ဤနံပါတ္(၃)ပံုသည္ ဂဏန(ေရတြက္ျခင္း)အစြမ္းအားျဖင့္ ဌာနမွတ္၊ ၀ါရတင္၍ မမွတ္ႏုိင္ေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္သာ အားထုတ္နည္းကို ညႊန္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းမွာ မိမိ၏ ညာလက္ဖမိုးကို ႏွာေခါင္းအ၀ႏွင့္ လက္တစ္သစ္၊ ႏွစ္သစ္အကြာတြင္ ပံုတြင္ျပထားသည့္အတုိင္း ခြါထားၿပီး ႏွာေခါင္း၀မွ တိုးထြက္လာေသာေလ၊ လက္ဖမိုးကိုထိၿပီး အတြင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလတို႔ကို ႐ႈမွတ္အားထုတ္ရသည္။ ထိုသို႔အားထုတ္ရင္း မိမိ၏စိတ္က အႏွစ္သက္ဆံုး သို႔မဟုတ္ အစဲြအၿမဲထားႏုိင္ဆံုးျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္၊ အျပာရင့္ေရာင္၊ အျပာႏု၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ အနီစေသာ အေရာင္တန္းကေလး၊ သက္တန္႔၊ မီးတန္း၊ ေရႊေခ်ာင္း၊ ေငြေခ်ာင္း၊ ေရႊမႈံမႊားစသည္ျဖင့္ အေခ်ာင္းတန္းကေလး သို႔မဟုတ္ ပုလဲလံုးခန္႔ အလံုးေလးတစ္ခုခုကို စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္လွ်က္ မထင္မျမင္မခ်င္း ထင္ေအာင္စဲြကိုင္၍ အားထုတ္ရပါမည္။
ဤအရာ၌ အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္မထားရ၊ မမွန္းထားရဟု ေျပာဆိုေရးသားတတ္ၾကကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕အားထုတ္ေသာေယာဂီမ်ား၏ အေတြ႕အၾကံဳအရ အေကာင္းဆံုးေသာနည္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။ လြယ္လွေပ၏။ မရမခ်င္း မျဖစ္မေန ဤနည္းျဖင့္ ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကိဳးစားၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။
ကသိုဏ္း႐ႈမွတ္ရာတြင္ နည္းသံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။
(၁) ကသိုဏ္းအဓိက-အာ႐ံုသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၂) အာ႐ံုအဓိက-ကသိုဏ္းသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၃) အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း အညီအမွ်ထားကာ ဖမ္းယူနည္းဟု သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ဤသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ယခု႐ႈမွတ္နည္းမွာ ဒုတိယေျမာက္နည္းျဖစ္သည္။ အာ႐ံုဖမ္းဖို႔အဓိက ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ ကသိုဏ္းက သာမညျဖစ္သည္။ ၇-ႏွစ္၊ ၈-ႏွစ္အရြယ္ကေလးမ်ားကို ဤနည္းအတုိင္း အားထုတ္ေစရာ အလြန္ရလြယ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အထက္ပါအတိုင္း စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္ေပးရာ၌ စိတ္အာ႐ံုေကာင္းစြာပိုင္ႏိုင္ေစရန္ မီးျခစ္ဆံခန္႔၊ ပဲေနာက္ေစ့ခန္႔ထက္ ပိုလြန္၍ မၾကီးေစရေအာင္ အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။
ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ္ဖန္မ်ားလာေသာအခါ မိမိဥပါဒ္၍ထားေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္ႏွင့္လုပ္ေပးထားေသာ အေခ်ာင္း၊ အလံုးကေလး ထြက္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ၀င္ခ်ည္တစ္လွည့္၊ မထင္တစ္ခ်က္၊ ထင္တစ္ခ်က္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
ထိုသို႔ဆက္လက္၍အားထုတ္ေသာအခါ နံပါတ္ ၄-ပံုအတိုင္း အမွန္တကယ္ပင္ ထင္ရွားျပတ္သားစြာ အႆာသပႆာသဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ေတြ႕ျမင္လာေပလိမ့္မည္။
ဤနည္းသည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္ၾကရာတြင္ အလြန္လြယ္ကူေသာနည္းျဖစ္သည္ကို လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကသူေယာဂီအေပါင္းက သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါသည္။ အထူးမွတ္သားသင့္သည္မွာ ထိုသို႔အားထုတ္၍ ဥဂၢဟနိမိတ္ရေသာအခါ အစပထမက မိမိစိတ္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေပးထားေသာ အေရာင္အဆင္း၊ ပုံသ႑ာန္အတိုင္းလည္း ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အျခားအေရာင္၊ ပံုသ႑ာန္မ်ားလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ ပိုးခ်ည္မွ်င္၊ အံုးဆံမွ်င္၊ သက္တန္႔ေရာင္၊ ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီး၊ ေရႊခ်ည္၊ ေရႊမႈံကေလးမ်ား၊ ပုလံလံုး၊ ပုလဲသြယ္စေသာ ေျပာျပ၍မကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္ ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။
မည္သည့္အေရာင္၊ မည္သည့္ပံုသ႑ာန္ျဖစ္ေစ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ႏွင့္ တစ္သားတည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ရွင္းေအာင္ဆိုရလွ်င္ ထြက္ေလထြက္ေသာအခါ နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္ေစ၊ ၀င္ေလ၀င္ေသာအခါ နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ၀င္ေစရန္ အားထုတ္ရမည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုး ၾကားအရပ္သည္ ကသိုဏ္းဌာန၊ ဥပါဒ္ေပးထားေသာ(စိတ္က ဖန္တီးေပးထားေသာ)အေရာင္တန္း၏ ထြက္၀င္ထြက္၀င္ တရိပ္ရိပ္တလႈပ္လႈပ္သည္ ေလအာ႐ံုပင္ျဖစ္၍ အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း ထပ္မိစပ္မိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အ႒ကထာ၌လည္း သြားေခါေသာေယာဂီ၏ အႆာသပႆာသကသိဏ-နိမိတၱကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ျပဆုိထားသည္။
အဆိုပါစကားရပ္ကိုေထာက္ဆ၍ ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုးၾကားအရပ္သည္ အမွန္စင္စစ္ ကသိုဏ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရလြယ္လွသည္ဟူ၍ ဆုိလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။
No comments:
Post a Comment