Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Saturday, July 26, 2014

ပန္းေရာင္စံုမ်ားၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္ပံခတ္သံမ်ား (နိဂံုး)



(၁ဝ)

ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ၏ အေျပာအေဟာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပရိသတ္မ်ားက တဝါးဝါး တဟားဟားျဖင့္ ပဲြက်ေနသည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ ေျပာၿပီးသည့္အခါ အေမရိကန္တြင္ သီတင္းသံုးေသာ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆက္ေျပာသည္။ ထို႔ေနာက္ အိႏၵိယရဟန္းေတာ္ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာသည္။

ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာေနစဥ္ ေတြးမိသည္။ “ေအာ္ အခမ္းအနားမွာရွိတဲ့သူေတြ အားလံုး ေျပာၾကရတာလား မသိဘူး။ ငါ့အလွည့္က်ရင္ ဘာေျပာရင္ ေကာင္းမလဲ”ဟု ေတြးေနမိသည္။ ေျပာခ်င္စိတ္လည္း အလြန္ျပင္းျပေနသည္။

လူၾကားထဲတြင္ ေျပာေဟာရသည့္အေတြ႕အႀကံဳ အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ရွိလာေတာ့ နည္းနည္းမွ် မေၾကာက္မိ။ စာေရးသူအလွည့္မေရာက္မီ ၾကားထဲတြင္ ၂ ပါး က်န္ေသးသည္။ ကံေကာင္းသည္လား ကံဆိုးသည္လားေတာ့ မသိ။ ဘိကၡဳသံဃေသနက မိုက္က႐ိုဖုန္းကို မခ်တမ္း ေျပာေနသည္။

ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိတို႔လည္း ၾကည့္ၿပံဳးေနၿပီ။ စာေရးသူ၏ေနာက္မွ ကိုယ္ေတာ္ကတစ္ဆင့္ လက္ထဲကို နာရီတစ္လံုး ေရာက္လာသည္။ ေရွ႕က ဘိကၡဳသံဃေသနကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ နာရီထိုးေပးတာေတာင္ အရွင္က ဆက္ေျပာလိုက္ေသးသည္။

ဘိကၡဳသံဃေသန ေျပာၿပီးသည့္အခါ ၁၂ နာရီ ခဲြေတာ့မည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက မိုက္က႐ိုဖုန္းကို ေအာက္မွာ ထိုင္ေနေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကို ကမ္းေပးလိုက္သည္။ ေျပာမည္ဟု အားခဲထားသမွ် သြားၿပီေပါ့ေလ။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကလည္း ဂ်ာမန္လို ေျပာသည္။ ၁၂ နာရီခြဲသြားၿပီ။ ဆြမ္းခ်ိန္ေနာက္က်ေတာ့မည္ဟု ေျပာၿပီး အခမ္းအနားကို ႐ုပ္သိမ္းလိုက္သည္။

(၁၁)

ဤေနရာတြင္ ဆြမ္းခ်ိန္ကိစၥ ေျပာရလိမ့္ဦးမည္။ ဂ်ာမနီရာသီဥတုသည္ ေဆာင္းဦး၊ ေဆာင္း၊ ေႏြဦး၊ ေႏြအားျဖင့္ ဥတုေလးမ်ိဳး ရွိသည္။ ရာသီအလိုက္ မြန္းလဲြခ်ိန္ကဲြျပားသည္။ စာေရးသူတို႔ သြားသည့္အခ်ိန္မွာ ဧၿပီလျဖစ္ၿပီး မြန္းလဲြခ်ိန္မွာ ေန႔လယ္ ၁ နာရီဟု ဆိုသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ၁၂ နာရီခဲြဟုဆိုေသာ္လည္း ေန႔လဲြညစာမျဖစ္ေသး၊ မြန္းမလဲြေသးဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည္။ သူ႕အရပ္ႏွင့္သူ႕ဇာတ္၊ ျမန္မာဆရာေတာ္မ်ားေတာ့ မည္သို႔ဆိုၾကမည္ မသိပါ။

(၁၂)

ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက အာရွမွာကဲ့သို႔ တန္းဆြမ္းေလာင္းၾကမည္၊ သံဃာမ်ားက သပိတ္ကိုယ္စီပိုက္ၿပီး အလွဴခံရမည္၊ အလွဴခံၿပီးပါက ဆြမ္းေက်ာင္းမွာ ေစာင့္ေနၾကရမည္ဟု အသိေပးသည္။ ေရွ႕တြင္ မည္သို႔ျပင္ဆင္ထားသလဲမသိသျဖင့္ သကၤန္းမ႐ံုျဖစ္ခဲ့ပါ။ ေနာက္မွ ျမန္မာဟန္ သကၤန္း႐ံုၿပီး ဆြမ္းခံလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းလိမ့္မလဲဟု သကၤန္းမ႐ံုျဖစ္တာကို ေနာင္တရခဲ့သည္။

ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးက ဘာလုပ္ရမွန္း မသိ။ ေၾကာင္ရပ္ေနသည္။ ထိုအခါ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက “အရွင္ဘုရား ဘာလုပ္ေနတာလဲ”ဟု ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးကို လွမ္းေမးသည္။ “ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္ေတြက သပိတ္ပိုက္ၿပီး ဆြမ္းခံၾကြေတာ့မယ္၊ ငါက ဘယ္လို ပူးေပါင္းပါဝင္ရမလဲ၊ ဘယ္လို ပါဝင္သင့္သလဲဆိုတာကို စဥ္းစားေနတာ”ဟု ေျပာသည္။

ထိုအခါ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက “အဲ … အရွင္ဘုရားလည္း ဘုန္းႀကီးပဲ၊ သပိတ္ပိုက္ၿပီး တို႔နဲ႔အတူ ဆြမ္းခံစားေပါ့”ဟု ေျပာသည္။ ပထမေတာ့ ေနာက္ေျပာင္ေျပာသည္ဟု ထင္သည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုရင္ေလာင္းက သပိတ္တစ္လံုး ယူလာေပးလိုက္သည္။ သပိတ္ပိုက္ထားေသာ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အားလံုး သေဘာက်ေနခဲ့ၾကသည္။

အခမ္းအနားက်င္းပရာ ခန္းမထဲက ထြက္လိုက္ေတာ့ ဆြမ္းေလာင္းမည့္သူေတြက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ေနက ပူေနသျဖင့္ ဂ်ာမန္ေတြအႀကိဳက္ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ ေနပူပူတြင္ ေနရသည္ကို သေဘာက်ၾကသည္။

ဆြမ္းေလာင္းေနသည့္ အေနာက္ႏိုင္ငံသား ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ရင္ထဲတြင္ ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ၾကည္ႏူးမိသည္။ သူတို႔အထဲတြင္ အခ်ိဳ႕က အေတာ္အတန္ အေလ့အက်င့္ရွိသည္ဟု ထင္သည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေၾကာင္ေၾကာင္အန္းအန္း အမူအရာမ်ား ေတြ႕ရသည္။

(၁၃)

ဆြမ္းခံၿပီးေသာအခါ ဆြမ္းစားေဆာင္တြင္ ေနရာယူၾကသည္။ ဆြမ္းမစားမီ မိမိထက္ ဝါႀကီးေသာသံဃာမ်ားကို အ႐ိုအေသေပး၊ ဦးခ်ၾကရသည္။ စာေရးသူတို႔လည္း မိမိတို႔ထက္ႀကီးေသာ သံဃာမ်ားကို ဝတ္ျပဳလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း ေရာက္လာသည္။ ဗုဒၶဘာသာသံဃာမ်ားၾကားတြင္ အနည္းငယ္ အန္းတန္းတန္း ျဖစ္ေနပံုရသည္။ ခဏအၾကာတြင္ ထူးဆန္းေသာျမင္ကြင္းတစ္ခုကို ျမင္လိုက္ရသည္။

သူလည္း သူ႔ထက္ဝါႀကီးေသာ သံဃာမ်ားကို စာေရးသူတို႔ ဦးခ်သည့္အတိုင္း ဦးခ်ေလေတာ့သည္။

ဆြမ္းစားသည့္အခါ ေနရာခ်ရာတြင္လည္း ဗုဒၶဘာသာရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ တန္းတူေနရာခ်ထားသည္။ စာေရးသူတို႔လို သပိတ္ႏွင့္ ဆြမ္းစားၾကသည္။ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ဝါႀကီးေသာသံဃာမ်ားကို တစ္ႀကိမ္ကန္ေတာ့ၾကျပန္သည္။

သူလည္း စာေရးသူတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ကန္ေတာ့သည္။ ဆြမ္းစား၊ သပိတ္ေဆး၊ ကိစၥဝိစၥမ်ား ၿပီးဆံုးေသာအခါ ဧည့္ခန္းတြင္ ထိုင္ၾကသည္။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိႏွင့္သူက ကပ္လ်က္ထိုင္ကာ စကားေျပာေနၾကသည္။

(၁၄)

ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက အခုလို ဗုဒၶဘာသာအခမ္းအနားတြင္ လိုက္ေလ်ာညီေထြစြာ ပါဝင္ဆင္ႏႊဲေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း၊ ေလးလည္း ေလးစားပါေၾကာင္း၊ ပရိသတ္မ်ားေရွ႕တြင္ ခရစ္ယာန္၊ ဗုဒၶဘာသာ ညီညြတ္မႈ၊ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္မႈ၊ အခ်င္းခ်င္း မဆန္႔က်င္မႈ၊ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးမႈတို႔ကို ျပသလိုက္ရာေရာက္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးရပါေၾကာင္း … စသျဖင့္ ေျပာၾကားေနသည္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ေနျဖစ္ခဲ့သည္။

သူတို႔စကားေျပာရပ္သည့္အခါ စာေရးသူက မိတ္ဆက္သည္။ “အရွင္ဘုရားရဲ႕ေက်ာင္းကိုလည္း အလည္လာခ်င္ပါတယ္”ဟုဆိုေသာအခါ “လာခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီးလို ေနရမွာေနာ္”ဟု ရယ္ကာၿပံဳးကာ ဆိုသည္။ စာေရးသူကလည္း အားက်မခံ “ရတယ္။ အရွင္ဘုရားေတာင္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးလို ျပဳမူႏိုင္ေသးတာ တပည့္ေတာ္လည္း ေနျပရမွာေပါ့”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ၾကည္ႏူးမႈမ်ားျပည့္ရႊမ္းေနေသာ ရယ္သံလြင္လြင္ေလးမ်ားက ခန္းမအတြင္း ေနရာမလပ္ ျပန္႔ႏွံ႔ေနခဲ့သည္ဟု ခံစားမိခဲ့သည္။ အင္း … တကယ္ေတာ့ ခန္းမေလးထဲမွာတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေမတၱာဝိဟာရေတာေက်ာင္းေလးတစ္ခုလံုး၊ အဲဒီကေနတစ္ဆင့္ ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ား၊ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းမ်ား၊ ျဖဴနီျပာဝါေရာင္စံုပန္းခင္းမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ကာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတးသံမ်ားအျဖစ္ ရြက္လႊင့္ကုန္ၾကသည္ဟု ခံစားလိုက္ရသည္။

