A Buddhist Meditation Teacher and lecturer in Goethe Frankfurt University. Now living in Frankfurt, Germany. A founder of Dhammachaya Buddhist Center, Denmark.
Dictionary/အဘိဓာန်
Blogspot Dictionary
Blogspot Dictionary
!doctype>Sunday, November 28, 2010
၇-ရက္ ဓမၼသင္တန္း မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ား
Tuesday, November 16, 2010
မေလးရွားမွာ ေဘးစကားေတြ ေျပာေနတယ္ (၃)
ေတာင္ကုန္းေပၚက ေက်ာင္းႀကီးက အေတာ္ေဟာင္းေနၿပီ။ အသစ္ျပန္လည္ ျပဳျပင္ထားတာ မရွိဘူး။ ဘုရားေက်ာင္းနံရံႀကီးက အထူႀကီး။ အမိုးမရွိေတာ့ဘူး။ ေပၚတူဂီစာလား၊ ဒတ္ခ်္စာလား မသိတဲ့ ေက်ာက္စာေတြ ရွိတယ္။ ထူးျခားတာကေတာ့ (ကိုယ့္အတြက္ေပါ့ေလ) ဘုရားေက်ာင္းထဲမွာ ဂစ္တာတစ္လက္နဲ႔ သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ သူတစ္ေယာက္။ သူက အဂၤလိပ္သီခ်င္းေတြကို ဟန္ပါပါန႔ဲဆိုေနတာ။ အေနာက္တိုင္းသားေတြေတာင္ အေငးသားနဲ႔ ၀ိုင္းနားေထာင္ေနၾကတယ္။ သူ႕ေရွ႕ခ်ထားတဲ့ အကၤ်ီေပၚမွာ ပိုက္ဆံေလးေတြ ခ်သြားၾကတယ္။ ဘုရားေက်ာင္းနံရံအထူႀကီးေတြေၾကာင့္လား မသိဘူး။ သူ႕အသံက အရမ္းကို ေကာင္းေနတယ္။ သီခ်င္းႏွစ္ပုဒ္ေလာက္ၿပီးတဲ့အထိ ရပ္ေငးခဲ့တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ထူးအိမ္သင္ႀကီးလိုလို (စိတ္ထဲမွာ စဲြမိတဲ့ အႏုပညာသည္ဆိုလို႔ကလည္း ထူးအိမ္သင္တစ္ေယာက္သာ ရွိတာ။ အမွန္တရားဘက္က ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရပ္တည္ရဲတဲ့ အႏုပညာသည္ ခပ္ရွားရွားထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လို႔လည္း ပါတာေပါ့) ျမင္ေယာင္မိတယ္။
၁၁-နာရီေက်ာ္ေတာ့ ဆြမ္းခ်ိန္ေရာက္ၿပီမို႔ ထမင္းဆိုင္ လိုက္ရွာတယ္။ ဘ၀မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမင္ကြင္းတစ္ခု ေတြ႕ခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္ေတြ ေရွ႕မွာ လူတန္းႀကီး။ ထမင္းတစ္ခါစားဖို႔အေရး တန္းစီေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။ ေျခသြက္လက္သြက္ရွိတဲ့ ကိုသူရက ေရွ႕သြားၿပီး တစ္၀ိုင္းယူလိုက္လို႔ တန္းမစီလိုက္ရဘူး။ တ႐ုတ္အစားအစာေတြ စားခဲ့တယ္။ ထမင္းဆိုင္တိုင္းေရွ႕မွာ လူတန္းႀကီးေတြက ပိုမ်ားလာတယ္။ စားပဲြထိုးေလးက ျမန္မာ။ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ျမန္မာေတြ ဒီလို လုပ္ေနတာေတြ႕ရင္ကို စိတ္ထဲမွာ အေတာ္၀မ္းနည္းမိတာ။ တို႔ျမန္မာေတြ။ သာကီမ်ိဳးေဟ့ ဒို႔ဗမာေတြ ေအာ္လိုေအာ္။ ပုဂံၿမိဳ႕ေဟာင္းႀကီး ၾကည့္ၿပီး မာန္ေတြ တက္လိုတက္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်က်န္ရစ္ေနခဲ့ၿပီလဲ။ ေအာ္ တို႔ျမန္မာေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ႏိုးၾကားလာၾကမွာလဲ။
ၿပီးတာနဲ႔ ေပၚတူဂီသေဘၤာေဟာင္းႀကီးကို သြားၾကည့္တယ္။ သစ္သားအထူႀကီးေတြနဲ႔ လုပ္ထားတာ။ ေလးထပ္ရွိတယ္။ အခုခ်ိန္ထိ ခိုင္ခန္႔ေနဆဲပဲ။ သေဘၤာႀကီးဆီ သြားတဲ့လမ္းေဘးမွာ ထိုင္စရာေလးေတြ႕လို႔ ထိုင္ေနတယ္။ ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္။ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္ လုပ္ေနတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ပံု ရပါတယ္။ ႏႈတ္ဆက္ခ်င္ရင္ လာလိမ့္မယ္ေပါ့။ မရယ္မၿပံဳးဘဲ ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္က ဦးဇင္းေတြနဲ႔ အေမႀကီးတို႔လာမွ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စကားေျပာေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေဘးက ဦးဇင္းကလည္း ျမန္မာေကာင္မေလးေတြ ထင္တယ္။ သြားစကားေျပာလုိက္မယ္ဆိုၿပီး ထသြားတယ္။ မိနစ္ ၂၀-ခန္႔ ရွိမယ္။ လမ္းသြားလမ္းလာေတြ ၾကားမွာ သူတို႔က ဒူးတုပ္ၿပီး လက္အုပ္ေလးေတြ ခ်ီလို႔ေပါ့။ သူတို႔ေတြ စကားေျပာေနၾကတယ္။ အေတာ္၀မ္းသာေနၾကတဲ့ပံုပါပဲ။
