Dictionary/အဘိဓာန်

Blogspot Dictionary

Blogspot Dictionary

Thursday, December 31, 2009

ေထြရာေလးပါး အေတြးမ်ား


(လကၤာတမန္နဲ႔ ေထြရာေလးပါး)
စာေရးဖို႔ စိတ္ကူးေနတာ ၾကာၿပီ။ ဟိုအေၾကာင္းေရးမယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေရးမယ္နဲ႔ ဘာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ အရင္တစ္ခါေျပာသလိုပဲ အေၾကာင္းအရာေတြ ႐ႈေထာင့္ေတြက ေ၀၀ါးေနတယ္။ ဦးတည္ခ်က္က ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေနတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေကာင္းျမင္႐ႈေထာင့္ကေန ေရးဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ေလ အဆိုးျမင္႐ႈေထာင့္ကေန ေရးဖို႔ စိတ္ကူးျဖစ္လိုက္နဲ႔ အတၱပံုေဆာင္ခဲက အမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလဲေနခဲ့တယ္။

အခုေတာ့ ေခါင္းစဥ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေပးၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ပဲ ေရးပါေတာ့မယ္။ ေထြရာေလးပါးဆိုေတာ့ ေလးပါးကိုေထြထားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အပါးေရကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ။ ျမန္မာစကားထဲမွာက ေထြရာငါးပါးမရွိေတာ့ ေလးပါးလို႔ပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္ရတယ္။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေရးခ်င္တဲ့အရာ ေရာက္တတ္ရာ ေရးထည့္လိုက္ပါတယ္။

အခုဆိုရင္ ျမန္မာကေန ျပန္ထြက္လာၿပီး ၂-လေက်ာ္သြားၿပီးတာေတာင္ ဘာအေၾကာင္းအရာမွ မေရးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ သီရိလကၤာေရာက္ျမန္မာေက်ာင္းသားရဟန္းေတာ္မ်ားရဲ႕ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနခဲ့တာလည္း တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းေပါ့။ အလုပ္႐ႈပ္တယ္လို႔ ေျပာတာထက္ စိတ္႐ႈပ္တာက ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ လူေတြနဲ႔ေျပလည္ရာ ေျပလည္ေၾကာင္းစကားေျပာတဲ့ ပါရမီကလည္း ပါမလာခဲ့ဘူးေလ။ အရာရာကို ရွင္းရွင္းနဲ႔ဘြင္းဘြင္းနဲ႔ေျပာမွ ၾကိဳက္တဲ့သူ ေျပာတတ္သူဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ ေပ်ာ့လိုက္၊ တစ္ခါတစ္ခါ မာလိုက္လုပ္မွ အဆင္ေျပတဲ့ေလာက။ ဒါဆိုရင္ ဒါပဲဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္လုပ္ရတာ မလြယ္ဘူး။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ဆက္ဆံရတာက လူေတြနဲ႔စာရင္ မဆုိးဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ စာအုပ္လုပ္ငန္းဆိုေတာ့လည္း လူေတြနဲ႔ ဆက္ဆံရေတာ့တာေပါ့။ လူဆိုတာက စီးပြားေရးလုပ္ၿပီဆိုရင္ အျမတ္အစြန္းေလးေတာ့ ရခ်င္ၾကတာပဲ။ အျမတ္အစြန္းရခ်င္တာကေတာ့ အေၾကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာထားတဲ့စကားနဲ႔ လုပ္လိုက္တဲ့အလုပ္ ထပ္တူမက်တာက ဆုိးတယ္။

အဲဒီလို စီးပြားေရးလုပ္တဲ့အထဲမွာ ျမန္မာေတြက စကားကို သိပ္အလြယ္ေျပာလြန္းတယ္ ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ငါးက်ပ္ေလာက္တန္တဲ့ဟာကို “ဘုန္းၾကီးေတြမို႔ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္မယ္၊ ၆-က်ပ္နဲ႔ ယူသြားပါဘုရား”ဆိုသလိုေတြလည္း ၾကံဳရသေပါ့။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လကၤာတမန္မဂၢဇင္းဆိုတာကေတာ့ ထြက္ေပၚလာခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ မဂၢဇင္းထြက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေအးေဆးေနရၿပီ ေအာက္ေမ့ေနတာ။ မၿပီးေသးဘူး။ ျဖန္႔ေ၀ေရးတာ၀န္ပါ ယူထားေနရတယ္။ အခ်ိန္အခါသင့္တုန္း လည္လို႔အဆင္ေျပမယ့္ ႏိုင္ငံေလးေတြကို လည္မယ္ေအာက္ေမ့ပါတယ္။ ဒီမဂၢဇင္းကိစၥၾကီးက တေကာက္ေကာက္နဲ႔ ေနာက္ကေန တန္းလန္းၾကီးပါလာျပန္တယ္။ မဂၢဇင္းေတြ ၿပီးၿပီဆိုၿပီး ဒါတင္ ဘယ္ကမလဲ။ ပို႔ေဆာင္ေရးတာ၀န္ပါ ထပ္တိုးလာျပန္တယ္။ မေလးရွား၊ ရတနာရာမေက်ာင္းက လကၤာေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြနဲ႔ ေနရာခြဲၿပီး ပို႔ေဆာင္ေရး လုပ္ရျပန္တယ္။ တစ္ပါးက သေဘာၤဆိပ္သြားၿပီး သီရိလကၤာကို ပို႔ဖို႔လုပ္။ တစ္ပါးက စကၤာပူပို႔ဖို႔ စကၤာပူနယ္စပ္က ဂ်ိဳဟိုးကို ပို႔၊ မေလးရွားက အဆင္ေျပမယ့္ ျမန္မာေက်ာင္းတိုက္ေတြကို ပို႔ေပါ့။ “ကဲ…ေအးေဆးေပါ့။ ပို႔စရာရွိတာလည္း ပို႔ၿပီးၿပီေပါ့”။

ဘယ္ရမလဲ။ သီရိလကၤာ ပို႔လုိက္တဲ့စာအုပ္ေတြက ၁၀-ရက္လည္း ေရာက္မသြား၊ ရက္ ၂၀-လည္း ေရာက္မသြား၊ ၁-လလည္းေရာက္မသြား။ ေခါင္းခဲရျပန္ၿပီ။ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။ လုပ္ၾကပါအံုး။ ဟိုစုံစမ္း၊ ဒီစုန္ဆန္။ ေခါင္းေနာက္၊ စိတ္ပူျဖစ္ရျပန္တယ္။

စကၤာပူပို႔ဖို႔ စာအုပ္ေတြကလည္း ဂ်ိဳဟိုးက ေညာင္ကန္ေအးေက်ာင္းမွာ မလႈပ္မယွက္ အိပ္စက္ေနရရွာျပန္တယ္။ စာအုပ္ေတြခမ်ာ စာဖတ္သူလက္ထဲ ေျပး၀င္ခ်င္ေနၿပီ။ သီရိလကၤာက ဥကၠ႒ကိုလည္း လွမ္းေမးရတာ အေမာ။ သူကေတာ့ ေျပာပါတယ္။ တပည့္ေတာ္တို႔ အားလံုးစီစဥ္ၿပီးသြားပါၿပီတဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေရာက္မသြားေသးတာက ခက္တယ္။ ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္ပါတယ္။ လက္ေတြ႕မျဖစ္ေသးသေရႊ႕ အစီအစဥ္ဆိုတာ အစီအစဥ္အဆင့္ပဲ ရွိတာေလ။ အလုပ္တစ္ခုဆိုတာ လုပ္လိုက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ အခက္အခဲဆိုတာ ေတြ႕ၾကံဳရစၿမဲ မဟုတ္လား။ မလုပ္ၾကည့္ေသးဘဲ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ ေရႊျပည္ေတာ္က လက္တစ္ကမ္းမွာပဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္လုပ္ၾကည့္ၿပီဆိုမွ ေရႊျပည္ေတာ္က ေမွ်ာ္လင့္တိုင္းေ၀းေနတာကို သိလာရတတ္တယ္ မဟုတ္လား။

မေလးရွားမွာ စာအုပ္ေတြ ပို႔ၿပီးတာနဲ႔ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရွာတာလို႔ပဲ ေျပာေျပာ။ ညည သူ႕အေၾကာင္း စဥ္စားရင္း ေမာခဲ့ရတယ္။ “ငါတို႔ မဂၢဇင္းေလး ပို႔ေတာ့ ပို႔ခဲ့ရၿပီ။ အဲဒီက ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္က တရုိတေသမွ ဆက္ဆံပါ့မလား။ သူခမ်ာ ဗီဒိုေတြထဲမွာပဲ မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေနေနရမလား။ ေရႊျမန္မာ စာဖတ္သူေတြလက္ထဲ အားပါးတရ ထည့္ေပးဖို႔ ဆႏၵရွိပါ့မလား”ေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလ သေဘာက်ၿပီး စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး ယူသြားသတဲ့ဆိုတဲ့ သတင္းေလးၾကားရရင္ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးဘူး။ တစ္ေန႔ ပီနန္ကို ပို႔လိုက္တဲ့ အုပ္ေရ ၆၀-ထဲက ၃၀-ကို တစ္ဦးတည္းက ယူသြားတယ္၊ ေနာက္ထပ္ ၃၀-ေလာက္ ထပ္ပို႔ေပးပါအံုးဆိုတဲ့အေၾကာင္း ၾကားရေတာ့ ၀မ္းသာလို႔ မဆံုးခဲ့ဘူး။ တာ၀န္ခံဆရာေတာ္ဦး၀ိစိတၱရဲ႕ ျပည့္၀တဲ့ ေစတနာေတြေၾကာင့္လို႔ဆိုလဲ မမွားပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ “ကိုယ္ေတာ္တို႔ျပန္ရင္ စာအုပ္ဖိုးေတြ အကုန္ေပးလိုက္မယ္။ တပည့္ေတာ္ဆီက ေရာင္းရသည္ျဖစ္ေစ၊ မေရာင္းရသည္ျဖစ္ေစ ကိစၥမရွိဘူး”လို႔ ခဏခဏ အမိန္႔ရွိတဲ့ ဓမၼ၀ိဟာရဆရာေတာ္ရဲ႕ အားေပးစကားၾကားရေတာ့လည္း အားတက္ခဲ့ျပန္တာေပါ့။

