Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Sunday, May 30, 2010

ျဖည့္ေတြး၊ ျဖည့္ျမင္၊ ျဖည့္ေျပာ (အဆက္)


ပရိဗိုဇ္မ်ား ထင္ထားၾကသည္မွာ ေဂါတမသည္ ဗဟုသုတၾကြယ္၀သူမဟုတ္၊ သူေဟာတဲ့တရားေလာက္သာ သိသူဟုသာ နားလည္ထားၾကသည္။ ယခု ျမတ္စြာဘုရားက “သင္တို႔ရဲ႕ ဇိဂုေစၧ၀ါဒနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာကို ေမးစမ္းပါ”ဟု ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ဆိုလိုက္ေသာအခါ မထင္မွတ္ေသာစကားျဖစ္၍ အံ့ၾသသြားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။

မိမိတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ အေသးအဖဲြကိစၥေလးမ်ားတြင္လည္း ဤသို႔ ၾကံဳဖူးၾကပါလိမ့္မည္။ ပိဋကတ္ေလာက္သာ တတ္သိလိမ့္မည္ဟု ထင္ထားေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးက သိပၸံပညာအေၾကာင္းကို ခေရေစ့တြင္းက် ရွင္းျပႏိုင္ျခင္း၊ လူ႕ေလာကတြင္ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ေနသူက ပိဋကတ္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို တတ္သိနားလည္ေနျခင္း စေသာ မထင္မွတ္ေသာ ဘ၀အေျခအေနႏွင့္ သူတို႔၏ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈမ်ားကို လက္ေတြ႕ေတြ႕ရေသာအခါ အံ့ၾသခ်ီးက်ဴးတတ္ၾကေပမည္။ “ဒီေကာင္ကေတာ့၊ ဒီလူကေတာ့ ၊ ဒီကိုယ္ေတာ္ကေတာ့ အံ့ၾသေလာက္ပါတယ္။ စြယ္စံုပဲေဟ့”ဟူေသာ စကားမွာလည္း အလားတူျဖစ္ရပ္မ်ားကို ေတြ႕ၾကံဳလိုက္ရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။


ထို႔ေနာက္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္သည္ “အရွင္ေဂါတမ…ကၽြႏ္ုပ္တို႔ဟာ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒကို က်င့္သံုးေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀ါဒရဲ႕ ျဖဴစင္ေၾကာင္းတရားနဲ႔ ညစ္ညဴးေၾကာင္းတရားေတြကို သိပါသလား”

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒသမားမ်ားပင္လွ်င္ အကုန္အစင္ မသိႏိုင္ေကာင္းေသာ မ်ားစြာေသာ အက်င့္တို႔ကို ထုတ္္ေဖာ္ေျပာျပလိုက္သည္။

“နိေျဂာဓ….တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒသမားတို႔သည္ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ က်င့္၏။ အစာအငတ္ခံက်င့္၏။ တစ္အိမ္သာ ဆြမ္းခံၿပီး တစ္လုတ္သာ စား၏။ ႏွစ္အိမ္သာ ဆြမ္းခံၿပီး ႏွစ္လုတ္သာ စား၏။ …..။ ခုႏွစ္အိမ္သာ ဆြမ္းခံၿပီး ခုႏွစ္လုတ္သာ စား၏။ …………ဤကဲ့သို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနၾက၏။

အခ်ိဳ႕မွာ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကိုသာ စား၏။ ……။ အခ်ိဳ႕က ျမတ္သစ္ရြက္မ်ားကို စား၏။ ရသမွ်ေသာ သစ္ဥသစ္ဖုမ်ားကိုသာ စား၏။ ………။

အခ်ိဳ႕မွာ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္သာ တရားက်င့္၏။ …….။ ေလွ်ာ္ခ်ည္အ၀တ္ကိုသာ ၀တ္၏။ တစ္ဖက္သာ ေစာင္းလွ်က္အိပ္၏။ ဆူးေပၚ၌သာ အိပ္၏။ ပ်ဥ္ျပားေပၚ၌သာ အိပ္၏။ ……။

အခ်ိဳ႕မွာ မစင္ကိုသာ စား၍ က်င့္၏။ ……..။ ညေနတိုင္း ေရငုပ္ေသာအက်င့္လည္း က်င့္၏။ …..”
စေသာ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒ အက်င့္ေပါင္းမ်ိဳးစံုကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပလိုက္သည္။ အစက “ရဟန္းေဂါတမသည္ ကိုယ့္အက်င့္ေလာက္သာ သိတယ္။ ငါတို႔ က်င့္ေနတဲ့အက်င့္မ်ိဳးစံုကို သိသူမဟုတ္၊ လူေတာတိုးရဲသူ မဟုတ္၊ ဗဟုသုတမၾကြယ္”ဟု ထင္ထားၾကေသာ ပရိဗိုဇ္တို႔မွာ အံ့ၾသလွ်က္သာ ရွိေနေတာ့သည္။

“ကဲ…နိေျဂာဓ…ဒီအက်င့္ေတြဟာ ကိေလသာကုန္ေၾကာင္းအတြက္ စင္ၾကယ္မႈရွိလား၊ မရွိဘူးလား”

“ရဟန္းေဂါတမ…. ဒီအက်င့္ေတြဟာ အရမ္းကို စင္ၾကယ္ပါတယ္။ မစင္ၾကယ္မႈ တစ္ခုမွ် မရွိပါဘူး”

“ဟုတ္တယ္….နိေျဂာဓ၊ ဒီအက်င့္ေတြက စင္ၾကယ္ပါတယ္”

သႏၶာနသူေဌးလည္း အံ့ၾသသြားသည္။ “ဒီပရိဗိုဇ္ေတြရဲ႕ အက်င့္ေတြကိုမ်ား ဒို႔ဘုရားက စင္ၾကယ္တယ္တဲ့”ဟုလည္း ေတြးေနခဲ့သည္။ သူတို႔ က်င့္ေနေသာအက်င့္ေတြကို ေဂါတမဘုရားကေတာင္ ေထာက္ခံမႈေပးလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္ႏွင့္ တပည့္ပရိဗိုဇ္ပရိသတ္ေတြလည္း အံ့ၾသ၀မ္းသာသြားသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားမ်ားက ဤေနရာတြင္ မရပ္ခဲ့။ ဆက္ေျပာလိုက္သည္။

“ဟုတ္တယ္…နိေျဂာဓ၊ တပအက်င့္ေတြက တကယ္ေတာ့ စင္ၾကယ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္….”

“ဒါေပမယ့္…ဘာျဖစ္လဲ”

“အက်င့္ေတြက ျဖဴစင္ေပမယ့္ အဲဒီျဖဴစင္တဲ့အက်င့္ေတြမွာပဲ ညစ္ညဴးေၾကာင္းတရားေတြ ရွိေနတာကို ငါ ေျပာျပမယ္”

“ဘယ္လို….”

“ျဖဴစင္ေနတဲ့ တပအက်င့္ေတြမွာပဲ ညစ္ညဴးေၾကာင္းေတြက ရွိေနတယ္ နိေျဂာဓ။ အဲဒီ ညစ္ညဴးေၾကာင္းေတြကိုလည္း ငါေျပာျပမယ္”
“တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒသမားအခ်ိဳ႕ဟာ အထက္ပါ အက်င့္မ်ိဳးစံုထဲက အနည္းဆံုး တစ္ခုခုကို က်င့္ၾကတယ္။ က်င့္ၿပီးေတာ့ အဲဒီအက်င့္နဲ႔ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဟုတ္လွၿပီဆိုၿပီး ေက်နပ္တင္းတိမ္ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒါဟာ ဒီ၀ါဒကို ညစ္ညဴးေစတာပဲ”

“အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အဲဒီအက်င့္ေတြကို က်င့္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြကို ႐ႈတ္ခ်ေနၾကတယ္ေလ။ အဲဒါဟာလည္း ဒီ၀ါဒကို ညစ္ညဴးေစတာပဲ”

“အခ်ိဳ႕ကေတာ့ မာန္မာနေတြနဲ႔ ယဇ္မူးသြားေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ လာဘ္လာဘရဖို႔အတြက္ပဲ အားထုတ္ေနၾကတယ္။ အဲဒီလာဘ္လာဘေတြနဲ႔ ေက်နပ္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရလာတဲ့ လာဘ္ေတြနဲ႔ မာန္ေမာက္ၿပီး သူတစ္ပါးေတြကို တိုက္ခိုက္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ္မၾကိဳက္တဲ့အစာကို ၾကိဳက္ေပမယ့္ စြန္႔ပစ္ၿပီး ကိုယ္ၾကိဳက္တဲ့အစာေတြကိုေတာ့ ဘာဆင္ျခင္မႈမွမပါဘဲ စားသံုးေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ငါ ဒီအက်င့္ကို က်င့္လိုက္ရင္ မင္း၊ မွဴးမတ္၊ သူေဌးေတြ ငါ့ကို ကိုးကြယ္ၾကလိမ့္မယ္”ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ က်င့္ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ငါတို႔ကမွ ၿခိဳးျခံေခၽြတာၿပီး က်င့္ေနေသးတယ္။ ဟိုလူေတြကေတာ့ ရွိသမွ်အစာကို အကုန္စားၿပီးေနၾကတယ္”လို႔ ကဲ့ရဲ႕ေနၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း “ငါတို႔ ၿခိဳးၿခံၿပီး က်င့္ေနတာကိုေတာ့ လူေတြက ကိုးကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိၾကဘူး။ အစားမ်ိဳးစံုစားၿပီး က်င့္ေနသူေတြကိုေတာ့ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနၾကတယ္”လို႔ ခံစားၿပီး မနာလို ၀န္တိုစိတ္ေတြ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ …………………………”

“နိေျဂာဓ……..ေနာက္ၿပီးေတာ့ အခ်ိဳ႕က က်င့္ေတာ့ က်င့္ၾကပါရဲ႕။ က်င့္ၿပီးေတာ့ သူတစ္ပါးေတြရဲ႕ ဂုဏ္ေတြကို အပုတ္ခ် ေျပာေနၾကတယ္။ မနာလို ၀န္တိုစိတ္ေတြပဲ ပြားေနၾကတယ္။ ဂုဏ္တုဂုဏ္ၿပိဳင္ေတြပဲ လုပ္ေနၾကတယ္။ ေရွ႕တစ္မ်ိဳး ကြယ္ရာတစ္မ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္။ ဥပမာ လူမျမင္ရာအရပ္မွာေတာ့ တရားမက်င့္ၾကဘူး။ လူျမင္ရာမွာေတာ့ တရားက်င့္သလိုလို ဘာလိုလို လုပ္ၾကတယ္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီအက်င့္ေတြနဲ႔ လူေတြကို လိမ္ညာစားေသာက္တယ္။ လွည့္ျဖားတယ္။ ဒီအက်င့္ေတြနဲ႔ စိတ္ေတြက ခက္ထန္ေနၾကတယ္။ ဒီအက်င့္ေတြနဲ႔ပဲ အယူအဆေတြက မွားယြင္းကုန္ၾကျပန္တယ္။ …………………………………. နိေျဂာဓ….ဒါေတြဟာ သင္တို႔ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒရဲ႕ ညစ္ညဴးေၾကာင္း တရားေတြပဲ”လို႔ ငါဆိုတယ္”

“ကဲ နိေျဂာဓ….. ငါ အထက္က ေျပာခဲ့တာေတြဟာ သင္တို႔၀ါဒရဲ႕ ညစ္ညဴးေၾကာင္းေတြ ဟုတ္သလား၊ မဟုတ္ဘူးလား၊၊ ေျပာပါအံုး”

“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေတြကိုမွ ညစ္ညဴးေၾကာင္းလို႔ မဆိုရင္ ေလာကမွာ ဒီထက္ ညစ္ညဴးေစတဲ့ ဘာရွိအံုးမွာလဲ။ ဒါေတြကေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ။ စင္ၾကယ္ေၾကာင္းေတြကေရာ ဘာေတြလဲ။ ဆိုပါအံုး”

“အထက္မွာ ဆိုခဲ့တဲ့အက်င့္ေတြကို မေကာင္းတဲ့စိတ္ထားေတြ မပါ၀င္ေစဘဲ၊ သူတစ္ပါးကို မပုတ္ခတ္ဘဲ၊ လူၾကြားခ်င္ရံုသက္သက္ မဟုတ္ဘဲ၊ ရိုးရိုးသားသား က်င့္ေနၿပီဆိုရင္ ဒါေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေတြဟာ စင္ၾကယ္ေၾကာင္းေတြပဲေပါ့ နိေျဂာဓ”

“ဒါဆို ကၽြႏ္ုပ္တို႔အက်င့္ေတြကို စင္ၾကယ္တယ္၊ ျမင့္ျမတ္တယ္လို႔ သင္ ဆိုတယ္ေပါ့။ သင္လက္ခံတယ္ေပါ့”

“လက္ခံတာေပါ့ နိေျဂာဓ၊ သင္တို႔ အဲဒီလိုသာ စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ႐ိုး႐ိုးသားသား က်င့္တယ္ဆိုရင္ ျဖဴစင္တဲ့အက်င့္ေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္…..”

“ဒါေပမယ့္ ဘာျဖစ္လဲ” စိတ္မရွည္ခ်င္သျဖင့္ စကားျဖတ္ေမးလိုက္သည္။

“ဒါေပမယ့္ ဒီ သင္တို႔အက်င့္ေတြက အထြတ္အထိပ္အဆင့္ကို မေရာက္ေသးဘူး၊ တကယ့္အႏွစ္သာရလည္း မဟုတ္ေသးဘူး၊ အခံြအေပြးအဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္ နိေျဂာဓ”

(မွတ္ခ်က္….ဤေနရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားက က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း အေသးစိတ္ရွင္းျပသည္။ က်ယ္၀န္းလွမည္စိုး၍ အနည္းငယ္မွ်သာ နားလည္႐ံု ျပဆိုလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။)

ထိုကဲ့သို႔ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သူတို႔အက်င့္ကို ျဖဴစင္သည္ဟု ဆိုလိုက္ေသာအခါ နိေျဂာဓႏွင့္ပရိဗိုဇ္မ်ားမွာ ၀မ္းသာသြားခဲ့ၾကသည္။
“ကဲ ဒါဆိုရင္လည္း အႏွစ္သာရအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ဆိုပါအံုး”

“နိေျဂာဓ သင္က အဆင့္ကို ေက်ာ္သြားၿပီကိုး၊ ဘယ္လို ဆက္က်င့္ရမလဲဆိုတာ ငါ ဆက္ေျပာမယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ အေခါက္အဆင့္ကို ဘယ္လို ေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမလဲ”

“ပထမ အေပြးအဆင့္တုန္းက အက်င့္ေတြကို ေစာင့္စည္းျခင္း ေလးမ်ိဳးနဲ႔ က်င့္ရမယ္။ သတၱ၀ါေတြအသက္ကို မသတ္ဘဲ၊ မသတ္ခိုင္းဘဲ၊ သတ္တာကိုလည္း မၾကိဳက္ဘဲ (၁)၊ သူတစ္ပါးမေပးတဲ့ပစၥည္းဥစၥာကို မယူဘဲ၊ မယူခိုင္းဘဲ၊ အဲဒီလို ယူတာကိုလည္း မၾကိဳက္ဘဲ (၂)၊ မဟုတ္မမွန္ လိမ္ညာစကား မေျပာဘဲ၊ မေျပာေစဘဲ၊ ေျပာတာကိုလည္း မၾကိဳက္ဘဲ (၃)၊ ကာမဂုဏ္မလုိက္စားဘဲ၊ မလိုက္စားေစဘဲ၊ လိုက္စားေနတာကိုလည္း မၾကိဳက္ဘဲ (၄) က်င့္ၾကံအားထုတ္ရမယ္”

“အဲဒီလို အားထုတ္ၿပီးတဲ့အခါ သူ႕မွာ လကၡဏာေတြ ျပလာလိမ့္မယ္”

“ဘယ္လို လကၡဏာေတြမ်ားလဲ”

“ျပတတ္တဲ့လကၡဏာေတြကေတာ့ သီလေတြ ေစာင့္ထိန္းရတာ ေပ်ာ္လာတယ္၊ လူ႕ဘ၀ကို ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး (လူမထြက္ခ်င္ေတာ့ဘူး)၊ တစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆးေနရတာ ၾကည္ႏူးလာတယ္၊ အၿမဲတမ္း ေတာအရပ္၊ ေတာင္အရပ္မွာပဲ ေနလိုစိတ္ေတြ ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေတြက ျပတတ္တဲ့လကၡဏာေတြပါပဲ”

“ဒါေတြက အေခါက္အဆင့္ေရာက္ေနၿပီေပါ့”

“မဟုတ္ေသးဘူး နိေျဂာဓ၊ အေခါက္အဆင့္က မၿပီးေသးဘူး၊ အဲဒီလို တရားက်င့္ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ၿပီး ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ ေတာေတာင္အရပ္ကို သြား၊ ၿပီးေတာ့ မက္မက္ေမာေမာ တြယ္တာျခင္း(၁)၊ မလိုမုန္းထားျခင္း (၂)၊ ေတြေတြေ၀ေ၀ ထိုင္းထိုင္းမႈိင္းမႈိင္း ျဖစ္ေနျခင္း သို႔မဟုတ္ မတက္မၾကြ ျဖစ္ေနျခင္း (၃)၊ စိတ္ပ်ံ႕လြင့္ျခင္း (၄)၊ ေနာင္တတစ္ဖန္ ပူပန္ျခင္း (၅)၊ သံသယမ်ားျခင္း (၆)ဆိုတဲ့ အညစ္အေၾကးေတြကို ပယ္ႏုိင္တဲ့အဆင့္အထိ က်င့္ၾကံပြားမ်ားရမယ္”

“ဒါေတြကို ပယ္ၿပီးရင္ မိမိရဲ႕ စိတ္ခႏၶာကို ေမတၱာတရား၊ က႐ုဏာတရား၊ မုဒိတာတရား၊ ဥေပကၡာတရားေတြနဲ႔ ထံုလႊမ္းေနေအာင္ က်င့္ရမယ္”

“ဒါဆိုရင္ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ရဲ႕ ၀ါဒဟာ တကယ့္ကို ျဖဴစင္သြားၿပီ၊ စင္ၾကယ္သြားၿပီ၊ အႏွစ္သာရကို ေရာက္သြားၿပီေပါ့”

“လိုေသးတယ္၊ လိုေသးတယ္ နိေျဂာဓ၊ ဒီလို က်င့္လိုက္တာေတာင္ အႏွစ္သာရကို မေရာက္ေသးဘူး၊ အေခါက္အဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္”

“ဒါဆိုရင္ ဘာေတြကို ဘယ္လို ဆက္က်င့္ရအံုးမွာလဲ”

“အထက္မွာ ေျပာခဲ့သလို က်င့္ၿပီးေတာ့ ေရွ႕က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တစ္ဘ၀၊ ႏွစ္ဘ၀မွ ဘ၀ေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမ်ားစြာထိ မွတ္မိႏိုင္စြမ္းရွိေအာင္ အားထုတ္ရမယ္ နိေျဂာဓ”

“ဒါဆိုရင္ အထြတ္အထိပ္၊ အႏွစ္သာရ ေရာက္ၿပီေပါ့”

“မေရာက္ေသးဘူး နိေျဂာဓ၊ ဒီအဆင့္က အကာအဆင့္ပဲ ရွိေသးတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ ေဂါတမ၊ ဒါဆိုရင္ အႏွစ္သာရေရာက္ေအာင္ ဆက္ေျပာပါအံုး”

“အဲဒီလို အဆင့္ဆင့္ အားထုတ္ရင္း ပုေဗၺနိ၀ါသာႏုႆတိဉာဏ္ (ေရွ႕ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကို အမွတ္ရႏိုင္ေသာဉာဏ္)ကို ရရွိၿပီးေနာက္ နတ္မ်က္စိကဲ့သို႔ ထြင္းေဖာက္သိျမင္ႏိုင္ေသာ ဒိဗၺစကၡဳဉာဏ္၊ သတၱ၀ါတို႔၏ ဣေၿႏၵ အႏုအရင့္၊ အက်င့္စရိုက္ေတြကို သိျမင္ႏိုင္ေသာ ဣၿႏၵိယပေရာပရိယတၱိဉာဏ္၊ သူတစ္ပါးတို႔၏ စိတ္အၾကံကို သိႏိုင္ေသာ ေစေတာပရိယဉာဏ္စေသာ ထူးျမတ္ေသာဉာဏ္အဆင့္ဆင့္ကို ရရွိေအာင္ အားထုတ္ႏိုင္လွ်င္ အထြတ္အထိပ္သို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ အႏွစ္သာရသို႔ ေရာက္ပါၿပီ၊ ထိုအဆင့္ကို ေရာက္ပါမွ သင္တို႔၏ ၀ါဒ၊ အက်င့္သည္ အမွန္တကယ္ စင္ၾကယ္ျခင္းသို႔ ေရာက္ၿပီလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

“နိေျဂာဓ…….. ဒါဆိုရင္ သင္တို႔ရဲ႕ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒဟာ စင္ၾကယ္သလား၊ မစင္ၾကယ္ဘူးလား”

“ေဂါတမ….အဲဒီလို ျဖစ္ရင္ေတာ့ အလြန္ကို စင္ၾကယ္ပါတယ္၊ အႏွစ္သာရသို႔လည္း ေရာက္ပါတယ္”

“နိေျဂာဓ…. ငါဟာ ဒီနည္းလမ္း။ ဒီအက်င့္အားျဖင့္သာလွ်င္ ငါ့တပည့္ေတြကို တရားထူးရေအာင္ လုပ္တာ။ ငါ့တပည့္ေတြကလည္း ဒီလိုနည္းနဲ႔ တရားထူးရၿပီး ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါကို သင္သိခ်င္ေနတာ မဟုတ္လား”

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားဆံုးေသာအခါ “ငါတို႔ဆရာအပါအ၀င္ ငါတို႔အားလံုးဟာ အႏွစ္သာရျပည့္၀ေသာ တရားကို လက္လႊတ္ဆံုး႐ႈံုးခဲ့ၾကၿပီ”ဟု ၀မ္းပန္းတနည္းျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုခဲ့ၾကေလသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္ .............