ကမၻာႀကီးမွာ ဘာသာတရားေတြဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ပြင့္ထြန္းလာၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ လက္ေတြ႕မွာေတာ့ ဘာသာတရားအတြက္ တိုက္ပဲြေတြ ဆင္ေနၾကရသည္။ အျငင္းပြားေနၾကရ၊ ပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ေနၾကရသည္။ ဘာသာတရားမ်ားေၾကာင့္ မ်က္ရည္ေတြက်၊ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ေတြ ျဖစ္ေနၾကရသည္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ဘာသာတရားမ်ားက အသီးအသီး ေဟာၾကေျပာၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုေသာစကားလံုးကို အႀကိမ္ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းခ်ီ သံုးႏႈန္းေျပာဆိုေနေစကာမူ အျပန္အလွန္ ေလးစားမႈ၊ တန္ဖိုးထားမႈတို႔ ကင္းမဲ့ေသာ စကားလံုးမ်ားသည္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို ျဖစ္ထြန္းေစမည္ မဟုတ္ပါ။

(၁၅)

ညေန ၄ နာရီ ထိုးၿပီ။ စုေပါင္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ၾကသည္။ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ အားလံုးအၿပံဳးကိုယ္စီႏွင့္ျဖစ္သည္။ အယ်ေခမာ၏ ပံုရိပ္မ်ားကလည္း အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ရစ္သီရစ္သီ လိုက္ပါလာေနသည္။ ဒုတိယအယ်ေခမာ ေပၚေပါက္ဖို႔ လိုသည္။ အယ်ေခမာသာရွိလွ်င္ ဂ်ာမနီသာသနာဟာ ဒိထက္ ပိုမို ထြန္းေတာက္ႏိုင္တယ္ဟု ေျပာေလ့ရွိေသာစကားကို သတိရသည္။ မလာခင္ကလည္း အယ်ေခမာအေၾကာင္း ေတြးခဲ့သည္။ အျပန္မွာေတာ့ လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အယ်ေခမာအေၾကာင္းက ခပ္နည္းနည္းရယ္။ အဓိကေတြးေနျဖစ္တာက ဒုတိယအယ်ေခမာ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမလဲ။ ဒုတိယအယ်ေခမာကို ေမွ်ာ္ပါသည္။

(၁၆)

“ေမတၱာဝိဟာရ”တဲ့။ “ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျပန္႔ႏွံ႔တည္ရွိရာေက်ာင္း”။ ေတာင္တန္းႀကီးတစ္ခုအေပၚတြင္ တည္ရွိသည္။

ထင္းရွဴးေတာတန္းႀကီးက ရင္သပ္႐ႈေမာစရာေကာင္းသည္။ ျမက္ခင္းျပင္အက်ယ္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ ျမက္ခင္းျပင္မ်ားအေပၚတြင္ ေရာင္စံုပန္းမ်ားက အေလ့က်ေပါက္ေနသည္။ ေတာင္ေပၚက မ်က္စိတစ္ဆံုး ႐ႈေမွ်ာ္ၾကည့္ေသာအခါ စိမ္းလန္းမႈကိုသာ ေတြ႕ရသည္။

ခ်စ္ျခင္းေမတၱာမ်ား ျပန္႔ႏွံ႔တည္ရွိရာအရပ္တြင္ ေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ၿငိမ့္ေညာင္းေနသည္။ မွန္ပါသည္။ ပန္းေရာင္စံုမ်ားၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္ပံခတ္သံမ်ား ျဖစ္ပါသည္။

ၿပီးပါၿပီ။

ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)

၂၆၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄

Thursday, July 24, 2014

ပန္းေရာင္စံုမ်ားၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္ပံခတ္သံမ်ား (အပိုင္း ၂)





(၅)

လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းျပင္အစြန္တြင္ “ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္သို႔ ၁.၂ ကီလိုမီတာ”ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၇ ဒီဂရီခန္႔ရွိေနေသာ ရာသီဥတုျဖစ္တာရယ္၊ ေတာင္ေပၚေဒသ ေလႏုေအးေလးေတြ တိုက္ခတ္ေနတာရယ္ေၾကာင့္ အေအးဓာတ္က တစ္ကိုယ္လံုးကို လႊမ္းၿခံဳရစ္သိုင္းလာေနသည္။ 

လမ္းေဘးဝဲယာ စိမ္းလန္းေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား၊ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚတြင္ အေလ့က်ေပါက္ေနေသာ လွမ်ိဳးစံုၾကြယ္ေနသည့္ ပန္းပြင့္ေလးမ်ား၊ ျခဴ(ခေလာက္)သံ တျခဴျခဴ တခြက္ခြက္ျဖင့္ လွည့္လည္စားေသာက္ေနေသာ ျဖည့္ၿဖိဳးေနသည့္ ႏြားမ်ားႏွင့္ျမင္းမ်ားက စိတ္ဝင္စားမႈအာ႐ံုကို အျပည့္ဖမ္းစားထားသျဖင့္ ေအးရေကာင္းမွန္း ေမာရေကာင္းမွန္း မသိ ျဖစ္ေနခဲ့ပါသည္။
ဂ်ာမနီက ႏြားကို ျမင္ဖူးသြားၿပီကြဟု စိတ္ထဲက ေျပာမိသည္။ 

ဂ်ာမန္ႏြားမႀကီးက ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏြားထီးႀကီးႏွင့္တူေနသျဖင့္ ၿပံဳးမိေသးသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္အဝင္ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ အကုန္အက်နည္း၊ ပကာသနကင္းသည့္ ေက်ာင္းအဝင္ဝအလွဆင္ထားပံုကို သေဘာက်ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းဝင္းအတြင္း ကားရပ္နားရာေနရာတြင္လည္း ကားအစီးေပါင္းမ်ားစြာ စီတန္းရပ္ထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

ေက်ာင္းတိုက္ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မည္သည့္အိမ္ေျခမွ်မရွိ။ ပကတိတိတ္ဆိတ္ေနသည့္ ေတာေက်ာင္းတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ကားမ်ားႏွင့္လူမ်ားရွိေနသည့္ေန႔မွာပင္ ဤမွ် ဆိတ္ၿငိမ္လွ်င္ အခမ္းအနားမရွိသည့္ေန႔မ်ားတြင္ မည္မွ် တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနမည္နည္း။

(၆)

ေက်ာင္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ၊ အျခားရဟန္းေတာ္ ၂ ပါး၊ အညိဳေရာင္ဝတ္ သီလရွင္(ဘိကၡဳနီ) ၃ ပါး ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ဝတ္ အနာဂါရိက(သိကၡမာန္) အမ်ိဳးသမီး ၄ ေယာက္တို႔ စကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာေရးသူတို႔ကို ျမင္သည္ႏွင့္ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက စတင္မိတ္ဆက္သည္။ အလြန္ေဖာ္ေရြၾကသည္။ သက္ေတာ္ဝါေတာ္မ်ား အျပန္အလွန္ ေမးျမန္းၿပီး အ႐ိုအေသေပးၾကသည္။ 

အခန္းနံရံမ်ားတြင္ ဆရာႀကီးအယ်ေခမာ၏ ဓာတ္ပံုမ်ား ပန္းခ်ီမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။ စာအုပ္စင္ႀကီးမ်ားလည္း ရွိသည္။ စာအုပ္စင္ႀကီးမ်ားေပၚတြင္လည္း ဆရာႀကီးအယ်ေခမာေရးသားေသာစာအုပ္မ်ားကို အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ခင္းက်င္းထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ စာေရးဆရာ/ဆရာမမ်ားကို ေလးစားၾကည္ညိဳသည့္စိတ္က လွ်ံက်လာသည္။ အယ်ေခမာကို ေတြ႕ခ်င္ေနၿပီ။ 

(၇)

အားရပါးရ ရယ္ေမာၿပံဳးရႊင္ၿပီး စကားေျပာေနေသာ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်ေနခဲ့သည္။ အခမ္းအနားက်င္းပမည့္ ခန္းမထဲသို႔ စာေရးသူတို႔ကို ေခၚသြားၾကသည္။ “အိုး … လူေတြ ဒီေရာက္ေနၾကတာပါလား”ဟု အာေမဋိတ္ျပဳမိသည္။ အားလံုးနီးပါးက အေနာက္တိုင္းသားေတြခ်ည္း ျဖစ္သည္။ ပရိသတ္ဦးေရ ၄ဝဝ ခန္႔ရွိမည္ဟု ခန္႔မွန္းရသည္။ ဤမွ်မ်ားျပားေသာလူမ်ားကို အခုလို ဗုဒၶဘာသာေတာေက်ာင္းတစ္ခုမွာ ေတြ႕ရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ် အိပ္မက္ပင္ မမက္ခဲ့ဖူးပါ။

ခန္းမထဲတြင္ အိႏၵိယႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္း၊ လာဒက္ေဒသမွ အိႏၵိယရဟန္းေတာ္ဘိကၡဳသံဃေသနလည္း ေရာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ထို႔အျပင္ သီရိလကၤာရဟန္းေတာ္မ်ား၊ ကေမၻာဒီးယားရဟန္းေတာ္မ်ားႏွင့္ အေမရိကန္၊ ၾသစေတးလ် စေသာႏိုင္ငံမ်ားမွ ရဟန္းေတာ္မ်ားလည္း တက္ေရာက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အျခားဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ၄ ပါးႏွင့္ ဂ်ာမန္ကိုရင္ ၃ ပါးကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ 

ထူးထူးျခားျခားအေနျဖင့္ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးလည္း အခမ္းအနားတက္ေရာက္သည္ကို ေတြ႕ရသည္။ အားလံုးႏွင့္ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာအလြန္ေကာင္းပါသည္။ စာေရးသူလည္း အတူပါလာေသာ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးကို ဓာတ္ပံုအမိအရ ႐ိုက္ထားဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။ သူက တာဝန္မေက်ပါ။ အေဝးကသာ လွမ္း႐ိုက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

()

စာေရးသူ ေတြးလိုက္တိုင္း ၿပံဳးရေသာအျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ရွိခဲ့သည္။ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို မေျပာခ်င္ေသာ္လည္း ေျပာမွသာ ဤေဆာင္းပါးက ျပည့္စံုလိမ့္မည္။ မသြားမီကေရာ၊ သြားေနဆဲလမ္းမွာေရာ၊ ေက်ာင္းကို ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေရာ စိတ္ထဲက ေတြးေနခဲ့သည္။ “အယ်ေခမာ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္၊ ခရီးမ်ား သြားၿပီလား”ဟူေသာအေတြးပါ။
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ေတြ႕မွာပါေလဆိုေသာအေတြးေၾကာင့္ မည္သူ႕ကိုမွ် မေမးမိခဲ့။ 

