Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Sunday, February 26, 2012

ဘယ္လိုႀကီးပါလိမ့္ ဟ႐ို႕တို႔ရယ္

Image and video hosting by TinyPic

ဓမၼကထိကမ်ားအတြက္ ထုတ္ျပန္ထားတဲ့ ထုတ္ျပန္ခ်က္ပါ။ internet connection မေကာင္းလို႔ က်န္တဲ့ စာရြက္ေတြေတာ့ မတင္လိုက္ႏိုင္ဘူး။ အဓိကစာရြက္ပဲ တင္လိုက္တယ္။

ဓမၼကထိကမ်ား လူမႈေရးေတြလည္း မေဟာရဘူးတဲ့။ လူမႈေရးဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္ေနာ္။

လက္ေတြ႕တရားအားထုတ္ၿပီး ဆရာႀကီးဦးဂိုအင္ကာတို႔လို ဓမၼာစရိယမေအာင္တဲ့ လူတရားသမားႀကီးေတြလည္း သူတို႔ တရားကို ဘယ္လုိမ်ား ေဖာက္သည္ခ်ခြင့္ ရပါ့မလဲ။

၁၀ ၀ါ မျပည့္ေသးေသာ္လည္း ပညာျပည့္၀ၿပီး တရားေဟာၾကားလိုေသာ သံဃာေတာ္ေလးမ်ား တရားေဟာခ်င္ရင္ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ပါ့မလဲ။ ဖတ္ၿပီးေတာ့ ရယ္ရမလား၊ ေမာရမလားေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ ဒီထက္ပိုေျပာလိုက္ရင္လည္း သူေတာင္ေကာင္းႀကီးေတြကို မထိနဲ႔၊ ဘာဟဲ့၊ ညာဟဲ့ လုပ္ၾကအံုးမယ္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေလ။ သူတို႔ ဘယ္ကို ေျခလွမ္းေနၾကသလဲ။

Friday, February 24, 2012

အသံမဲ့ အသံ

(၁)

အသံမဲ့ မိုးႀကိဳးလို႔ ေခၚတဲ့ ကင္နင္ေက်ာင္းက ဆရာႀကီး မိုကူ႐ိုင္းထံမွာ တိုယိုလို႔ ေခၚတဲ့ အသက္ ၁၂-ႏွစ္အရြယ္ရွိ အလုပ္အေၾကြး တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ တိုယိုေလးဟာ သူ႕ဆရာရဲ႕ အခန္းကို စိတ္ပ်ံ႕လြင့္တာေတြ ရပ္ေစတဲ့ ကိုအန္မ်ား သင္ၾကားဖို႔၊ စန္ဇင္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားကို ရယူဖို႔ တပည့္ေတြ လာလာေနၾကတာကို ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် ေတြ႕ျမင္ေရပါတယ္။