Saturday, May 29, 2010

၀ိဆက္ပဲြေတာ္

(ဗုဒၶဘာသာ၀င္အေပါင္းတို႔…..၀ိဆက္ေန႔ပဲြေတာ္ဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ ေမြးေန႔၊ ဘုရားအျဖစ္ေရာက္ေတာ္မူေသာေန႔၊ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေသာေန႔ကို ရည္ညႊန္းၿပီး က်င္းပၾကျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မႏွစ္က ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကို ျပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ ဒီေန႔မွာ သီရိလကၤာရဲ႕ ၀ိဆက္ပဲြေတာ္က်င္းပပံုမ်ားနဲ႔ မႏွစ္က ၀ိဆက္ေန႔မွာ ရိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဓာတ္ပံုမ်ားကိုလည္း မွ်ေ၀လိုက္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕အခ်က္အလက္မ်ားကို ဟိုဟိုဒီဒီ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားမွ ရရွိပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာရဲ႕ ထူးျခားတဲ့အစဥ္အလားမ်ားကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရင္း ဓမၼအႏွစ္သာရမ်ားဆီ တက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ….)

(ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်အပေါင်းတို့…..ဝိဆက်နေ့ပွဲတော်ဟာ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာရဲ့ မွေးနေ့၊ ဘုရားအဖြစ်ရောက်တော်မူသောနေ့၊ ပရိနိဗ္ဗာန်စံတော်မူသောနေ့ကို ရည်ညွှန်းပြီး ကျင်းပကြခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ မနှစ်က ရေးခဲ့တဲ့ ဆောင်းပါးလေးကို ပြန်လည်မျှဝေလိုက်ပါတယ်။ ဒီနေ့မှာ သီရိလင်္ကာရဲ့ ဝိဆက်ပွဲတော်ကျင်းပပုံများနဲ့ မနှစ်က ဝိဆက်နေ့မှာ ရိုက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ ဓာတ်ပုံများကိုလည်း မျှဝေလိုက်ပါတယ်။ အချို့အချက်အလက်များကို ဟိုဟိုဒီဒီ အင်တာနက်စာမျက်နှာများမှ ရရှိပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာရဲ့ ထူးခြားတဲ့အစဉ်အလားများကို ထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရင်း ဓမ္မအနှစ်သာရများဆီ တက်လှမ်းနိုင်ကြပါစေ….)



“၀ိဆက္”ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာပြဲေတာ္ေတြအနက္ အေရးအၾကီးဆံုးပြဲေတာ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ ယင္းပြဲေတာ္ကို ေမလရဲ႕လျပည့္ေန႔မွာ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ျမတ္ဗုဒၶေမြးေန႔မွာ က်င္းပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ကေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ေမြးေန႔နဲ႔ ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူေသာေန႔မွာ က်င္းပျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ စာေပအရ ဗုဒၶဆိုတာ ႏိုးၾကားၿပီးေသာသူ သို႔မဟုတ္ ဉာဏ္အလင္း ရရွိၿပီးသူလို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ ဗုဒၶဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရဟာ ထူးကဲသာလြန္ေသာဉာဏ္ပညာနဲ႔ ကရုဏာတရားရွိေသာပုဂၢိဳလ္ကို ရည္ညႊန္းပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာေတြအတြက္ ညာဏ္အလင္းဆိုတာ ပုဂၢိဳလ္အသီးသီး တဏွာနဲ႔ဒုကၡတရားတို႔မွ လြန္ေျမာက္ရာ နိဗၺာန္ကို ရရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္ေသာ အေျခအေနတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။


၀ိဆက္ပြဲေတာ္ကို သီရိလကၤာ၊ တရုတ္၊ စကၤာပူ၊ မေလးရွား၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ထိုင္းနဲ႔ လာအိုႏို္င္ငံေတြမွာ အထူးသျဖင့္ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ၀ိဆက္ပြဲေတာ္ဟာ ျမန္မာမွာေတာ့ အၾကီးက်ယ္ဆံုးပဲြေတာ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာမွာ ကဆုန္လျပည့္ေညာင္ေရသြန္းပဲြေတာ္ေလာက္ပဲ က်င္းပၾကတာ မ်ားပါတယ္။ သီရိလကၤာမွာေတာ့ ႏိုင္ငံရဲ႕ အၾကီးက်ယ္ဆံုး ပဲြေတာ္ၾကီး ျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ မီးအလွဆင္ထြန္းညွိျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာ မီးအလွေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ မ႑ပ္ၾကီးေတြ၊ ဘုရားပံုေတာ္ေတြ၊ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈေတြ..တည္ေဆာက္ၿပီး အၾကီးအက်ယ္ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။


“ဝိဆက်”ဆိုတာ ဗုဒ္ဓဘာသာပွဲတော်တွေအနက် အရေးအကြီးဆုံးပွဲတော်တစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ ယင်းပွဲတော်ကို မေလရဲ့လပြည့်နေ့မှာ ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ မြတ်ဗုဒ္ဓမွေးနေ့မှာ ကျင်းပခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ အချို့ဗုဒ္ဓဘာသာတွေအတွက်ကတော့ မြတ်ဗုဒ္ဓရဲ့ မွေးနေ့နဲ့ ပရိနိဗ္ဗာန်စံတော်မူသောနေ့မှာ ကျင်းပခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ စာပေအရ ဗုဒ္ဓဆိုတာ နိုးကြားပြီးသောသူ သို့မဟုတ် ဉာဏ်အလင်း ရရှိပြီးသူလို့ ဆိုလိုပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဆိုတဲ့ဝေါဟာရဟာ ထူးကဲသာလွန်သောဉာဏ်ပညာနဲ့ ကရုဏာတရားရှိသောပုဂ္ဂိုလ်ကို ရည်ညွှန်းပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာတွေအတွက် ညာဏ်အလင်းဆိုတာ ပုဂ္ဂိုလ်အသီးသီး တဏှာနဲ့ဒုက္ခတရားတို့မှ လွန်မြောက်ရာ နိဗ္ဗာန်ကို ရရှိတဲ့ ကောင်းမြတ်သော အခြေအနေတစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။


ဝိဆက်ပွဲတော်ကို သီရိလင်္ကာ၊ တရုတ်၊ စင်္ကာပူ၊ မလေးရှား၊ ကမ္ဘောဒီးယား၊ ထိုင်းနဲ့ လာအိုနိုင်ငံတွေမှာ အထူးသဖြင့် ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ ဝိဆက်ပွဲတော်ဟာ မြန်မာမှာတော့ အကြီးကျယ်ဆုံးပွဲတော် မဟုတ်ပါဘူး။ မြန်မာမှာ ကဆုန်လပြည့်ညောင်ရေသွန်းပွဲတော်လောက်ပဲ ကျင်းပကြတာ များပါတယ်။ သီရိလင်္ကာမှာတော့ နိုင်ငံရဲ့ အကြီးကျယ်ဆုံး ပွဲတော်ကြီး ဖြစ်တယ်။ အဓိကကတော့ မီးအလှဆင်ထွန်းညှိခြင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ တစ်နိုင်ငံလုံးမှာ မီးအလှတွေနဲ့ တန်ဆာဆင်ထားတဲ့ မဏ္ဍပ်ကြီးတွေ၊ ဘုရားပုံတော်တွေ၊ ရိုးရာယဉ်ကျေးမှုတွေ..တည်ဆောက်ပြီး အကြီးအကျယ် ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။





ႏိုင္ငံမ်ားစြာမွ ၀ိဆက္ပြဲေတာ္က်င္းပပံုမ်ားကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ တူညီတဲ့ အစဥ္အလာေတြကို ေတြ႕ရပါတယ္။ ပြဲေတာ္ကို ေရာင္စံုမီးပံုးေတြနဲ႔ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ အိမ္ေတြကို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာထားၿပီး တန္ဆာဆင္ၾကတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ၀ိဆက္ေန႔ထူးေန႔ျမတ္မွာ စကၠဴမ်ား၊ သစ္သားမ်ားျဖင့္ မီးအိမ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ေလ့ရွိၾကသလို ေလွာင္အိမ္ထဲမွငွက္မ်ားကိုလဲ ၾကီးက်ယ္ေသာ အခမ္းအနားျဖင့္ လႊတ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္အတြင္း ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းမ်ားသို႔သြားကာ ရဟန္းေတာ္မ်ားအား အစားအေသာက္၊ ဖေယာင္းတိုင္၊ ပန္းမ်ားကို လွဴဒါန္းေလ့ရွိပါတယ္။

နိုင်ငံများစွာမှ ဝိဆက်ပွဲတော်ကျင်းပပုံများကို လေ့လာကြည့်ရင် တူညီတဲ့ အစဉ်အလာတွေကို တွေ့ရပါတယ်။ ပွဲတော်ကို ရောင်စုံမီးပုံးတွေနဲ့ ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ အိမ်တွေကို သန့်ရှင်းသပ်ရပ်စွာထားပြီး တန်ဆာဆင်ကြတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် ထိုင်းနိုင်ငံမှာ ဝိဆက်နေ့ထူးနေ့မြတ်မှာ စက္ကူများ၊ သစ်သားများဖြင့် မီးအိမ်များကို ပြုလုပ်လေ့ရှိကြသလို လှောင်အိမ်ထဲမှငှက်များကိုလဲ ကြီးကျယ်သော အခမ်းအနားဖြင့် လွှတ်ပေးလေ့ရှိပါတယ်။ ပွဲတော်ရက်အတွင်း နိုင်ငံအများအပြားတွင် ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များဟာ နီးစပ်ရာ ကျောင်းများသို့သွားကာ ရဟန်းတော်များအား အစားအသောက်၊ ဖယောင်းတိုင်၊ ပန်းများကို လှူဒါန်းလေ့ရှိပါတယ်။



ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ယ္ျခင္းနဲ႔ ဆုေတာင္းျခင္းဟာ ၀ိဆက္ေန႔ထူးရဲ႕ အေရးၾကီးတဲ့ အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘုရားရွင္အား ေရသပၸါယ္ျခင္း အခမ္းအနားကိုလဲ က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ပခံုးေတာ္အထက္မွ ေရသြန္းေလာင္းျခင္းမ်ားကိုလဲ ျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ ထိုသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ မိမိတို႔ရဲ႕စိတ္သႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟမ်ားကို ျဖဴစင္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ ႏိုင္ငံတြင္ကား အဆိုပါ အစီအစီအစဥ္မ်ားအျပင္ မိမိတိုိ႔ရဲ႕ ရွိရင္းစြဲယဥ္ေက်းမႈမ်ားကိုလဲ ထည့္သြင္းက်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ နဂါးအကမ်ား ပါ၀င္ေစျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ လွဴဖြယ္၀တၳဳမ်ားကိုလဲ ျမတ္ဗုဒၶဆင္းတုေတာ္ကို လွဴဒါန္းဖို႔ ယူေဆာင္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီလို က်င္းပတာဟာ ျမတ္ဗုဒၶရဲ႕ ဘ၀ျဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ တရားေတာ္မ်ားကို ေလးစားမႈ၊ ေက်းဇူးတင္မႈတို႔ကို ျပသရာေရာက္ပါတယ္။ ပြဲေတာ္ရက္အတြင္း သတၱ၀ါမ်ားကို မညွင္းဆဲေသာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအေနျဖင့္ သက္သတ္လြတ္ စားေလ့ရွိၾကပါတယ္။

ရွတ်ဖတ်သရဇ္ဈယ်ခြင်းနဲ့ ဆုတောင်းခြင်းဟာ ဝိဆက်နေ့ထူးရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ရပ် ဖြစ်ပါတယ်။
ဘုရားရှင်အား ရေသပ္ပါယ်ခြင်း အခမ်းအနားကိုလဲ ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ ပခုံးတော်အထက်မှ ရေသွန်းလောင်းခြင်းများကိုလဲ ပြုလေ့ရှိပါတယ်။ ထိုသို့ပြုလုပ်ခြင်းရဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကတော့ မိမိတို့ရဲ့စိတ်သန္တာန်မှာရှိတဲ့ လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟများကို ဖြူစင်စေဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။ တရုတ် နိုင်ငံတွင်ကား အဆိုပါ အစီအစီအစဉ်များအပြင် မိမိတို့ရဲ့ ရှိရင်းစွဲယဉ်ကျေးမှုများကိုလဲ ထည့်သွင်းကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ ဥပမာအားဖြင့် နဂါးအကများ ပါဝင်စေခြင်းဖြစ်ပါတယ်။ လှူဖွယ်ဝတ္ထုများကိုလဲ မြတ်ဗုဒ္ဓဆင်းတုတော်ကို လှူဒါန်းဖို့ ယူဆောင်သွားလေ့ရှိပါတယ်။ ဒီလို ကျင်းပတာဟာ မြတ်ဗုဒ္ဓရဲ့ ဘဝဖြစ်တော်စဉ်နဲ့ တရားတော်များကို လေးစားမှု၊ ကျေးဇူးတင်မှုတို့ကို ပြသရာရောက်ပါတယ်။ ပွဲတော်ရက်အတွင်း သတ္တဝါများကို မညှင်းဆဲသော ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များအနေဖြင့် သက်သတ်လွတ် စားလေ့ရှိကြပါတယ်။







သီရိလကၤာႏိုင္ငံက ၀ိဆက္ဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ႏွစ္စဥ္ အားလပ္ရက္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။ အိႏၵိယမဟာယာနဗုဒၶဘာသာဓေလ့ထံုးစံအရ အဆိုပါ ၀ိဆက္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ထပ္တူျဖစ္တဲ့ ၀ိဆာခဆိုတဲ့အမည္အားျဖင့္ လူသိမ်ားတဲ့ အားလပ္ရက္ျဖစ္ပါတယ္။ ၀ိဆက္ ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရဟာ ၀ိဆာခဆိုတဲ့ ပါဠိကေနေျပာင္းလဲလာတဲ့ ဆင္ဟာလေ၀ါဟာရျဖစ္ပါတယ္။ “၀ိုင္း ဆာခ” ဆိုတာကေတာ့ ဟိႏၵဴျပကၡဒိန္မွာ ဒုတိယေျမာက္လရဲ႕အမည္ျဖစ္ပါတယ္။

အိႏၵိယ၊ ဘဂၤလားေဒရွ္နဲ႔ နီေပါႏိုင္ငံေတြမွာ ဤလျပည့္ေန႔ကို ၀ိဆာခ္ပူဇ(Visakah Puja)၊ ဗုဒၶ ပုရ္နိမာ(Buddha Purnima)၊ ဗုဒၶဇယႏၱိ(Buddha Jayanti)လို႔လဲ အသိမ်ားပါတယ္။ ထိုင္းႏုိင္ငံမွာကေတာ့ ၀ိဆာခဘုခ်( Visakha Bucha)၊ ဗီယက္နမ္မွာ ဖက္ဒန္း(Phật Đản)၊ အင္ဒိုနီးရွားမွာ ၀ိုင္းဆက္ (Waisak)၊ သီရိလကၤာမွာ ၀ိဆက္(ေ၀့ဆက္)(Vesak (Wesak))၊ တရုတ္စကားေျပာတဲ့ မေလးရွားနဲ႔ တရုတ္မွာ ေဖာဒန္း(佛誕 (fó dàn))၊ တိဗက္မွာ စကဒ၀(Saga Dawa)လို႔ အသီးသီး ေခၚဆို အသံုးျပဳကာ ပြဲေတာ္မ်ားကို က်င္းပေလ့ရွိပါတယ္။ လာအိုႏိုင္ငံမွာလဲ ဒီပဲြေတာ္နဲ႔ ထပ္တူျဖစ္တဲ့ ပြဲေတာ္တစ္ခုရွိပါတယ္။ အဆိုပါ ပြဲေတာ္ကေတာ့ ၀ိကဆက္ခ ေဘာကဆ(Vixakha Bouxa)လို႔ ေခၚပါတယ္။

သီရိလင်္ကာနိုင်ငံက ဝိဆက်ဆိုတာ ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်တွေအတွက် နှစ်စဉ် အားလပ်ရက်တစ်ခုဖြစ်ပါတယ်။ အိန္ဒိယမဟာယာနဗုဒ္ဓဘာသာဓလေ့ထုံးစံအရ အဆိုပါ ဝိဆက်နဲ့ အဓိပ္ပါယ်ထပ်တူဖြစ်တဲ့ ဝိဆာခဆိုတဲ့အမည်အားဖြင့် လူသိများတဲ့ အားလပ်ရက်ဖြစ်ပါတယ်။ ဝိဆက် ဆိုတဲ့ဝေါဟာရဟာ ဝိဆာခဆိုတဲ့ ပါဠိကနေပြောင်းလဲလာတဲ့ ဆင်ဟာလဝေါဟာရဖြစ်ပါတယ်။ “ဝိုင်း ဆာခ” ဆိုတာကတော့ ဟိန္ဒူပြက္ခဒိန်မှာ ဒုတိယမြောက်လရဲ့အမည်ဖြစ်ပါတယ်။

အိန္ဒိယ၊ ဘင်္ဂလားဒေရှ်နဲ့ နီပေါနိုင်ငံတွေမှာ ဤလပြည့်နေ့ကို ဝိဆာခ်ပူဇ(Visakah Puja)၊ ဗုဒ္ဓ ပုရ်နိမာ(Buddha Purnima)၊ ဗုဒ္ဓဇယန္တိ(Buddha Jayanti)လို့လဲ အသိများပါတယ်။ ထိုင်းနိုင်ငံမှာကတော့ ဝိဆာခဘုချ( Visakha Bucha)၊ ဗီယက်နမ်မှာ ဖက်ဒန်း(Phật Đản)၊ အင်ဒိုနီးရှားမှာ ဝိုင်းဆက် (Waisak)၊ သီရိလင်္ကာမှာ ဝိဆက်(ဝေ့ဆက်)(Vesak (Wesak))၊ တရုတ်စကားပြောတဲ့ မလေးရှားနဲ့ တရုတ်မှာ ဖောဒန်း(佛誕 (fó dàn))၊ တိဗက်မှာ စကဒဝ(Saga Dawa)လို့ အသီးသီး ခေါ်ဆို အသုံးပြုကာ ပွဲတော်များကို ကျင်းပလေ့ရှိပါတယ်။ လာအိုနိုင်ငံမှာလဲ ဒီပွဲတော်နဲ့ ထပ်တူဖြစ်တဲ့ ပွဲတော်တစ်ခုရှိပါတယ်။ အဆိုပါ ပွဲတော်ကတော့ ဝိကဆက်ခ ဘောကဆ(Vixakha Bouxa)လို့ ခေါ်ပါတယ်။





ျမန္မာႏိုင္ငံမွာကေတာ့ ဒီအခ်ိန္က်င္းပတဲ့ ဒီပဲြေတာ္ကို ကဆုန္လျပည့္(Ka-sone-la-pyae)လို႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ျမန္မာျပကၡဒိန္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္လျဖစ္တဲ့ ကဆုန္လျပည့္လို႔ ဆိုလိုပါတယ္။ သီရိလကၤာ၊ မေလးရွား၊ ျမန္မာ၊ ထိုင္း၊ စကၤာပူ၊ ဗီယက္နမ္နဲ႔ အင္ဒိုနီးရွား၊ ေဟာင္ေကာင္၊ ထိုင္၀မ္တို႔မွာ ဒီ၀ိဆက္ပြဲေတာ္အခါသမယကို အမ်ားျပည္သူရုံးပိတ္ရက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ထားၾကပါတယ္။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ ဓေလ့ထံုးစံမ်ားမွာ အသံုးျပဳတဲ့ မတူထူးျခားတဲ့ ျပကၡဒိန္ေတြရဲ႕ အလိုအရ ၀ိဆက္ပြဲေတာ္ရက္ကို အတိအက် သတ္မွတ္ဖို႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္။ ဗုဒၶဘာသာျပကၡဒိန္ကို လက္ခံ အသံုးျပဳတဲ့ ေထရ၀ါဒတိုင္းျပည္မ်ားမွာ ထံုးစံအားျဖင့္ ငါးလေျမာက္ သို႔မဟုတ္ ေျခာက္လေျမာက္ရဲ႕ လျပည့္ေန႔၊ ဥပုသ္ေန႔မွာ ပြဲေတာ္ရက္ က်ေရာက္ပါတယ္။ တရုတ္ႏိုင္ငံမွာေတာ့ တရုတ္ျပကၡဒိန္မွာ ပထမဆံုးလျပည့္က်တဲ့ ေလးလေျမာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အေနာက္တိုင္းျပကၡဒိန္အရကေတာ့ ပြဲေတာ္ရက္ဟာ တစ္သမတ္တည္း မရွိႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ ဧၿပီလနဲ႔ ေမလမွာေတာ့ က်ေရာက္ေလ့ရွိပါတယ္။

တခါတရံ ဗုဒၶေန႔လို႔လဲ သံုးၾကပါေသးတယ္။ ဒီပြဲေတာ္ရက္ဟာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ႕ ေမြးေန႔၊ သဗၺညဳတဉာဏ္အလင္းရရွိတဲ့ေန႔၊ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္မူေသာေန႔မ်ားနဲ႔လဲ တိုက္ဆိုင္ေနလို႔ ထူးျခားၿပီး ေက်ာ္ၾကားတဲ့ ပြဲေတာ္မ်ား က်င္းပၾကျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၅၀ခုႏွစ္မွာ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားညီလာခံၾကီးကို သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ က်င္းပ ခဲ့ပါတယ္။ အဆိုပါ ညီလာခံမွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေမြးေန႔ကို ၀ိဆက္ေန႔အျဖစ္ ပြဲေတာ္က်င္းပၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၀ိဆက္အခါေတာ္ေန႔ေရာက္တိုင္း တစ္ကမၻာလုံးမွာရွိတဲ့ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားဟာ ဗုဒၶဘာသာဓေလ့ထုံးစံမ်ားရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ဖြားေတာ္မူရာေန႔၊ သဗၺညဳတညာဏ္အလင္းရရွိတဲ့ေန႔၊ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ေတာ္ မူရာေန႔မ်ားကို ေအာက္ေမ့အမွတ္ရ ဂုဏ္ျပဳေလ့ရွိၾကပါတယ္။

