Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Friday, February 12, 2010

အယုဒၶယမွာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ေပြ႕ဖက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့သည္

ဘန္ေကာက္အပူခ်ိန္က ေရႊဘိုလိုပဲ ပူေလာင္သည္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ေရႊဘိုက ေဆာင္းတြင္းျဖစ္၍ ေအးေကာင္းေအးေနလိမ့္မည္။ ဘန္ေကာက္ကေတာ့ ေဆာင္းတြင္းကို လက္မခံ။ ပူေနဆဲ၊ ေလာင္ေနဆဲ။

ေျပလြင္ေနေသာ လမ္းမၾကီးေပၚတြင္ ကားေလးက လွစ္ခနဲ လွစ္ခနဲ ေျပးေနခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ကားကေလးေျပးေနသည္ဟု မသိ၊ သူ႕စိတ္ေတြ ေျပးေနသည္ဟုသာ ခံစားေနမိသည္။ စကားေတြလည္း မေျပာျဖစ္ခဲ့၊ တိတ္ဆိတ္စြာ လိုက္ပါေနခဲ့သည္။ ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားေတာ့ ကားေပၚေရာက္လွ်င္ အိပ္လုိက္မည္ဟု အားခဲထားေသာ္လည္း အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့၊ အတိတ္က တုတ္တစ္ဖက္၊ ဓားတစ္ဖက္အရိပ္ေတြႏွင့္ လႊမ္းလို႔လာေနခဲ့သည္။ ဖံုးလႊမ္းထားေသာ သူ႕ေပါင္မွာ ထိုးကြင္းေနေတာင္ ထလာသလို ခံစားလိုက္ရခဲ့သည္။

“ထိုင္းေတြက ျမန္မာေတြကို စိတ္နာလို႔ ဒီၿမိဳ႕ကို ဒီအတုိင္း မျပင္ဘဲ ထားလိုက္ၾကတာေလ”တဲ့။ ေရွ႕ခန္းက ေရာက္ဖူးတဲ့သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေနသည္။ ဘန္ေကာက္ကေန ၂-နာရီေက်ာ္ ၃-နာရီေလာက္အၾကာတြင္ ေရွးေဟာင္းဘုရားေစတီပုထိုးကိုမ်ားကို ေတြ႕ရျခင္းအားျဖင့္ ေရွးေဟာင္းသမိုင္း၀င္ အယုဒၶယၿမိဳ႕သို႔ ခ်င္းနင္းလာခဲ့ၿပီကို သိလိုက္ရသည္။ “ဒို႔ျမန္မာေတြက ဒီၿမိဳ႕ထိလာၿပီး တိုက္ခိုက္ၾကတာေလ၊ ထိုင္းေတြကို ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ထု၊ ကေလးေတြကို ဆုံထဲထည့္ၿပီး ေထာင္းခဲ့ၾကတာ”၊ သူငယ္ခ်င္းက သူ႕ေဘးက ကေလးကို ရွင္းျပေနသည္။

သူသည္ သမုိင္းကို မသိပါ။ သို႔ရာတြင္ ၾကားရသည့္သမိုင္းေတြကေတာ့ မေကာင္းပါ။ အမွန္တကယ္ပဲ အယုဒၶယသမုိင္းကို သိခ်င္ေနပါသည္။ တကယ္ပဲ ရက္စက္ခဲ့ၾကေလသလား။ ဦးေအာင္ေဇယ်ဆိုလွ်င္ ထိုင္းျပည္သူမ်ားက အလြန္မုန္းတီးစက္ဆုပ္ခဲ့ၾကသည္။ ယေန႔အခ်ိန္အထိလည္း ဦးေအာင္ေဇယ်ႏွင့္ဆက္စပ္ၿပီး ျမန္မာေတြကို အလြန္မုန္းေနသည္။