တိုယိုေလးကလည္း ဒီလို စန္ဇင္ပညာကို သင္ခ်င္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီး မိုကု႐ိုင္းကေတာ့ “ငါ့တပည့္ ေနပါအံုး၊ မင္းက အရမ္းငယ္ေသးတယ္”လို႔ဆိုၿပီး မသင္ေပးခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ တိုယိုေလးက အတင္းေတာင္းဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးမွာ သင္ေပးဖို႔ သေဘာတူခဲ့ရတယ္။ ညေနခင္း၊ သင့္ေတာ္တဲ့အခ်ိန္မွာ တိုယိုေလးဟာ စန္ဇင္သင္ေပးတဲ့ မိုကု႐ိုင္းရဲ႕အခန္းတံခါးခံုေလးဆီကို အေရာက္သြားခဲ့တယ္။ သူေရာက္ေနတာ သိဖို႔ ေခါင္းေလာင္းေလးကို ထိုးလိုက္တယ္။ တံခါးအျပင္မွာပဲ ႐ို႐ိုေသေသ ဦးညႊတ္လိုက္တယ္။ ႐ိုေသစြာနဲ႔ ဆရာႀကီးေရွ႕မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ေနခဲ့တယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “လက္ခုပ္ႏွစ္ဖက္ တီးလိုက္တဲ့အခါမွာ မင္း အဲဒီအသံကို ၾကားရတယ္၊ အခု လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို ျပပါ”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တိုယိုေလးဟာ ဆရာႀကီးကို အ႐ိုအေသေပးၿပီး ဒီျပႆနာကို စဥ္းစားေျဖရွင္းဖို႔ သူ႕အခန္း သူျပန္သြားခဲ့တယ္။ တိုယိုေလးေနတဲ့အခန္း ျပတင္းကေန ကေခ်သည္မေလးရဲ႕ သီခ်င္းသံသာသာေလးကို ၾကားလိုက္ေတာ့ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ “အား … ငါ သိၿပီ”လို႔ ထေအာ္လိုက္တယ္။ ေနာက္ရက္ ညေနခင္း ဆရာႀကီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္းတီးတဲ့အသံကို ငါ့ကို သ႐ုပ္ေဖာ္ျပစမ္း”လို႔ ခိုင္းလိုက္တယ္။ တိုယုိေလးက ကေခ်သည္မေလး ဆိုခဲ့တဲ့ သီခ်င္းကို တီးျပလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “အိုး.. အိုး .. မဟုတ္ေသးဘူး၊ ဒါက လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ မဟုတ္ဘူး၊ မင္း လံုး၀ သေဘာမေပါက္ေသးဘူး”လို႔ ဆိုလိုက္ပါတယ္။ တိုယိုေလးဟာ ဒီသီခ်င္းသံက ငါ့ကို အေႏွာက္အယွက္ေတာင္ ျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးၿပီး သူ႕ေနတဲ့ေနရာကို တိတ္ဆိတ္တဲ့ေနရာကို ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ၿပီး တရားဆက္ထိုင္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံက ဘာမ်ား ျဖစ္ေလမလဲ”လို႔ ေတြးေနမိပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေရစက္ေလးေတြ တစ္စက္စက္ က်ေနတဲ့အသံကို ၾကားၿပီး “ေအာ္ .. ဟုတ္ၿပီ၊ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံက ဒါပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္”လို႔ ေတြးမိၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔ သူ႕ဆရာနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ “လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဟာ ေရစက္က်သံပါပဲ”လို႔ ေျဖလိုက္ပါတယ္။

ထိုအခါ မိုကု႐ိုင္းက “ဘာတဲ့ … ဘာတဲ့ … ေရစက္က်သံဟာ ေရစက္က်သံပဲ ျဖစ္မွာေပါ့၊ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ ျဖစ္မွာလဲ၊ သြား .. ထပ္ႀကိဳးစားလိုက္အံုး”လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ တိုယိုေလးခမ်ာ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံ ၾကားရဖို႔ တရား႐ႈမွတ္လည္း အခ်ည္းႏွီးပဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ ဆက္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ေလတိုးသံလို႔ ေျပာလည္း သူ႕ဆရာက ျငင္းလႊတ္လုိက္ျပန္တယ္။ ေနာက္ထပ္တစ္ဖန္ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ဇီးကြက္ေအာ္သံလို႔ဆိုလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ က်ိဳင္းေကာင္ေအာ္သံလို႔ ဆိုေတာ့လည္း အပယ္ခ်ခံရျပန္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ တိုယိုေလးဟာ ေနာက္ထပ္ ၁၀-ႀကိမ္ထက္မနည္း သူ႕ဆရာဆီကို အသံမ်ိဳးစံု ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ တိုယိုေလး ေျပာသမွ် အသံအားလံုးကို သူ႕ဆရာက အမွားခ်ည္းပဲ၊ မမွန္ေသးဘူးလို႔သာ ျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၁-ႏွစ္နီးပါးမွ် တိုယိုေလးခမ်ာ လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံဆိုတာ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္မလဲလို႔ ေတြးေတာေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ တိုယိုေလးဟာ တရားကို တရစပ္႐ႈမွတ္ၿပီး အသံအားလံုးကို ဆင္ျခင္သံုးသပ္မိတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ “ငါဟာ ဘာအသံကိုမွ မယူေတာ့ဘူး”လို႔ သံုးသပ္လိုက္မွ “အသံမဲ့ အသံကို ငါ ရၿပီ”လို႔ ေၾကြးေၾကာ္လိုက္ၿပီး လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံကို သိျမင္သေဘာေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။

(၂)

ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္က “ဟိုပင္ညက လက္ခုပ္သံ”ဆိုၿပီး ေဆာင္းပါးေလးတစ္ပုဒ္ ေရးခဲ့ဖူးတယ္။ ဟိုပင္ၿမိဳ႕ကို သြားလည္တုန္းက အေၾကာင္းေလးကို လက္ခုပ္တစ္ဖက္တည္း တီးတဲ့အသံနဲ႔ ေရာစပ္ၿပီး ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပံုျပင္ေလး(ဇာတ္လမ္း)အစံုေတာ့ မပါပါဘူး။ အခုဆိုရင္ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြနဲ႔ စာဖတ္သူတို႔လည္း အေတာ္အတန္ ရင္းႏွီးေနေလာက္ပါၿပီ။ ဇင္ပံုျပင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြရဲ႕ ရသကိုလည္း အေတာ္အသင့္ ခံစားမိေလာက္ၿပီလို႔ ခံစားမိပါတယ္။

ဇင္ဇာတ္လမ္းေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရက ဘာလဲလို႔ ေမးလာရင္ စာဖတ္သူတို႔ ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာၾကမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ စာဖတ္သူတို႔ လက္ခံႏိုင္မလားေတာ့ မသိဘူး။ စာေရးသူရဲ႕ အျမင္အရေတာ့ ဇင္ဇာတ္လမ္းေလးေတြရဲ႕ အႏွစ္သာရဟာ “ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္မႈေတြနဲ႔ ယွဥ္တဲြေနတဲ့ လြတ္လပ္မႈ”ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

(၃)

တစ္စံုတစ္ရာကို နက္နက္နဲနဲ၊ နက္နက္႐ႈိင္း႐ႈိင္း ခံစားမိၿပီဆိုရင္ လူတိုင္းလူတိုင္းမွာ စကားလံုးေတြ ရွားပါးသြားတတ္ၾကပါတယ္။ ေအးခ်မ္းတည္ၿငိမ္တဲ့ တရားဘက္ဆိုင္ရာ၊ အသိအျမင္၊ အေတြးအေခၚဆိုင္ရာ ခံစားခ်က္ေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာတရားကို ေလးေလးနက္နက္ ခံစားတတ္သူေတြေတာင္ သူတို႔ ခံစားခ်က္ေတြ ေလးနက္လာၿပီဆိုရင္ သူတို႔ ခံစားခ်က္ကို ေဖာ္ထုတ္ဖို႔ စကားလံုးေတြ ေပ်ာက္ဆံုးေနတတ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ နားလည္ရခက္တဲ့ စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ ျဖစ္လာတတ္ၾကတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

(၄)

မိုးလင္းကေန မိုးခ်ဳပ္ အသံေတြ ၾကားေနရပါတယ္။ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္အသံေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာအသံေတြလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ မိမိနားထဲကို ၀င္လာတဲ့အသံတိုင္းကို မိမိစိတ္က “ဒီအသံကေတာ့ ဘယ္လို၊ ဟိုအသံကေတာ့ ဘယ္လို”ဆိုၿပီးေတာ့လည္း မခဲြျခားဘဲ မေနတတ္ၾကဘူး။ အဲဒီလို ၾကားလိုက္ရတဲ့အသံေတြနဲ႔ ေန႔စဥ္ဘ၀ရဲ႕ ေကာင္းျမတ္ျခင္း၊ ဆိုးယုတ္ျခင္း (ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္)ေတြကို အေတြးနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အေျပာနဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အလုပ္နဲ႔ေသာ္လည္းေကာင္း ဖန္တီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကရတယ္။ ဒါက သက္ရွိေတြရဲ႕ သြားၿမဲလမ္းပါပဲ။

ေကာင္းတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ မိမိႏွလံုးသားထဲမွာ ေကာင္းတဲ့အသံေလးက ပဲ့တင္ထပ္သြားလိုက္တယ္။ မေကာင္းတဲ့အသံကို ၾကားလိုက္ေတာ့ မိမိရင္ထဲမွာ အပူမႈိင္းေတြေရာေနတဲ့ အသံေလးက ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္သြားတယ္။

ေကာင္းတဲ့အသံ၊ ဆိုးတဲ့အသံရယ္လို႔ မခဲြျခားဘဲ ထားလိုက္ေတာ့ ရင္ထဲႏွလံုးသားထဲမွာ ဘာအသံေလး ျဖစ္သြားမလဲ။ (ေျပာခ်င္တာက ဒါပဲ ျဖစ္မယ္ ထင္ပါတယ္)။

