Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Saturday, October 30, 2010

ခပ္ညံ့ည့ံလူမ်ား၏ မုန္းတီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္၏

(1)
ေလာကတြင္ အလြယ္ကူဆံုးေသာအလုပ္မွာ လူအထင္ႀကီးေအာင္ လုပ္ရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ လူေတြက ေဘာင္းဘီ၀တ္လွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ ႀကိဳးတန္းေပၚ လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ အေမြးပြပြ ေခြးတစ္ေကာင္ ေမြးထားလွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ ထက္ထက္မိုးဦးကို ေၾကာ္ျငာခိုင္းလွ်င္လည္း အထင္ႀကီးပါသည္။ …..ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္သာ ေနထိုင္ခဲ့သူျဖစ္ျခင္းအတြက္ ေနာင္တတစ္စံုတစ္ရာ ျဖစ္ေပၚလာစရာ မရွိပါ။

(၂)
ကိုယ္လည္း မာနႀကီးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကီးခဲ့သလဲဆိုရင္ ကိုယ့္အရိပ္ကိုေတာင္ သူမ်ား အနင္းမခံရေအာင္ မာနႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ လမ္းေပၚမွာ လူခ်င္းဆံုရင္ ကိုယ္ကသာ သူမ်ားအရိပ္ကို နင္းရေအာင္ ေရွာင္ကြင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့လည္း ဒါဟာ ႐ူးသြပ္မႈတစ္ခုပါပဲ။ ကိုယ္ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ စာတစ္ပုဒ္ သြားဖတ္မိတယ္။ လူဆိုတာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အဆင္တန္ဆာသာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ေျမေစာင့္မွ်သာ ျဖစ္တယ္တဲ့။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ မာနေတြလည္း တစ္၀က္လြင့္စဥ္သြားေတာ့တယ္။

(3)
သင္ ဒီေန႔ သြားကိုက္မေနဘူး မဟုတ္လား။ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းပါသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီးေရာေပါ့။ တိမ္ျဖဴျဖဴေတြကိုလည္း ေမာ့ၾကည့္ပါဦး။ သင္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနေန သင့္နားတြင္ ပန္းေလးတစ္ပြင့္ေတာ့ ရွိေနႏိုင္ပါသည္။ သင္က ဂ႐ုစိုက္ ရွာေဖြဖို႔ပဲ လိုပါသည္။ ကမၻာႀကီးမွာ ပန္းေတြ အလြန္ေပါပါသည္။ ….ခင္ဗ်ားလည္း လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ ေလကို ၀ေအာင္ ႐ွဴပါ။ ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ သင့္ေသြးဟာ သန္႔စင္ၿပီး သင့္ေခါင္းဟာ ၾကည္လင္လာႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားဆီမွာ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ အာနာပါနစာအုပ္တစ္အုပ္သာ ရွိေနရင္ ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းမယ္။

(၄)
အခ်စ္ရယ္ …. ဘ၀ဒုကၡဆိုတာ လမ္းထြက္ခါနီး ေဒါက္ဖိနပ္အေရာင္ေရြးရတာ၊ အိပ္ခန္းထဲမွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ေလေအးစက္ ခဏပ်က္ေနတာ၊ ေစ်း၀ယ္ရင္း ႐ုတ္တရက္ ၇၅-က်ပ္တန္ကို မျဖတ္ႏိုင္တဲ့ ေစ်းသည္နဲ႔ ႀကံဳရတာ ဆိုတာမ်ိဳးေလာက္သာ သိတဲ့ မင္းကို ကိုယ္ခ်စ္မိတာဟာ မွားယြင္းမႈေတြနဲ႔ အသားက်ေနတဲ့ ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ကိစၥငယ္တစ္ခုလို႔ပဲ ဆိုပါေတာ့။
အခ်စ္ဆိုတာကလည္း အရာရာ ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။ ေဗလု၀ရဲ႕ ေစာင္းသံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ မာယုကာရဲ႕ ေလးဆယ့္တစ္ေတာင့္ေျမာက္ က်ည္ဆံလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လမ္းထိပ္ကုန္စံုဆိုင္မွာ ေရာင္းတဲ့ အေပါစား ၾကည့္မွန္တစ္ခ်ပ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဟင္ကေလရဲ႕ တိပ္ေခြလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပန္းႏုေရာင္ေတာင္ မသမ္းတဲ့ မင္းရဲ႕ တံေတြးစက္လည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား။

(5)
ေက်ာင္းကျပန္လာမည့္ အကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူေလး ျဖတ္သန္းမသြားေသးပါ။ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူအတြက္ မဟုတ္ပါ။ ကၽြႏ္ုပ္၏ ခ်စ္သူမွာ လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္သူ ျဖစ္ပါသည္။ ….ကိုယ့္ခ်စ္သူမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ သူမသည္ ကမၻာေပၚတြင္ ကိုယ္အ႐ႈံးေပးေလ့ရွိသည့္ တစ္ဦးတည္းေသာ လူသားလည္း ျဖစ္၏။ …..ကိုယ့္သံသရာ၏ အေတာင္ပံလည္း ျဖစ္ေလသည္။

(၆)
ကၽြန္ေတာ္သည္ အေျဖတစ္ခု ထြက္ရမည့္ သခၤ်ာတစ္ပုဒ္ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပ႒ာန္းခံ အရာ၀တၳဳ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိုးက်လွ်င္ ပြင့္ရမည့္ စံပယ္တစ္ပြင့္ မဟုတ္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါသည္။

(7)
လူေတြဆိုတာ ယုန္အုပ္တစ္အုပ္ထဲက ယုန္ေတြလိုပါပဲ။ အတူတူပဲဟု သူျမင္သည္။ အားလံုးမွာ သူလိုကိုယ္လိုသာ။ သူ အမွတ္မထင္ ေျပာခဲ့ေသာ ဘာမွ မျဖစ္ခ်င္ဘူးဆိုေသာ စကားမွာ သူ၏ လိုအင္ဆႏၵ အစစ္အမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း တစ္ေန႔တစ္ျခား သူ သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ သူ႕အတြက္ အေရးႀကီးတာ ဘာမွ မရွိ။ ေနာက္ဆံုး အခ်စ္အမုန္းဆိုတာပင္ အေရးမႀကီး။ သူသည္ သဘာ၀အတုိင္းပင္ တခ်ိဳ႕ကို ခ်စ္၍၊ တခ်ိဳ႕ကို မုန္းခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ႕ဘ၀တစ္ခုလံုးလိုပင္ သူ႕အခ်စ္ႏွင့္ သူ႕အမုန္းသည္လည္း ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္သာျဖစ္ေၾကာင္း သိေနခဲ့၏။ ……..အခ်ိန္တန္ေတာ့ ဘ၀ဟာ သူ႕ဘာသာ အလိုလို ၿပီးျပည့္စံုသြားတာပါပဲ။

(၈)
…ေလာကတြင္ ကိုယ္အေၾကာက္ဆံုးအရာမွာ ေခၚသံမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ဘယ္သူ႕ကိုမွလည္း မေခၚဘဲ၊ ဘယ္သူ႕ေခၚသံကိုမွလည္း မၾကားလိုဘဲ တတ္ႏိုင္သမွ် ေနခ်င္သူသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေလာကဆိုတာ ေခၚသံမ်ားႏွင့္ ဆူညံေနေသာအရပ္ ျဖစ္၏။ …. လူတိုင္းဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ၿပီးရင္ အဲဒီဘ၀ကို ရဲရင့္စြာ တာ၀န္ယူဖို႔ သင့္သည္။ ဂ်ာမန္၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ထဲမွ ကိုယ္ပိုင္လက္နဲ႔ မကုတ္ခ်င္တဲ့လူေတြ တစ္ေလာကလံုး ျပည့္ေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ ေအာ့အန္ခ်င္စရာေပ။ သူတို႔ေခၚသံမ်ားမွာ အက်ယ္ဆံုးဟု ထင္၏။

(9)
အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ေမွာင္မဲေနေသာ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ပါသည္။ ေမွာင္ေနသျဖင့္ တိတိက်က် မေျပာႏိုင္ပါေသာ္လည္း “သစၥာနီ၏ အဇၥ်တၱျပခန္း” ျဖစ္ပံုရ၏။ သူ႕အခန္းထဲမွ ေဆးစက္အခ်ိဳ႕ကို အလစ္သုတ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ အခုတေလာ အခန္းထဲမွာ ေဆးေရာင္စံု ပန္းခ်ီကားမ်ား ျပည့္က်ပ္ေနပါသည္။

(၁၀)
ခပ္ညံ့ည့ံလူမ်ား၏ မုန္းတီးမႈကို ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္၏။

Ref; သစၥာနီ၊ ၀တၳဳတို ၆၀

Tuesday, October 26, 2010

အခုတေလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား ၂

သီရိလကၤာေရာက္ ျမန္မာေက်ာင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားအဖဲြ႕ (MSMA) ၏ စစ္အစိုးရ၏ ၂၀၁၀၊ ႏို၀င္ဘာေရြးေကာက္ပဲြ ဆန္႔က်င္ဆႏၵျပပဲြသတင္း ဒီမွာ သြားေရာက္ဖတ္႐ႈႏိုင္ပါတယ္....

Sunday, October 24, 2010

လွည့္ကြက္


(၁)

ဇင္းဘုန္းၾကီး ဘန္ကိုင္ရဲ႕ ေဟာၾကားခ်က္ေတြက လူအမ်ားကို စိတ္၀င္စားေစတယ္။ သူ႕ေဟာေျပာပဲြေတြကို ဇင္းေက်ာင္းသားတပည့္ေတြသာမက ဂိုဏ္းအသီးသီး၊ လူတန္းစားအသီးသီးက လူေတြကလည္း စိတ္၀င္တစား တက္ေရာက္နာယူၾကတယ္။ ဘန္ကိုင္က သူ႕ေဟာေျပာခ်က္ေတြထဲမွာ သုတၱန္အကိုးအကားေတြ မသံုးဘူး။ ပညာရွင္ဆန္တဲ့ေလ့လာခ်က္ေတြလည္း မပါေစရဘူး။ နားေထာင္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို သူ႕ႏွလံုးသားက ေျပာတဲ့အသံေတြနဲ႔ပဲ ေျပာပါတယ္။ (သူ႕ႏွလံုးသားမွာ ခံစားရတဲ့အတိုင္းပဲ နားေထာင္သူေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားကို ခံစားရေအာင္ လုပ္ပါတယ္။)

သူ႕တရားနာယူတဲ့ ပရိသတ္မ်ားက နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းၾကီးကို မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ နိခ်ိန္ရန္ဂိုဏ္းသားေတြက ဇင္းအေၾကာင္းေတြကို ထိန္ခ်န္ေျပာေဟာတတ္ၾကလိုိ႔ပါပဲ။ တစ္ေန႔ေတာ့ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္စိတ္ရွိတဲ့ နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းၾကီးတစ္ပါးဟာ ဘန္ကိုင္ကို ႏွိပ္ကြပ္မယ္ဆိုၿပီး ဘန္ကိုင္ရွိရာေက်ာင္းေတာ္ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဘန္ကိုင္က ပရိသတ္မ်ားကို တရားေဟာေနခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ “ေဟ့..ဇင္းဆရာၾကီး…ခဏေနအံုး”လို႔ ေအာ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “ခင္ဗ်ားကို ေလးစားတဲ့သူတိုင္းက ခင္ဗ်ားေျပာသမွ်ကို လိုက္နာၾကလိမ့္မယ္၊ နာခံၾကလိမ့္မယ္၊ က်ဳပ္လိုလူကေတာ့ ခင္ဗ်ားကို မေလးစားဘူး၊ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကိုလည္း လိုက္နာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ားေျပာသမွ် နာခံတဲ့သူျဖစ္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလား”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဘန္ကိုင္က “ဆရာၾကီး…နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းက ဆရာၾကီး..က်ဳပ္ေဘးမွာ လာေျပာပါ၊ က်ဳပ္ လုပ္ျပပါ့မယ္”ဟု ေျပာလိုက္တယ္။ နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းၾကီးလည္း ခပ္ၾကြၾကြျဖစ္သြားၿပီး ပရိသတ္ထဲကေန ဘန္ကိုင္ဆီကို တိုးထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဘန္ကိုင္က ၾကည့္ၿပီး ၿပံဳးလိုက္တယ္။ “နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းက ဆရာၾကီး က်ဳပ္ရဲ႕ ဘယ္ဘက္ေဘးမွာ လာထိုင္ပါလား”လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႕ေဘးကို ေရာက္လာတယ္။ ၿပီးမွ ဘန္ကိုင္က “ဟာ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ဂိုဏ္းဆရာၾကီးက က်ဳပ္ညာဘက္ေဘးမွာ ထိုင္မွ စကားေျပာလို႔ ေကာင္းမွာေပါ့၊ ညာဘက္ကို လာလိုက္ပါ”လို႔ ဆိုလိုက္တယ္။ နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဆရာၾကီးလည္း ညာဘက္ကို ေရႊ႕လိုက္တယ္။ ဒီေတာ့မွ ဘန္ကိုင္က “ကဲ … ၾကည့္ေလ၊ ခင္ဗ်ား က်ဳပ္ခိုင္းသမွ်ကို လိုက္နာေနၿပီ၊ ခင္ဗ်ားဟာ ေတာ္ေတာ္သိမ္ေမြ႕တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ၊ (လူေတာ္ေလးပါ)။ ကဲ… ထိုင္ၿပီး က်ဳပ္ေျပာတာ နားေထာင္ေတာ့”လို႔ ဆိုလိုက္ပါေတာ့တယ္။

(၂)

