မေလးရွားမွာ ေဘးစကားေတြ ေျပာေနတယ္ (၄)

ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ အားလားဘုရား။ အားပါတယ္။ အားရင္ေလ တပည့္ေတာ္တို႔ဆီကို အလည္လုိက္ခဲ့ပါလား။ တပည့္ေတာ္တို႔ လာပင့္မယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာပဲ နယ္ကေန အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ လာႀကိဳတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ တစ္ညေလာက္ေနပါဆိုေတာ့ ေနလိုက္တယ္။ နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကည့္မွ တို႔ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ဘ၀က မလြယ္ပါလားဆုိတာ သိရတယ္။ ပတ္စပို႔နဲ႔ တရား၀င္အလုပ္လုပ္သူေရာ၊ တရား၀င္ မဟုတ္သူေတြပါ အကုန္လံုးက မေလးရွားရဲေတြရဲ႕ ရန္ကေန မလြတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ တရား၀င္အလုပ္လုပ္သူေတြေတာင္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ အခုဆို စက္႐ံုေတြကလည္း ျမန္မာဆို ပိုႀကိဳက္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ျမန္မာဆိုတာ ခိုင္းေကာင္းတယ္ေလ။ အသင့္အတင့္ေလး ရရင္ ၿပီးေရာ။ “ကိုယ့္ျမန္မာမွာ ဒီေလာက္လစာေလးကို တစ္ႏွစ္လံုး ရွာရတာဆိုေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ျမန္မာမွာနဲ႔စာရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္”။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ေျပာေနက်ပဲ မဟုတ္လား။

ျမန္မာဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္သာ မလုပ္တတ္တာ။ အထက္လူႀကီးခိုင္းရင္ တာ၀န္ဆိုၿပီး နင္းကန္ ကုန္း႐ုန္းတတ္ၾကတယ္မလား။ ျမန္မာမွာပဲ ၾကည့္ေလ။ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ ၾကာရွည္စာရိတၱေကာင္းသြားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ ရွိတယ္ဆုိလည္း နည္းနည္းေလးရယ္။ ပထမေပၚထြက္လာခါစေတာ့ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရာထူး၊ အာဏာေတြ လုရင္း တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသြားၾကတာပါပဲ။ ဥပမာအေနနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အမ်ားႀကီး ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဦးသိမ္းေမာင္ႀကီးေပါ့ေလ။ သူက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဗုဒၶသာသနာအတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အာဏာလုရင္းနဲ႔ နာမည္ဆိုးက်န္သြားခဲ့တာပဲ။ ေရႊတိဂံုစတဲ့ ဘုရားေစတီေတာ္ရင္ျပင္ေတြမွာ မ်က္ႏွာျဖဴေတြ ဖိနပ္မစီးဖို႔ တိုက္ပဲြ၀င္တဲ့ထဲမွာ ေရွ႕ဆံုးက ပါခဲ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႕ကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “ဖိနပ္သိမ္းေမာင္”လို႔ေတာင္ အမည္ေပးလုိက္ၾကသတဲ့။

ေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္း။ သူကလည္း ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ပဲ မဟုတ္လား။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကသူေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အာဏာကို မက္ေမာၿပီး ဗိုလ္က်စိုးမိုး သြားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္မလုပ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ ရွိခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ရွိတာေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဥပမာအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေပါ့။ သူဟာ ေခါင္းေဆာင္ပီသတယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္ကို ပိုလြန္တဲ့ ဂုဏ္ျဒဗ္ေတြ ရွိေနတယ္။ သူလို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးဟာ ရွာမွရွားတဲ့ အာဇာနည္ပဲ။ ဘုရားေလာင္းစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိသူလို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အာဏာနဲ႔စည္းစိမ္ကို မက္ေမာသူ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ဖို႔သာ မက္ေမာေနသူျဖစ္တယ္။ အခု လက္ရွိ အေမစု။ သူသာ အႏိုင္က်င့္မယ္၊ စိတ္႐ိုင္း၀င္မယ္ဆိုရင္ ဒီအာဏာရွင္ေတြ ေနစရာေတာင္ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈသာ ေရွ႕တန္းတင္ထားတယ္။ ျပည္သူေတြဟာ သူခိုင္းရင္ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေနအထားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ျပည္သူေတြဆီက အမ်ားၾကီး မေတာင္းဆိုဘူး၊ ျပည္သူေတြအတြက္ ေပးဆပ္ေနလိုသူသာ ျဖစ္တယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစိတ္ဓာတ္ဟာ အတၱေတြ မ်ားလြန္းတယ္။

