(၁)
တစ္ေန႔က ပံုမွန္လာေရာက္ၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရားနာေလ့ရွိတဲ့ အိႏၵိယႏြယ္ဖြား ဒကာမႀကီးနဲ႔ တရားထိုင္ေနစဥ္ နာရီျပည့္ခါနီးမွာ ေနာက္က လူတစ္ေယာက္ဝင္လာသံ၊ ဖိနပ္ခၽြတ္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ သူစိမ္းလား၊ ဘယ္သူလဲ ဘယ္ဝါလဲဟု စိတ္က ေတြးျဖစ္သြားတယ္။ တရားအာ႐ံုလြတ္သြားတယ္။ ခဏေနေတာ့ ၿငိမ္သြားတယ္။ သိလိုစိတ္က ပိုျပင္းျပလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴ႐ႈိက္သံ ၾကားလာရတယ္။ ေအာ္ သူလည္း တရားလာထိုင္တာ ျဖစ္မွာပါလို႔ ေတြးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခါမွ တရားကို ျပန္အာ႐ံုျပဳျဖစ္တယ္။
(၂)
၁ဝ မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ နာရီအခ်က္ေပးသံနဲ႔အတူ တရားျဖဳတ္လိုက္တယ္။ တရားျဖဳတ္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဖိနပ္စင္ေလးေဘးမွာ လူတစ္ေယာက္တရားမွတ္ေနေလရဲ႕။ ကိုယ့္လည္း ျမင္ေရာ သြားမယ္ဆိုၿပီး လက္ကာျပတယ္။ ေနပါအံုး၊ ေနပါအံုး မိတ္ဆက္ပါအံုး၊ ဒီနား လာထိုင္ပါအံုးဆိုေတာ့ အိႏၵိယဒကာမႀကီးက မေခၚနဲ႔ ဘေႏၲ တဲ့။ ေအာ္ ေခၚရမွာေပါ့၊ တရားလာအားထုတ္တဲ့သူကိုလို႔ ဆိုေတာ့ အနားကို တုိးတိုးေလး ကပ္ေျပာတယ္။ အရက္သမား၊ ေဆးသမားႀကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။ သူ ဘာပဲျဖစ္ေနေန၊ ဦးဇင္းကေတာ့ သူနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕ကို တရားထိုင္တဲ့ ဆိုဖာေလး ယူခိုင္းၿပီး ထိုင္ခိုင္းလိုက္တယ္။
(၃)
သူက အသက္ ၅ဝ ေက်ာ္ၿပီတဲ့။ ေဆးစဲြေနပါတယ္။ မိန္းမေတြ၊ သားသမီးေတြနဲ႔လည္း ေဝးသြားပါၿပီတဲ့။ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်လာတယ္။ သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ သုတ္ေနတယ္။ မိမိက တစ္ရွဴးတစ္ခုလွမ္းေပးလုိက္တယ္။ သူ ေဆးျဖတ္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုမွ ျဖတ္မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ မင္း ျဖတ္ေပးႏိုင္မလားတဲ့ သူက ေမးတယ္။ ငါေတာ့ ျဖတ္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေဟာမွာ ေတြ႕လား၊ ထိုင္ေနတဲ့သူ ဗုဒၶလို႔ ေခၚတယ္။ သူ ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အနည္းငယ္ စိတ္ဝင္စားသြားသလား မသိဘူး။ ဘုရားဆင္းတုကို အေသအခ်ာၾကည့္ေနတယ္။ အိုး တကယ္လား၊ သူက ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ မယံုသကၤာမ်က္လံုးနဲ႔ ေျပာေနတယ္။
မင္းကသာ သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရင္ သူ ျဖတ္ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ရယ္စရာေျပာတယ္လို႔ ထင္ေနပံုရတယ္။ သူက စကားမွ မေျပာတတ္တာတဲ့။ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္၊ (ပ႒ာန္းအက်ယ္စာအုပ္ထူႀကီးကို ကိုင္လ်က္) ဒါ သူေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြပဲ၊ ဒါမ်ိဳးစာအုပ္က ၄၂ အုပ္ေတာင္ ရွိတယ္လို႔၊ အဲဒီေလာက္ေတာင္ ေျပာခဲ့တာလို႔၊ အဲဒီစကားေတြကို ငါက မင္းကို ျပန္ေျပာမွာလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။
သူက စကားေတြ အမ်ားႀကီး ေလွ်ာက္ေျပာေနေတာ့ (ရစ္ေနေတာ့) စကားအမ်ားႀကီး မေျပာပါနဲ႔။ သူက(ဗုဒၶက) စကားအမ်ားႀကီး ေျပာတာ မႀကိဳက္ဘူး၊ အလုပ္အမ်ားႀကီး လုပ္တာပဲ ႀကိဳက္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ သူက ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ ေမးတယ္။
ေ
ေဆးသမားေတာ့ နည္းနည္းမ်ား ၿငိမ္မလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ကဲ တင္ပလႅင္ေခြ ထိုင္ပါ၊ ဘယ္လက္ဖဝါးေပၚ ညာလက္ဖဝါးကို တင္ပါ၊ ခါးကို မတ္မတ္ထားပါ၊ မ်က္စိကို မွိတ္ထားပါ၊ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ပါ၊ ေခါင္း ဆံစကေန ေျခဖ်ားအထိ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အာ႐ံုျပဳၾကည့္ပါ၊ အေၾကာေတြအားလံုးကို ေလွ်ာ့ခ်ထားပါ၊ စိတ္ထဲကေန တစ္ကိုယ္လံုးကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ ဘယ္ေနရာက တင္းေနေသးလဲ၊ တစ္ကိုယ္လံုး သက္ေတာင့္သက္သာအေနအထားျဖစ္တ့ဲအထိ ေလွ်ာ့ခ်ပါ၊ ေက်နပ္ၿပီဆိုတာနဲ႔ မင္း မ်က္လံုးေတြကို ခဏဖြင့္ၿပီး ငါ လုပ္တာကို ၾကည့္ေပးပါ။
သူ႕ေရွ႕မွာ အေသအခ်ာထုိင္ျပတယ္။ မင္းရဲ႕ ဝင္သက္ထြက္သက္ကို မွတ္မယ္။ သတိျပဳမယ္။ ထြက္ေလထြက္တဲ့အခါ ေလေလးက ဒီေနရာကို ထိသြားတယ္။ ႏွာသီးဖ်ားကို လက္ေထာက္ၿပီး ျပတယ္။ ဝင္ေလဝင္သြားတဲ့အခါလည္းပဲ ေလက ဒီေနရာကို ထိသြားတယ္။ မင္း ဘာမွ လုပ္စရာ မလိုဘူး။ မင္း လုပ္ရမွာက အဲဒီ ေလထိသြားတာေလးကို သတိျပဳေနဖို႔ပဲ။ ဒီေန႔ အစဆံုးေန႔ဆိုေတာ့ မိနစ္ ၃ဝ နဲ႔ စမယ္။ မင္း အတတ္ႏိုင္ဆံုး လံုးဝ မလႈပ္ပါနဲ႔။ လႈပ္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ သတိေလးထားၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေလး လႈပ္ပါ …. စသျဖင့္ တရားထိုင္နည္းအက်ဥ္း ေျပာျပလိုက္တယ္။ နာရီအခ်က္ေပးစက္ကို မိနစ္ ၃ဝ ေပးၿပီး တရားစထိုင္လိုက္တယ္။
(၄)
မိနစ္ ၃ဝ ျပည့္သြားတယ္။ အိႏၵိယဒကာမႀကီးေကာ မိမိပါ အံ့ၾသသြားတယ္။ သူက မိနစ္ ၃ဝ ျပည့္တဲ့အထိ တရားထိုင္ႏိုင္ခဲ့တာကိုေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အေျခအေန ဘယ္လို ရွိလဲလို႔ ေမးေတာ့ ေကာင္းတယ္တဲ့။ ေဆးသံုးထားတဲ့အခ်ိန္ေတြ လာလို႔ ရလားတဲ့။ အခ်ိန္မေရြးလာခဲ့ပါ။ လာရင္ေတာ့ တရားထိုင္ရမယ္လို႔။ သူက ဘာေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ေဆးေၾကာင့္ေလာ၊ ဘာေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိ၊ မ်က္ရည္ေတြ ထပ္က်လာေနတယ္။ ေနာက္လည္း လာပါဦးမယ္တဲ့။ သူ႕စိတ္ေတြ နည္းနည္းၿငိမ္းခ်မ္းပါတယ္တဲ့။ ငါ ေဆးျပတ္ဖို႔ ငါ့ကို စကားလက္ေဆာင္နည္းနည္း ေျပာေပးႏိုင္မလားလို႔ ေမးပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ သူ႕ကို စကားအၾကာႀကီး မေျပာခ်င္ပါ။ သို႔ေသာ္ မေတာ္တဆမ်ား ေဆးျဖတ္ႏိုင္သြားရင္ဆိုတဲ့အေတြးေလးနဲ႔ ထိုင္းမွာ ရဟႏၲာလို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆရာေတာ္အာဂ်န္ခ်ားစာအုပ္ထဲက ဥပမာေလးနဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။
(၅)
သတၱဝါေလးေတြဟာ ေထာင္ေခ်ာက္မိတယ္ဆိုရင္ အသည္းအသန္ ႐ုန္းကန္ေအာ္ဟစ္ရင္း ဆင္းရဲခံစားရတယ္။ သူတို႔ဟာ လြတ္ေျမာက္ဖို႔အတြက္ အားကုန္ထည့္ၿပီး ႐ုန္းၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ႐ုန္းေလေလ ေထာင္ေခ်ာက္က ပိုတင္းၿပီး ေဝဒနာက ပိုခံစားရေလေလပဲ။
မင္း ေဆးစဲြတယ္ဆိုတာလည္း ေထာက္ေခ်ာက္မိျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ။ မင္း ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ုန္း႐ုန္း ထြက္လို႔ကို မရဘူး။ ေထာင္ေခ်ာက္မိေနတဲ့ သတၱဝါေလးေတြ လုပ္ႏိုင္တာတစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ မုဆိုးလာတာကို ေစာင့္ၿပီး အေသခံဖို႔ပဲ။ ငွက္ကေလးေတြ ႀကိဳးကြင္းေထာင္ေခ်ာက္မိတာလည္း အတူတူပဲ။ လည္ပင္းကို ႀကိဳးကြင္းက စြပ္မိေနေတာ့ ဘယ္လိုပင္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ ႐ုန္း႐ုန္း၊ ပိုၿပီးေတာ့ အထိနာ႐ံုပဲ။
ငါတို႔မွာလည္း ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ ရွိတယ္။ အျမင္အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အၾကားအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အနံ႔အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အရသာအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္၊ အေတြ႕အာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ေတြ။ မင္း ေဆးစဲြတယ္ဆိုတာ အရသာအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ပဲ။ ေဆးခ်လိုက္ရင္ျဖစ္တဲ့ အရသာကေန အျခားအာ႐ံုေထာင္ေခ်ာက္ေတြထဲကို မင္း ဆက္တိုးမွာပဲ။
မုဆိုးေထာင္ထားတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကေတာ့ လံုးဝကို လြတ္လမ္းမရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကံေကာင္းတာက အျမင္၊ အၾကား၊ အနံ႔၊ အရသာ၊ အေတြ႕ဆိုတဲ့ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြကေန လြတ္္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ေဟာဒီက ဗုဒၶက နည္းေပးထားတယ္။ အဲဒါ ေစာေစာက မင္း ႀကိဳးစားလုိက္တဲ့ တရားအားထုတ္တာပဲ။
ေနာက္ဆင္တူတဲ့ ဥပမာေလးတစ္ခု ေျပာျပမယ္။ တံငါသည္တစ္ေယာက္ဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ေရထဲ ခ်ထားတယ္။ ငါးက အစာကို မက္ေမာၿပီး လာဟပ္တယ္။ သူ႕လွ်ာ(အာခံတြင္း)မွာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က လာခ်ိတ္မိတယ္။ သူ ဘယ္လုိပဲ႐ုန္း႐ုန္း မလြတ္ႏိုင္ဘူး။ အာခံတြင္းက
နာက်င္မႈကလည္း ျပင္းထန္တဲ့ေဝဒနာေတြ ေပးေနတယ္။ ေသြးစေတြေတာင္ ေပက်ံလို႔။ သူက အနာခံၿပီး ႐ုန္းလိုက္ရင္ သူ႕လွ်ာ သို႔မဟုတ္ ခံတြင္းက စုတ္ၿပဲသြားႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ လြတ္ေျမာက္သြားႏိုင္တယ္။ အဲဒီလိုပဲ မင္းဟာ ေဆးကို စြဲမိသြားၿပီ။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က ငါးခံတြင္းထဲ ေရာက္ေနသလုိပဲ။ မင္း ဘယ္လိုမွ ထုတ္လို႔ မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ မင္း ေပေတၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္ရင္ ငါးခံတြင္း စုတ္ၿပဲသြားလို႔ နာက်င္သလို မင္းလည္း နာက်င္ရမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မင္း ေဆးျပတ္ႏိုင္တယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကလည္း မင္းပါးစပ္ထဲေရာက္ေနၿပီ၊ လြတ္ကလည္း လြတ္ခ်င္တယ္၊ အသက္မေသခ်င္ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ခံတြင္းနာတာေလာက္ကိုေတာ့ ထည့္မတြက္သင့္ေတာ့ဘူးေပါ့။
ေ
ေနာက္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို လာဟပ္မိတဲ့ ဖားလိုေတာ့ မင္းကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဖားက ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကို ဟပ္လိုက္ရင္ သူ႕ဗိုက္ထဲထိ ၿမိဳခ်ပစ္တာတဲ့။ အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ၿမိဳခ်မိတဲ့ ဖားဟာ ငါးေလာက္ေတာင္ အခြင့္အေရး မရွိဘူး။ သူ႕အတြက္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္အနာခံ႐ုန္း႐ုန္း ေသဖို႔ တစ္လမ္းပဲ ရွိေတာ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ ငါက မင္းကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္ ၿမိဳခ်မိတဲ့ ဖားေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ ဖားလား၊ ငါးလားဆိုတာေတာ့ မင္း အသိဆံုး ျဖစ္မွာပဲ။
(၆)
သူ႕မ်က္ႏွာအရေတာ့ စိတ္ဝင္စားသည့္အမူအရာ ျပေနတယ္။ သူ႕ထက္ပိုစိတ္ဝင္စားေနပံုျပတာက ေဘးနားက အိႏၵိယဒကာမႀကီး။ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ အရမ္းေကာင္းတယ္လို႔လည္း ေျပာေနတယ္။ ေဆးစဲြေနသူ ဒကာကေတာ့ ေနာက္တစ္ပတ္လည္း သူ လာဦးမယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တကယ္လာမလာေတာ့ မေျပာတတ္။ သူ႕ကို ေျပာရင္းနဲ႔ ကိုယ့္ပါးကို ကိုယ္ျပန္စမ္းမိတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဒဏ္ေတြမ်ား ရွိေနမလားေပါ့။ မွန္ျပတင္းကေန အျပင္ဘက္ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္မိတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ေတြ ဝဲကာလြင့္ကာ ေျပးလႊားေနၾကတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ဆိုတာ သူ႕သဘာဝအရ နာက်င္မႈေပးတတ္ေပမဲ့ ကိုယ္သြားဟပ္မွ ခ်ိတ္မိတာပါ။ မေတာ္တဆ ဟပ္မိခဲ့ရင္ေတာင္ ကိုယ္တိုင္က ငါးျဖစ္တာထက္ ဖားမျဖစ္ဖို႔ေတာ့ အလြန္အေရးႀကီးလွပါတယ္။
(၇)
အင္း ….. ဖားလား …. ငါးလား …. ။ ။
No comments:
Post a Comment