Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Monday, June 28, 2010

ဘ၀ႏွင့္ အရိပ္မ်ား



အရိပ္ေတြ..။ အရိပ္ေတြ ေျပးေနၾကသည္။ အရိပ္ေတြ တိမ္လိပ္ေတြလို ေျပးေနၾကသည္။ အရိပ္ေတြက ခဏ ခဏ တက္လာလိုက္၊ ေျပးသြားလိုက္၊ ေပ်ာက္ကြယ္သြားလိုက္၊ ေျပးေနၾကသည္။ ေလာကထဲမွာ ေျပးလႊားေန ၾကေသာ လူေတြကလည္း အခ်ိန္၏ျဖစ္စဥ္ထဲတြင္ တိမ္ေတြလို ေျပးလႊားေနၾကေလသည္။

ေျပးလႊားေနေသာ တိမ္တိုက္မ်ားထဲတြင္ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမေမလည္း ပါသည္။ ေလးစားရေသာ ေဖေဖလည္း ပါသည္။ ေႏြးေထြးေသာ မိသားစုေလးလည္း ပါသည္။ တိမ္တိုက္ေတြထဲမွ ေပၚလိုက္ေပ်ာက္လိုက္ျဖစ္ေနေသာ ေလွာင္ၿပံဳးၿပံဳးေလးေတြလည္း ပါႏိုင္သည္။ လက္ခုပ္သံသံအခ်ိဳ႕လည္း ပါသည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ အတိတ္ေမ့လိုက္ ခ်င္သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေမ့ေနေသာ အတိတ္မ်ားကို ျပန္လည္ ခလုတ္တိုက္ခ်င္သည္။

ေသာကမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာအခါ တိမ္တိုက္မ်ားသည္ မည္းေမွာင္ေနတတ္ၿပီး ေမတၱာတရားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ၿပီး ၾကည္ႏူးဖြယ္ရာမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေနေသာအခါ တိမ္တုိက္မ်ားသည္ ျဖဴစင္တက္ၾကြေနတတ္ ေလသည္။ ဘ၀မွာ သင္ဟာ ခဏတာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုရင္ ထိုအရသာမ်ိဳးကို ဘယ္ႏွစ္ၾကိမ္ေလာက္ အားရပါးရ ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးပါသနည္း။

“စိတ္ဓာတ္ေတြ က်တယ္၊ စိတ္ညစ္တယ္”လို႔ ၿငီးညဴခဲ့ဖူးမယ္ဆိုရင္ ခဏတာေလးကို အၾကာၾကီး သင္ထင္ေန ခဲ့ဖူးလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို ဘ၀လို႔ သင္ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်င္ပါသလား။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ေပ်ာ္ရႊင္ေနရင္ သင္ဟာ ဘ၀ဆိုတာ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနတယ္လို႔ သင္ ထင္မည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ ္မ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာအခါ သင္ဟာ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈကို ျပႆနာရွာေကာင္း ရွာမည္။ ဤခံစားခ်က္ သည္ပင္ ဘ၀ျဖစ္သည္ဟု ထင္ၿပီး ထိုဘ၀သည္ပင္ သင္၏ ထင္ျမင္ခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

“ဘ၀ဟူသည္ ႏႈတ္ယူလို႔လည္း မရ၊ ေပါင္းထည့္လို႔လည္း မရေသာအရာ ျဖစ္သည္”ဟု စာေရးဆရာတစ္ဦးက ေျပာဖူးသည္။ သူ႕စကားအရဆိုလွ်င္ ဘ၀ဟူသည္မွာ ျပဓာန္းခံအရာတစ္ခုသာ ျဖစ္ေနသည္။ Passive Type သေဘာသာ ျဖစ္ေနသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ “ဘ၀ဆိုတာ တိုက္ပဲြ - Life is struggle”လို႔ ဆိုတတ္ၾကျပန္သည္။ ဤသေဘာအတုိင္းဆိုလွ်င္ ဘ၀ဟူသည္ ျပဓာန္းခံအရာ မဟုတ္ေတာ့။ အရာရာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အရာျဖစ္လာသည္။ Active Type သေဘာရွိသည္။ ျပဓာန္းခံအယူအဆသမားမ်ားက ဘ၀ကို တစ္စံုတစ္ရာထံ ၀ကြက္အပ္ထားသည္။ လုပ္ႏုိင္သမွ် လုပ္မည္၊ မရလွ်င္လည္း ထိုတစ္စံုတစ္ရာ၏ သေဘာ သာျဖစ္သည္ဟု လက္ခံသည္။

“ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲက ကိုယ္တုိင္ဖန္တီးႏိုင္ေသာ အရာတစ္ခု ျဖစ္တယ္”ဟု ယူဆသူမ်ားက ဘ၀ကို ကိုယ္လိုခ်င္သလို ဆဲြေခၚသည္။ ျဖစ္ေစခ်င္သလို ဖန္တီးသည္။ “ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ့္လက္ထဲက ကိုယ္ဖန္တီး သလို ရတဲ့အရာ ျဖစ္တယ္”ဟု ခံယူထားသူသည္ လြတ္လပ္သည္။ အမွီအခို ကင္းသည္။ သို႔ရာတြင္ တာ၀န ္ပိုၾကီးသည္။ လုပ္လိုက္သမွ်အရာမ်ား အဆင္ေျပေနလွ်င္ ကိစၥမရွိ။ အဆင္မေျပခဲ့လွ်င္ အျပစ္တင္စရာ ဘုရားသခင္က သူ႕အနားမွာ မရွိ။ မပိုင္ႏိုင္လွ်င္ ပို၍ ခံစားရဖို႔သာ ရွိေလသည္။ မည္သို႔ေသာ အေတြးအျမင္ မ်ားကို ကိုင္စဲြၿပီး ဘ၀အေပၚ သေဘာထားထား အားလံုးသည္ သူတို႔ဘ၀မ်ား၏ အရိပ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေနပါသည္။

တစ္ေန႔က အြန္လိုင္းမွာ ကိုယ့္ကို တစ္ခါမွ စၿပီး ႏႈတ္မဆက္ဖူးေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က “ဦးဇင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔”ဟု ဆိုလာသည္။ သူသည္ ခရစ္ယာန္မေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အသိုင္း အ၀ိုင္းလည္း ေကာင္းသည္။ ႐ုပ္လည္း ေခ်ာသည္။ ငယ္လည္း ငယ္သည္။ သို႔ေပျငား သူမသည္ ေလာကမွာ ၾကာၾကာမေနႏုိင္ေသာေရာဂါသည္ ဗုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ (ဦးဇင္းႏွင့္ ညီအစ္ကိုလို ခ်စ္ရသူ)ႏွင့္ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့သည္။

သူတို႔ေတြ တဲြသြားတဲြလာ ျဖစ္ေနစဥ္က “ဦးကု… တပည့္ေတာ္တို႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုလာေသာအခါ အံ့ၾသခဲ့ရသည္။ “အစ္ကို ဟိုအေၾကာင္း သူ႕ကို ေျပာလိုက္ၿပီးၿပီလား”ဟု ေမးေသာအခါ “ေျပာၿပီးတာ ၾကာၿပီ၊ သူမက ေနာက္မဆုတ္ဘူး”ဟု ေျပာသည္။ ကာယကံရွင္မ်ားကိုယ္တိုင္ မည္သို႔ ခံစားရမည္မသိ၊ အံ့ၾသစိတ္ ေရာ၊ ၀မ္းသာစိတ္ေရာ ေရာေရာျပြမ္းျပြမ္း ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။

ထိုအခါက အခ်စ္ဆိုတာကို ေတြးေနခဲ့ဖူးသည္။ ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္ၾကီး အထက္ပိုင္း ကေလးၿမိဳ႕နယ္တြင္ ခရစ္ယာန္ဆရာေတာ္မ်ားက ၾကီးမွဴးက်င္းပေသာ တရားပဲြတြင္ ဆရာေတာ့္ကို “အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ”ဆိုေသာ ေမးခြန္း အေမးခံခဲ့ရ၍ တေ၀ါေ၀ါ ရယ္ခဲ့ၾကရသည္ဟု ဆိုသည္။ တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဟူသည္ မည္သူျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္ဖူးသည္ျဖစ္ေစ၊ မခ်စ္ဖူးသည္ျဖစ္ေစ အဓိပၸာယ္ေတာ့ နားလည္ေနသင့္ေသာအရာ ျဖစ္သည္ဟု ထင္သည္။ အမွန္ဆိုရလွ်င္ အခ်စ္ကို နားမလည္သူသည္ ဘ၀ကို နားမလည္သူသာ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ဘ၀ဟူသည္ အခ်စ္တို႔ႏွင့္ ေပါင္းစပ္တည္ရွိေနေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတဲြေတြ ၾကည့္စဥ္က သူတို႔အခ်စ္ကို တင္စားေနၾကသည္မွာ ပိုသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအထင္ကို ထိုခရစ္ယာန္မေလးက ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သည္။ အခ်စ္ဟူသည္ သိကၡာရွိေသာ၊ က်က္သေရ ရွိေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အရာတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ျမင္လာသည္။ ေသရမည့္ေရာဂါရွိသူအေနျဖင့္ ခ်စ္သူ တစ္ေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ေထာင္ဘက္တစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ ေမွ်ာ္လင့္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ မည္သည့္ ဆင္ျခင္တံုတရားကမွ မ်က္ႏွာသာေပးဖြယ္မရွိေသာအရာကို အခ်စ္က ဖန္တီးျပသည္။ သိကၡာရွိ ေသာ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ အခ်စ္ကို ျပသခဲ့ေသာ ခ်စ္သူမ်ားသည္လည္း ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားကို တစ္နည္းတစ္ဖံု တန္ဖိုးရွိ ေနေစခဲ့သည္။

သူမသည္ အစ္ကို႔ကို ခ်စ္လို႔ လက္ထပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားစင္ကို ၾကည့္မရ။ ဘုရာစင္ေရွ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွ မသြား။ အိမ္ကို သြားလည္တိုင္း အေတြ႕မခံ။ အစ္ကို႔ကို လက္ထပ္ႏိုင္လို႔ သူ႕အခ်စ္ကို အံ့ၾသေၾကာင္း ေလးစား ေၾကာင္းေတြ ေျပာခ်င္သည္။ “မင္းတို႔ သမၼာက်မ္းစာက ေလာကလူသားေတြအတြက္ ေကာင္းရာမြန္ရာ က်မ္းတစ္ဆူအျဖစ္ ရွိေနေၾကာင္းကိုလည္း သူမကို ေျပာျပခ်င္သည္”။ အိမ္ေရွ႕ခန္းတြင္ ဘုရားအေၾကာင္း၊ တရားအေၾကာင္းေျပာေနစဥ္ သူမသည္ တစ္ဖက္အခန္းထဲတြင္ နားကို ပိတ္ၿပီး ေနေလ့ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ “ဘုရားသခင္ အမ်က္ထြက္မွာ စိုးလို႔”ဟု အစ္ကိုက တစ္ဆင့္ ေျပာျပသည္။ သူမသည္ ထာ၀ရဘုရားသခင္၏ ေမတၱာႏွင့္ အမ်က္ေတာ္ၾကားတြင္ ဗ်ာမ်ားေနသူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ ၾကံဳၾကိဳက္လို႔ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ “ေတာ္ပါေတာ့၊ ေတာ္ပါေတာ့”ဟု နားပိတ္ၿပီး ေအာ္သည္။

ေနာက္ပိုင္းတြင္ “နင့္ကို ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း မေဟာပါဘူးကြ၊ သမၼာတရားပဲ ေဟာပါ့မယ္၊ ငါနဲ႔ လာစကား ေျပာပါအံုး”လို႔ အတင္းေခၚရာကေန စကားေတြ ေျပာျဖစ္လာခဲ့သည္။ သမၼာက်မ္းစာ၏ ေကာင္းရာမြန္ရာ အခ်က္မ်ားကိုသာ သူမကို ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ မေခၚဘဲနဲ႔ မလာတတ္။ ေနာက္ပိုင္း ေခၚရဖန္မ်ားေသာအခါ သူမႏွင့္ စကားအဆက္အသြယ္ ျပတ္ခဲ့သည္။ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေတာ့။ ေနာက္ပိုင္း သိရတာက သူ႕ကို အုပ္ထိန္းေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းၾကီးက ဗုဒၶဘာသာဘုန္းၾကီးေတြႏွင့္ မလိုအပ္ဘဲ စကားမေျပာရဟု ေျပာထား ေၾကာင္း သိရသည္။

“ဦးဇင္းနဲ႔ စကားေျပာခ်င္လို႔”ဆိုၿပီး ဂ်ီေတာ့ခ္ကေန ေခၚေတာ့ “နင္ ဘုရား(ခ်ာခ်္)ေက်ာင္းေကာ တက္ျဖစ္လား၊ က်မ္းစာေတြေကာ ရြတ္ျဖစ္လား၊ ခ်ာခ်္ေက်ာင္းမွာ သီခ်င္းေတြေကာ သြားဆိုျဖစ္ေသးလား”လို႔ ေမးေတာ့ သူမက ရယ္ေနခဲ့သည္။ “ဘာလို႔ ရယ္ေနတာလဲ”ဆိုေတာ့ “အဲဒါေတြ မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ ခ်ာပ္ေတာ့ တက္ျဖစ္ပါ တယ္”လို႔ ဆိုသည္။ “ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္ဟာ ခ်ာခ်္ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ သမၼာတရားကို နာရမယ္၊ ဒါေတြက ခရစ္ယာန္တစ္ေယာက္အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့အရာေတြပဲ”လို႔ ေျပာလိုက္ခဲ့သည္။ “ဒါဆိုရင္ ဘုရားရွိခိုးတာ၊ ပုတီးစိပ္တာ၊ တရားထိုင္တာေတြကေရာ ဗုဒၶဘာသာအတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အရာေတြလား”လို႔ သူမက ျပန္ေမးေတာ့ “ဟုတ္တာေပါ့”လို႔ ေျဖခဲ့သည္။ “ဒါဆိုရင္ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနၿပီ”လို႔ သူမက ေျပာလိုက္ေတာ့ အံ့ၾသသြားခဲ့ရသည္။ “ဒါဆိုရင္ နင္ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္နဲ႔ အုပ္ထားေသးလား”ဆိုေတာ့ “No, Never”လို႔ ေျဖသည္။

ျပဓာန္းခံ၀ါဒမွ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး၀ါဒ ေျပာင္းလာသူ သူမအတြက္ ၀မ္းသာရပါသည္။ ထိုေန႔က သူမအရိပ္ေအာက္တြင္ ေအးျမေနခဲ့သည္ကို အမွတ္ရသည္။ ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္ဖန္တီးၿပီး ကိုယ့္အရိပ္ ေအာက္ ကိုယ္ဖာသာ ေလွ်ာက္လွမ္းရသည္ ဆိုေသာ္လည္း ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ျပင္ပအရိပ္မ်ား ေအာက္တြင္လည္း ေအးျမဖို႔ အခြင့္အေရး ရွိေနသည္မွာ ဘ၀၏ ဆုလာဒ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။

တစ္ေန႔က ရန္ကုန္က ညီငယ္တစ္ေယာက္က ဂ်ီေတာ္ခ္ကေန “ဦးဇင္း သူဇာ လက္ထပ္သြားၿပီ”လို႔ ဆိုသည္။ “မင္းနဲ႔ မဟုတ္ဘူးလား”ဆိုေတာ့ “အျခားတစ္ေယာက္နဲ႔”လို႔ ေျပာသည္။ နယ္က ေျပာင္းလာၿပီးကတည္းက သူတို႔ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္ေနၾကသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေသာအခါ “တပည့္ေတာ္တို႔က ေနာက္ႏွစ္က်ရင္ လက္ထပ္မွာ၊ ဒါေၾကာင့္ အတူတူ ေနေနၾကတာ”လို႔ ေျပာသည္။ လစ္ဗင္းတူဂဲသား၊ ဘာတတ္ႏိုင္မည္နည္း။ ထိုအရာအားလံုးကို သိထားေတာ့ “သူဇာ လက္ထပ္သြားၿပီ”လို႔ ဆိုေသာအခါ အံ့ၾသသည္။ ညီငယ္က သူ႕ထက္သာတဲ့ သူတစ္ေယာက္ (႐ုပ္လည္း သာတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ပိုက္ဆံ ခ်မ္းသာတယ္)ကို လက္ထပ္ သြားၿပီ ဆိုေသာအခါ မင္သက္ခဲ့ရျပန္သည္။ သူဇာ၏ သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ေသာအခါ “ဦးဇင္းရယ္… သူဇာက ေမာင္ေဇာ္ကို ဘယ္ေရြးမလဲ၊ အခု လက္ထပ္တဲ့သူက အစစအရာရာ သာတယ္ေလ”လို႔ ေျပာလိုက္ ေတာ့ ပိုလို႔ အံ့ၾသရျပန္သည္။