ဒီၾကားထဲ ေ၀ဖန္စကားေလးေတြကလည္း ၾကံဳရသေပါ့။ ေ၀ဖန္သံေလးေတြကလည္း ရတနာရာမက လကၤာေက်ာင္းသားေဟာင္းေျပာတဲ့စကားနဲ႔ သိပ္ေတာ့လည္း ေခါင္းမစားခဲ့ရပါဘူး။ “ဘုရားဆိုတာက ထားလို္က္ေတာ့။ ခု ၾကည့္ကြာ။ ဒုိ႔ ပီနန္းဆရာေတာ္ၾကီး၊ အမ်ားေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဘယ္ေလာက္ လုပ္ေဆာင္ေနသလဲ။ ဒါေပမယ့္ မႏွစ္က ရစရာမရွိေအာင္ ေ၀ဖန္ခံရေသးတယ္၊ စဥ္းစားသာၾကည့္၊ ဒို႔က ဘာေတြမို႔လို႔လဲ”။ မွန္လိုက္ေလ။ ရင္ထဲမွာလား ဦးေႏွာက္ထဲမွာလား မသိ။ အလင္းေတြျဖာသြားခဲ့ရတယ္။ သူ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္မိခဲ့တယ္။ မွန္လိုက္တာ။ “လုပ္လည္း လုပ္ခ်င္တယ္၊ အဲဒီအလုပ္ကို လုပ္လည္း လုပ္သင့္ေနတယ္ဆိုရင္ ေမာင္မင္းၾကီးသားေရ လုပ္သာလုပ္ပစ္လိုက္”လို႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ မိုးေပၚတက္ခဲ့တယ္။ “အလုပ္တစ္ခုဟာ ေကာင္းတဲ့အလုပ္လို႔ သင္ကိုယ္တိုင္ သိနားလည္ေသာအခါ ထိုအလုပ္ကိုလုပ္ဖို႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျခြင္းခ်က္ထားမေနပါေတာ့ႏွင့္”ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚဆရာၾကီးရဲ႕ စကားကလည္း ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာပါတယ္။ အီမန္ႏူရယ္ကန္႔လား၊ အဲလဘက္ကျမဴးလား မမွတ္မိေတာ့ပါ။

အခု မဂၢဇင္းက အမွားအယြင္း အေသးအမႊားေလး ႏွစ္ခု သံုးခုကလဲြရင္ အလြန္ေကာင္းလို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အသံေတာ္ေတာ္မ်ား ၾကားလိုက္ရတာက “မင္းတို႔ဟာၾကီးက ေကာင္းလြန္းေနတယ္ကြ။ ဘာလုပ္မွာလဲ”တဲ့။ “ဟင္လား…ဟာလား”ဘယ္လို အာေမဋိတ္ျပဳရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ညံ့မ်ား ညံ့ေနခဲ့ရင္ေကာ။ ရစရာကို ရွိမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုရမယ္။ “မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္က အလယ္အလတ္ မညံ့မေကာင္းေလးကို ဆိုလိုတာပါ”လို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆုိပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို လုပ္လိုက္ရင္လည္း “မင္းတို႔ဟာကကြာ…လုပ္မယ့္လုပ္ ရွယ္လုပ္ထည့္လုိက္ရမွာ၊ ဒီပံုစံမ်ိဳးေတာ့ ဘာထူးမွာလဲ”လို႔ ေျပာေနပါလိမ့္အံုးမယ္။ အခ်ိဳ႕ကလည္း ဆိုပါတယ္။ “မင္းတို႔မဂၢဇင္းထဲက တစ္ခ်ိဳ႕ဓာတ္ပံုေတြက ပုဂၢလိကဆန္ေနတယ္”ဟူ၍။ မွန္ေသာစကားကို ဆိုပါတယ္။ စာမူေရြးၾကတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဓာတ္ပံုေရြးတာ အထားအသိုကိစၥကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ပုဂၢိဳလ္ေရးကို နည္းနည္းမွ မၾကည့္၊ စာအုပ္အျပင္အဆင္ေကာင္းေရးကိုပဲ ၾကည့္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပုဂၢလိကပံုေတြေတာ့ ပါပါတယ္။ အဲဒါကလည္း ၾကည့္႐ႈသူလူအမ်ား ၾကည္ညိဳသဒၶါ ပြားေစမယ္လို႔ ယံုၾကည္လို႔ ထည့္လိုက္တာပါ။ ထိုပုဂၢဳိလ္တို႔အား ခင္မင္၍ မဟုတ္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္ဖက္နားက ၀င္လာေသာ ေ၀ဖန္သံမ်ားအတြက္ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ ထည့္သိမ္းဖို႔နဲ႔ ညာဖက္နားက ျပန္ထုတ္ပစ္ဖို႔ လမ္းႏွစ္သြယ္သာ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕က အားေပးစကားေျပာေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေလး အခ်ိဳ႕အတြက္ေတာ့ ခုထိ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဆဲပါ။ အဲဒီထဲက မ်က္ႏွာဖံုးစာသားနဲ႔ လကၤာတမန္လိုဂိုကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေစတနာအျပည့္နဲ႔ ဆြဲေပးခဲ့တဲ့ အရွင္ေတဇနိယ မဂၢဇင္းထဲမွာ က်န္ရစ္ေနခဲ့တာပါ။ (အရွင္ေတဇနိယကေတာ့ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ရပါတယ္လို႔ ဆိုမွာေသခ်ာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ကေတာ့ လိုအပ္ခ်က္ပါပဲ)။ ခ်န္ထားခဲ့တာ မဟုတ္ပါ။ အစက “မ်က္ႏွာဖံုးလိုဂို = အရွင္ေတဇနိယ”ဆိုၿပီး ဒီဇိုင္နာကို ေပးလိုက္တာ ပါပါတယ္။ ေနာက္မွ စာမ်က္ႏွာေတြ ျပန္ညွိေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို က်န္ရစ္ခဲ့တယ္ မသိပါ။ က်န္တဲ့လိုအပ္ခ်က္ေလးေတြကေတာ့ စာလံုးေပါင္းမွားေနတာ၊ ဓာတ္ပံုအထားအသို မပီျပင္ျဖစ္ေနတာတစ္ခု။ အဲဒီလိုေလးေတြပဲ ေတြ႕ပါတယ္။

ကဲ….ေထြရာေလးပါးဆိုေတာ့ ရပ္ခ်င္တဲ့ေနရာရပ္လို႔ ရေလာက္ပါတယ္။ ေနာက္ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ဆက္ေရးပါအံုးမယ္။ အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Tuesday, December 29, 2009

သတိၿမဲစြာ ပထမာ (၅)


အာနာပါနတရားကို သဒၶါတရားထက္သန္စြာ ၾကိဳးစားအားထုတ္ၾကေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္တိုင္း ဤနံပါတ္ကို (၉)႐ုပ္ပံုႏွင့္ အမွာစကားမ်ားကို ေသခ်ာေစ့ငု အၾကိမ္ၾကိမ္သတိျပဳလွ်က္ အားထုတ္ကုန္ရာသည္။ အထပ္ထပ္ ဖတ္႐ႈၿပီး ဆင္ျခင္သံုးသပ္ဖို႔ တိုက္တြန္းပါသည္။

အာနာပါနတရားကို သဒၶါအား၊ ၀ီရိယအားေကာင္းေကာင္းျဖင့္ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလတန္းေလလံုးစေသာ အာနာပါနအားထုတ္၍ ရသင့္ရထိုက္ေသာ ဥဂၢဟနိမိတ္တစ္မ်ိဳးမ်ိဳး ရခါစအခါမွာ အလြန္အားတက္သေရာျဖစ္ၿပီး ၀မ္းသာလံုးဆို႔ကာ အာ႐ံုကို လႊတ္မိတတ္ၾကကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ၀မ္းသာလြန္းၿပီး ထမိလိုက္တတ္ၾကသည္။ မလႊတ္လိုက္မိဖို႔၊ မထလိုက္မိဖို႔ အလြန္အေရးၾကီးပါသည္။

အလြန္သတိျပဳသင့္ပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ဤပါေမာဇၹအျခင္းအရာျဖစ္ေသာ လင္းေရာင္ျခည္ေခၚ သမာဓိေရာင္ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ရလာျခင္းသည္ အနည္းဆံုး ကမၻာရာေထာင္ အားထုတ္ဖူးမွသာ ရႏိုင္ေသာတရားထူးျဖစ္ေပသည္။ လြယ္လြယ္ႏွင့္ေပါ့ေပါ့ အားထုတ္ျခင္းျဖင့္ ရႏိုင္ေသာသေဘာမရွိေပ။ ဤအခ်က္မွာ လြန္စြာ အားတက္ဖြယ္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကမၻာအဆက္ဆက္အားထုတ္ဖူးမွ ရႏုိင္ေသာ တရားအထူးကို တစ္ထိုင္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္ပါတ္ႏွစ္ပါတ္တည္းႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ၊ တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္ ရကာမွ်ျဖင့္ အလြယ္သားပဲဟု ေပါ့ေပါ့ဆဆ မေအာက္ေမ့မမွတ္ထင္အပ္ေပ။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ထိုင္လွ်င္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕ရတတ္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ၅-လ၊ ၆-လၾကာေအာင္ ထပ္မံအားထုတ္ပါေသာ္လည္း မိမိရရွိခဲ့ဖူးေသာနိမိတ္မ်ိဳးကို မေတြ႕ရဘဲ ရွိတတ္ၾက၊ ၾကာတတ္ၾကကုန္သည္။

သို႔ျဖစ္၍ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလနိမိတ္၌ သတိ၊ သမာဓိတို႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ အာ႐ံုမၿမဲေသး၊ မစဲြေသးမွီ မလႊတ္လိုက္၊ မေတာ္လိုက္ပါႏွင့္ဦး။ စဲြမွၿမဲမွ နိမိတ္ေပၚၿပီးေနာက္ အနည္းဆံုး ၅-ပါတ္၊ ၆-ပါတ္ျဖစ္ေစ၊ ၁-နာရီ၊ ၂-နာရီျဖစ္ေစ သိမ္ေမြ႕ႏူးညံ့စြာ အာ႐ံုစိုက္ၿပီးလွ်င္ သိမ္းဆည္းသင့္ပါသည္။

နိမိတ္ႏွင့္ မိမိ၏ သတိသမာဓိတို႔ ခိုင္ၿမဲေလာက္ၿပီ၊ စြဲမွတ္ႏိုင္ေလာက္ၿပီဟု ထင္ေသာအခါ ဤနံပါတ္ ၉-ပံုအတိုင္း မ်က္စိကို ေမွးေမွးထားၿပီး စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး အကုန္ဖြင့္လွ်က္လည္း စမ္းသပ္အားထုတ္ၾကည့္သင့္ပါသည္။

