္။

အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အေၾကြေစ့ေလးမ်ား လာထည့္ရန္ ဟန္ျပင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ငါတို႔က ေငြ အလွဴခံေနတာ မဟုတ္ပါ။ စားစရာအလွဴခံေနတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့လမ္းညႊန္ခ်က္တစ္ခုပါဟု ေျပာလိုက္ရသည္။

သပိတ္လြယ္ၿပီး အသြင္ျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကို မိတ္ဆက္ေပးႏိုင္ရန္ ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ တဝွီးဝွီး တိုက္ခတ္လာေသာေလက ပါးျပင္ကို စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ေစသည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို ပြတ္ေနရသည္။ သို႔ရာတြင္ မၾကာခဏ ဘာလဲ၊ ဘယ္လိုလဲ လာေမးၾကသူေတြေၾကာင့္ အက်ိဳးေတာ့ မယုတ္ဟု ထင္သည္။

ကုန္တုိက္ကို ေရာက္ဖို႔ နာရီဝက္ေလာက္ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္။ ကုန္တုိက္ေရွ႕တြင္ ၄၅ မိနစ္ေက်ာ္ မတ္တပ္ရပ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေငြလွဴသူမ်ားက ငါတို႔ ကုန္တုိက္က ထြက္လာရင္ မုန္႔လွဴမယ္ဟု ေျပာေသာေၾကာင့္ ေစာင့္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။

အခ်ိဳ႕က ကုန္တိုက္ထဲက ဘာဝယ္ခဲ့ေပးရမလဲဟု ေမးသည္။ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းဆိုတာ လူေကၽြးတာ စားရတာဟု ေျပာျပသျဖင့္ သေဘာက်ဟန္ ရွိသည္။

လူတစ္ေယာက္က ဂ်ာမန္ဘုန္းႀကီးႏွင့္စကားေျပာသည္။ တအံ့တၾသ ပံုစံေတြ႕ရသျဖင့္ ေမးၾကည့္သည္။ ဒီလို သူေတာင္းစားမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးေၾကာင္း၊ ေခတ္သစ္သူေတာင္းစားပဲဟု သံုးသပ္သြားေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းကို အခ်ိန္ရရင္ လာခဲ့မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေျပာသည္ဟု ဆိုသည္။ ဘိကၡဳ ရဟန္းဆိုတဲ့ ပါဠိစကားလံုးအဓိပၸာယ္ကိုက သူေတာင္းစားဟု အဓိပၸာယ္ရေနေတာ့ ဘာတတ္ႏိုင္မလဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ အင္း ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။

ျမန္မာမိသားစုမ်ား


ေဒၚနီနီေအာင္၊ ကိုစိုးမိုးသိမ္း၊ မသင္ဇာလြင္၊ မစန္းစန္း၊ အင္းသူ၊ ေရႊမန္းသူတို႔ ေရႊျမန္မာမ်ားႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး။
အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါ၏။ ပထမဆံုးေတြ႕ဆုံခြင့္ရေသာ ျမန္မာမ်ားပါေပ။
အစစအရာရာ လိုအပ္တာမ်ားကို လွဴဒါန္းသြားၾကပါတယ္။
အကူညီဆိုတာထက္ ရင္ဖြင့္စရာ တိုင္ပင္စရာရွိလွ်င္ ရင္ဖြင့္တိုင္ပင္ဖို႔က အေရးပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။
အစစအရာရာ အဆင္ေျပၾကပါေစ။

ႀကိဳဆိုပဲြမွာ


ႀကိဳဆိုပဲြမွာ ဘာေတြ ေျပာခဲ့သလဲဆိုေတာ့

အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္

အခုပဲြက မင္းတို႔က ငါ့ကို ႏႈတ္ဆက္တာ။ ႀကိဳဆိုတာ။
မင္းတို႔ အခုလို လူစံုတပ္စံု ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ႀကိဳဆိုၾကတာ ငါ ဝမ္းသာတယ္။
မင္း အိမ္လည္သြားတယ္ဆိုပါစို႔။ အိမ္ရွင္က မင္းကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ရင္ မင္းတို႔ ေပ်ာ္ၾကတာပဲ။ ငါလည္း ထို႔အတူပဲေပါ့။ မင္းတို႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႀကိဳဆိုလို႔ ငါဝမ္းသာတယ္။

ကဲ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ၾကည့္လိုက္ပါဦး။ ငါက Sariputta Institute ရဲ႕ ဒါ႐ိုက္တာ။ ဒီအေဆာက္အအံုက ငါ့လက္ေအာက္မွာ ရွိတာမဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ ဒီအခမ္းအနားမွာ ဘယ္သူက အိမ္ရွင္၊ ဘယ္သူက ဧည့္သည္လဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ မင္းတို႔အားလံုးက ငါ့ဧည့္သည္ေတြပဲ။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔အားလံုးကို Sariputta Institute ကေန ဒါ႐ိုက္တာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ႀကိဳဆိုပါတယ္လို႔ ဆိုပါရေစ။

ေနာက္ၿပီး ဒို႔ႏိုင္ငံမွာ သႀကၤန္က်ေနၿပီ။ သႀကၤန္ဆိုတာ ေျပာင္းလဲျခင္း။ ႏွစ္ေဟာင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳဆိုျခင္း။ ဒီေတာ့ ဒို႔အားလံုး ႏွစ္သစ္ကို ဗုဒၶတရားေတာ္နဲ႔အညီ ဘယ္လိုု ႀကိဳဆိုၾကမလဲ။ ကုသိုလ္နဲ႔ျဗဟၼဝိဟာရတရားေတြနဲ႔ ႀကိဳဆိုရမယ္။

ေနာက္ၿပီး ညီညြတ္ေရးတရားကို ေဂါသိဂၤအင္ၾကင္းေတာမွာ အရွင္အႏု႐ုဒၶါတို႔ ညီညြတ္စြာ ေနခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာျပတယ္။ ခီေရာဒကီဘူတာ (ႏို႔နဲ႔ေရ တစ္သားတည္း ျဖစ္ေနသလို)၊ လူမ်ားေပမယ့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္ဖို႔၊ ပိယစကၡဴဟိ အညမညံ
ပႆ ႏၱာ (အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ေသာမ်က္စိျဖင့္ ၾကည့္ၾကဖို႔)၊ ကာယကံေမတၱာ၊ ဝစီကံေမတၱာ၊ မေနာကံေမတၱာမ်ား ထားၾကဖို႔နဲ႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကိုလည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေနာက္ၿပီး ေမတၱာဘာဝနာအေၾကာင္း၊ ေန႔စဥ္ဘဝေမတၱာနဲ႔ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းအေၾကာင္းမ်ား ေဟာၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ မနက္ ၉ နာရီေလာက္မွာ စတင္ၿပီး ေန႔လယ္ ၁၁ နာရီေလာက္မွာ ၿပီးဆံုးသြားခဲ့ပါတယ္။

ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ

ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပဲြလို႔ ေျပာတာပဲ



ႀကိဳဆိုႏႈတ္ဆက္ပဲြလို႔ ေျပာတာပဲ။
ႏႈတ္ခြန္းဆက္အေနနဲ႔ တရားေဟာခဲ့ရတယ္။ ၃ ႏွစ္ေလာက္ မေဟာခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္က အေရးအေၾကာင္းရွိလို႔ ထြက္လာေသးတာ ေတာ္ေသးရဲ႕။
တရားပဲြၿပီးေတာ့ ခ်ီးမႊမ္းၾကလို႔ ဝမ္းသာရတယ္။
အားလံုး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ၿပီးဆံုးသြားခဲ့တယ္။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ ျမန္မာ ၁ဝ ေယာက္ခန္႔နဲ႔ ေတြ႕ရလို႔လည္း ဝမ္းသာတယ္။
လွဴေရးတန္းေရးထက္ ရင္ဖြင့္စရာေဆြေတာ္မ်ားလို႔ ေအာက္ေမ့မိပါတယ္။
အားလံုးကလည္း ခ်စ္ခ်င္ခင္ခင္ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖစ္လို႔ ေက်းဇူးလည္း တင္မိပါတယ္။
ဂ်ာမန္ဘုန္းႀကီးကေတာ့ ေျပာတယ္။
အစေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းသြားၿပီတဲ့။

ေရွးေရွးတုန္းက

ေရွးေရွးတုန္းက
ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားၿပီး
သာသနာျပဳၾကတဲ့
ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕
ဇြဲသတၱိ
ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔မႈ
သည္းခံမႈေတြသာ
ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေတြမွာ
ဆယ္ပံုတစ္ပံုေလာက္ရွိရင္
ဗုဒၶဘာသာအေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ
ျပန္႔ပြားေနတာ ၾကာျပီ။
ဒို႔ႏိုင္ငံမွာ
ဗုဒၶတရားေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနသူေတြ အမ်ားႀကီး။
ဒါေပမဲ့ ေဝမွ်ေပးမယ့္ဘုန္းႀကီးက
မရွိဘူး။ ရွိတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြကလည္း
အေနာက္ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ ဆက္သြယ္ဆက္ဆံၿပီး
ေဟာေျပာေပးတာမ်ိဳး
မလုပ္ခ်င္ၾကဘူး။
ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔မယ္
ဗုဒၶဘာသာျပန္႔ပြားေအာင္လုပ္မယ္
ဆိုတဲ့စိတ္ကူးသက္သက္နဲ႔
အေနာက္ကို ထြက္လာတဲ့ဘုန္းႀကီး
ငါ့အသက္ ၅၀ တစ္ခါမွ မေတြ႕ဖူးဘူး။
(ဒီေန႔ ဧည့္သည္ဂ်ာမဏီတစ္ဦးေျပာတဲ့အထဲက မွတ္မိတာေလးမ်ားပါ)

ဂ်ာမဏီခရီးနိဒါန္း (၂)

ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ခရီးထြက္ဖူးသည္။ တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးေသးေသာေနရာမ်ားလည္း ပါဝင္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံေရာက္စအခ်ိန္မွာ ခံစားရေသာခံစားခ်က္ႏွင့္ လားလားမွ် မတူႏိုင္။ အားတင္းထားေသာ္လည္း အားငယ္စိတ္မ်ား ဝင္လာခဲ့သည္။ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တစ္ကိုယ္တည္း ေရာက္ေနရသလုိ ခံစားမိသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေတာ္ဟုတ္လွၿပီထင္ခဲ့သည္မွာ မွားေလသည္။ တစ္ခုေျဖစရာရွိသည္မွာ အိမ္လြမ္းေဝဒနာ၊ အထီးက်န္မႈမ်ားသည္ ေတြ႕ႀကံဳရရွိခဲ့ေသာအေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္ ခဏမွ်သာ ေပၚလာတတ္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေလာေလာဆယ္ဝတ္ဖို႔ဆိုၿပီး အေႏြးထည္မ်ား၊ ေျခအိတ္မ်ား၊ လက္အိတ္မ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား လာေပးသည္။ မနက္ ၈ နာရီခန္႔တြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္းစားရေအာင္ဆိုၿပီး အျခားအေဆာင္တစ္ခုသို႔ သြားၾကသည္။ ေပါင္မုန္႔ကို ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္တို႔ႏွင့္ တို႔ကာ စားရသည္။ စၿပီေဟ့လို႔ ေရရြတ္မိသည္။