မိမိတို႔ထံကို ၀င္လာေသာ အသံမ်ားက လက္ခုပ္တစ္ဖက္၊ မိမိတို႔ (အာ႐ံုခံ)က လက္ခုပ္တစ္ဖက္၊ ထိုလက္ႏွစ္ဖက္ ထိခတ္လိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ့ အာ႐ံုခံစားမႈမ်ားက လက္ခုပ္သံမ်ား ျဖစ္တယ္။

(၅)

အခု ေဆာင္းပါးကို အဆံုးသတ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စာဖတ္သူက လက္တစ္ဖက္ကို ေလထဲ အဆင္သင့္ေျမွာက္ထားလိုက္ပါ။ အသက္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း ႐ႈ႐ႈိက္လိုက္ပါ။ ၿပီးရင္ ျဖည္းျဖည္းၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ လက္ခုပ္တီးၾကည့္ပါ။ ထိုအသံကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ေအးၿငိမ္းမႈတစ္ခု သို႔မဟုတ္ တစ္ခုထက္မနည္း သင္ခံစားမိပါလိမ့္မယ္။

ေအးၿငိမ္းမႈကို ေလးေလးနက္နက္ ခံစားဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ ဒိထက္ပိုၿပီး ေလးေလးနက္နက္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ ႀကိဳးစားဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့။