မြန်မာနိုင်ငံမှာကတော့ ဒီအချိန်ကျင်းပတဲ့ ဒီပွဲတော်ကို ကဆုန်လပြည့်(Ka-sone-la-pyae)လို့ အမည်တွင်ပါတယ်။ အဓိပ္ပါယ်ကတော့ မြန်မာပြက္ခဒိန်ရဲ့ ဒုတိယမြောက်လဖြစ်တဲ့ ကဆုန်လပြည့်လို့ ဆိုလိုပါတယ်။ သီရိလင်္ကာ၊ မလေးရှား၊ မြန်မာ၊ ထိုင်း၊ စင်္ကာပူ၊ ဗီယက်နမ်နဲ့ အင်ဒိုနီးရှား၊ ဟောင်ကောင်၊ ထိုင်ဝမ်တို့မှာ ဒီဝိဆက်ပွဲတော်အခါသမယကို အများပြည်သူရုံးပိတ်ရက်အဖြစ် သတ်မှတ်ထားကြပါတယ်။

အမျိုးမျိုးသော ဓလေ့ထုံးစံများမှာ အသုံးပြုတဲ့ မတူထူးခြားတဲ့ ပြက္ခဒိန်တွေရဲ့ အလိုအရ ဝိဆက်ပွဲတော်ရက်ကို အတိအကျ သတ်မှတ်ဖို့တော့ ခက်ပါတယ်။ ဗုဒ္ဓဘာသာပြက္ခဒိန်ကို လက်ခံ အသုံးပြုတဲ့ ထေရဝါဒတိုင်းပြည်များမှာ ထုံးစံအားဖြင့် ငါးလမြောက် သို့မဟုတ် ခြောက်လမြောက်ရဲ့ လပြည့်နေ့၊ ဥပုသ်နေ့မှာ ပွဲတော်ရက် ကျရောက်ပါတယ်။ တရုတ်နိုင်ငံမှာတော့ တရုတ်ပြက္ခဒိန်မှာ ပထမဆုံးလပြည့်ကျတဲ့ လေးလမြောက်ဖြစ်ပါတယ်။ အနောက်တိုင်းပြက္ခဒိန်အရကတော့ ပွဲတော်ရက်ဟာ တစ်သမတ်တည်း မရှိနိုင်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် များသောအားဖြင့် ဧပြီလနဲ့ မေလမှာတော့ ကျရောက်လေ့ရှိပါတယ်။

တခါတရံ ဗုဒ္ဓနေ့လို့လဲ သုံးကြပါသေးတယ်။ ဒီပွဲတော်ရက်ဟာ ဗုဒ္ဓမြတ်စွာရဲ့ မွေးနေ့၊ သဗ္ဗညုတဉာဏ်အလင်းရရှိတဲ့နေ့၊ ပရိနိဗ္ဗာန်စံဝင်တော်မူသောနေ့များနဲ့လဲ တိုက်ဆိုင်နေလို့ ထူးခြားပြီး ကျော်ကြားတဲ့ ပွဲတော်များ ကျင်းပကြခြင်း ဖြစ်ပါတယ်။
၁၉၅၀ခုနှစ်မှာ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များညီလာခံကြီးကို သီရိလင်္ကာနိုင်ငံမှာ ကျင်းပ ခဲ့ပါတယ်။ အဆိုပါ ညီလာခံမှာ မြတ်စွာဘုရားရဲ့ မွေးနေ့ကို ဝိဆက်နေ့အဖြစ် ပွဲတော်ကျင်းပကြဖို့ ဆုံးဖြတ်ခဲ့ကြပါတယ်။ ဝိဆက်အခါတော်နေ့ရောက်တိုင်း တစ်ကမ္ဘာလုံးမှာရှိတဲ့ဗုဒ္ဓဘာသာဝင်များဟာ ဗုဒ္ဓဘာသာဓလေ့ထုံးစံများရဲ့ ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်များကို အမှတ်တရ ဂုဏ်ပြုလေ့ရှိကြပါတယ်။ ဂေါတမမြတ်စွာဘုရားရဲ့ ဖွားတော်မူရာနေ့၊ သဗ္ဗညုတညာဏ်အလင်းရရှိတဲ့နေ့၊ ပရိနိဗ္ဗာန်စံဝင်တော် မူရာနေ့များကို အောက်မေ့အမှတ်ရ ဂုဏ်ပြုလေ့ရှိကြပါတယ်။






















ပြဲေတာ္ရက္မွာဆိုရင္ သတၱ၀ါမ်ားကို သတ္ျဖတ္ေလ့မရွိၾကပါဘူး။ သက္သတ္လြတ္သာ စားေလ့ရွိပါတယ္။ တိုင္းျပည္မ်ား အထူးသျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာဆိုရင္ ၀ိဆက္ေန႔ကို အပိုႏွစ္ရက္ပါ ထည့္ေပးထားပါတယ္။ ရံေပးထားပါတယ္။ သီရိလကၤာအစိုးရဟာ ထိုေန႔မွာ အရက္ေရာင္းခြင့္၊ ေသာက္စားခြင့္ကို အထူးပိတ္ပင္ထားပါတယ္။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ သတၱ၀ါမ်ားကိုလဲ ေဘးမဲ့လႊတ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အမ်ားစုက ပြဲေတာ္ရက္မွာ ပိတ္ျဖဴစင္ၾကယ္ကိုပဲ ၀တ္ဆင္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔လံုး ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းမ်ားမွာ ရွစ္ပါးသီလေဆာက္တည္ၿပီး တရားနာယူကာ ေနေလ့ရွိၾကပါတယ္။ သီရိလကၤာမွာဆိုရင္ သာမေဏ၀တ္တဲ့အေလ့အထလဲ ရွိပါတယ္။

ပွဲတော်ရက်မှာဆိုရင် သတ္တဝါများကို သတ်ဖြတ်လေ့မရှိကြပါဘူး။ သက်သတ်လွတ်သာ စားလေ့ရှိပါတယ်။ တိုင်းပြည်များ အထူးသဖြင့် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံမှာဆိုရင် ဝိဆက်နေ့ကို အပိုနှစ်ရက်ပါ ထည့်ပေးထားပါတယ်။ ရံပေးထားပါတယ်။ သီရိလင်္ကာအစိုးရဟာ ထိုနေ့မှာ အရက်ရောင်းခွင့်၊ သောက်စားခွင့်ကို အထူးပိတ်ပင်ထားပါတယ်။ ထောင်ပေါင်းများစွာသော သတ္တဝါများကိုလဲ ဘေးမဲ့လွှတ်လေ့ရှိကြပါတယ်။ အများစုက ပွဲတော်ရက်မှာ ပိတ်ဖြူစင်ကြယ်ကိုပဲ ဝတ်ဆင်လေ့ ရှိကြပါတယ်။ တစ်နေ့လုံး ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းများမှာ ရှစ်ပါးသီလဆောက်တည်ပြီး တရားနာယူကာ နေလေ့ရှိကြပါတယ်။ သီရိလင်္ကာမှာဆိုရင် သာမဏေဝတ်တဲ့အလေ့အထလဲ ရှိပါတယ်။





တိုင္းျပည္အမ်ားအျပားမွာ အထူးသျဖင့္ သီရိလကၤာႏိုင္ငံမွာ သာသနာ့အလံေတာ္ လႊင့္တင္ျခင္း၊ ဗုဒၶ၊ ဓမၼ၊ သံဃဆိုတဲ့ ရတနာသံုးပါးကို ပူေဇာ္ထားေသာ ဓမၼေတးသီခ်င္းမ်ား သီဆိုျခင္းမ်ားကို ျပဳေလ့ရွိပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ပကာသနမ်ား ျခယ္သ,မထားေသာ ပန္းမ်ားနဲ႔လဲ ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ ဖေယာင္းတိုင္မ်ား၊ ဆီမီးမ်ား၊ အေမႊးတိုင္မ်ားနဲ႔လဲ ပူေဇာ္ေလ့ရွိၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အေမႊးတိုင္ ပူေဇာ္ျခင္းရဲ႕ ထူးျခားတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေလာကရဲ႕ မၿမဲျခင္းတရားကို ထင္ဟပ္ေစဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
ဗုဒၶဘာသာဟာ အိႏၵိယမွ ယဥ္ေက်းမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ တိုင္းျပည္အမ်ိဳးမ်ိဳးသို႔ ေရာက္ရွိျပန္႔နွံ႔ခဲ့တဲ့ အတြက္ ၀ိဆက္ပြဲေတာ္က်င္းပပံုဟာလဲ ကမၻာလံုးဆိုင္ရာယဥ္ေက်းမႈမ်ားအလိုက္ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးကြဲျပား သြားခဲ့ပါတယ္။ တူညီတာကေတာ့ ျမတ္ဗုဒၶအား ေအာက္ေမ့အမွတ္တရ ဂုဏ္ျပဳပူေဇာ္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ။

အရွင္ကုသလသာမိ

တိုင်းပြည်အများအပြားမှာ အထူးသဖြင့် သီရိလင်္ကာနိုင်ငံမှာ သာသနာ့အလံတော် လွှင့်တင်ခြင်း၊ ဗုဒ္ဓ၊ ဓမ္မ၊ သံဃဆိုတဲ့ ရတနာသုံးပါးကို ပူဇော်ထားသော ဓမ္မတေးသီချင်းများ သီဆိုခြင်းများကို ပြုလေ့ရှိပါတယ်။ သူတို့ဟာ ပကာသနများ ခြယ်သ,မထားသော ပန်းများနဲ့လဲ ပူဇော်လေ့ရှိကြတယ်။ ဖယောင်းတိုင်များ၊ ဆီမီးများ၊ အမွှေးတိုင်များနဲ့လဲ ပူဇော်လေ့ရှိကြပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အမွှေးတိုင် ပူဇော်ခြင်းရဲ့ ထူးခြားတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်က လောကရဲ့ မမြဲခြင်းတရားကို ထင်ဟပ်စေဖို့ ဖြစ်ပါတယ်။
ဗုဒ္ဓဘာသာဟာ အိန္ဒိယမှ ယဉ်ကျေးမှုအမျိုးမျိုးရှိတဲ့ တိုင်းပြည်အမျိုးမျိုးသို့ ရောက်ရှိပြန့်နှံ့ခဲ့တဲ့ အတွက် ဝိဆက်ပွဲတော်ကျင်းပပုံဟာလဲ ကမ္ဘာလုံးဆိုင်ရာယဉ်ကျေးမှုများအလိုက် ပုံစံအမျိုးမျိုးကွဲပြား သွားခဲ့ပါတယ်။ တူညီတာကတော့ မြတ်ဗုဒ္ဓအား အောက်မေ့အမှတ်တရ ဂုဏ်ပြုပူဇော်ခြင်းပဲ ဖြစ်ပါတယ်။ ။

အရှင်ကုသလသာမိ


Wednesday, May 26, 2010

ျဖည့္ေတြး၊ ျဖည့္ျမင္၊ ျဖည့္ေျပာ


ကုဒုမၺရိကသုတ္ကို ဖတ္ၿပီး အဆိုးျမင္အေတြးႏွင့္ အေကာင္းျမင္အေတြးတို႔အေၾကာင္းကို စဥ္းစားမိပါသည္။ ထိုအရာႏွင့္တစ္ဆက္တည္း အဖ်က္စိတ္ (Distractive Attitude) ႏွင့္ အျပဳစိတ္ (Constructive Attitude)တို႔လည္း ေခါင္းထဲ၀င္လာသည္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ဆိုသည္မွာ အရာရာကို အေကာင္းခ်ည္းျမင္ေနေသာ အေကာင္းျမင္စိတ္မ်ိဳး မဟုတ္။ “ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေကာင္းခ်ည္းပဲ”ဟု ထင္ျမင္ေသာစိတ္မ်ိဳးမဟုတ္။ ဆိုးေနေသာ၊ အဖ်က္သို႔ ဦးတည္ေနေသာ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးကို အေကာင္းသို႔ ဦးတည္ေစေအာင္ ျဖည့္ေပးေသာ (ျဖည့္ေတြးေပးေသာ)စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟု ယူဆသည္။ လူဆိုသည္မွာ စရိုက္အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ရွင္သန္ပြားစည္းေနသည့္အေလ်ာက္ အျပဳအမူ၊ အေတြးအေခၚတို႔မွာ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ကဲြျပားေနမည္။

ကဲြျပားေနေသာ အျပဳအမူ၊ အေတြးအေခၚတို႔ကို တူညီေအာင္၊ မိမိအယူအဆ၊ အေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္ ကိုက္ညီေအာင္ လိုက္ညွိေနဖို႔ မလိုအပ္။ လိုအပ္သည္မွာ နားလည္ေပးဖို႔ႏွင့္ ျဖည့္စြက္ေပးဖို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ မတူေသာအယူအဆမ်ားကို လိုက္ညွိေနျခင္းသည္ ကဲြျပားေနေသာ လူ႕သဘာ၀ကို ဖီဆန္ရာ က်ေနသည္။ ကုဒုမၺရသုတ္မွာရွိေသာ ေရာင္စံုအလင္းတန္းမ်ားအနက္ အထက္ပါ အလင္းက ပိုကဲေနသည္ဟု သေဘာေပါက္မိသည္။


ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕ေခတ္သူ႕အခါက အိႏၵိယတြင္ ေအာင္ျမင္ေသာ တရားေဟာဆရာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ သူႏွင့္စကားေျပာလိုက္လွ်င္ သူႏွင့္အယူ၀ါဒ တူမသြားသည့္တိုင္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္သာ မ်ားေလသည္။ အခ်ိဳ႕ သူႏွင့္အၿပိဳင္အဆိုင္ ေဟာေျပာေနသူမ်ားကဆိုလွ်င္ “ေဂါတမဟာ မ်က္လွည့္ပညာနဲ႔ လူေတြကို ဆြဲေဆာင္စည္း႐ံုးေနတယ္”ဟုပင္ ယိုးစြပ္ၾကသည္။

ျမတ္စြာဘုရားသည္ မ်က္လွည့္ျပသလို ေဟာေျပာတတ္သည္မွာလည္း အမွန္တကယ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကို “သူ ဘာၿပီးရင္ ဘာေျပာေတာ့မယ္”ဟု ၾကိဳတင္ခန္႔မွန္းလို႔ မရ။ ျမတ္စြာဘုရား ေျပာေသာစကားမ်ားမွာ သူတို႔ ၾကိဳတင္မွန္းထားသည့္အတိုင္း ျဖစ္မလာသည္သာ မ်ားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားကို လွည့္စားၿပီး လူေတြကို စည္း႐ံုးေနတယ္ဟု စြပ္စဲြၾကျခင္းျဖစ္သည္။

ျမတ္စြာဘုရား ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္မွာ အျခားေၾကာင့္ မဟုတ္။ အေကာင္းျမင္စိတ္ထားျဖင့္ လိုအပ္ေနေသာ ကြက္လပ္ေလးမ်ားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ျဖည့္စြက္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ အျခားေနရာမ်ားစြာတြင္ မဆိုထားဘိ။ ဤကုဒုမၺရိကသုတ္တစ္ခုတည္းတြင္ပင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စိတ္ဓာတ္မွာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ သူတစ္ပါးကို မစြပ္စဲြ၊ မပုတ္ခတ္ဘဲ မိမိျဖစ္ေစလိုသည္မ်ားကို ေအးေအးေဆးေဆး၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ေျပာသြားခဲ့သည္။

ညေန ေန၀င္ရီတေရာ အခါတြင္ ျဖစ္သည္။ နိေျဂာဓပရိဗုိဇ္သည္ တပည့္သံုးေထာင္ကို ဦးေဆာင္လွ်က္ တရားေဆြးေႏြးေနသည္။ သူသည္ ထိုေခတ္အခါက ႏွယ္ႏွယ္ရရ ပုဂၢိဳလ္မဟုတ္။ ဥဒုမၺရိကမိဖုရားကပင္ ၾကည္ညိဳေလးစားရသူ ျဖစ္သည္။ ၾကည္ညိဳလြန္း၍ မိဖုရားက ဥယ်ာဥ္တစ္ခု ဖန္တီးေပးၿပီး ေက်ာင္းေဆာက္လွဴဒါန္းထားသည္။ ထိုေက်ာင္း၀င္းၾကီးအတြင္းတြင္ တပည့္သံုးေထာင္ေက်ာ္ျဖင့္ တရားအက်င့္မ်ားကို ေဆြးေႏြးက်င့္ၾကံေနၾကေလသည္။

ထိုေန႔က တရားေဆြးေႏြးခါနီး လူစုေနခ်ိန္ျဖစ္၍ ဆူဆူညံညံ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ျဖစ္ေနသည္။ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္က အျမင့္ပလႅင္ထက္တြင္ မိန္႔မိန္႔ၾကီး ထိုင္ေနသည္။ တပည့္ပရိသတ္မ်ားကလည္း တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳးျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာဆိုေနၾကေလသည္။ သူတို႔ေျပာေသာစကားမ်ားတြင္ လက္ရွိမင္း၊ မွဴးမတ္မ်ားအေၾကာင္း၊ မိဖုရားအေၾကာင္း၊ လက္ရွိတိုက္ေနေသာ စစ္ပဲြမ်ားအေၾကာင္း၊ တိုင္းျပည္စီးပြားေရးအေၾကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေၾကာင္း၊ စစ္လက္နက္ပစၥည္းမ်ားအေၾကာင္း၊ စၾကာ၀ဠာအေၾကာင္း…စေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနခဲ့ၾကေလသည္။

ထိုအခ်ိန္တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ၾကည္ညိဳေလးစားေသာ သႏၶာနသူေဌးသည္ ညေနေစာင္း၍ အလုပ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္ရန္ အိမ္မွ ထြက္ခဲ့သည္။ လမ္းခုလတ္ေရာက္မွ “ဘုရားဆီသြားဖို႔ ေစာပါေသးတယ္။ ဆရာၾကီးနိေျဂာဓပရိဗိုဇ္ဆီ ခဏ၀င္အံုးမွ”ဟု ၾကံၿပီး ပရိဗိုဇ္မ်ား ေဆြးေႏြးရာေနရာသို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။

သႏၶာနသူေဌးေက်ာင္းေပါက္၀ေရာက္ေသာအခါ ပလႅင္ေပၚက နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္က လွမ္းျမင္လိုက္ေသာ္လည္း တပည့္မ်ားက မျမင္လိုက္ၾကရသျဖင့္ ဆူဆူညံညံ စကားမ်ား ဆက္လက္ေျပာဆိုေနခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ဆရာၾကီးနိေျဂာဓက “တပည့္တို႔..တပည့္တို႔…မဆူၾကနဲ႔။ ဟိုမွာ သႏၶာနသူေဌးၾကီး လာေနတယ္။ ဒီသူေဌးက ေဂါတမကို ၾကည္ညိဳေလးစားေနတဲ့ တပည့္ၾကီး။ ေဂါတမက တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတာကို အားေပးတယ္။ ႏွစ္သက္တယ္။ ဆိုေတာ့ သူ႕တပည့္ ဒီသူေဌးကလည္း တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ေနတာကို သေဘာက်မွာပဲ”ဟု တပည့္ပရိဗိုဇ္မ်ားကို သတိေပးလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ အဆိုပါ သတိေပးစကားက ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ သႏၶာနသူေဌးသည္ သူတို႔ ဆူဆူညံညံေျပာေနၾကသည္ကို ၾကားခဲ့လိုက္သည္။

စည္းေ၀းရာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ပ်ဴပ်ဴငွါငွါ ဧည့္ခံစကားေျပာၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ သႏၶာနသူေဌးသည္ ပုထုဇဥ္ပီပီ ပရိဗိုဇ္တို႔၏ အမူအရာႏွင့္ ေျပာဆုိေသာစကားမ်ားကို ေ၀ဖန္လိုစိတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။ “ပရိဗိုဇ္တို႔…အရွင္တို႔ဟာ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ တစ္ျခားစီပဲေနာ္။ ျမတ္စြာဘုရားက ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္စြာ ေနေလ့ရွိတယ္။ အက်ိဳးရွိတဲ့စကားေတြပဲ ေျပာတတ္တယ္။ အရွင္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ အက်ိဳးမရွိတဲ့စကားေတြကို ဆူဆူညံညံနဲ႔ ေျပာေနၾကတယ္ေနာ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။

ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ နိေျဂာဓကလည္း မေက်မနပ္ ျဖစ္သြားပံုရသည္။ သူ႔ေခတ္အခါက လူအမ်ားေလးစားရေသာ ဆရာၾကီးတစ္ဆူျဖစ္သည့္အတိုင္း ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

“သူေဌး သင္က ေဂါတမကိုမ်ား အထင္ၾကီးေနေသးတယ္။ ေဂါတမက ဘယ္သူနဲ႔ စကားရည္လုပဲြ ဆင္ႏႊဲဖူးလို႔လဲ။ ဘယ္သူနဲ႔မွ စကားၿပိဳင္ပဲြ မက်င္းပဖူးပါဘူး။ ေတာေက်ာင္းမွာ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ေနတာပါ။ တကယ္ေတာ့ သင္ေျပာတဲ့ ေဂါတမဟာ နကန္းမ (မ်က္စိကန္းေသာ ႏြားမ)တစ္ေကာင္လိုပါပဲကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မ်က္စိမျမင္တဲ့ ႏြားမဟာ တစ္ျခားႏြားေတြနဲ႔ မေရာေႏွာဘဲ သီးသန္႔ေနရာစားက်က္မွာပဲ က်က္စားတယ္ေလ။ အဲဒီလိုပဲ ေဂါတမဟာ လူသူမနီးတဲ့ သီးသန္႔ေတာအရပ္မွာပဲ ေနတယ္မဟုတ္လား။ သီးသီးသန္႔သန္႔ ေအးေအးေဆးေဆး ေတာထဲမွာ ေနလို႔ သူ႕ပညာေတြကလည္း အစြမ္းမထက္ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သင့္ဆရာ ေဂါတမက လူေတာတိုးရဲတာ မဟုတ္ဘူး။ သတၱိရွိရင္ ငါ့ပရိသတ္ထဲ လာၾကည့္ပါလား။ ျပႆနာတစ္ခ်က္တည္းနဲ႔ ကၽြမ္းျပန္သြားလိမ့္မယ္”