ပစၥဳပၸန္မွာ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို မရဘူးဆိုလွ်င္ လူတို႔သည္ အတိတ္ဆီကို ေျပးဝင္သြားတတ္ၾကသည္။ အခုလည္း ေနရာအသစ္မွာ လူအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္၊ အစားအေသာက္အသစ္မ်ားႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရေလေသာအခါ မိခင္ႏိုင္ငံကို ျပန္လည္တမ္းတမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ အစကတည္းက မတူညီေသာ၊ အလြန္စိမ္းေသာ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည္ကို ႀကိဳေတြးထားၿပီး ျဖစ္သျဖင့္ အလြန္႔အလြန္ ခံစားရသည္ဟုေတာ့ မဆိုႏိုင္ေပ။ ေန႔လယ္ ၁၁ ခဲြခန္႔တြင္ အတူေနဂ်ာမန္ရဟန္းက ေန႔ဆြမ္းအျဖစ္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ထိုင္းအစားအစာအခ်ိဳ႕ ယူလာၿပီး ေကၽြးသည္။ သူကေတာ့ ေပါင္မုန္႔ကိုသာ ၾကက္ဥ၊ ေထာပတ္၊ ခ်ိစ္တို႔ႏွင့္ တို႔စားသည္။



ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းေဂါပကအဖဲြ႕ဥကၠ႒ မစၥတာဂြမ္းနား ေရာက္လာၿပီး ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲဟု ေမးသည္။ မင္းတို႔အေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ငါကေတာ့ တတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားၿပီး ကူညီမယ္ဟု ေျပာျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈ၊ လူမ်ိဳး၊ အစားအေသာက္ စသည္တို႔မွာ အလြန္ကဲြျပားေၾကာင္း၊ မင္းတို႔ ယဥ္ေက်းမႈကို ငါ နားလည္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာျဖစ္သလို ငါတို႔ယဥ္ေက်းမႈကိုလည္း မင္းတို႔ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရမွာျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျဖစ္သည္။ သူက အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာသည္။



ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ Bodhi Vihara ႏွင့္ Sariputta Institute အေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူသည္ လက္ရွိအေနအထားေရာက္ဖို႔ အေတာ္႐ုန္းကန္ခဲ့ရသည္။ ကနဦးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံသို႔ ျပန္သြားၿပီျဖစ္ေသာ ဦးေတေဇာဘာသႏွင့္ စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ အျခားျမန္မာသံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း ပင့္ဖိတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ၾကာရွည္မေနျဖစ္ခဲ့ၾကပါ။ သူ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ရွင္းသည္ဟု ထင္သည္။ သူေမြးဖြားရာေဒသမွာ ဗုဒၶအဆံုးအမမ်ား တည္ရွိျပန္႔ပြားေစလိုျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔အတြက္ေၾကာင့္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ႀကိဳးစားသာသနာျပဳသည္။ ေဗာဓိဝိဟာရတြင္ ေငြေၾကးကို သံဃာေတာ္မ်ားကိုယ္တိုင္ စီမံကိုင္တြယ္ခြင့္ မရွိပါ။ ေဂါပကအဖဲြ႕မွသာ စီမံသည္။ ကိုယ္ေရာက္သည့္အခါ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ ေငြကိုင္တယ္၊ အရွင္ဘုရားက ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို သတ္မွတ္ထားတာလဲ၊ အရွင္ဘုရား ေငြကို လက္နဲ႔မကိုင္ေပမဲ့ အလွဴခံပံုးထဲ အလွဴေငြထည့္သြားရင္ေတာ့ ဝမ္းသာတာပဲ မဟုတ္လား။ လက္နဲ႔ကိုင္တာနဲ႔အလွဴခံပံု၊ ဘဏ္အေကာင့္ထဲကေငြကို ဝမ္းေျမာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လားဟု ေဆြးေႏြးျဖစ္သည္။



ထိုအခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က အဲဒါကို သူလည္း သိေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံတြင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္း စတင္ေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည့္အခါ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးေစမည့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္တစ္ပါး၏ ထူးျခားခ်က္ကို ရွာသည့္အခါ ေငြမကိုင္ျခင္းႏွင့္ေငြမရွာျခင္းသည္ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ အထူးဆန္းဆံုးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ငါတို႔ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတြဟာ ေငြကိုင္ခြင့္မရွိသလို ေငြေၾကးရွာေဖြခြင့္လည္း မရွိဘူး၊ ေငြေၾကးရွာေဖြဖို႔ အားမထုတ္ဘူးလို႔ ေျပာသည့္အတြက္ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္အထိ ကူညီမည့္သူမ်ားေပၚလာၿပီး ရပ္တည္ေနႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပသည္။ လက္ခံႏိုင္ေလာက္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆမိသျဖင့္ သူ၏ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းကို အတန္ငယ္ သေဘာေပါက္မိသည္။



ညေန ၆ နာရီေလာက္ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ငိုက္သြားသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းက ဆြယ္တာမ်ား၊ ေျခအိတ္မ်ား၊ ကိုယ္က်ပ္အတြင္းခံေဘာင္းဘီမ်ား၊ လက္အိတ္မ်ား၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ယူလာျပန္သည္။ ေတာ္မေတာ္၊ ကိုက္မကိုက္၊ ႀကိဳက္မႀကိဳက္ ေမးသည္။ ေနာက္ရက္တြင္ မားကတ္သြားၿပီး ဒကာမတစ္ေယာက္ လိုက္ဝယ္ေပးမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္ ေတာ္တာေတြ႕လွ်င္ ခဏတာ ဝတ္ထားဖို႔အေၾကာင္း ေျပာသည္။ ဆြယ္တာ ၅ ထည္ေလာက္ဝတ္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထပ္ဝတ္၊ ေခါင္းစြပ္ဝတ္လုိက္မွ ရာသီဥတုႏွင့္ အေနေတာ္ျဖစ္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။



အိပ္ေပ်ာ္လို႔ ၅ မိနစ္ခန္႔ေလာက္မွာ ဂ်ာမန္ရဟန္းက လႈပ္ႏႈိးသည္။ မင္းအိပ္လို႔ မျဖစ္ဘူး။ အခု မင္းအိပ္လိုက္ရင္ ည ၁ နာရီေလာက္ ႏိုးၿပီး တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္၊ ျမစ္ကမ္းသြား လမ္းေလွ်ာက္ရေအာင္ဟု ေျပာၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ၾကသည္။ ျမစ္က အလြန္သာယာသည္။ Esar ျမစ္ဟု ေခၚသည္။ အဓိပၸာယ္က Freedom လြတ္လပ္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ အနည္းငယ္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားသည္။ ေရက ၾကည္စိမ္းေနသည္။ ျမစ္ကမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး အပန္းေျဖႏုိင္ေအာင္ အမႈိက္ပံုးကအစ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထားေပးထားသည္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး အလြန္သန္႔ရွင္းသည္။ စကၤာပူကို အလြန္သန္႔ရွင္းသည့္ၿမိဳ႕ဟု ထင္ခဲ့သည္။ Freising က သန္႔ရွင္းရံုမွ်မက ေအးခ်မ္းမႈပါ ေရာေနသည္။



၂ နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီးေသာအခါ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္သည္။ သူက ေရွ႕လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာခ်င္ေနသည္။ ငါ မရေတာ့ဘူး၊ အိပ္ခ်င္ၿပီဟု ေျပာၿပီး အိပ္ရာဝင္သည္။ မနက္ ၅ နာရီေလာက္ႏိုးေနသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္။ သက္ရွိကိုပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သက္မဲ့ကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္က အေတာ္လြမ္းတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္လြမ္းတတ္တာက ခဏတာပဲ ျဖစ္သည္ကိုလည္း သိသည္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာတစ္ခုေရာက္လွ်င္ ေနသားတက် ျဖစ္သြားတတ္ေသာ ကိုယ့္သဘာဝကိုလည္း သိသည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါအခ်ိန္ကို မေရာက္မီ အေတာ္ေလး ခံစားေနတတ္သည္ကလည္း ကိုယ့္သဘာဝျဖစ္ေနျပန္သည္။ သို႔ျဖင့္ မဟာသမယသုတ္၊ ပစၥယနိေဒၵသ၊ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကို ရြတ္ဖတ္သည္။ ထြက္ေလဝင္ေလကို အာ႐ံုျပဳျဖစ္သည္။



ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးေတေဇာဘာသကေတာ့ လွမ္းမွာရွာသည္။ တစ္ကိုယ္တည္း ေတာထြက္ေနတယ္လို႔သာ အမွတ္ထားပါေလဟု စာလွမ္းပို႔သည္။ ေတာထြက္သည္ႏွင့္ ဘာမွ မထူးလွ။ ျမင္ေနရေသာလူမ်ားသည္ အားလံုး သူစိမ္းျပင္ျပင္သာ ျဖစ္ေခ်သည္။



(စာေပရသေတာ့ မေျမာက္လွပါ။ ဒီက အေတြ႕အႀကံဳေလးမ်ားကို မွတ္တမ္းအျဖစ္နဲ႔ရွိေနေစခ်င္တာရယ္၊ မိတ္ေဆြမ်ားကို သိေစခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီးလည္း ေရးသြားပါဦးမယ္။ အားလံုး ေက်းဇူး)။

မ်က္ႏွာဖံုး

အၿမဲတမ္း မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔ပါ
ျဖဴေဖြးသြယ္လ်တဲ့လက္ကေလးနဲ႔
ကိုင္ထားတယ္။
သူမမ်က္ႏွာဟာ မ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔
အၿမဲကာထားတယ္။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကြ်န္ေတာ္ ေတြးေနခဲ့မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ မေမးရဲခဲ့ဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ မလိမ့္တစ္ပတ္နဲ႔
မ်က္ႏွာဖံုးေနာက္ကို ၾကည့္ခဲ့မိတယ္။
သိခ်င္လို႔ေပါ့
ဘာဆို ဘာမွ မရွိဘူး
သူမမွာ မ်က္ႏွာမရွိဘူး။

(အမည္မသိ စာဆို)

လူေတြဟာ တစ္စံုတစ္ရာေနာက္မွာ တစ္ခုခု ရွိလိမ့္ႏိုးနဲ႔ အထင္ႀကီးေလးစားၾက။
တကယ္လည္း ၾကည့္လိုက္ေရာ ေနာက္ကြယ္မွာ ဘာမွ မရွိတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ဒါကို ဆိုခ်င္ပံုရတယ္။

ဂ်ာမဏီခရီးနိဒါန္း

ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံက Bodhi Vihara & Sariputta Institute ၏ ပင့္ဖိတ္မႈေၾကာင့္ ဇန္နဝါရီလတြင္ ဂ်ာမဏီဗီဇာေလွ်ာက္ျဖစ္သည္။ ေလွ်ာက္ျဖစ္သည့္ဗီဇာက National Type Visa ျဖစ္သည္။ ထိုင္ဝမ္မွာလိုဆိုလွ်င္ Resident Visa ျဖစ္မည္။ စေလွ်ာက္စဥ္က ၾကာမည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ေသာ္လည္း လြယ္လြယ္ကူကူႏွင့္ ရလိုက္သည္။ ဗီဇာမေလွ်ာက္ခင္က ဥေရာပႏိုင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံကို သြားရေတာ့မယ္ဆိုသည့္အေတြးျဖင့္ အလြန္ေပ်ာ္ခဲ့သည္။ ဟိုေရာက္လွ်င္ ဘာေတြ လုပ္မည္၊ ဘာေတြ တိုးတက္ႏိုင္မည္စတာေတြကို စဥ္းစားရင္းျဖင့္ အားတက္သည္။ သံ႐ံုးမွ ဗီဇာရၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားေသာအခါ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားသည္။ အေတာ္ထူးဆန္းေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖစ္သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားသြားျခင္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။