Thursday, February 23, 2012

မေျပာခ်င္လည္း ေျပာရအံုးမယ္



(၁)
ခုတေလာ အသံေတြက ဆူညံေနတယ္။ တိုင္းျပည္အေျပာင္းအလဲအေၾကာင္း၊ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အေၾကာင္း၊ ေရြးေကာက္ပဲြအေၾကာင္း၊ မဟနအေၾကာင္း အေၾကာင္းေတြက စံုလွတယ္။ အင္တာနက္သတင္းေတြ၊ ဘေလာဂ္ေတြ၊ ၀က္ဘဆိုက္ေတြ၊ ေဖ့စဘြတ္ခ္ေတြ ဖြင့္လိုက္တိုင္း ဒီအေၾကာင္းေတြက ေနရာယူထားတယ္။ ဒါက ဘာဆန္းလဲ။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေၾကာင္း ကိုယ့္ျမန္မာေတြ ေျပာၾကမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေျပာစရာရွိတာက တို႔တိုင္းျပည္ေတာ့ ဒီလို အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ တို႔က မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနရမွာလား။ ဘယ္ေခတ္မွာမွ ဗုဒၶဘာသာဟာ ႏိုင္ငံ့အေရးေတြနဲ႔ ကင္းကြာမေနခဲ့ဘူးဆိုတာ ေတြ႕ရမယ္။ ေခတ္တိုင္းေခတ္တိုင္း ဆရာေတာ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို အႀကံဉာဏ္ေတြ ေပးခဲ့တယ္။ ေကာင္းရာမြန္ရာေတြကို ေျပာၾကားေပးခဲ့တယ္။
ဒီလို တရားနဲ႔အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔ အႀကံေပးတာနဲ႔ ဒီဆရာေတာ္ေတြဟာ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ မလုပ္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးေတြ လုပ္ေနတယ္လို႔ ဆိုရေတာ့မလား။ ဘယ္သမိုင္းဆရာကမွ အဲဒီဆရာေတာ္ေတြကို ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ေတြလို႔ မေျပာခဲ့ဘူး။ တို႔ ဗုဒၶဘာသာဟာ တိုင္းျပည္ေကာင္းစားေရးအတြက္ ဘုရင္ေတြကိုေတာင္မွ ဆံုးမၾသ၀ါဒေပးခဲ့တယ္၊ တိုင္းသူျပည္သားအေရးကို လ်စ္လ်ဴမရႈခဲ့ဘူးလို႔ေတာင္မွ ဂုဏ္ယူေျပာၾကေသးတယ္။ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္မွ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတာလဲ။
(၂)
အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာေတာ္ေတြက အာဏာရွင္အစိုးရ တက္လာေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဆိုၿပီး တတြတ္တြတ္ ရြတ္ဆို ဖားယားၾကတယ္။ ဟိုဟာလုပ္ေပးဖို႔၊ ဒီဟာ လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတယ္။ အမွန္တကယ္ ငတ္ျပတ္ေနတာေတြ သိရဲ႕နဲ႔ ျပည့္စံုေနသလိုလို (အာဏာရွင္အႀကိဳက္) ေျပာေပးၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ စိတ္ဆင္းရဲေနတာေတြ သိရဲ႕နဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနသလိုလို ေျပာေပးၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ ခိုင္းတာ အကုန္လုပ္ေပးတယ္။ အာဏာရွင္တည္ၿမဲေရး ၾသ၀ါဒေတြ ေပးၾကတယ္။ ေျပာရရင္ အာဏာရွင္ေတြ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာေပးၾကတယ္။ ကဲ . ဟုတ္ၿပီ။ ဒီဆရာေတာ္ေတြ ဒီလို ေျပာ၊ ဒီလို လုပ္ေနတာကိုက်ေတာ့ ဒီဆရာေတာ္ေတြ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္လို႔ ဘယ္သူ ေျပာသလဲ။
(၃)
ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကလည္း သူတို႔ ခံယူခ်က္နဲ႔သူတို႔ အေမစု ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ ငတ္ေနတာကို ေျပာျပတယ္။ ကေလးေတြ စာမတတ္တာေတြ ေျပာၾကတယ္။ ေက်ာင္းမေနႏိုင္ၾကတာ ေျပာၾကတယ္။ ျပည္သူေတြ အထူးသျဖင့္ ေက်းလတ္ျပည္သူေတြ စား၀တ္ေနေရး မေျပလည္တာေတြ ေျပာၾကတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ရွိတဲ့ မတရားမႈေတြ၊ အဓမၼမႈေတြကို ေျပာၾကတယ္။ (ဆရာေတာ္ႀကီးေတြလို ဖားတာယားတာေတြေတာင္ မပါဘူး)။ ကဲ ဟုတ္ၿပီ။ ဒီလို ကိုယ့္တိုင္းျပည္တြင္းက ဒီလို အေျခအေနေတြကို ေျပာေနတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလးေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လို တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ေပးၾကသလဲ။ ဒီကိုယ္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္တဲ့။