မ်က္စိကို ဖြင့္လွ်က္ အားထုတ္ျပန္ေသာအခါတြင္လည္း မွိတ္ထားစဥ္ကကဲ့သို႔ နိမိတ္၀င္သည္ကိုလည္းေကာင္း၊ နိမိတ္ထြက္သည္ကိုလည္းေကာင္း ေလတို႔ႏွင့္ တစ္ထပ္တည္း အခ်ိဳးတက်ျဖစ္ေနမွသာ စဲြသည္ၿမဲသည္ဟု ဆိုရပါသည္။ အာရံုကို မလႊတ္ႏွင့္ဦး။ အသာထ၍ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္ၾကည့္ပါ။ ထိုကဲ့သို႔ ထိုင္ေနလဲမေပ်ာက္၊ လမ္းေလွ်ာက္ေသာအခါမွာလည္း မေပ်ာက္၊ ေလ်ာင္းေနေသာ္လည္း မေပ်ာက္၊ ရပ္ေနေသာ္လည္းမေပ်ာက္ပ်က္ေတာ့မွသာ သတိၿမဲစြာ၊ ပထမာျဖစ္၍ အာနာပါနပထမအဆင့္ၿပီးဆံုးၿပီဟု မွတ္ယူရပါမည္။ (သေတာ၀ အႆသတိ၊ ပႆသတိ-အပိုဒ္ၿပီးေလၿပီ။)

ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလ အားထုတ္တိုင္း အားထုတ္တိုင္း အမွန္ထင္ျမင္လာေသာအခါ ေရွ႕အဆင့္သို႔ကူး၍ ပဋိဘာဂနိမိတ္ျဖစ္လာေအာင္ အားထုတ္ရပါေတာ့သည္။ နိမိတ္မၿမဲေသးဘဲလွ်က္ စိတ္ကူးတည့္ရာ စမ္းလုပ္မိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အတိုအရွည္ ႐ႈမိ၍ေသာ္လည္းေကာင္း အာ႐ံုေထြျပား၍ ေပ်ာက္ပ်က္သြားတတ္ၾကကုန္သည္။ ဆရာနည္းက်က် မ႐ႈမွတ္တတ္လွ်င္ ဤအဆင့္တြင္ စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့သြားတတ္ၾကသျဖင့္ သတိျပဳသင့္ပါသည္။

ဤကမၼ႒ာန္းအလုပ္ကို ဆရာမရွိဘဲ စိတ္အထင္ႏွင့္ျဖစ္ေစ၊ ေျပာသံၾကားဖူး႐ံုျဖင့္ အားထုတ္ၾကလွ်င္ အပိုင္းအျဖတ္၊ အာ႐ံုထား ေနရာမက်ျဖစ္သျဖင့္ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကပါသည္။ အခ်ိဳ႕ပုဂၢိဳလ္မ်ားမွာ စ၍အားထုတ္ကာမွ်ျဖင့္ အလင္းနိမိတ္ကို ရရွိၾကေသာ္လည္း အထက္သို႔ တက္လွမ္းႏုိင္ျခင္းမရွိ၊ ဆက္၍႐ႈမွတ္ရမည့္နည္းကိုလည္း မသိသျဖင့္ အက်ိဳးမမ်ား၊ လိုရာခရီးမေရာက္ ျဖစ္တတ္ၾကေလသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤနံပါတ္ (၉)ႏွင့္ အမွာစကားမ်ားကို လိုက္နာသင့္ေလသည္။

အာနာပါနနိမိတ္ ၁၂-ပါးႏွင့္ အက်ယ္သိမွတ္ဖြယ္ရာမ်ားကို သိလိုလွ်င္ ၀ိသုဒၶိမဂ္၊ မဟာဋီကာ၊ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းမ်ားတြင္ ၾကည့္႐ႈမွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။

ဤသို႔ အထပ္ထပ္ သတိေပးရ၊ မွားထားရျခင္းသည္ အေၾကာင္းမဲ့ မဟုတ္ပါ။ အလြန္၀မ္းသာၿပီး ေပါ့ဆမိသျဖင့္ အလွ်င္အျမန္ ထလိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေမာင္ျမေမာင္ဆိုေသာ ေယာဂီတစ္ဦး နိမိတ္ေပ်ာက္သြားသည္မွာ ယေန႔အထိ ျပန္မရႏုိင္ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ဦးဘခင္ဆိုေသာ ေယာဂီမွာလည္း ဤအတိုင္းပင္ျဖစ္ၿပီး ျပန္မရသည္မွာ ယေန႔ကာလအထိ ၂-ႏွစ္ခန္႔ ၾကာျမင့္ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေပါ့ဆမိသျဖင့္ အိပ္မက္ထဲေရႊအိုးရသကဲ့သို႔ ဘာမွမသံုးလိုက္ရဘဲ ျဗဳန္းကနဲ၀မ္းသာ ကဗ်ာကရာ၀မ္းနည္းရတတ္ေလသည္။ တစ္မဂ္၊ တစ္ဖိုလ္ႏွင့္လည္း ေ၀းတတ္ၾကေလသည္။ နိဗၺာန္သြားလမ္းလည္း အစေပ်ာက္ေနတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။

ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ အထူးသတိျပဳေစလိုသည္မွာ ရုပ္ပံု နံပါတ္ ၈-ႏွင့္ နံပါတ္ ၉-တို႔အတိုင္း မွိတ္တစ္လွဲ႔၊ ဖြင့္တစ္လွည့္၊ မွိတ္တစ္လွဲ႔၊ ဖြင့္တစ္လွည့္ႏွင့္ အၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းသပ္အားထုတ္၊ ၿမဲၿပီစဲြၿပီထင္ေသာအခါမွ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း အားထုတ္။ မည္သို႔အားထုတ္အားထုတ္ နိမိတ္အလင္းမေပ်ာက္လွ်င္ ပထမအဆင့္ ၿပီးျပည့္စံုၿပီဟု မွတ္ယူႏိုင္ၾကပါသည္။ သိန္းထီဆုၾကီးေပါက္ထားေသာ္လည္း ထီလက္မွတ္ေပ်ာက္ေနေသာသူ၏စိတ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးေနျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားၾကေစလုိပါသည္။

ပထမအဆင့္ အားထုတ္နည္း ၿပီးၿပီ။ ။

Saturday, December 26, 2009

သတိၿမဲစြာ ပထမာ (၄)



႐ုပ္ပံုနံပါတ္ ၆-တြင္ ျပဆိုခဲ့ေသာ ဓမၼေရာင္ျခည္ေခၚ အာနာပါနသမထသမာဓိေလအာ႐ံုဟူေသာ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ရလာရျခင္း၊ ေပၚထြက္လာရျခင္းသည္ အားထုတ္သူေယာဂီပုဂၢိဳလ္၏ ပါရမီထူးေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုပါေမာဇၹ(ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္ျခင္း) ေပၚလုနီးေသာအခါ မေနမနားၾကိဳးစားလိုေသာစိတ္၊ မျဖစ္မေန မေလွ်ာ့တန္း အားထုတ္လိုေသာ ၀ီရိယ၊ သတိ၊ သမာဓိမဂၢင္တို႔ ခိုင္ၿမဲစြာတည္လာမႈကိုပင္
အ႒ကထာ၌ ကုသလစၦႏၵ၊ ဆႏၵာ၀သာကာရဟူ၍ ျပဆိုေတာ္မူၾကသည္။

ထိုဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားကား ဤနံပါတ္ ၇-ပံုအတိုင္း မိမိ၏ ႏွာေခါင္း ၾကီး၍ ခြက္ေတာင္းျပည္ေတာင္း၊ အုန္းသီးခန္႔ ၾကီး၍ဖု၍လာသည္ဟုလည္း ထင္ျမင္တတ္ၾကသည္။ ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာတစ္ေတာင္ခန္႔ ၾကီးလာသည္ဟုလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ လႊဆြဲသကဲ့သို႔ ပုခတ္လႊဲေနသကဲ့သို႔ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုဖံု မိမိ၏ႏွာေခါင္း၌ ထင္လာတတ္ၾကသည္။ ဤကားဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္၍ ျဖစ္ေပၚေနျခင္းသာျဖစ္သည္ဟု အ႒ကထာ၌ ျပဆိုထားသည္။

ထိုအျခင္းအရာမ်ားကို အထူးဂ႐ုျပဳ၍ မွတ္သင့္ပါသည္။ ဆႏၵျပင္းထန္ေနေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္သူျမတ္သည္ ထြက္ေလႏွင့္၀င္ေလတို႔ အထူးသျဖင့္ သန္႔ရွင္းလာၿပီး ေရတြက္၍ မွတ္ရာတြင္လည္း အၿမဲတမ္းသတိမလြတ္ျဖစ္လာလွ်က္ အ႐ႈအ႐ႈိက္အထုတ္အသြင္းတို႔ ညင္သာသိမ္ေမြ႕လာတတ္ပါသည္။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ ပန္းဆိုင္းဆဲြထားသကဲ့သို႔ မိမိ၏ခႏၶာကိုယ္ၾကီးမွာ ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ေနသကဲ့သို႔ထင္မွတ္ကာ တစ္ေနကုန္ထိုင္၍ ႐ႈမွတ္ေနရေသာ္လည္း ေညာင္းျခင္း၊ ကိုက္ခဲျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ျခင္းအလ်ဥ္းမရွိ၊ မပင္မပန္းမႏြမ္းမနယ္ အားထုတ္၍ ေမြ႕ေလ်ာ္လာေတာ့သည္။ ကာယလဟုတာ (ကိုယ္ခႏၶာေပါ့ပါးျခင္း)၊ စိတၱလဟုတာ (စိတ္ေပါ့ပါးျခင္း)၊ ကာယမုဒုတာ (ကိုယ္ခႏၶာႏူးညံ့ျခင္း)၊ စိတၱမုဒုတာ (စိတ္ႏူးညံ့ျခင္း)၊ ကာယကမၼညတာစိတၱကမၼညတာ (ကိုယ္အမႈ၊ စိတ္အမႈတို႔၌ လြယ္ကူစြာစြမ္းႏုိင္ျခင္း)ဟူေသာ အေျခအေနတို႔ ျဖစ္ေပၚေနျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္တို႔မွာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ ကုသလစၦႏၵေခၚ ဆႏၵာ၀သာကာရလိုက္ျခင္းတို႔၏ အက်ိဳးတရားမ်ားပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ပါေမာဇၹ၀သာကာရ၏အက်ိဳးတရားျဖစ္ေသာ အလင္းကြက္၊ အလင္းတန္းတို႔သည္ ေပၚတစ္လွည့္၊ ေပ်ာက္တစ္လွည့္သာ ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ထိုကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနေသးလွ်င္ ထပ္ကာထပ္ကာ မေနမနား အားထုတ္သင့္ပါသည္။ တစ္ခ်က္မွိတ္၊ တစ္ခ်က္႐ႈ၊ တစ္ခ်က္ေပၚႏွင့္ ေကာက္လိုက္တုိင္း ေကာက္လိုက္တုိင္း ျမင္ထင္ေနေသာ ေလနိမိတ္စဲြထင္လာေတာ့သည္ကိုပင္ သတိၿမဲစြာ ပထမာဟု ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
အထက္တြင္ ျပဆိုခဲ့ေသာ ဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹအျခင္းအရာမ်ားသို႔ မသက္မူ၍ ကိုယ္ခႏၶာၾကီး ေလးလံထိုင္းမႈိင္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ အသက္႐ႈက်ပ္ကာ ေမာပန္းလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မိမိထိုင္ေနေသာ အခင္း၊ ဖ်ာတို႔ တြန္လိမ္လာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေျမၾကီးၾကမ္းျပင္တို႔သည္ ညြတ္ကုန္ ၾကိတ္ၾကိတ္ျမည္ကုန္သကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာလွ်င္ နိမိတ္မရဘဲ ၾကာေနတတ္ပါသည္။ အျခင္းအရာ မဖက္သူဟု ဆိုပါသည္။ မဥၹပိ႒ံ ၾသဏမတိ၊ ၀ိကူဇတိဟု အ႒ကထာျပလိုရင္း စကားေတာ္ျဖစ္ပါသည္။