အယ်ေခမာကို ေတြ႕ခ်င္ေနသည္ဆိုသျဖင့္ အထင္မလဲြေစလိုပါ။ အယ်ေခမာသည္ ေရွ႕မွာဆိုခဲ့သလို စာအုပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရးခဲ့သည့္ သီလရွင္(ဘိကၡဳနီ)အဘြားတစ္ဦးသာ ျဖစ္ပါသည္။ သူ႕ကို ေတြ႕လိုျခင္းမွာ ေလးစားေသာေၾကာင့္ တစ္နည္းအားျဖင့္ စာေရးဆရာဆိုလွ်င္ ခ်စ္ခင္တတ္ေသာ ဉာဥ္ေၾကာင့္ ေတြ႕လိုျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ 

အခမ္းအနားက စေတာ့မည္။ အယ်ေခမာက ေရာက္မလာေသး။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိကသာ အခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္ေနသည္။ အားလံုး ေနရာယူၿပီးၾကၿပီ။ အခမ္းအနား အစီအစဥ္ကို ေၾကညာေနၿပီ။ စာေရးသူလည္း အယ်အဂၢဉာဏီတို႔ ဆရာေလးမ်ား၊ ဘိကၡဳနီမ်ားႏွင့္ ကိုရင္မမ်ားရွိရာသို႔ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ “ဟိုဆရာေလးက အယ်ေခမာမ်ားလား၊ ဟုတ္ေသးပါဘူး၊ အယ်ေခမာက အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ ၆ဝ ေလာက္ရွိပါၿပီ၊ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး”စသျဖင့္ ေတြးေနမိခဲ့သည္။ 

ေနာက္ဆံုး မေနႏိုင္ေတာ့ ေဘးနားက ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ဘိကၡဳစိတၱဝီေရာကို “အရွင္ဘုရား … အရွင္ဘုရား … အယ်ေခမာ ဘယ္ၾကြေနတာလဲ၊ တပည့္ေတာ္ သူ႕ကို ေတြ႕ခ်င္ေနတာ၊ အခုထိလည္း ေရာက္မလာေသးဘူး”လို႔ ေမးမိသည္။ စာေရးသူ၏ေမးခြန္းဆံုးသည္ႏွင့္ ပါးစပ္ကို လက္ဝါးႏွင့္ဖိၿပီး အသံကိုအုပ္ကာ ရယ္ေလေတာ့သည္။ “အရွင္ဘုရားႏွယ္ ျဖစ္ရေလ၊ အယ်ေခမာက ၉၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ဆံုးၿပီေလ၊ အရွင္ဘုရား မသိဘူးလား”ဟု ခပ္အုပ္အုပ္ရယ္ရင္း ေျပာေလသည္။ 

“ေအာ္ ငါ့ႏွယ္ … ညံ့ပါ့ … ညံ့ပါ့ …”ဟု ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးကာ ေနမိေလသတည္း။ “ေအာ္ အယ်ေခမာ … အယ်ေခမာ ငါ့ႏွယ္ … သူ႕ကို ေတြ႕ဆံု စကားေျပာခြင့္ ရေတာ့မယ္၊ ဆရာႀကီး အရမ္းေတာ္တယ္၊ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရးတယ္၊ ဆရာႀကီးသတင္းေတြ ၾကားပါတယ္၊ ဂုဏ္ယူပါတယ္၊ ေလးစားပါတယ္ စသျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးစကားေတြ တစ္ေလွႀကီး ေျပာလိုက္မယ္လို႔ အားခဲလာခဲ့တာ သြားပါၿပီ”ဟု စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ေနမိေလေတာ့သည္။

()

အခမ္းအနား စၿပီ။ ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိက ဂ်ာမန္လို ေျပာေနသည္။ ဘာမွေတာ့ နားမလည္။ လူေတြကေတာ့ အေတာ္သေဘာက်ေနပံုရသည္။ ရယ္ၾကၿပံဳးၾက၊ လက္ခုပ္တီးၾကသည္။ စာေရးသူလည္း နားမလည္မည့္အတူဆိုၿပီး ဖုန္းေလးကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး Google မွာ Ayya Khema ဟု ႐ိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ေအာ္ … ငါေတြ႕ခ်င္ေနတဲ့ ဆရာႀကီးအယ်ေခမာ ေတြ႕ၿပီ”ဆိုၿပီး ၿပံဳးမိသည္။ 

ဝိကိေပဒိယတြင္ ဆရာႀကီးအယ်ေခမာ၏အေၾကာင္း မ်ားစြာရွိသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
၁၉၂၃ ခုႏွစ္တြင္ ေမြးသည္။ ဂ်ဴးမိသားစုဝင္ျဖစ္သျဖင့္ ဒုတိယကမၻာစစ္ကို ေသြးပ်က္ဖြယ္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရသည္။ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းကေန လြတ္ေျမာက္လာသူတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္သည္။ ၁၉၇၉ ခုႏွစ္မွာ အာရွဘက္ကို ခရီးသြားရင္း ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားၿပီး သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာသီလရွင္အျဖစ္ ခံယူခဲ့သည္။ 

အယ်ေခမာသည္ အမ်ိဳးသမီးမ်ား သာသနာ့ေဘာင္ဝင္ေရာက္ႏိုင္ေရးႏွင့္ ဗုဒၶဘာသာဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား ပါဝင္လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေရးအတြက္ အားႀကိဳးမာန္တက္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည္။ ကမၻာအႏွံ႔အျပားတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပဳစင္တာမ်ားကိုလည္း အေျမာက္အျမား တည္ေဆာက္ေပးႏိုင္သည္အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူတစ္ဦး ျဖစ္သည္။ အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ ဂ်ာမန္ဘာသာတို႔ျဖင့္ စာအုပ္မ်ားစြာကိုလည္း ေရးသားျပဳစုခဲ့သည္။ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာစိတ္ဝင္စားသူမ်ားအေနျဖင့္ သူ႔စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္႐ႈေလ့လာၾကသည္။

၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ ဗုဒၶဘာသာသီလရွင္မ်ား ကြန္ဖရင့္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ က်င္းပေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ “သက်ဓီတာ သို႔မဟုတ္ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ဗုဒၶဘာသာအမ်ိဳးသမီးမ်ားအဖဲြ႕ - Sakyadhita (International Association of Buddhist Women”ကို ဖဲြ႕စည္းေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ အာဂအမ်ိဳးသမီးေပတကား။ 

ေရခံေျမခံကလည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ေဝးသည္။ အလြန္႔အလြန္ကို ေဝးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ မည္သို႔မွ် အဆက္အစပ္မရွိ။ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းကလည္း ဂ်ဴး၊ ခရစ္ယာန္။ သူရွင္သန္ရာ ေခတ္အခါကလည္း မေကာင္း။ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ျခားဖြယ္ရာ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းမ်ား။ အရာခပ္သိမ္း ဗုဒၶဘာသာအေငြ႕အသက္ နည္းနည္းမွ်မရွိေသာ ေဒသမွ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္သည္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ လက္ဖ်ားခါရေလာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ထာဝစဥ္အေလးျပဳေနသင့္သည္ အာဇာနည္တစ္ပါးဟုပင္ ဆိုခ်င္ေတာ့သည္။

(၁ဝ)

ဘိကၡဳဉာဏေဗာဓိ၏ အေျပာအေဟာ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ပရိသတ္မ်ားက တဝါးဝါး တဟားဟားျဖင့္ ပဲြက်ေနသည္။ 
......................... 
ဆက္ပါဦးမည္ ......

အရွင္ကုသလသာမိ(အတည္မဲ့)
၂၄၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄

Tuesday, July 22, 2014

ပန္းေရာင္စံုမ်ားၾကားက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတာင္ပံခတ္သံမ်ား



(၁)

ဂ်ာမနီကို ေရာက္ၿပီး ၃ ပတ္ေလာက္အၾကာတြင္ ခရီးတစ္ခု သြားခဲ့ရသည္။ ခရီးမွ တကယ့္ခရီး၊ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ၊ အံ့ၾသစရာ၊ ခ်ီးက်ဴးစရာ၊ ေလးစားစရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာခရီးဆုိက မွားအံ့မထင္ပါ။ ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္က ႀကီးမွဴးက်င္းပေသာ ဗုဒၶေန႔အခမ္းအနားႏွင့္ေစတီေတာ္ဖြင့္ပဲြသို႔ သြားေသာခရီးျဖစ္သည္။ ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္ သို႔မဟုတ္ Buddha Haus သည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံတြင္ ဗုဒၶဘာသာႏွင့္ပတ္သက္၍ နာမည္ႀကီးသည္။ လူသိမ်ားသည္။

လူသိမ်ားရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားအနက္ သီလရွင္ (ဘိကၡဳနီ)ဆရာမႀကီး ေဒၚေခမာ၏ ႀကိဳးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ားႏွင့္ သူေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေခမာသည္ ဂ်ာမန္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္မ်ားစြာ ေရးသားခဲ့သည္။ ဗုဒၶဘာသာကို စိတ္ဝင္စားသူမ်ားအေနျဖင့္ ေဒၚေခမာ၏စာအုပ္မ်ားကို အားကိုးအားထားျပဳရသည္ဟု ဆိုသည္။

(၂)

ေမတၱာဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္မွာ အမွန္တကယ္ေတာ့ ေတာေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ ျဖစ္သည္။ ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕ႀကီးမွ ၃ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ကားျဖင့္ သြားရသည္။ တစ္ရြာဝင္,တစ္ရြာထြက္၊ တစ္ေတာဝင္,တစ္ေတာထြက္၊ တစ္ေတာင္ဆင္း,တစ္ေတာင္တက္ၿပီး သြားရသည္။ ေတာင္ဆင္းေတာင္တက္လမ္းမ်ား၊ ပန္းမ်ိဳးစံုပြင့္လန္းၿပီး စိမ္းလန္းေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္မ်ား၊ ဂ်ဳံစိုက္ခင္းမ်ား၊ ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ားျဖင့္ သာယာလွသည္။

