ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေမြအႏွစ္ (၃)

(ရဟန္းေတာ္မ်ား၏ အေမြအႏွစ္ ဆိုၿပီး အခန္းဆက္ ဘာသာျပန္လာတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ကတည္းကပါ။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ဆက္လက္ မျပန္ဆိုျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ စာအုပ္က အစပဲ ရွိေသးတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ စာေရးဆရာရဲ႕ ဗုဒၶဘာသာအေပၚအျမင္ေတြ၊ ရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ အခန္းက႑ေတြ၊ ၀ိနည္းစည္းကမ္းေတြအေပၚမွာ ယခုေခတ္ (ျမန္မာ)ရဟန္းေတာ္မ်ားျမင္ပံုႏွင့္ ကဲြျပားပံုေတြ၊ လူမႈေရး၊ ႏိုင္ငံေရး စတာေတြနဲ႔ ရဟန္းေတာ္မ်ားက႑ စသျဖင့္ စံုစံုလင္လင္ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။ စာဖတ္သူမ်ားအေနနဲ႔ လက္မခံႏိုင္ဘူးဆိုရင္ ပယ္လိုက္ေပါ့။ လက္ခံတယ္ဆိုရင္လည္း ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ စားသံုးၾကေပါ့။ စာေရးသူကေတာ့ အလြန္ႀကိဳက္၏)

စာဖတ္သူေတြလည္း အရင္ အခန္းေတြ ေမ့သြားေလာက္ၿပီ။ စိတ္၀င္စားရင္ အရင္အခန္းေတြက စ ဖတ္ေပါ့။

အခန္း (၁)
အခန္း (၂)
အခန္း (၂) အဆက္

သဂၤါယနာမ်ား

ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူၿပီး လအနည္းငယ္ (၃-လ)အၾကာမွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပထမသဂၤါယနာမွာ သိကၡာပုဒ္အေသးအမႊားေလးမ်ားကိစၥကို သဂၤါယနာတင္ ရဟႏၲာမေထရ္ႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးျငင္းခုံခဲ့ၾကသည္။ ထိုကိစၥႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး မေထရ္မ်ားအၾကား အယူအဆ ကဲြျပားသြားခဲ့ၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားသက္ေတာ္ ထင္ရွားရွိစဥ္က သိကၡာပုဒ္အေသးအမႊားေလးမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေမးျမန္းေလွ်ာက္ထားျခင္း မရွိသည့္အတြက္ အရွင္အာနႏၵာအား အျပစ္တင္ခဲ့ၾကသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀-ခန္႔ကတည္းက အေျခအေနအရပ္ရပ္မ်ားသည္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေျပာင္းလဲလာခဲ့ၾက၏။ အဏုျမဴေခတ္ဟုေခၚေသာ ယေန႔ေခတ္တြင္ပင္ တိုင္းျပည္တစ္ခု၏ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးပံုသ႑ာန္မ်ားသည္ ၂-လ သို႔မဟုတ္ ၃-လအတြင္း မ်ားမ်ားစားစား ေျပာင္းလဲမသြားၾကေပ။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္စံခ်ိန္ႏွင့္ ပထမအႀကိမ္ သဂၤါယနာတင္ခ်ိန္ကာလအၾကား လအနည္းငယ္အခ်ိန္ေလးအတြင္း အိႏၵိယျပည္တြင္ စီးပြားေရးႏွင့္လူမႈေရးပံုစံမ်ား မ်ားစြာေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ဆိုရန္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ထိုသို႔အေျပာင္းအလဲ အခ်ိဳးအေကြ႕မ်ား မရွိေသးသည့္အတြက္ သိကၡာပုဒ္ငယ္မ်ား ထည့္သြင္းျခင္း၊ ပယ္ႏုတ္ျခင္းျပဳဖို႔ လိုအပ္လိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ေပ။ 

ထိုအခါ ပုရာဏဟုအမည္ရေသာ မေထရ္ႀကီးတစ္ပါး ရွိခဲ့သည္။ သူက (သိကၡာပုဒ္ငယ္မ်ား ထည့္သြင္းျခင္း၊ ပယ္ႏုတ္ျခင္း မျပဳလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို) သေဘာတူသည္။ သို႔ရာတြင္ “ငါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေျခေတာ္ရင္းကေန ငါၾကားခဲ့၊ ေလ့လာခဲ့တဲ့အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားတရားေတာ္မ်ားကို စိတ္ထဲမွာ သိမ္းထားပါတယ္”ဟု ဆိုခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေခတ္ ေနာက္ပိုင္း ႏွစ္ေပါင္း ရာခ်ီလာေသာအခါ စီးပြားေရးႏွင့္ လူမႈေရးပံုစံမ်ား၊ လူသားတို႔၏ အေတြးအေခၚမ်ားမွာ ေျပာင္းလဲမႈမ်ားစြာကို ေက်ာ္ျဖတ္လာခဲ့ရပါလိမ့္မည္။ ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ထားခဲ့ေသာ သိကၡာပုဒ္မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ကဲြျပားေသာ အထင္အျမင္ ယူဆခ်က္မ်ားလည္း ရဟန္းေတာ္မ်ားအၾကား ေပၚေပါက္လာခဲ့သည္။ ေ၀သာလီျပည္က ၀ဇၨီတိုင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ားက သံဃာမ်ားအၾကား အျငင္းပြားဖြယ္ရာ အခ်က္ (၁၀)ခ်က္ကို တင္ျပလာခဲ့ၾကသည္။