ဆရာနႏၵာသိန္းဇံ၏ “ေျပာရင္းေျပာေနမည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ” စာအုပ္ထဲက ၾကက္ဖပံုျပင္ကို သြားသတိရသည္။ ၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္သည္ သူ႕အုပ္စုႏွင့္သူ မင္းမူေနၾကသည္။ ႏွစ္ေကာင္လံုးတြင္ ၾကက္မမ်ားစြာ ရွိသည္။ တစ္ေန႔ ထိုၾကက္ဖႏွစ္ေကာင္ တိုက္ခိုက္ၾကသည္။ ၾကက္မမ်ားက ေဘးကေန ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ တစ္ေကာင္က ေသြးသံရဲရဲျဖင့္ ထြက္ေျပးသြားေသာအခါ ႏွစ္ဖက္အုပ္စုမွ ၾကက္မမ်ားသည္ အႏိုင္ရသူ ၾကက္ဖ ေနာက္သို႔သာ လိုက္သြားၾကသည္။

အေနာက္တိုင္းစာေပတြင္ Consequentialism and Non Consequentialism လို႔ ၀ါဒ ႏွစ္ခု ရွိသည္။ စီးပြားေရးတြင္ အထူးသျဖင့္ သံုးသည္ဟု ထင္သည္။ ကိုယ္က်ိဳးေမွ်ာ္၀ါဒႏွင့္ သူ႕အက်ိဳးၾကည့္၀ါဒဟု ဆရာတစ္ဦးက ဘာသာျပန္သည္။ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်ိဳးေမွ်ာ္၀ါဒလား၊ သူ႕အက်ိဳးၾကည့္၀ါဒလား။ အမွန္အားျဖင့္ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ လိုခ်င္မႈ၊ တပ္မက္မႈမ်ား၏ အမည္သာ ျဖစ္သည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုအခ်စ္ကို ကိုင္စဲြထားေသာသူမ်ားမွာ အျခားမဟုတ္၊ လူသားမ်ား ျဖစ္သည္။ လူသားမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ သက္ရွိ မ်ားတြင္ အသိဉာဏ္အရွိဆံုး၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးဟု သေဘာထားသည္။ ထိုသေဘာထားႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လူသားတြင္ သိကၡာတရားရွိသည္။ တန္ဖိုးေတြ ရွိသည္။ အခ်စ္ကို ထိုတန္ဖိုးမ်ား၊ ထိုသိကၡာတရားမ်ားႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေအာင္ ေပါင္းစပ္ပစ္ဖို႔ လိုသည္။

တန္ဖိုးသိကၡာမရွိေသာ ခ်စ္ျခင္းတရားသည္ တိရစၧာန္တို႔၏ အခ်စ္ႏွင့္ ဘာမ်ား ထူးျခားေနမည္နည္း။

တိရစၧာန္မ်ားက အခ်စ္ကို ရယူလိုမႈ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ တပ္မက္မႈတစ္ခုတည္းအျဖစ္သာ သေဘာထားၾကသည္။

လူသားက ထို႔ထက္ နည္းနည္းေတာ့ ပိုသင့္သည္။

သို႔မွသာ လူသား၏ ပံုရိပ္က က်က္သေရ ရွိေနမည္။ အဓိပၸာယ္ရွိေနမည္။ တန္ဖိုးရွိေနမည္။

ဘ၀မွာ မည္သို႔ေသာ ပံုရိပ္ေတြ လႊမ္းမိုးေနပါသလဲ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ပိုင္ဆိုင္မႈ၊ ရယူမႈတစ္ခုအျဖစ္သာ သေဘာထားခဲ့ပါသလား။ သို႔မဟုတ္ လူသားတစ္ေယာက္၏ တန္ဖိုး၊ ဂုဏ္သိကၡာမ်ားႏွင့္ ေပါင္းစပ္ဖန္တီးခ ဲ့ပါသလား။ ထိုပံုရိပ္မ်ားသည္ ဘ၀၏ ၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္းကို အဆံုးအျဖတ္ေပးမည္။ ကိုယ္တိုင္ ဖန္တီး လိုက္ေသာ ထိုအရိပ္ေအာက္တြင္ တစ္သက္လံုးေနရမည္ျဖစ္ပါ၍ ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကို ကိုယ္တိုင္ အႏုစိတ္လိုက္ ဖို႔ လိုသည္။ ဆန္းစစ္ေနမိဖို႔ လုိသည္။ ဆန္းစစ္ၿပီးၿပီလား။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လာေရာက္ခိုလႈံသူမ်ားကို ေအးျမေစေသာ အရိပ္ျဖစ္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္ပါသည္။ မိဘ၊ ဆရာ၊ သူငယ္ခ်င္းတို႔၏ ေအးျမေသာအရိပ္ေအာက္တြင္လည္း ခိုလႈံခ်င္ပါသည္။ သူ႕အရိပ္၊ ကိုယ့္အရိပ္ အျပန္အလွန္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေလာကတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္၏ အရိပ္ေတြ ပိုမိုေအးျမေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ေတာ့ အရင္ဆံုး ၾကိဳးစားရေပအံုးမည္။

……………………………………………….
ထို ………ကဲ့ ………... သို႔
အရိပ္မ်ား ေျပးလႊားေနခဲ့ၾကေလသည္။
……………………………………………………..။

(မွတ္ခ်က္ ….. ေခါင္းစဥ္၏ က်ယ္၀န္းမႈကို အမီမလိုက္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အထိုက္အေလ်ာက္ေတာ့ ဘ၀ႏွင့္အရိပ္မ်ားကို မီးေမာင္းထိုးျပႏိုင္ခဲ့လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္)

Saturday, June 26, 2010

ဗုဒၶ၀င္

မေလးရွားက Miss Sharlinton ပို႔လုိက္တဲ့ အီးေမးလ္ထဲကပါ။ ဘယ္သူေတြ ဖန္တီးထားသလဲေတာ့ မသိပါ။ အလြန္စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းသလို လက္ရာလည္း အေတာ္ေျမာက္တယ္လို႔ ဆိုရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ အားလံုး သိၿပီးသား ျဖစ္မွာပါ။ ပိုၿပီး ေပၚလြင္သြားေအာင္ ဓာတ္ပံုေအာက္မွာ စာသားေလးေတြ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ၾကည္ညိဳႏိုင္ၾကပါေစ.........


ဒါကေတာ့ လူ႔ျပည္ကို သြားၿပီး ဘုရားျဖစ္ဖို႔ မသြားခင္ေတြ႕ရတဲ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္


မယ္ေတာ္မာယာ၀မ္းမွာ ပဋိသေႏၶယူပါၿပီ


ဘုရားအေလာင္းေတာ္ ဖြားျမင္ၿပီ


ေမြးခါစကတည္းမွာပဲ အနာဂတ္ကို ၾကိဳသိတဲ့ ကပိလရေသ့က ဂါရ၀ျပဳ


အာနာပါနကမၼ႒ာန္းစီးျဖန္း


ေလးေတာ္တင္ပဲြ


ယေသာ္ဓရာနဲ႔ လက္ထပ္


အၾကင္လင္မယား တင့္တင့္တယ္တယ္


ဒါေတြ ျမင္ေတာ့ ေလာကၾကီး စိတ္ကုန္လာတယ္


ေမာင္းမေျခြရံေတြ ဟိုေပၚဒီေပၚ သြားေရေတြတဲြက်၊ ဒါေတြျမင္ေတာ့ ပိုစိတ္ကုန္သြားတယ္


“ေနရစ္ခဲ့ေတာ့ ယေသာ္ေရ”


က႑က.. လာ... သြားမယ္.... ဒုကၡရဲ႕အဆံုးကို


တရားက်င့္ဖို႔ဆိုရင္ ဒီဆံပင္ေတြ ျဖတ္ပစ္မွပဲ


ပဥၥသီခနတ္သားက မေလ်ာ့မတင္း ေစာင္းၾကိဳးညွင္းသလို က်င့္ဖို႔ သတိေပးတယ္


ေကာင္းေကာင္း မစားရတာ ၾကာတဲ့ ဘုရားေလာင္းကို သုဇာတာက အခ်ိန္ကိုက္ ႏို႔ဆြမ္းကပ္တယ္


ဘုရားေလာင္း ေရႊခြက္ေမွ်ာေတာ့ ကာလနဂါးေတာင္ တစ္ေရးႏိုးၿပီ
“ေအာ္... ဘုရားတစ္ဆူေတာင္ ပြင့္ေတာ့မွာပါလား”......


အေႏွာက္အယွက္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး................


အတားအဆီးေတြက အသြယ္သြယ္..............


ကိေလသာေတြကလည္း ဆဲြေဆာင္တယ္..........


အတားအဆီး၊ အခက္အခဲ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ အသြယ္သြယ္မွ လြတ္ၿပီ.. ကၽြတ္ၿပီ၊ ဘုရားျဖစ္ၿပီ...


ၾကာက ညစ္ပတ္တဲ့ ရႊံ႕ညြန္ထဲကေန ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းစြာ ပြင့္လာတယ္။ ငါက ကိေလသာ ဗြက္အိုင္ထဲေန ဘုရားျဖစ္လာတယ္.....


ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္း ခ်မ္းသာအစစ္နဲ႔ ေနေနတယ္


ငါသိတာေတြကို ေလာကကို သိေစမယ္


ေလာကမွ ထြက္ေျမာက္ေၾကာင္းေတြကို ေဟာေနတယ္


အလယ္အလတ္လမ္းနဲ႔ သြားၾကဖို႔ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးကို တရား စေဟာတယ္


အိႏၵိယမွာ အၾကီးက်ယ္ဆံုး အဖဲြ႕အစည္းၾကီး ျဖစ္လာတယ္...


“လူနာေတြကို ျပဳစုတာဟာ ငါ့ကို ျပဳစုတာထက္ မြန္ျမတ္တယ္”
(ဗုဒၶ)


အရွင္နႏၵက သူ႕မိန္းမကို စဲြေနေတာ့ “မင္းမိန္းမက ဟို နတ္သမီးေတြေလာက္ လွလို႔လား”ဆိုၿပီး သာသနာ့ေဘာင္ၿမဲေအာင္ စည္း႐ံုးလိုက္တယ္ ...


ဖခမည္းေတာ္၊ ေမြးစားေမေမ၊ ပါရမီျဖည့္ဘက္၊ သားေတာ္ေလးနဲ႔ အမ်ိဳးေတြ ရွိရာကို ေရာက္လာခဲ့တယ္


သားေတာ္ေလးက အေမြေတာင္းေတာ့ ရွင္ျပဳေပးလိုက္တယ္ ....


ေအာ္... သံေယာဇဥ္ .... သံေယာဇဥ္ ..........
“ယေသာ္ေရ... ငါေဟာတဲ့အတိုင္းသာ က်င့္ေတာ့၊ မင္း ငါ့ကို လြမ္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”


ေမြးစားေမေမလည္း ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ျဖစ္လာခဲ့တယ္


“ခ်စ္သားတို႔ေရ... ငါ ထာ၀ရ ၿငိမ္းေအးရာကို သြားရေတာ့မယ္၊ တရားကိုသာ ဆရာအျဖစ္ ကိုးကြယ္ၾက”


မည္သို႔ဆိုဆို မ်က္ရည္ထိန္းႏိုင္စြမ္း မရွိသူမ်ား ငိုေၾကြးၾကေလတယ္....

Thursday, June 24, 2010

တြယ္ရာမဲ့ အေတြးမ်ား


အျပင္မွာ မိုးေတြ သည္းေနခဲ့သည္။ ေန႔တိုင္း မိုးေတြ သည္းေနခဲ့သည္။ ခ်မ္းစိမ့္စိမ့္ရွိလွသည္။ မိုးစက္မ်ားသည္ အခန္းျပင္က သစ္ရြက္မ်ား၏ ေက်ာခံုးေပၚကို မညွာမတာ ပစ္ေပါက္ေနသည္။ ခံႏိုင္ရည္မရွိေသာ အရြက္အိုမ်ား ေဇာက္ထိုးမိုးေမွ်ာ္ ျပဳတ္က်လို႔ ေနသည္။ ျပင္းထန္တဲ့ေလကလည္း ဘယ္အခ်ိန္က မိုးႏွင့္ မဟာမိတ္ဖဲြ႕ထားသည္ မသိ။ မိုးစက္မ်ား တရစပ္ပစ္ခတ္ေနစဥ္မွာပဲ သူက တ၀ုန္း၀ုန္း တိုက္လႈပ္ေပးေနသည္။

အတြဲညီလွေသာ မိုးႏွင့္ေလတို႔၏ တိုက္ကြက္မ်ားၾကားတြင္ ဘာလက္နက္မွမပါေသာ သစ္ပင္ေလးမ်ား ခိုရာမဲ့ေနခဲ့သည္။ တ၀ုန္း၀ုန္းတေ၀ါေ၀ါအသံမ်ားၾကားထဲမွ ဇီးမားရဲ႕ ေဆြးေျမ့ေျမ့ သီခ်င္းသံေလးက လြင့္ပ်ံလာေနခဲ့သည္။

သီခ်င္းနားသံကို နားစိုက္ေနရင္း မိုးကို အျမင္ကပ္လာသည္။ ေလကို အျမင္ကပ္လာသည္။ အခန္းထဲ တစ္ေယာက္တည္း ခပ္သြက္သြက္ လမ္းေတြ ေလွ်ာက္ေနခဲ့သည္။ တေျဖာေျဖာ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ တေ၀ါေ၀ါအသံမ်ားႏွင့္ ဘယ္ေလာက္သက္ဆိုင္ေနသလဲဆိုတာေတာ့ မသိ။ စိတ္ေတြက ေယာက္ယက္ခတ္ လာသည္။ ဇီးမားရဲ႕ သီခ်င္းေတြက ပိုသြက္လာသလို ခံစားရသည္။ ေျခလွမ္းေတြက ျမန္လာသည္။ သြက္လာ သည္။

လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္ ပုလိပ္၀တၱဳထဲက လူေသေကာင္ေတြကို ျမင္လာသည္။ “လူေတြ အခုလို ညီညြတ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းေလး ၀င္လာေအာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ပုလိပ္ေရာဂါေလးဘာေလး ျဖစ္ေပးအံုးမွဗ်”လို႔ သံုးသပ္လိုက္ေသာ ယန္းေပါဆတ္၏ ခပ္ျပင္းျပင္းအေတြးက ေလသံေတြနဲ႔အတူ က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရသည္မွာ မသက္မသာ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ခပ္သြက္သြက္ လည္ေခ်ာင္းကို ဟန္႔ေနလိုက္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ႏွင့္ မွန္ေသးေသးေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ကိုယ့္မ်က္လံုးကို ကိုယ္ၾကည့္သည္။ မ်က္လံုးထဲတြင္ တိမ္မဲမဲမ်ားႏွင့္ ၿပိဳလုလုတိမ္မ်ားကို ေတြ႕ေနရသည္။

ညဆိုလွ်င္ ပိုးဟပ္မ်ား တစ္လွ်ပ္လွ်ပ္ေျပးလႊားေနတတ္ေသာ ေသတၱာငယ္ေလးကို ဆဲြေရႊ႕လိုက္သည္။ ေသတၱာ ေလးေဘးတြင္ ကပ္ေျမွာင္ေနေသာ အိမ္ေျမာင္က မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ တုတ္ေသးေလးႏွင့္ ထိုးလိုက္မွ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ေျပးသြားခဲ့သည္။ သူကပ္ေနခဲ့ေသာေနရာကို ၾကည့္လိုက္မွ ဘာေၾကာင့္ မေျပးမွန္းသိလိုက္သည္။ ဥေလးေတြ ရွိေနခဲ့သည္။ အသက္ကို ပဓာနမထားဘဲ သူ႕မ်ိဳးဆက္ေလးေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ေနခဲ့သည္။ အေမ့ကို ေျပးသတိရသည္။ အခုဆို မၿငိမ္းခ်မ္းေသာအရပ္တြင္ ေလပူၾကမ္းေတြ တိုက္ေနပါလိမ့္မည္။

ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၊ ၀မ္းနည္းျခင္းဆိုသည္မွာ လူ႕သဘာ၀၏ ျပယုဂ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြးဆ ထားခဲ့လွ်င္ တိုက္ခတ္လာေသာ မည္သည့္ေလမ်ိဳးကိုမဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသခ်ာေပါက္ လက္ကမ္းေနမိၾကမည္။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတာေလးေတြ ဘ၀ထဲ ေရာက္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေပ်ာ္ၾကမည္။ ၀မ္းနည္းစရာ ေလးေတြ ပစ္၀င္လာေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းနည္းၾကမည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ပစ္လိုက္ျခင္းႏွင့္ ၀မ္းနည္း ပစ္လိုက္ျခင္းသည္ လူသားသ႐ုပ္ေလာ။ သို႔မဟုတ္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈတို႔အတြက္ မတုန္လႈပ္ျခင္းသည္ပင္ လူသားပီသျခင္းေလာ။ ေ၀ခဲြရခက္ေသာအေနအထားအျဖစ္ တည္ရွိေနဆဲပင္ ျဖစ္ေလသည္။

စာၾကည့္ရမွာ ပ်င္းလာတာနဲ႔ စားပဲြေအာက္က အမႈိက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနသည္။ မ်က္လံုးက ေငးေနသည္။ မ်က္လံုးက ေ၀ေနသည္။ စိတ္က အတိတ္ကို ေငးေနသည္။ ေငးေနေသာ စိတ္ထဲက ေသြးညွီနံ႔ ပုတ္သိုးသိုးကို ရသည္။ စိုထိုင္းထိုင္း အိပ္ယာအနံ႔မ်ားကို ရသည္။ မသတီစရာ ေရေမႊးနံ႔အခ်ိဳ႕ကို ရသည္။ အေ၀းမွာ မိုးေတြ ညိဳေနတာ ေတြ႕ရသည္။ မိုးေတြ ညိဳ႕ေန႐ံု ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ ရြာလြန္းလို႔ ဗြက္ေပါက္ေနၿပီဟု တစ္ေယာက္က ေျပာေနသည္။ ေလတိုက္လိုက္ေတာ့ စားပဲြေအာက္က အမႈိက္ေတြ မ်က္ႏွာကို လာေ၀ွ႕သည္။ အမႈိက္ေတြ ေၾကာင့္လား၊ အမွားေတြေၾကာင့္လား မသိ။ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလာေနခဲ့သည္။ “႐ွဴးကနဲ”ဆိုၿပီး အျပင္ထြက္လာခဲ့ လိုက္သည္။

အခန္းထဲ စိတ္ရႈပ္လို႔ အျပင္ထြက္ကာမွ ေလက ၾကမ္းလာသည္။ ဒီအခန္းေတာ့ ျပန္မ၀င္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ခန္းကို ၀င္လာခဲ့မိေလသည္။ အခန္းထဲတြင္ ေျမြတစ္ေကာင္က ေခြေနသည္။ ေျမြက ေခြေနရင္းနဲ႔ ကမၻာ့တစ္ေနရာမွ တစ္စံုတစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာေနပံုရသည္။ အဲယားဖုန္းကို ပါးစပ္ႏွင့္ေတ့ကာ ေခြေခြေလး စကားေျပာေနသည္။ တစ္ေယာက္ထဲ ျပာေ၀ေနပံုၾကည့္ၿပီး ေျမြက အူေၾကာင္ေၾကာင္ လွမ္းၾကည့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ကို က႐ုဏာသက္မိေနသလိုမ်ိဳးပဲ သူက ျပန္ၿပီးက႐ုဏာေတြ သက္ေနပံုရသည္။ ရွိေစေတာ့။ လူတိုင္းက တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္နားမလည္ႏိုင္တာမ်ားႏွင့္ ေတြေ၀ေနသူမ်ားကို က႐ုဏာသက္မိတတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။

ေခြေခြေလး ဇိမ္က်ေနေသာ ေျမြတစ္ေကာင္ကို အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ခန္းကို ၀င္သည္။ အပုပ္အသိုးမ်ားကို အားရပါးရ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားသံုးေနၾကေသာ ၾကြက္သံုးေကာင္ႏွင့္ သြားေတြ႕သည္။ တြင္းတူၿပီး နားေနၾကတာျဖစ္လို႔ သူတို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ေခၽြးမ်ား စိုရဲႊေနသည္။ “မင္း စိတ္၀င္စားရင္ ငါတို႔နဲ႔ ေပါင္းပါ့လား၊ မင္းက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္၊ မင္းသာ စိတ္၀င္တစား တူးလိုက္ရင္ ခဏခ်င္း ေထာမွာ”လို႔ ေျပာေနခဲ့သည္။ အခန္းထဲက လွည့္ထြက္လိုက္သည္။ “တြင္းတူးရတာ ငါ ၀ါသနာမပါဘူး”လို႔ကား မေျပာမိ လိုက္ခဲ့ပါ။

ၿပိဳလုလုျဖစ္ေနတဲ့ တိမ္လိပ္တိမ္စိုင္မ်ားထဲမွာ စိတ္ကို ပစ္တင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ေပါ့သြားခဲ့သည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာပဲ စိတ္ထဲမွာ ေလးလံလာေနခဲ့သည္။ အနာဂတ္လား။ ဒီ ပစၥဳပၸန္ကေန ဟိုး အနာဂတ္ကို ဆက္ရေပအံုးမည္။

အနာဂတ္ဆိုတာ ဟိုးအေ၀းက မိုးတိမ္ေတြ ၾကားထဲမွာ ရွိေနမလား။

၀ိုးတိုး၀ါးတားပစၥဳပၸန္ထဲက တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီမွာ သို႔မဟုတ္ တစ္စံုတစ္ရာဆီမွာမ်ား ပုန္းကြယ္ေနသလား။ မေသခ်ာ။ ေသခ်ာမႈတစ္ခုေတာ့ ရွိခ်င္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာခ်င္သည္။ ထိုေသခ်ာခ်င္စိတ္ ကိုလည္း အျမင္မၾကည္လင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

ပစၥဳပၸန္ဆိုတာက အခု ေျပာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုန္ေလၿပီ။ အနာဂတ္တို႔သာ တစ္လွမ္းခ်င္း လွမ္းေနခဲ့ေလသည္။ တမ္းေနခဲ့ေလသည္။ လမ္းေတြက ေကြ႕ေကာက္ေနခဲ့သည္။ လူ႕ဘ၀ဆိုတာ အစဥ္လည္ပတ္ေနေသာ ေရႊလ်ား ေနေသာ ပေရာဆတ္ၾကီး တစ္ခု။ တစ္ခါတစ္ေလမွာ အတိတ္လား၊ ပစၥဳပၸန္လား၊ အနာဂတ္မ်ားလား ဆိုတာ ေတာင္ ခြဲျခားလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္စဥ္ေတြက တရစပ္ႏိုင္လြန္းသည္။

ကာလသံုးပါးနဲ႔ ရုန္းကန္ေျပးလႊားရင္း အဓိပၸာယ္မဖြင့္ဆိုႏိုင္ခဲ့တဲ့ အရာေတြကလဲ အမ်ားသား။ ဘယ္အရာကို အထူးျပဳလို႔ ဘယ္အရာကို လ်စ္လ်ဴရႈသင့္တယ္ဆိုတာကို သံုးသပ္ရင္း ပုပ္သိုးလို႔ စြန္႔ပစ္လိုက္ရတဲ့ ပန္းသီးေတြ ကလဲ အမ်ားၾကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ တန္ဖိုးၾကီးၾကီး ပစ္လိုက္ရတာ ျပန္ၾကည့္ရင္ အမ်ားၾကီး။ တစ္ခါတစ္ေလ ေစ်းေပါေပါ တန္ဖိုးနည္းအရာမ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ကုန္ လူပန္းျဖစ္ခဲ့တာေတြလဲ ေတြ႕ေနခဲ့ရသည္။ ဒါကိုက လူတို႔၏ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ၾကံဳေတြ႕ရေလ့ရွိေသာ ဘ၀ျဖစ္စဥ္တစ္ခုပဲဟု ထင္ပါသည္။

ေခတ္ကာလအေျခအေနႏွင့္ ေခတ္ကာလစိတ္အေျခအေနေတြအရ လူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀မ်ားသည္ ပိုမို ရႈပ္ေထြး လာေနခဲ့သည္။ ဆန္းသစ္မႈေတြက တစ္ေန႔တစ္ျခား မ်ားျပားလာသလို လူမ်ားႏွင့္ အာသာဆႏၵမ်ား ကလည္း နက္နဲရႈပ္ေထြးလာေနခဲ့သည္။

႐ႈပ္ေထြးလွေသာအေနအထားမ်ားထဲက ငါ့ကိုယ္ငါ ဆဲြထုတ္ၾကည့္ေသာအခါ ငါတစ္ေယာက္က ငါ့ကို ေလွာင္ၿပံဳး ၿပံဳးေနတာကို ငါ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။

Sunday, June 20, 2010

ထြက္ေပါက္





ငယ္ငယ္က သီတင္းကၽြတ္အခါတိုင္း ၀ကၤဘာထဲတြင္ ေျပးလႊားရင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးသည္။ ေက်ာင္း၀င္းအက်ယ္ၾကီးထဲတြင္ ၀ကၤဘာကို အၾကီးၾကီး ေဆာက္ထားသည္။ ၀ကၤဘာတိုင္ထိပ္မ်ားတြင္ ဆီမီးမ်ား ထြန္းညွိၾကသည္။ ၀ကၤဘာသည္ ၀င္ေပါက္တစ္ခုသာ ရွိၿပီး ထြက္ေပါက္မွာလည္း ထို၀င္ေပါက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေတာသူေတာင္သားလူၾကီးမ်ား ၀ကၤဘာတည္ေဆာက္ထားသည္မွာ အံ့ၾသစရာေကာင္းလွသည္။ ၀ကၤဘာ၏ အလည္ဗဟိုရ္တြင္ ဘုရားစင္တည္ေဆာက္ၿပီး ဘုရားဆင္းတုေတာ္တစ္ဆူကို ထားရွိပူေဇာ္ၾကသည္။ ၀ကၤဘာျပဳလုပ္ျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အတိအက်ကို မသိရေသာ္လည္း ၀ကၤဘာထဲသို႔ လမ္းအသြယ္သြယ္ျဖင့္ အလည္က ဘုရားဆင္းတုေတာ္ဆီ ေရာက္ေအာင္သြားၿပီး ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရသည္မွာ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ေကာင္းသလို ေပ်ာ္စရာလည္း အလြန္ေကာင္းပါသည္။

လူ႕ေလာကျဖစ္ရပ္မ်ားစြာကိုလည္း ၀ကၤဘာျဖင့္ ခိုင္းႏႈိင္းေျပာဆိုၾကေလသည္။ သံသရာကို ၀ကၤဘာျဖင့္ ႏႈိင္းၾကသည္။ ရွင္းရခက္ေသာ ေျပလည္ဖို႔ မလြယ္ကူေသာ ျပႆနာမ်ားကိုလည္း ၀ကၤဘာျဖင့္ ႏႈိင္းၾကသည္။ “မင္းတို႔ငါတို႔အျဖစ္ကလည္း ၀ကၤဘာထဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနရသလိုပါပဲကြာ”စသည္ျဖင့္ ေျပာၾကသည္။ “ဒါေလးကို ဒီလို တြက္လိုက္ရင္ လြယ္ေနတာပဲ၊ ၀ကၤဘာမလုပ္ခ်င္စမ္းပါနဲ႔ကြာ”ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီး ေျပာေသာစကားကိုလည္း အမွတ္ရသည္။ မည္သို႔မွ် ေျဖရွင္း၍ မေျပလည္ႏိုင္ၾကေသာ ခ်စ္ေရးခ်စ္ရာကိစၥမ်ားကိုလည္း “အခ်စ္၀ကၤဘာ”ဟု သံုးႏႈန္းၾကျပန္ေသးသည္။ ခ်ဳပ္လိုက္လွ်င္ ရွင္းရန္ခက္ေသာ ေ၀့လည္ေၾကာင္ပတ္ျဖစ္ေနေသာ ဆံုးခန္းတိုင္ဖို႔ခက္ေနေသာ ျပႆနာအရပ္ရပ္ ျဖစ္ရပ္အေထြေထြကို ၀ကၤဘာဟု တင္စားႏုိင္ေလသည္။

၀ကၤဘာထဲလမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ ဘယ္သို႔ ညာသို႔ ေ၀ခဲြမရေအာင္ျဖစ္ေနေသာ လမ္းမ်ားကို ေတြ႕ရမည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဘက္ေကြ႕ရမည္ ထင္ၿပီး ေကြ႕သြားလိုက္လွ်င္ မူရင္းလမ္းသို႔ ေနာက္ျပန္ေရာက္သြားတတ္သည္။ သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီးေျပာရလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ပုထုဇဥ္အျဖစ္ႏွင့္ သံသရာလည္ေနမိၿပီဆိုကတည္းက ၀ကၤဘာလမ္းစထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္းခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဤဘ၀အျဖစ္ကိုသာ ရည္ညႊန္းလိုလွ်င္လည္း အမိ၀မ္းတြင္းမွ လူ႔အျဖစ္ကို ရယူၿပီးခ်ိန္မွစတင္ၿပီး ၀ကၤဘာထဲသို႔ ေရာက္ရွိလာခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ လူ႕ဘ၀အျဖစ္သည္ပင္ ၀ကၤဘာျဖစ္လို႔ ေနရျပန္သည္။ ထို႔ထက္ပိုၿပီး မိမိတို႔ ရင္ဆိုင္ေနရေသာ ျဖစ္ရပ္မ်ား၊ လုပ္ငန္းေဆာင္တာမ်ား၊ တိုင္းေရးျပည္ေရး၊ မိသားစုအေရး၊ လူမႈဆက္ဆံေရး၊ ႏွလံုးသားေရးစေသာ ဘ၀၏အစိတ္အပိုင္း ျဖစ္ရပ္ေလးမ်ားအားလံုးကိုလည္း ၀ကၤဘာႏွင့္ တင္စားႏုိင္မည္ဟု ထင္သည္။ သံသရာ၀ကၤဘာထဲမွ လက္ရွိဘ၀ ၀ကၤဘာ၊ လက္ရွိဘ၀ ၀ကၤဘာထဲမွ ၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ ျဖစ္ရပ္၀ကၤဘာဟု အဆင့္ဆင့္ ၾကံဳေတြ႕ေနရေပမည္။

ဤသို႔ဆုိလွ်င္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုးသည္ ၀ကၤဘာထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့ၿပီးျဖစ္၍ ေရွာင္လဲႊ၍ မရေတာ့ပါ။ ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔သည္ ၀ကၤဘာထဲတြင္ တ၀ဲလည္လည္လုပ္ရင္း အားလံုးကို လက္ေျမွာက္အ႐ႈံးေပးလိုက္ႏိုင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ ထြက္ေပါက္ကို ေမွ်ာ္လင့္လို႔ ရႏိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ၀ကၤဘာအတြင္းေရာက္ေနၿပီးျဖစ္၍ “ငါကေတာ့ မရေတာ့ဘူး။ ေနာက္ပဲ ျပန္ဆုတ္ေတာ့မယ္”ဟု ဆိုၿပီး ေနာက္ဆုတ္လွ်င္လည္း ထြက္ေပါက္ကို ေရာက္ဖို႔ လြယ္ကူလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။

၀ကၤဘာအတြင္းမွ ရသင့္ယူသင့္ေသာ တန္ဖိုး သို႔မဟုတ္ ေက်နပ္ဖြယ္ အေနအထားကို ရရွိၿပီးမွ ထြက္လမ္းကို ဆက္ရွာလွ်င္ ၀ကၤဘာထဲ ေရာက္လာရျခင္း၏ အက်ိဳးတရားကို ရယူႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။