အတူပါတဲ့ ဦးဇင္းက ေျပာတယ္။ သူတို႔က ေအာက္ပိုင္း မအူပင္ဘက္ကတဲ့။ သနားစရာေကာင္းပါတယ္ကြာ။ အလုပ္ကလည္း အရမ္းပင္ပန္းတယ္တဲ့။ ပိုက္ဆံလည္း သိပ္မရဘူးတဲ့။ ဘုန္းႀကီး မဖူးရတာလည္း ၾကာၿပီတဲ့။ ကိုယ္တို႔ကို ေတြ႕ေတာ့ အေတာ္၀မ္းသာေနၾကတာ။ အခု တို႔ ႏႈတ္ဆက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေလးေတြ တစမ္းစမ္းနဲ႔။ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲကြာ။ ေအးေပါ့ေလ….. ကိုယ့္ႏိုင္ငံက မေကာင္းေတာ့လည္း ဒီလိုပဲေပါ့။ သူက ေျပာရင္းနဲ႔ သက္ျပင္းရွည္ႀကီး ခ်လိုက္ေသးတယ္။ (တကယ္ေတာ့ သြားတာ ႏႈတ္မဆက္တာ၊ သူတို႔ကို ျမင္ကတည္းက ကိုယ္လည္း သက္ျပင္းခ်ေနမိတာ)။
ကိုယ္က ေရွ႕ဆံုးကေပမယ့္ ႏႈတ္မဆက္ျဖစ္တာကလည္း အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ ကိုယ့္သဘာ၀ကိုက အရင္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ရတာ သိပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုယ္က ႏႈတ္ဆက္ၿပီး တေလးတစား၊ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားျပန္မေျပာရင္ ကိုယ္က အရမ္းနာက်င္တတ္တယ္။ အရင္က ျပည္ပေတြ႕တဲ့ ျမန္မာဆိုေတာ့ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ႏႈတ္ဆက္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာ ခံရဖူးတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ကိုယ္ကို လာႏႈတ္မဆက္တဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမ၊ လူငယ္၊ လူႀကီး ဘယ္သူ႕ကိုမွ စႏႈတ္မဆက္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ၿပီး မေလး၊ စကၤာပူမွာက အခ်ိဳ႕ျမန္မာေတြက သူတို႔ကို ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ အလွဴခံမလား၊ အလွဴခံဘုန္းႀကီးဆိုတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးလည္း ကိုယ္မႀကိဳက္ဘူး။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ အလုပ္ကာလတစ္ေလွ်ာက္ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာနဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားၾကပါေစလို႔ေတာ့ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
လမ္းမွာ တိရစၧာန္႐ံုတစ္ခုကို ၀င္တယ္။ သိပ္အထူးအဆန္းေတြေတာ့ မရွိလွဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔စာရင္ ရွိတဲ့သတၱ၀ါေလးေတြ ၀၀ၿဖီးၿဖီး ရွိေနၾကတာပဲ ထူးပါတယ္။ ေနက အရမ္းပူေတာ့ ေမာေနၾကၿပီ။ အေမႀကီးဆို မလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ၂-နာရီခန္႔ေလာက္ သြားလုိက္ေတာ့ ႏွံ႔သြားတယ္။ ကားေပၚလည္းေရာက္ေရာ အိပ္ေပ်ာ္သြားၾကတယ္။ လမ္းမွာ ပိန္ခ်ံဳ႕ေနတဲ့ကားေလးတစ္စီးရယ္၊ ပက္လက္လွန္ၿပီး သိၾကားမင္းကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳေနတဲ့ ကုန္ကားႀကီးတစ္စင္းရယ္၊ အနည္းငယ္ပိန္သြားတဲ့ ကားေလးတစ္စီးရယ္ ေတြ႕လုိက္ရတယ္။ ဘုရားတခဲ့ရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကားေတြက တစ္နာရီကို ကီလိုမီတာ ၁၆၀-ႏႈန္း ေမာင္းၾကသတဲ့ေလ။ တစ္ခုခုျဖစ္လို႔ကေတာ့ အစအနေတာင္ ရွာရပါ့မလား။ လမ္းေတြက အရမ္းေကာင္းေတာ့ အရမ္းေမာင္းၾကတယ္ဆိုပဲ။ မလကာက ျပန္ခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနပူဒဏ္ေၾကာင့္ ထင္တယ္။ ေခါင္းက အေတာ္ေလး ကိုက္ေနတယ္။ ဒီေလာက္ေတာင္ ခံႏိုင္ရည္နည္းရလားဆိုၿပီး မေက်နပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ကတ္ပံုးကို ဆန္အိတ္ေတြ သြားသယ္မယ္လိုက္မလားဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေခါင္းကို အျမင္ကပ္လို႔ ေခါင္းကိုက္ကိုက္နဲ႔ လိုက္သြားတယ္။ ညက ေမာေပမယ့္ အေတာ္နဲ႔ မအိပ္ခဲ့ဘူး။ အျပင္မွာ မိုးေတြ ရြာေနသလိုပဲ။
Sunday, November 14, 2010
အေမနဲ႔သား၊ ျပည္သူနဲ႔အေမ
" နိုင္ငံအတြက္ အမ်ိဳးသား ရင္ၾကားေစ့ေရးတြက္ ဆက္လုပ္မယ္၊ ဒီမိုကေရစီ အစုဖြဲ႕ေတြနဲ႔ ဆက္လုပ္မယ္၊ အတူတူ လက္တြဲလုပ္ၾကမယ္၊ NLD တစ္ခုတည္း မလုပ္ဖူး၊ ျပည္သူက ေဘးက ဝန္းရံေပးၾကပါ။ ကၽြန္မတို႔ ျပည္သူေတြနဲ႔ အတူ လက္တြဲလုပ္ၾကမယ္ "
" ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ဝင္ေတြကိုလည္း အျမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားပါတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တာ၊ မဝင္တာ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး၊ အျမဲတန္း လက္တြဲဖို႔ အသင့္ပါပဲ ... "
" အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး အရင္လုပ္မယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို စကားေျပာခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ လုပ္ပါမယ္။ ျပည္သူ႔ အကူအညီ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ ျပည္သူကို အသိေပးပါမယ္။ ဒီကိစၥကို ေဆြးေႏြးၿပီးရင္ လုပ္ပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစုဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အားလုံးနဲ႔အတူ လုပ္ပါမယ္။ ျပည္သူက ဝန္းရံေပးၾကပါ "
" ျပည္သူအသံ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ျပည္သူ ယုံၾကည္မွု ရေအာင္ လုပ္မယ္ "
" ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တဲ့ ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ဝင္ေတြကိုလည္း အျမဲတမ္း တံခါးဖြင့္ထားပါတယ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္တာ၊ မဝင္တာ ဘာမွ မေျပာလိုပါဘူး၊ အျမဲတန္း လက္တြဲဖို႔ အသင့္ပါပဲ ... "
" အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရး အရင္လုပ္မယ္၊ ဘယ္သူနဲ႔မဆို စကားေျပာခ်င္တဲ့သူေတြနဲ႔ လုပ္ပါမယ္။ ျပည္သူ႔ အကူအညီ လိုအပ္ပါတယ္။ ဘယ္လိုလုပ္မယ္ဆိုတာ ျပည္သူကို အသိေပးပါမယ္။ ဒီကိစၥကို ေဆြးေႏြးၿပီးရင္ လုပ္ပါမယ္။ ဒီမိုကေရစီ အစုဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အားလုံးနဲ႔အတူ လုပ္ပါမယ္။ ျပည္သူက ဝန္းရံေပးၾကပါ "
" ျပည္သူအသံ နားေထာင္ခ်င္ပါတယ္။ ျပည္သူ ယုံၾကည္မွု ရေအာင္ လုပ္မယ္ "
" ထိန္းသိမ္းတဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို မမုန္းပါဘူး။ ဘာ အာဃာတမွ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ကို မုန္းဖို႔ အခ်ိန္မရွိပါဘူး "
" သတၱိဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေအာင္လုပ္တာကို သတၱိလို႔ ေခၚပါတယ္။ Hero ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ။ ကၽြန္မ Hero မဟုတ္ဘူး "
" သတၱိဆိုတာ စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္မာမာနဲ႔ ကိုယ္လိုခ်င္တာ ရေအာင္လုပ္တာကို သတၱိလို႔ ေခၚပါတယ္။ Hero ဆိုတာ စိတ္ဝင္စားရင္ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ပါ။ ကၽြန္မ Hero မဟုတ္ဘူး "
" ဒီမိုကေရစီ အေျခခံဆိုတာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ပါ။ လြတ္လပ္စြာ ဆဲဆိုပိုင္ခြင့္နဲ႔ မတူပါဘူး။ နားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အျမင္ခ်င္းဖလွယ္ ရမယ္။ ေလ့က်င့္ယူရမယ္ "
" ျပည္သူေတြက ေမၽွာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားေပးတာဟာ ဝန္ထုပ္ဝန္ထိုးပါ။ ဒါဟာ တာဝန္ႀကီးပါတယ္။ ကၽြန္မ တာဝန္ကို မေၾကာက္ပါဘူး။ တာဝန္မေက်မွာကိုပဲ ေၾကာက္တယ္။ တာဝန္ေက်ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။ ျပည္သူ႔ေတြက ကူညီၾကပါ၊ ေထာက္ျပၾကပါ။ ေစတနာမွန္နဲ႔ ေထာက္ျပတာ အင္မတန္ အေထာက္အကူျဖစ္ပါတယ္ ... "
" အခု လူေတြလက္ထဲမွာ ကင္မရာဖုန္းေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရတယ္။ ဒါဟာ ဆက္သြယ္ေရး တိုးတက္လာတာပါ။ ကၽြန္မ မေန႔က ပထမဆုံး သုံးျဖစ္တယ္။ ဖုန္းသုံးတာ ပါးစပ္ကို ဘယ္မွာ ထားရမလဲ မသိဘူး "
" စိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ထားၾကပါ၊ ျမန္မာေတြကို ေကာက္ရိုးမီးလို႔ ေျပာတာ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဘူး။ လူျဖစ္လာရင္ လူ႔သိကၡာ ရွိရမယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရး ရွိရမယ္၊ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ ေမြးရာပါ ဂုဏ္သိကၡာ ရွိတယ္၊ ထိန္းသိမ္းရမယ္၊ တစ္ဖက္သက္ မေျပာဘူး ... "
http://www.mmdailynews.com ဆိုက္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Saturday, November 13, 2010
မေလးရွားမွာ ေဘးစကားေတြ ေျပာေနတယ္ (၂)