ဟု ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ၾကီး ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုသို႔ အေျခအတင္ စကားေျပာေနၾကစဥ္က ျမတ္စြာဘုရားသည္ ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေသာ သုမာဂဓာမည္ေသာ ေရကန္ကမ္းစပ္တြင္ စႀကၤံၾကြေနခဲ့သည္။ နတ္မ်က္စိႏွင့္တူေသာ ဒိဗၺေသာတအဘိဉာဏ္ျဖင့္ ထိုစကားမ်ားကို ၾကားေနခဲ့သည္။ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား စႀကၤံၾကြေနသည္ကို ေတြ႕ျမင္သြားရာ “တပည့္တို႔ …တပည့္တို႔…ေဂါတမ သုမာဂဓာေရကန္နား ေရာက္ေနတယ္။ တိတ္တိတ္ေနၾက။ သူက တိတ္ဆိတ္တာကို သေဘာက်တယ္။ ငါတို႔ တိတ္ဆိတ္ေနလွ်င္ ဒီစကား၀ိုင္းကို ေရာက္လာခ်င္ ေရာက္လာလိမ့္မယ္”ဟု ေျပာလိုက္သည္။ ဤစကားကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္အေနျဖင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည့္မႈအျပည့္ရွိသူဟု ယူဆရသည္။

သူထင္ထားသည့္အတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္ႏွင့္သႏၶာနသူေဌးတို႔၏ စကား၀ုိင္းသို႔ ၾကြေရာက္လာခဲ့သည္။ အျပန္အလွန္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာၿပီးေသာအခါ “သင္တို႔ ဘာေတြမ်ား ေျပာေနၾကပါလိမ့္”ဟု စကားစလိုက္သည္။ နိေျဂာဓက အေၾကာင္းစံုကို ျပန္ေျပာျပလိုက္သည္။

“ကဲ သင္ေမးခ်င္တဲ့ ေမးခြန္းက ဘာလဲ။ ေမးႏိုင္ပါတယ္”ဟု ျမတ္စြာဘုရားက လမ္းဖြင့္ေပးလိုက္သည္။

“သင္ေဟာတဲ့တရားနဲ႔ သင့္တပည့္ေတြ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၾကတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ သင့္တပည့္ေတြကလည္း သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ရဟႏၲာလို႔ ၀န္ခံၾကတယ္။ သင္ဆံုးမေဟာၾကားတယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီတရားက ဘာေတြမ်ားလဲ”

နိေျဂာဓပရိဗိုဇ္၏ အၾကံက ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ အေျဖမွ စကားမ်ားစြာ ျဖာထြက္လာမည္။ ထိုထြက္ေပၚလာေသာစကားစမ်ားကို အက်ေကာက္ၿပီး ကတ္သီးကတ္သတ္ လိုက္လံေမးခြန္းထုတ္ဖို႔ ျဖစ္ပံုရသည္။ သို႔ရာတြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ စကားကို ျပန္ၾကားရေသာအခါ အံ့အားသင့္သြားသည္။ ဤေနရာတြင္ “အဘယ့္ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့သနည္း”ဆိုေသာ ေမးခြန္း၏အေျဖကို ေျခရာေကာက္ၾကည့္ႏိုင္သည္ဟု ထင္သည္။

“နိေျဂာဓ…ျပႆနာေမးမယ္ဆိုလို႔ ဘာမ်ားလဲလို႔။ သင္က ငါ့အယူအဆ၊ ငါေဟာတဲ့တရားကို လာေမးေနတာကိုး”

“ဟုတ္ပါတယ္။ သင့္တရားကို သိခ်င္လို႔ ေမးတာပါ”

“နိေျဂာဓ…သင့္အယူအဆေတြနဲ႔ ငါ့အယူအဆက မတူဘူး။ သင္ၾကိဳက္တဲ့တရား၊ သင္ႏွစ္သက္တဲ့တရား၊ သင္သေဘာက်တဲ့တရားနဲ႔ ငါ့အၾကိဳက္၊ ငါသေဘာက်တဲ့တရားကလည္း မတူဘူး။ ၿပီးေတာ့ သင္က်င့္ေနတာနဲ႔ ငါက်င့္ေနတာကလည္း မတူဘူး။ ေနာက္ၿပီး သင့္ဆရာေတြနဲ႔ ငါနဲ႔ကလည္း မတူဘူးေလ။”

“ဟုတ္ပါတယ္….မတူပါဘူး။ အဲဒီေတာ့”

“အဲဒီေတာ့ ငါေဟာတဲ့ အရိယာအေၾကာင္း၊ မဂ္အေၾကာင္း၊ ဖိုလ္အေၾကာင္းေတြကို သင့္အေနနဲ႔ နားလည္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူးေလ”

“ဆိုေတာ့…..”

“ဆိုေတာ့ သင့္အေနနဲ႔ ငါေဟာတဲ့တရားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာကို မေမးဘဲ သင့္ဆရာနဲ႔ သင္တို႔က်င့္ေနတဲ့ တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ျပႆနာကို ေမးပါလား”

(တေပါဇိဂုေစၧ၀ါဒ = ကိေလသာကုန္ခမ္းေအာင္၊ ကိေလသာကို ၿငီးေငြ႕ေအာင္ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနျခင္း၊ အစာအငတ္ခံက်င့္ျခင္း၊ မတ္တပ္ရပ္လွ်က္သာ အားထုတ္ျခင္း…စေသာ အက်င့္မ်ား)

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ထိုစကားကို ၾကားေသာအခါ ပရိဗိုဇ္မ်ားႏွင့္ သႏၶာနသူေဌးပါ မ်က္လံုးျပဴးသြားသည္။ အံ့ၾသလြန္း၍ “ဟာ..ေတာ္လိုက္တာ။ အံ့ၾသစရာေကာင္းလိုက္တာ။ ကိုယ့္၀ါဒအေၾကာင္းကို ျပႆနာမထုတ္ခိုင္းဘဲ သူမ်ား၀ါဒက ျပႆနာကို ေမးဖို႔ စိန္ေခၚရဲတယ္။ တစ္ခါမွကို မၾကံဖူးဘူးေဟ့”ဟု ပရိဗိုဇ္ပရိသတ္ထဲမွ ထၿပီး အာေမဋိတ္ျပဳမိလိုက္ၾကသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္..........

Friday, May 21, 2010

မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား (အဆက္)

(၂)



ေန႔စဥ္ေလာကတြင္လည္း သူတကာ အထင္ၾကီးေစရန္၊ သူမ်ား ေလးစားခံရေစရန္ စကားေတြ ေျပာၾကသည္။ စာေတြ ေရးၾကသည္။ ကိုယ့္မွာရွိေသာဂုဏ္ကို ထုတ္ျပျခင္းသည္ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ အံ၀င္ဂြင္က်ျဖစ္ေနလွ်င္ ဘာမွ် ကိစၥမရွိ။ ကိုယ့္မွာ မရွိေသာ အရည္အခ်င္း၊ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို ၾကြားေျပာေနလွ်င္ကား တစ္ေနရာမဟုတ္ တစ္ေနရာ ဒုကၡေတြ႕ဖို႔ မ်ားေလသည္။

ျဖစ္တည္မႈ ပဓာန၀ါဒီ ယန္းေပါဆက္၏ ထာ၀ရၾကင္ယာ ဖရန္႔ဒီဗူးဗြား၏ ေရပြက္ပမာ ၀တၳဳတြင္ “အေမသည္ အမ်ား၏ ခ်စ္ခင္ေလးစားမႈကို အၿမဲတေစ အလိုရွိေနခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အလိုရွိေနျခင္းကပင္လွ်င္ အမ်ားက သူ႕ကို အျမင္ကပ္ေအာင္ လုပ္သလို ျဖစ္ေနသည္ (အတိအက်မဟုတ္)”ဟူေသာ စကားေလးက မွတ္သားစရာ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေန႔စဥ္၀န္းက်င္တြင္ လူအမ်ားက သူ႕ကို အထင္ၾကီးေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၾကံဖန္လုပ္ေဆာင္ေနသူမ်ားကို ေတြ႕ႏိုင္ေလသည္။ သိသာလြန္းေသာအခါ အထင္ၾကီးမခံရသည့္အျပင္ အထင္ပါ အေသးခံရႏုိင္ေလသည္။ ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားက အေျပာျဖင့္ အထင္ၾကီးေအာင္ လုပ္ျခင္းထက္ လက္ေတြ႕အလုပ္ျဖင့္ သက္ေသျပျခင္းသာ မွန္ကန္ေသာနည္းျဖစ္သည္ဟု ေျပာျပေနခဲ့သည္။


ထိုအခါ ပါထိကပုတၱေျပာသည့္စကားမ်ားကို လိစၧ၀ီမင္းသားသုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား ျပန္လည္ ေဖာက္သည္ခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သူသာ အဲဒီအယူအဆ၊ အေတြးအျမင္နဲ႔ ငါ့ဆီကို လာမယ္ဆိုရင္ သူ႕ဦးေခါင္း ျပတ္သြားပါလိမ့္မယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ထို႔ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ “သုနကၡတ္ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ၿပီးရင္ ငါ ပါထိကပုတၱဆီကို သြားမယ္။ သင့္အေနနဲ႔ ငါသြားတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တဲ့သူေတြ ရွိရင္ အကုန္လိုက္ေျပာလိုက္ (ေဂါတမ ျမတ္စြာဘုရားဟာ ပါထိကပုတၱနဲ႔ တန္ခိုင္းၿပိဳင္ဖို႔ သြားၿပီလို႔ လိုက္ေၾကညာလိုက္)”ဟု မိန္႔ေတာ္မူၿပီး ဆြမ္းခံထြက္ခဲ့သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပါထိကပုတၱရွိရာသို႔ ထြက္ခြါခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ လိစၧ၀ီမင္းသားတို႔ထံလည္း သြားေရာက္သတင္းေပးခဲ့သည္။ ေ၀သာလီၿမိဳ႕တြင္းရွိ ဂုဏ္သေရရွိလူၾကီးအေပါင္းတို႔အားလည္း အေၾကာင္းၾကားသည္။ မင္း၊ ပုဏၰား၊ သူေဌး၊ ေက်ာ္ၾကားေသာ သမဏ၊ ျဗဟၼဏအားလံုးတို႔ကိုလည္း သိေစခဲ့သည္။ ထိုအခါ ေ၀သာလီၿမိဳ႕တြင္း၊ ၿမိဳ႕ျပင္ရွိ မ်ားစြာေသာ လူတို႔သည္ “ေဂါတမႏွင့္ပါထိကပုတၱတို႔ တန္ခိုးၿပိဳင္ၾကမယ္တဲ့၊ ငါတို႔ေတာ့ ထူးဆန္းအံ့ၾသဖြယ္ရာေတြ ေတြ႕ရေတာ့မွာပဲ”ဟု ေျပာဆိုလွ်င္ ပါထိကပုတၱရွိရာေက်ာင္းသို႔ အလ်င္အျမန္ သြားေနခဲ့ၾကေလသည္။ စာထဲတြင္ ေရာက္လာေသာပရိသတ္မွာ အရာအေထာင္မက မ်ားျပားလွသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖင့္ ပရိသတ္မ်ား ဆူသံကို ၾကားေသာအခါ ပါထိကပုတၱ အေၾကာင္းစံုကို သိသြားခဲ့သည္။ သူ႕ေခါင္းထဲတြင္လည္း “ေဂါတမ တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ ငါ့ဆီ ေရာက္ေနသတဲ့။ ငါ့တပည့္ ငါ့ပရိသတ္ေတြလည္း တန္ခိုးၿပိဳင္ပဲြၾကည့္ဖို႔ ေရာက္ေနၾကၿပီတဲ့။ နာမည္ၾကီး ပညာရွိ၊ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြလည္း လာၾကည့္ၾကသတဲ့”ဟု ေတြးၿပီး ေၾကာက္ဒူးတုန္ေနခဲ့သည္။ သူေနေသာေက်ာင္းေဆာင္တြင္ မေနရဲေတာ့သျဖင့္ တိႏၵဴကခါဏု ပရိဗိုဇ္၏ ေက်ာင္းေဆာင္သို႔ သြားေနခဲ့သည္။

ပရိသတ္က တျဖည္းျဖည္း ပိုပိုမ်ားလာသည္။ “တန္ခိုးၿပိဳင္ပြဲ မစေသးဘူးလား၊ မစေသးဘူးလား”ဟု ေမးသူေတြက ေမးလာၿပီ။ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ၿပိဳင္ပဲြစဖို႔ ပရိသတ္က အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာလာၾကသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကလည္း အဆင္သင့္ေစာင့္ေနသည္။ ေနာက္ပိုင္းအခ်ိန္အေတာ္ၾကာအထိ ေရာက္မလာေသာအခါ ပရိသတ္က ပါထိကပုတၱကို သြားေခၚဖို႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ကို ကိုယ္စားလွယ္ခန္႔အပ္လိုက္သည္။

“အခ်င္း ဆရာၾကီး ပါထိကပုတၱ၊ သင္ႏွင့္တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ ေဂါတမဗုဒၶ သင့္ေက်ာင္း၀င္းထဲ ေရာက္ေနပါၿပီ”

“ေအးေအး…လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”

ပရိသတ္ကား အုတ္အုတ္က်က္က်က္ ျဖစ္လာသည္။ စိန္ေခၚသူက အခုထိ ထြက္မလာေသး။ “ဆရာၾကီး ပါထိက…ထြက္လာပါေတာ့”ဟူေသာ အသံမ်ားကလည္း ဆူညံလာသည္။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာၿပီးတာေတာင္ ထိုင္ခံုေပၚက မထႏိုင္ေသးေသာ ပါထိကပုတၱကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္မရွည္ေတာ့သည္ႏွင့္ “ဘယ္လိုလဲ ပါထိက၊ သင့္တင္ပါးကို ထိုင္ခံုနဲ႔ သံမႈိ႐ိုက္ထားတာလား၊ ဒီေလာက္ေတာင္ ထိုင္ခံုမွာ ကပ္ေနရေအာင္”ဟု ကိုယ္စားလွယ္အမ်ိဳးသားက ခနဲ႔လိုက္သည္။ မည္သို႔ပင္ ခနဲ႔ေသာ္လည္း ပါထိကသည္ သူ႕စကားႏွင့္သူ အၾကပ္႐ိုက္ေနေလၿပီ။

အခ်ိန္ေတြ ေႏွာင္းေသာ္လည္း ပါထိကပုတၱထြက္မလာေသာအခါ “ပါထိကေတာ့ ႐ႈံးၿပီေဟ့။ ေက်ာင္းထဲကေတာင္ မထြက္ႏိုင္ဘူး”ဟု ေျပာဆိုကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ အိမ္ျပန္ဖို႔ ျပင္ခဲ့ၾကသည္။ ထိုအခါ ပါထိကအား ေလးစားၾကည္ညိဳသူ လိစၧ၀ီအမတ္ၾကီးက “အခ်င္းတို႔ ေစာင့္ၾကပါအံုး။ က်ဳပ္ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ပါထိက ထြက္လာေကာင္း ထြက္လာႏိုင္ပါတယ္။ ေစာင့္ၾကပါအံုး”ဟု ေျပာေလသည္။

အမတ္ၾကီးသည္ ပရိသတ္ၾကီးအား ပါထိကအား သူ႕၀ိတ္ကို အသံုးျပဳကာ အပါေခၚခဲ့ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ယံုၾကည္ၿပီး ပါထိကပုတၱဆီ သြားခဲ့ေလသည္။ “ဆရာၾကီးဘုရား…အခု ပရိသတ္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားေနပါၿပီ။ တန္ခိုးျပိဳင္ဖို႔ အခ်ိန္က်ပါၿပီ။ သာမန္ျပည္သူျပည္သားေတြ၊ ကုန္သည္ေတြ၊ သူေဌးေတြ၊ မင္းမႈထမ္းေတြ၊ အမတ္ၾကီးေတြ၊ မင္းညီမင္းသားမ်ားပါ အားလံုး စံုညီေရာက္ရွိေနၾကပါၿပီ။ တန္ခိုးျပဖို႔ အခ်ိန္ေကာင္းပါပဲ။ ဒီပရိသတ္ေရွ႕မွာ ေဂါတမကို အႏိုင္ျပိဳင္ျပလိုက္ရင္ ဆရာၾကီးဟာ ေဂါတမထက္ သာလြန္ေၾကာင္း အားလံုး သိသြားၾကပါလိမ့္မယ္။ ဆရာၾကီး ၾကြဖို႔ အခ်ိန္တန္ပါၿပီ”ဟု ဆိုေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ မထူးျခား။ ပါထိကသည္ ထိုင္ခံုႏွင့္ သံမႈိႏွက္ထားသလို ေနရာမွ မထ။ ေဇာေခၽြးမ်ားပင္ စီးက်ေနခဲ့သည္။

တစ္ဖန္ ၾသဇာအာဏာအေတာ္ရွိပံုရေသာ ဒါ႐ုပတၱိက၏တပည့္ ဇာလိယကလည္း သူေခၚလွ်င္ ပါမည္ဟူေသာ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ပါထိကထံ သြားၿပီး အပါေခၚဖို႔ အားထုတ္ခဲ့သည္။ “ငါ့ရွင္ပါထိက..သင့္ကို ေခၚလို႔မရလွ်င္ မင္းသားတို႔အား ပရိသတ္က အရွင့္ကို ၾကိဳးျဖင့္ ဆဲြေခၚဖို႔ တိုက္တြန္းလွ်င္ ၾကိဳးပင္လည္း ျပတ္၊ ၾကိဳးမျပတ္လွ်င္လည္း သင့္ခႏၶာကိုယ္သာ ပ်က္စီးလိမ့္မည္။ ခရီးတစ္၀က္ပဲ လိုက္ခဲ့ပါ။ တန္ခိုးမၿပိဳင္ခ်င္ေနပါ။ လိုက္လာလွ်င္ သင္ အႏိုင္။ ေဂါတမအ႐ႈံုးပဲ”ဟု ေျပာေခၚလည္း မထူးျခားခဲ့။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေျပာေနရွာေလသည္။

ထိုအခါ စိတ္မရွည္ေတာ့ေသာ ဇာလိယသည္ ပါထိက မခံခ်ိမခံသာျဖစ္ေစရန္ ပံုျပင္တစ္ပုဒ္ကို ေျပာျပ၏။

“ပါထိက ေရွးအခါက ေတာအုပ္တစ္ခုမွာ အားအစြမ္းနဲ႔ျပည့္စံုတဲ့ ျခေသၤ့မင္းတစ္ေကာင္ ရွိသတတ္။ တစ္ေန႔ေသာအခါ သူသည္ ငါသည္ ေတာသတၱ၀ါအားလံုးကို အစိုးရေသာ ျခေသၤ့မင္းျဖစ္၏။ ေန႔ခင္းအခါ ေအးေဆးသက္သာစြာေနၿပီ ညေနခ်မ္းအခါတြင္ မိမိေနရာမွ ထြက္ခြါၿပီး ျခေသၤ့မင္းတို႔၏ ေဟာက္သံျဖင့္ သံုးၾကိမ္ေဟာက္အံ့။ ၿပီးလွ်င္ ႏူးညံ့ေသာ အသားတို႔ကို စားအံ့။ ၿပီးလွ်င္ မိမိေနရာသုိ႔ ျပန္သြားကာ ေအးေဆးစြာျဖင့္ ေနအံ့ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုအၾကံအတိုင္းပင္ ျခေသၤ့မင္းသည္ ျပဳမူလုပ္ေဆာင္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျခေသၤ့မင္းေနရာ အနီးတြင္ အလြန္၀ၿဖိဳးေသာ ေျမေခြးတစ္ေကာင္သည္ ရွိသတတ္။ သူကလည္း “ျခေသၤ့မင္းဆိုတာ ဘာေကာင္မို႔လို႔လဲ။ ငါလည္း သူ႕လို ေတာဘုရင္ပဲ။ ေန႔ခင္းအခါ ေကာင္းေကာင္းေနၿပီး ညေနခင္းမွာ အျပင္ထြက္ၿပီး သံုးၾကိမ္ေဟာက္မယ္။ ၿပီးလွ်င္ ႏူးညံ့တဲ့ေတာေကာင္ေတြ စားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္နားေနမယ္”ဟု အၾကံျဖစ္၏။ ထိုအၾကံအတိုင္း လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အားထုတ္ေသာအခါ ေျမေခြးသည္ ျခေသၤ့မင္းကဲ့သို႔ ေဟာက္ေသာ္လည္း ေျမေခြးသံသာ ထြက္၏”ဟူေသာ ပံုျပင္ကို ေျပာျပ၏။

ၿပီးလွ်င္ “ကဲ ပါထိက ပံုျပင္ထဲက ျခေသၤ့မင္းက ဘယ္သူလဲ။ ကိုယ့္အေျခအေနကို မသိတဲ့ ေျမေခြးယုတ္က ဘယ္သူလဲ”ဟု ရင့္ရင့္သီးသီးပင္ ေျပာလိုက္သည္။ ထိုသို႔ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း မထူးျခား။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေျပာေနခဲ့သည္။
ဇာလိယသည္ ထိုကဲ့သို႔ ရင့္ရင့္သီးသီး ေျပာေသာ္လည္း ေနရာမွ မေရြ႕ျဖစ္ေနေသာ ပါထိကကို ၾကည့္ၿပီး ေဒါသထြက္လာသည္။