ယခု ပင့္ဖိတ္ျခင္းသည္ အေပ်ာ္မဟုတ္၊ အလွဴခံသက္သက္မဟုတ္၊ အလည္သေဘာမဟုတ္၊ တကယ္အလုပ္လုပ္ရမည့္အေနအထား ျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး ယခု သြားမည့္ေနရာသည္ ကိုယ့္ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ေနသည့္ေနရာ မဟုတ္။ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ထိုင္ဝမ္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ျမန္မာေက်ာင္းမ်ားသည္ ျမန္မာႏွင့္မကင္းေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းမ်ားကဲ့သို႔ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္၊ ေဟာေရးေျပာေရး၊ သာေရးနာေရး အားလံုး ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္အတိုင္းသာ ျဖစ္သည္။ အျခားေသာ အေမရိက၊ အဂၤလန္ …. အေတာ္မ်ားမ်ားသည္လည္း ထူးျခားမႈသိပ္မရွိလွပါ။ ျမန္မာ့အစားအစား၊ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ အျပန္အလွန္ အမွီသဟဲျပဳေနၾကရေပမသည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိသြားရမည့္ေနရာသည္ ဂ်ာမဏီႏိုင္ငံသားရဟန္းေတာ္ တည္ေထာင္ထားသည့္ေနရာျဖစ္သည္။ ျမန္မာလိုဆိုလွ်င္ ဝိနည္းဓိုရ္တစ္ပါး ျဖစ္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈက မတူ။ အစားအေသာက္က ကဲြျပား။ မိမိေျပာဆိုဆက္ဆံရမည့္ သူမ်ားသည္ အားလံုးနီးပါးက ဥေရာပသားမ်ား ျဖစ္သည္။ ဗီဇာရသည့္အခါ အနီးကပ္ေနသူမ်ား၊ ဒကာဒကာမမ်ားက ဝမ္းေျမာက္ၾကေသာ္လည္း မိမိမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီး ခံစားေနရသည္။



မည္သို႔ဆိုေစ ဗီဇာက ရသြားၿပီ။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကလည္း အျမန္ဆံုး လာခဲ့ဖို႔ ေျပာေနသည္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီးေတာ့ မသြားခ်င္ေသး။ အခ်ိန္ရသမွ် ဆဲြထားခ်င္ေသးသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔တစ္လေက်ာ္ေလာက္ ခြါၿပီး လက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။ စုေဆာင္းစရာရွိသည္မ်ားကို စုေဆာင္းရသည္။ အထူးသျဖင့္ စာအုပ္မ်ား စုေဆာင္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳေငြအတြက္ကေတာ့ “ေဒါက္တာဘဲြ႕သြားလုပ္ရင္ လွဴပါအံုးမယ္၊ အဲဒီက်ရင္ ေျပာပါဘုရား”ဆိုၿပီး လွဴေနက် ဒကာမ်ားပင္ မလွဴၾက။ ကိစၥေတာ့ မရွိပါဘူး။ အစစအရာရာ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ သြားရမည့္ရက္ နီးလာေလေလ စိတ္လႈပ္ရွားေလ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေက်ာင္းတစ္ခုခုမွာ ေနလွ်င္ လြတ္လပ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္သည္။ ေအးေအးသက္သာ စာေလးဖတ္လိုက္၊ စာေလးေရးလိုက္၊ သြားခ်င္သည့္ေနရာ သြားလိုက္၊ ဖိအားကင္းကင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနႏိုင္သည္။ အစားအေသာက္လည္း မပူမပင္ရ။ အပူအပင္ အေတာ္ကင္းသည္။ အခုသြားမည့္ေနရာကေတာ့ အားလံုးအသစ္ေတြက ဆီးလို႔ ႀကိဳေနမည္။ အစားအေသာက္အသစ္၊ ေနထိုင္မႈအသစ္၊ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္။



မသြားမီ ႏႈတ္ဆက္စရာရွိသည္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မၿပီးျပတ္ေသးေသာကိစၥမ်ား ၿပီးျပတ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သည္။ ႏႈတ္ဆက္ျခင္းကိစၥကေတာ့ ၅ဝ%သာ ၿပီးျပတ္သည္ဟု ဆိုရမည္။ ေနာက္ဆံုးေန႔ေရာက္လွ်င္ အားလံုးကို ဖုန္းဆက္မည္ဟု စိတ္ကူးခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးေန႔တြင္ တစ္ခ်ိန္ေလးမွ အနားမရ။ ေရႊတိဂံုဘုရား သြားဖို႔ေတာင္ အခ်ိန္မရလိုက္ခဲ့ဘူး။ မနက္ ၅း၃ဝ ေလဆိပ္သြားေတာ့လည္း ေလဆိပ္ေရာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ဖုန္းေျပာဦးမယ္လို႔ စိတ္ကူးခဲ့ေပမဲ့ ကီလိုေတြ အမ်ားႀကီး ပိုေနသည့္အတြက္ ျပာယာခတ္ရေသးသည္။



မသြားမီညက ဆရာမမ်ား၊ ဒကာ၊ ဒကာမမ်ား ေရာက္လာၿပီး စကားေျပာၾကသည္။ သူတို႔က ယူစရာရွိတာ အကုန္ယူသြား။ ထည့္၊ အကုန္ထည့္ဆိုၿပီး ေျမွာက္ေပးၾကသျဖင့္ ဘတ္ေဂ့ဂ်္က ၃၈ ကီလို ေက်ာ္သြားသည္။ လက္ဆဲြအိတ္က ၁ဝ ကီလို။ လက္ပေတာ့အိတ္၊ လြယ္အိတ္။ အေတာ္မ်ားေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဆရာမမ်ားက ယူသာယူသြား အားလံုးအဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု ေဗဒင္ေဟာလိုက္ၾကသည္။

မနက္မိုးလင္း ေလဆိပ္ Check in ဝင္ေသာအခါ ကီလို ခ်ိန္ၾကည့္သည္။ “၃၈ ကီလိုေတာင္ ေက်ာ္ေနတယ္၊ မရဘူးဘုရား”။ “လုပ္ပါဦး၊ ဒါက စာအုပ္ေတြမို႔လို႔ပါ”။ “မရဘူးဘုရား၊ ကီလိုက အလြန္ဆံုး ၃ဝ ပဲ ရမွာ”။ အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သြားသည့္ဟန္ျဖင့္ “အင္းးးး ဒါဆို တစ္ခု ေမးပါရေစ၊ ဒါေတြကို ဦးဇင္း ထားခဲ့လို႔လည္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ့္နည္းေလးရွိရင္ ေျပာပါအံုး”ဟု ေျပာလိုက္သည္။



သူ႕ထက္အရာရွိပံုရေသာသူကို သြားတိုင္ပင္သည္။ “ဦးဇင္းအိတ္က အရမ္းေလးလြန္းသြားၿပီေလ၊ အတင္အခ်မွာ ခက္လို႔ ကီလို ၃ဝ ကို အလြန္ဆံုး သတ္မွတ္ထားတာ၊ ပစၥည္းေတြကို ဟန္းကယ္ရီထဲ ခဲြထည့္ပါလား”။ “အဲဒီလို ခဲြထည့္လိုက္ရင္ ဟန္းကယ္ရီေရာ၊ ဘတ္ေဂ့ဂ်္ကိုေရာ Pass ေပးလိုက္မွာေပါ့ေနာ္”။ ၿပံဳးၿပီး “ရပါတယ္၊ ရပါတယ္၊ ေပးလိုက္ပါ့မယ္”။ ရွက္ရွက္ျဖင့္ ေလဆိပ္ထဲက တိုင္တစ္ခုကို ကြယ္ကာ ပစၥည္းေတြ ထုတ္သည္။ ခဲြထည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းဝရကိတၱိ ပါလို႔သာေပါ့။ မႏၲေလးက မနန္းခင္ဦး ေပးလိုက္ေသာ စပယ္ရွယ္အေၾကာ္စံုကေတာ့ ကီလို ေလွ်ာ့ပဲြမွာ ႐ႈံုးခဲ့ေလသည္။ (အခုမွ လက္ဖက္သုပ္ စားခ်င္ေနတယ္ မွတ္ကေရာ)။ စားစရာထက္ စာအုပ္ကို ပိုခ်စ္ခဲ့သကိုး။



ေလယာဥ္က တိက်သည္။ ၇း၄၅ တြင္ ထြက္ခြါသည္။ ျမန္မာအနည္းငယ္ပါသည္။ ၁ဝ ေယာက္ခန္႔ ရွိမည္ထင္သည္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာဖူးေသာ ဘ႐ူႏိုင္းမယ္ေတာ္ႀကီး ေဒၚသက္သက္ႏြယ္၏ မိတ္ေဆြ ေဒၚၾကည္ၾကည္ေမကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ အံ့ၾသသြားသလို ေပ်ာ္လည္း ေပ်ာ္သြားသည္။ ကာတာေရာက္မွ ေျပာၾကမည္ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။ ခုံခ်င္းကပ္ေနရာတြင္ အဂၤလန္လူမ်ိဳးစံုတဲြ အဘိုးအဘြားႏွစ္ဦးပါသည္။ ရင္းႏွီးေဖာ္ေရြစြာ ႏႈတ္ဆက္သည္။ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ဟု သေဘာထားမိသည္။ အဘြားႀကီးႏွင့္ကပ္လ်က္ လိုက္ပါရင္း စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာျဖစ္သည္။ ပထမဆံုးဥေရာပခရီးစဥ္ဟု ေျပာလိုက္ရာ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ား ေပါင္းသင္းရခက္ေၾကာင္း၊ မာနႀကီးေၾကာင္း၊ ဂ်ာမန္စကားခက္ေၾကာင္း အားတက္သေရာ ေျပာပါေတာ့သည္။ ေနာက္ၿပီး ခါးပတ္ကို ဘယ္လို ပတ္ရေၾကာင္း၊ ေလယာဥ္စတက္လွ်င္ နားအူတတ္ေၾကာင္း၊ (အဲယားလိုင္းက ေပးသည့္) နားကို ဆို႔သည့္အရာကို ဆို႔ထားသင့္ေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွင္းျပပါေတာ့သည္။ အဂၤလန္စံုတဲြသည္ အေတာ္ေက်းဇူးမ်ားသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းခ်ိန္မ်ားကို အစားထိုးေပးတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ပါပဲ။



၂ နာရီ ခဲြ သံုးနာရီေလာက္တြင္ အစားအေသာက္မ်ား ေရာက္လာသည္။ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ ထြက္လာတာ ၇း၄၅ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္မ်ားစြာ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ ၁ ခဲြ ၂ ေလာက္ရွိေသာအခါ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေရာက္လာသည္။ ခံုေရွ႕က စကရင္မွာ နာရီၾကည့္လိုက္သည္။ ကာတာစံေတာ္ခ်ိန္ ၉ နာရီခန္႔ ျပေနသည္ဟု ထင္သည္။ ေအးေဆးေပါ့။ အားလံုးကုန္ေအာင္ စားလိုက္သည္။ ကာတာေရာက္လွ်င္ ၁၂ နာရီေလာက္ ဘယ္လို ျဖတ္သန္းရမလဲဆိုတာ မသိေသးသည့္အတြက္ မ်ားမ်ားစားထားဖို႔ လိုအပ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ေလယာဥ္ေပၚတြင္ ေနာက္ေဖးသြားသည့္အခါ တန္းစီရသည္။ တန္းစီေနစဥ္အတြင္ ဒကာႀကီးတစ္ဦးက ႏႈတ္ဆက္သည္။ စကားေျပာၾကည့္ေသာအခါ သူက ကာတာေလဆိပ္တြင္ နာရီ ၂ဝ ေစာင့္ရမည္ဟု ဆိုသည္။ ကိုယ္က ၁၂ နာရီေစာင့္ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ့္ထက္ပိုမ်ားေနသည္။ စကားေျပာေဖာ္ရၿပီဟု ေျပာခဲ့သည္။ ဒကာႀကီးကလည္း ေလဆိပ္တြင္ သူကပၸိယလုပ္မည္၊ ဘာမွ မပူႏွင့္ဟု ဆိုသည္။ အေတာ္ဝမ္းသာသြားသည္။ ကာတာေလဆိပ္ဆင္းေသာအခါ ဘယ္ကေနဘယ္လို လူကဲြသြားသည္မသိ။ ဒကာႀကီးကို ရွာမရေတာ့ပါ။



