Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Tuesday, November 18, 2014

စကန္ဒီေနဗီယန္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၅)


ယခင္အပတ္မွ အဆက္


(၂၁)

ဆြစ္ဇာလန္သူ၊ ဒိန္းမတ္လူငယ္တို႔ႏွင့္ စကားေတြ ေျပာၿပီး ခဏၾကာေသာအခါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အဘယ္မွ်ၾကာသြားသည္ မသိ။ အိပ္ေပ်ာ္ရာမွ ႏိုးလာေတာ့ ရထားႀကီးက ရပ္ေနသည္။ အခန္းတြင္းတြင္ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ဒိန္းမတ္လူငယ္ကို မေတြ႕ရေတာ့ေပ။ အခ်ိဳ႕လူေတြ ဘူတာပလက္ေဖာင္းေပၚေတာင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။

စာေရးသူလည္း အခန္းအျပင္ ထြက္ၿပီး စနည္းနာၾကည့္သည္။ “ဟန္ႏိုဗာ” ဟု ေတြ႕ရသည္။ ဟန္ႏိုဗာကလည္း ဘူတာအႀကီးႀကီးတစ္ခုပင္ ျဖစ္သည္။ ရဲေမမ်ား၊ ရဲမ်ား အေရးတႀကီးပံုစံျဖင့္ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားလုိက္လာလိုက္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ဆက္သြယ္ေရးစက္မ်ားႏွင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကဟန္ ရွိသည္။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္။

ခဏၾကာေသာအခါ ကုလား ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ကို ရဲမ်ား ၿခံရံထားေသာျမင္ကြင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
ပတ္စပို႔မျပႏိုင္ေသာသူမ်ားႏွင့္လက္မွတ္မပါသူမ်ားကို ရထားေပၚက ဆဲြခ်ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။
ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးေနသျဖင့္ ရထားက ဆက္မထြက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရေၾကာင္း ေနာက္မွ သိရသည္။ ရထားက ၄၅ မိနစ္ခန္႔ ရပ္တန္႔ေနသည္။ ရဲမ်ား ၿခံရံၿပီး ပတ္စပို႔မပါေသာကုလားမ်ားကို တစ္ေနရာသို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။

(၂၂)

ည ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔ရွိၿပီ။ ရထားက ေနာက္က်မွာ ေသခ်ာေနသည္။ မတတ္ႏိုင္။ ဟန္ႏိုဗာဘူတာက ရထားျပန္ထြက္ေတာ့ ခရီးသည္မ်ားအားလံုး ရထားထြက္ခါစကလို လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျပန္ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္သည္။ ဂ်ာမနီ စေသာ ဥေရာပႏိုင္ငံမ်ားရွိ ရထား၊ ဘတ္စ္ကားမ်ားႏွင့္ လက္မွတ္စစ္ကိစၥကို ဆြစ္ဇာလန္သူႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္သည္။ ဂ်ာမနီရွိ ၿမိဳ႕တြင္းေျပးဆဲြေသာ ရထား၊ ကားမ်ားေပၚတြင္ လက္မွတ္စစ္သည္ဟူ၍ ေတြ႕ရခဲသည္။

ဂ်ာမနီလူမ်ိဳးမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ကမၻာေပၚတြင္ သီလေစာင့္ထိန္းဆံုးလူမ်ိဳးဟူ၍ ဂုဏ္ယူၾကသည္။ ရထားလည္း ခိုးမစီးၾကဟု ဆိုသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ စပယ္ယာဟူေသာ အပိုလူတစ္ေယာက္ပါတာေတာင္ အခ်ိဳ႕က မလိမ့္တပတ္ႏွင့္ ကားခမေပးလိုၾကေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရထားမ်ား၊ ကားမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပသည့္အခါ ဆြစ္ဇာလန္သူက အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။

(၂၃)

ဂ်ာမနီရွိ မွတ္တိုင္မ်ားတြင္ လက္မွတ္ျဖတ္ရသည့္ စက္တစ္ခု ထားရွိသည္။ ထိုစက္တြင္ ကိုယ္သြားလိုေသာမွတ္တိုင္ကို ေရြးခ်ယ္ၿပီး စက္ထဲကို ပိုက္ဆံထည့္ကာ လက္မွတ္ျဖတ္ႏိုင္ေလသည္။ လက္မွတ္မ်ားကေတာ့ (ျမန္မာေငြႏွင့္တြက္လွ်င္) ေစ်းႀကီးပါသည္။ အနိမ့္ဆံုးလက္မွတ္ခမွာ ယူ႐ို ၂ က်ပ္ ၆ဝ ျပားခန္႔ျဖစ္သည္။ ျမန္မာေငြႏွင့္ဆိုလွ်င္ ၃ဝဝဝ ေက်ာ္နီးပါးရွိပါမည္။