ဤနံပါတ္ ၈-ရုပ္ပံုသည္ သတိၿမဲၿပီး အျခင္းအရာႏွစ္ပါး (ဆႏၵ၊ ပါေမာဇၹ)ျဖစ္လာၿပီးေသာ ေယာဂီတုိ႔သည္ မိမိရအပ္ေသာ ေလတန္းေလေခ်ာင္းဟူေသာ ဥဂၢဟအထူးကို တစ္ထပ္တည္း တစ္ခ်က္တည္း ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏုိင္ ႏိုင္နင္းစြာ အားထုတ္ေလ့လာပြားမ်ား၍ ေနပံုျဖစ္ပါသည္။

အထူးမွာ ႏိုင္နင္းပိုင္ႏုိင္ၿပီဟု ေသခ်ာက်နသိၿပီးေသာအခါ တစ္ခါတစ္ရံ ေရွ႕သို႔ တစ္ထြာခန္႔၊ တစ္ေပခန္႔၊ တစ္ေတာင္ခန္႔၊ တစ္လံခန္႔ မႈတ္အပ္၊ ႐ႈိက္အပ္၊ ေလ့လာအားထုတ္သင့္ပါသည္။ ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ႐ႈမွတ္ရာတြင္ မိမိစိတ္က ေရွ႕မွေျပးေစ ျပန္လာေစၿပီးမွ စိတ္ႏွင့္တစ္ထပ္တည္းေသာ ေလနိမိတ္တန္းကိုလည္း ေျပးေစျပန္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ သို႔မွသာ လြယ္ကူမည္ကို အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။

သေဘာတရားကို ေသခ်ာနားမလည္ၾကေသာ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ မိမိစိတ္က ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ လုံ႔လမျပဳရဘဲ မိမိရေသာ အလင္းနိမိတ္ကိုသာ ေျပးေစရန္ ျပန္ေစရန္ ႐ႈမွတ္ၾကသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ႐ႈမွတ္ရာတြင္ နိမိတ္တန္းမွာ မိမိလိုသလို မေျပး မျပန္ရွိေနသျဖင့္ စိတ္ပ်က္ၿပီး ဆရာထံလာ၍ ေျပာတတ္ၾကသည္။ သတိျပဳသင့္ပါသည္။

Friday, December 25, 2009

ဆရာနဲ႔ဒကာ ဓမၼသာကစၦာ


(အမွာစကား ၾကိဳတင္ပါးလိုက္ပါရေစ….ဆရာေကာင္းသမားေကာင္း၊ ၾကည္ညိဳဖြယ္ရာ ျမတ္သံဃာအေပါင္းအား ေစာ္ကားလုိစိတ္ အလ်ဥ္းမရွိပါ။ ဤစာကေတာ့ အဆိုပါ ျမတ္သံဃာအေပါင္းႏွင့္ လံုး၀(လံုး၀) သက္ဆိုင္ျခင္းမရွိပါ။ ေနာက္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးတုိက္ခိုက္ေသာစာလည္း မဟုတ္ပါ။)

ဒကာ= အရွင္ဘုရားေနေကာင္းလားဘုရား။ တပည့္ေတာ္ေတာင္ ဆရာေတာ့္ဆီ မေရာက္တာၾကာၿပီ။ တပည့္ေတာ္ ၿပီးခဲ့တဲ့လက တရားအားထုတ္ျဖစ္ေသးတယ္ဘုရား။

ဆရာ= ေအး..ေအး…ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတာလုပ္မွေတာ့ ေကာင္းတာျဖစ္မွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ေနပါအံုး။ ဒကာစီးလာတဲ့ ကားၾကီးက ေကာင္းလွခ်ည္လား။ ဘယ္ေလာက္ေပးရတုန္း။ က်ဳပ္တို႔တို႔ေတာ့ျဖင့္ ၀ယ္မစီးႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား..။ ဆရာေတာ္က မလိုပါဘူးဘုရား။ ကားအမ်ိဳးမ်ိဳး စီးေနရတာပဲ။ ဒါနဲ႔ ညက တပည့္ေတာ္ ဘုရားေရွ႕မွာ တရားထိုင္ေနေတာ့ တစ္ကိုယ္လံုး ေပ်ာက္သြားသလိုၾကီး ျဖစ္သြားတယ္ဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး…ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ဆက္အားထုတ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုေရခဲေသတၱာၾကီးက မေန႔က ၀ယ္လာတာေလ။ ဘုန္းၾကီး စုထားတာေလးေတြ ကုန္တာပါပဲ။ ေစ်းေတြကလည္း တက္လွပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာကလည္း လိုအပ္တာေတြခ်ည္းပဲ။ လွဴတန္းသူေတြကလည္း နည္းလာသဗ်။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား။ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျဖည့္သြားရမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ တပည့္ေတာ္တရားထိုင္ေတာ့ ၀ိတက္တို႔၊ ၀ိစာရတို႔အေၾကာင္းကို စိတ္ထဲက အလိုလို သိခ်င္လာတယ္ဘုရား။ အဲဒါ တပည့္ေတာ္ကို ရွင္းျပပါအံုးဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး…၀ိတက္ဆိုတာ ၾကံစည္တာေပါ့ကြာ။ ၀ိစာရဆိုတာ သံုးသပ္တာေပါ့ကြာ။ ေအး…ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းတုိက္တစ္ခု တည္ေထာင္ရတာ မလြယ္ပါဘူး။ အခုဆို ငွါးခေတြကလည္း ႏွစ္ဆကို တက္သြားတာပဲ။ ဘုန္းၾကီးမယ္ တစ္လတစ္လ လခေပးဖို႔ကို မနည္းရုန္းကန္ေနရတယ္။ အခုတေလာ အလွဴအတန္းေတြကလည္း ရွားပါးလာတယ္ကြယ့္။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ စုေပါင္းၿပီး တတ္ႏိုင္သေရြ႕စုေပါင္းလွဴၾကမွာေပါ့ဘုရား။ ဒါနဲ႔ တရားထုိင္တဲ့အခါမွာ အာရမၼဏဆိုတာ သိရတယ္ဘုရား။ ကမၼ႒ာန္းအာရံုနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေလးေတြ ရွင္းျပေပးပါအံုးဘုရား။

ဆရာ= ေအး….ေအး။ အာရမၼဏဆိုတာ အာရံုေပါ့ကြာ။ ကမၼ႒ာန္းဆုိတာကေတာ့ ကမၼ႒ာန္းေပါ့။ ကမၼ႒ာန္းအာရံုဆုိတာကေတာ့ ကမၼ႒ာန္းအာရံုလို႔ မွတ္လိုက္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ရွင္းပလား။ ဒါနဲ႔ ေငြေစ်းေတြ ဘယ္လုိျဖစ္ေနတုန္း။ ေငြေစ်းေတြ တက္လုိက္က်လိုက္နဲ႔။ လုပ္ရကိုင္ရ ေတာ္ေတာ္က်ပ္တယ္။ အေမရိကန္ေဒၚလာေတြ ေစ်းေတြက်ေနေတာ့ ဘုန္းၾကီးက ေဒၚလာပဲ ေဆာင္ထားေတာ့ ပူေနရတယ္။ ကမၻာစီးပြားေရးလည္း ဘယ္လိုေတြ ျဖစ္ေနမွန္း မသိပါဘူးကြာ။ စိတ္ကို ေတာ္ေတာ္ညစ္ပါတယ္ ဒကာရယ္။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား။ အဆင္ေျပသြားမွာပါဘုရား။ တပည့္ေတာ္တုိ႔က ကိုယ္တုိင္ စီးပြားေရးလုပ္ေနတာ့ ပိုပူရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ တရားအားထုတ္ရင္ သမာဓိေလး ရေတာ့မယ္လုပ္ရင္ တစ္ကိုယ္လံုး ေနရာအႏွံ႔အျပားက ယားယံလာသလိုၾကီး ခံစားရတယ္ဘုရား။ တစ္ေနရာမွာ ျခင္ကိုက္ေနသလို၊ ပုရြက္ဆိတ္ကိုက္ေနသလို၊ တကယ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့လည္း ဘာေကာင္မွ မကိုက္ဘူးဘုရား။ အဲဒီလို ျဖစ္ေနရင္ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး အားထုတ္ရမလဲဘုရား။ အမိန္႔ရွိပါအံုး။