စာေရးသူသာမက ကားေမာင္းသူ ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးႏွင့္ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ကပါ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး လမ္းမ်ား မွားခဲ့ၾကၿပီလားဟု ေတြးခဲ့မိသည္။ “ဒီေလာက္ ေတာက်တာ ဘယ္သူမွ လာမွာ မဟုတ္ပါဘူး”ဟု စာေရးသူ ေတြးခဲ့မိသည္။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ ေအးခ်မ္းသာယာေသာ တိတ္ဆိတ္သည့္ ေက်းရြာေလးမ်ားကို ျဖတ္ေက်ာ္လာရသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ညီညာေခ်ာမြတ္သည္ဟု ဆုိစမွတ္ျပဳေသာ ျပည္လမ္းမႀကီးထက္ ပိုမိုညီညာေျပျပစ္ေသာ ရြာလမ္းမမ်ားေဘးတြင္ ေအးေအးလူလူျဖင့္ စကားထိုင္ေျပာ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနသူမ်ားကိုလည္း မၾကာခဏ ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက နတ္ကြန္းကဲ့သို႔ေသာ အေဆာက္အအံုေလးမ်ားကိုလည္း ရံဖန္ရံခါ ေတြ႕ရတတ္သည္။ မယ္ေတာ္မာရီ၊ ခရစ္ေတာ္တို႔စံေက်ာင္းျဖစ္ပံုရသည္။

“ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းလည္း မရွိဘူးေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။ “ဒီႏိုင္ငံမွာက ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း မရွိဘူး၊ ရွိလည္း အေတာ္နည္းတယ္၊ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းရွိလည္း ဘုန္းႀကီးရွိမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဘုန္းႀကီးေတြ ရွားလာၿပီေလ။ အခုေတာင္မွ အာရွကေန ဘုန္းႀကီးေတြကို လခေပးၿပီး တင္သြင္းေနရတယ္။ တစ္ဖက္ကၾကည့္ရင္ အခုလို ရြာေတြမွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းနဲ႔ဘုန္းႀကီးမရွိလို႔ ခရစ္ယာန္သာသနာ အားေလ်ာ့လာေနတာ”ဟု ဂ်ာမန္ဒကာႀကီးက ရွင္းျပသည္။

ကားေရွ႕ခန္းတြင္ လိုက္ပါလာေသာ ဆရာေတာ္ေဒါက္တာနႏၵမာလာ၏ တပည့္ရင္း ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသူ ဆရာေလး ေဒၚအဂၢဉာဏီကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းစ ႏွစ္ခြန္းစေျပာ႐ံုထက္ မပို၊ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါလာေနခဲ့သည္။




(၃)

ေရာက္ခါနီးေလ ေတာင္တန္းမ်ားႏွင့္ထင္း႐ွဴးေတာတန္းမ်ားက ပိုထူထပ္လာေလ ျဖစ္သည္။ ေတာင္ထိပ္တစ္ေနရာေရာက္ေသာအခါ ျမက္ခင္းျပင္ႀကီးတစ္ခုထဲတြင္ ကားအစီး ၅ဝ/၆ဝ ခန္႔ စီတန္း ရပ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဟ … ကားေတြ အမ်ားႀကီးပါလား … ဗုဒၶဝိဟာရေက်ာင္း သြားမယ့္သူေတြရဲ႕ ကားေတြလား မသိဘူး”ဟု ေျပာမိသည့္အခါ “ဒီေနရာမွာ ရပ္ထားမွေတာ့ အဲဒီေက်ာင္း သြားမယ့္ကားေတြပဲ ျဖစ္မွာေပါ့”ဟု ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က ဆိုသည္။

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ႏွင့္စာေရးသူ၊ ဆရာေလးေဒၚအဂၢဉာဏီတို႔သည္ ကားေနာက္ေဖးမွာ ထည့္လာေသာ သပိတ္ကို ထုတ္လြယ္လိုက္ၿပီး ျမက္ခင္းျပင္ေပၚကို ေျခခ်လိုက္သည္။ ေဒၚအဂၢဉာဏီသည္ သြားေလရာ သပိတ္ယူေဆာင္ၿပီး သပိတ္ႏွင့္သာ ဆြမ္းစားေလ့ရွိေသာ ဆရာေလးတစ္ပါးျဖစ္သည္။ ဆရာေလးတစ္ပါး သပိတ္လြယ္ထားသည္ကို ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေတြ႕ရျခင္းျဖစ္သည္။

႐ုတ္တရက္ၾကည့္လွ်င္ “ဒီဘုန္းႀကီး,ဒီသီလရွင္ေတြ ဒီလိုႏိုင္ငံမ်ိဳးမွာ သပိတ္ေတြလြယ္ၿပီး ဟိုသြားဒီသြား သြားေနၾကတာ အဆန္းထြင္တာ၊ ရွက္စရာႀကီး”ဟု ဆိုေကာင္းဆိုႏုိင္စရာရွိသည္။ ယေန႔ ဖက္ရွင္ႏွင့္နီးစပ္ေသာအသိုင္းအဝိုင္းရွိသူ သို႔မဟုတ္ ဖက္ရွင္၏အေရးပါမႈကို ေလ့လာဖူးသူျဖစ္ပါက သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္လြယ္ၿပီး ဂ်ာမနီမွာ လွည့္လည္ျခင္း၏ အက်ိဳးေက်းဇူးကို နားလည္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။

ဖက္ရွင္သည္ အေရးႀကီးပါသည္။ ဖက္ရွင္သည္ အသြင္အျပင္တစ္မ်ိဳးလည္း ျဖစ္သည္။ ကုန္ပစၥည္း လူသိေစခ်င္တာျဖစ္ျဖစ္၊ အသင္းအဖြဲ႕ လူသိမ်ားေစခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံ,ကိုယ့္လူမ်ိဳးအေၾကာင္း သိေစခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ယဥ္ေက်းမႈကို ျမွင့္တင္ခ်င္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖက္ရွင္သည္ အေရးႀကီးပါသည္။

အခ်ိဳ႕က “ဗုဒၶဘာသာက စိတ္ကိုပဲ အဓိကထားတာပါ။ ႐ုပ္ပိုင္းျပင္ဖို႔ မလိုပါဘူး”ဟု ဆိုတတ္သည္။ မွားသည္။
ဘုရားကိုယ္တိုင္က လူအမ်ားကို ဆဲြေဆာင္ႏိုင္မည့္ ဖက္ရွင္ကို စနစ္တက်စီမံေပးခဲ့သည္ဟု ဆိုက မွားအံ့မထင္ပါ။ အေသာကမင္းႀကီး ဗုဒၶဘာသာ သာသနာျပဳမင္းႀကီးျဖစ္လာသည္မွာလည္း နိေျဂာဓကိုရင္ေလး၏ ဖက္ရွင္ေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားသူမ်ားႏွင့္ နာမည္ႀကီးဆရာေတာ္မ်ားမွာလည္း အမ်ားႏွင့္မတူေသာ ဖက္ရွင္တစ္မ်ိဳးစီကို ခ်မွတ္ထားေၾကာင္း သတိျပဳမိႏိုင္ၾကေပလိမ့္မည္။

သကၤန္း႐ံု၊ သပိတ္လြယ္ကာ သြားလာေနထိုင္ျခင္းသည္ ဂ်ာမနီလို၊ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားလို ႏိုင္ငံမ်ားမွ လူမ်ားအတြက္ တကယ့္ကို ထူးဆန္းေသာ ဖက္ရွင္တစ္ခု ျဖစ္ေနပါလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ဖက္ရွင္အဆန္းေၾကာင့္ စိတ္မဆိုးၾက၊ စိတ္မပ်က္ၾကပါ။ စပ္စုလိုစိတ္ကိုသာ ႏႈိးဆြေပးတတ္သည္။ ထိုအခါ “သကၤန္းကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ဝတ္ရတာလဲ၊ သပိတ္(ဒီခြက္ႀကီး)ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလို ေဆာင္ရတာလဲ”စသျဖင့္ ေမးတတ္ၾကသည္။ ထိုအခါ သကၤန္းအေၾကာင္း၊ သပိတ္အေၾကာင္း ရွင္းျပခြင့္ရသည္။ ဤသည္မွာ ဖက္ရွင္အဆန္းေၾကာင့္ ဗုဒၶသာသနာအေၾကာင္း အသိေပးႏိုင္ျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

(၄)

ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္သည္ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနေသာ ျမက္ခင္းျပင္ေပၚ ေျခခ်ၿပီး အနည္းငယ္ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္သည္ႏွင့္ ႏွာတျခဳပ္ျခဳပ္ျဖစ္လာေနခဲ့သည္။ “ဟာ အရွင္ဘုရား အေအးမိေနတာလား၊ တပည့္ေတာ္အာရွသားက ဂ်ာမန္ရာသီဥတုေအးေအးကို သေဘာက်ေနၿပီး ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ဂ်ာမန္သားႀကီးက အရမ္းေအးျပေနပါလား”ဟု ေျပာမိသည္။ ထိုအခါ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္က “အရွင္ဘုရားက ဂ်ာမန္ကို ေရာက္တာ ၁ လနီးပါးရွိၿပီ၊ တပည့္ေတာ္က ထိုင္းမွာ ၁၃ ႏွစ္ေနလာခဲ့ၿပီး ဂ်ာမနီကိုေရာက္တာ ၂ ရက္ပဲရွိေသးတာကိုး”ဟု ေျပာရွာသည္။ ပါလာေသာတစ္႐ွဴးကို ထုတ္ၿပီး ႏွာေခါင္းကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္လိုက္သည္။

မွန္ပါသည္။ ဂ်ာမန္ရဟန္းေတာ္ ဘိကၡဳစိတၱဝီေရာျဖစ္ပါသည္။ သူသည္ လြန္ခဲ့ေသာ ၁၃ ႏွစ္ကတည္းက ဗုဒၶဘာသာရဟန္းတစ္ပါးအျဖစ္ ခံယူၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ေတာရဂိုဏ္းထံုးစံအတိုင္း ေတာေက်ာင္းတြင္ ၁၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေနထိုင္ၿပီး တရားအားထုတ္ခဲ့သည့္ အာဂရဟန္းေတာ္တစ္ပါးျဖစ္သည္။

အေနာက္တိုင္းသားတစ္ဦးအေနျဖင့္ ထိုင္းမွာ ဤမွ်ႏွစ္ၾကာေအာင္ ေနဖို႔ဆိုသည္မွာ အလြန္ခက္ခဲပါသည္။ အစားအေသာက္၊ အေနအထိုင္ကအစ ဘာသာစကားအဆံုး အခက္အခဲေတြခ်ည္း ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ဗုဒၶတရားေတာ္မ်ား၏ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာမႈကို လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ ေတြ႕ႀကံဳလိုေသာ ျပင္းျပသည့္စိတ္ဆႏၵေၾကာင့္သာ ၁၃ ႏွစ္လံုးလံုး ေတာေက်ာင္းမွာ ေနႏိုင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ ထိုင္းက ေတာေက်ာင္းမွာ စ ေနစဥ္က အဂၤလိပ္စကားတတ္ေသာသူ မရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ ၈ လေလာက္ လက္ဟန္ေျခဟန္ကို အသံုးျပဳကာ အ အ တစ္ဦးလို ေနခဲ့ရသျဖင့္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရသည္ဟု ဆိုသည္။ ယခုအခါ သူ၏ ဖခင္ အသည္းအသန္ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသည္ဟု အေၾကာင္းၾကားသျဖင့္ ဂ်ာမနီသို႔ ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ “ေအာ္ ဗုဒၶတရားေတာ္ရဲ႕ ဆဲြေဆာင္မႈက အားႀကီးလွပါေသာေကာ”။ ေက်ာင္းမရွိ၊ ေငြမရွိ၊ ဒကာဒကာမအေထာက္အပံ့မရွိ။