“သူမ်ားေနာက္လိုက္ အေခ်ာင္ကပ္ရပ္ၿပီး သူမ်ား စားၾကြင္းကို လိုက္စားေနတဲ့ ေျမေခြးက သူ႕ကိုယ္သူ ျခေသၤ့လို႔ ထင္႐ံုမကဘူး၊ သားမ်ားဘုရင္လို႔ေတာင္ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲထင္ထင္ သူကေတာ့ ေခြးသံေလာက္ပဲ အသံထြက္တယ္။ ဘယ္သူက ေခြး၊ ဘယ္သူက ျခေသၤ့လဲ။ အခုလဲ သူမ်ား စားၾကြင္းေလးစားၿပီး ၾကီးပြားေနတဲ့ သင္က သင့္ကိုယ္သင္ ဘုရားလို႔ ထင္လိုက္ေသးတယ္။ ဘုရားလို႔ ထင္႐ံုမကဘူး၊ ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားသာ ျပႏိုင္တဲ့ တန္ခိုးျပာဋိဟာကို ျပအံုးမယ္လို႔ ၾကြားလိုက္ေသးတယ္။ ကဲ…အခု ေဂါတမျမတ္စြာဘုရား ေရာက္ေနၿပီ။ ထြက္ခဲ့ေလ။ တန္ခိုးျပလိုက္စမ္းပါ”ဟု မခံခ်င္ေအာင္ ေျပာလိုက္သည္။ သို႔ရာတြင္ ထူးမျခားခဲ့။ “လာခဲ့မယ္၊ လာခဲ့မယ္”ဟုသာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေျပာေနရွာေလသည္။

ဇာလိယလည္း လက္ေလွ်ာ့ကာ ပရိသတ္ဆီသို႔ သြားၿပီး “ပရိသတ္အေပါင္းတို႔ က်ဳပ္အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာေခၚေသာ္လည္း ပါထိကပုတၱသည္ ေနရာမွပင္ မၾကြႏိုင္။ သူ ႐ႈံုးၿပီထင္ပါတယ္”ဟု ေျပာလိုက္ေလသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ပရိသတ္အား မဂ္ဖိုလ္နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားမ်ားကို ေဟာၾကားေတာ္မူသည္။ ၿပီးလွ်င္ အထက္ ထန္းပင္ ခုႏွစ္ဆင့္တိုက္ေအာင္ မီးလွ်ံမ်ားကို ျဖစ္ေစၿပီး တန္ခိုးျပသည္။ ထန္းခုႏွစ္ဆင့္ၿပီးလွ်င္ ေနာက္ထပ္ ထန္းခုႏွစ္ဆင့္ ထပ္မံဖန္ဆင္းသည္။ မီးလွ်ံမ်ားကိုလည္း ဖန္ဆင္းျပသည္။ အခုိးေငြ႕မ်ားကိုလည္း ဖန္ဆင္းျပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တန္ခိုးျပၿပီးေနာက္ မဟာ၀ုန္ေတာ ျပာသာဒ္ေက်ာင္းသို႔ တန္ခိုးျဖင့္ ၾကြေရာက္ခဲ့ေလသည္။

အတန္ၾကာေသာအခါ သုနကၡတ္ ေရာက္လာသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေရွ႕ ေရာက္ေသာအခါ ဘုရားရွင္က “ကဲ သုနကၡတ္ အရင္က သင္ ငါ့ကို တန္ခိုးမျပလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ အခု ျပလိုက္တာ တန္ခိုးမဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

“ဒီလိုဆိုရင္ ငါ့ကို တန္ခိုးမျပတတ္ဘူးလို႔ စြပ္စဲြတာဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မွားယြင္းေနသလဲ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မိုက္မဲသလဲ။ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္စမ္း”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

ထိုအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားရမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ခဲ့ေလသည္။

ဤအေၾကာင္းအရာမ်ား ေရးၿပီးလို႔ ဇာတ္လမ္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္ၾကည့္ေနစဥ္ ရာဇ၀င္ထဲက ပါထိကပုတၱၾကီးက စိတ္အာ႐ံုထဲမွာ ေပၚလာသည္။ “ေဟ့..ေဟ့…ဘာပဲေျပာေျပာ ေသခ်ာစဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာ။ ငါ့လို မျဖစ္ေစၾကနဲ႔ေနာ္၊ ငါလည္း လူေတြ အထင္ၾကီးမလားလို႔ ေျပာလိုက္တာ၊ လူၾကားထဲ အရွက္ကို ကဲြေရာ”ဟု အသံၾသၾသၾကီးျဖင့္ ေျပာကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ေလသည္။

Wednesday, May 19, 2010

မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား

(၁)



“မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား”ဟု ေခါင္းစဥ္ တပ္လိုက္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္လိုက္တိုင္း ထုတ္ယူႏုိင္ေသာ လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံမႈမရွိသည့္တိုင္ အသိအျမင္ေတြက အလြန္မ်ားသည္။ အေၾကာင္း၀တၳဳအသီးသီးတြင္ ရည္ရြယ္ခ်က္ အသီးသီး ရွိေနသည္။ ထိုရည္ရြယ္ခ်က္သို႔ ဦးတည္ေနေသာ အေၾကာင္း၀တၳဳ၊ ျဖစ္ပ်က္အျခင္းအရာမ်ားတြင္ ဂယက္အနက္အသီးသီးကလည္း ကိုယ္စီ ျဖာထြက္ေနၾကသည္။

ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းအေၾကာင္းကို ဖတ္႐ႈရေသာအခါ သိလိုက္ရေသာ အရာမ်ားက ေခါင္းထဲသို႔ အလွ်ိဳလွ်ိဳ ၀င္လာၾကသည္။ ထို၀င္လာေသာ အသိအျမင္မ်ားအနက္ “မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစား”ဆိုေသာ ၀ါက်ေလးက အသံပိုက်ယ္ေနခဲ့သည္။ အျခားအရာမ်ားထက္ ပိုလြန္ကဲေနေသာ မစဥ္းမစား မဆင္မျခင္ ေျပာလိုက္ေသာ ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္း၏ စကားတစ္ခြန္းက ဤေခါင္းစဥ္ကို လက္မ,ေထာင္ျပလိုက္သည္။


ေနရာတိုင္းတြင္ ထင္ေပၚေနသူ အသီးသီး ရွိေနတတ္သည္မွာ ေလာကလူ႕ရြာ၏ သဘာ၀ပင္ျဖစ္သည္။ ကမၻာ၊ တိုင္းျပည္၊ ၿမိဳ႕၊ ရြာစသည္အားျဖင့္ ၾကီးၾကီးငယ္ငယ္ေနရာေဒသတိုင္းတြင္ အမ်ားက ေလးစားရသူ၊ ဆရာၾကီးဟု သမုတ္ခံရသူ၊ အထင္ၾကီးခံ အေလးစားခံ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ရွိသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ တစ္ကမၻာလံုးအတိုင္းအတာအထိ ေလးစားခံရသည္။ အခ်ိဳ႕က ႏိုင္ငံအ၀န္း နာမည္ၾကီးသည္။ အားကိုးအားထားျပဳခံရသည္။ အခ်ိဳ႕က ၿမိဳ႕အတိုင္းအတာ၊ အခ်ိဳ႕က ရြာအတိုင္းအတာ…စသည္မွ အစုအဖဲြ႕တစ္ခု၊ ေက်ာင္းစာသင္တန္းတစ္တန္း စသည္တို႔အတိုင္းအတာအားျဖင့္ အထင္ၾကီးခံရသည္။

ေနရာအက်ယ္အ၀န္းအလိုက္ နာမည္ၾကီးမႈအျခင္းအရာမ်ား ကဲြျပားႏိုင္ေသာ္လည္း ထိုေနရာေဒသတြင္ကား တကယ့္ ခ်ီးက်ဴးအထင္ၾကီးဖြယ္ရာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးပင္ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ကမၻာ့ဘာသာၾကီးမ်ား၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ ပရဟိတအက်ိဳးေဆာင္မ်ား၊ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား…စေသာ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုနာမည္ေက်ာ္ပုဂၢိဳလ္အားလံုးတြင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစရာ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား၊ စြမ္းရည္မ်ား၊ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား အသီးသီး ရွိေနၾကသည္။ သို႔ရာတြင္ ရွိေနေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားကို အရွိအတိုင္း သိျမင္လက္ခံၿပီး ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳမွသာ ခ်ီးက်ဴးလိုက္ေသာ စကားလံုးမ်ားႏွင့္ မိမိတို႔ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳသူတို႔မွာ ဂုဏ္ႏွင့္ျဒဗ္ ဟပ္မိၿပီး တင့္တယ္ေနပါလိမ့္မည္။ ဥပမာအားျဖင့္ သခ်ၤာေတာ္ေသာ ေက်ာင္းသားကို အဂၤလိပ္စာကၽြမ္းက်င္မႈျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳေနလွ်င္ ဂုဏ္ႏွင့္ျဒဗ္ တလဲြစီ ျဖစ္သြားေပမည္။ ပရိယတၱိကၽြမ္းက်င္ေသာ ရဟန္းတစ္ပါးကို ပဋိပတၱိအားထုတ္မႈႏွင့္ အမႊမ္းတင္လွ်င္ သဘာ၀မက်ေပ။ လူတစ္ေယာက္ကို အထင္ၾကီးေလးစားေတာ့မည္ဆိုလွ်င္ မိမိတို႔အေနျဖင့္ မိမိေလးစားအထင္ၾကီးသည့္အပိုင္းကို လက္မလႊတ္မိဖို႔ လိုသည္။ “အလြန္အကၽြံ အထင္ၾကီးျခင္းႏွင့္ အလြန္အကၽြံ အထင္ေသးျခင္း”ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးမွာ ေဘးဥပါဒ္ ျဖစ္ေစပါသည္။

ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းသည္လည္း ၀ဇၹီမင္းသားတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ တကယ့္ဆရာၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။ အားလံုးက အေလးစားခံရသည္။ အခ်ီးအက်ဴးခံရသည္။ ၀ဇၹီမင္းသားတို႔သည္လည္း သူတို႔ဆရာသည္သာ အေတာ္ဆံုး၊ အကိုးကြယ္ထိုက္ဆံုးဟု လက္ခံထားၾကသည္။ သူတို႔ဆရာတြင္ ခ်ီးက်ဴးထိုက္ေသာ ဂုဏ္ပုဒ္မ်ား ရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ အလြန္အကၽြံ ခ်ီးက်ဴးေနမိျခင္းကို သူတို႔အေနျဖင့္ သတိမျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကေပ။ ထိုသို႔ သတိမျပဳမိခဲ့ေသာေၾကာင့္ သူတို႔ဆရာၾကီးကို ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားထက္ပင္ ျမင့္ျမတ္သူ၊ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳထိုက္သူအျဖစ္ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကသည္။ ယံုၾကည္သည့္အတုိင္းလည္း ခ်ီးက်ဴးကိုးကြယ္ခဲ့ၾကသည္။

ေလာကတြင္ လံုး၀(လုံး၀)အခ်ီးအက်ဴး မခံရဖူးသူဆို၍ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ် ရွိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ လူတိုင္းလူတိုင္း ႐ႈေထာင့္တစ္ခုခု၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခံရဖူးသည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ ခ်ီးက်ဴးျခင္းကို လူတိုင္း ၾကိဳက္ပါသည္။ မိမိကို ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳစကားေျပာဆိုလွ်င္ အားလံုးႏွစ္သက္သေဘာက်သည္သာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ရာတြင္ ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပခံပုဂၢိဳလ္တို႔အေနျဖင့္ သတိျပဳသင့္ေသာအခ်က္ရွိသည္။ ယင္းမွာ အမ်ားက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳလိုက္ေသာစကားႏွင့္ မိမိ၏အေျခအေန အမွန္တကယ္ ဟပ္မိမဟပ္မိ၊ ကိုက္ညီမႈရွိျခင္းမရွိျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ခ်ီးမႊမ္းျခင္း၊ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ျဗဟၼဇာလသုတ္တြင္ ျမတ္စြာဘုရား မိန္႔မွာေသာစကားမွာ အလြန္သတိျပဳသင့္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားက ခ်ီးမႊမ္းစကားႏွင့္စပ္လ်ဥ္း၍ မိမိကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က မရွိေသာဂုဏ္ျဖင့္ လာေရာက္ခ်ီးမႊမ္းလာလွ်င္ မိမိမွာ ထိုဂုဏ္မရွိေၾကာင္း ျပန္လည္ေျပာျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ မိမိမွာရွိေသာ ဂုဏ္ကို လာေရာက္ခ်ီးမႊမ္းလွ်င္ လက္ခံသင့္ေၾကာင္း သို႔ရာတြင္ ထိုခ်ီးမႊမ္းစကားျဖင့္ ေျမာက္မသြားသင့္ေၾကာင္း မွာၾကားသည္။ ကဲ့ရဲ႕ျခင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍လည္း တစ္စံုတစ္ေယာက္က မိမိကို မဟုတ္မမွန္ လာေရာက္စြပ္စဲြကဲ့ရဲ႕လွ်င္ ၿငိမ္ခံမေနသင့္ေၾကာင္း၊ အမွန္အတိုင္းျဖစ္ေအာင္ ျပန္လည္ရွင္းျပသင့္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူထားသည္။

ပါထိကပုတၱတကၠဒြန္းသည္ ထိုအျမင္၊ ထိုသေဘာထားကို ႏွလံုးပိုက္ခဲ့မိဟန္ မတူေပ။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ကိုးကြယ္သူမ်ားက သူ႕အား ျမတ္စြာဘုရားထက္ ပညာအရာ၊ တန္ခိုးအရာတြင္ သာလြန္ေၾကာင္း ခ်ီးမႊမ္းစကားမ်ားကို မပယ္ခ်ႏိုင္ဘဲ သေဘာေခြ႕ႏွစ္ၿခိဳက္ခဲ့မိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အေသးအမႊားခ်ီးက်ဴးမႈေလးမ်ားျဖင့္ ခ်ီးက်ဴးခဲ့စဥ္က မသိသာခဲ့ေသာ္လည္း အလြန္အကၽြံ ခ်ီးမြမ္းမႈမ်ားေနခဲ့လွ်င္ကား လူသိလွ်င္ ျပႆနာျဖစ္၊ အရွက္ကြဲရဖို႔သာ မ်ားေလသည္။

တစ္ရက္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့ေသာ ကိုယ္ေတြ႕အျဖစ္ေလးမွာ ရယ္ရခက္ခက္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့သည္။ ဦးဇင္းတစ္ပါးသည္ သူ႕ကိုယ္သူ စာအလြန္ဖတ္သည္၊ စာအုပ္မ်ိဳးစံုကို သူဖတ္႐ႈထားၿပီးၿပီဟု ခံယူထားသည္။ သူ႕ကိုေလးစားေသာ သူမ်ားကလည္း သူက အရမ္းေတာ္ေၾကာင္း၊ ေတာ္တာမေျပာနဲ႔ စာက အလြန္ဖတ္တဲ့သူဟု အၿမဲေျပာေလ့ရွိသည္။ တစ္ေန႔တြင္ ခပ္ေနာက္ေနာက္ ဦးဇင္းတစ္ပါးက “ဦးစိတၱ အခု စာေရးေနတယ္ဆို၊ ဘာအေၾကာင္းေတြ ေရးေနတာလဲ”ဟု ေမးလိုက္သည္။
“တပည့္ေတာ္ သမိုင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေရးေနတာပါ”
“စာအုပ္ေတြေကာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“အာ…ကိုယ္ေတာ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မဟုတ္ဘူး၊ ဒီအေၾကာင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အကုန္ဖတ္ၿပီးၿပီ”
သူကေတာ့ အားရပါးရေျဖေနသည္။ ေမးတဲ့ကိုယ္ေတာ္မ်က္ႏွာက ေထ့ၿပံဳးေလးကိုေတာ့ သူျမင္ခဲ့ဟန္မတူ။
“ကဲ ဟုတ္ၿပီ၊ ကိုယ္ေတာ္…ဒါဆိုရင္ အမရပူရ ေဒၚေဒၚပု ေရးတဲ့ ပုဂံဆိုတဲ့ စာအုပ္ေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“ေအာ္ ဒီစာအုပ္လား၊ ဖတ္ၿပီးၿပီ”
“ဒါဆိုရင္ ရြာေဆာ္ၾကီး ေမာင္ၾကြက္ေရးတဲ့ ပုဂံမင္းမ်ားအေၾကာင္းစာအုပ္ေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“ဒါလည္း ဖတ္ၿပီးၿပီ”
“အားပါး…ကိုယ္ေတာ္ ေတာ္ေတာ့္ကို ဖတ္ထားတာပဲ၊ ဒါဆိုရင္ ဟိုစာအုပ္ေလးေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား မသိဘူး။ စာေရးဆရာက ေရႊညာသား ေမာင္ပုေလ၊ ဘာတဲ့ ဟံသာ၀တီ ရွာပံုေတာ္ဆိုလား၊ အဲဒါေကာ ဖတ္ၿပီးၿပီလား”
“အာ…တပည့္ေတာ္က သမိုင္းဆိုင္ရာ ေရးေနတာဆိုတာ ဘယ္လႊတ္လို႔ ျဖစ္မလဲ၊ ဖတ္ၿပီးၿပီေပါ့”

ထိုစကား၀ိုင္းအၿပီး ညေနဖက္ စကားေျပာၾကေတာ့ တဟားဟားျဖင့္ ရယ္ေမာသံမ်ား က်ယ္ေလာင္ေနခဲ့သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အမရပူရ ေဒၚေဒၚပု၊ ရြာေဆာ္ၾကီး ေမာင္ၾကြက္၊ ေရႊညာသား ေမာင္ပု ဆိုေသာ အႏွီစာေရးဆရာတို႔မွာ အမွန္တကယ္ မရွိ။ စိတ္ထဲရွိရာ ေလွ်ာက္ေျပာလိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ အေမးခံရသူကလည္း “အဲဒါေတာ့ တပည့္ေတာ္ မဖတ္ရေသးဘူး”ဟု ေျပာလိုက္လွ်င္ သူ႕ကို ခ်ီးမြမ္းေနသူတို႔ အထင္ေသးသြားၾကမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့ဟန္ရွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမးသမွ်စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ၿပီးၿပီဟုသာ ေျဖလိုက္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ အေျမွာက္အပင့္ သို႔မဟုတ္ အခ်ီးအက်ဴး စကားမ်ားကို အလြန္အၾကဴး သာယာမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ပါထိကပုတၱလည္း ထို႔အတူပင္ ျဖစ္သည္။ ၀ဇၹီမင္းသားတို႔၏ ခ်ီးက်ဴးမႈမွန္သမွ်ကို လက္ခံထားခဲ့မိသည္။ မိမိမွာ အမွန္တကယ္ရွိေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ ဟုတ္မဟုတ္ မစဥ္းစားမိခဲ့။ အသာယာၾကီး သာယာခဲ့မိသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ သူ႕ကို ေဂါတမျမတ္ဘုရားထက္ေတာင္ တန္ခိုးၾကီးတယ္ဟု ခ်ီးမႊမ္းလာမႈကို မပယ္ခ်မိလိုက္ခဲ့ေပ။ မပယ္ခ်ခဲ့သည့္အျပင္ “မင္းသားတို႔…ေဂါတမကလည္း ဘုရားလို႔ ေျပာတယ္။ ငါကလည္း ဘုရားပဲ။ ေဂါတမက တန္ခိုးျပာဋိဟာျပႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ငါကလည္း ျပႏိုင္ပါတယ္။ သူသာ တန္ခိုးၿပိဳင္ဖို႔ လာရဲတယ္ဆိုရင္ ခရီးတစ္၀က္ပဲ လာခဲ့ပါေစ၊ ငါကလည္း ခရီးတစ္၀က္ေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မယ္။ ေဂါတမက တန္းခိုး တစ္ခုျပတယ္ဆိုရင္ ငါက ႏွစ္ခု ျပလိုက္မယ္။ သူက ႏွစ္ခုျပရင္ ငါက ေလးခု ျပလိုက္မယ္၊ သူက ေလးခုျပရင္ ငါက ရွစ္ခု ျပလိုက္မယ္။ သူျပတုိင္း ငါက ႏွစ္ဆတက္ၿပီး တန္ခိုးျပလိုက္မယ္”ဟု ပရိသတ္ေရွ႕တြင္ ေျပာလိုက္မိသည္။

ပါထိကပုတၱသည္ မေျပာခင္ အရင္ စဥ္းစားလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ သူ႕ထံတြင္ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပႏိုင္ေလာက္ေသာအရည္အခ်င္း တကယ္မရွိသည္ကို သူကိုယ္တိုင္က အသိဆံုး ျဖစ္ေပသည္။ သူ႔အေနျဖင့္ လူအမ်ား၏ေရွ႕တြင္ ထုိစကားကို ေျပာလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ အထင္ၾကီးေလးစားမႈကို ပိုမို ရရွိလိမ့္မည္ဟု ယူဆထားခဲ့မည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ စကားလံုးက ၾကီးလြန္းေတာ့ အက်ိဳးဆက္ကလည္း ၾကီးမွာ ေသခ်ာသည္။ ထိုအက်ိဳးဆက္ကို သူ ၾကိဳမျမင္ႏိုင္ခဲ့ျခင္းမွာ သူ႕အတြက္ မဟာ့မဟာအမွားၾကီး ျဖစ္ေခ်ေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္.....