“လွည့္ကြက္”လို႔ ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ဇင္းစတိုရီေလး ေရးထားၿပီး ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္။ အနားေရာက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက “ဘာေရးေနတာလဲ၊ ျပစမ္းပါ”ဆိုၿပီး ေျပာေျပာဆိုဆို ၀င္ဖတ္ေနတယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူက ရယ္တယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ “ရယ္စရာမို႔ ရယ္တာေပါ့၊ ဟို နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းၾကီးေလ…ငါ သူ႕ဟန္အမူအရာကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေနတယ္၊ ပံုစံက ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြနဲ႔၊ တစ္ဖက္သားကို ပရိသတ္ေရွ႕မွာ ႏွိပ္ကြပ္မယ္ဆိုတဲ့ ဂိုက္မ်ိဳး၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူၾကားထဲမွာ အရွက္ကို ကဲြေရာ”လို႔ ေျပာၿပီး ဆက္ရယ္ေနပါတယ္။

(၃)

သူနဲ႔ စကားေျပာၿပီးေတာ့ ဘန္ကိုင္ရဲ႕ လွည့္ကြက္ေအာက္မွာ အရွက္ကဲြေနတဲ့ နိခ်ိရန္ဘုန္းၾကီးကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဇာတ္လမ္းေလးက ဘန္ကိုင္ေျပာၿပီးတာနဲ႔ ရပ္ထားတယ္။ နိခ်ိရန္ဘုန္းၾကီးက ဘာေတြ ျပန္ေျပာတယ္၊ ပရိသတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုေတြ ထပ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ မပါေတာ့ဘူး။

ေလာကမွာ တစ္ခါတစ္ရံ ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္သားကို ႏွိပ္ကြပ္မယ္၊ ဆံုးမမယ္ဆိုၿပီးမွ ကိုယ့္ကို ျပန္ႏွိပ္ကြပ္ခံလုိက္ရတာေလ။ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ ကိုယ္ပိုင္အျမင္၊ အေတြး၊ စိတ္ကူး၊ အိပ္မက္ေတြ ကိုယ္စီရွိေနၾကတာပဲ။ ကိုယ့္ေကာင္းကင္ေအာက္မွာေတာ့ ကိုယ္ဟာ အရွင္သခင္ပါပဲ။ သူမ်ားေကာင္းကင္ေအာက္မွာ ၀င္ေရာက္ျခယ္လွယ္ခ်င္ေနရင္ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ကိုယ့္အေပၚ ျပန္ပက္လာမယ့္ မိုးေရေတြနဲ႔ စိုရႊဲသြားႏိုင္ပါတယ္။ တိုက္ပဲြတစ္ခုအတြက္ စစ္ေျမျပင္ကလည္း အႏိုင္အ႐ႈံးကို ဆံုးျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ၾကြယ္၀တယ္ေျပာေျပာ ကိုယ္မကၽြမ္းတဲ့ေျမမွာ တိုက္ပဲြက ေအာင္ျမင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။

(၄)

အေတြးေလးေတြ အမွ်င္တန္းေနဆဲမွာ အနားကတစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။ “ငါ ဒီဇာတ္လမ္းေလးဖတ္လိုက္ေတာ့ မေဟာ္သဓာနဲ႔ ေက၀ဋ္ပုဏၰားၾကီးတို႔ အျဖစ္အပ်က္ကို သတိရမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာက၀တ္စကားေတြနဲ႔ ဘန္ကိုင္က နိခ်ိရန္ဘုန္းၾကီးကို လွည့္ကြက္ဆင္ၿပီး အႏိုင္ယူလိုက္တာပဲ။ ဘာပညာသားမွေတာ့ မပါပါဘူး။ ကိုယ့္အျမင္ေပါ့ေလ။ မေဟာ္သဓာလည္း လူလည္က်ခဲ့တာပဲေလ။ ေက၀ဋ္နဲ႔ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုၿပီး ေက၀ဋ္ေရွ႕မွာ အဖိုးတန္ပတၱျမားကို လက္ထဲက လြတ္က်သေယာင္ လႊတ္ခ်ထားတယ္။ ဒါကို ေက၀ဋ္က ကုန္းေကာက္တယ္။ ေက၀ဋ္ပုဏၰား ကုန္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ မေဟာ္သဓာက ေခါင္းကို အတင္းႏွိပ္ထားၿပီး အႏိုင္ယူလိုက္တယ္။ ေက၀ဋ္က မေဟာ္သဓာေရွ႕မွာ ဒူးေလးေထာက္လို႔ေပါ့။ ပရိသတ္ၾကားထဲမွာဆိုေတာ့ ေက၀ဋ္ပုဏၰားၾကီး မေဟာ္သဓာကို ဦးတိုက္ေနၿပီေပါ့။ အခုလည္း ဒီလိုပဲ၊ ဘာပညာမွ မေဆြးေႏြးရေသးဘူး၊ ေလာက၀တ္စကားေတြနဲ႔ ဘန္ကိုင္က အႏိုင္ယူသြားတာပါပဲ”လို႔ ေျပာပါတယ္။

(၅)

တကယ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ သံုးသပ္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ “လွည့္ပတ္ျခင္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ခံရျခင္း”ႏွစ္မ်ိဳးလံုးကို စဥ္းစားၾကည့္။ ႏွစ္ဘက္စလံုးမွာ အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိေနတာပဲ။ ဥပမာ အခု ဘန္ကိုင္က လွည့္ကြက္ေလး အသံုးခ်ၿပီး အႏိုင္ယူတယ္။ နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းႀကီး အလွည့္ခံလိုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အလွည့္ခံလိုက္ရတဲ့ နိခ်ိရန္ဂိုဏ္းဘုန္းႀကီးကလည္း မ႐ုိးသားဘူးေလ။ သူ႕ဟာသူ သူ႕လမ္းေၾကာင္းသူ သြားေနတဲ့ ဘန္ကိုင္ကို ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္စိတ္က ျဖစ္ေနတာကိုး။ ေနာက္ၿပီး မေဟာသဓာနဲ႔ ေက၀ဋ္ပုဏၰားတို႔လည္း ဘာထူးမွာလဲ။ မေဟာသဓာက လွည့္ကြက္ကို အသံုးျပဳၿပီး ေက၀ဋ္ကို ႏွိပ္ကြပ္တယ္။ ေက၀ဋ္မွာလည္း ပတၱျမားျမင္တာနဲ႔ ရြရြတက္လာတဲ့ ေလာဘရွိေနတယ္။ ဒါက အားနည္းခ်က္ပဲ။ ဒီေတာ့ “လွည့္ပတ္ျခင္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ခံရျခင္း”ႏွစ္ဘက္လံုးမွာ မ႐ိုးသားမႈကိုယ္စီေတာ့ ရွိေနၾကတယ္လို႔ သံုးသပ္မိတယ္။

(၆)

ဟုတ္တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေျပာေတာ့ ကိုယ္က ျမန္မာႏိုင္ငံက ဘိုးေတာ္လိမ္ေတြနဲ႔ ေရႊေငြစသည္ အလိမ္ခံရတဲ့သူေတြကို သြားျမင္မိတယ္။ ဘိုးေတာ္ကလည္း လိမ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ဖက္ အလိမ္ခံရသူဘက္မွာ စဥ္းစားဆင္ျခင္သံုးသပ္ႏိုင္စြမ္း ညံ့ဖ်င္းသြားေလာက္ေအာင္ ေလာဘတက္ေနတာကလည္း အားနည္းခ်က္တစ္ခုပဲေလ။

(၇)

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တရားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတရားသည္ျဖစ္ေစ ေလာကမွာ လွည့္ကြက္ဆိုတာေတြကေတာ့ ရွိေနအံုးမွာပါပဲ။ ကိုယ့္အေနနဲ႔ လွည့္ကြက္ေတြကို သတိထားဖို႔ပဲ လိုတာေပါ့။ တတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း သူမ်ားကို လွည့္ကြက္အသံုးျပဳၿပီး အႏိုင္မယူသင့္ပါဘူး။ လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကဖို႔ကေတာ့ မေတာ္ေလာဘနဲ႔ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈေလးေတြ ရွိဖို႔က အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း ကိုယ့္တို႔ရဲ႕ စိတ္ေလးကို ေမတၱာတရားနဲ႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားေလးအေပၚမွာ တည္ေနေစမွလည္း ျဖစ္ႏိုင္မွာေပါ့ေလ။

အခုတေလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ား

သူငယ္ခ်င္း = သူငယ္ခ်င္းေရ… အခု ဒို႔ႏိုင္ငံ အေျခအေနက ဘယ္လိုလဲ

သူငယ္ခ်င္း = အေျခအေနကေတာ့ ဘာမွ မထူးပါဘူး။ ထံုးစံအတိုင္း အမည္ခံ ေရြးေကာက္ပဲြ လုပ္ေနၾကၿပီေပါ့။ ၉၉ ဒသမ ၉ ရာခိုင္ႏႈန္း ေသခ်ာေနတဲ့ ေရြးေကာက္ပဲြ ကိုယ္ေတာ့ စိတ္မ၀င္စားေပါင္

သူငယ္ခ်င္း = ေအာ…စိတ္မ၀င္စား႐ံုနဲ႔ ၿပီးမလားဗ်။ စိတ္မ၀င္စားေၾကာင္း၊ သူတို႔ ဘယ္လိုလုပ္လုပ္ သံဃာထု၊ လူထုက မေထာက္ခံတဲ့အေၾကာင္း တစ္ခုခု လုပ္ၾကဖို႔ သင့္တယ္

သူငယ္ခ်င္း = ေအးဟ…လုပ္တာေတာ့ လုပ္သင့္တာပဲ။ လုပ္တာေတာ့ လုပ္သင့္တာပဲေပါ့ကြာ။ လူတိုင္း၊ သံဃာေတာ္တိုင္းကလည္း ဒီအစိုးရလုပ္ေနတာေတြ၊ မတရားတာေတြကို သိေနၾကတာပဲေလ။ သူတို႔ ၾကိဳက္တဲ့လူ၊ ၾကိဳက္တဲ့သံဃာဆိုလို႔ ငါေတာ့ မေတြ႕ဖူး၊ မၾကားဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အ့ံၾသစရာေကာင္းတာက ဘာလုပ္လုပ္ သူတို႔ပဲ မဲ ကႏိုင္ေနတာပဲ။ သူတို႔ေတြ မဲႏိုင္တယ္ဆိုတိုင္း ဒို႔မွာေတာ့ ရီရမလို ငိုရမလိုနဲ႔။

သူငယ္ခ်င္း = ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒီလူေတြကို မေထာက္ခံတာေတာ့ လူတိုင္း သိေနတာပဲ။ အခု အဲ့ဒီလို မေထာက္ခံတာကို ေထာက္ခံတဲ့အေၾကာင္း ျပသတဲ့ ပဲြေလးတစ္ခု မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။

သူငယ္ခ်င္း = ေအး … လုပ္လည္း လုပ္သင့္တယ္။ လုပ္လည္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္….။ ဒါေပမယ့္ေပါကြာ…

သူငယ္ခ်င္း = ဟ…ဘယ္လိုလဲ ဒါေပမယ့္ဆိုတာက။

သူငယ္ခ်င္း = (ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ျပင္းျပက်ယ္ေလာင္တဲ့ အသံနဲ႔)

………..ေၾကာက္………

(အမွန္အားျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းသည္ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို စိတ္မရွည္တာနဲ႔ “ေတာက္”ဆိုၿပီး ေတာက္ေခါက္လိုက္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ “ေတာက္”ေခါက္သံက “ေတာက္”မဟုတ္ေတာ့ဘဲ “ေၾကာက္”လို႔သာ အသံထြက္ေနတာကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။)

အခုတစ္ေလာ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကေတာ့ ဒါပါပဲဗ်ား.......

၂၆-ရက္ေန႔မွာ သံဃာေတာ္မ်ားအေနနဲ႔ ေရြးေကာက္ပဲြကို မေထာက္ခံေၾကာင္း ထုတ္ေဖာ္မယ့္ စည္းေ၀းပဲြးေလး လုပ္ၾကပါမယ္။ ဆႏၵျပျခင္းနဲ႔ ဆူပူေသာင္းက်န္းျခင္းကို ခုခ်ိန္ထိ ကဲြျပားစြာ နားမလည္ႏိုင္ၾကရွာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာလည္း တျဖည္းျဖည္း သနားစရာ သတၱ၀ါေလးေတြ ျဖစ္လို႔ လာေနပါတယ္။

အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို သိခ်င္တဲ့ ကမၻာတစ္လႊားက သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြမ်ား၊ ဒကာဒကာမမ်ားကလည္း ေမးလြန္းလို႔ ေျပာျပလိုက္ရပါတယ္...။

Thursday, October 21, 2010

လူထဲက သမိုင္း၊ သမိုင္းထဲက လူ


(၁)

“လူက သမိုင္းကို ဖန္တီးတာလား၊ သမိုင္းက လူကို ဖန္တီးတာလား”

(၂)

ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒီ ယန္းေပါဆတ္က “ျဖစ္တည္မႈသည္ အႏွစ္သာရထက္ ေရွ႕က်တယ္”ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ျပင္သစ္ျပည္သူေတြကို လႈပ္ႏႈိးလိုက္တယ္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ “လူဆိုတာ ထာ၀ရဖန္ဆင္းရွင္တစ္ဦးဦးက ဖန္ဆင္းထားၿပီး အရာရာကို သူကပဲ ႀကိဳတင္ စီမံကိန္း ခ်ထားၿပီးသားျဖစ္တယ္”လို႔ ယူဆေနတဲ့ ျပ႒ာန္းခံ၀ါဒီမ်ားကို တုန္လႈပ္သြားေစခဲ့တယ္။ “ျဖစ္တည္မႈ”ဆိုတာ လူသားေတြ၊ တိရစၧာန္သတၱ၀ါေတြနဲ႔ အရာ၀တၳဳမ်ားရဲ႕ ပကတိတည္ရွိမႈပဲ ျဖစ္တယ္။ အဓိကဆိုလိုရင္းကေတာ့ ဒီေနရာမွာ လူသားပဲ ျဖစ္တယ္။ အႏွစ္သာရဆိုတာကေတာ့ အဲဒီျဖစ္တည္မႈေတြကေန သတိ၊ ၀ီရိယ၊ ဉာဏ္ပညာေတြနဲ႔ ထုတ္လႊတ္ေပးလိုက္တဲ့ အရာပဲ ျဖစ္တယ္။ အမ်ားစုက ေလာကထဲမွာ ျဖစ္လာတဲ့အရာရာတိုင္းဟာ သူ႕ဟာသူပဲ ျဖစ္ေနတယ္ သို႔မဟုတ္ တန္ခိုးရွင္တစ္ဦးဦး စီမံတဲ့အတိုင္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆိုတယ္။

