Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Wednesday, December 29, 2010

အရည္အခ်င္းနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ




ေမဂ်ီေခတ္ရဲ႕ အေစာပိုင္းကာလေတြမွာ ေအာာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ နပန္းသမားတစ္ေယာက္ ရွိခဲ့တယ္။ သူ႕နာမည္က လႈိင္းလံုးႀကီး “အိုနမိ”လို႔ ေခၚတယ္။ အိုနမိဟာ အလြန္ကို သန္မာထြားႀကိဳင္းတယ္။ နပန္းသတ္ပဲြပညာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္သေဘာေပါက္တယ္။ သူဟာ နပန္းေလ့က်င့္တဲ့ေနရာမွာ အလြန္ႀကိဳးစားသူတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခါမ်ိဳးေတြဆို သူ႕ဆရာကိုေတာင္ အႏိုင္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက လူေရွ႕သူေရွ႕မွာဆို မစံြေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူက အလြန္ရွက္တတ္တယ္ေလ။ လူေရွ႕သူေရွ႕ဆို သူ႕တပည့္ေတြက ကိုင္ေပါက္တာေတာင္ ခံရတယ္။

တစ္ေန႔ေတာ့ အိုနမိဟာ ဇင္းမာစတာတစ္ဦးထံ အကူအညီသြားေတာင္းဖို႔ စိတ္ကူးရတယ္။ ေနရာအတည္တက် မေနတဲ့ ဟကုဇု (Hakuju)လို႔ေခၚတဲ့ ဇင္းမာစကာတစ္ေယာက္ အနီးအနားက ေက်ာင္းေသးေသးေလးမွာ ေရာက္လာတယ္။ ဒါနဲ႔ အိုနမိလည္း သူ႕ဆီကို သြားၿပီး သူ႕မွာ ႀကီးမားတဲ့ ျပႆနာႀကံဳေနရေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္တယ္။

ဟကုဇုက “လႈိင္းလံုးႀကီးဆိုတာ မင္းနာမည္ေနာ္၊ ဒီလိုဆို ဒီည ဒီေက်ာင္းမွာ ေနပါ၊ မင္းကိုယ္မင္း လႈိင္းလံုးႀကီးလို႔ စိတ္ကူးထားပါ၊ မင္းကိုယ္မင္းလည္း အလြန္(ရွက္)ေၾကာက္တတ္တဲ့ နပန္းသမားမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔လည္း ႏွလံုးသြင္းပါ။ အိုနမိဆိုတဲ့ လႈိင္းလံုးႀကီးဟာ သူ႕ေရွ႕မွာ ေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို တိုက္ခိုက္သယ္ေဆာင္သြားတယ္၊ သူ႕လမ္းေၾကာင္းေပၚေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ၀ါးမ်ိဳသြားတယ္လို႔လည္း စိတ္ကူးပါ၊ ကဲ … အခု ငါေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ပါ၊ ဒီလိုဆို မင္းဟာ ဒီေျမမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး နပန္းသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္”လို႔ အၾကံေပးၿပီး အနားယူသြားတယ္။

အိုနမိဟာ သူ႕ကိုယ္သူ လႈိင္းလံုးႀကီးေတြလို သေဘာထားဖို႔ တရားထိုင္လိုက္တယ္။ ပထမေတာ့ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြးျဖစ္ေနတယ္။ (လႈိင္းလံုးႀကီးအျဖစ္ အာ႐ံုစုလို႔ မရဘူး။) တျဖည္းျဖည္းနဲ႔မွ သူ႕ကိုယ္သူ လႈိင္းလံုးႀကီးအျဖစ္ စိတ္ကူးထဲမွာ ေျပာင္းလဲပစ္လို႔ ပိုပိုၿပီး ရလာတယ္။ ညဥ့္နက္လာေလေလ လႈိင္းလံုးႀကီးက ႀကီးလာေလေလ။ လႈိင္းလံုးႀကီးက ပန္းအိုးထဲမွ ပန္းေတြကို လြင့္သြားေစတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဘုရားခန္းက ဘုရားဆင္းတုကိုေတာင္ ေရလႊမ္းသြားတယ္။ အ႐ုဏ္မတက္ခင္ေလးမွာ ေက်ာင္းေလးဟာ အကုန္ပ်က္စီးသြားခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းေလးေနရာမွာ အေျပာက်ယ္လွတဲ့ ပင္လယ္လႈိင္းေတြ အတက္အက် ျဖစ္ေနတာပဲ က်န္ေတာ့တယ္။

မနက္မိုးလင္းေတာ့ ဇင္းမာစတာႀကီးဟာ သူတရားထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ၿပီး ခပ္ဆဆေလး ၿပံဳးလိုက္တယ္။ နပန္းသမားရဲ႕ ပုခံုးကိုလည္း ညင္ညင္သာသာ ပုတ္လိုက္တယ္။ ၿပီးမွ “ကဲ … အခု မင္းကို ဘယ္အရာကမွ ေႏွာက္ယွက္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ မင္းဟာ လႈိင္းလံုးႀကီးျဖစ္တယ္၊ မင္းေရွ႕ေရာက္လာတဲ့အရာမွန္သမွ်ကို ၿဖိဳလွဲပစ္ေတာ့မယ္”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီေန႔မွာပဲ အိုနမိဟာ နပန္းပဲြတစ္ခုကို ၀င္ၿပိဳင္ၿပီး အႏိုင္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ အိုနမိကို ႏိုင္ေအာင္တုိက္ႏိုင္တဲ့သူ ဘယ္သူမွ မရွိေတာ့ဘူး။

(၂)

လကၤာက စကား၀ိုင္းေလးက မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ရပ္သြားတယ္။ အခုေတာ့ မေလးရွားမွာ ဒီအေၾကာင္းေလး စပ္ၿပီး လူငယ္ေလးေတြကို ေျပာျဖစ္တယ္။ ဒီပံုျပင္ေလးကို ေျပာျပေတာ့ သူတို႔ကလည္း စိတ္၀င္တစား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတယ္။

(၃)

“နည္းနည္းေတာ့ အလွမ္းေ၀းသလိုပဲ၊ ဒါေပမယ့္ ဒါက ယံုၾကည္မႈသာရွိရင္ အရာရာကို စြမ္းႏိုင္တယ္ဆုိတာကို မီးေမာင္းထုိးျပေနသလုိပဲ”လို႔ တစ္ေယာက္က ဆိုသည္။ အျခားသူမ်ားကလည္း ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ သေဘာတူၾကပံုရပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ့္လူေျပာတာ မွန္တယ္။ ကိုယ္လည္း ဒီလိုပဲ ယူဆမိတာပဲ။ ဟိုေန႔က ျမန္မာအသင္းကန္တဲ့ ေဘာလံုးပဲြ ေတြ႕တယ္မလား။ ျမန္မာအသင္းကစားသြားတာ။ ေဘားလံုးအႏႈတ္အသိမ္းေတြက အရင္ကထက္ေတာ့ နည္းနည္းသာလာသလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘာဗ်ဴဟာမွ ေကာင္းေကာင္းမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ႏိုင္ကို ႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာမႈ မရွိဘူး။ ဒါက အေရးႀကီးတာပဲ။ ေနာက္ဆံုး ဖိလစ္ပိုင္နဲ႔ကန္တဲ့ပဲြဆို ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ႀကိဳးစားၾကရင္ ႏိုင္မွာပဲ။ စကၤာပူနဲ႔ပဲြလည္း ဘာထူးလဲ။ ဒီႏွစ္စကၤာပူဟာ ဘာမွ ေျခစြမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ သိမ္ငယ္ေနၾကသလိုပဲ။ ဘာသတၱိမွ မရွိဘူး။ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ဇြဲနပဲ မရွိၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္အရွက္တကဲြ ႐ႈံးနိမ့္ခဲ့ၾကတယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒီ၀တၳဳထဲမွာလည္း နပန္းသမားႀကီးဟာ အစြမ္းအစရွိတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ ေပ်ာက္ဆံုးေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး ယံုၾကည္ခ်က္ ရွိသြားတာနဲ႔ သူ႕အစြမ္းအစေတြက ေပၚထြက္လာတာပဲ မဟုတ္လား”