သာသနာ့ေအာင္စည္ေက်ာင္း။ ဘလက္ေကာင္းမွာ ရွိတယ္။ သီရိလကၤာမွာ စာသင္သြားခဲ့တဲ့၊ သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖဲြ႕ (MSMA) ဥကၠ႒ေဟာင္းတစ္ပါးလည္းျဖစ္တဲ့ ဦးၾသဘာသ ဦးစီးတည္ေထာင္ထားတာ ျဖစ္တယ္။ သိတဲ့အတိုင္း မေလးရွားဆိုေတာ့ ေက်ာင္း, ကန္, ဘုရားရယ္လို႔ေတာ့ မဆိုသာဘူးေပါ့။ တိုက္ခန္းကေတာ့ အထိုက္အေလ်ာက္ က်ယ္၀န္းပါတယ္။ လကၤာက မဟာမကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္းလိုေတာ့ ေအးခ်မ္းတဲ့ေလထု၊ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့ ရနံ႔ေတြေတာ့ မရႏိုင္ဘူးေပါ့။ ပန္ကာေတြ တ၀ွီး၀ွီး လည္ပတ္ေမာင္ႏွင္ေနၾကတာကိုက မြန္းၾကပ္လွတယ္။ ဦးဇင္း ပ်င္းေနၿပီလား။ မပ်င္းပါဘူးဗ်ာ။ နည္းနည္းပါးပါးပါ။ ေတာင္ေျမာက္ေထြရာေလးပါး ေျပာေနတဲ့အသံေတြကို နားေထာင္ေနတယ္။ ဘာမွေတာ့ ၀င္မေျပာျဖစ္ဘူး။
မေလးရွားမွာ တကၠစီေပၚမွာ၊ ဘတ္စကားေပၚမွာ၊ လမ္းေပၚမွာ ဓားျပတိုက္တာေတြ အလြန္ တိုးပြားေနတယ္ဆိုပဲ။ လူေတြမ်ားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚေတာင္ အနီးကပ္ ဓားကပ္ၿပီး တိုက္တယ္ဆိုပဲ။ ဓားျပတိုက္တာ ဘယ္လူမ်ိဳးေတြ မ်ားလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ အိႏၵိယနဲ႔မေလးေတြ မ်ားသတဲ့။ ျမန္မာမ ေလးေတြ အဓမၼက်င့္ခံရတဲ့ သတင္းေတြကလည္း ရွိ။ ေရႊျမန္မာေတြ အသတ္ခံရတဲ့ သတင္း။ အႏိုင္က်င့္ခံရတဲ့ သတင္း။ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ႀကီးမွာ ဓားျပတိုက္ခံရတဲ့ သတင္း။ ေအးဂ်င့္က ကလိမ္ကက်စ္လုပ္လို႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြရဲ႕ သတင္း။ ကိုေရႊေတြ အေပ်ာ္လြန္လို႔ ကုမရေရာဂါနဲ႔ ေသဆံုးသြားတဲ့ သတင္း။ ေအာက္က်ေနာက္က် အလုပ္ေတြ အခိုင္းခံေနရတဲ့ သတင္း။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ေခါင္းပံုျဖတ္ လိမ္လည္ေနၾကတဲ့ သတင္း။ လမ္းမေပၚက ဆပ္ျပာတစ္ခဲ ေကာက္ရတဲ့သတင္း။ ဆဲြၾကိဳးလုယူ ခံလိုက္ရတဲ့ သတင္း။ ဆိုင္ရွင္က အေၾကြျပန္မအမ္းလို႔ စိတ္ညစ္ေနၾကတဲ့ သတင္း။
ေရြးေကာက္ပဲြ မသမာမႈေတြရွိလို႔ စိတ္ပ်က္ေနၾကတဲ့ သတင္း။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး သေဘာက်လွပါတယ္လို႔ ေျပာသူ ေတာ္ေတာ္ရွာရခက္ေပမယ့္ ၾကံံဖြတ္ပါတီ အႏိုင္ရေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ေရေအးစက္ပ်က္သြားလို႔ ေရေသာက္ရတာ အရသာမရွိဘူးဆိုတဲ့ သတင္း။ ဂိရိမုန္တိုင္းေၾကာင့္ ေသာက္ေရသန္႔ျပတ္လပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ဘာအေၾကာင္းျပခ်က္မွ မရွိဘဲ ေကာင္မေလးက ခဲြခြာသြားတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ျမန္မာမွာ သားမယားေတြရွိေနေပမယ့္ မေလးမွာ အသစ္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ေနထိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ျမန္မာက အေတာ္အသင့္ ခ်မ္းသာသူမ်ားက ဒုကၡသည္မဟုတ္ဘဲ ဒုကၡသည္ကဒ္ကို ရယူၿပီး တတိယႏိုင္ငံသို႔ သြားေနၾကတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ဟတ္ထိတဲ့ သတင္း။ ဟတ္မထိတဲ့ သတင္း။ သတင္း…သတင္း…သတင္း…ေအာင္မေလးဗ်လို႔ ေအာ္ရေလာက္တဲ့ သတင္းေတြ။ ပိုက္ဆံသာ ခ်မ္းသာလို႔ကေတာ့ ကတ္တီးယားစိန္တိုက္ႀကီးကို မ၀ယ္ခ်င္ဘူး … ကိုေရႊျမန္မာေတြ ခံစားေနရတဲ့သတင္းေတြကို အကုန္၀ယ္ပစ္ခ်င္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းေတြက ပုခံုးေပၚ ပိက်လာခဲ့တယ္။
မနက္ျဖန္ တို႔ မလကာကို သြားၾကမယ္။ ကားႏွစ္စီးနဲ႔။ ေအာ္ … မလကာဆိုတာ ကိုယ္လာတုန္းက ေလယာဥ္အတူစီးခဲ့တဲ့ တ႐ုတ္ဒကာေနတဲ့ ၿမိဳ႕ပဲ။ သူ႕လိပ္စာကဒ္ေပ်ာက္သြားေတာ့ ဘာမွ လုပ္မရဘူး။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းႀကီးဆိုေတာ့ လိုက္မယ္လို႔ မေျပာလိုက္ဘူး။ ည အိပ္ယာ၀င္ေတာ့ မနက္ျဖန္ မလကာကို လိုက္သြားပါလား။ ကားလည္း ေခ်ာင္တယ္တဲ့။ ေအာ္ … ကားေခ်ာင္ရင္ေတာ့ လိုက္ခဲ့မယ္ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။ ဦးဇင္းငါးပါးနဲ႔ ကိုမိုးႀကီးတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ။ ကိုသူရတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက အဖြားတစ္ေယာက္။ ေျပျပစ္ေနတဲ့ လမ္းမေပၚမွာ ကားေလးက ၿငိမ့္ေနတယ္။ ခရီးသြားထားတဲ့ အရွိန္နဲ႕ ကားေပၚေရာက္တာနဲ႔ ေခါင္းကေလးညိတ္ရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ၁-နာရီခြဲခန္႔လား။ ၂-နာရီေလာက္လား ေသခ်ာမသိတဲ့အခ်ိန္မွာ မလကာကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ ျပတိုက္ထဲ၀င္ (ဘာျပတုိက္လဲဆိုတာေတာ့ ကင္မရာထဲ ၾကည့္မွ သိေတာ့မယ္)ၾကည့္။ ေခတ္ေဟာင္းက မေလးရွား ယဥ္ေက်းမႈေတြ။ ကိုလိုနီေခတ္။ ဒတ္ခ်္၊ ေပၚတူဂီ၊ အဂၤလိပ္ေခတ္က အေျခအေနေတြကို တင္ျပထားတယ္။ အခ်ိဳ႕သမိုင္းေတြကို ကိုသူရဇနီး ဆာဘားသူေလးက မပီကလာပီကလာနဲ႔ ရွင္းျပတယ္။ အစကေတာ့ ျမန္မာတိုင္းရင္းသူေလးလို႔ ထင္ေနတာ။ ေခတ္ေဟာင္းေတးသီခ်င္းေတြ ဆိုေနတဲ့ျပကြက္နားေရာက္ေတာ့ “ဦးဇင္း သီခ်င္း လုပ္ေနၾကတာ ၾကည့္ပါအံုး”တဲ့။ “ဗ်ာ..ဘာတဲ့…သီခ်င္းဆိုေနၾကတာ ေျပာစမ္းပါ”ဆိုမွ ဇာတိမွန္ ေပၚေတာ့တယ္။ ျမန္မာစကားပရိယာယ္ေတြ မသိရွာေသးဘူးေလ။
ကၽြန္းသစ္လို႔ ထင္ရတဲ့ သစ္ျပားအခင္းၾကီးေတြေနရာေရာက္ေတာ့ “ဟိုတုန္းက ဒို႔ရြာက အိမ္ေတြမွာ ဒီလို သစ္ျပားအခင္းႀကီးေတြနဲ႔”လို႔ အတူပါသူ ေနာင္ေတာ္ႀကီး ဦးစေႏၵာက ေျပာတယ္။ ဟုတ္ပ။ တို႔ရြာမွာလည္း ဟိုတုန္းက သစ္သားအိမ္ႀကီးေတြနဲ႔ေလ။ အိမ္တိုင္ႀကီးေတြဆို လံုးပတ္အႀကီးႀကီးေတြ။ အိမ္ေဆာက္ခ်င္ရင္ ရြာ့ေတာင္ဘက္ ေတာထဲသြားခုတ္လွဲလိုက္႐ံုပဲ။ အခုေတာ့ …. အခုေတာ့ ….။ ပဲခူး႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီးေတာင္ ေသြ႕ေျခာက္ႏြမ္းေၾကလို႔။ ေက်ာကုန္းမွာ ဒဏ္ရာဗရဗြနဲ႔။ အေမ့ကို လြမ္းလိုက္တာ။ အေမနဲ႔သာဆို ပဲခူး႐ိုးမေတာင္တန္းႀကီး ျပန္လည္စိမ္းလန္းလာေကာင္းရဲ႕။ အခ်ိန္ေတြကို ထိတ္လန္႔လာမိတယ္။
ေဟ့ … ခဏေနၾကအံုး။ အဖြားက ေမာလို႔တဲ့။ အသက္က ၇၂-ႏွစ္ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ က်န္တဲ့လူမေျပာနဲ႔။ ကိုယ္ေတာင္ သံုးဆယ္မရွိေသးဘူး။ နည္းနည္းေမာခ်င္တယ္။ ဟိုယခင္ အသက္ ၂၀-၀န္းက်င္အရြယ္နဲ႔ေတာ့ မတူေတာ့တာ ေသခ်ာတယ္။ စစ္သားမဟုတ္လို႔ စစ္မတိုက္ရေပမယ့္ အျခားအေတြးအေခၚ၊ အယူအဆတိုက္ပဲြေတြ အၿမဲတိုက္ေနခ်င္တဲ့စိတ္လည္း အားနည္းေနတယ္။ ဘ၀ကို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္သန္းလိုစိတ္ေတြပဲ လႊမ္းမိုးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတရားတာျမင္ရင္ ၾကည့္မေနခ်င္ဘူး။ အၿမဲတမ္း တရားဘက္ကေန ရပ္ခ်င္တယ္။ ေဘာလံုးပြဲၾကည့္ရင္ေတာင္ ကိုယ္အားေပးတဲ့အသင္းက မမွ်မတ ကစားရင္ ခ်က္ခ်င္းဘက္ေျပာင္းၿပီး အားေပးတယ္။ ဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ဘ၀မွာ အတိုက္အခံေတြ ေပၚလာတယ္။ ခပ္ညံ့ည့ံလူေတြရဲ႕ အမုန္းကိုု ခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ သစၥာနီရဲ႕ “ခပ္ညံ့ညံ့လူမ်ား မုန္းတီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္၏”ဆိုတဲ့စကားကို သေဘာေခြ႕သြားခဲ့တာ။
“အေမ ဒီနားက အရိပ္ထဲမွာ ေနခဲ့မယ္။ သားတို႔ပဲ သြားၾကေတာ့ေလ” (သူက သူ႕ကိုယ္သူ အေမလို႔ပဲ သုံးႏႈန္းေျပာဆိုတယ္။ ဦးဇင္းေတြကိုလည္း သားလို႔ပဲ ေခၚတယ္)။ ဟုတ္ပါၿပီ။ အဲဒီေတာင္ေပၚက ခ်ာပ္ခ်္ေက်ာင္း (ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း)ကို သြားၾကည့္ၾကမယ္။ ျပန္လာရင္ အေမ့ကို ျပန္ေခၚမယ္ေနာ္။ ေတာင္ကုန္းေလးေပၚ တက္လိုက္ၾကတယ္။ ေတာင္ကုန္းတက္ရာလမ္းေဘးမွာ ပန္းခ်ီကားေရးသူေတြ၊ ကေလးအ႐ုပ္ေရာင္းသူေတြ၊ ၀ီစီေရာင္းသူေတြ….ရွိတယ္။ ပန္းခ်ီဆဲြေနတဲ့ အဘိုးႀကီး နားေရာက္ေတာ့ ….. hay…I know you are all Burmese. Military Junta…hahaha Military Junta … very bad… very terrible… I know Daw Aung San Su Kyi… she is a very wonderful woman….she is now in prison… I m very sorry….လို႔ လွမ္းေအာ္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ဖိုလာတယ္။ အေမရယ္ …. ေလာကမွာ သစၥာတရားေတြ ခါးသက္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ။
ခ်ာခ်္ေက်ာင္းအေဟာင္းႀကီးထဲမွာ
ဆက္ပါအံုးမည္....