“ပုဂံအေၾကာင္းေျပာရင္ တုတ္ထမ္း၊ ဓားထမ္းၿပီး ေျပာရတယ္”ဟု ၾကားဖူးခဲ့သည္။ ယခု စဥ္းစားေနမိသည္မွာ မည္သည့္သမိုင္းေၾကာင္းကိုပဲ ေျပာေျပာ အမ်ိဳးသားေရးကိုေရွ႕တန္းတင္ထားေသာ သမုိင္းမွန္သမွ်တြင္ တုတ္ေတြ၊ ဓားေတြမ်ားရွိေနမလားဟု ေတြးေနမိသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ကို အေျခခံေသာ သမုိင္းေနာက္ခံမ်ားတြင္ နဖူးေၾကာအတြန္႔ေလးမ်ား ထင္ရွားေနသည္။ အံၾကိတ္သံေလးမ်ားရွိေနသည္။ လူမ်ိဳးေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာသမုိင္းတြင္ ေတာက္ေခါက္သံ က်ယ္ေလာင္သည္။

သမုိင္းမ်ားသည္ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လူကို လက္မေထာင္ေစသကဲ့သို႔ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ တံေတြးခြက္ထဲတြင္ ပက္လက္ေမ်ာေစေလသည္။ “သမုိင္းထဲက ဇာတ္ေကာင္မ်ားသည္ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ရတတ္သည္”ဟု စကားတစ္ခြန္းကို ၾကားဖူးသည္။ လက္တစ္ဖက္က ေကာင္းခ်ီးေပးမႈျဖစ္ၿပီး တစ္ဖက္က က်ိန္ဆဲသံမ်ားျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ ျမန္မာတို႔၏ ေကာင္းခ်ီးေပးမႈကို ရသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုင္းတို႔၏ က်ိန္ဆဲသံမ်ားကိုလည္း တစ္ခ်ိန္တည္း ရေနခဲ့ေလသည္။

သမုိင္းကို ေခတ္ႏွင့္ပိုင္းျခား၍ နားလည္ရမည္ဟု နားလည္ထားသည္။ ေရွးပေ၀သဏီက အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို သခၤန္းစားအျဖစ္သာ ႐ႈျမင္သင့္ၿပီး အျငင္းပြားဖြယ္ရာ၊ ခိုက္ရန္ပြားဖြယ္ရာမ်ားအျဖစ္ မျမင္သင့္ေတာ့ဟု နားလည္ထားသည္။ ျမန္မာတို႔၏ ကိုလိုနီဘ၀မ်ားသည္ သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမ်ားအရ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းလြန္းလွသည္။ ဂ်ပန္၊ အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္၊ ေပၚတူဂီ….အားလံုး၏ ႏွိပ္စက္အႏိုင္က်င့္မႈကို ခံခဲ့ရသည္။ အတိတ္ေတြက အတိတ္ေတြမွာ သူတို႔သဘာ၀အတုိင္း အိပ္စက္အနားယူခ့ဲၾကၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကိုသေဘာမေပါက္လွ်င္ ခံစားရဖို႔သာ၊ ခံျပင္းမႈမ်ားႏွင့္ နာက်ည္းေနရဖို႔သာ မ်ားေလသည္။

သူ ျမန္မာမွာ ရွိစဥ္က မြန္လူငယ္တစ္ေယာက္ထံမွ စကားတစ္ခြန္း ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ “ေအာင္ေဇယ်အေၾကာင္း ငါၾကားကို မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဒီေကာင့္ေၾကာင့္ ငါတို႔ မြန္ထီးနန္းက်ဆံုးရတာ၊ အျပစ္မဲ့ ဟံသာ၀တီဟာ သူ႕လက္ထက္မွာ ျပာပံုဘ၀ေရာက္ခဲ့ရတယ္”။ သမုိင္းေၾကာင္းအခ်က္အလက္မ်ားအရ ဦးေအာင္ေဇယ်၏ အုပ္ခ်ဳပ္ပံုသည္ ၾကမ္းတမ္းတင္းက်ပ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆစရာရွိပါသည္။ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားစြာကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေသာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ဖူးဖူးမႈတ္ေနၾကျခင္းသည္ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကို ရန္စေနသလို ျဖစ္ေနသည္ဟု ေျပာၾကသည္။