ယူ႐ို ၂ က်ပ္ ျပား ၆ဝ သည္ ခရီးတို အသြားလက္မွတ္အတြက္သာ ျဖစ္သည္။ အျပန္ပါဆိုလွ်င္ ၅ က်ပ္ႏွင့္ ျပား ၂ဝ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ထို႔အျပင္ တစ္ေန႔စာ စီးႏိုင္ေသာ Day Ticket ႏွင့္ တစ္လစာ၊ တစ္ႏွစ္စာ စသည္ျဖင့္ လက္မွတ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါသည္။ စုစုေပါင္း ၅ ေယာက္အထိ စီးႏိုင္ေသာ Group Ticket လည္း ရွိပါေသးသည္။ Group Ticket အတြက္ ယူ႐ို ၁ဝ က်ပ္ခန္႔ ေပးရသည္။ မွတ္တိုင္တိုင္းတြင္ ထားရွိေသာ လက္မွတ္ျဖတ္သည့္စက္တြင္ ေငြထည့္ၿပီး ဝန္ထမ္းမလိုဘဲ အလြယ္တကူ ဝယ္ယူႏိုင္ပါသည္။
၂ က်ပ္ ျပား ၆ဝ က်သင့္သည့္လက္မွတ္အတြက္ ၅ က်ပ္တန္ ထည့္လိုက္လွ်င္ လက္မွတ္ႏွင့္အတူ ျပန္အမ္းေငြကလည္း ၁ ျပား/ ၂ ျပားကအစ အပိုအလို မရွိ၊ အတိအက် ထြက္လာသည္။ မည္သို႔ တီထြင္ထားၾကေလသနည္း။

လူ(ဝန္ထမ္း)ကမွ အခ်ိန္ၾကာဦးမည္၊ မွားေကာင္း မွားေနဦးမည္။ စက္ကေတာ့ နည္းနည္းမွ မမွား။ အံ့ၾသဖြယ္နည္းပညာမ်ားပါတကား။

(၂၄)

လက္မွတ္မစစ္တတ္ပါဘဲလွ်က္ ခိုးမစီးတတ္ၾကေသာလူမ်ိဳးမ်ားအေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း မေလးစားဘဲ မေနႏိုင္ ျဖစ္ရပါသည္။ အစိုးရကလည္း အစိုးရတာဝန္ေက်ပြန္ေရးအတြက္ ျပည္သူ႕အခိုင္းအေစ ပီသစြာျဖင့္ ျပည္သူမ်ား စိတ္ေအးခ်မ္းသာေအာင္၊ သြားေရးလာေရး စိတ္ခ်မ္းေျမ့ရေလေအာင္၊ အခ်ိန္ကုန္လူပန္းမျဖစ္ရေလေအာင္ စီမံေဆာင္ရြက္ေပးထားသည္။

ပည္သူ႕အခိုင္းအေစမ်ားပီပီ ျပည္သူထံမွ၊ တိုင္းျပည္ထံမွ တစ္နည္းအားျဖင့္ တိုင္းျပည္၏သယံဇာတထဲမွ မည္သည့္အရာကိုမွ အျမတ္မထုတ္။
အစိုးရဟူသည္ ျပည္သူကို အလုပ္အေကၽြးျပဳရန္ႏွင့္တိုင္းျပည္ကို ခ်မ္းေျမ့ေအာင္၊ သာယာေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ ျပဳလုပ္ရန္ဟူေသာ တာဝန္ကို အျပည့္အဝ ထမ္းေဆာင္ရမည္ဟု တာဝန္သိပုဂၢိဳလ္မ်ား ျဖစ္ပံုရသည္။ တာဝန္သိၾကသျဖင့္ တာဝန္ရွိမႈကို နားလည္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ တာဝန္ယူၾကသည္။