Monday, November 8, 2010
မေလးရွားကေန ေဘးစကားေတြ ေျပာမယ္
အသစ္မတင္တာ နည္းနည္း ၾကာသြားတယ္။ ခရီးသြားရင္းဆိုေတာ့ စာလည္း ဟုတ္တိပတ္တိ မေရးျဖစ္ဘူး။ ခရီးသြားရတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေနရာအသစ္၊ ၀န္းက်င္အသစ္ဆိုေတာ့ စိတ္က စာေရးဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္မေနခဲ့ဘူး။ ေတြေတြေ၀ေ၀လိုလို၊ ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္းလိုလို။ ဆိုေတာ့ စိတ္က မသြက္ေတာ့ စာကလည္း နည္းနည္းေတာ့ ေလးေနလိမ့္မယ္။ မႏွစ္က မေလးရွားကို ခရီးတစ္ေခါက္ ထြက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အလည္သက္သက္ခရီး၊ ဘာအလုပ္မွ မရွိခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္ေတာ့ အလုပ္ေလးနည္းနည္းပါလာတယ္။ မႏွစ္က သြားၿပီးသားျဖစ္တာရယ္၊ အျခားအျခားေသာ အေၾကာင္းေတြရယ္ေၾကာင့္ တကယ္ဆို ဒီခရီးကို သိပ္မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ခရီးထြက္တယ္ဆိုတာ ရွိေတာ့ ရွိသင့္ပါတယ္။ ခရီးထြက္ျခင္းအားျဖင့္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားစြာ ရရွိႏိုင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက ခရီးထြက္ရတာ ၀ါသနာႀကီးပါတယ္။
မႏွစ္ကေတာ့ ခရီးက အသစ္ဆိုေတာ့ စိတ္ကလည္း နည္းနည္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွားေပါ့။ ဒီႏွစ္ေတာ့ သိပ္မထူးလွပါဘူး။ ရန္ကုန္မႏၲေလး ခရီးသြားရသလိုပါပဲ။ ေအာက္တိုဘာ ၂၆-ရက္ေန႔မွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္ သြားျဖတ္ခဲ့တယ္။ ႏို၀င္ဘာ ၄-ရက္ေန႔က လက္မွတ္ေစ်းကလည္း မဆိုးဘူးဆိုေတာ့ ျဖတ္လိုက္တယ္။ သြားမယ့္ရက္အရင္ တစ္ေန႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ပါးက သူနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ မေလးရွားႏိုင္ငံ၊ မလကာၿမိဳ႕က တ႐ုတ္ဒကာတစ္ေယာက္ လကၤာကို ေရာက္ေနတယ္၊ သြားေတြ႕ခ်င္တယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါဆိုေတာ့ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ သူကလည္း မေလးရွားကို ၄-ရက္ေန႔ သြားမယ္၊ ဖလိုက္ခ်င္းလည္း သြားတူေနတယ္။
၃-ရက္ေန႔က သိပ္မအိပ္လိုက္ရဘူး။ မနက္ ၅-နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ ေလဆိပ္ကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထြက္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး အိပ္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတဲ့ လကၤာကို ခဲြခြါရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ အနည္းငယ္ေတာ့ ၀မ္းနည္းသလိုလို ျဖစ္မိတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ မိုးေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္၊ တဖြဲဖဲြ က်လို႔ေနတယ္။ “အခုလို ကားေလးနဲ႔ မိုးဖဲြဖဲြေလး သြားရရင္ စာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္တယ္”လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ အေ၀းေရာက္ သူငယ္ခ်င္းကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ တစ္နာရီေက်ာ္ခန္႔ သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ သီရိလကၤာရဲ႕ ဘျႏၵာႏိုက္ေကးေလဆိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ထဲ အင္မီဂေရးရွင္းမွာပဲ မလကာျပန္မယ့္ တ႐ုတ္ဒကာကို ေတြ႕တယ္။ သူက အိတ္ေတြ ကူသယ္ေပးပါတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳသာသာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း စကားေျပာတတ္တဲ့ တ႐ုတ္ဒကာက ခင္မင္စရာအေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
ေလဆိပ္ထဲ အခ်ိန္ ၁-နာရီေက်ာ္ေလာက္ ရတယ္ဆိုေတာ့ စကားေတြ ေျပာျဖစ္ပါတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ စကားေျပာၿပီးေတာ့ သူက ေမးပါတယ္။ အခု အရွင္လာတာ မနက္အေစာႀကီးဆိုေတာ့ မနက္အိပ္ယာထ ဘာေတြ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ၿပီးၿပီလဲတဲ့။ ငါ မရြတ္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ငါက ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို အၿမဲပြားတယ္လို႔၊ ေနာက္ၿပီး ငါက သတိပ႒ာန္ကို အထိုက္အေလ်ာက္ လုပ္ပါတယ္လို႔၊ အခု မင္းနဲ႔စကားေျပာတဲ့အခ်ိန္၊ စကားေျပာရပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ငါ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ထိုင္ေနတာကို သတိျပဳမိမွာေပါ့လို႔ ေျပာလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူက “ငါက မင္းအိပ္ေနတယ္ ထင္ေနတာ”လို႔ ေျပာပါတယ္။