ထိုင္းဘုရင္ ဆူရိယာမာရင္က ျမန္မာစစ္သည္မ်ားကို ဆက္မတိုက္ေတာ့ဖို႔ေျပာၾကားၿပီး အညံ့ခံပါ့မည္ဟု သ၀ဏ္လႊာပါးလိုက္သည္။ အဆိုပါ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျမန္မာစစ္ဗုိလ္မ်ားက ပယ္ခ်ၿပီး ေတြ႕ရာၾကံဳရာမီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးၿပီး အယုဒၶယကို သိမ္းယူခဲ့ၾကေလသည္။ ဤအခ်က္သည္ ထိုင္းလူမ်ိဳးမ်ားကို ယေန႔အခ်ိန္အထိ ရင္နာေစခဲ့သည္။ အမွန္ဆိုလွ်င္ အယုဒၶယကို ဦးေအာင္ေဇယ်တိုက္ႏုိင္ခဲ့သည္မဟုတ္၊ သူ႕သားႏွင့္ စစ္ဗိုလ္မ်ားသာ ျဖစ္ပါသည္။ အယုဒၶယတိုက္ဖို႔အသြား လမ္းခုလတ္မွာ ရာသီဥတုၾကမ္းလြန္းၿပီး က်ဆံုးခဲ့ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ကာလမွစၿပီး ထိုင္းႏုိင္ငံ၏ထီးနန္းစိုက္ရာအယုဒၶယကို ဘန္ေကာက္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ရသည္။

သမိုင္းမွာ မြန္လူမ်ိဳးမ်ားကိုသာ မဟုတ္ပါ၊ ရခိုင္လူမ်ိဳးဘုရင္မ်ားဟာလည္း အင္း၀ဘုရင္မ်ား၏လက္ေအာက္ ေရာက္ခဲ့ရပါသည္။ မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီးသည္ပင္ ရခိုင္ျပည္နယ္က ပင့္ေဆာင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ရခိုင္ဘုရင္ကို ႏိုင္ေအာင္တိုက္ခဲ့သည့္ ဘိုးေတာ္ဘုရား၏သားေတာ္ကို ေနာက္ပိုင္းရာဇ၀င္ဆရာမ်ားက “ရခိုင္ႏုိင္မင္း”ဟု နာမည္ေပးၾကသည္။ သူ႕စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်လွပါ။

သမိုင္းဆရာတစ္ေယာက္သည္ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္ခုကို ေရးခ်င္လွ်င္ ကိုယ့္ရင္ဘက္တစ္ခုတည္းကို ကိုယ္စားမျပဳဘဲ ရင္ဘက္မ်ားစြာကို ကိုယ္စားျပဳဖို႔ လိုအပ္ေလသည္။

တစ္ဖန္ သမိုင္းကို ႐ႈျမင္ရာတြင္ ကိုယ္ပုိင္အသိစိတ္ဓာတ္ေလးသာ အဓိကက်သည္ဟု ယူဆသည္။ အားေကာင္းသူက အားနည္းသူကို အႏိုင္လိုက္တိုက္ေနခဲ့သည္မွာ ေရွးဧကရာဇ္ဘုရင္မ်ား၏ သဘာ၀သာျဖစ္သည္ဟု ခံယူေနပါသည္။ “အားေကာင္းသူသည္ သူရဲေကာင္းျဖစ္ၿပီး အားနည္းသူသည္ ရႈံးနိမ့္သူျဖစ္သည္”ဟူေသာ ဒႆနမွာ အဆိုပါေခတ္၏ ျပယုဂ္တစ္ခုဟု နားလည္လွ်င္ အတိတ္သည္ တိတ္ဆိတ္ေအးခ်မ္းေသာအသြင္ကို ေဆာင္ႏုိင္စရာရွိပါသည္။