ယန္းေပါဆတ္ကေတာ့ လူဆိုတဲ့ ျဖစ္တည္မႈ ရွိလာၿပီဆိုရင္ အႏွစ္သာရလို႔ဆိုတဲ့ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်႐ႈံးျခင္းစတဲ့ အႏွစ္သာရအျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလံုးကို မိမိတို႔ စိတ္တုိင္းက် ျပဳျပင္ဖန္တီးယူလို႔ ရႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
အဲဒီအခါက ျပင္သစ္လူငယ္ေတြဟာ နာဇီေတြ ျပဳသမွ် ႏုေနရတယ္။ ဒါကို ဘယ္လိုမွ တြန္းလွန္လို႔ မရဘူးဆိုၿပီး လက္မႈိင္ခ်ေနၾကတဲ့အခါ ျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္တယ္လို႔ လက္ခံၿပီး အားတက္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရာအားလံုးဟာ လူက ဖန္တီးလို႔ ျဖစ္လာတာ။ လူသည္ ပထမ၊ အျဖစ္အပ်က္သည္ ဒုတိယ။ လူသည္ ဖန္ဆင္းရွင္၊ အရာအားလံုးသည္ ဖန္ဆင္းခံ။ ဒီေတာ့ သမိုင္းဆိုတာ လူသားေတြရဲ႕ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယမ်ားထဲက ထြက္က်လာတဲ့ ပုံရိပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။

(၃)

တစ္ေန႔က သီရိလကၤာသားတစ္ေယာက္နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားေျပာေနၾကတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုးက ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ေျပာေနၾကတယ္။ လက္ရွိအေျခအေနေတြအေပၚ စိတ္ပ်က္မိေၾကာင္း၊ မတရားဖိႏွိပ္မႈေတြ၊ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ …..ေတြ၊ …. မ်ားစြာ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ေနၾကတယ္။ အခုလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံက ပညာရွင္ဆိုတဲ့ သူေတြကပါ ဆိုး၀ါးတဲ့အာဏာရွင္မ်ားဘက္ ရပ္တည္ေနၾကေၾကာင္း၊ အမ်ားျပည္သူေကာင္းစားေရးအတြက္ ကိုယ့္အသက္နဲ႔ မိသားစုဆင္းရဲပင္ပန္းမႈေတြကို စေတးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ ေထာင္ထဲမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အက်ဥ္းခ်ခံေနရေၾကာင္းမ်ားကိုလည္း စိတ္ပါလက္ပါ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီလို ေျပာေနစဥ္မွာ သီရိလကၤာသားက “မင္းတို႔ ႏိုင္ငံမွာ လူဦးေရ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”လို႔ ေမးတယ္။ “သန္း ၅၀-ေက်ာ္၊ ၆၀-နီးပါး”လို႔ဆိုေတာ့ “စစ္သားကေရာ ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ”လို႔ ေမးတယ္။ “၅-သန္းခန္႔ ရွိမယ္ထင္တယ္”လို႔ ေျဖလိုက္ေတာ့ “ဟာ …. ဒါဆို မင္းတို႔ ညံ့တာေပါ့”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။

(၄)

ေလာကီေအာင္ျမင္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာေအာင္ျမင္မႈပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပင္းျပတဲ့ ယံုၾကည္မႈနဲ႔ ဇြဲလံု႔လ ရွိမွ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပင္းျပတဲ့ ယံုၾကည္မႈဆိုတာ ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ လမ္းစဥ္ကို ေဖာက္လဲႊေဖာက္ျပန္ မလုပ္တာကို ဆိုလိုပါတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ ဒီလို ယံုၾကည္ခ်က္မ်ိဳး ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိသူေတြက နည္းလြန္းတယ္။ အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအေပၚမွာ အလိုက္သင့္ စီးေမ်ာရင္း အတၱေတြကို ေရွ႕တန္းတင္သြားၾကတာမ်ားတယ္။ အမ်ားအက်ိဳး ပရဟိတဆိုတာကို ေရွ႕တန္းတင္လို႔ ဒုကၡေရာက္သူေတြအတြက္ သနားၾကင္နာမႈေတြ ျပရမယ့္အစား ငါ၊ ငါ့အိမ္၊ ငါ့မိသားစု၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး စိတ္ခ်မ္းသာေရးကိုပဲ ေရွ႕တန္းတင္ၾကတယ္။ ဦးစားေပးၾကတယ္။ “အမ်ားအက်ိဳး၊ တိုင္းျပည္အက်ိဳး ေဆာင္ရြက္မယ္”လို႔ စိတ္ကူးရွိတဲ့ လူငယ္တိုင္းဟာ အားေပးမခံရဘူး။ “အားလံုး ဒုကၡေရာက္ကုန္ေတာ့မွာပဲ၊ မင္းအတြက္ ဘာအက်ိဳး ရွိမွာလဲ၊ မင္းမိဘေတြ စိတ္ဆင္းရဲေစမယ့္ အလုပ္ကို မလုပ္ပါနဲ႔”လို႔ တားျမစ္ၾကတယ္။ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ ႐ႈတ္ခ်ၾကတယ္။ အပိုအလုပ္ေတြ လုပ္ေနသူတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးနဲ႔ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕ခံၾကရတယ္။ အမ်ားျပည္သူေကာင္းက်ိဳးအတြက္ အမွန္တရားဘက္က ေရွ႕တန္းတင္ လုပ္ေဆာင္မယ့္သူတစ္ေယာက္ကို “မင္းအတြက္ ဘာအက်ိဳးရွိမွာလဲ”လို႔ သြားေမးသူဟာ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲေနၿပီလဲ။

(၅)

အမ်ားျပည္သူအက်ိဳး သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္သူကို ကဲ့ရဲ႕ ႐ႈတ္ခ်တဲ့ လူမ်ိဳးေလာက္ တံုးတဲ့၊ ညံ့တဲ့၊ အတဲ့ လူမ်ိဳး ဘယ္မွာမ်ား ရွိေသးသလဲ။ အမ်ားအက်ိဳး ထမ္းေဆာင္လို႔ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ေမ့ထားရက္တဲ့ လူမ်ိဳးေလာက္ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာ ဘယ္မွာမ်ား ရွိေနေသးလဲ။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ အရာရာကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က ျပဳျပင္ဖန္တီးတယ္ဆိုတဲ့အယူအဆကို ပယ္ပါတယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒအရ ျဖစ္တည္မႈဟာ အႏွစ္သာရထက္ ေရွ႕က်ပါတယ္။ ကိုယ့္ကံၾကမၼာအတြက္ သူရဲေကာင္း ေမွ်ာ္ေနတာ၊ တစ္စံုတစ္ေယာက္ထံမွာ ၀ကြက္အပ္ထားတာဟာ ဗုဒၶဘာသာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

အေျခအေနေတြက ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ေနပါေစ ျပင္းျပတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ႀကိဳးပမ္းလိုစိတ္မ်ားရွိခဲ့ရင္ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရင္ေတာင္မွ လူ႕ဘ၀မွာ ေနရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ အသက္ရွင္ရက်ိဳး နပ္ပါတယ္။ သိကၡာရွိပါတယ္။ ငါခ်မ္းသာေရး၊ ငါေအာင္ျမင္ေရး၊ ငါ့ေဆြးမ်ိဳးေတြ အဆင့္အတန္းျမင့္ေရးကိုသာ ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး အမ်ားအက်ိဳး ေဆာင္ရြက္သူကို ကဲ့ရဲ႕ျပစ္တင္တတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြမွာ သိကၡာတရားဆိုတာ မရွိပါဘူး။ လူ႕အဆင့္အတန္း မရွိပါဘူး။ လူစစ္စစ္ျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ အမွန္တရားကို မေထာက္ခံရဲရင္ေတာင္မွ ကဲ့ရဲ႕႐ႈတ္ခ်မႈေတြ မျပဳလုပ္မိဖို႔ လိုအပ္တယ္။ “ပသံသိတဗၺံ ပသံသႏၲိ၊ ဂရဟိတဗၺံ ဂရဟႏၲိ - ခ်ီးက်ဴးထိုက္သူကို ခ်ီးက်ဴးတယ္၊ ကဲ့ရဲ႕ထိုက္သူကို ကဲ့ရဲ႕တယ္”ဆိုတာဟာ ဗုဒၶဘုရားရွင္ရဲ႕ ႏႈတ္ျမြတ္စကား ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိရပ္တည္ခ်က္ဟာ အားနည္းေကာင္း အားနည္းေနေပမယ့္ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားသေလာက္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို သေဘာပိုက္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

(၆)

ေရွးအခါက အိႏၵိယမွာ ဘုရင္တစ္ပါး ရွိတယ္။ သူ႕နာမည္က ၀ိကၠမာဒိတ်လို႔ ေခၚတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္းရဲတယ္။ သူ႕ဖခင္က လကၡဏာဆရာကို ျပတယ္။ သူ႕ပံုစံက ငေပ်ာ့ေလး၊ ပိန္တာ႐ိုးေလးဆိုေတာ့ လကၡဏာဆရာ ေျပာရခက္သြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕ ၾကန္အင္လကၡဏာအရဆိုရင္ သူ႕ဘ၀ဟာ ဘယ္လိုမွ ေကာင္းလာႏိုင္စရာ အေျခအေန မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ တစ္ေန႔မွာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ ငယ္ငယ္က ျပခဲ့တဲ့ လကၡဏာဆရာနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ လကၡဏာဆရာက “အရွင္မင္းၾကီး … လကၡာဏာပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားနဲ႔ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ လက္ရွိျဖစ္ေနမႈမ်ား အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္ေနရသလဲဆိုတာ ကၽြႏ္ုပ္သိပါၿပီ။ ေခတ္က လူကို ဖန္တီးတာ မဟုတ္၊ လူကသာ ေခတ္ကို ဖန္တီးတာပါ။ အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ လံု႔လ၀ီရိယက အရွင္မင္းႀကီးရဲ႕ လက္၀ါးမွာပါတဲ့ လကၡဏာကို ေျပာင္းလဲပစ္တာပါ အရွင္မင္းၾကီး”လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္တယ္။

မိမိတို႔တစ္ေတြဟာလည္း ၀ိကၠမာဒိတ်ထံုး ႏွလံုးမူသင့္ပါတယ္။ ေလညွင္းေလး တိုက္႐ံုနဲ႔ ၿပိဳလဲမယ့္ သီ၀ရီေတြနဲ႔ စိတ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ ကိုယ္ရဲ႕ လြတ္လပ္မႈ၊ ဘယ္လြတ္လပ္မႈမွ ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ တခ်ိဳ႕က ေတာ္တယ္။ ထက္ျမက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လူ႕က်င့္၀တ္၊ လူ႕သိကၡာတရား၊ လူသားခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာမႈ တစ္ခ်က္မွ မရွိၾကဘူး။ ေလာကႀကီးဆိုတာ ကိုယ္ေတာ္၊ ကိုယ္ထက္ျမက္လို႔ ကိုယ္ႀကီးပြား႐ံုနဲ႔ ၿပီးတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္စြမ္းအားေတြနဲ႔ လူသားခ်င္းစာနာမႈေတြကို ေပါင္းစပ္ၿပီး အမွန္တရားဘက္ကေန မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးမွ လူသားပီသပါတယ္။ သိကၡာရွိပါတယ္။

(၇)

တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမိုင္းဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာသာရွိၿပီး ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံရဲ႕ သမိုင္းဟာလည္း အဲဒီႏိုင္ငံမွာ မွီတင္းေနထိုက္သူအားလံုးရဲ႕ လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။

Sunday, October 17, 2010

ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္စကား



(၁)

ေရွးအခါက တန္ဇန္ (Tanzan)လို႔ ေခၚတဲ့ ဇင္ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။ သူက သူ႕ဘ၀ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔မွာ (ကြယ္လြန္ခါနီးမွာ) ပို႔စ္ကဒ္ေပါင္း ၆၀-ကို ေရးတယ္။ သူ႕နားမွာေနတဲ့ တပည့္ျဖစ္သူကို ဒီပုိ႔စ္ကဒ္ေတြ စာတိုက္ကေန ပို႔ဖို႔ မွာၿပီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့တယ္။

“ဒီေလာကၾကီးထဲကေန
ငါ ထြက္ခြာရေတာ့မယ္၊
ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေၾကညာခ်က္ ျဖစ္တယ္၊
တန္ဇန္၊ ဇူလိုင္ ၂၇-ရက္၊ ၁၈၉၂”လို႔
ပို႔စ္ကဒ္ေတြမွာ ေရးထားတယ္။

(၂)

