ယခင္အပတ္မွ အဆက္
တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၁၇)
ရထားက က်ည္ဆံရထားမ်ားလို သိပ္ျမန္ပံုေတာ့ မရ။ တဂ်ဴန္းဂ်ဴန္း တဂ်ဴတ္ဂ်ဴတ္ျဖင့္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
Fulda ဟူေသာ ဘူတာတြင္ ရထားက ရပ္ေနသည္။ အခန္းအတြင္းမွ လူမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။ စီးကရက္မ်ား ေသာက္ၾကသည္။ “အမ်ိဳးသမီးက ရထားကေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလဲ မသိဘူး”ဟု ၿငီးတြားသည္။
စာေရးသူလည္း အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးေနသေလာက္ ျပင္ပေလက ေအးစက္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးျပင္ေပၚ တိုးေဝွ႕လာေသာ ေလႏုေအးက အရသာရွိလွသည္။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားက ၿပံဳးျပသူ ၿပံဳးျပ၊ ဟဲလိုဟု ႏႈတ္ဆက္သူက ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး စီးကရက္ေသာက္ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဘူတာပလက္ေဖာင္းအနားက လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ စီးကရက္ေသာက္သူမ်ားၾကားတြင္ စာေရးသူအခန္းထဲက ဆြစ္ဇာလန္သူေလးပါ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ဖြာ႐ႈိက္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။
ေဘးနားေရာက္လာေသာ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရင္း
“မင္းတို႔ဆီမွာ စီးကရက္အေတာ္ေသာက္ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။
“ဟုတ္တယ္ … ဒီမွာ စီးကရက္ေသာက္ႏႈန္းက အရြယ္ေရာက္သူအားလံုးရဲ႕ ၃ဝ% ကေန ၄ဝ % ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္အထိ ရွိတယ္၊ စီးကရက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ တို႔ဆီမွာ ကင္ဆာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု သူ႕အျမင္ကို ေျပာျပသည္။
“ကင္ဆာဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ တို႔ဆီက ကင္ဆာကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ တို႔ႏိုင္ငံက ကမၻာမွာ ကင္ဆာေရာဂါအျဖစ္အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ဒုတိယလိုက္တယ္၊”ဟု ၾကြားလိုက္မိေသးသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္ေသာတိုက္ခန္းေလွခါးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ရထားက ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားေလသည္။
(၁၈)
Fulda ဘူတာမွ အထြက္တြင္ ဒိန္းမတ္လူငယ္တစ္ဦး အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ အတန္ၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေသာအခါ ရဲမ်ား တံခါးလာေခါက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တံခါးက ေသာ့ခတ္ျခင္း၊ ဂ်က္ခ်ျခင္း မရွိပါ။
တံခါးေခါက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ “လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ၊ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး”ဟူေသာ စကားကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ေသးသည္။ အမွန္ဆို သူက ရထားေပၚမွာ တာဝန္ရွိသူပဲ၊ ရထားတဲြေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိေနပါလွ်က္ တံခါးေခါက္ၿပီးမွသာ ဝင္လာသည္။
ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ရဲအရာရွိက “ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ေပးပါ”ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူလည္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ထဲကို စမ္းၿပီး ပတ္စပို႔ကို ရွာသည္။ “ႏိုး ႏုိး မင္း မပါဘူး၊ ျပစရာမလိုဘူး”ဟု ရဲအရာရွိက ေျပာသည္။
ရဲအရာရွိမ်ားက ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္တူရကီအမ်ိဳးသားထံမွ လက္မွတ္မ်ားကို ေတာင္းသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနရသည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ့အလံပါလို႔ လမ္းဂိတ္ေၾကးမေကာက္တာ၊ ဘုန္းႀကီးပါလို႔ ကားကို စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ပါ။
စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ က႑ႏွစ္ခုမွာ တစ္ကန္႔စီသာ ရွိေနသင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကားကို ဂိတ္ေၾကးေကာက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားက “ဟ မင္းက ဘုန္းႀကီးကားလည္း ေကာက္တာပဲလား”ဟု ေငါက္လားငမ္းလား လုပ္တတ္သည္။ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး (ထိုအခြင့္ထူးရလိုမႈမ်ိဳး)ကို စက္ဆုပ္ပါသည္။
(၁၉)
ယခု ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆြစ္ဇာလန္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွ ျပစရာမလို။ ဒိန္းမတ္လူငယ္လည္း ျပစရာ မလို။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ကပၸလီမ်ား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္လူမ်ားကိုေတာ့ လက္မွတ္စစ္မ်ား၊ ရဲမ်ားက သတိထားတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ရဲမ်ားျပန္သြားေသာအခါ နားၾကပ္တပ္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။ တူရကီအမ်ိဳးသားလည္း ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ဓာတ္မီးအေသးေလးျဖင့္ စာဖတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သူ႕ကို ေမးခ်င္သည္။ စာဖတ္တာ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိသျဖင့္ မေမးျဖစ္ဘဲ ရွိသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ စာဖတ္ရာမွ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူလည္း မိမိသိခ်င္ေနေသာေမးခြန္းကို မဆိုင္းမတြ ေမးမိသည္။ “ငါ စဥ္းစားေနတာ … ေစာေစာက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မေတာင္းတာလဲ မသိဘူး”။ သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ျမွင့္၊ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းကာ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ”ဟု ဆိုသည္။