မည္သုိ႔ဆိုေစ အယုဒၶယသို႔ တစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေရွးေခတ္ေစတီပုထိုးမ်ားကို စိတ္၀င္တစား ၾကည့္ရႈခဲ့သည္။ ဘုရားေစ်းက စာအုပ္ဆိုင္မ်ားတြင္ အယုဒၶယသမိုင္းစာအုပ္မ်ားကို လိုက္လံၾကည့္ရႈေမႊေႏွာက္သည္။ ေသေသခ်ာခ်ာမဖတ္မိ၍လား မသိ၊ ျမန္မာႏွင့္ဆက္စပ္ေသာ သမိုင္းေၾကာင္းတစ္စက္ကေလးမွ မေတြ႕ခဲ့၊ အားလံုးကို ထိမ္ခ်န္ထားၾကေလသည္။ အယုဒၶယေခတ္ႏိုင္ငံျခားဘုရင္မ်ားႏွင့္ဆက္ဆံေရးအေၾကာင္း စာအုပ္တြင္ေသာ္မွ ျမန္မာ့အေၾကာင္း မပါ။ အမည္ကင္းမဲ့ေသာ ခံစားခ်က္မ်ားႏွင့္ ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုး မြန္းၾကပ္ေနခဲ့ပါသည္။

အယုဒၶယကို လည္ပတ္ရသည္မွာ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့ ျဖစ္လြန္းသည္။ စိတ္က ပစၥဳပၸန္ကို နည္းနည္းမွ ႐ႈမရ၊ အတိတ္သို႔သာ ေျပး၀င္ေနသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအိမ္ေရွ႕နားသြားလွ်င္ စိတ္ထဲမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ၀မ္းပမ္းတသာ ေပြ႕ဖက္မိစၿမဲ၊ အခု အယုဒၶယမွာ ဦးေအာင္ေဇယ်ကို ေပြ႕ဖက္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနခဲ့သည္။

အယုဒၶယအမွတ္တရဓာတ္ပံုမ်ား

နန္းေတာ္၀င္းထဲမွာ

ရွင္သီ၀လိလည္း ခါးစည္းၾကီးနဲ႔
ဆင္းတုကို ေရႊစမ်ားျဖင့္ ညစ္ပတ္ေအာင္ လုပ္ေနၾကတယ္
ျမန္မာေတြလို ညစ္တီးညစ္ပတ္ ေရႊခ်တတ္ၾကသည္
ပုဂံကို လြမ္းမိေသးသည္
ရွည္လ်ားလွေသာေက်ာင္းေတာ္ရာၾကီး
အုတ္က်ိဳးအုတ္ပဲ့မ်ားသာ က်န္ခဲ့တယ္
၀က္မဟာထက္ေက်ာင္းေတာ္ရာ၀င္းထဲမွာ
ေစတီပုထိုးမ်ားၾကားက ေရွးေဟာင္းမွန္ကူ