အဂၤလန္သြားမည့္သူမ်ား၊ အေမရိကသြားမည့္သူမ်ား၊ ဘာလင္သြားမည့္သူမ်ား …. ျမန္မာအေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ေသာ္လည္း သူ႕အလုပ္ႏွင့္သူမို႔ ဘယ္သူမွ အခ်ိန္ၾကာၾကာ စကားေျပာခ်ိန္မရွိပါ။ ေလဆိပ္ႀကီးထဲ ေလွ်ာက္သြားသည္။ အားလံုးက အေရွ႕အလယ္ပိုင္း ဝတ္စံုမ်ားႏွင့္သာ မ်ားသည္။ မ်က္လံုးထဲ ၾကည့္ရတာ စိမ္းေနသည္။ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္း ဝတ္စံုျဖဴမြတ္ဆလင္မ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ၾကည့္သည္။ အားလံုးက ကိုယ့္ကိုလည္း မြတ္ဆလင္ဟု ထင္ေနၾကသည္။ ကာတာေလဆိပ္တြင္ မြတ္ဆလင္ဝတ္႐ံုမ်ိဳးစံု ေတြ႕ရသည္။



ေလဆိပ္ထဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ၾကည့္ေနခ်ိန္တြင္ အေတာ္ပင္ သြက္လက္ခ်က္ျခာသည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး လာႏႈတ္ဆက္သည္။ ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အစစအရာရာ အားလံုးကူညီေပးမည္ဆိုတဲ့ ဟန္အမူအရာအေျပာအဆိုေၾကာင့္ ခ်ီးက်ဴးမိသလို သူႏွင့္ဆံုလိုက္ရသည္မွာ အေတာ္ဟုတ္သြားသည္။

သူ႔နာမည္က မဒို႐ိုသီ။ ကာတာအဲယားလိုင္းမွာ အလုပ္လုပ္သည္။ ေလယာဥ္မယ္။ ေအာ္ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္သြက္လက္ခ်က္ျခာေနတာကိုးဟု ေျပာမိသည္။ အေမရိကမသြားခင္ သူ႕အမ်ိဳးသားႏွင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ေလယာဥ္ကို ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ နားေနစရာရွာသည္။ အျခားသိသင့္သည္မ်ားကိုလည္း ေျပာျပသည္။ အလကားနားလို႔ ရသည့္ေနရာကိုလည္း သူတို႔ပင္ ေခၚသြားသည္။ အစစအရာရာ ဂ႐ုတစိုက္ ကူညီေပးသျဖင့္ ေက်းဇူးအလြန္တင္မိသည္။ သူတို႔ေၾကာင့္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားေနအိပ္စက္ခြင့္ ရခဲ့သည္။



ကိုယ္တစ္ဦးတည္းဆို ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္မွာ ေသခ်ာသည္။ ကိုယ္အလြန္ႀကိဳက္တတ္ေသာ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ကိုလည္း ကပ္လိုက္ေသးသည္။ ကာတာေလဆိပ္က ေကာ္ဖီခြက္က လက္ကိုင္ကိုင္းႏွစ္ဖက္ပါေသာ ခြက္အႀကီးႀကီးျဖစ္သည္။

ည ၁၂း၅၀ အခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ေဘးအိပ္ယာကို ၾကည့္လိုက္သည္။ မဒို႐ိုသီတို႔ႏွစ္ဦးသား အိပ္ေမာက်ေနဟန္ရွိသည္။ ႏႈတ္ဆက္ဖို႔ အသံျပဳၾကည့္သည္။ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ ႏႈတ္မဆက္ရဘဲေတာ့ မသြားခ်င္။ အနည္းဆံုး ေက်းဇူးတင္စကားေလးေတာ့ ေျပာလိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာေတာ္ကို လက္ပုတ္ႏႈိးရသည္။ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနေသာေမာင္ႏွံကို ေက်းဇူးစကားဆိုၿပီး ႏႈတ္ဆက္ခဲ့သည္။ အမွန္မွာ သူတို႔ကို Check in ဝင္သည္အထိ ေခၚမည္၊ ၿပီးလွ်င္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အမွတ္တရ ဓာတ္ပံု႐ိုက္မည္ဟု စိတ္ကူးထားျခင္း ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေမာက်ေနေသာစံုတဲြကို မေခၚရက္သျဖင့္ တစ္ဦးတည္းထြက္လာခဲ့ရသည္။



ဂိတ္ ၁၈ ေတြ႕ပါၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ျမန္မာတစ္ဦးမွ မေတြ႕ေတာ့ပါ။ အားလံုး အျဖဴခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ေလယာဥ္က ဘယ္ေလာက္ေတာင္ႀကီးမည္ မသိ။ check in မွာ တန္းစီသည့္လူတန္းႀကီးက အရွည္ႀကီးျဖစ္သည္။ တန္းစီရင္း စကားေျပာျဖစ္သည့္ ဂ်ာမန္စံုတဲြမွာ ခ်စ္ခင္စရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေလယာဥ္ခံုမ်ားေပၚ မထိုင္ခင္အထိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေျပာဆိုၾကသည္။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘယ္လို ေနရသလဲ၊ ဘာလုပ္ရသလဲ။ စသည္ ေမးသည္။ တိဗက္ဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါး တစ္တန္းေက်ာ္တြင္ ေတြ႕ရသည္။ မွန္းၾကည့္ရျခင္းျဖစ္သည္။ သူတို႔ Identity ကေတာ့ လံုးဝနီးပါး ေပ်ာက္ေနသည္။ ကိုယ္ေတာ္ ဥေရာပေရာက္ရင္ သမဏသညာေတာ့ မေပ်ာက္ေစနဲ႔ေနာ္ဟု အမွတ္တမဲ့ မွာလိုက္ေသာ ေခမာသီဝံဆရာေတာ့္စကားကို အမွတ္ရမိသည္။



မနက္ ၇ နာရီခန္႔ေရာက္ေသာအခါ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ကို ဆိုက္ေရာက္သည္။ စကားေကာင္းခဲ့ေသာဂ်ာမန္စံုတဲြ ေျပးလာသည္။ ဘာကူညီေပးရမလဲ။ ပစၥည္းေတြ မ်ားလား။ ကူဆဲြေပးရမလား … စသည္ေျပာၿပီး ကြန္ျပဴတာအိတ္ကို အမ်ိဳးသမီးက ဆဲြယူသည္။ ကိုယ့္ကို လာႀကိဳသူႏွင့္ေတြ႕မွ လမ္းခဲြျဖစ္သည္။ ညံ့တယ္ပဲဆိုဆို မာနႀကီးတယ္ပဲဆိုဆို သူတို႔ အီးေမးလ္ေလးေတာင္ မေတာင္းျဖစ္ခဲ့ပါ။

ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ့ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးက ပန္းစည္းေလးႏွင့္ ႀကိဳသည္။ ဘာပန္းလဲဟု ေမးေသာအခါ ခ်ယ္ရီပန္းဟု ဆိုသည္။ ခ်ယ္ရီပန္း အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကားဖူးေသာ္လည္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထိဖူးျခင္းေပတကား။ ၁ဝ မိနစ္ခန္႔ေလာက္ ကားစီးၿပီး ေဗာဓိဝိဟာရကို ေရာက္သည္။ စကား ၁ နာရီေလာက္ ေျပာၿပီးေသာအခါ ခဏနားဖို႔ ေျပာသည္။ ကုတင္ေပၚသို႔ တက္ၿပီး အနားယူမည္ႀကံေသာအခါ လႊမ္းၿခံဳေနေသာအေအးဓာတ္မ်ားႏွင့္အတူ အလြမ္းဓာတ္မ်ား လွ်ံက်လာသည္။

ဟိုတုန္းက


ဟိုတုန္းက ငါနဲ႔
အခု ငါ
အေတာ္ကြာသြားပါလားေနာ္
အနိစၥ
ဒုကၡ
အနတၱ

ဘယ္သူက ဘာ


ဘယ္သူက ဘာ
ဘယ္ဝါက ဘာ
ဘယ္သူ ဘယ္ကလာ
ဘယ္သူ ဘယ္လို ေဖာက္ ဆိုတာ
အခ်ိန္နည္းနည္းေစာင့္ၾကည့္
သိတာပါ။
ဖံုးေနဖိေန
ကာေနလို႔လည္း
အပိုပါပဲ ဆရာရယ္။

အခ်ိန္တန္ရင္



အခ်ိန္တန္ရင္ အိပ္တန္းျပန္ရမယ္ဆိုတာ
သိေပမဲ့
ခြန္အားရွိတုန္း
အခ်ိန္ရွိတုန္း
ေဝးေဝး
ျမင့္ျမင့္
ပ်ံသန္းရတာ
စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ မိုးေလဝသအေၾကာင္းပဲ သိတယ္


ကြ်န္ေတာ္ မိုးေလဝသအေၾကာင္းပဲ သိတယ္။ ဘာသာေရး
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္း မေျပာတတ္ပါဘူး။
ကြ်န္ေတာ္ ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ပါ။
ဒါေပမဲ့ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္
ဥပုသ္တစ္ခါမွ မေစာင့္ဖူးပါဘူးတဲ့။
ဥပုသ္ေစာင့္ မလိုက္ဘဲ သူေတာ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ဆရာႀကီးက သက္ေသပဲတဲ့။ ေဒါက္တာေက်ာ္သူက ဝင္ေထာက္တယ္။

အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံႏွင့္ေခါင္းစီးစစ္တမ္း

အေနာက္တိုင္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို “မင္းမ်က္ႏွာေလးက ဖိုးလမင္းေလးလိုပဲ”ဟု တင္စားခ်ီးမႊမ္းလွ်င္ သူ႕ကို ေစာ္ကားသည္ဟု ယူဆၿပီး စိတ္ဆိုးလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္တုိင္းသူတို႔၏ ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ လမင္းႀကီးသည္ ဝိုင္းစက္ေနသည္။ လမင္းလို ဝိုင္းစက္ေနေသာမ်က္ႏွာသည္ ဝက္ႏွင့္တူၿပီး မည္သို႔ လွပါေတာ့မည္နည္းဟု ယူဆၾကသည္

အေရွ႕တိုင္းမွာေတာ့ “မင္းမ်က္ႏွာေလးက ဖိုးလမင္းေလးက်ေနတာပဲ”ဟု ဆိုလွ်င္ သေဘာက်သည္။ “သူ႕မ်က္ႏွာေလးက ဝိုင္းစက္ၿပီး ခ်စ္စရာေလး”ဟုပင္ ဆိုၾကသည္ မဟုတ္ေလာ။ အေနာက္တိုင္းတြင္ “မင္းေလးက က်ားသစ္မေလးက်ေနတာပဲ”ဟု ဆိုလွ်င္ သေဘာေခြ႕ၾကျပန္သည္။ သြယ္လ်က်စ္လစ္ၿပီး သြက္လက္ဖ်က္လက္သည္ဟု အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုၾကဟန္ရွိသည္။ တစ္ဖန္ အေရွ႕တိုင္းသူတစ္ဦးကို က်ားသစ္မေလးနဲ႔တူတယ္ဟုဆိုလွ်င္ကား ခံစားႏိုင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

မေလးရွားႏိုင္ငံတြင္ ေခါင္ရမ္းပန္းသည္ က်က္သေရမဂၤလာ၏ ျပယုဂ္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ကား ေခါင္ရမ္းပန္းကို အသုဘပန္းဟု ေခၚၾကသည္။ အသုဘခ်သည့္အခ်ိန္တြင္သာ အသံုးျပဳတတ္၍ ျဖစ္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္းမွာကိုပင္ တစ္တီတူးငွက္သည္ အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ငွက္ဆိုးျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ သာမန္ငွက္တစ္ေကာင္မွ်သာ ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ဇီးကြက္သည္ မဂၤလာရွိေသာ ပညာရွိငွက္ႀကီးျဖစ္ၿပီး အခ်ိဳ႕ေဒသမ်ားတြင္ ငွက္ဆိုးဟု သမုတ္ၾကသည္။ ေလာက၏ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား မည္မွ် ေထြထူးမ်ားျပားလွပါသနည္း။ အထက္ပါ ဖြင့္ဆိုသတ္မွတ္ၾကပံုမ်ားသည္ တစ္ေလာကလံုးႏွင့္ႏႈိင္းစာလွ်င္ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိပါလိမ့္ဦးမည္။ အမွန္အားျဖင့္ သတၱေလာက၏ အျပင္ပန္း ဖြင့္ဆိုသမုတ္ထားခ်က္မ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ေခ်ေသးသည္။