Saturday, May 15, 2010

ကႏၵီသို႔ အလည္သြားျခင္း


ႏိုင္ငံတိုင္းတြင္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ေကာင္းေသာ ၿမိဳ႕ေလးမ်ား ရွိၾကသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ျပင္ဦးလြင္ၿမိဳ႕သို႔ အလည္သြားခ်င္ၾကသည္။ ျပင္ဦးလြင္က ရာသီဥတုေကာင္းမြန္သည္၊ ေနာက္ၿပီး ပန္းၿမိဳ႕ေတာ္ဟုလည္း ေက်ာ္ၾကားသည္။ ေျမြလိမ္ေျမြေကာက္လမ္းေလးမ်ားကို ကားျဖင့္တက္ကာ သြားရသည္မွာ ရင္ခုန္ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ ျပင္ဦးလြင္ႏွင့္ မတူေသာ္လည္း သီရိလကၤာႏိုင္ငံတြင္ ျပင္ဦးလြင္လို ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ရွိေလသည္။ ထိုၿမိဳ႕ကား ဗုဒၶျမတ္စြယ္ေတာ္ ကိန္း၀ပ္တည္ရွိရာ ကႏၵီၿမိဳ႕ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

အရင္က ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ အလည္သြားခ်င္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီ။ မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္ မသိ၊ ခဏခဏ ကႏၵီၿမိဳ႕သို႔ သြားခ်င္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ ဟိုရက္ေရႊ႕ ဒီရက္ေရႊ႕ျဖင့္ မသြားျဖစ္ခဲ့။ ေနရာတစ္ခုတြင္ အလုပ္တစ္ခုကို ၾကာျမင့္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနလွ်င္ ၿငီးေငြ႕သြားတတ္သည္။ ထို႔ျပင္ အဆင္မေျပမႈမ်ားျဖင့္ စိတ္မ်ား မြန္းၾကပ္လာလွ်င္လည္း တစ္ေနရာရာသို႔ ခရီးသြားခ်င္စိတ္ ျဖစ္တတ္သည္။ ထိုအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ဟန္တူသည္။


၂၇-ရက္ေန႔တြင္ေတာ့ မနက္ျဖန္ေတာ့ သြားျဖစ္ေအာင္ သြားမယ္ဟူ၍ စိတ္ကို ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ကိုလံဘိုသို႔ ခဏအလည္ေရာက္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းကို အပူကပ္သည္။ မနက္ျဖန္ သြားရေအာင္ဟု အေဖာ္ညွိသည္။ ကႏၵီက အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းကိုလည္း ဖုန္းဆက္အေၾကာင္းၾကားသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကားဂိတ္သို႔ မသြားမီအခ်ိန္အထိ စိတ္က မခိုင္ေသး။ ၂၈-ရက္ေန႔ ကားဂိတ္သို႔ စတင္ထြက္ခါမိေသာအခါမွ “ေဟ့…ေဃာၾကီး ငါ တကယ္သြားျဖစ္ၿပီကြ”ဟု အားရပါးရ ေျပာမိသည္။ ကႏၵီသြားရျခင္း၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ေအးခ်မ္းေသာ ၿမိဳ႕ေလး၏ရင္ခြင္တြင္ ခဏတာ ခို၀င္လိုျခင္းႏွင့္ ပံုမွန္ဆက္သြယ္ေနက် ကမၻာကို ခဏတာ ေမ့ထားလိုျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ကႏၵီအသြား ဘတ္စ္ကားေလးက ၂း၄၀ တြင္ စတင္ထြက္ခြါသည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ စိတ္က ေပါ့ပါးသြက္လက္ေနသည္။ ဘတ္စ္ကားၾကီး၏ ေနာက္တြင္ ၿငိတြယ္ကပ္ပါလာေသာ အရိပ္မ်ားကလည္း တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ပါးေနခဲ့ၾကသည္ဟုလည္း စိတ္က ထင္ေနခဲ့သည္။ စိတ္က အလြန္လင္းခ်င္းေနသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ စကားေျပာခ်င္လာသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကႏၵီက သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ မရခဲ့။ သူက သင္တန္းတက္ေနေလာက္ၿပီဟု ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက ေျပာသျဖင့္ ဆက္ၿပီး မဆက္ေတာ့ဘဲ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္က Ph.D ေက်ာင္းသူၾကီး အစ္မ မေကသီစိုးဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ဦးဇင္းလာမည္ဆို၍ သူလည္း ၀မ္းသာေၾကာင္း ေျပာသည္။ အဆင္ေျပလွ်င္ ရိပ္သာတစ္ခုတြင္ ၁၀-ရက္ခန္႔ျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ခ်င္ေၾကာင္း စံုစမ္းေပးဖို႔ ေျပာလိုက္သည္။

ညေန ၆-နာရီခန္႔တြင္ ေအးခ်မ္းေသာ ကႏၵီၿမိဳ႕ေလးသို႔ ေရာက္သည္။ သူငယ္ခ်င္းတို႔ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ ေတာရေက်ာင္းဟု ဆိုႏုိင္သည္။ ကႏၵီၿမိဳ႕သည္ ေတာင္တန္းမ်ား ပတ္လည္၀ိုင္းေနသည္ျဖစ္ရာ ကႏၵီၿမိဳ႕အစြန္မွ ေတာင္ေပၚသို႔ တက္လိုက္ေသာအခါ သူငယ္ခ်င္းေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းသို႔ ေရာက္သည္။ လူသူအေရာက္အေပါက္မရွိ။ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ ေဘးပတ္လည္မွာလည္း သစ္ပင္းအၾကီးၾကီးမ်ားသာ ရွိသည္။ ေမ်ာက္မ်ားလည္း ေပါလွသည္။ ေက်ာင္းေဆာင္အေသးေလးမ်ား ေဆာက္ထားၿပီး တစ္ေဆာင္တြင္ ႏွစ္ခန္းထားရွိသည္။ ေအးခ်မ္းစြာ ေနလိုသူတို႔အတြက္ သင့္ေတာ္ေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ေလးမ်ား ျဖစ္သည္။

ေနာက္ေန႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းက သြားခဲြစိတ္ရမည္ဆို၍ ေဆးခန္းသို႔ လိုက္ပို႔ရသည္။ ေနာက္ရက္က်မွ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သို႔ သြားျဖစ္သည္။ အစ္မ မေကသီစိုးက ရွယ္ဆြမ္းကပ္မည္ဟု ဆိုသည္။ မနက္ ၈-နာရီခန္႔တြင္ သူငယ္ခ်င္းႏွင့္ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သို႔ သြားသည္။ ကန္တင္းတြင္ မေကသီစိုးကို ေစာင့္သည္။ ခဏၾကာေသာအခါ ဆြမ္းခ်ိဳင့္မ်ားကိုင္ၿပီး ေရာက္လာခဲ့သည္။ ဆာေနေသာ ဗိုက္ကို မေကသီစိုး ေၾကာ္လာေသာ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္ျဖင့္ ျဖည့္ခဲ့သည္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖင့္ စကားတစ္ေဖာင္ေဖာင္ေျပာၿပီးေသာအခါ ၁၀း ၃၀ ခန္႔တြင္ အေဆာင္မွ ထြက္ၿပီး တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္အတြင္း လည္ပတ္ရင္း ဓာတ္ပံု႐ိုက္ခဲ့ၾကသည္။ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္သည္ ၾကီးက်ယ္သေလာက္ ခမ္းနားမႈလည္း အျပည့္ရွိပါသည္။






ေပရာေဒနိယပရိ၀ုဏ္အတြင္း ၀င္ေရာက္သည္ႏွင့္ ခံစားမႈတစ္စံုတစ္ရာကို ခံစားရသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။
ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ကႏၵီၿမိဳ႕တစ္ေနရာက သာသနာ့တကၠသိုလ္မွ ပညာသင္လႊတ္ေသာ ေက်ာင္းသားဦးဇင္းတစ္ပါးက ဖုန္းဆက္သည္။ သူတို႔တကၠသိုလ္သို႔ အလည္လာေရာက္ဖို႔ ဖိတ္ေခၚသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ လာခဲ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္သည္။ ဦးဇင္းကို ဆြမ္းကပ္ခ်င္လို႔ပါဟု ေျပာသည္။ သူတို႔ေနေသာ ေနရာကို ရွီဗားဟု ေျပာေနသံ ၾကားရသည္။ ယံုခ်င္ယံု မယံုခ်င္ေန ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ စိတ္က ဟိႏၵဴနတ္ဘုရား “ရွီ၀” ကို ေျပးျမင္သည္။ ရွီ၀ဟုဆိုသည္ႏွင့္ (မေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ပံုထဲက) ဗုဒၶဂယာက ေလ်ာင္းေတာ္မူျမတ္ဘုရားဆင္းတုေရွ႕က “ရွီ၀”သေကၤတၾကီးကို ေျပးျမင္သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔အထိ ဒီအျမင္ပဲ ရွိေနသည္။ ညီငယ္မ်ား ေနထိုင္ရာ ေနရာသို႔ေရာက္ေသာအခါမွ “ဘာတဲ့ ငါ့ညီတို႔ တကၠသိုလ္ နာမည္က”ဆိုမွ “ဦးဇင္း SIBA ေလ၊ Sri Lanka International Buddhist Academy ရဲ႕ အတိုေကာက္ေပါ့”ဟု ရွင္းျပသည္။ “ေအာ္…ဟုတ္လား၊ ကိုယ္က ဆီဗာဆိုတာ ေနတဲ့ေနရာ၊ တကၠသိုလ္က အျခားနာမည္လို႔ ထင္ေနတာ”ဟု ေျပာၿပီး ရယ္ေနခဲ့ရသည္။ ညီငယ္မ်ားခ်က္ေသာဆြမ္းကို စားၿပီး ခဏနားကာ တကၠသိုလ္ပရိ၀ုဏ္သို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး သြားလည္ခဲ့ၾကသည္။ ညေန ၃း၃၀ ခန္႔တြင္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္တြင္ သာသနာ့တကၠသိုလ္၏ ဆရာမ်ား ျဖစ္လာဟန္ရွိေသာ ညီငယ္ေလးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ရင္း ကႏၵီၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္။

တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ကႏၵီၿမိဳ႕မွ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကႏၵီတြင္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ၾကာျမင့္စြာ ေနလိုက္မည္ဟု အားခဲထားေသာစိတ္က တာရွည္မခံ။ ၅-ရက္မွ်သာ ေနလိုက္ခဲ့သည္။ ဓမၼပဒတြင္ ျမတ္စြာဘုရားက မခုိင္ၿမဲေသာ စိတ္အေၾကာင္းကို ကုန္းေပၚသို႔ ပစ္တင္ခံရေသာ ငါးႏွင့္ ဥပမာျပသည္။ မခိုင္ၿမဲေသာ စိတ္ကိုလည္း ေအးခ်မ္းရာတြင္ ထားလိုက္လွ်င္ ငါးကဲ့သို႔ စိတ္က ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနသည္။ “ငါ့စိတ္လည္း ကုန္းေပၚတင္ခံရတဲ့ ငါးလိုပဲလား”ဟု အကဲဆတ္မိသည္။ ထိုကဲ့သို႔ တထစ္ခ် ထပ္တူ မႏႈိင္းမိေသာ္လည္း ခိုင္ၿမဲေအာင္ ၾကိဳးစားဖို႔ လိုေနေသးသည္ဟုကား ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သိေနသည္။

ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း ငယ္ငယ္က ၾကည့္ခဲ့ေသာ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္သည္။ ႐ုပ္ေသး႐ုပ္ေလး လႈပ္ေနသည္မွာ သူ႔ကို ဆဲြေနလွည့္ေနေသာ ၾကိဳးေလးမ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ထိုၾကိဳးေလးမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္လိုက္လွ်င္ အ႐ုပ္ေလးမွာ သူ႕အလိုလို ၿငိမ္က်သြားေပလိမ့္မည္။

မည္သို႔ဆိုေစ ကႏၵီခရီးစဥ္တြင္ အစစအရာရာ ျဖည့္ဆီးေပးခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ SIBA မွ ညီငယ္မ်ားႏွင့္ ေပရာေဒနိယတကၠသိုလ္မွ အစ္မ မေကသီစိုးတို႔ကို ေက်းဇူးတင္သည္။ သူတို႔ေၾကာင့္ ကႏၵီတြင္ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္အခ်ိဳ႕၊ ေအးခ်မ္းဖြယ္အခ်ိဳ႕ကို ရရွိခဲ့သည္။ ထိုေပ်ာ္ရႊင္မႈ၊ ေအးခ်မ္းမႈတို႔ကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ကား ကိုယ္မွတစ္ပါး အျခားသူ မရွိႏုိင္ေတာ့ပါေလ….။

Thursday, May 13, 2010

ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား


အ႐ုဏ္က်င္း၍ အလင္းေရာင္ မိွန္ျပျပကို ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ အ႐ုဏ္ဦး၏ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ရဟန္းေတာ္မ်ားသည္ မိမိတို႔ လုပ္ေနက် လုပ္ငန္းမ်ားကို အသီးသီးလုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ တရားထိုင္ျခင္း၊ တရားေဆြးေႏြးျခင္းႏွင့္ ရြတ္ဖတ္သရဇၥ်ာယ္ျခင္းမ်ားကို ဣေျႏၵရရ လုပ္ေဆာင္ေနၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾကရင္း အ႐ုဏ္က်င္း၍ မိုးေသာက္ခ်ိန္ေရာက္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရား ဦးေဆာင္လွ်က္ ဥတၱရကာမည္ေသာ နိဂံုးရြာေလးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ၾကေလသည္။

နံနက္ခင္းေနေရာင္ႏုႏုေလး ေနာက္ခံျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားဦးေဆာင္ေသာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရသည္မွာ နံနက္ခင္းကို ပိုလို႔ က်က္သေရရွိေနေစခဲ့သည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားမွာလည္း လွဴဖြယ္၀တၳဳကိုယ္စီျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားကို မိမိတို႔ အိမ္တံခါး၀မွ ေစာင့္ေနခဲ့ၿပီး လွဴဒါန္းပူေဇာ္ေနၾကေလသည္။ နံနက္ခင္း၏ ေတြ႕ျမင္ရသမွ် ျမင္ကြင္းတိုင္းမွာ က်က္သေရရွိလွသည္။ နံနက္ခင္း၏ တည္ၿငိမ္ေအးျမမႈႏွင့္ ျမင္ကြင္းတို႔၏ ၾကည္ႏူးစရာျဖစ္ေနပံုတို႔မွာ ပဏာရေနခဲ့ေလသည္။

တစ္ခုေသာ ျမင္ကြင္းက ၾကည့္ျမင္ရသူတို႔အတြက္ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ “ေတာင္းမွာ အကြတ္၊ လူမွာ အ၀တ္”ဆိုေသာ စကားမွာ သူ႕အတြက္ မည္သည့္သက္ေရာက္မႈမွ မရွိ။ ကိုယ္တံုးလံုးၾကီးေနျခင္းအားျဖင့္ မိမိကိုယ္ကိုမိမိ အ၀တ္အစားကိုမွ် မခင္တြယ္သူ၊ မည္သည့္အရာကိုမွ် မတြယ္တာသူျဖစ္သည္ဟု ယံုၾကည္ေနသည္။ လူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူတစ္ေယာက္အျဖစ္ အဆင့္အတန္းမီွမွီျဖစ္ေနဖို႔အတြက္ အစားအေသာက္မ်ားကို လူ႕ထံုးစံအတိုင္း ျပဳျပင္ဖန္တီးၿပီး လုပ္ေဆာင္စားေသာက္ၾကသည္။

လူျဖစ္၍ လူလို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လူလို အသက္ရွင္ေနၾက၏။ သူ႕အတြက္ကား ထိုအျခင္းအရာမ်ားလည္း မရွိ။ သူသည္ ေခြးမ်ားကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီးသာ သြားေလ့ရွိသည္။ ပန္းကန္၊ ခြက္စေသာ ထည့္စရာမ်ားျဖင့္ ေပးေသာ စားစရာေသာက္စရာမ်ားကို လက္မခံ၊ မစားေသာက္။ အသံုးမျပဳ။ သူသည္ ေျမၾကီးေပၚ၌ ပံုထားေပးေသာ အစားအစာကိုသာ ေခြးကဲ့သို႔ ပါးစပ္ျဖင့္ ဟပ္၍ စားေသာက္၏။ သူဆိုသည္မွာ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က အဆိုပါ တကၠဒြန္းကဲ့သို႔ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနထိုင္ျခင္း၊ အစာအငတ္ခံ၍ က်င့္ျခင္း၊ အိမ္တံခါးကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ယူလာေသာ အစားအေသာက္ကို လက္မခံျခင္း၊ ဆံပင္ခ်ည္ကိုသာ ၀တ္၍ေနျခင္း၊ ေရေအးကို မသံုးေဆာင္ျခင္း….စေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အက်င့္ထူးအက်င့္ဆန္းမ်ားကို က်င့္ၾကသူ ရေသ့၊ ပရိဗိုဇ္မ်ား အလြန္ေပါမ်ားခဲ့ေလသည္။ မည္သို႔ေသာအေၾကာင္းျဖင့္ ျဖစ္ေစ သူတို႔သည္ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာလမ္းစဥ္အတိုင္း သူတို႔ေမွ်ာ္မွန္းထားေသာ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတိုင္ကို ေရာက္ခ်င္လြန္း၍ အားထုတ္ေနၾကသူမ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

အခ်ိဳ႕မွာ အက်င့္က မွားေနေသာ္လည္း သူတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မွာ လြတ္ေျမာက္လိုမႈျဖင့္ ျဖဴစင္ေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ လူတို႔ထံမွ လာဘ္လာဘမ်ားကို လိုခ်င္ေသာေၾကာင့္ ထူးထူးဆန္းဆန္း က်င့္ၾကျခင္း ျဖစ္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕မွာ မည္သည့္ရလိုမႈမွ် မရွိဘဲ ပကတိ က်င့္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ျဖင့္သာ က်င့္ေနၾကေလသည္။

ထိုပုဂၢိဳလ္မ်ားအနက္ ေကာရခတၱိယကား လူအမ်ား၏ ၾကည္ညိဳေလးစားမႈ၊ အထင္ၾကီးမႈကို ရယူလိုေသာေၾကာင့္ လူျမင္ကြင္းတြင္ အ၀တ္အစားဗလာျဖင့္ အစားအေသာက္မ်ားကို ေျမၾကီးေပၚပံုၿပီး ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ စားေနခဲ့ေလသည္။ အခ်ိဳ႕လူမ်ားမွာ ထူးထူးဆန္းဆန္းျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ေနၾကေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္ဒကာဒကာမမ်ားအတြက္ကား ေအာ္ဂလီဆန္စရာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေနေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ေနာက္မွ လိုက္ပါလာေသာ ရဟန္းေတာ္မ်ားကလည္း သူ၏ မွားယြင္းေသာအက်င့္ကို ေတြ႕ျမင္ၿပီး က႐ုဏာသက္ေနခဲ့ၾကသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳး စိတ္အေထြေထြ ဆိုသကဲ့သို႔ အမ်ားစုက ရွက္ဖြယ္အက်င့္ဟု ယူဆေနၾကေသာ္လည္း တစ္ေယာက္ေသာသူကား “အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေနႏိုင္ေလစြ၊ အစားအေသာက္ကိုလည္း ေခြးကဲ့သို႔ ေလးဘက္ေထာက္ၿပီး စားေနသည္မွာ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ၊ ထိုသူကမွ တကယ့္ရဟႏၲာျဖစ္လိမ့္မည္”ဟု အထင္ၾကီး ေလးစားေသာစိတ္ျဖင့္ ၾကံစည္ေနသူ တစ္ဦး ရွိေလသည္။ ထိုသူမွာ လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

သူမည္မွ်ပင္ ဆိုးသြမ္းေနေသာ္လည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သူ႕အေပၚတြင္ ေစတနာေမတၱာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပ ျပဳလုပ္ေပးေနခဲ့သည္။ အရင္တစ္ခါကလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ကလန္ကဆန္လုပ္ၿပီး ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ယခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္ပါးတြင္ လိုက္ပါလာရေသာ္လည္း အ၀တ္မ၀တ္ဘဲ ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာအစစ္ဟု ၾကံစည္ယူဆေနခဲ့သည္။

ေလာကတြင္ ေစတနာျဖင့္ နည္းေပးလမ္းျပေပးျခင္းသည္ အခ်ိဳ႕သူတို႔အတြက္ လမ္းမွန္ေပၚသို႔ ေရာက္သြားေစႏိုင္ေသာ္လည္း အခ်ိဳ႕အတြက္မူကား အက်ိဳးမထူးလွေခ်။ “ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မထိုက္တန္”ဆိုေသာစကားမွာ ထိုလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုဖူး၍ ဆိုၾကေသာစကား ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ေလာကလူသားမ်ားအေနျဖင့္ လူေကာင္းျဖစ္ေစ၊ လူဆိုးျဖစ္ေစ မိမိအေပၚ ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမ်ားကို ၾကံဳေတြ႕ရတတ္သည္။ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားျဖစ္၍ မိမိအေပၚတြင္ အၿမဲတမ္း တစ္သက္တာလံုး ေစတနာျဖင့္ ျပဳလုပ္ေဆာင္ရြက္ေပးလိမ့္မည္ဟု တထစ္ခ် ယူဆထား၍ မရေခ်။ သို႔ျဖစ္၍ မိမိအေပၚ ေစတနာထားခ်ိန္တြင္ မိမိက အက်ိဳးရွိရွိ လက္ခံထားႏိုင္ဖို႔ အေရးၾကီးေလသည္။

သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က ေစတနာေမတၱာျဖင့္ လမ္းညႊန္ဆံုးမမႈကို မည္သည့္အခါမွ် လက္ခံျခင္း မရွိခဲ့။ အားလံုးကို ဆန္႔က်င္ပယ္ခ်ပစ္ခဲ့သည္သာ ျဖစ္ေလသည္။

အခုလည္း ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ေနာက္ေတာ္မွ လိုက္ပါေနရေသာ္လည္း “အို အေဆြတို႔…. ေလးဘက္ေထာက္လွ်က္ ေျမ၌ခ်ထားေသာ အစာကို ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဟပ္၍စားေနေသာ ထိုရဟန္းကား ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသဖြယ္ရွိေလစြတကား”ဟု ၾကံစည္ေနခဲ့၏။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ ထိုအၾကံကို သိသျဖင့္ လမ္းမွားမေရာက္ေစလိုသျဖင့္ “အလကားေကာင္ သုနကၡတ္၊ ဒီလို ေတြးေနၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ တပည့္သာ၀ကလုပ္ေနေသးတယ္”ဟု ခပ္နာနာ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္သည္။

“အရွင္ဘုရား…ဘာျဖစ္လို႔ တပည့္ေတာ္ကို အဲဒီလို ေျပာရတာလဲ”