Wednesday, February 10, 2010

ျမန္မာတို႔ မွီခိုရာေဒသတစ္ခုသို႔

ျမန္မာတို႔ မွီခိုက်က္စားရာေဒသတစ္ခုသို႔ ေရာက္သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္လို႔ လူခ်မ္းသာဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြ၀င္သူရဲေကာင္းၾကီးေတြကေတာ့ “ငါတို႔ကို ႏွိမ္တယ္”လို႔ ဆုိေနၾကပါလိမ့္မယ္။ ျပည္ပသို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေရွာင္သူေတြထဲမွာ ပံုစံက အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတယ္ေလ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာကို တဖြဖြေရရြတ္ေနၾကတဲ့ ဒီမိုကေရစီတိုက္ပဲြ၀င္၊ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ရဲေဘာ္ၾကီးေတြကေတာ့ အမွန္တရားအတြက္တိုက္ပဲြ၀င္ဖို႔ေထာက္ပံ့ထားတဲ့ ေဒၚလာေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ၾကေမာ္ၾကေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမက ေဖာ္ျပစရာစကားလံုးမရွိေလာက္ေအာင္ ဆင္းရဲစြာ အသက္ေမြးေနရတဲ့သူေတြကလည္း ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ ဒီအမႈိက္ပံုၾကီးထဲမွာ ျမန္မာေတြ အေယာက္ ၁၀၀-ေလာက္ဟာ ဒုကၡေတြ လွလွၾကီးခံစားေနၾကရတယ္။ ဒီမိုကေရစီတုိက္ပဲြ၀င္ဆိုသူၾကီးေတြကေတာ့ ပေရာဂ်က္ေတြအမ်ိဳးမ်ိဳးေရး၊ ပိုက္ဆံကို ပံုစံမ်ိဳးစံုနဲ႔ေတာင္း၊ အေၾကာင္းျပတာက ပရဟိတအတြက္၊ သံုးလိုက္တဲ့ေငြေၾကးေတြကေတာ့ သူတို႔ ဗိုက္ထဲသာ။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကူညီဖို႔ ေ၀လာေ၀း။ ေခါင္းပံုျဖတ္ေနၾကတယ္။ ေခါင္းေတြကို အပံုလိုက္ျဖတ္ေနၾကတယ္။ ဒီလို ရမ္းပစ္လိုက္လို႔ စိတ္ဆိုးခ်င္လည္း ဆိုးၾက။ အမ်ားစုက ဒီအတုိင္းပဲဆိုတာ လက္ခံရင္ ဖင္ပိတ္မျငင္းၾကနဲ႔။ ဆက္လက္ၿပီး စားၾက၊ ေသာက္ၾက၊ ေပ်ာ္ပါးၾကေစသတည္း။




























ဒီဓာတ္ပံုေလးေတြကို ၾကည့္မိၾကသူေတြထဲက ေစတနာရွင္ေလးေတြရွိရင္ မဲေဆာက္က အမႈိက္ပံုၾကီးက နိမ့္က်ေနတဲ့ ျမန္မာေတြအပါအ၀င္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေခါင္းပံုျဖတ္ခံရလို႔ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ေနတဲ့သူေတြကို ကူညီေပးၾကဖို႔ပါ။

Sunday, February 7, 2010

ေထြရာေလးပါးအေတြးမ်ား

ရင္ဘက္ထဲက ဆလိုက္မီးမ်ား


စာမေရးျဖစ္တာလည္း ၾကာလွေပါ့။ စိတ္ကူးထဲမွာ ေရးဖို႔ေတးထားတာေလးေတြကလည္း မေရးတာၾကာတဲ့အခါ အစရွာလို႔ မရတတ္ေတာ့ဘူး။ ေရးခ်င္တဲ့အေဟာင္းေလးေတြ ေပ်ာက္သြားတဲ့အခါ ေရးခ်င္တဲ့အသစ္ေတြလည္း ရွိလာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မေရးျဖစ္ျပန္ေတာ့ အေဟာင္းျဖစ္ၿပီး ေမ့သြား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ အေကာင္အထည္မေဖာ္ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြက အရာမထင္ဘဲ ေပ်ာက္ပ်က္ကုန္ၾကတယ္။

ျဖစ္တည္မႈပဓာန၀ါဒကို အစျပဳေပးခဲ့သူလို႔ ဆုိၾကတဲ့ ဖရက္ဒရစ္နစ္ေရွးဆိုတဲ့ ဂ်ာမန္အေတြးအေခၚပညာရွင္ၾကီးကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ ေရးစရာေပၚလာရင္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေနလွ်င္ ဂရုမစိုက္၊ အခ်ိန္မေရြးထေရးတတ္သည္ဟု ၾကားဖူးတယ္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔အားလံုး ေလးစားၾကရတဲ့ လယ္တီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲတဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ ေရခ်ိဳးေနတုန္းတန္းလန္းၾကီး အေတြးေပၚလာလို႔ စာေရးတာ ေရလဲသင္းပိုင္ေခ်ာက္သြားတဲ့အထိ ေရးတာတဲ့။ ကၽြႏ္ုပ္ကေတာ့ အဲဒီေလာက္ထိ ဇြဲမရွိခဲ့ေလဘူး။ ဒီၾကားထဲ ကႏၷီေဖာင္ေဒးရွင္းမွာ ေရးတင္ေနတဲ့ စာအုပ္ကလည္း ရွာမေတြ႕ဆိုေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏုိင္ဘူး။ ဒီအတုိင္းထားလိုက္ရတယ္။