ျမန္မာေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအေၾကာင္း စိတ္ကူးေနတုန္းမွာပဲ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာတယ္။ ဦးဇင္း လူထြက္အံုးမွာလား။ အင္း … ခုခ်ိန္ထိေတာ့ စိတ္ကူး မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ခုခ်ိန္ စိတ္ကူးမရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္က်ရင္ ရွိလာမွာေပါ့ေလ။ အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အရာမွ အတည္အၿမဲ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ကို ေျပာရအံုးမယ္။ လူေတြေလ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာတဲ့ဘုန္းႀကီးဆို လူေတြက သိပ္အထင္မႀကီးတတ္ၾကဘူး။ လူထြက္အံုးမလားဆို မထြက္ဘူး။ သာသနာ့အက်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္လို႔ ၀တ္လာတာ ဘာညာနဲ႔ အထင္ႀကီးေအာင္ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး လုပ္သူဆို အေတာ္ထင္ႀကီးၾကတာပါပဲလား။ ဒါက ဒို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ လူမ်ား ကိုးကြယ္ရင္ လိုက္ကိုးကြယ္။ သူမ်ား ဆည္းကပ္ၿပီဆို လုိက္ဆည္းကပ္။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ဘာမွ စဥ္းစားမႈ မရွိဘူး။ သမိုင္းမွာပဲ ၾကည့္ေလ။ ကိုးကြယ္သူမ်ားတဲ့ ကိုးကြယ္ခံပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဟုတ္တာေတြ ဘူးေပၚသလို ေပၚကုန္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

စကားေကာင္းေနတုန္း “ဦးဇင္း … ဒါက ဦးဇင္းထြက္၊ ၇-၀ါရမွ ထြက္လိုက္တာ”လို႔ မိတ္ဆက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လူထြက္လိုက္တာလဲ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက ကုသိုလ္မရလို႔ ဦးဇင္းရဲ႕။ ကိုယ္က ေကာင္းေကာင္းမေနႏိုင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဘ၀ဆိုတာကို ေၾကာက္လာတာ။ အခုဟာက တပည့္ေတာ္ေနတဲ့ေက်ာင္းက ဘာပရိယတ္၊ ဘာပဋိပတ္မွ မလုပ္ၾကဘူး။ ………။ …….။ (ထားခဲ့ေသာ ၀ါက်မ်ားသည္ -လူအလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ေနၾကတာ-ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္သည္)။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ စာသင္တိုက္ေတြ၊ တရားစခန္းေတြ ဖြင့္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ပရဟိတေက်ာင္းေတြေလာက္ပဲ အထင္ႀကီးတယ္။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းေတြေတာ့ …………။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ထြက္ခဲ့တာ။

ဟုတ္တယ္။ ငါ့လူ မဆိုးဘူး။ အဲဒီလို ေတြးတတ္တယ္။ အခု ဒို႔ဆီမွာက ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္အလုပ္ဆိုတာကို ထည့္မထြက္ၾကဘူး။ ဘုန္းႀကီးျမင္ရင္ အထင္ႀကီး၊ အထင္ႀကီးစရာ တကယ္မေတြ႕၊ မၾကည္ညိဳစရာ စိတ္ဆိုးေတြကိုေတြ႕ေတာ့မွ “ဟာ ဘုန္းႀကီးေတြ အလကားပါကြာ၊ ငါလွဴလိုက္ရတာ အလကားျဖစ္ကုန္ၿပီ”နဲ႔ သာသနာမေကာင္းေၾကာင္း လုိက္ေျပာ။ တကယ္ဆိုရင္ အစကတည္းက အရင္းအႏွီးဆိုတဲ့ အလွဴေတြကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားသင့္တယ္။ စီစစ္သင့္တယ္။ အခုေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ၊ မဟုတ္တာေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ကို မျမင္။ သာသနာတစ္ခုလံုး မေကာင္းေတာ့သလို ေျပာ။ ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ လူမ်ိဳးပါကြာ။