ဇင္၀တၳဳေလးေတြက တစ္ခါတစ္ရံ ႐ိုးရွင္းၿပီး အဓိပၸာယ္ နက္နဲတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ႐ႈပ္ေထြးၿပီး အဓိပၸာယ္က ေပါ့သလို ထင္ရတယ္။ အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာေလးကို ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ သာမန္ဖတ္ၾကည့္ရင္ ဘာမွ မဟုတ္သလိုေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာသာေရး႐ႈေထာင့္အရ အလြန္တရာ ေလးနက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါတယ္။ ဇင္၀တၳဳေလးေတြရဲ႕ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးတစ္ခုကေတာ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ျခင္းတာ၀န္ကို စာဖတ္သူကို ေပးထားတာပါပဲ။ စာဖတ္သူကို ေတြးဖို႔၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ဖို႔ တာ၀န္ေပးထားေတာ့လည္း ေတြးၾက၊ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတာေပါ့။ အခုေတာ့ သီဟိုဠ္ရာသီဥတုက သာယာေနျပန္တယ္။ ၀ါကၽြတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ လႈပ္လႈပ္ရွား ျဖစ္ေနတယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း စာေမးပဲြနဲ႔ ေခါင္းစားေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ စာေမးပဲြမရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ခရီးသြားဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္။ ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ား ေ၀ဆာေနတဲ့ အခ်ိန္ပါပဲ။

(၃)

သူငယ္ခ်င္းေတြ စံုၿပီဆိုတာနဲ႔ အထက္ပါ ဇင္၀တၳဳေလးကို ဖတ္ၾကတယ္။ “ဘာၾကီးလဲဟ၊ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ၊ ေဆြးေႏြးစရာ စဥ္းစားစရာ သိပ္မရွိဘူး ထင္ပါတယ္”လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ဘာမေျပာညာမေျပာ ထ,ရယ္လိုက္တယ္။ “ဘာျဖစ္လို႔ ရယ္တာလဲ”ဆိုေတာ့ “ဘာေျပာရမွန္း မသိလို႔ ရယ္တာ”ဆိုမွ ထပ္ရယ္လိုက္ရေသးတယ္။

တစ္ေယာက္ကေတာ့ “မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒီစာပုဒ္ေလးမွာ နက္နဲ႔တဲ့ အဓိပၸာယ္အခ်ိဳ႕ ကြယ္၀ွက္ေနတာ ရွိကို ရွိရမယ္၊ ဒီေလာကၾကီးကေန ထြက္ခြါရေတာ့မယ္ ဆိုတာကေတာ့ သိပ္ေျပာစရာ ရွိမယ္လို႔ မထင္ဘူး၊ ေျပာစရာရွိတာက ‘ဒါဟာ ငါ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေၾကညာခ်က္ပဲ’ဆိုတာပဲ။ အဲဒီမွာ ‘ေနာက္ဆံုး’ဆိုတာက အေရးၾကီးတယ္၊ ဘယ္လို ေနာက္ဆံုးလဲ၊ ဒီဘ၀အတြက္ ေနာက္ဆံုးလား၊ သံသရာမွာ ေနာက္ထပ္ မျဖစ္ေတာ့လို႔ ခႏၶာဇာတ္သိမ္းသြားတဲ့၊ သံသရာဇာတ္သိမ္းသြားတဲ့ ေနာက္ဆံုးလား”လို႔ ေျပာရင္းေတြး၊ ေတြးရင္ ေျပာေနတယ္။

(၄)

အဲဒီေတာ့မွ တစ္ေယာက္က “ဟာ … ဟုတ္လိိုက္ေလ၊ ငါ အဲဒါကို လံုး၀မေတြးမိဘူး၊ ဘ၀တစ္ခုရဲ႕ အဆံုး၊ သံသရာက်င္လည္မႈရဲ႕ အဆံုး၊ ဒီဇာတ္လမ္းေလးထဲမွာေတာ့ ဒီဇင္ဘုန္းၾကီးက သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲေတြရဲ႕ အဆံုးကို ရည္ညႊန္းသြားတာျဖစ္မယ္လို႔ ငါထင္တယ္”လို႔ ေျပာေနတယ္။

(၅)

တစ္ေယာက္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ေကာက္ရြတ္ေနတယ္။
“ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ပါးစို႐ံု ရိွမွာေပါ့။
သပိတ္မသြတ္နဲ႔ လြတ္ၿပီးသား ကၽြတ္ၿပီးသား။
ထမင္းမထုပ္နဲ႔ သိုးစာ၊ ပုပ္စာ၊ ျဖဳန္းတီးစာ။
အိုးမခြဲနဲ႔ အိုးမလို ဘာကိုမွ ကိုယ္မစြဲဘူး။
အပြင့္အခက္ ယူမသြားနဲ႔ ျပန္လိုက္ရမယ့္အစား မဟုတ္ဘူး။
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္ ဘာကိုမွ မလည္နဲ႔
သံသရာႀကီးမွာ လည္ခဲ့သူ။
ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ႀကိဳႀကိဳၿပီး ေသထားသူ။
“ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ေတာ္”ကို ျမတ္ႏိုးပူေဇာ္ရင္း
အႀကိမ္ႀကိမ္ အေသရင္းထားသမို႔ မရဏမင္းဆီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္သြားမွာ။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာပါရေစ…
သာသနာ၊ စာေပ၊ ပရဟိတ လုပ္လက္စေတြကို ဆက္လုပ္ဖို႔
ေဟာဒီ ခ်စ္ရတဲ့ မိခင္ေျမကို ျပန္လာခဲ့မယ္ မုခ်။
ဒီေတာ့ ကိုယ္ေသရင္ မငိုနဲ႔ ေျဖသာစမ္းပါ၊ ျပံဳးစမ္းပါ။
လူသာဆံုးတာ က်န္တာ မ႐ံႈးဘူး
မွာခဲ့ၿပီ၊ ေျပာခဲ့ၿပီေနာ္၊ ဒါပါပဲ။

ကိုယ့္လူတို႔လည္း သိမွာပါ။ ဒါ ဆရာၾကီး ဦးမိုးဟိန္းရဲ႕ ကဗ်ာေလ။ …… ကိုယ့္လူတို႔ေတာ့ ဘယ္လို ထင္သလဲ မသိဘူး။ ဒီကဗ်ာေလးက ဆရာၾကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမွာတမ္းစကားပဲ။ ျပန္လာခဲ့မွာဆိုေတာ့ ဆရာၾကီးမွာ သံသရာရဲ႕အဆံုးဆိုတာေတာ့ မရွိေသးဘူး။ ဒီဘ၀ အဆံုးသတ္ပဲ ရွိေသးတာ။ ဒီႏိုင္ငံကို ျပန္လာအံုးမယ္တဲ့။ သူ႕စကားသူ႕ေလသံကို ၾကည့္ရတာ တရားဓမၼအသံေတြက လႊမ္းၿခံဳေနတယ္။ သူ႕ႏွလံုးသားရဲ႕ ျဖဴစင္ျမင့္ျမတ္မႈကိုလည္း ေတြ႕ရတယ္။ ရတနာသံုးပါးအေပၚ ယုံၾကည္စဲြၿမဲတဲ့ ေသခ်ာမႈေတြလည္း ျပည့္ေနတယ္။ ဆရာၾကီး မကြယ္လြန္ခင္က အျပင္မွာ ေတြ႕ဖူးတယ္။ ဆရာၾကီးက တည္ၿငိမ္တယ္ဆိုတဲ့စကားထက္ကို တည္ၿငိမ္တယ္။ သူ႕ဥပဓိကို ၾကည့္တာနဲ႔ ေလးစားသြားရတယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ဆရာၾကီး ႏႈတ္ဆက္သြားပံုေလးဟာ အားက်စရာ သိပ္ေကာင္းေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။

(၆)

တစ္ေယာက္ကလည္း ေနာက္ဆံုးဆိုတဲ့ စကားေလးကို ဇာတ္ေတာ္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြ၊ ကမၻာ့သမိုင္းက ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြနဲ႔ တဲြစပ္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀အဆံုးသတ္ေလးေတြ ကြာျခားၾကပံု၊ တခ်ိဳ႕က အမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲစရာမ်ား ေပးၿပီးမွ လူ႕ဘ၀ကေန ထြက္ခြါသြားၾကပံု၊ အခ်ိဳ႕က ၾကည္ႏူးစရာစိတ္ဓာတ္စြမ္းအင္ေလးမ်ား ေပးၿပီးမွ လူ႕ဘ၀ကို ခဲြခြါသြားၾကပံု…စတဲ့ ဘ၀အဆံုးသတ္ပံုေလးမ်ားကို စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေျပာျပေနတယ္။ “မင္းတို႔ၾကည့္ေလ… ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဘ၀အဆံုးသတ္ေလးကို၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ တဲ့။ မေမ့ၾကပါနဲ႔တဲ့။ ဘ၀သံသရာကေန ခဲြခြါတာေတာင္မွ သူ႕အတြက္ဆိုတဲ့ စိတ္က အဓိကျပမသြားဘူး။ အမ်ားအတြက္ သတိေပးသြားတယ္၊ ငါတို႔ေတြေကာ ေသခါနီးရင္ လူ႕ဘ၀ၾကီးကို ဘယ္လို ထားရစ္ခဲ့ၾကမလဲ။ ကိုယ့္အတြက္ သိမ္းပိုက္စရာရွိတာေတြ သိမ္းပိုက္ၿပီး ခဲြခြါၾကမလား၊ အမ်ားအတြက္ အက်ိဳးျပဳစိတ္ဓာတ္ေတြ အေမြေပးခဲ့မလား”။ သူက ေျပာရင္းနဲ႔ ဧရာမေညာင္ပင္ၾကီးကို ေငးၾကည့္ေနခဲ့တယ္။

(၇)

“ငါကေတာ့ ပါရဂူစာအုပ္ထဲက ထင္တယ္။ စတိုရီေလးတစ္ခု၊ တစ္ခါက မင္းၾကီးတစ္ပါးဟာ မေသခင္မွာ မွာခဲ့တယ္။ သူေသရင္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေခါင္းအျပင္ဘက္ကို ထုတ္ထားပါတဲ့။ လက္တစ္ဖက္ကို အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ၿပီး တစ္ဖက္ကိုေတာ့ အနက္ေရာင္ေဆး သုတ္ပါတဲ့။ သူေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့က - လူဆိုတာ ေသၿပီဆိုတာနဲ႔ အရာအားလံုးကို ထားရစ္ခဲ့ရမွာ၊ ဘာမွ တမလြန္ကို ယူသြားလို႔ မရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ မယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ၊ ယူခ်င္သည္ျဖစ္ေစ ပါလာမယ့္ အရာႏွစ္ခုေတာ့ ရွိေနတယ္၊ အဲဒါေတြကေတာ့ ကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အျဖဴနဲ႔ အကုသိုလ္ဆိုတဲ့ အမည္းပဲ။ သူက အဲဒီအဓိပၸာယ္ကို လူေတြ သိျမင္ေစခ်င္လို႔ အဲဒီလို ခိုင္းတာပါတဲ့။

(၈)

“အခု ကိုယ့္လူတို႔ ေျပာေနတာေတြက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ မွတ္သားစရာေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေျပာသြားတဲ့သူေတြအားလံုးလိုလိုက ခဲြခြါခါနီးမွာ ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားႏိုင္ၾကတယ္။ အခု ကိုယ္ စဥ္းစားမိေနတာက ေနာက္ဆံုးႏႈတ္ဆက္စကားေလးေတာင္ ေျပာမသြားႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြပဲ။ ေလာကမွာ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ထြက္ခြါသြားလိုက္ရတဲ့သူေတြလည္း မနည္းဘူးကြ၊ ငါတို႔ကိုယ္တိုင္ကေကာ ….၊ ေလာကၾကီးကို ေက်ာခိုင္းၾကတဲ့အခါ ႏႈတ္ဆက္ႏိုင္ၾကပါအံုးမလား။ ဟိုေန႔က ျမန္မာႏိုင္ငံက ကိုယ့္ဆီကို ဖုန္းလာတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ေတြ မယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရတယ္။ ကိုယ့္ညီအရင္းလို ခ်စ္ရတဲ့ ၁၈-ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလး ကားအက္ဆီးဒင့္နဲ႔ ဆံုးသြားတယ္တဲ့။ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းစရာက သူက ေနာက္ ၅-ရက္ေလာက္ဆိုရင္ သာသနာ့ေဘာင္ကို ခဏ၀င္မွာတဲ့။ ကဲ … သူဟာ ေလာကၾကီးကို ခဲြခြါသြားရတယ္။ မေမွ်ာ္လင့္နဲ႔ေပါ့။ သူခ်စ္တဲ့ေလာကၾကီးကို သူ ဘာ ႏႈတ္ဆက္စကားေတြ ေျပာသြားႏိုင္ခဲ့သလဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ တစ္ခု သံေ၀ဂ ရမိတာက ကိုယ္တို႔ အသက္ရွင္ေနေသးတာ ေသခ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေလးေတြနဲ႔ စြမ္းႏိုင္သေလာက္ ေပးဆပ္ေနသင့္တယ္ဆိုတာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ဘဲ ခဲြခြါလိုက္ရတာဟာ က်န္တဲ့သူအတြက္ေကာ ထြက္ခြါသူအတြက္ပါ သိပ္မနိပ္လွဘူး”။ ေျပာရင္းနဲ႔ သူ႕မ်က္ႏွာမွာ ၀မ္းနည္းမႈ ပံုရိပ္ေလးေတြ သန္းလာေနတာ သတိထားမိတယ္။

(၉)

စကား၀ိုင္းေလး မၿပီးခင္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကို သြားစရာရွိတာနဲ႔ စကား၀ိုင္းေလးကေန ခဲြခဲ့တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ထားရစ္ခဲ့ရတယ္။ တစ္ေန႔ ေလာကၾကီးကေန အၿပီးအပိုင္ ခဲြခြါရတဲ့အခါမွာေကာ….၊ ဒီေလာက္ထိ လြယ္လြယ္ေလး ရွိေနပါ့မလား။ ေကာင္းေသာခဲြခြါျခင္းေလးျဖစ္ေအာင္ မခဲြခြါခင္ အခ်ိန္ေလးေတြမွာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္အတြက္ ေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ထားအံုးမွ….။ ခဲြခြါျခင္းဆိုတာ ဒီေဆာင္းပါးေလးအဆံုးမွာေတာင္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္သြားမွာ…..။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ထင္လို႔လား ….။

Tuesday, October 12, 2010

ျဗဟၼယာန ရွင္းလင္းခ်က္


အမွာစကား....