ခရီးသြားရင္းဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္က အရမ္းတက္ၾကြေနသေလာက္ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ဘာမွ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္မရွိ။ ၾကည္ႏူးစရာျမင္ကြင္းေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးခဲ့ရသလို အျမင္မသင့္တာေတြနဲ႔လည္း ညစ္ညဴးရပါတယ္။ ေလာကဓမၼတာဆုိေပမယ့္ အေကာင္း၊ အဆိုးေလာကဓံေတြၾကားမွာ ဘယ္တိမ္းညာေရွာင္နဲ႔ အလုပ္ေတာ့ ရႈပ္ခဲ့ရတာပဲေလ။ စာေရးၿပီဆိုကတည္းက စာဖတ္သူကို တစ္ခုခု ေပးဖို႔ေရးၾကတာခ်ည္းပဲ။ “ငါဖန္တီးထားတဲ့ဘေလာ့၊ ငါေရးခ်င္ရာေရးမယ္၊ ဖတ္ခ်င္တဲ့သူဖတ္၊ မဖတ္ခ်င္တဲ့သူေန”ဆိုၿပီး ေရးခ်င္တာ ေရးတင္လို႔လည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလိုၾကီး မလုပ္ခ်င္ဘူး။ တစ္ခုခုေလးေတာ့ ရသြားေစခ်င္တယ္။ ဘာတစ္ခုမွ မေပးတဲ့စာဆိုရင္ ဘာတစ္လံုးမွ မေရးခ်င္ဘူး။ သုတတစ္ခုမွ မရခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္ အနည္းဆံုး ရသေလးေတာ့ ရသြားေစရမယ္ေပါ့။

ဇန္န၀ါရီလ၊ ၂၅-ရက္ေန႔က ဘန္ေကာက္ကို ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ေျမာက္ေပါ့။ သု၀ဏၰဘူမိေလဆိပ္ၾကီးကို ဆင္းတာနဲ႔ ေရႊျမန္မာေတြ ေရရြတ္ေနၾကစကားေတြကို ၾကားရေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအစိုးရကို ဆဲလိုက္၊ သူမ်ားေတြ ၾကီးပြားေနတာေတြကို တမ္းတလိုက္၊ လူ႕အခြင့္အေရးနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္ေတြကို ေ၀ဖန္လိုက္။ ဒါေတြက ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ကပ္ေနေအာင္ ေျပာေနၾကရလြန္းလို႔ ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ေတာ့ ရိုးအီလို႔ ေနခဲ့ပါၿပီ။ အာဏာရွင္ေတြ ျပဳမူေနတာေတြကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြျဖစ္သလို အတိုက္အခံေတြ ေျပာေနလုပ္ေနၾကတာကလည္း ပံုျပင္ေဟာင္းေတြပဲ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ပံုျပင္အေဟာင္းေတြနဲ႔ နားၿငီးလြန္းလို႔ အခ်ိဳ႕တံခါးေတြ ပိတ္ထားခဲ့ပါတယ္။

စကၤာပူေရာက္ေတာ့ စကၤာပူကို အားက်ရသလို ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့လည္း ဘန္ေကာက္ကို အားက်ရတာပဲ။ ဒီအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပေတာ့ မယံုမရွိနဲ႔ လာအိုသြားရင္ေတာင္ မင္းအားက်ေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ျမန္မာ့အလင္းေဆာင္းပါးရွင္ကေတာ့ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္လြမ္းလို႔ ဆိုပါတယ္။ အစိုးရမတည္ၿငိမ္လို႔ ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေပါလာတာကလြဲရင္ လမ္းေတြ လုပ္ထားပံုက အံ့ၾသစရာေကာင္းလွတယ္။ စကၤာပူထက္ကို တံတားေတြက စည္ကားလြန္းတယ္။