၀ိနည္းပိဋကကို တည္းျဖတ္ခဲ့ေသာ ဟာမန္း အိုးလ္ဒင္းဘာဂ့္က အဆိုပါ အခ်က္ (၁၀)ခ်က္ကို ရည္ညႊန္းလွ်က္ “ဒီေမးခြန္းထုတ္စရာ အခ်က္ (၁၀)ခ်က္ဟာ အဲဒီေခတ္ သံဃအဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ေနထိုင္မႈအေျခအေန တကယ့္ သြင္ျပင္လကၡဏာပါပဲ။ ေန႔လဲြညစာ စားေသာက္ျခင္းကိစၥမွာ ေနမလဲြခင္သာ စားရမလား၊ ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္စာေလာက္ လဲြတဲ့အခ်ိန္မွာေကာ စားလို႔ မရဘူးလား … စသည္ျဖင့္ အျငင္းပြားခဲ့ၾကပါတယ္”ဟု ဆိုထားသည္။ ၀ဇၨီတိုင္းသား ရဟန္းေတာ္မ်ား အဆိုျပဳခဲ့ေသာ အခ်က္ (၁၀)ခ်က္သည္ ျမတ္စြာဘုရားပညတ္ထားခဲ့ေသာ ၀ိနည္းေတာ္ႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေၾကာင္းကို ေျဖရွင္းသည့္အေနျဖင့္ အရွင္ယသ၊ အရွင္ေရ၀တႏွင့္ အရွင္သဗၺကာမိ ဦးေဆာင္ေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားက ကာလာေသာကမင္း၏ ပစၥည္းေလးပါး အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ဒုတိယသဂၤါယနာကို တင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုမေထရ္မ်ား တင္ခဲ့ေသာ သဂၤါယနာကို သေဘာမတူေသာ အျခားသံဃာေတာ္မ်ားက သီးျခားသဂၤါယနာတင္ခဲ့သည္။ သူတို႔ဂုိဏ္းကိုလည္း မဟာသံဃိကဂိုဏ္း (ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားျဖင့္ ဖဲြ႕စည္းထားေသာ ဂိုဏ္း)ဟု အမည္ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာ၊ ႏွစ္ရာခန္႔ေရာက္ေသာအခါမွာလည္း တရားေတာ္မ်ားႏွင့္ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္မ်ားဆိုင္ရာ အျငင္းပြားမႈမ်ား ျဖစ္ေပၚၿပီး ဂိုဏ္းေပါင္း (၁၈)ဂိုဏ္း ကြဲျပားလာခဲ့သည္။ မေထရ္ႀကီးမ်ားလမ္းစဥ္အတိုင္း လိုက္သူတို႔ဘက္တြင္ ဂိုဏ္းကဲြမ်ား ပိုမို မ်ားျပားခဲ့သည္။

ကာလ္ကတၱားတကၠသိုလ္မွ ပါေမာကၡ ဘီအမ္ ဘာ႐ူးက “ေဒါက္တာ အန္ ဒက္ဒ္ေျပာတာကို ကၽြန္ေတာ္ လံုး၀ေထာက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ အခုလို ဂိုဏ္း (၁၈)ဂိုဏ္း ကဲြျပားတယ္ဆိုတာ ေရာဂါျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္တဲ့ လကၡဏာပဲ (ဂိုဏ္းကဲြတယ္ဆိုတာ အႏုတ္လကၡဏာျပတာ၊ မေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ လကၡဏာပဲ။ ဒါဟာ ဗုဒၶဘာသာ တန္႔သြားျခင္း၊ က်ဆံုးျခင္းကို ျပတာ မဟုတ္ဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဟာ အေျခအေနအရပ္ရပ္နဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေအာင္ ေျပာင္းလဲႏိုင္စြမ္းရွိတယ္၊ သြက္လက္ခ်က္ျခာတယ္ဆိုတာကို ထင္ထင္ရွားရွား သက္ေသျပတာပဲ ျဖစ္တယ္”ဟု ဆိုခဲ့သည္။

ထိုဂိုဏ္းကြဲမ်ားစြာ ကဲြထြက္သြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဘီစီ ၃-ရာစုမွာ အင္ပါယာရွင္ အေသာကမင္းလက္ထက္တြင္ အရွင္မဟာေမာဂၢလိပုတၱ ဦးေဆာင္လွ်က္ တတိယသံဂါယနာကို တင္ခဲ့ၾကသည္။ တတိယသံဂါယနာအၿပီးတြင္ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းမ်ားကို တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ျပဳလုပ္လာခဲ့ၾကသည္။ အေသာကမင္း အေထာက္အပံ့ျဖင့္ ကိုးတိုင္းကိုးဌာနသို႔ သာသနာျပဳပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ေစလႊတ္ခဲ့သည္။