ကိုေနမ်ိဳးက ဦးဇင္းဆိုက္မွာ ဒီလို ကြန္မန္႔ေပးသြားတယ္။ ကိုေနမ်ိဳးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ ကိုေနမ်ိဳး အဲဒီလို ေရးသြားေတာ့ ဦးဇင္းမွာ အဲဒီေဟာၾကားခ်က္ေတြကို အေသးစိတ္ ျပန္ဖတ္ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ သိသင့္တယ္လို႔ ယူဆမိတဲ့အရာအခ်ိဳ႕ကိုလည္း သိခြင့္ရသြားတယ္။ ဦးဇင္း အခုတင္ျပသြားတာေတြက ကိုေနမ်ိဳးကို ေျပာတယ္ဆိုတာထက္ အဲဒီလို တစ္ပိုင္းတစ္စေလးေတြနဲ႔ ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ ေျပာေနၾကသူေတြကို ဦးတည္ပါတယ္။ ဦးဇင္းက အျခားဘာသာအေၾကာင္း ေျပာခဲ့ရင္ေတာင္ သူတို႔ က်မ္းဂန္မွာ အေသအခ်ာ ျပထားတာေတြကိုပဲ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ထင္ရာျမင္ရာေတြနဲ႔ ပုတ္ခတ္ေျပာရတာ မၾကိဳက္ပါဘူး။ အခု ကိုေနမ်ိဳး ထားခဲ့တဲ့ မက္ေဆ့ေတြကို ရွင္းလင္းတဲ့အေနနဲ႔ ပုိ႔စ္တစ္ခု ေရးသားလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားဘာသာကို ထိခိုက္ေစတဲ့ သေဘာမ်ိဳး အလ်ဥ္း မရွိပါေၾကာင္း..........

ကိုေနမ်ိဳးက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေဟာၾကားထားတဲ့ က်မ္းဂန္ ေလးမ်ိဳး ထုတ္ျပသြားတယ္။ အဲဒါေတြက
၁။ ဒီဃနိကာယ္
၂။ မဇၥ်ိမနိကာယ္
၃။ သံယုတၱနိကာယ္ နဲ႔
၄။ ဣတိ၀ုတ္ပါဠိေတာ္ တို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေလးမ်ိဳးထဲမွာ “ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ျဗဟၼယာနျဖစ္တယ္”ဆိုႏိုင္တဲ့ ေကာက္ခ်က္ခ်ႏိုင္တဲ့ အေနအထားမ်ိဳး မရွိပါဘူး။ မရွိတာကို အရွိလုပ္ၿပီး ေလ့လာသူေတြ ထင္ေယာင္ထင္မွား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တာဟာ ေအာက္တန္းက်တဲ့ စိတ္ဓာတ္ပါ။ ပညာရွင္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ကိုေနမ်ိဳး ေရးသြားတဲ့ ဘာသာျပန္ေတြဟာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ျပန္ထားတယ္ဆိုေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒီေနရာမွာ ေျပာစရာရွိတာက အဲဒီလို ေဟာထားတာ မရွိဘူးလားဆိုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ေလး အဓိပၸာယ္ယူၿပီး ျပန္ထားတာ၊ ထုတ္ႏုတ္ထားတာက မ႐ိုးသားတာပါ။

စကားစပ္လို႔ တစ္ေန႔က မြတ္စလင္ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ေျပာသြားတဲ့ ေဟာေျပာပဲြတစ္ခု ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ သူက တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ ေပၚေပါက္မယ့္အေၾကာင္း ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ ေဟာထားတယ္လို႔ ေဟာေျပာေနပါတယ္။ တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ဟာ ဘုရားေဟာ ပိဋကတ္ေတြထဲက စၾက၀ေတးမင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပရိသတ္မ်ားစြာေရွ႕မွာ က်မ္းကိုးက်မ္းကားေတြနဲ႔ ခပ္တည္တည္ ေဟာေနတာပါ။ ဗုဒၶက်မ္းဂန္ ဘယ္စာအုပ္၊ စာမ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္မွာ စသည္ျဖင့္ အတိအက်ၾကီးကို ေဆာ္ေနတာပါ။ ေအာက္က မသိတဲ့ပရိသတ္ေတြကေတာ့ အဟုတ္ၾကီး ထင္ေကာင္းထင္ေနပါလိမ့္မယ္။ ဦးဇင္းကေတာ့ ရယ္ရလြန္းလို႔ ၿပီးေအာင္ ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ဟုတ္တာ တစ္ခုမွမွ မပါတာ။

ကဲ…အခု ကိုေနမ်ိဳး တင္ျပသြားတဲ့ က်မ္းဂန္ ေလးခုကို မူရင္းနဲ႔ဆိုင္ၿပီး ေျပာပါ့မယ္။

၁။ ဒီဃနိကာယ္မွာ ပါတဲ့အေၾကာင္းကို ရွင္းပါမယ္။ ကိုေနမ်ိဳး ကိုးကားသြားတဲ့အရာေတြကို ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ “I teach the way to the union with Brahman, I know the way to the supreme union with Brahman, and the path and means leading to Brahman, whereby the world of Brahman may be gained.”ပါပဲ။ “ငါဘုရားဟာ ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာၾကီးနဲ႔ ေပါင္းစည္းေရးနည္းလမ္းကို ေဟာၾကားတယ္၊ နည္းလမ္းကို သိတယ္၊ အဲဒီနည္းနဲ႔သြားရင္ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ႏိုင္တယ္”

ဒီကိုးကားခ်က္ေလာက္ေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ျဗဟၼယာန-ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေရး လမ္းစဥ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္စရာ ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီစကားေပၚထြက္လာျခင္းရဲ႕မူလဇာတ္လမ္းကို သိဖို႔လိုတယ္။
ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းက

၀ါေသ႒နဲ႔ ဘာရဒြါဇဆိုတဲ့ ပုဏၰားႏွစ္ေယာက္ အျငင္းအခုန္ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ၀ါေသ႒က ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာၾကီးနဲ႔ ေပါင္းစည္းေရးအတြက္ ေပါကၡရသာတိရဲ႕ လမ္းစဥ္က ေကာင္းတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဘာရဒြါဇကေတာ့ တာ႐ုကၡရဲ႕ လမ္းစဥ္က မွန္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ သူတို႔ အျငင္းပြားေနတဲ့ကာလမွာ ဘုရားရွင္ အဲဒီေဒသကို ေရာက္လာတယ္။ ဘုရားရွင္နဲ႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။

ဘုရားရွင္က သင္တို႔ေျပာေနတဲ့ ပုဏၰားၾကီးေတြဟာ ျဗဟၼာကို ကိုယ္တုိင္ ျမင္ဖူးတယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားဖူးလားလို႔ ေမးတယ္။ မၾကားဖူးၾကေၾကာင္း ေျဖတယ္။ ဒါဆိုရင္ သင္တို႔ေတြဟာေလ ကိုယ္တုိင္လည္း မျမင္ဖူး၊ ဆရာ့ဆရာအစဥ္အဆက္ေတြလည္း မၾကားဖူးတဲ့၊ မျမင္ဖူးတဲ့ ဒီဖန္ဆင္းရွင္ျဗဟၼာၾကီးကို ယံုၾကည္ေနၾကတာ ေျပာဆိုေနၾကတာဟာျဖင့္ သူကန္းေတြလိုပါပဲလား။ သူကန္းေတာင္ ႐ိုး႐ိုးသူကန္းေတြ မဟုတ္ဘူး။ သူကန္းအစဥ္အတန္းၾကီးပဲ။ ေရွ႕က အကန္းကလည္း ဘာမွ မသိ၊ ဘာမွ မျမင္ဘဲ ေလွ်ာက္ေျပာ၊ ေနာက္က အကန္း…..ဟိုးေနာက္ကလည္း အကန္း….အကန္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ေျပာေနတာကို အကန္းေတြက လိုက္ယံုေနၾကပါလား။ သင္တို႔ဟာ အဲဒီသူကန္းေတြလိုပါပဲလား။

(ဤေနရာမွ်ျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား ဆက္ေဟာမည့္ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေရး လမ္းစဥ္ဟာ အျခား ဖန္ဆင္းရွင္ ျဗဟၼာၾကီး သို႔မဟုတ္ အျခားဖန္ဆင္းရွင္တစ္ဦးဦးနဲ႔ လံုး၀ လံုး၀ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိေတာ့ေၾကာင္း သိထားႏိုင္ပါၿပီ။ ကိုေနမ်ိဳး ေျပာတဲ့ Abraham ဆို ေ၀းၿပီေပါ့။)

ဘုရားရွင္က ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့ သူတို႔က ျပန္ေမးတယ္။ “အရွင္ဘုရားကေကာ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေရး လမ္းစဥ္ကို သိပါသလား”တဲ့။ အဲဒီလို ေမးလို႔ ဘုရားရွင္က ျဗဟၼ၀ိဟာရတရားေလးပါးကို ေဟာလိုက္တာ။ ျဗဟၼ၀ိဟာရ ဆိုတဲ့ စကားေလးကိုလည္း ခဏရပ္ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ ျဗဟၼ + ၀ိဟာရ။ ဗုဒၶဘာသာ ထုတ္ျပထားတဲ့ ၃၁-ဘံုမွာ ျဗဟၼာ့ဘံု ၂၀ ရွိပါတယ္။ သူတို႔ ဘယ္လိုေနတယ္….စသည္ေတာ့ ရွည္မွာစိုးလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

ေျပာခ်င္တာက သူတို႔ဟာ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာနဲ႔ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ တရားေတြနဲ႔ ၿငိမ္းေအးစြာ ေနထိုင္ၾကတယ္။ အဲဒါကို တင္စားၿပီးေတာ့ “ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ၾကတဲ့ ျဗဟၼာၾကီးေတြလို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနထိုင္ျခင္း (ျဗဟၼ၀ိဟာရ)”လို႔ တင္စားလိုက္တာ။

သင္တို႔အေနနဲ႔ ေနာက္ဘ၀မွာ ျဗဟၼာ့ျပည္ကို ေရာက္ခ်င္သလား၊ ျဗဟၼာၾကီးေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းခ်င္သလား။ ဒီလိုဆိုရင္ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာနဲ႔ ဥေပကၡာဆိုတဲ့ ေအးခ်မ္းေရးစိတ္ဓာတ္မ်ားနဲ႔ ေနၾကပါတဲ့။ ဒီေလးပါးနဲ႔ေနျခင္းဟာ ငါေဟာတဲ့ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေရး၊ ျဗဟၼာၾကီးေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းေရးတရားေတာ္ပါပဲတဲ့။ မွတ္ထားရမွာ “ဒါဟာ (ေမတၱာ၊ က႐ုဏာ၊ မုဒိတာနဲ႔ ဥပေကၡာဆိုတဲ့ ေလာကၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားမ်ားကို က်င့္သံုးလိုက္နာျခင္းဟာ) ငါ ေဟာတဲ့ ျဗဟၼာ့ျပည္ေရာက္ေရး လမ္းစဥ္ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒတစ္ခုလံုးသည္ ျဗဟၼျပည္ေရာက္ေရး၀ါဒမွ်သာ မဟုတ္ဘူး”ဆိုတာပါပဲ။ သုတ္ကေတာ့ အရွည္ၾကီးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ဆိုရင္ ကိုေနမ်ိဳး ယူဆထားတဲ့ တင္ျပထားတဲ့အရာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မျပည့္မစံု ျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီလို႔ ယူဆပါတယ္။

အထက္ပါသေဘာတရားကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီဆိုရင္ က်န္တဲ့ အကိုးအကားေတြကိုလည္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ သံယုတၱနိကာယ္မွာ လာတဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ကိုေတာ့ အနည္းငယ္ ေျပာပါအံုးမယ္။

(၂) သံယုတၱနိကာယ္မွာ “တေမနံ ဇေနာ ဒိသြာ ဧဝမာဟ – ‘ျဗဟၼံ ဝတ, ေဘာ, ယာနံ! ျဗဟၼယာန႐ူပံ ဝတ, ေဘာ’တိ!! သကၠာ ႏု ေခါ, ဘေႏၲ, ဣမသၼႎ ဓမၼဝိနေယ ျဗဟၼယာနံ ပညာေပတု’’ႏၲိ?။ ‘‘သကၠာ, အာနႏၵာ’’တိ ဘဂဝါ အေဝါစ – ‘‘ဣမေႆဝ ေခါ ဧတံ, အာနႏၵ, အရိယႆ အ႒ဂႋကႆ မဂၢႆ အဓိဝစနံ – ‘ျဗဟၼယာနံ’ ဣတိပိ, ‘ဓမၼယာနံ’ ဣတိပိ, ‘အႏုတၱေရာ သဂၤါမဝိဇေယာ’ ဣတိပီ’’တိ”လို႔ ေဟာပါတယ္။

အဓိပၸာယ္အက်ဥ္းက “အရွင္ဘုရား လူေတြဟာ - ယာဥ္က ေကာင္းလိုက္တာ၊ (ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ ယာဥ္နဲ႔ တူလိုက္တာ)-လို႔ (ဇာဏုေႆာဏိပုဏၰားရဲ႕ယာဥ္ကို) ေျပာေနၾကပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ သာသနာမွာေကာ ျမတ္ေသာယာဥ္ (ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ယာဥ္နဲ႔တူတဲ့ ယာဥ္) ရွိပါသလား -လို႔ ေလွ်ာက္ေတာ့ -ရွိတာေပါ့ အာနႏၵာရဲ႕…ငါေဟာတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါးလမ္းစဥ္လို႔ဆိုတဲ့ ယာဥ္ဟာ ျမတ္ေသာယာဥ္ (ျဗဟၼယာန)ေပါ့”လို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီမွာေဟာတဲ့ ျဗဟၼယာန ဆိုတာဟာ ကိုေနမ်ိဳးေျပာတဲ့ ဖန္ဆင္းရွင္ ထာ၀ရယာဥ္၊ ျဗဟၼာၾကီးရဲ႕ ယာဥ္ သို႔မဟုတ္ ထာ၀ရလမ္းစဥ္၊ ထာ၀ရယာဥ္မဟုတ္ဘူး။ မဂၢင္ရွစ္ပါးအက်င့္ လမ္းစဥ္ဆိုတဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ လမ္းစဥ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာ နားလည္ေလာက္ပါၿပီ။