သူတို႔တိုင္းျပည္မ်ား၏ တာဝန္သိမႈ၊ တာဝန္ရွိမႈ၊ တာဝန္ယူမႈမ်ားကို ေတြ႕ျမင္သိရွိေလတိုင္း ေရႊျပည္ႀကီးက စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္စရာ အေျခအေနမ်ားက ရင္ထဲမွာ တြန္းထိုးလႈပ္ခတ္ၿပီး ဝင္လာခဲ့ေလသည္။

(၂၅)

အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ ႏိုးလာေတာ့ မိုးက လင္းႏွင့္ၿပီ။ နာရီၾကည့္ဖို႔ ဖုန္းကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။ သင္ဟာ ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံထဲ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အိုဗာဆီးေခၚလွ်င္ တစ္မိနစ္ကို ဝ.၂၂ ဆင့္ က်သင့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဖုန္းလက္ခံလွ်င္ ဝ.ဝ၅ ဆင့္ က်သင့္ၿပီး မက္ေဆ့ပို႔လွ်င္ေတာ့ ဝ.ဝ၇ ဆင့္ က်သင့္မွာျဖစ္ေၾကာင္း မက္ေဆ့ဝင္လာျခင္း ျဖစ္သည္။

ဂ်ာမနီမွ ဒိန္းမတ္ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္ ႐ႈခင္း၊ သစ္ပင္မ်ား၊ ေတာေတာင္မ်ား၊ စိုက္ခင္းမ်ား၊ လမ္းမ်ားကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား မရွိလွဟု ထင္သည္။ ေနာက္ေဖးအခန္းထဲသြားကာ မ်က္ႏွာသစ္သည္။ အေပါ့အပါးသြားသည္။ မနက္စာအျဖစ္ ဂ်ာမနီက မမိုးဇင္မာ ထည့္ေပးလိုက္ေသာ လိေမၼာ္သီး၊ ဆီးသီးမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းက ယူလာေသာ ေပါင္မုန္႔ကို စားလိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာရွိေသာသူမ်ားကိုလည္း ဆီးသီးစားဖို႔ ေပးသည္။ အျခားသူမ်ားက လက္ကာျပသည္။ ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ေက်းဇူးဟုဆိုကာ စားသည္။

“ဒီေနရာမွာေတာ့ ငါ့မွာ ၾကြားစရာရၿပီကြ”ဟုဆိုကာ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားဟာ ေပးရကမ္းရတာ အလြန္ဝါသနာပါေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕အေၾကြးတင္ခံၿပီးေတာင္ လွဴတတ္ၾကေၾကာင္း၊ အလွဴအတန္းရက္ေရာသည့္တိုင္းျပည္မ်ားစာရင္းတြင္ ျမန္မာက ထိပ္တန္းႏိုင္ငံမ်ားစာရင္းတြင္ ပါဝင္ေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္သည္။ ျမန္မာတို႔ အလွဴအတန္း ရက္ေရာၾကပံုမ်ားကို ေျပာစဥ္က အလြန္တရာ အံ့အားသင့္ေနေသာအမူအရာျဖင့္ “Oh! My God. Really?”ဟု ဆိုေလသည္။

ရထားက အခ်ိန္မွားေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ လာသမွ် ပံုမွန္ရထားမ်ားကို လမ္းဖယ္ေပးေနရေလသည္။ ရထားက မၾကာခဏ ရပ္သည္။ မထူးေတာ့ၿပီ။ “တစ္ေန႔ တစ္လံ၊ ပုဂံ ဘယ္ေျပးမလဲ” ေျပာေနက်စကားလံုးက ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္။ ပုဂံ ဘယ္ေျပးေနပါသလဲ။

(၂၆)

မိုးက တဖဲြဖြဲ ရြာခ်လာသျဖင့္ ရာသီဥတုက ေအးစက္လာသည္။ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းရင္းရင္း ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေနမိသည္။ စိုက္ပ်ိဳးေနဆဲ ဂ်ံဳခင္းမ်ား၊ ရိတ္သိမ္းၿပီးေသာ ဂ်ံဳခင္းမ်ားႏွင့္ အျခားစိုက္ခင္းမ်ားကို ေငးေမာရင္း လိုက္ပါလာခဲ့သည္။ ေလအားလွ်ပ္စစ္တာဝါတိုင္ႀကီးမ်ား ေနရာအႏွံ႕ေတြ႕ေနရသည္။ လွ်ပ္စစ္မီး ခဏခဏ ပ်က္တတ္ေသာ ျမန္မာျပည္ကို အမွတ္ရမိသည္။