တခ်ိဳ႕ ဒကာ၊ ဒကာမေတြကလည္း လာေသးတယ္။ အရွင္ဘုရားဆိုက္မွာ ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ ဆက္ေရးေနရင္ တပည့္ေတာ္ အရွင္ဘုရား ပညာေရး မေထာက္ပံ့ေတာ့ဘူးတဲ့။ က်ဳပ္ကလည္း ရွင္းတယ္။ ဒကာတို႔လို လူေတြနဲ႔ ေ၀းေလေကာင္းေလပဲလို႔။ တရားမမွ်တတာကို တရားမွ်တတယ္၊ ဆင္းရဲေနၾကတာကို ခ်မ္းသာေနၾကတယ္လို႔ က်ဳပ္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး။ ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ တရားမွ်တမႈ မရွိတာကို ရွိေအာင္၊ ဆင္းရဲေနတာကို ခ်မ္းသာေအာင္ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားႀကီး ေပးထားတယ္။ ျမတ္္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ ကိုယ္ခ်မ္းသာေရး နည္းလမ္းေတြဟာ ေလာကကေန ကင္းကြာမေနဘူးဆိုတာ မွတ္ထားရမယ္။ က်ဳပ္တစ္ခါ ေရးထားဖူးတယ္။ ကူဋဒႏၲသုတ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကိုယ္တုိင္ ေဟာထားတဲ့ တိုင္းျပည္တည္ေဆာက္ေရး တရားပဲ။
ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ မလွဴခ်င္လည္း မလွဴနဲ႔။ က်ဳပ္ကေတာ့ လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ဆက္ေျပာမွာပဲ။
(၄)
အခုလည္း လာၾကေသးတယ္။ မဟနေတြကို ေရးတာ မေကာင္းဘူး။ အဲ့ဒီလို မေရးသင့္ဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လည္း. မင္းအေတြးအေခၚေတြက ငါ ေျပာလိုက္ရင္ ၿပိဳလဲကုန္အံုးမယ္လို႔ဆိုေတာ့ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးလို ဆရာေတာ္ႀကီးေတြ ပါေနလို႔ေပါ့တဲ့။ ေအး ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီး ပါေတာ့ ဘာျဖစ္လဲကြ၊ ငါက ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္ႀကီးကို ျပစ္မွားတာမွ မဟုတ္တာ၊ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္လို ဆရာေတာ္ေတြကို ငါ ေလးစားဦးခိုက္ၿပီးသားပဲ၊ အခုဟာက မဟနက မတရားမႈေတြ၊ အဂတိလိုက္စားတာေတြ၊ ျပည္သူေတြ နာမွာ၊ ဒုကၡေရာက္မွာကို ထည့္မတြက္ဘဲ အစိုးရအလိုက် ဆံုးျဖတ္ေျပာဆိုေပးတာေတြ မင္းမသိခ်င္ေယာင္ မေဆာင္ပါနဲ႔။ အဲဒါေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေရးအတြက္ တစ္ခုခု လုပ္ၾကေစဖို႔ ငါ ေရးေန၊ ေျပာေနတာ
အခ်ိဳ႕ကလည္း လာေသးတယ္။ မဟနဆရာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္ညႊန္ၾကားေထာက္ပံ့ထားတဲ့ တကၠသိုလ္မွာ ပညာသင္ခဲ့ရတဲ့ ေက်းဇူးေတြ မင္း မေမ့နဲ႔တဲ့။ ဒါက ေခါင္းမရွိလို႔ ေျပာတာ။ မဟနေတြ (ဘယ္သူကလဲြၿပီး ဘယ္သူက လဲြၿပီးလို႔ ေျပာေနရင္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ မဟနလို႔ပဲ သံုးရမွာပဲ) တကၠသိုလ္စာသင္ခန္းထဲကို ဘယ္ႏွစ္ေခါက္ ေရာက္ဖူးသလဲ။ တကၠသိုလ္မွာ စာဘယ္လို သင္ရတယ္၊ စည္းကမ္းေတြ ဘယ္လိုဘယ္ညာ ဘယ္ေလာက္ထိ သူတို႔ သိသလဲ။ တကၠသိုလ္ရဲ႕ အထက္မွာ မဟနကို တင္ထားေပမယ့္ နာမည္ပဲ ရွိတယ္ဆိုတာ အားလံုးသိေနတာပဲ။
တကၠသိုလ္မွာ အခမဲ့ရတဲ့ လွ်ပ္စစ္မီး၊ အခမဲ့စားရတဲ့ ဆြမ္း၊ အခမဲ့သင္ရတဲ့ ပညာေရး . ဒီကုန္က်စရိတ္ေတြ အားလံုးဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေခၽြးေတြပါဗ်ာ။ ျပည္သူေတြရဲ႕ လုပ္အားေတြပါ။ ခ်မ္းသာသူအနည္းငယ္နဲ႔ ဆင္းရဲသားျပည္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြပါဗ်ာ။
(၅)
