ကုသိုလ္ေလးနဲ႔ ေနရေအာင္

(၁)

တစ္ခါက ရေသ့ႀကီးတစ္ပါးဟာ ေတာအုပ္အစပ္မွာ တဲေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္း ေဆာက္ၿပီးေနတယ္။ အဲဒီတဲေက်ာင္းေလးနဲ႔ မနီးမေဝးမွာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ရွိတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမဟာ ႐ုပ္ရည္က အလြန္ေခ်ာေမာေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သူ႕ဆီကို လာတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြ ေျမာက္ျမားစြာ ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူမရဲ႕အိမ္ဟာ အၿမဲတမ္း စည္ကားေနေတာ့တယ္။ သူမအိမ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာပဲ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကေတာ့ အၿမဲတမ္း တိတ္ဆိတ္စြာ ေအးခ်မ္းစြာ ရွိေနပါတယ္။ သူမကေတာ့ အခ်ိန္ရရင္ ရသလို ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ ေအးခ်မ္းလိုက္တာ၊ သာယာလိုက္တာ”ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးရဲ႕ သာယာမႈကို ၾကည္ႏူးေနခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ တစ္ပါးတည္း ေအးခ်မ္းစြာ ေနေနတဲ့ ရေသ့ႀကီးကို လွမ္းၿပီး ၾကည္ညိဳေနခဲ့တယ္။

ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးေရွ႕မွာ ကြပ္ပ်စ္ေလးတစ္ခု ရွိတယ္။ အဲဒီကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ေရေႏြးအိုးေလးတစ္လံုးနဲ႔ရေသ့ႀကီးကေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမအိမ္ဘက္ကို အၿမဲတမ္း စိတ္ဝင္တစား ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ အမ်ိဳးသားေတြ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဝင္ေရာက္ေပ်ာ္ပါးေနၾကတာကို စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ ဝင္သြားတိုင္း ေက်ာက္ခဲေလးတစ္လံုးကို ေကာက္ၿပီး တစ္ေနရာမွာ ပံုထားတယ္။ ဒီလို လုပ္လာလိုက္တာ တစ္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာက္ခဲပံုႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လာခဲ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ျပည့္တန္ဆာမေရာ ရေသ့ႀကီးပါ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၾကတယ္။ ျပည့္တန္ဆာမက နတ္ျပည္ကို ေရာက္သြားတယ္။ ရေသ့ႀကီးကေတာ့ ငရဲျပည္ကို ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ရေသ့ႀကီးက “အရွင္ယမမင္း … ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တစ္ပါးတည္းေနၿပီး ရေသ့ဝတ္လာတဲ့ က်ဳပ္က်ေတာ့ ငရဲျပည္မွာ ေနရၿပီး ေယာက်္ားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ေပ်ာ္ပါးေနခဲ့တဲ့ ျပည့္တန္ဆာမက်ေတာ့ နတ္ျပည္ေရာက္သြားတယ္၊ ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ”လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ယမမင္းႀကီးက “ျပည့္တန္ဆာမဟာ အမိအိုနဲ႔လုပ္ကိုင္မစားေသာက္ႏိုင္တဲ့ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးေမြးတယ္။ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ရေသ့ႀကီးရဲ႕ ေက်ာင္းသခၤမ္းေလးကို ၾကည့္ၿပီး ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔ ကုသိုလ္အေတြးေတြ ေတြးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ နတ္ျပည္ကို ေရာက္ရတယ္။ သင္ကေတာ့ ေနရင္းထိုင္ရင္း သူမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ေန႔တိုင္း အကုသိုလ္ေတြ ပြားေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သင္ဟာ ငရဲျပည္မွာ ေရာက္ေနရျခင္း ျဖစ္တယ္”လို႔ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

(၂)