လူသားတို႔၏ စိတ္ထဲ၊ ႏွလံုးသားထဲက ကဲြျပားေသာ၊ ဆန္းျပားထူးေထြ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားသည္ကား အဘယ္မွ် ကဲြျပားထူးျခားၿပီး စိတ္ဝင္စားဖြယ္ေကာင္းလိုက္ပါမည္နည္း။ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ တစ္ဦးက လူဆိုး၊ လူယုတ္မာဟု ေျပာသည္။ တစ္ဦးက သူေတာ္ေကာင္းဟု ဆိုသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အခ်ိဳ႕က လူမွန္ဟု ဆိုၿပီး အခ်ိဳ႕က လူညစ္ဟု သမုတ္ၾကျပန္သည္။ လူတစ္ေယာက္တည္းကိုပဲ အခ်ိဳ႕က လူေတာ္ဟု ဆိုၿပီး အခ်ိဳ႕က လူေရွာ္ဟု ေျပာၾကျပန္သည္။

လူေကာင္း၊ လူဆိုး၊ လူမွန္၊ လူေျဖာင့္၊ လူညစ္၊ လူေကာက္က်စ္၊ လူယုတ္မာ၊ လူေတာ္၊ လူေရွာ္၊ ပရဟိတသမား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာသမား၊ ေၾကာင္သူေတာ္၊ သူေတာ္စင္၊ သူေတာ္ေကာင္း၊ ျမင့္ျမတ္သူ၊ ယုတ္ညံ့သူ …. အိုး …. ပညတ္ခ်က္မ်ား၊ သတ္မွတ္ခ်က္မ်ား မ်ားျပားလွစြာတည့္။

ပတ္ဝန္းက်င္၏ ေခၚေဝၚသမုတ္ခ်က္မ်ားသည္ မွန္သည္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ မွားသည္လည္း ရွိႏိုင္သည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္ေသာ ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ အမွတ္တံဆိပ္သည္ လံုးဝဂ႐ုမစိုက္ဘဲ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမထားသင့္သက့ဲသို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ေပးအပ္ထားသည္ဆုိတိုင္းလည္း အမွန္ သို႔မဟုတ္ အမွားဟု တစ္ထစ္ခ် ဆံုးျဖတ္၍ မသင့္ေလ်ာ္ေခ်။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူဆိုသည္မွာ အမွန္၊ အမွား၊ အေကာင္း၊ အဆိုး၊ အခ်စ္၊ အမုန္း၊ မုဒိတာႏွလံုးသား၊ မနာလိုမႈ၊ အျဖဴ၊ အမည္း စေသာ ဆန္႔က်င္ဘက္စိတ္အေျခအေနမ်ားကို တယုတယ သိမ္းပိုက္ထားဆဲ ျဖစ္ေနသည္။ ယင္းဆန္႔က်င္ဘက္စိတ္အေျခအေနမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ ႏွလံုးသားပိုင္ရွင္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။

အမွန္၊ အေကာင္း၊ အခ်စ္၊ မုဒိတာႏွလံုးသား၊ အျဖဴ စေသာ အျမဳေတမ်ား ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေနခ်ိန္တြင္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေခါင္းစီးသည္ အမွန္ႏွင့္နီးစပ္ႏိုင္ၿပီး အမွား၊ အဆိုး၊ အမုန္း၊ မနာလိုမႈ၊ အမည္း စေသာ အျမဳေတမ်ား ႏွလံုးသားမွာ ကိန္းေနခ်ိန္တြင္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္ေသာ ေခါင္းစီးသည္ကား အမွားႏွင့္နီးစပ္သည္။

ေလာကတြင္ အျငင္းအပြားရဆံုးျပႆနာမွာ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ သူ႕လူေတာ္တယ္၊ ငါ့လူေတာ္တယ္၊ သူက လူယုတ္မာ၊ သူက သူေတာ္ေကာင္း စသည္ျဖင့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေခါင္းစီးတပ္ေနၾကသည္။ ထိုေခါင္းစီးမ်ားေၾကာင့္ အျငင္းပြားရသည္။ ျပႆနာတက္ရသည္။ ရန္ျဖစ္ရသည္။ စစ္ပဲြႀကီးေတြ ျဖစ္ရသည္။ မညီမညြတ္ျဖစ္ျခင္း၊ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကဲြထြက္ျခင္း၊ မိသားစုပဋိပကၡမွသည္ ကမၻာ့စစ္ပဲြႀကီးမ်ားအထိ ရွိရွိသမွ် ျပႆနာတိုင္းသည္ ေခါင္းစီးအေပၚ အေျခခံသည္။

“ငါကေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို တိုင္းျပည္ကို ကယ္တင္မယ့္ ျမင့္ျမတ္သူလို႔ ယံုၾကည္တယ္”။ “အင္း ငါကေတာ့ အဲဒီလို မထင္ဘူး၊ မျပတ္သားသူ ဝါးတားတားသမားလို႔ ယံုတယ္”။ “ငါကေတာ့ ဦးသုတဟာ ေတာ္ေတာ္ညစ္ပတ္တဲ့သူလို႔ ထင္တယ္”။ “အဲ ဟုတ္ပါဘူးဟ၊ သူက ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔သမားပါဟ”။ “ဟိုေကာင္ ဘိုနီဟာ ငပ်င္းပဲ”။ “ဟုတ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္၊ ငါ့အျမင္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကိဳးစားတဲ့သူပါ”။ တစ္ေလာကလံုး မိမိတို႔ သိမႈ၊ ျမင္မႈ၊ ခံယူမႈအေပၚ အေျခခံၿပီး ေခါင္းစီးမ်ား အမ်ိဳးတပ္ၾကသည္။

လူတို႔သည္ ေခါင္းစီးမ်ား အမ်ိဳးမ်ိဳးတပ္ၿပီး အျငင္းပြားၾက၊ ဘက္ေတြ ကဲြျပားသြားၾကသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ ငါႏွင့္မတူ ငါ့ရန္သူျဖစ္ၿပီး ပဋိပကၡမီးပြားမ်ား လြင့္စင္ျပန္႔က်ဲကုန္ရသည္။
မတူညီေသာဘက္မ်ားကို ပဋိပကၡမ်ားဆီ ဦးမလွည့္ႏိုင္ေအာင္ တူညီေသာ ဘံုရည္မွန္းခ်က္မ်ား ရွာၾကရျပန္သည္။ ထိုဘံုရည္မွန္းခ်က္ ရွာကာမွပင္ ပဋိပကၡမ်ားက ႀကီးထြားသြားသည္မ်ား ရွိေနတတ္ေသးသည္။ စဥ္းစားၾကည့္ေလေလ ေခါင္းစီးတပ္မႈမ်ား၏ ေလာကအေပၚ ႐ိုက္ခတ္မႈမွာ နက္႐ႈိင္းေလေလ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္၊ ေယ႐ႈ၊ မိုဟာမက္ စေသာ ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေပၚ ကမၻာ့လူသားမ်ား ေပးအပ္ေသာေခါင္းစီးမ်ားကို သတိျပဳႏိုင္သည္။ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦးက “ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ေလာကမွာ အႀကီးက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး”ဟု ဆိုလွ်င္ ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္က “အိုး ႏိုး … မင္း ႐ူးေနလား၊ ေယ႐ႈကသာ အႀကီးက်ယ္အျမင့္ျမတ္ဆံုး”ဟု ဆိုလိမ့္မည္။ မူဆလင္ကေတာ့ “ဟား ဟား ခင္မ်ားတို႔ အ႐ူးေတြပဲ၊ ဗုဒၶတို႔ ေယ႐ႈတို႔ဆိုတာ မိုဟာမက္ရဲ႕ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္မႈကို ဘယ္မီလိမ့္မတုံး”ဟု အားရပါးရ ဆိုေပလိမ့္မည္။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ျဖင့္သာ အႀကီးက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆံုး ဆုတံဆိပ္ကို ေရြးခ်ယ္ပါက ဗုဒၶဘုရားရွင္မွာ စတုတၳဆုႏွင့္သာ ေက်နပ္ရေပလိမ့္မည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မိမိပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မိမိႏွင့္ဆက္စပ္ေသာလူသားမ်ားအေပၚ ေလာကလူသားတို႔ ေခါင္းစီးတပ္ပံုႏွင့္ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၏ နက္႐ိႈင္းမႈကို သတိျပဳေစလို၍ ျဖစ္ပါသည္။

ေခါင္းစီးတပ္ပံု ကဲြျပားျခားနားျခင္းမွာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံု ကဲြျပားျခားနားျခင္းအေပၚ အေျခခံသည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္သည္။

သို႔ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ မိမိတို႔ႏွင့္ဆက္စပ္ေနေသာ လူသားမ်ားအေပၚ မည္သို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုၾကမည္နည္း။ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုဖို႔ မည္သည့္ေပတံကို အသံုးျပဳရမည္နည္း။ မည္သည့္ေပတံကို အသံုးျပဳမွ မွန္ကန္ေသာဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ဖြင့္ဆိုႏိုင္ၿပီး သဘာဝက်ေသာ သို႔မဟုတ္ လိုက္ဖက္ေသာေခါင္းစီး ေပးႏိုင္မည္နည္း။ ဤေမးခြန္းကို ေျဖလိုသျဖင့္ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး နိဒါန္းခ်ီလာရျခင္း ျဖစ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာ ညႊန္ျပေတာ္မူေသာ “ေခါင္းစီးစစ္တမ္း”ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။

ဤေခါင္းစီးစစ္တမ္းသည္ ဗုဒၶဘာသာ၏ “အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံ”ဟု ဆိုႏိုင္သည္။
“အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံ”ကို ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဟာေတာ္မူခဲ့သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္ျခင္း၊ ႐ုပ္ရည္႐ူပကာ သပၸာယ္ျခင္းႏွင့္ သူ၏တရားဓမၼမ်ားေၾကာင့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံအႏွံ႔အျပားတြင္ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားသည္။ အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား၊ ပညာရွင္အသိုင္းအဝိုင္းက အစ ေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားအဆံုး အလႊာေပါင္းစံုက ေလးစားၾကည္ညိဳၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့ေသာ ကဲြျပားေသာအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈမ်ားေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာအေပၚ သတ္မွတ္ထားေသာ ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ အမွတ္တံဆိပ္သည္ကား အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ကဲြျပားေနခဲ့သည္။