ဒီေက်းဇူးေတြကို ဆပ္ခ်င္လို႔ က်ဳပ္ကေတာ့ ျပည္သူေတြဘက္က အၿမဲတမ္း ရပ္တည္ေျပာေနမွာပဲ။ ဒါကိုပဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုၿပီး ေခါင္းစဥ္တပ္ခ်င္သူေတြ ေျပာခ်င္သလို ေျပာ၊ ဒီလို ေျပာလို႔ မလွဴခ်င္ဘူးဆိုလည္း မလွဴၾကနဲ႔။ အခန္႔မသင့္လို႔ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ခ်င္တယ္ဆို ဖမ္း၊ ခ်ဳပ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးေတြ က်န္ရွိေနေသးလို႔ ဆက္ေျပာမွာပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေတြ ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆြမ္းကို စား၊ ျပည္သူေတြ ေဆာက္ေပးတဲ့ေက်ာင္းမွာ ေန၊ ျပည္သူေတြ ေပးတဲ့ အ၀တ္ကို ၀တ္၊ ျပည္သူေတြ ေပးတဲ့ ေဆးနဲ႔ က်န္းမာေနခဲ့ၾကရတာပါ။ ဒီလို အဘက္ဘက္က ေထာက္ပံ့ေကၽြးေမြးလာခဲ့တဲ့ ျပည္သူေတြကို က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြမ်ား ေပးဆပ္ၿပီးၿပီလဲဗ်ာ။
ေျပာလိုက္ရင္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ လွန္ေထာင္းတာ ျဖစ္အံုးမယ္။ ခရစ္ယာန္ေက်ာင္းေတြကို လွဴတဲ့ ပိုက္ဆံေတြဟာ ေရာဂါေ၀ဒနာသည္ေတြ၊ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြ၊ ဆင္းရဲတဲ့ မိသားစုေတြ ပညာေရးလုပ္ငန္း၊ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြဆီ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို လွဴတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက ျပန္ထြက္မလာၾကေတာ့ဘူး။ သံဃာေတြအတြက္ စား၀တ္ေနေရး လုပ္တဲ့ေနရာေတြကို မဆိုလိုပါဘူး။ သံဃာအတြက္လည္း မဟုတ္၊ ျပည္သူအတြက္လည္း မဟုတ္တဲ့ ေက်ာင္းေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ (ျပည္သူေတြအတြက္ လုပ္ေနတဲ့ အာဇာနည္ သံဃာေတာ္ေတြလည္း ရွိပါတယ္။ သူတို႔ကို ဦးခိုက္လွ်က္ပါ။ ရွိတဲ့အေရအတြက္နဲ႔ ႏႈိင္းစာၿပီး ေျပာတာပါ)။
(၆)
အခုဆိုရင္ ျပည္တြင္းက ေက်ာင္းမေနႏိုင္တဲ့ ကေလးေတြကို ေက်ာင္းထားေပး၊ ေဆးမကုႏိုင္တဲ့ လူနာေတြကို ေဆးကုေပးျခင္းအားျဖင့္ ဘာသာျခားေတြက လိုက္လုပ္ေပးေနတယ္။ အခုဆို ဗုဒၶဘာသာဆင္းရဲသားကေလးေတြ၊ မိသားစုေတြဟာ ဘာသာျခားေတြ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။
ဒကာမႀကီး ဟိုဘုရားစင္ကို ဘာလို႔ အ၀တ္ေတြနဲ႔ ဖံုးထားရတာလဲ
သားေလးကို ေက်ာင္းထားေပးတဲ့ ခရစ္ယာန္ဓမၼဆရာေတြ လာလို႔ပါ။ သူတို႔ မႀကိဳက္မွာစိုးလို႔၊ အဓိကကေတာ့ သားေလးကို ေက်ာင္းဆက္မထားေတာ့မွာ စိုးလို႔ပါ
………………………………..
ေဟာ သား ေက်ာင္းက ျပန္လာၿပီလား။ ေက်ာင္းမွာ ဘာေတြ လုပ္ခဲ့ရလဲ
ဒီေန႔ ျပဇာတ္ကရတယ္ေလ။ သားက ေယ႐ႈအျဖစ္ သ႐ုပ္ေဆာင္ရတယ္၊ သမီးက ေရဗကၠ လုပ္ရတယ္
ေက်ာင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ သင္ေပးလဲ
သားတို႔ကို ဘုရားသခင္က လူေတြ၊ ဆင္းရဲသားေတြကို ကယ္တင္ေပးတဲ့အေၾကာင္း သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္ျခင္းခံတဲ့အေၾကာင္းလည္း သင္ေပးတယ္၊ ေရထဲကို ေခါင္းကို ႏွစ္တာေလ။ အရမ္း ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းတာပဲ
………………………….
(၇)
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ပတ္သက္ရင္ အၿမဲတမ္း ထိပ္ဆံုးက ရွိေနခဲ့တဲ့ ဘာသာပါ။ အခုလိုသာ ဦးေဆာင္ပုဂၢိဳလ္ေတြက အက်င့္ပ်က္ျခစားေနရင္၊ အဓမၼမႈေတြ အားေပးအားေျမွာက္ လုပ္ေနရင္၊ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို လ်စ္လ်ဳ႐ႈေနမယ္ဆိုရင္ ထိပ္ဆံုးမွာ ဆက္ရွိေနအံုးမယ္လို႔ ဘယ္သူ ေၾကြးေၾကာ္ရဲသလဲ။
(၈)
ပုဂၢိဳလ္ေရး အာဃာတေတြ၊ ေလတိုက္ရင္ ၿပိဳလဲမယ့္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ လာမေျပာနဲ႔။