ကမၻာ့ဒုတိယအရွည္ဆံုးတံတားၾကီးကဆို ရင္သပ္ရႈေမာစရာ ေကာင္းပါတယ္။ ဘန္ေကာက္ကေန ဘန္းပေခါင္ထိ ၅၄ ကီလိုမီတာရွည္လ်ားပါတယ္။ ပတၱရား(ဖတ္တရား)ကို သြားတဲ့ခရီးမွာ ေျမျပင္ေပၚကသြားရခရီးက တိုတိုေလးပါ။ တံတားၾကီးေပၚကပဲ အမ်ားဆံုး ျဖတ္သြားရပါတယ္။
ဖတ္တရားၿမိဳ႕က အေတာ္သာယာပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ သိပ္အပ္စပ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတာ့ မဟုတ္ရွာပါဘူး။ ျပည့္တန္ဆာလုပ္ငန္းကို အၾကီးအက်ယ္ ေပၚေပၚထင္ထင္ လုပ္ၾကတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ စိတ္ထဲရွိတဲ့အတုိင္း ၾကဲလို႔ ရတဲ့ၿမိဳ႕လို႔ဆိုပါတယ္။ ညပိုင္းမွာ ကားေလးနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲလည္ေတာ့ မ်က္လံုးျပဴးက်ယ္ၿပီး ပါးစပ္ေတြအေဟာင္းသားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္စုတစ္စုကို အေယာက္သံုးဆယ္၊ ေလးဆယ္စသည္ျဖင့္ စုရံုးေနၾကတယ္။

ဖတ္တရားကမ္းေျခလမ္းကေလးအတုိင္း ေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့ ကားထဲက မီးကို ပိတ္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလးေနၿပီး လိုက္ခဲ့ၾကဖို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးျမင္ရင္ “လန္႔ေျပးၾကတတ္”လို႔ပါတဲ့။ လမ္းေဘးမွာေတြ႕ရတဲ့ အမ်ားစုကေတာ့ အေနာက္သားေတြ မ်ားပါတယ္။ အေနာက္သားေတြ ေပ်ာ္တဲ့ၿမိဳ႕လို႔ ဆိုပါတယ္။ ထိုင္းကားသမားက ထိုင္းလိုေျပာေနပါတယ္။ ထိုင္းစကားနားလည္တဲ့သူငယ္ခ်င္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ကားလမ္းညာဘက္ျခမ္းက ေစ်းေပါတဲ့သူေတြ၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက ေစ်းၾကီးတယ္တဲ့။ “ေအာ္၊ ေအာ္”လို႔ အာေမဋိတ္ျပဳခဲ့ပါတယ္။

မနက္မနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခံၾကြရင္ ဒီအလုပ္လုပ္စားသူ မိန္းကေလးေတြက အၿမဲတမ္းလိုလို ဆြမ္း၊ ေငြေၾကးစသည္ကို ေလာင္းလွဴေလ့ရွိတယ္တဲ့။ အေတာ္မ်ားမ်ားက ေထာင္ေခ်ာက္ထဲက က်ားသစ္မေလးေတြလိုပဲလို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာပါတယ္။ ဘယ္မိန္းကေလးမွ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးမွာ ေပ်ာ္ပိုက္ၾကပါ့မလဲ။

ေတာင္ေပၚကေန ၿမိဳ႕အလွမီးေရာင္ေတြ ၾကည့္ရႈၿပီးလို႔ ျပန္ၾကမယ္ဆိုေတာ့ “………မရွိတဲ့ လမ္းကေန ျပန္ၾကစို႔ရယ္”ဆိုၿပီး ဟိုက္ေ၀းလမ္းကေန ပတ္ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ တရုတ္က ရဟန္းႏွစ္ပါးဇာတ္လမ္းေလးကို သတိေတြ ရေနမိပါတယ္။