ဆရာ= ေအး…ေအး..ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ အဲဒါ ေကာင္းတယ္။ ဆက္အားထုတ္။ ဒါနဲ႔ ဒကာၾကီးသားက အေမရိကားမွာ ေက်ာင္းတက္ဖို႔ လုပ္ေနတာေကာ အဆင္ေျပသြားၿပီလား။ တို႔လည္း အေမရိကားသြားခ်င္ေနတာ။ အဆင္ကို မေျပဘူး။ တို႔မ်ား အေမရိကသြားဖို႔ ကံဇာတာ မပါဘူး ထင္ပါရဲ႕။ ေသေသခ်ာခ်ာ အကုန္အက်ခံ လုပ္ေပးသူရွိရင္ေတာ့ အေကာင္းသား။ မေသခင္ အေမရိကကိုေတာ့ ေရာက္ခ်င္လိုက္ပါဘိ ဒကာရယ္။ ဒီလို ေခတ္မွီတဲ့ေခတ္ၾကီးမွာ အေမရိကေလးေတာ့ ေရာက္ခ်င္သားကြယ္။

ဒကာ= တင္ပါဘုရား။ ေရာက္မွာပါ့ဘုရား။ ဟိုေန႔က ဒီကို အညာက ေကာင္ေလးေတြ ေရာက္လာတယ္ဘုရား။ သူတုိ႔ရြာမွာဆို ဆယ္မိုင္ေလာက္ပဲေ၀းတဲ့ ၿမိဳ႕ေပၚကို မေရာက္ေသးတဲ့ ရြာသားေတြ အမ်ားၾကီးတဲ့ဘုရား။ ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းၾကီးက ရန္ကုန္သြားရမယ္ဆုိရင္ အလြန္ ေပ်ာ္ၾကတယ္ဆိုပဲဘုရား။ ဆရာေတာ္ေတာ့ မသိဘူးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ေတာ့ အခုလို ျပည္ပထြက္ခြင့္ရတာကိုပဲ ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္လို႔ မွတ္ယူမိပါတယ္ဘုရား။ အခု ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ၿပီး တရားအားထုတ္က်င့္ေလးပါ ရေနေတာ့ ၀မ္းသာတယ္ဘုရား၊
ဒါနဲ႔ အခုတပည့္ေတာ္က ဖားေအာက္နည္းနဲ႔ တရားမွတ္တာဘုရား။ မိုးကုတ္နည္းတုိ႔ မဟာစည္နည္းတို႔ ကႏၷီနည္းတို႔ အမ်ားၾကီးပဲ ၾကားဖူးတယ္ဘုရား။ ေနာက္ထပ္ဘယ္နည္းေတြ ရွိေသးလဲဘုရား။ မိုးကုတ္က ထြက္ေလ၀င္ေလ၊ မဟာစည္က ေဖာင္းပိန္၊ ကႏၷီနည္းက ထြက္ေလ၀င္ေလကို ဂဏန္းေရနဲ႔ မွတ္တာ။ အဲဒီေလာက္ပဲ သိတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို အဲဒီနည္းေတြအေၾကာင္း ရွင္းျပပါအံုးဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး….ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ နည္းေတြက အမ်ားၾကီးပါပဲကြာ။ ဖားေအာက္နည္းက ဖားေအာက္ဆရာေတာ္ၾကီး ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ နည္း၊ မိုးကုတ္နည္းက မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ၾကီး ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့နည္း၊ မဟာစည္နည္းက မဟာစည္ဆရာေတာ္ၾကီး ရႈမွတ္ခဲ့တဲ့နည္း…..အဲဒီလိုေပါ့ကြာ။ ရွင္းပါတယ္။ ကြာပါဘူးကြာ။ ဘုရားနည္းေတြခ်ည္းပါပဲ။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါပဲ။ ရွာဖတ္ေလ။ စာအုပ္စာေပ လူ႕မိတ္ေတြတဲ့ကြ။ စာဖတ္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းရံပုံေငြက အေတာ္နည္းေနၿပီ။ အဲဒါ အသိမိတ္ေတြေလးေတြ ဖိတ္ၿပီး ရံပုံေငြေလးဘာေလး တုိးေအာင္ၾကံေဆာင္ၾကပါအံုး။ သာသနာျပဳရတာ မလြယ္ပါဘူးကြာ။ စည္းလံုးမႈက အေတာ္နည္းၾကတယ္။ ဘယ္ေနရာမဆို ညီညြတ္မွ။ ညီညြတ္မွ ေအာင္ပဲြရတာ။ ဒကာေတြက ညီညီညြတ္ညြတ္ လွဴၾကတန္းၾကမွ ဘုန္းၾကီးတုိ႔က အလုပ္လုပ္ရလြယ္တာ။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ တတ္ႏုိင္သေလာက္ လွဴၾကတန္းမွာပါဘုရား။ အခုတေလာ အလုပ္အကိုင္ေတြက အဆင္မေျပေတာ့လို႔ပါဘုရား။ ခြင့္လႊတ္သည္းခံေတာ္မူပါဘုရား။ ဒါနဲ႔ နာဂစ္ရဲ႕ ဂယက္ကလည္း မၿပီးေသးဘူးဘုရား။ ဗုဒၶဘာသာေတြက အနီးကပ္လွဴဒါန္းမႈမျပဳေတာ့ အနီးကပ္လုပ္ေဆာင္ေနတဲ့ ခရစ္ယာန္ဘာသာကို ေျပာင္းကုန္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြအမ်ားၾကီးပဲဘုရား။ ခရစ္ယာန္ေတြကလည္း သူတုိ႔ဘာသာေျပာင္းရင္ အိမ္ေဆာက္ေပးမယ္…စတဲ့ မက္လံုးေတြ ေပးၿပီး လုပ္ၾကတာဘုရား။ တပည့္ေတာ္စာဖတ္လို႔ သိရပါတယ္ဘုရား။ အိမ္ဆိုတာ လူတိုင္းလိုခ်င္ၾကတာပဲဘုရား။ ေနစရာအိမ္မရွိသူေတြက အိမ္လိုခ်င္ေတာ့ ဘာသာျခားကို ေျပာင္းကုန္ေတာ့တာပဲဘုရား။ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာ အဲဒီလို ျဖစ္ရင္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ အခုလို ဗုဒၶဘာသာအမ်ားစုရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျဖစ္ေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ရင္နာစရာေကာင္းတယ္ဘုရား။ ေနာက္ၿပီး ဘုန္းၾကီးက ၅-သိန္းခန္႔၊ သီလရွင္ သိန္းခ်ီရွိေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဒီလိုအျဖစ္ေတြ ရွိေနတာ ပိုဆိုးတယ္ဘုရား။ နာဂစ္အတြက္ တပည့္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုေပါင္းၿပီး လွဴေနတုန္းပဲဘုရား။ ၿပီးခဲ့တဲ့လကေတာင္ ၁၀-သိန္းေလာက္ လွဴလိုက္ေသးတယ္ဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး….ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ တုိ႔လည္း တစ္ခါေတာ့ လွဴလိုက္ေသးတယ္ေလ။ တတ္ႏုိ္င္သေလာက္ေပါ့။ ဘုန္းၾကီးတုိ႔ကေတာ့ သာသနာေရးကိစၥေတြ ဒီေက်ာင္းေလးကိစၥေတြနဲ႔ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ဘူး။ အလွဴအတန္းဆိုတာ ဘုန္းကံၾကီးတဲ့သူ အစြမ္းအစရွိတဲ့သူေတြမွ လွဴႏုိင္တာ။ ၾကိဳးစားလွဴၾက။ ဒါနဲ႔ အခု စက္ပစၥည္းအသစ္ဆိုတာေတြ အရမ္းကို ေၾကာျငာေနတယ္ေနာ္။ ဘုန္းၾကီးလဲ laptop တစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္လုိက္တာ။ ဘုန္းၾကီးၾကိဳက္တဲ့ဥစၥာက ေဒၚလာ ၁၇၀၀-ေလာက္ရွိတယ္ဆိုပဲ။ သံုးရတာ အေတာ္ေကာင္းတယ္ဆုိပဲကြယ့္။

ဒကာ= တင္ပါ့ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ ဆရာေတာ္သံုးခ်င္တယ္ဆုိရင္ လုပ္ေပးပါ့မယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ နာဂစ္အတြက္ဆုိၿပီး စုထားတဲ့ေငြေလး ၁၀-သိန္းေလာက္ေတာ့ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကို ထပ္ျဖည့္ၿပီး ဆရာေတာ့္အတြက္ သံုးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလားဘုရား။ ဒါနဲ႔ အာနာပါန(ထြက္ေလ၀င္ေလ)တရားအားထုတ္တာကို တစ္ခ်ိဳ႕က နိဗၺာန္မရႏုိင္ဘူးဘာညာနဲ႔ တပည့္ေတာ္ကို ေျပာတယ္ဘုရား။ အဲဒါ အာနာပါနအေၾကာင္းနဲ႔ ဘယ္လိုအားထုတ္ရင္ အက်ိဳးမ်ားမယ္ဆုိတာ ရွင္းျပပါအံုးဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး…ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတာ့ အေကာင္းစား laptopၾကီး ကိုင္ရေတာ့မယ္ေပါ့။ ေအးကြ…သာသနာ ပုည၀ႏၱႆ…..သာသနာဆိုတာ ဘုန္းကံၾကီးမားတဲ့သူေတြမွ ေထာက္ပံ့လို႔ ရတာ။ ဒကာက ဘုန္းကံၾကီးလို႔ လွဴခြင့္ရွိတာ။ ဘုန္းကံမရွိတဲ့သူေတြ ေက်ာင္းေတာင္မလာႏုိင္ဘူး။ ဟုတ္တယ္မလား။ အင္း…အာနာပါန…ထြက္ေလ၀င္ေလ ကမၼ႒ာန္းဟုတ္လား။ တရားအားထုတ္ဖို႔ အမ်ားၾကီး သိစရာ မလိုပါဘူးကြာ။ ကိုယ္အားထုတ္စဥ္အတိုင္းသာ ဆရာညႊန္ျပတဲ့အတိုင္း အားထုတ္စမ္းပါ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ပါရမီျပည့္ရင္ နိဗၺာန္ေရာက္မွာပါ။

ဒကာ= ေအာ္….ေအာ္…..ေအာ္….တင္ပါ့ဘုရား။ ဆရာေတာ့္ဆီက ဒီေန႔ တရားဓမၼအေၾကာင္းေတြ အမ်ားၾကီးၾကားရလုိ႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ ဆရာေတာ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရား။ တပည့္ေတာ္ကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါအံုးဘုရား။

ဆရာ= ေအး…ေအး…ေကာင္းတယ္။ ေကာင္းတယ္။ ဆက္လက္ခ်ီးေျမာက္လွဴဒါန္းႏုိင္သူ ျဖစ္ပါေစကြယ္….