သဘာဝဓာတ္ေငြ႕မ်ား အမိေျမေအာက္မွ ထြက္ေပၚေသာ္လည္း ျပည္သူအတြက္ အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာ မရွိေသးသည္ကို ေတြးမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ထားပါေလ … ငါ ေပ်ာ္စရာပဲ ေတြးရင္း ခရီးသြားမယ္ဟု ေတြးကာ စိတ္ေျပာင္းလိုက္သည္။

ရထားစပီကာမွ အသံေပၚလာသည္။ ပထမ ဒိန္းမတ္လို၊ ဒုတိယ ဂ်ာမန္လို၊ တတိယ အဂၤလိပ္လို။ စိတ္နည္းနည္း ႐ႈပ္သြားသည္။ “ဒီရထားက အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေနာက္က်သြားတဲ့အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ အိုးဒန္ဆီၿမိဳ႕၊ ကိုပင္ေဟဂင္ၿမိဳ႕သို႔ ထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ားကေတာ့ ဒီရထားေပၚမွာပဲ ရွိေနလို႔ ရပါတယ္။ ေအာလ္ေဘာ့ၿမိဳ႕ …… သို႔ ဆက္လက္ထြက္ခြါမည့္ ခရီးသည္မ်ားက ေရွ႕မၾကာခင္ ရပ္ေတာ့မည့္ ကိုးလ္ဒင္းၿမိဳ႕ဘူတာတြင္ ဆင္းပါ”ဟု ေၾကညာသည္။

အို … ဒုကၡပါပဲ၊ ကိုယ္က အခုမွ ေရာက္ဖူးတာ၊ အဆင္ေျပပါ့မလား မသိဘူးဟု ေတြးမိသည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္အကၽြံ စိုးရိမ္စိတ္ေတာ့ မျဖစ္မိပါ။ ဘဝအေတြ႕အႀကံဳအရ အခက္အခဲမ်ား၊ အဆင္မေျပမႈမ်ားကို ခ်စ္လာတတ္္ေသာစိတ္ကလည္း ထူးဆန္းစြာ ဝင္လာသည္။

အခက္အခဲမ်ား ႀကံဳေလေလ၊ အဆင္မေျပမႈမ်ား ေတြ႕ေလေလ စိတ္လႈပ္ရွားစရာႏွင့္စိတ္ဝင္စားစရာမ်ား ႀကံဳတတ္ေလေလ ျဖစ္ပါသည္။
အႀကိတ္အနယ္ ထိုးၾကႀကိတ္ၾကေသာ လက္ေဝွ႔ပဲြ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကေသာ ေဘာလံုးပဲြမ်ား ၾကည့္ရလွ်င္ လူအမ်ား သေဘာက်တတ္သလို ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေသာဘဝအေတြ႕အႀကံဳမ်ားအရ အခက္အခဲမ်ားသည္ ဘဝအားအင္မ်ားကို ညွစ္ထုတ္ေပးေသာကိရိယာမ်ားျဖစ္သည္ဟုပင္ ဆိုခ်င္လာတတ္ခဲ့ေလသည္။

.........................
ဆက္ပါဦးမည္ ............
.........................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၁၈၊ ၁၁၊ ၂ဝ၁၄

Sunday, November 9, 2014

စကန္ဒီေနဗီယန္းတိုင္းျပည္မ်ားသို႔ ခရီး (အပိုင္း ၄)



