စကန္ဒီေနဗီးယားတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၁ဝ)

ယခင္အပတ္မွ အဆက္ .....

အခ်ိဳ႕တကၠသိုလ္ဝန္းက်င္မွ ပါေမာကၡမ်ား၊ သိပၸံပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ပညာတတ္မ်ားကေတာ့ ဗုဒၶဘာသာကို တျဖည္းျဖည္း စိတ္ဝင္စားလာၾကသည္ဟု ဆိုသည္။ 

ဖန္ဆင္းရွင္၊ ဖန္ဆင္းျခင္း စေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေဆြးေႏြးမႈပင္ မျပဳလုပ္ခ်င္ၾကေသာလူမ်ား တိုးပြားလာေနသည္ဟု ဆိုသည္။ 

အာ့ဟုစ္တကၠသိုလ္ (Aarhus University)က ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္တြင္ ထုတ္ျပန္ေသာ စာရင္းတစ္ခုအရ ဗုဒၶဘာသာကို ေလ့လာက်င့္သံုးသူ အနည္းဆံုး ၂ ေသာင္းဝန္းက်င္ရွိသည္ဟု ခန္႔မွန္းသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ 

ယေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ ထို႔ထက္မက မ်ားျပားေနေလာက္ၿပီဟု စာေရးသူ ခန္႔မွန္းၾကသည္။ 

ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ဥေရာပ၌ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းမ်ားစြာ ဖ်က္သိမ္းေနရသည့္အဆင့္သို႔ ေရာက္ေနၿပီဟု ဆိုုသည္။ ယခင္က Church Tax ေခၚ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ေထာက္ပံ့ေသာအခြန္ ထားရွိၿပီး ခရစ္ယာန္ဘာသာကို အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေပးသည္။ ယခုအခါ Church Tax ေခၚ ခရစ္ယာန္ဘာသာေထာက္ပံ့ဖို႔ ေကာက္ခံေသာအခြန္ကို မေပးလိုေတာ့ေသာ ျပည္သူမ်ားႏွစ္စဥ္ သိန္းခ်ီရွိလာေနသည္ဟု ဆိုသည္။
ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းမ်ား ပိတ္ပစ္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ 

မိမိတို႔၏ဘဝကို တိုးတက္ေအာင္ အားႀကိဳးမာန္တက္ မိမိဘာသာ ႀကိဳးစားၿပီး ရလဒ္ထြက္လာေသာအခါ ဘုရားသခင္ေပးသည္ဟူေသာ အယူအဆအေပၚ တျဖည္းျဖည္း အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့လာသည့္သေဘာျဖစ္သည္။ ကိုယ္လုပ္လွ်င္ ကိုယ္ရသည္၊ ကိုယ္ဖန္တီးလွ်င္ ဖန္တီးသည့္အတိုင္းျဖစ္သည္၊ 

ရလဒ္မ်ားအတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္သာ တာဝန္ရွိသည္ဟူေသာ အယူအဆ ထင္ရွားစြာ ေပၚထြက္လာျခင္းဟု ဆိုႏုိင္သည္။ 

Church Tax ေခၚ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ေထာက္ပံ့ေသာအခြန္စနစ္ကို ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ သာသနာေရးဌာနကို သတိျပဳမိသည္။ ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္မိသည္။ ယခုအခါ ဘာသာျခားမ်ား၏ ေသြးထိုးလႈံ႕ေဆာ္ျခင္း၊ ေဝဖန္ေထာက္ျပျခင္းတို႔ကို သံေယာင္လိုက္ၿပီး ဒီမိုကေရစီစနစ္ႏွင့္သာသနာေရးဌာန လံုးဝမလိုက္ဖက္ေတာ့ၿပီဟူေသာအျမင္ကို အခ်ိဳ႕ဗုဒၶဘာသာမ်ားပင္ ေျပာလာသည္ကို ေတြ႕ရသည္မွာ စိတ္ပ်က္ဖြယ္ ေကာင္းလွသည္။ 

ဒီမိုကေရစီအားေကာင္းလွပါသည္ဆိုေသာ မည္သည့္ႏိုင္ငံမွာမဆို အမ်ားစု၊ အနည္းစု ခဲြျခားမႈက ရွိတတ္ပါသည္။ သဘာဝတရားပင္ ျဖစ္သည္။ 

အမ်ားစုက အမ်ားစုျဖစ္လို႔ အားေကာင္းေနျခင္းသည္ ေလာကသဘာဝအရ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက အသာရျခင္း၊ ႀကီးစိုးျခင္းသည္လည္း ေလာကသဘာဝအရပင္ ျဖစ္သည္။ အမ်ားစုက အနည္းစုကို အႏိုင္က်င့္ျခင္းသည္သာလွ်င္ ေလာကသဘာဝ၊ ဓမၼသဘာဝကို ဆန္႔က်င္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ 

(၄၂)