Tuesday, December 22, 2009

သတိၿမဲစြာ ပထမာ (၃)



အထက္ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ (၅)ပံုသည္ ယခင္ျပဆိုခဲ့ၿပီးေသာ နည္းသံုးနည္းအနက္ ကသိုဏ္းအဓိက၊ အာရံုသာမည ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ရေသာနည္းကို ျပသထားေသာပံုျဖစ္ပါသည္။ ထိုသို႔အားထုတ္႐ႈမွတ္ရင္း ထြက္ေသာေလ၊ ၀င္ေသာေလတို႔သည္ ထိခတ္မိရာ ႏွာသီးဖ်ားအရပ္၌ တိုးထိတိုင္း တိုးထိတိုင္း လြတ္သြားသည္ဟူ၍ မရွိျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။ အမွတ္အသိစိတ္၍လာေသာအခါ သတိသမာဓိလည္း ခိုင္ၿမဲလာေပလိမ့္မည္။

ထိုသမာဓိ၏ တန္ခိုးသတၱိေၾကာင့္ သမာဓိတည္ရာျဖစ္ေသာ ကသိဏဌာနမွ ေရြးေစ့ခန္႔ေလာက္ေသာ္လည္းေကာင္း သို႔မဟုတ္ ခဲေခ်ာင္းကေလးေရးထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း အစတြင္ ေမွးေမွးမိွန္မွိန္ရွိေသာ အလင္းကေလး ေပၚထြက္လာတတ္သည္။ ဆက္လက္၍ အားထုတ္႐ႈမွတ္ေသာအခါ ေပ်ာက္တစ္ခါ-ေပၚတစ္လွည့္ (အမွတ္ ၅-ပံုတြင္ ေတြ႕ျမင္ရသည့္အတိုင္း) တကယ့္အလင္းနိမိတ္ကို ေတြ႕ျမင္လာရေပလိမ့္မည္။ ဆက္လက္၍ ၀ီရိယစုိက္အားထုတ္႐ႈမွတ္လွ်င္ အၿမဲလင္းထိန္ေနေသာ အလင္းနိမိတ္ကို ေတြ႕ျမင္လာရတတ္ပါသည္။

အထူးေဖာ္ျပလိုသည္မွာ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ကသိုဏ္း၀န္း(ႏွာသီးဖ်ား)ကိုပင္ မထင္မျမင္ႏိုင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ စိတ္ျဖင့္ “မီးေတာက္မီးခဲကေလး ႏွာသီး၀တြင္ ရွိသည္၊ ၀င္ေလထိေသာအခါ လင္းသြားသည္၊ ထြက္ေလထိေသာအခါ လင္းသြားသည္”ဟုပင္ ဥပါဒ္ေပးၾကရ၊ ဖန္ဆင္းေပးၾကရကုန္သည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားသည္ ႏွာသီးဖ်ားတြင္ စကၠဴ၀ိုင္း၊ ထံုးကြက္စသည္တို႔ကို တကယ္ထားၿပီး မွန္ႏွင့္ၾကည့္ၿပီးေနာက္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး စိတ္ႏွင့္စဲြယူၾကရသည္။ မည္သို႔ပင္ အားထုတ္သည္ျဖစ္ေစ အက်ိဳးမ်ားဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။ အက်ယ္သိလိုလွ်င္ ေယာဂိပါရဂူက်မ္း၊ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းတုိ႔တြင္ ၾကည့္႐ႈႏိုင္ပါသည္။

သတိ၊ သမာဓိခိုင္ၿမဲစြာ တည္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ထိုကသိုဏ္းကြက္၊ ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ လင္းထိန္လာတတ္သည္။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ ရႊင္လန္းအားတက္ျခင္းမ်ား အလြန္ျဖစ္ေပၚ၍ အၿမဲမျပတ္ဆက္လက္အားထုတ္လိုစိတ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာတတ္ပါသည္။ အားထုတ္ရသည္မွာလည္း အလြန္ရွင္းလင္းၾကည္လင္လာတတ္ပါသည္။


ရရွိထားေသာ ခိုင္ၿမဲေသာသမာဓိကို အရင္းတည္၍ ၀ီရိယစိုက္ကာ ဆက္လက္အားထုတ္လွ်င္ ႏွာသီးဖ်ားကသိုဏ္းကြက္မွ နံပါတ္(၆)ပံုအတိုင္း အေရာင္တလက္လက္ ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ေပၚထြက္၍ လာေပလိမ့္မည္။ ထို႔ေနာက္ ကသိုဏ္းကြက္ အေရာင္အလင္းအတြင္း၌ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလဟူေသာ အာ႐ံုတန္းကေလးသည္ ပံုတြင္ပါသည့္အတိုင္း ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္၊ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ႏွင့္ ဝင္ထြက္ေနသည္ကိုလည္း ေတြ႕ျမင္လာရတတ္ပါသည္။ ဤနည္းအတိုင္း ကသိုဏ္းႏွင့္နိမိတ္ေလတို႔ အစံုအစံုေပၚလာရျခင္းကိုပင္ ပါေမာဇၹ(ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ျခင္း)အျခင္းအရာဟု အ႒ကထာတြင္ ျပဆိုထားပါသည္။ ထိုအျခင္းအရာ ထိုအဆင့္ထူးကို ေရာက္ရွိေသာ ေယာဂီပုဂၢိဳလ္အား အႏၶပုထုဇဥ္နယ္မွ ကလ်ာဏပုထုဇဥ္နယ္သို႔ ဧကန္မုခ် တတ္လွမ္းႏိုင္ခဲ့ၿပီဟု ဆိုႏိုင္ပါေတာ့သည္။

ဤအခန္း၌ပင္ အခ်ိဳ႕ပါရမီထူးေသာေယာဂီမ်ားသည္ ကံ၊ ဉာဏ္၊ ၀ီရိယေၾကာင့္ အာနာပါနအမွတ္ျပ ကသိုဏ္းတန္းကေလးသည္ အေရာင္တလက္လက္ျဖာထြက္ကာ ထင္းစည္း၊ ေကာက္လႈိင္းစည္းမ်ား၏ စည္းဖဲြ႕ၾကိဳးပမာ အာ႐ံုေလတန္းကို အလယ္က စည္းထားသကဲ့သို႔ ငံု႕လွ်ိဳးထြက္၀င္လွ်က္ ေနပါေတာ့သည္။
အထူးသတိျပဳရန္မွာ ထိုကသိုဏ္းအလင္းတန္းကေလး၏ ေရွ႕ကိုလည္း လက္တစ္သစ္ခန္႔၊ ေနာက္ကိုလည္း လက္တစ္သစ္ခန္႔ထက္ပို၍ အတို၊ အရွည္ျဖစ္မသြားေစဖို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤေနရာ၌ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ကသိုဏ္းအလင္းတန္းက စ၍ေပၚၿပီးေနာက္ ေလအာ႐ံုတန္း ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီမ်ားမွာ ေလအာ႐ံုတန္းကေလး ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ေပၚၿပီးေနာက္ ကသိုဏ္းအလင္းတန္းေပၚလာတတ္ၾကကုန္သည္။ တစ္ဦးတစ္ဦးမတူညီတတ္၊ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္တတ္ပါသည္။ မည္သည့္အရာကစ၍ေပၚေပၚ အမွန္ဟုသာ မွတ္ယူရပါမည္။ ထင္ရွားစြာေပၚခဲ့ရခဲ့ပါလွ်င္ ဧကန္ပါရမီအထူးရွိသူဟု မွတ္ယူႏိုင္ပါေတာ့သည္။ ဝီရိယထားကာ ၾကိဳးစားအားထုတ္လိုက္ၾကေစလိုပါသည္။
အႏုတၱရိယတရား (၆)ပါးတို႔တြင္ ဤကဲ့သို႔ထင္ျမင္မႈမ်ိဳးကို ဒႆနာႏုတၱရိယ (ျမင္ျခင္းတကာတို႔တြင္ ထူးျခားျမင့္ျမတ္ေသာျမင္ျခင္း)၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္၏ ဓမၼေရာင္ျခည္ကို ဖူးေတြ႕ရျခင္းတို႔ေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ထူး၊ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေခၚဆိုထိုက္ေၾကာင္း အ႒ကထာမ်ားတြင္ ေရးသားေတာ္မူၾကသည္။ ထိုသုိ႔ေသာ အဆင့္ကို ေရာက္ရွိသူအတြက္ ထိုေန႔ထိုအခ်ိန္သည္ ေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ရာအေကာင္းဆံုး၊ အရသာအရွိဆံုး၊ လူျဖစ္ရက်ိဳးအနပ္ဆံုးအခ်ိန္ဟု ထင္မွတ္ေနတတ္သည္ျဖစ္၍ ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္ပါေတာ့သည္။

စကၤာပူခရီးအမွတ္တရဓာတ္ပံုမ်ား































Friday, December 18, 2009

သတိၿမဲစြာ ပထမာ (၂)



ဤနံပါတ္(၃)ပံုသည္ ဂဏန(ေရတြက္ျခင္း)အစြမ္းအားျဖင့္ ဌာနမွတ္၊ ၀ါရတင္၍ မမွတ္ႏုိင္ေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္သာ အားထုတ္နည္းကို ညႊန္ျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဤနည္းမွာ မိမိ၏ ညာလက္ဖမိုးကို ႏွာေခါင္းအ၀ႏွင့္ လက္တစ္သစ္၊ ႏွစ္သစ္အကြာတြင္ ပံုတြင္ျပထားသည့္အတုိင္း ခြါထားၿပီး ႏွာေခါင္း၀မွ တိုးထြက္လာေသာေလ၊ လက္ဖမိုးကိုထိၿပီး အတြင္းသို႔ျပန္၀င္လာေသာေလတို႔ကို ႐ႈမွတ္အားထုတ္ရသည္။ ထိုသို႔အားထုတ္ရင္း မိမိ၏စိတ္က အႏွစ္သက္ဆံုး သို႔မဟုတ္ အစဲြအၿမဲထားႏုိင္ဆံုးျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္၊ အျပာရင့္ေရာင္၊ အျပာႏု၊ အ၀ါ၊ အစိမ္း၊ အနီစေသာ အေရာင္တန္းကေလး၊ သက္တန္႔၊ မီးတန္း၊ ေရႊေခ်ာင္း၊ ေငြေခ်ာင္း၊ ေရႊမႈံမႊားစသည္ျဖင့္ အေခ်ာင္းတန္းကေလး သို႔မဟုတ္ ပုလဲလံုးခန္႔ အလံုးေလးတစ္ခုခုကို စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္လွ်က္ မထင္မျမင္မခ်င္း ထင္ေအာင္စဲြကိုင္၍ အားထုတ္ရပါမည္။