အထက္ပါ ေဟာၾကားခ်က္ ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္လမ္းေလးကို သိလိုသူေတြအတြက္ ေျပာပါအံုးမယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သာ၀တၳိၿမိဳ႕မွာ သီတင္းသံုးစဥ္က ဇာဏုေႆာဏိပုဏၰားၾကီးဆိုတာ ရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ အ၀တ္ျဖဴကို ၀တ္၊ အျဖဴေရာင္ ယာဥ္ကို စီး၊ ထီးအျဖဴကိုေဆာင္း၊ ဖိနပ္အျဖဴကို စီး၊ ယပ္ေတာင္အျဖဴကို ကိုင္….အားလံုး အျဖဴေရာင္ အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲက ထြက္ခြါတယ္။ ၿမိဳ႕သားေတြက ျမင္ေတာ့ “ေဟးးး ပုဏၰားၾကီးစီးတဲ့ ယာဥ္က မိုက္လိုက္တာ၊ ျဗဟၼာမင္းၾကီး စီးတဲ့ ယာဥ္ၾကီးက်ေနတာပဲေဟ့ (ျဗဟၼာမင္းၾကီး စီးတဲ့ယာဥ္ကို သူတို႔ ေတြ႕ဖူးတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တင္စားၿပီး ေျပာၾကတာ၊ နတ္သမီးမျမင္ဖူးဘဲ လွလိုက္တာ နတ္သမီးေလးက်ေနတာပဲလို႔ ေျပာသလိုေပါ့)”လို႔ ေျပာေနၾကတယ္။

ဒီအသံကို ဆြမ္းခံၾကြရင္း အရွင္အာနႏၵာက ၾကားေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ျပန္ေလွ်ာက္တယ္။ “အရွင္ဘုရား ၿမိဳ႕ထဲမွာ လူေတြဟာ …….ျဗဟၼယာနဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းေနၾကတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ သာသနာမွာ ျဗဟၼယာန (ျဖဴစင္ေသာလမ္းစဥ္၊ ဖန္ဆင္းရွင္ သို႔မဟုတ္ ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ လမ္းစဥ္ မဟုတ္) မရွိဘူးလား”လို႔ ေမးတယ္။ ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက “ရွိတယ္။ ငါေဟာတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ပါး အက်င့္တရား လမ္းစဥ္ဟာ ျဖဴစင္ေသာ ျမင့္ျမတ္ေသာ ျဗဟၼယာနပါပဲ”လို႔ ေဟာလိုက္ပါတယ္။

ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္းက ဒါပါပဲ။ ဖန္ဆင္းရွင္လမ္းစဥ္၊ ျဗဟၼာမင္းလမ္းစဥ္ဆိုတဲ့ ျဗဟၼယာနမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေနရာမွာ ဦးဇင္းတို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ သူ႕ေခတ္အိႏၵိယေ၀ါဟာရေတြအေပၚမွာ ႐ႈျမင္ခ်က္၊ သေဘာထားကို အနည္းအက်ဥ္း ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ အဲဒီေခတ္က “ျဗဟၼ”ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရကို “ျဗဟၼာၾကီး”လို႔ပဲ သေဘာထားတယ္။ လက္ခံတယ္။ ဘုရားရွင္ ဒီေ၀ါဟာရကို ကိုယ္ပိုင္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး ေျပာတဲ့ေဟာတဲ့အထဲမွာ ထည့္သြင္းအသံုးျပဳတယ္။ အျခားေ၀ါဟာရေတြလည္း ဒီလိုပဲ။ ဥပမာ လူတစ္ေယာက္ “အရွင္ေဂါတမ … သင္ဟာ သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲသူလား”လို႔ ေမးရင္ “ေအး … ဟုတ္တယ္၊ ငါဟာ သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲသူပဲလို႔ ေျဖတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္ ယူဆတဲ့ သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲသူေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ငါက ကိေလသာအညစ္အေၾကးေတြကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲသူ ျဖစ္တယ္”လို႔ ေျဖလိမ့္မယ္။ တစ္ေယာက္က “အရွင္ေဂါတမ သင္ဟာ ေလာင္ကၽြမ္းေစတတ္သူလား”လို႔ ေမးခဲ့ရင္ “ေအး … ဟုတ္တယ္၊ ငါဟာ ေလာင္ကၽြမ္းေစတတ္သူပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ငါက ကိေလသာေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းေစသူသာ ျဖစ္တယ္”လို႔ ေျဖလိမ့္မယ္။ ေလ့လာခ်င္ရင္ ပါရာဇိကဏ္၊ ေ၀ရဥၨက႑မွာ ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အခု ဒီေနရာမွာလည္း ျဗဟၼ၊ ျဗဟၼဏလို႔ ဆိုတဲ့ သူ႕ေခတ္အခါက တြင္က်ယ္တဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကို ကိုယ္ပိုင္အဓိပၸာယ္ဖြင့္ၿပီး လက္ခံယူဆ၊ ေဟာေျပာေတာ္မူခဲ့တယ္။ ဗုဒၶ၀ါဒဟာ ျဗဟၼ၀ါဒ၊ ျဗဟၼာလမ္းစဥ္ သို႔မဟုတ္ ထာ၀ရဖန္ဆင္းရွင္လမ္းစဥ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း နားလည္ႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီး ကိုေနမ်ိဳး ေျပာသြားတဲ့ အေၾကာင္းအရာထဲက ဘုရားရွင္ အရင္က မိန္းမယူခဲ့တာကို ေျပာခ်င္တယ္။ ဦးဇင္းတို႔က မိန္းမတန္းလန္းၾကီးနဲ႔ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားသူေတြကို သတ္ျဖတ္ညွင္းဆဲၿပီး လက္နက္ကိုင္ေနတဲ့ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဦးဇင္းတို႔ဟာ ကာမဂုဏ္မ်ိဳးစံု ခံစားေနတဲ့ သိဒၶတၳကို ကိုးကြယ္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိေလသာအားလံုးကို အၾကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ၿပီး ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္ေသာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ၊ အၾကမ္းမဖက္ေသာလမ္းစဥ္အားျဖင့္ ဘ၀ေနနည္းကို လမ္းျပေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္ၾကတာပါ။

ဘုရားျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေအးခ်မ္းသလဲ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းသလဲဆိုတာကို ေလ့လာၾကည့္ပါ။ အခ်ိဳ႕ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဖန္ဆင္းရွင္ဘုရားေတြဆိုရင္ လက္နက္ကိုင္ၾကတယ္။ စစ္တိုက္ၾကတယ္။ (သူမ်ား ဘာသာကို ပုတ္ခတ္ခ်င္လို႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ အဲဒီလိုေတြ မသတ္ျဖတ္၊ မညွင္းဆဲဘူးဆိုတာကို ေျပာခ်င္တာပါ။) ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘာလက္နက္မွ ကိုင္ေဆာင္သူ မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္ေသာအခါမွလည္း အၾကမ္းမဖက္ခဲ့ဘူး။ ဦးဇင္းတို႔ဟာ ဒီလို ကိုယ္တိုင္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းတည္ၿငိမ္၊ သူတစ္ပါးကိုလည္း ေအးခ်မ္းမႈေတြရေအာင္ လမ္းျပေပးေတာ္မူေသာ ဘုရားရွင္ကို ကိုးကြယ္ၾကတာပါ။

ေနာက္ၿပီး ကိုေနမ်ိဳး ေျပာသြားတဲ့ အေသာက မင္းတရားၾကီးအေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တယ္။ အေသာကဟာ ဗုဒၶဘာသာမျဖစ္ခင္က ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ ဘုရင္ျဖစ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႕ဘ၀ဟာ လံုး၀ျခားနားသြားခဲ့တယ္။ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘုရင္တစ္ပါး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ မဟုတ္မတရား၊ အ႐ူးခ်ီးပန္း၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဘာမွ မသိတဲ့ သမိုင္းေတြနဲ႔ လူေတြကို လွည့္စားခ်င္တဲ့သူေတြဟာ ေအာက္တန္းက်ပါတယ္။ အေသာကဟာ ရဟန္းေတြကို မသတ္ပါဘူး။ ကိုေနမ်ိဳး ေျပသလို သူ႕အလိုဆႏၵအတိုင္း (သူ႕စိတ္တိုင္းက်) သာသနာကို ျပဳစုခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သာသနာအစစ္၊ တရားေတာ္အစစ္မ်ား အလိုအတိုင္း သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာပါ။

အေသာကမင္းဟာ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီးမွ ၾကမ္းတမ္းမႈေတြ ဆက္လက္လုပ္ေဆာင္ေနေသးလား၊ မလုပ္ေဆာင္ေတာ့ဘူးလားဆိုတာကို သိခ်င္ရင္ေတာ့ အေသာက ေက်ာက္စာေတြကို ေလ့လာၾကေစခ်င္တယ္။ ျမန္မာလို ေရးထားတာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူဟာ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဘုရင္တစ္ပါးလို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့စကားထက္ပိုတဲ့ ဂုဏ္ေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြက သူ႕ေက်ာက္စာေတြကို ေလ့လာမွ သိႏိုင္တာပါ။

အဲဒီထဲက တစ္ခုကို ေျပာရရင္ ဒီေန႔ေခတ္အထိ လူေတြ အျမင္မက်ယ္ႏိုင္ၾကေသးတဲ့ ဘာသာအခ်င္းခ်င္း ပုတ္ခတ္ေျပာဆိုမႈ၊ ခဲြျခားမႈေတြကိုေတာင္ သူက လမ္းညႊန္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သူ႕တိုင္းျပည္မွာရွိတဲ့ ဘာသာတရားအားလံုးကို ျပဳစုေထာက္ပံ့ၾကဖို႔၊ ပစ္မထားဖို႔ မိန္႔ၾကားၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ၀န္ၾကီးေတြကို တာ၀န္ေပးထားပါတယ္။ ဒီလို ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့ စိတ္ေနသေဘာထားေတြကို အမ်ားၾကီး ေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ အေသာကဟာ ဗုဒၶဘာသာက်င့္စဥ္တရားေတြ သူသိသလို အမ်ားသိေစဖို႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားကို သာသနာျပဳေတြ ေစလႊတ္ခဲ့တယ္။ သာသနာျပဳေတြဟာ ဘယ္စစ္တပ္ကိုမွ ေခၚမသြားဘူး။ ဘာလူအင္းအားမွလည္း မပါဘူး။ ဘာလက္နက္မွလည္း ယူမသြားၾကဘူး။ သူတို႔မွာ ပါသြားတာက က်မ္းစာမ်ားသာ ျဖစ္တယ္။

ကဲ…ဒီေတာ့

ဦးဇင္းေျပာခ်င္တာက မဟုတ္မတရား၊ အ႐ူးခ်ီးပန္း သူမ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ခ်င္တာနဲ႔ လိုရာဆဲြေရးထားတဲ့၊ သံုးသပ္ထားတဲ့ ေရးသားခ်က္ေတြကို သူတစ္ပါးဘာသာကို ပုတ္ခတ္ေ၀ဖန္ဖို႔ အသံုးမခ်ၾကပါနဲ႔။ တကယ့္ကို ဘာသာတရားေတြကို ေလးစားသလား။ ေလ့လာၾကပါ။ ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေလ့လာၾကပါ။ “ဧဟိ ပႆိေကာ”ဆိုတာ “လာလွည့္၊ ၾကည့္လွည္၊ အားထုတ္ၾကည့္လွည့္”လို႔ လက္ယပ္ေခၚေနတာပါ။ ျဗဟၼယာန၊ ျဗဟၼ ဆိုတဲ့ စကားေတြဟာ ကိုေနမ်ိဳး ေျပာတဲ့ Abraham ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရနဲ႔ မိုးေကာင္းကင္နဲ႔ ေျမၾကီးလို ကြာဟေနပါတယ္။ ဘာမွ မဆိုင္ပါဘူး။ ေ၀ါဟာရအေနနဲ႔ ဆင္းသက္မႈခ်င္း တူေကာင္းတူႏိုင္ပါတယ္။ အႏွစ္သာရ၊ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္အားျဖင့္ လံုး၀ မတူေတာ့ဘူးဆိုတာကို သိေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။

Saturday, October 9, 2010

အၾကင္နာမဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီး



(၁)
တစ္ခါက တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ အဘြားအိုတစ္ဦးရွိတယ္။ သူက ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးကို ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေက်ာ္ ေထာက္ပံ့တယ္။ သူက ဘုန္းၾကီးေနဖို႔ တဲငယ္ေလးတစ္လံုး ေဆာက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီးတရားထိုင္တဲ့ကာလအတြင္းမွာ အစားအေသာက္ေတြလည္း လွဴတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူဟာ “ငါ ေကၽြးေမြးေထာက္ပံ့လာတဲ့ကာလအတြင္းမွာ ဒီဘုန္းၾကီး ဘာတရားေတြမ်ား တိုးတက္မႈ ရွိသလဲ”လို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒါနဲ႔ ဘုန္းၾကီးကို စမ္းသပ္ဖို႔ သူက ကာမဆဲြေဆာင္မႈျပည့္၀တဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကို ဘုန္းၾကီးထံကို လႊတ္လိုက္တယ္။ သူက “ဘုန္းၾကီးဆီကို သြား၊ ေရာက္တာနဲ႔ အဲဒီ ဘုန္းၾကီးကို ဆဲြဖက္လိုက္၊ ၿပီးရင္ ‘ကဲ… ဘယ္လို ခံစားရလဲ’လို႔ ႐ုတ္တရက္ ေမးလိုက္”လို႔ မွာလိုက္ပါတယ္။