ခရီးသြားရင္းျဖင့္ အေတြးတစ္ခု ဝင္ခဲ့ေသးသည္။ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံတြင္ ေဒသခံလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ဝင္ဆံ့ႏိုင္စြမ္းရွိေသာ သာသနာျပဳရဟန္းေတာ္မ်ားသာ ရွိလွ်င္ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္ ဗုဒၶသာသနာျပန္႔ပြားလာႏိုင္စရာ ရွိပါသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ ခ်မ္းသာသူမ်ားႏွင့္ ခ်မ္းသာေသာဆရာေတာ္မ်ား ဥေရာပတြင္ သာသနာျပဳစင္တာမ်ား တည္ေဆာက္ဖို႔ အာ႐ံုက်လာေသာေန႔ ဥေရာပတြင္ ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားေန႔ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ အဆိုပါ သာသနာျပဳစင္တာမ်ားက ရွိစုမဲ့စု ျမန္မာဗုဒၶဘာသာအနည္းငယ္ကိုသာ အမီွသဟဲျပဳမေနဘဲ ေဒသခံမ်ားႏွင့္ အလုပ္အတူလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိေသာသာသနာျပဳမ်ားသာ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္ပါသည္။

(၄၃)

ဒိန္းမတ္ရာသီဥတုက ဂ်ာမနီထက္ အနည္းငယ္ ပိုေအးေနသည္။ ညပိုင္းတြင္ ကိုဘလိုင္တို႔အိမ္၌ အလႅာပသလႅာပစကားမ်ား ေျပာၾကသည္။ မိမိတို႔ႏိုင္ငံအေၾကာင္းမ်ား၊ ဒိန္းမတ္လူေနမႈဘဝမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ထူးထူးျခားျခား ၾကားသိရတာတစ္ခု ရွိျပန္သည္။ ဘိန္းသမားလိုင္စင္ႏွင့္ အရက္သမားလိုင္စင္ ဟူသည္တည္း။ ဒိန္းမတ္တြင္ အစိုးရ၏ေပၚလစီမွာ ဒုစ႐ိုက္အမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ား ပေပ်ာက္ေရးျဖစ္သည္။ 

ဘိန္းစားခ်င္သလား စား၊ ရတယ္။ ဒုစ႐ိုက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ အရက္ခ်ည္းပဲ ေသာက္ခ်င္သလား၊ ေသာက္၊ ရတယ္။ ဒုစ႐ိုက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ အမ်ားျပည္သူမ်ား စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔။ 

ဘိန္းစားကလည္း အစိုးရထံမွာ ဘိန္းစားဖုိ႔ ပိုက္ဆံေတာင္းခံႏိုင္သည္။ အစိုးရကလည္း ဘိန္းသမားလိုင္စင္ထုတ္ေပးၿပီး ဘိန္းစားဖို႔ ပိုက္ဆံေပးထားသည္။ 

ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ အရက္ပဲ တစ္သက္လုံး ေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုသူကလည္း အရက္သမားလိုင္စင္ျဖင့္ တစ္သက္လံုး အစိုးရဆီက အရက္ဖိုးယူကာ အရက္ခ်ည္းပဲ ေသာက္ေနႏိုင္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အရက္သမား၊ ဘိန္းသမားမ်ား ဒိန္းမတ္သို႔ လာသင့္သည္။ ဒိန္းမတ္တြင္ လမ္းေဘး၌ စိတ္ေအးလက္ေအး မူး႐ူးၿပီး အၿမဲတမ္း အရက္ေသာက္ေနသူအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရတတ္သည္။ 

သာမန္လူေကာင္းသူေကာင္းမ်ားပင္ မဆိုထားဘိ။ အရက္သမား၊ ဘိန္းစားမ်ားပင္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနထိုင္ရေသာ တိုင္းျပည္ပါတကား။

(၄၄)

ဒိန္းမတ္၊ ေနာ္ေဝ၊ ဆြီဒင္ စေသာ စကန္ဒီေနဗီးယန္းတိုင္းျပည္မ်ားက အက်ဥ္းေထာင္မ်ားအေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျဖစ္ၾကသည္။ ဥပမာ ရာဇဝတ္မႈတစ္ခုျဖင့္ ေထာင္ဒဏ္အစီရင္ခံရသည္ဆိုပါစို႔။ အက်ဥ္းေထာင္က ခ်က္ခ်င္းေထာင္ထဲမထားေသးဘဲ လက္တြင္ ထိန္းခ်ဳပ္သည့္ကိရိယာေလးတပ္ေပးၿပီး ရက္ခ်ိန္းေပးကာ အိမ္ျပန္လႊတ္သည္လည္း ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ 

သူတို႔ေထာင္မ်ားက ကမၻာ့တစ္နံတစ္လ်ားမွ လူအမ်ားစု၏ လူေနမႈဘဝထက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္ပါသည္။ စာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံသားမ်ား၏ ၇ဝ ရာခိုင္ႏႈန္းခန္႔ေလာက္၏ လူေနမႈဘဝမ်ားထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဥပမာ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေက်းရြာမ်ားတြင္ ကိုယ္ပိုင္အခန္း၊ ကိုယ္ပိုင္ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာ၊ စနစ္က်ေသာအားကစားကြင္း၊ စနစ္က်ေသာစာၾကည့္တုိက္၊ စနစ္က်ေသာ က်န္းမာေရးဝန္ေဆာင္မႈ၊ တီဗြီ စေသာပစၥည္းမ်ား လူတိုင္း အသံုးမျပဳႏိုင္ၾကပါ။ 