ပံုျပင္ထဲမွာ ရေသ့ႀကီးက ဘာေတြ ဆက္ေျပာတယ္။ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတာ့ မသိရပါဘူး။ ဒါက ပံုျပင္တစ္ပုဒ္သာျဖစ္ေတာ့ အဲဒီေလာက္ အေသးစိတ္စရာလည္း မလိုဘူး ထင္ပါတယ္။ ပံုျပင္ဆိုေပမဲ့ ေတြးစရာေတြ၊ သခၤန္းစာယူစရာေတြက အမ်ားႀကီး ပါေနပါတယ္။ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ စိတ္အေထြေထြဆိုတဲ့အတိုင္း ေလာကႀကီးဟာ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူအဆေတြ၊ ပံုသဏၭာန္ေတြ တစ္နည္းအားျဖင့္ ဘဝပံုရိပ္ေတြက အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု ရွိေနပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈေတြအေပၚ အေျခခံၿပီး ဘဝရပ္တည္ခ်က္ေတြကလည္း ကဲြျပားေနျပန္တယ္။

အခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ လြယ္ကူသလို အခ်ိဳ႕သူေတြအတြက္က်ေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ဖို႔ အေတာ္ကို ႀကိဳးစားေနၾကရတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘဝေပးအေျခအေနေၾကာင့္ အကုသိုလ္ျဖစ္မယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနေနရေပမဲ့ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ အစစအရာရာ ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္တဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ေနေနရတာေတာင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ မေနတတ္ၾကပါဘူး။

အထက္က ပံုျပင္ထဲမွာ ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္းဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးပါ။ ဒါေပမဲ့ သူမ်ားရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အကုသိုလ္ေတြ ပြားေနခဲ့တယ္။ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္တဲ့ ကုသိုလ္အရိပ္အၿမံဳကေန ပူေလာင္႐ႈပ္ေထြးတဲ့ အကုသိုလ္ျပကြက္ေတြကို ေငးေမာရင္း အခ်ိန္ေတြကို ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။

အျခားတစ္ဖက္မွာေတာ့ ျပည့္တန္ဆာမေလးဟာ တဏွာေလာဘေတြ၊ ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ၊ အလိုမက်မႈေတြ၊ တြယ္တာမႈေတြ၊ ျပင္းျပတဲ့ဆႏၵေတြနဲ႔ ႐ႈပ္ေထြးေပြလိမ္ေနတဲ့ ေမွာ္႐ံုေတာကေန ရေသ့ႀကီးရဲ႕ေက်ာင္းသခၤမ္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေလးကို လွမ္းေငးရင္း ကုသိုလ္ေတြကို အရယူႏိုင္ခဲ့တယ္။

(၃)

စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ပါဦးလား။ “ငါ က်င္လည္ေနရတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္လား၊ အကုသိုလ္အျဖစ္မ်ားႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္လား”ဆိုတာကိုေပါ့။ ကုသိုလ္ျဖစ္ႏိုင္စရာ ပတ္ဝန္းက်င္ႀကီးမွာ ရွိေနတယ္ဆိုရင္ “ေအာ္ ငါ အေတာ္ကံေကာင္းပါလား”လို႔ ေတြးၿပီး ကုသိုလ္ေတြကို အရယူလိုက္ၾကပါ။ ပံုျပင္ထဲက ရေသ့ႀကီးလို မျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဘဝအဆက္ဆက္က အေၾကာင္းကံေတြေၾကာင့္ အကုသိုလ္မ်ားတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း “ေအာ္ ငါ အေတာ္ကံဆိုးပါလား”လို႔ မေတြးမိပါေစနဲ႔။ ပံုျပင္ထဲက အမ်ိဳးသမီးေလးလို ကုသိုလ္ကို အမိအရ ရွာေဖြယူတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ကိုယ္ကသာ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့ဆႏၵရွိပါေစ ကုသိုလ္ေတြက ပတ္ဝန္းက်င္မွာ အမ်ားႀကီး ရွိေနတာ ေတြ႕ပါလိမ့္မယ္။

(၄)

ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သတင္းမီဒီယာေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ လူမႈကြန္ရက္ေတြကေန အေၾကာင္းအရာေပါင္းစံု၊ သတင္းေပါင္းစံုက လူမႈဘဝေတြထဲကို နက္နက္႐ႈိင္း႐ိႈင္း တိုးဝင္လာေနတယ္။ မွန္တာေတြေရာ၊ မမွန္တာေတြေရာ၊ ေကာင္းတာေတြေရာ၊ မေကာင္းတာေတြေရာ စံုလို႔ေနတယ္။ အခ်ိဳ႕က ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးတတ္ၾကသလို အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အျခားသူမ်ားရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေတြးေတာျမည္တြန္ရင္း အကုသိုလ္ေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္။

လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခု မွန္ မမွန္၊ ေကာင္း မေကာင္းကို သံုးသပ္တာ၊ ဆံုးျဖတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အျခားသူမ်ားရဲ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကို အေကာင္း၊ အဆိုး သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္တဲ့အရာမွာေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားနဲ႔ ေယာနိေသာမနသိကာရ (သင့္တင့္ေသာႏွလံုးသြင္းမႈ)ရွိေနဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။

တစ္နည္းအားျဖင့္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ သံုးသပ္တတ္ဖို႔၊ ဆံုးျဖတ္တတ္ဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ေလာကအတြက္ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး အက်ိဳးမ်ားေအာင္ သံုးသပ္ဆံုးျဖတ္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ လူ႔ဘဝဆိုတာ ခဏဆိုမွ ခဏေလးရယ္ပါ။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေတြးရေအာင္ပါ။ ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာရေအာင္ပါ။ အျခားသူမ်ားရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြကို ေဝဖန္ျပစ္တင္ရင္း အခ်ိန္မကုန္ရေအာင္ သတိျပဳရေအာင္ပါ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ပံုျပင္ထဲက ရေသ့ႀကီးလို သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကို ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္ကုန္သြားလိမ့္မယ္။

(၅)

ဓမၼပဒမွာ သူတစ္ပါးအျပစ္ကိုခ်ည္း လုိက္ၾကည့္ၿပီး ေဝဖန္တတ္တဲ့ရဟန္းတစ္ပါး ရွိတယ္။ “ဒီကိုယ္ေတာ္က သကၤန္းကို ဒီလိုႀကီး ဝတ္တယ္၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ ဒီလိုႀကီး ေနတယ္”စသျဖင့္ အၿမဲတမ္း ေဝဖန္ျပစ္တင္ေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီရဟန္းကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရားက “ပရဝဇၥ်ာႏုပႆိႆ၊ နိစၥံ ဥဇၥ်ာနသညိေနာ။ အာသဝါ တႆ ဝၯႏၲိ၊ အာရာ ေသာ အာသဝကၡယာ”လို႔ မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ “သူတစ္ပါးအျပစ္ကို အၿမဲတမ္း ၾကည့္၊ ေျပာဆိုျပစ္တင္ေနသူဟာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြသာ တိုးပြားတယ္။ နိဗၺာန္နဲ႔လည္း ေဝးပါတယ္”လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။

နိဗၺာန္ဆိုတဲ့စကားလံုးက ျမင့္လြန္းတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုေလး နားလည္လိုက္ပါ။ “သူမ်ား မေကာင္းေၾကာင္းကို ေျပာၿပီးေနတဲ့သူဟာ ကုသိုလ္နဲ႔ေဝးတယ္”လို႔ မွတ္ထားလိုက္ပါ။ ဒီေတာ့ သူမ်ား မေကာင္းတာကို ေျပာတာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ေကာင္းတာေလးေတြကို ဖဲ့ေျခြေပးေနရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ အရင္ဆံုး ႀကိဳးစားတာဟာ (အတၱသမာပဏိဓိ) မဂၤလာကို ျဖည့္ဆည္းေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားေနတာဟာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေရာ၊ ေလာကကိုေရာ ေကာင္းမြန္ေအာင္ တည္ေဆာက္ေနျခင္းပါ။

(၆)

ကိုယ္တိုင္ တိုးတက္ခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္ တိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္ငံတိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကတိုးတက္ေစခ်င္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္ဆံုး ျပဳလုပ္ရမွာက မိမိကိုယ္တိုင္ပါ။ မိမိကိုယ္ကို ေကာင္းေအာင္ျပဳျပင္ႀကိဳးစားျခင္းဟာ ကုသိုလ္နဲ႔ ေနတာပါပဲ။ ကုသိုလ္နဲ႔ေနေတာ့ အရာရာဟာ တင့္တယ္ေတာ့မွာေပါ့။

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)