ယခင္အပတ္မွ အဆက္

 တိုင္းျပည္မွာ အရြယ္မေရာက္ေသးသူ မုဒိမ္းက်င့္မႈမ်ား ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ျမင့္တက္ေနသည္ဟူေသာ သတင္းႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဗုဒၶဘာသာႏိုင္ငံျဖစ္သည္ဟူေသာ ေၾကြးေၾကာ္မႈမ်ိဳး … ႏွစ္ခုယဥ္တဲြေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိဟုျမင္ပါသည္။
တိုင္းျပည္တြင္ ခိုးဆိုးလုယက္မႈမ်ား၊ ရက္စက္စြာသတ္ျဖတ္ေနမႈမ်ား၊ စစ္ပဲြမ်ား၊ အဂတိလိုက္စားမႈမ်ား၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို အားေပးျခင္းမ်ား … စသည္တို႔ ျဖစ္ထြန္းရာအရပ္ကို ပတိ႐ူပေဒသဝါသဟု ေၾကြးေၾကာ္ျခင္းမွာ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္ ေကာင္းလွသည္။
အကယ္၍ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သာ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိေတာ္မူဦးမည္ဆိုပါက “ၿပံဳးေတာ္မူလိမ့္မွာ” အေသအခ်ာပင္ ျဖစ္သည္ဟု ထင္ပါသည္။
(၁၇)
ရထားက က်ည္ဆံရထားမ်ားလို သိပ္ျမန္ပံုေတာ့ မရ။ တဂ်ဴန္းဂ်ဴန္း တဂ်ဴတ္ဂ်ဴတ္ျဖင့္ ခရီးဆက္ေနသည္။ ဘူတာငယ္ေလးမ်ားကို မၾကာခဏ ျဖတ္သန္းသြားလာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
Fulda ဟူေသာ ဘူတာတြင္ ရထားက ရပ္ေနသည္။ အခန္းအတြင္းမွ လူမ်ား အလွ်ိဳလွ်ိဳထြက္လာၾကသည္။ စီးကရက္မ်ား ေသာက္ၾကသည္။ “အမ်ိဳးသမီးက ရထားကေတာ့ ေနာက္က်ေတာ့မွာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အၾကာႀကီး ရပ္ေနလဲ မသိဘူး”ဟု ၿငီးတြားသည္။
စာေရးသူလည္း အခန္းျပင္ ထြက္လိုက္သည္။ အခန္းတြင္းမွာ အနည္းငယ္ ေႏြးေထြးေနသေလာက္ ျပင္ပေလက ေအးစက္ေနသည္။
တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပါးျပင္ေပၚ တိုးေဝွ႕လာေသာ ေလႏုေအးက အရသာရွိလွသည္။ အနားက ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားသူမ်ားက ၿပံဳးျပသူ ၿပံဳးျပ၊ ဟဲလိုဟု ႏႈတ္ဆက္သူက ႏႈတ္ဆက္သြားၾကသည္။ ရထားေပၚမွဆင္းၿပီး စီးကရက္ေသာက္ၾကသူ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေတြ႕ရသည္။
ဘူတာပလက္ေဖာင္းအနားက လူမ်ားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည့္အခါ စီးကရက္ေသာက္သူမ်ားၾကားတြင္ စာေရးသူအခန္းထဲက ဆြစ္ဇာလန္သူေလးပါ စီးကရက္ကို ဟန္ပါပါ ဖြာ႐ႈိက္ေနသည္ကို ျမင္လုိက္ရသည္။
ေဘးနားေရာက္လာေသာ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္ ႏႈတ္ဆက္စကားေျပာရင္း
“မင္းတို႔ဆီမွာ စီးကရက္အေတာ္ေသာက္ၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာမိသည္။
“ဟုတ္တယ္ … ဒီမွာ စီးကရက္ေသာက္ႏႈန္းက အရြယ္ေရာက္သူအားလံုးရဲ႕ ၃ဝ% ကေန ၄ဝ % ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္အထိ ရွိတယ္၊ စီးကရက္ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ တို႔ဆီမွာ ကင္ဆာဆိုတာ ရွိမွာ မဟုတ္ဘူး”ဟု သူ႕အျမင္ကို ေျပာျပသည္။