“သင္ပဲ ေခြးတစ္ေကာင္လို က်င့္ေနတဲ့ ေကာရခတၱိယကို သင့္စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးမြမ္းအံ့ၾသေနတယ္ မဟုတ္လား”

“ေအာ္…ခ်ီးမြမ္းထိုက္လို႔ ခ်ီးမြမ္းတာေလ၊ ဘာလဲ အရွင္ဘုရားက သူ႕တရားကို မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”

လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္း၏ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚ တုန္႔ျပန္ေျပာဆိုပံုမွာ အလြန္အံ့ၾသစရာ ေကာင္းပါသည္။ လမ္းမွန္ေပၚ ေရာက္ေစခ်င္လို႔ လမ္းမမွားေစခ်င္လို႔ လမ္းညႊန္ေနသူကို “အရွင္ဘုရားက မနာလို ျဖစ္ေနတာလား”ဟု တုန္႔ျပန္သည္။ “ေအာ္ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္မွ ဒီလို အေျပာခံရပါလား”ဟု ေတြးမိေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ ကိုယ့္ကို အေျပာခံရစဥ္က နာက်င္မႈေလးမ်ားမွာ ျပယ္လြင့္ကုန္ခဲ့ၾကသည္။

ထိုအေျပာမ်ိဳးမွာ လူတိုင္းလိုလို အေျပာခံခဲ့ၾကရဖူးပါလိမ့္မည္။ ကိုယ္တိုင္အေတြးျဖင့္ မွန္သည္ဟု လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာမ်ားသည္ လက္တေလာေကာင္းသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ရံ မွားယြင္းေနတတ္သည္။ သို႔ရာတြင္ မိမိကိုယ္တိုင္က ထိုမွားယြင္းမႈကို သတိမျပဳမိ၊ ကိုယ့္အေပၚတြင္ ေစတနာထားသူက ျမင္ေနတတ္သည္။

အခုလည္း သုနကၡတ္က ျမတ္စြာဘုရားကို ေဘးမွာထားၿပီး ေခြးလိုက်င့္ေနသူကို တကယ့္ရဟႏၲာဟု ထင္မွတ္ေနခဲ့သည္။ ထိုအမွားကို ေထာက္ျပဖို႔ အားထုတ္ေသာ ျမတ္စြာဘုရားကို “မနာလို”လို႔ေျပာသည္ဟု ထပ္ၿပီး မွားယြင္းခဲ့ေလသည္။

“သုနကၡတ္…..ေကာရခတၱိယရဲ႕ အရဟတၱဖိုလ္ကို ငါ မနာလိုလို႔ ေျပာတာမဟုတ္၊ သင့္မွာ အယူမွား ၀င္ေနလို႔ ေျပာတာျဖစ္တယ္။ အဲဒီအယူမွားကို စြန္႔လိုက္ပါေတာ့။ သင္ကသာ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ အဲဒီ ေကာရခတၱိယဟာ ဒီေန႔ကေန ၇-ရက္ေျမာက္ရင္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသလိမ့္မယ္၊ ေသၿပီးရင္ ဘာျဖစ္မယ္ ထင္သလဲ”

“ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ၾကီးေသတာဆုိေတာ့ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ရာကို ေရာက္မွာေပါ့”

“မဟုတ္ဘူး သုနကၡတ္….အသုရာဘံုထဲက အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာအသုရာၾကီး ျဖစ္လိမ့္မယ္”

“အရွင္ဘုရားေျပာတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ မယံုပါဘူး”

“မယံုရင္ေတာ့ သင္ ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ေပါ့”

ျမတ္စြာဘုရားထံမွ ထိုစကားကို ၾကားၿပီးေနာက္ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားယြင္းေစဖို႔ ၾကံစည္အားထုတ္ေလေတာ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားေျပာၿပီး ေက်ာင္းေရာက္လို႔ ဆြမ္းစားၿပီးေသာအခါ ခ်က္ခ်င္းပင္ ေကာရခတၱိယတကၠဒြန္းၾကီးထံသို႔ သြားေလသည္။

“အရွင္ေကာရခတၱိယ….သင့္ကို ေဂါတမက ၇-ရက္ေျမာက္လွ်င္ စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာေနတယ္။ ေသၿပီးေနာက္မွာလည္း ကာလကဥၥိက အသုရာဘံုမွာ ျဖစ္မယ္လို႔ ေျပာေနတယ္”

“ဟုတ္ပါၿပီ၊ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္က ဘာလုပ္ရမွာလဲ”

“က်ဳပ္တို႔ ေဂါတမရဲ႕စကားမွားေအာင္ လုပ္ရမယ္”

“ဘယ္လို လုပ္ရမွာလဲ”

“စားပို႔နင့္ၿပီး ေသမယ္လို႔ ေျပာတာဆုိေတာ့ သင္က အစားကို ေလွ်ာ့စားေပါ့၊ ေရကိုလည္း ေလွ်ာ့ေသာက္ေပါ့၊ အဲဒီလိုသာေနရင္ သင္ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသပါ့မလဲ”

“ဟုတ္ပါၿပီဗ်ာ၊ က်ဳပ္ ေလွ်ာ့စားမယ္၊ ေလွ်ာ့ေသာက္မယ္”

သုနကၡတ္သည္ “ျမတ္စြာဘုရားစကား မွားေတာ့မယ္”ဟု ေတြးၿပီး ၾကိတ္ပီတိေတြ ျဖစ္ေနခဲ့ေလသည္။ စိတ္ကလည္း ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ၇-ရက္ျပည့္မည့္ေန႔ကို ေစာင့္ေနခဲ့သည္။ ၇-ရက္ျပည့္ေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားမိန္႔ေတာ္မူသည့္အတိုင္း ေကာရခတၱိယသည္ စားပိုးနင့္ၿပီး ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။

သုနကၡတ္သည္ ေကာရခတၱိယ စားပိုးနင့္ၿပီးေသသည့္သတင္းကို ရသည့္တိုင္ ျမတ္စြာဘုရားကို အထင္မၾကီးခဲ့ေပ။ “စားပိုးနင့္ၿပီး ေသတာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ၊ အသုရာဘံုမွာျဖစ္မယ္ဆိုတာေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာပါ”ထင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေကာရခတၱိယေသဆံုးေသာေနရာသို႔ သြားခဲ့သည္။ အေလာင္းကို ေတြ႕ေသာအခါ လက္ျဖင့္ပုတ္ၿပီး “သင္ မည္သည့္ဘံုမွာ ေရာက္ေနသနည္း”ဟု ေမးသည္။

အေလာင္းေကာင္ၾကီးသည္ ထလာၿပီး “အသုရာဘံုရဲ႕ အနိမ့္ဆံုး ကာလကဥၥိကာဘံုမွာ ေရာက္ေနပါတယ္”ဟုေျပာၿပီး ျပန္လဲက်သြားခဲ့ေလသည္။ သုနကၡတ္လည္း သူ႕အၾကံအစည္မ်ား မွားယြင္းခဲ့သည္ကို သိျမင္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္ျဖင့္ ေက်ာင္းသို႔ ျပန္ေရာက္ခဲ့သည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ သုနကၡတ္ရဟန္း အျမင္မွန္ ရလိုရျငားျဖင့္ “သုနကၡတ္….ငါဘုရား ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း မွန္ရဲ႕လား ဒါမွမဟုတ္ တလဲြျဖစ္ေနလား”ဟု ေမးေလသည္။

“မွန္ပါတယ္၊ တလဲြမျဖစ္ပါ”

“ကဲ….ငါဘုရား ဒီလိုေျပာတာဟာ တန္ခိုးျပာဋိဟာျပတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ဘူးလား” (ေရွ႕ေဆာင္းပါးတြင္ တန္ခိုးမျပလို႔ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို ဆရာအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္ခဲ့သည္)။

“ဆိုႏိုင္ပါတယ္”

“ကဲ…ဒီလိုဆိုရင္ သင္ ဘယ္ေလာက္မွားယြင္းေနသလဲဆိုတာ သိပါေတာ့၊ ကိုယ့္အျပစ္ေတြကို ေသခ်ာၾကည့္စမ္းပါ”ဟု ဆံုးမေလသည္။

အထက္ပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ႏွင့္ ေျပာဆိုျဖစ္ၾကေသာအခါ “ဘဂၢ၀ေရ…ငရဲသြားမယ့္ ဒီသုနကၡတ္ကို ငါဘုရားလည္း တားလို႔ မရပါဘူးကြယ္”ဟု က႐ုဏာသက္သက္ျဖင့္ မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ဤ၀တၳဳကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ျပည့္လွ်ံေနေသာ ေစတနာေမတၱာမ်ားႏွင့္ ထိုေစတနာေမတၱာမ်ားကို လံုးလံုးလ်ားလ်ား မ်က္ကြယ္ျပဳႏိုင္စြမ္းေသာ သုနကၡတ္တို႔၏ ပံုရိပ္မ်ားမွာ ထင္ရွားလာေနခဲ့ၿပီး “ေစတနာႏွင့္ မထိုက္တန္သူမ်ား”ဟူေသာ စကားေလးကို ၾကားေယာင္ေနမိခဲ့ေလသည္။

Monday, May 10, 2010

ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ခိုင္း၍ မရ သို႔မဟုတ္ သုနကၡတ္


ဆရာျမသန္းတင့္၏ လမင္းကို ထရံေပါက္မွ ေခ်ာင္းၾကည့္ျခင္း စာအုပ္တြင္ အထက္ပါ “ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ခိုင္း၍ မရ”ဆိုေသာ စကားကို ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ အျခား စာေရးဆရာအေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ကိုးကားအသံုးျပဳၾကသည္။ စာဖတ္၀ါသနာမပါသူကို အတင္းစာဖတ္ခိုင္း၍ မရ၊ ဘာသာေရး စိတ္မ၀င္စားသူကို ဘုရားတရားအေၾကာင္း အတင္းႏွလံုးသြင္းခိုင္း၍ မရ…စေသာ အဓိပၸာယ္မ်ားကို ယူဆႏိုင္သည္။

လူဆိုသည္မွာ သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီး ခရီးသြားေနရသူမ်ားျဖစ္၍ ဤဘ၀၊ ဤခႏၶာႏွင့္အတူ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္ဓာတ္၊ ဗီဇ၊ အေတြးအေခၚအေျခခံတို႔ကို တစ္ဘ၀စာအေျခအေနမ်ားဟု သံုးသပ္၍ မျဖစ္။ လူတို႔၏စိတ္ဓာတ္သည္ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာတြင္ ကိုယ္တိုင္ျဖည့္ဆီးလုပ္ေဆာင္ခဲ့ေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေပၚတြင္လည္း မ်ားစြာ အေျခတည္ေနခဲ့ေလသည္။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္၏ စိတ္ဓာတ္တြင္ မေကာင္းေသာအက်င့္စ႐ိုက္အလႊာမ်ား သံသရာႏွင့္ခ်ီၿပီး ထူထပ္ပိတ္သည္းေနလွ်င္ ရွင္းလင္းဖို႔ ခက္သည္။ ျပဳျပင္ဖို႔ ခက္သည္။

ေလာကတြင္ တစ္ယူသန္၊ တဇြတ္ထိုးဟု သမုတ္ခံရသူမ်ား ရွိသည္။ ထိုသူတို႔သည္ သူတို႔ ၀ါသနာပါရာ၊ ယံုၾကည္ရာအလုပ္မ်ားကို မည္သည့္အရာကိုမွ် ဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထား၊ သူတို႔အေလးထားသည္မွာ သူတို႔ယံုၾကည္စြာ လုပ္ေဆာင္ေနေသာအရာ အေကာင္အထည္ေပၚဖို႔ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုစိတ္ဓာတ္မွာ ေကာင္းသည့္ေနရာျဖစ္ေနလွ်င္ သူ႕အတြက္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ရာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိသည္။ မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ တစ္ယူသန္တဇြတ္ထိုးေနလွ်င္ကား ပ်က္စီးဖို႔ရာသာ ရွိေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ တစ္ယူသန္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္လွ်င္ေသာ္မွ အေကာင္းဘက္တြင္ သန္ေနဖို႔ လိုအပ္လွသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ တစ္ယူသန္ေနျခင္းက အျပစ္မဟုတ္ တေဇာက္ကန္းမျဖစ္ဖို႔သာ အေရးၾကီးေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က လိစၧ၀ီမင္းသားတစ္ျဖစ္လဲ သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ မေကာင္းသည့္ဘက္တြင္ တစ္ယူသန္တေဇာက္ကန္းေနသူ ျဖစ္သည္။ သူသည္ ဘုရားရွင္လက္ထက္တြင္ လူျဖစ္လာရသည္။ လူျဖစ္လာရ႐ံုမက ျမတ္စြာဘုရားအနီးတြင္ ရဟန္းျဖစ္ခြင့္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူ႕ကို ဘုရားပင္ ခၽြတ္၍မရခဲ့။
တစ္ေန႔တြင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ နံနက္ေစာေစာ သကၤန္း႐ံုၿပီး အႏုပိယနိဂံုးသို႔ ဆြမ္းခံ၀င္ခဲ့ေလသည္။ လမ္းေရာက္မွ “ေအာ္ ဆြမ္းခံခ်ိန္က ေစာေနေသးတယ္၊ အခ်ိန္ရတုန္း ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္ရဲ႕ေက်ာင္းသြားၿပီး စကားေလးဘာေလး သြားေျပာအံုးမွ”ဟု စဥ္းစားမိခဲ့သည္။ ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ေက်ာင္းတြင္း၀င္လာသည္ကို ေတြ႕ေသာအခါ “ေအာ္ အရွင္ေဂါတမ… ဒီကို မလာတာလည္း ၾကာလွေပါ့၊ အခုမွပဲ လာေတာ့တယ္ေနာ္၊ ထိုင္ပါအံုး”ဟု ႏႈတ္ဆက္သည္။

ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ားေျပာၿပီးေသာအခါ “ဒါနဲ႔ အရွင္ဘုရားတပည့္ သုနကၡတ္ ရဟန္း ကၽြႏ္ုပ္ဆီ လာလည္သြားၿပီး သူက အရွင္ဘုရားဆီမွာ တပည့္မလုပ္ေတာ့ဘူး၊ အရွင္ဘုရားကို စြန္႔ခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာပါတယ္၊ အဲဒါ ဟုတ္သလား”ဟု ေမးေလသည္။

“ဟုတ္ပါတယ္ ဘဂၢ၀”

“ေအာ္…ဘယ္လို ျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္းပါအံုး”

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သုနကၡတ္ရဟန္းႏွင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္ခဲ့ပံုမ်ားကို ျပန္လည္ေဖာက္သည္ခ်ေလသည္။
တစ္ေန႔ေသာအခါ သုနကၡတ္ရဟန္းသည္ ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားေရာက္ၿပီး “အရွင္ေဂါတမ…သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ စြန္႔လိုက္ၿပီ၊ သင့္ကို ကၽြႏ္ုပ္ဆရာလို႔ မသတ္မွတ္ေတာ့ပါ”ဟု ဆိုေလသည္။

ထိုအခါ ျမတ္စြာဘုရားက “သုနကၡတ္ သင္ ငါ့ဆီကို လာတုန္းက …သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ သတ္မွတ္ပါ…လို႔ ေျပာဖူးလို႔လား”ဟု ေမးသည္။

“မဆိုဖူးပါ”

“ဒီလိုျဖင့္ သင္ လာတုန္းကလည္း …ျမတ္စြာဘုရား အရွင္ဘုရားကို ဆရာအျဖစ္ သတ္မွတ္ပါတယ္..လို႔ သင္ ဆိုခဲ့လို႔လား”

“မဆိုခဲ့ပါ”

“ဒီလိုဆိုရင္ ငါကလည္း သင့္ကို ငါ့တပည့္လုပ္ပါလို႔ မေျပာခဲ့ဘူး၊ သင္ကလည္း ငါ့ကို ဆရာအျဖစ္ မရည္ညႊန္းခဲ့ဖူးလွ်င္ သင္က ဘာကို စြန္႔မွာလဲ၊ အလကား သုနကၡတ္၊ သင္ ဘယ္ေလာက္ မိုက္မဲသလဲဆိုတာ ၾကည့္စမ္း”

ထိုအခါ သုနကၡတ္သည္ “အရွင္က ကၽြႏ္ုပ္ကို တန္ခိုးျပာဋိဟာမွ မျပဘဲ”ဟု အထြန္႔တက္ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားက “သုနကၡတ္ သင့္ကို …သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ ငါ့ကို ဆရာလို႔ သတ္မွတ္၊ သင့္ကို တန္ခိုးျပာဋိဟာျပမယ္..လို႔ ကတိေပးဖူးသလား”ဟု ေမးသည္။

“မေပးဖူးပါဘူး”

“တန္ခိုးျပာဋိဟာ ျပသည္ျဖစ္ေစ၊ မျပသည္ျဖစ္ေစ ငါေဟာထားတဲ့တရားေတြကို အေသအခ်ာက်င့္တဲ့သူေတြဟာ ဆင္းရဲဒုကၡေတြ ကုန္ဆံုးေစႏုိင္တယ္ မဟုတ္လား”

“ဟုတ္ပါတယ္”

ထိုအခါ သုနကၡတ္သည္ “သင္က ကၽြႏ္ုပ္ကို ေလာကရဲ႕အစ အဂၢညတရားကို ဘာျဖစ္လို႔ မေဟာတာလဲ”ဟု အထြန္႔တက္ျပန္သည္။
“ေအာ္ သုနကၡတ္….အရင္တုန္းက ..သုနကၡတ္ လာခဲ့၊ သင့္ကို ေလာကရဲ႕အစ အဂၢညတရားကို ငါေဟာမယ္..လို႔ ေျပာဖူးသလား”

“မေျပာဖူးပါဘူး”

“အလကား သုနကၡတ္…အဲဒီလို မေျပာဖူးဘူးဆုိရင္ အခုမွလာၿပီး အဂၢညတရားကို မေဟာလို႔ ငါ့ကို စြန္႔ခြါမယ္လို႔ ေျပာတာဟာ မျဖစ္သင့္ဘူး၊ ေလာကရဲ႕အစကို သိသိ မသိသိ ငါေဟာထားတဲ့တရားကို ေသခ်ာက်င့္သူေတြဟာ ေလာကဆင္းရဲ႕ေတြရဲ႕ ကုန္ဆံုးရာကို ေရာက္ေစႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား”

“ေရာက္ေစႏိုင္ပါတယ္”

အထက္ပါအတိုင္း ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ စကားအေျခအတင္ ေျပာၿပီးေသာအခါ သုနကၡတ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ခြါသြားခဲ့ေလသည္။
ဘဂၢ၀ပရိဗုိဇ္လည္း ျမတ္စြာဘုရား ျပန္ေျပာေနပံုကို အေသအခ်ာ နားေထာင္ေနခဲ့ေလသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ဘဂၢ၀ပရိဗိုဇ္…အရင္က ဒီ သုနကၡတ္ရဟန္းဟာ ငါဘုရား၊ ငါေဟာတဲ့တရားနဲ႔ ငါ့တပည့္သံဃာမ်ားအေၾကာင္း ေနရာအႏွံ႔ ခ်ီးမႊမ္းခဲ့ဖူးတယ္။ အခုမွသာ မိုက္မဲတဲ့စကားေတြ ငါ့ကို လာေျပာေနခဲ့တာ၊ ဒီလိုပါပဲ ငရဲသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတဲ့သူကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူး”ဟု မိန္႔ေတာ္မူခဲ့ေလသည္။

ျမတ္စြာဘုရားႏွင့္ သုနကၡတ္တို႔၏ ဒိုင္ယာေလာ့ဂ်္မွာ စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာ မ်ားစြာမရွိေသာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၏သေဘာထား၊ ခံယူခ်က္၊ လူတို႔၏ အက်င့္စ႐ိုက္၊ သမိုင္းထဲက ဗုဒၶဘာသာ၏ အေနအထား၊ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ သူ၏ေခတ္ၿပိဳင္ဆရာမ်ား ဆက္ဆံေရး စေသာ တန္ဖိုးမ်ားကို ေကာက္ခ်က္ဆဲြ သိရွိႏိုင္ေလသည္။

အနီးစပ္ဆံုးအေနျဖင့္ ဤဇာတ္လမ္းကို ဖတ္႐ႈၿပီး သခၤန္းစာေတာ့ ထုတ္ယူႏိုင္သည္။ သုနကၡတ္သည္ အမွန္တရားကို မ်က္ကြယ္ျပဳကာ ထြက္ခြါသြားခဲ့သည္။ ေလာကတြင္ မည္သည့္အရာကို လုပ္ေဆာင္သည္ျဖစ္ေစ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အေနျဖင့္ အေၾကာင္းျပခ်က္ေလးေတာ့ ရွိသင့္ပါသည္။ ေကာင္းသည့္အရာလုပ္လွ်င္လည္း အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိရမည္။ အေျခအေနတစ္ခုေၾကာင့္ မေကာင္းသည့္အရာလုပ္လွ်င္ေသာ္မွ အေၾကာင္းျပခ်က္ရွိမွ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတရာ ရွိႏိုင္ေလသည္။ ေကာင္းေကာင္းမေကာင္းေကာင္း လုပ္မယ္ဟု ဆံုးျဖတ္လုပ္ေဆာင္သူကို တစ္ယူသန္တဇြတ္ထိုးသမားဟု ေခၚၿပီး မည္သည့္အေၾကာင္းမွ မရွိဘဲ (အေၾကာင္း၊ အက်ိဳး ဘာကိုမွ် မသိဘဲ) မေကာင္းသည့္အရာကို ဇြတ္လုပ္ေနသူကိုကား တေဇာက္ကန္းသမားဟု သမုတ္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထင္သည္။

သုနကၡတ္သည္လည္း မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္ကိုမွ် ေရေရရာရာ မျပဘဲ ျမတ္စြာဘုရားကို စြန္႔ၿပီး လမ္းမွားကို ဆက္လက္ေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ေလသည္။ ျမင္းကို အတင္းေရေသာက္ဆင္းခိုင္း၍ မရသလို သုနကၡတ္ကိုလည္း အမွန္ျမင္ေအာင္ အတင္းတိုက္တြန္း၍ မရခဲ့ပါေလ။