အမ်ိဳးသမီးေလးဟာ ဘုန္းၾကီးရဲ႕ တဲေလးကို ခရီးသြားဟန္လဲႊ သြားလိုက္တယ္။ ေရာက္တာနဲ႔ မဆိုင္းမတြ ဘုန္းၾကီးကို ၾကင္နာယုယစြာနဲ႔ ေထြးေပြ႕လိုက္တယ္။ ဘုန္းၾကီးကို ဖက္ထားရင္းနဲ႔ “အရွင္ဘုရား အခု ဘာဆက္လုပ္မလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွာ ဘုန္းၾကီးက အလြန္ကဗ်ာဆန္တဲ့ စကားေလးကို ေျပာလိုက္တယ္။ “သစ္ပင္အိုၾကီးတစ္ပင္ဟာ ေဆာင္းတြင္းမွာ ေအးစက္တဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ၾကီးေပၚမွာ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္ေနရာမွာမွ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာ မရွိဘူး (An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth.)”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးေလးဟာ ျပန္သြားၿပီး အဘြားအိုကို အေၾကာင္းျပန္လိုက္တယ္။

အဲဒီအခါ အဘြားအိုက ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ထေအာ္တယ္။ “အမေလး … စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုး၊ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀-ေလာက္ သူ႕ကို ေကၽြးေမြးလာလိုက္ရတာ၊ သူကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးအေပၚ နည္းနည္းမွ ထည့္မတြက္ဘူး၊ ေကာင္မေလးအေပၚ စိတ္ညႊတ္မႈနည္းနည္းမွ မျဖစ္ဘူး၊ တဏွာေလာဘျဖစ္စရာေတာ့ မလိုပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုးေတာ့ ေမတၱာ၊ က႐ုဏာတရားရွိေၾကာင္းေတာ့ ျပသင့္တာေပါ့”လို႔ မေက်မနပ္ ေျပာေနပါတယ္။ ေျပာၿပီးခ်င္းမွာပဲ အဘြားအိုဟာ ဘုန္းၾကီးေနတဲ့ တဲေလးကို သြားၿပီး မီး႐ႈိ႕ပစ္လိုက္တယ္။

(၂)
ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခန္းေလးက ပိုမို စည္ကားလာတယ္။ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးေ၀ဖန္ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတယ္။ သီဟိုဠ္ကၽြန္းေလးမွာ အခုတေလာ မိုးေတြ ေန႔စဥ္မျပတ္ ရြာသြန္းေနတာကလည္း ေဆြးေႏြးပဲြေလးကို ပိုစည္ကားေစတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မိုးေအးေအးေလးဆိုေတာ့ အေတြးေလးေတြက ေႏြးေနတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ ဒီေဆာင္းပါးထဲက ဇာတ္လမ္းေလးကို ဘာသာျပန္ေနဆဲမွာ တစ္ေယာက္က လာၿပီး သူ႕ကို ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ ဒကာမၾကီးအေၾကာင္းကို လာရင္ဖြင့္တယ္။ “ငါ့ ဒကာမၾကီးကကြာ၊ သူ႕ဆီကို ငါက ဖုန္းမဆက္တာ ၾကာသြားၿပီ၊ အဲဒါ သူတို႔ကို သံေယာဇဥ္မရွိပါဘူးဆိုၿပီး ငါ့ကို စိတ္ဆိုးေနတယ္”တဲ့။ ကိုယ္ကလည္း ေျပာလိုက္ရတယ္။ “ဒါဆို ရၿပီ၊ မင္း ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ဖတ္ၾကည့္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ သူက အားပါးတရ ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေလးေလးနက္နက္ တစ္စံုတစ္ရာကို ေတြးေနဟန္ လုပ္ေနတယ္။

(၃)
တစ္ေယာက္က ေျပာေနတယ္။ လူ႕ဘ၀၊ လူ႕ေလာကအျမင္နဲ႔ ရဟန္းဘ၀အျမင္က ေလာကၾကီးတစ္ခုထဲမွာ ေနေနရေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ျခားနားေနတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံပဲ ၾကည့္ေလ။ တကယ့္တကယ္ တရားအားထုတ္က်င့္ၾကံေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ တကယ့္ကို စာေပက်မ္းဂန္တတ္ေျမာက္တဲ့ ကိုယ္ေတြဟာ ေထာက္ပံ့သူမရွိ၊ ကူညီသူမရွိ၊ ပံ့ပိုးမယ့္သူမရွိ ျဖစ္ေနရတယ္။ လူအထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္တဲ့ကိုယ္ေတာ္ေတြ၊ ႏွစ္လံုးသံုးလံုး ဂဏန္းေပးသူေတြကေတာ့ ၾကီးပြားေနတယ္။ အမ်ားစုကို ေျပာတာေပါ့ကြာ။ လူဆိုတာက သူတို႔ေတြ႕ရင္ ၿပံဳးျပေနမွ၊ ေဖာ္ေရြမွ ေက်နပ္ေနၾကတာ။ သူ႕တရားနဲ႔သူ၊ အၿမဲတမ္း အမွန္တရားဘက္က ရပ္တည္ေနသူေတြကိုေတာ့ ၾကည္ညိဳရေကာင္းမွန္း သိသူေတြက ရွားပါးလွတယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ဘာပညာမွလည္း မတတ္ဘူး၊ ဆင္ျခင္တံုတရားလည္း သိပ္ရွိၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လူေတြရဲ႕အေၾကာကို သိတယ္၊ လူေဂ်ာနပ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ပဲ ဘုန္းၾကီးစစ္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ ငါ့စကားက နည္းနည္းေတာ့ ကားသြားသလား မသိဘူး။ ငါကေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ ေတြးပစ္လိုက္တယ္။ တစ္ေယာက္က သူလည္း အဲဒီလို ေတြးမိေၾကာင္း ေထာက္ခံေနပါတယ္။

(၄)
သူမ်ားေျပာတာေတြကို အတန္ၾကာ ေငးနားေထာင္ေနရင္းမွ ေဘးက တစ္ေယာက္က “ေနပါအံုး၊ ငါတို႔ အရင္ေဆြးေႏြးသင့္တာက ဇာတ္လမ္းထဲက ဘုန္းၾကီး ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေလးပဲ။ ဒီစာသားေလးက တိုေပမယ့္ ကဗ်ာဆန္ေနတယ္။ သာမန္ေျပာ႐ိုးေျပာစဥ္ ေျပာလိုက္တဲ့စကားမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ဘာတဲ့ … An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth တဲ့။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဘာေျပာခ်င္တာလဲဆိုတာ မသိရဘူး။ ဒီေနရာမွာ An old tree ဆိုတာက ဇာတ္လမ္းထဲက ဘုန္းၾကီးကို ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္မယ္။ သူ႕အသက္က ငယ္ခ်င္လည္း ငယ္ေနမယ္။ ဒါေပမယ့္ သစ္ပင္အိုၾကီးရဲ႕ ရင့္က်က္မႈမ်ိဳး၊ ျပည့္စံုမႈမ်ိဳးနဲ႔ ျပည့္စံုေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာ ျဖစ္မယ္။ အဲဒီသစ္ပင္အိုၾကီးကတဲ့၊ ေဆာင္းတြင္းၾကီးမွာ ေအးစက္တဲ့ေက်ာက္ေဆာက္ေပၚမွာ ေပါက္ေရာက္ေနတယ္တဲ့။ ကဲ.. ဘယ္ေလာက္ ေျပာင္ေျမာက္တဲ့ တင္စားခ်က္လဲ။ ငါေတာ့ မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္ၾကည့္တယ္။ သစ္ပင္ၾကီးမွာ လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတဲ့ အမူအရာမ်ိဳး၊ အားအင္ေတြ ဖ်ပ္လက္ေနတဲ့အမူအရာမ်ိဳး တစ္ခုမွ မေတြ႕ရဘူး။ သူ႕မွာ တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္မႈနဲ႔ ျပည့္စံုမႈေတြပဲ ရွိတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဲဒီအပင္ၾကီးမွာ ဘယ္ေနရာ ဘယ္အစိတ္အပိုင္းမွာမွ ေႏြးေထြးမႈ မရွိေတာ့ပါဘူးတဲ့။ အဲဒီေတာ့ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ သူ႕မွာ ကာမစိတ္အာ႐ံုအတြက္ ေနရာမရွိေတာ့ဘူး။ ကာမကိစၥေတြ ကင္းေနၿပီလို႔ ေျပာခ်င္တာပဲ။ ခက္တာက ….”။ ေျပာေနရင္းက ရပ္သြားတယ္။ “ဘာလဲ ခက္တာက ဆိုတာက”ဆိုေတာ့ “ေနစမ္းပါအံုး၊ ကြမ္းေလးေတာ့ ေထြးပါရေစအံုး”လို႔ ေျပာၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ က်န္သူေတြကလည္း သူရဲ႕ “ခက္တာက”အဆက္ကို ငံ့လင့္ေနၾကပါတယ္။

သူက အခန္းေပါက္၀ျပန္၀င္ရင္း “ခက္တာက အဖြားၾကီးကြ၊ ေျပာရရင္ေတာ့ အရွည္ၾကီးပဲကြ၊ လိုရင္းေျပာရရင္ အဖြားၾကီးက ဒီစကားကို ဘယ္လို အဓိပၸာယ္ေကာက္သြားသလဲ၊ ဒါကို ငါေသခ်ာမသိဘူး။ ငါ့အထင္ေတာ့ အဖြားၾကီးက ဘုန္းၾကီးေျပာတဲ့စကားထဲက သႏၲရသ-ေအးၿငိမ္းဓာတ္ကို သူ မသိလိုက္ဘူး။ တရားေတြ ဒီေလာက္က်င့္ေနတာေတာင္ ေမတၱာတရားေခါင္းပါးသြားတယ္လို႔ ယူဆလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ငါ ထပ္ၿပီး စဥ္းစားမိတာက အဖြားၾကီးက ဘယ္လို စကားမ်ိဳး ေျပာေစခ်င္တာလဲ၊ ဘုန္းၾကီးဆီကေန ဘယ္လို အျပဳအမူမ်ိဳးကို ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့တာလဲ၊ အခုေတာ့ အေထာက္အပံ့မေပးေတာ့တဲ့အျပင္ ေက်ာင္းေလးကိုပါ မီး႐ႈိ႕ပစ္ခဲ့တယ္”။ စကား၀ိုင္းေလးက အတန္ၾကာ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့တယ္။

(၅)
စကား၀ိုင္းေလး ၿပီးသြားေတာ့ အခန္းေရွ႕က ေညာင္ပင္အိုၾကီးအရင္းကို သြားခဲ့တယ္။ ဧရာမေညာင္ပင္ၾကီးရဲ႕ ပင္စည္က အဖုေတြ၊ အထစ္ေတြနဲ႔ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္ၾကီး တည္စဲြေနတယ္။ ေဘးမွာ ခဏထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ မ်က္စိထဲမွာ အေတြးထဲမွာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္က ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္တည္လာေနတယ္။ ပန္းခ်ီကားရဲ႕ ထိပ္ဆံုးမွာ “An old tree grows on a cold rock in winter. Nowhere is there any warmth.”လို႔ ေရးထားတယ္။ အထဲကပံုေတြက စာမေရးဖုန္းမဆက္တာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အေ၀းက အေထာက္အပံ့အလွဴရွင္မ်ား။ သူတို႔မ်က္ႏွာမွာ စာမေရးဖုန္းမဆက္လို႔ မေက်နပ္တဲ့ပံုရိပ္ေတြ ျပေနတယ္။ ဇင္းပံုျပင္ထဲက အဖြားလို “အၾကင္နာမဲ့တဲ့ ဘုန္းၾကီး”ဆိုၿပီး …..