တစ္ေန႔ ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးထြက္ၾကတယ္တဲ့။ ေခ်ာင္းတစ္ခုကို ျဖတ္ရမယ္ဆိုေတာ့ မိုးေတြရြာလို႔ ေခ်ာင္းေရေတြ ၾကီးေနတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းေရက ရဟန္းႏွစ္ပါးအတြက္ေတာ့ တစ္ဖက္ကမ္းကို ကူးေျမာက္လို႔ ရႏုိင္တဲ့အေနအထားျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ကူးၾကမယ္ဆိုေတာ့ ကမ္းစပ္မွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေခ်ာင္းကူးဖို႔ လုပ္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရၾကီးေနေတာ့ မကူးရဲဘူး။ ဒါနဲ႕ ရဟန္းႏွစ္ပါးကို အကူအညီေတာင္းတယ္တဲ့။ တစ္ပါးက ၀ိနည္းကို တသေ၀မတိမ္း လိုက္နာသူဆိုေတာ့ “ရဟန္းဆိုတာ မိန္းကေလးကို မထိေကာင္းဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မင္းကို ငါမကယ္ႏိုင္ဘူး”ဆိုၿပီး ဥေပကၡာျပဳလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပါးကေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ေျပာေျပာဆိုဆို မိမိမွာပါလာတဲ့ သပိတ္နဲ႔အသံုးအေဆာင္နည္းနည္းပါတဲ့ အိတ္ေလးကို ေနာက္ေက်ာမွာ အေသအခ်ာ ခ်ည္ထားလိုက္တယ္။ ၿပီး မိန္းကေလးကို ေကာက္ေပြ႕လိုက္တယ္။ တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးလိုက္ၿပီး ရဟန္းႏွစ္ပါး ခရီးအတူဆက္ခဲ့ၾကတယ္။

မိန္းကေလးကို ကယ္လိုက္တဲ့ ရဟန္းက ပံုမွန္ပါပဲ။ မိန္းကေလးနဲ႔ မေတြ႕ခင္ကလည္း ဒီစိတ္ပဲ၊ ေတြ႕ၿပီး မိန္းကေလးကို ေကာက္ေပြ႕ၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းကို ပို႔ေပးၿပီးေတာ့လည္း ဒီစိတ္ပဲ။ သူ႕စိတ္က ပကတိအတိုင္းသာ။ ဒီလို ခရီးဆက္ၿပီး ေက်ာင္းကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ ၀ိနည္းေလးစားတယ္ဆိုတဲ့ကိုယ္ေတာ္က မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စကားစလိုက္တယ္။ “အရွင္ဘုရား ၀ိနည္းမေလးစားဘူး၊ မလုပ္သင့္တာကို လုပ္ခဲ့တယ္”
“ဘာ…အရွင္ဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနနဲ႔၊ အရွင္ဘုရား မိန္းကေလးကို ေပြ႕ခဲ့တယ္မလား”
ဒီေတာ့မွ အလြန္မွတ္သားစရာေကာင္းတဲ့ စကားေလးထြက္လာခဲ့တယ္။
“ေအာ္…အရွင္ဘုရားႏွယ္၊ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ၊ တပည့္ေတာ္က မိန္းကေလးကို ဟိုဘက္ကမ္းကေန ဒီဘက္ကမ္းအထိပဲ ေပြ႕ၿပီး အကူအညီေပးခဲ့တာ။ အရွင္ဘုရားက အခုထိ ေပြ႕ထားဆဲပါလား”

ကၽြႏ္ုပ္လည္း အာရံုေတြကို ဘယ္ကေန ဘယ္အထိ ေပြ႕ဖက္ထားမိလဲ ဆန္းစစ္ေနမိပါတယ္။ ဖတ္တရားၿမိဳ႕ရဲ႕ အေမွာင္ကေတာ့ အလင္းေရာင္ေတြ မ်ားလြန္းလို႔ မသိသာလွပါ။ ရင္ထဲမွာေတာ့ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား လင္းၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ေမွာင္ေနၾကပါလိမ့္။

ေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေၾကာင္ေတြရဲ႕ စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္သံကို ၾကားလိုက္ခဲ့ရတယ္။ အေမွာင္ေတြ လင္းသြားရေအာင္ ပိတ္ထားမိတဲ့ ခလုတ္ေလးေတြကို ဖြင့္လိုက္အံုးမွ….။