ေရွးလူၾကီးမ်ား တီထြင္ခဲ့ေသာ ၀ကၤဘာသည္ လမ္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္ကား အေသအခ်ာ ရွိေနပါသည္။ ထုိ႔အတူပင္ သံသရာၾကီးက မည္မွ်ရွည္လ်ား႐ႈပ္ေထြးေနေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။ လူ႕ဘ၀ၾကီးက မည္မွ်နက္နဲ႐ႈပ္ေထြးေသာ္လည္း ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ လက္ရွိၾကံဳေတြ႕ေနရေသာ အခက္အခဲျပႆနာအားလံုးသည္လည္း ႐ႈပ္ေထြးၿပီး လမ္းစေပ်ာက္ေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ အားလံုးတြင္ ထြက္ေပါက္က ရွိေနပါသည္။

အမွန္အားျဖင့္ မည္သည့္ေနရာ၊ မည္သည့္အခက္အခဲတြင္မဆို ထြက္ေပါက္ရွိေနသည္ကို လူတိုင္း သိၾကပါသည္။ သိသျဖင့္လည္း အဆိုပါ ထြက္ေပါက္သို႔ အားထုတ္ေျပး၀င္ေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ထြက္ေပါက္ကို ပံုေသသတ္မွတ္ထား၍ မရ၊ ထြက္ေပါက္ကို အလြယ္တကူ ေရာက္ရွိမည္ဟု အထင္ေသးအျမင္ေသး မျဖစ္ေစရ။ ထြက္ေပါက္ကို အထင္ေသးမိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ လမ္းစေပ်ာက္ဖို႔ အေျခအေနမ်ားသည္။ ထြက္ေပါက္မွေနၿပီး လြတ္ေျမာက္ရာ မေရာက္မခ်င္း အခ်ိန္မေရြး အခက္အခဲေတြ႕ႏိုင္သည္ဟု သိရွိထားရမည္။

ထြက္ေပါက္သို႔ အျမန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေဆာင္ထားရမည့္ လက္နက္မွာ အျခားမဟုတ္၊ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲစိတ္ဓာတ္ပင္ ျဖစ္သည္။
မည္သူမဆို တစ္ေနရာရာ၌ မြန္းၾကပ္ပိတ္ေလွာင္ေနသည္ဟု ခံစားရေသာအခါ ထြက္ေပါက္ကို ရွာခ်င္သည္။ ေတြ႕ခ်င္သည္။ နယ္တြင္ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူသည္ မိဘႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ သူ႕ခ်စ္သူႏွင့္ျဖစ္ေစ အဆင္မေျပမႈမ်ား ၾကံဳေတြ႕တိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆဲြၾကိဳးခ်ေသဖို႔ ၾကံစည္တတ္ေလသည္။ အၾကိမ္မ်ားစြာ ၾကိဳးစားသည္။ သို႔ရာတြင္ အခုခ်ိန္ထိ အထမေျမာက္ခဲ့။ သူ႕ကိုယ္သူေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသျခင္းမွာ သူ႕ထြက္ေပါက္ဟု ယူဆထားပံုရသည္။

ထိုလူငယ္ေလးလိုပင္ လူအမ်ားစုသည္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသသည့္ကိစၥ မဟုတ္သည့္တိုင္ ထြက္ေပါက္ကို အမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးၿပီး ရွာၾကသည္။ အိမ္က မိန္းမႏွင့္ အဆင္မေျပလို႔ ျပည့္တန္ဆာႏွင့္ ေပ်ာ္သည္။ စိတ္ညစ္လို႔ အရက္ကို ေသာက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္ရာ မျဖစ္လို႔ အရက္သမားၾကီး ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ေလာကၾကီးကို ၿငီးေငြ႕လို႔ ရိပ္သာ၀င္သည္။ ဘုန္းၾကီး၀တ္သြားသည္။ သီလရွင္၀တ္သြားသည္။ ေလာကထဲတြင္ မြန္းၾကပ္လို႔၊ မိသားစုအတြင္း တည္ၿငိမ္မႈ မရလို႔၊ ခ်စ္သူႏွင့္ သေဘာထား မတိုက္ဆိုင္လို႔၊ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားစြာျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ထြက္ေပါက္ကို ရွာေနၾကေလသည္။

ဤေနရာတြင္ “ထြက္ေပါက္”ဆိုသည္ကို သတိထားၾကမိဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ၀ကၤဘာထဲတြင္ ကိုယ္က ထြက္ေပါက္ဟု ထင္ထားခဲ့ေသာ လမ္းမ်ားသည္ “ပို၍႐ႈပ္ေထြးေသာလမ္းမ်ား၏ အစ” ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ “ဤမြန္းၾကပ္မႈ၏ ထြက္ေပါက္သည္ ထိုမြန္းၾကပ္မႈ၏ ၀င္ေပါက္”ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ခ်စ္သူရည္းစားႏွင့္အဆင္မေျပသျဖင့္ အရက္ကို ေသာက္မိသူသည္ အရက္ေက်းကၽြန္ဘ၀၏ ၀င္ေပါက္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထြက္ေပါက္မွားမိၿပီဆိုလွ်င္ “ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ ၾကိဳးစားရင္း ေရွ႕တုိးမိ….”ဆိုသကဲ့သို႔ ဆက္လက္နစ္ေမ်ာသြားတတ္ၾကေလသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ထြက္ေပါက္၏ အဆံုးသည္ လြတ္လပ္မႈ ျဖစ္ေနသင့္သည္ဟု တစ္ထစ္ခ် မွတ္ယူထားသင့္သည္။ ထြက္ေပါက္၏ အဆံုးသည္ “လြတ္လပ္မႈ၊ တည္ၿငိမ္မႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈ၊ ဖူလံုမႈ”တို႔ ျဖစ္ေနေစရမည္။ လူ႕ဘ၀တည္းဟူေသာ ပင္မ၀င္ေပါက္ၾကီးသို႔ ၀င္လာခဲ့ၾကၿပီးျဖစ္၍ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ ဘ၀၀ကၤဘာထဲတြင္ ၀င္ေပါက္အေသးမ်ား၊ ထြက္ေပါက္အေသးမ်ား မ်ားစြာကို ျဖတ္သန္းၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ထြက္ေပါက္မမွားၾကဖို႔ေတာ့ လူ၏ ဆင္ျခင္တံုတရား၊ ကိုယ္က်င့္သိကၡာ၊ တန္ဖိုးမ်ားကို ထိန္းသိမ္းျခင္းႏွင့္ မ်ားစြာ ဆက္စပ္တည္မွီေနပါလိမ့္မည္။

မွန္ကန္တည့္မတ္ေသာ ထြက္ေပါက္ကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေရာက္ရွိဖို႔ဆုိလွ်င္ မိမိေရာက္ရွိေနေသာ ဘ၀ျဖစ္တည္မႈႏွင့္ မိမိေလွ်ာက္လွမ္းမိေနေသာ လမ္းကို ေသခ်ာသံုးသပ္ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။ ထြက္ေပါက္မ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း “ညီငယ္၊ ညီမငယ္မ်ားရဲ႕….စိတ္ထြက္ေပါက္ မမွားၾကေစနဲ႔”ဟူေသာ ဆရာတစ္ဦး၏ စကားေလးက ေခါင္းထဲ ရစ္၀ဲလာေနေတာ့သည္။

Saturday, June 19, 2010

သဘာ၀က်ေသာ ခ်စ္ျခင္းမ်ား



ၾကည့္စမ္း လွလိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္း

သဘာ၀ေကာင္းကင္

သဘာ၀ျမက္ခင္းျပင္

သဘာ၀ေတာင္တန္း

ဘယ္ေလာက္ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းလဲ

ဒီသဘာ၀ေတြထဲမွာ ငါတို႔လည္း သဘာ၀က်စြာ

အသက္ရွင္ေနၾကတယ္

ဘယ္ေလာက္သဘာ၀က်လဲ

သဘာ၀အရ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးဖြားလာတယ္

သဘာ၀က်စြာ အသက္ရႈတယ္

ၿပီးေတာ့ သဘာ၀က်စြာ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္ကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကတယ္

အေမက ရိုးရိုးေလး ေမြးေပးလိုက္တယ္

ရိုးရိုးေလးပဲ

ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူျဖစ္လာတယ္

ၿပီးေတာ့ ရိုးရိုးေလးပဲ

အမိေျမကို ခ်စ္ပစ္လိုက္ၾကတယ္

ဘယ္ေလာက္သဘာ၀က်လဲ

အေမ့ကို ရိုးရိုးေလး ခ်စ္လို႔

အေမ့ရင္ခြင္မွာ ရိုးရိုးေလး ငိုက္ျမည္းလို႔

အေမ့ရင္ခြင္ဟာ ရိုးရိုးေလး ေႏြးေထြးေနခဲ့တယ္

အေမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ အညမညျဖစ္သလို

အေမဟာ ဧရာ၀တီလဲ ျဖစ္တယ္

အေမဟာ သဘာ၀ကိုက ေပးဆပ္သူ ျဖစ္တယ္

ေက်းဇူးတရားတဲ့

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သဘာ၀က်စြာ လက္ခံလိုက္ၾကတဲ့ စကားလံုး။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ

ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘက္ထဲမွာ အေမ့ေက်းဇူးေတြ စိုက္ပ်ိဳးၾကည့္ေတာ့

ခဏခ်င္းပဲ

တစ္သက္စားလို႔ မကုန္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ။

အေမခ်ဳပ္ေနတ့ဲ ၀တ္စံုေလး



စိတ္တိုင္းမက်နဲ႔

စိတ္တိုင္းမက်တက် အေရာင္ေတြ ေရာစပ္ၿပီး

ဘ၀ကို ခ်ဳပ္စပ္ထားတယ္၊

ေမြးကတည္းက ဘ၀ကို တစ္ခါမွ ရႊင္ရႊင္ပ်ပ် မျဖစ္ခဲ့ရ၊

ေျဖသိမ့္ျခင္းတရားေတြနဲ႔ အေကာင္းျမင္ ဓမၼ

ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္ေ၀းလို႔ ျဖစ္ေနတဲ့ေ၀ဒနာ

အာဟာရျပတ္တာၾကာလို႔ ဒီေျမက သစ္ပင္ေတြ ပိုလီယုိမ်ားလာတာလား

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အသက္နဲ႔အမွ်

အေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလး ျမင္ေယာင္

အေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလး သား၀တ္ခ်င္

လူမွန္းသိစ အရြယ္ကတည္းက ဆာေလာင္မႈ

အသက္ၾကီးလာတဲ့ အေမ

ပင္ပန္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေမေမ

ဘယ္ေတာ့မွ မႏြမ္းလ်တဲ့ ေမေမ

ေမေမခ်ဳပ္ေနတဲ့ ၀တ္စံုေလး

သားမ၀တ္ႏိုင္ခဲ့ရင္လည္း

ေမေမ့ေျမးေတြ ၀တ္ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားမယ္၊

အေမ့ကို တိုက္စားေနတဲ့

စကၠန္႔ေတြကို မုန္းတယ္

နာရီေတြကို မုန္းတယ္

အေမ့ကို ဖုံးအုပ္ထားတဲ့ ေကာင္းကင္ၾကီးဆို မုန္းတယ္

တစ္ဘ၀စာ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ခဲ့ရေတာ့

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ေျပာၾကရင္

ေမေမ့ကိုသာ ျမင္တယ္

ေမေမခ်ဳပ္ေနတဲ့၀တ္စံုေလး

ေမေမဘ၀မကူးခင္ ၀တ္ခ်င္တယ္။ ။

Wednesday, June 16, 2010

ခ်ီးမြမ္းျခင္းအလွ (အဆက္)



မိမိတို႔၀န္းက်င္မွ မိသားစုေလးမ်ားတြင္လည္း ထိုသို႔ေသာ အျဖစ္အပ်က္ေလးမ်ား မၾကာခဏ ေတြ႕ေနရတတ္သည္။ မိသားစုမ်ားတြင္ ကလန္႔ေလးမ်ား၊ လူဆိုးေလးမ်ား ေတြ႕ရတတ္သည္။ ထိုလူဆိုးေလးမ်ားမွာ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အမွားေၾကာင့္ မိဘႏွင့္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမတို႔၏ ေမတၱာမဖက္ ေအးစက္စက္ ဆက္ဆံေရးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတတ္သည္က မ်ားေလသည္။ တစ္ႏွစ္က အလြန္ရင္းႏွီးေသာ အိမ္တစ္အိမ္သို႔ အလည္ေရာက္ခဲ့သည္။ အေမျဖစ္သူက မ်က္ႏွာခပ္ညိွဳးညွိဳးျဖင့္ ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ သူ၏ သားလတ္ကို ၾကည့္ရင္း “ဦးကုေရ … ဟိုအလတ္ေကာင္ကို ဆံုးမသြားပါအံုး၊ ေျပာမရဆိုမရ၊ ေတာ္ေတာ္ကို ဆိုးေနတယ္၊ အိမ္မွာ သူ႕ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္းရဲေနၾကရတယ္၊ ဟို သူ႕ညီနဲ႔ဆို တစ္ျခားစီပဲ၊ တပည့္ေတာ္ ေမြးတဲ့အထဲမွာ သူကေတာ့ ၿဂိဳဟ္ပါပဲ ဦးဇင္းရယ္”ဟု တိုင္တန္းေနခဲ့သည္။

ထိုကေလးႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အသိတရားမ်ား မ်ားစြာ ရခဲ့ဖူးသည္။ သူသည္ မိသားစုတြင္ လူထူးကေလးျဖစ္သည္။ သူ႕ဗီဇအရ သူတို႔ထင္သလို လူဆိုးေလးမဟုတ္။ သူတို႔ျဖစ္ေစခ်င္သလို မျဖစ္ေသာ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္မွ်သာ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူသည္ သူမ်ားသေဘာက်ေအာင္လည္း မလုပ္တတ္။ သူ႔ဗီဇအတိုင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနသည္။ အျခားညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ားႏွင့္ ပံုစံခ်င္း မတူ။ ထိုကဲ့သို႔ ေအးေဆးစြာ ေနထိုင္တတ္ေသာအေလ့အက်င့္ကို မိဘမ်ားႏွင့္အျခားမိသားစု၀င္မ်ားက အေကာင္းမျမင္။ အေလးမထားခဲ့ၾက။ သူ႕အျပဳအမူမ်ားကို မၾကာခဏ ေလွာင္ေျပာင္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကဲ့ရဲ႕သည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ သူသည္ မိသားစုတြင္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဘာသာ ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။

လူငယ္သဘာ၀သည္ ပတ္၀န္းက်င္ အထူးသျဖင့္ မိဘမ်ား၏ ေႏြးေထြးေသာ နားလည္မႈတို႔ျဖင့္ ၀န္းရံမွသာ ဘ၀ခရီးကို ပံုမွန္ေရွ႕ဆက္ ခ်ီတက္ႏိုင္သည္။ ထိုအရာကို နားလည္ထားမွ မိဘတို႔က သူ၏ ပုဂၢလိကဗီဇ သို႔မဟုတ္ သူတန္ဖိုးထားေသာအရာတို႔ကို အေရာင္တင္ေပးရင္း ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာမည္ ျဖစ္သည္။

အခါခပ္သိမ္း ခ်ီးမြမ္းေနရမည္လား။ ထိုသို႔လည္း မဟုတ္ပါ။ ခ်ီးမြမ္းမႈတြင္ သဘာ၀စည္း သို႔မဟုတ္ ေဘာင္ကေလးမ်ားေတာ့ ရွိရသည္။ ဒီဂရီ ရွိရသည္။ နည္းနည္းေတာ္ေသာ ကေလးကို နည္းနည္းသာ ခ်ီးမြမ္းစကား ေျပာရသည္။ မ်ားမ်ားေတာ္ေသာကေလးကို မ်ားမ်ား ခ်ီးမြမ္းေပးရသည္။ အခ်ိန္အခါႏွင့္ေနရာေဒသကိုၾကည့္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းျခင္းအားေဆးကို ေပးရေလသည္။ ေဆးမ်ားတြင္ တန္ေဆးလြန္ေဘးရွိသကဲ့သို႔ သားသမီး၊ သို႔မဟုတ္ တပည့္ သို႔မဟုတ္ ခ်ီးမြမ္းခံပုဂၢိဳလ္အတြက္ ခ်ီးမြမ္းစကားတြင္လည္း တန္ေဆးလြန္ေဘး ရွိေနတတ္ျပန္သည္။

သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ သူ႕ကို အၿမဲခ်ီးမြမ္းၿပီး အားေပးစကားေျပာတတ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အရမ္းသတိရေၾကာင္း ေျပာသည္။ တစ္ေန႔ သူတို႔ ျပန္ဆံုေတြ႕ၿပီး သြားအတူ လာအတူ ျပန္ေနခြင့္ရေသာအခါ ထိုသူငယ္ခ်င္းက သူ႕ကို ခ်ီးမြမ္းစကား မေျပာေတာ့သျဖင့္ သူ႕မွာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပေနခဲ့သည္။ ေနာက္ပိုင္း လုပ္ေနက်အလုပ္မ်ားကို ဆက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည္အထိ ျဖစ္လာခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

အျခားသူငယ္တစ္ေယာက္က ေျပာပံုက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ သူသည္ သူ႕သူငယ္ခ်င္းကို သိပ္ခ်စ္ေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္း၏ လုပ္ရပ္မ်ားကို အၿမဲတေစ အားေပးခ်ီးမြမ္းခဲ့ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သို႔ရာတြင္ အခုအခါတြင္ အဆိုပါ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းႏွင့္ အဆက္အသြယ္ျဖတ္လိုက္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ရင္ဖြင့္သည္။ အေၾကာင္းကေတာ့ အဆိုပါ သူငယ္ခ်င္းသည္ သူ႕ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ားျဖင့္ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး သူ႕ကိုပင္ မေထမဲ့ျမင္ျပဳေနခဲ့သည္ဟု ဆိုသည္။

လူေတာ္တစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ဖူးသည္။ သူသည္ အလုပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈရွိသည္။ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္း ရွိသည္။ ၀မ္းနည္းဖြယ္ေကာင္းသည္မွာ သူသည္ လူတစ္ဦး၏ ခိုင္းဖက္ ျဖစ္ေနသည္။ သူ႕ကို အၿမဲခ်ီးမြမ္းၿပီး လိုခ်င္သလို အခိုင္းခံေနရသည္။ သူကေတာ့ ထိုသူ၏ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ားထဲတြင္ နစ္ေမ်ာၿပီး ခိုင္းသမွ်ကို လုပ္ေပးေနမိသည္။ ရလာႏိုင္ေသာအက်ိဳးဟူသမွ်ကို အၿမဲခ်ီးမြမ္းသူက အၿမဲရယူၿပီး သူသည္ အခိုင္းအေစတစ္ေယာက္သာသာ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ခ်ီးမြမ္းျခင္းတြင္ “ဒါေပမယ့္”ဆိုေသာေ၀ါဟာရ မရွိေသာ္လည္း ေနရာမက်လွ်င္ကား ဆိုက္အက္ဖက္(ဆိုးက်ိဳး)မ်ားစြာ ရွိေနေလသည္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းတြင္ သူ႕အက်ိဳးအေၾကာင္းႏွင့္သူ ရွိေနသင့္သည္။ အခ်ိဳ႕က ခ်ီးမြမ္းတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မသိဘဲ ခ်ီးမြမ္းျခင္း ျဖစ္ေနတတ္သည္။ သူ႕စိတ္ထဲတြင္ သူခ်ီးမြမ္းသူကို တကယ္တမ္း အထင္ၾကီးပံု မရွိေသာ္လည္း လူၾကားထဲတြင္ အတင္းကာေရာ (ဟုတ္တာေရာ မဟုတ္တာေရာ) ခ်ီးမြမ္းေနတတ္သည္။ ထိုသို႔ခ်ီးမြမ္းျခင္းမွာ ေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း မဟုတ္ေသာဂုဏ္ျဒဗ္မ်ား ျဖစ္ေန၍ သိသူမ်ားအတြက္ ဟာသျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။

႐ုရွား၀တၳဳတိုတစ္ပုဒ္ ဖတ္ဖူးသည္။ ထို၀တၳဳထဲတြင္ လင္ေယာက္်ားျဖစ္သူက သူ႕အမ်ိဳးသမီးကို ညအိပ္ယာ၀င္ခါနီးတိုင္း “မင္းက အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ မင္းကို ငါ ခ်စ္တယ္”ဟု ေျပာၿပီး အိပ္ယာ၀င္ေလ့ရွိသည္။ အေျခအေနအရ ေနာက္ပိုင္း စီးပြားတိုးတက္ၿပီး အလုပ္မ်ားလာေသာအခါ အိပ္ယာ၀င္ေနာက္က်ျခင္း၊ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ပံုမွန္ေျပာေနက်စကားေလးကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကေတာ့ဟု ဆိုသည္။ ထို႔အျပင္ လုပ္ငန္းက ၾကီးက်ယ္လာသျဖင့္ လူအမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ဆက္ဆံလာရသည္။ ထိုဆက္ဆံမႈမ်ားထဲမွ မိန္းမလွေလးမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံမႈကို အမ်ိဳးသမီးသဘာ၀ မနာလို ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ညစဥ္ေျပာေနက်စကားမ်ား မၾကားရျခင္းႏွင့္ ထိုမနာလိုစိတ္တို႔ ေပါင္းဖက္မိေသာအခါ မေျပလည္မႈမ်ားက ေအးခ်မ္းေသာမိသားစုေလးထဲသို႔ တရၾကမ္း ၀င္လာခဲ့ေတာ့သည္။ တစ္ဖက္က ဂုဏ္သိကၡာ၊ တစ္ဖက္က မနာလိုမႈ ဘက္ႏွစ္ဘက္ အားၿပိဳင္ရင္း အဆိုပါ မိသားစုေလး ၿပိဳကဲြခဲ့ရသည္။

တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ီးမြမ္းစကားသည္ ဘိန္းႏွင့္မ်ား တူေလေရာ့သလားဟု စဥ္းစားမိသည္။ လူတိုင္း ၾကံဳေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မည္။ အၿမဲတမ္း ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာေလ့ရွိေသာ မိဘထံမွ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ား မၾကားရေတာ့ေသာအခါ၊ ဆရာသမားထံမွ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ား ဆိတ္သုဥ္းေနေသာအခါ၊ လင္ေယာက္်ား သို႔မဟုတ္ ဇနီးမယားထံမွ ပံုမွန္ေျပာေနက် ခ်ီးမြမ္းစကားေလးမ်ား မၾကားရၾကာေသာအခါ၊ ကိုယ္ခ်စ္ရသူထံမွ ခ်ီးမြမ္းစကားေလးမ်ား မရေတာ့ေသာအခါ……… လူတိုင္း တစ္နည္းတစ္ဖံု ခံစားတတ္ၾကရသည္။ ခံစားၾကရဖူးလိမ့္မည္ ထင္သည္။

ခ်ီးမြမ္းျခင္းကို ေကာက္ခ်က္ခ်မိေသာအခါ ခ်ီးမြမ္းခံသူဘက္မွ ခ်ီးမြမ္းမႈကို လိုခ်င္လို႔လုပ္တာဟူေသာ စိတ္မ်ိဳး မထားရွိမွ အေရးရွိက ေျဖေဆးရွိမည္။ ခ်ီးမြမ္းသူဘက္မွ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ ခ်ီးမြမ္းဖို႔ႏွင့္ ျဖဴစင္ေသာႏွလံုးသားမွ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ားျဖစ္ဖို႔ လိုသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ မသိမျမင္ဘဲ ရမ္းသမ္းခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ စိတ္မပါေသာ္လည္း အက်ိဳးလို၍ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟူေသာ အစြန္းႏွစ္ပါးကို မၿငိဖို႔ လိုသည္။

ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ပတ္သက္၍ သမၸသာဒနီယသုတ္တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔ ေျပာဆိုၾကပံုမွာ အတုယူစရာ ေကာင္းလွသည္။ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္

“အရွင္ဘုရားဟာ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ဆံုးပါပဲ။ အရွင္ဘုရားထက္ ပိုၿပီး ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူ ေလာကမွာ တစ္ဦးမွ မရွိပါ”
ဟု ျမတ္စြာဘုရားကို ခ်ီးက်ဴးသည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက

“သာရိပုတၱရာ… သင္က အတိအက်ၾကီး ေျပာေနပါလား။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စိတ္ေတာ္ကို သင္က အတိအက် သိလို႔လား။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စိတ္ကို အကဲျဖတ္ဖို႔ သင့္မွာ အစြမ္းအစ ဘယ္ေလာက္ရွိလို႔လဲ”

“ျမတ္စြာဘုရား…. တပည့္ေတာ္မွာ အဲဒီလို အစြမ္းအစ မရွိပါဘူး”

“ဒါဆို အဲဒီလို အတိအက် မသိဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို အတိအက်ၾကီး ခ်ီးမြမ္းရတာလဲ။ ခ်ီးမြမ္းတယ္ဆိုတာ အက်ိဳးအေၾကာင္းသင့္ေလ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္။ ရမ္းသမ္းၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္သလို မခ်ီးမြမ္းသင့္ဘူး။ ဘုရားဆိုတာ တစ္ဆူတည္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ေရွးကလည္း ပြင့္ၿပီးတဲ့ ဘုရားရွင္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။ ေနာက္ေနာင္အခါမွာလည္း ဘုရားေတြ ပြင့္ၾကအံုးမယ္”

“မွန္ပါ့ဘုရား…. တပည့္ေတာ္ဟာ ဘုရားရွင္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို အကဲျဖတ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရွင္ဘုရားေဟာတဲ့ တရားေတြ၊ အရွင္ဘုရားရဲ႕ ျပဳမႈေျပာဆိုပံုေတြ၊ ေတြးေခၚၾကံဆပံုေတြ၊ အရွင့္ေၾကာင့္ သတၱ၀ါေတြ ေအးခ်မ္းသြားၾကတာေတြ….ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ - အရွင္ဘုရားကို ေလာကမွာ အျမင့္ျမတ္ဆံုး၊ အၾကီးက်ယ္ဆံုးလို႔ ခ်ီးမြမ္းမိတာပါဘုရား”
ဟု ျပန္လည္ေလွ်ာက္ထားခဲ့သည္။

ဤသုတ္ေတာ္တြင္ အရွင္သာရိပုတၱရာသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳရျခင္းအေၾကာင္းရင္းႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားစြာကို အက်ယ္တ၀င့္ ရွင္းလင္းသြားခဲ့သည္။ (ဤေနရာတြင္ အက်ယ္ခ်ဲ႕ မေရးေတာ့ပါ။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ သက္ဆိုင္သမွ်ကိုသာ ထုတ္ယူထားသည္။) ခ်ီးမြမ္းမႈမ်ားတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္လို အဘက္ဘက္က ခ်ီးမြမ္းဖြယ္အေကာင္းဆံုးသူေတာင္မွ ခ်ီးမြမ္းစကားကို အက်ိဳးအေၾကာင္း မသိဘဲ လက္မခံလိုသည္ကို ေတြ႕ရသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းသလို ၾကည္ညိဳဖြယ္လည္း အတိျဖစ္ေနခဲ့သည္။

“ေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္မယ္”ဟု ၾကံလိုက္ေသာအခါ မိမိအား ခ်ီးမြမ္းၾကသူ၊ ကဲ့ရဲ႕ၾကသူမ်ားႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းစကား၊ ကဲ့ရဲ႕စကားေလးမ်ားကို မွတ္မိသမွ် ေျပးျမင္ေနမိခဲ့သည္။ ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ ခ်ီးမြမ္းၾကသူမ်ားလည္း ရွိေနခဲ့သလို ဘာမွန္းညာမွန္း မသိဘဲ ကဲ့ရဲ႕ေနတတ္ၾကသူမ်ားလည္း ေခါင္းထဲတြင္ ေပၚလာေနခဲ့သည္။

ဘ၀ခရီးေလွ်ာက္လွမ္းေနၾကသူအားလံုးအလယ္တြင္ အားေပးမႈဆန္ေသာ၊ ေလးစားမႈဆန္ေသာ၊ ခ်စ္ခင္မႈဆန္ေသာ ခ်ီးမြမ္းမႈေလးမ်ားက အလွပဆံုး အရွိတရားေလးအျဖစ္ နက္နက္နဲနဲ လက္ခံယံုၾကည္ေနမိခဲ့ေလသည္။

Saturday, June 12, 2010

ခ်ီးမြမ္းျခင္းအလွ



တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်ီးမြမ္းေနၾကသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေတာ္ ၀မ္းသာဖို႔ ေကာင္းသည္။ ခ်ီးမြမ္းေနျခင္းဆိုသည္မွာ တစ္ဦး ရင္တြင္းမွ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို အျခားတစ္ဦးက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာျဖင့္ ခံယူေနျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ ေလးစားျခင္းႏွင့္ အေလးဂ႐ုျပဳျခင္းတို႔ကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳေနသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းတြင္ ေကာင္းျမတ္ေသာ၊ ျမင့္ျမတ္ေသာ အျခင္းအရာမ်ားအားလံုး ပါ၀င္ေရာယွက္ေနသည္ဟု ခံစားေနမိသည္။

မိဘႏွင့္သားသမီး၊ ဆရာႏွင့္တပည့္၊ လင္ႏွင့္မယား၊ သူငယ္ခ်င္းအခ်င္းခ်င္း၊ ခ်စ္သူမ်ားအၾကား…..ေလာက၏ ဆက္သြယ္မႈအားလံုးတြင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းေ၀ါဟာရေလး ရွင္သန္ဖို႔လိုသည္။ မိဘက သားသမီးကို ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ “ေမေမ…သားကို ခ်စ္တယ္၊ သားကို ေလးစားတယ္”ဆိုသည္ကို ေဖာ္ျပရာလည္း ေရာက္သည္။ “သား..အခု လုပ္ေနတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ အေမတို႔ အားေပးတယ္၊ ဆက္လုပ္”ဆိုေသာ အားေပးစကားမ်ားကိုလည္း ကိုယ္စားျပဳသည္။

ဆရာႏွင့္တပည့္အၾကား၊ လင္ႏွင့္မယားၾကား ခ်ီးမြမ္းစကားေလးေတြမွာလည္း ထိုသေဘာတရားမ်ား ပါ၀င္ေနသည္ဟု ယံုၾကည္သည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအၾကား ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ကား တစ္ဦးလက္ကိုတစ္ဦး ခပ္တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး အခ်င္းခ်င္း ခ်ီးမြမ္းစကားဆိုလိုက္ျခင္းမွာ တစ္ဦးႏွလံုးသားကိုတစ္ဦး ခိုစီးလိုက္ျခင္းလည္း ျဖစ္သည္။ ဆက္ဆံေရးေတြအားလံုး အဆင္ေျပေနေသာ ေလာကၾကီးတစ္ခုျဖစ္ဖို႔ ခ်ီးမြမ္းစကားမ်ား ေ၀လွ်ံေနဖို႔ လိုအပ္သည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်ီးမြမ္းျခင္းတို႔ ဆိတ္သုဥ္းေနေသာေနရာသည္ အက်ည္းတန္ဆံုးေသာေနရာ ျဖစ္ေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။

လူတိုင္း သူတစ္ပါးကို ခ်ီးမြမ္းဖူးၾကလိမ့္မည္။ လူတိုင္းလူတိုင္း သူတစ္ပါး၏ ခ်ီးမြမ္းမႈကို လက္ခံဖူးလိမ့္မည္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ အထက္တြင္ဆိုခဲ့သကဲ့သို႔ ျမင့္ျမတ္မႈ၊ ေကာင္းျမတ္မႈတို႔ႏွင့္ ေဒြးေရာယွက္တင္ ရွိေနသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းစကားအားလံုးသည္ ျမင့္ျမတ္သည္၊ ေကာင္းျမတ္သည္ဟု ဆိုလိုပါသေလာ။ ဆိုႏိုင္သည္ဟု အျပည့္အ၀ ယံုၾကည္သည္။

ခ်ီးမြမ္းစကားကို အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္မႈ ရယူမိတိုင္း “ဒါေပမယ့္”ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရကို မေတြ႕ရ။ ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာလိုက္သူမ်ားတြင္ကား “ဒါေပမယ့္”က ေသခ်ာေပါက္ ရွိေနျပန္ပါသည္။