ျမတ္စြာဘုရားက သားေတာ္ရဟန္းမ်ား၏ဘဝကို “အေဗၻာကာေသာ - လြင္တီးေခါင္နဲ႔တူတယ္”ဟု တင္စားထားသည္။ ဟာလာဟင္းလင္း၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း၊ ဘာအ႐ႈပ္အေထြးမွ မရွိဟု ဆိုလိုသည္။

ေနာက္တစ္ခုကလည္း စိတ္ဝင္စားစရာ။ “ပကၡီ သကုေဏာ ဝိယ - အေတာင္သာလွ်င္ ဝန္ရွိေသာ ငွက္ကဲ့သို႔”တဲ့။ အဓိပၸာယ္က “ငွက္ေတြမွာ ဘာတြယ္တာစရာမွ မရွိဘူး။ သူတို႔ ပိုင္ဆိုင္မႈဟာ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ပဲ။ ေတာင္ပံႏွစ္ဖက္ရွိလွ်င္ သစ္ပင္ေတြေပၚ သြားေရာက္ႏိုင္တယ္။ သစ္သီးေတြ စားမယ္။ အဲဒီသစ္ပင္ကို တြယ္တာ မေနဘူး။ ေနာက္သစ္ပင္တစ္ပင္ဆီ သြားမယ္။ ေလဟုန္စီးမယ္။ လြတ္လပ္တယ္။

ရဟန္းေတြဟာလည္း အဲဒီငွက္လိုပဲ။ သပိတ္ရွိရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာ ဆြမ္းခံစားမယ္။ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာ အိပ္မယ္။ ေတာျဖစ္ျဖစ္,သုသာန္ျဖစ္ျဖစ္ ကိစၥမရွိ။ ဘာအတြယ္အတာမွ မရွိ”ဟူေသာ သေဘာအဓိပၸာယ္မ်ားကို ေဆာင္သည္။ “အဲ … ငါကေရာ အဲဒီလို လြတ္လပ္ေနၿပီလား၊ တြယ္တာမႈ ကင္းေနၿပီလား”။

ကိုယ့္ဘဝ၏ ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တိုင္း ေဝးေဝးေနေတာ့ စိတ္ပ်က္ေနရဆဲျဖစ္ပါသည္။ ေရႊျပည္ေတာ္ဟူသည္ ေက်ာင္း၊ ေက်ာ္ၾကားမႈစသည့္ ပိုင္ဆိုင္မႈကို ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ျမတ္ဗုဒၶစိတ္ကူးေတာ္တြင္ရွိေသာ ရဟန္းတစ္ပါး၏စံျပပံုစံကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရဟန္းေကာင္းတစ္ပါးဟူေသာ စံသတ္မွတ္ခ်က္ထက္ ေလာကအတြက္ ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုး၊ အမႈိက္မျဖစ္ဖို႔ကိုသာ ႀကိဳးစားတည္ေဆာက္ေနရသည္။

(၅)
လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း ျမက္ခင္းျပင္အစြန္တြင္ “ဗုဒၶဝိဟာရေက်ာင္းတိုက္သို႔ ၁.၂ ကီလိုမီတာ”ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
.....................................................

ဆက္ပါဦးမည္ .....

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၂၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄








 

မွတ္ခ်က္။ ။ ဓာတ္ပံုအခ်ိဳ႕က အဲဒီကို ခရီးသြားၿပီးၿပီးခ်င္း တင္ထားတာေတြ ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို ေဆာင္းပါးေရးမယ္ေျပာထားတာ အခုမွ ေရးျဖစ္တယ္။ ခရစ္ယာန္ဘုန္းႀကီး သပိတ္နဲ႔ဆြမ္းခံပံုစတဲ့ အခ်ိဳ႕ပံုေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ေနာက္အခန္းေတြမွာ ပါလာလိမ့္မယ္။ ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ .....

Sunday, July 20, 2014

အဘိဓမၼာသင္တန္း စၿပီ


ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕၊ ဓမၼဒူတျမန္မာေက်ာင္း၊
အဘိဓမၼာသင္တန္းကို သင္တန္းသား ၁ဝ ဦးျဖင့္
စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့သည္။ မသိမၾကားလိုက္မိသူမ်ားလည္း
အေၾကာင္းၾကားၿပီး တက္ေရာက္ႏိုင္ပါေၾကာင္း ပညာပါရမီအက်ိဳးငွါ ႏႈိးေဆာ္လိုက္ပါသည္။

ျမန္မာမ်ားအတြက္ အဘိဓမၼာသင္တန္းအျပင္၊ သုတၱန္သင္တန္း စသည္တို႔ကိုလည္း စီစဥ္ထားပါသည္။ ထို႔အျပင္ ေဒသခံ ဂ်ာမန္လူမ်ိဳးမ်ားအတြက္ သင္တန္းက်င္းပေပးႏိုင္ေအာင္လည္း စီစဥ္လ်က္ရွိပါသည္။

ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ ...
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂ဝ၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄

Thursday, July 17, 2014

ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္


(၁)

တစ္ခါက မိုးေလဝသဌာနက ဆရာႀကီးဦးထြန္းလြင္ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုကို တီဗြီမွာ ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ MRTV 4 လို႔ ထင္ပါတယ္။ ေျပာသြားတဲ့ေခါင္းစဥ္ကိုလည္း တိတိက်က် မသိေတာ့ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရအရင္းအျမစ္ကိစၥလို႔ ထင္တယ္။ တီဗြီၾကည့္ရင္း ဆရာႀကီးေျပာတာကို မွတ္စုေလး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ “ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္”တဲ့။ ဘာပါလိမ့္လို႔ ဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ မုန္တိုင္းအေၾကာင္းပါ။

မုန္တိုင္းဝင္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းမွာ မိုးရြာမယ္။ မိုးေရ ရမယ္။ အညာသားေတြ ေပ်ာ္ၾကမယ္။ စီးပြားေတြ ျဖစ္ထြန္းၾကမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဧရာဝတီတိုင္းမွာေတာ့ ေရႀကီးမယ္။ လယ္ေတြ ပ်က္စီးမယ္။ လူေတြ ဆင္းရဲေသာကျဖစ္ၾကမယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္းဆိုတာက စာေရးသူ ေမြးရပ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေျခာက္ေသြ႕သလဲ၊ ပူျပင္းသလဲဆိုတာ သိတယ္။ မိုးေရက သိပ္ကို လိုအပ္တယ္။ မိုးရြာတဲ့ရက္ က်ဲသြားၿပီဆိုတာနဲ႔ ေကာက္ပဲသီးႏွံေတြ ပ်က္စီး႐ံုမက ပူေလာင္လြန္းတယ္။ အားလံုးေျခာက္ေသြ႕ကုန္တယ္။ ကဲ အဲဒီေတာ့ မုန္တိုင္းဝင္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရေတာ့မေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါမွ မိုးေရ ရမွာကိုး။ အဲ … တစ္ဖက္မွာေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္းက ေရႀကီးေတာ့မယ္။ ဒါဆို ကိုယ့္ဆုေတာင္းက ဧရာဝတီတိုင္း ေရႀကီးပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရာ က်မေနဘူးလား။

တစ္ဖက္က ျပန္ၾကည့္ရေအာင္။ ဧရာဝတီတိုင္းသား ဦးဇင္းသာေပါတို႔ကေတာ့ မုန္တိုင္းမဝင္ပါေစနဲ႔လို႔ ဆုေတာင္းၾကျပန္တယ္။ အဲ သူတို႔ဆုေတာင္းကလည္း မုန္းတိုင္းမဝင္ပါေစနဲ႔ဆိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း မိုးမရြာပါေစနဲ႔၊ ေရမရပါေစနဲ႔၊ ပူျပင္းၾကပါေစ၊ ဆင္းရဲၾကပါေစလို႔ ဆုေတာင္းသလို ျဖစ္ေနျပန္ေရာေလ။ ကဲ … ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္။

(၂)

စာေရးသူ ၁၄ ႏွစ္သားအရြယ္ ေတာင္ငူက ဝိသုဒၶါ႐ံုၿမိဳ႕ေထာင့္ေက်ာင္းမွာ စာေပ စတင္ သင္ခြင့္ရတယ္။ အငယ္တန္းေအာင္၊ အလတ္တန္းက်ေတာ့ ကုလားအေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး စာေမးပဲြေတြ မက်င္းပျဖစ္ဘူး။ ေက်ာင္းမွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ ေနခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းမွာလည္း စာေမးပဲြေတြမွာ ပထမေတြ ရေတာ့ စာခ်ဘုန္းႀကီးေတြက အလြန္ခ်စ္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းမွာပဲ အၾကာႀကီး ဆက္ေနေစခ်င္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္မွာ အႀကီးဆံုးဆရာေတာ္ႀကီးက ပ်ံေတာ္မူတယ္။ ဒုတိယစာခ်ဆရာေတာ္က အသက္ ၅ဝ ေရာက္မွ လူထြက္သြားတယ္။ ေက်ာင္းတိုက္က စည္းကမ္းပိုင္းဆိုင္ရာ ယိမ္းယိုင္သြားခဲ့တယ္။ အဆင့္ျမင့္ပရိယတ္သင္ျပမႈ အားနည္းသြားခဲ့တယ္။

အဲဒီအခါ စဥ္းစားမိတယ္။ ငါ ဒီမွာ ဆက္ေနရင္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပမယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းႀကီးကလည္း အရမ္းခ်စ္တယ္။ အေလးေပးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါ့ ပညာေရးေတာ့ တိုးတက္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကို ေက်ာင္းကေန ထြက္ေတာ့မွာျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ လံုးဝ ခြင့္မျပဳႏုိင္ဘူးေပါ့။ ဒီေက်ာင္းကေန ထြက္ရင္ ေနာက္မလာေတာ့နဲ႔လို႔ကို အၾကပ္ကိုင္ေတာ့တယ္။ ဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ ေက်ာင္းတိုက္ကေန ထြက္ခဲ့တယ္။ ၁၆ ေက်ာ္၊ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ကိုရင္ေပတိုး ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ပညာေရးအေၾကာင္းျပ အဆင္ေျပတဲ့ေနရာကေန (ဘယ္သူ႕မွ မတိုင္ပင္ဘဲ) ခြဲခြါခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို မွတ္ဉာဏ္ပံုရိပ္ထဲ ျပန္ေျပာင္းၾကည့္ေတာ့ ၿပံဳးမိတယ္။