“ကင္ဆာဆိုလို႔ ေျပာရဦးမယ္၊ တို႔ဆီက ကင္ဆာကေတာ့ အစားအေသာက္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္၊ တို႔ႏိုင္ငံက ကမၻာမွာ ကင္ဆာေရာဂါအျဖစ္အမ်ားဆံုးႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ဒုတိယလိုက္တယ္၊”ဟု ၾကြားလိုက္မိေသးသည္။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္းမွာ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေဆးေရာင္ျခယ္ထားေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လမ္းမမ်ားႏွင့္ ညစ္ပတ္ေသာတိုက္ခန္းေလွခါးမ်ားကို ျမင္ေယာင္မိသည္။ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ၾကာေသာအခါ ရထားက ဆက္လက္ခုတ္ေမာင္းသြားေလသည္။
(၁၈)
Fulda ဘူတာမွ အထြက္တြင္ ဒိန္းမတ္လူငယ္တစ္ဦး အခန္းထဲေရာက္လာသည္။ အတန္ၾကာ ခရီးႏွင္ၿပီးေသာအခါ ရဲမ်ား တံခါးလာေခါက္သည္။ အမွန္အားျဖင့္ တံခါးက ေသာ့ခတ္ျခင္း၊ ဂ်က္ခ်ျခင္း မရွိပါ။
တံခါးေခါက္သည့္ ယဥ္ေက်းမႈကို ေလးစားသြားရျပန္သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ေျပာေလ့ရွိေသာ “လုပ္ၾကပါ လုပ္ၾကပါ၊ ရွင္တို႔က ရဲေတြကိုး”ဟူေသာ စကားကလည္း ေခါင္းထဲ ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လိုက္ေသးသည္။ အမွန္ဆို သူက ရထားေပၚမွာ တာဝန္ရွိသူပဲ၊ ရထားတဲြေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ ဝင္ထြက္ခြင့္ရွိေနပါလွ်က္ တံခါးေခါက္ၿပီးမွသာ ဝင္လာသည္။
ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးက တံခါးဖြင့္ေပးလုိက္သည္။ ရဲအရာရွိက “ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ေပးပါ”ဟု ဆိုသည္။
စာေရးသူလည္း လိုအပ္သည့္ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထည့္ထားသည့္ လြယ္အိတ္ထဲကို စမ္းၿပီး ပတ္စပို႔ကို ရွာသည္။ “ႏိုး ႏုိး မင္း မပါဘူး၊ ျပစရာမလိုဘူး”ဟု ရဲအရာရွိက ေျပာသည္။
ရဲအရာရွိမ်ားက ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးႏွင့္တူရကီအမ်ိဳးသားထံမွ လက္မွတ္မ်ားကို ေတာင္းသည္။ စာေရးသူစိတ္ထဲ ထူးဆန္းေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုလွ်င္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္သည့္အတြက္ အခ်ိဳ႕ေနရာမ်ား အခြင့္ထူးခံ ျဖစ္ေနရသည္။ အမွန္အတိုင္း ေျပာရလွ်င္ သာသနာ့အလံပါလို႔ လမ္းဂိတ္ေၾကးမေကာက္တာ၊ ဘုန္းႀကီးပါလို႔ ကားကို စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ေသာ ျမန္မာျပည္က အခ်ိဳ႕ကိစၥမ်ားကို သေဘာမက်ပါ။
စည္းကမ္းဥပေဒႏွင့္ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ က႑ႏွစ္ခုမွာ တစ္ကန္႔စီသာ ရွိေနသင့္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ သာသနာ့အလံေထာင္ၿပီး ဘုန္းႀကီးကားကို ဂိတ္ေၾကးေကာက္လွ်င္ အခ်ိဳ႕ဘုန္းႀကီးမ်ားက “ဟ မင္းက ဘုန္းႀကီးကားလည္း ေကာက္တာပဲလား”ဟု ေငါက္လားငမ္းလား လုပ္တတ္သည္။ သံဃာတစ္ပါးအေနျဖင့္ ထိုအျပဳအမူမ်ိဳး (ထိုအခြင့္ထူးရလိုမႈမ်ိဳး)ကို စက္ဆုပ္ပါသည္။
(၁၉)
ယခု ဒီမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးျဖစ္လို႔မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆြစ္ဇာလန္အမ်ိဳးသမီးလည္း ဘာမွ ျပစရာမလို။ ဒိန္းမတ္လူငယ္လည္း ျပစရာ မလို။ ထူးေတာ့ ထူးဆန္းေနသည္။ အရင္ကေတာ့ ၾကားဖူးသည္။ ကပၸလီမ်ား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းဆန္ဆန္၊ တူရကီဆန္ဆန္လူမ်ားကိုေတာ့ လက္မွတ္စစ္မ်ား၊ ရဲမ်ားက သတိထားတတ္ၾကသည္ဟု ဆိုၾကသည္။
ဤအတိုင္းပင္ ျဖစ္ေလသေလာ။ ဂ်ာမန္အမ်ိဳးသားႀကီးသည္ ရဲမ်ားျပန္သြားေသာအခါ နားၾကပ္တပ္ၿပီး ဆက္အိပ္ေနသည္။ တူရကီအမ်ိဳးသားလည္း ငိုက္ျမည္းေနသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကေတာ့ ဓာတ္မီးအေသးေလးျဖင့္ စာဖတ္ေနသည္။ စိတ္ထဲတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနသည္မ်ားကို သူ႕ကို ေမးခ်င္သည္။ စာဖတ္တာ အေႏွာက္အယွက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားဟု ေတြးမိသျဖင့္ မေမးျဖစ္ဘဲ ရွိသည္။
အတန္ၾကာေသာအခါ စာဖတ္ရာမွ မ်က္လံုးလွန္ၾကည့္ၿပီး “ေအာ္ မအိပ္ေသးဘူးလား”ဟု ဆိုသည္။ စာေရးသူလည္း မိမိသိခ်င္ေနေသာေမးခြန္းကို မဆိုင္းမတြ ေမးမိသည္။ “ငါ စဥ္းစားေနတာ … ေစာေစာက ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ဆီက ပတ္စပို႔နဲ႔လက္မွတ္ကိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မေတာင္းတာလဲ မသိဘူး”။ သူက ပခံုးႏွစ္ဖက္ကို ျမွင့္၊ ေခါင္းကို အနည္းငယ္ တစ္ဖက္ကို ေစာင္းကာ “ငါ ဘယ္လိုလုပ္ သိမလဲ”ဟု ဆိုသည္။
ထိုစဥ္ ေဘးနားက ဒိန္းမတ္လူငယ္က စကားဝင္ေျပာသည္။ “အင္း ဒီလိုလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္၊ အခု အေရွ႕အလယ္ပိုင္းမွာ အစၥလန္တိုင္းျပည္ ထူေထာင္ခ်င္တဲ့ ဂ်ီဟတ္သူပုန္ေတြ သိတယ္မလား၊ အဲဒီထဲက ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဥေရာပေရာက္ မြတ္စလင္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး သူတို႔က ဥေရာပမွာ ေဖာက္ခဲြေရးေတြ လုပ္မယ္လို႔ ေၾကညာထားေတာ့ မြတ္စလင္ပံုစံေပါက္ရင္ ရဲေတြက သတိထားေနၾကတာ ျဖစ္မယ္”။
တစ္ဖက္က တူရကီအမ်ိဳးသားကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ဆက္ျပန္သည္။ စာေရးသူကေတာ့ တူရကီအမ်ိဳးသားမ်ား ၾကားမ်ားၾကားေလမလားဟု စိုးထိတ္ေနမိသည္။ သူကေတာ့ အနည္းငယ္ ေစာင္းငဲ့ၾကည့္႐ံုမွတစ္ပါး သိပ္ဂ႐ုစိုက္သည့္ဟန္ မျပပါ။
“အခု တို႔ဥေရာပကို မြတ္စလင္ေတြ အမ်ားႀကီး ေရာက္လာၿပီ၊ အခ်ိဳ႕က ဒုကၡသည္အျဖစ္နဲ႔ ေရာက္လာၾကတာ၊ ဆိုမာလီယာ၊ အီရတ္၊ ဆီးရီယား၊ လစ္ဗ်ားနဲ႔ ပါလက္စတိုင္းက မြတ္စလင္ေတြကို ဥေရာပက သနားစရာဒုကၡသည္ေတြလို႔ သေဘာထားၿပီး အမ်ားႀကီး ေခၚလာခဲ့တာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ ဒီအစိုးရကပဲ ေထာက္ပံ့ေၾကးေပး၊ ေနစရာေပး၊ ပညာသင္ေပးနဲ႔။ ဟိုး … အီရတ္နဲ႔ကူဝိတ္ စစ္ပဲြကာလကတည္းကလို႔ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး တူရကီေတြကလည္း ဥေရာပထဲပါေနေတာ့ ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ဒီဘက္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရတိုးပြားမႈႏႈန္းက ေၾကာက္ခမန္းလိလိပဲ”ဟု အားရပါးရ ေျပာေနသည္။