ဤဇာတ္လမ္းကို ဖတ္ၿပီးေသာအခါ “ငရဲသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားသူကို ငါလည္း တားလို႔ မရပါဘူး”ဆိုေသာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ႏႈတ္ထြက္စကားေလးမွာ နားထဲတြင္ ပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့ေလသည္။

Tuesday, May 4, 2010

သစ္ပင္ဘ၀၊ ဘ၀သစ္ပင္ႏွင့္ အျမစ္မ်ား


တစ္ေန႔က ေလအရမ္းတိုက္သည္။ မိုးၾကိဳးမ်ားပင္ ပစ္လိုက္ေသးသည္။ သစ္ပင္ေတြအားလံုး ဟိုယိမ္းသည္ယိမ္းျဖင့္ ေထာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ေလက ၁-နာရီေက်ာ္ေလာက္ ၾကာေအာင္တိုက္သည္။ အခန္းေရွ႕မွာ အမႈိက္သ႐ိုက္မ်ား ျပန္႔က်ဲ႐ႈပ္ေထြးလို႔ေနသည္။ ေလက တိုက္သည့္အထဲ မိုးကလဲ ဖြဲေနခဲ့သည္။ လမ္းေပၚကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ပါလာေသာထီးကို ဖြင့္ေနသည္။ ေလက အရမ္းတိုက္သျဖင့္ မႏိုင့္တႏုိင္ ထီးကို ျပန္႐ုပ္ေနသည္။ ခဏအၾကာမွာ အခန္းေရွ႕က သစ္ပင္ၾကီးမွ အကိုင္းအခက္အခ်ိဳ႕ က်ိဳးက်လာသည္။ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ သရက္ပင္တစ္ပင္က ၿပိဳလဲသြားသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျမစ္မ်ားပါ ျပဳတ္ထြက္ေနသည္။ ေလၿငိမ္သြားေတာ့ အခန္းေရွ႕ ျမတ္ခင္းျပင္ေလးမွာ စိမ္းစိုးလန္းဆန္းေနေတာ့သည္။

ထိုခဏအတြင္း ၀င္လာတဲ့အေတြးမ်ားထဲတြင္ အျမစ္ေလးေတြမွာ မ်က္စိထဲက မထြက္ႏုိင္ခဲ့ပါေလ။ ခိုင္ခိုင္မာမာ အျမစ္တြယ္ေနမိေသာ အပင္မ်ားမွာ ေလေၾကာင့္ေရေၾကာင့္မိုးေၾကာင့္ ပ်က္စီးဖို႔ ခက္ခဲေလသည္။ သစ္ပင္တို႔၏ ဘ၀တည္ၿမဲေရးအတြက္ အျမစ္သည္ အေရးၾကီးသည္။ တည္ၿငိမ္ေသာဘ၀တစ္ခု ျဖစ္ေနဖို႔အတြက္ အျမစ္ ေသေသခ်ာခ်ာတြယ္ေနဖို႔ အေရးၾကီးသည္။ ေတြးရင္းေတြးရင္း သစ္ပင္တို႔၏ ဘ၀ေလးမ်ားကို နက္နက္နဲနဲ ေတြးေနမိသည္။ သစ္ပင္ဆိုၿပီး ျဖစ္လာကတည္းက သူတို႔လည္း ၾကာရွည္တည္ၿမဲေရးကို အလိုရွိသည္။ ဘ၀တည္ၿမဲေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ရသည္။ ေရခံေျမခံ ေကာင္းေသာေနရာမ်ားတြင္ ေမြးဖြားရွင္သန္ခြင့္ရေသာ အပင္မ်ားအတြက္ အျမစ္တြယ္ဖို႔ရာ လြယ္ကူသည္။

ရရွိလာေသာ ေရခံေျမခံက ေကာင္းမြန္ေနေသာ္လည္း ကံမေကာင္းအေၾကာင္းမလွလို႔ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ ရွင္သန္ၾကရေသာ အပင္မ်ားလည္း ရွိသည္။ သူတို႔သည္ ပကတိေျမျပင္တြင္ ေမြးဖြားေသာအပင္မ်ားကဲ့သို႔ သက္ေတာင့္သက္သာ ႐ုန္းကန္ခြင့္မရ၊ ခက္ခက္ခဲခဲ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေရး လႈပ္ရွားရသည္။ မည္သို႔ျဖစ္ေစ သစ္ပင္ဟု ေမြးဖြားခဲ့ရၿပီျဖစ္၍ သစ္ပင္အျဖစ္ကို မစြန္႔ပယ္ႏုိင္ေတာ့။ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ေက်ာက္ဖ်ာေပၚတြင္ ဘ၀ကို အေျခခ်ၿပီး ေက်ာက္ဖ်ာေဘးမွ ေျမဆီလႊာကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရယူရသည္။ သို႔ရာတြင္ ဘ၀ကိုက အေျခမခိုင္ခဲ့သျဖင့္ မိုးဒဏ္ေလဒဏ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔အတြက္ ခက္ခဲသည္။

အခ်ိဳ႕သစ္ပင္မ်ားမွာ သစ္ပင္ဟု ေမြးဖြားရွင္သန္ခ်ိန္က ေျမဆီလႊာမေကာင္းေသာ္လည္း ၀ီရိယစိုက္ထုတ္မႈနဲ႔ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေျမဆီလႊာဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္ ဉာဏ္ကူႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ရွင္သန္တည္ၿမဲေသာဘ၀ကို ပိုင္ဆိုင္ၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕မွာ ေရခံေျမခံက မေကာင္းသည့္အထဲ ေျမဆီလႊာဆီသို႔ေရာက္ေအာင္ အားလည္း မထုတ္၊ ပ်င္းရိေနေသာေၾကာင့္ ဘ၀ရပ္တည္မႈမွာ အဆင့္မျမင့္၊ ခဏတာ အသက္ရွင္ၿပီး ၿပိဳလဲၾကရေလသည္။ အခ်ိဳ႕သစ္ပင္မ်ားမွာ ေရခံေျမခံေကာင္းေကာင္းတြင္ ေမြးဖြားလာၾကရသျဖင့္ ဘ၀ကို သက္ေတာင့္သက္သာ ရပ္တည္ႏိုင္ၾကသည္။ ေရခံေျမခံေကာင္းတြင္ ေမြးဖြားရေသာ္လည္း ပ်င္းရိစြာျဖင့္ အျမစ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ တြယ္မိေအာင္ အားမထုတ္ႏုိင္ၾကသျဖင့္ ခဏတာ ေ၀ဆာစည္ပင္ခဲ့ေသာ္လည္း အဆင့္အတန္းျမင့္ေသာ သစ္ပင္ဘ၀ကို မဆုတ္ကိုင္ႏုိင္ဘဲ ေသဆံုးလြင္႔ေမ်ာသြားခဲ့ၾကရသည္။

သစ္ပင္မ်ား၏ဘ၀သည္လည္း လူတို႔ဘ၀မ်ားကဲ့သို႔ ႐ႈပ္ေထြးဆန္းျပားလွသည္။ လူ႔ဘ၀အေထြေထြကို ေျပာ၍မကုန္ ေရး၍မခန္းဟု ဆိုၾကသလို သစ္ပင္တို႔ဘ၀အေထြေထြသည္လည္း လူ႔ဘ၀အေၾကာင္းအရာမ်ားအလား ေရး၍မကုန္ ေျပာမခန္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ လူတို႔သည္ ဘ၀ေပးအေျခအေနအရ အသက္ရွင္ရပ္တည္ေနရသည္။ သစ္ပင္တို႔၏ဘ၀မ်ားသည္လည္း ထိုနည္း ႏွင္ႏွင္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
လူတို႔တြင္ အခ်ိဳ႕က ခ်မ္းသာၾကြယ္၀စြာျဖင့္ လူျဖစ္လာခဲ့ၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕ ဆင္းရဲမဲြေတစြာျဖင့္ လူ႕အျဖစ္ကို ရခဲ့ၾကသည္။

မူလျဖစ္လာရင္းအေျခအေနမ်ား ကြဲျပားသကဲ့သို႔ သူတို႔၏ ဘ၀အေျခအေနမ်ား၊ ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ျဖတ္သန္းေနရပံုမ်ား၊ ဘ၀တိုက္ပဲြ၏ အရွိန္ဒီဂရီ အနိမ့္အျမင့္မ်ား စေသာ ဘ၀ပံုရိပ္မ်ားမွာ ကဲြျပားေနရေပလိမ့္မည္။ ထိုကဲြျပားမႈမ်ားအလိုက္ အသက္႐ႈႏႈန္းမ်ားလည္း ကဲြျပားေလမည္။ ရင္ခုန္သံအနိမ့္အျမင့္မ်ားလည္း ကဲြျပားေပမည္။ မည္သို႔မည္ပံု ကဲြျပားေနေစကာမႈ ရည္ရြယ္သည္က တစ္ခုသာ ရွိသည္။ ယင္းမွာ မိမိယံုၾကည္ရာ အေနအထားတစ္ခုတြင္ အျမစ္တြယ္မိဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

သစ္ပင္မ်ားအေၾကာင္း၊ သစ္ပင္တို႔ဘ၀ႏွင့္မျခား လူသားတို႔၏ ဘ၀သစ္ပင္မ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အေတြးစိတ္က အျမစ္မ်ားဆီ ေရာက္သြားသည္။ အျမစ္မ်ား…….။ ကိုယ္တြယ္ေႏွာင္မိေသာအျမစ္မ်ားကိုလည္း ျမင္ႏိုင္သေရြ႕ လွမ္းႏႈိက္ၾကည့္ေနမိသည္။ “ေအာ္…ငါ့ဘ၀သစ္ပင္မွာလည္း အျမစ္ေတြ မ်ားစြာ ရွိေနပါလား”ဟု သိလိုက္ရသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အျမစ္မ်ားက ဘ၀တိုးတက္ဖို႔၊ ဘ၀ျမင့္ျမတ္ဖို႔၊ ဘ၀အထက္တန္းက်ဖို႔ တြယ္ေႏွာင္ရစ္ပတ္ေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕အျမစ္မ်ားက ဘ၀ကို တူးၿဖိဳ႕ဖို႔၊ ဘ၀အဆင့္အနိမ့္က်ဖို႔အတြက္ ရစ္ပတ္တိုး၀င္ေနၾကသည္။ ဘ၀သစ္ပင္တြင္ ကပ္ပါးေညာင္ပင္ပမာ တြယ္ေနေသာ အျမစ္မ်ားက ရွိေသးသည္။ ထိုအျမစ္မ်ားကလည္း ဘ၀သစ္ပင္၏ ပံုရိပ္ကို ေ၀၀ါးသြားေစဖို႔ အားၾကိဳးမာန္တက္ ရစ္ပတ္တုပ္ေႏွာင္ေနသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕အျမစ္မ်ားဆိုလွ်င္ ဘ၀သစ္ပင္၏ မူလေရေသာက္ျမစ္ထက္ကို ပိုမိုအားေကာင္းစြာ တုိး၀င္ရစ္ပတ္ေနၾကသည္။
သစ္ပင္သည္ တစ္ပင္တည္း ရွင္သန္၍ မရသျဖင့္ အျခားသစ္ပင္တို႔၏ အျမစ္မ်ား တိုး၀င္ပူးကပ္ရွင္သန္ေနၾကမည္မွာ ေသခ်ာသည္။ သို႔ရာတြင္ မည္သည္က ဘ၀ကို တည္ၿငိမ္မႈ၊ ရွင္သန္မႈ ေပးစြမ္းႏိုင္ေသာ အျမစ္မ်ား ျဖစ္သနည္း….ထိုအရာကို မွန္မွန္ကန္ကန္ စဥ္းစားတတ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါသည္။

စာစကားအရ ေျပာရလွ်င္ ေလာဘမူလ(တြယ္တာမႈအျမစ္)၊ ေဒါသမူလ (ခက္ထန္မႈအျမစ္)၊ ေမာဟမူလ(မဆံုးျဖတ္ႏိုင္မႈအျမစ္)၊ အေလာဘမူလ(အေႏွာင္အဖဲြ႕ကင္းမႈအျမစ္)၊ အေဒါသမူလ(ေမတၱာအျမစ္)ႏွင့္ အေမာဟမူလ(ပညာအျမစ္)ဟူေသာ အျမစ္မ်ားတြင္ မည္သည့္အျမစ္ကို ရွင္သန္ေစၿပီး မည္သည့္အျမစ္ကို ျဖတ္ေတာက္ၾကမည္နည္း…ထိုအရာကို မွန္ကန္စြာ သံုးသပ္ေလ့က်င့္ႏိုင္ဖို႔ လိုပါသည္။

႐ႈပ္ေထြးေပြလီေနေသာ အခန္းေရွ႕က ေညာင္ပင္ၾကီး၏ အျမစ္မ်ားအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း ထို႔ထက္မက ႐ႈပ္ေထြးေပြလီစြာ ၀န္းရံရစ္ပတ္တုပ္ေႏွာင္ထားေသာ ကိုယ့္ဘ၀သစ္ပင္၏ အျမစ္မ်ားကို ခပ္ေမာေမာျဖင့္ ေငးေမာေနမိေတာ့သည္။

Saturday, May 1, 2010

ေရာင္စံု ေျခလွမ္းမ်ား



လူဟာ အျခားသူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခိုင္းႏႈိင္းၿပီး တုပထြင္းထုေနရင္ ဒါဟာ ႐ူးသြပ္မႈပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ လူဟာ အေႏွာင္အဖဲြ႕ကင္းတယ္။ သီးသန္႔အျမင္ရွိတယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ လြတ္လပ္တဲ့အေလွ်ာက္ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးစိတ္သန္းေတြကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးႏိုင္ရမယ္။ ကဲြကဲြျပားျပား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္လုပ္ေဆာင္ေတြးၾကံမႈအေလွ်ာက္ ရလာတဲ့အသီးအပြင့္အတြက္ တာ၀န္ယူႏိုင္ရမယ္။ ယန္းေပးဆက္တို႔ရဲ႕ ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒၾကီး လႊမ္းမိုးေနတယ္လို႔ ဆိုေကာင္းဆိုမယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ အမွန္တရားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံလိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။


လူဟာ လြတ္လပ္ေပမယ့္ (လြတ္လပ္စြာ ေတြးေခၚၾကံဆလုပ္ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္) အသိဉာဏ္မဖြံ႕ၿဖိဳးခင္က လႊမ္းမိုးမႈအခ်ိဳ႕ေတာ့ ရွိတတ္ၾကတယ္။ အသိဉာဏ္ေတြ ရင့္က်က္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒါကို တိုက္ဖ်က္ရမယ္။ သို႔မဟုတ္ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ရမယ္။ “အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ”ဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ဟန္ေတြနဲ႔ ဘ၀ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ေအာင္၊ လႊမ္းမိုးမႈေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းတဲ့ ေဒသနာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ေလးစားရမယ္။ တန္ဖိုးထားရပါမယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူသားတိုင္းဟာ ကိုယ့္ကံၾကမၼာကို ကိုယ္တိုင္ စီရင္ရမွာမိုလို႔ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္တိုင္မွ တန္ဖိုးမထားရင္ ဘယ္သူကလာၿပီး တန္ဖိုးထားပါေတာ့မလဲ။ တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ကို ဘယ္လို တည္ေဆာက္ႏိုင္စြမ္း ရွိေတာ့မလဲ။

ေပါက္ပင္ ဘာေၾကာင့္ ကိုင္းရတယ္။ ဗ်ိဳင္းနားလို႔ ကိုင္းရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကဆိုတာ ေျမနိမ့္ရာ လွံစိုက္ၾကတာပဲ။ ေပါက္ပင္ဟာ ေရျပင္ဘက္ပဲ ကိုင္းတယ္။ သူႏိုင္တဲ့ဘက္ သူကိုင္းတယ္။ ကုန္းေျမဘက္ကိုင္းဖို႔ဆိုတာ သူ႕အတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ ေရျပင္ဘက္က နိမ့္လို႔၊ ေပ်ာ့လို႔ပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာကရဲ႕ သဘာ၀ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ နိမ့္ၿပီဆိုရင္ အႏွိမ္ခံဘ၀၊ အဖိအႏွိပ္ခံဘ၀ ေရာက္ရေတာ့တာပဲ။

“ငါသည္ မုခ်ေသရမည္”။ “ဘာလုပ္မွာလဲကြာ…မ်ိဳးခ်စ္တာတို႔ ဘာတို႔”ဆိုတာ ဗုဒၶတရားေတာ္ကို ေသခ်ာနားမလည္ေသးလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ဗုဒၶကို နားမလည္ၾကေသးပါဘူး။ ဗုဒၶကို နားလည္ရင္ အေၾကာက္တရားေတြ ကင္းေနရမယ္။ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ႏိုင္စြမ္း ရွိလာရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို လုပ္ႏိုင္စြမ္းလည္း ရွိတယ္။ လုပ္ဖို႕လည္း သင့္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြနဲ႔အတူ တုံ႔ဆိုင္းကုန္ေစခဲ့ၾကတယ္။

“ကၽြန္ေတာ့္အဘိုး ဘယ္သူဆိုတာ အေရးမၾကီးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေျမး ဘာလဲဆိုတာပဲ အေရးၾကီးတယ္”လို႔ လင္ကြန္းေျပာတဲ့စကားက အလြန္မွတ္သားသင့္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ျဖင့္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ မိဘကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားငယ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းသားၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ လူငယ္ေတြက လူၾကီးေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားေတာ့လည္း ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ ၾကိမ္တုတ္ကို ေၾကာက္ရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ဟာ ဘုန္းၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ ကိုရင္ၾကီးေတြလည္း ေၾကာက္ရတယ္။ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ ကပၸိယေတြကို ေၾကာက္ရတယ္။ အရာရွိငယ္က အရာရွိၾကီးကို ေၾကာက္ရတယ္။ ေနရာတကာမွာ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ရွင္သန္ၾကီးျပင္းခဲ့ၾကရတယ္။

ဗုဒၶဘာသာမွာ အရွက္တရား၊ အေၾကာက္တရားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ အဲဒီထဲက အရွက္တရားကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ မေျပာလိုပါ။ ဗုဒၶဘာသာအရ အေၾကာက္တရားဆိုတာ မၾကံသင့္ မၾကံထိုက္၊ မေျပာသင့္ မေျပာထိုက္၊ မလုပ္သင့္ မလုပ္ထုိက္တာကို ၾကံရမွာ၊ ေျပာရမွာ၊ လုပ္ရမွာကို ေၾကာက္ျခင္းပါပဲ။ ဆိုေတာ့ ဘာေတြက မၾကံသင့္၊ မေျပာသင့္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အရာေတြ ျဖစ္ပါသလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ “မိမိ၊ သူတစ္ပါး ဘယ္သူ႕အတြက္ ဘယ္အရာအတြက္မွ ေကာင္းက်ိဳးမေပးဘူးဆိုရင္ ဒါဟာ မၾကံသင့္၊ မေျပာသင့္၊ မလုပ္သင့္တဲ့အရာပါပဲ”လို႔ ေကာက္ခ်က္ဆဲြႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ အျဖစ္အပ်က္အခ်ိဳ႕ကို ေထာက္ျပၿပီး ျငင္းခုန္ၾကတာေလးေတြလည္း ရွိတတ္ပါတယ္။ အလုပ္တစ္ခုဟာ မိမိနဲ႔မိမိပတ္၀န္းက်င္ သို႔မဟုတ္ ေလာကအတြက္ ေကာင္းက်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ထြန္းပါရဲ႕။ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဆံုလိုက္ရတဲ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္အတြက္ နာက်င္စရာျဖစ္သြားတာေလးေတြလည္း ရွိေနတတ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပုထုဇဥ္လူသားမ်ားသာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္လိုက္တဲ့လုပ္ရပ္တိုင္းဟာ ေကာင္းက်ိဳးခ်ည္းသာ ျဖစ္ရမယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္ၾကပါဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ေလာက၊ မိမိနဲ႔ သူတစ္ပါးသံုးမ်ိဳးထဲက တစ္စံုတစ္ရာအတြက္သာ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းၿပီး တစ္စံုတစ္ရာအတြက္ နစ္နာေစတဲ့အလုပ္ေတြကို လုပ္ျဖစ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။ အဲဒီလို အျဖစ္အပ်က္ေတြနဲ႔ ေ၀၀ါးလာတဲ့အခါ လူသားဟာ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခု ထုတ္လာတယ္။ “ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတာပါကြာ”တဲ့။

ဘယ္အရာမဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနနဲ႔ လုပ္ခ်င္တဲ့အရာနဲ႔ လုပ္သင့္တဲ့အရာလို႔ ခံစားနားလည္မိရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနာက္မဆုတ္သင့္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတဲ့အစြမ္းအစနဲ႔ ခ်ိန္ညွိဖို႔ေတာ့ လိုအပ္တယ္။ “လူအမ်ားစုဟာ ကိုယ့္မွာရွိျခင္းအေပၚမွာ အာ႐ံုစိုက္ရမယ့္အစား လိုခ်င္တဲ့အေပၚမွာပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနၾကတယ္”လို ေဒၚခင္ေစာတင့္ ေျပာတဲ့စကားကလည္း မွတ္သားစရာပါ။ ဆိုေတာ့ ကိုယ္လုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိျခင္း၊ လုပ္ခ်င္ေသာဆႏၵနဲ႔ လုပ္သင့္ေသာအရာတို႔ ေပါင္းဆံုမိလွ်င္ အေၾကာက္တရား၊ အရြံ႕တရားတို႔ရဲ႕ ေႏွာက္ယွက္ဟန္႔တားမႈကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဂ႐ုမစိုက္သင့္ေတာဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ဘယ္အလုပ္ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ၿပီးရင္ ေနာင္တကင္းကင္း လိပ္ျပာသန္႔သန္႔နဲ႔ ဘ၀ကို ဆက္လက္ခ်ီတက္ႏိုင္ဖို႔ ျဖစ္ေစေအာင္ အားထုတ္သင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။