ဆိုလိုခ်င္တာက မ်ဥ္းၿပိဳင္ႏွစ္ခု။ ဘယ္လိုမွ ႏွစ္ခုလံုးကို ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ မရတဲ့ လမ္း။ ဘယ္လို ပတ္သက္ယွက္ႏြယ္မႈေတြ ရွိေနပါေစ။ တစ္ခုကိုသာ ေရြးရတယ္။ တစ္ခုေရြးရင္ တစ္ခုနဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ။ ေနာက္တစ္ခုေရြးရင္ အျခားတစ္ခုနဲ႔ ဝမ္းနည္းစြာ။ ဆရာေတာ့္ဆႏၵအရ ေက်ာင္းတိုက္ကေန မထြက္ခဲ့ရင္ အႀကီးတန္းအဆင့္ေလာက္မွာ ပညာေရးက ရပ္ေနမယ္။ တစ္ဖက္မွာေတာ့ တိုက္ေက်ာင္းႀကီးေတြ ၁၅ ေဆာင္ေလာက္ရွိတဲ့ စာသင္တိုက္ႀကီးကိုေတာ့ ဦးစီးခြင့္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့့ အခုခ်ိန္ထိ ေတြ႕ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဘဝရဲ႕ စြန္႔စားခန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုေတာ့ လက္လႊတ္ရၿပီေပါ့။ အခုေတာ့ တြမ္ဆာယာရဲ႕စြန္႔စားခန္းလို၊ ပါပီလြန္ရဲ႕စြန္႔စားခန္းေတြလို စြန္႔စားခန္းေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ေတြ႕ႀကံဳခြင့္ရခဲ့သေပါ့။

(၃)

ျပင္သစ္မွာ နပိုလီယံေခတ္က အျဖစ္အပ်က္ေလးလို႔ ထင္ပါတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္မွာ ဖတ္ဖူးခဲ့တာကို မွတ္စုထဲက ေတြ႕တယ္။ အဲဒီေခတ္က လူငယ္တိုင္း စစ္ထဲဝင္ရမယ္လို႔ လက္ခံထားၾကတယ္။ စစ္ထဲမဝင္ရင္ တိုင္းျပည္ကို မခ်စ္တဲ့သူလို႔ ဆိုတယ္။ လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္မွာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ အေမအိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ျပဳစုေနရတယ္။ သူသာ မရွိရင္ သူ႕အေမအိုဟာ ေသ႐ံုပဲရွိတယ္။

ကဲ .. ဒီေတာ့ … လူငယ္ေလး ဘာကို ေရြးမလဲ။ စစ္ထဲမလိုက္ရင္ တိုင္းျပည္တာဝန္ မေက်တဲ့သူ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္မရွိသူလို႔ ျပစ္တင္ခံရမယ္။ စစ္ထဲလိုက္သြားရင္လည္း မိခင္အိုအေပၚ တာဝန္မေက်ရာက်မယ္။ မိခင္အိုခမ်ာ သနားစရာ ဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေသဆံုးသြားႏိုင္တယ္။ ကဲ … စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ေရာ လူငယ္ေလးကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္ပါလိမ့္၊ ဘယ္လမ္းကို ေရြးေစခ်င္ပါလိမ့္ေနာ္။

(၄)

တစ္ခါတစ္ခါမွာ ဘဝမွာ ေရြးခ်ယ္ရတာ ခက္တာေတြ ႀကံဳရတတ္တယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ႀကံဳၾကရတာပဲ။ အနည္းနဲ႔အမ်ားပဲ ကြာတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေကာင္းတဲ့လမ္းနဲ႔မေကာင္းတဲ့လမ္း အားၿပိဳင္တယ္။ အက်ိဳးရွိတဲ့လမ္းနဲ႔အက်ိဳးမရွိတဲ့လမ္း အားၿပိဳင္တယ္။ ေကာင္း,မေကာင္း၊ အက်ိဳးရွိ,မရွိ ေရြးခ်ယ္စရာမ်ိဳးေတြမွာေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူး။ ေကာင္း,အက်ိဳးရွိကိုပဲ ေရြးေရြး၊ မေကာင္း,အက်ိဳးမရွိကိုပဲေရြးေရြး ေတြေဝစရာကိစၥမပါဘူး။ ကိုယ္ေရြးတာကို ကိုယ္တာဝန္ယူလိုက္ဖို႔ေတာ့ ရွိတာေပါ့။

တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ေကာင္း၊ အမ်ားအတြက္ေတာ့ ဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ လမ္းႏွစ္ခုဆံုရာကို ေရာက္ေနတတ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါမွာေတာ့ သူမ်ားအတြက္ေတာ့ ေကာင္း၊ ကိုယ့္အတြက္က်ေတာ့ ဆိုး ျဖစ္ေစမယ့္ လမ္းဆံုကို ေရာက္ေနတတ္ျပန္ေရာ။ လမ္းေတြက ေရြးခက္ပေနာ္။

(၅)

ေဆာင္းပါးကို ခက္တယ္လို႔ ေျပာၿပီး အဆံုးသတ္လို႔ မျဖစ္ေသးဘူးနဲ႔ တူတယ္ေနာ္။ “တို႔အညာမွာ မိုးရြာ ေရရၿပီးေရာကြာ၊ မုန္းတိုင္းက်ပါေစ”ဆိုတဲ့ ဆုကိုပဲ ေတာင္းရမလား။ ဘယ္ဆုကို ေရြးရမလဲ။ “အေမအို ျပဳစုဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္”လို႔ ေျပာရင္လည္း တိုင္းျပည္အတြက္ ေသေရးရွင္ေရးတစ္မွ် အေရးႀကီးလို႔ စစ္တိုက္ေနရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက “ငါတို႔မွာလည္း အေမေတြနဲ႔အေဖေတြနဲ႔ပါကြာ”လို႔ ျပန္ေျပာၾကေလမလား။ ဘယ္လမ္းကို ေရြးရပါ့။ ေဝခဲြမရျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရေတာ့မယ္နဲ႔ တူတယ္။

“မိမိလည္း အက်ိဳးရွိ၊ အမ်ားလည္း အက်ိဳးရွိတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ပါ”လို႔ စာေရးသူတို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြ ေျပာေျပာေနၾကတဲ့ စကားကို ေျပာဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္ေသးတယ္။ ဒီစကားကလည္း အထက္က အျဖစ္အပ်က္ေတြအတြက္ အေျဖရႏိုင္တဲ့စကား မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရျပန္တယ္။

“သူတည္းတစ္ေယာက္ ေကာင္းဖို႔ေရာက္မူ၊ သူတစ္ေယာက္မွာ ပ်က္လင့္ကာသာ ဓမၼတာတည္း”ဆိုတဲ့ အနႏၲသူရိယအမတ္ႀကီးရဲ႕ လကၤာေလးကလည္း အေျဖတစ္ခု ေပးေနသလို ေပၚလာတယ္။ အႀကိဳက္ဆံုးအေျဖလို႔ လက္မခံႏိုင္ျပန္ဘူး။

(၆)

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘဝဆိုတာ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အဲဒီလို ခက္ခဲနက္နဲတဲ့ ဆံုးျဖတ္ရခက္တဲ့ ဆံုပြိဳင့္ေတြ ႀကံဳေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ “ဘယ္ဆုေတာင္းမလဲ ခ်စ္သူရယ္”လို႔ အားငယ္စြာ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေရရြတ္မိတာမ်ိဳးေတြလည္း ႀကံဳၾကမွာပါ။

ဒါမ်ိဳးေတြအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားေပးတဲ့ က်င့္သံုးနည္းတစ္ခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ “မိမိကိုယ္ကို စိတ္ေရာ ကိုယ္ေရာ သန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ျခင္း”ဆိုတဲ့ “အတၱသမၼာပဏိဓိ မဂၤလာ”ပါပဲ။

ဘယ္လို လမ္းဆံုလမ္းခုလတ္ကိုပဲေရာက္ေနေရာက္ေန၊ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲနက္နဲၿပီး ဆံုးျဖတ္လို႔မရတဲ့အေနအထားမွာပဲေရာက္ေနေရာက္ေန မိမိစိတ္ကိုပဲ ျပန္ေမးၾကည့္ေနပါ။ “မင္း ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္လံုရဲ႕လား”လို႔။ ဟုတ္ၿပီ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ လံုတယ္ဆိုရင္ ေရွ႕ဆက္ပါ။ ေလွ်ာက္ပါ။ ေျခလွမ္းေတြကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လွမ္းသာလွမ္းပစ္လုိက္ပါ။