ျဗဟၼဏမ်ားက ဇာတ္စနစ္အရ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟူေသာ တံဆိပ္ကပ္ထားၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ပညာရွင္မ်ားက ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ေလာကအေပၚ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုပံုကို သေဘာမတူၾက။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔က ဗုဒၶျမတ္စြာကို ဘုရားတံဆိပ္ မခတ္ႏွိပ္လိုၾက။ အခ်ိဳ႕က အယူဝါဒေရးရာအရ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟူေသာ ေခါင္းစီးကို လက္မခံၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အယူဝါဒေရးရာအရ ဗုဒၶျမတ္စြာ မွန္ေၾကာင္း သိသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိတို႔၏ ေလာဘ၊ ေက်ာ္ေဇာမႈ၊ မနာလိုမႈစေသာတရားမ်ား ႏွလံုးသားတြင္ ကိန္းေနသျဖင့္ လက္မခံၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔ေသာအခါက ဗုဒၶျမတ္စြာသည္ ဆြမ္းခံၾကြရင္း အဂၢိကဘာရဒြါဇပုဏၰားအိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာသည္။ သူသည္ ဇာတ္စနစ္အရ သူ႕ကိုယ္သူ အျမင့္ျမတ္ဆံုးအလႊာထဲမွတစ္ေယာက္ဟု ယံုၾကည္ေနသူျဖစ္သည္။ သူသည္ ဗုဒၶျမတ္စြာကို ၾကည္ညိဳသူ မဟုတ္။ လူအမ်ား ေပးအပ္ထားသည့္ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္”ဟူေသာေခါင္းစီးကို သေဘာမက်။ အျမင္ကပ္ေနသူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဗုဒၶျမတ္စြာက သူ႕အိမ္ေရွ႕သို႔ ေရာက္လာၿပီး ဆြမ္းရပ္ေနေသာအခါ စိတ္တိုသြားသည္။ သူသည္ စိတ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ “ေဟ့ ကတံုးစုတ္ အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဆိုၿပီး လွမ္းေအာ္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္။ သူ စိတ္ဆိုးလာသည္။ သို႔ျဖင့္ “ေဟ့ ရဟန္းယုတ္ အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဟု ေအာ္ျပန္သည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာထံမွ တုန္႔ျပန္မႈ မရေသာအခါ “ေဟ့ လူယုတ္မာႀကီး အဲဒီမွာ ရပ္ေနစမ္း”ဟု လွမ္းဆဲလိုက္သည္။

ထိုအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာက စကားျပန္ေျပာသည္။ “အို …. ပုဏၰားႀကီး …. သင္က ငါ့ကို လူယုတ္မာႀကီးလို႔ ေခၚလိုက္တယ္ေနာ္။ လူယုတ္မာဆိုတာ ဘာကို ေျပာတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ လူတစ္ေယာက္ကို လူယုတ္မာလို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာကို သင္သိသလား”ဟု ေမးေသာအခါ သူက “အိုး …. လူယုတ္မာပါဆို လူယုတ္မာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။ ထိုအခါ ဗုဒၶျမတ္စြာက “အို ပုဏၰားႀကီး … လူယုတ္မာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ လူယုတ္မာလို႔ ေခၚရသလဲဆိုတာေတြကို သင့္ကို ေျပာျပမယ္”ဟု ဆိုကာ လူယုတ္မာအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ားကို ထုတ္ေဖာ္ေပးခဲ့သည္။

“ပုဏၰားႀကီး … ေအာက္မွာ ငါ ေျပာမယ့္အခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုခုနဲ႔ ၿငိေနရင္ အဲဒီလူကို လူယုတ္မာလို႔ သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္”

၁။ အလြန္ေဒါသႀကီး၊ ရန္ၿငိွဳးထားတတ္၊ ေက်းဇူးတရားနားမလည္၊ ေကာက္က်စ္တတ္သူ
၂။ လူစတဲ့ သတၱဝါ၊ ငွက္စတဲ့ သတၱဝါေလးမ်ားကို ညွဥ္းဆဲသတ္ျဖတ္တတ္သူ
၃။ ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ဖ်က္ဆီးတတ္သူ
၄။ ခိုးတတ္သူ
၅။ သူမ်ားဆီက အေၾကြး ယူထားတယ္။ တစ္ေန႔က်ေတာ့ အေၾကြးလာေတာင္းတယ္။ ရွိရဲ႕သားနဲ႔ မရွိဘူးလို႔ ေျပာတတ္သူ
၆။ လက္နက္အားကို ျပၿပီး အႏိုင္က်င့္လုယူတတ္သူ၊ ဓားျပ
၇။ စည္းစိမ္ဥစၥာေၾကာင့္ လိမ္လည္မုသား ေျပာတတ္သူ
၈။ ေဆြမ်ိဳးတို႔ရဲ႕ မယား၊ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရဲ႕ မယားကို သေဘာတူလို႔ျဖစ္ေစ၊ မတူဘဲျဖစ္ေစ လြန္က်ဴးတတ္သူ
၉။ မိအိုဖအိုတို႔ကို လုပ္ေကၽြးႏိုင္ပါလ်က္ မျပဳစုမလုပ္ေကၽြးသူ
၁ဝ။ မိဘ၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမ၊ ေယာကၡမ၊ ေယာကၡထီးတို႔ကို ႐ိုက္တတ္သူ
၁၂။ လုပ္ထားတဲ့ မေကာင္းမႈကို ဖံုးထားတတ္သူ
၁၃။ သူမ်ားေတြရဲ႕ အိမ္ကို သြားေတာ့ အားရပါးရ စားခဲ့ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ကို လာလည္ေတာ့ ရွိေပမဲ့ မေကၽြးတတ္သူ
၁၄။ အိမ္ကို လာ(ၾကြ)ခဲ့ပါ၊ ဘာလွဴပါ့မယ္လို႔ ေျပာၿပီး အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ “ဘယ္တုန္းက ေျပာတာလဲ၊ က်ဳပ္ေတာ့ လွဴမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ပါဘူး”လို႔ လိမ္ေျပာတတ္သူ
၁၅။ ပါးစပ္က ေပးမယ္၊ လွဴမယ္ ေျပာၿပီး တကယ္မလွဴတတ္သူ၊ စကားနဲ႔ပဲလွဴၿပီး လက္နဲ႔မလွဴသူ
၁၆။ ပစၥည္းဝတၳဳကို ရွာၿပီး မသူေတာ္စကားေျပာတတ္သူ (ဒီအခ်က္ကို ေသခ်ာမရွင္းပါ။ အဖြင့္က်မ္းေတြလည္း ၾကည့္ဖို႔ လက္လွမ္းမမီလို႔ ဒီလို သာမန္ပဲ မွတ္ေတာ္မူၾကပါ။ သိသူရွိရင္လည္း ရွင္းျပေပးပါ)။
၁၇။ ကိုယ့္ကိုက်ေတာ့ ခ်ီးမႊမ္းဝါၾကြားၿပီး သူမ်ားက်ရင္ေတာ့ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်တတ္သူ
၁၈။ သူမ်ားေတြ ရွိလို႔၊ သဒၶါေပါက္လို႔ လွဴေနတာကို ၾကည့္ၿပီး မနာလိုသူ၊ သူမ်ားပစၥည္းနဲ႔ ႏွေျမာေနတတ္သူ
(ေရႊတိဂံုႀကီးကြာ ေရႊေတြ အမ်ားႀကီး။ ဒါေတြကို ဘာလုပ္လိုက္ရင္ ဘာညာဆိုတာမ်ိဳး ေနမွာေပါ့)
၁၉။ ဘုရားစတဲ့ သူေတာ္ေကာင္းေတြ၊ တရားက်င့္တဲ့ ရေသ့စသည္ကို စြပ္စဲြဆဲေရးသူ
၂ဝ။ ရဟႏၲာမဟုတ္ဘဲ ရဟႏၲာလို႔ လိမ္ေျပာသူ

“ပုဏၰားႀကီး … သင္တို႔က ေနရင္းထိုင္ရင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျမင့္ျမတ္သူလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။ ဒီမွာ ငါ ေျပာမယ္။ အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္လည္း လူယုတ္မာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ အမ်ိဳးဇာတ္ေၾကာင့္လည္း သူေတာ္ေကာင္း မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္ေၾကာင့္ပဲ လူယုတ္မာတို႔ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာရတာပဲ”။ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လူယုတ္မာဖြင့္ဆိုခ်က္ကို ပုဏၰားႀကီး သေဘာက်သြားၿပီး ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္သြားခဲ့သည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ လူယုတ္မာစစ္တမ္းကို ဖတ္႐ႈၿပီးေသာအခါ မိမိကိုယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္မိျပန္သည္။ “ငါ ဘယ္အခ်က္ေတြနဲ႔ ၿငိေနသလဲ”။ စာဖတ္သူတို႔ကိုလည္း မိမိကိုယ္ကို စစ္တမ္းထုတ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။

အမွန္အားျဖင့္ ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းသည္ မိမိကိုယ္ကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းႏွင့္ မိမိမွအျခားသူတို႔ကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါသည္။ ဗုဒၶျမတ္စြာက ကိုယ့္ေခါင္းစီး သို႔မဟုတ္ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို ပထမဦးစြာ စစ္တမ္းထုတ္ဖို႔ ေျပာသည္။ ကိုယ့္ေခါင္းစီး၊ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို သိမွ အျခားသူမ်ားအေပၚ သဘာဝက်က် တံဆိပ္ကပ္ေပးႏိုင္မည္ဟု မီးေမာင္းထုိးျပသည္။ သို႔ရာတြင္ အျခားသူမ်ားကို ေခါင္းစီးတပ္ျခင္း၊ တံဆိပ္ကပ္ျခင္းထက္ ကိုယ့္ေခါင္းစီး၊ ကိုယ့္အမွတ္တံဆိပ္ကို အဓိကအာ႐ံုျပဳၿပီး လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ကို အရည္အေသြးျမွင့္တင္ဖို႔ ဗုဒၶျမတ္စြာက အားေပးသည္။

ဗုဒၶျမတ္စြာ ညႊန္ျပခဲ့သည့္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံကို အသံုးျပဳၾကမည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ့္ဘဝအမွတ္တံဆိပ္ကို အရည္အေသြးျမင့္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမည္။ ေလာကသဘာဝအရ အျခားသူမ်ားကို တံဆိပ္ကပ္ဖို႔ မျဖစ္မေန လိုအပ္လာလွ်င္ ထိုအဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမႈေပတံကို အသံုးျပဳၾကမည္။ ေလာကႀကီးလည္း ပဋိပကၡမ်ား ေလ်ာ့နည္းလာမည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာ ေလာကႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)

ေနာက္ထပ္ ဆစ္ကင္း

ဒလိုင္းလားမာ အတၳဳပၸတၱိဇာတ္ကားကို ၾကည့္တုန္းက ဒလိုင္းလားမားကို ေမာ္စီတုန္းက “Religion is poison -ဘာသာေရးဆိုတာ အဆိပ္”လို႔ ေျပာတဲ့စကားကို အမွတ္ရေနပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး “ဘာသာဆုိတာ ဘိန္းနဲ႔တူတယ္”ဆိုတဲ့စကားလည္း ရွိပါတယ္။ ဘာသာေရးသမားေတြကေတာ့ ကန္႔ကြက္ၾကတာပဲ။ ဘယ္လိုပင္ ကန္႔ကြက္ကန္႔ကြက္ အေနအထားမက်ရင္ အဲဒီစကားေတြက မွန္ေနတတ္ျပန္ပါတယ္။ ေနရာတိုင္းကိုေတာ့ မဆိုလိုပါဘူး။ အေနအထားမက်ရင္ဆိုတဲ့ စကားက က်ယ္ျပန္႔ပါတယ္။

စာေလးတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ ကၽြန္းေလးတစ္ကၽြန္းမွာ သူတို႔ ယံုၾကည္မႈနဲ႔သူ ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ လူမ်ိဳးစုေလးေတြ ရွိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကမၻာ့ဘာသာႀကီးေတြက ေစတနာရွင္ေတြအသြင္နဲ႔ သာသနာျပဳ ေရာက္သြားၾကတယ္။ ေအးခ်မ္းေနတဲ့ လူမ်ိဳးစုေလးဟာ စိတ္၀မ္းေတြ ကဲြကုန္တယ္။ အခ်င္းခ်င္း မညီညြတ္မႈေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘာသာေရးပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတဲ့ကၽြန္းေလးဟာ မၿငိမ္းမခ်မ္း အေျခအေနေတြကို ပိုင္ဆိုင္လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ “ဘာသာေရးဆိုတာ ေပါက္ကြဲအားျပင္းထန္တဲ့ ဗံုးနဲ႔တူတယ္”လို႔ ဆိုၾကျပန္တာ ျဖစ္ေပလိမ့္မယ္။