“ေနပါဦး ... အခ်ိဳ႕သတင္းေတြ အဆိုအရ ခရစ္ယာန္ေတြက သူတို႔ဘာသာတရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈေလ်ာ့ၿပီး မြတ္စလင္အျဖစ္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္လို႔ ေတြ႕ရတယ္၊ အဲဒိလို မဟုတ္ဘူးလား”ဟု စာေရးသူက ေမးမိသည္။
ထိုအခါ လူငယ္က အားရပါးရ ရယ္ေလသည္။ သူက ဘာသာေျပာင္းတာ မရွိမဟုတ္၊ အခ်ိဳ႕အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းတာလည္း ရွိႏိုင္ေၾကာင္း၊ သို႔ေသာ္ အနည္းစုသာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုးပြားမႈ၏ အဓိကအေၾကာင္းတရားကေတာ့ သူတို႔၏ ေမြးႏႈန္းသာျဖစ္ေၾကာင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ ေျပာျပေလသည္။
အမွန္အားျဖင့္ သူသည္ မည္သည့္ဘာသာကိုမွ် ယံုၾကည္သူမဟုတ္ေၾကာင္း၊ သို႔ရာတြင္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ားကို အားေပးေသာ မည္သည့္ဘာသာ၊ မည္သည့္အဖြဲ႕၊ မည္သည့္အေတြးအေခၚကိုမွ် အားမေပးေၾကာင္း၊ အၾကမ္းဖက္မႈကို မည္သည့္ပံုစံျဖင့္ျဖစ္ေစ ႐ႈတ္ခ်ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။
ဆြစ္ဇာလန္သူကလည္း “ဥေရာပကို တူရကီႏိုင္ငံလို ျဖစ္မွာေတာ့ ငါသိပ္ေၾကာက္တာပဲ”ဟု ဝင္ေျပာသည္။ “ဘာေၾကာင့္ ေၾကာက္ရတာလဲ … ဆိုပါဦး”ဆိုေတာ့။ သူသည္ စကားေျပာရတာ အာေျခာက္လာလို႔လား မသိ၊ ေရဗူးထုတ္ၿပီး ေရတစ္ႀကိဳက္ေသာက္သည္။
“လုပ္ပါဦး … မင္း ေျပာတာ ငါ စိတ္ဝင္စားတယ္”ဆိုေတာ့ သူက ထံုးရစ္ထားေသာ သူမ၏ ေရႊအိုေရာင္ဆံပင္မ်ားကို ေျဖခ်ၿပီး မ်က္ႏွာတစ္ျခမ္းခန္႔အထိ ျဖာခ်ထားကာ စကားဆက္သည္။
“သိပ္ေတာ့ အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး၊ ငါ တူရကီကို အလည္သြားဖူးတယ္၊ ဆြစ္ဇာလန္မွာ ေက်ာင္းတက္တဲ့ တူရကီသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ လိုက္သြားတာ၊ သြားတာက ေႏြရာသီေလ၊ အဲဒီေတာ့ ငါက တိုတိုေလး၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ဝတ္တာေပါ့၊ အဲဒီမွာ အခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသားေတြ ငါ့ကို ထူးထူးဆန္းဆန္း စူးစူးရဲရဲ ၾကည့္ၾကတာ စိတ္ေတာင္ တိုလာခဲ့တယ္၊ ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အဝတ္အစား ေျပာင္းဝတ္ရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ အဝတ္အစားအသစ္ေတြ ဝယ္ဝတ္ရတယ္၊ ဘုရား ဘုရား ဥေရာပႀကီး တူရကီလိုျဖစ္ရင္ေတာ့ ဒုကၡပဲလို႔ အေတြးရခဲ့တယ္၊ ငါ အဲဒါ ေတြးမိတိုင္း သိပ္မုန္းတာပဲ”ဟု အားပါးတရ ေျပာေလသည္။ သူ႕မ်က္ႏွာမွာလည္း မႏွစ္ၿမိဳ႕သည့္ အမူအရာမ်ား အထင္းသား ေတြ႕ေနရသည္။
(၂ဝ)
စာေရးသူကေတာ့ အသက္မတိမ္းမယိမ္းရွိေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား ၄/၅ေယာက္ခန္႔ ၿခံရံေနေသာ၊ ဖရန္႔ဖြတ္ၿမိဳ႕တြင္ မၾကာခဏ ေတြ႕ရတတ္ေသာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳအမ်ိဳးသမီးအခ်ိဳ႕ကို မ်က္စိထဲ ျမင္ေယာင္မိေလသည္။
...............................
ဆက္ပါဦးမည္
....................
အရွင္ကုသလသာမိ (အတည္မဲ့)
၂၇၊ ဝ၉၊ ၂ဝ၁၄
မွတ္ခ်က္။ ။ ေနာက္တစ္ပါတ္ဆိုရင္ေတာ့ ရထားေပၚက ဆင္းပါၿပီေနာ္ ... ရထားေပၚမွာပဲ ေလရွည္တာပါ။ ေနာက္ေျပာစရာ သိပ္မက်န္ေတာ့ပါဘူးေနာ္ ...