မေၾကာက္မရြံ႕၊ ေနာက္မတြန္႔၊ ေတြေဝျခင္းကင္းတဲ့ အၿပံဳးေတြနဲ႔ေပါ့။

ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ …

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၆၊ ဝ၇၊ ၂ဝ၁၄

Tuesday, July 8, 2014

စံနမူနာ




(၁)
မင္းတုန္းမင္းႀကီးဆိုတာ အားလံုး သိတဲ့အတိုင္း သာသနာျပဳမင္းႀကီးပါ။ သူ႕လက္ထက္မွာ ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္ၿပီး သံဂါယနာတင္ခဲ့တဲ့ မင္းႀကီးပါ။ ယေန႔အခ်ိန္အထိ ကမၻာ့အႀကီးဆံုးစာအုပ္အျဖစ္ ဂုဏ္ယူဖြယ္ရာ တည္ရွိေနဆဲပါ။ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္အခါက မင္းႀကီးနဲ႔ေရႊက်င္ဆရာေတာ္တို႔ရဲ႕ အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုကိုပါ။
တစ္ေန႔မွာ မင္းတုန္းမင္းက ေရႊက်င္ဆရာေတာ္အပါအဝင္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ားကို နန္းေတာ္ကို ပင့္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား နန္းေတာ္ထဲကို ေရာက္ေနၾကပါၿပီ။ မင္းႀကီးကေတာ့ ေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ေတြဟာ နန္းေတာ္ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ အဲဒီလို ေလွ်ာက္ေနရင္း ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ သစ္ပင္တစ္ပင္က တဲြက်ေနတဲ့ သစ္ကိုင္းတစ္ကိုင္းကို လွမ္းကိုင္လိုက္တယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဆရာေတာ္ႀကီးက သစ္ကိုင္းကို လွမ္းကိုင္ေနစဥ္မွာပဲ မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေရာက္လာတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ မင္းႀကီးေရာက္လာေပမဲ့ သူကိုင္ထားတဲ့ သစ္ကိုင္းကို မလႊတ္ပစ္ဘဲ ကိုင္ၿမဲကိုင္ထားလိုက္တယ္။ သစ္ကိုင္းကို လွမ္းကိုင္ထားတာဆိုေတာ့ ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ခ်ိဳင္းေမြးေတြလည္း ေပၚေနေတာ့တာေပါ့။ ခ်ိဳင္းေမြးေတြေပၚေနေပမဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ကိုင္ထားတဲ့သစ္ကိုင္းကို လံုးဝမလႊတ္လိုက္ပါဘူးတဲ့။
အဲဒီအခါ အျခားဆရာေတာ္မ်ားက “ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းႀကီးကို ခ်ိဳင္းေမြးေတြ ျပလိုက္တာေပါ့”လို႔ ေျပာၾကတယ္။
(၂)
အထက္ပါအျဖစ္အပ်က္ေလးက ဘာမွ မဟုတ္သလိုလိုနဲ႔ အဓိပၸာယ္အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြ၊ ၾကည္ညိဳစရာေတြထဲမွာ အေရးႀကီးတဲ့ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက “ဧဝ႐ူပါ ကုဟနလပနာ ပဋိဝိရေတာ သမေဏာ ေဂါတေမာ” – “ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္း၊ ဝါၾကြားျခင္း၊ ဟန္ေဆာင္ျခင္း၊ ေျမွာက္ပင့္ခ်ီးမြမ္းျခင္းတို႔ကို အထူးေရွာင္ၾကဥ္ေတာ္မူ၏”ဆိုတဲ့ ဂုဏ္ထူးဝိေသသပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ ကုဟန(စဥ္းလဲျခင္း)သံုးမ်ိဳးအေၾကာင္း နည္းနည္းေျပာပါရေစ။
နံပါတ္(၁)က ပစၥည္းေလးပါးကို သံုးေဆာင္မွီဝဲတဲ့ေနရာမွာ စဥ္းလဲျခင္း။ ဒကာေတြက သကၤန္း၊ ဆြမ္း၊ ေက်ာင္း၊ ေဆးဆိုတဲ့ ပစၥည္းေလးပါး လာလွဴတယ္ဆိုပါစို႔။ အလွဴခံတဲ့ရဟန္းက သကၤန္းေတြ အမ်ားႀကီး လိုခ်င္စိတ္ ျဖစ္တယ္။ ပစၥည္းေလးပါးေတြ အမ်ားႀကီး ရခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒကာေတြ အထင္ႀကီးသြားေအာင္ “ဘုန္းႀကီးပဲဗ်ာ … သကၤန္းေတြ အမ်ားႀကီး မလိုပါဘူး။ သုသာန္သြား၊ အမႈိက္ပံုသြားၿပီး ပံသကူသကၤန္း သြားေကာက္ၿပီး ဝတ္လည္း ရတာပါပဲ။ အဲ … ဆြမ္းေတြ အမ်ားႀကီးပါလား၊ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ဘုန္းႀကီးပဲ ဆြမ္းခံစား ရတာပဲ။ အဲ … ေက်ာင္းလည္း မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ သစ္တစ္ပင္ေအာက္ ေနလည္း ရတာပဲ။ ေဆးလည္း မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ႏြားက်င္ငယ္ေရနဲ႔ ဖန္ခါးသီးစား ရတာပါပဲ … ”စသျဖင့္ ေျပာတာဟာ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ သတိျပဳရမွာက အဲဒီလို ေျပာတိုင္း ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဓိကက လူေတြ အထင္ႀကီးေအာင္၊ ပစၥည္းလာဘ္လာဘေပါေအာင္၊ ၾကည္ညိဳသူမ်ားေအာင္ ေျပာမွသာ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ နံပါတ္ ၂ က ဣရိယာပုထ္န႔ဲ စပ္လ်ဥ္းၿပီး ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတာ။ “အင္း လူေတြေတာ့ လာၿပီ။ သူတို႔ အထင္ႀကီးၿပီး ငါ့ကို တည္ၾကည္တဲ့သူ၊ သမာဓိရွိတဲ့သူလို႔ ထင္ျမင္ေအာင္ ဒီလုိေလး ထုိင္ျပလိုက္မွ၊ ဒီလုိေလး ေနျပလိုက္မွ၊ ဒီလိုေလး လမ္းေလွ်ာက္ျပလိုက္မွ …”ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ လူေတြ အထင္ႀကီးေလးစားေအာင္ ျပဳလုပ္တာဟာ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ လႈပ္ရွားျပဳမူတာကအစ လူေတြ အထင္ႀကီးေအာင္၊ ပစၥည္းေလးပါးဒကာေတြ ေပါမ်ားေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ပါေနရင္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသူလို႔ ဆိုပါတယ္။
ေနာက္ နံပါတ္ ၃ က စကားအရိပ္အျမြတ္ျပၿပီး ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတာ။ “ဒီလို သပိတ္ေလး လြယ္ထားေလ့ရွိသူဟာ တကယ္တန္ခိုးႀကီးတဲ့သူဗ်။ ဒီလို သကၤန္းကို ဝတ္႐ံုေလ့ရွိသူဟာ တကယ္တန္ခိုးႀကီးသူဗ်။ ဒီလို ဂူထဲ ေနတဲ့ဘုန္းႀကီးဟာ တကယ္တန္ခိုးႀကီးသူဗ် …”စသျဖင့္ စကားအရိပ္အျမြတ္ျပၿပီး ပစၥည္းလာဘ္လာဘေပါေအာင္ အားထုတ္တာဟာ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲတာလို႔ ဆိုပါတယ္။
(၃)
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးနဲ႔မင္းတုန္းမင္းႀကီး အျဖစ္အပ်က္မွာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ မင္းတုန္းမင္းႀကီး လာတာကို ေတြ႕ေပမဲ့ အထက္မွာဆိုခဲ့တဲ့ နံပါတ္ ၂ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲျခင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ သစ္ကိုင္းကို ကိုင္ၿမဲတိုင္း ကိုင္ထားလိုက္တာပါ။ လာဘ္လာဘကို လိုခ်င္လို႔၊ သူတစ္ပါးရဲ႕ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈကို လိုခ်င္လို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အမူအရာကို ျပင္တာဟာ ေကာက္က်စ္တဲ့အျပဳအမူတစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုထားတာကိုး။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အဲဒီေလာက္ထိ ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ေကာင္းပါတယ္။ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ၊ ေက်ာ္ေဇာမႈ၊ ေလးစားခ်ီးေျမွာက္ခံလိုမႈ … စတာေတြကို ရလိုမႈနဲ႔ ဘယ္လိုအျပဳအမူမ်ိဳးကိုမွ မလုပ္ဘူးဆိုတဲ့ စံနမူနာကို ျပသြားသူလို႔ ဆိုရပါမယ္။
(၄)
ေနာက္ထပ္ ေလးစားအတုယူဖြယ္ရာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ တစ္ေန႔မွာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးဟာ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ကို ဆြမ္းစားပင့္ဖို႔ အမတ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ အမတ္ေရာက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က သကၤန္း႐ံုၿပီး ေက်ာင္းကေနထြက္ဖို႔ ျပင္ေနပါၿပီ။ ဒါနဲ႔ မင္းႀကီးက ဆြမ္းစားပင့္ခိုင္းလိုက္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ ဆရာေတာ္ဟာ ဘာမွမေျပာဘဲ ဆက္ၾကြသြားတယ္။ အမတ္လည္း ေနာက္ကေန ဘာမသိညာမသိ လိုက္သြားေတာ့ မႏၲေလးေတာင္ေျခက အဘိုးအဘြားႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ တဲေလးထဲကို ၾကြသြားတာ ေတြ႕လိုက္ရေတာ့တယ္။
ဒါဟာလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ ၾကည္ညိဳစရာ စံနမူနာေကာင္းတစ္ခုပါပဲ။ ရဟန္းေတာ္မ်ားအတြက္ ခ်မ္းသာဆင္းရဲ၊ ဂုဏ္ရွိသူ၊ မရွိသူ၊ အာဏာရွိသူ၊ မရွိသူ မခဲြျခားဘဲ ဆက္ဆံရမယ္ဆိုတဲ့ စံနမူနာျပယုဂ္တစ္ခုပါပဲ။
(၅)
ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ အာဏာရွိသူေတြနဲ႔ မလိုအပ္ရင္ ဘာမွ ေတြ႕ဆံုေျပာဆိုျခင္း မရွိေပမဲ့ လိုအပ္တဲ့အခါမွာေတာ့ ေဘးေရွာင္ေနတတ္တဲ့ဆရာေတာ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ခါက ထန္းပင္ရင္းတိုက္သား ဦးဓမၼသာမိအပါအဝင္ ဆရာေတာ္ (၃)ပါးကို ပုန္ကန္မႈပါမွာ ႀကံရာပါေတြဆိုၿပီး ကြပ္မ်က္ဖို႔ အမိန္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။
ျပည္သူေတြလည္း ဘုန္းႀကီးေတြကို ဖမ္းတယ္၊ သတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ၾက၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကနဲ႔ ပူပန္ၾကေတာ့တာေပါ့။ ဒါနဲ႔ မတၱရာဆရာေတာ္၊ မင္းတဲဆရာေတာ္၊ မႏၲလာဆရာေတာ္တို႔က “ေမာင္ေရႊက်င္ဆီ သြားၾကပါဟ”ဆိုၿပီး ဘုန္းႀကီးဦးမဥၨဴကို လႊတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဆီေရာက္ေတာ့ ည ၁ဝ နာရီရွိေနပါၿပီ။ အေၾကာင္းစံု ေလွ်ာက္ျပေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္က “အင္း အင္း ကိုယ္က်ိဳးနဲလို႔၊ ကိုယ္က်ိဳးနဲလို႔၊ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ၊ ေျပာေတာ့ သာသနာ့ဒါယကာ၊ သာသနာ့ဒါယကာနဲ႔၊ သံဃာေတြကို သတ္ပစ္ရင္ ရာဇဝင္႐ိုင္းေတာ့မွာပဲ။ ကိုင္း …. ခုေတာ့ မိုးခ်ဳပ္ၿပီ။ ျပန္ၾကဦး။ မနက္က်မွ ၾကြခဲ့မယ္”လို႔ မိန္႔လိုက္ပါတယ္။ မနက္ေစာေစာေရာက္ေတာ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ မင္းတုန္းမင္းႀကီးထံ သြားၿပီး ျမည္တြန္ဆံုးမ ၾသဝါဒေပးလိုက္တဲ့အခါ ေျပလည္သြားတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