ငါ့လူတို႔ ေတြ႕မိၾကမယ္ ထင္တယ္။ အင္တာနက္သံုးသူေတြဆို ပိုသိမယ္။ ဥေရာပႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေနာ္ေ၀လား၊ ဆြီဒင္လား မသိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဆာက္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးေတြ ေငြစုၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ရွိတဲ့ ေငြကို အကုန္မ-ေျပး(ယူေျပး)သြား။ အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ၀က္ဘဆိုက္ေတြမွာ လိုက္ေရး။ ဖတ္ရတာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒို႔ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ စနစ္တက် အဖဲြ႕ေလးဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးမသြားရေအာင္ အရင္ စီမံသင့္တာေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္ရည္ရြယ္တဲ့ဘုန္းႀကီးက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ။ စာရိတၱ ေကာင္းမွန္းမသိ၊ ဆိုးမွန္းမသိ။ သကၤန္း၀တ္ထားတာတစ္ခုနဲ႔ အကုန္ပစ္ယံု။ ဖြတ္ထြက္လို႔ ေတာင္ပို႔မွန္းသိေတာ့မွ အ႐ူးမီး၀ိုင္းေတြ ျဖစ္။ မဆိုင္တာေတြ ဆက္ေျပာၾက။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ကိုယ့္လူ႕အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုလံုး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတယ္ေပါ့ကြာ။

“ဦးဇင္း န၀ကမၼပါဘုရား”။ “ဘယ္ေလာက္လဲ”။ “၅၀-ပါ ဦးဇင္း”။ “မင္း လခ ဘယ္ေလာက္လဲ”။ “တပည့္ေတာ္ တစ္ေန႔ကို သံုးဆယ္ပါ၊ အသံုးစရိတ္ေတြ ဘာေတြ ႏႈတ္လိုက္ေတာ့ တစ္ေန႔ကို ၂၀-ေလာက္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္”။ ေအး…အခု ဦးဇင္း အခုလို ဘာေၾကာင့္ေမးတယ္ဆိုတာ သိလား။ ဒို႔ ျမန္မာေတြ အလွဴအတန္း မလုပ္တတ္လို႔။ အလွဴအတန္းလုပ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လို႔။ ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေလးကို အရင္ သိထားဖို႔၊ သေဘာထားတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဥပမာ ဒို႔အရပ္ေတြမွာဆို ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မရွိဘဲ လယ္ေတြယာေတြေတာင္ ေပါင္၊ ေရာင္းလုပ္ၿပီး လွဴၾကတယ္။ အလွဴလည္းၿပီးေရာ အေၾကြးေတြ လည္ပင္းနစ္လို႔။ ဘာစိတ္ခ်မ္းသာစရာမွ မရွိဘူး။ အလွဴလုပ္တုန္းကေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ခ်ကြာ။ ဘာေလး ေကၽြးလိုက္၊ ညာေလး ေကၽြးလိုက္၊ လုပ္မေနနဲ႔ ခ်ကြာလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အကုန္လိုက္လုပ္ပစ္ေတာ့တာ။ ကိုယ္လွဴလိုက္တဲ့အလွဴက သာသနာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္သြားသလဲ။ လိုအပ္ေနသူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းေျမာက္စရာေတြ ျဖစ္သြားလဲ။ ဒါေတြကို စဥ္းစားၿပီး လွဴတဲ့သူက နည္းတယ္။