ထိုစဥ္ ေဘးနားက ဒိန္းမတ္လူငယ္က စကားဝင္ေျပာသည္။ “အင္း ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အခု အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အစၥလန္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဟတ္သူပုန္ေတြ သိတယ္မလား၊ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥေရာပေရာက္ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ဥေရာပမွာ ေဖာက္ခဲြေရးေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ မြတ္စလင္ပံုစံေပါက္ရင္ ရဲေတြက သတိထားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္”။
တစ္ဖက္က တူရကီအမ်ိဳးသားကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ျပန္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ တူရကီအမ်ိဳးသားမ်ား ၾကားမ်ားၾကားေလမလားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ သူကေတာ့ အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္႐ံုမွတစ္ပါး သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ဟန္ မျပပါ။
“အခု တို႔ဥေရာပကို မြတ္စလင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီ၊ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီရတ္၊ ဆီးရီယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြကို ဥေရာပက သနားစရာဒုကၡသည္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး အမ်ားႀကီး ေခၚလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီအစိုးရကပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး၊ ေနစရာေပး၊ ပညာသင္ေပးနဲ႔။ ဟိုး … အီရတ္နဲ႔ကူဝိတ္ စစ္ပဲြကာလကတည္းကလို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တူရကီေတြကလည္း ဥေရာပထဲပါေနေတာ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရတိုးပြားမႈႏႈန္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ”ဟု အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
“ေနပါဦး ... အခ်ိဳ႕သတင္းေတြ အဆိုအရ ခရစ္ယာန္ေတြက သူတို႔ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး မြတ္စလင္အျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒိလို မဟုတ္ဘူးလား”ဟု စာေရးသူက ေမးမိသည္။
ထိုအခါ လူငယ္က အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ သူက ဘာသာေျပာင္းတာ မရွိမဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလည္း ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးပြားမႈ၏ အဓိကအေၾကာင္းတရားကေတာ့ သူတို႔၏ ေမြးႏႈန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို အားေပးေသာ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္အဖြဲ႕၊ မည္သည့္အေတြးအေခၚကိုမွ် အားမေပးေၾကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကလည္း “ဥေရာပကို တူရကီႏိုင္ငံလို ျဖစ္မွာေတာ့ ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲ”ဟု ဝင္ေျပာသည္။ “ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ … ဆိုပါဦး”ဆိုေတာ့။ သူသည္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာလို႔လား မသိ၊ ေရဗူးထုတ္ၿပီး ေရတစ္ႀကိဳက္ေသာက္သည္။
“လုပ္ပါဦး … မင္း ေျပာတာ ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္”ဆိုေတာ့ သူက ထံုးရစ္ထားေသာ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေျဖခ်ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းခန္႔အထိ ျဖာခ်ထားကာ စကားဆက္သည္။
“သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး၊ ငါ တူရကီကို အလည္သြားဖူးတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တူရကီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္သြားတာ၊ သြားတာက ေႏြရာသီေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငါက တိုတိုေလး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ဝတ္တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြ ငါ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ၾကတာ စိတ္ေတာင္ တိုလာခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဝတ္အစား ေျပာင္းဝတ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတယ္၊ ဘုရား ဘုရား ဥေရာပႀကီး တူရကီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ အေတြးရခဲ့တယ္၊ ငါ အဲဒါ ေတြးမိတိုင္း သိပ္မုန္းတာပဲ”ဟု အားပါးတရ ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။
(၂ဝ)
စာေရးသူကေတာ့ အသက္မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၄/၅ေယာက္ခန္႔ ၿခံရံေနေသာ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕တြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
...............................
ဆက္ပါဦးမည္
....................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၇၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆိုရင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းပါၿပီေနာ္ ... ရထားေပၚမွာပဲ ေလရွည္တာပါ။ ေနာက္ေျပာစရာ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ ...
တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၁၇)
ရထားက က်ည္ဆံရထားမ်ားလို သိပ္ျမန္ပံုေတာ့ မရ။ တဂ်ဴန္းဂ်ဴန္း တဂ်ဴတ္ဂ်ဴတ္ျဖင့္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
Fulda ဟူေသာ ဘူတာတြင္ ရထားက ရပ္ေနသည္။ အခန္းအတြင္းမွ လူမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။ စီးကရက္မ်ား ေသာက္ၾကသည္။ “အမ်ိဳးသမီးက ရထားကေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလဲ မသိဘူး”ဟု ၿငီးတြားသည္။
စာေရးသူလည္း အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးေနသေလာက္ ျပင္ပေလက ေအးစက္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးျပင္ေပၚ တိုးေဝွ႕လာေသာ ေလႏုေအးက အရသာရွိလွသည္။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားက ၿပံဳးျပသူ ၿပံဳးျပ၊ ဟဲလိုဟု ႏႈတ္ဆက္သူက ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး စီးကရက္ေသာက္ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဘူတာပလက္ေဖာင္းအနားက လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ စီးကရက္ေသာက္သူမ်ားၾကားတြင္ စာေရးသူအခန္းထဲက ဆြစ္ဇာလန္သူေလးပါ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ဖြာ႐ႈိက္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။
ေဘးနားေရာက္လာေသာ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရင္း
“မင္းတို႔ဆီမွာ စီးကရက္အေတာ္ေသာက္ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။
“ဟုတ္တယ္ … ဒီမွာ စီးကရက္ေသာက္ႏႈန္းက အရြယ္ေရာက္သူအားလံုးရဲ႕ ၃ဝ% ကေန ၄ဝ % ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္အထိ ရွိတယ္၊ စီးကရက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ တို႔ဆီမွာ ကင္ဆာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု သူ႕အျမင္ကို ေျပာျပသည္။
“ကင္ဆာဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ တို႔ဆီက ကင္ဆာကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ တို႔ႏိုင္ငံက ကမၻာမွာ ကင္ဆာေရာဂါအျဖစ္အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ဒုတိယလိုက္တယ္၊”ဟု ၾကြားလိုက္မိေသးသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္ေသာတိုက္ခန္းေလွခါးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ရထားက ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားေလသည္။
(၁၈)
Fulda ဘူတာမွ အထြက္တြင္ ဒိန္းမတ္လူငယ္တစ္ဦး အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ အတန္ၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေသာအခါ ရဲမ်ား တံခါးလာေခါက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တံခါးက ေသာ့ခတ္ျခင္း၊ ဂ်က္ခ်ျခင္း မရွိပါ။
တံခါးေခါက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ “လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ၊ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး”ဟူေသာ စကားကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ေသးသည္။ အမွန္ဆို သူက ရထားေပၚမွာ တာဝန္ရွိသူပဲ၊ ရထားတဲြေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိေနပါလွ်က္ တံခါးေခါက္ၿပီးမွသာ ဝင္လာသည္။
ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ရဲအရာရွိက “ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ေပးပါ”ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူလည္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ထဲကို စမ္းၿပီး ပတ္စပို႔ကို ရွာသည္။ “ႏိုး ႏုိး မင္း မပါဘူး၊ ျပစရာမလိုဘူး”ဟု ရဲအရာရွိက ေျပာသည္။
ရဲအရာရွိမ်ားက ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္တူရကီအမ်ိဳးသားထံမွ လက္မွတ္မ်ားကို ေတာင္းသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနရသည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ့အလံပါလို႔ လမ္းဂိတ္ေၾကးမေကာက္တာ၊ ဘုန္းႀကီးပါလို႔ ကားကို စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ပါ။
စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ က႑ႏွစ္ခုမွာ တစ္ကန္႔စီသာ ရွိေနသင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကားကို ဂိတ္ေၾကးေကာက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားက “ဟ မင္းက ဘုန္းႀကီးကားလည္း ေကာက္တာပဲလား”ဟု ေငါက္လားငမ္းလား လုပ္တတ္သည္။ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး (ထိုအခြင့္ထူးရလိုမႈမ်ိဳး)ကို စက္ဆုပ္ပါသည္။
(၁၉)
ယခု ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆြစ္ဇာလန္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွ ျပစရာမလို။ ဒိန္းမတ္လူငယ္လည္း ျပစရာ မလို။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ကပၸလီမ်ား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္လူမ်ားကိုေတာ့ လက္မွတ္စစ္မ်ား၊ ရဲမ်ားက သတိထားတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ရဲမ်ားျပန္သြားေသာအခါ နားၾကပ္တပ္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။ တူရကီအမ်ိဳးသားလည္း ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ဓာတ္မီးအေသးေလးျဖင့္ စာဖတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သူ႕ကို ေမးခ်င္သည္။ စာဖတ္တာ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိသျဖင့္ မေမးျဖစ္ဘဲ ရွိသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ စာဖတ္ရာမွ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူလည္း မိမိသိခ်င္ေနေသာေမးခြန္းကို မဆိုင္းမတြ ေမးမိသည္။ “ငါ စဥ္းစားေနတာ … ေစာေစာက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မေတာင္းတာလဲ မသိဘူး”။ သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ျမွင့္၊ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းကာ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ”ဟု ဆိုသည္။