သို႔ျဖစ္၍ ခ်ီးမြမ္းျခင္း၏ အလွတြင္ “ဒါေပမယ့္”မရွိေစလိုလွ်င္ ခ်ီးမြမ္းစကားဟူေသာ ႏႈတ္ထြက္၀ါက်မ်ားႏွင့္ ခ်ီးမြမ္းသူ၏ ႏွလံုးသားခံစားခ်က္တို႔ တစ္ထပ္တည္း က်ေနဖို႔ လိုအပ္လွသည္။

ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကို အၿမဲခ်ီးမြမ္းတတ္ေသာသူတို႔ကို ေတြ႕ဖူးပါလိမ့္မည္။ လူတိုင္းကို ခ်ီးမြမ္းစကားေျပာၾကားေနသျဖင့္ သူတို႔ကို လူအမ်ားက ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ရန္သူဟူ၍ မရွိ။ သူတစ္ပါးကို အၿမဲမျပတ္ခ်ီးမြမ္းတတ္သျဖင့္ ေနရာတိုင္းတြင္ အဆင္ေျပသည္။ ေအာင္ျမင္သည္။ ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ မ်က္ႏွာပြင့္ေဆးတစ္ဖံုပင္ ျဖစ္ေနျပန္ပါသည္။ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရး ေလွကားထစ္မ်ားလည္း ျဖစ္ေနတတ္ပါသည္။ သူတို႔အတြက္ကား ခ်ီးမြမ္းစကားတြင္ “ဒါေပမယ့္” မရွိ။ ခ်ီးမြမ္းစကားႏွင့္ ႏွလံုးသား တစ္ထပ္တည္း က်ေနသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

အခ်ိဳ႕ကား ခ်ီးမြမ္းတတ္ေသာအေလ့အက်င့္ ရွိသည္။ သုိ႔ရာတြင္ အသားလိုလို႔ အ႐ိုးေတာင္းဆိုသကဲ့သို႔ တစ္စံုတစ္ရာ အလိုရွိ၍ သို႔မဟုတ္ ခိုင္းေစစရာတစ္ခုခုရွိ၍ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆိုျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ခ်ီးမြမ္းျခင္းသည္ မ႐ိုးသားေသာႏွလံုးသားႏွင့္ ေပါင္းစပ္မိပါက “ေျမွာက္ပင့္ျခင္း”သက္သက္သာ ျဖစ္ေနတတ္ျပန္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆိုးညစ္ေသာႏွလံုးသားကို ဖံုးထားေသာအရာတစ္ခုမွ်သာ ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သူ၏ ခ်ီးမြမ္းမႈအေရၿခံဳထားေသာ ေျမွာက္ပင့္လံုးမ်ားကို သူတစ္ပါး မသိေသးလွ်င္ သူ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္ေနအံုးမည္။ သိသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ သူသည္ အမ်ား၏ ၾကဥ္ဖယ္ျခင္းကို ခံရေပေတာ့မည္။

ထိုကဲ့သို႔ မိမိအေပၚတြင္ တစ္စံုတစ္ရာလိုလား၍ ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆိုတတ္သူမ်ားကို ေန႔စဥ္၀န္းက်င္တြင္ ေတြ႕ရတတ္ပါသည္။ လူတိုင္းလိုလို ထိုကဲ့သို႔ ခ်ီးမြမ္းျခင္းစကားလံုးအတုမ်ားျဖင့္ အေျပာဆို ခံၾကရဖူးေပလိမ့္မည္။ မည္သို႔ပင္ ခ်ီးမြမ္းေနပါေစ သူ၏ ဆိုးညစ္ေသာႏွလံုးသားကို ေတြ႕ျမင္ေနရၿပီျဖစ္၍ အဆိုပါ ခ်ီးမြမ္းျခင္းတြင္ အလွတရားမ်ား ကင္းဆိတ္ေနလိမ့္မည္။

ဤသို႔အားျဖင့္ အစစ္အမွန္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းႏွင့္ အတုအေယာင္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးျဖစ္လာရျပန္သည္။ ေလာက၏ ကြက္လပ္မ်ားတြင္ အစစ္အမွန္ ခ်ီးမြမ္းျခင္းကို ၾကိဳဆိုသင့္သကဲ့သို႔ အတုအေယာင္ခ်ီးမြမ္းျခင္းမ်ားကို သတိထားဖို႔လည္း အထူးလိုအပ္လွျပန္သည္။ လူရႊင္ေတာ္မ်ား ျပတ္လံုးထုတ္ေလ့ရွိေသာ “အေျမွာက္အပင့္ေကာင္းသူႏွင့္ ယမမင္းၾကီး”အေၾကာင္းမွာ ျဖစ္ႏိုင္သည္မျဖစ္ႏိုင္သည္ အပထား၊ ေလာက၏ သ႐ုပ္သကန္ကို အမွန္အကန္ လွစ္ဟျပေနသည္ဟု ထင္သည္။

ေလာကတြင္ လူတိုင္းလူတိုင္း ေအာင္ျမင္လိုၾကသည္။ ကိုယ္ေအာင္ျမင္ခ်င္သလို သူမ်ားေတြလည္း ကိုယ့္လို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရွိသည္ကို သတိျပဳဖို႔လိုသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ေအာင္ျမင္ၿပီဆိုလွ်င္ သူ ႐ုန္းကန္ခဲ့ရေသာအေနအထားကို ျပန္ၾကည့္ပါက သူႏွင့္အနီးကပ္ သို႔မဟုတ္ စိတ္တူကိုယ္တူသမားမ်ား၏ အားေပးခ်ီးမြမ္းမႈမ်ားက အလြန္အေရးပါခဲ့သည္ကို ေတြ႕ရမည္ ျဖစ္ေလသည္။

“ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္သည္ဆိုေသာ စကားမွာ အဓိပၸာယ္မရွိ၊ ေလာကတြင္ တစ္ဦးအကူအညီကို တစ္ဦးက ကူညီျဖည့္ဆီးေပးရင္းျဖင့္သာ ဘ၀ေအာင္ပန္းကို တက္လွမ္းႏိုင္ၾကသည္”ဆိုေသာ အဆိုအမိန္႔တစ္ခုကို ဖတ္ရဖူးသည္။ “ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခၽြန္”ဆိုေသာ စကားမွာ ေအာင္ျမင္သူတစ္ဦး၏ ပုဂၢလိက အထူးၾကိဳးစားမႈကို ေရွ႕တန္းတင္ေျပာလို၍ သံုးႏႈန္းဟန္တူသည္။

အမွန္အားျဖင့္ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းျဖင့္ ဘ၀ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္ခူးႏိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္သည္မွာ ေသခ်ာသည္။ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ကူညီျဖည့္ဆီးေပးျခင္းရွိမွသာ လိုရာျပည့္ႏိုင္ေပမည္။ ကူညီျခင္းဆိုသည္မွာ ႐ုပ္၀တၳဳအားျဖင့္ ကူညီျခင္း၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ကူညီျခင္းဟု ႏွစ္မ်ိဳးရွိရာ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကူညီျခင္းက ပိုမို အက်ိဳးသက္ေရာက္ေစမည္ဟု ထင္သည္။

မိမိဘ၀တက္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မိမိေနထိုင္ရာ၀န္းက်င္မွ မိဘ၊ အစ္ကို၊ အစ္မ၊ ေမာင္…စေသာ မိသားစု၀င္မ်ား၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ား၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ကူညီေစာင္မမႈမွာ အထူးလိုအပ္သည္။ အားလံုး၏ ကဲ့ရဲ႕မႈ၊ အထင္ေသးမႈမ်ား ၀န္းရံထားသူသည္ အထက္သို႔ တက္ဖို႔ ခက္ခဲေနမည္။ ဆက္စပ္ပတ္သက္ရာ၀န္းက်င္မွ ခ်ီးမြမ္းသံမ်ားသည္ ဘ၀ေအာင္ျမင္ေရးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ အားေဆးမ်ားသဖြယ္ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။

ကဲ့ရဲ႕ျခင္းသည္ စိတ္ဓာတ္ႀကံ့ခိုင္ၿပီးေသာ ေအာင္ျမင္သူတို႔အတြက္ သူတို႔ဘ၀ကို ယိုင္နဲ႔မသြားေစႏုိင္ေသာ္လည္း အရာရာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ၾကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရသူအတြက္ဆိုလွ်င္ “ေရနစ္သူကို ၀ါကူးထုိးေပး”ဆိုသလို ျဖစ္တတ္ပါသည္။ မိဘလုပ္သူ၊ ဆရာလုပ္သူတို႔အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏သားသမီး၊ တပည့္မ်ားကို ကိုင္တြယ္ဆံုးမရာတြင္ ယင္းအခ်က္ကို အထူးသတိထားဖို႔ လိုပါသည္။

ျပင္သစ္စာေရးဆရာမၾကီး ဒီဗူးဗြား၏ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ သူ႕သားကို သူမ်ားေတြထက္ ေတာ္ေစခ်င္သည္။ တတ္ေစခ်င္သည္။ သူ႕သားကို ဘယ္ေသာအခါမွ အားမရ။ ထိုအားမရစိတ္ျဖင့္ “အသံုးမက်သူ၊ ညံ့ဖ်င္းသူ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ႀကီးပြားမယ့္သူ မဟုတ္ဘူး”စေသာ ကဲ့ရဲစကားလံုးမ်ားျဖင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက အၿမဲတမ္း ဆူပူေျပာဆိုခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႕သားသည္ သူ႕စကားလံုးမ်ားအတိုင္း တျဖည္းျဖည္း အသံုးမက်သူ၊ ညံ့ဖ်င္းသူ၊ က်႐ႈံးသူ ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.......

Monday, June 7, 2010

ဂုဏ္ႏွင့္လူ


လူတိုင္းလူတိုင္း ေမြးကတည္းက ျမင့္ျမတ္လာသူဟူ၍ မရွိ။ ျမင့္ျမတ္ေစေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ျခင္းအားျဖင့္သာလွ်င္ ျမင့္ျမတ္သူမ်ား ျဖစ္လာၾကေပသည္။ ထို႔အတူပင္ သူရဲေကာင္းအားလံုးသည္လည္ အမိ၀မ္းမွ ထြက္လာစဥ္ကတည္းက သူရဲေကာင္းဟူ၍ ေမြးလာခဲ့သည္မဟုတ္။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ေသာ အလုပ္မ်ားကို လုပ္ေဆာင္ခဲ့၍သာ သူရဲေကာင္းမ်ားအျဖစ္ ဂုဏ္ျပဳခံရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မည္သည့္အလုပ္ၾကီးအကိုင္ၾကီးကိုမွ် မလုပ္လိုက္ရေသးေသာ္လည္း ေမြးဖြားၾကီးပ်င္းလာရေသာေနရာေဒသ၊ ပတ္၀န္းက်င္ေၾကာင့္ ဂုဏ္တက္ေနရျခင္းမ်ားလည္း ရွိသည္။ လူ႕ေလာကဆိုသည္မွာလည္း လူကို ခ်မ္းသာၾကြယ္၀မႈဟူေသာ အေပၚယံ အျမင္ျဖင့္ ေယဘုယ် အကဲခတ္တတ္ၾကသည္ျဖစ္ရာ ခ်မ္းသာေသာႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူက မည္သည့္ထူးျခားမႈမွ် ရွိမေနေသာ္လည္း အထင္ၾကီးခံေနရတတ္သည္။ ဆင္းရဲသားႏိုင္ငံတြင္ ေမြးဖြားသူသည္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ မည္မွ်ပင္ ျမင့္ျမတ္ေနေသာ္လည္း အထင္ေသးခံရခ်င္ ခံရေနတတ္သည္။


ထို႔အတူပင္ ခ်မ္းသာသည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေမြးဖြားလာရသူသည္လည္း ေမြးကတည္းက ဂုဏ္ရွိသေယာင္ ဆက္ဆံခံရတတ္သည္။ ဆင္းရဲသည့္အသိုင္းအ၀ိုင္းမွ လူကိုကား စိတ္ဓာတ္မြန္ျမတ္ေနေစကာမူ ေမြးကတည္းက အႏွိမ္ခံေနရတတ္သည္။ ဤသည္မွာ လူ႕ေလာက၏ သဘာ၀ဟု ဆိုရႏိုင္သည္။

အခ်ိဳ႕လူမ်ားသည္ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မိသားစုမွ ေမြးလာရသည္။ ဘ၀ကို ဆင္းဆင္းရဲရဲ ျဖတ္သန္းရသည္။ လူ႕ေလာက၏ အဖိအႏွိပ္အထုအေထာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးကို ခံစားခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ သူ၏ စိတ္ဓာတ္ကို အျဖဴစင္၊ အျမင့္ျမတ္ဆံုးျဖစ္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ၿပီး ျမင့္မားေသာဘ၀အေျခအေနကို ရရွိေအာင္ ၾကိဳးစားျပသည္။ ထိုအေျခအေနေရာက္မွသာ လူအမ်ားက ျမင္လာတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ငယ္ငယ္က ခ်မ္းခ်မ္းသာသာ ၾကီးျပင္းခဲ့ရေသာ္လည္း ပို၍ ခ်မ္းသာသည့္အေျခအေနႏွင့္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ပို၍ ျမင့္ျမတ္ေသာအေျခအေနသို႔ မတက္လွမ္းႏိုင္ၾကဘဲ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္ေစခဲ့ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူတိုင္းလူတိုင္းတြင္ အရာရာကို ဖန္ဆင္းႏိုင္ေသာ စြမ္းအင္မ်ား ရွိေနသည္။ ဆင္းရဲေအာင္လုပ္မလား၊ ခ်မ္းသာေအာင္လုပ္မလား၊ ယုတ္ညံ့ေအာင္လုပ္မလား၊ ျမင့္ျမတ္ေအာင္လုပ္မလား….အရာအားလံုးကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ လူတို႔မွာ အခြင့္အေရးအျပည့္အ၀ ရွိေနသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဆင္းရဲ၊ ခ်မ္းသာ၊ ျမင့္ျမတ္၊ ယုတ္ညံ့….အရည္အေသြးအားလံုးသည္ လူတို႔၏ လက္ထဲတြင္သာ ရွိသည္။ အျခားတန္ခိုးရွင္တို႔ႏွင့္ သက္ဆိုင္ျခင္း မရွိ။

ဤေနရာတြင္ “အလားအလာ”သေဘာကို ထည့္တြက္ဖို႔ေတာ့ လိုပါလိမ့္မည္။ ခ်မ္းသာသည့္မိဘမ်ား ရွိေနသည့္သားသမီးသည္ ခ်မ္းသာဖို႔ အလားအလာ အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနမည္။ ဆင္းရဲသည့္ မိသားစုတြင္ ေမြးလာသူသည္ ဆင္းရဲဖို႔ အလားအလာ အမ်ားဆံုး ျဖစ္ေနမည္။ ပညာတတ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေမြးလာသူသည္ ပညာတတ္ျဖစ္ဖို႔ အလားအလာပိုေကာင္းသည္။ “မုဆိုးနားနီး၊ မုဆိုး၊ တံငါနားနီး၊ တံငါ”ဆုိေသာ စကားပံုအတုိင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ျဖစ္ႏုိင္သည့္အလားအလာမွ်သာ ရွိသည္။ မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ၊ စိတ္ဓာတ္ေကာင္းမ်ားကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈမရွိလွ်င္ကား မည္သည့္ဂုဏ္အရည္အခ်င္းကိုမွ် ရလာလိမ့္မည္ မဟုတ္ေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ ၿခံဳၾကည့္လွ်င္ လူ၏ ကိုယ္တိုင္လုပ္ေဆာင္မႈကသာ လူကို ဂုဏ္ရွိေအာင္၊ ဂုဏ္မဲ့ေအာင္ ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္ဆိုေသာ အေျဖမွာ ထင္ရွားသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ဇာတ္စနစ္မွာ အၾကီးအက်ယ္ ထြန္းကားသည္။ အိႏၵိယတြင္ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ထြန္းကားေနဆဲဟု သိရသည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒ ၾကီးစိုးလာျခင္းႏွင့္အတူ ဇာတ္စနစ္ ထြန္းကားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဇာတ္ေလးမ်ိဳးရွိသည္။ ၎တို႔မွာ - ပုဏၰားမ်ိဳး၊ မင္းမ်ိဳး၊ ကုန္သည္မ်ိဳးႏွင့္ သူဆင္းရဲမ်ိဳးဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ျဗဟၼဏ၀ါဒက်မ္းဂန္မ်ား အလိုအရ ပုဏၰားမ်ိဳးသည္ ျဗဟၼာမင္း၏ အာခံတြင္းမွ ေမြးဖြားလာသည္။ မင္းမ်ိဳးတို႔သည္ ရင္ခ်ိဳင့္မွ ေမြးဖြားလာသည္။ ကုန္သည္မ်ိဳးသည္ ခ်က္မွ ဖြားသည္။ သူဆင္းရဲမ်ိဳးသည္ ဒူးေခါင္းမွ ဖြားျမင္လာသည္ဟု ဆိုၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ပြင့္လာေသာအခါ သူတို႔အျမင္တြင္ လူတန္းစားတစ္ရပ္ ေပၚလာသကဲ့သို႔ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ဇာတ္စနစ္ကို လံုး၀ထည့္တြက္ျခင္း မျပဳဘဲ မည္သည့္ဇာတ္စနစ္ကမဆို ဘုရားသာသနာအတြင္း ၀င္ေရာက္လာလွ်င္ သာကီ၀င္မင္းသားဘုရားသားေတာ္ဟူေသာ အမည္ကို ရႏိုင္သည္ဟု မိန္႔ေတာ္မူထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္၏သာသနာ ေခါင္းေထာင္လာေသာအခါ ႏွိပ္ကြပ္လိုသျဖင့္ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ားကို “ျဗဟၼာ၏ ေျခဖမိုးမွ ေမြးလာသူမ်ား”ဟု သတ္မွတ္ထားၾကေလသည္။

မည္သို႔ပင္ ႏွိပ္ကြပ္ထားသည္ျဖစ္ေစ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေက်ာ္ၾကားမႈႏွင့္ ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ ဂုဏ္သတင္းမ်ားမွာ မည္သုိ႔မွ် တားဆီးမရ။ သာသနာေတာ္မွာ တျဖည္းျဖည္း ပိုပို စည္ကားလာခဲ့သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ား၊ သူေဌးကုန္သည္မ်ား၊ ဆင္းရဲသားမ်ား….လူတန္းစားမ်ိဳးစုံ ၀င္ေရာက္လာၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ သားေတာ္အျဖစ္ ခံယူေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္ ထိုေခတ္က ၾကီးက်ယ္ေသာ၊ တပည့္တပန္း မ်ားစြာျဖင့္ ေက်ာ္ၾကားေသာ ပုဏၰားၾကီးမ်ားလည္း ပါ၀င္လာၾကသည္။

ထိုအထဲတြင္ ၀ါေသ႒ပုဏၰားၾကီးႏွင့္ ဘာရဒြါဇပုဏၰားၾကီးတို႔လည္း အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူတို႔သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို ဥပသကာအျဖစ္ ၾကည္ညိဳရုံျဖင့္ အားမရႏိုင္ၾကဘဲ ဘုရားသာသနာတြင္ ရဟန္းအျဖစ္ကို ရယူလိုခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ပဏာမခြင့္ျပဳသည့္အေနျဖင့္ ကိုရင္၀တ္ခြင့္ ျပဳလိုက္သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ကိုရင္ၾကီးႏွစ္ပါး တိုင္ပင္ၾကသည္။

“ငါ့ရွင္ ဘာရဒြါဇ၊ ျမတ္စြာဘုရား စၾကၤံၾကြေနတယ္၊ ဒို႔ သြားၿပီး စကားေျပာၾကရေအာင္”

“ေကာင္းတာေပါ့၊ သြားစို႔ေလ”

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က

“သင္တို႔ႏွစ္ေယာက္က ပုဏၰားေတြအျဖစ္ကေန ဘုရားသာသနာ ၀င္လာၾကတာေနာ္၊ သင္တို႔ အခုလို ၀င္လာေတာ့ ပုဏၰားေတြက သင္တို႔ကို မဆဲၾကဘူးလား”

ဟု ေမးလိုက္သည္။

“ဆဲတာေပါ့ဘုရား”

“ဘယ္လိုေတြမ်ား ေျပာၿပီး ဆဲၾကတာလဲ”

“ဆဲတာကေတာ့ စံုေနတာပဲဘုရား”
(စာတြင္ - အလိုအားေလွ်ာ္စြာ ျပည့္စံု ေစ့စပ္ေသာ ဆဲေရးျခင္းမ်ိဳးျဖင့္ ဆဲသည္ - ဆိုထားသည္)။

“ဘယ္လိုေတြ ေျပာၿပီး ဆဲတာလဲ၊ ေျပာပါအံုး”

“ေလာကမွာ ပုဏၰားေတြပဲ ျဖဴစင္တာ၊ က်န္တဲ့အမ်ိဳးေတြက ယုတ္ညံ့တယ္၊ (ပုဏၰားမ်ိဳးေတြပဲ အသားျဖဴတာ၊ က်န္တဲ့အမ်ိဳးေတြက အသားမည္းတယ္၊)။ သင္တို႔ဟာ ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ အာခံတြင္းကေန ေမြးဖြားလာတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူ၊ စင္ၾကယ္သူမ်ား ျဖစ္တယ္၊ ဟို သင္တို႔ ဆရာတင္ထားတဲ့ ကတံုးေတြက ျဗဟၼာမင္းရဲ႕ ေျခဖမိုးကေန ေမြးလာၾကတဲ့ လူယုတ္ေတြပဲ။ ဒီေတာ့ သင္တို႔ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း၊ ျမင့္ျမတ္သူေတြက ယုတ္နိမ့္သူေတြထံမွာ တပည့္ခံေနတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀မက်သလဲ - လို႔ ေျပာၿပီး တပည့္ေတာ္တို႔ကို ဆဲၾကပါတယ္ဘုရား”

“ေအးေပါ့ေလ…သင္တို႔ ကိုယ္တိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့၊ သင္တို႔ ပုဏၰားေတြရဲ႕ ၾကင္ယာဇနီးမယားေတြ ရာသီမလာၾကဘူးလား”

“လာၾကပါတယ္ဘုရား”

“ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ကေလးေမြးၿပီး ႏို႔တိုက္တာေကာ ေတြ႕ဖူးၾကဘူးလား”

“ေတြ႕ဖူးပါတယ္ဘုရား”

“ေအး…ဒီလို သဘာ၀အတိုင္း ကိုယ္၀န္ေဆာင္ၿပီး ဒီ အဂၤါဇာတ္ကေန ထြက္လာၾကတာ သိရဲ႕သားနဲ႔၊ လူတန္းစားေတြ ခဲြျခားၿပီး အာခံတြင္းက ေမြးတာ၊ ရင္ခ်ိဳင့္က ေမြးတာ၊ ခ်က္က ေမြးတာ၊ ဒူးေခါင္းက ေမြးတာ၊ ေျခဖမိုးက ေမြးတာဆိုၿပီး ေျပာေနၾကတယ္။ ဘယ္ေလာက္ သဘာ၀မက်လိုက္သလဲ”

“သင္တို႔ လက္ရွိ လူ႕ေလာကကို ေသခ်ာျပန္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ………….။
ေလာကမွာ အေျခခံအားျဖင့္ မလုပ္သင့္မလုပ္ထုိက္တဲ့ အရာေတြ ရွိတယ္…
-သူတစ္ပါးအသက္သတ္ျခင္း
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို ခိုးယူျခင္း
-သူတစ္ပါးသားမယားကို ျပဳက်င့္မွားျခင္း
-လိမ္ညာေျပာျခင္း
-ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းေျပာျခင္း
-အေရမရအဖတ္မရေတြ ေျပာျခင္း
-ဂုံးေခ်ာဂံုးတုိက္ျခင္း
-သူတစ္ပါးဥစၥာကို မတရားသိမ္းပိုက္လိုျခင္း
-အေတြးအေခၚအယူအဆမွားယြင္းျခင္း တို႔ျဖစ္တယ္။

ဆင္းရဲသားကလည္း သူ႕အသက္ သတ္တယ္၊ ခိုးတယ္၊ ၾကာခိုတယ္၊ မုသားေျပာတယ္၊ …………။ အဲဒီလိုပဲ သူေဌးလည္း လုပ္တယ္၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တယ္၊ ပုဏၰားေတြလည္း လုပ္တယ္။

ဒီ မေကာင္းတဲ့ အရာေတြကို ဆင္းရဲသားလည္း လုပ္တာပဲ၊ သူေဌးလည္း လုပ္တာပဲ၊ မင္းေတြလည္း လုပ္တာပဲ၊ ပုဏၰားေတြကေတာ့ မလုပ္ဘူးလား၊ လုပ္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့လုပ္ရပ္ေတြဟာ လူတန္းစားေပါင္းစံုမွာ ရွိေနတာပဲေလ။

အဲဒီမေကာင္းတဲ့အရာေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေကာင္းတဲ့အရာေတြလည္း ေလာကမွာ ရွိတယ္။ သူ႕အသက္ မသတ္ျခင္း၊ သမၼာအာဇီ၀ျဖင့္ အသက္ေမြးျခင္း၊ တစ္လင္တစ္မယားစနစ္၊ မွန္ကန္စြာေျပာဆိုျခင္း…..စတဲ့ ေကာင္းတဲ့အရာေတြဟာ ဆင္းရဲသားတစ္ေယာက္မွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ သူေဌးမွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ မင္းေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ ပုဏၰားေတြမွာလည္း ရွိႏိုင္တာပဲေလ။

အဲဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း ဆင္းရဲသား၊ သူယုတ္မာ ဆင္းရဲသားဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုပဲ သူေတာ္ေကာင္း သူေဌး၊ သူယုတ္မာ သူေဌး၊ သူေတာ္ေကာင္း မင္း၊ သူယုတ္မာ မင္းဆိုၿပီး ရွိလိမ့္မယ္။ ဒီလိုပဲေပါ့ ပုဏၰားေတြမွာလည္း ေကာင္းမႈ၊ မေကာင္းမႈအလိုက္ သူေတာ္ေကာင္းပုဏၰား၊ သူယုတ္မာပုဏၰားလို႔ ရွိႏိုင္တာပဲ မဟုတ္လား”

“ဒီေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း သို႔မဟုတ္ သူယုတ္မာဆိုတာကို ဘယ္လို ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာမလဲ။ လုပ္ရပ္ေတြ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္မႈ ရွိမရွိဆိုတာနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တရားနဲ႔ပဲ တိုင္းတာရမယ္။ လူတစ္ေယာက္ကို အကဲျဖတ္ခ်င္ရင္ - ဒီလူ တရားဘယ္ေလာက္ ျပည့္၀ေနသလဲ - ဆိုတဲ့ေပတံနဲ႔ တိုင္းတာရမယ္။”

“ငါဟာ ျဖည့္သင့္ျဖည့္ထိုက္တဲ့တရားကို ျဖည့္ၿပီးသြားလို႔ ေလာကမွာ ငါဟာ အျမတ္ဆံုးပဲ။ ဒါဟာ ရမ္းသမ္းမွန္းဆၿပီး ေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားေပတံနဲ႔ပဲ တိုင္းတာၿပီး ေျပာတာျဖစ္တယ္”

“သင္တို႔ ပေသနဒီေကာသလမင္းၾကီးကို သိတယ္မလား။ သူ႕ၾသဇာအာဏာဟာ သာကီ၀င္မင္းေတြထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတယ္။ သာကီ၀င္မင္းေတြဟာ ပေသနဒီေကာသလမင္းကို ရွိခိုးၾကရတယ္။ အ႐ိုအေသေပးၾကရတယ္။ ခရီးဦးၾကိဳျပဳရတယ္။ ဒါေပမယ့္ သာကီ၀င္မင္းေတြ ရွိခိုးရတဲ့ ပေသနဒီေကာသလမင္းက သာကီ၀င္မင္းသားက ျဖစ္လာတဲ့ ငါဘုရားကို ရွိခိုးတယ္၊ အ႐ိုအေသေပးတယ္၊ ခရီးဦးၾကိဳျပဳတယ္။ အဲဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။ တရားေၾကာင့္ေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုးက တရားပဲ”

စသည္ျဖင့္ အက်ယ္တ၀င့္ ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ေက်ာ္က လူ႕တန္ဖိုးကို အကဲျဖတ္နည္းျဖင့္ ယေန႔ ေခတ္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ေနခဲ့မိသည္။ အမ်ိဳးဇာတ္အရ တန္ဖိုးျဖတ္မႈ (ကမၻာအ၀န္းအတိုင္းအတာအရ) မရွိေတာ့ေသာ္လည္း အျပင္ပန္း အေဆာင္အေယာင္ကို ၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိမရွိကို အကဲျဖတ္ေနၾကေလသည္။ စည္းစိမ္ဥစၥာၾကြယ္၀မႈရွိမရွိျဖင့္ လူ၏ ဂုဏ္ကို တိုင္းတာေနခဲ့ၾကသည္။ မျမင္ႏိုင္ေသာ ရင္တြင္းျဖစ္ အရည္အခ်င္းမ်ားႏွင့္ စြမ္းရည္မ်ားကို ၾကည့္ၿပီး သံုးသပ္မႈကား နည္းပါးသည္။ ဤသည္ပင္ မေျပာင္းလဲေသာ လူသားတို႔၏ သဘာ၀ပင္ ျဖစ္ဟန္ရွိေလသည္။

လူသားတို႔၏ ျမင့္ျမတ္မႈႏွင့္ ယုတ္ညံ့မႈတို႔ကို ျဖစ္ေစေသာ အရာမ်ားကို အာ႐ံုျပဳရင္း မိမိ၏ ရင္တြင္းကိုလည္း ထြင္းေဖာက္၀င္ေရာက္ၾကည့္မိသည္။ မည္သည့္တရားမ်ားက မည္မွ် ကိန္း၀ပ္ေနသနည္း။ တစ္ခ်က္ကေလး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိ႐ုံႏွင့္ အၾကာၾကီး အေမာေဖာက္ေနခဲ့ေလသည္။

Thursday, June 3, 2010

ျဖည့္ေတြး၊ ျဖည့္ျမင္၊ ျဖည့္ေျပာ (နိဂံုးပိုင္း)



ထိုအခါ သႏၶာနသူေဌးသည္ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိၿပီး “ဆရာၾကီး နိေျဂာဓ….ျမတ္စြာဘုရားကို မ်က္စိမျမင္ေသာ ႏြားကန္းမတစ္ေကာင္လို စားက်က္ျပင္ပေရာက္ေအာင္ လုပ္မယ္ဆို၊ (အရွက္ကဲြၿပီး လူေတာမတိုးရဲေအာင္ လုပ္ျပမယ္ဆို)။ ျပႆနာတစ္ခုတည္းျဖင့္ ကၽြမ္းျပန္ေအာင္ လုပ္ပစ္မယ္ဆို၊ အခု လုပ္လိုက္ေလ”ဟု မခံခ်င္ေအာင္ ဆိုလိုက္သည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “နိေျဂာဓ…သူေဌးေျပာသလို သင္ေျပာခဲ့သလား”ဟု ေမးေသာအခါ “မသိနားမလည္လို႔ ေျပာမိပါတယ္”ဟု ေျဖခဲ့သည္။

ထို႔ျပင္လည္း “အရွင္ေဂါတမ…ကၽြႏ္ုပ္အျပစ္ကို အျပစ္လို႔ သိပါၿပီ၊ မသိလို႔ ေျပာမိတာျဖစ္တဲ့အတြက္ ခြင့္လႊတ္ပါ”ဟု ေလွ်ာက္ထားလိုက္သည္။ “အင္း……..နိေျဂာဓ….အျပစ္ကို အျပစ္လို႔ သိတာဟာ ၾကီးပြားေၾကာင္းပါပဲ၊ သင္ မသိလို႔ ေျပာမိတာကို ငါ ခြင့္လႊတ္ပါတယ္”ဟု ျမတ္စြာဘုရားက ခြင့္လႊတ္စကား ေျပာၾကားခဲ့သည္။