အလွဴမတတ္ရင္ ငတ္တယ္ကြ သိလား။ ဒါေၾကာင့္ ပီနန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အမိန္႔ရွိတယ္ေလ။ “ဘုန္းႀကီးေတြ ေဟာေဟာေနၾကတာပဲ။ သံေဃ ဒိႏၷံ မဟပၹလံ= သံဃာကို လွဴရင္ အက်ိဳးႀကီးတယ္တဲ့။ သံဃာလွဴလို႔ အက်ိဳးႀကီးၾကေၾကးဆိုရင္ ဒို႔ ျမန္မာေတြ ဘယ္မွာ ဆင္းရဲေတာ့မလဲ။ အခုေတာ့ မဲြလိုက္ၾကတာ ဖြတ္ဖြတ္ကို ေၾကလို႔”တဲ့။ သံဃာဆိုတာကို နည္းနည္းခ်ဲ႕ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္။ သံဃာဆိုတာ အသင္းအဖဲြ႕၊ အစုပဲ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကေတာ့ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းႀကီးက ဒီေန႔ေခတ္ သံဃအဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေလ။ ဒါကိုလည္း ၾကည့္ရတယ္။ ေျပာစရာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ ကိုယ့္အလွဴကို လက္ခံမယ့္သူကို ဆန္းစစ္ရတယ္။ ကိုယ္လွဴမယ့္အဖဲြ႕အစည္းကို ဆန္းစစ္ရတယ္။

တစ္ခါတေလ ေတြ႕ေနရတာပဲ။ ဘာအတိုင္းအဆမွ မရွိဘဲ လွဴဒါန္းေနၾကသူေတြေလ။ ဘုရားရွင္က ဥစၥာပစၥည္းကို ေလးဖို႔ ခဲြၿပီး သံုးရမယ္တဲ့။ တစ္ရက္က ဦးဇင္း တ႐ုတ္ေတြကို ဒါေဟာတာ။ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ငါတို႔ ဘုရားက ဒီေလာက္ေတာင္ အေသးစိတ္ ညႊန္ၾကားခဲ့သလား၊ ငါတို႔ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ သူတို႔ အေတာ္၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ကိုယ့္၀င္ေငြကို ေန႔စဥ္သံုးဖို႔ တစ္စု၊ ေန႔စဥ္ စီးပြားေရးအတြက္ တစ္စု၊ အလွဴလုပ္ဖို႔ (ဘုန္းႀကီးကို ေပးမွ မဟုတ္ဘူး၊ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြကို ကူညီလွဴဒါန္းတာလည္း ပါတယ္) တစ္စု၊ အေၾကာင္းရွိရင္ သံုးဖို႔ တစ္စုဆိုၿပီး ေလးစု ခဲြရမယ္တဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဘယ္ေလာက္ စနစ္က်လဲလို႔။ ကိုယ့္ဟာကို စဥ္းစားၾကေပါ့။

အခုေတာ့ ဒို႔ျမန္မာေတြက စနစ္မက်ဘူး။ အလွဴအတန္းေတြ နင္းကန္လုပ္ေနသူေတြကိုလည္း အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာ။ အခ်ိဳ႕က ေျမွာက္ေပးၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတဲ့ေကာင္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူမ်ားလည္း သြားမေျမွာက္နဲ႔။ ကိုယ္တိုင္ လွဴၿပီဆိုရင္လည္း ေစာေစာက ျမတ္စြာဘုရား ညႊန္ၾကားခဲ့တဲ့ ေလးဖို႔ကို စဥ္းစား။ ျခြင္းခ်က္ေတြေတာ့ ရွိေနအံုးမွာေပါ့။ ဒါေတြေတာ့ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး။ 

ဆရာႀကီး လုပ္ခ်င္လို႔ ဒါေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒို႔ျမန္မာေတြ စနစ္မက်တာေတြ မ်ားလြန္းလို႔၊ အခုဆို ငါ့လူတို႔ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ အလုပ္ကို ႀကိဳးစား၊ ပိုက္ဆံကို စု၊ စုႏိုင္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္ဆိုတယ္ မလားကြ။ အခုဆို ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီး ျပည္ပမွာ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒုိ႔ျမန္မာေတြ ေတြ႕ရတာ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ေျပာလုိက္ရတာပါ။