ထိုစဥ္ ေဘးနားက ဒိန္းမတ္လူငယ္က စကားဝင္ေျပာသည္။ “အင္း ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အခု အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အစၥလန္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဟတ္သူပုန္ေတြ သိတယ္မလား၊ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥေရာပေရာက္ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ဥေရာပမွာ ေဖာက္ခဲြေရးေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ မြတ္စလင္ပံုစံေပါက္ရင္ ရဲေတြက သတိထားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္”။
တစ္ဖက္က တူရကီအမ်ိဳးသားကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ျပန္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ တူရကီအမ်ိဳးသားမ်ား ၾကားမ်ားၾကားေလမလားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ သူကေတာ့ အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္႐ံုမွတစ္ပါး သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ဟန္ မျပပါ။
“အခု တို႔ဥေရာပကို မြတ္စလင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီ၊ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီရတ္၊ ဆီးရီယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြကို ဥေရာပက သနားစရာဒုကၡသည္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး အမ်ားႀကီး ေခၚလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီအစိုးရကပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး၊ ေနစရာေပး၊ ပညာသင္ေပးနဲ႔။ ဟိုး … အီရတ္နဲ႔ကူဝိတ္ စစ္ပဲြကာလကတည္းကလို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တူရကီေတြကလည္း ဥေရာပထဲပါေနေတာ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရတိုးပြားမႈႏႈန္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ”ဟု အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
“ေနပါဦး ... အခ်ိဳ႕သတင္းေတြ အဆိုအရ ခရစ္ယာန္ေတြက သူတို႔ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး မြတ္စလင္အျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒိလို မဟုတ္ဘူးလား”ဟု စာေရးသူက ေမးမိသည္။
ထိုအခါ လူငယ္က အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ သူက ဘာသာေျပာင္းတာ မရွိမဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလည္း ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးပြားမႈ၏ အဓိကအေၾကာင္းတရားကေတာ့ သူတို႔၏ ေမြးႏႈန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို အားေပးေသာ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္အဖြဲ႕၊ မည္သည့္အေတြးအေခၚကိုမွ် အားမေပးေၾကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကလည္း “ဥေရာပကို တူရကီႏိုင္ငံလို ျဖစ္မွာေတာ့ ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲ”ဟု ဝင္ေျပာသည္။ “ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ … ဆိုပါဦး”ဆိုေတာ့။ သူသည္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာလို႔လား မသိ၊ ေရဗူးထုတ္ၿပီး ေရတစ္ႀကိဳက္ေသာက္သည္။
“လုပ္ပါဦး … မင္း ေျပာတာ ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္”ဆိုေတာ့ သူက ထံုးရစ္ထားေသာ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေျဖခ်ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းခန္႔အထိ ျဖာခ်ထားကာ စကားဆက္သည္။
“သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး၊ ငါ တူရကီကို အလည္သြားဖူးတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တူရကီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္သြားတာ၊ သြားတာက ေႏြရာသီေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငါက တိုတိုေလး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ဝတ္တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြ ငါ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ၾကတာ စိတ္ေတာင္ တိုလာခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဝတ္အစား ေျပာင္းဝတ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတယ္၊ ဘုရား ဘုရား ဥေရာပႀကီး တူရကီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ အေတြးရခဲ့တယ္၊ ငါ အဲဒါ ေတြးမိတိုင္း သိပ္မုန္းတာပဲ”ဟု အားပါးတရ ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။
(၂ဝ)
စာေရးသူကေတာ့ အသက္မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၄/၅ေယာက္ခန္႔ ၿခံရံေနေသာ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕တြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
...............................
ဆက္ပါဦးမည္
....................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၇၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆိုရင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းပါၿပီေနာ္ ... ရထားေပၚမွာပဲ ေလရွည္တာပါ။ ေနာက္ေျပာစရာ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ ...
No comments:
Post a Comment