သူက မဟာယာနက်မ္းစာ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ျပပါတယ္။ သူက အဲဒီစာအုပ္ေတြကို သြားေလရာ ယူသြားတယ္။ အၿမဲတမ္း မပ်က္မကြက္ ရြတ္ဖတ္ေနပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သူနဲ႔ ကပ္ထိုင္တာဆိုေတာ့ တ႐ုတ္ဘာသာနဲ႔ ရြတ္ေနတဲ့ ဘုရားစာအသံေလးေတြကို နားစြင့္မိပါတယ္။ ပထမတစ္အုပ္က အမိတာဘာဘုရားရွိခိုးစာအုပ္ပါ။ အမိတာဘာဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဂိုဏ္းကဲြတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ အမိတာဘာဘုရားကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ရွိခိုးရင္ သုခ၀တီလို႔ေခၚတဲ့ နိဗၺာန္ဘံုကို ေရာက္တယ္လို႔ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ အဲဒီဘုံမွာ အိုနာေသေဘးေတြ မရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ ေနာက္တစ္အုပ္ကေတာ့ ဘုရားေလာင္းေတြရဲ႕ အဓိ႒ာန္ေတြပါတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဒီစာအုပ္ကေတာ့ လကၤာတကၠသိုလ္စာသင္ခန္းမွာ အထုိက္အေလ်ာက္ေလ့လာခဲ့ဖူးေတာ့ သိေနပါတယ္။ ဘုရားေလာင္းရဲ႕ အဓိ႒ာန္ေတြက အေတာ္စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေတြလည္း သူရြတ္ဖတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ေလဆပ္ေပၚေရာက္တာနဲ႔ အိပ္ငိုက္ေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမယ့္တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ တိမ္ေတြထဲ တိုး၀င္လိုက္တဲ့ တဒုတ္ဒုတ္အသံေၾကာင့္ လန္႔ႏုိးေနရတယ္။ နာရီ၀က္ခန္႔ ၾကာတဲ့အခါ ကိုယ့္ထိုင္ခုံေရွ႕မွာ ထမင္းတစ္ပဲြေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္သူခ်ေပးသြားတယ္ဆိုတာ မသိလိုက္ဘူး။ စႏိုးတာ၀ါေလးေတာင္ ပါေသးရဲ႕။ အဲယားေအးရွေလေၾကာင္းက အစားအေသာက္မေကၽြးပါဘူးေပါ့။ ေတြးေနမိတာ။ ေဘးဘီ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ခံုတန္းက တ႐ုတ္ဒကာက ၿပံဳးျပတယ္။ စားပါ၊ သူခ်ေပးတာလို႔ အရိတ္အျမြတ္ေျပာျပတယ္။ အ႐ုဏ္ဆြမ္း မစားခဲ့ရေတာ့ ႀကိဳက္တာေတြေရာ၊ မႀကိဳက္တာေတြပါ အကုန္ေလြးပစ္လုိက္တယ္။
အစားအေသာက္ၿပီးသြားေတာ့ နည္းနည္း လန္းဆန္းသြားတယ္။ ၿပီးမွ ေလယာဥ္ျပတင္းကေန အျပင္ကို ၾကည့္မိတယ္။ လွလိုက္တဲ့ တိမ္ေတြ၊ တိမ္ေတြက အျဖဴေရာင္သာ မဟုတ္ရင္ ေတာေတာင္အထပ္ႀကီးေတြလိုပဲ။ ဟိုး … အေ၀းက တိမ္စိုင္ႀကီးေတြက ေတာင္ေတြလိုပဲ။ စိတ္ထဲမွာ သမာဓိေလး ရေအာင္ ဂုဏ္ေတာ္ပြားလိုက္၊ တိမ္ေတြ ၾကည့္ၿပီး စိတ္ကူးေတြ ကြန္ျမဴးလိုက္။ ဒီတိမ္ေတြထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဒီေလယာဥ္ႀကီးမ်ား ပ်က္က်သြားလုိက္ရင္လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ေလယာဥ္စက္ခန္းထဲသြားၿပီး ေလယာဥ္မွဴးလုပ္၊ ေလယာဥ္ႀကီးကို ေဇာက္ထုိးမိုးေမွ်ာ္ ေလွ်ာက္ေမာင္းပစ္လိုက္ရင္လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဟိုး … အေ၀းက တိမ္စိုင္ေတြရဲ႕ၾကားမွာ တစ္ခါတစ္ရံ အတိတ္ေတြ၊ တစ္ခါတစ္ရံ အနာဂတ္ေတြ ပူစီေဖာင္းေလးေတြလို ေပၚလာလိုက္ ေပ်ာက္သြားလိုက္။ ဘ၀ဆိုတာလည္း ဒီလိုပါပဲ၊ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေလးေတြထဲမွာ ပူစီေဖာင္းေလးေတြလို၊ ေရပြက္ေလးေတြလို ပလံုစီေနခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ။ အခ်ိဳ။ အခါး။ အေပ်ာ့။ အၾကမ္း၊ ရသေတြ စံုလို႔ေပါ့။
အဲဒီတိမ္ေတြထဲက အေတြးထဲမွာ ခ်ဥ္ျခင္းတပ္ခဲ့ဆံုးကေတာ့ ဖုန္းေလးတစ္လံုးေပါ့။ ဖုန္းေလးနဲ႔သာ စကားေျပာခြင့္ရရင္ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ၀ါသနာထံုတဲ့ သီဟိုဠ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေျပာမယ္။ တိမ္ထဲက ျဒဗ္မဲ့ပံုရိပ္ေလးေတြ လွမ္းပို႔မယ္။ သီဟိုဠ္က ခ်စ္ရတဲ့ ေခြးၿမီးတိုမေလးေတြ ေနေကာင္းလားေပါ့။ ကိုယ္တို႔ မ်က္စိမွတ္ ရွာေဖြေရးခရီးထြက္ခဲ့ရာ ေညာင္ပင္ႀကီးက အရြက္ေတြ ေၾကြေနဆဲလားေပါ့။ ေမးကို ေမးရမယ္။ အေမ့ဆီကိုလည္း လွမ္းဖုန္းဆက္မယ္။ သား တိမ္ေတြထဲ ေရာက္ေနတယ္ေပါ့။ ၿပီးေတာ့ …. ၿပီးေတာ့ …. ဖုန္းေတြ ဆက္မယ္။ စကားေတြ ေျပာမယ္။ ကဗ်ာေတြ ရြတ္မယ္။