သူတို႔ ေထာင္မ်ားတြင္ သန္႔ရွင္းေသာ ေရခ်ိဳးခန္းအိမ္သာရွိသည္။ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေသာ အိပ္ရာႏွင့္ အိပ္ႏိုင္သည္။ အားကစားကြင္း ရွိသည္။ ဘတ္စကတ္ေဘာလား၊ ေဘာလံုးလား၊ ေဘာလီေဘာလား၊ ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာ ကစားႏိုင္သည္။ စနစ္က်ၿပီး အင္တာနက္ပါ အသံုးျပဳႏိုင္ေသာစာၾကည့္တိုက္တြင္ ဗဟုသုတရွာမွီးႏိုင္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဘဝအတြက္ အသံုးတည့္ေသာ သင္တန္းမ်ားလည္း တက္ေရာက္ခြင့္ ရတတ္သည္။ မိမိ၏က်န္းမာေရးႏွင့္သင့္ေလ်ာ္ေသာ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္သည္။ 

သူတုိ႔ေထာင္မ်ားအေၾကာင္း သိရေသာအခါ ေထာင္က်ခ်င္စိတ္ေတာင္ ေပါက္လာႏိုင္စရာ ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ေထာင္ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိဆႏၵရွိတိုင္း ခရီးသြားျခင္း၊ လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္မ်ား လုပ္ေဆာင္ျခင္း စေသာ လူသားတစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကေတာ့ ဆံုး႐ႈံးေစပါသည္။

(၄၅)

ကိုဘလုိင္တို႔အိမ္တြင္ တစ္ညတာ တည္းခိုၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံမွ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံသို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါၾကမည္ ျဖစ္သည္။ ေနာ္ေဝႏိုင္ငံမွ အလုပ္အားေနသူ ကိုလွမင္းက လာႀကိဳသည္။ သေဘၤာႀကီးျဖင့္ သြားၾကမည္ဟု ဆိုသည္။ ပင္လယ္ခရီးသြားရမည္ဆိုသျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားလာသည္။ 

လြန္ခဲ့ေသာ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္ေလာက္က ကိုကိုးကၽြန္းသို႔ သေဘၤာျဖင့္ သြားခဲ့သည့္ စိတ္လႈပ္ရွားစရာ ခရီးစဥ္ကို အမွတ္ရမိသည္။ ထိုစဥ္က အထပ္ ၄ ထပ္ခန္႔ရွိေသာ သေဘၤာျဖင့္ သြားခဲ့ရသည္။ တစ္ညအိပ္ ၂ ရက္ခရီးျဖစ္သည္။ ပင္လယ္လႈိင္းလံုးမ်ား၊ ပင္လယ္ႀကီးထဲတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္ေလ်ာဆင္းသြားေသာေနလံုးနီနီႀကီးကို တခုတ္တရ ေတြေတြေငးေငြး ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို သတိရသည္။ 

သေဘၤာေပၚတြင္ လူငယ္မ်ားက “ေရႊပင္လယ္ႀကီး …. ကာဆီးထားလို႔ ….”ဟူေသာ သီခ်င္းကို အားရပါးရ ဆိုေနၾကပံုမ်ားကိုလည္း သတိရသည္။ အခု သေဘၤာျဖင့္ ခရီးသြားရျပန္ဦးမည္။

(၄၆)

ကိုဘလိုင္တို႔ မိသားစုႏွင့္အျခားမိသားစုဝင္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္။ ကပၸိယႀကီးကားႏွင့္ကိုစိုးစိုးေမာင္တို႔ကားျဖင့္ သေဘၤာဆိပ္ဆီ ထြက္ခြါခဲ့ၾကသည္။ သေဘၤာဆိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ထီးထီးမားမားႀကီး ေက်ာက္ခ်ရပ္ေနေသာ သေဘၤာႀကီးကို ျမင္ရသည္။ 

စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေလး မင္သက္မိသြားသည္။ ဒီသေဘၤာႀကီးႏွင့္ သြားရေတာ့မည္ဆိုေသာအေတြးျဖင့္ စိတ္လႈပ္ရွားမိသည္။ 

သေဘၤာေပၚေရာက္ဖို႔အတြက္ ေလဆိပ္ေတြမွာလို Check in ေတြ၊ Terminal ေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ကပၸိယႀကီးကေတာ့ လူေရာ၊ ကားေရာ သေဘၤာေပၚ တက္ရမည္ျဖစ္သျဖင့္ သီးသန္႔ေနခဲ့သည္။ ၿပီးမွ ကားႏွင့္အတူ သေဘၤာေပၚ တက္မည္။ 

........................
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္
.........................................

အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
ဝ၆၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