ရန္ကုန္၊ ပုလဲၿမိဳ႕သစ္က လူမႈေရးအသင္းအဖဲြ႕ လူငယ္တစ္ဦးက ေျပာတယ္။ “ကမၻာ့ႏုိင္ငံၾကီးေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ မရွိဘူး။ ဘာသာျခားေတြကို ႏွိပ္ကြပ္တယ္”လို႔ ေျပာရင္ မခံခ်င္ပါဘူး။ မေက်နပ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ဘာသာဝင္တိုင္းရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္ ေက်ာင္းေတြဟာ ဥေရာပႏိုင္ငံအခ်ိဳ႕မွာထက္ကို ေျမာက္ျမားစြာ ေဆာက္ခြင့္ျပဳထားလို႔ပါပဲ”တဲ့။

သူက ဆက္ေျပာေသးတယ္။ “ဥေရာပႏိုင္ငံၾကီးေတြ၊ တျခားမူစလင္ႏိုင္ငံေတြဟာ သူတို႔ ေျမေပၚမွာ တရား၀င္ ဗုဒၶဘာသာေက်ာင္းေတြ ဘယ္ႏွစ္ေက်ာင္းမ်ား ေဆာက္ခြင့္ျပဳပါသလဲ။ ဘာသာေရးအခမ္းအနားေတြကို ဘယ္ေလာက္ထိ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ခြင့္ျပဳပါသလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖူးတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြအေပၚမွာ မူစလင္ေတြ ဘယ္လို သေဘာထားသလဲ။ ဒါကို နားလည္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မေလးရွားဆိုတာ မူစလင္ႏိုင္ငံေလ။ မူစလင္ႏိုင္ငံျဖစ္လို႔ မူစလင္ဘာသာကို ဦးစားေပးတယ္။ ဘာမွ ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ကို မူစလင္ဘာသာကိုေတာ့ ဦးစားေပးမယ္။ ဗုဒၶဘာသာကို ဦးစားမေပးဘူး၊ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ဦးစားမေပးဘူးလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေ၀ဖန္မိမွာ မဟုတ္ပါဘူး”လို႔ အားရပါးရ ေျပာေနပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး မူစလင္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ တစ္ျခားဘာသာတစ္ခုခုက ၀င္ေရာက္ဆဲြေဆာင္ သိမ္းသြင္းေနၿပီဆိုရင္ ေဒသခံ မူစလင္ေတြ စိတ္ဆင္းရဲေတာ့မယ္။ ဒါ ထံုးစံပဲ။ ခရစ္ယာန္ၾကီးစိုးတဲ့ နိုင္ငံမွာလည္း ထို႔အတူပဲေပါ့။ “ဒါ ဒီမိုကေရစီေခတ္ကြ၊ လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ လြတ္လပ္စြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ခြင့္ရွိတယ္”လို႔ ဆိုၿပီး အကုန္လိုက္ရမ္းေနရင္ေတာ့ ဒါ နည္းလမ္းမက်ေသးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အခ်င္းခ်င္း ေလးစားတန္ဖိုးထားစိတ္အေပၚမွာ အေျခတည္မွ ဒီမိုကေရစီ စစ္တာပါ။ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖဲြ႕ ဗရမ္းဗတာ(လြတ္လြတ္လပ္လပ္) တိုက္ခိုက္ေနၾကတာဟာ ဒီမိုကေရစီ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ဖဲြ႕နဲ႔တစ္ဖဲြ႕ တန္ဖိုးထားစိတ္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းနားလည္မႈထားၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကမွသာ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္တာပါ။ လူသားရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဗရမ္းဗတာ ေျပာ၊ ဗရမ္းဗတာ လုပ္လို႔ မရပါဘူး။ အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုလည္း ၾကည့္ရပါအံုးမယ္။ “လူပ်ိဳပဲကြ၊ အပ်ိဳကို ရည္းစားစကားေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ”ဆိုၿပီး အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကို မၾကည့္ဘဲ လိုက္ေျပာေနလို႔ မရပါဘူး။

ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ မိမိတို႔ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အမ်ိဳးသားေရးလကၡဏာဆိုတာေတြကို ေဝဖန္သံုးသပ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဘူတန္ႏိုင္ငံက ဘာသာကူးေျပာင္းမႈ တားဆီးဆန္႔က်င္ေရးဥပေဒ (Anti-Conversion Law) ထုတ္ျပန္ျပ႒ာန္းခ်ိန္က အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ားကို မီးေမာင္းထုိးေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးေတြကို ဖတ္တဲ့အခါတိုင္း မိမိတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံက အေျခအေနမ်ားနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ ႏႈိင္းယွဥ္သံုးသပ္သြားဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစ။

ဘာသာကူးေျပာင္းမႈဥပေဒ ထြက္လာတာနဲ႔ ခရစ္ယာန္သာသနာျပဳေတြက မီဒီယာမ်ိဳးစံုကို သံုးၿပီးေတာ့ “ဘူတန္ေတြဟာ ခရစ္ယာန္ေတြကို ႏွိမ္ေနပါတယ္။ ဘူတန္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာကလည္း ေရွးဦး မယဥ္ေက်းမီေခတ္က ပံုစံေတြလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔အေနနဲ႔ လူယဥ္ေက်းေတြ ျဖစ္ေအာင္ သာသနာျပဳရပါတယ္”စသျဖင့္ ဘာသာကူးေျပာင္းမႈဥပေဒကို ကန္႔ကြက္ေရးသားၿပီး ဖိအားေပးၾကတယ္။

ဘူတန္ကေတာ့ သူ႕အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔သူ ထုတ္ျပန္လိုက္တာပါ။ အစိုးရရဲ႕ ဒီအေၾကာင္းျပခ်က္ေတြဟာ မူမမွန္တဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ ခရစ္ယာန္ေတြကို ႏွိပ္ကြပ္ေနေၾကာင္း စသျဖင့္ ကမၻာ့မီဒီယာေတြကို သံုးၿပီး ခရစ္ယာန္ေတြက ေ၀ဖန္ၾကျပန္ပါတယ္။

ဥပေဒရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္အျပည့္အစံုကေတာ့ “ဘူတန္ႏိုင္ငံ၏ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ၊ အပိုဒ္ ၄၆၃ အရ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို ဘာသာေရးအရ ဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းျခင္း သို႔မဟုတ္ သိမ္းသြင္းသည့္ပံုစံတစ္မ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ဘာသာတစ္ခုမွ ဘာသာတစ္ခုသို႔ ေျပာင္းလဲေအာင္ အားထုတ္လွ်င္ ဘာသာေရးဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းမႈ အျပစ္ဒဏ္သက္ေရာက္ေစရမည္”လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ၿမိဳ႕ေတာ္ သင္းဘူး (Thimphu)က အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ သင္းအုပ္ဆရာတစ္ဦးက “ဒီ ဘာသာကူးေျပာင္းမႈဆန္႔က်င္ေရး ဥပေဒက အတည္ျပဳလုနီးနီး ျဖစ္ေနပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ အခုခ်ိန္မွာ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေဖာ္မႈေတာ့ မရွိေသးပါဘူး၊ ဒီဥပေဒက ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္ တိုးပြားမႈကို ဦးတည္တိုက္ခိုက္တာ ျဖစ္ပံုရပါတယ္”ဟု ေဝဖန္ပါတယ္။ ဒီေလသံကို လိုက္ၿပီးေတာ့ ကမၻာ့မီဒီယာေတြကလည္း ဘူတန္ဗုဒၶဘာသာေတြဟာ ရက္စက္ေၾကာင္း၊ ဘာသာျခားမ်ားအေပၚ အၾကမ္းဖက္ေၾကာင္း စသျဖင့္ သံၿပိဳင္ဖိအားေပးၾကပါတယ္။

ဘူတန္၊ ပါလီမန္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကြင္ေလးရွာရင္း (Kuenlay Tshering)ကေတာ့ “ဒီဥပေဒဟာ ဘူတန္ဘုရင့္ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ ဖြဲ႕စည္းပံုဥပေဒနဲ႔ ကိုက္ညီတယ္၊ ဖဲြ႕စည္းပံုဥပေဒမွာ - ဘူတန္ႏိုင္ငံသားတိုင္းဟာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚခြင့္၊ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိပါတယ္၊ ဘယ္သူကမွ ဘာသာေရးဆဲြေဆာင္သိမ္းသြင္းမႈနည္းနဲ႔ အျခားဘာသာအတြင္းကို မသြတ္သြင္းေစရ-လို႔ ပါရွိပါတယ္”လို႔ ကမၻာ့မီဒီယာေတြကို တုန္႔ျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ကမၻာ့မီဒီယာဆိုတာလည္း အင္အားႀကီးသူေနာက္ပဲ လိုက္တတ္တာဆိုေတာ့ ဘူတန္အစိုးရရဲ႕တုန္႔ျပန္သံေတြကေတာ့ က်ယ္ျပန္႔မႈ မရွိလွပါဘူး။ “ႏိုင္ငံေတာ္က ဒီဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္သူကို သံုးႏွစ္ထက္ေလ်ာ့နည္းတဲ့ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပးႏိုင္တဲ့ အေသးအဖဲြကိစၥတစ္ရပ္အေနနဲ႔ပဲ သံုးသပ္ထားပါတယ္”လို႔လည္း ကြင္းေလးရွာရင္းက ဆိုပါတယ္။

“ဒီလို ဥပေဒမ်ိဳးကို အိမ္နီးခ်င္း အိႏၵိယႏိုင္ငံမွာလည္း ျပ႒ာန္းထားတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကေတာ့ ဘာသာေရးသိမ္းသြင္းမႈဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရကို မေရမရာလုပ္ထားၿပီး ခရစ္ယာန္ေတြကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖို႔အတြက္ မွားယြင္းစြာ အသံုးျပဳေနၾကပါတယ္၊ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သတိထားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီလို မျဖစ္ေစရပါဘူး”လို႔လည္း ျဖည့္စြက္ေျပာၾကားပါတယ္။

ဘူတန္ႏိုင္ငံဟာ လူဦးေရ ၆၈၃၄၀၇ ရွိတဲ့အနက္ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြက ႏိုင္ငံရဲ႕ အေနာက္ဘက္နဲ႔ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းေတြမွာ အဓိက ေနၾကပါတယ္။ နီေပါလ္လူမ်ိဳးစု၀င္ေတြျဖစ္တဲ့ ခန္႔မွန္းေျခ ၂၂ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ရွိတဲ့ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြကေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ ေတာင္ပိုင္းေဒသေတြမွာ ေနထုိင္ၾကပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ေတြကေတာ့ ၆၀၀၀-ေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ နီေပါလ္လူမ်ိဳးစုေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းနဲ႔ တရား၀င္စာသင္ေက်ာင္းေတာ့ မရွိပါဘူး။ သမၼာက်မ္းစာကိုေတာ့ ဘူတန္ဘာသာစကားနဲ႔ နီေပါလ္ဘာသာစကားေတြနဲ႔ ဘာသာျပန္ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဘူတန္ဖဲြ႕စည္းပံုဥပေဒက ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ကို အာမခံေပးထားေပမဲ့ အစိုးရကေတာ့ ခရစ္ယာန္ေတြရွိေနတာကို တရား၀င္ အသိအမွတ္ မျပဳပါဘူး။

ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ တရား၀င္၀က္ဘဆိုက္မွာ “မဟာယာန္ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ဂိုဏ္းကဲြတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဒရုပ္ပ ကတ္ဂ်ဴးဂိုဏ္း (Drukpa Kagyue school)ဟာ ႏိုင္ငံေတာ္ဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေတာင္ပိုင္းကေတာ့ ဟိႏၵဴဘာသာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာေတာ့ ေသလြန္သူကို ကိုးကြယ္မႈ၊ တိရစၧာန္ကိုးကြယ္မႈနဲ႔ နတ္ကိုးကြယ္မႈ အၾကြင္းအက်န္ေတြ တည္ရွိေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္”လို႔ ေတြ႕ရပါတယ္။