(၆)
ေလးစားၾကည္ညိဳဖြယ္ရာအတိျဖစ္ေနတဲ့ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ႀကီးရဲ႕ စံနမူနာျပလုပ္ရပ္ေတြကို သိရေတာ့ ယေန႔ေခတ္ရဲ႕ ဒဏ္ရာအနာတရေတြကို တစ္ခုခ်င္း လွမ္းျမင္မိတယ္။ “ဆရာကလည္း ဆရာ၊ ဒကာကလည္း ဒကာ၊ ဒဏ္ရာမ်ားနဲ႔ကမၻာ”လို႔သာ ဆိုရေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းႀကီးအေပၚမွာ ၾသဇာသက္ေရာက္ရသလဲ … စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့။ အစကတည္းက သိကၡာသမာဓိနဲ႔ ေနခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဒါက သတိျပဳသင့္တဲ့အခ်က္ပါ။
ေကာင္းလို႔ စြဲတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လိုအပ္လို႔ စဲြတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ ပါတီစဲြဟာ သာသနာအတြက္ အႏၲရာယ္ပါပဲ။ တိုင္းျပည္အတြက္ တကယ္လိုအပ္တဲ့အခါ ဘယ္ပါတီ၊ ဘယ္အစိုးရကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အားမနာဘဲ ဝင္ေရာက္ဆံုးမၾသဝါဒေပးတတ္တဲ့ သီတဂူဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့ ဒီေန႔ေခတ္ရဲ႕ စံနမူနာျပပုဂၢိဳလ္ႀကီးပါပဲ။
(၇)
စံနမူနာျပလုပ္ရပ္ေကာင္းေတြကို ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္တဲ့ေနရာမွာ ေနာက္က်တယ္ဆိုတာ မရွိပါဘူး။ သိတဲ့အခ်ိန္က စဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါတယ္။ ဆရာဘက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဒကာဘက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႕လက္ညိွဳးထိုး၊ ကိုယ့္လက္ညိွဳးထိုးေနလို႔ေတာ့ ဘာတိုးတက္မႈမွ ရွိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဟိုထိုးဒီထိုး တဝီဝီထိုးေနတဲ့ လက္ညိွဳးေတြကို ႐ုတ္သိမ္းလိုက္ပါ။ ကိုယ္တိုင္က စံနမူနာျပပါ။
တိုင္းျပည္က လက္ညိွဳးေတြ လိုေနတာ မဟုတ္ပါ။ စံနမူနာလုပ္ရပ္ေတြ လိုအပ္ေနတာပါ။ တိုင္းျပည္က ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းခ်ည္း လိုအပ္ေနတာ မဟုတ္ပါ။ ျပည္သူေကာင္းေတြလည္း လိုအပ္ေနတာပါ။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
 ဇူလိုင္ ၇ ၂ဝ၁၄

မွီျငမ္း
၁။ မဟာနိေဒၵသပါဠိေတာ္ စာမ်က္ႏွာ ၁၇၂
၂။ ရိကၡာႏွင့္သိကၡာ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)

ကုသိုလ္ေလးနဲ႔ ေနရေအာင္




(၁)
တစ္ခါက ရေသ့ႀကီးတစ္ပါးဟာ ေတာအုပ္အစပ္မွာ တဲေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ေဆာက္ၿပီးေနတယ္။ အဲဒီတဲေက်ာင္းေလးနဲ႔ မနီးမေဝးမွာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ရွိတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမဟာ ႐ုပ္ရည္က အလြန္ေခ်ာေမာေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သူ႕ဆီကို လာတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမရဲ႕အိမ္ဟာ အၿမဲတမ္း စည္ကားေနေတာ့တယ္။ သူမအိမ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာပဲ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကေတာ့ အၿမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနပါတယ္။ သူမကေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ၊ သာယာလိုက္တာ”ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးရဲ႕ သာယာမႈကို ၾကည္ႏူးေနခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တစ္ပါးတည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနေနတဲ့ ရေသ့ႀကီးကို လွမ္းၿပီး ၾကည္ညိဳေနခဲ့တယ္။
ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးေရွ႕မွာ ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးေလးတစ္လံုးနဲ႔ရေသ့ႀကီးကေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမအိမ္ဘက္ကို အၿမဲတမ္း စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္ေပ်ာ္ပါးေနၾကတာကို စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ဝင္သြားတိုင္း ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး တစ္ေနရာမွာ ပံုထားတယ္။ ဒီလို လုပ္လာလိုက္တာ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာက္ခဲပံုႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမေရာ ရေသ့ႀကီးပါ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမက နတ္ျပည္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ရေသ့ႀကီးကေတာ့ ငရဲျပည္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရေသ့ႀကီးက “အရွင္ယမမင္း … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ပါးတည္းေနၿပီး ရေသ့ဝတ္လာတဲ့ က်ဳပ္က်ေတာ့ ငရဲျပည္မွာ ေနရၿပီး ေယာက်္ားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့တဲ့ ျပည့္တန္ဆာမက်ေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္သြားတယ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ယမမင္းႀကီးက “ျပည့္တန္ဆာမဟာ အမိအိုနဲ႔လုပ္ကိုင္မစားေသာက္ႏိုင္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ကုသိုလ္အေတြးေတြ ေတြးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္ရတယ္။ သင္ကေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေန႔တိုင္း အကုသိုလ္ေတြ ပြားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ဟာ ငရဲျပည္မွာ ေရာက္ေနရျခင္း ျဖစ္တယ္”လို႔ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။
(၂)
ပံုျပင္ထဲမွာ ရေသ့ႀကီးက ဘာေတြ ဆက္ေျပာတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိရပါဘူး။ ဒါက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ အေသးစိတ္စရာလည္း မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ပံုျပင္ဆိုေပမဲ့ ေတြးစရာေတြ၊ သခၤန္းစာယူစရာေတြက အမ်ားႀကီး ပါေနပါတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြဆိုတဲ့အတိုင္း ေလာကႀကီးဟာ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ပံုသဏၭာန္ေတြ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘဝပံုရိပ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး ဘဝရပ္တည္ခ်က္ေတြကလည္း ကဲြျပားေနျပန္တယ္။
အခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ လြယ္ကူသလို အခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္က်ေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ကို ႀကိဳးစားေနၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနေနရေပမဲ့ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အစစအရာရာ ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနေနရတာေတာင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ၾကပါဘူး။
အထက္က ပံုျပင္ထဲမွာ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္းဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကုသိုလ္ေတြ ပြားေနခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ကုသိုလ္အရိပ္အၿမံဳကေန ပူေလာင္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အကုသိုလ္ျပကြက္ေတြကို ေငးေမာရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။
အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမေလးဟာ တဏွာေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ အလိုမက်မႈေတြ၊ တြယ္တာမႈေတြ၊ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေပြလိမ္ေနတဲ့ ေမွာ္႐ံုေတာကေန ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးကို လွမ္းေငးရင္း ကုသိုလ္ေတြကို အရယူႏိုင္ခဲ့တယ္။
(၃)
စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ပါဦးလား။ “ငါ က်င္လည္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္လား၊ အကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္လား”ဆိုတာကိုေပါ့။ ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးမွာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ “ေအာ္ ငါ အေတာ္ကံေကာင္းပါလား”လို႔ ေတြးၿပီး ကုသိုလ္ေတြကို အရယူလိုက္ၾကပါ။ ပံုျပင္ထဲက ရေသ့ႀကီးလို မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘဝအဆက္ဆက္က အေၾကာင္းကံေတြေၾကာင့္ အကုသိုလ္မ်ားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း “ေအာ္ ငါ အေတာ္ကံဆိုးပါလား”လို႔ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ပံုျပင္ထဲက အမ်ိဳးသမီးေလးလို ကုသိုလ္ကို အမိအရ ရွာေဖြယူတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိပါေစ ကုသိုလ္ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။
(၄)
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သတင္းမီဒီယာေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ လူမႈကြန္ရက္ေတြကေန အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံု၊ သတင္းေပါင္းစံုက လူမႈဘဝေတြထဲကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း တိုးဝင္လာေနတယ္။ မွန္တာေတြေရာ၊ မမွန္တာေတြေရာ၊ ေကာင္းတာေတြေရာ၊ မေကာင္းတာေတြေရာ စံုလို႔ေနတယ္။ အခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ၾကသလို အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျခားသူမ်ားရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေတြးေတာျမည္တြန္ရင္း အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္။
လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခု မွန္ မမွန္၊ ေကာင္း မေကာင္းကို သံုးသပ္တာ၊ ဆံုးျဖတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားသူမ်ားရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အေကာင္း၊ အဆိုး သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္တဲ့အရာမွာေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ေယာနိေသာမနသိကာရ (သင့္တင့္ေသာႏွလံုးသြင္းမႈ)ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။
တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ သံုးသပ္တတ္ဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကအတြက္ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး အက်ိဳးမ်ားေအာင္ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ခဏဆိုမွ ခဏေလးရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးရေအာင္ပါ။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာရေအာင္ပါ။ အျခားသူမ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ေဝဖန္ျပစ္တင္ရင္း အခ်ိန္မကုန္ရေအာင္ သတိျပဳရေအာင္ပါ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ပံုျပင္ထဲက ရေသ့ႀကီးလို သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကို ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားလိမ့္မယ္။
(၅)
ဓမၼပဒမွာ သူတစ္ပါးအျပစ္ကိုခ်ည္း လုိက္ၾကည့္ၿပီး ေဝဖန္တတ္တဲ့ရဟန္းတစ္ပါး ရွိတယ္။ “ဒီကိုယ္ေတာ္က သကၤန္းကို ဒီလိုႀကီး ဝတ္တယ္၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုႀကီး ေနတယ္”စသျဖင့္ အၿမဲတမ္း ေဝဖန္ျပစ္တင္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီရဟန္းကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက “ပရဝဇၥ်ာႏုပႆိႆ၊ နိစၥံ ဥဇၥ်ာနသညိေနာ။ အာသဝါ တႆ ဝၯႏၲိ၊ အာရာ ေသာ အာသဝကၡယာ”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “သူတစ္ပါးအျပစ္ကို အၿမဲတမ္း ၾကည့္၊ ေျပာဆိုျပစ္တင္ေနသူဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြသာ တိုးပြားတယ္။ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း ေဝးပါတယ္”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။
နိဗၺာန္ဆိုတဲ့စကားလံုးက ျမင့္လြန္းတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုေလး နားလည္လိုက္ပါ။ “သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးေနတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္နဲ႔ေဝးတယ္”လို႔ မွတ္ထားလိုက္ပါ။ ဒီေတာ့ သူမ်ား မေကာင္းတာကို ေျပာတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းတာေလးေတြကို ဖဲ့ေျခြေပးေနရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ အရင္ဆံုး ႀကိဳးစားတာဟာ (အတၱသမာပဏိဓိ) မဂၤလာကို ျဖည့္ဆည္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ၊ ေလာကကိုေရာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနျခင္းပါ။
(၆)
ကိုယ္တိုင္ တိုးတက္ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ တိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကတိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆံုး ျပဳလုပ္ရမွာက မိမိကိုယ္တိုင္ပါ။ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ကုသိုလ္နဲ႔ ေနတာပါပဲ။ ကုသိုလ္နဲ႔ေနေတာ့ အရာရာဟာ တင့္တယ္ေတာ့မွာေပါ့။


အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)