(၄)

“ကိုယ့္လူတို႔ ေျပာမွ ဒို႔ အတန္းထဲက ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။ သူက ျမန္မာကေန လာတာ။ သူ႕အရည္အခ်င္းက အရမ္းေတာ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းထဲေရာက္တာနဲ႔ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္ေနတာ။ သူ႕မွာရွိတဲ့ အရည္အခ်င္းေတြကို ထုတ္မျပႏိုင္ဘူး။ ဒါက သူ႕မွာ ယံုၾကည္ခ်က္ေလးတစ္ခု ခ်ိဳ႕တဲ့ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ရမယ္”လို႔ သူေတြ႕ၾကံဳရေသာ ေကာင္မေလးအေၾကာင္းကို ေျပာျပေနခဲ့တယ္။ “မင္းေျပာတာ ဟုတ္တယ္။ ဒို႔ေတြ ေန႔စဥ္ေတြ႕ေနရတာပဲေလ။ လူေတာ္အခ်ိဳ႕ဟာ လူၾကားထဲမွာ ရွက္တတ္တာနဲ႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈမရွိတာနဲ႔ ေတာ္ေပမယ့္ ေက်ာ္သူ ျဖစ္မလာၾကဘူး။ အခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သိပ္ၿပီး ေတာ္တာတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈရွိတာနဲ႔ လုပ္ရဲကိုင္ရဲရွိေတာ့ ေရွ႕တန္းကို ေရာက္သြားၾကတာ။ တကယ္ ေတာ္ဖို႔တတ္ဖို႔လည္း လိုအပ္သလို သတၱိရွိရွိ၊ ယံုၾကည္မႈရွိရွိနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုႏိုင္ဖို႔လည္း အရမ္းလိုတယ္”လို႔ တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံေပးေနတယ္။

(၅)

သူတို႔စကား ဆံုးသြားေသာအခါ ကိုယ္က ဇာတ္လမ္းထဲက နပန္းသမားႀကီးအျဖစ္ကို ျပန္ေကာက္ၿပီး အျမင္ေလးေတြ ခ်ျပမိခဲ့တယ္။ ဗုဒၶဘာသာအရဆိုလွ်င္ နပန္းသမားႀကီးဟာ သမထလမ္းစဥ္နဲ႔ သူ႕ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္၊ ရွက္စိတ္ကို အႏိုင္ယူလိုက္တာပဲ။ ကုစားလိုက္တာပဲ။ အရာရာမွာ စိတ္ေဆာင္ရင္ ေအာင္ႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ အဲဒီမွာ ဒို႔အေနနဲ႔ သတိထားသင့္တာက အရည္အခ်င္းနဲ႔ အဲဒီအရည္အခ်င္းကို လက္ေတြ႕က်က် အသံုးခ်တတ္ဖို႔ပဲ။ အရည္အခ်င္းေတြေတာ့ ရွိပါရဲ႕၊ လူၾကားထဲမွာ အမ်ားသိေအာင္ ထုတ္ေဖာ္ဖို႔ ယံုၾကည္မႈမရွိဘူးဆိုရင္ အလကားပဲ။

ထိုစကား၀ိုင္းေလးအဆံုးမွာ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ ပထမဦးဆံုး ကိုယ္ကိုယ္တုိင္ အရည္အခ်င္း ျပည့္၀ေအာင္ အားထုတ္သင့္ေၾကာင္း၊ ၿပီးလွ်င္ ကိုယ္ဆည္းပူးျဖည့္တင္းထားတဲ့ အရည္အခ်င္းကို ေလာကေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ အသံုးခ်လုပ္ေဆာင္ဖို႔လိုေၾကာင္း တိုက္တြန္းစကားေလး ေျပာခဲ့မိပါတယ္။

Wednesday, December 22, 2010

သာမန္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ ေတြ႕ဆံုျခင္း

သူမကို စျမင္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သာမန္လူတစ္ေယာက္လို႔ပဲ ျမင္လိုက္မိသည္။ ေနာက္ပိုင္း အနီးကပ္ေသခ်ာေပါင္းၾကည့္ေသာအခါ သူမသည္ တကယ့္သာမန္လူေယာက္ကဲ့သို႔ ထူးဆန္းေသာလူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူမသည္ လူတစ္ေယာက္လို စားပါသည္။ လူတစ္ေယာက္လို သြားပါသည္။ လူတစ္ေယာက္လို စကားေျပာပါသည္။ သူမက လူတစ္ေယာက္လို ပီပီသသၾကီး ေနေလေလ ကၽြန္ေတာ္က တကယ့္ကို အံ့ဖြယ္သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ထင္မိေလျဖစ္ပါသည္။ သူမႏွင့္ေတြ႕စဥ္က မိုးေတြ အရမ္းရြာေနခဲ့သည္။ သို႔ရာတြင္ ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္သန္႔ရွင္းေနသည္။

သူမသည္ အရာအားလံုးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ဖန္ဆင္းထားတယ္ဆိုေသာ ၀ါက်ကို မၾကိဳက္ပါ။ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္သာ ဖန္ဆင္းတယ္ဆိုေသာ ၀ါက်ကို ၾကိဳက္ပါသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ အိမ္က အေမြးစုတ္ဖြား ေခြးျဖဴေလးကို သူမကိုယ္တိုင္ ေစ်းက ၀ယ္လာၿပီး ေမြးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ အားလပ္သည့္အခ်ိန္တိုင္း ထိုကဲ့သို႔ အဓိပၸာယ္ရေသာ သို႔မဟုတ္ ထိုအဓိပၸာယ္ႏွင့္ဆင္တူေသာ စကားမ်ားကို ဖုန္းဆက္ကာ ေျပာျပတတ္ေလသည္။ သူမသည္ ျမသန္းတင့္၏ မယာဘံုကို ႏွစ္သက္သလို မာယာေကာ့စကီး၏ ေဘာင္းဘီ၀တ္မိုးတိမ္ကိုလည္း ႀကိဳက္ပါသည္။ “ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အမွန္တရားနဲ႔ နီးစပ္ခ်င္တာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ဘာတစ္ခုမွ မျဖစ္ခ်င္ပါဘူး”ဟု မၾကာခဏ ေျပာတတ္ပါသည္။ သူမဆီက ထိုစကားမ်ားကို ၾကားရေသာအခါတိုင္း သူမသည္ ခါတိုင္းထက္ ပိုၾကည္လင္ေတာက္ပေနတတ္ပါသည္။

တစ္ေန႔က လူတစ္ေယာက္က ကမၻာၾကီး ပူေႏြးလာမႈႏွင့္ ပတ္သက္ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ေျပာေနသည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္း ၁-သန္းခန္႔ရွိလွ်င္ ကမၻာၾကီး ပ်က္စီးလာႏိုင္သျဖင့္ စိုးရိမ္မိပါေၾကာင္း ေျပာေနသည္။ လူအမ်ားက နားေထာင္ေနရင္း မနက္ျဖန္သဘက္ခါပဲ ကမၻာပ်က္ေတာ့မလို စိုးရိမ္စိတ္မ်ား ၀င္ေနပံုရသည္။ သူမက ေဘးကေန သာမန္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ၿပံဳးေနၿပီး သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ရယ္ေမာေနပါသည္။ သူမပါးစပ္က “ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္း ၁-သန္း၊ ဟုတ္လား”ဟု တဖြဖြ ေျပာရင္း ရယ္ေနသည္။ ရယ္ေနရင္း သူမမ်က္လံုးမ်ားက စကား၀ိုင္းကလူေတြ လက္ထဲက ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားကို ေငးေနသည္။

တစ္ေန႔က သူမသည္ ေအာ့ခ်၀စ္လမ္းထဲ လွ်ပ္တျပက္ ခ်ိဳးေကြ႕၀င္လိုက္သည္။ အမႈိက္ပံုမွာ အစာစားေနတဲ့ လမ္းေဘးေခြးတစ္ေကာင္က ဖ်က္ခနဲ လမ္းေပၚတက္လာလိုက္ေတာ့ ကားတစ္စီးႏွင့္ တိုးတိုက္မိသည္။ ကားကို ဘရိတ္အုပ္လိုက္ေသာ္လည္း ေနာက္က်သြားခဲ့ၿပီ။ လူေတြအမ်ားႀကီး ၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ သူမလည္း ကားေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ ကားေအာက္တြင္ ေသြးသံတရဲရဲႏွင့္ လဲေလ်ာင္းေနေသာ ေခြးေလးထံမွာ သူ႕အၾကည့္ေတြ စိုက္၀င္သြားသည္။ ကားေနာက္ခန္းထဲက ဆာလာအိတ္ကို ထုတ္လုိက္သည္။ ေခြးေလးကို ထည့္သြားၿပီး ၿမိဳ႕ျပင္သို႔ ေမာင္းသြားခဲ့သည္။ ကားေမာင္းေနရင္း သူမစိတ္ထဲတြင္ “ေမာင္ကံဆိုးေလးပဲ”ဟု ေရရြတ္ရင္း ေခြးေလးကို “ေမာင္ကံဆိုးေလး”လို႔ အမည္ေပးလိုက္သည္။ လူေတြက သူမကို ထူးဆန္းသလိုလို အၾကည့္မ်ားႏွင့္ ၀ိုင္းေငးေနခဲ့ၾကသည္။ သူမကို “အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ ေကာင္မေလးပဲ”ဟု ေကာက္ခ်က္ခ်ေနခဲ့ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမလို သာမန္လူတစ္ေယာက္ႏွင့္ေတြ႕ရတာ အလြန္၀မ္းသာပါသည္။ ေန႔စဥ္ဘ၀မ်ားတြင္ အကာသက္သက္ ပကာသနမ်ားႏွင့္ ေဘာင္းဘီ၀တ္ထားေသာ မိုးတိမ္မ်ားကိုသာ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ ေျမျပင္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ၾကသူမ်ားျဖစ္သည့္အတြက္ ဖိနပ္မ်ား ေျခေထာက္တြင္ စီးၾကျခင္းကို ေစာဒက မတက္လိုေသာ္လည္း ႏူးညံ့ေသာ ေကာ္ေဇာႀကီးမ်ားေပၚ ဖိနပ္စီး လမ္းေလွ်ာက္တတ္ေသာ သတၱ၀ါမ်ားအေၾကာင္းကိုေတာ့ ေခါင္း႐ႈပ္ခံ မစဥ္းစားမိဖို႔ အေတာ္ႀကိဳးစားခဲ့ရပါသည္။ သူမသည္ကား ၂၁-ရာစု၏ သမီးပ်ိဳမဟုတ္သလို ၂၁-ရာစု၏ အလွမ်ားလည္း မရွိပါ။ သို႔ရာတြင္ သူမအသက္သည္ ၂၁-ႏွစ္ ျဖစ္ပါသည္။ အမွန္တကယ္ေတာ့ သူမသည္ ဘာမွ မဟုတ္ပါ။ သူမအေနျဖင့္လည္း သူမသည္ ဘာမွ မဟုတ္သည့္အတြက္ အလြန္ဂုဏ္ယူေၾကာင္း မၾကာခဏ ေျပာေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ သူမကို သာမန္လူတစ္ေယာက္လို အထင္ႀကီး ေလးစားမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း ႏႈိင္းယွဥ္သံုးသပ္ၾကည့္မိတိုင္း အၿမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔သာ အႏိုင္ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွင့္ပတ္၀န္းက်င္ အမွန္တရားအေၾကာင္း သံုးသပ္ေျပာဆိုၾကတိုင္း အၿမဲတမ္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကသာ မွန္ကန္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကသည္။ သူသည္ “အမွန္တရားသည္ ဘယ္ေတာ့မွ မမွား”ဆိုေသာ စကား၏ စက္ဆုပ္စရာေကာင္းမႈကို စဥ္းစားေနမိသည္။ အမွန္က အမွန္မ်ားအားလံုးသည္ မွားႏိုင္သလို အမွားမ်ားအားလံုးသည္လည္း မွန္ေနႏိုင္ပါသည္။ အမွန္အခ်ိဳ႕သည္ မွားေနႏိုင္သလို အမွားအခ်ိဳ႕သည္လည္း မွန္ေနႏိုင္ပါသည္။

သူမသည္ မာရီနာေဘးက တိုးတိုးညွင္းညွင္း လႈိင္းခတ္သံကို ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ႏွင့္ နားဆင္ေနတတ္သလို စိတ္တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္မႈလမ္းစဥ္ သတိပ႒ာန္အလုပ္ကိုလည္း ေန႔စဥ္မျပတ္ အားထုတ္တတ္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ “မာရီနာေဘးက လႈိင္းပုတ္တဲ့အသံေလးက သိပ္နားေထာင္လို႔ ေကာင္းတာပဲ”လို႔ မၾကာခဏ ေျပာေနတတ္သလို “ႏွာသီးဖ်ားမွာ တုိးေ၀ွ႕သြားတဲ့ ေလတိုးသံေလးက အားမာန္အျပည့္ရွိလုိက္တာ”လို႔လည္း ေရရြတ္ေနတတ္ပါသည္။

ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းေနရေသာ ဘ၀မ်ားကို ကံဆိုးျခင္းႏွင့္ ကံေကာင္းျခင္း တစ္ခုခု အမည္တံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ဖို႔ မလိုအပ္ဟု ခံယူမိလာေသာအခါမွာ ျဖစ္ေပၚလာေသာ စိတ္၏ ေလးနက္မႈက ခန္႔ျငားလွသည္။ သူမသည္ ပံုျပင္ထဲက နတ္ဘုရားမေတြလိုေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ရာတြင္ ထိုထက္ လက္ေတြ႕ဆန္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေလသည္။ သူမမ်က္လံုးမ်ားသည္ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္။ သို႔ရာတြင္ တည္ၾကည္သည္။ ေလးနက္သည္။ သူမ၏ ၾကည္လင္ေလးနက္ေသာအၾကည့္မ်ားမွ တစ္ဆင့္ ႏွလံုးသား၏ ေအးခ်မ္းထည္၀ါမႈကို ျမင္ရသည္။ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာ ႐ိုးသားမႈက ပ်ံသန္းေတာ့မည့္ သိန္းငွက္တစ္ေကာင္လို အားမာန္အျပည့္ ရွိလွသည္။

မွတ္ခ်က္။ ။ (စာဖတ္သူမ်ား !) စာထဲက သာမန္လူက ဘယ္သူလဲလို႔ မေမးေစခ်င္ပါ။ ထိုသာမန္လူသည္ သင္လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ကၽြႏ္ုပ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။ အရာအားလံုးလည္း ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘယ္သူမွ မဟုတ္ဘဲလည္း ျဖစ္ေနႏိုင္ေလသည္။

Saturday, December 11, 2010

အၾကည့္မ်ား


ပန္းေတြ ပြင့္ေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပန္းေတြ ၫိႈးေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေကာင္ကင္ယံတစ္ခုလံုး သာယာေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးတိမ္ေတြ အံု႔ဆိုင္းေနတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္သာ ျမင္ႏုိင္ေလသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားကို သင့္ေန႔စဥ္ ဘ၀မ်ားတြင္ ေတြ႕ႏိုင္သလို သင့္မ်က္၀န္းမ်ားတြင္လည္း ထုိအၾကည့္မ်ား ရွိေနႏုိင္ပါသည္။ အၾကည့္မ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈကို သင္ခံရဖူးသလို သင့္မ်က္၀န္းမွ အၾကည့္မ်ား၏ ႐ိုက္ခတ္မႈကိုလည္း အျခားသူမ်ား ခံစားေနရႏိုင္ပါသည္။

မိုးလင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သင့္မ်က္၀န္းကို သင္ ေဆးေၾကာသုတ္သင္လုိက္ေပမယ့္ မ်က္၀န္း၏ အနက္႐ႈိင္းဆံုး အခန္းကို သင္ေဆးေၾကာျခင္း ျပဳမိပါသလား။ မ်က္၀န္းႏွစ္စံု ပြင့္ၿပီဆိုတာနဲ႔ သင္ တစ္စံုတစ္ရာကို ၾကည့္ရေတာ့မည္။ ထိုအၾကည့္မ်ား၏ နက္႐ႈိင္းမႈ၊ အေရးပါမႈကို သင္ ေစာင့္ၾကည့္အကဲျဖတ္ဖူးပါသလား။
ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် သင္သည္ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က လူမ်ားကို ၾကည့္ေနရသည္။ သင့္ပတ္၀န္းက်င္က အရာ၀တၳဳမ်ားကို ၾကည့္ေနရသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားျဖင့္ သင့္ဘ၀ ရပ္တည္ခ်က္မ်ား၊ သင့္အနာဂတ္ဘ၀မ်ားကို သင္ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးေနတယ္ဆုိတာကို သင္ စဥ္းစားမိပါသလား။

သင့္ႏွလံုးသား အတက္အက် အနိမ့္အျမင့္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားသည္ သင့္မ်က္၀န္း အၾကည့္မ်ားမွ တစ္ဆင့္၊ အဆင့္ဆင့္ ျပဳျပင္ေစခုိင္းေနသည္ကို သင္ သတိျပဳမိလွ်င္ အၾကည့္မ်ား၏ အေရးပါမႈကို သင္ သတိထားေနမိလိမ့္မည္။ “လွ်ပ္တျပတ္ၾကည့္တယ္။ (ဖာသိဖာသာ) နေမာ္နမဲ့ၾကည့္တယ္။ အၾကည္ဆုိက္တယ္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တယ္။ ေစာင္းၾကည့္တယ္။ ဒဲ့(တည့္တည့္)ၾကည့္တယ္။ မၾကည္ၾကည့္ ၾကည့္တယ္။ မိုက္ၾကည့္ၾကည့္တယ္။ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ၾကည့္တယ္။ ျမတ္ျမတ္ႏုိးႏိုး ၾကည့္တယ္။ ခါးခါးသီးသီး ၾကည့္တယ္။ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ၾကည့္တယ္။ မိုက္မုိက္႐ိုင္း႐ိုင္း ၾကည့္တယ္။ ….. ၾကည့္တယ္။ ….. ၾကည့္တယ္”။ သင္ ၾကည့္ေနမိခဲ့ေသာ အၾကည့္မ်ား ျဖစ္ပါသည္။ သင္ ၾကည့္ခဲ့ပါသည္။ သင္ ဆက္လက္ ၾကည့္ရအံုးမည္။ သို႔ရာတြင္ ထိုအၾကည့္မ်ားေၾကာင့္ သင့္ႏွလံုးသားေလး ျဖစ္သို႔ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို သင္ သတိျပဳမိဖူးပါသလား။

သင့္အေနႏွင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ၾကည့္ဖူးမွာျဖစ္သလို ခါးခါးသီးသီးလည္း ၾကည့္ဖူးလိမ့္မည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚ သင့္အၾကည့္မ်ားက တစ္ခါတစ္ရံ စိမ္းကားေနမွာျဖစ္သလို တစ္ခါတစ္ရံ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ေနလိမ့္မည္။ သင့္မ်က္၀န္းမ်ားေၾကာင့္ သင့္မ်က္ႏွာ လွပေနတတ္သလို သင့္မ်က္၀န္းမ်ားေၾကာင့္ပဲ ႐ုပ္ဆိုးအၾကည္တန္ေနလိမ့္မည္။ အၾကည့္မ်ားက သင့္မ်က္ႏွာပံုရိပ္၊ သင့္မ်က္ႏွာက အေရးအေၾကာင္းမ်ားကို ဖန္တီးေနသည္။ ထိုမွတစ္ဆင့္ သင့္ႏွလံုးသား၏ မြန္းၾကပ္မႈ၊ လြတ္လပ္မႈ တစ္ခုခုကို ျဖစ္ေစလိမ့္မည္။

မည္သို႔ပင္ အၾကည့္မ်ား ကဲြျပားေနပါေစ၊ ေယဘုယ် ခဲြျခားလိုက္လွ်င္ ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရပါလိမ့္မည္။ ေအးခ်မ္းေသာအၾကည့္ႏွင့္ ပူေလာင္ေသာအၾကည့္။ ဤကဲ့သို႔ အၾကည့္မ်ား၏ အႏွစ္သာရကို သင္ခဲြျခားသိၿပီဆိုလွ်င္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္၏ အၾကည့္မ်ားကို သင္သတိျပဳေနပါလိမ့္မည္။ မိုးလင္းၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သင့္အခန္းအေပၚက မ်က္ႏွာက်က္ကို သို႔မဟုတ္ ျခင္ေထာင္မိုးကို သို႔မဟုတ္ သင့္အိပ္ယာႏွင့္ အနီးဆံုးတစ္စံုတစ္ရာကို သင္ၾကည့္မိလိမ့္မည္။ ထိုသို႔ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခံစားလိုက္ရေသာ ခံစားမႈကို သင္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ သတိျပဳၾကည့္႐ႈဖူးပါသနည္း။

မ်က္၀န္းႏွစ္စံု ပြင့္ၿပီဆုိတာနဲ႔ သင့္ေခါင္းထဲသို႔ မၾကာခင္ ႀကံဳေတြရေတာ့မည့္ အခက္အခဲမ်ားကိုသာ ျမင္ေယာင္ၿပီး ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွ အၾကည့္မ်ား၏ ေက်းဇူးကို သင္ ဥေပကၡာျပဳေနမိပါလိမ့္မည္။ သင္ မ်က္ႏွာသစ္ေသာအခါ၊ သင္ မနက္စာ စားေသာအခါ၊ သင္ အိမ္ရွင္မကို သားသမီးမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ ……….သင့္ အလုပ္ခြင္မွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ …… သင္ အလုပ္ဆင္း၍ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားကို ႏႈတ္ဆက္ေသာအခါ ….. သင္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ …..သင့္ ဇနီးကို ေတြ႕ေသာအခါ …. သင္ တီဗီြ ၾကည့္ေသာအခါ ….သင္ အိပ္ယာ၀င္ေသာအခါ ….ေန႔တစ္ေန႔၏ နိစၥဓူ၀ ကိစၥမ်ားကို သင့္အၾကည့္မ်ားျဖင့္ လုပ္ေဆာင္ေနရသည္ဟု ဆိုေသာအခါ သင္အေနျဖင့္ မထူးဆန္းဟု ဆိုႏိုင္ေကာင္းေသာ္လည္း ထိုအၾကည့္မ်ားႏွင့္ သင့္စိတ္ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အတူရွိခ့ဲဖူးပါသလဲဟု ေမးလွ်င္ သင့္အေနႏွင့္ ငုတ္တုတ္ေမ့သြားႏိုင္ပါသည္။

သင္ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ၾကည့္ခဲ့ေသာ သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ “ေအးျမျခင္းႏွင့္ ပူေလာင္ျခင္း”ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္အရာျဖင့္ ၾကည့္ေနခဲ့သည္ကို သင္ အမွတ္ရပါသလား။ ထိုေမးခြန္းကို သင္ နက္နက္နဲနဲ ေတြးမိၿပီဆိုလွ်င္ သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ သင္ရွိေနသင့္သည္ဟူေသာ အေတြးတစ္ခု ရေကာင္းရသြားေပလိမ့္မည္။

သင့္အၾကည့္မ်ားႏွင့္အတူ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ သင့္စိတ္ကို ထားႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ “ေအးျမျခင္းႏွင့္ ပူေလာင္ျခင္း”ႏွစ္ခုအနက္ ဘယ္အရာကို သင္ ေရြးခ်ယ္လိမ့္မည္နည္းဟု စဥ္းစားေနေတာ့မည္မဟုတ္ဟု ယံုၾကည္မိသည္။ သင့္အိမ္ တံခါးေပါက္ကို ေစာင့္ဖို႔အတြက္ ဒရမ္၀မ္ ငွါး၍ရႏိုင္ေသာ္လည္း သင့္မ်က္လံုးကို ေစာင့္ၾကပ္ဖို႔ကား သင့္စိတ္သာလွ်င္ ရွိပါသည္။

သင့္အေနႏွင့္ ပုထုဇဥ္လူသားျဖစ္၍ အၿမဲထာ၀ရ ေစာင့္ၾကပ္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေသာ္လည္း ၾကည့္ဆဲခဏမွာ သိလိုက္ရျခင္းအတြက္ အက်ိဳးေက်းဇူး မည္မွ် ႀကီးမားသည္ကို သင္အေနႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္ဖို႔ သင့္ကို တုိက္တြန္းခ်င္ပါသည္။ သင့္မ်က္၀န္းေရွ႕က အၾကည့္ခံအရာက ေအးျမေသာအရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သင့္အေနႏွင့္ သတိမျပဳမိလွ်င္ ထိုေအးျမမႈကို သင္ခံစားရဖို႔ မလြယ္ကူပါ။

ေအးျမမႈကို ခံစားရသည္ဟုဆိုေသာ္ သတိမပါဘဲ ေအးျမမႈကို မည္သို႔မွ် မရႏိုင္ပါဟု ဆိုလွ်င္ ျငင္းမည့္သူ ရွိမည္ မထင္ပါ။ သတိျပဳၾကည့္ျခင္း၏ အက်ိဳးထူးတစ္ခုမွာ သင္ၾကည့္ေသာအရာက ပူေလာင္စရာျဖစ္ေနေသာ္လည္း သင္က သတိကေလးျဖင့္ ၾကည့္ႏိုင္လွ်င္ ထိုပူေလာင္မႈက သင့္ရင္တြင္းသို႔ ေရာက္မလာႏိုင္သျဖင့္ သင့္အေနႏွင့္ ေအးျမမႈကိုသာ ခံစားရေပလိမ့္မည္။

စာစကားျဖင့္ဆိုရလွ်င္ ေမတၱာၾကည့္၊ က႐ုဏာၾကည့္၊ မုဒိတာၾကည့္၊ ဥေပကၡာၾကည့္မ်ား ျဖစ္ဖို႔ လိုပါသည္။ ေလာကစကားျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ နားလည္မႈျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းဟု ဆုိႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ထိုအၾကည့္ သို႔မဟုတ္ ထုိနားလည္မႈကို ရဖို႔ကလည္း သတိျဖင့္ ၾကည့္ျခင္းဟူေသာ နည္းတစ္နည္းသာ ရွိပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ “ဧကာယေနာ အယံ ဘိကၡေ၀ မေဂၢါ သတၱာယ ၀ိသုဒၶိယာ = ၿငိမ္းခ်မ္းဖို႔အတြက္ ဒီ (သတိ) တစ္လမ္းပဲ ရွိတယ္”ဟု ျမြတ္ၾကားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤစကားက မည္မွ် မွန္ကန္ေၾကာင္း လူေျပာသူေျပာ မ်ားေသာ္လည္း သင့္အေနျဖင့္ လက္ေတြ႕ သတိမထားသေရြ႕ေတာ့ အဓိပၸာယ္တစ္စံုတစ္ရာ သိရွိနားလည္ဖို႔ ျဖစ္ႏိုင္လိမ့္အံုးမည္ မဟုတ္ပါေခ်။ အၾကည့္မ်ားႏွင့္သတိ ယွဥ္တဲြေအာင္ သာမန္ေလးမွ် အားထုတ္ႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ဒီထက္ ပိုလြန္ေသာ သတိက်င့္စဥ္မ်ားက သင့္ကို ေစာင့္ႀကိဳေနလိမ့္အံုးမည္။ မည္သည့္အရာကို ၾကည့္ၾကည့္ ၾကည့္စ၊ ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကည့္ဆံုး…သံုးဌာနစလံုး သတိကပ္ေနႏိုင္ၿပီဆိုလွ်င္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္မႈပန္းတိုင္ဆီ နီးကပ္လာႏုိင္ေပလိမ့္မည္။

အခု စာေရးေနစဥ္မွာ ကြန္ျပဴတာကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ကြန္ျပဴတာထဲမွ စကားလံုးမ်ား ဆင့္ကာဆင့္ကာ ေပၚေနသည္ကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုစကားလံုးမ်ားမွတစ္ဆင့္ စာဖတ္သူမ်ားကို ၾကည့္ေနပါသည္။ ထိုအၾကည့္မ်ားတြင္ စာဖတ္သူကို ေအးျမေစခ်င္ေသာစိတ္ဆႏၵသာ ပါရွိသျဖင့္ ေအးေအးျမျမ ခံစားရပါသည္။ 

မိုးလင္းသည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေလာကႀကီးကို ခ်စ္ေသာမ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ ထာ၀စဥ္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္သူျဖစ္ဖို႔ ဆႏၵျပဳေနရပါသည္။ ၾကည့္စ၊ ၾကည့္ဆဲ၊ ၾကည့္ဆံုး အားလံုးမွာ အသိရွိေနဖို႔ေတာ့ ႀကိဳးစားရေပအံုးမည္။

Wednesday, December 8, 2010

မေလးရွားမွာ ေဘးစကားေတြ ေျပာေနတယ္ (၄)

ဦးဇင္း မနက္ျဖန္ အားလားဘုရား။ အားပါတယ္။ အားရင္ေလ တပည့္ေတာ္တို႔ဆီကို အလည္လုိက္ခဲ့ပါလား။ တပည့္ေတာ္တို႔ လာပင့္မယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္ခင္းမွာပဲ နယ္ကေန အလုပ္လာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြ လာႀကိဳတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ တစ္ညေလာက္ေနပါဆိုေတာ့ ေနလိုက္တယ္။ နီးနီးကပ္ကပ္ေနၾကည့္မွ တို႔ ေရႊျမန္မာေတြရဲ႕ ဘ၀က မလြယ္ပါလားဆုိတာ သိရတယ္။ ပတ္စပို႔နဲ႔ တရား၀င္အလုပ္လုပ္သူေရာ၊ တရား၀င္ မဟုတ္သူေတြပါ အကုန္လံုးက မေလးရွားရဲေတြရဲ႕ ရန္ကေန မလြတ္ႏုိင္ၾကဘူး။ တရား၀င္အလုပ္လုပ္သူေတြေတာင္မွ အမ်ိဳးမ်ိဳး ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ပိုက္ဆံရေအာင္ ေတာင္းတတ္ၾကတယ္။ အခုဆို စက္႐ံုေတြကလည္း ျမန္မာဆို ပိုႀကိဳက္ၾကတယ္တဲ့။ ဒါကေတာ့ အားလံုးသိၿပီးသားပါ။ ျမန္မာဆိုတာ ခိုင္းေကာင္းတယ္ေလ။ အသင့္အတင့္ေလး ရရင္ ၿပီးေရာ။ “ကိုယ့္ျမန္မာမွာ ဒီေလာက္လစာေလးကို တစ္ႏွစ္လံုး ရွာရတာဆိုေတာ့ မထူးပါဘူး၊ ျမန္မာမွာနဲ႔စာရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္”။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြ ေျပာေနက်ပဲ မဟုတ္လား။

ျမန္မာဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္သာ မလုပ္တတ္တာ။ အထက္လူႀကီးခိုင္းရင္ တာ၀န္ဆိုၿပီး နင္းကန္ ကုန္း႐ုန္းတတ္ၾကတယ္မလား။ ျမန္မာမွာပဲ ၾကည့္ေလ။ ဘယ္ေခါင္းေဆာင္မွ ၾကာရွည္စာရိတၱေကာင္းသြားတယ္ဆုိတာ မရွိဘူး။ ရွိတယ္ဆုိလည္း နည္းနည္းေလးရယ္။ ပထမေပၚထြက္လာခါစေတာ့ တကယ့္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ရာထူး၊ အာဏာေတြ လုရင္း တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသြားၾကတာပါပဲ။ ဥပမာအေနနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ အမ်ားႀကီး ေလ့လာႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ခုထုတ္ျပရရင္ေတာ့ ဦးသိမ္းေမာင္ႀကီးေပါ့ေလ။ သူက ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ဗုဒၶသာသနာအတြက္ အတုိင္းအတာတစ္ခုအထိ ႀကိဳးပမ္းလုပ္ေဆာင္ခဲ့သူပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အာဏာလုရင္းနဲ႔ နာမည္ဆိုးက်န္သြားခဲ့တာပဲ။ ေရႊတိဂံုစတဲ့ ဘုရားေစတီေတာ္ရင္ျပင္ေတြမွာ မ်က္ႏွာျဖဴေတြ ဖိနပ္မစီးဖို႔ တိုက္ပဲြ၀င္တဲ့ထဲမွာ ေရွ႕ဆံုးက ပါခဲ့တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ႕ကို ျပည္သူေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ “ဖိနပ္သိမ္းေမာင္”လို႔ေတာင္ အမည္ေပးလုိက္ၾကသတဲ့။

ေနာက္ ဗိုလ္ေန၀င္း။ သူကလည္း ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ပဲ မဟုတ္လား။ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ၾကသူေတြပဲ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ အာဏာကို မက္ေမာၿပီး ဗိုလ္က်စိုးမိုး သြားခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ကို ဖ်က္ဆီးသြားတာပဲ မဟုတ္လား။ ဒါက ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္မလုပ္တတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိဳ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြလဲ ရွိခဲ့တာပဲ မဟုတ္လား။ ရွိတာေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ဥပမာအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေပါ့။ သူဟာ ေခါင္းေဆာင္ပီသတယ္ဆိုတဲ့ စကားထက္ကို ပိုလြန္တဲ့ ဂုဏ္ျဒဗ္ေတြ ရွိေနတယ္။ သူလို ေခါင္းေဆာင္မ်ိဳးဟာ ရွာမွရွားတဲ့ အာဇာနည္ပဲ။ ဘုရားေလာင္းစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိသူလို႔ပဲ ဆိုလိုက္ခ်င္ရဲ႕။

ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းဆိုတာ အာဏာနဲ႔စည္းစိမ္ကို မက္ေမာသူ မဟုတ္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ဖို႔သာ မက္ေမာေနသူျဖစ္တယ္။ အခု လက္ရွိ အေမစု။ သူသာ အႏိုင္က်င့္မယ္၊ စိတ္႐ိုင္း၀င္မယ္ဆိုရင္ ဒီအာဏာရွင္ေတြ ေနစရာေတာင္ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ သူ႕စိတ္ထဲမွာ ျပည္သူေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္နဲ႔ လြတ္လပ္မႈသာ ေရွ႕တန္းတင္ထားတယ္။ ျပည္သူေတြဟာ သူခိုင္းရင္ ဘာမဆို လုပ္မယ္ဆိုတဲ့အေနအထားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူဟာ ျပည္သူေတြဆီက အမ်ားၾကီး မေတာင္းဆိုဘူး၊ ျပည္သူေတြအတြက္ ေပးဆပ္ေနလိုသူသာ ျဖစ္တယ္။ ထားပါေတာ့။ ေျပာခ်င္တာက ျမန္မာေတြရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစိတ္ဓာတ္ဟာ အတၱေတြ မ်ားလြန္းတယ္။

ျမန္မာေတြရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈအေၾကာင္း စိတ္ကူးေနတုန္းမွာပဲ ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာတယ္။ ဦးဇင္း လူထြက္အံုးမွာလား။ အင္း … ခုခ်ိန္ထိေတာ့ စိတ္ကူး မရွိပါဘူးဗ်ာ။ ခုခ်ိန္ စိတ္ကူးမရွိေသးဘူးဆိုေတာ့ ေနာက္က်ရင္ ရွိလာမွာေပါ့ေလ။ အဲ့လိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္အရာမွ အတည္အၿမဲ မရွိဘူး မဟုတ္လား။ မင္းတို႔ကို ေျပာရအံုးမယ္။ လူေတြေလ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာတဲ့ဘုန္းႀကီးဆို လူေတြက သိပ္အထင္မႀကီးတတ္ၾကဘူး။ လူထြက္အံုးမလားဆို မထြက္ဘူး။ သာသနာ့အက်ိဳးကို ထမ္းေဆာင္ခ်င္လို႔ ၀တ္လာတာ ဘာညာနဲ႔ အထင္ႀကီးေအာင္ ဟိတ္ႀကီးဟန္ႀကီး လုပ္သူဆို အေတာ္ထင္ႀကီးၾကတာပါပဲလား။ ဒါက ဒို႔ျမန္မာေတြရဲ႕ အားနည္းခ်က္ပဲ။ လူမ်ား ကိုးကြယ္ရင္ လိုက္ကိုးကြယ္။ သူမ်ား ဆည္းကပ္ၿပီဆို လုိက္ဆည္းကပ္။ ကိုယ္ပိုင္ဉာဏ္နဲ႔ ဘာမွ စဥ္းစားမႈ မရွိဘူး။ သမိုင္းမွာပဲ ၾကည့္ေလ။ ကိုးကြယ္သူမ်ားတဲ့ ကိုးကြယ္ခံပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ မဟုတ္တာေတြ ဘူးေပၚသလို ေပၚကုန္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အားလံုးေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့။

စကားေကာင္းေနတုန္း “ဦးဇင္း … ဒါက ဦးဇင္းထြက္၊ ၇-၀ါရမွ ထြက္လိုက္တာ”လို႔ မိတ္ဆက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ လူထြက္လိုက္တာလဲ။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ တပည့္ေတာ္ေနတဲ့ ေက်ာင္းက ကုသိုလ္မရလို႔ ဦးဇင္းရဲ႕။ ကိုယ္က ေကာင္းေကာင္းမေနႏိုင္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးဘ၀ဆိုတာကို ေၾကာက္လာတာ။ အခုဟာက တပည့္ေတာ္ေနတဲ့ေက်ာင္းက ဘာပရိယတ္၊ ဘာပဋိပတ္မွ မလုပ္ၾကဘူး။ ………။ …….။ (ထားခဲ့ေသာ ၀ါက်မ်ားသည္ -လူအလုပ္ေတြ အကုန္လုပ္ေနၾကတာ-ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ကို ေဆာင္သည္)။ တပည့္ေတာ္ကေတာ့ စာသင္တိုက္ေတြ၊ တရားစခန္းေတြ ဖြင့္ေပးေနတဲ့ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ပရဟိတေက်ာင္းေတြေလာက္ပဲ အထင္ႀကီးတယ္။ က်န္တဲ့ေက်ာင္းေတြေတာ့ …………။ ဒါေၾကာင့္ တပည့္ေတာ္ ထြက္ခဲ့တာ။

ဟုတ္တယ္။ ငါ့လူ မဆိုးဘူး။ အဲဒီလို ေတြးတတ္တယ္။ အခု ဒို႔ဆီမွာက ပရိယတ္၊ ပဋိပတ္အလုပ္ဆိုတာကို ထည့္မထြက္ၾကဘူး။ ဘုန္းႀကီးျမင္ရင္ အထင္ႀကီး၊ အထင္ႀကီးစရာ တကယ္မေတြ႕၊ မၾကည္ညိဳစရာ စိတ္ဆိုးေတြကိုေတြ႕ေတာ့မွ “ဟာ ဘုန္းႀကီးေတြ အလကားပါကြာ၊ ငါလွဴလိုက္ရတာ အလကားျဖစ္ကုန္ၿပီ”နဲ႔ သာသနာမေကာင္းေၾကာင္း လုိက္ေျပာ။ တကယ္ဆိုရင္ အစကတည္းက အရင္းအႏွီးဆိုတဲ့ အလွဴေတြကို လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားသင့္တယ္။ စီစစ္သင့္တယ္။ အခုေတာ့ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ၊ မဟုတ္တာေတြျဖစ္ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ကို မျမင္။ သာသနာတစ္ခုလံုး မေကာင္းေတာ့သလို ေျပာ။ ေတာ္ေတာ္ အသံုးမက်တဲ့ လူမ်ိဳးပါကြာ။

ငါ့လူတို႔ ေတြ႕မိၾကမယ္ ထင္တယ္။ အင္တာနက္သံုးသူေတြဆို ပိုသိမယ္။ ဥေရာပႏိုင္ငံတစ္ခုမွာ ေနာ္ေ၀လား၊ ဆြီဒင္လား မသိဘူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေဆာက္ခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး မရွိမဲ့ရွိမဲ့ေလးေတြ ေငြစုၾက။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူတို႔ ရည္မွန္းထားတဲ့ ဘုန္းႀကီးက ရွိတဲ့ ေငြကို အကုန္မ-ေျပး(ယူေျပး)သြား။ အဲဒီေတာ့မွ ဘုန္းႀကီးေတြ မေကာင္းေၾကာင္း ၀က္ဘဆိုက္ေတြမွာ လိုက္ေရး။ ဖတ္ရတာ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာပါပဲ။ တကယ္ဆိုရင္ ဒီေလာက္ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခု လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဒို႔ျမန္မာေတြအေနနဲ႔ စနစ္တက် အဖဲြ႕ေလးဖြဲ႕ၿပီး တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ပ်က္စီးမသြားရေအာင္ အရင္ စီမံသင့္တာေပါ့။ အခုေတာ့ ကိုယ္ရည္ရြယ္တဲ့ဘုန္းႀကီးက ဘာမွန္းမသိ၊ ညာမွန္းမသိ။ စာရိတၱ ေကာင္းမွန္းမသိ၊ ဆိုးမွန္းမသိ။ သကၤန္း၀တ္ထားတာတစ္ခုနဲ႔ အကုန္ပစ္ယံု။ ဖြတ္ထြက္လို႔ ေတာင္ပို႔မွန္းသိေတာ့မွ အ႐ူးမီး၀ိုင္းေတြ ျဖစ္။ မဆိုင္တာေတြ ဆက္ေျပာၾက။ ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ကိုယ့္လူ႕အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုလံုး စိတ္မခ်မ္းမသာ ျဖစ္ရတယ္ေပါ့ကြာ။

“ဦးဇင္း န၀ကမၼပါဘုရား”။ “ဘယ္ေလာက္လဲ”။ “၅၀-ပါ ဦးဇင္း”။ “မင္း လခ ဘယ္ေလာက္လဲ”။ “တပည့္ေတာ္ တစ္ေန႔ကို သံုးဆယ္ပါ၊ အသံုးစရိတ္ေတြ ဘာေတြ ႏႈတ္လိုက္ေတာ့ တစ္ေန႔ကို ၂၀-ေလာက္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္”။ ေအး…အခု ဦးဇင္း အခုလို ဘာေၾကာင့္ေမးတယ္ဆိုတာ သိလား။ ဒို႔ ျမန္မာေတြ အလွဴအတန္း မလုပ္တတ္လို႔။ အလွဴအတန္းလုပ္တယ္ဆိုတာ စိတ္ခ်မ္းသာခ်င္လို႔။ ၾကြားခ်င္၀ါခ်င္လို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါေလးကို အရင္ သိထားဖို႔၊ သေဘာထားတတ္ဖို႔ လိုတယ္။ ဥပမာ ဒို႔အရပ္ေတြမွာဆို ပိုက္ဆံအလံုအေလာက္မရွိဘဲ လယ္ေတြယာေတြေတာင္ ေပါင္၊ ေရာင္းလုပ္ၿပီး လွဴၾကတယ္။ အလွဴလည္းၿပီးေရာ အေၾကြးေတြ လည္ပင္းနစ္လို႔။ ဘာစိတ္ခ်မ္းသာစရာမွ မရွိဘူး။ အလွဴလုပ္တုန္းကေတာ့ အေပါင္းအသင္းေတြက ခ်ကြာ။ ဘာေလး ေကၽြးလိုက္၊ ညာေလး ေကၽြးလိုက္၊ လုပ္မေနနဲ႔ ခ်ကြာလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ အကုန္လိုက္လုပ္ပစ္ေတာ့တာ။ ကိုယ္လွဴလိုက္တဲ့အလွဴက သာသနာအတြက္ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳးေက်းဇူး ျဖစ္သြားသလဲ။ လိုအပ္ေနသူအတြက္ ဘယ္ေလာက္ ၀မ္းေျမာက္စရာေတြ ျဖစ္သြားလဲ။ ဒါေတြကို စဥ္းစားၿပီး လွဴတဲ့သူက နည္းတယ္။

အလွဴမတတ္ရင္ ငတ္တယ္ကြ သိလား။ ဒါေၾကာင့္ ပီနန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက အမိန္႔ရွိတယ္ေလ။ “ဘုန္းႀကီးေတြ ေဟာေဟာေနၾကတာပဲ။ သံေဃ ဒိႏၷံ မဟပၹလံ= သံဃာကို လွဴရင္ အက်ိဳးႀကီးတယ္တဲ့။ သံဃာလွဴလို႔ အက်ိဳးႀကီးၾကေၾကးဆိုရင္ ဒို႔ ျမန္မာေတြ ဘယ္မွာ ဆင္းရဲေတာ့မလဲ။ အခုေတာ့ မဲြလိုက္ၾကတာ ဖြတ္ဖြတ္ကို ေၾကလို႔”တဲ့။ သံဃာဆိုတာကို နည္းနည္းခ်ဲ႕ၾကည့္ဖို႔ လိုတယ္။ သံဃာဆိုတာ အသင္းအဖဲြ႕၊ အစုပဲ။ ဘုရားရွင္လက္ထက္ကေတာ့ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းႀကီးက ဒီေန႔ေခတ္ သံဃအဖဲြ႕အစည္းနဲ႔ မတူေတာ့ဘူးေလ။ ဒါကိုလည္း ၾကည့္ရတယ္။ ေျပာစရာေတာ့ အမ်ားႀကီးပဲ။ အက်ဥ္းခ်ံဳးေျပာရရင္ ကိုယ့္အလွဴကို လက္ခံမယ့္သူကို ဆန္းစစ္ရတယ္။ ကိုယ္လွဴမယ့္အဖဲြ႕အစည္းကို ဆန္းစစ္ရတယ္။

တစ္ခါတေလ ေတြ႕ေနရတာပဲ။ ဘာအတိုင္းအဆမွ မရွိဘဲ လွဴဒါန္းေနၾကသူေတြေလ။ ဘုရားရွင္က ဥစၥာပစၥည္းကို ေလးဖို႔ ခဲြၿပီး သံုးရမယ္တဲ့။ တစ္ရက္က ဦးဇင္း တ႐ုတ္ေတြကို ဒါေဟာတာ။ သူတို႔က ေျပာတယ္။ ငါတို႔ ဘုရားက ဒီေလာက္ေတာင္ အေသးစိတ္ ညႊန္ၾကားခဲ့သလား၊ ငါတို႔ မၾကားဖူးဘူးတဲ့။ သူတို႔ အေတာ္၀မ္းသာသြားၾကတယ္။ ကိုယ့္၀င္ေငြကို ေန႔စဥ္သံုးဖို႔ တစ္စု၊ ေန႔စဥ္ စီးပြားေရးအတြက္ တစ္စု၊ အလွဴလုပ္ဖို႔ (ဘုန္းႀကီးကို ေပးမွ မဟုတ္ဘူး၊ လိုအပ္တဲ့ေနရာေတြကို ကူညီလွဴဒါန္းတာလည္း ပါတယ္) တစ္စု၊ အေၾကာင္းရွိရင္ သံုးဖို႔ တစ္စုဆိုၿပီး ေလးစု ခဲြရမယ္တဲ့။ စဥ္းစားၾကည့္စမ္း။ ဘယ္ေလာက္ စနစ္က်လဲလို႔။ ကိုယ့္ဟာကို စဥ္းစားၾကေပါ့။
အခုေတာ့ ဒို႔ျမန္မာေတြက စနစ္မက်ဘူး။ အလွဴအတန္းေတြ နင္းကန္လုပ္ေနသူေတြကိုလည္း အေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးမွ ေျပာ။ အခ်ိဳ႕က ေျမွာက္ေပးၾကတယ္။ ေတာ္ေတာ္ အလွဴအတန္း ရက္ေရာတဲ့ေကာင္ဆိုၿပီးေတာ့ေလ။ သူမ်ားလည္း သြားမေျမွာက္နဲ႔။ ကိုယ္တိုင္ လွဴၿပီဆိုရင္လည္း ေစာေစာက ျမတ္စြာဘုရား ညႊန္ၾကားခဲ့တဲ့ ေလးဖို႔ကို စဥ္းစား။ ျခြင္းခ်က္ေတြေတာ့ ရွိေနအံုးမွာေပါ့။ ဒါေတြေတာ့ ေျပာဖို႔ အခ်ိန္မရဘူး။ 

ဆရာႀကီး လုပ္ခ်င္လို႔ ဒါေတြ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ဒို႔ျမန္မာေတြ စနစ္မက်တာေတြ မ်ားလြန္းလို႔၊ အခုဆို ငါ့လူတို႔ လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ အလုပ္ကို ႀကိဳးစား၊ ပိုက္ဆံကို စု၊ စုႏိုင္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းမယ္ဆိုတယ္ မလားကြ။ အခုဆို ရည္ရြယ္ခ်က္ေပ်ာက္ၿပီး ျပည္ပမွာ ပ်က္စီးေနတဲ့ ဒုိ႔ျမန္မာေတြ ေတြ႕ရတာ စိတ္မေကာင္းလြန္းလို႔ ေျပာလုိက္ရတာပါ။

Sunday, December 5, 2010

၇-ရက္ ဓမၼသင္တန္းႏွင့္ တရားစခန္းသိမ္းပဲြ

စာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားတယ္။ အလုပ္ေတြ ႐ႈပ္ေနတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ အားလပ္ခ်ိန္မရွိဘူးေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ စာေရးဖို႔ကို အာသီသမရွိတာ။ အခုေတာ့့ သင္တန္းလည္း ၿပီးသြားၿပီ။ ရလိုက္တဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဘယ္ကေန စၿပီး ေျပာရပါ့မလဲ။ 

ဒီအစီအစဥ္ေလးအေၾကာင္းကို အရင္ေျပာျပခ်င္တယ္။ ဒီသင္တန္းက ပီနန္းၿမိဳ႕၊ ဓမၼိကာရာမျမန္မာေက်ာင္းမွာ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း က်င္းပျပဳလုပ္တဲ့့ ပဲြေလးျဖစ္ပါတယ္။ ၇-ရက္တာ အမ်ိဳးသားမ်ားက ကိုရင္၀တ္၊ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ သီလရွင္၀တ္လုိသူက သီလရွင္၀တ္၊ ေယာဂီအျဖစ္နဲ႔ပဲ ေနလိုသူက ေနေပါ့။ ဒီပဲြေလးကို မႏွစ္က အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္လို႔ ကူညီျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ပီနန္းေက်ာင္းက လက္ေထာက္ဆရာေတာ္ ဦး၀ိစိတၱက လွမ္းပင့္တာနဲ႔ မေလးရွားကို ေရာက္လာျဖစ္တယ္။ သူကပဲ အစစအရာရာ ခရီးစရိတ္စသည္ အကုန္အက် ခံေပးတယ္။ ဒီအတြက္ ဦး၀ိစိတၱကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီး တင္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လည္းဆိုေတာ့ သူ႕ေၾကာင့္ အေတြ႕အႀကံဳေတြ အမ်ားႀကီး ရခြင့္ႀကံဳခဲ့ရတယ္။

မႏွစ္က ကိုရင္ အပါး ၂၀-နဲ႔ သီလရွင္ ၂-ပါး၊ ေယာဂီ ၂-ေယာက္ဆိုေတာ့ နည္းနည္းမ်ားတယ္။ ဒီႏွစ္ေတာ့ ကိုရင္ ၁၀ ပါး၊ သီလရွင္ ၂-ပါးနဲ႔ ေယာဂီ ၄-ေယာက္ စခန္း၀င္ၾကတယ္။ ကိုရင္ဆိုေပမယ့္ အသက္ ၄၀၊ ၅၀ ေတြက မ်ားပါတယ္။

ပထမရက္ စၿပီဆိုတာနဲ႔ မိုးလင္းက မိုးခ်ဳပ္ ဘာေတြ သင္ေပးရမလဲ။ ဘာေတြ မွ်ေ၀ရမလဲလို႔ပဲ ေတြးေနခဲ့ရတယ္။ အေတြ႕အၾကံဳကလည္း ဒီထက္ ပိုဆည္းပူးရအံုးမယ္ေလ။ အဂၤလိပ္လို သင္တာကလည္း အေတြ႕အၾကံဳ၊ အသိအျမင္ ၾကြယ္၀ပါမွ အဆင္ေျပႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ ဗုဒၶဘာသာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အသိအျမင္က အထုိက္အေလ်ာက္ရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ ဒီလို ေဟာရတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳက အလြန္နည္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားမရေပမယ့္ သူတို႔ဆီက အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ကိုယ္ေျပာတာ သေဘာေပါက္တယ္လို႔ စကားျပန္ရတဲ့အခါ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ သူတို႔ကို ေက်းဇူးလည္း တင္ရပါတယ္။
အခုေတာ့ ေဆာင္းပါးလည္း မဟုတ္၊ အျပည့္အစံုေရးဖို႔လည္း အာ႐ံုမက်တာနဲ႔ ပိတ္ပဲြဓာတ္ပံုေလးေတြနဲ႔ သင္တန္းကဓာတ္ပံုေလးေတြပဲ တင္လိုက္ပါတယ္။