“နိေျဂာဓ….႐ိုး႐ိုးသားသားနဲ႔ ငါေဟာတဲ့တရားကို က်င့္ၾကံလွ်င္ ခုႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ တရားထူးကို ရႏိုင္တယ္။ အဲဒီထက္ ပိုၾကိဳးစားႏိုင္ရင္ ေျခာက္ႏွစ္……………..(အစဥ္အတိုင္း ေလွ်ာ့)…………….တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ……………. ခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာပဲ တရားထူးကို ရႏိုင္ေပလိမ့္မယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

အထက္ပါ စကားရပ္သည္ ေခတ္စကားအရ ေျပာရလွ်င္ “ဆြယ္သည္”ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ “ဆြယ္တယ္” “ဆဲြေဆာင္တယ္” “ျမွဴဆြယ္တယ္” “ျဖားေယာင္းတယ္”ဟူေသာ စကားမ်ားမွာ ပံုမွန္အားျဖင့္ မေကာင္းေသာစိတ္ဓာတ္ အရင္းခံေသာ ေနရာတြင္ သံုးေလ့ရွိသည္။

ေကာင္းေသာအရာမ်ားကို ျဖစ္ေစလို၍ သို႔မဟုတ္ မေကာင္းေသာလုပ္ရပ္မ်ားကို ရပ္တန္းက ရပ္ေစလို၍ စိတ္ထားေစတနာေကာင္းျဖင့္ ေကာင္းမြန္ေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ဘ၀အေျခအေနသို႔ေရာက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ေပးလွ်င္ကား “ဆြယ္”ဟူေသာ စကားကို သံုးေလ့သံုးထ မရွိေပ။ ပဲ့ျပင္ေပးသည္ဟုသာ သံုးေလ့ရွိသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သို႔မဟုတ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားေတာ္မ်ားသည္ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ ကိုယ္ပိုင္ ယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ခ်မွတ္ထားေသာ လမ္းစဥ္အားလံုးကို ေလးစားသည္။ တန္ဖိုးထားသည္။ သူတစ္ပါး၏ လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ လူသားအခြင့္အေရးကို အသိအမွတ္ျပဳသည္။ အသိအမွတ္ျပဳေသာေၾကာင့္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ဟန္႔တားျခင္း မရွိ။ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ျခင္း၊ အသိအျမင္ ဖလွယ္ျခင္းအားျဖင့္သာ မိမိ၀ါဒကို တင္ျပေလ့ရွိၾကသည္။ ဤသုတ္ကို ဤေနရာတြင္သာ ရပ္တန္႔လိုက္ပါက “ျမတ္စြာဘုရားက ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ့္တရားကို အေကာင္းေျပာၿပီး ပရိသတ္ကို ဆြယ္သြားတာပဲ”ဟု ေျပာေကာင္းေျပာႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

သို႔ေသာ္ ဆက္လက္ဖတ္႐ႈေသာအခါမွ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေလးစားဖြယ္ စိတ္ဓာတ္ကို ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေလသည္။ ဤစကား၀ိုင္းတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က အသာစီး ရေနၿပီျဖစ္၍ နိေျဂာဓႏွင့္ ပရိဗိုဇ္တို႔ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး ႏွိပ္ကြပ္၍ ရႏုိင္ေသာ အေျခအေနတြင္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားသည္ ရရွိလာေသာ အခြင့္အေရးႏွင့္ လုပ္ပိုင္ခြင့္ကို အသံုးမခ်ခဲ့။ လူသား၏ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကိုသာ တန္ဖိုးထားေၾကာင္း ျပသခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ငါ့ထံမွာ တရားလာက်င့္ရင္ သင္တို႔အေနနဲ႔ ခုႏွစ္ရက္အတြင္းမွာေတာင္ တရားထူးရႏိုင္တယ္”ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ ပရိသတ္ထဲမွ အခ်ိဳ႕က ျမတ္စြာဘုရားကို “ရွင္ေဂါတမေတာ့ ဆြယ္ေနၿပီ”ဟု ေျပာလိုက္ေကာင္းေျပာလိုက္ဟန္ရွိသည္။ သို႔မဟုတ္ သူတစ္ပါး ေျပာႏိုင္လာေသာစကားကို ျမတ္စြာဘုရားအေနျဖင့္ ၾကိဳတင္ကာကြယ္လိုေသာေၾကာင့္ ေအာက္ပါ စကားကို ဆက္လက္မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

“ပရိဗိုဇ္တို႔…..ငါ ဒီလို ေျပာလိုက္ေတာ့ သင္တို႔စိတ္ထဲမွာ - ေဂါတမေတာ့ ငါတို႔ကို သူ႕တပည့္ျဖစ္ေအာင္ ဆြယ္ေနၿပီ - လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနမယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ပရိဗိုဇ္တို႔….။ သင္တို႔အေနနဲ႔ ငါ့ကို ဆရာလို႔ သတ္မွတ္စရာ မလိုဘူး၊ သင္တို႔ရဲ႕ လက္ရွိဆရာကို ဆရာအျဖစ္နဲ႔ ဆက္ကိုးကြယ္ၾကပါ”

“ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕က - ေဂါတမေတာ့ ငါတို႔ရဲ႕ က်မ္းစာေတြကို ေပ်ာက္ပ်က္ေစၿပီး သူ႕က်မ္းေတြကို လက္ခံခိုင္းေနတယ္ -လို႔ ထင္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ပရိဗိုဇ္တို႔….။ သင္တို႔အေနနဲ႔ သင္တို႔က်မ္းစာကိုပဲ ဆက္လက္ကိုင္စြဲ ထားၾကပါ”

“ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕က - ေဂါတမေတာ့ ငါတို႔က်င့္စဥ္ေတြကို ပယ္စြန္႔ၿပီး သူ႕က်င့္စဥ္ေတြကို က်င့္ခိုင္းေနတယ္ - လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ၾကမယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ပရိဗိုဇ္တို႔….။ သင္တို႔အေနနဲ႔ သင္တို႔ရဲ႕ က်င့္စဥ္အတိုင္းပဲ ဆက္က်င့္ႏိုင္ပါတယ္”

“ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕ကလည္း - ေဂါတမဟာ ငါတို႔ရဲ႕ မေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြကို ရပ္တန္႔ေအာင္ လုပ္ေနတယ္ - လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ၾကမယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ပရိဗိုဇ္တို႔….။ သင္တို႔အေနနဲ႔ သင္တို႔အကုသိုလ္အလုပ္ေတြကို သင္တို႔သေဘာအတုိင္းပဲ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္ၾကပါတယ္”

“ေနာက္ၿပီး အခ်ိဳ႕က - ေဂါတမဟာ ငါတို႔ ကုသိုလ္တရားေတြကို ဆက္မလုပ္ေစခ်င္ဘူး -လို႔ ထင္ေကာင္းထင္ေနၾကလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို စိတ္ထားနဲ႔ ငါေျပာတာ မဟုတ္ဘူး ပရိဗိုဇ္တို႔….။ သင္တို႔အေနနဲ႔ သင္တို႔ ကုသိုလ္တရားကိုပဲ ဆက္လုပ္ႏိုင္ၾကပါတယ္”

“ပရိဗိုဇ္တို႔……ငါ့မွာ ရည္ရြယ္ခ်က္က တစ္ခုတည္းရယ္ပါ။ အဲဒါကေတာ့ သံသရာမွာ ဆင္းရဲမ်ိဳးစံုကို ျဖစ္ေစတတ္တဲ့ အကုသိုလ္တရားေတြဆိုတာ ရွိတယ္၊ အဲဒီအကုသိုလ္ေတြကို ပယ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားၾကေစခ်င္တယ္။ စိတ္ကို ညစ္ညဴးေစတတ္တဲ့ ကိေလသာဆိုတဲ့ အေစးေတြဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီကိေလသာေတြကို အၾကြင္းအက်န္မရွိေအာင္ အားထုတ္ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ကို ျဖဴစင္ေစတတ္တဲ့တရားေတြကို က်င့္လို႔ရွိရင္ တရားထူးဆိုတာ ဘယ္နည္းနဲ႔မဆို ရႏိုင္ပါတယ္”
ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ စကားဆံုးေသာအခါ ထံုးစံအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားကို သေဘာက်ၿပီး ရဟန္း၀တ္သူ၀တ္၊ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္သူျဖစ္၊ ေသာတာပန္တည္သူတည္၊ စေသာ ျဖစ္ေနက်အျဖစ္အပ်က္မ်ား ပါ၀င္ေလမလားဟု ဆက္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ပရိဗိုဇ္ေတြထဲမွာ မည္သူမွ် ထိုကဲ့သို႔ မျဖစ္ၾကသည္ကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႕ရွိလိုက္ရသည္။ ပရိဗိုဇ္အားလံုးကို ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ မ်က္ႏွာကို ေအာက္သို႔ ငံု႔ထားၿပီး တိတ္ဆိတ္ၿငိဳးငယ္စြာ ထိုင္ေနၾကေလသည္။ မည္သူမွ် စကားတစ္ခြန္း မဆိုၾကဘဲ ၿငိမ္သက္ေနခဲ့ၾကေလသည္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္လည္း ထိုအျခင္းအရာကို ေတြ႕ေသာအခါ “ယုတ္ညံ့တဲ့စိတ္ထားေတြနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားတဲ့ အလကား အသံုးမက်တဲ့ ပရိဗိုဇ္ေတြ၊ ဘုရားသာသနာမွာ တရားက်င့္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္ ခုႏွစ္ရက္နဲ႔ တရားရႏိုင္ပါ့မလဲ - ဆိုတဲ့ အေတြးေလးေတာင္ မျဖစ္ၾကဘူး”ဟု စိတ္ထဲမွာ ေျပာဆိုၿပီး ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ဂိဇၥ်ကုဋ္ေတာင္သို႔ ၾကြသြားခဲ့ေလသည္။

နိေျဂာဓႏွင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္တို႔၏ ဒိုင္ယာေလာ့က အထက္ပါအတိုင္း ၿပီးဆံုးသြားခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုစကား၀ိုင္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေအးျမေသာပံုရိပ္၊ သႏၶာနသူေဌး၏ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ေနေသာ ပံုရိပ္ႏွင့္ ရွက္စႏိုးျဖင့္ ေခါင္းငံုတိတ္ဆိတ္ေနရေသာ ပရိဗိုဇ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ေခါင္းထဲတြင္ စဲြထင္က်န္ရစ္ေနေသးသည္။ ထို႔ထက္ပို၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ မိန္႔ေတာ္မူေသာ စကားလံုးမ်ား၏ အဓိပၸာယ္အသြားအလာ၊ အတိမ္အနက္မ်ားမွာ ႏွလံုးသားတြင္ လြန္းထိုးေနၾကၿပီး ပေဟဠိတစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနခဲ့သည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံက ၀ိပႆနာ အျငင္းပြားမႈမ်ားကိုလည္း ေျပးျမင္လိုက္သည္။ ၀ိပႆနာဆိုေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼအဆီအႏွစ္ကို က်င့္ေနၾကပါလွ်က္ “ဟိုနည္းက မွားတယ္၊ ဒီနည္းက မွန္တယ္”လုပ္ၿပီး ဖိုက္တင္ ခ်ေနၾကသည္မွာ အံ့ၾသစရာ ေကာင္းလြန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မဟာစည္နည္း၊ မိုးကုတ္နည္း၊ ဖားေအာက္နည္း၊ ကႏၷီနည္း (ေျမဇင္းနည္း)၊ စြန္းလြန္းနည္း…..စသည္ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ နည္းမ်ားရွိသည္။ အမ်ားစုမွာ တစ္နည္းကိုတစ္နည္း အထင္အျမင္ေသးၾကသည္။ ရႈတ္ခ်ေနၾကသည္။ ပုတ္ခတ္ေနၾကသည္။ ပရိယတ္မသိနားမလည္ေသာ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအေနျဖင့္ ရႈတ္ခ်ပုတ္ခတ္ေနလွ်င္ လူၾကားလို႔ ေကာင္းႏိုင္ပါေသးသည္။ က်မ္းဂန္ႏွံ႔စပ္ၿပီးသူမ်ား အျငင္းပြားေနသည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ ျမင္ကြင္းမေကာင္း။ ဆိုးလွလြန္းသည္။

တစ္ဆက္တည္းမွာပင္ ဆရာၾကီး ဦးဂိုအင္ကာႏွင့္ မဟာၿမိဳင္ေတာရဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကတို႔ကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ဆရာၾကီးသည္ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္၀ါဒသမားပင္ ျဖစ္ေစ မိမိတို႔၏ လက္ရွိယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္လမ္းစဥ္ကို မစြန္႔လႊတ္ေစဘဲ ျမတ္ဗုဒၶ၏ တရားဓမၼကို က်င့္ၾကံအားထုတ္ေစသည္။ ခရစ္ယာန္တစ္ဦးကို ထာ၀ရဘုရားသခင္အား ယံုၾကည္ေစရင္း သမထ၊ ၀ိပႆနာကို အားထုတ္ေစသည္။ အစၥလာဟ္တစ္ဦးကိုလည္း အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္ကို ယံုၾကည္ကိုးကြယ္ေစရင္း သမထ၊ ၀ိပႆနာကို အားထုတ္ေစသည္။ ဆရာေတာ္ ဦးေဇာတိကသည္လည္း သမာဓိရေစႏိုင္ေသာ မည္သည့္နည္းကိုမွ် ပစ္ပယ္ျခင္းမရွိ၊ မိမိႏွစ္သက္ရာနည္းကို အသံုးျပဳလွ်က္ သူ႕ထံတြင္ ဆက္လက္အားထုတ္ေစသည္။ လမ္းေၾကာင္းမွန္သြားဖို႔သာ သူက ဂ႐ုစိုက္ေပးသည္။ ဥဒုမၺရိကသုတ္ေတာ္က ေပးလိုက္ေသာ ျမတ္ဗုဒၶ၏ လမ္းစဥ္၊ အေတြးအျမင္ႏွင့္ ကိုက္ညီေလစြတကား။ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းေလစြတကား။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကပင္ “သမာဓိရဖို႔အတြက္ ပရိဗိုဇ္တို႔၏ အက်င့္မ်ားသည္ပင္ အေျခခံျဖစ္ႏိုင္သည္။ ႐ိုးသားေသာစိတ္ထားျဖင့္ ရရွိလာေသာ သမာဓိကို အရင္းတည္ၿပီး ေရွ႕ဆက္လွ်င္ တရားထူး ရႏုိင္သည္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။

သစ္ပင္တစ္ပင္တြင္ အေပၚယံအလႊာကေန အေပြး၊ ၿပီးရင္ အေခါက္၊ အေခါက္ၿပီးရင္ အကာ၊ အကာၿပီးမွ အႏွစ္သာရက တည္ရွိသည္။ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ျမင္၊ ၾကားသိလိုက္ေသာ အေတြးအျမင္၊ အေျပာအဆို၊ အျပဳအမူတစ္ခုသည္ မိမိ လက္ခံထားသည္ႏွင့္ ကဲြျပားေကာင္း ကဲြျပားေနမည္။ ထိုသို႔ ကဲြျပားေနသည္ကို သိရွိနားလည္ၿပီး “ေအာ္….သူ႕အေျခအေနက အေပြးအဆင့္ပဲ ရွိပါလား၊ ငါ အေခါက္အဆင့္အထိ ေရာက္ေအာင္ ကူညီေပးလိုက္မယ္၊ ………………”စသည္ျဖင့္ လူ၏ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကို မကဲ့ရဲ႕ မ႐ႈတ္ခ်ဘဲ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားျဖင့္ ျဖည့္ေတြး၊ ျဖည့္ျမင္၊ ျဖည့္ေျပာဖို႔ လိုအပ္သည္ဟု ထင္ျမင္သည္။

တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ေလးစားစိတ္ထားျဖင့္ ေဖးမပဲ့ျပင္ကူညီကာ ဘ၀ခရီးကို ဆက္လွမ္းၾကလွ်င္ တရားထူးေတြ မရခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းေသာဘ၀တစ္ခုမွာ အေျခတည္မိႏိုင္သည္ဆုိေသာ သေဘာထားေလး ခပ္ေရးေရး ၀င္လာခဲ့သည္ဟု ခံစားေနမိခဲ့သည္။

ၿပီးပါၿပီ