ဤအရာ၌ အခ်ိဳ႕ဆရာမ်ားက စိတ္ႏွင့္ဥပါဒ္မထားရ၊ မမွန္းထားရဟု ေျပာဆိုေရးသားတတ္ၾကကုန္သည္။ သို႔ေသာ္ လက္ေတြ႕အားထုတ္ေသာေယာဂီမ်ား၏ အေတြ႕အၾကံဳအရ အေကာင္းဆံုးေသာနည္းတစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္ယူႏိုင္ပါသည္။ လြယ္လွေပ၏။ မရမခ်င္း မျဖစ္မေန ဤနည္းျဖင့္ ႏွစ္နာရီခန္႔ ၾကိဳးစားၿပီး လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကေစခ်င္ပါသည္။

ကသိုဏ္း႐ႈမွတ္ရာတြင္ နည္းသံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။
(၁) ကသိုဏ္းအဓိက-အာ႐ံုသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၂) အာ႐ံုအဓိက-ကသိုဏ္းသာမည ဖမ္းယူနည္း
(၃) အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း အညီအမွ်ထားကာ ဖမ္းယူနည္းဟု သံုးမ်ိဳးရွိပါသည္။ ဤသံုးမ်ိဳးတို႔တြင္ ယခု႐ႈမွတ္နည္းမွာ ဒုတိယေျမာက္နည္းျဖစ္သည္။ အာ႐ံုဖမ္းဖို႔အဓိက ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ ကသိုဏ္းက သာမညျဖစ္သည္။ ၇-ႏွစ္၊ ၈-ႏွစ္အရြယ္ကေလးမ်ားကို ဤနည္းအတုိင္း အားထုတ္ေစရာ အလြန္ရလြယ္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
အထက္ပါအတိုင္း စိတ္ျဖင့္ ဥပါဒ္ေပးရာ၌ စိတ္အာ႐ံုေကာင္းစြာပိုင္ႏိုင္ေစရန္ မီးျခစ္ဆံခန္႔၊ ပဲေနာက္ေစ့ခန္႔ထက္ ပိုလြန္၍ မၾကီးေစရေအာင္ အထူးသတိျပဳသင့္ပါသည္။

ထိုကဲ့သို႔ အားထုတ္ဖန္မ်ားလာေသာအခါ မိမိဥပါဒ္၍ထားေသာ တစ္နည္းအားျဖင့္ စိတ္ႏွင့္လုပ္ေပးထားေသာ အေခ်ာင္း၊ အလံုးကေလး ထြက္ခ်ည္တစ္ခါ၊ ၀င္ခ်ည္တစ္လွည့္၊ မထင္တစ္ခ်က္၊ ထင္တစ္ခ်က္ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။



ထိုသို႔ဆက္လက္၍အားထုတ္ေသာအခါ နံပါတ္ ၄-ပံုအတိုင္း အမွန္တကယ္ပင္ ထင္ရွားျပတ္သားစြာ အႆာသပႆာသဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ေတြ႕ျမင္လာေပလိမ့္မည္။

ဤနည္းသည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္ၾကရာတြင္ အလြန္လြယ္ကူေသာနည္းျဖစ္သည္ကို လက္ေတြ႕အားထုတ္ၾကသူေယာဂီအေပါင္းက သက္ေသခံလွ်က္ရွိပါသည္။ အထူးမွတ္သားသင့္သည္မွာ ထိုသို႔အားထုတ္၍ ဥဂၢဟနိမိတ္ရေသာအခါ အစပထမက မိမိစိတ္ျဖင့္ ဖန္ဆင္းေပးထားေသာ အေရာင္အဆင္း၊ ပုံသ႑ာန္အတိုင္းလည္း ေပၚလာတတ္ၾကသည္။ အျခားအေရာင္၊ ပံုသ႑ာန္မ်ားလည္း ထင္လာတတ္ၾကသည္။ ပိုးခ်ည္မွ်င္၊ အံုးဆံမွ်င္၊ သက္တန္႔ေရာင္၊ ၀ါဂြမ္းစိုင္ၾကီး၊ ေရႊခ်ည္၊ ေရႊမႈံကေလးမ်ား၊ ပုလံလံုး၊ ပုလဲသြယ္စေသာ ေျပာျပ၍မကုန္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္ ထူးထူးျခားျခား ဆန္းဆန္းၾကယ္ၾကယ္ ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။

မည္သည့္အေရာင္၊ မည္သည့္ပံုသ႑ာန္ျဖစ္ေစ ထြက္ေလ၀င္ေလတို႔ႏွင့္ တစ္သားတည္း၊ တစ္ခ်ိန္တည္း၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ေစေအာင္ အားထုတ္ရမည္။ ရွင္းေအာင္ဆိုရလွ်င္ ထြက္ေလထြက္ေသာအခါ နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္းထြက္ေစ၊ ၀င္ေလ၀င္ေသာအခါ နိမိတ္ကိုလည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ၀င္ေစရန္ အားထုတ္ရမည္။
စင္စစ္အားျဖင့္ ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုး ၾကားအရပ္သည္ ကသိုဏ္းဌာန၊ ဥပါဒ္ေပးထားေသာ(စိတ္က ဖန္တီးေပးထားေသာ)အေရာင္တန္း၏ ထြက္၀င္ထြက္၀င္ တရိပ္ရိပ္တလႈပ္လႈပ္သည္ ေလအာ႐ံုပင္ျဖစ္၍ အာ႐ံုႏွင့္ကသိုဏ္း ထပ္မိစပ္မိသည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ အ႒ကထာ၌လည္း သြားေခါေသာေယာဂီ၏ အႆာသပႆာသကသိဏ-နိမိတၱကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းသာ ျဖစ္ရမည္ဟု ျပဆုိထားသည္။

အဆိုပါစကားရပ္ကိုေထာက္ဆ၍ ႏွာသီး၀ႏွင့္လက္ဖမိုးၾကားအရပ္သည္ အမွန္စင္စစ္ ကသိုဏ္းျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရလြယ္လွသည္ဟူ၍ ဆုိလိုရင္းျဖစ္ပါသည္။

Monday, December 14, 2009

သတိၿမဲစြာ ပထမာ


ေဖာ္ျပပါ နံပါတ္ (၂) ပံုသည္ ထြက္ေလ၊ ၀င္ေလႏွစ္ပါးတို႔ကို ေရတြက္ၿပီး ဖမ္းယူရာ ႏွာသီးဖ်ား(နာသိကဂၢ) အာနာပါနနိမိတၱ ေခၚ အာနာပါနကသိုဏ္းကြက္ကို ျမွားႏွင့္အေသအခ်ာ ေနရာတက် ျပသထားေသာပံုျဖစ္ပါသည္။ ေလတို႔တိုး၀င္ရာအရပ္၍သာ စိတ္ၿမဲၿမဲသတိစဲြေအာင္ သမာဓိၿမဲေအာင္ သိမွတ္အားထုတ္ရေသာေၾကာင့္ အာနာပါနကသိဏဟု ေခၚဆိုရေလသည္။

သတိၿမဲစြာ ပထမာ-ဟူသည္မွာ ဤကဲ့သို႔ နည္းလမ္းတက် ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ေသာ ေယာဂီသူျမတ္၏စိတ္သည္ ထိုအာနာပါနကသိုဏ္းကြက္၍ ရပ္တည္လွ်က္ သတိၿမဲၿပီး သမာဓိတည္ေနသည္ကိုပင္ ပထမအားထုတ္စ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းအားထုတ္သူေယာဂီ၏ သတိၿမဲစြာ ပထမာ ပင္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။

ထိုေၾကာင့္ အာနာပါနပါရဂူက်မ္း၌ ႏွာသီးဖ်ားဟူေသာ ကသိဏ၊ ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ အာရမၼဏဟူေသာ ႏွစ္ပါးတုိ႔ကို တစ္ထပ္တည္းက်ေအာင္ အားထုတ္ႏုိင္မွသာ အာနာပါနဘာ၀နာ၏ ျပည့္စံုမႈကို ရႏိုင္ေလသည္ဟု ျပဆိုထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဥပမာအားျဖင့္ ထုတ္စည္းထုိးတမ္းကစားၾကေသာ ကေလးတို႔သည္ သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းေပၚမွသာ ထိုစည္းေပၚသို႔ ျဖတ္ေက်ာ္ဆဲသူတို႔ကိုသာ ဖမ္းယူရသကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ထိုစည္းကို လႊတ္၍(စည္းေပၚမွ မဟုတ္ဘဲ) ဖမ္းယူ၍ မရသကဲ့သို႔ ႏွာသီးဖ်ားဟူေသာ ကသိဏကို လႊတ္၍ (ႏွာသီးဖ်ားမွ မဟုတ္ဘဲ) ထြက္ေလ၀င္ေလဟူေသာ အာရမၼဏကို ဖမ္းယူ၍ မရေပ။ သို႔ျဖစ္၍ ႏွာသီးဖ်ားသို႔ မေရာက္လာေသးေသာ ေလ၊ ႏွာသီးဖ်ားကို ေက်ာ္လြန္သြားေသာ ေလတို႔ကို ဖမ္းယူ႐ႈမွတ္ျခင္း မျပဳသင့္ေခ်။ ထိုသို႔ျပဳေနပါက အက်ိဳးမရျဖစ္တတ္ေလသည္။

ျပဆိုခဲ့ၿပီးသည့္အတိုင္း စည္းကမ္းတက် ဂဏန(ေရတြက္ျခင္း)၊ အႏုဗႏၶန(ဖဲြ႔ခ်ည္ျခင္း၊ ဖုသန(ထိေတြ႕ျခင္း)၊ ဌပန(တည္ျခင္း)ဟူေသာ နည္းေလးမ်ိဳးတို႔ျဖင့္ တစ္ေပါင္းတည္းက်ေအာင္ ထြက္တယ္၊ ၀င္တယ္ ၁၊ ထြက္တယ္၀င္တယ္ ၂….စသည္ျဖင့္ အသိအမွတ္ ယတိျပတ္ဖမ္းယူႏိုင္ေအာင္ အားထုတ္ရပါမည္။
ထိုသို႔နည္းလမ္းတက် အားထုတ္ၿပီး သတိၿမဲလာပါက မိမိ၏ႏွာသီ၀ၾကီးကို ျမင္လာၿပီး က်ဥ္းသြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ က်ယ္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာတတ္သည္။