Thursday, October 7, 2010

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း



ဇင္ဦးဇင္း အပါး ၂၀-နဲ႔ သီလရွင္ေလး အိခၽြန္ (Eshun)တို႔ဟာ ဇင္ဆရာၾကီးတစ္ဦးဆီမွာ တရားအားထုတ္ေနၾကတယ္။ အိခၽြန္က ေခါင္းက ကတံုး၊ အ၀တ္အစားက ဘာမွ မဆန္းေပမယ့္ အရမ္းလွတယ္။ ဇင္းဦးဇင္းေလးေတြက အိခၽြန္ကို တိတ္တိတ္ေလး ၀ိုင္းၾကိဳက္ေနၾကတယ္။
တစ္ပါးကေတာ့ မၿမိဳသိပ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ အိခၽြန္အတြက္ စာတစ္ေစာင္ ေရးတယ္။ စာထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ အတူေတြ႕ခ်င္ေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ အိခၽြန္က စာမျပန္ခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ေန႔ ဇင္ဆရာၾကီးက သူတို႔ကို စာသင္ေပးေနပါတယ္။ သင္တန္းၿပီးသြားခ်ိန္မွာ အိခၽြန္က မတ္တပ္ထရပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕ကို ရည္းစားစာေပးတဲ့ ဦးဇင္းေလးကို ညႊန္ျပၿပီး “မင္း ငါ့ကို တကယ္ခ်စ္တယ္ဆိုရင္ အခုအတန္းထဲမွာပဲ ငါ့ဆီလာၿပီး ေပြ႕ဖက္ျပပါ”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။
(အရင္က တင္ခဲ့တဲ့ ဇင္၀တၳဳေလးေတြလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အလုပ္ေတြ မအားတာနဲ႔ ေဆြးေႏြးခ်က္ေလးေတြ မထည့္ေရးႏိုင္ေသးဘူး။ စာဖတ္သူမ်ား လိုအပ္သလို အဓိပၸာယ္ေကာက္ယူၾကေပါ့။ မူရင္းေခါင္းစဥ္ကိုက “If You Love, Love Openly”တဲ့)

Saturday, October 2, 2010

Tawfik Hamid ရဲ့ From the heart of a Muslim

(Tawfik Hamid ရဲ႕ From the heart of a Muslim ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဘာသာျပန္ပါတယ္။)

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဆႏၵအရဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ေပါ့။ ႏွလံုးသားအရေတာ့ ဂ်ဴးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၿခံဳၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူသားတစ္ေယာက္ပါ။ ေဒါက္တာ ဟာမစ္ဆိုတာ တယူသန္ မြတ္စလင္ေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ စာေရးဆရာ၊ အီဂ်စ္ပညာရွင္တစ္ေယာက္ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေမြးလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လံုး အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္တစ္ဦးလိုပဲ ေနခဲ့တယ္။ ရက္စက္ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဘ၀တူ မြတ္စလင္ေတြက ကမၻာ့အေနရာအႏွံ႕အျပားမွာ လုပ္ေဆာင္ေနၾကတာကို ေတြ႕ၿပီးေနာက္မွာ၊ ၿပီးေတာ့ ကမၻာအႏွံ႕အျပားက အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရဖန္မ်ားလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံစားခ်က္ေလးတစ္ခု ေပါက္ဖြားလာခဲ့တယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္ျဖစ္သလို လူသားတစ္ဦးလည္းျဖစ္တဲ့အတြက္ အမွန္တရားကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားဖို႔ တာ၀န္ရွိတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္ပါ။ ဒီခံစားခ်က္က အစၥလာဟ္ဘာသာနဲ႔ ကမၻာၾကီးကို ကပ္ေဘးေတြနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈတိုက္ပြဲေတြကေန ကာကြယ္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ၀န္ခံပါတယ္။ လက္ရွိ အစၥလာဟ္တရားေတြဟာ မြတ္စလင္မဟုတ္သူေတြအေပၚ အမုန္းတရားနဲ႔ အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဖန္တီးေပးေနတယ္ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္အထိ မိန္းမအမ်ားၾကီးယူတဲ့စနစ္ကို လက္ခံက်င့္သံုးေနၾကဆဲျဖစ္တယ္။

ေနာက္ၿပီး မြတ္စလင္ကေန အျခားဘာသာေျပာင္းသြားသူေတြကို သတ္ျဖတ္တဲ့အက်င့္ေတြက ရွိေနဆဲျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ေနရာမွာ ျပတ္သားတဲ့ ရပ္တည္ခ်က္ မရွိေသးတာပဲျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င့္ကန္႔ကြက္တာေတြ မလုပ္တဲ့အျပင္ အဲဒီကၽြန္စနစ္နဲ႔စစ္ပဲြေတြကို ဖန္တီးၿပီး အစၥလာဟ္သာသနာျပန္႔ပြားေအာင္၊ အျခားဘာသာ၀င္ေတြကို မြတ္စလင္ျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဂ်ိဇီယာ (Jizia)လို႔ေခၚတဲ့ မတရားအခြန္ေငြေတြ ေကာက္ခံေနၾကပါတယ္။ (မေလးရွားမွာ တ႐ုတ္လူမ်ိဳးမ်ားကို ႏွိမ္ထားသလိုမ်ိဳး ျဖစ္မည္ဟု ထင္ပါတယ္…စာေရးသူ)

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ “အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ ကမၻာ့လူသားေတြကို ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗလီေတြမွာ ၾကာသပေတးေန႔တိုင္း အျခားအစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ မဟုတ္သူေတြကို (အာရဗီဘာသာစကားနဲ႔) ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစၥလာဟ္ဘာသာ၀င္ေတြဟာ ဂ်ဴးေတြကို ၀က္နဲ႔ေမ်ာက္ကေနဆင္းသက္သူမ်ားလို႔ ဆဲေရးတိုင္းထြာၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္ဘာသာ၀င္ကေလးငယ္ေတြကို ဘယ္လို မက္ေဆ့ေတြ (သင္ၾကားခ်က္ေတြ) ေပးခ်င္တာပါလဲ။ ဒါဟာ ေမတၱာတရားနဲ႔ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေဆာင္ေတြလား။ အမုန္းတရားလက္ေဆာင္ေတြလား။

ကၽြန္ေတာ္ ခရစ္ယာန္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဂ်ဴးဘုရားေက်ာင္းေတြကို ေရာက္ဖူးတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနၾကတယ္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက သူတို႔ကို ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ မြတ္စလင္မ်ိဳးဆက္ေတြကိုလည္း သူတို႔ (အျခားဘာသာ၀င္ေတြ)ကို မုန္းတီးရြံရွာဖို႔နဲ႔ မိစၦာဒိ႒ိမ်ားအျဖစ္ ေခၚၾကဖို႔ သင္ၾကားေပးေနၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ တစ္စံုတစ္ေယာက္က “မိုဟာမက္ဆိုတာ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးေတြအေပၚမွာ ကာမစပ္ယွက္သူ”လို႔ စြပ္စဲြတဲ့အခါ မိုဟာမက္ကို ကာကြယ္ဖို႔ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ၾကိမ္းေမာင္းကန္႔ကြက္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ မြတ္စလင္ေတြဟာ အစၥလာဟ္က်မ္းစာမွာလာတဲ့ “တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ေသာအခါ အသက္ ၇-ႏွစ္မွ်သာရွိေသးေသာ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးကို လက္ထပ္ေတာ္မူတယ္”ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဂုဏ္ယူေျပာဆိုေနၾကျပန္ပါတယ္။

ေျပာရမွာေတာ့ ၀မ္းနည္းပါတယ္။ မြတ္စလင္မ်ားစြာဟာ (အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး) အေမရိကန္က ေ၀ါထရိစင္တာကို ၀င္တိုက္တဲ့ စက္တင္ဘာ ၁၁-ရက္အျဖစ္အပ်က္နဲ႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားက အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈေတြကို ၾကားရတိုင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ကမၻာ့မီဒီယာေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဒီလို အၾကမ္းဖက္မႈေတြကို ဆန္႔က်င္႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေၾကညာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မြတ္စလင္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို မြတ္စလင္ေတြဟာ သေဘာေခြ႕ေနၾကပါတယ္။ လ်စ္လ်ဴရႈထားၾကပါတယ္။ သူတို႔ အၾကမ္းဖက္ရျခင္းအေၾကာင္းကိုေတာင္ ရွာၾကံၿပီး အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သနားေနၾကပါတယ္။

ဥပမာအေနနဲ႔ ဘယ္အစၥလာဟ္အဖြဲ႕အစည္းက အၾကမ္းဖက္ေခါင္းေဆာင္ ဘင္လာဒင္ကို “ဘာသာေရးေသြဖီသူ၊ အစၥလာဟ္တရားေတာ္ကို ခ်ိဳးေဖာက္သူ”လို႔ တရား၀င္ေၾကညာခ်က္ ထုတ္ျပန္ပါသလဲ။ ေရွ႕ေနာက္မညီတာတစ္ခုက စာေရးဆရာ ရပ္ခ်္ဒိုင္း (Rushdie)ကိုေတာ့ အစၥလာဟ္ကို ဆန္႔က်င္တဲ့စာအုပ္ ေရးသားမႈနဲ႔ ေသဒဏ္ေပးသင့္ေၾကာင္း ေၾကညာေပးခဲ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ဘာသာေရးလြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ပိုရဖို႔ ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။ ဥပမာ ျပင္သစ္မွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳခြင့္ ပိတ္ပင္ျခင္းကိစၥကို ပယ္ဖ်က္ဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကယ္လုပ္သင့္တာက ကမၻာအႏွံ႔အျပားမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အစၥလာဟ္အစြန္းေရာက္ လူသတ္သမားေတြကို ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳၾကဖို႔နဲ႔ အစဲြအလန္းေတြ သိပ္မၾကီးၾကဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ အခုထိ ဒါေတြကို ဆန္႔က်င္ေၾကာင္း၊ အားေပးအားေျမွာက္မျပဳပါေၾကာင္းဆိုတဲ့ ဆႏၵေတြ မေဖာ္ထုတ္ေပးႏုိင္ၾကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕သေဘာထားကို မေဖာ္ျပဘဲ တိတ္တိတ္ကေလး ေနေနၾကတာဟာ အစၥလာဟ္အၾကမ္းဖက္သမားေတြကို သတ္ျဖတ္ျခင္းလုပ္ငန္းေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔၊ အၾကမ္းဖက္မႈေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ အားေပးေနတာ၊ တိုက္တြန္းေနတာ၊ စြမ္းအင္ေတြ ျဖည့္ေပးေနတာနဲ႔ အတူတူပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွတာေတြအတြက္ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔အျခားသူမ်ားအေပၚကို အျပစ္တင္၊ လက္ညိႈးထိုးေနၾကတာကို ရပ္တန္႔ပစ္ဖို႔ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မြတ္စလင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ရိုးရိုးသားသား ေျပာရရင္ အစၥေရးႏိုင္ငံဆိုတာ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းေဒသမွာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ မီး႐ွဴးတန္ေဆာင္တစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈရဲ႕အလင္းေရာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ လူ႕အခြင့္အေရးမ်ားရဲ႕ စံထားရာႏိုင္ငံတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

မြတ္စလင္ႏိုင္ငံေတြျဖစ္တဲ့ အာရပ္ႏိုင္ငံေတြဟာ က႐ုဏာတရားမဲ့စြာနဲ႔ ဘာနစ္နာေၾကးမွမေပးဘဲ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြကို ပထုတ္ေနၾကတယ္။ “လြတ္လပ္ေသာဂ်ဴးႏိုင္ငံေတာ္”ကို ခြင့္မျပဳၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ အစၥေရးလူမ်ိဳးေတြကေတာ့ အာရပ္လူမ်ိဳးသန္းေပါင္းမ်ားစြာကို သူတို႔ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သူတို႔ေျမေပၚမွာ လက္ခံေပးထားပါတယ္။ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးေတြနဲ႔ အခြင့္အေရးတန္းတူ ခံစားခြင့္ေပးထားပါတယ္။

အစၥေရးမွာ အမ်ိဳးသားက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တရား၀င္ ႐ိုက္ႏွက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဘာသာတစ္ခုကေန ဘာသာတစ္ခုကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာင္းႏိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ အစၥလာဟ္မွာလို ဘာသာေျပာင္းလဲျခင္းဥပေဒအရ သတ္ျဖတ္ခံရမွာကိုလည္း ေၾကာက္စရာမလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ အစၥလာဟ္ႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ရႏိုင္လို႔လား။ ဒီအခြင့္အေရးမ်ိဳးကို ခံစားၾကရလို႔လား။ (ဒါဆိုရင္ ခင္ဗ်ားက အစၥေရးဘက္ေတာ္သား မြတ္စလင္လားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးလိမ့္မယ္)။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြ ဒုကၡခံစားေနရတယ္ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို ဒုကၡခံစားေနရတာေတြဟာ အစၥေရးေတြ(ဂ်ဴးေတြ)ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ပါလက္စတိုင္းက အက်င့္ပ်က္ျခစားေနတဲ့ (ပ်က္စီးေနတဲ့)ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။

အစၥေရးႏိုင္ငံမွာေနတဲ့ အာရပ္လူမ်ိဳးေတြ အာရပ္တိုင္းျပည္ေတြမွာ ေနခ်င္လို႔ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတာကို ေတြ႕ျမင္ရဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာေသာ ပါလက္စတိုင္းလူမ်ိဳး မြတ္စလင္ေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ရန္သူေတာ္ၾကီးျဖစ္တဲ့ အစၥေရးမွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အစၥေရးနယ္ေျမထဲကို ၀င္ေနၾကပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေျပာေနၾကသလို အစၥေရးေတြက ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါး လူမဆန္စြာ ဆက္ဆံၾကတယ္ဆိုရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန (ပါလက္စတိုင္းေတြက အစၥေရးနယ္ေျမထဲ မ၀င္ဘဲ၊ အစၥေရးထဲက အာရပ္ေတြကသာ ပါလက္စတုိင္းနယ္ေျမထဲ ၀င္ေနၾကမယ္ဆိုတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္အေျခအေန… စာေရးသူ) ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္လက္ခံၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ေျဖရွင္းၾကရပါလိမ့္မယ္။ ဒါမွသာ လူသားထုတစ္ရပ္လံုးနဲ႔ ညီညြတ္မွ်တစြာေနႏိုင္မယ့္ ေခတ္သစ္တစ္ခုကို စတင္ႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ဘာသာေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားအေနနဲ႔
-မယားမ်ားစြာယူျခင္း၊
-အရြယ္မေရာက္သူမ်ားကို လက္ထပ္ျခင္း၊
-ကၽြန္စနစ္၊
-အစၥလာဟ္ဘာသာကို ေသြဖီသူမ်ားကို သတ္ျဖတ္ျခင္း၊
-အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ႐ိုက္ႏွက္ျခင္းနဲ႔
-အစၥလာဟ္ဘာသာျပန္႔ပြားေရးအတြက္ မြတ္စလင္မဟုတ္တဲ့ႏိုင္ငံမ်ားကို စစ္ေၾကျငာျခင္းဆိုတဲ့ အခ်က္ေတြကို ထင္ထင္ရွားရွား၊ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေနပါၿပီ။ ဒီလို လုပ္ေဆာင္ျပမွသာလွ်င္ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘာသာကို ေလးစားၾကပါ”လို႔ အျခားသူေတြကို ေတာင္းဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြအေနနဲ႔ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္တတ္တဲ့အက်င့္”ေတြကို ရပ္တန္႔ဖို႔ အခ်ိန္က်ေရာက္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဟာ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ မြတ္စလင္ေတြ ေျပာင္းလဲရမယ္”လို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမယ့္အခ်ိန္ပါပဲ။

ေတာ္ဖစ္ ဟာမစ္