ကဗ်ာရြတ္ပဲြ


မိုးခ ကဗ်ာရြတ္ပဲြ အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေလးေတြပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရာက္ဖူးတဲ့ ပဲြေလးျဖစ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာေတြ လြတ္လပ္မႈ၊ တရားမွ်တမႈကို ဘယ္ေလာက္ ျမတ္ႏိုးတယ္။ ေလာကႀကီးကို ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးတယ္ဆိုတာေတြကုိ ျပတဲ့ပဲြေလးလို႔လည္း ဆုိခ်င္တယ္။ ကဗ်ာရြတ္ပဲြမ်ား တရားပဲြမ်ားလို ရွင္သန္ထြန္းကားပါေစ။







































Friday, February 17, 2012

ၾကည္ႏူးခဲ့ရေသာ ေန႔တစ္ေန႔

တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ေမြးေန႔ဆိုတာကို မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူး။ လုပ္မယ့္လုပ္ျဖစ္ေတာ့လည္း တစ္သက္မေမ့စရာ ေမြးေန႔ပဲြေလး လုပ္ျဖစ္တယ္။ အစကတည္းက မျဖဴျဖဴသင္း လုပ္ေနတဲ့ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို အားက်ေလးစားေနခဲ့ေတာ့ ေမြးေန႔ပဲြေလး လုပ္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာမိတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြ မျဖစ္ခင္က ပရဟိတသမားဆိုတာ အစိုးရရဲ႕ ႕ ရန္သူလို ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔၊ ဦးေက်ာ္သူတို႔ စတဲ့ ပရဟိတသမားေတြဟာ ပုန္းလွ်ိဳးကြယ္လွ်ိဳး လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီေန႔အခ်ိန္မွာေတာ့ လူေတြဟာ အေျပာင္းအလဲအခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ ပရဟိတလုပ္ငန္းေတြကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ လုပ္လာၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ လူငယ္ေတြရဲ႕ ထင္ရွားသိသာတဲ့ အေျပာင္းအလဲေတြကလည္း အားတက္စရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒီေန႔ ၃၁-ႏွစ္ေျမာက္ ေမြးေန႔ပဲြေလးကို အကူအညီမ်ား အမွန္တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ မျဖဴျဖဴသင္းရဲ႕ ေဂဟာေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ဧည့္ပရိသတ္ေတြနဲ႔အတူ လုပ္ခြင့္ရခဲ့ေတာ့ ေဖာ္မျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ပီတိျဖစ္ရပါတယ္။

ေ၀ဒနာရွင္ေတြကို ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီၿပီး ဒုကၡသုကၡေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကားထဲက ကိုယ္က်ိဳးမငဲ့ ျပဳေနေပမယ့္ ေဂဟာေလးခမ်ာ အခုထိ ႐ံုးခန္းနဲ႔ဘာနဲ႔ လိုအပ္တဲ့အသံုးအေဆာင္ေတြ ဘာမွ မရွိေသးတာ ေတြ႕ရေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပက ေစတနာရွင္ေတြအေနနဲ႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ ဒီေဂဟာေလးကို သြားေရာက္ေလ့လာလွဴဒါန္းၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။



သူငယ္ခ်င္း လုပ္ေပးတဲ့ ေမြးေန႔ ကိတ္


ညီေနာင္သံဃာမ်ားႏွင့္ စကားလက္ဆံုက်ေနေသာ မျဖဴျဖဴသင္း


စာေရးဆရာ ေမာင္မင္းစိုး (ေရႊနံ႔သာ)က သူေရးသားခဲ့ေသာ စာအုပ္မ်ား လက္ေဆာင္ေပး



အခုလို အႏၲရာယ္ၾကားကေန လုပ္ရဲတာ၊ လုပ္ႏိုင္စြမ္းတာ၊ လုပ္ေနတာ ျမန္မာမွာ အလြန္ရွားတယ

မဆိုစေလာက္တဲ့ ေငြ ၃-သိန္း လွဴဒါန္းခဲ့



လာေရာက္လွဴဒါန္းၾကေသာ ေစတနာရွင္မ်ားနဲ႔လည္း ဆံုရတယ္

ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ ...



ဘ၀တု သဗၺမဂၤလံ ...ရြတ္ဆိုၿပီး ကိတ္မုန္႔လွီးတယ္








အမွတ္တရ အားေပးစကားေတြ ေျပာၾကတယ္




အမွတ္တရ ဓာတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ၾကတယ္။

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ .....