သံေယာဇဥ္

သံေယာဇဥ္

.....................

(၁)

“ဗရုက္သုကၡႀကီးနဲ႔ … ဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ၊ ရဟန္းမ(ဘိကၡဳနီ)လုပ္ၿပီး ဒီေလာက္ေတာင္ အခ်စ္ႀကီးရသလား”

ၾကည္လင္ေအးျမၿပီး တည္ၿငိမ္လွေသာ ေရကန္မ်က္ႏွာျပင္လို ပကတိတည္ၿငိမ္ေသာ ဣေျႏၵျဖင့္ ေျပာဆိုလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔စကားသံက ကရုဏာေဒါသသံ ပါေနသည္။ ရဟန္းမႀကီးသည္ စိတ္အေတာ္ ထိခိုက္သြားသည္။ “ေအာ္ ငါ့မွာျဖင့္ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး သူ႔ကို တမ္းတတဲ့စိတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ က်ခဲ့လိုက္ရတာ၊ သူ႔ကို လြမ္းလို႔ တရားနဲ႔ေတာင္ မေနႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ သူ႔ကို ေတြ႕ခ်င္ျမင္ခ်င္လြန္းလို႔ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ တစ္ရက္မွ မပ်က္ခဲ့ဘူး၊ သူကေတာ့ ေျပာရက္လိုက္တာ”စသည္ျဖင့္ ေတြးမိၿပီး သူ႔အေပၚ စိတ္နာသြားသည္။

ၾကမ္းတမ္းလြန္းၿပီး သူ႔အေပၚ ငဲ့ညွာမႈကင္းမဲ့စြာ ေျပာလိုက္သည့္စကားေၾကာင့္ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး က်ခဲ့ရေသာ၊ လြမ္းေဆြးခဲ့ရေသာ အခ်ိန္မ်ားအတြက္ ေနာင္တေတြ ရမိသည္။ “သူလည္းပဲ ငါ့ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနမယ္ ထင္ထားတာ၊ အခုေတာ့ ေျပာရက္လိုက္တာ”ဟူေသာ ေနာင္တတရားႏွင့္အတူ တစ္ခုတည္းေသာ သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလး ပ်က္ေတာက္သြားသည္။ အျခားတြယ္ေႏွာင္စရာသံေယာဇဥ္ဟူ၍ တစ္မ ွ်င္မ ွ် မရွိေတာ့။ ရဟန္းမႀကီး၏ စိတ္ေတြ တည္ၿငိမ္သြားသည္။ ထိုေန႔မွာပင္ ရဟန္းမႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ေတြကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။

(၂)

ရဟန္းမႀကီးကို ကရုဏာေဒါသႏွင့္ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း မငဲ့မညွာ ေျပာလိုက္သူမွာ “အရွင္ကုမာရကႆပ”ျဖစ္သည္။ သူ႕စကားေၾကာင့္ မိခင္ႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ရသြားသျဖင့္ ေျပာရက်ိဳးနပ္သည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။ 

မိခင္ရဟန္းမႀကီးသည္ သာမန္အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ျမတ္စြာဘုရား သာဝတၳိျပည္၊ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးစဥ္ သူက သူေဌးသမီးေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဘဝါဘဝက ျဖည့္က်င့္ခဲ့ေသာ ပါရမီေတြေၾကာင့္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ရဟန္းမ ဝတ္ခ်င္သျဖင့္ မိဘေတြထံမွာ ခဏခဏ ဝတ္ခြင့္ေတာင္းသည္။ မိဘမ်ားက ခြင့္မျပဳခဲ့ေပ။ အရြယ္ေရာက္ေသာအခါမွာေတာ့ ရဟန္းမ ဝတ္ခြင့္ မျပဳသည့္အျပင္ ေယာက်္ားေပးစားလိုက္သည္။ မိဘေပးစားသျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ေသာ္လည္း မယားဝတၱရားေက်ျပြန္ေအာင္ ျပဳလုပ္သည္။ ဤသို႔ ေနထိုင္ရင္း တစ္ေန႔ေသာအခါ သူမ၏ စိတ္ကူးဆႏၵကို လင္ျဖစ္သူကို ဖြင့္ဟေျပာမိသည္။ ထိုအခါ လင္ျဖစ္သူက ရဟန္းမ ဝတ္လိုလ ွ်င္ ဝတ္ႏိုင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳေပးလိုက္သည္။ 

အမ်ိဳးသမီးေလးမွာ သူမ၏ဆႏၵမ်ား ျပည့္ဝေတာ့မည္ျဖစ္သျဖင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားေလသည္။ သို႔ျဖင့္ နီးစပ္ရာ ရဟန္းမ(ဘိကၡဳနီမ)ေက်ာင္းမွာ ရဟန္းမ ဝတ္ခဲ့သည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ထိုေက်ာင္းကို အုပ္ခ်ဳပ္သူက အရွင္ေဒဝဒတ္ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။

(၃)

ရဟန္းမေက်ာင္းတြင္ အျခားသူမ်ားကဲ့သို႔ စာေပသင္ၾကားလိုက္၊ တရားအားထုတ္လိုက္ျဖင့္ ေနခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ ကံဆိုးမႈတစ္ခု ေပၚေပါက္လာသည္။ သူေဌးသမီးတစ္ျဖစ္လဲ ရဟန္းမေလးမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိလာခဲ့သည္။ ေက်ာင္းတစ္ခုလံုး အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္သြားသည္။ တိုးတိုးတစ္ဖံု၊ က်ယ္က်ယ္တစ္မ်ိဳး ေဝဖန္ၾကသည္။ ရဟန္းမ လုပ္ၿပီး ကိုယ္ဝန္ရရသလားဟုဆိုကာ ျပစ္တင္ေျပာဆိုၾကသည္။ ထိုထဲတြင္ အႀကီးအကဲျဖစ္သူ ရဟန္းမ က ေမးျမန္းေသာအခါ “အရွင္မ … တပည့္ေတာ္ဟာ သီလကို လံုၿခံဳစြာ ထိန္းပါတယ္၊ ရဟန္းမအျဖစ္နဲ႔ လြန္က်ဴးၿပီး ရတဲ့ ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ပါ”ဟု ရွင္းျပသည္။ သို႔ရာတြင္ “ခက္ေခ်ၿပီ၊ သင့္အေနနဲ႔ ဘယ္လိုပဲ ရရ၊ ဒီသကၤန္းႀကီး ဝတ္ၿပီး ကိုယ္ဝန္နဲ႔ျဖစ္ေနတာဟာ ဘယ္လုိမွ အဆင္မေျပဘူး၊ ငါတို႔ ဆရာထံ အဆံုးအျဖတ္ခံဖို႔ သြားၾကမယ္”ဟုဆိုကာ အရွင္ေဒဝဒတ္ထံသို႔ ေခၚသြားခဲ့သည္။ 

အရွင္ေဒဝတ္ထံ ေရာက္၍ အေၾကာင္းစံုကို တင္ျပလိုက္သည့္အခါ “အင္း …. ဒါက ဘယ္တုန္းက ရတဲ့ကိုယ္ဝန္ျဖစ္ျဖစ္ သကၤန္းဝတ္နဲ႔ေတာ့ မသင့္ေတာ္လွဘူး။ လူဝတ္သာ လဲေပးလိုက္ေတာ့”ဟု ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္သည္။ ရဟန္းမေလးက အမ်ိဳးမ်ိဳးေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အရွင္ေဒဝဒတ္က သူ႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို မျပင္ႏိုင္ေၾကာင္းသာ တုန္႔ျပန္ခဲ့သည္။ သို႔ျဖင့္ အရွင္ေဒဝဒတ္အေဆာင္မွ အျပင္ေရာက္ေသာအခါ “အို … အရွင္မတို႔ … တပည့္ေတာ္မကို လူဝတ္မလဲလိုက္ၾကပါနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္မ ဟာ အရွင္ေဒဝဒတ္ကို ၾကည္ညိဳလို႔ ရဟန္းမ ဝတ္လာတာ မဟုတ္ပါ၊ ျမတ္စြာဘုရားကို ၾကည္ညိဳလို႔ ရဟန္းဝတ္လာတာပါ၊ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားထံကိုသာ ပို႔ေပးေတာ္မူၾကပါဘုရား”ဟု ေတာင္းပန္ေသာအခါ အျခားရဟန္းမမ်ားက ျမတ္စြာဘုရားထံ ပို႔ေပးခဲ့ၾကသည္။

(၄)

ျမတ္စြာဘုရားလိုပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ့ အခုလို ဆံုးျဖတ္ခ်က္မ်ိဳး ေပးမွာ မဟုတ္ဘူးဟု ယံုၾကည္ေသာ္လည္း ရဟန္းမေလးခမ်ာ စိုးရိမ္စိတ္ကိုေတာ့ ပယ္ေဖ်ာက္၍ မရ၊ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္စြာျဖင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားေရွ႕ ေရာက္လာခဲ့သည္။ သဗၺညဳတဉာဏ္ရွင္ ျမတ္စြာဘုရားသခင္ကေတာ့ ရဟန္းမေလးကို ၾကည့္လိုက္ကတည္းက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို သိေတာ္မူၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ရဟန္းမ မဝတ္ခင္ကတည္းက ရခဲ့ေသာကိုယ္ဝန္ျဖစ္တာကိုလည္း သိေတာ္မူသည္။ ရဟန္းမမ်ားႏွင့္ႏႈတ္ခြန္းဆက္စကား ေျပာၾကားၿပီးသည့္အခါ လာရင္းအေၾကာင္းကို ေလ ွ်ာက္ထားၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက သူ သိသည့္အတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူၿပီး အျပစ္မရွိေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ေပးလိုက္မည္လား။ ဤေနရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္းတစ္ခုကို နာယူသင္ၾကားလိုက္ရသည္။ 

ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ မည္သည့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုမ ွ် ေပးေတာ္မမူခဲ့ေပ။ ဝိနည္းကၽြမ္းက်င္သူ (ဥပေဒပညာရွင္) အရွင္ဥပါလိကို အေခၚလႊတ္လိုက္သည္။ ေနာက္ၿပီး ေကာသလမင္းႀကီး၊ အနာထပိဏ္သူေဌးႀကီး၊ သူေဌးငယ္၊ သာဝတၳိၿမိဳ႕မွ ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမင္းမ်ား၊ ၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ဝိသာခါတို႔ကို ေက်ာင္းကို လာခဲ့ၾကဖို႔ မိန္႔ေတာ္မူသည္။ ထူးထူးျခားျခား ဘုရင္မင္းျမတ္ႏွင့္ ၿမိဳ႕သူေဌးမ်ား၊ လူႀကီးမင္းမ်ားကို တစ္ၿပိဳင္တည္း အေခၚလႊတ္သည္ကို ၾကားသိရေသာ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားလည္း တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားၿပီဟူေသာအသိျဖင့္ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သို႔ စုရံုးေရာက္လာၾကေလသည္။ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္ ကြင္းျပင္ႀကီးမွာ လူေတြ ျပည့္သြားသည္။ လူေတြအားလံုး၏ အလယ္တြင္ ကန္႔လန္႔ကာျဖင့္ ကာထားၿပီး ရဟန္းမေလးကို ေနေစသည္။ အျပင္က လူေတြက ဘာမ်ား လုပ္ဖို႔ပါလိမ့္ဟု ေတြးကာ ၿခံရံေငးၾကည့္ေနၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေက်ာင္းအစ္မႀကီး ဝိသာခါကို အနားကို လာဖို႔ ေခၚခိုင္းလိုက္သည္။ 

ဝိသာခါသည္ ျမတ္စြာဘုရားစကားကို နားေထာင္ၿပီး ကန္႔လန္႔ကာအတြင္း ျပန္ဝင္သြားသည္။ ရဟန္းမေလး၏ သားျမတ္၊ ဗိုက္၊ ခ်က္ စေသာ ကိုယ္အဂၤါတို႔ကို ဝိသာခါက အေသးစိတ္ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈသည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္ဝန္စျဖစ္သည့္ ရက္၊ လ၊ အခ်ိန္တို႔ကို တြက္ဆသည္။ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္သည့္အခါ ကိုယ္ဝန္သည္ ရဟန္းမ မဝတ္မီ အခ်ိန္ကျဖစ္ေၾကာင္း ထင္ရွားစြာ သိလိုက္ရသည္။ အရွင္ဥပါလိ က ကန္႔လန္႔ကာအျပင္မွ ေစာင့္ေနသည္။ “ေက်ာင္းအစ္မႀကီး … ေတြ႕ရွိသည့္အတုိင္း ေျပာပါဦး”ဟု ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘုရင္ႏွင့္တကြ ပရိသတ္အားလံုးေရွ႕တြင္ ေမးလိုက္သည္။ ဝိသာခါက “ဤရဟန္းမေလး၏ ကိုယ္ဝန္သည္ ရဟန္းမ ဝတ္ၿပီးေနာက္ သီလပ်က္ျပားၿပီး ေဖာက္ျပန္သျဖင့္ ရသည့္ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ပါ၊ ရဟန္းမ မဝတ္မီကတည္းက ရလာခဲ့ေသာကိုယ္ဝန္ျဖစ္ပါသည္ဘုရား”ဟု ေျဖၾကားလိုက္ေလသည္။ 

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပႆနာေျဖရွင္းနည္း ေကာင္းမြန္မႈေၾကာင့္ ကိုယ္ဝန္ႀကီးတကားကားႏွင့္ ရဟန္းမေလးလည္း နာမည္မပ်က္၊ သာသနာလည္း သိကၡာက်စရာ မရွိေတာ့ဘဲ သာဝတၳိၿမိဳ႕တြင္ လြတ္လပ္စြာ သြားလာ၍ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။

(၅)

ေန႔ေစ့လေစ့ရွိေသာအခါ ရဟန္းမေလး မီးဖြားသည္။ ရဟန္းမေက်ာင္းမွာ ကေလးထိန္းရ၊ ကေလးအႏွီးေလ ွ်ာ္ရ စသည္ျဖင့္ မသင့္ေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ ေကာသလမင္းႀကီးက ကေလးကို ေမြးစားလိုက္သည္။ “ကုမာရကႆပ”ဟု အမည္ေပးလိုက္သည္။ နန္းေတာ္ထဲတြင္ ဘုရင့္သားေလးလို ႀကီးပ်င္းခဲ့ရေသာ္လည္း သူ နည္းနည္းမွ မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကေလးသဘာဝ ေဆာ့ကစားသည့္အခါတိုင္း အျခားကေလးမ်ားက “မိဘမဲ့ အေဖမရွိ၊ အေမမရွိ”ဟု စၾကေနာက္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ ေကာသလမင္းႀကီးကို ေမးတိုင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ လွည့္ပတ္ေျပာဆိုခဲ့သည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ တိတိက်က် အေျဖမရခဲ့ေပ။

အရြယ္ေရာက္သည့္တစ္ေန႔ေသာအခါ ေကာသလမင္းႀကီးသည္ “သင့္အေမသည္ ရဟန္းမတစ္ပါးျဖစ္ေၾကာင္း အမွန္အတိုင္း ေျပာျပလုိက္ေလသည္။ ထိုအခါ ကုမာရကႆပသည္ သို႔ဆိုလ ွ်င္ သူလည္းပဲ နန္းေတာ္ထဲ မေနလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ ရဟန္းျပဳလိုေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းသျဖင့္ ႀကီးက်ယ္ေသာအခမ္းအနားျဖင့္ ရဟန္းျပဳေပးလိုက္ေလသည္။ ရဟန္းျပုၿပီးေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ကမၼ႒ာန္းနည္းမ်ားကို နာၾကားကာ ေတာထဲ၌ တရားအားထုတ္သည္။ ၁၂ -ႏွစ္တိုင္တိုင္ ၾကာသြားခဲ့သည္။ ၁၂ - ႏွစ္ျပည့္မွ တရားထူးတရားျမတ္ ရသြားခဲ့သည္။ သူ တရားအားထုတ္ေနသည့္ ၁၂ - ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း သူ႔မိခင္ ရဟန္းမႀကီး သူ႔သားကို သတိရလြမ္းဆြတ္စိတ္ျဖင့္ တငိုငို တယိုယိုျဖစ္ေနသည္ကို သတိမထားမိဘဲ တရားကိုသာ စိတ္ႏွစ္ၿပီး အားထုတ္ေနခဲ့ေလသည္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူ တရားထူးတရားျမတ္ရၿပီး ၿမိဳ႕ထဲ ဆြမ္းခံထြက္သည့္အခ်ိန္တြင္ သူ႔မိခင္ ရဟန္းမႀကီးက အမွတ္မထင္ ေတြ႕ျမင္သြားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

(၆)

မိခင္ရဟန္းမႀကီးသည္ သားအေပၚထားသည့္ သံေယာဇဥ္က ျပင္းထန္လြန္းသျဖင့္ သားရဟန္းကို ေတြ႕သည္ႏွင့္ ဣေျႏၵမဆည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ သပိတ္ႀကီးပိုက္လ်က္ သားဆီသို႔ အူယားဖားယား ေျပးသြားေလသည္။ သားေဇာျဖင့္ ေျပးသြားရာ ခလုတ္တိုက္ကာ လဲလိုက္ေသးသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေခၽြးမ်ားျဖင့္ ေပက်ံကုန္သည္။ သားဟူေသာ အသိစိတ္ေၾကာင့္ သားျမတ္မွ ႏို႔ရည္မ်ားလည္း လ ွ်ံထြက္လာသည္ (ဟု ဆိုသည္)။ ရဟန္းမႀကီးမွာ မည္သို႔မ ွ် ၾကည့္မေကာင္းေတာ့။ သားရဟန္းဆီေရာက္သည့္အခါ တစ္ကိုယ္လံုး ညစ္ပတ္ေပေရၿပီး ျမင္မေကာင္းေအာင္ ဣေျႏၵပ်က္လ်က္ ရွိေလသည္။ 

မိခင္ရဟန္းမႀကီး၏ ျမင္မေကာင္းေအာင္ ျဖစ္ပ်က္ေနပံုကို ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ မိခင္ႀကီး၏ သားဟူေသာ သံေယာဇဥ္ကို ပ်က္ေတာက္သြားေစဖို႔အတြက္ စိတ္နာသြားေအာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေျပာလိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ သူ႔ရည္ရြယ္ခ်က္ အထေျမာက္သည္ဟု ဆိုရမည္။ သူေျပာလိုက္သည့္ေန႔မွာပင္ သူ႔မိခင္ႀကီး တရားထူးတရားျမတ္ေတြ ရသြားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။

(၇)

အထက္ပါ သားအမိႏွစ္ေယာက္တို႔၏ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာ ဇာတ္လမ္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ခ်စ္သား၊ ခ်စ္သမီးတို႔ … ေလာကမွာ သူတစ္ပါးကို သြားၿပီး အားမကိုးနဲ႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္သာ အားကိုးၾက၊ သူတစ္ပါးေတြ လုပ္တဲ့ ေကာင္းမႈနဲ႔ သင္တို႔ကို နတ္ျပည္ပို႔လို႔ မရႏိုင္ဘူး၊ သူတစ္ပါးေတြ အားထုတ္တဲ့တရားနဲ႔ သင့္မွာ တရားထူးမရႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ္တိုင္လုပ္မွသာ အက်ိဳးရလဒ္ကို ကိုယ္တိုင္ ရမွာျဖစ္တယ္”စသည္ျဖင့္ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ” အစျဖာေသာ ဓမၼေဒသနာကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ရာ ပရိသတ္မ်ားစြာတို႔ တရားအသိေတြ ထူးကုန္ၾကေလသည္။

(၈)

သားအမိႏွစ္ေယာက္ကို အေျခခံေသာ တရားေဒသနာကို သိရွိၿပီးေသာအခါ “သံေယာဇဥ္”ဆိုေသာ စကားတစ္ခြန္း၏ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈအေၾကာင္းကို ေမးခြန္းထုတ္ကာ အဖန္ဖန္ ေတြးေနမိသည္။ မိခင္ျဖစ္သူ ရဟန္းမႀကီးမွာ “သံေယာဇဥ္”ဟူေသာအရာေလးတစ္ခု ရင္ထဲမွာ ရွိေနခ်ိန္မွာ ၁၂ - ႏွစ္လံုးလံုး အလြမ္းမ်က္ရည္ေတြႏွင့္ ေသာကေတြ ေဝခဲ့ရသည္။ ထိုအရာေလးတစ္ခု ပ်က္ေတာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ အၿငိမ္းဓာတ္ျပည့္ဝစြာ ဘဝက ရွင္သန္လာခဲ့ရသည္။ “သံေယာဇဥ္မွာ ဘာေကာင္းက်ိဳးေတြ ရွိေနပါသလဲ”၊ “ပူေလာင္ျခင္းအျပင္ ဘာအက်ိဳးေတြ ေပးတတ္ပါေသးသလဲ”။ စာေရးသူကေတာ့ ေျဖၿပီးပါၿပီ။ စာဖတ္သူမ်ားလည္း အားလံုး ဝိုင္းေျဖၾကဖို႔ ျဖစ္ပါသည္။

ခ်မ္းေျမ့ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုင္ၾကပါေစ …

အရွင္ကုသလသာမိ(ေပ်ာ္ဘြယ္)

က်မ္းကိုး ... ကုမာရကႆပမာတုေထရီဝတၳဳ၊ ဓမၼပဒ