ခရစ္ယာန္ဘာသာနဲ႔ပတ္သက္တာကိုေတာ့ ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိပါဘူး။
“ဘူတန္ႏုိင္ငံဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၁၀၀-ေက်ာ္သက္တမ္းရွိတဲ့ ဘုရင္စနစ္ကို က်င့္သံုးဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၀၈-ခုႏွစ္၊ ပထမဦးဆံုး ေရြးေကာက္ပဲြအၿပီးမွာ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး ဘူတန္ဟာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္အပါအ၀င္ ကိစၥရပ္မ်ားစြာကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ေဆာင္လာခဲ့ၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ ဘာသာေရးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ လုိအပ္ေနအံုးမလဲ”လို႔ ျပည္ထဲေရးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ၾကီး ေဒၚဂ်ိက ေျပာပါတယ္။

“ဘူတန္ဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာတင္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘယ္ဘာသာေရးယံုၾကည္မႈေတြနဲ႔မွ ျပႆနာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ သိထားရမွာက ဘူတန္ဆိုတာ လူဦးေရ ၆၀၀၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္သာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေသးေသးေလးတစ္ခုပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစုဟာ ဗုဒၶဘာသာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ဟိႏၵဴရွိတယ္၊ ခရစ္ယာန္ရွိတယ္။ ကဲ… ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ဘာသာေရးေတြ ထပ္ၿပီး လိုေသးလို႔လား”လို႔လည္း ဆက္ေျပာသြားပါတယ္။

ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးအေျခအေနအရပ္ရပ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္သြယ္မႈ ရွိေနပါတယ္။ ေဒၚဂ်ိဦးေဆာင္တဲ့ ျပည္ထဲေရးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ၾကီးဌာနက ၿမိဳ႕ေတာ္ သင္းဘူးမွာ ရွိပ္ခ်ိဳေဇာင္း (Tashichho Dzong)လို႔ ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ဧရာမဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းအတြက္ ၀င္ေရာက္လုပ္ကိုင္ေပးပါေသးတယ္။

“ဗုဒၶဘာသာဟာ ဘူတန္ျပည္သူေတြကို အတူတကြ ရွင္သန္ေစၿပီး ညီညြတ္ေစပါတယ္။ ဘူတန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ လူမႈဘ၀ဟာ ေဇာင္းဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမွာ ဗဟိုျပဳေနပါတယ္”လို႔ ေဒၚဂ်ိက ရွင္းျပပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ အိႏၵိယကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ ဘာသာေရးေပါင္းစံုပူးတြဲေနတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ တင္းမာမႈေတြ၊ ေသြးေခ်ာင္းစီးမႈေတြ မၾကာခဏ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။ ဘူတန္ကို အဲဒီလို မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ အိႏၵိယနဲ႔ တရုတ္ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံၾကီးႏွစ္ခုၾကားမွာ ရပ္တည္ေနရတာပါ။ ဘူတန္လူမ်ိဳးေတြဟာ ဘယ္တုန္းကမွ ကိုလိုနီႏုိင္ငံ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဘူတန္ဆိုတာ သမိုင္းေၾကာင္းအရ သူ႕ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရးအတြက္သာ စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ဘူတန္လူမ်ိဳးေတြဟာ စစ္တိုက္ဖို႔ထက္ သူတို႔ရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာကိုသာ မက္ေမာၾကပါတယ္”လို႔လည္း ရွင္းျပပါတယ္။

၂၀၀၈-ခုႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္တဲ့ အေျခခံဥပေဒကလည္း ဘူတန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြကို ကာကြယ္ဖို႔နဲ႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ အေမြအႏွစ္တစ္ခုျဖစ္တယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပေနပါတယ္။ ဘူတန္ႏိုင္ငံဟာ သူတို႔ဘာသာစကား၊ သူတို႔ရိုးရာ၀တ္စံုေတြကိုပဲ အသံုးျပဳ၊ ၀တ္ဆင္ၾကဖို႔ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ စည္းကမ္းသက္မွတ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္ေတြ တိုးတက္ျပန္႔ပြားေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘူတန္ အမ်ိဳးသားေတြဟာ သူတို႔အလုပ္သြားတဲ့အခါ သို႔မဟုတ္ လူထုအစုအေ၀းေတြကို သြားတဲ့အခါေတြမွာ ဂို (Gho) လို႔ေခၚတဲ့ ဒူးထိရွည္တဲ့ ၀တ္႐ံုၾကီးကို ၀တ္ရပါတယ္။ ၿပီးရင္ ခါးမွာ အ၀တ္စနဲ႔လုပ္တဲ့ ခါးပတ္စီးရပါတယ္။ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ ကိရာ (kira)လို႔ ေခၚတဲ့ ပုခံုးတစ္ဖက္ေပၚ ေျခခ်င္း၀တ္ထိရွည္တဲ့ ခါးမွာခါးပတ္ပတ္ထားရတဲ့ ၀တ္႐ံုၾကီးကို ၀တ္ရပါတယ္။ မလိုက္နာသူေတြကို ဒဏ္ေငြေဆာင္ရျခင္း သို႔မဟုတ္ ေထာင္ဒဏ္အျပစ္ေပး ခံရႏိုင္ပါတယ္။

အမည္မေဖာ္လိုတဲ့ အစိုးရ အရာရွိတစ္ဦးက “ခင္ဗ်ားတို႔ ၾကည့္ေလ၊ တိဗက္ကို တရုတ္ေတြက သူတို႔ျပည္နယ္ လုပ္ပစ္တယ္၊ ဆစ္ကင္းႏိုင္ငံကို အိႏၵိယက သူတို႔ျပည္နယ္ လုပ္ပစ္တယ္။ ဒီေတာ့ ဒီႏိုင္ငံၾကီး ႏွစ္ႏိုင္ငံထဲက ဘယ္ႏိုင္ငံက က်ဳပ္တို႔ကို သိမ္းသြားမလဲ။ ဒီကိစၥကို ဘူတန္ျပည္သူတိုင္းက စိုးရိမ္ေနၾကတာပါ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

“ခင္ဗ်ားတို႔ သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ ဆစ္ကင္းႏိုင္ငံဆိုတာ အိႏၵိယရဲ႕ အေရွ႕ေျမာက္ျခမ္းမွာ တည္ရွိတာပါ။ အခုေတာ့ အိႏၵိယရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဆစ္ကင္းဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားတဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုေလ။ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံတစ္ခုေလ။ အဓိကလူမ်ိဳးေတြက ေဘာတိယနဲ႔ လက္ပ္ခ်ားလူမ်ိဳးေတြ။ ေနာက္ပိုင္း နီေပါလ္ေတြက ၀င္လာတယ္။ သူတို႔က ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ေတြ ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ ေဒသခံလူမ်ိဳးေတြထက္ နီေပါလ္ေတြက အင္အားသာသြားတယ္။ ၁၉၇၅-ခုႏွစ္၊ ဆႏၵခံယူပဲြအရ ဆစ္ကင္းကို အိႏၵိယရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုအျဖစ္ သက္မွတ္လိုက္ၾကတယ္။ ဆစ္ကင္းရဲ႕ ၇၅-ရာခိုင္ႏႈန္းေသာ ျပည္သူေတြဟာ နီေပါလ္ေတြပါ။ သူတို႔ေတြဟာ အိႏၵိယန႔ဲ မေပါင္းခ်င္ပါဘူးလို႔ မဲေပးခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မဲမ်ားတာကို ကိုယ္စားျပဳတယ္ဆို။ ကဲ….. ဘာလဲ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ….”လို႔လည္း ဆက္ရင္ဖြင့္ပါတယ္။

ဆစ္ကင္းႏုိင္ငံေလးရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ဘူတန္ကို အိႏၵိယျပည္နယ္မျဖစ္ေစဖို႔ သတိေပးေနပါတယ္။ ယေန႔ ရခိုင္ေဒသနဲ႔ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြ စိုးရိမ္ေနတဲ့အခ်က္ဟာ ဘူတန္ေတြ စိုးရိမ္ေနပံုနဲ႔ သိပ္တူေနပါတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့ “မ်ိဳးေစာင့္ဥပေဒႏွင့္လူ႕အခြင့္အေရး”ေဆာင္းပါးမွာလည္း စာေရးသူ တင္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရခိုင္ျပည္နယ္ရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေဒသေတြဟာ ကနဦးက ရခိုင္လူမ်ိဳးေတြက ေဒသခံေတြပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာ တစ္ဖက္ႏိုင္ငံက ဘဂၤါလီလူမ်ိဳးမ်ား ဝင္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရခိုင္လူမ်ိဳးက အနည္းစု ျဖစ္သြားတဲ့အထိပဲ။ ဒါက နယ္စပ္ေဒသအေျခအေနပဲ ရွိေသးတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အခ်ိဳ႕ေဒသေတြမွာလည္း လူဦးေရတိုးပြားမႈနဲ႔၎တို႔ရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈက သိသိသာသာ ျဖစ္လာေနခဲ့တယ္။ ဒီလို ခိုင္မာတဲ့အခ်က္အလက္ေတြေၾကာင့္ ဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို တာဝန္ရွိတယ္လို႔ နားလည္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြက အသိေပးလုပ္ေဆာင္လာၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘူတန္ႏိုင္ငံ တာဝန္ရွိသူေတြ ေျပာတဲ့စကားေတြကို ၾကည့္ၿပီး စာေရးသူေတာ့ အားငယ္မိပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ မိမိတို႔ႏိုင္ငံတာဝန္ရွိသူေတြကေတာ့ ဟိုလက္ညွိဳးထိုး ဒီလက္ညိွဳးထိုးနဲ႔ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေပးမယ့္အလားအလာ မေတြ႕ရလို႔ပါပဲ။

“၁၉၈၀-ႏွစ္မ်ားတုန္းက ဘူတန္ဘုရင္ဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕အခ်ဳပ္အျခာအာဏာတည္ၿမဲေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္မ်ားကို ကာကြယ္ဖို႔အတြက္ “ႏုိင္ငံတစ္ခု လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး အစီအစဥ္ (one-nation-one-people campaign)”ကို စတင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအစီအစဥ္က ေတာ္လွန္တဲ့ နီေပါလ္လူမ်ိဳးေတြကို မ်က္ႏွာသာ မေပးခဲ့ပါဘူး။ ေတာ္လွန္တဲ့ နီေပါလ္ေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြဟာ ရုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။

“တကယ္ေတာ့ ဒီနီေပါလ္လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတို႔ဆႏၵအေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူတန္နယ္ေျမထဲကို က်ဴးေက်ာ္၀င္လာၿပီး ေနထိုင္ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္ေျမကို တစ္နည္းတစ္ဖံု က်ဴးေက်ာ္ေနထိုင္ေနၾကတာပဲ။ ဘယ္ဘူတန္လူမ်ိဳးကမွ လာပါ လာၾကပါလို႔ ဖိတ္ေခၚထားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔က လူဦးေရ ၁-သိန္းခန္႔ ရွိတယ္။ သူတို႔ကို တိုင္းျပည္ကေန ႏွင္ထုတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္”လို႔လည္း ဆိုပါတယ္။

အစိုးရဟာ ေတာ္လွန္သူေတြအေပၚ ဘာေၾကာင့္ မငဲ့ညွာရသလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းအေပၚမွာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘူတန္ဟာ ေနာက္ထပ္ ဆစ္ကင္းျပည္နယ္ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး”လို႔ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလးပဲ ေျဖပါတယ္။ စာေရးသူတို႔လည္း “ကဲ ခင္မ်ားတို႔ေရာ ေနာက္ထပ္ ဆစ္ကင္းျပည္နယ္ ျဖစ္ခ်င္ၾကပါသလား”လို႔ တာဝန္ရွိသူမ်ားကို ေမးရမလို ျဖစ္ေနၿပီ။

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)

Ref: Buddhist Bhutan Proposes ‘Anti-Conversion’ Law by Vishal Arora