မေလးရွား စံေတာ္ခ်ိန္ ၂း၂၃ မိနစ္မွာ ကြာလာလမ္ပူ ေလဆိပ္ကို ေရာက္တယ္။ တိမ္ထဲက အေတြးေတြက
ဟိုး … အထက္ေကာင္းကင္က တိမ္ေတြထဲမွာ ေနခဲ့တယ္။ ေကာင္းကင္ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေျမႀကီးေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရတာ မႏူးညံ့ဘူး။ “ဘန္ေဒ၊ ဘန္ေဒ လက္စ္ဂိုး”ဆိုမွ အိတ္ကို ဆဲြလိုက္တယ္။ တ႐ုတ္ဒကာက အိတ္ေတြ သယ္ေပးတယ္။ သူက ျမန္ျမန္ေလွ်ာက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ အားလံုးကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း သြက္လက္ေနလိုက္ၾကတာ။ သူ႕ထက္ငါ ဦးေအာင္ အလုအယက္ ေျပးလႊားလို႔ေနတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္တာနဲ႔ ေျခသလံုးေဖြးေဖြးေတြ စေတြ႕တာပဲ။ “အဲဒါေၾကာင့္ ခရီးမသြားခ်င္တာ”လို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ျပန္ေျပာေနမိတယ္။ “ဟ မဟုတ္ေသးဘူးေလ၊ ဒါေတြကို မင္း ေက်ာ္လႊားရမယ္။ သတိ၊ ဟုတ္တယ္ေလ၊ အဲဒီ သတိနဲ႔ ေက်ာ္လႊားရမယ္”။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးေနမိျပန္ပါတယ္။ ေျပာင္းျပန္စီးတဲ့ ျမစ္တစ္စင္းရဲ႕ ေရလ်ဥ္ေၾကာမွာ ကိုယ္ကိုေဖာ့လိုက္လာခဲ့တယ္။ ဒါမွ ငါကြလို႔ မာန္တက္လိုက္မိေလသလား မသိ။ ေနာက္ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ေတာင္ေတြ၊ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဆူးျခစ္ရာေလး အနည္းငယ္၊ လဲက်လို႔ ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာအနည္းငယ္၊ အနည္းငယ္ေလးေတြက လဲြၿပီး သန္႔ရွင္းလြတ္လပ္စြာ ခရီးဆက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အင္မီဂေရးရွင္းမွာလည္း ေရွာေရွာရွဴရွဴပါပဲ။ တစ္လတံဆိပ္တုံး ထုေပးလိုက္တယ္။ တ႐ုတ္ဒကာက ၀ိုင္ေသာက္မလား။ အေမာေျပတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ မေသာက္ခ်င္ဘူး။ ေသာက္လို႔လည္း မသင့္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ေကာ္ဖီခါးခါးတစ္ခြက္ ေသာက္မယ္လို႔ေျပာေတာ့ ေရာက္လာတယ္။ ခါးလိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီ။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ အရသာ။ လန္းဆန္းသြားတယ္။ ကိုယ္သြားမယ့္ေနရာကို လိုက္ပို႔မယ္ ေျပာေသးတယ္။ လာႀကိဳတဲ့ ျမန္မာဒကာေလး ေရာက္လာလို႔ လမ္းခဲြလုိက္တယ္။ လိပ္စာကဒ္၊ ဖုန္းနံပါတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေက်ာင္းေရာက္တာနဲ႔ ဆက္ဖို႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူး။
ပ႐ုေတာ့ မဖတ္ႏိုင္ဘူး…ဆက္လက္ေရးသားပါအံုးမယ္
Monday, November 1, 2010
ဂီရိဆိုက္ကလုန္းမုန္တုိင္းဒဏ္ ခံရေသာေဒသမ်ားသို႔ ကူညီေထာက္ပ့ံေရး ႏိႈးေဆာ္ျခင္း
၂၀၁၀၊ ေအာက္တိုဘာလ၊ ၂၂-ရက္ေန႔တြင္ တိုက္ခတ္ခဲ့ေသာ ဂီရိဆိုက္ကလုန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ကို အဆိုးရြားဆံုုးခံရေသာ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေက်ာက္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္၊ ေျမပံုၿမိဳ႕ႏွင့္ ေဒသအသီးသီးတြင္ လတ္တေလာ အေျခအေနအရ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး အေျမာက္အမ်ားလိုအပ္လ်က္ရွိေနရာ လူသားခ်င္းစာနာ ေထာက္ထားမႈ အေနျဖင့္ ထိုကီရိဆိုက္ကလုန္းမုန္တိုင္းဒဏ္ ခံရေသာ ျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ အစားအေသာက္၊ ေသာက္သံုးေရ၊ ေဆး၀ါး၊ အ၀တ္အစား၊ အမိုးအကာႏွင့္ ေငြ၊ ေၾကးအစရွိေသာ ကူညီ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားကုိ ေဆာင္ရြက္သြားႏုိင္ရန္အတြက္ ပါ၀င္လွဴဒါန္းၾကပါရန္ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္အပ္ ပါသည္။ သီရိလကၤာေရာက္ ညီေနာင္သံဃာေတာ္မ်ားအေနျဖင့္လည္း ေအာက္ပါလိပ္စာ၊ ဖုန္းနံပါတ္မ်ားသုိ႔ ဆက္သြယ္၍ အလွဴေငြမ်ား ပါ၀င္လွဴဒါန္းနိုင္ပါေၾကာင္း တိုက္တြန္းႏိႈးေဆာ္အပ္ပါသည္။
ဆက္သြယ္လွဴဒါန္းရန္္ ေနရာမ်ား
ဦးဓမၼသာရ (သာသနာ့တကၠသိုလ္)
ေက်ာင္းေဆာင္သစ္ ( အေပၚထပ္)
မဟာမကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္း၊
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
အရွင္ဇာဂရ
MSMA ႐ံုးခန္း၊
မဟာမကုဋာရာမျမန္မာေက်ာင္း၊
ကုိလံဘုိၿမိဳ႕၊ သီရိလကၤာႏိုင္ငံ
Subscribe to:
Posts (Atom)