ထို႔အျပင္ အခ်ိဳ႕ေယာဂီတို႔အား ႏွာပိတ္ေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္း၀၌ တုတ္ေခ်ာင္းကေလး ကန္႔လန္႔ကန္႔လန္႔ႏွင့္ ခုေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း ထင္ျမင္လာတတ္ၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ေယာဂီတို႔အား ႏွာသီး၀ကေလး ပြင့္ခ်ည္ပိတ္ခ်ည္ျဖစ္ေနသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ေမ်ာ့တြယ္ထားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ခြက္ေတာင္းျပည္ေတာင္းခန္႔ ႏွာဖုၾကီး ၾကီးၾကီးလာသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ ဆင္ႏွာေမာင္းပမာဏ ရွည္ထြက္သြားသကဲ့သို႔လည္းေကာင္း၊ မီးခိုးတန္း-အျဖဴတန္း-အလင္းတန္း-အလင္းကြက္စေသာ အျခင္းအရာအမ်ိဳးမ်ိဳး ထင္ျမင္လာတတ္ၾကပါသည္။ ထင္ျမင္လာပံုျခင္းကား တစ္ဦးတစ္ဦး မတူတတ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးအဖံုျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ ဤသို႔ ထင္ျမင္လာရမည္ဟု တထစ္ခ် မွတ္ယူ၍ မရႏုိင္ေခ်။

သို႔ရာတြင္ ႏွာသီးဖ်ားအရပ္တြင္ ထူးျခားမႈတစ္ခုမွ မရရွိေသးပါက သတိမၿမဲႏိုင္ေသးဟု မွတ္ရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မိမိ၏ႏွာသီးဖ်ားကို စိတ္မလြတ္ေစဘဲ ထြက္တုိင္း၀င္တိုင္းေသာေလတို႔ကိုသိေအာင္ မွတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစား႐ႈမွတ္ၾကရမည္ျဖစ္သည္။ သို႔မွသာ ဓမၼေရာင္ျခည္ေခၚ ဥဂၢဟနိမိတ္ထူးကို ဖူးေတြ႕ရေပလိမ့္မည္။ မဂ္ဖိုလ္အထိ အားထုတ္နည္းမ်ားအတိုင္း အားထုတ္ႏိုင္ေစရန္ အထူးလံု႔လစိုက္၍ အားထုတ္ေတာ္မူႏိုင္ၾကပါေစ။

Wednesday, December 9, 2009

ကမၼ႒ာန္းထိုင္နည္း

ပုံတြင္ ျပထားသည့္အတိုင္း ခႏၶာကိုယ္တြင္ တဘက္ျဖဴတစ္ခုကို သိုင္း၍ထားပါ။ အမ်ိဳးသားေယာဂီမ်ားမွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္လွ်က္လည္းေကာင္း၊ အမ်ိဳးသမီးေယာဂီမ်ားမွာ မိန္းမထိုင္ က်ဳံ႕ကံ်ဳ႕ထိုင္လွ်က္လည္းေကာင္း ခါးကို မေတာင့္လြန္း၊ မေလ်ာ့မကုန္းလြန္းဘဲ အလိုက္သင့္သလို တာရွည္ထိုင္ႏိုင္ေအာင္ ထားပါ။ ဘယ္လက္ဝါးကို ေအာက္က ထား၍ ညာလက္ဝါးကို အေပၚက ထားရမည္။ ေယာဂီ၏ မ်က္စိကိုလည္း တစ္ခ်ိဳ႕မွိတ္လွ်က္၊ တစ္ခ်ိဳ႕ဖြင့္လွ်က္၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေမွးေမွးထားလွ်က္ မိမိႀကိဳက္သလို ထိုင္ႏိုင္သည္။ (မွတ္ခ်က္….မ်က္စိႏွင့္ပတ္သက္၍ ေျမဇင္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက မ်က္စိကို မွိတ္႐ုံသာမက ပဝါကိုပါ စည္းေပးဖို႔ ၫႊန္ၾကားထားသည္။)

ႏွာသီးဝအဖ်ားတြင္ ထြက္ေလဝင္ေလတို႔၏ ထိခတ္တိုးေဝွ႔ရာ (ဖုသန႒ာန၊ နာသိက ကသိဏ)အရပ္ကေလးကို အသာအယာ သတိကပ္၍ ရွာေဖြရမည္။ ေတြ႕ရွိပါက ယခု လႈပ္သြားသည္မွာ ထြက္ေလေၾကာင့္ဟု သိလွ်င္ လႈပ္သည္သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ထြက္ေလဟု သိမွတ္ထားပါ။ တစ္ဖန္ ဝင္ေလေၾကာင့္ လႈပ္သြားေသာအခါတြင္လည္း ဝင္ေလဟု မွတ္လိုက္ျခင္းသည္ အာနာပါနကမၼ႒ာန္းတရား အားထုတ္သည္မည္ပါေတာ့သည္။

ဤပုံအတိုင္း အာနာပါနကမၼ႒ာန္းကို အားထုတ္တိုင္း အားထုတ္တိုင္း တစ္ႀကိမ္ထိုင္လွ်င္ အနည္းဆုံး တစ္နာရီေက်ာ္ခန႔္ သို႔မဟုတ္ ၅-၆ ပတ္ခန႔္ထိုင္ပါ။ တစ္ပတ္ဆိုသည္မွာ အ႒ကထာဆရာျပသည့္နည္းအတိုင္း ဂဏန၏အစြမ္းျဖင့္ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၁၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၂၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၃၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၄၊ ထြက္ေလဝင္ေလ-၅၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၆၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၇၊ ထြက္ေလဝင္ေလ- ၈ ဟု ေရတြက္၍ ရႈမွတ္ပါ။ ရွစ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ဘယ္ဘက္ ဒူးတြင္ မွတ္၍ထားပါ။ ဒုတိယရွစ္ၿပီးလွ်င္ ဘယ္တံေတာင္မွာ မွတ္၍ ထားပါ။ တတိယရွစ္ကို ဘယ္ပုခုံး၊ စတုတၳရွစ္ကို ဘယ္နား၊ ပၪၥမရွစ္ကို ဘယ္ခ်ိဳေစာင္း၊ ဆ႒ရွစ္ကို ညာခ်ိဳေစာင္း၊ သတၱမရွစ္ကို ညာနား၊ အ႒မရွစ္ကို ညာပုခုံး၊ နဝမရွစ္ကို ညာတံေတာင္၊ ဒသမရွစ္ကို ညာဒူးဟု မွတ္သားၿပီး ရႈမွတ္အားထုတ္ရမည္။ ဘယ္ ၅-ဌာန၊ ညာ ၅-ဌာနအားျဖင့္ ၁၀-ဌာနျဖစ္ပါသည္။ ၎ ၁၀-ဌာနမွာ တစ္ဝါရ သို႔မဟုတ္ တစ္ပါတ္ျဖစ္ပါသည္။ တစ္ပါတ္လွ်င္ အသိအမွတ္ေပါင္း ၈၀-ျဖစ္သည္။ ၅-ပါတ္ျပည့္လွ်င္ အသိအမွတ္ေပါင္း ၄၀၀-ျဖစ္ေလေတာ့သည္။ ဤကား တစ္ဝါရသာ တင္ႏိုင္ေသာ ေယာဂီမ်ားအတြက္ ျဖစ္ပါသည္။

အခ်ိဳ႕ အလြန္သန႔္ရွင္းစြာ အားထုတ္ႏိုင္ေသာ ေယာဂီထူးမ်ားလည္း ရွိပါသည္။ တစ္ဌာနလွ်င္ ရွစ္ႏွစ္ႀကိမ္စီ ႏွစ္ဝါရတင္၍လည္းေကာင္း၊ ရွစ္သုံးႀကိမ္၊ ေလးႀကိမ္စီ သုံးဝါရေလးဝါရတင္၍လည္းေကာင္း၊ တခ်ိဳ႕ ဆယ္ဝါရအထိတင္၍လည္းေကာင္း အားထုတ္ႏိုင္ၾကေပသည္။ ထိုေယာဂီတို႔မွာ ျမန္ျမန္ရလြယ္ျခင္း သက္သာျခင္းမ်ားျဖစ္၍ သတိၿမဲၾကရေလသည္။

အထူးမွာ ရွစ္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ရမည္ဆိုေသာ္လည္း တစ္မွစ၍ ရွစ္အထိ ေရတြက္စဥ္ အၾကားတြင္ မမွားမယြင္း အေတြးမဖက္ သန႔္ရွင္းစြာအားထုတ္ေရတြက္ႏိုင္မွသာ ဌာနဝါရတင္၍ မွတ္ရမည္။ မသန႔္ရွင္းဘူးဟုထင္လွ်င္ အေရအတြက္စာရင္း မသြင္းသင့္ပါ။ တစ္ကျပန္စ၍ ေရတြက္မွတ္ရႈပါ။ အက်ယ္ကို သိလိုလွ်င္ ေယာဂီပါရဂူက်င့္စဥ္က်မ္း၊ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ေရးသားေသာ အာနာပါနပါရဂူက်မ္းႀကီးမ်ားတြင္ ေလ့လာဖတ္ရႈႏိုင္ပါသည္။

မွတ္ခ်က္….ဤက်မ္းတြင္ တစ္မွရွစ္အထိ အေရအတြက္ကို ဘယ္ဒူး၊ ဘယ္တံေတာင္၊ ဘယ္ပုခုံး၊ ဘယ္နား၊ ဘယ္ခ်ိဳေစာင္း၊ ညာခ်ိဳေစာင္း၊ ညာနား၊ ညာပုခုံး၊ ညာတံေတာင္၊ ညာဒူးဟု ဆယ္ဌာနထား၍ ေရတြက္ခိုင္းထားသည္။ ယခုတင္ျပသူကို နည္းေပးလမ္းျပခဲ့ေသာ ဆရာေတာ္ဦးဇနိတကမူ ဘယ္လက္ေကာက္ဝတ္၊ ……..ညာလက္ေကာက္ဝတ္ဟု ဆယ္ဌာနထား၍ ရႈမွတ္ခိုင္းခဲ့သည္။ အမွန္စင္စစ္ ေနရာထားမႈသည္ အေရးမႀကီးလွပါ။ အဓိကမွာ သတိၿမဲဖို႔သာ လိုရင္းျဖစ္ပါသည္။